“Να μη ζούμε με ψέματα”.

“Έχουμε χάσει τόσο απελπιστικά την ανθρωπιά μας, ώστε για τις σημερινές υλικές αξίες παραδίνουμε όλες τις αρχές μας, την ψυχή μας, όλες τις προσπάθειες των προγόνων μας, όλες τις δυνατότητες για τους απογόνους μας, φτάνει μόνο να μη χαλάσουμε την κακομοιριασμένη μας ζωή”. ... “Είναι ωραία λοιπόν να ζεις βολικά σ’ όλη σου τη ζωή”. “Αραδιάζουμε ψέματα στον εαυτό μας, για να τον καθησυχάσουμε”. “Μπορούμε ν’ αρνηθούμε να λέμε αυτό που δεν σκεφτόμαστε”! Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής και τίμιος “δεν θα γράψει ποτέ, δεν θα υπογράψει ποτέ, δεν θα δημοσιεύσει ποτέ, με κανέναν τρόπο, μήτε μια φράση που διαστρεβλώνει την αλήθεια. Δεν θα προφέρει καμιά τέτοια φράση ούτε σε ιδιαίτερη συζήτηση… Δεν θα ψηφίσει μήτε φανερά, μήτε κρυφά, πρόσωπα που τα θεωρεί ανάξια ή ύποπτα… Με μια λέξη, δεν θα δεχτεί ν’ αρκεστεί σε ημίμετρα… Πρέπει να κάνει ένα τουλάχιστον βήμα απ’ αυτά που προαναφέραμε προς όφελος της αλήθειας ή προς το ψέμα, προς το μέρος της πνευματικής ανεξαρτησίας ή της πνευματικής δουλοπρέπειας. Εκείνος που δεν θα ’χει το θάρρος να υπερασπιστεί την ψυχή του, ας μην υπερηφανεύεται για τις προοδευτικές του ιδέες”. Aleksandr Solzhenitsyn

Η Παναγία της Ρηνιώς

Είχα προλάβει να την γνωρίσω την Ρηνιώ και με τρόμαζε το πρόσωπό της καθώς η μύτη της ήταν σαν φαγωμένη από κότες ή από κάτι, τέλος πάντων. Αποκρουστική εικόνα, ιδιαίτερα για ένα πολύ μικρό παιδί, αυτό που ήμουν τότε. Όταν μεγάλωσα και είδα σε εικόνες τους αγίους λεπρούς, τον Ευμένιο Σαριδάκη και τον Νικηφόρο τον λεπρό κατάλαβα....Δεν ήταν λοιπόν τα ποντίκια που της έφαγαν το πρόσωπο όπως μου είχε πει η αδελφή της μάνας μου, που την γηροκόμησε. Η Ρηνιώ είχε έρθει από την Μικρά Ασία, από το Σεβντίκιοϊ το γραφικό χωριό της Σμύρνης, μετά την καταστροφή. Ξεκίνησε με την οικογένειά της και στον δρόμο χάθηκε η μάνα της. Με μισερεμένες τις καρδιές και τις ζωές τους έφτασαν στην Ελλάδα. Παντρεύτηκαν τα αδέλφια της, έκαναν παιδιά και έστησαν μικρές πατρίδες στις οικίες τους, δίχως ποτέ να ξεχάσουν την πρώτη και μοναδική τους αληθινή εστία. Πρόσφυγες γαρ...... Την θυμάμαι την προσφυγιά τους όταν πήγαινα στην νεόνυμφη θειά μου, που πήρε γι' άντρα της έναν από τους ανεψιούς της Ρηνιώς. Φαινόταν η αρχοντική τους προσφυγιά στον τρόπο που φύτευαν τ' αμπέλια τους σαν να φύτευαν την γη της Σμύρνης, στον τρόπο που ετοίμαζαν κρέμες από κερί και λεμόνι για το πρόσωπό τους και φορούσαν μεγάλα καπέλα και άσπρα μαντήλια από πάνω όταν δούλευαν στα χωράφια, για να μην χαλάσει ο ήλιος την αβρή επιδερμίδα και περάσει η φθορά την ψυχή που ήταν ήδη καμένη από την μεγάλη πυρκαγιά της μακρινής τους πατρίδας. Και ο τρόπος που ζούσαν ήταν σαν προσωρινός, με την ελπίδα της δικής τους Εδέμ που κείτονταν ανυπεράσπιστη στα χέρια των Αγαρηνών. Όλα τους μύριζαν τριαντάφυλλο και έφεγγαν Ανατολή... Η Ρηνιώ τα πρώτα χρόνια ζούσε μόνη της, στο μικρό δωματιάκι του Συνοικισμού που της έδωσαν. Αργότερα, σαν μεγάλωσε πιο πολύ, ήρθε στον ανηψιό της τον άντρα της θειάς μου κι' εγώ την έβλεπα και κρυβόμουν, τα καλοκαίρια που πήγαινα στο αγρόκτημα. Την γηροκόμησαν και μετά έφυγε όχι για Σεβντίκιοϊ αλλά για τον ουρανό. Πάντα ήλπιζα για τον Παράδεισο. Πριν λίγες ημέρες στο σπίτι της θειάς μου κοίταζα τις εικόνες στους τοίχους. Μεγάλη συλλογή. Χάρτινες, ζωγραφιστές, του Χριστού μας, της Παναγίας, Αγίων και από κοντά μοναστηριών, μοναχών και άλλων ζώντων και κεκοιμημένων που την συντροφεύουν και την παρηγορούν, μαζί με εκείνες των γονιών και των αδελφών της. Της Ρηνιώς δεν είδα φωτογραφία. Προφανώς δεν φωτογραφιζόταν έτσι που ήταν πληγωμένο το πρόσωπό της. Είδα όμως μια Παναγία που ήταν δική της. " Αυτή η Τριχερούσα είναι της Ρηνιώς" είπε η θειά μου. Δεν ήξερε αν την έφερε από την πατρίδα αλλά ήξερε πως η Ρηνιώ έβλεπε την Παναγιά της εικόνας να περπατάει στον αέρα του σπιτιού! "Πώς περπατούσε, δηλαδή;" ψέλλισα εγώ. Η θειά μου με κοίταξε σαν να την ρωτούσα κάτι αυτονόητο και είπε απλά: " Τι πάει να πει πως περπατούσε. Περπατούσε. Αφού την έβλεπε η Ρηνιώ στο δωμάτιο " !

Μερικές ντουφεκιές για την τιμή των όπλων;

Επειδή τέτοιες μέρες ακούγονται διάφορα, θέλω να ξεκαθαρίσω πώς έγιναν εκείνα τα πράγματα στις 28 Οκτωβρίου 1940. Λοιπόν, πάει ο Γκράτσι μια νύχτα με φεγγάρι, που έλεγε η Βέμπο, στον Μεταξά και του λέει τα καθέκαστα. Ο Μεταξάς σκέφτεται αμέσως ότι την απόφαση γι’ αυτά δεν πρέπει να την πάρει δικτατορικά αλλά πρέπει να αποφασίσει δημοκρατικά ο ίδιος ο Λαός. Και έτσι του απαντάει «Alors c᾽est le plébiscite». Ο Γκράτσι δεν καταλαβαίνει γρι, γιατί ως καραφασίστας δεν έμαθε ποτέ για εκλογές και δημοψηφίσματα και του λέει «Une traduction s'il vous plaît». Ο Μεταξάς επαναλαμβάνει «Alors, c᾽est le référendum». Και ο Γκράτσι πάει τρέχοντας στην Πρεσβεία του να βρει ΓαλλοΙταλικό λεξικό. Και έτσι εγένετο το referendum, το δημοψήφισμα. Επειδή η κατάσταση ήταν επείγουσα, ο Μεταξάς διέταξε να τυπωθεί ένα ντραφτ, στα γαλλικά βέβαια, που είχε στο περιθώριο προσωπικές σημειώσεις του Γκράτσι. Κανένας δεν είδε ποτέ το τελικό κείμενο. Όπως επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, εκτός από γουρούνι στο σακί υπάρχει και δημοψήφισμα στο σακί. Ο πονηρός ο δικτάτορας πολύ ύποπτα έβαλε στο ψηφοδέλτιο πρώτα το ΝΑΙ και μετά το ΟΧΙ. Το δημοψήφισμα, όμως, έβγαλε το ΟΧΙ με ένα πρωτοφανές 95%. Το 5% που ψήφισε ΝΑΙ ήταν Ιθακήσιοι και Κεφαλονίτες συμπατριώτες του Μεταξά και οι οπαδοί του τιμημένου ΚΚΕ, γιατί ήξεραν ότι ο Μουσολίνι ήταν κολλητάρι του Χίτλερ που ήταν φιλαράκι και σύμμαχος του Πατερούλη Στάλιν, με συνθήκη παρακαλώ. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένα δημοψήφισμα από έναν δικτάτορα δεν πήρε 95% ΝΑΙ. Ο Μεταξάς το σκέφτηκε για λίγο αλλά τελικά δεν έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ. Είπε, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του, «Δικτάτορας είμαι, όχι κατσαπλιάς». Εκάλεσε τον Γκράτσι και του είπε απλά «Alors, c'est la guerre”. Υπέθεσε ότι ο μακαρονάς είχε μάθει ότι η κάλπη έβγαλε ΟΧΙ. Έτσι πολιτογραφήθηκε ότι ο Μεταξάς είπε μόνο «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», και το ΟΧΙ το είπε ο Λαός. Γι’ αυτό ο εγκυρότατος προοδευτικός Τύπος, με επικεφαλής τον Ριζοσπάστη, γράφει πάντα τέτοια εποχή ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς άλλα ο Λαός. Έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Γκράτσι δεν γράφει πουθενά στο βιβλίο του[1] ότι ο Μεταξάς του είπε «ΟΧΙ». Και τώρα να σοβαρευτούμε. Για δεκαετίες η Αριστερά και τα έντυπά της μας λένε ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο Λαός. Το ποιος είπε τι και πότε το έχει βρει η ιστορία, χωρίς υποσημειώσεις. Αυτή που γράφεται από υπεύθυνους και διεθνώς αναγνωρισμένους ακαδημαϊκούς ιστορικούς των Βαλκανίων, όπως η Jelavich[2] και ο McNeill[3], και όχι από κομματικούς υπεύθυνους ιστορίας. Και αμέσως μετά το ΟΧΙ επακολούθησαν «[δ]ιαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενική επιστράτευσις, κήρυξις στρατιωτικού νόμου, επιτάξεις, προκηρύξεις, αγγέλματα έγιναν πριν ανατείλει ο ήλιος και, όταν ανέτειλε, ήδη εμάχετο η Ελλάς»[4]. Εδώ θα πρέπει να πούμε επίσης ότι υπήρχε και ένας μοναδικός μη αριστερός πολιτικός εκείνης της εποχής, ο Καφαντάρης, που δήλωνε ότι «[ο] Μεταξάς ήταν ο μόνος Έλληνας που μπορούσε να πει το ΝΑΙ». Και η ρήση αυτή ανακυκλώνεται από τους αρθρογράφους της Αριστεράς ως απόδειξη ότι ο Μεταξάς ήταν αμφιβόλου πατριωτισμού. Είναι σαν την περίπτωση σήμερα του ενός και μόνου γνωστού συνταξιούχου αμερικανού διπλωμάτη, ανάμεσα στους χιλιάδες παροπλισμένους, που δηλώνει, προς τέρψιν των απανταχού πουτινιστών, ότι για τον πόλεμο της Ουκρανίας φταίνε οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ο πικρόχολος Καφαντάρης είναι αυτός που είχε δηλώσει, επίσης άκρως προσβλητικά, ότι η θρυλική 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ), του Ρίμινι, ήταν «οι Πραιτωριανοί του Βασιλιά». Τέτοιες μέρες διαβάζουμε και άλλα πράγματα από τον αριστερό Τύπο. Ότι ο Εθνικός Στρατός ήταν απροετοίμαστος και κακά εξοπλισμένος για πόλεμο. Ότι ο Μεταξάς, που οι ομότιμοί του τον θεωρούσαν «στρατιωτική ιδιοφυΐα», είχε αφήσει τη χώρα αβοήθητη στο έλεος επίδοξων επιδρομέων. Βέβαια, οι κανονικοί ιστορικοί δεν συμφωνούν και εδώ με τους κομματικούς. Ο Μεταξάς αποδείχθηκε εκ των πράγματων ότι ήξερε τι έκανε με τα λίγα μέσα που διέθετε. Θα είχε αφήσει ένας εμπειρότατος, ένας «brilliant organizer and tactician»[5] στρατιωτικός, από τους επιτελείς των νικηφόρων επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, την Ελλάδα απροετοίμαστη; Ως απάντηση αυτού θα πω ότι ένας στρατός απροετοίμαστος θα είχε διαλυθεί μέσα σε λίγες ημέρες, κάτι που εκ των πραγμάτων δεν έγινε. Επίσης διαβάζουμε, στο πλαίσιο μιας διαχρονικά εσκεμμένης διαβολής, ότι ανώτεροι αξιωματικοί στην Ήπειρο, σαν τον Κατσιμήτρο της 8ης Μεραρχίας, δεν υπάκουαν στις διαταγές του αρχιστράτηγου Παπάγου. Μας λένε ότι η ανυπακοή και η απειθαρχία ήταν ενδημικές στο στράτευμα. Μάλλον μπερδεύουν ορισμένοι την εμπιστοσύνη με την απειθαρχία. Γιατί ο Παπάγος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κατσιμήτρο[6], ο οποίος δεν τον απογοήτευσε στο Καλπάκι. Απέκρουσε τους Ιταλούς και μετά άρχισε η αντεπίθεση. Μετά, οι ίδιοι κύκλοι πιπιλίζουν επιλεκτικά και αποσπασματικά προτάσεις του Μεταξά για να τον αναδείξουν ως ηττοπαθή. Προβάλλουν το «Η Ελλάς δεν πολεμά διά την νίκην, πολεμά διά την δόξαν» (από την ομιλία του προς τους δημοσιογράφους δυο μέρες μετά το «ΟΧΙ») και το «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη» (από το ημερολόγιό του, δυο μέρες μετά το «ΟΧΙ»). Για την Αριστερά, εκτός από την αριστεία, είναι και η προσεκτική θεώρηση των πραγμάτων ρετσινιά. Μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες ήταν υπεραισιόδοξοι με τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Αλλά ο Μεταξάς δεν ήταν. Ο οποίος είχε προειδοποιήσει τι θα γινόταν, αλλά κανένας δεν τον άκουσε. Και ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε. Η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του έθνους. Ευτυχώς όμως που εισακούσθηκε και δεν πήγε η Ελλάδα για καμιά νίκη στα Δαρδανέλια το 1915, έτσι απεφεύχθη εκεί μια καταστροφή του Ελληνικού Στρατού, κάτι που θα έβαζε άμεσα σε κίνδυνο τα τότε νεοαποκτηθέντα εδάφη της χώρας στη Βόρειο Ελλάδα. Η πάντα διεθνιστική Αριστερά, που αρέσκεται να κάνει πολιτική με λέξεις και ατάκες, αδυνατεί να καταλάβει ότι, για να πας για τη νίκη, πρώτα πολεμάς για τη δόξα και για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Το άλλο που διαβάζουμε τέτοιες μέρες είναι ότι ηττοπαθείς ήταν τότε και οι ανώτεροι έλληνες αξιωματικοί. Ότι δεν πίστευαν πως η Ελλάδα μπορούσε να πολεμήσει τους Ιταλούς και ιδιωτικά έλεγαν ότι θα ρίξουν μόνο λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων. Τους κατηγορούν, δηλαδή, για μεμψιμοιρία και παράλειψη των καθηκόντων τους. Ότι ήταν πρόθυμοι ριψάσπιδες. Μιλάμε για τους αξιωματικούς που έγραψαν ιστορία στα βουνά της Αλβανίας, στο ύψωμα 731 και αλλού. Η επιτομή των παραπάνω ισχυρισμών της Αριστεράς, που συναντιέται πάντα στα έντυπά της, είναι το περιβόητο «Θα ρίξουμε λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων» που αποδίδεται στον Παπάγο. Προσπάθησα να βρω την πηγή αυτής της δόλιας ρετσινιάς. Πολλοί την αποδίδουν, για να την τεκμηριώσουν, στο βιβλίο του δημοσιογράφου Σπύρου Λιναρδάτου Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι Μεγάλες Δυνάμεις (1936-1940)[7]. Πράγματι ο Λιναρδάτος αναφέρει εκεί (σ. 181) ότι «[έ]χει γραφεί χωρίς να διαψευστεί, ότι ο Παπάγος είπε λίγες μέρες πριν την ιταλική εισβολή στον τότε επιτελάρχη του ΤΣΔΜ [Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας] συνταγματάρχη Γεωργούλη, ότι, αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων». Μόνο που δεν δίνει καμία αναφορά ή εξήγηση πού το βρήκε αυτό για τις ντουφεκιές. Μια τέτοια κατηγορία διασυρμού της ηγεσίας του Ελληνικού Στρατού από έναν θεωρούμενο έγκριτο δημοσιογράφο θα έπρεπε να συνοδεύεται από μαρτυρίες, και μάλιστα διασταυρωμένες. Αλλά ο Λιναρδάτος δεν αναφέρει καμία, παρότι δίνει 43 αναφορές για άλλα ζητήματα μόνο στο ίδιο κεφάλαιο. Έψαξα επισταμένως να βρω πώς έμαθε ο Λιναρδάτος αυτή την ιστορία περί προθύμων ριψάσπιδων. Η πρώτη, αυθεντική «πηγή» που βρήκα να αναφέρεται στο θέμα αυτό είναι ένα βιβλιαράκι του ΚΚΕ που εμφανίστηκε την άνοιξη του 1944 με τίτλο Προδότες και Εγκληματίες[8]. Ο Λιναρδάτος αντιγράφει ακριβώς από αυτό το έντυπο, ένα μνημείο ψεύδους και μισαλλοδοξίας, που είχε σκοπό να απαξιώσει τους έλληνες αξιωματικούς και οποιονδήποτε άλλον θα ήταν εμπόδιο στα μελλοντικά σχέδια του ΚΚΕ, δηλαδή στην επιβολή μιας στυγνής σταλινικής δικτατορίας μετά την απελευθέρωση. Το κείμενο του βιβλίου είναι έμπρακτη εφαρμογή του «Πας μη Εαμίτης, Γκεσταπίτης», όπως πολύ γραφικά εκφράστηκε από τον Γιώργη Σιάντο, τον κατοχικό γραμματέα του ΚΚΕ. Στο βιβλιαράκι αυτό υπάρχει το πατριωτικό ΕΑΜ/ΚΚΕ και όλοι οι άλλοι, οι συλλήβδην προδότες. Ο Λιναρδάτος ήξερε πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να δώσει αυτό το τερατούργημα προπαγάνδας ως αξιόπιστη αναφορά, όπως και δεν το έκανε. Αλλά εκτός από την «παράλειψή» του, φαίνεται και λίγο αδιάβαστος. Γιατί, τρεις δεκαετίες νωρίτερα, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, ο διοικητής της 3ης ΕΟΤ, είχε γράψει, βασισμένος στις οδηγίες τις οποίες είχε πάρει ο ίδιος από τον Παπάγο, ότι «[ο]υδέ πόρρωθεν διεφαίνετο τοιαύτη πρόθεσις [για μερικές ντουφεκιές], αλλά πρόθεσις προς σθεναράν αντίστασιν και συνεπώς προς αρτιωτέραν πολεμικήν προπαρασκευήν […] Εξ άλλου εις το Επιτελείον της Στρατιάς [της ΔΜ] επρυτάνευε πνεύμα επιθετικόν»[9]. Σύμφωνα με το παραπάνω βιβλιαράκι του ΚΚΕ, οι ανώτεροι αξιωματικοί «δεν είχαν στο νου τους παρά να πολεμήσουν τρεις μέρες και να παραδώσουν χωρίς πόλεμο το Λαό μας στην πιο επαίσχυντη δουλεία και καταστροφή» και «να φύγουν για έξω αποκομίζοντας μαζύ τους το χρυσάφι που θα τους εξασφάλιζε την καλοπέρασή τους». Ανώτατα στελέχη του στρατού «ήταν αφοσιωμένα στην υπόθεση της προδοσίας» και έδιναν στον εχθρό «εκθέσεις για την όλη στρατιωτική κατάσταση της χώρας». Ο Μεταξάς, «στις πιο υπεύθυνες στρατιωτικές θέσεις τοποθετούσε πράχτορες πουλημένους του εχθρού». Ανώτατοι αξιωματικοί είχαν δημιουργήσει «τεράστια περιουσία με τις συναλλαγές τους με τους καταχτητές» ή «έγιναν μαυραγορίτες θησαυρίζοντας». Ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα «ήταν το πιο λυσσασμένο όργανο του καταχτητή» και «είχε στενή συνεργασία με τους Γερμανούς για να χτυπηθεί το Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα [του ΕΑΜ/ΚΚΕ]». Η ελληνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής, που στηριζόταν από όλο το φάσμα της πολιτικής εκτός του ΚΚΕ, ήταν προδότες που «εμποδίζουν να δοθεί βοήθεια στον πεινασμένο ελληνικό λαό». Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου «ενθαρρύνει τους Γερμανούς και τους προδότες να σφάζουν το λαό». Γενικά, ο σκοπός των «κύκλων του Καΐρου» ήταν «να εξοντώσουν τους αγωνιστές του ΕΑΜ και τους κομμουνιστές», που έκαναν φυσικά αντίσταση στον Φενεό, στην Τατάρνα και σε άλλα μετερίζια. Το βιβλιαράκι αυτό του ΚΚΕ δεν είναι μοναδικό. Κυκλοφορούσαν πολλά παρόμοιά του την ίδια εποχή. Όπως Οι Ανατολικές Συνοικίες της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944[10]. Σε αυτό μαθαίνουμε ότι οι άνδρες της 3ης ΕΟΤ σκότωναν εν ψυχρώ με ξιφολόγχες και σουγιάδες αιχμάλωτους Ελασίτες στα Κουπόνια στα Δεκεμβριανά – μάλιστα σε μάχη που δεν έγινε ποτέ![11]– και ότι το Τάγμα του «Παππού» (συνταγματάρχη Νικολάου Παπαδόπουλου) ξεκοίλιαζε αιχμάλωτους Ελασίτες, έσφαζε αμάχους και έκαιγε τις παράγκες τους στη μάχη της Καισαριανής με τον ΕΛΑΣ. Αυτά έχουν γραφτεί για τους ήρωες του Ελ Αλαμέιν και του Ρίμινι. Έντιμοι στρατιωτικοί που παρουσιάζονταν ως εγκληματίες πολέμου σε βιβλιαράκια μίσους και χυδαίας προπαγάνδας. Δυστυχώς, αυτά επαναλαμβάνονται αυτολεξεί και σήμερα μέσω του διαδικτύου (π.χ. ιστοσελίδα Δήμου Καισαριανής) και του Ριζοσπάστη, ή και σε ομιλίες της ηγεσίας του ΚΚΕ που αναίσχυντα διαλαλούν ότι ο Παππούς, μετά τη μάχη της Φλώρινας το 1949, έθαψε ζωντανούς τους τραυματίες του ΔΣΕ μαζί με τους νεκρούς σε χωράφι της πόλης[12]. Για να φανατίζονται ακόμα περισσότερο τα παιδιά για όλες τις διαδηλώσεις με τα στειλιάρια και τις κόκκινες σημαιούλες. Για την ιστορία, ο Παππούς τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με 3 Πολεμικούς Σταυρούς και 7 Χρυσά Αριστεία Ανδρείας. Κλείνοντας θέλω να πω, αντιγράφοντας τον Λιναρδάτο, ότι έχει γραφεί χωρίς να διαψευστεί πως ο Παπάγος εξέδωσε διαταγή, στις 16 Σεπτεμβρίου 1940, που έλεγε ότι «[η] τιμή των ελληνικών όπλων απαιτεί όπως οιονδήποτε τμήμα σε οιανδήποτε κατάστασιν και αν ευρεθεί, οφείλει να πολεμήσει μέχρι και του τελευταίου ανδρός και του τελευταίου φυσιγγίου»[13], και ότι η Ημερησία Διαταγή του απείθαρχου Κατσιμήτρου προς την VIII Μεραρχία τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 έλεγε ότι «[η] Κυβέρνησις απέρριψε την αίτησιν ταύτην [παράδοσης της χώρας] και διατάσσει αντίστασιν μέχρις εσχάτων»[14]. Η απόσταση της ρίψης λίγων ντουφεκιών για την τιμή των όπλων μέχρι την αντίσταση μέχρις εσχάτων και του τελευταίου φυσιγγίου είναι όση αυτή μεταξύ της Γης και της άκρης του Σύμπαντος. Τέλος θα ήθελα να επισημάνω ότι ο στρατιωτικός και πολιτικός Μεταξάς, που τελικά έγινε δικτάτορας (με τις ευλογίες της αστικής τάξης), είναι μια σύνθετη προσωπικότητα που ξεπερνάει απλοϊκές αναλύσεις, τις ατάκες και την μήνιν της Αριστεράς[15], και την οικειοποίησή της από γραφικούς τύπου Γεωργίου Παπαδοπούλου και Κωνσταντίνου Πλεύρη. Καλό θα είναι να διαβάζονται και άλλες χρήσιμες απόψεις[16] και να μην θεωρείται ταμπού[17]. [1] Εμμανουέλε Γκράτσι, Η αρχή του τέλους. Η επιχείρηση κατά της Ελλάδας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1980. [2] Η Barbara Jelavich, στο κλασικό δίτομο σύγγραμμά της, History of the Balkans (Cambridge University Press, 1983), γράφει: «Όχι μόνο ο Μεταξάς στάθηκε ακλόνητος και απέρριψε τις ιταλικές απαιτήσεις, αλλά ο ελληνικός στρατός πρόβαλε εκπληκτική αντίσταση». [3] Ο William McNeill, στο βιβλίο του The Greek Dilemma - War and Aftermath (J. B. Lippincott Co., Philadelphia 1947), γράφει ότι ο Μεταξάς, που τον χαρακτηρίζει ιδιοφυή οργανωτικό και επιτελικό στρατιωτικό, «αρνήθηκε θαρραλέα τις ιταλικές απαιτήσεις». [4] Τα γεγονότα του «ΟΧΙ» περιγράφονται επακριβώς στο άρθρο του Γεωργίου Α. Βλάχου στην εφημερίδα Καθημερινή της 8ης Δεκεμβρίου 1940 με τίτλο «Ο Ιωάννης Μεταξάς. Ιστορία, Αναμνήσεις, Απολογία». [5] William McNeill, ό.π. [6] Ιωάννης Παρίσης, «Απειθαρχία η πρωτοβουλία; Ο στρατηγός Κατσιμήτρος», ιστότοπος SLpress.gr, 27/10/2018, https://slpress.gr/idees/apeitharchia-i-protovoylia-o-stratigos-katsimitros/. [7] Σπύρος Λιναρδάτος, Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι Μεγάλες Δυνάμεις (1936-1940), Προσκήνιο, Αθήνα 1993. [8] Προδότες και Εγκληματίες, Ντοκουμέντα του Ελληνικού Προοδευτικού Κινήματος, Νο 2, εκδόσεις Ριζοσπάστη, 1944. [9] Θρασύβουλος Τσακαλώτος, 40 χρόνια Στρατιώτης της Ελλάδος, τυπογραφείον της Ακροπόλεως, Αθήνα, 1960. [10] Οι Ανατολικές Συνοικίες της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944, Έκδοση της 6ης Ακτίδας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, 1945. Επανέκδοση Ιστορικών Απόψεων (1976) και Σύγχρονης Εποχής (2014). [11] Γεράσιμος Γ. Πετράτος, «Τα κουπόνια είχαν τη δική τους ιστορία», Huffington Post Greece, 18/12/2017, https://www.huffingtonpost.gr/entry/ta-koeponia-eichan-te-dike-toes-istoria_gr_5a2feb7de4b01598ac483537. [12] Ομιλία Δημήτρη Κουτσούμπα (γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ) στη Φλώρινα, 14/2/2016, και «Μάχη εκ παρατάξεως», εφημερίδα Ριζοσπάστης, 7/2/2016. [13] Παρίσης, ό.π. [14] Παρίσης, ό.π. [15] Η Αριστερά δεν έχει πρόβλημα με το ότι ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας. Η Αριστερά θαυμάζει δικτάτορες και μάλιστα αιμοσταγείς σαν τον Στάλιν και τον Μάο. Δεν τραβάει κανένα ζόρι με άλλους δικτάτορες και πραξικοπηματίες της ταραγμένης περιόδου του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα, σαν τον Πάγκαλο, τον Πλαστήρα, τον Κονδύλη... Το πρόβλημά της με τον Μεταξά είναι ότι αυτός ήταν άτεγκτος αντικομμουνιστής. Και ότι ο Μεταξάς κυβέρνησε εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα που αφόπλισε το ΚΚΕ, μιας και εισήγαγε ή εφάρμοσε το οκτάωρο, την πληρωμή των υπερωριών, την δεκαπενθήμερη άδεια μετ’ αποδοχών, την κυριακάτικη αργία, τον κατώτατο μισθό, τις συλλογικές συμβάσεις, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ), την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς, την ίδρυση της Εργατικής Εστίας και τη ρύθμιση αγροτικών χρεών. [16] Μελέτης Μελετόπουλος, «Ποιος ακριβώς ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς;», Huffington Post Greece, 6/8/2018, https://www.huffingtonpost.gr/entry/poios-akrivos-etan-o-ioannes-metaxas_gr_5b655f01e4b0fd5c73d9f314. Σημειωτέον ότι η αλυσίδα χρόνων (1912, 1923, 1940) στο κείμενο αυτό πρέπει να διαβαστεί ως (1912, 1913, 1940). [17] Τάκης Θεοδωρόπουλος, «Είναι ο Μεταξάς ταμπού;», εφημερίδα Καθημερινή, 16/2/2016,

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!

Ἔχουν περάσει τέσσερεις γενεές καί ἔχουµε ἤδη µπεῖ στήν πέµπτη, πού κάθε χρόνο, µετά τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου, στήν 28η µέρα τοῦ µηνός Ὀκτωβρίου, γιορτάζουµε µιά λέξη: ΟΧΙ. Αὐτή ἡ λέξη, µέ τά τρία µόνο γράµµατα, µέ τόν τρόπο πού εἰπώθηκε καί µέ τό σέ ποιούς εἰπώθηκε, ἐκφράζει ἀπόλυτα τό ἦθος, τή λεβεντιά καί, ἴσως, τήν ξεροκεφαλιά ἑνός λαοῦ, ὁ ὁποῖος, “ἀντίθετα ἀπό τούς βαρβάρους, ποτέ δέν µέτρησε τόν ἀριθµό τοῦ ἐχθροῦ στή µάχη”. Μέ πιό πολλά λόγια, δηλαδή, αὐτή ἡ λέξη ἐννοοῦσε: Δέν µέ ἐνδιαφέρει πόσοι εἴσαστε, ποιοί εἴσαστε, πόσο δυνατοί εἴσαστε. Αὐτή ἡ γῆ εἶναι δική µου, εἶναι ὁ τάφος τῶν πατέρων µου καί θά γίνει καί ὁ δικός µου καί τῶν παιδιῶν µου καί τῶν παιδιῶν τῶν παιδιῶν µου. Καί δέν τήν διαπραγµατεύοµαι µέ κανέναν. Γιατί ἔχω µάθει νά ζῶ µέ τό κεφάλι ψηλά. Καί νά πεθαίνω µέ τό κεφάλι ἀκόµα πιό ψηλά. Γι᾽ αὐτό δέν φοβᾶµαι κανέναν. Γιατί αὐτός πού ἔχει νικήσει τό θάνατο, δέν ἔχει τίποτα νά φοβηθεῖ. Αὐτή τή λέξη µέ τά τρία γράµµατα, δέν τήν εἶπε ὁ Ἑλληνικός λαός, ὅπως θέλουν νά ἰσχυρίζονται οἱ σύγχρονοι ἐµπαθεῖς ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Τήν ὥρα πού ἐλέχθη αὐτή ἡ λέξη µέ τά τρία γράµµατα, ὁ Ἑλληνικός λαός κοιµόταν τοῦ καλοῦ καιροῦ, ὅπως, δυστυχῶς, ἐξακολουθεῖ νά κοιµᾶται καί σήµερα, ὅταν οἱ ἡγέτες του λένε τήν ἀντίθετη σέ ἔννοια λέξη µέ τρία γράµµατα καί προσκυνοῦν... (ἡ εὐπρέπεια µοῦ ἀπαγορεύει νά πῶ τί καί ποιούς)! Τήν εἶπε ἕνας δικτάτορας, πού ὅµως ἦταν Ἕλληνας καί στρατιώτης. Δέν ἦταν φασίστας, ὅπως θέλουν νά λένε οἱ ἴδιοι δῆθεν ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Γιατί τήν εἶπε στούς φασίστες κι ἄν ἦταν δικός τους, δέν θά τούς ἐναντιωνόταν! Θά τούς ἄνοιγε τά σύνορα καί θά τούς καλοδεχόταν µέ χαµόγελα καί ὑποκλίσεις καί θά ἔλεγε στόν κοιµισµένο λαό ὅτι θά πρέπει νά κάνουµε καί ἐδαφικές παραχωρήσεις γιά νά ἐξασφαλίσουµε τήν εἰρήνη καί τήν εὐηµερία στή χώρα µας! Ὅπως κάνουν οἱ σύγχρονοι µή-φασίστες(!), ἀλλά ...“δηµοκράτες” πολιτικοί µας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τό ΟΧΙ πολιτικῶς λάθος λέξη, ἐνῶ τό περίφηµο “yes sir”, πολιτικῶς ὀρθότατη ἀπάντηση σέ ὁποιαδήποτε ἐχθρική διεκδίκηση εἰς βάρος τῆς χώρας µας! Ὁ τότε λαός τῆς χώρας µας, ὅταν ξύπνησε, συντάχθηκε στή συντριπτική του πλειοψηφία µέ τό ΟΧΙ τοῦ δικτάτορα Ἕλληνα στρατιώτη, χωρίς νά τόν ἔχει ψηφίσει, δείχνοντας ὅτι ἡ ψυχή σέ ἕναν λαό, ὅπως καί σέ καθένα ἄνθρωπο, δέν ἔχει σχέση µέ τόν πλοῦτο, τήν ὑπεροχή ἤ τήν ἔπαρση, ἀλλά µέ τήν Πίστη καί τή Δύναµη καί τή Λεβεντιά της. Μιά τέτοια ψυχή, ἑνός λαοῦ, ἤ ἑνός ἀνθρώπου, ἀκόµα καί στήν ἧττα της, ἔχει νικήσει. Ὅπως καί ἡ ἡττηµένη Ἑλλάδα, νίκησε, κατά παγκόσµια ὁµολογία, κερδίζοντας τόν παγκόσµιο σεβασµό καί τούς ἐπαίνους. Ἀπό τότε µέχρι τώρα, ἡ γενεά πού πολέµησε µέ τό κεφάλι ψηλά, ἔχει φύγει. Καί µαζί τους ἔφυγε, κατά ἕνα περίεργο τρόπο, ἕνα µεγάλο κοµµάτι τῆς µνήµης µας! Κι ὅποιος δέν θυµᾶται, δέν ἀξιολογεῖ καί σωστά, οὔτε τό παρόν του, οὔτε, ἀκόµα λιγώτερο, τό µέλλον του. Πῶς ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχει λησµονήσει καί ἔχει παραποιήσει τά γεγονότα τῆς ζωῆς του, θά µπορέσει νά ἀξιολογήσει καί νά ἀξιοποιήσει τόν ἑαυτό του; Ὅταν χαθεῖ ἡ πυξίδα, πῶς θά βρεῖς τό δρόµο σου; Καί, ποιός θυµᾶται ὅτι ἡ πυξίδα, πού ἔδειξε τό δρόµο καί ἔδωσε τή δύναµη στόν ἐκπρόσωπο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ νά πεῖ ὄχι στούς εἰσβολεῖς, ἦταν ἕνας Σταυρός (πού σήµερα βρίσκεται στό µοναστῆρι τοῦ πατρός Ἐπιφανίου, στήν Τροιζῆνα), µπροστά στόν ὁποῖο προσευχήθηκε καί πῆρε τήν κατάλληλη ἀπόφαση. Καί τώρα, πηγαίνοντας στίς ἄλλες ἐπετείους τῆς ἴδιας ἡµέρας τοῦ ἴδιου µῆνα, συναντοῦµε µιά ἴδια (τυχαία;) σύµπτωση! Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 312, ἦταν µιά µέρα πολύ σηµαντική γιά τήν ἀνθρωπότητα. Δύο στρατοί ἀπέναντι ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Δύο αὔγουστοι τόσο ἀντίθετοι, ὅσο ἡ µέρα µέ τή νύχτα: ὁ Μαξέντιος καί ὁ Κωνσταντῖνος. Ὁ πρῶτος ὀχυρωµένος στή Ρώµη, µέ ὅλη τή δύναµη καί τήν τεχνολογία τοῦ Ρωµαϊκοῦ στρατοῦ. Ὁ δεύτερος µέ λίγους, ἀλλά ἀφοσιωµένους σέ αὐτόν µέχρι θανάτου. Ἡ οἰκουµένη, µπροστά σέ δύο ἐπιλογές: Ὁ Μαξέντιος, ἡ εἰκόνα τῆς Ρώµης: πλοῦτος, ἁρπαγή, διαφθορά, δεισιδαιµονία, ἀναλγησία, ἐπιβολή µέ τή δύναµη καί τό φόβο. Ὁ Κωνσταντῖνος, κυνηγηµένος ἀπό νεαρός, πού σώθηκε µόνο καί µόνο γιατί µπόρεσε νά φύγει κρυφά, νά συναντήσει τόν πατέρα του στή Βρεττανία. Ἀφοσιωµένος στόν πατέρα του, ἀφοσιωµένος στούς στρατιῶτες του, µπροστά τους καί δίπλα τους στή µάχη, ἀπό ἔφηβος. Δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά ἐπιτρέψει ὁ στρατός µετά τό θάνατο τοῦ Κωνστάντιου, νά διοριστεῖ ἀπό τή Ρώµη ἄλλος Αὔγουστος ἀπό τόν Κωνσταντῖνο, τό παιδί τους καί στρατηγό τους, τό νεαρό πού ἔβαζε τό στῆθος του γιά νά τούς σώσει καί τό µυαλό του καί τήν ἀκεραιότητά του γιά νά χαράξει τό µέλλον τους. Ὁ Μαξέντιος ἐκείνη τή µέρα γιόρταζε τήν ἕκτη ἐπέτειο ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 306, ὅταν ἡ Σύγκλητος καί οἱ Πραιτωριανοί τόν ἀνακήρυξαν Αὔγουστο. Ὄχι ἀπό ἀγάπη, ἀλλά ἀπό φόβο καί φιλαργυρία. Ἦταν ὀνοµαστός γιά τίς περιουσίες πού ἅρπαζε (µαζί µέ τίς γυναῖκες τους) ἀπό τίς εὐγενεῖς οἰκογένειες, γιά νά δωροδοκεῖ τούς δικούς του. Ἀφοῦ ὀχυρώθηκε µέσα στή Ρώµη καί ἔκοψε τήν πρόσβαση σέ ὅλες τίς γέφυρες τοῦ Τίβερη, συµβουλεύτηκε τή Σίβυλλα καί τά συβιλλικά βιβλία, νά πάρει προφητεία γιά τήν ἔκβαση τῆς µάχης. Ἡ Σίβυλλα ἀπάντησε ὅτι ἐκείνη τή µέρα, θά πέθαινε ἕνας Αὔγουστος. Ὁ Κωνσταντῖνος τό βράδυ τῆς παραµονῆς τῆς 28ης, ἔκανε τή γνωριµία ἑνός Συµβόλου, τόν ὁποῖο, µέχρι τότε, γνώριζε µόνο σάν σύµβολο θανάτου καί µάλιστα ἄτιµου καί ἐπώδυνου. Ἔκανε καί τή γνωριµία ἑνός Θεοῦ, τόν Ὁποῖο ὑπάκουσε, χωρίς νά Τόν γνωρίζει. Καί πῆρε τό σύµβολό Του καί τό χάραξε στήν ἀσπίδα του καί στίς ἀσπίδες τῶν ἀνδρῶν του, χωρίς νά ντραπεῖ νά ζητήσει προστασία ἀπό ἕνα τέτοιο σύµβολο ἀτιµωτικοῦ θανάτου. Ὁ Μαξέντιος, βέβαιος γιά τούς θεούς του, πού τοῦ ὑποσχέθηκαν τόν ἀφανισµό τοῦ ἐχθροῦ του, βγῆκε ἀπό τά τείχη, ἔβαλε τούς µηχανικούς του νά τοῦ ἑτοιµάσουν µιά πρόχειρη πλωτή γέφυρα καί ἔστειλε τό στρατό του νά ἐπιτεθεῖ, ἐνῶ ὁ ἴδιος παρακολουθοῦσε ἀπό τήν ἀσφάλεια τῆς γέφυρας, ντυµένος µέ τήν ὁλόχρυση πανοπλία του. Ἀτόφιο χρυσάφι, ἀπό πάνω µέχρι κάτω. Ὁ στρατός τοῦ Μαξέντιου, οἱ σκληροί, ἀνελέητοι, καλοπληρωµένοι Ρωµαῖοι, σκόρπισαν σάν φοβισµένοι λαγοί µπροστά στό παράξενο λάβαρο πού πήγαινε µπροστά ἀπό τούς ἀντιπάλους τους. Οἱ εἰδωλολάτρες στρατιῶτες τοῦ Κωνσταντίνου, πού δέν εἶχαν ζωγραφίσει στίς ἀσπῖδες τους τό σύµβολο, πού εἶχαν οἱ ἄλλοι, βλέποντας τή δύναµη τοῦ συµβόλου καί βλέποντας ἐπίσης ὅτι τό λάβαρο σκορποῦσε τούς ἐχθρούς, ἔσπευδαν νά ζωγραφίσουν κι αὐτοί πρόχειρα, ὅπως µποροῦσαν τό φυλαχτό πού θά τούς ἔσωζε. Ὁ στρατός τοῦ Μαξέντιου ὀπισθοχώρησε στήν πλωτή γέφυρα, σκορπίζοντας τόν πανικό σέ ὅσους προσπαθοῦσαν νά προωθηθοῦν. Ἡ γέφυρα ἔσπασε κι ὁ Μαξέντιος, παρασυρµένος ἀπό τό βάρος τῆς χρυσῆς πανοπλίας, βρέθηκε στόν βυθό τοῦ Τίβερη! Ἕνας Αὔγουστος πέθανε πράγµατι ἐκείνη τή µέρα. Ὄχι ὅµως αὐτός πού περίµεναν! Τό µόνο βέβαιο πού µαθαίνει κανείς ἀπό τήν Ἱστορία, εἶναι ὅτι αὐτό πού ἐπιδοκιµάζουν οἱ ἄνθρωποι τό ἀποδοκιµάζει ὁ Θεός, κι αὐτό πού ἀποδοκιµάζουν οἱ ἄνθρωποι, τό ἐπιδοκιµάζει ὁ Θεός. Ἔτσι γιά νά µαθαίνουµε νά βλέπουµε µέ ἄλλα µάτια καί νά κρίνουµε µέ ἄλλη κρίση. Καί γιά νά µήν ξεχνᾶµε ὅτι: «Λίθον ὅν ἀπεδοκίµασαν οἱ οἰκοδοµοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας»! «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 242

Αναισθησία και αδιαφορία το νέο θανατηφόρο μείγμα πνευματικού καρκίνου.

Αλήθεια, τι Εκκλησία και τι παπάδες θέλουμε τελικά; Αν ο παπάς είναι απλά τελετουργός χωρίς να κάνει κηρύγματα και ομιλίες, λέμε γιατί οι παπάδες δεν μιλάνε και δεν διδάσκουν , αν ο παπάς μιλάει, τον κατηγορούμε ότι λέει πολλά παπαδίστικα και δεν μας αρέσει. Αντιμετωπίζουμε δηλαδή την Εκκλησία σαν να είναι talent show για να ψηφίσουμε ποιος θα φύγει και ποιος θα έρθει. Καταδικάζουμε και πέφτουμε στην αμαρτία της ιεροκατηγορίας λέγοντας ότι οι παπάδες δεν κάνουν έργο, αλλά στις κατά τόπους Μητροπόλεις, στις ομιλίες που κάνουν οι ιερείς, μαζεύονται τρείς και ο κούκος. Θέλουμε έναν παπά τελετουργική μαριονέτα ή ένα παπά που θα διδάσκει , θα θεραπεύει και θα έχει πατριωτικό και πατρικό λόγο; Θέλουμε ένα παπά να διατηρήσει την σήψη σε αυτά που “έτσι τα μάθαμε και έτσι τα βρήκαμε” ή έναν παπά που θα δημιουργεί θα μεταμορφώνει και θα ανακαινίζει με την βοήθεια του Θεού , πάντα με την Ορθόδοξη θεραπευτική; Τι Εκκλησία θέλουμε ; Ένα ναό στην ενορία που θα τον βλέπουμε σαν ανάμνηση των Βυζαντινών χρόνων ή να βιώνουμε την Εκκλησία ως σώμα Χριστού και εμείς σαν μέλη στην αγκαλιά της να παλεύουμε για τη σωτηρία; Είμαστε αναίσθητοι και αδιάφοροι για τα πνευματικά αλλά στην γλώσσα σέρνουμε πρώτοι τον χορό εναντίον των ιερέων και της Εκκλησίας. Απλά, μικρά, αλλά «καυτά» πνευματικά ερωτήματα που οφείλουμε να τα απαντήσουμε για να καθορίσουμε την πορεία μας, είτε προς τη Βασιλεία των Ουρανών ή προς την απώλεια. Λέμε πως είμαστε ορθόδοξοι, αλλά τελικά μόνο ως προς το βάπτισμα. Στο βίωμα και στην γνώση της πίστεως έχουμε γίνει ειδωλολάτρες. Δεν ξέρουμε την πίστη μας, δεν θέλουμε να τη μάθουμε και από την άλλη πάμε στον Ιερέα και κάνουμε πως τα ξέρουμε όλα. Ο διάβολος μοιάζει με ταπεινό αγγελάκι μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές. «Παπά θέλω να μου κάνεις ευχέλαιο, θέλω δύο αγιασμούς, αύριο θα κοινωνήσω…» Χωρίς καν να ρωτήσουμε αν πρέπει να κάνουμε ευχέλαιο ή αγιασμό ή αν έχουμε κάνει την κατάλληλη προετοιμασία για να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Είναι σαν να πάμε στο γιατρό και να του υποδείξουμε τι φάρμακα να μας γράψει. Αδιαφορία και άγνοια για τα πνευματικά αλλά θέλουμε την Χάρι του Θεού στο τσεπάκι μας χωρίς κόπο αλλά με τρόπο υποκριτικό. Πάμε να κάνουμε ένα Μυστήριο βάπτισης ή γάμου και δεν ρωτάμε καν κάτι πνευματικό τον ιερέα, αντίθετα του λέμε τι κορδέλες θα βάλουμε, τι χρώμα κεριά, λουλούδια κλπ. Αντιμετωπίζουμε τον παπά σαν διακοσμητή αντί να τον ρωτήσουμε τις πνευματικές προϋποθέσεις των μυστηρίων που αφορούν στη σωτηρία μας. Πολύ σπάνια θα συναντήσουμε ανθρώπους να ρωτούν: « Πάτερ, τι λέει η πίστη μας για αυτό το θέμα; Τι χρειάζεται να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; ». Αντίθετα αποφασίζουμε μόνοι μας και φωνάζουμε τον παπά να μας κάνει αυτό που θέλουμε και όχι αυτό που χρειάζεται διότι τα θέλουμε όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Όλα αυτά ξεκινούν και καταλήγουν στο γεγονός ότι βλέπουμε τον παπά σαν τον τύπο με τα μαύρα που κυκλοφορεί στην ενορία και απλά κάνει κάποια «μαγικά» την ημέρα της Θείας Λειτουργίας. Όταν θα δούμε στον Ιερέα την ιεροσύνη του Χριστού, τότε θα αρχίζουν να αλλάζουν τα πράγματα. Ας αφήσουμε αγαπητοί μου την καραμέλα της άγνοιας, ενώ είμαστε ξαπλωμένοι στον καναπέ της αδιαφορίας. Να κάνουμε υπακοή στην Μητέρα Εκκλησία. Ας μάθουμε την πίστη μας, ας την μελετήσουμε, να μπούμε στα μυστήρια και ιδιαίτερα στην εξομολόγηση με δίψα για σωτηρία και τότε θα ανατείλει μέσα μας το φως του Κυρίου. Διαφορετικά θα λατρεύουμε το σκοτάδι και όχι το φως. π. Σπυρίδων Σκουτής /euxh.gr

Μέσα στην χορεία των Αγίων.... αντικρίζεις την αληθινή "νεότητα"...

Θυμάμαι ότι από μικρό παιδί, όλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, φίλοι, μου έλεγαν ότι στη ζωή θα πρέπει να έχουμε πρότυπα, προκειμένου η πορεία μας να φωτίζεται και να ψηλαφείται από οράματα και πεποιθήσεις που θα μετατρέψουν την βιοτη του καθενός σε μικρό... παράδεισο. Μου υπέδειξαν πολλούς, ως πρότυπα, που προέρχονταν από διαφόρους χώρους και πού τους ακολουθούσαν στρατιές κυρίως νέων ανθρώπων. Κι όλοι αυτοί δήλωναν... "ευτυχισμένοι" και "ελεύθεροι" (!!!!) Όμως τελικά εκεί που επικρατούσε η "ευτυχία", απουσίαζε η πραγματική... Ελευθερία. Κι εκεί που διαφημιζοταν η "ελευθερία " , έλειπε η γνήσια... Ευτυχία !!! Όταν, μετά...βρέθηκα για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος, στην ηλικία των 19 χρόνων....και συζητώντας μ' έναν λευκασμενο μοναχό... περί προτύπων στον σύγχρονο κόσμο...δεν μου απάντησε... απλά με το δάκτυλο του μου έδειξε τους τοίχους του μεγάλου Καθολικού...που ήταν αγιογραφημενοι με τις μορφές των Αγίων.Και είχε δίκιο...!!! Μέσα στην χορεία των Αγίων.... αντικρίζεις την αληθινή "νεότητα"... τους γνήσιους επαναστάτες, τους ασυμβίβαστους και ανήσυχους... Αυτούς που με την καθαρότητα τους,ανέτρεψαν και τα πλέον σκοτεινά σχέδια δυναστων και ισχυρών... Αυτούς που δεν δέχτηκαν τα ... ξυλοκέρατα του κόσμου... αλλά το μάννα του Θεού καί που δεν δελεαστηκαν από ψεύτικες υποσχέσεις αλλά άρπαξαν την ρομφαία του λόγου και του πνεύματος και κατατρόπωσαν τους δήθεν..."σοφούς" !!! Δημητριοι και Γεωργιοι...και τόσοι άλλοι .... αξεπέραστα πρότυπα !!! Χρόνια πολλά !!!

Δεν φρόντιζε να εφαρμόζει ως χριστιανός μόνο ό,τι θα του ήταν εύκολο, αλλά και ό,τι θα του στοίχιζε...

Ένα χαρακτηριστικό της ζωής του αγίου είναι ότι από την πρώτη στιγμή, θα λέγαμε, που έγινε χριστιανός, δεν φρόντιζε να εφαρμόζει ως χριστιανός μόνο ό,τι θα του ήταν εύκολο, αλλά και ό,τι θα του στοίχιζε. Καθώς μάλιστα ήταν νέος, πολλά θα του στοίχιζαν. Και όμως έκανε και αυτά τα δύσκολα. Αυτό το βλέπουμε σ’ όλους τους αγίους. Όλοι οι άγιοι και ο άγιος Δημήτριος τηρούσαν και αυτά που φαίνονταν δύσκολα. Ο οποίος άγιος Δημήτριος τελικά δεν δυσκολεύτηκε να δώσει τον εαυτό του στο μαρτύριο, να δώσει τη ζωή του, να χύσει το αίμα του, για την αγάπη του Χριστού. Θα παρακαλούσα αυτή την ώρα όλους εμάς, που είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, και οι οποίοι τελικά θέλουμε να σωθούμε, θέλουμε να κερδίσουμε τη Βασιλεία του Θεού, θα παρακαλούσα να μιμηθούμε τους αγίους όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Δεν είναι δηλαδή δύσκολο, π.χ., να εκκλησιάζεται κανείς. Είναι μεγάλο πράγμα να εκκλησιάζεται κανείς, αλλά δεν είναι πολύ δύσκολο. Δεν είναι δύσκολο να γιορτάζει κανείς. Είναι μεγάλο πράγμα, αλλά δεν είναι πολύ δύσκολο. Ακόμη δεν είναι δύσκολο να πάει κανείς να εξομολογηθεί, να πάει να κοινωνήσει και μάλιστα συχνά. Είναι μεγάλο πράγμα, αλλά δεν είναι δύσκολο. Δεν στοιχίζει πολύ. Εκείνο το οποίο στοιχίζει είναι να κόψει κανείς το θέλημά του, ν’ απαρνηθεί τον εαυτό του και στα μικρά και στα μεγάλα και στις επίσημες ώρες και στην καθημερινή ζωή. Εκείνο το οποίο είναι δύσκολο, και που όλοι οι άγιοι το έκαναν, είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. 16:24). Οι άγιοι το έκαναν αυτό. Να προσέξουμε εμείς οι χριστιανοί μήπως θέλουμε από άλλες πόρτες, εύκολες, να κερδίσουμε τον Παράδεισο και μήπως μείνουμε απ’ έξω. Να μην αποφεύγουμε τα δύσκολα. Διότι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν». Όποιος, έστω θρησκευτικώ τω τρόπω, θα προτιμήσει τον ευρύ δρόμο, τον εύκολο δρόμο, στην απώλεια θα πάει. Ας είναι θρησκευτικός άνθρωπος. «Ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν» (Ματθ. 7:13-14). Όποιος θα προτιμήσει τη στενή πύλη, θα προτιμήσει τον στενό δρόμο, θα προτιμήσει ν’ απαρνηθεί τον εαυτό του, ν’ απαρνηθεί το θέλημά του, να σηκώσει τον Σταυρό του Χριστού, να μιμηθεί τους αγίους και τον άγιο Δημήτριο, αυτός θα βρει ζωή αιώνιο. Αυτό, αδελφοί μου, εύχομαι και σ’ εσάς και σ’ εμένα και παρακαλώ όλοι να προσέξουμε να μην το αποφύγουμε. Μην κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Να κύψουμε τον τράχηλό μας, να θελήσουμε να υπακούσουμε στον Χριστό, να υποταχθούμε στον Χριστό, να θελήσουμε να πεθάνουμε με τον Χριστό, όπως μαζί του πέθαναν όλοι οι άγιοι, για να αναστηθούμε με τον Χριστό και να ζήσουμε εδώ εν Χριστώ και αιώνια να ζήσουμε με τον Χριστό και με όλους τους αγίους.

Πως η Αγία Παρασκευή έσωσε τη Χίο το 1442

Το θαύμα αυτό συνέβη στις 14 Οκτωβρίου 1442 στη Χίο, όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος και λεπτομέρειες μας δίνει ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου του 1442, κάποιος ιερομόναχος ονόματι Αμβρόσιος πήγε στον ιερό ναό της αγίας Παρασκευής, όπου ήταν εφημέριος, να τελέσει εσπερινό για τη μνήμη των αγίων μαρτύρων Ναζαρίου, Γερβασίου, Προτασίου και Κελσίου. Ο ναός βρισκόταν στο ανώτερο και ακρότατο μέρος του Κάστρου, στη Χώρα του νησιού. Κατά τη διάρκεια του εσπερινού, άρχισε να πέφτει αδιάκοπα καταρρακτώδης βροχή. Επρόκειτο για πραγματική θεομηνία. Εξαιτίας της ραγδαίας καταιγίδας, η οποία εξακολουθούσε με αμείωτη ένταση, ο Αμβρόσιος, ιερέας άξιος, άνθρωπος ευλαβής και θεοφοβούμενος, παρέμεινε στον ιερό ναό και προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό και την αγία Του Παρασκευή να καταπαύσει την τρομερή καταιγίδα που από ώρες είχε πλήξει το νησί, ενώ αγνοούσε ακόμη ότι η θάλασσα είχε πλημμυρίσει και ορμούσε να καταποντίσει τη Χώρα της Χίου. Καθώς η νύχτα είχε προχωρήσει και ξημέρωνε η 14η Οκτωβρίου, ο Αμβρόσιος κατέβασε το στασίδι για να ξεκουραστεί λίγο, πριν συνεχίσει τις θερμές προσευχές του και φαίνεται ότι κοιμήθηκε ελαφρά. Τότε, είδε όραμα ενύπνιο: η στέγη της εκκλησίας άνοιξε και εμφανίστηκε ένα φωτεινότατο σύννεφο, μέσα στο οποίο είδε μία εξαιρετικά σεμνή γυναίκα που με τα χέρια της σηκωμένα προς τον ουρανό, ήταν παραδεδομένη στην προσευχή. Ο Αμβρόσιος έτρεμε από το φόβο του και τότε ακούστηκε μια γυναικεία φωνή που έλεγε: ‘Αμβρόσιε, μη φοβού. Εγώ είμαι η Οσιομάρτυς Παρασκευή, σέσωσταί σου η Πατρίς’. Όταν άκουσε αυτά τα λόγια, ο Αμβρόσιος αποτίναξε από τα βλέφαρά του το λιγοστό ύπνο και με δύο αντικρουόμενα συναισθήματα στην ψυχή του, φόβο και χαρά, άρχισε να ψέλνει τον όρθρο με μεγαλύτερη ακόμη ευλάβεια. Εν τω μεταξύ είχε ξημερώσει και η ορμή της καταιγίδας είχε ήδη κοπάσει λίγο. Έτσι, μπόρεσαν κάποιοι κάτοικοι να φτάσουν στο ναό και να πληροφορήσουν τον π. Αμβρόσιο ότι η θάλασσα ξεχείλισε, έφτασε ως το ύψος της Παναγίας της Ελεημονήτριας και απειλούσε να καταποντίσει όλη τη Χώρα. Τότε και ο Αμβρόσιος διηγήθηκε στους κατατρομαγμένους ανθρώπους το όραμα και την εμφάνιση της αγίας Παρασκευής. Η είδηση μαθεύτηκε σε όλο το νησί και όσοι μπορούσαν αψήφησαν τη θεομηνία και κατέφθασαν στον ιερό ναό. Εκεί, πρόσπεσαν στο Θεό και την αγία Παρασκευή, λιτάνευσαν την ιερή εικόνα της και με θερμά δάκρυα παρακαλούσαν την αθλοφόρο οσιομάρτυρα να μεσιτεύσει στον Κύριο και να τους σώσει από την καταστροφή. Πράγματι, η στάθμη της αγριεμένης θάλασσας επανήλθε στα φυσιολογικά της όρια και το νησί γλίτωσε από βέβαιο χαμό. Όλοι οι κάτοικοι της Χίου, ελεύθεροι πια από τον φοβερό κίνδυνο, δόξασαν το Θεό και την παρθενομάρτυρα δούλη Του, η οποία με της πρεσβείες της τους είχε σώσει. Από τότε και κάθε χρόνο, στις 14 Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της Χίου γιορτάζουν με ευλάβεια τη μνήμη του μεγάλου θαύματος, προς δόξα του Κυρίου και της αγίας οσιομάρτυρος Παρασκευής. Μάλιστα, για να δείξουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την αγία, οικοδόμησαν περικαλλή ναό αφιερωμένο στο άγιο όνομά της, στην άκρη του γιαλού, για να κρατάει η αγία τη θάλασσα χαλινωμένη και να μην κινδυνέψει ξανά το μυροβόλο νησί. Ο ναός αυτός καταστράφηκε από τους Τούρκους κατά τις σφαγές του 1822 (όταν συνέβη το θαύμα, η Χίος ανήκε ακόμη στην εξουσία των Γενουατών).

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης και η καντήλα του αγίου Νικολάου

Ο πατέρας μου – διηγήθηκε μία γυναίκα από τη Σίψα – που τόσο αγάπησε και διακόνησε τον Γέροντα και ευλαβικά κοιμήθηκε, στην αρχή δεν πίστευε, ήταν άπιστος. Πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τα πρώτα του παιδιά δεν έζησαν, πέθαναν. Τότε ήταν που πρωτοήρθε εδώ στο χωριό ο άγιος Γέροντας και νονός μου. Ήταν σχεδόν παράλυτος και έμενε σε κάποιο σπίτι, του κ. Σπυριδόπουλου. Όλο το χωριό πήγαινε κοντά του, να πάρει την ευχή του. Πήγε και ο πατέρας μου, κρατώντας μία καντήλα και λίγο λάδι, για να την ανάβει εκεί που έμενε. Όταν όμως ξαναπήγε, είδε την κανδήλα σβηστή και ρώτησε τον Γέροντα, γιατί δεν την ανάβει. Τότε εκείνος του διηγήθηκε το όνειρο που είχε δει: «Ήμουν επάνω σ’ ένα άλογο, πέρασα πολλά δύσβατα μέρη και πάνω σ’ ένα ύψωμα σας είδα μπροστά σε μία εκκλησία. Είχατε ένα τραπέζι και τρώγατε και η κανδήλα ήταν εκεί αναμμένη. Τότε σας ρώτησα, γιατί αυτή είναι εδώ, ενώ εσείς την φέρατε σε μένα; Αμέσως από την εκκλησία βγήκε ένας ασπρογένης γέροντας και μου είπε· “μη αγγίξεις, αυτοί δεν την έφεραν, εγώ την πήρα, εσύ έχεις, εγώ είμαι πολύ φτωχός”. Ήταν ο άγιος Νικόλαος στα Δενδράκια, ένα γειτονικό χωριό. Γι’ αυτό εδώ σ’ εμένα η καντήλα σου δεν ανάβει. Θα την πάρεις λοιπόν και θα την πας εκεί». Οι καϋμένοι οι γονείς μου – σαν πρόσφυγες που ήρθαν – ούτε τον δρόμο ήξεραν, πώς να πάνε. Πήραν το ζώο και αφού ταλαιπωρήθηκαν πολύ, κάποτε έφτασαν. Η μητέρα μου έλεγε πως παρ’ όλη την ταλαιπωρία δεν ένιωσε καθόλου κούραση, ήταν ανάλαφρη. Την άφησαν εκεί στον άγιο Νικόλαο και από τότε τα άλλα πέντε παιδιά που γεννηθήκαμε ζήσαμε όλα. Το πρώτο μάλιστα παιδί το ονόμασαν Νικόλαο. Κάθε χρόνο του αγίου Νικολάου πήγαιναν εκεί, λειτουργούσαν και έκαναν αρτοκλασία. Ο Γέροντας ζήτησε να βαφτίσει το πρώτο από τ’ αδέλφια μου. Στην αρχή ο παππούς έφερε τις αντιρρήσεις του και δεν τον άφησε να βαφτίσει κανένα από τ’ αγόρια. Τελευταία γεννήθηκα εγώ και ήμουν πολύ τυχερή, που με βάφτισε ο Γέροντας. Ο πατέρας μου, μετά την επιστροφή του στον Θεό, ήταν πολύ αυστηρός. Έκανε όλα του τα καθήκοντα και προπαντός την προσευχή του δεν την άφηνε και αυτό ζητούσε και από εμάς. Όταν γυρνούσε αργά το βράδυ από το χωράφι, όλο μας ρωτούσε αν κάναμε προσευχή. «Όποιος δεν έκανε, αμέσως στο εικονοστάσι και την προσευχή του», φώναζε. Όταν με ρωτούσε και μένα αν έκανα προσευχή, έλεγα ναι, όμως δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Όταν αρρώστησα, με έστειλε η μητέρα μου στον νονό μου, να με διαβάσει μία ευχή. Με διάβασε μπροστά στην Ωραία Πύλη μία ευχή και μετά από το σταμνάκι, που είχε νερό από τον Ιορδάνη ποταμό, με έριξε λίγο στην πλάτη μου. Τότε βλέποντάς με κατάματα, με είπε: «Εσύ το βράδυ προσευχή δεν κάνεις. Γιατί; Παιδί μου, η προσευχή είναι όπλο κατά του διαβόλου, μη την αφήσεις ποτέ». Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 235.

''Αιχμάλωτοι των Τούρκων'', Χρήστος Σπανομανώλης.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1923, σχεδόν αμέσως μόλις γύρισα από την αιχμαλωσία. Γράφτηκε σαν προσωπικό Ημερολόγιο μιας εποχής που μόλις είχε περάσει κι είχε αφήσει αδρές και ανάγλυφες τις σκληρές αναμνήσεις της. Το 1932 η εφημερίς "Έθνος" άρχισε την δημοσίευσι στην πρώτη μορφή του, αλλά διεκόπη η έκδοσίς του από επέμβασι της τουρκικής Πρεσβείας, χάριν της ελληνοτουρκικής φιλίας, που μόλις εγεννάτο. Μετά τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου το Έθνος ξανάρχισε, και συνεπλήρωσε, την δημοσίευσί του. Η εξέλιξις της καταστάσεως που επανέφερε στην επιφάνεια το ημερολόγιο αυτό, επέβαλε την δημοσίευση του σε βιβλίο. Έτσι θα μπορέσουν να το γνωρίσουν περισσότεροι Έλληνες. Αυτή είναι και ή μόνη φιλοδοξία από την έκδοσί του. ...." Και ένα κομμάτι μέσα από το βιβλίο : "....Πλησιάζαμε στο Ουσάκ. Η φήμη του ερχομού μας είχε προηγηθή. Ανδρες, γυναικόπαιδα καί γέροι μας περίμεναν… και μόλις ζυγώσαμε χύμηξαν εναντίον μας σάν κοράκια. Αρχισαν να μας χτυπούν μέ ξύλα, μέ πέτρες, μέ σίδερα, μέ κεραμίδια. Μας πετούσαν παλιά τσουκάλια, ότι άχρηστο είχαν, φτάνει νά ήταν βαρύ καί νά μας προξενούσε πόνο. Ήσαν καί κάτι παλιόπαιδα, οπλισμένα μέ σουγιάδες. Έπεφταν επάνω μας καί κομμάτιαζαν τίς σάρκες μας. Κι” όλοι διασκέδαζαν τρομερά με τίς «κουμπότρυπες», πού μας άνοιγαν οι μικροί καννίβαλοι… Θυμήθηκα πόσες φορές είχα δώσει το συσσίτιό μου σέ Τουρκόπουλα- τριγύριζαν τήν ώρα τής διανομής τούς λόχους κι” έφευγαν μέ τά τσουκάλια γεμάτα. Θυμήθηκα πόσο βοηθούσεν ό Στρατός μας τούς Τούρκους χωριάτες… Οί συνοδοί μας έβλεπαν τό άγριο ξυλοκόπημα καί γελούσαν μέ τήν καρδιά τους. Είχαν βαρεθή νά μάς δέρνουν καί παρώτρυναν τούς άλλους νά μάς χτυπούν αλύπητα… Οί Τούρκοι γιά νά μάς βασανίσουν ακόμη περισσότερο, μάς υπέβαλλαν στό έξης μαρτύριον: Έφερναν έξω άπό τά συρματοπλέγματα κουβάδες γεμάτους νερό καί τούς άδειαζαν χάμω, μπροστά στά μάτια μας. Τούς παρακαλούσαμε, τούς ικετεύαμε νά μάς δώσουν λιγάκι νά βρέξουμε τά χείλη μας… Εκείνοι, όμως εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν μέ τήν αγωνία μας… Ήταν ή ώρα δύο τ” απόγευμα τής 22ας Αυγούστου, όταν είδα ενα απαίσιο θέαμα, πού ποτέ δέν θά μπορέσω νά τό ξεχάσω: Πολλοί αιχμάλωτοι, ξετρελλαμένοι άπό τήν δίψα είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στ” αποχωρητήρια κι έπιναν βρωμόνερα… Ποτέ δέν θά μπορούσα να φαντασθώ, ότι ή απόγνωσις μπορεί να σπρώξη τόν άνθρωπο σέ τέτοιο φρικτό σημείον… Οί Τούρκοι σκοποί παρακολουθούσαν τήν οικτρά κατάσταση τών αιχμαλώτων καί γελούσαν...." Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΚΛΗΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ: "...Πάντα να κρατάτε μια τελευταία σφαίρα για τον εαυτό σας.... Ούτε να διανοηθείτε να πέσετε αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων..΄΄

«Φαύλον καταγώγιον»

Ήδη από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσής μας από την «νύκτα αιώνων» της Τουρκοκρατίας αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας, είτε ανήκαν στον «συντηρητικό» είτε στον «προοδευτικό» χώρο, δεν έπαψαν στιγμή ν΄ αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον της χώρας, στροβιλιζόμενοι πνευματικά ανάμεσα στο «οικείον» και το «αλλότριον». Τρία παραδείγματα. • Βλέποντας κάποιος τον σημερινό ελληνικό ιστορικό «κατήφορο» δεν μπορεί παρά να στραφεί στους ποιητές μας και συγκεκριμένα στον Γιώργο Σεφέρη : «Έχουμε μιαν ιδιότροπη ιστορία —πως να την πω αλλιώς— εμείς οι σημερινοί Έλληνες. Η συνέχεια της ελεύθερης ανάπτυξης της ζωής μας κόπηκε από μια ”νύκτα αιώνων”. Αυτό είναι το χοντρό γεγονός ˙ δεν πρόκοψαν αρμονικά τα διάφορα κλωνάρια της ζωής του σημερινού ελληνικού κόσμου. Κι όταν ελευθερωθήκαμε, η προσπάθεια για την απελευθέρωση, και η ίδια η απελευθέρωση, μας έφερε τέτοιες αντιδράσεις και προκάλεσε τέτοια φαινόμενα, που ακόμη σήμερα λογαριάζουμε κάποτε πόσα πράγματα τεχνητά δημιούργησε το νεογέννητο ελλαδικό κράτος. Από αυτά τα τεχνητά είναι και η ροπή μας προς την επιφανειακή ρητορεία, αυτή τη λοιμική. Ίσως αυτά να μην έγιναν τότε από το μηδέν. Είναι πολύ πιθανό πως είχαν και άλλα αίτια. Όμως καλλιεργήθηκαν και προστατεύτηκαν όσο ποτέ κάτω από τον ίσκιο της ελευθερίας που μας χάρισαν οι καταπληκτικοί εκείνοι άνθρωποι του Εικοσιένα. Είναι οδυνηρή η αντίθεση, όταν τ ’ αναλογίζεται κανείς.» (1) • Ή να μην κατανοεί τον Δημήτρη Γληνό που πριν σχεδόν έναν αιώνα έγραφε για τον Νεοέλληνα: «Τυφλοί και μπροστά στους αρχαίους, τυφλοί και μπροστά στους Ευρωπαίους, με μια κούφια οίηση, με μια κενόλογη αυταρέσκεια έγιναν χωρίς να το καταλάβουν αρλεκίνοι των αρχαίων και αρλεκίνοι των Ευρωπαίων. Αυτή η καταφρόνεση του δικού μας ζωντανού εγώ, αυτός ο ανόητος και εξωτερικός όλως διόλου θαυμασμός των αρχαίων και η τυφλή αντιγραφή των Ευρωπαίων, χαρακτηριστικά κατώτερης διανοητικότητας κυριαρχούν σε όλα τα φανερώματα της νεοελληνικής ζωής, επιστήμη, τέχνη, παιδεία, θεσμούς και δίνουν στον Ελληνικό πολιτισμό του τελευταίου αιώνα χαρακτήρα καθαρά μιμητικό.» • Και, τέλος, είναι πλέον δύσκολο να μη προσέξει κάποιος και σήμερα τα λόγια του βουλευτή Ανδρέα Ρηγόπουλου, από τον 19ο αιώνα : «Εκάματε την Ελλάδα όχι κράτος δυνάμενον να σώσει τον Ελληνισμόν, αλλά φαύλον καταγώγιον.» (3) Πηγή : (1) Γιώργος Σεφέρης, «Δοκιμές. Η γλώσσα στην ποίησή μας», Αθήνα 1981, τ. 2, σ. 166. (2) Δημήτρης Γληνός, εφημ. «Ελεύθερος Τύπος», «Η Ελληνική Αρρώστεια», Οκτώβρης 1926 (αναδημοσίευση περιοδ. Αναγέννηση, τομ. 1, 1926, σ. 121-129). (3) Ανδρέας Ρηγόπουλος, «Περί του δόγματος των Εθνικοτήτων», Αγόρευση στη Βουλή το 1886.

"Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι ευωδίαζε.."(π.Δημ.Γκαγκαστάθης)

Ένα βράδυ έκανε τους ''χαιρετισμούς της Παναγίας'' στους φίλους του Ταξιάρχες. Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπων προς την εικόνα της Παναγίας του τέμπλου και έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το ''Θεοτόκε Παρθένε''…. Κατά την στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον έπιασε από το χέρι και τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που βρίσκεται τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε. Ο Θεός όμως ήδη του είχε στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που του ετοίμαζε.(πριν την κοίμησή του) Την 1ην Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην Ιερά Μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων. Κατά την ώρα του χερουβικού η Αγία Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατί εκεί ήταν και ένα μικρό κουτάκι με λείψανα Αγίων. Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος καπνού, που ευωδίαζε όλο το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν περιγράφεται. "Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή." -Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι ευωδίαζε.. Την 7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου μακριά από τον κόσμο. Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά τροπάρια και προ παντός της Θεοτόκου. Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση, ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της μέρας, γιατί ήλθα εκει που έπρεπε την κατάνυξη. Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ εκει και ακούω μια φωνή να λέγει. «Είσαι ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Άγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή.Θα γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν.Τώρα σε περιμένω να έρθετε»... π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης

Από μία ευαισθησία σε τί κακότητα μπορεί να φθάση κανείς, αν δεν προσέξη και παρασυρθή από κακές παρέες!(Άγιος Παΐσιος)

Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στη φύση μου την αγάπη . Ξεκινούσα να πάω κάπου με τα ζώα και κοίταζα να βάλω και τον έναν επάνω στο ζώο , να βάλω και τον άλλον, να πάρω και τον μικρό μου αδελφό στον ώμο. Μια φορά ένας αδελφός μου σκότωσε ένα πουλάκι κι εγώ στενοχωρέθηκα πολύ και τον μάλωσα. Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα. Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου.Πηγαίναμε στο δάσος,προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε. Μετά οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου. « Μην κάνετε παρέα με αυτόν , τους έλεγαν, θα σας χτικιάση ». Οπότε με άφησαν και ένιωθα μόνος. Με κορόιδευαν κιόλας, « καλόγερο από δω, με έλεγαν, καλόγερο από κει »,μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο. Έφθασα κάποτε σε σημείο που δεν μπορούσα να αντέξω την κοροϊδία. Τότε είπα κι εγώ: « Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι ». Άρχισα λοιπόν να κάνω παρέα με μεγαλύτερα παιδιά. Πήρα λάστιχα και έκανα σφενδόνα. Πρώτα έβαζα δήθεν σημάδι μόνο με την σφενδόνα. Ύστερα πήρα σκάγια και είχα γίνει ο καλύτερος σκοπευτής . Μια φορά ,μόλις σκότωσα ένα πουλάκι και το είδα σκοτωμένο, συνήλθα. Πέταξα και τα λάστιχα, και τα σκάγια. «Εσύ έκλαιγες, είπα, όταν ο αδελφός σου σκότωσε ένα πουλάκι και τον μάλωσες, που το σκότωσε, και τώρα πού έφθασες; Σκοτώνεις πουλιά και σιγά σιγά θα φθάσης να σκοτώνης και ζώα ». Πράγματι, αν συνέχιζα έτσι, θα προχωρούσα στο κυνήγι ζώων και μετά θα τα έγδερνα κιόλας. Από μία ευαισθησία σε τί κακότητα μπορεί να φθάση κανείς, αν δεν προσέξη και παρασυρθή από κακές παρέες! Ενώ, οι καλές συντροφιές πολύ βοηθούν. Ο Θεός γέμισε τους ανθρώπους με διάφορα χαρίσματα. Ο άνθρωπος , όπως βλέπει την διαστροφή των άλλων, έτσι μπορεί να δη και την αρετή τους και να την μιμιθή. Άγιος Παΐσιος

Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιες σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ.

Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιες σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ. Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου. Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο. Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν’ ἀνθίσει μέσα σου ἕνας πνευματικός παράδεισος. Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο (κοσμικό φρόνημα) καί μετά νά στραφεῖς στόν ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει. Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα. Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού θά διαρκέσει πολύ καιρό. Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς, μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός. Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο. Νά μισήσεις τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του. Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου. Κοντά στόν Θεό θ’ ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος. Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες ακόμη και τον ίδιο το εαυτό μας.

Επειδή ότι λάμπει δεν είναι ούτε χρυσός, ούτε Χριστός, να εξηγήσουμε μερικά πράγματα που ίσως αυτές τις ημέρες τάραξαν την καρδιά μας. Κατ΄ αρχάς όποιος πάει στην εκκλησία ή βγάζει φωτογραφίες με παπάδες δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι «άνθρωπος του Θεού». Μπορεί να σημαίνει και το εντελώς αντίθετο. Η θρησκεία δηλαδή να είναι η μεγάλη του κρυψώνα. Το μεγάλο του ψέμα απέναντι στο εαυτό του, την οικογένεια, την κοινωνία, ακόμη και στον ίδιο τον Θεό. Ο Γιούγκ έλεγε ότι η θρησκεία για πολλούς είναι η μεγαλύτερη άμυνα απέναντι στην ζωντανή παρουσία του Θεού. Χρειάζεσαι νόμους και τύπους όταν δεν αντέχεις την αλήθεια της ουσίας. Εχει ένα φοβερό στίχο ο μεγάλος ποιητής μας Τάσσος Λειβαδίτης όπου λέει «Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του, έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία..» Ξέρετε πόσες τέτοιες «σημαίες» κρατάμε για να μην φανεί το τραύμα μας; Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες ακόμη και τον ίδιο το εαυτό μας. Ψέματα και ψεύτικοι παντού. Άλλος κρατάει την «σημαία» του καλού οικογενειάρχη, του πατριώτη, του ανθρώπου της εκκλησίας, του τίμιου και εργατικού, του ηθικού και άμεμπτου και πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται σκοτάδι που ποτέ δεν συναντήθηκε με το φως. Υπόγεια που ποτέ δεν φωτίστηκαν. Κολάσεις που ποτέ δεν πόθησαν τον παράδεισο. Τέλος θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα ο αμαρτωλός άνθρωπος κι άλλο ο διεφθαρμένος. Άλλο εκείνος που έχει συνείδηση του λάθους του και παλεύει πολλές φορές στα όρια του θανάτου κι άλλο εκείνος που την αμαρτία την έχει κάνει τρόπο ζωής, αντίληψης και σκοπιμότητας. Ο αμαρτωλός είναι συμπαθής όπως ένας άρρωστος ο διεφθαρμένος είναι απωθητικός γιατί μας θυμίζει τις οσμές της κολάσεως. Ίσως αυτές τις δύσκολες ημέρες ηχούν όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και σημαντικά τα λόγια του Γερμανού θεολόγου, θύμα των Ναζί, Μπονχέφερ που έλεγε, "το να είσαι Χριστιανός δεν σημαίνει να είσαι θρησκευόμενος αλλά να είσαι Άνθρωπος". Διότι πολλοί διερωτήθηκαν "μα τι γονείς είναι αυτοί..; " Το ερώτημα όμως είναι λάθος. Γιατί πολλοί πριν φτάσουμε να ρωτάμε τι "γονείς είναι αυτοί" πρέπει να ρωτήσουμε "ΜΑ ΤΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ". Πρώτα πρέπει να γίνουμε άνθρωποι και μετά γονείς και χριστιανοί. π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Τούρκοι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν τον τάφο του Αγίου Νικολάου στα Μύρα της Λυκίας

Μια ανασκαφική ομάδα ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε την ακριβή θέση του τάφου του Αγίου Νικολάου και το πάτωμα στο οποίο περπάτησε, μέσα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στα αρχαία Μύρα, που βρίσκονται στο σημερινό χωριό της περιοχής Ντεμρέ κοντά στην Αττάλεια. "Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη που θα προσθέσει στην αξία της εκκλησίας", είπε ο Οσμάν Εραβσάρ, επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου διατήρησης πολιτιστικής κληρονομιάς στην Αττάλεια, στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Demirören. Ο ναός του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται στο Demre, χτίστηκε το 520 στα θεμέλια μιας παλαιότερης χριστιανικής εκκλησίας όπου ο Άγιος Νικόλαος υπηρετούσε ως επίσκοπος και τάφηκε. "Η πρώτη εκκλησία βυθίστηκε με την άνοδο της Μεσογείου και μερικούς αιώνες αργότερα χτίστηκε μια νέα εκκλησία από πάνω", είπε ο Εραβσάρ. "Τώρα φτάσαμε στα ερείπια της πρώτης εκκλησίας και στον όροφο που πάτησε ο Άγιος Νικόλαος", σημείωσε. Προσθέτοντας ότι η ύπαρξη της πρώτης εκκλησίας είναι γνωστή από μερικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το 1910, ο Eravşar είπε: "Τα πλακάκια του δαπέδου της πρώτης εκκλησίας, πάνω στην οποία περπάτησε ο Άγιος Νικόλαος, έχουν ανακαλυφθεί". Το δάπεδο θα εκτεθεί αφότου καλυφθεί, λένε οι αρχαιολόγοι. Ένα άλλο πράγμα που έγινε στις εργασίες αποκατάστασης ήταν το "άνοιγμα της στέγης της εκκλησίας". "Τη δεκαετία του 1980, κατασκευάστηκε μια τσιμεντένια στέγη πάνω από την ιστορική εκκλησία για να αποφευχθούν οι βροχοπτώσεις στην εκκλησία", είπε ο ειδικός και πρόσθεσε: "Βγάλαμε τη τσιμεντένια στέγη και θα εγκατασταθεί ένα σύστημα οροφής που αφαιρείται εύκολα". Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στον προσωρινό κατάλογο της UNESCO για να γίνει Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Ὅπως τα πουλάκια δεν ἐπιστρέφουν πάλι, ὅταν βροῦν την φωλιὰ τους χαλασμένη, ἔτσι καί οἱ δαίμονες φεύγουν γιά πάντα ἀπ’ αὐτούς πού ἐξομολογοῦνται συχνά...

Ὅπως τὰ πουλάκια δὲν ἐπιστρέφουν πάλι, ὅταν βροῦν τὴν φωλιὰ τους χαλασμένη, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες φεύγουν γιὰ πάντα ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἐξομολογοῦνται συχνά, διότι ἔτσι τοὺς χαλοῦν τὶς φωλιὲς καὶ τὶς παγίδες. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «Γιὰ ποιὰ αἰτία ὁ Νεεμὰν ὁ Σύρος λούσθηκε ἑπτὰ φορές, στὸν Ἰορδάνη; Γιὰ νὰ διδάξη ὅλους μας ὅτι πρέπει συχνὰ νὰ ἐξομολογούμεθα, νὰ λουζώμεθα στὰ νερὰ τῆς μετανοίας». Καὶ συνεχίζει λέγοντας: «Εἶπα νὰ ἐξομολογοῦνται συχνὰ καὶ οἱ Τιμιώτατοι Πατριάρχαι, ἀρχιερεῖς, Πνευματικοί, Ἱερεῖς, διότι σὲ μερικοὺς τόπους ἐχάλασε ἡ καλὴ αὐτὴ συνήθεια γιὰ τέτοια ἱερὰ πρόσωπα. Ἀπορῶ πράγματι. Γιὰ ποιὰ αἰτία, προτρέπετε ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἔργο αὐτό… διότι μόνο ὁ πάπας φαντάσθηκε τὸν ἑαυτὸ του ἀναμάρτητο καὶ ποτὲ οἱ πατριάρχαι καὶ ἀρχιερεῖς τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει: «Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,4). Ἐὰν δὲν γίνεται συχνὴ ἐξομολόγησις, δυσκολότερα ξερριζώνονται τὰ πάθη ἀπὸ μέσα μας. Ὅπως τὸ γέρικο καὶ μεγάλο δένδρο δὲν μπορεῖ νὰ κοπῆ μὲ μιὰ μόνο τσεκουριά, ἔτσι καὶ ἕνα συνηθισμένο κακὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκδιωχθῆ μὲ μιὰ μόνο συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, ἀλλὰ μὲ πολλές. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐξομολογεῖται συχνά, διατηρεῖ εὐκολώτερα στὴν μνήμη του τὰ παραπτώματα ποὺ διέπραξε ἀπὸ τὴν τελευταία ἐξομολόγησί του, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἐξομολογεῖται σπανίως καὶ δυσκολεύεται νὰ κάνη ἀκριβῆ καὶ λεπτομερῆ ἐξομολόγησι. Γι’ αὐτὸ ὁ διάβολος, ὅταν θὰ ἐμφανισθῆ στὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, δὲν θὰ ἔχη νὰ τοῦ παρουσιάση τίποτε, ἐφ’ ὅσον πάντοτε λεπτομερῶς τὰ ἐξωμολογεῖτο. Αὐτὸς ποὺ ἐξομολογεῖται συχνά, ἔστω καὶ ἄν πέφτη στὸ ἴδιο θανάσιμο ἴσως ἁμάρτημα, τρέχει ἀμέσως νὰ ἐξαγορεύση τὴν ἁμαρτία του, λαμβάνει πάλι τὴν ἄφεσι καὶ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἐλαφρύνει τὴν συνείδησί του ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.

Έξι χρόνια στο δημοτικό και έξι σε γυμνάσιο - λύκειο με τους μαθητές να βαριούνται θανάσιμα...

Ας αναλογιστούμε: Δυόμισι, σχεδόν, χρόνια αποξένωσης από τη ζωντανή εκπαίδευση έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στα παιδιά. Οι μισοί μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διαπιστώνονται και επισήμως ως λειτουργικά αναλφάβητοι. Σιγά τα νέα. Ποιός έσπασε ποτέ αυγά σ' αυτό τον τόπο; Και το πιο δυσάρεστο (τα καλάθια του τίτλου): Έξι χρόνια στο δημοτικό και έξι σε γυμνάσιο - λύκειο με τους μαθητές να βαριούνται θανάσιμα. Να μην διασκεδάζουν. Να βρίσκονται αλλού. Ανέμπνευστοι, ανέραστοι, αδιάφοροι. Ακόμη και στην στρατιωτική εκπαίδευση οι νεοσύλλεκτοι βρίσκουν τρόπους να περνάνε καλά. Όχι όμως και στο ελληνικό σχολείο. Πρόκειται για ένα δράμα που οι συνεπείς εκπαιδευτικοί το ζουν καθημερινά. Επί χρόνια. Η αληθινή, υπόγεια τραγωδία του τόπου. Νέοι άνθρωποι χαμένοι πριν ακόμα δώσουν τη μάχη, χαμένα χρόνια στην κυριολεξία, λάθος προσανατολισμένοι μαθητές, κατεστραμμένοι πριν καν αρχίσουν τη ζωή τους. Με λάθος εφόδια. Ή, καλύτερα, χωρίς εφόδια. Και το χειρότερο: Με αδιαφορία ή και μίσος για το σχολείο. Από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο (ιδιαίτερα στο τελευταίο με τους καταθλιπτικούς, βρώμικους χώρους του, λόγω ... προοδευτικού ακτιβισμού)! Επειδή τα παιδιά μας, το ξαναλέω, βαριούνται θανάσιμα. Ή, καλύτερα, μάς βαριούνται. Κι εμάς και τα δωρεάν - ίσως και γι' αυτό τόσο βαρετά, κακογραμμένα και κακοσχεδιασμένα - βιβλία που τούς παρέχουμε χύδην και τα οποία δεν ανοίγουν σχεδόν ποτέ. Τόσο μαζικά και απρόσωπα βιβλία. Βιβλία που δεν θα βάλεις ποτέ στη βιβλιοθήκη αλλά θα τα πετάξεις εκδικητικά με την πρώτη ευκαιρία. Δείτε τους όγκους των εντύπων που δίνουν σε δημοτικό και γυμνάσιο και...φρίξτε. Για τον όγκο της υποκρισίας. Ποιός, διερωτώμαι, θα σπάσει τ' αυγά της εκπαιδευτικής ιδεοληψίας και θα αξιοποιήσει τα καλάθια της νέας εποχής; Τα τάμπλετ, ας πούμε, που τόσο λατρεύουν οι πιτσιρικάδες. Που θα πει, πρέπει να πάμε στο παιδί με οδηγό τις δικές του ανάγκες κι όχι τις δικές μας ανασφαλείς βεβαιότητες. Το ίδιο και με την διδασκαλία της ιστορίας, το θαυμαστό παραμύθι του έθνους. Δηλαδή την καλλιέργεια της φιλοπατρίας αλλά και την καταπολέμηση της εθνικιστικής μειονεξίας. Ονειρεύομαι λοιπόν ένα σχολείο με ελάχιστα ή και καθόλου βιβλία στην τάξη. Αλλά με ελεύθερες επιλογές βιβλίων. Το δικό μας σύστημα, είτε αριστερό είτε δεξιό, είναι προαποφασισμένο, δηλαδή σταλινικό. Αφού γενικότερα ως κοινωνία δεν αγαπάμε το βιβλίο αλλά το θεωρούμε κάτι το εξωτικό και αχρείαστο. Το διακοσμητικό για την σερβάντα! Και με τους πολιτικούς συστηματικά να κρύβουν όλο το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ή να παίζουν εν ου παικτοίς.( Έστω κι αν έχουν πολλοί από αυτούς υπάρξει ακαδημαϊκοί δάσκαλοι). Όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το αμαρτωλό, με το, διαχρονικά, κομματικοποιημένο, πρώην, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. (Και από το 2012, Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Όχι παίζουμε). Τί λείπει λοιπόν από την παιδεία μας; Μα τι άλλο από τον έρωτα. Κι απ' το παιχνίδι του έρωτα. Δηλαδή την αυτενέργεια και την αυτοέκφραση. Τα παιδιά μας τα θέλουμε παθητικούς δέκτες που να απομνημονεύουν, τουτέστιν να παπαγαλίζουν. Όχι να εκφράζονται δημιουργικά. Η παιδεία όμως είναι συνδημιουργία. Γι' αυτό είναι τόσο διαφορετικά και τόσο επιτυχημένα τα λεγόμενα καλλιτεχνικά γυμνάσια. Ενώ βιαστήκαμε να καταργήσουμε τα καλλιτεχνικά μαθήματα, δηλαδή την αυτενεργεια στην τάξη. Απ' την άλλη μια ολόκληρη κοινωνία που εφησυχάζει. Εμπρός στην ηλίθια, ιδιωτική τηλεόραση. Θα ήθελα να ήμουν δικτάτορας για να την καταργήσω. Τόσο μακριά απ' το βιβλίο και την κουλτούρα του βιβλίου. Με τα παιδιά, μοιραία, να βλέπουν τους γονείς τους και να τούς μιμούνται. Συμπέρασμα: Η παθογένεια της εκπαίδευσης αντανακλά ακριβοδίκαια την παθογένεια της οικογένειας. Πιο απλά αρπαχτές και στη γνώση όπως και στη ζωή, ήσσων προσπάθεια, έλλειψη πειθαρχίας, κανόνων, αξιών, αρρωστημένος εγωτισμός, κιτς ως αισθητική (δηλαδή επιφάνεια και "μούρη"), έλλειψη πνεύματος μαθητείας και σεβασμού, απομυθοποίηση του δάσκαλου στο όνομα του ... μοντερνισμού κλπ. Απομυθοποίηση, τέλος, του σχολείου στο όνομα του ... ρεαλισμού και της επαγγελματικής δήθεν αποκατάστασης. Με κάθε κόστος. Μυθοποίηση απ'την άλλη του εξωσχολικού φροντιστηρίου. Αμφισβήτηση εν τοις πράγμασιν της μαθησιακής διαδικασίας. Η παιδεία ως οχληρή υποχρέωση. Η παιδεία ως τεχνική κι όχι ως μέθεξη. Κι ώσπου να γίνουν όλες, αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές, γονείς ασχοληθείτε με τα παιδιά σας! Είστε οι πρώτοι και οι τελευταίοι δάσκαλοι τους! Και βέβαια η αλλαγή του παραδείγματος που οφείλει να ακολουθήσει την αλλαγή της εποχής δεν είναι διόλου εύκολη. Απεναντίας. Και η έλλειψη διαλόγου ως προς την παιδεία από πλευράς κομμάτων εκ παράλληλου προς την αφωνία και την αυστηρή... ουδετερότητα της πνευματικής ηγεσίας δεν προοιωνίζεται τίποτε αισιόδοξο. Όσο οι πολιτικές παρατάξεις θα ψηφοθηρούν μέσω της παιδείας, τόσο η τραγωδία θα μεγαλώνει. ΥΓ. Λέω συχνά στους μαθητές μου "Δεν μπορεί, όλα αυτά τα χρόνια, θα πετύχατε έναν δάσκαλο, έναν καθηγητή που να τον ερωτευτήκατε, που να σάς ενέπνεε, που να τον κοιτάζατε στα μάτια. Και μόνο για αυτό αξίζει ν' αγαπήσετε το σχολείο. Που είναι δικό σας κι όχι του εκάστοτε διευθυντή, καθηγητή, υπουργού κλπ.". Οι περισσότεροι απαντούν θετικά. Αυτό και μόνο αυτό - δηλαδή ο άγνωστος, "ανώνυμος" δάσκαλος - διασώζει κάτι στη παιδεία μας. Ακόμη. Από την άλλη φέρτε τα παιδιά σας στα μουσεία, στις γκαλερί, στους αρχαιολογικούς χώρους. Δείξτε τους τέχνη. Μη περιμένοντας τα πάντα από μιαν αργόστροφη πολιτεία. Κάντε τα κοινωνούς του διαχρονικού πολιτισμού μας (και πολιτισμού τους). Είναι η υψηλότερη μορφή παιδείας!

Μετά τη συννεφιά συνήθως η λιακάδα είναι πιο γλυκιά

Επικρατεί μια συννεφιά στον τόπο μας. Πρόσωπα σκυθρωπά, αγέλαστα, θλιμμένα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πέρασε θλίψη. Διάφορες είναι οι πηγές της θλίψεως. Κουράζουν το σώμα και την ψυχή. Οι θλίψεις μπορούν να αρρωστήσουν τον άνθρωπο, αλλά μπορούν και να τον ωριμάσουν και να τον καλλιεργήσουν. Να τον κάνουν να δει τον συνάνθρωπό του με μεγαλύτερη επιείκεια, κατανόηση και συμπάθεια. Η υπομονή και η ελπίδα στις θλίψεις ανακουφίζουν. Μπορεί οι θλίψεις να οδηγήσουν σε καλό, σε μετάνοια. Δεν είναι κανείς που να μην πέρασε θλίψεις, πόνους, πειρασμούς και δοκιμασίες. Σαν σαράκι η θλίψη κατατρώει τον έσω άνθρωπο. Ο σκοπός των θλίψεων στη ζωή μας δεν είναι ότι ο Θεός αρέσκεται να τιμωρεί και να βασανίζει τους ανθρώπους σαν ένας σαδιστής πατέρας, αλλά η διόρθωσή μας, η βελτίωσή μας, η κατεύθυνσή μας στα άνω. Οι θλίψεις μπορούν να γίνουν ένας δρόμος προς συνάντησή μας με τον ζώντα Θεό. Οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι και όχι το φως, και γι’ αυτό θλίβονται. Μερικές φορές οι θλίψεις διώχνουν την οκνηρία, τη νωχέλεια και την αδιαφορία. Μπορούν να συγκεντρώσουν τον άνθρωπο στον εαυτό του, να γίνει αφορμή περισυλλογής, ενδοσκαφής, αυτοανάκρισης, αυτογνωσίας και αυτομεμψίας. Οι πολλές και διάφορες ανέσεις μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο πιο ράθυμο, χλιαρό και χαλαρό. Μπορεί να νομίζει ότι είναι ευτυχισμένος, μέσα του όμως να έχει μια ανεκπλήρωτη χαρά. Η γενναία αντιμετώπιση των θλίψεων της ζωής θα δώσει τη νίκη της ανδρείας. Μπορεί οι θλίψεις να μας φέρουν πιο κοντά στο Θεό. Ο Θεός αγαπά να δοκιμάζει παιδαγωγικά για να βοηθήσει, να φωτίσει, να ανορθώσει. Οι θλιμμένοι μπορούν να γίνουν πιο συμπάσχοντες και φιλάδελφοι. Μη στη στενοχώρια να προσθέτουμε στενοχώρια και στη θλίψη άλλη θλίψη. Κατά τον Μέγα Βασίλειο κακό δεν είναι η ασθένεια, η απόρριψη, η οικονομική ζημιά, η φτώχεια και η στέρηση παρά μόνο η αμαρτία. Η σοφία του Θεού αφαιρεί τον πλούτο από αυτούς που τον μεταχειρίζονται λαθεμένα, εσφαλμένα, πλεονεκτικά και απάνθρωπα. Επιτρέπει τις ασθένειες στο σώμα για να το ταπεινώσει, να δώσει υγεία στην ψυχή, να μην αφηνιάσει στην αμαρτία. Παίρνει, παρά τη θλίψη μας, εκείνους που κρίνει πως είναι η καλύτερή τους ώρα. Μην τα βάζουμε με τον Θεό. Ξέρει καλά τι κάνει. Δεν γνωρίζουμε το σωτήριο σχέδιο και τον λυτρωτικό Θεό. Αρκετές φορές το φάρμακο είναι πικρό, δεν θέλουμε να το πάρουμε, όμως δίνει θεραπεία. Η αμαρτία είναι η κύρια και η μεγάλη πηγή των θλίψεων. Η αμαρτία τυραννά, παρασύρει, δεσμεύει, φυλακίζει, εξαθλιώνει. Ο Θεός δεν θα κρίνει όσους αμάρτησαν, αλλά όσους δεν μετανόησαν. Η ταπεινοφροσύνη, η προσευχή, η υπομονή ελαφρύνει το βάρος των θλίψεων. Μη λοιπόν αφήσουμε εξαιτίας μας να μεγαλώσουν οι θλίψεις. Μην επιτρέψουμε θλίψη επί των θλίψεων. Ας τις δούμε και με αυτό το άλλο μάτι που αναφέρουμε. Μην, παρακαλώ, οδηγηθεί ποτέ κανείς στην απελπισία. Μετά τη συννεφιά συνήθως η λιακάδα είναι πιο γλυκιά. Γέροντα Μωυσέως Αγιορείτου

"Οι εν Λεμεσώ διαλαμψάντες Άγιοι"

Οι εν Λεμεσώ Άγιοι: Ο άγιος Επίσκοπος Αριστοκλειανός, ο άγιος Επίσκοπος Θεόπομπος, ο άγιος Επίσκοπος Ηλιόδωρος, ο άγιος Επίσκοπος Θεοδόσιος, ο άγιος Επίσκοπος Αλέξανδρος και Ευστάθιος, οι Επίσκοποι Κουρίου Φιλάγριος, Φιλωνίδης και Ζήνων, ο άγιος Μνημόνιος, ο άγιος Τύχων, οι άγιοι Επίσκοποι Νεαπόλεως και Θεοδοσιανής άγιοι Λεόντιος, Τυχικός και Ζήνων, ο Πολιούχος άγιος της Λεμεσού, Ιωάννης ο Ελεήμων, ο άγιος Ερμογένης, ο άγιος Ιερομάρτυρας Θεράποντας, οι άγιοι Μάρτυρες Ρηγίνος και Ορέστης, ο άγιος Γεώργιος του Αλαμάνου, ο άγιος Θεοφάνης ο Μυροβλύτης, ο άγιος Ιωάννης ο Ερημίτης, ο άγιος Νεομάρτυρας Ιωνάς. Δεύτερη Κυριακή του Οκτωβρίου σήμερα και αφού εορτάσαμε την πρώτη Κυριακή τη Σύναξη πάντων των εν Κύπρω Αγίων που αγίασαν και έζησαν στην νήσο Κύπρο, η Εκκλησία μας η τοπική εορτάζει πάντας τους εν Λεμεσώ Αγίους. Όλους αυτούς τους Αγίους που έζησαν και αγίασαν και δόξασαν τον Θεό στη Μητροπολιτική περιφέρεια Λεμεσού, στην πόλη μας και στην επαρχία μας. Όσο και αν μας φαίνεται άγνωστο, εντούτοις όμως έχουμε 26 επωνύμους Αγίους, οι οποίοι έζησαν στην πόλη μας και στην επαρχία μας. Αυτοί ήταν Μάρτυρες, Όσιοι, Ιεράρχες και Νεομάρτυρες με προεξάρχοντα τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμαθούντα, με αρχή τον Άγιο Απόστολο Τυχικό, ο οποίος ήταν ο πρώτος επίσκοπος Νεαπόλεως και με τους Αγίους Επισκόπους Κουρίου και με τους Νεομάρτυρες, τον Ιωνά τον πρωτοψάλτη της Αγίας Νάπας, που μαρτύρησαν το 1821 μαζί με τον Άγιο Ιερομάρτυρα Κυπριανό και μαζί με πολλούς άλλους Μάρτυρες της εποχής εκείνης. Έχουμε μία πληθώρα Αγίων και αυτούς τους Αγίους γιορτάζουμε σήμερα, και πολλούς άλλους που είναι για μας άγνωστοι και τους ξέρει μόνο ο Θεός. Όλους αυτούς λοιπόν τους Αγίους Πατέρες μας, τους αδερφούς μας και συναγωνιστές μας, τους γιορτάζουμε σήμερα για να προσευχηθούμε σε αυτούς να πρεσβεύουν για μας, να πρεσβεύουν και να προσεύχονται και αυτοί για μας που κατοικούμε στον ίδιο χώρο μαζί με αυτούς και πορευόμαστε και εμείς, ο καθένας μας, το δικό του δρόμο προς τη βασιλεία του Θεού. Έχουμε ανάγκη τις προσευχές των Αγίων διότι οι Άγιοι είναι φίλοι μας, είναι Πατέρες μας και αδελφοί μας και συναγωνίζονται μαζί μας με τις προσευχές τους και μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε ο καθένας το δικό του αγώνα. Έχοντας λοιπόν τοσούτον νέφος Μαρτύρων και Αγίων μπροστά μας, λαμβάνουμε θάρρος και υπομονή «τρέχωμεν καί ἡμεῖς τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ιησοῦν»

Κυριακή Γ'Λουκά-«Έστω κι αν ζήσω χίλια χρόνια ακόμη· έπειτα όμως τί;»

Ο Χριστός μιλούσε στους ανθρώπους για πράγματα που ήταν πολλές φορές δύσκολο να γίνουν αποδεκτά. Για να τα πιστέψουν πιο εύκολα οι άνθρωποι, ο Χριστός τους έδινε κάποιο «σημείο». Κάτι που το έβλεπαν να γίνεται αμέσως μπροστά στα μάτια τους, ή που θα γινόταν στο κοντινό μέλλον. Έτσι το σημείο γινόταν εγγύηση, ότι θα πραγματοποιηθεί και ό,τι άλλο έλεγε και υποσχόταν ο Χριστός, έστω κι αν αυτό φαινόταν εντελώς απίστευτο, ή επρόκειτο να λάβει χώρα ακόμα και στο απώτερο μέλλον. Προλέγοντας π. χ. το τέλος του κόσμου, για να γίνει πιστευτός ο λόγος του, τους έδωσε για σημάδι κάτι που θα το έβλεπαν με τα μάτια τους. Το τέλος της Ιερουσαλήμ, την πλήρη καταστροφή και ερήμωσή της από τους Ρωμαίους, που θα γινόταν προτού «παρέλθη η γενεά αύτη». Όπως και έγινε (το 70 μ. Χ.). Η ανάσταση του μοναχογιού της χήρας στην πόλη Ναΐν (Κυριακή Γ΄ Λουκά) ήταν κι αυτή «σημείο». Το θαύμα δεν είχε φυσικά σκοπό να θρέψει ψευδαισθήσεις, ότι στο εξής ο Χριστός θα έκανε το ίδιο στον καθένα που θα πέθαινε. Τί νόημα θα είχε να χαρίζει ο Χριστός μια ζωή, που σε λίγο θα τελείωνε ξανά; Να δίνει στο γεγονός του θανάτου μια μικρή απλώς αναβολή; Αυτό δεν θα έδινε πραγματική λύση στην αγωνία του ανθρώπου. Λέγει ο άγιος Σωφρόνιος ότι από μικρός βασανιζόταν με το ερώτημα: «Είναι άραγε αιώνιος ο άνθρωπος, ή όλοι μας θα καταλήξουμε πάλι στο σκοτάδι της ανυπαρξίας;» Κάποτε η εικόνα του θανάτου ορθώθηκε μπροστά του. Η «φυσιολογική» του αντίδραση ήταν ότι είναι ακόμα νέος και υγιής, ότι ο θάνατος ενδέχεται να είναι ακόμα μακριά, ότι φυσιολογικά μπορεί να ζήσει ακόμα σαράντα ή πενήντα χρόνια. Πριν όμως τελειώσει τη σκέψη του, σαν απάντηση σ’ αυτή, εισέβαλε μέσα του ξαφνικά και με δύναμη μια φωνή: «Έστω κι αν ζήσω χίλια χρόνια ακόμη· έπειτα όμως τί;» Ακόμα και τα χίλια χρόνια στη συνείδησή του συρρικνώνονταν σε μια σύντομη στιγμή, όσο κρατάει ένας ηλεκτρικός σπινθήρας. Οι άνθρωποι τού φαίνονταν νεκροί, τα έργα τους χωρίς νόημα. «Ήταν λυπηρό», λέει, «να τους κοιτάζεις, ακόμα κι όταν διασκέδαζαν… Η ψυχή δεν ικανοποιούνταν ούτε με τη σκέψη να ζήσω χίλια χρόνια, ούτε με την ιδέα για παγκόσμια ισχυρή βασιλεία, ούτε με αιώνια ιστορική δόξα -μεγαλύτερη από εκείνη του Αλεξάνδρου ή του Σωκράτη ή οποιουδήποτε άλλου από τις περίφημες μεγαλοφυΐες ποιητών, καλλιτεχνών, φιλοσόφων κ. λ. π.- αλλά με ισχυρή φωνή, που τα ξεπερνούσε όλα αυτά, έλεγε, ότι όλοι αυτοί πέθαναν, άρα όλα είναι μηδέν… Τελικά έφτασε η ημέρα, κατά την οποία στο βάθος του είναι μου θυμήθηκα τους λόγους του Χριστού: “Πριν Αβραάμ γενέσθαι, Εγώ ειμι”»(*). Η ανάσταση του μοναχογιού της χήρας ήταν το σημείο, ότι κοντά μας ήρθε ήδη κάτι άλλο. «Ήγγικεν η Βασιλεία των ουρανών». Ήρθε αυτός που ζούσε πριν από όλους και από όλα. Η Ζωή και η Ανάσταση. Στη μίζερη ζωή μας που τη σκοτείνιαζε αναπότρεπτα η σκιά του θανάτου, ανέτειλε αυτός που «ζώντων και νεκρών κυριεύει». Όχι για να προσφέρει απλώς ένα προσωρινό δωράκι, μια παροδική παρηγοριά, μα κάτι πολύ μεγαλύτερο. Όχι κάτι από τον εαυτό του, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του. Ώστε όποιος θέλει «εν αυτώ μένειν, …καν αποθάνη ζήσεται». Η όντως ζωή, η Βασιλεία του Θεού, δεν είναι κάτι που θα μας δοθεί στην άλλη ζωή. Δεν είναι μόνο αναμενόμενη. Έχει έλθει. Είναι ήδη παρούσα στη ζωή μας. «Εντός ημών εστι».

Το πίσω κάθισμα...

Γεννιόμαστε με ένα ζευγάρι κλειδιά στο χέρι… Και μένει σε μας, να αποφασίσουμε, το τι θα κάνουμε με αυτά. Μένει σε εμάς, να αποφασίσουμε, το ποιος θα οδηγήσει. Είδα ανθρώπους να παίρνουνε οι ίδιοι το τιμόνι της ζωής τους. Να παλεύουνε να κρατήσουνε στο δρόμο το αμάξι. Να αγχώνονται για τη διαδρομή, για τον προορισμό, για τις κακοτοπιές, για τις στροφές και για τις ανηφόρες. Τους είδα να αγχώνονται για τα καύσιμα. Τους είδα, να μπερδεύονται με χάρτες. Τους είδα να μαλώνουνε με τους συνεπιβάτες τους. Τους είδα να αρρωσταίνουνε από τη πολλή προσπάθεια. Να χάνονται μέσα στις μέριμνες και μέσα στο πολύ το άγχος. Είδα όμως και άλλους. Ανθρώπους, απλούς. Ανθρώπους ταπεινούς. Ανθρώπους που κάθονται στο πίσω κάθισμα. Ανθρώπους, που κάνουνε μέσα στη μέρα ό,τι καλύτερο μπορούν αλλά μετά δεν μεριμνούν. Μετά αφήνονται... Κάθονται στο πίσω κάθισμα και αφήνουνε το Θεό να οδηγήσει. Δε θα σου πω ψέματα. Αυτούς τους δεύτερους, τους ανθρώπους που κάθονται στα πίσω τα καθίσματα, πολύ τους ζήλεψα.Και θέλω πολύ να γίνω ένας από δαύτους. Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Τότε θα έχουμε το δικαίωμα να λέμε πως είμαστε ελεύθεροι!

Όταν ο Καποδίστριας έβαζε τον θεμέλιο λίθο στο σχολείο της Πάτρας, στα 1828, είπε: - Ακόμα όμως δεν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Ελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους αλλά δεν ελευθερωθήκαμε από την σκλαβιά των εαυτών μας... Πρέπει τώρα να ελευθερωθούμε από τις κακές μας συνήθειες, τις προλήψεις, την αμάθεια και τη φτώχεια μας. Τότε θα έχουμε το δικαίωμα να λέμε πως είμαστε ελεύθεροι!

Το τελευταίο κατόρθωμα του τηλεοπτικού υπονόμου

Και ενώ δεν βουλιάζουμε απλώς αλλά κυριολεκτικά πνιγόμαστε πλέον μέσα στα λύματα της παρακμής, της χυδαιότητας και της βλασφημίας και με αγωνία ψάχνουμε ολόγυρα κάτι για να ακουμπήσουμε τη ματιά μας και να βρούμε λίγες έστω στιγμές ανάπαυσης και παρηγοριάς, υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα που είναι ολοκληρωτικά ταγμένο να μας παραχώσει όλο και βαθύτερα μέσα στη βρωμερή λάσπη. Η άθλια ελληνέζικη τηλεόραση, με πρωτοπόρα τα ιδιωτικά κανάλια (αλλά πλέον άξιο συμπαραστάτη και τα κρατικά) αποτελεί εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες βασικότατο γρανάζι στον συνολικό μηχανισμό του εκμαυλισμού και εκφαυλισμού αυτού του τόπου, ως φορέας προπαγάνδας, αισχρότητας, κατασπίλωσης όλων των ηθικών και πνευματικών αξιών, προβολής κάθε ανωμαλίας, αποθέωσης κάθε διαστροφής και συνολικής εξοικείωσης της ελληνικής κοινωνίας με όλο το δυσώδες πακέτο της νεοεποχίτικης ατζέντας. Το τελευταίο κατόρθωμα του εν λόγω τηλεοπτικού υπονόμου αφορά στη νέα σειρά που αρχίζει οσονούπω να προβάλλεται από τον MEGA πρωτεργάτη της τριακονταετούς και πλέον τηλεκπόρνευσης. Βασίζεται σε ένα δήθεν μυθιστόρημα (εκ της γνωστής νεοελληνέζικης ψευτολογοτεχνικής χωματερής) και σε τι αφορά; Στην ιστορία, λέει, μίας 22χρονης δόκιμης - αλλά όπως παρατηρούμε στις φωτογραφίες ρασοφόρας - μοναχής που ζει από 12 χρονών σε ένα μοναστήρι, παρά το ότι μάλιστα ο πατέρας της δεν συναινεί (ειλικρινά αδυνατώ να φανταστώ ποιος διανοητικά προβληματικός και παντελώς ανίδεος νους συνέλαβε τέτοια συνολικά εξωπραγματική γελοιότητα) και κάποια στιγμή (πλέον ο ανίδεος νους γίνεται σιχαμερά μιαρός) πηγαίνει για λίγο στο πατρικό της και σταδιακά παρεκκλίνει και παρασύρεται από τη φλόγα του σαρκικού έρωτα με ένα φίλο του αδελφού της. Περισσότερα δεν πρόκειται να πω εδώ (μπορεί όποιος θέλει να βρει λεπτομέρειες στο διαδίκτυο), παρά μόνο ότι το όλο πατσαβούργημα που πλασάρεται από το κανάλι και ως…πολυαναμενόμενη σειρά και προμετωπίδα του φετινού του τηλεοπτικού προγράμματος, φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Μαύρο Ρόδο» και αποτελεί μία ακριβή παραγωγή με πολύ γνωστούς συντελεστές. Ενδεικτικά όντως όλα αυτά της ιδιαίτερης προσοχής με την οποία κάποιοι επιμένουν να πασπαλίζουν επιμελώς με άχνη ζάχαρη τις κοπριές για να δείχνουν κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Εμείς όμως ειλικρινά δεν γίνεται να την αντέξουμε άλλο τη μπόχα τους. Εδώ και χρόνια τα βοθροκάναλα της καταισχύνης έχουν μεταβάλει τον τηλεοπτικό μας αέρα σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, όπου οτιδήποτε - από ταινίες και σήριαλ έως ριάλιτυ, αλλά ακόμη και διαφημίσεις προϊόντων πλέον - βρωμάει νεοταξίλα και ζέχνει αρρώστια και διαστροφή. Και πέρα από όλο το υπόλοιπο πακέτο της καταρράκωσης, είναι και το ράσο που σπιλώνεται και διακωμωδείται συστηματικά εδώ και χρόνια μέσα από διάφορα γελοία σήριαλ της κακιάς ώρας, στα οποία εμφανίζονται new wave (για να μην πω new age) κουρεμένοι, χυδαίοι ή σαχλεπίσαχλοι ιερείς να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα έπρεπε. Τώρα δηλαδή ήρθε η ώρα να πιάσουν στο βρωμερό στόμα τους και τον ορθόδοξο μοναχισμό; Ή μήπως - συνεχίζοντας το πασπάλισμα που προαναφέρθηκε - θα αρχίσουν πάλι όλοι αυτοί οι αχρείοι τα γνωστά σοφίσματα για «ανθρώπινες ιστορίες που είναι μέσα από τη ζωή» και «για ανθρώπινα πλάσματα που δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά επειδή έχουν συναισθήματα υπόκεινται και σε πτώσεις»; Εμείς τους απαντάμε ότι τέτοιες αθλιότητες δεν είναι καθόλου μέσα από τη ζωή, γιατί άλλη είναι η ζωή του μοναχισμού (είναι αγώνας και κόπος και συνεχής θυσία και ατελεύτητος πόλεμος κατά των δαιμόνων) και ακόμη κι όταν υπάρχουν πτώσεις, αν εσύ επιλέξεις να επικεντρώσεις στις εξαιρέσεις και όχι στον κανόνα, είσαι απλά ένας εγκάθετος θεομπαίχτης με συγκεκριμένη στόχευση. Την ίδια στόχευση που έχει πλέον επανειλημμένα διαπιστωθεί στις προθέσεις και τις πράξεις όλου αυτού του ανεκδιήγητου αλητοσυρφετού: να λασπολογηθεί και να καθυβριστεί κάθε τι το υψιπετές, να αποδομηθούν όλες οι αξίες, να αποσαθρωθεί κάθε ιερό και όσιο, να γκρεμιστούν με λίγα λόγια όλα όσα γέννησαν και κράτησαν επί αιώνες όρθιο αυτόν τον λαό και αυτή την αγιοτόκο πατρίδα. Ένα ελεεινό έργο συνολικής και ολοκληρωτικής κατεδάφισης που το ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και φυσικά μην τολμήσει κανένας να πει ότι κρίνουμε κάτι που δεν έχουμε δει ακόμη. Δεν χρειάζεται να μπεις μέσα στον βόθρο για να τον κρίνεις, η αποφορά του είναι κι από μακριά αρκετή. Ήδη όσα έχουν διαρρεύσει επίσημα περί του επερχόμενου τηλεσκουπιδιού, είναι υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και βεβαίως εννοείται ότι δεν πρόκειται να χαραμίσουμε ούτε στιγμή τηλοψίας για το σκουπίδι. Και μόνο όμως που υπάρχει τέτοιο πράγμα και προβάλλεται, συνιστά επαρκή λόγο οργής και αγανάκτησης. Και φυσικά διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρίας που οφείλει να είναι μαζική και επίμονη. Γιατί βεβαίως όλα τα παραπάνω θεωρώ ότι δίνουν επίσης απάντηση και σε όσους, από την άλλη, θα πουν «εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, δεν με αφορά το θέμα» ή «πετάξτε την τηλεόραση και μην ασχολείστε». Θα είναι και «πιστοί Χριστιανοί» μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς. Το θέμα ωστόσο δεν είναι προσωπικό, ούτε μπορεί να λυθεί με εύκολους αφορισμούς και κυρίως ακόμη πιο εύκολους (και τόσο βολικούς) στρουθοκαμηλισμούς. Και αν βλέπουμε και αν δεν βλέπουμε τηλεόραση, είναι τελείως αδιάφορο προκειμένου. Γιατί, εντελώς ανεξάρτητα από εμάς, το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται. Και είναι μία ακόμη μόλυνση στο ήδη παμμίαρο τοπίο ολόγυρά μας. Για τον λόγο μάλιστα αυτό δεν έχει νόημα ούτε το άλλο ανόητο (και επίσης φυγόπονα βολικό) «επιχείρημα» να μη μιλάμε, «γιατί έτσι τους κάνουμε διαφήμιση». Εδώ έχουμε ένα όνειδος που ήδη διαφημίζεται από πολλές μεριές. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτή η διαφήμιση θα πολλαπλασιαστεί από ένα ολόκληρο τηλεθεάμον κοινό αποχαυνωμένων (ελληνοφώνων, αλλά ανελλήνιστων) χλευαστών. Αλλά ακόμη και αν δεν συνέβαινε, θα το επαναλάβω και πάλι, προς πλήρη εμπέδωση: και μόνη η ύπαρξή του συνιστά ένα ακόμη στίγμα. Μία ακόμη εστία ρύπανσης και πνευματικού μαγαρισμού. Ένα ακόμη μαύρο σύννεφο στον σκοτεινό ουρανό της καταπληγιασμένης πατρίδας. Έως πότε θα τα αφήνουμε αδιαμαρτύρητα να μαζεύονται έχοντας τα κεφάλια μας χωμένα στην άμμο; Έως πότε θα την καταπίνουμε αμάσητη όλη τη δυσωδία και τη σαπίλα; Έως πότε, ενώ οι καιροί απαιτούν επιτακτικά νινευιτική μετάνοια, εμείς θα επιμένουμε να ξεπέφτουμε όλο και πιο χαμηλά;