Βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου!

Ξεχύνω τα λόγια της καρδιάς μου, που απαλά σκιρτά από χαρά άφθαρτη κι ανέκφραστη. Αδελφοί, αν εισχωρήσετε στα λόγια μου με καθαρό λογισμό, θα ευφρανθείτε σαν σε συμπόσιο πνευματικό! Η πίστη στο Χριστό είναι ζωή. Όποιος τρέφεται με την πίστη, γεύεται ήδη, στη διάρκεια της επίγειας πορείας του, την αιώνια ζωή, που ετοιμάστηκε για τους δικαίους στο τέλος αυτής της πορείας. Ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, αυτός έχει την αιώνια ζωή». Με την πίστη οι άνθρωποι του Θεού υπέμειναν σκληρές δοκιμασίες. Έχοντας οικειωθεί το πλούτο και την ευφροσύνη της αιώνιας ζωής, θεώρησαν σκουπίδια τα θέλγητρα της πρόσκαιρης. Με την πίστη δέχονταν τις θλίψεις και τις στενοχώριες σαν δώρα του Τριαδικού Θεού, δώρα με τα οποία Εκείνος τους αξίωσε να γίνουν μιμητές και μέτοχοι των παθημάτων ενός από τα πανάγια Πρόσωπά Του, που έστερξε να δεχθεί τη φύση μας και να οικονομήσει τη λύτρωσή μας. Η απέραντη ευφροσύνη, που γεννιέται από την πίστη, καταβροχθίζει τη σκληρότητα του πόνου. Έτσι, στη διάρκεια οδυνηρών βασάνων, νιώθει κανείς μόνο τέρψη. Το ομολόγησε ο μεγαλομάρτυρας Ευστράτιος (13 Δεκεμβρίου) λίγο πριν από την τελείωσή του. Τα βασανιστήρια στα οποία με υποβάλλεις, είπε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, είναι για μένα ευφροσύνη!. Με την πίστη οι άγιοι βυθίστηκαν στα βάθη της ταπεινοφροσύνης. Με τα καθαρά μάτια της πίστεως είδαν πως οι ανθρώπινες θυσίες στο Θεό δεν είναι παρά τα χαρίσματα του Θεού στον άνθρωπο, χρέη του ανθρώπου στο Θεό, αχρείαστα σ’ Εκείνον αλλά απαραίτητα και σωτήρια για τον άνθρωπο. «Άκου, λαέ μου», λέει ο Θεός, «γιατί θα σου μιλήσω· άκου, Ισραήλ, γιατί θα διαμαρτυρηθώ σ’ εσένα. Ο Θεός, ο Θεός σου, είμ’ εγώ. Δεν θα σε ελέγξω για τις θυσίες σου… γιατί δική μου είναι όλη η οικουμένη και δικά μου όλα τα πλούτη της», «τί έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;». «Σ’ οποίον δόθηκαν πολλά, πολλά θα ζητηθούν απ’ αυτόν και σ’ οποίον δόθηκαν περισσότερα, περισσότερα θα ζητηθούν». Οι άγιοι του Θεού θαυματουργούσαν, ανάσταιναν νεκρούς, προέλεγαν το μέλλον, ήταν γεμάτοι από πνευματική γλυκύτητα, αλλά συνάμα και γεμάτοι από ταπεινοφροσύνη. Με απορία, θαυμασμό και φόβο έβλεπαν ότι ο Θεός έστερξε γενναιόδωρα να προσφέρει και να εμπιστευτεί το Άγιο Πνεύμα Του στο χώμα, στη λάσπη. Μπροστά σ’ αυτό το μυστήριο, ο νους κυριεύεται από φρίκη και σωπαίνει, η καρδιά πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά, ενώ η γλώσσα δεν έχει τη δύναμη να εκφραστεί. Με την πίστη οι άγιοι αγάπησαν τους εχθρούς τους. Τα μάτια του νου τους, φωτισμένα από την πίστη, σταθερά έβλεπαν το Θεό μέσα στη πρόνοιά Του. Σε παραχώρηση αυτής της θείας πρόνοιας απέδιδαν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις που δέχονταν. Έτσι ο Δαβίδ, «βλέποντας τον Κύριο παντοτινά μπροστά του», για να μη λιποψυχήσει μπροστά στις τόσες θλίψεις και δοκιμασίες του, αποκρίθηκε, όταν ο Σεμεΐ τον καταριόταν και τον πετροβολούσε: «Ο Κύριος του είπε να καταριέται τον Δαβίδ. Τί δουλειά έχετε εσείς μ’ έμενα, γιοί της Σαρουΐας», λογισμοί της οργής και της εκδικήσεως; «Αφήστε τον να με καταριέται, γιατί ο Κύριος του το είπε… Ίσως ο Κύριος, βλέποντας την ταπείνωσή μου, να μου δώσει αγαθά αντί για την κατάρα…». Η ψυχή δέχεται τη δοκιμασία σαν θεραπεία των ασθενειών της. Ευγνωμονεί το Θεό και Του ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σε δοκιμασίες, βάλε με σε πειρασμούς, βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου». Έτσι ας αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες. Για τους ανθρώπους και τα άλλα όργανα των δοκιμασιών μας ας μη νιώθουμε καμιά κακία, καμιά εχθρότητα. Η ψυχή που δοξολογεί τον Πλάστη της, η ψυχή που ευγνωμονεί τον ουράνιο Γιατρό, πλημμυρισμένη από ανέκφραστα αισθήματα, αρχίζει να ευλογεί τα μέσα της θεραπείας της. Και να! Ξάφνου ανάβει μέσα της η αγάπη προς τους εχθρούς. Τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον εχθρό του, θεωρώντας μάλιστα πως αυτό δεν αποτελεί στην πραγματικότητα θυσία αλλά υποχρέωση, υποχρέωση ανάξιου δούλου. Από τώρα ο ουρανός είναι ανοιχτός. Μπαίνουμε στην αγάπη προς τον πλησίον και μέσω αυτής στην αγάπη προς το Θεό. Βρισκόμαστε στο Θεό και ο Θεός βρίσκεται σ’ εμάς. Να τί θησαυρό περιέχει η πίστη, η μεσίτρια και χορηγήτρια της ελπίδας και της αγάπης. Αμήν. Έρημος Άγιου Σεργίου, 1840

Ὁπότε τί; Μήπως οἱ ἄγγελοι δέν ἔλεγαν ἀλήθεια, ἐκεῖνο τό βράδυ στή Βηθλεέμ;

Χριστουγεννιάτικη εγκύκλιος ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, χαίρετε! Ἡ παγκόσμια Ἱστορία μὲ πολλοὺς τρόπους κατέγραψε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν». Οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ ἢ Τὸν περίμεναν ὡς πρόσωπο ἢ προσδοκοῦσαν «κάτι» ποὺ θὰ ἄλλαζε τὴ ζωή τους, θὰ βελτίωνε τὶς σχέσεις τους, θὰ ὀμόρφαινε μὲ δικαιοσύνη τὴν καθημερινότητά τους καὶ θὰ φανέρωνε σὲ ὅλους τὴν ὑπαρξιακὴ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη μας Τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλο καὶ ἔκανε τὴ βιοτή Του καὶ τὴ διδασκαλία Του τρόπο, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουμε καὶ μάλιστα νὰ ζήσουμε καλά! Καὶ ἡ Ἀνάστασή Του, ἀπέδειξε ὅτι ἡ δική μας ζωή, ἀδιάκοπη ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ χωρὶς πισωγυρίσματα, ὁδηγεῖ ὁπωσδήποτε στὴν αἰωνιότητα καὶ στὴν ἀθανασία. Ὅλα τοῦτα ἄρχισαν στὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Τότε ποὺ οἱ ἄγγελοι προέτρεψαν ὅσους ἀνθρώπους ἔχουν καλὴ προαίρεση, νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπιδιώκουν τὴν εἰρήνη. Πράγματι, ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει εἰλικρινῆ διάθεση καὶ δὲν ἀναγνωρίζει τὸν Θεὸ στὴ ζωή του, τότε ζεῖ διαρκῶς μέσα σὲ τρόμο καὶ πανικό, χωρὶς εἰρήνη καὶ χωρὶς καμμιὰ χαρά. Ὅμως, τέτοια, δυστυχῶς, εἶναι ἡ δική μας ζωή! Ἀμφισβητοῦμε τὰ πάντα καὶ ἀρνούμαστε πολλά. Τὰ πρόσωπα ὁλονῶν μας σκοτείνιασαν, οἱ καρδιές μας ἀγρίεψαν καὶ ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ ὀμορφιὰ ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὶς ψυχές μας. Ὁπότε τί; Μήπως οἱ ἄγγελοι δὲν ἔλεγαν ἀλήθεια, ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴ Βηθλεέμ; Μήπως, «ματαίως ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός»; Ἡ «ἐπὶ γῆς εἰρήνη», μήπως εἶναι οὐτοπία; Ἢ μήπως ἐμεῖς κάνουμε «κάτι» λάθος καὶ «κάπου» σφάλουμε; Διώξαμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή μας. Στὶς θλίψεις μας, δὲν ἀναζητᾶμε τὴν συντροφιά Του. Στὰ ἀδιέξοδα δὲν ψάχνουμε τὸ φῶς Του. Δὲν ἀφήνουμε τὶς ἀγωνίες μας νὰ παλέψουν μὲ τὰ λόγια Του. Δὲν διακρίνουμε παντοῦ τὸ χαμόγελό Του. Ὅταν παραπατᾶμε, δὲν ἁπλώνουμε σ’ Ἐκεῖνον τὰ χέρια μας. Ὅταν πέφτουμε, δὲν λαχταρᾶμε τὴν ἀγκαλιά Του νὰ μᾶς σηκώσει. Ὁ φρικτὸς Γολγοθᾶς Του δὲν μᾶς διδάσκει πλέον καὶ ἡ ἀδήριτη Ἀνάστασή Του σαλπίζει σὲ αὐτιὰ κωφῶν. Γιὰ νὰ μὴ γίνουμε πρόβατα, μετατραπήκαμε σὲ λύκους. Γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὸ δίκιο μας, πατᾶμε τὶς ζωὲς τῶν ἄλλων. Γιὰ νὰ μὴ μᾶς λείψει τὸ ἐλάχιστο, διεκδικοῦμε τὰ πάντα. Γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἑαυτό μας, δὲν ὑπολογίζουμε κανέναν ἄλλον. Γιὰ νὰ πετύχουμε τοὺς στόχους μας, θυσιάζουμε κάθε ἀνθρωπιά. Λὲς καὶ θὰ ζήσουμε 500 χρόνια, ξοδεύουμε ματαίως τὰ πρῶτα 100! Κάποτε, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἔστειλε καὶ ρώτησε τὸν Χριστό: «εἶσαι ὁ Μεσσίας ποὺ περιμένουμε ἢ ὄχι»; Ὁ Κύριος δὲν ἀπάντησε μὲ ἀκρίβεια στὸν Βαπτιστή, ἀλλὰ ἀπέδειξε ὅτι δὲν εἶναι μόνο Αὐτός, τὸν ὁποῖο, οἱ Ἰσραηλίτες (σὲ κάποια στροφὴ τῆς ἱστορίας τους) περίμεναν ὅτι θὰ ρθεῖ. Ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτός, ποὺ ὅλοι οἱ αἰῶνες καὶ οἱ λαοὶ τῆς γῆς διαρκῶς περιμένουμε, ἐπειδὴ ἀδιάκοπα ἔρχεται, πάντοτε πρὸς ὅλους. Δὲν παρέρχεται ἀλλὰ πάντα παρὼν συμπορεύεται, ὁ πάλιν ἐρχόμενος στὸ τέλος τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Ἀγαπητοί μου, Βρισκόμαστε σ’ ἕνα πολιτισμικὸ σταυροδρόμι καὶ σὰν τὸ μυθικὸ Ἡρακλῆ, ἔχουμε νὰ διαλέξουμε τὸ δρόμο ποὺ θὰ συνεχίσουμε. Ἡ κάποτε Χριστιανικὴ Εὐρώπη ἀποκαθηλώνεται ἀπὸ τοὺς τρεῖς πυλῶνες της, ποὺ ἦταν ἡ ἑλληνικὴ Φιλοσοφία, τὸ ρωμαϊκὸ Δίκαιο καὶ τὸ χριστιανικὸ Εὐαγγέλιο. Μὲ αἴσθημα ἐνοχῆς καὶ δειλίας, δίχως ἴχνος αὐτογνωσίας καὶ αὐτοπεποιθήσεως παραδίδεται στὸ αὐτοκτονικὸ κίνημα τῆς Πολιτικῆς Ὀρθότητος, στὸν ἑωσφορικὸ Δικαιωματισμὸ καὶ τὴν Ἰσλαμο-αριστερὴ λαγνεία. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς τυφῶνες, ἂν δὲν περιορισθοῦν καὶ συνεχίσουν τὸ ἀνεξέλεγκτο στροβίλισμά τους θὰ σαρώσουν κάθε παράδοση καὶ κάθε ἐλπίδα. Ὁπότε χωρὶς θεμέλια καὶ δίχως ὅραμα τὸ μέλλον τῆς γηραιᾶς Ἠπείρου δὲν προοιωνίζεται εἰρηνικό. Λοιπόν, οἱ ἄγγελοι δὲν ἔλεγαν ψέμματα τὸ βράδυ τῆς Βηθλεέμ! Δὲν «ἐνηνθρώπισε ματαίως ὁ Θεός». Ἡ «ἐπὶ γῆς εἰρήνη», μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικότητα ἂν ὅλοι μας πάρουμε τὸν Χριστὸ στὰ σοβαρά. Ἂν τοῦ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα ποὺ χτυπᾶ, τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μπεῖ μέσα καὶ νὰ δειπνήσει μαζί μας. Ἂν τὸν παρακαλέσουμε νὰ μείνει μαζί μας, ἐπειδὴ νύχτωσε πιά· περισσότερο σκοτάδι δὲν ἀντέχεται! Γι’ αὐτό, ἐφέτος ἔχουμε ἀνάγκη νὰ χαροῦμε τὴ Γέννησή Του καὶ τὰ Ἐπιφάνειά Του. Ὄχι σὰν ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ πλανήτη μας, ἀλλὰ σὰν προσωπικὰ σαλπίσματα πρὸς τὸν καθένα μας. Χαρεῖτε τὸν Χριστό, ἀφουγκραστεῖτε τὸν Χριστό, συζητεῖστε μαζί Του. Κοινωνεῖστε τὸν Χριστὸ καὶ παρακαλέστε Τον νὰ θεραπεύσει καὶ νὰ ἀπελευθερώσει τὴ ζωή μας. Μὴν Τὸν ἀφήσετε ἀναξιοποίητο καὶ μὴν Τὸν ξεχνᾶτε ποτέ. Γίνετε συνεργάτες Του, σύντροφοι, συνοδοιπόροι, φίλοι Του καὶ ἀδελφοί Του. Ἐκεῖνος τὸ ζήτησε καὶ θὰ τὸ ζητάει πάντα, μέχρις ὅτου ξεκουράσει τὸν καθένα μας καὶ τὸν πλανήτη μας στὴν ἀγκαλιά Του. Βλέπετε! τὸ βρέφος τῆς Βηθλεέμ κρατάει στὰ χέρια Του τὰ σύμπαντα! Κι αὐτὸ ἦταν τὸ Μυστήριο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε τὸ θαῦμα τοῦ κόσμου μας. Θαῦμα ποὺ περιμένει νὰ τὸ βιώσουμε. Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι γι’ αὐτό. Παρακαλῶ συναγωνιστεῖτε με στὶς προσευχὲς ὥστε μὲ εἰρήνη νὰ διέλθουμε τὸν παρόντα χειμῶνα καὶ νὰ φτάσουμε στὸ ξέφωτο τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τῆς ὀμορφιᾶς, τῆς τιμιότητος καὶ τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καταλλαγῆς. Εὐλογημένα Χριστούγεννα, Ἀγαπητοί μου, πάντα στὴ ζωή μας, στὴν Πατρίδα μας καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

«Αφού το σταύρωσε ο Γέροντας Παΐσιος δεν χρειάζεται να πας στο νοσοκομείο»!

Στο σημείο αυτό θα σας διηγηθώ και ένα θαύμα το οποίο έκανε ο όσιος Παΐσιος στον πατέρα Αναστάσιο. Κάποτε ο παπα-Αναστάσης(† Ιερομόναχος Αναστάσιος, Γέροντας Ιερού Κουτλουμουσιανού Κελλίου Τιμίου Προδρόμου – Διονυσίου του εκ Φουρνά στις Καρυές Αγίου Όρους.) με έναν λαϊκό εργάτη έκοβαν ξύλα με ηλεκτρικό πριόνι κοντά στο κελλί του Οσίου. Κάποια στιγμή πέρασε από εκεί και ο όσιος Παΐσιος και τους είπε όταν τελειώσουν να περάσουν από το κελλί του. Δυστυχώς, όμως, ενώ δούλευαν έκοψε το πριόνι ένα δάκτυλο του παπα-Αναστάση. Όταν πήγαν στον όσιο, ο παπα-Αναστάσης του έδειξε τι έπαθε και ο όσιος του το ένωσε και το σταύρωσε. Πήγαινε του λέει ο όσιος Παΐσιος να το δει και ο γιατρός στις Καρυές. Ο γιατρός το περιποιήθηκε κάπως, αλλά όταν ρώτησε ο παπα-Αναστάσης αν πρέπει να πάει στο νοσοκομείο αυτός του είπε: «Αφού το σταύρωσε ο Γέροντας Παΐσιος δεν χρειάζεται»! Και πράγματι, το δάκτυλο έδεσε και αποθεραπεύτηκε χωρίς να χρειαστεί να πάει καθόλου στο νοσοκομείο. Όταν είδα μετά από καιρό το θεραπευμένο δάκτυλο φαινόταν πως πράγματι δεν βρισκόταν στην κανονική του θέση. Εντούτοις, λειτουργούσε άψογα. Όλο αυτό μου θύμισε την αποκοπή του χεριού του αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού και την θεραπεία του από την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας την αργότερα αποκαλούμενη Τριχερούσα.

Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων του 1941(Αγ.Βησσαρίωνας)

Ήταν προπαραμονές Χριστουγέννων του έτους 1988. Στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγάθωνος με κρεμαστό τζάκι ο Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο χριστιανικό έντυπο. Ήταν απορροφημένος και φαινόταν συγκινημένος. Σε μιά στιγμή ο σημερινός Ηγούμενος, πατήρ Δαμασκηνός, ο οποίος καθόταν κοντά του και έγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες αντιλήφθηκε το Γέροντα να κλαίει και να προσπαθεί να σφογγίσει τα δάκρυά του. Γιατί κλαις, παπούλλη, τον ρώτησε; — Δεν έχω τίποτα, παιδί μου, απάντησε, μην ανησυχείς! Μα κλαις, παπούλη! Πες μου γιατί κλαις; Σου συμβαίνει τίποτα; — Όχι, παιδί μου! Να, κάτι θυμήθηκα. Ποτέ να μην ξανάρθουν στον τόπο μας εκείνα τα μαύρα χρόνια της κατοχής, της εξαθλιώσεως, της πείνας. Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων του 1941, σε ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, όπου τότε εφημέρευα. Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια και είπα το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», άρχισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί, με προπορευόμενα τα παδιά τους. Μιά νεαρή μάνα έφερε μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της. Εκείνο άνοιξε το στοματάκι του και περίμενε το Θείο Μαργαρίτη· περίμενε να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας. Μου είπε το όνομά του και τι κοινώνησα. Αλλά, αντί να απομακρυνθεί κράτησε σφιχτά, το καϋμένο, με τα αδυνατισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο, το κόκκινο μανδήλι που σκουπίζουμε τα στόματά μας μετά τη Θεία Κοινωνία, και μου φώναξε κλαίοντας: —Κι’ άλλο, παπούλη, κι’ άλλο! Πεινούσε το παιδάκι μου! Λύγισαν τα γόνατά μου και μιά τρεμούλα απλώθησε σε όλο το κορμί μου. Βούρκωσαν τα μάτια μου και για να μη δουν οι πιστοί γύρισα στην Αγία Τράπεζα. Άφησα το Άγιο Ποτήριο και κάθισα σ’ ένα σκαμνάκι. Έκλαψα και είπα με ανθρώπινο πόνο: — Γιατί άφησες, Θεέ μου, την πατρίδα μας να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου, Κύριε, τα παιδιά μας! Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ὁ Χριστός γεννήθηκε στό σκοτάδι γιά νά διδάξῃ ὅτι ὅσο μένουμε μακριά του, θὰ ζοῦμε σάν τυφλοπόντικες στά αἰώνια σκοτάδια

Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἐν καιρῷ νυκτός. (Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἡ λειτουργία τῶν Χριστουγέννων τελεῖται πολὺ νωρίς, προτοῦ νὰ φέξῃ). Νύ­χτα γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὄχι ἡμέρα, γιατὶ ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτά­δι της εἰκονίζει τὸ βαθὺ πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ σκο­τά­δι, στὸ ὁποῖο ζοῦσε ὁ κόσμος τὶς παραμο­νὲς τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος. Ὁ κόσμος εἶ­χε ἄγνοια ἐπάνω στὰ σπουδαιό­τερα ζητήμα­τα τῆς ζωῆς, ὅπως· για­τί ἤρθαμε στὸν κόσμο; ποιός εἶναι ὁ προορι­σμός μας; ἀ­πὸ ποῦ ἤρθαμε καὶ ποῦ πηγαίνουμε; ποιά εἶναι ἡ ἀρχή μας καὶ ποιό τὸ τέλος μας; ποιός εἶναι ὁ ἀληθι­νὸς Θεός;… Ὁρίστε ζητήματα θεμελιώδη, σπουδαῖα, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ ἀρχαῖ­ος κόσμος εἶχε σκοτάδι, μεσάνυχτα. Ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων ζητοῦσε φῶς, καὶ φῶς δὲν ἔ­βλεπε. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι παρουσιάστηκαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων φιλόσοφοι καὶ ἱδρυταὶ θρησκειῶν, ἀλλὰ δὲν κατόρθωσαν νὰ φω­τίσουν τὸ ἔρεβος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἔρριξαν λίγο φῶς, μὰ τὸ φῶς τους ἦ­ταν ἀ­σθενικό, ἀνεπαρκές. Οἱ ὡραῖες διδασκα­λίες τους ἦταν ἁ­πλῶς φωτοβολίδες τοῦ αἰωνίου Πνεύματος· φώτιζαν γιὰ λίγο καί ἔπειτα ἔσβηναν, λησμονοῦνταν, γιὰ ν᾽ ἀφήσουν τὸν κόσμο πάλι στὸ σκοτάδι. Κι ὁ δύστυχος ὁ ἄν­θρωπος περι­επλανᾶτο καὶ παραπατοῦσε στὰ σκοτεινά. Νά λοιπὸν γιατί ὁ Χριστὸς γεννήθηκε νύχτα. Τὸ σκο­τάδι ἐκείνης τῆς νύχτας ἦταν σύμβολο τοῦ ἄλ­λου ἐκείνου σκότους ποὺ βασίλευε παντοῦ. Καὶ τὸ σκοτάδι ἐκεῖνο τὸ διέλυσε ὁ Χριστός. Ἀνέτειλε σὰν ἥλιος, κι ἀπὸ τότε ἐπὶ 20 αἰῶνες φω­τίζει ὅσους τοὐλάχιστον θέλουν νὰ δοῦν τὸ φῶς καὶ νὰ δεχτοῦν τὴν ἀλήθεια. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε στὸ σκοτάδι γιὰ νὰ διδάξῃ ὅτι ὅσο μένουμε μακριά του, θὰ ζοῦμε σὰν τυφλοπόν­τικες στὰ αἰώνια σκοτάδια. Γιατὶ αὐ­τὸς εἶναι, κατὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Γραφῆς, «τὸ Φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12). (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Η βασιλεία της αγάπης στις ψυχές των ανθρώπων ιδρύθηκε με την αγία Γέννηση του Κυρίου

Μυστήριον ξένον, λέγει ο Υμνωδός, τη Γέννηση του Χριστού· το να γεννηθεί σαν άνθρωπος, όχι κανένας προφήτης, όχι κανένας άγγελος, αλλά ο ίδιος ο Θεός! Ο άνθρωπος θα μπορούσε να φτάσει σε μια τέτοια πίστη; Οι φιλόσοφοι κι οι άλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ήτανε δυνατόν να παραδεχτούνε ένα τέτοιο πράγμα; Από την κρισάρα της λογικής τους δεν μπορούσε να περάσει η παραμικρή ψευτιά, όχι ένα τέτοιο τερατολόγημα! Ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής κι οι άλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, που ήτανε σπουδαίοι φιλόσοφοι, δε μπόρεσαν να τους κάνουνε να πιστέψουνε κάποια πράγματα πολύ πιο πιστευτά και θα πιστεύανε ένα τέτοιο τερατολόγημα; Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους, ανάμεσα σ’ απονήρευτους τσομπάνηδες, μέσα σε μια σπηλιά που τρώγανε τα βόδια. Κανένας δε τον πήρε είδηση μέσα σε κείνον τον απέραντο κόσμο που εξουσιάζανε οι Ρωμαίοι, για τούτο είχε πει ο προφήτης Γεδεών πως θα κατέβαινε ήσυχα στον κόσμο όπως κατεβαίνει η δροσιά απάνω στο μπουμπούκι του λουλουδιού, «ως υετός επί πόκον». Ανάμεσα σε τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιος να πάρει είδηση το πιο φτωχό από τα φτωχά, εκείνα που γεννηθήκανε όχι σε καλύβι, όχι σε στρούγκα, αλλά μέσα σε μια σπηλιά; Και κείνη ξένη, γιατί την είχανε οι τσομπαναρέοι να σταλιάζουνε τα πρόβατά τους. Το «υπερεξαίσιον και φρικτόν μυστήριον» της Γεννήσεως του Χριστού έγινε τον καιρό που βασίλευε ένας μονάχα αυτοκράτορας απάνω στη γη, ο Αύγουστος, ο ανηψιός του Καίσαρα, ύστερα από μεγάλη ταραχή και αιματοχυσία, ανάμεσα στον Αντώνιο από τη μια μεριά και στον Βρούτο και στον Κάσσιο από την άλλη. Τότε γεννήθηκε και ο ένας και μοναδικός πνευματικός βασιλιάς, ο Χριστός. Ο προφήτης Δανιήλ λέγει : «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν ήτις εις τους αιώνας ου διαφθηρήσεται», «κάποιο Βασίλειο λέγει που δεν θα καταλυθεί ποτέ εις τους αιώνας των αιώνων». Αυτή η βασιλεία η αιώνια, η άφθαρτη, είναι η βασιλεία του Χριστού, η βασιλεία της αγάπης στις ψυχές των ανθρώπων κι ιδρύθηκε με την αγία Γέννηση του Κυρίου που γιορτάζουμε σήμερα. Κι επειδή είναι τέτοια βασιλεία, γι αυτό θα’ ναι αιώνια, γι’ αυτό δε θα χαλάσει ποτέ, όπως γίνεται με τις άλλες επίγειες και υλικές βασιλείες. Όπως ο βράχος μεγάλωσε κι έγινε όρος μέγα και σκέπασε τη γη, έτσι και το κήρυγμα του Ευαγγελίου ξαπλώθηκε σ’ όλη την οικουμένη με το κήρυγμα των Αποστόλων : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα τη οικουμένης τα ρήματα αυτών» Ώ, βάθος πλούτου και σοφίας και ύψος αγιασμένης διάνοιας! Κάποιοι, μ’ όλα αυτά που είπαμε δε θα νοιώσουνε τίποτα από το Μυστήριο που γιορτάζουνε σήμερα. Σ’ αυτούς εγώ, ο τιποτένιος, δεν μπορώ να πω τίποτα. Μοναχά θα τους θυμίσω τα αυστηρά λόγια που γράφει στην επιστολή του ο άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού κι ο θερμότατος κήρυκας της αγάπης: «Παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστί. Και παν πνεύμα ό μη ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστιν. Ούτος εστίν Αντίχριστος" Fotis Kontoglou Original - Φώτη Κόντογλου Αρχείο

Μια στάξη μόνο μελανό!

Όλη την αγιογράφηση του κάθε Ιερού Ναού, όσο σχολαστικά κι αν ψηλαφήσουμε, τα μόνα δύο σημεία που θα βρούμε να γίνεται η χρήση του μαύρου χρώματος είναι εντός του σπηλαίου της Γέννησης του Χριστού μας και κάτω από τα πόδια του αναστημένου Ιησού καθώς εικονίζεται να καταπατεί το μαύρο του θανάτου! Τα λοιπά χρώματα είναι πάντοτε φωτεινά, λαμπρά και έντονα όπως φωτεινή λαμπρή ζωή, μας δώρισε με τον ερχομό Του στις ζωές μας ο Κύριος και ζωή αιωνία με του θανάτου την καταπάτηση! Το μαύρο χρώμα εντός του σπηλαίου της Γεννήσεως συμβολίζει το σκοτάδι, το χάος στο οποίο βρισκόμασταν πριν γεννηθεί ο Χριστός, δίχως προορισμό, στο σκοτάδι της αμαρτίας μας, όπως επίσης και στην εικόνα της Αναστάσεως το μαύρο χρώμα συμβολίζει το μαύρο του θανάτου, από του οποίου την καταπάτηση, μας δώρισε ο Κύριος την αιώνια ζωή! Τίθεται εύλογα το ερώτημα, γιατί η λαμπρότητα του Ιησού δεν έλουσε φως το σπήλαιο αφού εκεί μέσα γεννήθηκε ο Χριστός ή αφού μόλις μερικά εκατοστά κοντά πατάει αναστημένος ο Ιησούς τον τάφο Του, τότε γιατί κι εκεί τα δυο σημεία δεν φωτίζονται και δεν λούζονται στο υπέρλαμπρον φως; Για τούτη ακριβώς τη συμβολικότητα, ώστε να έχουμε ανάμνηση πού βρισκόμασταν οι άνθρωποι πριν από τη Γέννηση του Κυρίου μας και από πού μας έσυρε αναστημένους στην αιωνία ζωή με τη δική του ανάσταση! Γενιόμαστε κάθε Χριστούγεννα από αρχής κι εμείς, ανα στηνόμαστε κάθε Ανάσταση από αρχής και εμείς! Στης χαράς, στου φωτός τα χρώματα, μας θέλει ευήμερα ο Κύριος να ζούμε, με χαμόγελο, με πλημμύρα χαράς στην καρδιά μας, με ελπίδα, με προσμονή! Λαμπρή τη γιορτή της Γεννήσεως σε όλες και όλους μας εύχομαι! Είθε η χαρά πανήγυρη να κάνει στην καρδιά μας πάντοτε! Χριστούγεννα λαμπρά, μας εύχομαι! Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς

«Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο· και σου ενανθρωπήσαντος εκ της Αγνής, η πολυθεία των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον, αι πόλεις γεγένηνται· και εις μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τα Έθνη επίστευσαν. Απεγράφησαν οι λαοί, τω δόγματι του Καίσαρος· επεγράφημεν οι πιστοί, ονόματι θεότητος, σου του ενανθρωπήσαντος Θεού ημών. Μέγα σου το έλεος, δόξα Σοι». (Όταν έγινε μονάρχης πάνω στη γη ο Καίσαρας Αύγουστος, τότε η πολυαρχία των ανθρώπων έπαψε· κι όταν Συ, (Κύριε), έγινες άνθρωπος από την αγνή Μαριάμ, η πολυθεία των ειδώλων καταργήθηκε. Κάτω από μία εγκόσμια βασιλεία μπήκαν οι πόλεις του κόσμου τούτου, (όπως αντίστοιχα) και τα ανθρώπινα έθνη πίστεψαν σε έναν Κύριο και Θεό. Απογράφηκαν οι λαοί (της Ρωμαικής αυτοκρατορίας), με τη διαταγή που έδωσε ο Καίσαρας, ενώ σημειωθήκαμε οι πιστοί από το όνομα της Θεότητας, δηλαδή Εσένα Κύριε του Θεού μας, που έγινες άνθρωπος (για μας). Μέγα το έλεός Σου, δόξα σ’ Εσένα). Το δοξαστικό ιδιόμελο του εσπερινού των Χριστουγέννων αποτελεί έναν από τους ωραιότερους ύμνους όχι μόνον της μεγάλης αυτής εορτής, αλλά και όλων των εορτών του έτους. Ποίημα της εξαίρετης υμνογράφου της Εκκλησίας μας οσίας Κασσιανής, (η οποία έζησε κυρίως κατά το πρώτο ήμισυ του 9ου αι. και δυστυχώς είναι γνωστή μόνον για το σπουδαίο και εξαίσιο τροπάριό της του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης – σημειωτέον ότι έχουν διασωθεί περίπου 50 ύμνοι της, 23 από αυτούς υπάρχουν ήδη στα Λειτουργικά μας βιβλία, ενώ έχουν καταγραφεί περί τα 800 γνωμικά που αποδίδονται σ’ αυτήν), πορεύεται κατά τρόπο συγκριτικό, προκειμένου να εξαρθεί το μεγαλείο της επί της γης παρουσίας του Θεού μας. Τι συγκρίνει η μεγάλη αυτή αγία; Την εγκόσμια, αλλά οικουμενική, βασιλεία της Ρωμαικής δεσποτείας και την Ουράνια Βασιλεία που εγκαθιστά στον κόσμο ο ενανθρωπήσας Θεός. Ένας πιά ο επίγειος βασιλιάς; Μία και η αληθινή πίστη με τον Χριστό που κατάργησε τα είδωλα. Όλοι οι άνθρωποι υποτάσσονται (διά της βίας βεβαίως) στον Ρωμαίο αυτοκράτορα; Όλοι οι άνθρωποι υπακούουν, (ελεύθερα όμως), στην πίστη του Κυρίου Ιησού. Απογράφηκαν τότε όλοι οι λαοί στους καταλόγους της Ρώμης; Σημειωθήκαμε οι πιστοί από το όνομα του Χριστού μας, του ενανθρωπήσαντος Θεού μας. Οπότε το μόνο που μπορούμε πιά να κάνουμε είναι να δοξολογήσουμε τον Θεό μας για την αγάπη και τη φιλανθρωπία Του.

Ποια είναι η «επί γης ειρήνη» του Αγγελικού ύμνου της Βηθλεέμ;

Ελάχιστα χωρία της Αγίας Γραφής έχουσι τόσον οικτρώς παρερμηνευθεί όσον το χωρίον Λουκ. β΄ 14. Πρόκειται περί του Ύμνου όστις εψάλλετο υπό των Αγγέλων κατά την θεσπεσίαν εκείνην νύκτα της κατά σάρκα γεννήσεως του Ανάρχου Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού. Η παρερμηνεία αυτή υπό πολλών ορθοδόξων δεν είναι βεβαίως ηθελημένη και σκόπιμος (μόνον οι αιρετικοί παρερμηνεύουσιν ηθελημένως), αλλ’ οφείλεται εις άγνοιαν του καθόλου νοήματος της Αγίας Γραφής. Ένεκεν αυτής της αγνοίας καθ’ έκαστον έτος εν τη ημέρα των Χριστουγέννων ακούομεν κηρύγματα ή αναγιγνώσκομεν δημοσιεύματα πολλών διδασκάλων του Ευαγγελίου της ημετέρας Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αποδυρόμενα διότι οι πόλεμοι δεν έλαβαν ακόμη τέλος και τα όπλα δεν κατηργήθησαν και η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου δεν επεκράτησεν εισέτι επί της γής. Ακόμη και εις επισήμους Εκκλησιαστικάς Εγκυκλίους βλέπομεν διατυπουμένας τοιαύτας θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεόν όπως επί τέλους επιτρέψει την επικράτησιν επί της γής της ειρήνης αυτής «ήτις επί δύο σχεδόν χιλιάδας ετών εξακολουθεί να παραμένει μακράν της πραγματικότητος, απλή ελπίς, απλούν όνειρον, απλή και εναγώνιος προσδοκία». Αγνοούσιν οι ευλογημένοι ότι η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ήδη πραγματικότης και έχει επικρατήσει επί της γής απ’ αυτής της σαρκώσεως του Κυρίου. Κακώς και εκ παρεξηγήσεως εκλαμβάνομεν την ειρήνην αυτήν ως εξωτερικήν, ως κατάστασιν φιλίας μεταξύ των ανθρώπων, ατόμων προς άτομα και λαών προς λαούς, ως κατάπαυσιν των πολέμων και των μαχών. Τοιαύτην ειρήνην ουδέποτε επηγγείλατο το Ευαγγέλιον. Η ειρήνη του Ευαγγελίου είναι εσωτερική, είναι η κατάστασις γαλήνης, ήτις βασιλεύει εν τη ψυχή του πιστού ανθρώπου, του ανθρώπου όστις έχει φιλίαν και κοινωνίαν προς τον Θεόν. Είναι ειρήνη μεταξύ ανθρώπου και Θεού και ουχί ανθρώπων προς ανθρώπους. Είναι η κατάλυσις του «μεσοτοίχου του φραγμού», όπερ εχώριζε γην και Ουρανόν, άνθρωπον και Θεόν· είναι η λήξις της ανταρσίας, το τέλος της επαναστάσεως του πλάσματος προς τον Πλάστην. Αυτήν την ειρήνην ήλθε κομίζων εις τον κόσμον ο Υιός του Θεού. Και έκτοτε πας ο πιστεύων εις Ιησούν Χριστόν Σαρκωθέντα, Σταυρωθέντα, και Αναστάντα, έχει πλέον φίλον τον Θεόν, ευρίσκεται εις κοινωνίαν υιικήν προς Αυτόν. Δεν είναι πλέον αντάρτης, δεν είναι αποστάτης, δεν είναι εχθρός του Θεού. Συνεφιλιώθη και «αποκατηλλάγη» προς Αυτόν δια του Αιωνίου Μεσίτου Κυρίου Ιησού Χριστού. Η διά της παραβάσεως του Αδάμ κατάστασις ανταρσίας και εχθρότητος προς τον Θεόν ανήκει πλέον εις το παρελθόν και αποτελεί, διά τον πιστόν άνθρωπον, απλήν πικράν ανάμνησιν. Από της εποχής του Κυρίου και δυνάμει της Σταυρικής Αυτού Θυσίας, εισήλθεν ο άνθρωπος εις νέαν περίοδον, εις νέαν κατάστασιν· εις κατάστασιν Χάριτος, Φιλίας, Υιοθεσίας. Αι περί ειρήνης υποσχέσεις του Ευαγγελίου εις αυτήν την ειρήνην αναφέρονται και ουχί εις την εξωτερικήν ειρήνην. «Ειρήνην αφίημι υμίν», έλεγεν ο Κύριος προς τους Αποστόλους,«ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Και ίνα τονίσει ότι η ειρήνη αυτή είναι άλλου είδους ειρήνη, συμπληροί: «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ’ 27). Και αλλαχού ομιλών περί της εξωτερικής ειρήνης, λέγει ότι δεν κομίζει τοιαύτην ειρήνην. Απεναντίας προβλέπει ότι η εις Αυτόν πίστις θα αποβεί αιτία διαστάσεων και πολέμων μεταξύ των ανθρώπων. Οι άπιστοι θα διώκωσι τους πιστούς του Ιησού και ούτως οι πόλεμοι όχι μόνον δεν θα ελαττωθώσιν, αλλά θα αυξηθώσιν, εφόσον εις τους υπάρχοντας θα προστεθεί και ο κατά της νέας πίστεως. «Μη νομίσητε», λέγει, «ότι ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 34-35). Πριν δε οδηγηθεί εκουσίως εις τον Γολγοθάν, ίνα πιεί φρικτού θανάτου ποτήριον, παρείχεν εις τους Αποστόλους την εσωτερικήν ειρήνην, ήτις δεν θα επηρεάζετο υπό των μυρίων εξωτερικών θλίψεων και διωγμών. Παρά πάντα ταύτα θα υπήρχεν, ακριβώς διότι ήτο εσωτερική: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ιστ’ 33). Εχαρίζετο εις τους Αποστόλους ειρήνην, καίτοι εγνώριζεν ότι επώδυνοι θάνατοι ανέμενον αυτούς, καίτοι ρητώς έλεγεν ότι απέστειλεν αυτούς ως «πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Ήτο δυνατόν λοιπόν να παρέχει εξωτερικήν ειρήνην; Αναμφιβόλως όχι! Και ο θείος Παύλος αυτής της εσωτερικής, της προς τον Θεόν ειρήνης είναι κήρυξ και απόστολος. «Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως, ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» γράφει προς Ρωμαίους (ε’ 1). Γράφων δε προς Εφεσίους, λέγει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», είναι ο τους ανθρώπους «αποκαταλλάξας τω Θεώ» διά του σταυρού, ός έλθών, «ευηγγελίσατο ειρήνην…, ότι δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν… προς τον πατέρα» (Εφεσ. β’ 14-18). Συμπέρασμα: Η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ειρήνη του ανθρώπου προς τον Θεόν και ουχί εξωτερική. Η ειρήνη αυτή επεκράτησεν όντως «επί γης», εφόσον πλέον αυτή συνεφιλιώθη προς τον ουρανόν δια της μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Περιττόν βεβαίως να λεχθεί ότι ο έχων «ειρήνην προς τον Θεόν» άνθρωπος, είναι ειρηνικός και προς τους έξω. Πάντας αγαπά, ουδένα μισεί. Μόνος αυτός δύναται να λέγει το «και μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός» (Ψαλμ. 119,6). Αγαπά και ευεργετεί και αυτούς ακόμα τους εχθρούς του. Η εσωτερική ειρήνη είναι προϋπόθεσις της εξωτερικής. Και η εξωτερική είναι όχι απλώς ανεπίτευκτος, αλλά αδιανόητος άνευ της εσωτερικής. Η δε τραγωδία της συγχρόνου εποχής εις τούτο ακριβώς έγκειται: Ενώ εκήρυξε τον πόλεμον κατά του Θεού, επιζητεί εναγωνίως την ειρήνην μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ αδιαφορεί παντελώς δια την εσωτερικήν ειρήνην, επιδιώκει κραυγαλέως την εξωτερικήν. Εκριζοί το δένδρον και αναμένει καρπούς, κρημνίζει την οικίαν και αναζητεί θαλπωρήν, απομακρύνεται εκ του ηλίου και θέλει φώς!… Ανέκαθεν η ειρήνη, «το γλυκύ πράγμα και όνομα», ήτο «ποθούμενη τοις πάσιν ανθρώποις» (Εσθ. γ΄, 12α). Ουδεμία όμως εποχή είχε τόσον πόθον, τόσην δίψαν ειρήνης, όσον και όσην η εποχή μας. Θα επιτύχει λοιπόν αυτή όπου όλαι οι άλλαι εποχαί απέτυχαν οικτρώς; Θα κατορθώσει δηλαδή να οικοδομήσει την ειρήνην άνευ Θεού; Θα καταργήσει τους φρικαλέους σημερινούς εξοπλισμούς; Θα καταστήσει τους πολέμους μακρινήν ιστορικήν ανάμνησιν; Με βοηθόν ποίον; Την Επιστήμην; Την Τεχνολογίαν; Τον Ανθρωπισμόν; Τη Φιλοσοφίαν; Τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα; Αλλά εκ του βάθους των αιώνων ακούεται σαφής και κατηγορηματική η συγκλονιστική προειδοποίησις, ης την αξίαν και την αλήθειαν επιβεβαιοί φευ! η πικρότατη πείρα των διαρρευσασών έκτοτε τριών σχεδόν χιλιετιών «εάν θέλητε και εισηκούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθαι· εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιραν υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα» (Ησ. α΄19-20). Εάν η «μάχαιρα» θα είναι η γνωστή και συνήθης ή άλλη τις, νέας κατασκευής, προϊόν εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας, τούτο μικράν σημασίαν έχει…. «Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν, πάντα γαρ απέδωκας ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς…» (Ησ. κστ’ 12-13). «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» φύλλον Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 1984

Οι χτύποι στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου: Ένα συγκλονιστικό και διαρκές θαύμα στην Αίγινα

Καθότι δεν υφίσταται θάνατος για την Ορθοδοξία, αφού καταπατήθηκε θριαμβευτικά από τον Χριστό («Θανάτω θάνατον πατήσας») ο ολοζώντανος και θαυματουργός Νεκτάριος, «επικοινωνεί» με τους προσκυνητές με έναν ιδιότυπο και μοναδικό τρόπο. Εκατοντάδες πιστοί καθημερινά ακουμπούν το αυτί τους στον τάφο του Αγίου και ακούν τον κτύπο της ράβδου του! Κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω και προσωπικά, όταν πριν αρκετά χρόνια βρέθηκα εκεί και άκουσα με τα ίδια τα αυτιά μου τον χαρακτηριστικό υπόκωφο ήχο που ακούγεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θυμίζει ακριβώς τον ήχο μιας ράβδου που χτυπά το έδαφος! Πρόκειται για ακόμα ένα υπερφυσικό φαινόμενο, από το πλήθος θαυμάτων που συμβαίνουν στην Ορθοδοξία διαχρονικά, και μας αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός πνευματικού κόσμου, πέρα από τη φθορά της ύλης και του θανάτου, μακριά από «τη θανατίλα» όπως έλεγε τόσο ωραία ο Άγιος Πορφύριος. Χιλιάδες χριστιανών επιβεβαιώνουν το θαυμαστό φαινόμενο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οποιοσδήποτε βάλει το αυτί στον τάφο του Αγίου, οπωσδήποτε θα ακούσει τους κτύπους, αφού αυτό (όπως συμβαίνει σε πολλά θαύματα της Ορθοδοξίας) εξαρτάται από την προαίρεση του πιστού, την πρόνοια του Θεού και την προθυμία του Αγίου. Άλλωστε τα θαύματα είναι «αλλοιώσεις» της πραγματικότητας που υπάγονται στη σφαίρα του πνεύματος και πάνω απ’ όλα απευθύνονται σε ψυχές. Οι μαρτυρίες όμως είναι τόσες πολλές που οι γνωστές σαχλαμάρες περί αυθυποβολής που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από απίστους, αυτομάτως κρίνονται γραφικές. Ο κτύπος της ράβδου του Αγίου Νεκταρίου είναι ένα διαρκές μήνυμα με πολλαπλές ερμηνείες... Ελευθέριος Ανδρώνης

Έμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τοῦ σταυροῦ μου(Αγ.Νεκτάριος)

«Στὰ σαράντα τέσσερά μου χρόνια ὁ Θεὸς μοῦ φανέρωσε αὐτό, ποὺ θὰ μὲ κράταγε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου σταθερὸ στὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό, ποὺ εἶχα ἐπιλέξει: Τὸ τῆς «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» ποὺ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ἀπὸ τότε μέχρι τὴν τελευταία μου ἀναπνοή, οὔτε στιγμὴ δὲ μ' ἄφησε ἡ συκοφαντία, ἡ προσβολή, ἡ περιφρόνηση. Δὲ θέλω νὰ σοῦ μιλήσω οὔτε γιὰ περιστατικά, οὔτε γιὰ πρόσωπα. Μπορεῖ νὰ σὲ σκανδαλίσω μὲ λογισμοὺς ἀγανάκτησης καὶ κατάκρισης. Δὲ θὰ μπορέσεις ἔτσι νὰ καταλάβεις, ὅτι καὶ τὴ συκοφαντία καὶ τὴν προσβολὴ καὶ τὴν περιφρόνηση ἔφτασα νὰ τ' ἀγαπήσω. Ἀπορεῖς; Κι ὅμως, ἔμαθα νὰ τὰ βλέπω σὰν τὰ καρφιὰ τοῦ σταυροῦ μου. Αὐτὴ ἦταν ἡ ὁδὸς τῆς ἀνάστασής μου. Νά 'ναι εὐλογημένα. Μὲ μάθαν ν' ἀγαπῶ, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἀγωνία νὰ ἀρέσω, νὰ γοητεύω, νὰ τιμῶμαι. Μὲ μάθαν νὰ στρέφω τὸ βλέμμα στοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονεμένους, στοὺς ἁπλοῦς, καθημερινοὺς καὶ ἀνώνυμους ἀνθρώπους, στὸ χρυσάφι τῆς γῆς.» Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Κυριακή πριν την Χριστού Γέννηση

Κυριακή πριν την Χριστού Γέννηση.Η Εκκλησία μας εορτάζει και τιμά όλους τους Προπάτορες του Χριστού μας, από τον Αδάμ μέχρι και τον Ιωσήφ τον Μνήστορα, και εξαιρέτως τους Προφήτες, και κυρίως τον Προφήτη Δανιήλ και τους αγίους Τρείς Παίδες, οι οποίοι εντονώτερα προκατήγγειλαν και προεκήρυξαν τη Θεία Γέννηση του Χριστού μας. Το Ευαγγέλιο είναι η αρχή του Ευαγγελίου του Ματθαίου, και μας ομιλεί για την ανθρώπινη καταγωγή του Χριστού από τον Δαβίδ και από τον Αβραάμ, μέχρι τον Ιωσήφ τον Μνήστορα, τον προστάτη της Παναγίας μας και κυρίως μέχρι τη Θεοτόκο, που κατήγετο από τον Αβραάμ και από τον Δαβίδ κι από τη φυλή του Ιούδα. Στη συνέχεια, αφού αναφέρει τρείς φορές τις δεκατέσσερις γενεές των Προπατόρων του Κυρίου, ο ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος μας ομιλεί για την υπερφυσική και πρωτοφανή Γέννηση του Ιησού Χριστού. Και πριν παραλάβει ο Ιωσήφ την Παναγία ως μνηστή του στο σπίτι του, Εκείνη ευρέθηκε έγκυος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έχουμε δηλαδή τον θείο Ευαγγελισμό της. Ο Ιωσήφ δεν το εγνώριζε, κι όταν επληροφορήθη την εγκυμοσύνη, ηθέλησε να της δώσει μυστικό διαζύγιο και να φύγει, για να μην τη διαπομπεύσει, όπως προέβλεπε ο Νόμος. Τον πρόλαβε ο ουρανός. Άγγελος Κυρίου του είπε πως αυτό που έχει στην κοιλία της η Παναγία είναι εκ Πνεύματος Αγίου. Και ο Ιωσήφ σεβάστηκε και άκουσε τη θεία παραγγελία, και παρέλαβε τη μνηστή του στο σπίτι του να συγκατοικήσουν, χωρίς να υπάρξει καμία απολύτως άλλη συνάφεια. Και έτσι συνέβη, έλαβε, δηλαδή, σάρκα και οστά η προφητεία του Ησαΐου, που μιλούσε νια την κόρη που θα γεννούσε «παιδίον νέον» , τον «Εμμανουήλ», με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κι όταν εγέννησε η Παναγία μας, ο Ιωσήφ, ως προστάτης και ως νόμιμος μεσίτης απέναντι στο Νόμο του Μωυσή, εκάλεσε το όνομα του Παιδίου «Ιησούς». Και ο «Ιησούς» σημαίνει Σωτήρ. Και ο Ιησούς σώζει το λαό Του, το Νέο Ισραήλ, από τις αμαρτίες αυτών. Καθώς πλησιάζομε στα ιερά Χριστούγεννα, ας εκμεταλλευθούμε κι εφέτος αυτή την προσφορά της Εκκλησίας. Μας προσφέρει εκείνη τον Χριστό, τον Ιησού, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Καλά Χριστούγεννα! Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Γ΄, Ακίνητες εορτές και μνήμες αγίων που συμπίπτουν ημέρα Κυριακή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.61-62.

Ο κάθε άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, προκειμένου να μην πει το «ήμαρτον», αρχίζει τις δικαιολογίες και χάνεται στην αυτοδικαίωσή του

Φοβερό πράγμα η αμαρτία! Δεν είναι απλή αστοχία, όπως λένε κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι, αλλά ολόκληρη οντολογική αλλοίωση που δεν σε αφήνει να πεις «ήμαρτον» και να δεχθείς την ευθύνη που φέρεις για το ότι είσαι αμαρτωλός. Ο κάθε άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, προκειμένου να μην πει το «ήμαρτον», αρχίζει τις δικαιολογίες και χάνεται στην αυτοδικαίωσή του. Οπότε, δεν είναι απλώς ότι αμαρτάνει ο άνθρωπος, αλλά δεν έχει καμιά συναίσθηση της αμαρτίας και ότι πρέπει να επιστρέψει με μετάνοια στον Θεό. Μόλις αρχίσει ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί την αμαρτία του, να την ομολογεί και να παίρνει σωστή στάση ενώπιον του Θεού – οπότε και όλες οι ενέργειές του είναι ανάλογες – αμέσως ο Θεός ανταποκρίνεται. Αμέσως ο Κύριος έρχεται ως ιατρός, για να θεραπεύσει αυτόν τον αμαρτωλό, να γλυκάνει αυτόν τον άρρωστο. Έπεσες; Να καταδεχθείς να σταθείς ενώπιον του Θεού έτσι: «Θεέ μου, εγώ νόμιζα ότι κάτι είμαι. Και τώρα βλέπω ότι πιο αποτυχημένο πλάσμα από μένα δεν υπάρχει. Αλλά καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, Χριστέ μου, ώστε να μην έχω καμιά αυτοδικαίωση μέσα μου. Παραδίδομαι άνευ όρων. Ξέρω πολύ καλά, Κύριε, από όσα μας έχεις πει, και μας λένε οι άγιοι, ότι ακριβώς εκείνον που είναι εντελώς ανάξιος για σωτηρία, εσύ μπορείς να τον σώσεις και τον σώζεις. Και ίσα-ίσα έναν τέτοιο ψάχνεις να βρεις, για να τον σώσεις. Έτσι αφήνομαι στα χέρια σου, Κύριε». Να σου ζητούσε κάτι δύσκολο ο Χριστός, πώς θα το κάνεις! Αλλά να, σου ζητάει να παραδεχθείς ότι δεν είσαι τίποτε, δεν είσαι αυτό που νόμιζες ότι είσαι ή που πάσχιζες να είσαι. Ένα πλασματάκι του αμαρτωλό, άρρωστο είσαι, αλλά ο Χριστός ακριβώς σου λέει: «Εγώ γι’ αυτό ήρθα. Δεν θα ερχόμουν στη γη, αν δεν ήσουν εσύ, ο άλλος, που με έχετε ανάγκη». Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2017”, σελ. 54, 316

"Να ξέρετε ότι ο Θεός θα πατάξει τις Μεγάλες Δυνάμεις(Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου)

«Πιστεύετε ότι οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ και ΝΑΤΟ θέλουν στ’ αλήθεια την ειρήνη των λαών; Αυτές είναι ανοησίες, για να αποβλακώνονται οι μάζες! Μόνον αφελείς αναγνώστες των εφημερίδων μπορούν να πιστεύουν πλέον αυτές τις κουταμάρες. Αυτοί οι οργανισμοί κάνουν πόλεμο στο όνομα της ειρήνης ώστε, μετά, αυτοί πάλι να φαίνονται ως “σωτήρες του κόσμου”• ενώ στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο πάλι αυτοί θα κερδίζουν, δρέποντας τους καρπούς και τη δόξα, μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη, όπως επιθυμούν. Να ξέρετε όμως ότι και τις “Μεγάλες Δυνάμεις” ο Θεός θα τις παιδαγωγήσει κατάλληλα. Θα τις πατάξει, όταν δεν θα το περιμένουν και τότε θα ηττηθούν. Τι απέγινε η Ιταλία με τον Μουσολίνι; Τι απέγινε η Γερμανία με τον Χίτλερ; Όλους τους διαίρεσε ο Θεός. Ο Θεός και αυτούς θέλει μετανοιωμένους, όχι μόνον τους χριστιανικούς λαούς. Ο Θεός προνοεί έτσι ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Ο πόλεμος ποτέ δεν έρχεται από τους χριστιανούς, πάντα από τους ειδωλολάτρες. Ένας ηγέτης που είναι μέλος της Εκκλησίας δεν συμμαχεί ποτέ με τους ειδωλολάτρες, ούτε εναντίον ορθοδόξων κρατών. Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μια μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις “κυβερνήσεις” των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα. Ό,τι τους λέει ο αρχηγός αυτό εκτελούν». (Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου 1919-2013)

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως; Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28) Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ, έλεγε η Αγία Βερονίκη, η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου! Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση… Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή, τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα! Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει, ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω… Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται! Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς, συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται, ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη… …Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο! Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

Όσο γνωρίζω και ανακαλύπτω βαθύτερα τον εαυτό μου και τις αδυναμίες μου τόσο γνωρίζω περισσότερο τον Θεό και τον κόσμο.

Μέρες που μπαίνεις στην αρένα αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τους λογισμούς. Μέρες εξωτερικής ησυχίας κατά τις οποίες όμως διαπιστώσαμε πόση τρικυμία έχουμε τελικά μέσα μας. Μέρες που μέσα στην ησυχία σε κυνηγάει το παρελθόν σου. Σε κυνηγούν οι εικόνες από τις πατημασιές που άφησες στο διάβα της προσωπικής σου ιστορίας. Οι μεγαλύτερες αλλά ευλογημένες μάχες γίνονται μέσα στη σιωπή και την ησυχία, είναι οι στιγμές που φεύγει η θολούρα και το κοσμικό καυσαέριο και μένει η γύμνια του εαυτού. Ήρθε η ώρα να δώσουμε πνευματικές μάχες , ήρθε η ώρα το γόνατο να μείνει στο πάτωμα και η καρδιά να ανέβει στον ουρανό. Ήρθε η ώρα να δω καθαρά τα “χάλια” μου που τα ευλογούσα ως αρετές. Ήρθε η ώρα που τα εσωτερικά ερωτήματα θα ζητούν απαντήσεις. Απαντήσεις που πολλές φορές μπορεί να είναι απλά ένα δάκρυ. Ήρθε η ώρα να κάνουμε στην άκρη, να σιωπήσουμε εμείς και να αφήσουμε τον Θεό να “μιλήσει”. Ο Θεός ενεργεί διαφορετικά: βγάζει από τον βούρκο διαμάντια και από το σκοτάδι γεννά φως και ανάβει καντήλια στις καρδιές των ανθρώπων. Όσο γνωρίζω και ανακαλύπτω βαθύτερα τον εαυτό μου και ιδιαίτερα τις αδυναμίες και τα λάθη μου τόσο γνωρίζω περισσότερο τον Θεό και τον κόσμο. Τελικά αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ο άγνωστος εαυτός μας! π.Σπυρίδων Σκουτής

«Η Παναγία η Χρυσελεούσα Κατωκοπιάς»

Στις 26 Δεκεμβρίου 1973, έναν χρόνο πριν την εισβολή έγινε η μεγαλύτερη ίσως πανήγυρη που έγινε ποτέ στον τότε ιερό Ναό της Παναγίας Χρυσελεούσης Κατωκοπιάς, λιτανεύοντας την «χρυσή» εικόνα, την καλυμμένη από άκρη σε άκρη με χρυσό, την οποία ο Χατζή Χαραλαμπής μερίμνησε και πήρε σε χρυσοχό της Χώρας τις χρυσές του λίρες και του ζήτησε αφού τις λυώσει, να κάνει «πλατάνα», κάμπο χρυσό στο εικόνισμα της Παναγίας! Έκτοτε από την προσφυγιά και μετά, αντίγραφο της εικόνας φυλάσσεται στον Ιερό Ναό Περιστερώνας, και λιτανεύεται ίδια ημέρα της εορτής της Σύναξης της Παναγίας, 26 Δεκέμβρη κάθε έτους ,μαζεύοντας τους Κατωκοπίτες σε ανάμνηση μα και προσδοκία της πανήγυρης όπου και πάλι θα τους και θα μας αξιώσει η Παναγία μας, πάλι πανηγυρίζοντες με λαούτα και βιολιά σαν τότες στον περίβολο του Ναού, να στρώσουν τις πραμάτειες τους οι παναϋρκώτες, κερί να ανάψουμε στην χάρη Της και να της ακουμπήσουμε ταξίματα καρδιάς! Είθε το εύχομαι η Σύναξη Της, Σύναξη να φέρει όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών αγαπητικά και ειρηνικά και μονιασμένα! Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Ενας λόγος που δεν πεινάμε για Χριστό είναι που διαρκώς παραγγέλνουμε ‘’απ’ έξω’’

Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου σήμερα….Αλήθεια γιατί πάμε στην Εκκλησία; Κάποιοι ίσως επειδή εκεί αισθάνονται όμορφα.Άλλοι επειδή πρέπει(να τα έχουν καλά μαζί Του). Μα η ουσία είναι μία και λέγεται ΣΧΕΣΗ.....Σχέση προσωπική με εμάς και Εκείνον.Άραγε πόσες δικαιολογίες δεν ευθύνονται για εκείνα τα ραντεβού που ακυρώσαμε.Εξαγοράζουμε με φθηνές δικαιολογίες Εκείνον που είναι τόσο πολύτιμος.....Χρόνια τώρα Τον έχουμε στημένο να περιμένει. Τον έχουμε χορτάσει σε ‘’χυλόπιτες’’, στο φτύσιμο….. Πόσο όμορφα μας το ψάλουν οι ιεροψάλτες: «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος…..» Η σχέση μαζί Του δεν είναι αμπελοφιλοσοφίες,ούτε συναισθηματική νιρβάνα, αλλά ΤΡΟΦΗ…... Στην Εκκλησία τρέφεται όλη μας ύπαρξη απ’ τον Ίδιο τον Θεό. Είναι η μοναδική σχέση στην οποία παρακαλάς να σε φάει η Αγάπη του Άλλου….. Εάν βγάλεις εκείνους που Κοινωνάνε δυστυχώς εθιμοτυπικά ελάχιστοι είναι εκείνοι περιμένουν πως και πώς να 'ρθει λ.χ. η Κυριακή και με λαχτάρα να Τον μεταλάβουν…. Για σκέψου να με καλέσεις σε γεύμα και άντε και ήρθα(που δεν είναι και σίγουρο ε...)και ενώ εσύ έχεις κάνει όλο αυτό τον κόπο, την θυσία της τράπεζας από αγάπη για μένα εγώ να σου πω ‘’ξέρεις έχω τσιμπήσει μωρέ, δεν θα φάω…. ευχαριστώ πάντως’’Όχι ειλικρινά πως φαίνεται αυτό; Το λέμε αυτό γιατί ένας λόγος που δεν πεινάμε για Χριστό είναι που διαρκώς παραγγέλνουμε ‘’απ’ έξω’’….. Τρεφόμενοι με ‘’βρώμικο’’ πώς να λαχταρίσουμε τον Καθαρό; Είναι μια απίστευτη εμπειρία η Θεία Κοινωνία την οποία δυστυχώς δεν την γευόμαστε γιατί είμαστε ‘’αλλού’’….. Και ξέρεις είναι μια εμπειρία γεμάτη εκπλήξεις…… Ενώ κοινωνάς συχνά τον Χριστό(κάθε φορά τον Ίδιο και τον Ίδιο) κι όμως η ‘’γεύση’’ που Σου αφήνει δεν είναι η ίδια πάντα. Άλλοτε βιώνεις την παρουσία Του ως χαρά, ελπίδα, αγάπη. Άλλοτε ως μετάνοια και συναίσθηση ευλογίας. Άλλοτε ως μια καινούργια αρχή στην ζωή σου….. Άλλοτε ως ευγνωμοσύνη κ.ο.κ Μακάρι να αφήσουμε τον Χριστό να μας κερνά με την Χάρη Του, να μας χορταίνει με την αγαπητική παρουσία Του…… Μην ψάχνεις από δω κι από εκεί (για αιτίες κι αφορμές) Ο Χριστός μας λείπει...... π.Ioannis Papadimitriou

Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός, επίσκοπος Τριμυθούντος Κύπρου

O Άγιος Σπυρίδων με το κύρος της αγίας και ηθικής ζωής του στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας (Μικρά Ασία) και στην οποία συμμετείχε, κατατρόπωσε τους Αρειανούς και αναδείχτηκε από τους λαμπρούς υπερασπιστές της Ορθόδοξης πίστης. Μάλιστα, όπως αναφέρει η παράδοση, αφού μίλησε για λίγο, κατόπιν έκανε το σημείο του Σταυρού και με το αριστερό χέρι, που κρατούσε ένα κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος είπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» και έκανε να φανεί προς τα επάνω απ' το κεραμίδι φωτιά, δια της οποίας είχε ψηθεί αυτό. Όταν δε είπε: «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», έρρευσε κάτω νερό, δια του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδιού. Και όταν πρόσθεσε: «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» έδειξε μέσα στη χούφτα του μόνο το χώμα που απέμεινε. Σύντομη βιογραφία του Αγίου Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου (και όχι στην Τριμυθούντα - σημερινή Τρεμετουσιά - όπως γράφουν πολλοί) από οικογένεια βοσκών, που ήταν κάπως εύπορη. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός. Σαν χαρακτήρας, ο Άγιος, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του. Τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών. Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Γρήγορα, όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επουλώσει το τραύμα του ο Σπυρίδων αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη διδαχή του θείου λόγου. Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας. Και πράγματι, υπήρξε αληθινός ιερέας του Ευαγγελίου, έτσι όπως τον θέλει ο θείος Παύλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητας» (Α' προς Τιμόθεον γ' 2-7). Δηλαδή ακατηγόρητο, προσεκτικό, εγκρατή, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, και να έχει παιδιά που να υποτάσσονται με κάθε σεμνότητα. Έτσι και ο Σπυρίδων, τόσο σωστός υπήρξε σαν ιερέας, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος στην Κύπρο, δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο. Από τη θέση αυτή ο Σπυρίδων προχώρησε τόσο πού στην αρετή, ώστε τον αξίωσε ο Θεός να κάνει πολλά θαύματα. Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ. Τα 648 μ.χ. η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς και το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Τοποθετήθηκε στον Ναό των Αγίων Αποστόλων μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας (βλέπε 11 Φεβρουαρίου). Παρέμεινε στην βασιλίδα των πόλεων μέχρις ότου ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος λίγες μέρες πριν την πτώση πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Όλο αυτό το διάστημα είχε τοποθετήσει τα λείψανα σε σακιά με άχυρα και όποιος τον ρωτούσε τους έλεγε πως είναι τροφή για το υποζύγιό του. Το 1456 μ.Χ. έφτασε στην Κέρκυρα γιατί πίστευε πως τα λείψανα θα ήταν ασφαλισμένα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου. Μετά τον θάνατο του ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα Οι δύο αδελφοί θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο στην Βενετία. Η υπόθεση μάλιστα εκδικάστηκε από την Ενετική Γερουσία. Το ανώτατο δικαστικό όργανο του κράτους αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τελικά όμως η μεταφορά δεν πραγματοποιήθηκε διότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τον Κερκυραϊκό λαό και το ανώτατο δικαστικό όργανο δεν επέμεινε και επικράτησε η σκέψη ότι δεν έπρεπε να δημιουργούνται δυσαρέσκειες στους λαούς οι οποίοι βρίσκονται κάτω από τη Βενετική σημαία. Το 1512 μ.Χ. συντάχθηκε στην Άρτα δωρητήριο συμβόλαιο στο όνομα της Ασημίνας Καλοχαιρέτη, κόρη του Φιλίππου, η οποία παντρεύτηκε τον Σταμάτιο Βούλγαρη και η οποία με τη σειρά της άφησε διαθήκη που χρονολογείται από τις 25 Νοεμβρίου 1571 μ.Χ. και ορίζει πως το Ιερό Λείψανο του Αγίου παραμένει ως κληρονομιά στους γιούς της και στους απογόνους τους. Ο ναός ο οποίος στεγάζει σήμερα το σκήνωμα του Αγίου, κτίστηκε στα 1589 μ.Χ. και ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής. Το ψηλό και πυργωτό καμπαναριό, ως συμπλήρωμα του ναού, κτίστηκε το 1620 μ.Χ. Το σημερινό τέμπλο του ναού, κατασκευασμένο από μάρμαρο της Πάρου, κατασκευάστηκε το 1864 μ.Χ. και είναι έργο του αυστριακού αρχιτέκτονα Μάουερς. Η ουρανία είναι ζωγραφισμένη από τον Κερκυραίο ζωγράφο Νικόλαο Ασπιώτη το 1852 μ.Χ., ενώ οι εικόνες του τέμπλου είναι φτιαγμένες από τον επίσης Κερκυραίο ζωγράφο, Σπύρο Προσαλένδη. Η σημερινή λάρνακα φτιάχτηκε στη Βιέννη το 1867 μ.Χ. Είναι από σκληρό, πολυτελές ξύλο με εξωτερική ασημένια επένδυση. Βρίσκεται τοποθετημένη μέσα στην κρύπτη, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για να δεχθεί το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, το οποίο επισκέπτονται χιλιάδες ξένοι και ντόπιοι επισκέπτες. Είναι ένα από τα τρία άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, του Άγιου Σπυρίδωνα, του Άγιου Γεράσιμου και του Αγίου Διονυσίου. Στην Κέρκυρα το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται τέσσερις φορές το χρόνο. Την Κυριακή των Βαΐων για την απαλλαγή του νησιού από επιδημία πανώλης το 1629 μ.Χ. Το Μεγάλο Σάββατο γιατί το έτος 1533 μ.Χ. το νησί επλήγη από μεγάλη καταστροφή της σοδιάς των σιτηρών. Την 11η Αυγούστου για την διάσωση του νησιού από σφοδρή επιδρομή των Τούρκων το 1716 μ.Χ. και την πρώτη Κυριακή του μηνός Νοεμβρίου για δεύτερη επιδημία πανώλης το 1673 μ.Χ. Θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνα 1. Μια μέρα, ένας πτωχός με πολυμελή οικογένεια κτύπησε την πόρτα της επισκοπής του Αγίου Σπυρίδωνα. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σ' ένα πλούσιο, που απειλούσε να του πωλήσει το σπίτι του. Πού να βρει όμως ο άγιος ένα τόσο μεγάλο ποσό; Στον πόνο που του δημιουργούσαν τα πικρά δάκρυα του πτωχού, που από τη θλίψη σπάραζε, ο στοργικός επίσκοπος καταστενοχωρημένος άρχισε να βηματίζει. Ξάφνου εκεί μπροστά του, πήρε το μάτι του ένα φίδι να σέρνεται μέσα στην πρασινάδα. Σαν αστραπή πέρασε από τον νου του το ραβδί του Ααρών, που στο παλάτι του Φαραώ τ' αφήκε να πέσει στη γη κι έγινε φίδι. «Ας ήταν, Κύριε, το φίδι αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη, είπε σιγανά. Ναί, Κύριε. Άς γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σου», ξανάπε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε. Κι ο άγιος έσκυψε και το πήρε. Στό χέρι του το σιχαμερό ερπετό μεταμορφώθηκε κι άστραψε τώρα χρυσαφένιο. O πτωχός γεμάτος χαρά πήρε το χρυσάφι κι έτρεξε και το 'δωκε ενέχυρο στον πλούσιο δανειστή. Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το χρέος του, ο δανειστής του επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο. Κι ο πτωχός το πήρε και με δάκρυα ευγνωμοσύνης το γύρισε στον άγιο. Αυτός, αφού το έλαβε στα χέρια, έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, δόξασε τον Θεό για την άπειρη φιλανθρωπία του κι ύστερα το έρριξε στη γη. Και ώ του θαύματος! Το χρυσάφι έγινε και πάλι φίδι κι έφυγε από μπροστά τους. 2. Κάποια άλλη φορά ο Άγιος Σπυρίδωνας, ύστερα από μακρινή οδοιπορία για διδαχή του λαού του μπήκε κουρασμένος στο σπίτι ενός από τους πιστούς του, για να ξεκουραστεί. Στο άκουσμα της είδησης κόσμος πολύς από τα γειτονικά σπίτια στην αρχή κι έπειτα από όλη την κοινότητα έτρεξαν να τον συναντήσουν και να πάρουν την ευλογία του. Ανάμεσα στα πλήθη ήταν και μια αμαρτωλή γυναίκα, που ήρθε κι αυτή να δεί τον άγιο. Κάποια στιγμή μάλιστα έπεσε και κάτω, για να ασπασθεί τα πόδια του. Με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος ο άγιος, σαν την κοίταξε, γνώρισε αμέσως την αμαρτία της. Χωρίς να τον ακούσει κανένας, με τρόπο γλυκύ και ταπεινό, ψιθύρισε στη γυναίκα: «Κυρά μου, μη με εγγίσεις». Εκείνη όμως επέμενε. Και τότε ο άγιος με αυστηρότητα φανέρωσε μπροστά σε όλους την αμαρτία της. Η γυναίκα θαύμασε και με συντριβή καρδιάς έσκυψε κι άρχισε με δάκρυα να ζητά το έλεος του Θεού. Μπροστά στη μετάνοια της ο στοργικός πατέρας της είπε με συγκίνηση τα λόγια εκείνα, που κάποτε ο ίδιος ο Κύριος απηύθυνε σε μια τέτοια αμαρτωλή: «Θάρσει, θύγατερ. ἀφέωνται σοι αἳ ἁμαρτίαι». Πήγαινε στο καλό και πρόσεχε μελλοντικά. Με τον τρόπο του ο άγιος βοήθησε την αμαρτωλή εκείνη γυναίκα να μετανοήσει. Αλλά κι έδωκε ένα μάθημα σε όλους. Μόνο η μετάνοια η ειλικρινής ξεπλένει την ψυχή και αποκαθιστά τον άνθρωπο στη θέση την τιμητική, να είναι παιδί του Θεού. 3. Ο άγιος κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή συνήθιζε να νηστεύει απόλυτα. Δεν έτρωγε τίποτα, ούτε αυτός ούτε κι η κόρη του. Κάποια βραδυά, σε περίοδο νηστείας, ένας άγνωστος οδοιπόρος κτύπησε την πόρτα της επισκοπής του. Ο άγιος έσπευσε με προθυμία να του ανοίξει και να τον υποδεχθεί. Του πρόσφερε νερό να ξεπλυθεί και πήγε να βρει κάτι, για να του δώσει να δειπνήσει. Κοίταξε παντού, μα τίποτα δεν βρήκε. Ούτε ψωμί δεν είχε. Στήν αμηχανία του ο άγιος θυμήθηκε πώς σε κάποια γωνιά βρισκόταν κρεμάμενο ένα κομμάτι διατηρημένο χοιρινό κρέας από τις ημέρες της κρεοφαγίας. Χωρίς να χάσει καιρό, φώναξε την κόρη του να ψήσει λίγο για τον φιλοξενούμενο τους. Η κόρη ετοίμασε το τραπέζι. Έβαλε πάνω το ψητό κρέας και κάλεσαν τον ξένο να φάγει. Ο ξένος, σαν είδε το προσφερόμενο, αρνήθηκε να το δοκιμάσει λέγοντας: «Δέσποτα μου, συγχώρεσε με. Νηστεύω. Είμαι χριστιανός». «Ναί! παιδί μου», είπε ο άγιος, «κι εγώ νηστεύω. Είμαι κι εγώ χριστιανός. Μα μια και δεν έχουμε τίποτε άλλο στο σπίτι κι εσύ πρέπει να τονωθείς ύστερα από την τόση οδοιπορία, θα φας από αυτό που βρίσκεται. Να! εγώ καταλύω πρώτος τη νηστεία. Φάγε, παιδί μου, να τονωθείς». Κι ο άγιος, για να ενθαρρύνει τον ξένο, έφαγε κι έδωσε και σ' εκείνο λέγοντας του. «Πάντα καθαρὰ τοὶς καθαροίς, ὁ θεῖος ἀπεφήνατο Λόγος». Την άλλη μέρα φυσικά συνέχισε και πάλι τη νηστεία του. Το περιστατικό αυτό δείχνει την πλατιά αντίληψη του αγίου για τη νηστεία, που είναι κι η μόνη ορθή. «Τὸ Σάββατον ἐγένετο διὰ τὸν ἄνθρωπον οὒχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον». (Μάρκ. β', 27). 4. Μια βραδυά, την ώρα που όλοι ησύχαζαν, μερικοί κλέφτες μπήκαν στη μάνδρα, που ήσαν τα πρόβατα που έτρεφε ο άγιος για τις ανάγκες των πτωχών του, για να κλέψουν μερικά. Ξεχώρισαν αυτά που ήθελαν και δοκίμασαν να φύγουν. Άδικα, όμως, προσπαθούν να κινηθούν προς την έξοδο. Τα πόδια και τα χέρια τους δέθηκαν αόρατα από Εκείνο, που όλα τα βλέπει και τα παρακολουθεί, Όλο το βράδυ άγρυπνοι αγωνίζονταν χωρίς να κατορθώσουν αυτό που ήθελαν. Όταν ξημέρωσε και πήγε ο άγιος στη μάνδρα και τους είδε σε κείνα τα χάλια, τους σπλαγχνίστηκε. Τους μίλησε με καλωσύνη και τους συνέστησε να μην επαναλάβουν αυτή την πράξη. Κι εκείνοι ντροπιασμένοι και καταστενοχωρημένοι του το υποσχέθηκαν. Τους έλυσε τα δεσμά, με τα οποία ήσαν δεμένοι, τους ευλόγησε και τους απέλυσε. Την ώρα, που έφευγαν, τους έδωσε κι ένα κριάρι για «τον κόπο της αγρυπνίας». Πόσο δίκαιο έχει ο λαός μας όταν λέγει: «Αγαπά ο Θεός τον κλέφτη· αγαπά όμως και τον νοικοκύρη». Ο Πανάγαθος «θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α' Τιμοθ. β' 4). 5. Στις αρχές του 17ου αιώνα μ.Χ. μια τρομερή ανομβρία κτύπησε τα νησιά του Ιόνιου Πελάγους. Ιδιαίτερα τη νήσο Κέρκυρα. Η δύναμη που κρατούσε κι εξουσίαζε τα νησιά με τους πολέμους που διεξήγαγε εδώ κι εκεί, δεν εύρισκε καιρό να σκεφθεί τους δουλοπάροικους της. Ο λαός πεινά. Υποφέρει. Πλησίαζε και το Πάσχα, η Λαμπρή. Πώς θα περνούσε ο κόσμος τέτοιες μέρες χωρίς ψωμί; Στις δύσκολες αυτές ώρες όλοι θυμούνται τον Θεό. «Η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» (Ησαΐα, ν' 5) φωνάζει κι ο λόγος του Θεού. Στην εκκλησία που φυλάγεται το λείψανο του αγίου, ο λαός αγρυπνεί και παρακαλεί. Οι ιερείς ψέλνουν την παράκληση του αγίου. Κι η απάντηση έρχεται τάχιστα. Το Μέγα Σάββατο τρία πλοία φορτωμένα με σιτάρι πλέουν προς την Ιταλία. Όταν περνούσαν την Κέρκυρα, οι ναύτες βλέπουν ξαφνικά και των τριών πλοίων την πλώρη να στρέφεται πλάγια και προς τον βοριά, όπου ήταν η νήσος. Ο αέρας αλλάζει κατεύθυνση και τα βοηθά. Ένας γέροντας ρασοφόρος προχωρεί μπροστά, λες και τους δείχνει τον δρόμο. Και μια φωνή δυνατή ακούεται και επαναλαμβάνεται πολλές φορές. «Προς την Κέρκυρα. Πεινούν εκεί οι άνθρωποι. Θα πληρωθείτε. Θα πληρωθείτε. Προς την Κέρκυρα». Σε λίγο, τα καράβια φτάνουν στο λιμάνι. Τα έφερε ο άγιος. Ρίχνουν τις άγκυρες και καλούν τον κόσμο να τρέξει να πάρει αυτά που ποθούσε κι είχε τόση ανάγκη. Να πάρει αυτό που στηρίζει την καρδιά του ανθρώπου. Να πάρουν το σιτάρι για να φτιάξουν το ψωμί. Δεν πέρασε πολλή ώρα και το λιμάνι γέμισε από κόσμο. Τα σακκιά με τον ξανθό θησαυρό σέρνονται στην ακρογιαλιά και διαμοιράζονται. Οι καρδιές πανηγυρίζουν. Τα δάκρυα του πόνου μεταβάλλονται με μιας σε δάκρυα χαράς. Δοξολογίας και χαράς, μα κι ευγνωμοσύνης στον Μεγάλο Πατέρα, τον Πανάγαθο Θεό και τον προστάτη κι ακοίμητο φρουρό άγιο. Η Ενετική Κυβέρνηση με θέσπισμά της ώρισε κάθε Μεγάλο Σάββατο να γίνεται λιτάνευση του ιερού Σκηνώματος του αγίου, για να θυμάται πάντα ο λαός το μεγάλο αυτό θαύμα της σωτηρίας του από την πείνα. 6. Γύρω στα 1629-30 μ.Χ. καινούργια δοκιμασία έπληξε το ευλογημένο νησί της Κέρκυρας. Αρρώστια μεταδοτική και θανατηφόρα, το κτύπησε αυτή τη φορά χωρίς διάκριση και έλεος. Ήταν πανώλης (πανούκλα). Άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και πτωχοί προσβάλλονται καθημερινά από την επάρατη νόσο και πεθαίνουν τόσο στην πόλη, όσο και στην ύπαιθρο, τα χωριά. Η διοίκηση του νησιού με τα πρώτα κρούσματα σπεύδει να ψηφίσει και να διαθέσει ένα τεράστιο ποσό, για να περιορίσει την εξάπλωση της αρρώστιας. Άδικα όμως αγωνίζεται. Σε λίγο καιρό η ωραία Κέρκυρα πάει να ερημώσει. Τα καταστήματα τόσο στην πόλη, όσο και στα μεγάλα κέντρα έχουν κλείσει. Η αγορά νεκρώθηκε. Οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Μονάχα μερικά αλογοσυρόμενα κάρα κινούνται κάπου-κάπου φορτωμένα με πτώματα για να μεταφέρουν το μακάβριο φορτίο τους έξω από την πόλη για ταφή σε ομαδικούς τάφους. Εικόνα τραγική παρουσιάζει ολόκληρο το νησί. Κάποια μέρα στη συμφορά αυτή την κοσμογονική ο πιστός και πονεμένος λαός παρά τις συστάσεις των ιατρών να αποφεύγει τον συνωστισμό, τολμά και σπεύδει να κατακλύσει τον ιερό ναό του αγίου και με συντριβή ψυχής και δάκρυα καυτά να εκζητήσει τη μεσιτεία του. Κι η σωτηρία δεν αργεί. Προσφέρεται γρήγορα και πλούσια. Ο ιστορικός της Κέρκυρας Ανδρέας Μάρμορας που ζούσε Τότε, μας λέγει, πως η τρομερή επιδημία, παρά την έλλειψη σχετικών φαρμάκων, σε λίγο περιορίστηκε στο ελάχιστο και μέχρι την Κυριακή των Βαΐων σταμάτησε τελείως. Όλες τις νύκτες κατά τις οποίες η πόλη δοκιμαζόταν από την αρρώστια, πάνω από το ναό του αγίου φαινόταν κάτι σαν φως μιας υπερκόσμιας κανδήλας. Ήταν το σημάδι πως ο άγιος αγρυπνούσε και φρουρούσε τον λαό του. Έτσι το εξήγησαν οι πιστοί. Το φως το έβλεπαν συνέχεια οι νυχτερινοί σκοποί των φρουρίων. Η τρομερή αυτή επιδημία, η πανώλης, παρουσιάστηκε και δεύτερη φορά στην Κέρκυρα μετά από σαράντα περίπου χρόνια, το 1673 μ.Χ. Και τούτη τη φορά η αρρώστια ξαπλώθηκε γρήγορα σε πόλεις και χωριά. Τα κρούσματα υπήρξαν πάμπολλα. Το δρεπάνι του θανάτου θέριζε κι αυτή τη φορά καθημερινά ένα μεγάλο αριθμό από τους κατοίκους. Στις παρακλήσεις του λαού του ο θαυματουργός άγιος έσπευσε να ανεβάσει και πάλι στον θρόνο της θείας Μεγαλωσύνης, τη συντριβή και τα δάκρυα του πιστού λαού μαζί με τα δικά του και να εκζητήσει και να λάβει τάχιστα το ουράνιο έλεος και τη σωτηρία του. Τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις με» (ψαλμ. μθ', 15) βρήκαν και στην περίπτωση αυτή πλήρη την εφαρμογή τους. Στις ικεσίες του θείου ιεράρχη και του μετανοημένου λαού η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Τα κρούσματα μέρα με τη μέρα ελαττώθηκαν στο ελάχιστο και τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη σταμάτησαν απότομα. Κι αυτή τη φορά στην κορυφή του καμπαναριού για τρεις νύχτες έβλεπαν οι πιστοί ένα σταθερό φως, και μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως, τον θαυματουργό άγιο να αιωρείται και μ' ένα Σταυρό στο χέρι να καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον άγιο και να σωθεί. Η ευγνωμοσύνη κι οι ευχαριστίες του πιστού λαού υπήρξαν και πάλι μεγάλες. Με θέσπισμα της Ενετικής διοικήσεως καθιερώθηκε από τότε κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου να γίνεται πανηγυρική και παλλαϊκή λιτάνευση του ιερού Σκηνώματος, για να θυμάται ο λαός κι ιδιαίτερα η νέα γενεά τον αληθινό και άγρυπνο προστάτη και Σωτήρα της. 7. Το 1715 μ.Χ. ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα - πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία. Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η τουρκική στρατιά με επίκεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε την πόλη κι απ' την ξηρά κι από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι κι από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορώτερα το έργο τους. Απ' την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι' αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία. Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του. Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα κι οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους μένουν αλύγιστοι κι ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. ε', 3-5). Η ελπίδα στον Θεό ουδέποτε στ' αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει. Κι ο λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης άγιος του, δεν θα τον εγκαταλείψει. Στον ιερό ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίζονται θερμές κι αδιάκοπες. Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ' αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στό μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στη γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε; Μα δεν το είπαμε; Η ελπίδα στον Θεό «ου καταισχύνει». Δεν ντροπιάζει ποτές εκείνο που την έχει. Και να! Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, και τους διέλυσε και τους διεσκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «χωρίς διώκον τος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Αληθινά! «Τον ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει». Και «αυτή εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». (Α' Ίωάν. ε', 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας. Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή: «Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ... δόξα τω ενεργούντι δια σου... Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα σου». Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα, και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11 Αυγούστου, σαν ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του. 8. Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ' αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στή σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα. Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι' αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του. Ο διοικητής με το δικαιωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο. Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ. ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος. Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι' αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία. Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο. Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ' ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων». Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του. Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη. Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου: «Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον». 9. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 μ.Χ., η Κέρκυρα δεχόταν επί ένα έτος τις καθημερινές αεροπορικές επιθέσεις των Ιταλών αεροπόρων, εν τούτοις οι ζημιές υπήρξαν ελάχιστες. Κατά τις επιδρομές αυτές που δεν σταμάτησαν ούτε και τα Χριστούγεννα συνέβαινε κάτι το πολύ περίεργο. Αν και τα Ιταλικά αεροπλάνα πετούσαν συνήθως πολύ χαμηλά, μια και η Κέρκυρα δεν διέθετε αντιαεροπορική άμυνα, εν τούτοις οι βόμβες τους κατά κανόνα δεν έπεφταν μέσα στην πόλη, αλλά μακρυά στη θάλασσα. Λες και κάποιο χέρι τις έσπρωχνε εκεί. Κι όταν κάποτε σ' ένα βομβαρδισμό μια βόμβα έπεσε στον γυναικωνίτη της εκκλησίας του αγίου, που ας σημειωθεί ήταν γεμάτη από γυναικόπαιδα, η βόμβα δεν εξερράγη. Ο πυροδοτικός της μηχανισμός δεν λειτούργησε. Ο άγιος δεν το επέτρεψε. Ποιος μπορεί σ' αυτή, μα και σ' άλλη παρόμοια περίπτωση να σιωπήσει και να μην αναφωνήσει: «Δοξασμένον το Πανάγιον Όνομα σου εις τους αιώνας, γλυκύτατε Ιησού».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ'ΛΟΥΚΑ-Η κάθε ώρα και η κάθε στιγμή της ζωής μας είναι η ώρα πρόσκλησης του Θεού μας για να είμαστε μαζί Του

«Ελάτε! Όλα είναι έτοιμα!Το τραπέζι είναι στρωμένο. Όλα σερβιρισμένα. Τα πάντα έτοιμα. Οι θέσεις σας σάς περιμένουν». Η φωνή του υπηρέτη του Κυρίου δεν μπορούσε να είναι πιο σαφής. Η παραβολή του Κυρίου δηλαδή για το μεγάλο Δείπνο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: είναι τέτοια η επιθυμία Κυρίου του Θεού μας για να έχει τον άνθρωπο κοντά Του, είναι τόσο σφοδρός ο πόθος Του να είναι μαζί μας που ήδη μας έχει θέσει στο τραπέζι της Βασιλείας Του. Κι αν κατανοήσουμε την αλήθεια ότι τελικώς Βασιλεία του Θεού είναι ο ίδιος ο Κύριος – ο ερχομός Του στον κόσμο αποτελεί την είσοδο της Βασιλείας Του -, τότε κατανοούμε ότι η θέση στο τραπέζι Του είναι η θέση μας μέσα στην καρδιά Του, στο κέντρο της ύπαρξής Του – ο καθένας μας είναι ό,τι ανώτερο και ιερότερο για τον Θεό μας. Κι αυτό γιατί; Διότι μας δημιούργησε έτσι ώστε να Τον «επαναλαμβάνουμε» (όσιος Σωφρόνιος). «Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του κάθε άνθρωπος, που θα πει στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου ο Δημιουργός μας «έβλεπε και βλέπει» τον εαυτό Του! Και μπορεί βεβαίως να ανταρτέψαμε και να χάσαμε την υπερβολή της προσφοράς του Πατέρα, γιατί μάλλον δεν καταλάβαμε το μεγαλείο μας, όμως Εκείνος «έκλινεν ουρανούς και κατέβη», έγινε ένας από εμάς, ίδιος μ’ εμάς, για να μας δώσει εκ νέου την ευκαιρία να αποκτήσουμε και πάλι το πεταμένο δώρο: να γίνουμε θεοί με τη χάρη Του. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί». Η θέση μας έτοιμη και μας περιμένει. Αλλά εμείς δεν έχουμε... χρόνο. Κι έχουμε απόλυτο «δίκιο»! Αυξήσαμε το βιος μας, τη γη και τα ζωντανά μας, κάναμε δηλαδή επενδύσεις – πώς θα ζήσουμε και θα κυριαρχήσουμε στον κόσμο αυτόν που μας έβαλε ο Δημιουργός μας; Εκείνος δεν είπε: «και κατακυριεύσατε της γης;». Και πιο πολύ: πώς να βρούμε χρόνο αφού παντρευτήκαμε; Ο ίδιος ο Θεός πάλι δεν είπε ότι «δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος;» Να λοιπόν, παντρευτήκαμε. Κάναμε υπακοή στο θέλημά Του. Οπότε δεν γίνεται να αφήσουμε μόνο/η τον/τη σύζυγο για κάτι άλλο. Δεν είμαστε απολύτως δικαιολογημένοι; «Σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με!» Ο Κύριος όμως εξοργίστηκε από τη στάση μας. Μα γιατί; Διότι είμαστε τόσο τυφλοί που δεν καταλαβαίνουμε ότι περιπέσαμε και περιπίπτουμε σε βλασφημία. Τι είναι η βλασφημία; Δεν είναι η αδυναμία ιεράρχησης των προτεραιοτήτων μας; Δεν είναι να βάζουμε πρώτο αυτό που έπρεπε να ακολουθεί και δεύτερο αυτό που από τη φύση του είναι πρώτο; Ποιο είναι το πρώτο; Αυτό που γνωρίζουμε και έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλη της διανοίας, εξ όλης της ισχύος»! Να επιδιώκουμε δηλαδή πρώτα τη Βασιλεία του Θεού, τον ίδιο τον Θεό δηλαδή, κι όλα τα υπόλοιπα θα τα βλέπουμε να έρχονται σωρηδόν και με ευλογίες στη ζωή μας! Και στην πράξη τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να θέτουμε σε προτεραιότητα της ζωής μας το άγιο θέλημα του Θεού, τις άγιες εντολές του Κυρίου, δηλαδή τελικώς την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Αυτή είναι η κανονική εργασία μας που μας κινητοποιεί και μας κάνει να βρούμε τη θέση μας στο τραπέζι της Βασιλείας του Θεού, να βρούμε δηλαδή το κέντρο της ύπαρξής μας μέσα στο κέντρο της καρδιάς του Θεού μας. Η κατανόηση της αλήθειας αυτής εννοείται πως φωτίζει την κανονική αυτή εργασία μας – «εργάζεσθε μη την βρώσιν την απολλυμένην αλλά την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον» - αλλά με προοπτική καθημερινότητας. Τι θέλουμε να πούμε; Η αποδοχή ή η άρνηση της πρόσκλησης του Θεού μας να μένουμε μέσα σ’ Εκείνον και Εκείνος μέσα σ’ εμάς – το βάθος ερμηνείας της παραβολής του μεγάλου Δείπνου – δεν είναι θέμα μίας φοράς. Η κάθε ώρα και η κάθε στιγμή της ζωής μας είναι η ώρα πρόσκλησης του Θεού μας για να είμαστε μαζί Του – έχουμε ανοικτή πρόσκληση. Που θα πει: αδιάκοπα βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο επιλογής να είμαστε πιστοί ή άπιστοι. Όσο έχουμε χρόνο, δηλαδή όσο διαρκεί η εδώ ζωή μας. Η συγκεκριμένη παραβολή του Κυρίου πράγματι δεν μας αφήνει σε ησυχία. Και η απάντηση που Του δίνουμε κάθε φορά κρίνει την όποια θεωρούμενη χριστιανικότητά μας. Χριστιανός πάντως του: πότε ναι και πότε όχι, δεν υπάρχει! Γιατί «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι». π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΑΒΙΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΜΟ!

Στὸ μοναστήρι τῆς Σπηλιᾶς τῶν Ἀγράφων ὑπάρχει μία θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας,ποὺ βρέθηκε τὸ 1904 μὲ τρόπο θαυμαστὸ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς Ἀθανάσιο καὶ Παρθένιο. Στὰ χρόνια της τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ὅλος ὁ θεσσαλικὸς κάμπος ἔχει προσκυνήσει τὸν Τοῦρκο. Στὸ μοναστήρι ὅμως τῆς Παναγίας τῆς Σπηλιώτισσας, πυργωμένο σὰν ἀετοφωλιὰ σὲ μίαν ἀπρόσιτη κορυφὴ τῶν Ἄγραφων, δὲν ἔχει πατήσει ὁ κατακτητής. Γιὰ νὰ φτάσεις ὡς ἐκεῖ ἔπρεπε νὰ περάσεις ἕνα κατηφορικὸ μονοπάτι, ἀπότομο καὶ πλαγιαστό, ποὺ ἴσα‐ἴσα χωροῦσε ἕνας ἄνθρωπος. Κάτω ἔχασκε ἡ ἄβυσσος. Στὸ πανηγύρι τῆς μονῆς, τὸν Δεκαπενταύγουστο, μερικοὶ εὐλαβεῖς προσκυνητὲς ἔβλεπαν τὴν ἴδια τὴν Παναγία. Τὴν ἔβλεπαν νὰ στέκεται πελώρια στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ χέρια, τεῖχος γι᾿ αὐτοὺς ποὺ πήγαιναν νὰ τὴν τιμήσουν, μὴν ξεγλιστρήσει κανεὶς στὸ βάραθρο. Λένε ἀκόμη πὼς κανεὶς ποτὲ δὲν χάθηκε ἀπ᾿ ὅσους κατευθύνονταν ἐκεῖ. Τὸ μοναστήρι λοιπὸν εἶχε γίνει καρφὶ στὸ μάτι τῶν ἀπίστων. Τὸ εἶχαν καημό. Ὁλόκληρη τουρκιὰ νὰ σκοντάφτει σὲ λίγες πέτρες καὶ ντουβάρια! Μὰ πῶς νὰ φτάσουν ὡς ἐκεῖ; Εκτός ἀπ᾿ τὴν κοπιαστικὴ πορεία ‐ἤθελαν δυὸ μέρες δρόμο ἀπὸ τὸ Μουζάκι σὲ μέρη ἄγνωστα καὶ ἀφιλόξενα‐ ἔπρεπε νὰ περάσουν ἐκεῖνο τὸ ἀπόκρημνο μονοπάτι. Κι ἂν κυλήσει κανεὶς στὸν κατήφορο καὶ παρασύρει κι ἄλλους καὶ γίνει πανικὸς καὶ χαθοῦν οἱ γενίτσαροι; Σκέφτηκαν νὰ τοὺς κάνουν ἀποκλεισμό. Πόσο ὅμως θὰ κρατοῦσαν; Θὰ ῾ρχόταν ὁ χειμώνας, θὰ ἔπεφτε ἕνα μπόι χιόνι καὶ θά ῾πρεπε νὰ φύγουν. Ὕστερα ἐκεῖνοι οἱ κατσικάνθρωποι τῶν γύρω χωριῶν θὰ σκαρφάλωναν ἀπὸ ἄλλου καὶ θὰ ἔφταναν ὡς ἐκεῖ. Ἄσε ποὺ τὰ κελάρια τῆς μονῆς θὰ ἦταν γεμάτα. Μὰ κι ἐκεῖνα τὰ σκυλιὰ τὶς πιὸ πολλὲς ἡμέρες τοῦ χρόνου νηστεύουν τοῦ θανατᾶ. Καρφὶ δὲν θὰ τοὺς καιγόταν, ἂν τοὺς πολιορκοῦσαν. Στέλνουν λοιπὸν μήνυμα στοὺς μοναχούς της Σπηλιᾶς - πρᾶγμα ποὺ καὶ παλιὰ τὸ εἶχαν κάνει - γιὰ νὰ ῾ρθοῦν νὰ προσκυνήσουν, νὰ ὑποταγοῦν. Κανένα ὅμως ἀποτέλεσμα. Ὡς κι ὁ δεσπότης τοὺς ἔστειλε μήνυμα νὰ κατέβουν καὶ νὰ ὑποταγοῦν, κρατώντας βέβαια τὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν: - Ἅγιε Δέσποτα, σὲ νοιώθουμε καὶ σὲ καταλαβαίνουμε. Ὁ δρόμος σου εἶναι Γολγοθᾶς. Κάνε σὺ τὸ χρέος σου, κι ἄσε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς τὸ δικό μας. Τέλος οἱ τοῦρκοι ἀποφάσισαν νὰ τοὺς χτυπήσουν. Ἕνα πρωὶ οἱ καλόγεροι βρέθηκαν ζωσμένοι ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. ‐ Ἀνοῖξτε! τοὺς φώναξαν. Φίλοι εἴμαστε. Θὰ μποῦμε σὰν ἐπισκέπτες. ‐ Ἄπιστους δὲν δέχεται ἡ χάρη της, ἀποκρίθηκαν οἱ μοναχοί. Ὕστερα ἀμπάρωσαν τὶς πόρτες, ταμπουρώθηκαν καὶ ἄρχισε ἡ μάχη· οἱ χαράδρες ἀντιλάλησαν ἀπὸ τὸ ντουφεκίδι. Κάποτε ὅμως οἱ βαρεῖες πόρτες ὑποχώρησαν καὶ οἱ Ἀγαρηνοὶ ὄρμησαν μέσα με ἀλαλαγμούς· οἱ καλόγεροι δὲν εἶχαν πιὰ ντουφέκια, βόλια, μπαρούτι. Ἅρπαξαν μαχαίρια, ξύλα καὶ πέτρες. Ὁ ἀγώνας ἦταν ἄνισος, καὶ τὸ αἷμα δὲν ἄργησε νὰ πορφυρώσει τὰ τριμμένα καὶ σκονισμένα ράσα. Ὁ ἡγούμενος ἦταν τὴν ὥρα ἐκείνη στὸ ἱερὸ κι ἔκανε τὴν κατάλυση. Οἱ ἄπιστοι τὸν ἅρπαξαν, τὸν ἔδεσαν,τὸν βασάνισαν. Ὕστερα ἔκαψαν καὶ ποδοπάτησαν τὶς ἁγίες εἰκόνες καὶ πῆγαν κι ἔφεραν τὸ ἅγιο δισκοπότηρο, ποὺ εἶχε ἀκόμη μέσα τὴν ἁγία μετάληψη. Ἕνας Τοῦρκος τότε τὸ ἅρπαξε καὶ τὸ πέταξε στὸν γκρεμό. ‐ Σκυλί! οὔρλιασε ὁ γέροντας, καὶ τὰ μάτια του γέμισαν δάκρυα. Ἕνα χαντζάρι ἀνέμισε στὸν ἀέρα καὶ κατεβαίνοντας ἔκοψε τὸ κεφάλι τοῦ ἡγουμένου. Τρεῖς ἡμέρες οἱ γενίτσαροι γλεντοῦσαν τὴ νίκη τους. Κι ὅταν κουράστηκαν νὰ γλεντοῦν, ξεκίνησαν γιὰ τὸν κάμπο. Ἡ εἴδηση τῆς καταστροφῆς ἔπεσε στὴν περιοχὴ σὰν κεραυνός. ‐ Οἱ Τοῦρκοι πάτησαν τὸ μοναστήρι τῆς Παναγιᾶς ! Καὶ θαῦμα; ‐ Δὲν ἔγινε. ‐ Τίποτε; ‐ Τίποτε. Μπροστά, πάνω σὲ μία λεία πέτρα ἦταν, σφηνωμένο λές, τὸ ἅγιο δισκοπότηρο. Ἦταν τὸ δισκοπότηρο τῆς Σπηλιᾶς. Μέσα του ἀνέπαφη μοσχοβολοῦσε ἡ τελευταῖα μετάληψη, ποὺ δὲν πρόφτασε ὁ ἡγούμενος νὰ καταλύσει. Ὁ παπὰς ἔτρεμε. Ὅλοι τους τώρα ἔκλαιγαν. Ἦταν μάρτυρες ἑνὸς θαύματος. Ὁ παπὰς σήκωσε εὐλαβικὰ τὸ δισκοπότηρο κι ἄρχισαν τὸν ἀνήφορο. Τὸ τσοπανόπουλο ἀνέβηκε πετώντας, εἰδοποίησε τὸ χωριὸ καὶ χτύπησαν χαρμόσυνα τὴν καμπάνα. Ὕστερα βγῆκαν νὰ τοὺς προϋπαντήσουν. Τὴν ἄλλη ἡμέρα ξεκίνησαν ὅλοι γιὰ τὸ μοναστήρι. Οἱ παπάδες λαμπροφορημένοι, τὰ ἑξαπτέρυγα, τὰ θυμιατὰ καὶ κόσμος πολύς. Ἐκεῖ ἀποθέσανε τὸ ἅγιο δισκοπότηρο, λειτουργήθηκαν καὶ δόξασαν τὴν Παναγία Σπηλιώτισσα γιὰ τὸ θαῦμα της. Τὸ τσοπανόπουλο ἀπὸ κείνη τὴν ἡμέρα ἔμεινε στὸ μοναστήρι καὶ τὸ ξανάνοιξε ὕστερ᾿ ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ἦταν διαλεγμένος ἀπὸ τὴν Παναγία.Ἔγινε καλόγερος, κι ὅταν ἀργότερα γέμισε ἡ Σπηλιὰ ἀπὸ μοναχούς, ἦταν ἕνας ἐνάρετος καὶ φωτισμένος ἡγούμενος.Καὶ δὲν ἔπαυε νὰ διηγεῖται μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση τὸ θαῦμα ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ. Ἀπὸ τότε ἡ Παναγία πάντα θὰ κάνει καὶ κάποιο θαῦμα στὸ πανηγύρι της! Εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Αττικής: ''Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας'' έκδοση 2007.

Τόν νοῦ σας στά παιδιά, αὐτά εἶναι ὁ κύριος στόχος!

Θυμόμαστε τή Disney νά κυκλοφορά λίγο πρίν τά Χριστούγεννα ταινίες κινουμένων σχεδίων, ὅπως οἱ «’Αριστογάτες», ὁ «Ρομπέν τῶν Δασῶν», ἡ «Λαίδη καί ὁ Ἀλήτης» ἤ ἀργότερα ἡ «Ἄριελ», ὁ «Ἀλαντίν», ἡ «Παναγία τῶν Παρισίων» κλπ. Σέ ὅλη αὐτή τήν πορεία ἕνα ἔμπειρο (καί βασικά ὑποψιασμένο) μάτι μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ μία ἀργή, ἀλλά σταθερή διολίσθηση μέ μηνύματα ὅλο καί πιό...περίεργα, μέσα στό νεοταξικό πνεῦμα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Τά πράγματα ὅμως εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια τρέχουν πλέον (γιά τήν ἀκρίβεια κατρακυλοῦν στόν κατήφορο) μέ ταχύτητα καί ἄνευ προσχημάτων καί ἔτσι φέτος κυκλοφόρησε μία ταινία κινουμένων σχεδίων μέ μία ὁμοφυλόφιλη φιγούρα σέ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ἡ ταινία βεβαίως, παρά τά θετικά σχόλια πού πῆρε (ἀλίμονο!) ἀπό τούς κριτικούς, πρός τό παρόν πατώνει εἰσπρακτικά (καί αὐτό εἶναι φυσικά παρήγορο), ἀλλά καί μόνο ἡ ἐπιλογή δείχνει γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀπόλυτη κυριαρχία τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας καί μάλιστα σέ ὅλους τούς τομεῖς. Εἰδικά δέ στόν χῶρο τῶν παιδικῶν ταινιῶν (ἀλλά καί παιχνιδιῶν) ἡ συγκεκριμένη ἐπιλογή, ὅσο καί ἄν σοκάρει, θά πρέπει πλέον νά θεωρεῖται πολύ λογική, καθώς τά παιδιά εἶναι πού πρέπει νά «ἐκπαιδευτοῦν» ἀπό πολύ τρυφερή ἡλικία καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ ὅλη τή διαστροφική δυσωδία της. Ἀπολύτως ἀναμενόμενο πράγματι μέσα στόν «Strange World», ὅπως εἶναι καί τό ὄνομα τῆς ταινίας. Ὁ ὁποῖος φυσικά καί παράξενος τυγχάνει, ἀλλά καί ἐξολοκλήρου ἀνάποδος. Ὅσο γιά τό εὐρύτερο συμπέρασμα, ἔχει μέν γραφτεῖ καί εἰπωθεῖ πολλές φορές, ἀλλά εἶναι τόσο καίριο καί κρίσιμο, πού δέν πρέπει νά σταματήσουμε νά τό ἐπαναλαμβάνουμε συνεχῶς: τόν νοῦ σας στά παιδιά, αὐτά εἶναι ὁ κύριος στόχος. Νεκτάριος Δαπέργολας

Τόν νοῦ σας στά παιδιά, αὐτά εἶναι ὁ κύριος στόχος!

Θυμόμαστε τή Disney νά κυκλοφορά λίγο πρίν τά Χριστούγεννα ταινίες κινουμένων σχεδίων, ὅπως οἱ «’Αριστογάτες», ὁ «Ρομπέν τῶν Δασῶν», ἡ «Λαίδη καί ὁ Ἀλήτης» ἤ ἀργότερα ἡ «Ἄριελ», ὁ «Ἀλαντίν», ἡ «Παναγία τῶν Παρισίων» κλπ. Σέ ὅλη αὐτή τήν πορεία ἕνα ἔμπειρο (καί βασικά ὑποψιασμένο) μάτι μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ μία ἀργή, ἀλλά σταθερή διολίσθηση μέ μηνύματα ὅλο καί πιό...περίεργα, μέσα στό νεοταξικό πνεῦμα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Τά πράγματα ὅμως εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια τρέχουν πλέον (γιά τήν ἀκρίβεια κατρακυλοῦν στόν κατήφορο) μέ ταχύτητα καί ἄνευ προσχημάτων καί ἔτσι φέτος κυκλοφόρησε μία ταινία κινουμένων σχεδίων μέ μία ὁμοφυλόφιλη φιγούρα σέ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ἡ ταινία βεβαίως, παρά τά θετικά σχόλια πού πῆρε (ἀλίμονο!) ἀπό τούς κριτικούς, πρός τό παρόν πατώνει εἰσπρακτικά (καί αὐτό εἶναι φυσικά παρήγορο), ἀλλά καί μόνο ἡ ἐπιλογή δείχνει γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀπόλυτη κυριαρχία τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας καί μάλιστα σέ ὅλους τούς τομεῖς. Εἰδικά δέ στόν χῶρο τῶν παιδικῶν ταινιῶν (ἀλλά καί παιχνιδιῶν) ἡ συγκεκριμένη ἐπιλογή, ὅσο καί ἄν σοκάρει, θά πρέπει πλέον νά θεωρεῖται πολύ λογική, καθώς τά παιδιά εἶναι πού πρέπει νά «ἐκπαιδευτοῦν» ἀπό πολύ τρυφερή ἡλικία καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ ὅλη τή διαστροφική δυσωδία της. Ἀπολύτως ἀναμενόμενο πράγματι μέσα στόν «Strange World», ὅπως εἶναι καί τό ὄνομα τῆς ταινίας. Ὁ ὁποῖος φυσικά καί παράξενος τυγχάνει, ἀλλά καί ἐξολοκλήρου ἀνάποδος. Ὅσο γιά τό εὐρύτερο συμπέρασμα, ἔχει μέν γραφτεῖ καί εἰπωθεῖ πολλές φορές, ἀλλά εἶναι τόσο καίριο καί κρίσιμο, πού δέν πρέπει νά σταματήσουμε νά τό ἐπαναλαμβάνουμε συνεχῶς: τόν νοῦ σας στά παιδιά, αὐτά εἶναι ὁ κύριος στόχος. Νεκτάριος Δαπέργολας

Τόσο λίγα, τόσο πολλά!

Έχετε δοκιμάσει φρεσκοφρυγανισμένο ψωμάκι με καλό ελαιόλαδο (κατά προτίμηση αγγουρόλαδο ή αγουρέλαιο όπως το λένε πιο επίσημα) , χοντρό αλάτι (κατά προτίμηση αφρό αλατιού) και διάφορα μυρωδικά (κατά προτίμηση μεσογειακής κουζίνας) ; Αν όχι, κάνετε το την αμέσως επόμενη φορά που θα σας περισσέψει ψωμάκι. Ό,τι ψωμάκι να ‘ναι. Ζυμωτό, ολικής, λευκό, χωριάτικο, σπιτικό ή αγοραστό. Το ψωμάκι δεν το πετάμε. Το σεβόμαστε… Ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι δίπλα μας κάποιοι το στερούνται. Θα μου πείτε, πάντα δεν υπήρχαν πεινασμένοι σ’ αυτή τη γη; Οι ευαισθησίες αρχίζουν μόνο όταν το κακό –το όποιο κακό- έρθει δίπλα μας; Μπορεί… Όταν η δυστυχία είναι μακριά θαρρείς που δύσκολα θα σ’ αγγίξει και ακόμη και αν σε απασχολεί είναι αλλιώς. Αν και το ψωμί –ειδικά το ψωμί- πάντα το σεβόμασταν στην πατρίδα μας. Δύσκολα οι παλιότεροι το έβαζαν στον σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα άλλα σκουπίδια. Μεγάλη αμαρτία το είχαν. Ακόμη και τα ψίχουλα από το τραπέζι δεν τα πετούσαν. Δεν τίναζαν τα τραπεζομάντηλα έξω από το σπίτι γιατί η πρόληψη έλεγε ότι πέταγαν τα καλά έξω από την πόρτα τους. Ούτε χάμω δεν το άφηναν να πέσει. Στην Κρήτη πολλοί ηλικιωμένοι αν τους πέσει κάτω ψωμί, το σηκώνουν με ευλάβεια και το φιλούν, το προσκυνούν . Κι αυτό συμβαίνει ακόμη και στις μέρες μας. Δεν είναι τυχαίο που η φράση «άντεστε να φάμε ψωμί» σημαίνει κάλεσμα σε τραπέζι , η φράση «έχουμε φάει μαζί ψωμί κι αλάτι» παραπέμπει σε βαθιές φιλίες, και η φράση «δεν έχει ψωμί να φάει» σηματοδοτεί την απόλυτη φτώχεια.

Η απάντηση του Φώτου Τζαβέλλα!4 Δεκεμβρίου 1803

Μήνας αίματος, θρήνου και ξεριζωμού των Σουλιωτών μα και λύτρωσης, όταν αξιώθηκαν να επιστρέψουν στο Βουνό στις 6 Δεκεμβρίου του 1820, για να ρίξουν το πρώτο ντουφέκι της επανάστασης των Ελλήνων και να χαρίσουν νέες σελίδες δόξας στο Γένος! Βρισκόμαστε στις 4 Δεκεμβρίου του 1803 λίγο πριν το τέλος του Σουλίου και ο Βεζύρης επιθυμεί διακαώς την εξόντωση των Σουλιωτών με πόλεμο και όχι την έξοδό τους με συνθήκη, κάτι που τον κάνει να επιπλήξει τον γιο του Βελή που φαίνεται να συμφώνησε λίγο νωρίτερα με τους Ζερβάτες της Κιάφας για την αποχώρησή τους! Ο Φώτος Τζαβέλλας με επιμονή του Βελή έχει αφεθεί από τον Αλή Πασά από τα Γιάννενα να επιστρέψει στο Σούλι για να διαπραγματευτεί την συνθήκη αποχώρησης και των υπόλοιπων Σουλιωτών, αφήνοντας με την σειρά του (όπως κάποτε ο πατέρας του ο Λάμπρος είχε αφήσει αυτόν), όλη του την φαμελιά σε ομηρία! Την γυναίκα του την Δέσπω Πάνου, την τσούπρα του και τους γιους του Νικόλαο, Κίτσο, Γιαννάκη (Μπακατσέλο) και Κωνσταντή, γνωστοί μετέπειτα αγωνιστές και Στρατηγοί της επαναστάσεως. Η οικογένεια του Φώτου βγήκε από το πολιορκημένο Κούγκι και με συνοδεία Τουρκαλβανών αφού έφτασε στα Γιάννενα, αφέθηκε ο Φώτος να πάει στο Σούλι που είχε πλέον καταλάβει ο Βελή Πασάς. Μετά την αποτυχία του όμως να πραγματοποιήσει το σχέδιό του, που ήταν να φυγαδευτούν οι άμαχοι στην Κέρκυρα και να μείνουν οι μάχιμοι άνδρες για να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων, απομονώθηκε με τον Καλόγερο Σαμουήλ και τους υπό αυτόν Σουλιώτες στο Κούγκι. Ο Βελής Πασάς λέει στον πατέρα του: «εάν εγώ πάτερ μου εστάθηκα ανάξιος δια τον αφανισμόν των Ζερβάτων, ιδού αντίκρυ ο Τζαβέλλας με την γενεάν του και εναπολειφθέντας Σουλιώτας εκλείσθη εις το Κούγκι. Πήγαινε ο ίδιος δια να τον πάρης με τ’ άρματα» Ο Αλή Πασιάς ευθύς έγραψε τω Τζαβέλλα δια να παραδοθή με όσους ευρίσκεται κλεισμένος και ότι αν κάμη το εναντίον, θέλει τους απεράσει όλους μικρούς και μεγάλους από το σπαθί του. Ο Τζαβέλλας τω απεκρίθη ως ακολούθως: «Βεζύρη μου, μη στοχασθής ότι θέλει με εύρης δειλόν και μικρόψυχον επειδή έχεις την γυναίκα μου και τα παιδία εις χείρας σου. Η περίστασις της Πατρίδος μου με κάνει να μη στοχαστώ, ούτε γυναίκα ούτε παιδιά. Είσαι εξουσιαστής να τους κάμης ότι και όπως θέλεις, εγώ όμως με όλην μου την γενεάν και όσους συμπατριώτας έχω μαζί μου είναι αδύνατον να σοι παραδώσωμεν τ’ άρματα» 4 Δεκεμβρίου 1803 Η απόκρισις αύτη εις πολύν θυμόν έφερε τον Βεζύρην κατά του Τζαβέλλα.... (Χρ. Περραιβός έκδοση 1815) Ο Φώτος τίμησε το όνομα του Πατέρα του και με τη σειρά του θυσιάζει την οικογένειά του για την Πατρίδα, ποντάροντας όμως στην πίστη των συμπατριωτών του και γνωρίζοντας καλά μέσα του ότι αν κάνουν αυτό που πρέπει ως Σουλιώτες, δεν θα τολμήσει ο Πασάς να τους πειράξει. Όπως και έγινε! Επακολούθησε φονικότατη μάχη (η τελευταία που καταγράφεται) των στρατευμάτων του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, όπου οι εκατόμβες των νεκρών Αλβανών έπεισαν τον Αλή Πασά να αφήσει τους Σουλιώτες να φύγουν με ευνοϊκή για αυτούς συνθήκη! Γνώριζε ο Βεζύρης καλά μέσα του ότι με τους Σουλιώτες αντίπαλους σε όσο δεινή θέση κι αν βρίσκονταν, ο θρίαμβος από την καταστροφή απείχαν μία μόνο στιγμή. Το θυμόταν από το 1792 μα και από την πρόσφατη εμπειρία του από την τετράχρονη φθοροποιό για αυτόν πολιορκία, όπου του είχαν φύγει σχεδόν τα μισά στρατεύματα, εκτός των χιλιάδων νεκρών και του καταβαραθρωμένου τους ηθικού! Η οικογένεια του Φώτου αφήνεται ελεύθερη και μαζί με τις άλλες οικογένειες Σουλιωτών, αναχωρούν για την Πάργα και την Κέρκυρα μεγαλώνοντας τη νέα γενιά Ηρώων! Αυτή που θα μπει μπροστά στην Ελληνική Επανάσταση και θα απελευθερώσει την Ελλάδα μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Δεκέμβριος! Μήνας Σουλιωτών! Του Κωστα Τζαβέλλα.