Το προσκύνημα του Οσίου Νικηφόρου ετοιμάζεται για την μεγάλη ημέρα.

Λίγες ημέρες πριν από την μεγάλη ημέρα των Εγκαινίων του Ιερού Προσκυνήματος του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, στην γενέτειρα Του, το Συρικάρι Κισάμου, και οι εργασίες πυρετωδώς ολοκληρώνονται δια να ετοιμαστεί το ιερό προσκύνημα. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, σε επίσκεψη του στο προσκύνημα, αφού ευχαρίστησε τον επιτετραμμένο- υπεύθυνο του προσκυνήματος Παν. Αρχ. π. Χρύσανθο δια τον πολύ κόπο και μόχθο του, μίλησε με τον υπεύθυνο της κατασκευαστικής εταιρείας, από τον οποίο ζήτησε την τήρηση, σε απόλυτο βαθμό, των δεσμεύσεων παράδοσης του έργου, χωρίς καθυστερήσεις οι οποίες θα δυσκολέψουν τα όσα μεγάλα και ιερά έχουν προγραμματιστεί δια τις επικείμενες ημέρες των εγκαινίων, καθώς όπως είπε ήδη ο χρόνος έχει παρέλθει. Καλωσόρισε ομάδα προσκυνητών που είχαν έλθει από την Ανατολική Κρήτη και αναφέρθηκε εις το μεγάλο πνευματικό γεγονός των εγκαινίων την προσεχή Παρασκευή 2 Σεπτ., όπου θα τελεστεί ο Εσπερινός των εγκαινίων, το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου τα Ιερά Εγκαίνια και η πρώτη Θεία Λειτουργία, ακολούθως δε από την Κυριακή 4 Σεπτ., ως και όλη την πρώτη εβδομάδα μετά τα εγκαίνια καθημερινά θα τελείται Όρθρος μετά Θείας Λειτουργίας και το εσπέρας Εσπερινός και Ιερά Παράκλησις του Οσίου. Επίσης σημείωσε:«Το έργο αυτό είναι τρανή απόδειξη-επιβεβαίωση της ζώσας παρουσίας του Οσίου Νικηφόρου στην επι γης πατρίδα Του, το Συρικάρι Κισάμου, τον άσημο και άγνωστο αυτό τόπο που ο Όσιος μας θέλησε να τον κάνει γνωστό και ξακουστό στα πέρατα της οικουμένης».

Ὃ διάβολος παντοίους τρόπους μεταχειρίζεται γιά νά βλάψει τόν κληρικό(Γέροντας Ιερώνυμος).

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρεται σε έναν φόβο και σεβασμό του Ηρώδη απέναντι στον Πρόδρομο και πώς έπαιρνε συμβουλές από αυτόν και τον άκουγε με ευχαρίστηση. Αυτός ο σεβασμός δεν είναι τίποτα άλλο από τον φόβο και την δεισιδαιμονία πού δείχνουν οι άνθρωποι της εξουσίας απέναντι στους αγνούς και αληθινούς ανθρώπους, τους οποίους δεν τους σκιάζει κακό και εξάρτηση και ζούν την απόλυτη ελευθερία. Ελέγχονται και πάσχουν. Φοβούνται πώς θα τους κάνουν κακό. Είναι ο καθρέφτης αυτών πού θα έπρεπε να είναι. Κρύβονται από αυτούς και όταν δεν μπορούν να κρυφτούν ή να τους κρύψουν, τους αφανίζουν. Ο Ηρώδης είχε να χάσει πολλά, θρόνο, εξουσία, ηδονική ευμάρεια, πλούτη, θέση. Ο Πρόδρομος είχε απελευθερωθεί από τα πιο ασήμαντα(τροφή, ενδυμασία, κατοικία) έως και τα σπουδαιότερα(φόβο απέναντι στην εξουσία και την τυραννία των ανθρώπων). Ο Ηρώδης ήταν σκλάβος παθών και υλικών πραγμάτων. Ο Πρόδρομος ήταν ελεύθερος άνθρωπος, μιλούσε αντί από θρόνων μέσα από τον τάφο του, ως υπόλογος Προφήτης έναντι του Θεού. Έτσι συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο. Οι τύραννοι και οι σφετεριστές, οι αιματοβαμμένοι βασιλείς και όσοι στηρίζουν την εξουσία τους πάνω στην βία και την καταπίεση, ζούν μέσα στην τρομοκρατία και τον φόβο της εκδίκησης. Περιστοιχίζονται από μάγους και αστρολόγους και γκουρού και "πνευματικούς" συμβούλους, όχι μόνο για να τους προστατεύουν από τα επερχόμενα κακά, αλλά και για να ξεπλένουν τις αμαρτίες τους ενώπιον του απρόσωπου Θεού, του "υπερφυσικού εκδικητικού τέρατος" , το οποίο τους καταδιώκει. Αυτές είναι οι αυλές και οι θρόνοι και τα κογκλάβια του κόσμου. Απαρτίζονται από ασυνείδητους, δεισιδαίμονες, απαίδευτους ανθρωπίσκους, πού η συνείδηση τους ξυπνά μόνον μέσα από τους εφιάλτες τους.Ενώ οι προφήτες και οι δίκαιοι ζούν με την ελπίδα, την γαλήνη, την ηρεμία συνείδησης, την αγάπη πού έξω βάλει κάθε φόβον. Και είναι λίγοι από την άρχουσα τάξη αυτοί πού γνωρίζουν τον όντα Θεό και αλλάζουν δρόμο και νου και πορεία.Και αυτοί γίνονται ποιμένες των αδελφών τους, γιατί έτσι έταξε ο Θεός. Οι περισσότεροι όμως συμπαρασύρουν τον λαό τους στον όλεθρο, αφού πρώτα τον διαφθείρουν με τον τρόπο της ζωής και τις συνήθειες τους. Γιατί συνήθως όλη η βρώμα πάει προς τα κάτω και βρίσκει ηδεία ανταπόκριση. Είτε από φτηνό μιμητισμό είτε από φόβο γι αυτούς πού χρίστηκαν ανώτεροι ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ποιά ήταν η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας;

Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας. Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς: Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! Όλοι δηλαδή οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

Κυριακή ΙΑ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ- Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας;

ΑΠΕΛΘΩΝ ΕΒΑΛΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗΝ ”Ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον” (Ματθ. 18,30) “Εκεῖνος ὅμως δὲν δεχόταν, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή, ὥσπου νὰ ξεπληρώσει ὅ,τι τοῦ χρωστοῦσε” Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς χριστιανούς. Ζώντας, μάλιστα, σε μια εποχή στην οποία η βία θριαμβεύει, η εκδίκηση θεωρείται αυτονόητη ανταμοιβή για την όποια παρουσία του κακού που υφιστάμεθα οι άνθρωποι, ώστε να επικρατήσει το δίκιο, όπως πιστεύουμε, η ευσπλαχνία, η μακροθυμία, η ανοχή, η συγχώρηση θεωρούνται αρετές που δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν την ζωή μας. Ιδίως οι νεώτεροι έχουν μέσα τους περισσότερο από τους μεγαλύτερους αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και δύσκολα κάποιος μπορεί να το αμφισβητήσει. Δεν διστάζουν να στραφούν και εναντίον του Θεού που επιτρέπει την αδικία, που δεν παρεμβαίνει για να τιμωρήσει το κακό, υπερασπιζόμενος αυτούς που επιμένουν στην οδό της καλοσύνης, στην οποία εύκολα οι χριστιανοί τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι βαδίζουμε. Η σκληροκαρδία πηγάζει από μία μυωπική αντίληψη θεοποίησης του εαυτού μας. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αλάθητοι ή, ακόμη κι αν νιώθουμε ότι σφάλλουμε, επικαλούμαστε την επιείκεια των άλλων, διότι χρειαζόμαστε δεύτερες ευκαιρίες και “άνθρωποι είμαστε”. Αυτό δεν ισχύει όμως όταν οι άλλοι το ζητούν από εμάς. Εκεί μας πιάνει το παράπονο, ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν πρέπει να μας οφείλουν, ότι χρειάζεται να εκτιμήσουν ό,τι εμείς έχουμε κάνει για εκείνους και να μας δώσουν καλό, ακόμη κι αν δεν το αξίζουμε. Η σκληροκαρδία πηγάζει ακόμη από την αίσθηση ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει υπέρ ημών και ότι χρειάζεται να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας, να ελέγχουμε την πορεία μας και τους άλλους σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις. Το βλέπουμε αυτό στους γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν επιλογές ελευθερία σε σημαντικά ζητήματα. Που δεν διστάζουν να απορρίψουν, να αποκληρώσουν τα παιδιά τους, ή να βρίσκονται σε μία κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, διότι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Στην πολιτική και την κοινωνία όπου ο καθένας θεωρεί μόνο τις δικές του απόψεις σωστές και επικαλείται και χρησιμοποιεί μηχανισμούς χειραγώγησης ή προπαγάνδας για να υποβαθμίσει και να ευτελίσει τις απόψεις των άλλων, χωρίς να θέτει τα πάντα στην προοπτική των επιχειρημάτων και της κριτικής και, επομένως, της ανάδειξης του αληθινού. Τα παραδείγματα αυτά, και άλλα, αναδεικνύουν καρδιές που δεν μπορούν να μπούνε στην θέση των άλλων, με αποτέλεσμα η αγάπη να περιθωριοποιείται ή να εκμηδενίζεται ή να θεωρείται ασήμαντη. Η σκληροκαρδία πηγάζει και από το γεγονός ότι πιστεύουμε πως δεν έχουμε χρόνο και ότι το όποιο δίκιο πρέπει να επιβληθεί εδώ και τώρα. Και όντως, το “νυν” είναι σπουδαίο. Αν κάτι μπορεί να αναδειχθεί τώρα, καλό είναι να αναδειχθεί. Όμως στην ζωή υπάρχει και η υπομονή. Ο χρόνος του Θεού που μας δείχνει ότι, χωρίς να παραιτούμαστε από τον αγώνα για να δείξουμε τι είναι αληθινό, χρειάζεται να αφήνουμε χρόνο και στους άλλους να κατανοούν τι δεν πάει καλά, να τους δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, ώστε να παλέψουν να διορθώσουν ό,τι μπορεί να διορθωθεί. Κι ακόμα κι αν δεν διορθώνονται όλα, η προσπάθεια για μια καινούργια αρχή, το “βαλείν αρχήν μετανοίας” που ζητούνε οι ασκητές πατέρες της πίστης μας, είναι ήδη το ήμισυ του παντός. Η χριστιανική πίστη δεν αρνείται την κριτική στον άνθρωπο. Δεν λειτουργεί στην αντιφατική προοπτική των καιρών μας που από την μία ζητούν ένα συνεχές “δεν πειράζει” και από την άλλη είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όποιον δεν πορεύεται σύμφωνα με τα κάθε λογής πρότυπα ή όποιον σφάλλει, είτε λόγω των παθών του είτε λόγω της στιγμής. Η χριστιανική πίστη μιλά για αμαρτίες και το εννοεί. Ταυτόχρονα, όμως, ζητά την αγάπη, την συγχώρεση, την υπομονή και την αναγνώριση ότι όποιος σφάλλει, όποιος χρωστά, είναι άνθρωπος. Αρκεί όμως και εκείνος να αναγνωρίζει τα λάθη του, να αναλαμβάνει τις ευθύνες γι’ αυτά και να δίνει δεύτερες ευκαιρίες και στους συνανθρώπους του. Σε μία από τις πιο ωραίες παραβολές του ευαγγελίου ο Χριστός μιλά για τον δούλο εκείνον που έδειξε αχαριστία έναντι του Θεού. Ο Κύριος του έδωσε συγχώρεση , για ένα μεγάλο χρέος, με γενναιοδωρία. Εκείνος όμως δεν έδειξε ίχνος ευσπλαχνίας στον συνάνθρωπό του, που του χρωστούσε κάτι ελάχιστο, δείχνοντας τελικά στον Θεό ότι για τον εαυτό του υποκριτικά ζήτησε το έλεος του Θεού. Αν δεν ξεκινάμε από την αγάπη για τους άλλους, δεν μπορούμε να ζητούμε τελικά από τον Θεό, στον Οποίο, έτσι κι αλλιώς, οφείλουμε. π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 28 Αυγούστου 2022 Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου

Αποβάλλοντας το φαρμάκι της αμαρτίας...

Το ελάφι δεν είναι μόνο χορτοφάγο, αλλά τρέφεται και με φίδια και μάλιστα δηλητηριώδη. Έτσι όταν το ελάφι δεχτεί μέσα του το φαρμακερό φίδι, δημιουργείται μέσα του μια αφόρητη δίψα. Αυτή η δίψα, του προκαλεί τον πόθο, να τρέξει στην πηγή, για να ξεδιψάσει αφενός την δίψα του και αφετέρου να εξουδετερώσει με το νερό, το δηλητήριο του φιδιού που εισήλθε μέσα του. Εάν όμως το ελάφι καθυστερήσει και δεν πάει εγκαίρως στην πηγή, τότε πεθαίνει από το φαρμάκι του φιδιού. Κατά τον ίδιο τρόπο, η αμαρτία, ο διάβολος είναι ο νοητός όφις. Αυτό το νοητό φίδι της αμαρτίας με την ηδονή, δηλητηριάζει την ψυχή του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος αμαρτήσει, νιώθει δριμύτατο έλεγχο στην συνείδηση. Η συνείδηση, η στενοχώρια, ο πόνος, αναγκάζει τον αμαρτωλό άνθρωπο, να τρέξει στην πηγή της αιωνίας ζωής. Τον αναγκάζει να τρέξει στα Μυστήρια της Εκκλησίας και εκεί στην πηγή, το εξομολογητήρι, αποβάλλει το φαρμάκι της αμαρτίας και δέχεται το αιώνιο ύδωρ. Σε αυτό το πνευματικό λουτρό, ο άνθρωπος αποπλύνεται από την δυσωδία της αμαρτίας και εξέρχεται ολοκάθαρος, δροσισμένος στην ψυχή και ανάλαφρος στην συνείδηση. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος γλυτώνει από τον ψυχικό θάνατο που δημιουργεί η αμαρτία με το φαρμάκι της ηδονής. Όποιος όμως καθυστερεί την εξομολόγησή του, κινδυνεύει άμεσα από το δηλητήριο της αμαρτίας που θα τον οδηγήσει στον ψυχικό θάνατο. Πρέπει ο άνθρωπος να προστρέξει με πολύ πόθο στο Θεό! Γέροντας Εφραίμ ο Αριζονιτης.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΛΥΒΙ

Είμαστε πολύ παράξενοι εμείς οι άνθρωποι. Το κακό που θα μας κάνει κάποιος, το θεωρούμε πολύ μεγάλο. Το κακό που κάνουμε εμείς μια ολόκληρη ζωή καταφρονώντας το θέλημα του Θεού, το θεωρούμε ένα τίποτε. Όμως ο Χριστός στην παραβολή των μυρίων ταλάντων (Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου) αντιστρέφει τα πράγματα. Την οφειλή των άλλων προς εμάς τη λογαριάζει μικρή: 100 δηνάρια (90 χρυσές δραχμές της εποχής εκείνης). Τη δική μας οφειλή προς τον Θεό και τους άλλους, πολύ μεγάλη: 10.000 τάλαντα (60 εκατομμύρια χρυσές δραχμές). Ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας κάνει τη δική του παρομοίωση: Τα δικά μας πταίσματα είναι ολόκληροι τόμοι, ολόκληρα πολυσέλιδα βιβλία, ολόκληρη βιβλιοθήκη. Ενώ των άλλων προς εμάς μια μικρή σελίδα, ή έστω λίγες σελίδες. Και αναρωτιέται: Πώς ο Θεός θα διαγράψει όλους τους τόμους με τα δικά μας αμαρτήματα, όταν εμείς δεν θελήσουμε μια μόνο σελίδα να διαγράψουμε, των αδελφών μας τα πταίσματα; Και επεξηγεί ο αγιασμένος γέροντας: Το οποιοδήποτε κακό που μας έκανε ο άλλος, δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο μας φαίνεται. Και σ’ όλη τη ζωή να διαρκέσει, θα περάσει κάποια μέρα. Δεν έχει αιώνια ισχύ και ύπαρξη. Το κακό όμως που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, είναι χωρίς τέλος. Έχει αιώνια ισχύ. Θα «τιμωρούμεθα» αιώνια. Έχουμε λοιπόν να διαλέξουμε μεταξύ δύο κακών. Το ένα είναι παροδικό, το άλλο αιώνιο. Αν κάποιος είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και πιστεύει στον Θεό, δεν πρέπει να του λείπει το κόκκινο μολύβι. Τί θα πει αυτό; Στα επίσημα βιβλία οι διαγραφές γίνονται με κόκκινο μολύβι. Με αυτό το μολύβι θα διαγράφει από σήμερα κάθε φταίξιμο του αδελφού του. Και αδελφός του είναι κάθε άνθρωπος, γνωστός και άγνωστος. Το μολύβι αυτό θα του χρησιμεύσει σαν κλειδί. Θα το βάλει στην κλειδαριά της πόρτας του Παραδείσου και θα ανοίξει. Εφόσον ακόμη το νήμα της ζωής μας δεν κόπηκε, μπορούμε να συγχωρήσουμε. Μπορούμε να πάρουμε την ηρωική απόφαση “αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών”, που λέμε στην Κυριακή προσευχή. Τί λέμε εκεί στον Θεό; «Συχώρεσέ με, Θεέ μου, όπως συγχωρώ και εγώ». Όταν όμως δεν συγχωρούμε, λέμε ψέματα. Ψευδόμεθα κάθε φορά που προσευχόμεθα με το «Πάτερ ημών», διότι, ενώ δεν συγχωρούμε, απαιτούμε συγχώρηση από τον Θεό. Να συγχωρούμε, οπότε και ο Θεός θα μας συγχωρήσει. Μας είπε, α) στην προσευχή μας πρώτα να ζητάμε να συγχωρήσει ο Θεός όλους εκείνους που μας έκαναν κακό . β) Να συγχωρήσει επίσης και όλων των ανθρώπων τις αμαρτίες. Και γ) μετά να ζητάμε να συγχωρήσει και εμάς, που του πταίσαμε δυστυχώς πολύ περισσότερο (από ομιλία Γέροντος Εφραίμ, Η συγχώρηση των εχθρών). Συγχωρώντας λοιπόν αφειδώς, πλούσια, τον κάθε άνθρωπο που μας κάνει κακό, αποκτούμε θάρρος, παρρησία στην προσευχή να ζητάμε απ’ τον Θεό την αιώνια συγγνώμη μας. Μια τέλεια προοπτική για μας! Δεν μας αρκεί;

Οταν δεν καταλάβαινα γιατί ο Αγ.Κοσμάς ....έφυγε από το Αγιον Ορος(Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος)

Όταν ήμουν στο Άγιο Όρος εκεί τιμούσαμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Εγώ δεν τον εκτιμούσα αυτόν τον Άγιο, να σας εξομολογηθώ, διότι εθύμωνα μαζί του που έφυγε από το Άγιο Όρος. Και έλεγα, κοίταξε ρε παιδί μου όρεξη που την είχε να φύγει από το Άγιο Όρος. Πού να 'ξερα ότι θα πάθαινα κι εγώ τα ίδια!! Να φύγει από το Άγιο Όρος και να πάει στην Ελλάδα να γυρίζει τα χωριά, να κάνει κηρύγματα! Είναι πράγματα αυτά; Δεν είχε άλλους να τα κάνουν αυτά; Άφησε το Άγιο Όρος που ήταν ένας ιδανικός χώρος των μοναχών μέσα σε κείνη τη μακαριότητα της μοναχικής πολιτείας και πήγε και γύριζε τα χωριά όλα και έχτιζε σχολεία. Στο Άγιο Όρος τον τιμούσαν πάρα πολύ γιατί ήταν Αγιορείτης ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ήταν από τη μονή Φιλοθέου. Έκαναν αγρυπνία-πανήγυρη και πήγαιναν όλοι οι Αγιορείτες, 200-300-500 μοναχοί στην πανήγυρη. Εγώ δεν πήγα ποτέ διότι δεν τον εκτιμούσα, να πω την αλήθεια. Τον τιμούσα βέβαια σαν Άγιο αλλά δεν τον είχα και σε μεγάλη ευλάβεια. Πάντα μέσα στο νου μου ήταν αυτό το ερώτημα, γιατί έφυγε από το Άγιο Όρος! Είναι παράδειγμα αυτό που έδωσε, ας πούμε; Αν κάνουμε κι εμείς οι υπόλοιποι το ίδιο και βγούμε όλοι έξω, τι θα γινόταν μετά; Και μετά δεν καταλάβαινα τι μανία τον έπιασε να χτίζει σχολεία. Λέω, αντί να χτίζει Εκκλησίες χτίζει σχολεία; Έχτισε, ας πούμε, 250 σχολεία και 50 Εκκλησίες αντί να κάνει το αντίθετο. Έτσι μου έλεγε ο λογισμός μου. Αλλά είδα σήμερα ότι είχε δίκιο ο Άγιος Κοσμάς διότι έλεγε εκεί σε μία διδαχή του -έτσι απλά όπως τα έλεγε- λέει: "Χριστιανοί μου, τα παιδιά σας τα στέλνετε στα σχολειά;" Λέγανε: "Όχι, Άγιε του Θεού". "Ε, τότε", λέει, "δεν είναι παιδιά αυτά που έχετε, είναι γουρούνια! Είναι γουρουνόπουλα γιατί αν ο άνθρωπος δεν πάει στο σχολείο γίνεται γουρούνι!" Τους τα έλεγε έτσι για να καταλάβουν βέβαια, ήταν Τουρκοκρατία τότε. Και έκτιζε σχολεία και λέει κάπου: "Να χτίζεται σχολειά και να στέλνετε τα παιδιά σας γιατί τα σχολειά φέρνουν τα παιδιά στην Εκκλησία". Και γιατί το έλεγε αυτό; Διότι είναι γεγονός, η Εκκλησία, ο λόγος του Θεού, η εν Χριστώ ζωή για να γίνει δεκτή στον άνθρωπο χρειάζονται άλλα πράγματα προηγουμένως. Χρειάζεται μία προπαιδεία. Χρειάζεται μία παιδεία. Βλέπετε, για να έρθει ο Χριστός, το Ευαγγέλιο, οι Απόστολοι και να δεχθεί ο κόσμος αυτά τα πράγματα ήταν ανάγκη να προβληθεί η Ελληνική φιλοσοφία, η Ρωμαϊκή φιλοσοφία, η Αιγυπτιακή σοφία, να καλλιεργηθεί ο κόσμος, να φύγουν από εκείνη την κατάσταση την κατώτερη που ήταν οι άνθρωποι, να αποκτήσουν και νόηση ακόμα και παιδεία τέτοια που να μπορούσαν να καταλάβουν, να αισθανθούν, να συλλάβουν αυτά τα οποία θα έλεγε ο Θεός. Και προηγήθηκαν οι φιλόσοφοι για να καλλιεργήσουν τον λόγο σε τέτοιο σημείο ώστε μετά, ερχόμενο το Ευαγγέλιο και οι Πατέρες να πάρουν έτοιμη τη φιλοσοφία -τους ορισμούς τους φιλοσοφικούς- για να εκφράσουν το μεγαλείο της Θεολογίας, το οποίο είναι ανώτερο από τη φιλοσοφία.

Πολύ λυπούμαι που δεν πιστεύεις μέσα σου ότι οι απόστολοι πήγανε, εν πνεύματι, στην κηδεία της Παναγίας(Αγ.Παΐσιος)

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ακούστηκε ήχος δυνατής βροντής και συγκεντρώθηκαν πολλά νέφη, τα οποία μετέφεραν από τα πέρατα της οικουμένης, τους αποστόλους και τους έφεραν στην οικία της Παναγίας, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της. Μαζί με τους Αποστόλους ήλθε ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Iερόθεος επίσκοπος Αθηνών, ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί Εβδομήκοντα Απόστολοι και θεόσοφοι Iεράρχες, μεταφερόμενοι «επί των νεφελών». Όταν δε έφτασε και ο θεσπέσιος Απόστολος Παύλος, το σκεύος της εκλογής, ο οποίος έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου και την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια, λέγοντας : «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής και του κηρύγματός μου η υπόθεσις, διότι εγώ παρόλο που δεν είδα σωματικά τον Υιόν Σου επί της γης, όμως βλέποντάς Σε, νόμιζα ότι βλέπω Εκείνον τον ίδιο». Κατα την τρίτη ώρα (9 π.μ.) ακούστηκε «βροντή μεγάλη από τον ουρανό» και όλοι αισθάνθηκαν μια ευωδία να πλημμυρίζει τον χώρο. Ο Ιησούς, συνοδευόμενος από πλήθος αγγέλων (που παρέμεναν έξω από τον οίκο της Παναγίας υμνώντας), μπήκε στο δωμάτιο της μητέρας του και την ασπάσθηκε, όπως και τους Αποστόλους. Παρέλαβε την ψυχή της, η οποία, όπως παρατήρησαν οι Απόστολοι, ήταν «επτά φορές λευκότερη από τον ήλιο». Τότε, ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος, άρχισε να εκφωνεί στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια και οι λοιποί Απόστολοι πήραν το νεκροκρέβατο, ψάλλοντας ύμνους και κρατώντας λαμπάδες, οδήγησαν το θεοδόχο σώμα της Θεομήτορος στον τάφο, στην Γεσθημανή. Ο Άγιος Ιερόθεος, αναδείχθηκε και χαρισματικός υμνολόγος, οπου έψαλλε εξαίσιους ύμνους προς τιμήν της Θεοτόκου, οι οποίοι υπερείχαν σε περιεχόμενο και μελωδία από όλους τους άλλους ύμνους, που είχαν ποιήσει οι υπόλοιποι. Το γεγονός αυτό το μαρτυρεί και ο ίδιος ο μαθητής του, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, «Όταν οι άγιοι Απόστολοι έφθασαν στον Τάφο της Κυρίας Θεοτόκου και αποχαιρετώντας Την, έκαστος έψαλλε εγκώμια θεία και ένθεα προς Αυτήν, όλοι δε είπαν διάφορα εγκώμια. Ο Ιερόθεος είπε τέτοια εγκώμια, προς την Παναγία μας, που υπερέβαιναν όλων των άλλων, και τολμώ να πω, ήταν τόσο εξαίρετα και καταπληκτικά, ώστε αυτοί οι άγιοι Άγγελοι δεν θα μπορούσαν, καταλεπτώς (με κάθε λεπτομέρεια), καθώς τα είπεν εκείνος». Mία φορά ήρθε, στον Άγιο Παΐσιο, μία ομάδα από ιερείς και ένας θεολόγος καθηγητής. Aφού μίλησαν, τους λέει, πηγαίνετε εσείς και θα μείνω με τον καθηγητή (ο οποίος ήταν και ψάλτης). Του λέει ο γέροντας: –Πολύ λυπούμαι που έχεις απιστία στην Παναγία μας, διότι όταν ψάλεις το «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε» δεν πιστεύεις μέσα σου ότι οι απόστολοι πήγανε, εν πνεύματι, στην κηδεία της Παναγίας. Αυτός έμεινε! Λέει: -Ναι πράγματι, δεν πιστεύω, αμφιβάλω. Ο γέροντας ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του και του λέει: -Αυτή την ώρα θα ταξιδέψουμε μαζί και θα πάμε σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις που σπούδασες. Πήγαν μαζί στην Αγγλία, στο Μόναχο, στο Βουκουρέστι και σε άλλες ακόμη δύο πόλεις, και σε λίγα λεπτά ήρθαν πίσω. Και συνεχίζει ο γέροντας: –Όπως εμείς πήγαμε μαζί, σε μια στιγμή, σε αυτές τις πόλεις που γνωρίζεις και ξέρεις, έτσι πήγαν και οι απόστολοι στην κηδεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.

«Ε, βρε μπαρμπ’-Αλέξανδρε! Που να ζούσες τώρα να δεις την Ελλάδα!

«Ε, βρε μπαρμπ’-Αλέξανδρε! – είπα μοναχός μου. Που να ζούσες τώρα να δεις την Ελλάδα! Στα χρόνια σου ήτανε ελληνικότατη, κι όλο γκρινιάζεις για τη λεβαντινιά της. Έπρεπε να σε είχα τώρα, να δεις τη γελοιογραφία της Ελλάδας. Να δεις τετραφωνία και βαρκαρόλες στις εκκλησίες, να δεις τσιγαροφούγαρα τις Ελληνίδες, να δεις αδιαντροπιές, να δεις τεντυμπόηδες, να δεις νεολαία που ξημεροβραδιάζεται στους κινηματογράφους και στα καμπαρέ, να δεις μαϊμούδες αντί Έλληνες, να δεις ξενύχτια με την τράπουλα στο χέρι, να δεις πολυτέλεια κι επίδειξη από το ΄να μέρος, και δυστυχία αβάσταχτη από τ’ άλλο, και να κλάψεις, να κλάψεις σαν τον Ιερεμία…». (Φώτης Κόντογλου, Ευλογημένο καταφύγιο, “Η πνευματική ξενοδουλία μας”)

Το μοναστήρι της Παναγίας Διβρουνίου στη Β.Ηπειρο που ίδρυσε ο Αγ.Κοσμάς ο Αιτωλός

Το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, γνωστό με τις ονομασίες «Μονή Διβροβουνίου» ή «Μονή Στύλου και Δίβρεως» βρίσκεται πάνω απ' το χωριό της Δίβρης Βορείου Ηπείρου, στο βουνό Διβροβούνι. Ιδρύθηκε, από τον Κοσμά τον Αιτωλό το 1775, ανώτερη σχολή της αρχαίας διαλέκτου και των επιστημών, όπου λειτούργησε μέχρι το 1870, που την σκυτάλη παίρνει η Κεντρική Σχολή Δίβρης, με ένα διδάσκαλο και 70 μαθητές και δαπάνη συντήρησης 2700 γρόσια. Για τη συντήρηση του σχολείου διάθετε η Μονή 15 λίρας Τουρκίας το χρόνο και η Μονή Αγίου Νικολάου 6 λίρες Τουρκίας. Η Σχολή της Δίβρης λειτούργησε κανονικά ως το 1878, οπότε οι Λιάπηδες κατέστρεψαν τη μονή και πυρπόλησαν το σχολικό κτίριο, το οποίο ανεγέρθηκε από τους κατοίκους της Δίβρης και περιχώρων, μεταξύ ετών 1878-1882. Με την κατάργηση της θρησκείας στην Αλβανία το μοναστήρι σταμάτησε να λειτουργεί. Το 1975 μαθητές των γύρω χωριών οδηγήθηκαν στο μοναστήρι με εντολή να συγκεντρώσουν όλο το αρχείο και τα βιβλία στον προαύλιο χώρο και να βάλουν φωτιά! Το μοναστήρι επιμένει να αντιστέκεται στο χρόνο! Ελάχιστοι καταφέρνουν σήμερα να το προσεγγίσουν να ανάψουν ένα κεράκι, καθώς βρίσκεται σε υψόμετρο 900 περίπου μέτρων και η πρόσβαση είναι δύσκολη.

1919.Οι Έλληνες στη Σμύρνη(Β. Ραφαηλίδης)

1919 Οι Έλληνες στη Σμύρνη Απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοεληνικού κράτους 1830-1974". Ενώ οι Βούλγαροι ησυχάζουν μετά την υπογραφή της συνθήκης του Νεϊγύ, οι Τούρκοι, που δεν έχουν υπογράψει προς το παρόν καμιά συνθήκη, προσπαθούν να περισώσουν την Ανατολική Θράκη. Αλλά ο Βενιζέλος παίρνει την άδεια απ’ τους συμμάχους και συντρίβει το κίνημα του συνταγματάρχη Τζαφέρ Ταγιάρ στη Θράκη, με έναν ταχύτατο ελιγμό του ελληνικού στρατού. Την ίδια εποχή, ο Βενιζέλος καλείται απ’ τους συμμάχους να τους βοηθήσει να συντρίψουν τους μπολσεβίκους στη Ρωσία, κι αυτός στέλνει ένα εκστρατευτικό σώμα στην Κριμαία, έτσι συμβολικά, προκειμένου να πάρει την άδεια των συμμάχων (τίποτα δε γίνεται χωρίς την άδεια των συμμάχων σ’ αυτή την «υπερήφανη και κυρίαρχη χώρα») να προελάσουν οι Έλληνες και να καταλάβουν ολόκληρη την τουρκική Θράκη, πράγμα που γίνεται αμέσως. Κι έτσι το ελληνικό κράτος επεκτείνεται πρόσκαιρα μέχρι τις παρυφές της Κωνσταντινούπολης η οποία, σημειωτέον, παραμένει υπό συμμαχικήν κατοχήν, πράγμα που ευκολύνει πολύ την κατάσταση για τους Έλληνες, που δεν έκαναν ακόμα δική τους τη «δική τους» Πόλη. Όμως, αντί για την Πόλη, οι 'Αγγλοι μόνο απ’ τους συμμάχους και όχι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί που έχουν σοβαρές αντιρρήσεις γιατί μυρίζονται το κόλπο των Άγγλων για την προστασία των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, στρέφουν τους Έλληνες προς τη Σμύρνη. Κι έτσι, τον Μάιο του 1920 τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη και αρχίζουν να καταδιώκουν τους Τούρκους. Είναι το πρελούντιο της μικρασιατικής εκστρατείας που την αρχίζει ο Βενιζέλος για να την οδηγήσουν στην καταστροφή οι αντίπαλοί του. Αλλά μάλλον στην καταστροφή θα την οδηγούσε και ο Βενιζέλος αν έμενε στην εξουσία. Την πρώτη και μόνη φορά που άκουσε τους Άγγλους και όχι τους φίλους του τους Γάλλους, την πάτησε αγρίως και έμπλεξε την Ελλάδα στην πιο μεγάλη περιπέτεια της νεότερης ιστορίας της. Και ενώ οι Έλληνες προελαύνουν στα ενδότερα της Μικράς Ασίας ως εντολοδόχοι των συμμάχων, ο Κεμάλ Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων σημαίνει το Ατατούρκ) κηρύσσει έκπτωτο τον Σουλτάνο και δρα ανεξάρτητα απ’ αυτόν. Ο Κεμάλ, μια πραγματική στρατιωτική και πολιτική μεγαλοφυία επί διεθνούς επιπέδου, θα κηρύξει τη δημοκρατία στην Τουρκία αργότερα, μετά την μικρασιατική καταστροφή, το 1923. Ο τελευταίος Σουλτάνος Μωάμεθ (Μεχμέτ) ΣΤ', μόνο τότε θα βάλει την τελεία στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αυτόν τον καιρό είναι μια αυτοκρατορία εντελώς της πλάκας. Ο Κεμάλ δεν επιδιώκει να διώξει μόνο τους Έλληνες απ’ την περιοχή της Σμύρνης αλλά και τους Γάλλους απ’ τη Συρία και τους συμμάχους απ’ την Κωνσταντινούπολη. Για να πετύχει τα μεγάλα του σχέδια τούτος ο δαιμόνιος άνθρωπος, συνεννοείται με τους μπολσεβίκους, που του επιτρέπουν να πάρει τον οπλισμό που άφησαν στις τουρκικές περιοχές του Καυκάσου οι Ρώσοι, όταν έφυγαν από κει μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση. Ο Βενιζέλος δεν καταλαβαίνει πως ο Κεμάλ είναι τώρα ο πραγματικός κίνδυνος και όχι ο ξεδοντιασμένος Σουλτάνος, και αντί να διατάξει υποχώρηση, διατάσσει προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων προς τη Νικομήδεια. Η πολιτική ιδιοφυία του Βενιζέλου κοντά σ’ αυτήν του Κεμάλ μοιάζει δεύτερης ποιότητας. Η συνθήκη των Σεβρών Η πιο σπουδαία για τα εθνικά της συμφέροντα και η πιο κρίσιμη για το μέλλον της χώρας διεθνής συνθήκη που υπέγραψε ποτέ η Ελλάδα είναι αυτή των Σεβρών. Την 28η Ιουλίου 1920, και ενώ τα ελληνικά στρατεύματα καταδιώκουν ήδη τους Τούρκους στην περιοχή της Σμύρνης, ο Βενιζέλος, από θέσεως καταφανούς ισχύος, υπογράφει στο δημαρχείο του προαστίου των Παρισίων Σεβρ συνθήκη διακανονισμού των εδαφικών διαφορών με την Τουρκία του Σουλτάνου, γιατί ο Κεμάλ δεν έχει μπει ακόμα στο παιχνίδι. 'Οταν μπει σε λίγο, θα στείλει σε μόνιμες διακοπές τα όνειρα των Ελλήνων, αλλά προς το παρόν οι Έλληνες έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για τις εκπληχτικές διπλωματικές επιτυχίες του Βενιζέλου που, όμως, δεν θα κρατήσουν πολύ. Ο Κεμάλ παραφυλάει και ο Βενιζέλος ζητάει τη συντριβή του απ’ τους συμμάχους, γιατί ξέρει τι τον περιμένει με έναν τέτοιο αντίπαλο. Αλλά είναι αργά πια. Το κεμαλικό κίνημα των Νεοτούρκων φουντώνει και κυριαρχεί στην Τουρκία. Στο πρόσωπο του Κεμάλ όλοι χαιρετίζουν έναν πραγματικό σωτήρα του κέντρου της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχε κι αυτή την τύχη όλων των αυτοκρατοριών. Έγινε κουρνιαχτός. Προς το παρόν όμως, και ερήμην του Κεμάλ, οι Έλληνες πετυχαίνουν στο Σεβρ τα εξής εκπληκτικά: 1) Να παραχωρηθεί στην Ελλάδα ολόκληρη η Θράκη, ανατολική και δυτική, των νήσων Ίμβρου και Τενέδου συμπεριλαμβανομένων, 2) Να μείνει μεν η περιοχή της Σμύρνης υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά με Έλληνα αρμοστή, που θα ενεργεί ως εντολοδόχος των συμμάχων, 3) Μετά από πέντε χρόνια, και ύστερα από δημοψήφισμα, η περιοχή της Σμύρνης θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην Ελλάδα, αν το δημοψήφισμα ήταν θετικό υπέρ αυτής, πράγμα που ήταν απόλυτα βέβαιο, 4) Οι Ιταλοί σύμμαχοι συμφώνησαν να δώσουν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα εκτός απ’ τη Ρόδο και το Καστελλόριζο. Αν όμως και οι Άγγλοι έδιναν στην Ελλάδα την Κύπρο, τότε οι Ιταλοί θα έδιναν στην Ελλάδα κι αυτά τα νησιά. 5) Η Βουλγαρία παραιτείται οριστικά και τελεσίδικα παντός δικαιώματός της στη δυτική Θράκη, 6) Η Ελλάδα θα μετείχε της επιτροπής που θα ήλεγχε την ελευθερία της ναυσιπλοΐας στα Στενά και θα φρόντιζε για την ουδερότητά τους. 'Ηταν ένας όρος που αφορούσε περισσότερο τους Ευρωπαίους, που γιαυτό ακριβώς έδειχναν τόσο ζωηρό ενδιαφέρον για την περιοχή και όχι, βέβαια, από αγάπη για την Ελλάδα, 7) Η τύχη της Κωνσταντινούπολης, που συνεχίζει να βρίσκεται υπό συμμαχικήν κατοχήν, θα καθοριζόταν αργότερα, με χωριστή συνθήκη. Αν οι Τούρκοι αρνούνταν ή αδυνατούσαν να εφαρμόσουν τους όρους της συνθήκης των Σεβρών, τότε οι σύμμαχοι θα αποσπούσαν την Κωνσταντινούπολη από το τουρκικό κράτος, χωρίς όμως να δηλώνουν και αν θα την έδιναν στους Έλληνες. Εν πάση περιπτώσει, οι Έλληνες θα μπορούσαν να ελπίζουν. Η συνθήκη των Σεβρών είναι τόσο ευνοϊκή για τους Έλληνες, παρά την περί την Κωνσταντινούπολη εκκρεμότητα, που δε μοιάζει αληθινή. Και δεν ήταν αληθινή. Οι σύμμαχοι πετούν καραμέλες στο στόμα των Ελλήνων αλλά σε λίγο, μόλις ξεμυτίσει ο Κεμάλ, θα τους αρπάξουν το γλυφιτζούρι και θα το δώσουν στον Κεμάλ. Και ο θριαμβευτής επί του παρόντος Βενιζέλος θα μείνει να γλείφει το κόκκαλο. Και θα πάθει πατατράκ λίγο αργότερα.

Δώσε χαρά χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα...

Στη ταινία "Μια ζωή την έχουμε"του Γιώργου Τζαβέλλα (1958) κάποια στιγμή ο ταμίας της τράπεζας θέτει στον συνάδελφό του τον Κλέωνα το δίλημμα του Μανδαρίνου: Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ που βρίσκεσαι, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί; Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας… Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες! Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα".... Πλούσιος είναι αυτός που δεν του λείπει τίποτα... Όσα χρήματα και να έχει κάποιος δεν είναι πλούσιος όταν έχει ελλείψεις. Ίσως τελικά να μας λείπει μόνο η αγάπη γιατί όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι έχεις όλα όσα θα ήθελες να έχεις.Είσαι σημαντικός. Εκείνοι που αναζητούν τον πλούτο, δεν θέλουν τα χρήματα αυτά καθαυτά. Θέλουν τα χρήματα για να γίνουν σημαντικοί. Βρες ένα σκοπό ζωής.Ζήσε για κάτι που αγαπάς ή για κάποιον που αγαπάς. Δώσε χαρά χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα. Αν περιμένεις πρώτα να πάρεις για να δώσεις... σαν έμπορικη συναλλαγή θα πουλιέται με τα χρήματα και θα αγοράζεται σαν αντικείμενο η ψυχή σου μια ζωή... Η ζωή είναι γεμάτη πόνο και ελλείψεις. Πλούσιος ειναι εκείνος που δεν πονά και δεν έχει ελλείψεις.Η απόλαυση της αγάπης είναι η παύση του πόνου και της έλλειψης... Βρες κάτι ή κάποιον που αγαπάς και ζήσε για αυτό... Γ. Τ.

Ό Όσιος Ιωσήφ του Varatec,μαθητής του Αγίου Παϊσίου Βελιτσικόβσκυ

Ό Όσιος Ιωσήφ του Varatec(Βαράτεκ) γεννήθηκε περίπου το 1750 στο χωριό Valea Jidanului της Τρανσυλβανίας.Η οικογένειά του ήταν μία από τις ορθόδοξες οικογένειες που εγκατέλειψαν την Τρανσυλβανία και εγκαταστάθηκαν στην Μολδαβία λόγω των διωγμών των Αυστριακών και των Ουνιτών. Έγινε μαθητής του Αγίου Παϊσίου Βελιτσικόβσκυ όταν αυτός βρισκόνταν στην Μονή Dragomirna και ακολούθησε τον πνευματικό του πατέρα στις μονές Secu και Neamt.Η μοναχική του κουρά και η χειροτονία του έγιναν στην Μονή Neamt. Παλαιά χειρόγραφα δείχνουν ότι το 1779 ο Όσιος Ιωσήφ ήταν πνευματικός καθοδηγητής της Σκήτης Pocrov,κοντά στην Μονή Neamt και συμβούλευε πνευματικά τις μοναχές στις μονές Gura Carpenului και Durau. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αποτραβήχθηκε στην έρημο μαζί με τους μαθητές του Γερμανό και Γερόντιο όπου ασκήτεψαν με προσευχή και νηστεία. Η κατοικία τους απότελούνταν από τρία ξύλινα παραπήγματα και ένα μικρό παρεκκλήσι και τρέφονταν με τροφή που έβρισκαν στο δάσος.Τα ίχνη των ''Κελιών του Ιωσήφ''είναι ορατά και σήμερα και η περιοχή φέρει αυτήν την ονομασία. Το 1785,με την συμβουλή του Αγίου Παϊσίου και με την ευλογία του τοπικού ιεράρχη,έθεσε τα θεμέλια της Μονής Varatec ,μαζί με τις μοναχές Ολυμπιάδα και Ναζαρία ,πνευματικές του κόρες στην Σκήτη Durau.και έχτισε τον πρώτο ναό ο οποίος τιμάται επ'ονόματι της ''Κοιμήσεως της Θεοτόκου''τ Η πρώτη αδελφότητα της μονής είχε 200 μοναχές και τις καθοδήγησε πνευματικά για 30 χρόνια..Ήταν γνωστός σε όλους τους μοναχούς της περιοχής,ήταν ένας έμπειρος πνευματικός και δάσκαλος της Νοεράς προσευχήςτ Ως μαθητής και διάδοχος του Αγίου Παϊσίου Βελιτσικόβσκυ ,ο Όσιος Ιωσήφ έγινε ένας άξιος ιεραπόστολος της εκκλησίας και ανανέωσε τον μοναχισμό. Για την αγία βιωτή του ο Θεός του έδωσε το χάρισμα της θαυματουργίας και της εκδίωξης των ακαθάρτων πνευμάτων.Με τις προσευχές του προς την Αγία Τριάδα και προς την Παναγία,θεράπευσε πολλούς χριστιανούς από τις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες. Προείπε ότι θα έλθουν δύσκολοι καιροί και μεγάλη αναστάτωση στην Μολδαβία.Ότι η Μονή Neamt θα ερημώσει για κάποιο χρονικό διάστημα και ότι οι μονές Agapia, Secu, Sihastria και Varatec θα υποστούν μεγάλες ζημιές.Πραγματικά αυτό συνέβη με την ελληνική επανάσταση στη Μολδοβλαχία το 1821. Η ΜΟΝΗ VARATEC σήμερα O Όσιος Ιωσήφ εκοιμήθη στις 28 Δεκεμβρίου 1828 και κηδεύτηκε στον πρόναο της Μονής Varatec.Η αγιοκατάταξή του από το Πατριαρχείο Ρουμανίας έγινε στις 5-7 Μαρτίου 2008. Η μνήμη του τιμάται στις 16 Αυγούστου.

Δώσε χαρά χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα...

Στη ταινία "Μια ζωή την έχουμε"του Γιώργου Τζαβέλλα (1958) κάποια στιγμή ο ταμίας της τράπεζας θέτει στον συνάδελφό του τον Κλέωνα το δίλημμα του Μανδαρίνου: Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ που βρίσκεσαι, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί; Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας… Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες! Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα".... Πλούσιος είναι αυτός που δεν του λείπει τίποτα... Όσα χρήματα και να έχει κάποιος δεν είναι πλούσιος όταν έχει ελλείψεις. Ίσως τελικά να μας λείπει μόνο η αγάπη γιατί όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι έχεις όλα όσα θα ήθελες να έχεις.Είσαι σημαντικός. Εκείνοι που αναζητούν τον πλούτο, δεν θέλουν τα χρήματα αυτά καθαυτά. Θέλουν τα χρήματα για να γίνουν σημαντικοί. Βρες ένα σκοπό ζωής.Ζήσε για κάτι που αγαπάς ή για κάποιον που αγαπάς. Δώσε χαρά χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα. Αν περιμένεις πρώτα να πάρεις για να δώσεις... σαν έμπορικη συναλλαγή θα πουλιέται με τα χρήματα και θα αγοράζεται σαν αντικείμενο η ψυχή σου μια ζωή... Η ζωή είναι γεμάτη πόνο και ελλείψεις. Πλούσιος ειναι εκείνος που δεν πονά και δεν έχει ελλείψεις.Η απόλαυση της αγάπης είναι η παύση του πόνου και της έλλειψης... Βρες κάτι ή κάποιον που αγαπάς και ζήσε για αυτό...

Το θαύμα της εικόνας του Αγίου Μανδηλίου!

Σήμερα ημέρα εορτής του Αγίου και Ιερού Μανδηλίου, θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το ιερό νησί της Πάτμου, αρχές της δεκαετίας του 1990. Θυμάμαι τον ευθυτενή και αγιασμένο Κυπάρισσό της, τον Γέροντα Παύλο Νικηταρά να διηγείται με την γλώσσα της καλλιεργημένης καρδιάς Του, τήν χαρακτηριστική και συγκινητική ιστορία της νεώτερης εικόνας τοῦ Ἁγίου Μανδηλίου (τέλη 18ου – ἀρχές 19ου αἰ.), η οποία δωρήθηκε στήν Μεγάλη Γεραρά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου . Η ιστορία πέρα από τήν βαρύτητα του γεγονότος έχει βασικό συντελεστή τον ίδιο τον Άγιο Γέροντα, ο οποίος ήταν Μάρτυς του Θαύματος και το ανέδειξε. Ἡ εἰκόνα ανήκε στήν οικογένεια της Ειρήνης Κουντούρη, τήν οποία ο ξενιτεμένος στήν Ἀμερική σύζυγος ειχε έγκαταλείψει μέ δύο μικρά παιδιά. Ἡ φτωχή μητέρα, προκειμένου νά ζήσει τήν οἰκογένειά της, ἀποφάσισε νά πωλήσει τήν εικόνα αυτή σέ αρχαιολόγο έναντι μεγάλης αμοιβής καί έλαβε ως προκαταβολή τό μισό τίμημα, πού ήταν 50 χρυσές λίρες Ἀγγλίας. Τό ἑπομένο πρωί η μητέρα ζήτησε από τά παιδιά πού έφευγαν γιά τό σχολείο νά ἀσπασθούν γιά τελευταία φορά τόν «Χριστούλη», αποκαλύπτοντάς τους τά περί πωλήσεως τοῦ εἰκονίσματος. Στό ἄκουσμα αὐτό τά παιδιά ἄρχισαν νά κλαῖνε μέ βαθύ πόνο προσπαθώντας νά ἀποτρέψουν τήν ἐνέργεια τῆς μητέρας τους. Τότε διαπίστωσαν ότι ἡ εἰκόνα δάκρυσε. Η ροή τῶν δακρύων ἦταν τόσο μεγάλη πού σχεδόν ὅλη ἡ Πάτμος ἔσπευσε νά προσκυνήσει τήν θαυματουργική αὐτή ἐνέργεια καί νά σπογγίσει μέ βαμβάκι τήν εὐλογία αὐτή. Ὁ σύζυγος, μόλις πληροφορήθηκε τό μεγάλο Θαύμα του Χριστού, μεταμελήθηκε καί έσπευσε νά βοηθήσει οἰκονομικά τήν οἰκογένειά του. Ἡ εικόνα μεταφέρθηκε στό Ιερόν Ἡσυχαστήριον «Ἅγια τῶν Ἁγίων» καί από εκεί στό Σκευοφυλάκιο της Ιεράς Μονής, γιά ευ λογία των ευλαβών προσκυνητών. Ο Άγιος Γέροντας Παύλος Νικηταράς μιλούσε σε όλους τους ευλαβείς προσκυνητές για το Θαύμα της Εικόνας. Μάλιστα με προσωπικά του έξοδα διένεμε φυλλάδιο με το Γεγονός στους προσκηνητες του Ιερού Ησυχαστήριου Αγίου Νεκταρίου Λουκακίων Πάτμου . Σήμερα από το Άγιο και Ουράνιο Θυσιαστήριο μας ευλογεί και μας προτρέπει στην επαναξιολόγηση και στην επανεκκίνηση της ζωής μας, ώστε να γίνει το Θέλημα του Κυρίου σε αυτήν .

Σαν πιαστούμε απ’ το χέρι Του...

Υπάρχει μια εικόνα με τον Χριστό που τείνει το άχραντο χέρι Του και σηκώνει τον Απόστολο. Πέτρο που καταποντίζεται από τα κύματα… Πόση παρηγοριά σκορπίζει στις θαλασσοδαρμένες μας ψυχές. Όμως παρότι μας συμπονά ο Χριστός μας δεν αρπάζει ποτέ κανέναν…..Απλώνει την Αγάπη Του και όποιος νοιώθει την ανάγκη χρειάζεται απλά να τεντώσει την ύπαρξη του και να Τον πλησιάσει….. Δεν είναι εύκολο όμως….Παρότι φαίνεται ότι βρίσκεται τόσο κοντά… Είναι βλέπεις τόσα τα εμπόδια…… Θέλεις τα βαρίδια των αμαρτιών που μας κρατούν στον πάτο….. Θέλεις οι λογισμοί που σαν το γράσο μας κάνουν να Του γλιστράμε…. Εμείς όμως δεν θα το βάζουμε κάτω….. Θα του φωνάζουμε με την ψυχή μας εκείνο που έλεγε ένα παππούλης….. «Κράτα με Χριστέ μου γιατί με χάνεις…..» Σαν πιαστούμε απ’ το χέρι Του και βγούμε στην επιφάνεια και πάρουμε ανάσα,και σηκωθούμε απ΄ τον βούρκο που είχε κολλήσει η ψυχή μα ας σκεφτούμε όμως ότι γύρω μας υπάρχουν και κάποιες ψυχές που περιμένουν εναγωνίως ένα χέρι βοηθείας…… Μα για να το απλώσεις πρέπει να το βγάλεις απ’ την ‘’τσέπη του ωχ-αδερφισμού’’ (που να ασχολείσαι τώρα…..έχεις τα δικά σου προβλήματα…..ας πρόσεχε…ότι έσπειρε θα θερίσει..... κ.ο.κ) Ίσως χρειαστεί βέβαιανα ‘’σκύψεις’’ λίγο χαμηλά γιατί ο άλλος σακατεμένος απ΄ τις πτώσεις είναι ανήμπορος να τεντωθεί…. Μπορείς; Και εκεί που είναι πεσμένος ξέρεις δεν είναι καθαρά, ίσως λερωθείς πιάνοντας τον…..Μήπως σε πειράζει; Α! Και κάτι τελευταίο….. Μαλακά….πολύ μαλακά γιατί είναι ο άλλος γεμάτος πληγές; Θα μπορέσεις;Στο εύχομαι….. να δώσει ο Θεός…..Να γίνεις τα χέρια Του….. π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

Κήρυγμα Κοιμήσεως της Θεοτόκου-Άνθρωποι και άγγελοι πανηγυρίζουν μαζί!

Πανήγυρις σήμερα αδελφοί! Η επί γης στρατευομένη Εκκλησία και η εν ουρανοίς θριαμβεύουσα πανηγυρίζουν την ένδοξο κοίμηση και την εις ουρανούς μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, Μητέρας του Κυρίου μας και δική μας μητέρας. Άνθρωποι και άγγελοι πανηγυρίζουν μαζί. Παράδοξο! πανηγυρίζουν θάνατο μαζί και μετάσταση. Μέσα στην ζωή τα γεγονότα της Εκκλησίας για την σωτηρία των ανθρώπων το λογικό και το υπέρλογο συμβαδίζουν και συνυπάρχουν μέσα σε μια αλληλουχία. Επίσης το φυσικό και το υπερφυσικό. Ιδιαίτερα στο πρόσωπο της Θεοτόκου μητέρας του Κυρίου μας, αυτά τα δύο λειτούργησαν και συνυπάρχουν για να προσφερθεί η σωτηρία στο γένος των ανθρώπων. «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται καὶ ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δε εὐφραίνεται» ψάλλει η Εκκλησία μας. Το γένος των ανθρώπων προσφέρει Μητέρα στον Υιό και Λόγο να σαρκωθεί, να γίνει άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Τι μεγάλο Μυστήριο! Ξεπερνά τον λόγο, το λογικό του ανθρώπου· πώς ο Θεός Λόγος σαρκώνεται και νηπιάζει; Πώς ο Αχώρητος χωρά στην μήτρα μιας Παρθένου; Πώς η Παρθένος δέχεται σωματικά το πυρ της Θεότητος και δεν κατακαίγεται; Πώς γεννά και μένει πάλι Παρθένος; Ιλιγγιά ο νους μπροστά σ’ αυτά τα μυστήρια. Θεάνθρωπος ο Χριστός εξ αιτίας και χάρη μιας Μητέρας από το πεσμένο στην αμαρτία γένος των ανθρώπων. Μεγάλη η προσφορά στον Θεό, αλλά και ο Θεός δέχεται την προσφορά και την αξιώνει να γίνει Θεοτόκος προς χάριν των ανθρώπων. Στην αγνή και αγία ζωή της βρίσκει ο Θεός Λόγος το κατάλληλο σκεύος να σκηνώσει και να σαρκωθεί. Για μας τους ανθρώπους τιμή και δόξα και καύχημα. Μόνον γι’ αυτήν μπορούμε να καυχηθούμε εμείς οι εξαχρειωμένοι από την αμαρτία άνθρωποι. Αυτά που συνέβησαν στην ζωή και στην πορεία της Παναγίας μας είναι αδύνατον να τα καταλάβουμε. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι» ψάλλει η Εκκλησία μας. Σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται Θεοτόκος Μαρία, μόνο η καρδιά μας καταλαβαίνει διότι εδώ λειτουργεί το συναίσθημα, η αγάπη και η πίστη. Μπροστά στην αγάπη της και την προσφορά της νηπιάζουμε, γινόμαστε σαν τα παιδιά που ζητάμε την στοργή την αγάπη την προστασία της μάνας. Γιατί αδελφοί μου Μάνα μας είναι η Παναγία μας. Μάνα που θυσιάζει τον μονογενή της Υιό για χάρη των παιδιών της διαχρονικά. Μάνα θα είναι αιώνια που θα προστατεύει, θα παραμυθεί και θα μεσιτεύει θα είναι η ελπίδα όλων μας. Δεκαπενταύγουστος και η Αγία μας Εκκλησία ψάλλει, «ἐν τῇ Γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ Κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος, θαῦμα ἐν θαύμασι διπλοῦν συνέδραμε Θεοτόκε, πῶς γὰρ ἡ ἀπείρανδρος, βρεφοτρόφος ἀγνεύουσα; Πῶς δε ἡ μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα;», ερωτήματα αδελφοί που απαντά μόνο η πίστη και η καρδιά. Αυτά άλλωστε γεννούν και το θαύμα. Γιορτάζουμε το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού, διότι με την Τριαδική Θεότητα έρχεται το πρόσωπο της Παναγίας μας. Γιορτάζει την κοίμηση της και την ανάπαυσή της από τα γήινα βάσανα και τις θλίψεις η Εκκλησία μας. Γιορτάζει την μετάβασή της εν σώματι εν δεξιά του Υιού της απολαμβάνοντας την Θεία δόξα του. Άλλωστε πώς μπορούσε η γη να αιχμαλωτίσει το πανάγιο σώμα της που έδωσε Αίμα και Σάρκα στον Θεό Λόγο; Ας πανηγυρίσουμε αδελφοί σήμερον όπως πανηγυρίζουν «Ἐξουσίαι, Θρόνοι, Ἀρχαί, Κυριότητες, Δυνάμεις καὶ Χερουβεὶμ καὶ τὰ φρικτὰ Σεραφείμ. Ἀγάλλονται γηγενεῖς ἐπὶ τῇ θείᾳ σου δόξῃ», όπως ψάλλει η Εκκλησία μας. Ας πανηγυρίσουμε και ας παρακαλέσουμε για την σωτηρία μας, τις ανάγκες μας και τα προβλήματά μας. Για την σωτηρία του κόσμου και την προστασία της πατρίδος μας ως Υπέρμαχον Στρατηγόν. Αμήν!

Καλη Παναγία! Μία ευχή "παράλογη" στον κόσμο της απόλυτης λογικής...

Διότι ως ευχή είναι "παράλογη" και "γελοία", αφού, τι;, υπάρχει και "κακή" Παναγιά;................. Σωστά! Είναι "παράλογη" στον κόσμο της απόλυτης λογικής όπου καταστρέφονται τα πάντα για να αναπτυχθούν τεχνολογίες που θα τα υποκαταστήσουν, και όπου ακυρώνεται η ανθρώπινη φύση για να επιλέγει το παιδάκι φύλο ώστε να δουλεύει η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία και το ενδυματολογικό επιχειρείν και να παράγονται ριζικά αποπροσανατολισμένοι υπήκοοι................. Και είναι και "γελοία" σε μια κοινωνία όπου η Αριστερά διασφαλίζει την ελευθερία με γκουλάγκ ή εκλέγεται αντιμνημονιακά και φέρνει τρίτο μνημόνιο ή εκχωρεί εθνική υπόσταση....................... Τι να πεις!μένεις με την ωριμότητα της ανθρώπινης κατάστασης και συνεχίζεις... διότι το "Καλή Παναγιά" σημαίνει "να φτάσεις καλά στη γιορτή της Παναγίας" και να είσαι καλά για να μυηθείς με πληρότητα στο κλίμα της μεγάλης εορταστικής στιγμής...είναι μια βραχυλογία, ένας "κωδικός", που ανταποκρίνεται όμορφα στη θεμελιώδη για τη γλώσσα "αρχή της οικονομίας"...διαφορετικά θα καταναλωνόταν ο χρόνος της ανθρώπινης ενέργειας και επικοινωνίας σε ατελείωτα λογύδρια................................. Σημασία έχει να έχεις αγαθή προαίρεση, και οι άθρησκοι του παρόντος δεν έχουν, καθώς είναι απλώς φανατικοί μιας βιομηχανοποιημένης "πνευματικότητας" που μεσολαβεί απλώς στο να έχουν ένα ανήκειν και να νιώθουν "προσωπικότητες"...θεωρώντας ηλιθίως οτι "πας πιστός ίσον αγράμματος θεούσης" αντιδρούν με μια αβάσιμη και χαζότατη αλαζονεία βαθιά απαίδευτη και άγονη, εντελώς φασιστικής κοπής....συνήθως μικρογελοίοι των κοινωνικών εξουσιών που παριστάνουν τους "σκεπτόμενους"................ Όταν λέμε "καλό κουράγιο" δηλαδή υπάρχει και "κακό";..όταν λέμε "καλή λευτεριά" (ω επαναστάτες μου, ήταν βασική ευχή των ΕΛΑΣιτών...) υπάρχει και "κακή";...όταν λέγανε παλιά οι ένοπλοι αγωνιστές "καλό βόλι" υπήρχε περιθώριο να πεις κάποιος ότι "μην το λέτε..υπάρχει και κακό;................................ Ανοησίες!...εντελώς σεφερλίδικου χιούμορ επιθέσεις στο κοινοτικό αίσθημα πίστης που παλαιόθεν συνέχει αυτό τον μαχόμενο λαό...μισούν την πνευματικότητα που είναι μακριά από την εργαστηριακή εγκυκλοπαιδικότητα και από τον γελοίο ορθολογισμό των εξουσιαστικών εξισώσεων................... Το Καλή Παναγιά απελευθερώνει τη χαρά και την ελπίδα, την ψυχική ενότητα και το υπερβατικό...είναι η αποθέωση της Πτωχείας τω Πνεύματι που οι φασίστες των πτυχίων ποτέ δεν κατάλαβαν...το χλευάζουν γιατί είναι διανοητικά ρηχοί και δεν καταλαβαίνουν, και γιατί το "παράλογο" που περιέχεται εδώ(ας διαβάσουν λίγο Κίρκεγκαρντ..) ξεφτιλίζει την κατακερματισμένη τους χαμοζωή τη στερημένη βαθιά από κάθε Ποίηση και Φιλία και 'Ερωτα..................... Στη δική τους άνυδρη κουλτούρα η Μάνα είναι νεκρή για να μπορούν αυτά τα ζαβά να αποτρελαίνονται ελεύθερα, στη δική μας είναι οντολογικά ολοζώντανη για να μας καλεί στα γιορτάσια της και Να είμαστε Καλά να Πηγαίνουμε!...Αμήν !...

Ένας ακομα Άγιος μιλά για την αναλαμπή...

Στά χρόνια του εσχάτου αιώνος θά παύσουν οί πνευματικοί ποιμένες νά φροντίζουν γιά τό ποίμνιο άκολουθώντας τό κοσμικό ρεύμα. Τήν σκολιά όδό θά βαδίζουν,αφήνοντας τόν πατερικό δρόμο καί δέν θά ψάλλουν στά πρόβατα μέ τήν ποιμενική φλογέρα. Θά καύσουν μέ τήν «πρόοδο» τήν πνευματική μάνδρα κι ό καπνός θά προξενεί τήν αίρεση του παπικού δόγματος. Τότε ό κόσμος μέ τήν επιστήμη θά κάνη πολλές έφευρέσεις καί δέν θά ύπάρχη σ’αύτήν ή πίστις,ούτε ό φόβος τοϋ Θεοϋ. Ό απλοϊκός λαός άπό τόν φόβο τών αιωνίων βασάνων θά φυλάγει μέ άκρίβεια τις θείες εντολές. Άλλά ζώντας στήν άναρχία χωρίς πνευματικούς όδηγούς θά μισηθούν άπό τήν εξουσία καί πολλοί θά φυλακισθούν. Μέ θερμό ζήλο θά έπιδίδωνται στά καλά καί ταπεινά έργα θεωρούμενοι άπό τόν κόσμο ότι έχασαν τά μυαλά των. Ή άνθρώπινη σοφία είδωλα θά λατρεύσει κοσμικά καί ό άσύδοτος κόσμος θά τά χρησιμοποιήσει ως μέσα σωτηρίας. Θά κουρεύουν γένεια καί μαλλιά καί τά ένδύματά των θά κοντύνουν κι όλους στ’άλήθεια τούς νόμους σύμφωνα μέ τήν μόδα θά θεσπίσουν. Δέν θά ύπάρχει ντροπή στούς νέους ούτε στά άδέλφια μεταξύ των άγάπη,ένώ ή μόδα θά παρασύρει όλους τούς άκολάστους ανθρώπους. Τότε ό Θεός μέ άηδία θ’ άντικρύσει τούς θνητούς καί πολλούς θά στερήσει τής ζωής,όπως κάποτε μέ τούς Σοδομίτας. Τότε ή γή δέν θά καρποφορεί καί οί δουλειές θά λιγοστέψουν διότι πολλοί θά πιστεύουν στόν σατανά ως σύντροφο τής έλεύθερης ζωής τους! Τότε θά βράζει ό κόσμος σάν ένα καζάνι στήν φωτιά καιόμενος άπό τήν τυφλή οργή και ειρήνη σ'αυτόν δέν θα υπάρχει. Οί μεγάλοι καί φοβεροί πόλεμοι θά’ναι πυκνοί σάν κρίκοι αλυσίδας άλλά ό τρομερώτερος άπ’όλους θά είναι ό τών έπτά κρατών στό Βυζάντιο! Οί πολιτισμένοι λαοί, όταν πολύ θά προοδεύσουν,σάν πεινασμένα θηρία μεταξύ των θά σπαράζωνται. Θά φτιάξουν αύτά τά πετούμενα μέ τήν ούρά των σάν τού σκορπιού καί μεγάλη σύγχυσις θά γίνη,όπως στόν πύργο τής Βαβέλ. Τότε θά κατασκευασθούν φοβεροί δράκοντες άπό μέταλλο σκορπίζοντας τόν όλεθρο άπό τό στόμιο των καί καπνό μέ θανατηφόρο δηλητήριο. Ζωντανοί μόνο τό ένα τρίτο άπ’όλο τόν κόσμο θά γλυτώσουν ένώ οί άλλοι μέ θάνατο στόν έσχατο πόλεμο θά τελειωθούν! «Αγγελος έξ ούρανού» θά έλθη κράζοντας μέ δυνατή φωνή νά σταματήση τό μακελειό τών δυνάμεων στήν Κωνσταντινούπολη Έκεί οί άγγελοι θά δώσουν τόν θρόνο τού Βυζαντίου σ’έναν άγιο καί ειρηνικά όλοι θά ύπακούουν μή έχοντας πόλεμο στήν γή. Τότε ή Όρθοδοξία σ’όλο τόν κόσμο θά άκτινοβολήσει,θά άφανισθεί ή κακία καί μεγάλη αγάπη θά ύπάρχει! Από το βιβλίο: «Ό Βίος καί τά ποιήματα του Όσίου Ιωάννου τον Χοζεβίτου 1913-1960» Μετάφρασις: Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, 1984

Κάνετε ἑκούσιο αὐτό ποῦ γίνεται κατ' ἀνάγκην

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος μοῦ ἀφηγήθηκε κάποτε ὅτι, στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου μὲ τὴ Γερμανία, ἢ Ρωσία ὑπέφερε ἀφάνταστα δεινά· ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους εἴτε στὸ πεδίο τῆς μάχης εἴτε ἐξαιτίας τῆς πείνας. Μέσα στὶς ἀνυπέρβλητες δυσκολίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἕνας ἱερέας στὴ Μόσχα πρότεινε στοὺς ἐνορῖτες του: «Εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ὅλοι μας τώρα νηστεύουμε. Ἄς τελοῦμε, λοιπόν, καθημερινὰ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ἂς μεταλαμβάνουμε τὰ Τίμια Δῶρα» (Ἐννοεῖται ὅτι ἔχουν ἐξομολογηθεῖ καί ἔχουν εὐλογία ἀπό τόν Πνευματικό τους. Ἡ νηστεία δέν εἶναι ἡ μόνη προϋπόθεση γιά νά κοινωνήσει κάποιος). Οὔτε ἕνας θάνατος δέν καταγράφηκε στὴ συγκεκριμένη ἐνορία. Ό ἱερέας εἶχε μεταδώσει τέτοιον ἐνθουσιασμὸ στὸ ποίμνιο του, ὥστε εἶχαν μετατρέψει τὴν ἀκούσια λιμοκτονία τους σὲ ἐθελούσια, μεταποιώντας τὸν θάνατο σὲ πηγὴ ζωῆς. Χρησιμοποίησαν τὴν δοκιμασία ὡς εὐκαιρία νὰ παρασταθοῦν ένώπιον τού Θεοῦ, ό Ὅποιος ἔχει βεβαιώσει ὅτι: «Οὐκ έπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, άλλ' έπί παντὶ ρήματι έκπορευομένω διὰ στόματος Θεοῦ»(Ματθ. 4,4) καὶ ό Θεός, σὲ ἀπάντηση, τούς ἔδωσε δύναμη καὶ ζωὴ ἐν Χριστῷ, ό Ὅποιος εἶναι «ό Ἄρτος τῆς Ζωῆς ό καταβὰς έκ τοῦ ούρανού»(Ιωαν. 6,41) καὶ «ό Λόγος τῆς Ζωῆς» (Ἅ' Ιωαν. 1,1), ὥστε κανένας στὴν ἐνορία αὕτη δέν πέθανε. Τὴν ἴδια ἰδέα ἐκφράζει καὶ ό Μέγας Βασίλειος σὲ ἕνα ἐμπνευσμένο κείμενό του: «Ἀδελφοί, κάνετε ἑκούσιο αὐτὸ ποῦ γίνεται κατ' ἀνάγκην. Μὴ λυπᾶστε τὴ ζωή, τῆς ὁποίας ἢ στέρηση εἶναι ἀναπόφευκτη».(Ὁμιλία εἰς Γόρδιον τὸν Μάρτυρα). Ἤ, ὅπως τὸ θέτει ό Γέροντας Σωφρόνιος: «Εἶναι ἀδύνατον νὰ ζήσει κανεὶς χριστιανικά. Χριστιανικὰ μπορεῖ κανεὶς μόνο νὰ πεθάνει». Ό Ἀπόστολος Παῦλος «ἀπέθνησκε καθ' ήμέραν», ὥστε νὰ ζεῖ ό Χριστὸς μέσα του. Δὲν ζοῦσε πιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μόνο γιὰ τὸν Χριστό. Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πιστοὶ στὴ Διαθήκη τῆς Ἀγάπης» (σελ. 219-220)

Η ΚΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ,ΤΟ ΑΛΓΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ποιος άνθρωπος επί της γης θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα πράγματα γι’ αυτόν, σωματικά και ψυχικά, εξελίσσονται με τρόπο που δεν υπάρχουν προβλήματα; Μπορεί κάποιος στη νεότητά του να νιώθει δυνατός και παντοδύναμος – ένας μικρός «θεός» ίσως ελλείψει πραγματικών προβλημάτων – όμως με την πάροδο του χρόνου η φθορά που συνοδεύει την ηλικία αρχίζει και κάνει αισθητή την παρουσία της, όπως και οι διάφορες στενώσεις από πλευράς ψυχικής από τη διαπίστωση ότι τελικώς ο κόσμος αυτός δεν μπορεί να γεμίσει την καρδιά και να της δώσει έναν λόγο να αναπνεύσει. «Κοιλάδα πένθους και δακρύων» άλλωστε χαρακτηρίζει η Γραφή τη ζωή αυτή, εξαγγέλλοντας τα αποτελέσματα, για τον άνθρωπο, της αμαρτίας στην οποία απαρχής περιέπεσε και που συνεχίζει δυστυχώς να περιπίπτει. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Κύριος δεν είναι Εκείνος που βεβαιώνει τους μαθητές Του ότι «στον κόσμο αυτόν θα έχετε θλίψεις» και ότι «με πολλές θλίψεις θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών;» Η κάκωση λοιπόν του σώματος και το άλγος της ψυχής είναι δεδομένες καταστάσεις για κάθε άνθρωπο όπου γης και όποιας εποχής και αυτή είναι η βάση από την οποία εκκινεί ο άγιος υμνογράφος της ακολουθίας των Παρακλητικών κανόνων. Ποιο είναι όμως το μεγαλείο του πιστού ανθρώπου, το οποίο δυστυχώς δεν υφίσταται στον άπιστο; Ότι ενώ πάσχει και οδυνάται σωματικά και ψυχικά, μπορεί να υπερβεί τις δυσκολίες του, γιατί έχει σημείο αναφοράς πέρα από τη δική του ύπαρξη και πέρα ακόμη και από τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει και δραστηριοποιείται. Και το σημείο αυτό αναφοράς είναι ο Δημιουργός Του Κύριος Ιησούς Χριστός και μαζί με Αυτόν και τα άλλα μέλη του σώματός Του, της Εκκλησίας, που είναι οι άγιοι με πρώτη και κύρια την Παναγία Μητέρα Του. Τι μας προσέφερε ο Κύριος ερχόμενος στον κόσμο; Να μας προσλάβει στον εαυτό Του και να μας κάνει δικές Του παρουσίες, να ζει πράγματι Εκείνος μέσω ημών, εφόσον βεβαίως Τον αποδεχθήκαμε στη ζωή μας, βαπτιστήκαμε και χριστήκαμε στο άγιο όνομά Του. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». «Εγώ είμαι το αμπέλι, εσείς τα κλήματα». Ο πιστός χριστιανός λοιπόν που έχει επίγνωση της άπειρης αυτής δωρεάς του Θεού απέναντί του συνειδητοποιεί ότι κέντρο βάρους της ζωής του δεν είναι πια ο εαυτός του και ο αισθητός κόσμος∙ είναι ακριβώς ο Χριστός και δι’ Αυτού όλος ο Τριαδικός Θεός – ο άνθρωπος είναι ολόκληρος μαζί με τον Χριστό και μαζί με τους συνανθρώπους του, κάθε τόπου και κάθε εποχής, που θα πει ότι ο Χριστός διαιωνίζει την παρουσία Του και μέσα από αυτόν ως «εν ετέρα μορφή». Οπότε η κάκωση του σώματος και το άλγος της ψυχής εντάσσονται από την άποψη αυτή κάτω από άλλον παρονομαστή: γίνονται σκαλοπάτια για πνευματική άσκηση, για υπομονή, για καλλιέργεια της εμπιστοσύνης προς τον Θεό, για περαιτέρω προκοπή στον αγιασμό του. Πονά ο χριστιανός, οδυνάται, δεν νιώθει καλά, όταν πάσχει, γι’ αυτό και παρακαλεί τον Θεό να του δώσει δύναμη, να του δώσει υπομονή, να του άρει ει δυνατόν τον πόνο, αλλά με τελική κατάληξη την κραυγή της πιο μεγάλης πίστεως: «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ». «Γενηθήτω το θέλημά Σου, Κύριε». Κι αυτό το «άφημα» στην πρόνοια του Θεού που μετράει και τις τρίχες ακόμη της κεφαλής μας είναι το στοιχείο που ησυχάζει την καρδιά του πιστού, όπως το εξέφρασαν και οι πιστοί της πρώτης Εκκλησίας όταν αντιμετώπιζε πρόβλημα της ίδιας της ζωής του ο πατέρας τους, ο μέγας απόστολος Παύλος: «ησυχάσαμεν ειπόντες το θέλημα του Κυρίου γινέσθω». Προστρέχουμε λοιπόν στην Παναγία μας και δι’ Αυτής στον ίδιο τον Κύριο κάθε φορά που πάσχουμε, Την παρακαλούμε μέσα στο πλαίσιο της αγάπης Της και του ελέους Της να μας δει με τη μεγαλύτερη στοργή που μπορεί να μας κοιτάξει, όμως αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στη δική Της κρίση που είναι η κρίση του Πατέρα μας Θεού. Και ξέρουμε ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο και θεραπευτικότερο για τη ζωή και την ύπαρξή μας. π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Κισάμου Αμφιλόχιος: ''Σήμερα ο Άρτσι, αύριο;

«Σεβασμιώτατε, εάν σκοτώσουν το παιδί μου θα πεθάνω και εγώ μαζί του», ακούω εμβρόντητος την τρεμάμενη φωνή να μου δηλώνει από το τηλέφωνο, η οποία πριν ολοκληρώσει την φράση είχε ξεσπάσει σε λυγμούς. Βλέποντας στην οθόνη του τηλεφώνου διαπιστώνω ότι είναι η μητέρα ενός παιδιού που, μετά από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, έχει χαρακτηριστεί από τους ιατρούς του «εγκεφαλικά νεκρός» και η μητέρα του ζει και αναπνέει για το παιδί της αυτό. Όλη της η ζωή; ο γιός της αυτός. Στην συζήτηση που ακολουθεί και, αφού προσπαθώ να την ηρεμήσω, ρωτώ γιατί αυτή η ένταση, αυτό το ξέσπασμα; Από την ηρωίδα αυτή μάνα μαθαίνω την περίπτωση του 12χρονου Άρτσι (Μπάτερσμπι) από την Βρετανία, όπου οι γιατροί παρά την επίμονη άρνηση των γονέων του, τον αποσύνδεσαν από την μηχανική υποστήριξη, με αποτέλεσμα να επέλθει ο θάνατος, καθώς τον είχαν χαρακτηρίσει «εγκεφαλικά νεκρό» και θεώρησαν «ότι δεν είχε καμία ελπίδα ανάρρωσης». Αναζητώντας στο διαδίκτυο διαβάζω: «οι προσφυγές των γονέων κατά της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης απορρίφθηκαν στο Εφετείο και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που έκρινε ότι δεν έχει αρμοδιότητα»! Οι γονείς του Άρτσι είχαν επιδοθεί σε ένα «άνισο», όπως αποδείχθηκε, μακρύ νομικό αγώνα να παραμείνει το παιδί τους στην μηχανική υποστήριξη και να μην αποσυνδεθεί και όταν εξάντλησαν όλα τα νομικά μέσα, τα οποία απορρίφθηκαν, ζήτησαν από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας να μεταφερθεί το παιδί τους σε «κέντρο περίθαλψης», προκειμένου να έχει «αξιοπρεπή» θάνατο, όπως δήλωσαν. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, απέρριψε και αυτό το αίτημα των γονέων, δηλ. της μεταφοράς από το Βασιλικό Νοσοκομείο του Λονδίνου όπου νοσηλευόταν σε Κέντρο Αποθεραπείας, κρίνοντας ότι «οι κίνδυνοι της διακομιδής του είναι μεγάλοι και απρόβλεπτοι», καθώς το δικαστήριο συντάχθηκε με τους γιατρούς που εκτιμούσαν ότι η μεταφορά: «θα είναι επικίνδυνη για τη ζωή του αγοριού»· την ίδια ώρα που οι ίδιοι αποφάσιζαν το παιδί να αποσυνδεθεί από την μηχανική υποστήριξη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον θάνατο! «Οι γονείς του Άρτσι Μπάτερσμπι ειδοποιήθηκαν ότι θα τερματιζόταν η μηχανική υποστήριξη στον εγκεφαλικά νεκρό γιο τους από τις 12:00 (ώρα Ελλάδος) του Σαββάτου (6/8). Κάτι που τελικά συνέβη», καταλήγουν τα δημοσιεύματα. Φυσικά ούτε ειδικοί, ούτε γιατροί είμαστε και η τοποθέτηση-προβληματισμός μας αυτός δεν αφορά θέματα ιατρικής. Έκφραση αγωνίας ως και την υποκρισία αλλά και των κινδύνων που, κατά την άποψη μας, ελλοχεύουν τέτοιου είδους συμπεριφορές και αποφάσεις καταθέτουμε. Στην απεγνωσμένη προσπάθεια των γονιών να κρατήσουν το παιδί τους σε μηχανική υποστήριξη, το σύστημα απαντά αρνητικά και όταν απορρίπτονται όλες οι προσφυγές οι γονείς, ως ύστατη προσπάθεια να προσφέρουν στο παιδί τους, ζητούν την μεταφορά του σε Κέντρο Αποθεραπείας. Η απάντηση που παίρνουν από τους ίδιους που έκλεισαν τα μηχανήματα υποστήριξης του παιδιού τους είναι απορριπτική γιατί: «οι κίνδυνοι της διακομιδής του είναι μεγάλοι και απρόβλεπτοι», καθώς η μεταφορά: «θα είναι επικίνδυνη για τη ζωή του αγοριού»! Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την «λογική» αυτής της «λογικής». Οι ίδιοι που αγωνιούν για την «ζωή του αγοριού», είναι οι ίδιοι που αποφασίζουν να αποσυνθέσουν το ίδιο αυτό αγόρι από την μηχανική υποστήριξη! Ομολογώ ότι όχι μόνο δυσκολεύομαι να κατανοήσω, αλλά αισθάνομαι, το εισπράττω όλο αυτό, ως απειλή κατά της ίδιας της ζωής. Και δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα που ασθενείς είχαν χαρακτηριστεί ως «εγκεφαλικά νεκροί», όπως η 22χρονη Σαμ Χέμινγκ, (στην Βρετανία και αυτή), που έπεσε σε κώμα ύστερα από τροχαίο ατύχημα και 19 ημέρες μετά, οι γιατροί συμβούλεψαν τους απελπισμένους γονείς της να την αφήσουν να «φύγει», κλείνοντας το μηχάνημα υποστήριξης. Και αυτό γιατί η 22χρονη κηρύχθηκε από τους γιατρούς «εγκεφαλικά νεκρή, χωρίς ελπίδες ανάκαμψης». Μάλιστα, η μητέρα της τράβηξε μια φωτογραφία με την κόρη της ενώ ετοιμαζόταν να της πει το τελευταίο «αντίο». Όμως λίγο πριν οι γιατροί αποσυνδέσουν τη Σαμ από το μηχάνημα, εκείνη κούνησε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της! Αμέσως οι γιατροί ανέβαλαν την αποσύνδεση και αποφάσισαν να τη διατηρήσουν σε τεχνητό κώμα. Λίγες ημέρες αργότερα, οι γιατροί της έκαναν τραχειοτομή και η νεαρή μπορούσε πλέον να αναπνέει μόνη της. Οκτώ εβδομάδες μετά η Σαμ βγήκε από το Νοσοκομείο και επέστρεψε στο σπίτι της, στο Χέρεφορντ της Αγγλίας! Ούτε στις σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις περί «εγκεφαλικού θανάτου» που πολλοί και κορυφαίοι επιστήμονες στην Ελλάδα: (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ε. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττός 1999, Ι. Κουντουράς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμούτσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, A. Αβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Α. Γουλιανός 1999, κ.α.) ως και στο εξωτερικό: (R.D. Truog 1992, D.A. Shewmon 1997, R.M. Taylor 1997, κ.α.), εκφράζουν και δεν διστάζουν να προτείνουν ακόμη και την πλήρη εγκατάλειψη της έννοιας του «εγκεφαλικού θανάτου», δηλώνοντας πως δεν ταυτίζεται ο σωματικός θάνατος με τον εγκεφαλικό θάνατο. Με τρομάζει όμως η αντίληψη-άποψη της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όχι και τόσο μακρινής από τα καθ΄ ημάς, η οποία ταυτίζει την «ποιότητα της ζωής», την οποία θεωρεί «το ύψιστο αγαθό», με την υγεία. «Το σημαντικότερο αγαθό που προσδίδει ποιότητα σε μια ανθρώπινη ζωή είναι η υγεία», και συνεχίζει η άποψη αυτή: «… Η απουσία της καλής υγείας είναι αρκετή για κάποιους για να θεωρούν τη συνέχιση της ζωής ανεπιθύμητη»! Είναι φανερό, κατά την άποψη μας, ότι εάν σε μια κοινωνία επικρατήσουν τέτοιου είδους αντιλήψεις, ότι δηλ. «η ποιότητα της ζωής», ταυτίζεται με την «υγεία», τότε θα προκύψει, ως φυσικό επακόλουθο, η αμφισβήτηση δικαιώματος στη ζωή όσων προσώπων στερούνται το «σημαντικό αγαθό, την υγεία». Περιττό, νομίζω, να πούμε ότι μια τέτοια θεώρηση περί της αξίας της ζωής ξυπνά εφιάλτες του παρελθόντος περί της υποτιθέμενης… «αρίας φυλής», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διερωτώμαι: Μια κοινωνία που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται και να είναι: δημοκρατική, ελεύθερη, προοδευτική, ανθρωπιστική με κοινωνικές ευαισθησίες, προστάτης των αδυνάτων και των ανίσχυρων, θεματοφύλακας των αξιών και των δικαιωμάτων της ζωής, να προσθέσω και Χριστιανική; αυτή η κοινωνία δεν προβληματίζεται, δεν άγχεται και δεν αντιστέκεται σε λογικές και συμπεριφορές που εάν, άκριτα και αβασάνιστα, υιοθετηθούν τορπιλίζουν και απειλούν αυτή την ίδια την ζωή; «Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος» (Η ζωή που φοβάται τη ζωή δεν είναι ζωή), -Μένανδρος-. imks.gr

Ἐκύκλωσαν, αί τοῦ βίου μέ ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε

Ο Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανόνας είναι δύο αριστουργηματικά ποιήματα τα οποία ψάλλονται στους ιερούς Ναούς μας εναλλάξ τα απογεύματα του Δεκαπενταύγουστου. Δυο ύμνοι πασίγνωστοι, δημοφιλείς, ταπεινή εξομολόγηση αμέτρητων ψυχών, θρηνητική και παρακλητική αναφορά του πληρώματος των πιστών στην Κυρία και Δέσποινα του κόσμου, την Υπεραγία Θεοτόκο, συνοψίζουν την πίστη της Εκκλησίας μας για το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων. Ταυτόχρονα εναποθέτουν στη στοργική αγκαλιά της όλα τα βάσανα, τους καημούς, τους πειρασμούς, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, εκλιπαρώντας για βοήθεια και προστασία. Ας υμνήσουμε και εμείς μετά των αγίων Αγγέλων όχι μόνο με λόγια και λέξεις, αλλά κυρίως με έργα αρετής και αγάπης, μιμούμενοι κατά το δυνατόν τον ανυπέρβλητο πλούτο της αρετής και την αγιότητα της Παναγίας μας, της Μητέρας των Χριστιανών, ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε όλα τα εμπόδια του παρόντος κόσμου που ζούμε και να φθάσουμε στη “μέλλουσαν πόλιν”(Εβρ.13,14) που επιζητούμε, τον αγιασμό και τη σωτηρία. “Ἐκύκλωσαν, αἵ τοῦ βίου μέ ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε” Οι μέριμνες του βίου και η εναπόθεση της ελπίδας μας στην Παναγία “Ἐκύκλωσαν, αἵ τοῦ βίου μέ ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε, καί τήν ἐμήν κατασχοῦσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλει τῶν θλίψεων”, αναφωνεί προς την Παναγία ο υμνωδός στον Μέγα Παρακλητικό Κανόνα. Παρομοιάζει τις μέριμνες της καθημερινής ζωής με τις μέλισσες. Όπως οι μέλισσες μέσα στην κυψέλη προκαλούν βουητό ανακινώντας τα φτερά τους, κατά τον ίδιο τρόπο οι μέριμνες της καθημερινότητας μάς ζαλίζουν, δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε μέρα και νύχτα, μας βασανίζουν και μας οδηγούν σε απόγνωση. Ταυτόχρονα όμως ο υμνωδός και μαζί του και εμείς, εναποθέτουμε την ελπίδα μας στην Κυρία Θεοτόκο: “Καὶ ποῦ λοιπόν, ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; ποῦ προσφύγω; ποῦ δὲ καὶ σωθήσομαι; τίνα θερμὴν ἔξω βοηθόν, θλίψεσι τοῦ βίου καὶ ζάλαις οἴμοι! κλονούμενος; Εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω, καὶ θαρρῶ καὶ καυχῶμαι, καὶ προστρέχω τῇ σκέπῃ σου σῶσον με”, δηλαδή αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλη άγκυρα ελπίδας, άλλη θερμή βοήθεια και καταφυγή παρά μόνο η προσφυγή στην αγκαλιά της γλυκυτάτης Μητέρας μας, της Παναγίας. Πολλές είναι οι αιτίες πού φέρνουν την ανησυχία στην ψυχή μας. Πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, πολλές οι πληγές της ψυχής μας από τις δοκιμασίες του παρελθόντος, από τις δυσκολίες του παρόντος και τους φόβους για το μέλλον μας. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις έκτακτες και απρόβλεπτες δυσκολίες; Πως θα αντεπεξέλθουμε στις οικονομικές δυσκολίες; Πως θα γλιτώσουμε ένα συγγενικό μας πρόσωπο από τις διάφορες εξαρτήσεις; Πως θα επέλθει η ειρήνη στο σπιτικό μας ώστε να παύσουν οι διχόνοιες και οι καυγάδες; Πως θα βρούμε λύση σε όλα αυτά; Είναι ανθρώπινο αυτές οι καταστάσεις να στενοχωρούν την ψυχή μας, να την πνίγουν με σκέψεις σκοτεινές και να προκαλούν αισθήματα αγωνίας. Δεν μας αφήνουν να ειρηνεύσουμε και να γαληνέψουμε. Γι΄ αυτό και εκλιπαρούμε την Παναγία να μας παράσχει την ειρήνη: “εἰρήνευσον, Κόρη, τῇ γαλήνῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ Σου, Πανάμωμε”. Η πολύτιμος γαλήνη και ηρεμία βασιλεύει στην ψυχή μας όταν ακολουθούμε το λόγο του Ιησού Χριστού που μας προτρέπει να εμπιστεύομεθα όλα τα ζητήματα της ζωής μας στη Θεία Πρόνοια. Μας διδάσκει ο άγιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης: “Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ Γραφή ‘καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλής ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί’, είναι πραγματικότητα. Έτσι είναι. Τίποτε στὴ ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στο νου του κάθε στιγμή και μας προστατεύει”. Η εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια γεμίζει την ψυχή με το αντίδοτο της λύπης-κατάθλιψης πού είναι η πνευματική χαρά και γεννά την ελπίδα η οποία τρέφεται από την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας στο Θεό: “τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν”(Ρωμ. 8, 24-25), όπως αναφέρει ο απ. Παύλος. Η ελπίδα είναι η δύναμη που έχει ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, σημαίνει βεβαιότητα για άμεση επέμβαση του Θεού. Χωρίς αυτήν την ελπίδα η ζωή μας θα ήταν γεμάτη απογοήτευση και δυστυχία. “Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού, μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την Θεία Πρόνοια”, μας διδάσκει ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης, και θα αναφέρουμε ένα θαυμαστό περιστατικό από τη ζωή του που καταδεικνύει την πρόνοια της Παναγίας για όλους μας. Όταν ήταν στην Μονή Φιλοθέου, αμέσως μετά την αγρυπνία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον απέστειλε ένας προϊστάμενος για ένα διακόνημα έξω από το μοναστήρι. Έχοντας διέλθει πολυήμερη αυστηρότατη νηστεία, ουσιαστικά ασιτία, και χωρίς να έχει φάει κάτι μετά την αγρυπνία, άρχισε να ζαλίζεται κατά την οδοιπορία καταβεβλημένος από την αυστηρή άσκηση. Ευρισκόμενος σε απόγνωση σταμάτησε να ξαποστάσει κάπου και εμπιστεύθηκε την πρόνοια της Παναγίας για να του οικονομήσει λίγη τροφή. Τότε βλέπει μπροστά του έναν Μοναχό που κρατούσε ένα στρογγυλό ψωμί, δύο σύκα και ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλι. “Πάρε αυτά”, του είπε, “εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου”, και χάθηκε. Τότε τον έπιασαν τα κλάματα και ούτε ήθελε να φάει πια και ανεγνώρισε την πρόνοια της Παναγίας λέγοντας: “Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζει και για τις μικρότερες λεπτομέρειες! Ξέρεις τι θα πει αυτό!“. Ας εναποθέσουμε και εμείς τις ελπίδες μας στην ακοίμητη πρεσβεία Της Παναγίας και ας αναλογιστούμε πόσες φορές στάθηκε δίπλα μας, πόσες φορές έδωσε λύση στα προβλήματά μας, πόσες φορές μας διέσωσε και οικονόμησε την αίσια έκβαση των πραγμάτων, ώστε να αναφωνήσουμε και να ομολογήσουμε: “Ἐθαυμάστωσας ὄντως, νῦν ἐπ’ ἐμοὶ Δέσποινα, τὰς εὐεργεσίας σου Κόρη, καὶ τὰ ἐλέη σου· ὅθεν δοξάζω σε, καὶ ἀνυμνῶ καὶ γεραίρω, τὴν πολλὴν καὶ ἄμετρον, κηδεμονίαν σου”.

Η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Κάστρου στην Λέρο

Φυλάσσεται στην εκκλησία της Παναγίας του Μεσαιωνικού Κάστρου, στην Λέρο. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1522, μετά την πολιορκία της Ρόδου, υπογράφτηκε συνθήκη μεταξύ του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή και του Μεγάλου Άρχοντα των Ιπποτών Φίλιππου Βιλιέρου Ντε Λ’ Ισλ – Αδάμ και η Λέρος, μαζί με όλες τις κτήσεις του Τάγματος στο Αιγαίο, πέρασε σε Οθωμανικά χέρια, έτσι οι οθωμανοί έφτασαν στην Λέρο και εγκαταστάθηκαν στο νησί. Ένα πρωί, οι Οθωμανοί στρατιώτες του Κάστρου είδαν μακρυά μέσα στο γιαλό μία βάρκα να πλέει μόνη της και να πλησιάζει στο λιμάνι του νησιού, στείλανε έτσι ένα απόσπασμα και όταν η βάρκα πλησίασε είδανε μέσα την εικόνα της Παναγίας μόνην της και δεξιά και αριστερά της να καίνε δύο καντήλια. Καλέσανε τότε τους ιερείς του νησιού που πήγανε στο λιμάνι μαζί με πολλούς κατοίκους αφού μαθεύτηκε το γεγονός, πήρανε την εικόνα και την μετέφεραν στον μητροπολιτικό ναό της Λέρου, πιθανόν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Στο σημείο που βρίσκεται η σημερινή εκκλησία της Παναγίας στο Κάστρο εκείνη την εποχή υπήρχαν στρατιωτικές αποθήκες των Τούρκων που φυλούσαν την πυριτιδαποθήκη τους (μπαρουτχανέ) και ένα πρωί που άνοιξαν την πόρτα της αποθήκες οι τούρκοι στρατιώτες είδανε έκπληκτοι επάνω σε βαρέλι την εικόνα που είχανε παραδώσει στους ιερείς και είχανε τοποθετήσει στην μητρόπολη με τα δύο καντήλια αναμένα δεξιά και αριστερά. Ενημέρωσαν τον διοικητή τους και αυτός θύμωσε αφού υπέθεσε ότι οι στρατιώτες τους χρηματίστηκαν από τους Ελληνες ιερείς να πάνε την εικόνα στην αποθήκη, έτσι ξαναέστειλε την εικόνα πίσω στην Μητρόπολη όμως αυτό ξαναέγινε 3 – 4 φορές και ο Τούρκος διοικητής έξαλλος παίρνει τα κλειδιά από τους στρατιώτες και αφού αλυσόδεσε την πόρτα της αποθήκης, την κλείδωσε και πήρε αυτός τα κλειδιά. Την επόμενη το πρωί όμως όταν άνοιξε ο ίδιος την πόρτα της αποθήκης είδε έκπληκτος την εικόνα επάνω σε ένα βαρέλι με τα καντήλια αναμμένα και αναφώνησε: Θαύμα !! και μετά από αυτό έδωσε την άδεια και χτίστηκε ο ναός που φιλοξενεί σήμερα την εικόνα της Παναγίας του Κάστρου ενώ κατά μία άλλη παράδοση η εικόνα έφθασε με τον ίδιο τρόπο στο νησί της Λέρου κατά την εποχή της εικονομαχίας. Το Μεσαιωνικό Κάστρο της Λέρου βρίσκεται βορειοανατολικά του νησιού και σε ύψος 600 περίπου μέτρων από την θάλασσα, στο λόφο Απιτύκι (ή Πιτύκι) ενώ πήρε το όνομά του από το ναό της Θεοτόκου όπου είναι αποθησαυρισμένο το «Ιερό Παλλάδιο των Λερίων», η εικόνα της Παναγίας που έναν θαυμαστό τρόπο έφθασε στο νησί της Λέρου αλλά και εξίσου θαυματουργό τρόπο επέλεξε η ίδια η Παναγία το τόπο του ναού Της. Σε χρυσόβουλο διάταγμα του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ Κομνηνού με χρονολογία 1087 που σώζεται στη Μονή της Πάτμου το Κάστρο της Λέρου απαντάται με την ονομασία Κάστρο Παντελίου και είναι χτισμένο επάνω σε θεμέλια μιάς Αρχαίας Ακρόπολης ενώ στη σημερινή του μορφή το διαμόρφωσαν οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννου μετά τους Βυζαντινούς του κτήτορες. Ο μονόχωρος ναός της Παναγίας αρχικά χτίστηκε τον 11ο αιώνα ενώ στην σημερινή του θέση οικοδομήθηκε μετά το 1669 και πρέπει να ανακαινίστηκε μάλοον αλλά και να διευρύνθηκε ως το 1719, χρονιά κατά την οποία εγκαινιάστηκε από τον μητροπολίτη Καρπάθου Νεόφυτο Γαιρμάνη ενώ διαθέτει ένα εξαιρετικά περίτεχνο χρυσοποίκιλτο τέμπλο, σπουδαίο Δεσποτικό θρόνο αλλά και εξαιρετικό Άμβωνα, κατασκευές όλες του 1745. Μέσα στο χώρο του Κάστρου της Λέρου υπάρχει επίσης ο ναός της Αγίας Τριάδας με ορισμένα σπαράγματα τοιχογραφιών του 9ου αιώνα, ο ναός του Αγίου Νικολάου και ένας μεσαιωνικός ναός που πρόσφατα αφιερώθηκε στον «Άγνωστο Χριστιανό Μάρτυρα». Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας είναι του τύπου της Οδηγήτριας, μικρών διαστάσεων, φέρει επένδυση με ασήμι και άργυρο κατασκευής του 1732 αλλά και την χρονολογία φιλοτέχνησής της, το 728 ενώ πιθανολογείται ότι είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Επί αρχιερατείας Νεκταρίου Χατζημιχάλη αναπαλαιώθησαν ο περιβάλλων χώρος και τα και ανηγέρθηκε ιδιαίτερος χώρος όπου συνελλέγησαν και φυλάσσονται Ιερά Κειμήλια όλων των ναών του νησιού ενώ στον ίδιο χώρο φυλάσσεται και η προσωπική του βιβλιοθήκη. Επίσης εδώ είναι αποθησαυρισμένη η περίφημη βιβλιοθήκη της Παναγίας του Κάστρου που περιέχει χειρόγραφα και παλαίτυπα που χρησιμοποιούσαν σε δύσκολες εποχές οι μαθητές της Σχολής του Μοναχού Δαμασκηνού ενώ σε παλαιό τάφο, στο κλίτος του ναού αναπαύεται εν ειρήνη μια σπουδαία οσιακή μορφή του 2Οου αιώνα η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη. Η σύναξη της Παναγίας του Κάστρου στην Λέρο εορτάζεται στις 15 Αυγούστου.

Κυριακή Η’ Ματθαίου-Στην έρημο ο Κύριος πολλαπλασιάζει τον άρτο,στη Θεία Ευχαριστία προσφέρεται ο άρτος «ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανόμενος»

Στο σημερινό θαύμα που ακούσαμε σήμερα αδελφοί μου, η Εκκλησία, μας δίνει εκκλησιολογικό και ευχαριστιακό νόημα. Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι μια προτύπωση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, όπου ο νεκρός από την αμαρτία άνθρωπος λαμβάνει την ενυπόστατη ζωή, που είναι ο Χριστός μας και έτσι επανέρχεται στην ζωή. Μας δίνεται η αφορμή λοιπόν να κάνουμε μερικές σκέψεις γύρω από αυτό το μεγάλο θαύμα του Κυρίου μας. Ο Κύριός μας ποτέ δεν αγνόησε τα προβλήματα των ανθρώπων, της υγείας και της διατροφής. Πάντοτε όμως το κύριο μέλημά Του ήταν η σωτηρία των ανθρώπων, άλλωστε γι’ αυτό ήλθε και έγινε άνθρωπος. Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Ιωάννου του Προδρόμου, καταφεύγει στην έρημο να ησυχάσει και να αποφύγει την μανία της Ηρωδιάδος. Εκεί τον μαθαίνει και ο κόσμος και τον ακολουθεί προκειμένου να ακούσει και να πάρει ευλογία, να θεραπευθεί. Βλέποντας τον κόσμο συγκινείται και θεραπεύει τους αρρώστους. Αφού τους χόρτασε πνευματικά με τους θείους λόγους Του, βλέποντας ότι «ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος», θέλησε να τους χορτάσει και υλικά. Όπως ακούσαμε, δεν υπήρχαν τροφές εκτός από «πέντε άρτους και δύο ιχθείς» που είχαν οι μαθητές. Αυτά ευλόγησε και «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν». Και όχι μόνον· υπήρξαν και περισσεύματα δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Υπερφυές και μεγάλο θαύμα αδελφοί. Δεν έφαγαν πενήντα και εκατό, πέντε χιλιάδες άνδρες, χωριστά τα παιδιά και οι γυναίκες. Εκπλήσσει το πλήθος των ανθρώπων που τρέχουν πίσω από τον Χριστό μας. Πόση αγάπη και πόση λαχτάρα να τον δουν να τον ακούσουν και εκείνος τους αγαπά και ανταποκρίνεται πάντα. Πόσα κοινά στοιχεία και σημεία υπάρχουν αδελφοί μου στο σημερινό θαύμα που ακούσαμε με το άλλο θαύμα της θείας Ευχαριστίας. Το πλέον βασικό σημείο είναι ο πολλαπλασιασμός και στα δύο αυτά θαύματα. Στην έρημο ο Κύριος πολλαπλασιάζει τον άρτο και χορταίνει πλήθος ανθρώπων. Στο ιερό μυστήριο της θείας Ευχαριστίας προσφέρεται ο «ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» «ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανόμενος». Αυτοί που έφαγαν στην έρημο χόρτασαν αλλά ξανά πείνασαν μετά από ολίγον και πέθαναν. Από τον Ουράνιο άρτο της θείας Ευχαριστίας αυτοί που τον τρώνε θα είναι και θα παραμένουν αγιασμένοι, «τοὺς ἐσθίοντας ἁγιάζων». Όποιος τρώει το Σώμα του Κυρίου και πίνει το αίμα Του δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Έτσι η θεία Ευχαριστία γίνεται το κέντρο της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός των πέντε άρτων, προσφέρθηκαν στον Χριστό μας και δύο ιχθείς. Ο άρτος συμβολίζει τον άρτο της ζωής, τον Κύριο μας. Αλλά και τα γράμματα της λέξεως ιχθύς κωδικοποιούνται μεταξύ των πρώτων Χριστιανών ώστε να αναγνωρίζονται μεταξύ τους συνοψίζοντας την φράση Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Κατά τους Αγίους Πατέρες ο βασικός σκοπός είναι η ίδρυση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας όπου ο άνθρωπος αποκτά κοινωνία με τον Θεό. Καιρός αδελφοί μου να κατανοήσουμε «το μέγα της σωτηρίας μυστήριον» που δεν είναι άλλο από την θεία Ευχαριστία – Θ. Κοινωνία που μας προσφέρει την ένωση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι άλλωστε Εκκλησία! Ενότητα του Θεού και του κόσμου. Πνευματική και Χριστιανική ζωή δεν υπάρχει χωρίς την μετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Αν θέλουμε η κοινωνία μας να είναι κοινωνία Χριστού και Σώμα δικό Του, ας μάθουμε να ζούμε ευχαριστιακά. Τότε η έρημος του κόσμου μπορεί να γίνει πηγή ζωής και όχι θανάτου.Αμήν!

Πόσο ευλογημένα διδακτική η εικόνα του Σωτήρος! Σωτήρος του Σωτήρα της ψυχής μας!

Κάποτε ένας ηλικιωμένος κύριος, ο μακαριστός κύριος Πολύκαρπος, νεωκόρος στον ενοριακό Ιερό Ναό μας, όταν εγώ ήμουνα τότε γύρω στα 7, στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου, με στραμπουληγμένο αστράγαλο, ακινητοποιημένη από καρέκλα σε καρέκλα, ήλθε στο πατρικό μας σπίτι να με επισκεφθεί και να μου ευχηθεί γρήγορη ανάρρωση! Αγαπημένος φίλος του μακαριστού πατέρα μου, αγαπούσε πολύ μαζί κι όλα εμάς τα μικρά παιδιά, σε κάθε επίσκεψη του τα χέρια του ήταν πάντα γεμάτα από εικονίτσες, σταυρουδάκια και κομποσχοινάκια! Το θυμάμαι σαν να συνέβηκε μόλις χτες, όταν έβγαλε ένα κομποσχοινάκι από την τσέπη του, μου σταύρωσε το μέτωπο, μου έφερε μπρος από το πρόσωπο μου την εικονίτσα της μεταμορφώσεως του Κυρίου μας και μου ευχήθηκε: « Δεσποινάκι μου, να είσαι δυνατή κορίτσι μου και να προσεύχεσαι! Καλόν παράδεισο να έχεις!» Φιλησα το χέρι του μα ώσπου να φτάσει ως την έξοδο του σπιτιού μας, τα μάτια μου βούρκωσαν. «Καλόν παράδεισο» κάτι περισσότερο ήξερε ο κύριος Πολύκαρπος! Νεοκόρος στο εκκλησάκι μας, μας έλεγε πολλές ιστορίες για τον Χριστό μας κάθε φορά στην αυλή της εκκλησίας μετά τη Θεία Λειτουργία! Με τρεμάμενη φωνή μόλις που τον πρόλαβα πριν φύγει και τον φώναξα: «Κύριε Πολύκαρπε...» Ίσως να του πήρε τόσο χρόνο να γυρίσει το σώμα του ξανά προς εμένα όσο πήρε σε εμένα να επεξεργαστώ στο παιδικό μυαλό μου την ευχή του: «Καλόν παράδεισο» Γύρισε και με είδε δακρυσμένη! Με βήματα ίδια όπως θα ´κανα και γω αργά κουτσαίνοντας με πλησίασε πάλι. Κάθισε πάλι δίπλα μου και μου πήρε το χέρι. «Τι είναι κοριτσάκι μου; Γιατί δακρύζουν τα ματάκια σου;» «Γνωρίζετε κάτι περισσότερο; Από τώρα θα φύγω; Αυτό ήταν; Από στραμπούληγμα στον αστράγαλο φεύγω; Γί´ αυτό μου ευχηθήκατε « Καλόν Παράδεισο;» Πήρε και τα δυο μου χέρια μέσα στα τρεμάμενα δικά του και με κοίταξε κατάματα! « Ώσπου να φτάσεις στον Παράδεισο θα στραμπουλήξεις τον αστράγαλό σου πολλές φορές κόρη μου, σε πετραδάκια, σε πέτρες στην ανηφόρα της ζωής, θα γρατσουνούν τα γόνατά σου αλλά εσύ μ αυτά σου τα χεράκια να κανείς πρώτα το σταυρό σου, να δοξάζεις τον Θεό, να πλένεις τα γόνατα σου με νερό της βρύσης και να ανηφορίζεις πάλι.» Κι ύστερα πήρε την εικόνα του Χρυσοσώτηρος, και είπε: «Τω καιρώ εκείνο παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κάτ´ιδιαν. Και εμεταμορφώθη έμπροσθεν αυτών και έλαμψεν το πρόσωπό του ως ο ήλιος! Τα δε ιμάτια αυτού εγένοντο λευκά ως το φως. Ήλθαν μαζί ο Μωησύς και ο Ηλίας. Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίαζαν αυτούς και ιδού εκ της νεφέλης λέγουσα: « ούτος έστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα, αυτού ακούεται» Χαμογέλασα και φίλησα το γέρικο χέρι του κυρίου Πολυκάρπου ανακουφισμένη από μια ακόμα θαυματουργική παρουσία του Χριστού μας! Πήρα την εικόνα μες τα χέρια μου κι όπως την κράτησα τότε θησαυρό την κρατάω ακόμα διδακτικά και προστατευτικά στο εικονοστάσι μου. Ακούμπησα πίσω στα μαξιλάρια μου κι άρχισα τις ερωτήσεις για τις δύσκολες λέξεις που δεν είχα καταλάβει. «Αυτό το κατάλαβα ότι τα ρούχα του Χριστού μας έγιναν λευκά και ότι ακούστηκε ο Πατέρας Θεός και είπε: αυτός είναι ο Υιός μου ο αληθινός και αυτόν να ακούτε, αλλά τί σημαίνουν όλα τα αλλά;» Όταν μετά από χρόνια ήλθε η στιγμή, να σταθώ ως δάσκαλα απέναντι από τα παιδιά στην τάξη και να τους εξηγήσω την ανάλυση της εικόνας του Σωτήρος Χριστού, άρχισα να λέω πάλι αυτή μου την εμπειρία με το σταμπούληγμά μου στον αστράγαλο! Την ευχή « Καλό Παράδεισο» που αν και ακούγοντας την με τρόμαξε τότε πιτσιρίκα εμένα πως έφευγα, κατανόησα πως αφορούσε όλο το ταξίδι μου σε όλη τη γη και όχι μόνο το ταξίδι μου από τη γη ως τον ουρανό! Πόσο ευλογημένα διδακτική η εικόνα του Σωτήρος! Σωτήρος του Σωτήρα της ψυχής μας! Το όρος Θαβώρ με τις τρεις κορφές του! Στην υψηλότερη κορυφή στέκεται ο Κύριος, μέσα σε φωτεινή Δόξα με φωτοειδή κύκλο μέσα στον οποίο υπάρχει ένα τετράγωνο τα δυο αλλά πρόσωπα της Αγίας Τριάδος: 1. Ο πατέρας ο οποίος ακούγεται να ονομάζει τον Κύριο Υιό Του αγαπητό, 2. Ο Θεάνθρωπος Κύριος ο οποίος μεταμορφώνεται! Τα ιμάτια του είναι κατάλευκα! Με το δεξί του χέρι μας ευλογεί ενώ στο αριστερό του χέρι κρατάει το ειλητάριο. Εμφανίζεται με ταπεινότητα ακόμα και αν λαμπρύνεται από το Φως της Θεϊκής εξουσίας Του. 3. Το Άγιο Πνεύμα το οποίο λάμπει γύρω από τον Κύριο σαν νεφέλη φωτεινή! Οι ακτίνες της Αγίας Τριάδος εκτείνονται σε κάθε έναν από τους τρεις μαθητές φωτίζοντας και ενισχύοντας τους την βαθιά τους πίστη! Δεξιά από τον Χριστό, εικονίζεται ο προφήτης Ηλίας να συνομιλεί με τον Χριστό, ενώ στα αριστερά του εικονίζεται ο προφήτης Μωυσής να κρατά την πλάκα με τους Νόμους, κλίνοντας τα σώματα τους με σεβασμό και οι δυο προς τον Κύριο. Κάτω από αυτούς κατάκοιτοι στους βράχους και αιφνιδιασμένοι από το υπέρλαμπρον Φως βρίσκονται οι τρεις μαθητές του Χριστού. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Στα προσώπα τους είναι αποτυπωμένη η έκσταση και ο θαυμασμός! Όπως κάθε βυζαντινή εικόνα έτσι και η εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, σκοπό έχει να διαβαστεί από εμάς τους πιστούς. Διαβάζουμε ένα από τα θαύματα του Κυρίου μας όπου φανέρωσε την Αγία Τριάδα και την κρυμμένη Θεότητά του! Επέλεξε να την φανερώσει σε τρεις από τους μαθητές Του οι οποίοι ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους στην πίστη, στην αφοσίωση και στην αγάπη τους προς τον Κύριο! Οι τρεις αυτοί μαθητές είμαστε εμείς οι υπόλοιποι πιστοί , ο Πέτρος αν και αρνήθηκε το Δάσκαλό του τρεις φορές εντούτοις επανέρχεται στον Σωτήρα του Χριστό! Όπως εμείς στην ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, περνάμε αδιάφορα δίπλα από τον Χριστό ή τον αρνούμαστε από το φόβο μην πεινάσουμε , μα Τον προσκυνούμε πάλι στην επίγνωση ότι είναι ο Σωτήρας μας! Ο Ιωάννης ο οποίος τον αγάπησε ως αδελφό του, και ο Ιάκωβος. Οι δυο προφήτες, προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, συνομίλησαν με τον Χριστό για όσα πρόκειται να Του συμβούν! Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει τους νεκρούς, ενώ ο Ηλίας ο οποίος αναλήφθηκε στον ουρανό πάνω σε πύρινο άρμα αντιπροσωπεύει τους ζωντανούς. « Ίνα μάθωσιν, ότι και θανάτου και ζωής εξουσίαν έχει και των άνω και κάτω κρατεί» Οι δυο προφήτες επιπλέον συμβολίζουν την ενότητα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ο σκοπός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού πολύ σημαντικός! Έπρεπε να φανερώσει την θεότητά Του στους μαθητές Του, ώστε να μην κλονιστεί η πίστη τους όταν θα τον έβλεπαν να υπομένει τα Αγία Πάθη Του, ώστε να βροντοφωνάξουν μετά με ενισχυμένη την πίστη τους σε όλο τον κόσμο την Θεότητά του. Ας φωτιστεί η πίστη μας! Ας έχουμε λοιπόν καλό παράδεισο, καλόν αγώνα ώσπου να διανύσουμε το ταξίδι μας προς την αιωνιότητα! Να αναρρώνει κάθε στραμπούληγμα στους αστραγάλους μας και εμείς να κάνουμε το Σταύρο μας τρεις φορές και τρεις φορές να δοξάζουμε τον Κύριο: «Δόξα Σοι ο Θεός! «Δόξα Σοι ο Θεός! «Δόξα Σοι ο Θεός!» να σηκωνόμαστε πάλι όρθιοι και να προχωράμε ώσπου να φτάσουμε στην αιώνια ζωή του παραδείσου! Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Αποφθέγματα γέροντος Νεκταρίου της Καλυβιανής

«Ὅλοι εἴμαστε ὑπὸ κατασκευήν. Ὁ ἐν μηδενὶ λειπόμενος εἶναι ἀνύπαρκτος». «Ὅταν τυλιχθοῦμε τὸ ράσο χωρὶς νὰ ξετυλιχθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, τότε ἀντὶ νὰ οἰκοδομοῦμε, χαλοῦμε καὶ τὰ λίγα ποὺ μένουν ὄρθια». «Ὅποιος θέλγεται νὰ διαφημίζει σκάνδαλα, θέλει νὰ σκεπάσει τὸν ἑαυτό του. Λέει ἐνδόμυχα στοὺς ἀκροατές του: ''ἐλᾶτε νὰ δεῖτε τί κάνουν οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθεῖτε τί κάνω ἐγώ. Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε, γιὰ νὰ μὴν δείτε…». «Ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἐθνικὲς συμφορές, τότε βγάζει ἥρωες. Καὶ ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐκκοσμίκευση τότε ἐμφανίζει Ἁγίους. Πολλοὺς Ἁγίους». «Τοὺς Ἁγίους τοὺς τιμᾶμε γιατὶ ἔζησαν σὲ διαφορετικὴ ἐποχὴ ἀπὸ ἐμᾶς. Ἂν ζοῦσαν σήμερα καὶ προέβαιναν στὰ ἴδια πνευματικὰ κατορθώματα ,ποὺ ἔκαναν τότε, θὰ τοὺς κλείναμε στὸ φρενοκομεῖο». «Ὅσο χτυπιέται ἕνας Ἅγιος, τόσο καὶ μεγαλύνεται». «Τὸ πιὸ εὔκολο πράγμα στὸν κόσμο σήμερα, εἶναι νὰ χειροτονηθεῖ κάποιος Παπᾶς. Καὶ τὸ πιὸ δύσκολο νὰ ζεῖ σὰν Παπᾶς». «Θέλεις νὰ μὴν ἀπογοητευθεὶς ἀπὸ κανένα; Μὴν γοητευθεὶς ἀπὸ κανένα». «Ὅταν ἐμεῖς καμαρώνουμε τὰ χαρίσματά μας, τότε σηκώνουν ἐπανάσταση τὰ ἀνθρώπινά μας». «Μὲ συνέχει ὁ λόγος τοῦ ψαλμωδοῦ: ''Ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα''. Στὴν πορεία τῆς πνευματικῆς μας τελείωσης, πρέπει νὰ συντριβεῖ ἡ ψευτοπλουμισμένη βιτρίνα μας. Ἂν δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς, θὰ τὸ κάνει ὁ Θεός. Γιατὶ στὸν παράδεισο δὲν μπαίνει ὅποιος ἔχει φτιασιδωμένη φινέτσα, ἀλλὰ ὅποιος ἔχει σπασμένη καρδιά. ''Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει'' ». «Πῆγα νὰ μαλώσω μὲ τὸν Χριστὸ ὅταν εἶδα τὶς σατανικότητες καὶ τοὺς ἐκφυλισμούς, ποὺ γίνονται στὸ ὄνομά Του. Ἀλλὰ μόλις γύρισα τὴν πλάτη μου στὸν ''Χριστὸ'' τοῦ σαθροῦ συστήματος, τότε ἀκριβῶς, ἔπεσα στὴν ἀγκαλιά Του. Καὶ διαπίστωσα ὅτι αὐτὸ ποὺ ἀποστράφηκα δὲν ἦταν ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἦταν ἕνα παραμορφωτικὸ κάτοπτρο ποὺ ἀλλοίωνε τὴν εἰκόνα Του». «Ταπείνωση δὲν εἶναι νὰ κατηγορεῖς μόνο τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ νὰ ἀναγνωρίζεις ὅτι καὶ ἄλλοι εἶναι ''κάτι''. Τουλάχιστον ὅ,τι καὶ σύ». «Ὅταν μὲ ἀπειλοῦν, μονίμως ἀπαντῶ: Ἂν ἔχετε ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεο, τότε θὰ μὲ φάτε. Ἀλλιῶς ἄδικα μοῦ ποζάρετε τὰ ἀκονισμένα δόντια σας». «Ὁ Χριστὸς μας ἔχει λεπτότητα καὶ αρχοντιά. Σὲ κανένα δὲν ἐπεμβαίνει μὲ τὸ ζόρι. Ἀκόμη καὶ στὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε, ρωτοῦσε πρώτα, πρὶν ἐνεργήσει.''Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;'', ''Τί σοι θέλεις ποιήσω; Κύριε ἵνα ἀναβλέψω. Ἀνάβλεψον''. Ὁ ἀντίδικος ὅμως, ἔρχεται καὶ φουκαρώνει μέσα στὶς ψυχές μας, χωρὶς νὰ ρωτήσει κανένα. Ἀρκεῖ νὰ βρεῖ , ἔστω καὶ λίγο ἀφύλακτη τὴν πόρτα, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἑδραιώνεται, βασανίζει καὶ δὲν φεύγει εὔκολα».