Λόγος στην Κυριακή των Μυροφόρων και στον Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία (Άγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας).

Αδελφές και μητέρες, Πρέπει να δώσουμε προσοχή στην αξιέπαινη τόλμη του μακαρίου Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία, και να μιμηθούμε την αγαθή προαίρεση και πράξη του (Ματθ. κζ’ 57-60, Μάρκ. ιε’ 42-46, Λουκ. κγ’ 50-54, Ιω. ιθ’ 38-42). Διότι εάν το αγαθό έργο, που έκανε ο Ιωσήφ στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, το μελετούμε μέσα στην ψυχή μας, να που κι εμείς σαν ακριβώς σε σεντόνι (Ματθ. κζ’ 59, Μάρκ. ιε’ 46, Λουκ. κγ’ 53) μέσα στην καρδιά μας τυλίγουμε το σώμα του Κυρίου, περιστρέφοντας στη διάνοιά μας την αγία ταφή Του και στη μνήμη της ψυχής το τοποθετούμε, ώστε ποτέ να μη λησμονούμε το μυστήριό Του. Ποιος, λοιπόν, δεν θα θαυμάσει τον σεμνό Ιωσήφ (Μάρκ. ιε’ 43), ο οποίος με το να προτιμήσει την ευσέβεια και την αγάπη προς τον Χριστό, παρέβλεψε τους φόβους και πήγε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Κυρίου (Ματθ. κζ’ 58, Μάρκ. ιε’ 43, Λουκ. κγ’ 52, Ιω. ιθ’ 38); Δεν έσβησε την πίστη του το βουλευτικό αξίωμά του, δεν τον εμπόδισε ο πλούτος (Ματθ. κζ’ 57), ούτε έγινε κώλυμα ο φόβος της σωματικής κοπώσεως, αλλά και το αξίωμα -διότι ήταν βουλευτής (Μάρκ. ιε’ 43, Λουκ. κγ’ 50), δηλαδή έφορος της αγοράς πραγμάτων- και τον πλούτο και το σώμα του, αφήνοντάς τα προκαταβολικά στην άκρη, έσπευσε να λάβει πριν από όλα τον Χριστό. Δεν τον φόβισε η εναντίον του Χριστού έχθρα των Ιουδαίων, αλλά τόλμησε και ζήτησε και πήρε και απαίτησε να ταφεί ο Κύριος.Ε παινώ την πίστη σου, Ιωσήφ. Μακαρίζω την προαίρεσή σου. Υποκλίνομαι με σεβασμό στο έργο σου. Ελεεινολογώ τους ανθρώπους εκείνους, που αγαπούν τους φίλους τους τον καιρό της ευημερίας τους και τους πλησιάζουν, τον καιρό όμως της δυστυχίας τους τους αποστρέφονται και τους αποφεύγουν. Επειδή, λοιπόν, είναι μακάριο το έργο του Ιωσήφ, ας το μιμηθούμε. Και πώς θα το μιμηθούμε; Ακούστε, αδελφές μου. Είναι κάποιος κλεισμένος στη φυλακή, καταδικασμένος, περιφρονημένος, μισημένος από συγγενείς και φίλους και γείτονες; Ας πάμε στη φυλακή να τον επισκεφθούμε, να τον ελευθερώσουμε από τη φυλακή, να εγγυηθούμε γι’ αυτόν, να συνεισφέρουμε όλοι και καλύπτοντας τα χρέη του με το σεντόνι της συνεισφοράς μας και της άρσεως του βάρους του, να τα θάψουμε (Ματθ. κε’ 36). Είναι ο άλλος κατάκοιτος από αρρώστια; Ας τον υπηρετήσουμε, ας του προσφέρουμε αυτά που απαλύνουν την αρρώστια του, ας δέσουμε τα τραύματά του και με τη θεραπεία, ας θάψουμε τους πόνους του στην υγεία (Ματθ. κε’ 36). Είναι ένας άλλος αιχμάλωτος; Ας τον εξαγοράσουμε, ας τον βγάλουμε από τα χέρια αυτών που τον κρατούν, ας τον ελευθερώσουμε και ας τον οδηγήσουμε στην πατρίδα του, για να τον κρατήσουμε έτσι και στην ευσέβεια. Άλλος ζει μέσα στις απολαύσεις τού βίου και γενικά περνά τη ζωή του μέσα στα πράγματα του κόσμου; Να τον συμβουλέψουμε και με την καλή συμβουλή να τον πιάσουμε και μαζί του να πάμε προς την Εκκλησία και με την παρουσία του εκεί να τον βγάλουμε έξω από τους μάταιους δρόμους της ζωής του. Εάν κάνουμε αυτά, με οσιότητα ενταφιάζουμε το σώμα του Ιησού και μιμούμαστε τον Ιωσήφ. Αλλά μάθετε, αδελφές μου, πως κι η καθεμιά σας μόνη της μπορεί να εφαρμόσει τον τρόπο του Ιωσήφ. Η κακή συνήθεια και η πονηρή έξη είναι ο Πιλάτος. Της καθεμιάς σας το σώμα είναι και μέλος τού Χριστού. Διότι όλοι οι Χριστιανοί είμαστε σώμα και μέλη του Χριστού (Α’ Κορ. στ’ 15, ιβ’ 17). Όποιος έχει θεοφιλή λογισμό και αγαπά να εφαρμόζει τις εντολές του Χριστού, είναι μαθητής τού Χριστού και ονομάζεται Ιωσήφ. Όποιος, λοιπόν, ελευθερώσει τα σαρκικά του μέλη και τα αισθητήρια του σώματός του από την πονηρή συνήθεια και τα απομακρύνει από τον κακό τρόπο ζωής και την κακή διαγωγή, προσευχόμενος προς τον Θεό νύχτα και ημέρα για να γλιτώσει από τη διάπραξη της αμαρτίας, αυτός ζητά και παίρνει το σώμα τού Ιησού, «διότι όποιος ζητά λαβαίνει και όποιος ψάχνει βρίσκει» (Ματθ. ζ’ 8). Όταν ο Ιωσήφ ζήτησε, πήρε το σώμα τού Κυρίου (Ματθ. ηζ’ 58-59, Μάρκ. ιε’ 43-45, Λουκ. κγ’ 52-53, Ιω. ιθ’ 38). Και εσύ, ζητώντας από τον Θεό να σε απομακρύνει από την αμαρτία, λαβαίνεις αυτό που ζητάς και βγάζεις το σώμα σου έξω από τη δουλεία των κακών. Ο Ιωσήφ κατεβάζοντας το σώμα του Κυρίου από τον Σταυρό και αγοράζοντας σεντόνι και τυλίγοντάς το, το τοποθέτησε στο καινούργιο του μνήμα (Ματθ. κζ’ 59-60, Μάρκ. ιε’ 46, Λουκ. κγ’ 53, Ιω. ιθ’ 40-42). Και κάθε άνθρωπος που εγκατέλειψε την αμαρτία και ζει με σωφροσύνη και συχνάζει στην εκκλησία και αγαπά τις αρετές και εξασκεί την ελεημοσύνη και δέχεται την ακτημοσύνη και εφαρμόζει τη νηστεία, στην καρδιά του φουσκώνει από υψηλοφροσύνη και κενοδοξία, όταν σκέφτεται τις αρετές του. Όταν όμως επικαλείται τον Κύριο και φέρνει στη μνήμη του τα αμαρτήματά του, τότε ταπεινώνεται και παρακαλεί τον Κύριο να αποκαθηλωθεί από αυτά, και δεν υπερηφανεύεται, ούτε υψηλοφρονεί. Αυτός, λοιπόν, με την ανάμνηση των κακών που έπραξε, γκρεμίζοντας το φρόνημά του από την υψηλοφροσύνη των κατορθωμάτων του και φτάνοντας στην ταπεινοφροσύνη, αυτός εξαγοράζει και την ψυχή του από τα πάθη όπως το σεντόνι (ο.π.). Διότι, όποιος ταπεινώνεται στο φρόνημα και κοπιάζει σωματικά στα αγαθά έργα, βρίσκει συγχώρηση των παραλείψεών του, και όποιος ξεφεύγει από τα αμαρτήματα και ελευθερώνεται από αυτά, εξαγοράζει οπωσδήποτε την ψυχή του. Διότι κάθε ψυχή που εργάζεται την αμαρτία έχει πουληθεί από την ίδια την προαίρεσή της και μέχρι τότε που κατέχεται στα αμαρτήματα είναι δούλη και γηρασμένη και έχει ρυπαρή συνείδηση, όταν όμως με ταπείνωση και σωματικό κόπο ελευθερωθεί από τα κακά, θεωρείται καθαρή, γιατί παίρνοντας την άφεση των αμαρτιών αποβάλλει τον ρύπο που προέρχεται από τα πάθη. Διότι λέει ο Ψαλμωδός, «δες την ταπείνωσή μου και τον κόπο μου και συγχώρησε όλες τις αμαρτίες μου» (Ψαλμ. κδ’ 18). Όταν, λοιπόν, η ψυχή θα βρει άφεση των δικών της αμαρτημάτων, τότε γίνεται λευκό σεντόνι, επειδή έχει αποκτήσει καθαρή καρδιά που είναι χωρισμένη από κάθε ρύπο. Ας εγκαταλείψει, λοιπόν, η καθεμιά την αμαρτία που διαπράττει και έτσι θα εξαγοράσει την ψυχή της κάνοντάς την καθαρή. Τότε και ο λογισμός της θα διεγείρεται και θα κινείται μελετώντας αγαθά και το σώμα υπάκουο στην ενάρετη και καθαρή ψυχή, σαν κάτω από λευκό σεντόνι (Ιω. ιθ’ 40), περιτυλιγμένο και δεμένο μαζί της, δεν θα μπορεί πια να κινείται προς τη διάπραξη της αμαρτίας. Διότι, ό,τι εργάζεται η ψυχή με το σώμα, αυτό μελετά και περιστρέφει με τους λογισμούς, και ό,τι λογίζεται στη διάνοια, αυτό και πράττει με τα μέλη του σώματος. Όταν, λοιπόν, λογίζεται και διαπράττει καλά, συμμαζεύεται από τα κακά. Διότι το σώμα δεσμεύεται από την καθαρή καρδιά και δεν πράττει τα κακά. Όταν, λοιπόν, έτσι ζει ο άνθρωπος και με τα έργα της μετάνοιας (Πράξ. κστ’ 20) και με την ενθύμηση των αμαρτημάτων του ταπεινώνεται, τότε καταθέτει στο μνημονευτικό της ψυχής τη σωτήρια πολιτεία του Χριστού. Και όπως ακριβώς ο Ιωσήφ, όταν έθαψε το σώμα του Κυρίου κύλησε μεγάλο λίθο στη θύρα του μνημείου (Ματθ. κζ’ 60, Μάρκ. ιε’ 46), έτσι και ο άνθρωπος που εργάζεται τα καλά έργα, κάνοντας σαν κάποιο καινούργιο μνημείο την καρδιά του (Ματθ. κζ’ 60), θάβει και αποθησαυρίζει σ’ αυτήν την συναναστροφή με τον Κύριο επάνω στη γη και τις θύρες της ψυχής, που είναι οι αισθήσεις του σώματος, τοποθετεί κλειδαριά, για να μη κλαπεί ο αγαθός θησαυρός. Και μακάρι κι εσείς, αγαπητές αδελφές, να μη χάσετε τον θησαυρό που σας κάνει πλούσιες πνευματικά, αλλά έχοντας την ασφαλή ζωή μέσα στην καρδιά σας να την απολαύσετε. Διότι, εάν η ενθύμηση του υλικού χρυσού θησαυρού ευφραίνει τις καρδιές αυτών που τον έχουν, πολύ περισσότερο ο θησαυρός της ζωής μας, ο Ιησούς Χριστός, αποταμιευμένος στις ψυχές μας, θα μας χαροποιήσει και θα μας διατηρήσει στα αγαθά, γιατί Αυτός είναι η πηγή των αγαθών και σ’ Αυτόν ανήκει κάθε δοξολογία, τιμή και προσκύνηση, μαζί και στον χωρίς αρχή Πατέρα Του και στο πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν.

«Η παραστρατημένη και η Γερόντισσα Γαλακτία»

Πολλά περιστατικά από την ένθεη ζωή της Γερόντισσας Γαλακτίας έχουν διασωθεί και προωθήθηκαν κατά καιρούς στις στήλες της δημοσιότητας. Επιθυμώ να αναφερθώ σε ένα, που δείχνει την μητρότητα και την στοργή της, την ασυνθηκολόγητη μάχη της εναντίον της αμαρτίας αλλά και την μεταποιητική φροντίδα της σε κάθε συντετριμμένο αμαρτωλό. Αληθινά, έτρεφε τέτοια αγάπη σε ανθρώπους που ήταν θύματα των Αδαμιαίων μας κληροδοτημάτων και της επήρειας του διαβόλου, ώστε έδινε την εντύπωση ότι όσους η κοινωνία ήταν έτοιμη να τους κλείσει στη φυλακή λόγω οξείας παραβατικότητας και ανάρμοστης διαγωγής, εκείνη τους καταχωρούσε ευχαρίστως στην «φυλακή» της καρδιάς της, προκειμένου να τους χαρίσει την πραγματική ελευθερία… Πολλά τα περιστατικά… Θα αναφερθώ στην περίπτωση μιας παραστρατημένης που συγκέντρωνε πάνω της τις λοξές ματιές του «αμίαντου» κοινωνικού περίγυρου και την απαρέσκεια των ναρκισσιστών της τελειότητας. Δεν θα αναφέρω τόπο διαμονής, ηλικία, όνομα και οικογενειακά χαρακτηριστικά, γιατί σκοπός μου δεν είναι να καταδείξω πρόσωπα αλλά να διαζωγραφίσω το μέγεθος της αγάπης του Θεού, που αισθητοποιείται μέσω των ενσάρκων φορέων της παρουσίας Του, που είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας… Ήταν μια νεαρή γυναίκα με πολύπλαγκτη βιοτή από τα παιδικά της χρόνια. Ζούσε μέσα στην ορφάνια, την φτώχια, την κακουχία, την στέρηση, του καθημερινού βιοποριστικού έργου την οδύνη, αρκετών ανθρώπων την βαρβαρότητα, των πλουσίων τη βλοσυρότητα, των αφεντάδων την κακοήθεια και φυσικά των συγγενών και φίλων την λησμοσύνη… Πόσα τέτοια νέα παιδιά που στερούνται τα προς το ζην, δεν θυματοποιούνται ποικιλοτρόπως από «σαρκοβόρα» και απάνθρωπα αφεντικά και αδυνατούν να αποσπασθούν από τον εκμαυλισμό και την εκμετάλλευση των προαγωγών τους! Τραγικά σπουργιτάκια! Τα λευκά φτερά της παιδικής τους αγνότητας και του εφηβικού ενθουσιασμού τους, τα τραυμάτισε θανάσιμα η θανατηφόρος «λόγχη» της σύγχρονης πορνοδιαστροφικής βουλιμίας… Ζητούν ψωμί και λαμβάνουν πληγή… Κακώσεις που αιμορροούν μια ζωή πάνω στην ψυχοσωματική τους ολότητα… Και αυτά ονομάζονται από την δήθεν χειραφετημένη κοσμική αντίληψη «χαροποιές ευκαιρίες» και «τερψίγονες επαφές»! Τους γίνεται δεύτερη φύση η αναγκαστική τους μύηση στη γευσιγνωσία του βούρκου και έχουν έπειτα να αντιμετωπίσουν και την ανελέητη κατακραυγή όλων εκείνων, των οποίων υπήρξαν τραγικά θύματα… Προς Θεού, δεν αμνηστεύουμε την αμαρτία που είναι θανασιμότατη, καθώς εντάσσει σε καθοδική πορεία το «κατ’ εικόνα» με το οποίο μας προικοδότησε ο Θεός και κοπροποιεί απόλυτα την ανθρώπινη αξία και προοπτική. Απλά, στιγματίζουμε την ανθρώπινη υποκρισία, που ενώ δημιουργεί την υποδομή τέτοιων νοσηρών καταστάσεων, καταλήγει και στην αποκαρδιωτική καταφορά των αιχμαλωτισμένων στα δυσώδη μπουντρούμια της παραβατικότητας και της διάβρωσης, αντί να τείνει χέρι βοηθείας, προκειμένου να αναπνεύσουν το ζείδωρο οξυγόνο της Χάριτος και να επιδιώξουν την άμεση αποδέσμευση από τα δόκανα της φρικιαστικής αυτής υποδούλωσης και ψυχοσωματικής αποδόμησης… Η τσακισμένη εκείνη από την αμαρτία κοπέλα, βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά της Γερόντισσας Γαλακτίας. Η σεσημασμένη κοντά στην Χαριτωμένη! Η κατεγνωσμένη δια τον βίον, κοντά στη διακεκριμένη ως προς τον τρόπον! Η υπόκοσμη δίπλα στην υπέρκαλλη! Το επισυρόμενο μιαντήριο συντροφιά με το ουράνιο ευωδιαστήριο! Ο βόρβορος πλησίον στο θησαυρό! Δεν λέγεται, δεν περιγράφεται η αγαθή και σωτήρια αυτή συντυχία! Δεν μου τα είπαν, τα είδα, τα έζησα από πρώτο χέρι. Τα έβλεπα καθημερινά… Περίμενε η τραγική εκείνη ύπαρξη κάθε βράδυ να αδειάσει το σπίτι από ανθρώπινη παρουσία. Ερχόταν με το αυτοκίνητό της. Γονάτιζε και έβαζε το κεφάλι της πάνω στα πόδια της καθήμενης, ανήμπορης σωματικά Γερόντισσας… Δεν μιλούσε. Έκλαιγε μόνο, με κάτι δάκρυα ασταμάτητα, καυτά, θαλερά… Η Γερόντισσα έκλαιγε και εκείνη σιωπηλά και την χάιδευε στοργικά στο κεφάλι: «Γλυκό μου κοριτσάκι» την άκουσα και της είπε κάποτε, «να ’ξερες πόσο σε αγαπά ο Χριστός»! Κάποτε, μια θερινή βραδιά, καθόταν έξω στην αυλή. Το ίδιο σκηνικό. Αδιαφορούσαν για την έκπληξη ή και την επίκριση των διερχομένων που τις έβλεπαν. Η ευτέλειά μου ευρίσκετο μέσα στο δωμάτιο της Γερόντισσας. Κάτι έγραφα. Ήταν ανοιχτό το παράθυρο της πόρτας. Άκουσα τα γλυκά αλλά και αφυπνιστικά λόγια της γιαγιάς, όπως απευθύνονταν ήρεμα, στοργικά, σαν δροσιστική αύρα στα αυτιά και στα εσώψυχα της γυναίκας εκείνης: – «Όλοι μας παιδί μου λίγο ή πολύ εργαστήκαμε στου σκοταδιού τα έργα, εδουλέψαμε στου διαβόλου το χωράφι και πικράναμε τον Χριστό! Καιρός να αποτινάξουμε από πάνω μας τον κουρνιαχτό της αμαρτίας, να πάρομε τον δρόμο της επιστροφής και να γυρίσομε στο σπίτι του Πατέρα μας! Μας περιμένει με λαχτάρα και αγωνία! Πάνω στο Σταυρό «ύφανε» για τον καθένα μας καινούργια λαμπερή στολή. Αρκεί να τον αφήσομε να μας πλησιάσει. Αυτός φλέγεται να το κάνει. Αν του το επιτρέψουμε, τότε μια ρανίδα από το Πανάγιο Αίμα Του, όταν σμίξει με ένα δικό μας καυτό δάκρυ μετάνοιας, όχι μόνο κάνει απόσβεση χρεών, αλλά μας καινουργιώνει κιόλας ενώπιον του Δικαιοκρίτου Θεού… Εμένα που με βλέπεις, έχω κάνει χειρότερα από εσένα! Αλλά επιστρέφω κάθε μέρα κοντά Του και ελπίζω στο έλεός Του». – «Μη μου τα λες σ’ εμένα θεία Γαλάτεια αυτά», απάντησε η κοπέλα. «Σε ξέρω καλά. Ούτε αέρας δεν σε έχει αγγίξει. Τί μου λες τώρα ότι εσύ είσαι από εμένα χειρότερη…» – «Και όμως παιδί μου, ισχύει απόλυτα αυτό που σου είπα», συνέχισε η ακατάκριτη και ταπεινότατη Γερόντισσα..! «Ο Θεός, παιδί μου, διαφορετικά κρίνει! Είμαι χειρότερη από εσένα, γιατί ένοιωσα από μικρή την αγάπη του Θεού, αλλ’ όμως τις δωρεές Του δεν τις εργάσθηκα για την δική Του Δόξα! Αυτό είναι βαρύτερο απ’ όσα έκανες εσύ!». Πέρασε καιρός, δεν την βλέπαμε πια να έρχεται τα βράδια. Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, 7 Αυγούστου, κατέβηκα κατά τις 9μμ από τον Ναό της Οσίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στο σπίτι της Γερόντισσας. Αμέσως, μου δίνει ένα γράμμα από την κοπέλα εκείνη, που το διακρατώ ως ιερότατο κειμήλιο και αφυπνιστική σάλπιγγα στα ώτα της δικής μου ψυχής… Ήταν γραμμένο με μολύβι σε χονδρό χαρτί, σαν αυτό του κρεοπωλείου. Αναφέρει τα εξής: «Θεία Γαλάτεια,δεν έρχομαι, γιατί διαγνώστηκα με τέσσερεις καρκίνους στα ζωτικά όργανα. Είμαι χαρούμενη που φεύγω από την ζωή, γιατί με βοήθησες και μίσησα την αμαρτία και αγάπησα το Χριστό! Δεν έχω όμως ποτέ εξομολογηθεί, γιατί αν θυμάσαι, δίσταζα να το κάνω… Έχω κάνει πολλά αίσχη στη ζωή μου… Και με συγγενείς μου εξ’ αγχιστείας πήγα, και έμβρυα πρέπει να σκότωσα με τα χάπια που έπαιρνα (αντισυλληπτικά). Όμως δεν μπήκα σφήνα ποτέ σε παντρεμένα ζευγάρια και δεν επέτρεψα ποτέ ανώμαλες πράξεις πάνω στο σώμα μου, που οι άνδρες ξετρελαίνονται γι’ αυτά. Πιέστηκα αλλά δεν υποχώρησα. Τώρα ήρθε η ώρα να εξαγορευθώ, μπας και ξεμαγαρίσω. Πες στον π. Αντώνιο, αν δικαιούμαι κι εγώ το κλειδί του Παραδείσου να μη μου το στερήσει. Τον παρακαλώ πολύ να έρθει οπόταν μπορέσει να εξομολογηθώ. Σε φιλώ, η τάδε». Συγκλονίστηκα από το γράμμα και το κράτησα. Απάντησα όμως ότι θα πήγαινα την επομένη. Ήμουν κάθιδρος και αποκαμωμένος. Η Γερόντισσα αντέδρασε έντονα. Διεξήχθη η εξής στιχομυθία: «Τί είπες; Δεν πας απόψε; Πάρε το πετραχήλι και πήγαινε αμέσως». «Δεν πάω απόψε, είμαι κουρασμένος, θα πάω αύριο». «Πήγαινε παιδί μου σε παρακαλώ». «Δεν πάω απόψε». «Πήγαινε σε παρακαλώ. Δεν έχω εγώ χατήρι;» Στο άκουσμα της τελευταίας αυτής φράσης, πήρα το πετραχήλι και κατευθύνθηκα στο αυτοκίνητο. Κάποιος εκ των εξομολογηθέντων με περίμενε με προορισμό το διπλανό χωριό, την Αληθινή, όπου διαμένω. Όταν χτύπησα την πόρτα της βαριά ασθενούσης γυναίκας, διαπίστωσα ότι με είδε σαν «τον από μηχανής Θεό» όπως συνέβαινε στις αρχαίες τραγωδίες. Ήθελε γονατιστή, σαν κατάδικη να εξομολογηθεί. Την εμπόδισα, λέγοντάς της, ότι αν το πράξει, θα κάνω το ίδιο κι εγώ, θα γονατίσω, και θα είναι αφορμή να ταλαιπωρηθώ επειδή ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος… Έτσι, συμβιβάστηκε και καθίσαμε και οι δύο. Τί να πω; Δεν ξέρω αν είχα και αν έχω μεταδεί τέτοια συγκλονιστική εξομολόγηση και τέτοια δακρύβρεχτη μετάνοια! Μπροστά μας ένοιωθα τον Χριστό, να απαντά καταφατικά στην αγωνία για λύτρωση, να τέρπεται στη μετάνοια, να ακούει τους στεναγμούς, να υπολογίζει τα δάκρυα, να αισθάνεται το θρήνο, να επιγινώσκει την συντριβή, να προσλαμβάνει και να μεταποιεί μια ταλαιπωρημένη από την αμαρτία ψυχή! Έφυγα κυριολεκτικά «πετώντας»! Αναπτερωμένος και ενθουσιασμένος που μια ψυχή, επέστρεψε από το εμπαθές προαίρημα στο φυσικό θέλημα. Έσπασε τις αλυσίδες των παθών και καταχωρήθηκε πανηγυρικά στον κόσμο «της ελευθερίας των τέκνων του Θεού»! Αποτέλεσμα; Το ίδιο βράδυ ξαφνικά η υγεία της επιδεινώθηκε! 2 π.μ. την παρέλαβε ασθενοφόρο και έκανε την διακομιδή της σε νοσοκομείο του Ηρακλείου! Πόσο δίκιο είχε η Οσία Γερόντισσα που επέμενε να μεταβώ άμεσα στην πρόσκληση της γυναίκας εκείνης! Αν περίμενα την επομένη, θα έφευγε απροπαράσκευη στο ταξίδι για την Αιωνιότητα! Επικοινωνούσαμε τηλεφωνικώς όσο ήταν στο νοσοκομείο και τις έδινα κατευθύνσεις. Πέρασε τις λιγοστές ημέρες που της απέμειναν με συνεχή Θεία Κοινωνία, μελέτη και αδιάλειπτη προσευχή! Ήσυχα ήσυχα ένα πρωινό, έκλεισε τα μάτια της στον κόσμο τούτο τον παρερχόμενο και πολυστένακτο, για να τα ανοίξει ολόλαμπρα στην «ακατάλυτη και αχειροποίητη του ουρανού σκηνή» (Β΄Κορ. Ε΄1-10). Στο ξόδι της συμμετείχε πρωτοστατικά η Γερόντισσα Γαλακτία. Την έκλαιγε αναστάσιμα: «Μαζί με την μανούλα σου και με την Αντωνούλα μου (την ανηψιά της) παιδί μου να αναπαυθείς. Να χαίρεσθε και να με περιμένετε…». Σημειωτέον, την μητέρα της κοπέλας εκείνης που σχετίζονταν κάπως με την Πόμπια, κυριολεκτικά την συντηρούσε βιοποριστικά η Γερόντισσα! Ήταν μια αγνότατη, μαρτυρική και αξιαγάπητη ύπαρξη! Λίγα χρόνια πριν κοιμηθεί η Γερόντισσά μας, είδε ολοζώντανη την μητέρα εκείνη στα ολόλευκα ντυμένη και με ευδιάκριτα άσπρα φτερά στην ωμοπλάτη! Της είπε: – «Πώς ντύθηκες βρε έτσι; Μπαλαρίνα έγινες;» – «Όχι, απάντησε εκείνη! Είμαι Άγγελος εδώ που είμαι! Για κοίτα και λίγο πιο πέρα να δεις με ποια είμαι στην ίδια βαθμίδα και με την ίδια περιβολή». Κοίταξε η Γερόντισσα και είδε την ανηψιά της την Αντωνούλα που παιδιόθεν μεγάλωσε, να λάμπει και εκείνη και να φέρει πάνω της, την ίδια αγγελική φορεσιά!!! Στον επικήδειο της γυναίκας που είναι το κεντρικό πρόσωπο της αφηγήσεώς μας, μου έδωσε εντολή η Γερόντισσα να αναφέρω τα εξής: «Αυτή που προπέμπουμε, σήμερα, έχω απόλυτη την βεβαιότητα για την σωτηρία της. Την εξομολόγησα και διαπίστωσα ότι είχε γρηγορούσα συνείδηση στη ζωή της, γι’ αυτό αξιώθηκε να έχει και δυνατή μετάνοια στην κοίμησή της! Και φυσικά τώρα τυγχάνει και παραδεισένιας πρόσληψης και συνεχούς Θεοφανείας, μέσα στα Άχραντα σκηνώματα της δόξης του Χριστού»! Ζούμε σε μια εποχή εκτροπής και διαστροφής, χυδαιότητος και δολιότητος αφού δεν έχουμε μόνο την ακολασία των πράξεων αλλά και την μετάλλαξη των εννοιών, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει πλέον ψυχοσωματικά διαστραφεί. Π.χ. η λέξη «παρθενία» εκλαμβάνεται σήμερα ως συνώνυμη της ανωμαλίας και εναντιθέτως, η ποικιλότροπη διαφθορά θεωρείται «εύσημο παλικαριάς» και «παράσημο ανδρείας»! Και αυτά δεν συμβαίνουν μόνο μεταξύ νεανιζόντων παιδιών που ζουν έντονα, λόγω ηλικιακής ακμής, την έξαρση της σαρκικότητας, αλλά και μεταξύ ανθρώπων ωριμότερης ηλικίας, που με τους εναγκαλισμούς, τους ασπασμούς και τις αισχρότητες του ψεύτικου και πρόχειρου έρωτα, διακωμωδούν την αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της και την παρουσιάζουν σαν το πιο φθηνό απόκτημα που μπορεί κάποιος να διαθέτει στον τόπο μας… Αν είναι και κληρικός, άνθρωπος δηλαδή ταγμένος με την ποιμαντική του σαγήνη «εις το αρπάσαι κόσμον και δούναι Θεώ» κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο, «καλόν ήν αυτώ ει ούκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. ΚΣΤ΄, 24). Αλλοίμονο στον κληρικό που ναρκοθετεί «έργω και λόγω» την οδό της μετανοίας των ανθρώπων και γίνεται με το παράδειγμα και την σαπρολογία του προαγωγός στο ψηλαφητό σκοτάδι της αμαρτίας! Οι πόρνες μπορεί να σωθούν, ιδιαίτερα όσες υπήρξαν θύματα οδυνηρών παιδικών χρόνων και δύσκολων συγκυριών ζωής… Οι εκπορνευτές, όμως, και εξωραϊστές της πορνείας, αποκλείεται! Τους αναμένει η αφάνεια, το εξώτερον σκότος, η πιο φλογισμένη «αγκαλιά» της αιωνίου κολάσεως! Μην ξεχνάμε ότι ο Άγιος Πορφύριος, επέτρεψε και ενθάρρυνε τις πόρνες να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό, όταν κατά λάθος μπήκε την παραμονή των Φώτων στο δικό τους χώρο, αλλά εμπόδισε αυστηρά την «αμίαντη» τσατσά που τις είχε στην δούλεψή της και τις επιστράτευσε στο έργο αυτό, να πράξει το ίδιο… Άλλωστε, στα θέματα αυτά, για μας τους κληρικούς ισχύει, όσα διακελεύεται στο βιβλίο των ερωταποκρίσεών του, ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης: «…Πρέπει να γνωρίζετε ότι οι κρίσεις του Δικαίου Κριτή είναι πολλές και διάφορες, όπως και οι ανταποδόσεις, τις οποίες πρόκειται να κάνει σ’ αυτούς που αμαρτάνουν στο σώμα τους. Γιατί αλλιώς κρίνεται ο πιστός, και αλλιώς ο άπιστος. Γιατί αυτός που γνώριζε το θέλημα του Κυρίου του και το πρόδωσε, αυτός θα δαρεί πολύ. Και άλλο είναι το κρίμα εκείνου που πόρνευσε στα νιάτα του, και άλλο εκείνου που πόρνευσε στα γηρατειά του. Άλλο είναι το κρίμα του ανύπαντρου, και άλλο εκείνου που έχει γυναίκα. Και άλλο επίσης είναι το κρίμα εκείνου που συγκατοικεί με ποταπή (ξετσίπωτη), και άλλο εκείνου που έχει γυναίκα σεμνή. Και άλλο είναι το βάρος εκείνου που παρανόμησε σε μία, και άλλο αν έχει μολυνθεί με πολλές. Και άλλο είναι το βάρος του δασκάλου και του Ιερέα, και άλλο του απλού ανθρώπου.. Διότι οι δυνατοί, αναφέρει η Αγία Γραφή, θα τιμωρηθούν αυστηρότερα από κάθε άλλον όταν αμαρτήσουν.. Άλλο είναι όταν γίνεται από συνήθεια κακή, και άλλο από γοητεία της στιγμής. Άλλη επίσης συγγνώμη έχει αυτός που υποκύπτει, και θλίβεται, και υποφέρει και άλλη αυτός που αμαρτάνει, και ζει αμέριμνος ή καυχάται κιόλας.. Και το τελευταίο: αλλιώς τιμωρείται αυτός που φυσιολογικά αμαρτάνει, και με άλλο τρόπο και μάλιστα αυστηρότερα από κάθε αμαρτία, θα τιμωρηθεί αυτός που διαπράττει την παρά φύση αμαρτία των Σοδόμων (πρωκτική διαστροφή), την οποία ούτε τα άλογα ζώα κάνουν! Η Αγία Γραφή, διηγούμενη γι’ αυτή την φοβερή αμαρτία λέγει: «Φεύγε από την βρομερότατη ασέλγεια των Σοδόμων, για να αποφύγεις την φωτιά και το θειάφι που έπεσε στην πεντάπολη εκείνη»… Η γη εκείνη των Σοδόμων, που είναι η πιο εύφορη πεδιάδα της οικουμένης, ως απόδειξη της κακίας της κατακάηκε και αφού έγινε πυρίκαυστη, έμεινε για πάντα άγονη και σε ακατάλληλες εποχές βλαστάνει φυτά. Ο Απόστολος Πέτρος, αναφερόμενος στην καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων λέγει: <Ο Κύριος γνωρίζει να γλυτώνει τους ευσεβείς από πειρασμό, και τους άδικους τους φυλάσσει κολαζόμενους την ημέρα της κρίσεως και μάλιστα αυτούς που πορεύονται πίσω από άλλη σάρκα με επιθυμία μιασμού… >. Αν εκείνοι, μόνο για την σιχαμερή εκείνη εργασία, έγιναν παρανάλωμα φωτιάς και Θείου, πόσο αξίζουμε εμείς την τιμωρία, οι οποίοι διαβάζουμε συνεχώς τον νόμο του Θεού, τους Προφήτες και τους Αποστόλους και κάνουμε χειρότερα; Ας τα ακούσουν αυτά οι παντρεμένοι με γυναίκες και από ερωτική μανία και σπατάλη σαρκική, κυρίως από έλλειψη φόβου Θεού, εγκαταλείποντας τον φυσιολογικό τρόπο συνεύρεσης, αναμιγνύονται μαζί τους με τρόπο εμετικό και αφύσικο, οι οποίοι δεν θα έχουν καμμιά απολογία την ημέρα της κρίσεως..» (Από το Βιβλίο «Αναστασίου Σιναΐτου – ερωταποκρίσεις» σελ. 60-62, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ) Όλα αυτά εγράφησαν, γιατί η γυναίκα εκείνη στη μορφή της μας κρύβει όλους μας. Ας μην παραξενευθεί κάποιος ότι δήθεν τον παρομοιάζουμε με μια τέτοια βδελυρή προσωπικότητα. Γιατί αν ο άνθρωπος έμαθε να κάνει διακρίσεις και να κατατάσσει σε ποιότητες τις αμαρτίες του, δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο με τον Παντεπόπτη Θεό, που ξέρει ότι πολλοί εύκολοι επικριτές, διαπράττουν στα κρυφά απείρως χειρότερα έργα και είναι «άπιαστοι κλέφτες», έναντι κάποιων άλλων που διαμορφώθηκαν από μικροί μέσα στα πλαστήρια της αδικίας, του τρόμου και της παιδικής εκμετάλλευσης και σπρώχθηκαν σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, που είναι δαχτυλοδεικτούμενος, γιατί ακριβώς είναι γνωστός και φανερός… Όλοι, όμως, οι άπιαστοι-επικριτές, θα αποδειχθούν έμφορτοι σε αμαρτωλά πεπραγμένα δραπέτες και θα αξιολογηθούν ανάλογα «εν ημέρα αδεκάστου ετάσεως»! Τώρα γλυκοχαράζει στον ορίζοντα η αυγή της Νέας Διαθήκης. Από το ένα μέρος μαζί με την γυναίκα του ιστορήματος τούτου, ας βρεθούμε όλοι εμείς οι κατάδικοι, οι εξόριστοι του Παραδείσου, οι αιχμάλωτοι των παθών, προκειμένου να αναπτερώσουμε την ελπίδα και να ιδιοποιηθούμε «επ’ Εκκλησίας» την λύτρωση που εκπηγάζει από τα Άχραντα Πάθη και το Κενό Μνημείο του Σωτήρος μας! Και από εκεί, πάνω από την κορφή του βουνού, ανατέλλει ο λαμπρός Ήλιος της αυθεντικής αγάπης (όχι της εμετικής αγαπολογίας και ελευθεροτροπίας που δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων σήμερα), που θα διαλύσει την παγωνιά και θα θερμάνει την καρδιακή μας ψυχρότητα. Όπως ανεβαίνει στο στερέωμα σιγά-σιγά, στέλνει τις ακτίνες Του ομοιόβαθμα προς πάσα κατεύθυνση. Όλοι πρέπει να μάθουν τί αξίζει η γλυκειά Του θαλπωρή. Κι όλοι πρέπει να τρέξουν ν’ αποθέσουν, στου Ήλιου αυτού την θέα, τα βάρη των ενοχικών καταστάσεων που τους πιέζουν φορτικά και συμπνίγουν όλες τις ψυχικές ικμάδες τους… Στο ταπεινό μας αυθεντικότατο διήγημα, ξανασαρκώθηκε η αμαρτωλός του Ευαγγελίου στην υπόσταση μιας σύγχρονης παραστρατημένης γυναίκας… Είχε, όμως, τέτοια αγαθή κατάληξη ο μολυσμένος βίος της, που μας υπενθύμισε το άφατο έλεος, την ακένωτη φιλανθρωπία του Χριστού αλλά και την διαφορετική κρίση του Θεανθρώπου από τις εμπαθείς και κοντόφθαλμες αξιολογήσεις «ημών των αλαζόνων και χοϊκών»… Και είναι αυτό το πιο ελπιδοφόρο, το πιο σημαντικό δίδαγμα για όλους μας. Και στο μεν όργανο της αγάπης του Θεού στην περίπτωση του διηγήματος τούτου, ήτοι την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία, της απευθύνουμε κατακλείοντας τον λόγο, την διάπυρη ικετευτική κραυγή μας «μη διαλείπεις πρεσβεύειν υπέρ ημών»! Την δε σεμνοπρεπούσα γυναίκα μέσα στην αμαρτία της και αστραποφεγγούσα από την γενναιότροπη και βαθυκάρδια μετάνοιά της, (που η Γερόντισσα της δωροφόρησε με την στάση ζωής, την διδαχή και την προσευχή της), την καταστέφουμε με τα αρμόζοντα σ’ αυτήν παρακάτω επίκαιρα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου: «Και από θανάτου μεν προς την αιώνιον οδεύσεις ζωήν, από δε της παρ’ ανθρώπων ατιμίας επί την δόξαν παρά Θεού˙ και από των εν κόσμω θλίψεων και κολάσεων επί τας αιωνίους αναπαύσεις τας συν Αγγέλοις. Γη σε πολίτην ουκ απεδέξατο, αλλ’ ουρανός υποδέξεται, κόσμος εδίωξεν, αλλά βαστάσουσιν Άγγελοι παραστήσαι σε Χριστώ…» ΑΜΗΝ!

«Η παραστρατημένη και η Γερόντισσα Γαλακτία»

Πολλά περιστατικά από την ένθεη ζωή της Γερόντισσας Γαλακτίας έχουν διασωθεί και προωθήθηκαν κατά καιρούς στις στήλες της δημοσιότητας. Επιθυμώ να αναφερθώ σε ένα, που δείχνει την μητρότητα και την στοργή της, την ασυνθηκολόγητη μάχη της εναντίον της αμαρτίας αλλά και την μεταποιητική φροντίδα της σε κάθε συντετριμμένο αμαρτωλό. Αληθινά, έτρεφε τέτοια αγάπη σε ανθρώπους που ήταν θύματα των Αδαμιαίων μας κληροδοτημάτων και της επήρειας του διαβόλου, ώστε έδινε την εντύπωση ότι όσους η κοινωνία ήταν έτοιμη να τους κλείσει στη φυλακή λόγω οξείας παραβατικότητας και ανάρμοστης διαγωγής, εκείνη τους καταχωρούσε ευχαρίστως στην «φυλακή» της καρδιάς της, προκειμένου να τους χαρίσει την πραγματική ελευθερία… Πολλά τα περιστατικά… Θα αναφερθώ στην περίπτωση μιας παραστρατημένης που συγκέντρωνε πάνω της τις λοξές ματιές του «αμίαντου» κοινωνικού περίγυρου και την απαρέσκεια των ναρκισσιστών της τελειότητας. Δεν θα αναφέρω τόπο διαμονής, ηλικία, όνομα και οικογενειακά χαρακτηριστικά, γιατί σκοπός μου δεν είναι να καταδείξω πρόσωπα αλλά να διαζωγραφίσω το μέγεθος της αγάπης του Θεού, που αισθητοποιείται μέσω των ενσάρκων φορέων της παρουσίας Του, που είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας… Ήταν μια νεαρή γυναίκα με πολύπλαγκτη βιοτή από τα παιδικά της χρόνια. Ζούσε μέσα στην ορφάνια, την φτώχια, την κακουχία, την στέρηση, του καθημερινού βιοποριστικού έργου την οδύνη, αρκετών ανθρώπων την βαρβαρότητα, των πλουσίων τη βλοσυρότητα, των αφεντάδων την κακοήθεια και φυσικά των συγγενών και φίλων την λησμοσύνη… Πόσα τέτοια νέα παιδιά που στερούνται τα προς το ζην, δεν θυματοποιούνται ποικιλοτρόπως από «σαρκοβόρα» και απάνθρωπα αφεντικά και αδυνατούν να αποσπασθούν από τον εκμαυλισμό και την εκμετάλλευση των προαγωγών τους! Τραγικά σπουργιτάκια! Τα λευκά φτερά της παιδικής τους αγνότητας και του εφηβικού ενθουσιασμού τους, τα τραυμάτισε θανάσιμα η θανατηφόρος «λόγχη» της σύγχρονης πορνοδιαστροφικής βουλιμίας… Ζητούν ψωμί και λαμβάνουν πληγή… Κακώσεις που αιμορροούν μια ζωή πάνω στην ψυχοσωματική τους ολότητα… Και αυτά ονομάζονται από την δήθεν χειραφετημένη κοσμική αντίληψη «χαροποιές ευκαιρίες» και «τερψίγονες επαφές»! Τους γίνεται δεύτερη φύση η αναγκαστική τους μύηση στη γευσιγνωσία του βούρκου και έχουν έπειτα να αντιμετωπίσουν και την ανελέητη κατακραυγή όλων εκείνων, των οποίων υπήρξαν τραγικά θύματα… Προς Θεού, δεν αμνηστεύουμε την αμαρτία που είναι θανασιμότατη, καθώς εντάσσει σε καθοδική πορεία το «κατ’ εικόνα» με το οποίο μας προικοδότησε ο Θεός και κοπροποιεί απόλυτα την ανθρώπινη αξία και προοπτική. Απλά, στιγματίζουμε την ανθρώπινη υποκρισία, που ενώ δημιουργεί την υποδομή τέτοιων νοσηρών καταστάσεων, καταλήγει και στην αποκαρδιωτική καταφορά των αιχμαλωτισμένων στα δυσώδη μπουντρούμια της παραβατικότητας και της διάβρωσης, αντί να τείνει χέρι βοηθείας, προκειμένου να αναπνεύσουν το ζείδωρο οξυγόνο της Χάριτος και να επιδιώξουν την άμεση αποδέσμευση από τα δόκανα της φρικιαστικής αυτής υποδούλωσης και ψυχοσωματικής αποδόμησης… Η τσακισμένη εκείνη από την αμαρτία κοπέλα, βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά της Γερόντισσας Γαλακτίας. Η σεσημασμένη κοντά στην Χαριτωμένη! Η κατεγνωσμένη δια τον βίον, κοντά στη διακεκριμένη ως προς τον τρόπον! Η υπόκοσμη δίπλα στην υπέρκαλλη! Το επισυρόμενο μιαντήριο συντροφιά με το ουράνιο ευωδιαστήριο! Ο βόρβορος πλησίον στο θησαυρό! Δεν λέγεται, δεν περιγράφεται η αγαθή και σωτήρια αυτή συντυχία! Δεν μου τα είπαν, τα είδα, τα έζησα από πρώτο χέρι. Τα έβλεπα καθημερινά… Περίμενε η τραγική εκείνη ύπαρξη κάθε βράδυ να αδειάσει το σπίτι από ανθρώπινη παρουσία. Ερχόταν με το αυτοκίνητό της. Γονάτιζε και έβαζε το κεφάλι της πάνω στα πόδια της καθήμενης, ανήμπορης σωματικά Γερόντισσας… Δεν μιλούσε. Έκλαιγε μόνο, με κάτι δάκρυα ασταμάτητα, καυτά, θαλερά… Η Γερόντισσα έκλαιγε και εκείνη σιωπηλά και την χάιδευε στοργικά στο κεφάλι: «Γλυκό μου κοριτσάκι» την άκουσα και της είπε κάποτε, «να ’ξερες πόσο σε αγαπά ο Χριστός»! Κάποτε, μια θερινή βραδιά, καθόταν έξω στην αυλή. Το ίδιο σκηνικό. Αδιαφορούσαν για την έκπληξη ή και την επίκριση των διερχομένων που τις έβλεπαν. Η ευτέλειά μου ευρίσκετο μέσα στο δωμάτιο της Γερόντισσας. Κάτι έγραφα. Ήταν ανοιχτό το παράθυρο της πόρτας. Άκουσα τα γλυκά αλλά και αφυπνιστικά λόγια της γιαγιάς, όπως απευθύνονταν ήρεμα, στοργικά, σαν δροσιστική αύρα στα αυτιά και στα εσώψυχα της γυναίκας εκείνης: – «Όλοι μας παιδί μου λίγο ή πολύ εργαστήκαμε στου σκοταδιού τα έργα, εδουλέψαμε στου διαβόλου το χωράφι και πικράναμε τον Χριστό! Καιρός να αποτινάξουμε από πάνω μας τον κουρνιαχτό της αμαρτίας, να πάρομε τον δρόμο της επιστροφής και να γυρίσομε στο σπίτι του Πατέρα μας! Μας περιμένει με λαχτάρα και αγωνία! Πάνω στο Σταυρό «ύφανε» για τον καθένα μας καινούργια λαμπερή στολή. Αρκεί να τον αφήσομε να μας πλησιάσει. Αυτός φλέγεται να το κάνει. Αν του το επιτρέψουμε, τότε μια ρανίδα από το Πανάγιο Αίμα Του, όταν σμίξει με ένα δικό μας καυτό δάκρυ μετάνοιας, όχι μόνο κάνει απόσβεση χρεών, αλλά μας καινουργιώνει κιόλας ενώπιον του Δικαιοκρίτου Θεού… Εμένα που με βλέπεις, έχω κάνει χειρότερα από εσένα! Αλλά επιστρέφω κάθε μέρα κοντά Του και ελπίζω στο έλεός Του». – «Μη μου τα λες σ’ εμένα θεία Γαλάτεια αυτά», απάντησε η κοπέλα. «Σε ξέρω καλά. Ούτε αέρας δεν σε έχει αγγίξει. Τί μου λες τώρα ότι εσύ είσαι από εμένα χειρότερη…» – «Και όμως παιδί μου, ισχύει απόλυτα αυτό που σου είπα», συνέχισε η ακατάκριτη και ταπεινότατη Γερόντισσα..! «Ο Θεός, παιδί μου, διαφορετικά κρίνει! Είμαι χειρότερη από εσένα, γιατί ένοιωσα από μικρή την αγάπη του Θεού, αλλ’ όμως τις δωρεές Του δεν τις εργάσθηκα για την δική Του Δόξα! Αυτό είναι βαρύτερο απ’ όσα έκανες εσύ!». Πέρασε καιρός, δεν την βλέπαμε πια να έρχεται τα βράδια. Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, 7 Αυγούστου, κατέβηκα κατά τις 9μμ από τον Ναό της Οσίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στο σπίτι της Γερόντισσας. Αμέσως, μου δίνει ένα γράμμα από την κοπέλα εκείνη, που το διακρατώ ως ιερότατο κειμήλιο και αφυπνιστική σάλπιγγα στα ώτα της δικής μου ψυχής… Ήταν γραμμένο με μολύβι σε χονδρό χαρτί, σαν αυτό του κρεοπωλείου. Αναφέρει τα εξής: «Θεία Γαλάτεια,δεν έρχομαι, γιατί διαγνώστηκα με τέσσερεις καρκίνους στα ζωτικά όργανα. Είμαι χαρούμενη που φεύγω από την ζωή, γιατί με βοήθησες και μίσησα την αμαρτία και αγάπησα το Χριστό! Δεν έχω όμως ποτέ εξομολογηθεί, γιατί αν θυμάσαι, δίσταζα να το κάνω… Έχω κάνει πολλά αίσχη στη ζωή μου… Και με συγγενείς μου εξ’ αγχιστείας πήγα, και έμβρυα πρέπει να σκότωσα με τα χάπια που έπαιρνα (αντισυλληπτικά). Όμως δεν μπήκα σφήνα ποτέ σε παντρεμένα ζευγάρια και δεν επέτρεψα ποτέ ανώμαλες πράξεις πάνω στο σώμα μου, που οι άνδρες ξετρελαίνονται γι’ αυτά. Πιέστηκα αλλά δεν υποχώρησα. Τώρα ήρθε η ώρα να εξαγορευθώ, μπας και ξεμαγαρίσω. Πες στον π. Αντώνιο, αν δικαιούμαι κι εγώ το κλειδί του Παραδείσου να μη μου το στερήσει. Τον παρακαλώ πολύ να έρθει οπόταν μπορέσει να εξομολογηθώ. Σε φιλώ, η τάδε». Συγκλονίστηκα από το γράμμα και το κράτησα. Απάντησα όμως ότι θα πήγαινα την επομένη. Ήμουν κάθιδρος και αποκαμωμένος. Η Γερόντισσα αντέδρασε έντονα. Διεξήχθη η εξής στιχομυθία: «Τί είπες; Δεν πας απόψε; Πάρε το πετραχήλι και πήγαινε αμέσως». «Δεν πάω απόψε, είμαι κουρασμένος, θα πάω αύριο». «Πήγαινε παιδί μου σε παρακαλώ». «Δεν πάω απόψε». «Πήγαινε σε παρακαλώ. Δεν έχω εγώ χατήρι;» Στο άκουσμα της τελευταίας αυτής φράσης, πήρα το πετραχήλι και κατευθύνθηκα στο αυτοκίνητο. Κάποιος εκ των εξομολογηθέντων με περίμενε με προορισμό το διπλανό χωριό, την Αληθινή, όπου διαμένω. Όταν χτύπησα την πόρτα της βαριά ασθενούσης γυναίκας, διαπίστωσα ότι με είδε σαν «τον από μηχανής Θεό» όπως συνέβαινε στις αρχαίες τραγωδίες. Ήθελε γονατιστή, σαν κατάδικη να εξομολογηθεί. Την εμπόδισα, λέγοντάς της, ότι αν το πράξει, θα κάνω το ίδιο κι εγώ, θα γονατίσω, και θα είναι αφορμή να ταλαιπωρηθώ επειδή ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος… Έτσι, συμβιβάστηκε και καθίσαμε και οι δύο. Τί να πω; Δεν ξέρω αν είχα και αν έχω μεταδεί τέτοια συγκλονιστική εξομολόγηση και τέτοια δακρύβρεχτη μετάνοια! Μπροστά μας ένοιωθα τον Χριστό, να απαντά καταφατικά στην αγωνία για λύτρωση, να τέρπεται στη μετάνοια, να ακούει τους στεναγμούς, να υπολογίζει τα δάκρυα, να αισθάνεται το θρήνο, να επιγινώσκει την συντριβή, να προσλαμβάνει και να μεταποιεί μια ταλαιπωρημένη από την αμαρτία ψυχή! Έφυγα κυριολεκτικά «πετώντας»! Αναπτερωμένος και ενθουσιασμένος που μια ψυχή, επέστρεψε από το εμπαθές προαίρημα στο φυσικό θέλημα. Έσπασε τις αλυσίδες των παθών και καταχωρήθηκε πανηγυρικά στον κόσμο «της ελευθερίας των τέκνων του Θεού»! Αποτέλεσμα; Το ίδιο βράδυ ξαφνικά η υγεία της επιδεινώθηκε! 2 π.μ. την παρέλαβε ασθενοφόρο και έκανε την διακομιδή της σε νοσοκομείο του Ηρακλείου! Πόσο δίκιο είχε η Οσία Γερόντισσα που επέμενε να μεταβώ άμεσα στην πρόσκληση της γυναίκας εκείνης! Αν περίμενα την επομένη, θα έφευγε απροπαράσκευη στο ταξίδι για την Αιωνιότητα! Επικοινωνούσαμε τηλεφωνικώς όσο ήταν στο νοσοκομείο και τις έδινα κατευθύνσεις. Πέρασε τις λιγοστές ημέρες που της απέμειναν με συνεχή Θεία Κοινωνία, μελέτη και αδιάλειπτη προσευχή! Ήσυχα ήσυχα ένα πρωινό, έκλεισε τα μάτια της στον κόσμο τούτο τον παρερχόμενο και πολυστένακτο, για να τα ανοίξει ολόλαμπρα στην «ακατάλυτη και αχειροποίητη του ουρανού σκηνή» (Β΄Κορ. Ε΄1-10). Στο ξόδι της συμμετείχε πρωτοστατικά η Γερόντισσα Γαλακτία. Την έκλαιγε αναστάσιμα: «Μαζί με την μανούλα σου και με την Αντωνούλα μου (την ανηψιά της) παιδί μου να αναπαυθείς. Να χαίρεσθε και να με περιμένετε…». Σημειωτέον, την μητέρα της κοπέλας εκείνης που σχετίζονταν κάπως με την Πόμπια, κυριολεκτικά την συντηρούσε βιοποριστικά η Γερόντισσα! Ήταν μια αγνότατη, μαρτυρική και αξιαγάπητη ύπαρξη! Λίγα χρόνια πριν κοιμηθεί η Γερόντισσά μας, είδε ολοζώντανη την μητέρα εκείνη στα ολόλευκα ντυμένη και με ευδιάκριτα άσπρα φτερά στην ωμοπλάτη! Της είπε: – «Πώς ντύθηκες βρε έτσι; Μπαλαρίνα έγινες;» – «Όχι, απάντησε εκείνη! Είμαι Άγγελος εδώ που είμαι! Για κοίτα και λίγο πιο πέρα να δεις με ποια είμαι στην ίδια βαθμίδα και με την ίδια περιβολή». Κοίταξε η Γερόντισσα και είδε την ανηψιά της την Αντωνούλα που παιδιόθεν μεγάλωσε, να λάμπει και εκείνη και να φέρει πάνω της, την ίδια αγγελική φορεσιά!!! Στον επικήδειο της γυναίκας που είναι το κεντρικό πρόσωπο της αφηγήσεώς μας, μου έδωσε εντολή η Γερόντισσα να αναφέρω τα εξής: «Αυτή που προπέμπουμε, σήμερα, έχω απόλυτη την βεβαιότητα για την σωτηρία της. Την εξομολόγησα και διαπίστωσα ότι είχε γρηγορούσα συνείδηση στη ζωή της, γι’ αυτό αξιώθηκε να έχει και δυνατή μετάνοια στην κοίμησή της! Και φυσικά τώρα τυγχάνει και παραδεισένιας πρόσληψης και συνεχούς Θεοφανείας, μέσα στα Άχραντα σκηνώματα της δόξης του Χριστού»! Ζούμε σε μια εποχή εκτροπής και διαστροφής, χυδαιότητος και δολιότητος αφού δεν έχουμε μόνο την ακολασία των πράξεων αλλά και την μετάλλαξη των εννοιών, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει πλέον ψυχοσωματικά διαστραφεί. Π.χ. η λέξη «παρθενία» εκλαμβάνεται σήμερα ως συνώνυμη της ανωμαλίας και εναντιθέτως, η ποικιλότροπη διαφθορά θεωρείται «εύσημο παλικαριάς» και «παράσημο ανδρείας»! Και αυτά δεν συμβαίνουν μόνο μεταξύ νεανιζόντων παιδιών που ζουν έντονα, λόγω ηλικιακής ακμής, την έξαρση της σαρκικότητας, αλλά και μεταξύ ανθρώπων ωριμότερης ηλικίας, που με τους εναγκαλισμούς, τους ασπασμούς και τις αισχρότητες του ψεύτικου και πρόχειρου έρωτα, διακωμωδούν την αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της και την παρουσιάζουν σαν το πιο φθηνό απόκτημα που μπορεί κάποιος να διαθέτει στον τόπο μας… Αν είναι και κληρικός, άνθρωπος δηλαδή ταγμένος με την ποιμαντική του σαγήνη «εις το αρπάσαι κόσμον και δούναι Θεώ» κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο, «καλόν ήν αυτώ ει ούκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. ΚΣΤ΄, 24). Αλλοίμονο στον κληρικό που ναρκοθετεί «έργω και λόγω» την οδό της μετανοίας των ανθρώπων και γίνεται με το παράδειγμα και την σαπρολογία του προαγωγός στο ψηλαφητό σκοτάδι της αμαρτίας! Οι πόρνες μπορεί να σωθούν, ιδιαίτερα όσες υπήρξαν θύματα οδυνηρών παιδικών χρόνων και δύσκολων συγκυριών ζωής… Οι εκπορνευτές, όμως, και εξωραϊστές της πορνείας, αποκλείεται! Τους αναμένει η αφάνεια, το εξώτερον σκότος, η πιο φλογισμένη «αγκαλιά» της αιωνίου κολάσεως! Μην ξεχνάμε ότι ο Άγιος Πορφύριος, επέτρεψε και ενθάρρυνε τις πόρνες να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό, όταν κατά λάθος μπήκε την παραμονή των Φώτων στο δικό τους χώρο, αλλά εμπόδισε αυστηρά την «αμίαντη» τσατσά που τις είχε στην δούλεψή της και τις επιστράτευσε στο έργο αυτό, να πράξει το ίδιο… Άλλωστε, στα θέματα αυτά, για μας τους κληρικούς ισχύει, όσα διακελεύεται στο βιβλίο των ερωταποκρίσεών του, ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης: «…Πρέπει να γνωρίζετε ότι οι κρίσεις του Δικαίου Κριτή είναι πολλές και διάφορες, όπως και οι ανταποδόσεις, τις οποίες πρόκειται να κάνει σ’ αυτούς που αμαρτάνουν στο σώμα τους. Γιατί αλλιώς κρίνεται ο πιστός, και αλλιώς ο άπιστος. Γιατί αυτός που γνώριζε το θέλημα του Κυρίου του και το πρόδωσε, αυτός θα δαρεί πολύ. Και άλλο είναι το κρίμα εκείνου που πόρνευσε στα νιάτα του, και άλλο εκείνου που πόρνευσε στα γηρατειά του. Άλλο είναι το κρίμα του ανύπαντρου, και άλλο εκείνου που έχει γυναίκα. Και άλλο επίσης είναι το κρίμα εκείνου που συγκατοικεί με ποταπή (ξετσίπωτη), και άλλο εκείνου που έχει γυναίκα σεμνή. Και άλλο είναι το βάρος εκείνου που παρανόμησε σε μία, και άλλο αν έχει μολυνθεί με πολλές. Και άλλο είναι το βάρος του δασκάλου και του Ιερέα, και άλλο του απλού ανθρώπου.. Διότι οι δυνατοί, αναφέρει η Αγία Γραφή, θα τιμωρηθούν αυστηρότερα από κάθε άλλον όταν αμαρτήσουν.. Άλλο είναι όταν γίνεται από συνήθεια κακή, και άλλο από γοητεία της στιγμής. Άλλη επίσης συγγνώμη έχει αυτός που υποκύπτει, και θλίβεται, και υποφέρει και άλλη αυτός που αμαρτάνει, και ζει αμέριμνος ή καυχάται κιόλας.. Και το τελευταίο: αλλιώς τιμωρείται αυτός που φυσιολογικά αμαρτάνει, και με άλλο τρόπο και μάλιστα αυστηρότερα από κάθε αμαρτία, θα τιμωρηθεί αυτός που διαπράττει την παρά φύση αμαρτία των Σοδόμων (πρωκτική διαστροφή), την οποία ούτε τα άλογα ζώα κάνουν! Η Αγία Γραφή, διηγούμενη γι’ αυτή την φοβερή αμαρτία λέγει: «Φεύγε από την βρομερότατη ασέλγεια των Σοδόμων, για να αποφύγεις την φωτιά και το θειάφι που έπεσε στην πεντάπολη εκείνη»… Η γη εκείνη των Σοδόμων, που είναι η πιο εύφορη πεδιάδα της οικουμένης, ως απόδειξη της κακίας της κατακάηκε και αφού έγινε πυρίκαυστη, έμεινε για πάντα άγονη και σε ακατάλληλες εποχές βλαστάνει φυτά. Ο Απόστολος Πέτρος, αναφερόμενος στην καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων λέγει: <Ο Κύριος γνωρίζει να γλυτώνει τους ευσεβείς από πειρασμό, και τους άδικους τους φυλάσσει κολαζόμενους την ημέρα της κρίσεως και μάλιστα αυτούς που πορεύονται πίσω από άλλη σάρκα με επιθυμία μιασμού… >. Αν εκείνοι, μόνο για την σιχαμερή εκείνη εργασία, έγιναν παρανάλωμα φωτιάς και Θείου, πόσο αξίζουμε εμείς την τιμωρία, οι οποίοι διαβάζουμε συνεχώς τον νόμο του Θεού, τους Προφήτες και τους Αποστόλους και κάνουμε χειρότερα; Ας τα ακούσουν αυτά οι παντρεμένοι με γυναίκες και από ερωτική μανία και σπατάλη σαρκική, κυρίως από έλλειψη φόβου Θεού, εγκαταλείποντας τον φυσιολογικό τρόπο συνεύρεσης, αναμιγνύονται μαζί τους με τρόπο εμετικό και αφύσικο, οι οποίοι δεν θα έχουν καμμιά απολογία την ημέρα της κρίσεως..» (Από το Βιβλίο «Αναστασίου Σιναΐτου – ερωταποκρίσεις» σελ. 60-62, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ) Όλα αυτά εγράφησαν, γιατί η γυναίκα εκείνη στη μορφή της μας κρύβει όλους μας. Ας μην παραξενευθεί κάποιος ότι δήθεν τον παρομοιάζουμε με μια τέτοια βδελυρή προσωπικότητα. Γιατί αν ο άνθρωπος έμαθε να κάνει διακρίσεις και να κατατάσσει σε ποιότητες τις αμαρτίες του, δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο με τον Παντεπόπτη Θεό, που ξέρει ότι πολλοί εύκολοι επικριτές, διαπράττουν στα κρυφά απείρως χειρότερα έργα και είναι «άπιαστοι κλέφτες», έναντι κάποιων άλλων που διαμορφώθηκαν από μικροί μέσα στα πλαστήρια της αδικίας, του τρόμου και της παιδικής εκμετάλλευσης και σπρώχθηκαν σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, που είναι δαχτυλοδεικτούμενος, γιατί ακριβώς είναι γνωστός και φανερός… Όλοι, όμως, οι άπιαστοι-επικριτές, θα αποδειχθούν έμφορτοι σε αμαρτωλά πεπραγμένα δραπέτες και θα αξιολογηθούν ανάλογα «εν ημέρα αδεκάστου ετάσεως»! Τώρα γλυκοχαράζει στον ορίζοντα η αυγή της Νέας Διαθήκης. Από το ένα μέρος μαζί με την γυναίκα του ιστορήματος τούτου, ας βρεθούμε όλοι εμείς οι κατάδικοι, οι εξόριστοι του Παραδείσου, οι αιχμάλωτοι των παθών, προκειμένου να αναπτερώσουμε την ελπίδα και να ιδιοποιηθούμε «επ’ Εκκλησίας» την λύτρωση που εκπηγάζει από τα Άχραντα Πάθη και το Κενό Μνημείο του Σωτήρος μας! Και από εκεί, πάνω από την κορφή του βουνού, ανατέλλει ο λαμπρός Ήλιος της αυθεντικής αγάπης (όχι της εμετικής αγαπολογίας και ελευθεροτροπίας που δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων σήμερα), που θα διαλύσει την παγωνιά και θα θερμάνει την καρδιακή μας ψυχρότητα. Όπως ανεβαίνει στο στερέωμα σιγά-σιγά, στέλνει τις ακτίνες Του ομοιόβαθμα προς πάσα κατεύθυνση. Όλοι πρέπει να μάθουν τί αξίζει η γλυκειά Του θαλπωρή. Κι όλοι πρέπει να τρέξουν ν’ αποθέσουν, στου Ήλιου αυτού την θέα, τα βάρη των ενοχικών καταστάσεων που τους πιέζουν φορτικά και συμπνίγουν όλες τις ψυχικές ικμάδες τους… Στο ταπεινό μας αυθεντικότατο διήγημα, ξανασαρκώθηκε η αμαρτωλός του Ευαγγελίου στην υπόσταση μιας σύγχρονης παραστρατημένης γυναίκας… Είχε, όμως, τέτοια αγαθή κατάληξη ο μολυσμένος βίος της, που μας υπενθύμισε το άφατο έλεος, την ακένωτη φιλανθρωπία του Χριστού αλλά και την διαφορετική κρίση του Θεανθρώπου από τις εμπαθείς και κοντόφθαλμες αξιολογήσεις «ημών των αλαζόνων και χοϊκών»… Και είναι αυτό το πιο ελπιδοφόρο, το πιο σημαντικό δίδαγμα για όλους μας. Και στο μεν όργανο της αγάπης του Θεού στην περίπτωση του διηγήματος τούτου, ήτοι την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία, της απευθύνουμε κατακλείοντας τον λόγο, την διάπυρη ικετευτική κραυγή μας «μη διαλείπεις πρεσβεύειν υπέρ ημών»! Την δε σεμνοπρεπούσα γυναίκα μέσα στην αμαρτία της και αστραποφεγγούσα από την γενναιότροπη και βαθυκάρδια μετάνοιά της, (που η Γερόντισσα της δωροφόρησε με την στάση ζωής, την διδαχή και την προσευχή της), την καταστέφουμε με τα αρμόζοντα σ’ αυτήν παρακάτω επίκαιρα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου: «Και από θανάτου μεν προς την αιώνιον οδεύσεις ζωήν, από δε της παρ’ ανθρώπων ατιμίας επί την δόξαν παρά Θεού˙ και από των εν κόσμω θλίψεων και κολάσεων επί τας αιωνίους αναπαύσεις τας συν Αγγέλοις. Γη σε πολίτην ουκ απεδέξατο, αλλ’ ουρανός υποδέξεται, κόσμος εδίωξεν, αλλά βαστάσουσιν Άγγελοι παραστήσαι σε Χριστώ…» ΑΜΗΝ!

Η ἀγάπη, που ξεκινάει ἀπό τόν Θεό δέν πρόκειται να εκλείψη εἰς τόν αἰῶνα...

Ὑπόθεσε ὅτι ἀρρωσταίνεις, ὅτι παθαίνεις σκωληκοειδίτιδα καὶ σὲ πᾶνε γιὰ ἐγχείρησι στο νοσοκομείο. Μετὰ τὴν ἐγχείρηση, μόλις ἀρχίσης νὰ ξυπνᾶς ἀπὸ τὴν νάρκωσι, ἐὰν σὲ ρωτήσουν ποιον ἀγαπᾶς, θὰ πῆς τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾶς περισσότερο. Η πρωτόνοια τοῦ νοῦ σου, ὁ ὁποῖος ἀκόμη δεν διέπεται ἀπὸ τὴν βούλησί σου, θὰ πάη στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο. Ἐὰν αὔριο τὸ πρόσωπο αὐτὸ δὲν σοῦ δώση σημασία, ἐὰν αὔριο ἀντιδράση, ἂν φύγη, ἂν σὲ κατηγορήση, θὰ τὸ μισήσης· θὰ πάψης νὰ τὸ ἔχης μέσα στην καρδιά σου καὶ θὰ ἀναρωτιέσαι: Πῶς ἔγινε αὐτό; Πῶς ἄλλαξα ἐγώ; Τότε, πρῶτον, θὰ ἀνακαλύψης πὼς ἡ ἀγάπη σου δὲν ἦταν γνήσια... Ήταν ἁμαρτωλή; Ὄχι ἀλλὰ δὲν ἦταν κάτι τὸ θεϊκό· ἦταν κάτι τὸ ἀνθρώπινο. "Κάθε τι τὸ ἀνθρώπινο ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος". Δεύτερον, ἡ ἀγάπη σου αὐτή, ὅπως καὶ τὸ μίσος ἢ ὁ χωρισμὸς ποὺ τώρα μπαίνει, θὰ σοῦ ἀποκαλύψουν τὴν σχετικὴ ἑτεροκρατία ποὺ ὑπάρχει μέσα στὴν ψυχή σου. Θὰ σοῦ ἀποκαλύψουν τὸν ἕτερο νόμο, ὁ ὁποῖος βασιλεύει μέσα στὴν φύσι μας”. Θὰ σοῦ ἀποκαλύψουν πόσο ἀνίσχυροι εἴμαστε καὶ πόσο τὸ ὑποσυνείδητό μας εἶναι ἰσχυρὸ καὶ μᾶς ἀπωθεῖ. Τρίτον, θὰ σοῦ ἀποδείξουν πόσο εγωιστές είμαστε, ὥστε, μόλις διαταραχθῆ ἡ σχέσις μας με κάποιο πρόσωπο, τὸ ἀφήνομε καὶ μένομε μὲ τὸν ἑαυτό μας. Τέλος, θὰ σοῦ ἀποκαλύψουν πόσο απομονωμένος εἶναι ὁ ἑαυτός μας, δηλαδή γιὰ μᾶς Θεὸς εἶναι ὁ ἑαυτός μας καὶ ὄχι ὁ Θεός... Αντιθέτως, ἐὰν μέσα στην καρδιά σου εἶναι ὁ Θεός, τότε, ἐὰν σε ρωτήσουν ποιὸν ἀγαπᾶς, ἀμέσως θὰ πῆς, ἐγὼ τὸν Θεὸν ἀγαπῶ. Αὐτὸ θὰ ἀνέβη ἀμέσως στον κόλπο τῆς καρδιᾶς σου καὶ στὸ στόμα σου. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν Θεόν, πηγαίνει καὶ πρὸς τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο καὶ πρὸς ὅλα, καὶ δὲν πρόκειται να εκλείψη εἰς τὸν αἰῶνα, διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἀδιάπτωτος.... Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

«Δεν παίρνεις λοιπόν όπλο φθαρτό, αλλά πνευματικό. Φυτεύεσαι στο νοητό Παράδεισο».

ΒΑΠΤΙΣΗ Έλεγε ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης: -Ὅταν πεθάνεις καί ἔχεις βαφτίσει ἕνα παιδί, ἐκείνη τή λαμπάδα πού εἶχες τότε, πού γινόταν η βάφτιση, αὐτήν τήν ἴδια θά τήν κρατάει τό βαφτιστικό σου παιδί ἀναμμένη δίπλα στό λείψανό σου καί θά εἶναι μία προσευχή καί μία παρηγοριά στήν ὥρα πού ἡ ψυχή θά ἀνεβαίνει γιά τόν οὐρανό... Πολλοί ρωτούν γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας, αν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί; Γιατί μας βαπτίζουν νήπια καταστρατηγώντας την ελευθερία μας; Ερωτήματα που ακούγονται συχνά και μας προκαλούν, με τη σειρά μας, να ρωτήσουμε: Όταν το νήπιο είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε; Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε του στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί; Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεσή του, όταν το εμβολιάσουμε; Καταστρατηγούμε την ελευθερία του, όταν του δίνουμε φαγητό ή το ντύνουμε; Το ρωτάμε ποια γλώσσα επιθυμεί να μιλάει; Το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο; Τη σωματική και νοητική υγεία και ανάπτυξη του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε. Την πνευματική υγεία και ανάπτυξή του δεν πρέπει να τη φροντίσουμε; Με βάσει ποιο αυθαίρετο θεώρημα, κρίνουμε ότι είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία; Σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν από κάθε άποψη. Έτσι είναι φυσικό, για τους γονείς, που είναι πιστοί οι ίδιοι, να νιώθουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι’ αυτό. Με το βάπτισμα το παιδί «εγκεντρίζεται» (μπολιάζεται) κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστήρια. Όλα αυτά μπορούν να τα πιστοποιήσουν άνθρωποι που βαπτίστηκαν σε μεγαλύτερη ηλικία και έζησαν το συγκλονισμό των θείων ενεργειών στην ψυχή τους. Αν, τώρα, μας πείτε ότι δεν πιστεύετε στην ύπαρξη αυτών των ενεργειών, τότε γίνεστε αντιφατικός,επειδή αρνείστε στους γονείς το δικαίωμα να δώσουν στα παιδιά τους κάτι που εσείς δεν παραδέχεστε. Δηλαδή τι αρνείστε; Αυτό που είναι ανύπαρκτο για σας; Αν είναι ανύπαρκτο, δεν μπορεί καθόλου να βλάψει τον άνθρωπο. Αν πάλι είναι υπαρκτό,τότε πρέπει να το δεχτείτε. Την σωτήρια και υπέροχη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, που παίρνει ο Χριστιανός με το Βάπτισμα,τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι δαίμονες. Μπορείτε να αμφισβητήσετε την ύπαρξη και δράση αυτού του αόρατου κόσμου; Αν όχι, σας ξαναλέμε ότι το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδείες του διαβόλου. Γι’ αυτό, οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από το βαπτισμένο και οι άγγελοι τον φρουρούν σαν γνώριμο και παιδί του Θεού. Δεν δίνονται απλώς κάποια χαρίσματα στον πιστό,αλλά όλο το πλήρωμα του Αγίου Πνεύματος εκχύνεται σ’ αυτόν, μορφώνει μέσα του τη μορφή του Χριστού και τον κάνει παιδί του Θεού Πατέρα. Επομένως, ο νηπιοβαπτισμός δεν εμποδίζει,αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία του προσώπου. Τη δυνατότητά του για μια ζωντανή και αγαπητική σχέση με το Θεό. Γιατί, λοιπόν, πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν από την αρχή της ζωής τους την πανσθενουργό Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν. Και ο Θεός αυτήν την κίνηση την σέβεται και αφήνει αυτόν που Τον αρνείται. Η Βάπτισή μας και γενικά η σχέση μας με τον Θεό δε μας δεσμεύει. Ούτως ή άλλως διαλέγουμε. Αν κανείς θέλει να αλλάξει πίστη, δε δεσμεύεται από το βάπτισμα. Το βάπτισμα σώζει τελικά όσους με τον καθημερινό τους αγώνα ενεργοποιούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αλλιώς αυτή μένει ανενέργητη στην ψυχή του. Όπως δηλαδή το μολύβι που γράφουμε ή το βέλος για να κινηθούν χρειάζονται το ανθρώπινο χέρι,έτσι και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος απαιτεί την προαίρεση των ανθρώπων που πιστεύουν για να ενεργήσει. Το βάπτισμα δεν μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για τη διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου. Τα λόγια του αγίου Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, τον 4ο αιώνα, «προς τους φωτιζόμενους» μπορούν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά και στην εποχή μας: «Δεν παίρνεις λοιπόν όπλο φθαρτό, αλλά πνευματικό. Φυτεύεσαι στο νοητό Παράδεισο». Παίρνεις καινούργιο όνομα που δεν το είχες πριν. Πριν από το βάπτισμα ήσουνα κατηχούμενος,ενώ τώρα θα ονομαστείς πιστός. Από την αμαρτία μετατίθεσαι και περνάς στη δικαιοσύνη, από το μολυσμό στην καθαρότητα.Αυτό όμως δε φτάνει… Έργο του Θεού είναι το φύτεμα και το πότισμα,και δικό σου η καρποφορία. Έργο του Θεού είναι να σου δώσει τη χάρη Του,ενώ δικό σου να τη δεχτείς και να τη διατηρήσεις. Μην καταφρονείς τη Χάρη, επειδή σου δίνεται δωρεάν, αλλά δέξου τη και συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στην ύπαρξή σου με πραγματική ευλάβεια».

«Κάνε το καλό πρώτα σε όσους έχουν την ίδια πίστη και το ίδιο αίμα με σένα»

Παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο «Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής – Μηνύματα στο λαό»: – Ο απόστολος Παύλος λέει: «Κι όταν κάνουμε το καλό, ας μην αποκάμουμε. Γιατί, αν αντέξουμε ως το τέλος, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό… ας κάνουμε το καλό σε όλους και κυρίως σε αυτούς που έχουν την ίδια πίστη με εμάς» (Γαλ. 6, 9). Ο λαός σοφά λέει, πως το πουκάμισο είναι πιο κοντά στο δέρμα από την μπλούζα. Κάνε λοιπόν πρώτα το καλό στα αδέρφια σου, σ’ αυτούς που έχουν την ίδια πίστη με σένα, στη συνέχεια στους συγγενείς, μετά στους γείτονες και μετά στους ανθρώπους που είναι μακριά από εσένα, όσον αφορά την πίστη και το αίμα, και μετά στους ανθρώπους που ζουν στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου. Ας μην είμαστε, όπως εκείνοι, που ονομάζονται διεθνιστές και είναι έτοιμοι να κάνουν το καλό σ’ εκείνους που είναι πιο μακριά, ενώ τα αδέρφια μας, τα πλησιέστερα στο αίμα και την πίστη, τα αφήνουν αβοήθητα, να ταλαιπωρούνται και να πεθαίνουν. *** – Αν κάποιος είναι εναντίον των Εβραίων, πως μπορεί να είναι και εναντίον του Χριστού; Αφού οι Εβραίοι πολεμάνε εναντίον Του δύο χιλιάδες χρόνια; *** – Αυτοί (οι Ιουδαίοι) υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του Χριστού, μεγαλύτεροι και από τον ειδωλολάτρη Πιλάτο. Πάνω στον θυμό τους πρόφεραν και το φοβερό λόγο: «Το αίμα Του πάνω σε μας και τα παιδιά μας». Έτσι το αθώο αίμα Του έγινε το μαστίγιο που τους διώκει αιώνια από την μία χώρα στην άλλη. Αιώνες μετά εκείνοι που σταύρωσαν τον Μεσσία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού μετέτρεψαν την Ευρώπη σε τόπο πού πολεμά ενάντια στο Θεό. Η Ευρώπη σήμερα είναι ο τόπος, όπου ο παλαιός Ισραήλ και ο σατανάς πολεμούν εναντίον του Ουράνιου Πατέρα. Η Ευρώπη αυτό δεν το ξέρει. Γι’ αυτό το λόγο η μοίρα των λαών της είναι σκοτεινή και γεμάτη απελπισία. Η Ευρώπη πρώτα από όλα δεν γνωρίζει ποιός είναι φίλος της και ποιός είναι εχθρός της. Δεν γνωρίζει ποιόν να ονομάσει πατέρα της και ποιόν να ονομάσει γιό της. Δεν ξέρει τίποτε, ξέρει μόνο εκείνο, που ο παλαιός Ισραήλ της δίνει ως γνώση. Δεν πιστεύει σε τίποτε εκτός από εκείνο, που την διατάζει να πιστεύει ο παλαιός Ισραήλ. Οι πιο μορφωμένοι γιοι της είναι άθεοι με τη συνταγή του παλαιού Ισραήλ. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονές της διδάσκουν πώς η φύση είναι ο πιο σημαντικός Θεός και πως δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από τη φύση. Και αυτό η Ευρώπη το δέχεται. Οι πολιτικοί της σαν υπνωτισμένοι μιλούνε για την ισότητα της κάθε πίστης και της απιστίας. Έτσι στην Ευρώπη η θρησκεία του παλαιού Ισραήλ θέλει να κατέχει την ίδια θέση με τον Χριστιανισμό. Ο στόχος του παλαιού Ισραήλ είναι να πιέσει τόσο τον Χριστιανισμό, ώστε αυτός να οπισθοχωρήσει και ο χριστιανοί να γίνουν άθεοι. Όλα τα σύγχρονα σλόγκαν της Ευρώπης τα έχει γράψει ο παλαιός Ισραήλ, εκείνος που σταύρωσε τον Χριστό. Ο παλαιός Ισραήλ έγραψε τα συνθήματα για τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, τις απεργίες, τον αθεϊσμό, την ανοχή σε κάθε πίστη, την επανάσταση σε κάθε τί, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Όλα αυτά είναι εμπνεύσεις του παλαιού Ισραήλ, δηλαδή του πατέρα του παλαιού Ισραήλ, του διαβόλου. Και όλα αυτά τα κάνει με στόχο να υποτιμήσει το Χρίστο, να τον υποτιμήσει και στο θρόνο του να βάλει το δικό του Μεσσία, πού χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, είναι αυτός ο σατανάς. Είναι παράξενο πώς οι Ευρωπαίοι δέχονται αυτόν τον αγώνα εναντίον του Χριστού, δέχονται τα ψέματα για αλήθεια, δέχονται τα συνθήματά του. Αυτό πράγματι είναι άξιο απορίας στα χρόνια μας και τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικρότερης σημασίας ή ασήμαντα. Το πιο σημαντικό από όλα είναι πώς η χριστιανική Ευρώπη έγινε δούλος του παλαιού Ισραήλ, απομακρύνθηκε από τον Πατέρα του φωτός, οι επιθυμίες της, οι σκέψεις της και τα έργα της δεν είναι ευλογημένα από τον Θεό, αφού δέχτηκε τον διάβολο για πατέρα της. – Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από την χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούννων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιον θα πάτε. Με την σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη ή με τον Χριστό; *** – Τι είναι η Ευρώπη; Αίρεση; Είναι αίρεση. Αρχικά ήταν παπική αίρεση, στη συνέχεια λουθηρανική αίρεση και μετά καλβινική αίρεση… Το τέλος αυτών των αιρέσεων είναι ο αθεϊσμός, δηλαδή οι ευρωπαίοι άθεοι που δεν υπήρχαν ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δηλαδή ο πρώτος γιός είναι αιρετικός και ο δεύτερος γιός είναι άθεος. Πώς μπορεί μια τέτοια πόλη να επιβιώσει; Πως βρέθηκαν ανάμεσα στους ανόητους και οι Σέρβοι; Είναι μία ερώτηση στην οποία είναι δύσκολο να βρούμε απάντηση. *** – Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια. Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πώς εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και που αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη. *** – Η Ευρώπη είναι ο Θάνατος και ο Χριστός η ζωή. – Ευρώπη είναι ο πάπας και ο Λούθηρος, η κορεσμένη δηλαδή ανθρώπινη απληστία και ο ικανοποιημένος μέχρι έσχατου βαθμού ανθρώπινος νους. Ο πάπας είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης απληστίας για εξουσία. Ο Λούθηρος είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης θέλησης να ερμηνεύσει, εξηγήσει τα πάντα με τη λογική. Ο πάπας παρουσιάζεται σαν κυβερνήτης αυτού του κόσμου και ο Λούθηρος παρουσιάζεται σαν ο επιστήμονας αυτού του κόσμου. *** – Η νέα Βαβυλώνα, αυτή είναι η Ευρώπη. *** – Εσύ Σερβία (Ελλάδα) πως έμπλεξες και μπερδεύτηκες; Φύγε από το πλοίο που βυθίζεται. Φύγε από την εβραϊκή Ευρώπη και στρέψου προς την Εκκλησία και την ιστορία σου. «Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής – Μηνύματα στο λαό», Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Ο Γέροντας Ευμένιος μ’ έστειλε εδώ και μου είπε να με σταυρώσεις με την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου

.Μέσα στο έτος 2005 ένα απόγευμα επισκέφθηκαν τη Μονή Κουδουμά μιά κοπέλα με τον πατέρα της από τη Λάρισα, ζητώντας να προσκυνήσουν τον Ναό της Παναγίας. Εισερχόμενη στον Ναό η κοπέλα δεν μπορούσε να προσκυνήσει, διότι κάτι την εμπόδιζε. Ο πατέρας εξήγησε στον Ηγούμενο ότι η κόρη του έπασχε από δαιμονική επήρεια και της ενεφανίσθη προ καιρού ο Μακαριστός Γέροντας Ευμένιος από το χωριό της Κρήτης Εθιά (δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτόν) και την προέτρεψε επίμονα να έρθει στον τάφο του και εκείνος θα την θεραπεύσει, διότι, όπως της είπε, Εκείνος είχε ταλαιπωρηθεί το ίδιο από τα δαιμόνια, «μόνο που εγώ το έπαθα από την υπερηφάνεια, ενώ εσύ από βλασφημία». Έτσι ήρθαμε σήμερα στην Κρήτη και πήγαμε στον τάφο του Γέροντα και ενώ προσκυνήσαμε, η κόρη μου άκουσε τη φωνή του Γέροντα να της λέει: “Να πας εις τη Μονή του Κουδουμά να ζητήσεις από τον Ηγούμενο να σε σταυρώσει και θα γίνεις καλά”. Μετά από τα λόγια του πονεμένου πατέρα, της διάβασαν τις καθορισμένες από την Εκκλησία ευχές για τις περιπτώσεις αυτές, μετά πολλών δυσκολιών που προκλήθηκαν από την πάσχουσα κατά την ώρα της ανάγνωσής τους, και μετά το τέλος των ευχών η κοπέλα στράφηκε στον Ηγούμενο λέγοντάς του: «Ο Γέροντας Ευμένιος που μ’ έστειλε εδώ μου είπε να σου πώ ότι, μετά που θα με σταυρώσεις, να βγάλεις από το Ιερό Βήμα την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω». Ο Ηγούμενος δεν γνώριζε για καμιά θαυματουργό εικόνα του Αγίου Γεωργίου που να υπάρχει στη Μονή και ιδιαίτερα να βρίσκεται στο Ιερό Βήμα και της είπε ότι δεν υπάρχει αυτό που ζητά. Εκείνη επέμεινε, όπως της είχε πει ο Γέροντας, ότι υπάρχει στον βοηθητικό χώρο του Ιερού Βήματος, κρεμασμένη πάνω από την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα ο Ηγούμενος, διαπίστωσε ότι πράγματι πάνω από την πόρτα του ιερού βρισκόταν η εικόνα του Αγίου Γεωργίου, έργο του έτους 1917, και δόξασε τον Θεό για τη θαυμαστή επέμβαση του γέροντα. Μετά απ’ αυτό προσκύνησαν και έφυγαν από τη Μονή, αναπαυμένη και ήρεμη η κοπέλα, γιατί ήδη σουρούπωνε και ήθελαν να προφθάσουν το πλοίο για την επιστροφή. Έκτοτε τιμούμε στη Μονή ιδιαίτερα την ιερή εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

Η ἀνέσπερος ἡμέρα

Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ ὄγδοη ἡμέρα; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔχει μόνο πρωί καί δέν ἔχει πιά ἑσπέρα. Οὔτε πρόκειται ποτέ νά ἔχει ἑσπέρα. Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Γι’ αὐτό ὡραία στόν κανόνα τοῦ Πάσχα λέμε ἀνέσπερος ἡμέρα. Ἡ ὄγδοη ἡμέρα, ἡ ἀνέσπερος, χωρίς ἑσπέρα! Δέν βραδιάζει πιά!Δέν τελειώνει πιά! Θά μοῦ πεῖτε, αὐθαιρέτως τό λέμε αὐτό;Ὄχι βεβαίως! Ἀκόμη καί τό ἴδιο τό γράμμα μᾶς βοηθάει νά τό ἑρμηνεύσουμε σχετικά. Ἀκούσατέ το.Προσέξτε μία λεπτομέρεια γραμματική. «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Δέν λέγει ἡμέρα πρώτη. Ἀλλά λέγει ἡμέρα μία. Δηλαδή παρακάτω θά πεῖ ἡμέρα δευτέρα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρες δύο. Λέει δευτέρα. Δηλαδή αὐτό πού λέμε δευτέρα, τρίτη, ἡμέρα τρίτη, ἡμέρα τετάρτη, πού ὁ Θεός δημιουργεῖ τίς ἡμέρες τίς δημιουργικές, εἶναι οἱ γνωστοί μας ἀπό τήν Γραμματική τακτικοί ἀριθμοί. Ἐνῶ ἀντιθέτως, ὅταν λέμε πρώτος, δεύτερος, τρίτος, αὐτό εἶναι οἱ ἀπόλυτοι ἀριθμοί σύμφωνα απο τήν Γραμματική. Ἀντί, λοιπόν, νά χρησιμοποιήσει τακτικόν ἀριθμόν καί νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, χρησιμοποιεῖ ἀπόλυτον ἀριθμόν καί λέγει ἡμέρα μία. και διά μέν την πρώτη ημέρα λέει ημέρα μία χρησιμοποιεί απόλυτο αριθμό για όλες τις άλλες μέρες χρησιμοποιεί τακτικό αριθμό δηλαδη πρώτη - δευτέρα - τρίτη για την πρώτη λέει μία,όχι πρώτη,μία. Αὐτό τί σημαίνει;Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἀσύντακτο. Ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, ὄχι ἡμέρα μία. Ασύντακτο, ναί, απο σκοπού.Ἔχει κάποιο λόγο.Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου ἐπάνω σ’ αὐτήν τήν πρώτη ἡμέρα, ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα ἔχει κάτι τό ἰδιαίτερο. Ἔχει κάτι τό ξεχωριστό. Καί ποιό εἶναι αὐτό τό ξεχωριστό; Ἄς πᾶμε στήν Καινή Διαθήκη νά δοῦμε. Στήν Καινή Διαθήκη λέγει : «τῇ δέ μιᾷ τῶν σαββάτων»(Κατά Λουκᾶν, Κέφ. 24ο, 1) Σάββατα θά πεῖ ἑβδομάς. Ὅταν λέγει: «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» θά πεῖ τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Ἐάν τό Σάββατο ἦταν ἡ ἕβδομη, ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι αὐτή πού λέμε ἐμεῖς ἡμέρα Κυριακή. Εἶναι ἡ πρώτη. Ποιά εἶναι ἡ δεύτερη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι ἡ Δευτέρα. Ὁμαλά, λοιπόν, πηγαίνει παρακάτω. Ἀλλά δέν λέγει «τήν πρώτην τῆς ἑβδομάδος», ἀλλά λέγει «τήν μιᾷ τῆς ἑβδομάδος» λέγει «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῶν θυρῶν κεκλεισμένων κτλ.»(Κατά Ιωάννην, Κεφ. 20ο, 19)ἔγινε ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί βάζει καί ἐδῶ τόν ἀπόλυτο ἀριθμό καί δέν βάζει τόν τακτικόν ἀριθμό; Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου. Ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα δέν εἶναι τώρα ὅπως ἡ πρώτη, ὅταν πρωτόγινε ἡ δημιουργία. Ἔχει κάτι ἄλλο!Κάτι ξεχωριστό!Κάτι τό ἰδιαίτερο! Τί;Τήν μέν πρώτη ἡμέρα ἔγινε τό φῶς,τήν πρώτη ἡμέρα τώρα ἐδῶ πού ἀρχίζει ἡ ἑβδομάδα γίνεται ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλά τήν ἡμέρα πού ἔγινε τό φῶς ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό ;Τήν δημιουργία τοῦ κόσμου! Ὅταν ἀνασταίνεται ὁ Χριστός ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό; Τήν σφραγῖδα, τήν προϋπόθεση,τήν κατάθεση τοῦ τεκμηρίου. τής ἀναδημιουργίας τοῦ κόσμου. Νά γίνει δηλαδή ὁ κόσμος καινούργιος. «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» θά πεῖ ὁ Χριστός, ὅταν θά ξανάρθει ὡς ἀναστημένος. Συνεπῶς ἡ μία τῶν σαββάτων εἶναι ἡ 8η ἡμέρα, διότι ἡ 7η εἶναι τό Σάββατο. Τώρα ὅμως ἀριθμώντας πιό κάτω λέμε ἡ μία τῶν σαββάτων καί εἶναι ἡ 8η ἡμέρα. Αὐτή ἡ 8η ἡμέρα, ἡ μία τῶν σαββάτων, ἡ βασιλίς καί κυρία, ὅπως λέγει ὁ Κανών ὁ Πασχαλινός. Ἡ ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων!Εἶναι ἡ ἡμέρα, πού θά γίνει ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία καί θά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς λέγεται καί καινούργια ἡμέρα,ἡ 8η ἡμέρα,ἡ ἡμέρα Βασιλείας τοῦ Θεοῦ,ἡ μία τῶν σαββάτων. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πολύ συχνά θεωροῦν τήν ἕβδομη ἡμέρα- στην έκφραση τους πολύ συχνά χρησιμοποιούν -ὡς σαββατισμόν. Καί λέγουν. Ἀφοῦ εἴμεθα σήμερα στήν ἕβδομη ἡμέρα, σ’ αὐτή ζοῦμε, ἀλλά ἡ 7η ἡμέρα εἶναι τό Σάββατο, πού ὁ Θεός πλέον δέν δημιουργεῖ τίποτα καινούργιο, ἀλλά ἁπλῶς συντηρεῖ. Ὅταν πεθάνουμε, τότε σαββατίζομεν. Ὁ Χριστός ἐσαββάτισε τό Μέγα Σάββατον.Τήν Παρασκευή ἀπέθανε.Τό Σάββατο ἐσαββάτισε.Καί τήν Κυριακή ἀνεστήθη. Τί θά πεῖ σαββατίζω; Ἀναπαύομαι. Δηλαδή θά πεθάνουμε καί θά πᾶμε, εὔχομαι στόν Παράδεισο,ὄχι στόν Ἅδη, εὔχομαι στόν Παράδεισο, καί ἐκεῖστόν Παράδεισο οἱ ψυχές,- ὡς ψυχές -οὐδένα ἔργο πράττουν, τίποτε. Τί κάνουν;Σαββατίζουν.Δηλαδή ἀναπαύονται. Καί τί περιμένουν; Ἐκεῖ περιμένουν τήν 8η ἡμέρα. Δηλαδή τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Ὅταν θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, δηλαδή θά σαλπίσει ὁ ἄγγελος, τότε θά ἀποδοθεῖ τό παλαιό σῶμα, ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐφθάρη - ἔλιωσε εἰς τόν τάφον,ἔγινε χῶμα, τό παλαιόν σῶμα. Αὐτό τό παλαιόν σῶμα, θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός, αὐτή τήν ἐσχάτη ἡμέρα. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη ἡμέρα τῆς 7ης τοῦ σαββατισμοῦ. Καί θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός μέ τήν δύναμή του, καί τότε ἡ κάθε ψυχή, εἴτε εὐσεβής, εἴτε ἀσεβής θά ἑνωθεῖ μέ τό παλαιό σῶμα. Καί ἄν μέν ἡ ψυχή αὐτή μέ τό σῶμα ἐκεῖνο ἐργάστηκε εὐσεβῆ πράγματα, ἐδούλεψε τήν ἐγκράτεια,- δούλεψε -διότι τώρα ἔχομε τήν ἐπί μέρους ἑβδομάδα πού εἶναι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει ὁ Κύριος: «Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε». Ὅταν θά γίνει νύχτα δέν μπορεῖτε νά δουλέψετε. Καί ποιά εἶναι ἡ νύχτα; Εἶναι ὁ σαββατισμός. Εἶναι ὁ θάνατος.Καί ποιό εἶναι τό φῶς; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού βλέπουμε νά δουλέψουμε. Ποιά ἡμέρα;Ἡ ζωή μας! Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε.Δουλέψετε.Δηλαδή ὅσο ζεῖτε δουλέψετε.Τί θά δουλέψετε;Τήν ἀρετή! Αὐτή πρέπει νά ἐργασθοῦμε καί νά δουλέψουμε.Τήν ἀρετή! Καί ὅταν δουλέψουμε τήν ἀρετή τότε θά ἔχουμε δουλέψει τήν ἐγκράτεια,τήν ἁγνότητα,τήν νηστεία. Πῆρα αὐτές τίς ἀρετές πού ἀναφέρονται στό σῶμα. Τήν ἁγνότητα,τήν ἐγκράτεια εἰδική καί γενική, τήν νηστεία. Καί κάθε κακοπάθεια τοῦ σώματος γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ,γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τότε,ὅταν θ’ ἀναστηθοῦμε, αὐτό τό σῶμα το καινούργιο που θα πάρουμε. Δέν θά εἶναι καινούργιο, θα είναι το παλιό αλλά θα είναι καινούργιο, δηλαδή ἀνανεωμένο. Αὐτό θά πεῖ ἀναστημένο. Καί αὐτό τό σῶμα θά εἶναι ἄφθαρτο καί ἀθάνατο. Θά ἐπανενωθεῖ ἡ ψυχή μέ τό καινούργιο αὐτό σῶμα. Καί ἄν τό σῶμα αὐτό ἔφυγε μέ αὐτή τήν ἀρετή, τότε μέ παρρησία θά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ Χριστοῦ. Ἄν ἔφυγε ὅμως μ’ ἕνα σῶμα τό ὁποῖον ἐλερώθηκε μέ τήν ἀνηθικότητα..μέ τίς μέθες.. μέ τίς ποικίλες βρωμιές τῆς ἀκρατείας καί τῆς κραιπάλης..ὅταν..τί νά πῶ!πώς νά τό πῶ..! Ὅταν κάποιος πίνει ναρκωτικά, μεθάει,προσβάλλει καί τήν ψυχή βεβαίως, προσβάλλει καί τό σῶμα,μ’ αὐτό τό σῶμα..πῶς θά προβληθεῖ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ; Πῶς θά προβληθεῖ; Τέτοιες ὑπάρξεις εἶναι ἀκατάλληλες γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θ’ ἀκούσουν τό νά πορευθοῦν εἰς τό αἰώνιο πῦρ,εἰς τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ὁποία κόλαση εἶναι πῦρ ἄφθαρτο,καί τά σώματα καίονται χωρίς νά φθείρονται. Δηλαδή,φθορά ἄφθαρτος.Καί θάνατος ἀθάνατος! Εἶναι φοβερό! Αὐτή εἶναι ἡ ὄγδοη ἡμέρα καί αὐτή εἶναι καί ἡ 7η ἡμέρα, στήν ὁποία ὅπως σᾶς ἐξήγησα πρέπει νά σαββατίσουμε. Δηλαδή θά σαββατίσουμε οὕτως ἤ ἄλλως. Πρέπει νά δουλέψουμε καί θά σαββατίσουμε εἰς τόν τάφο. Καί θά περιμένουμε- εἰς τόν Παράδεισον εύχομαι - τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅλα αὐτά εἶναι μεγαλειώδη. Ἀλήθεια ἐξηγήστε μου καί πέστε μου,συνδέεται ἡ Καινή Διαθήκη μέ τήν Παλαιά Διαθήκη; Ἤ μήπως εἶναι ξεκάρφωτα τά δυό αὐτά βιβλία;Ἄμεσα συνδέονται! Βλέπετε μάλιστα ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέχρι τά τελευταῖα κεφάλαια τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Καινῆς Διαθήκης, που ἀναφέρονται εἰς τά ἔσχατα τῆς δημιουργίας καί τήν κρίση πού θά κάνει ὁ Θεός και θά ξανάρθει ὁ Χριστός βλέπετε πῶς συνδέονται; Καινή καί Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἕνα βιβλίο, τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ! Πού ἔρχεται νά μᾶς πεῖ τήν μεγάλη ἀλήθεια,ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμον,ὁ Θεός θά τόν ἀναδημιουργήσει τόν κόσμον,καί τότε μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο δέν θά ζεῖ παρά ἡ δικαιοσύνη, δηλαδή ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότης. Τό κακό πιά θά ἔχει ὁριστικά παρέλθει καί καταδικασθεῖ. Ἔτσι, λοιπόν, ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν ἕβδομη ἡμέρα πρίν ἀκόμη γίνει ἑσπέρα καί πρίν ἀκόμη εἰς τόν θάνατο καί εἰς τόν τάφο σαββατίσουμε..

Εισβολή vegan σε σούπερ μάρκετ του Πειραιά: Όταν παραλογισμός και τραμπουκισμός συναντιούνται κάπου στη μέση

Διαμαρτυρία – Vegan: Άλλα δύο περιστατικά ήρθαν να προστεθούν στην παράνοια της σημερινής Ελλάδας, για να δείξουν γιατί ο άκρατος δικαιωματισμός φλερτάρει συνεχώς με φασιστικές συμπεριφορές. Τη Μεγάλη Πέμπτη που μας πέρασε, μια ομάδα 12 περίπου «ακτιβιστών» εισέβαλαν με πλακάτ σε σούπερ μάρκετ του Πειραιά, κάθισαν για αρκετή ώρα μπροστά από το κρεοπωλείο φωνάζοντας συνθήματα κατά της «δολοφονίας» των ζώων και στο τέλος έριξαν κόκκινη μπογιά στις βιτρίνες του κρεοπωλείου. Τη Μεγάλη Παρασκευή, επτά «ακτιβιστές» vegans έφτασαν σε σημείο αποθράσυνσης να παρεμποδίσουν την περιφορά του Επιταφίου στην πλατεία Συντάγματος, κρατώντας πλακάτ που ανέγραφαν «τι να την κάνουμε την παράδοση χωρίς πολιτισμό» και «ήθελε να ζήσει» με φωτογραφία αμνοεριφίου, ενώ φώναζαν και αντίστοιχα συνθήματα. Άραγε τι σχέση είχε ο Επιτάφιος με τη διαμαρτυρία ενάντια στη σφαγή των ζώων; Πως συνέδεσαν αυτά τα δυο παντελώς άσχετα πράγματα, στο ανταριασμένο μυαλό τους; Τι άλλο αποκαλύπτει αυτό, παρά το αντιχριστιανικό μένος που εμφωλεύει στα νεοεποχίτικα κινήματα τέτοιου είδους; Διεθνή δίκτυα «ακτιβιστών» που σαφώς επηρεάζονται από ανατολικές θρησκείες και αναγάγουν την προστασία των ζώων σε άτυπη θρησκεία, επιχειρούν να «θεοποιήσουν» τα ζώα και να παρουσιάσουν ως «δολοφονικά κτήνη» τους ανθρώπους, ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε για τον άνθρωπο και την αθάνατη ψυχή του, αφού τον τοποθέτησε πρώτα κορωνίδα μέσα στην κτίση Του. Ο βιγκανισμός στην ακραία έκφρασή του, από ζωοφιλία γίνεται ζωολατρεία. Και προάγει την εχθρότητα και την ασπλαχνία προς τον συνάνθρωπο, που αντί για εικόνα Θεού, αντιμετωπίζεται ως «δολοφόνος», μόνο και μόνο διότι ακολουθεί τη διατροφή που ορίζει η βιολογική φύση του. Τους πειράζει το Πάσχα και όχι οι τελετουργικές σφαγές Το κόκκινο πανί για όλους αυτούς τους «ακτιβιστές» που έδρασαν τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν – φυσικά – το έθιμο του Πάσχα. Η ελληνική παράδοση είναι ο αποκλειστικός καημός τους, και για τις ξένες παραδόσεις που ορίζουν βάρβαρη αντιμετώπιση στα ζώα, οι ακτιβιστικές δράσεις τους είναι από χλιαρές έως ανύπαρκτες. Στην επιλεκτική ευαισθησία τους, φαίνεται και η υποκρισία τους. Για την τελετουργική σφαγή Κόσερ (Kosher) των Εβραίων και Χαλάλ (Halal) των Μωαμεθανών, κατά τις οποίες αποκλείεται η αναισθητοποίηση του ζώου, και αφήνεται να ξεματώσει ζωντανό μέσα σε πόνο, οι «ακτιβιστές» δεν επιδεικνύουν τον ίδιο ζήλο εναντίωσης, όπως κάνουν με το να διακόπτουν θρησκευτικά τελετουργικά της Ορθοδοξίας ή να τραμπουκίζουν κόσμο μέσα σε κρεοπωλεία ενόψει Πάσχα. Τουλάχιστον για τις μη τελετουργικές σφαγές, η ΕΕ έχει ορίσει νομοθεσία που επιβάλλει την υποχρεωτική αναισθησία του ζώου, και έτσι αυτό δεν βιώνει κανέναν πόνο. Το ότι δεν πρέπει να υποφέρει κανένα ζώο κτηνοτροφίας που προορίζεται για κατανάλωση, είναι απολύτως αυτονόητο και η πολιτεία θα έπρεπε να το είχε εξασφαλισμένο. Είναι άλλο όμως, αυτό και άλλο ο κάθε «ακτιβιστής» να παρουσιάζεται με τη θρασύτατη απαίτηση να κάνει κουμάντο στο… πιάτο σου, στη διατροφή σου, άλλα και στην ίδια την υγεία σου. Αν δεν θες να καταναλώνεις κρέας και ζωικά προϊόντα, με γεια σου – με χαρά σου. Έχεις κάθε δικαίωμα να υποστηρίξεις αυτό που πιστεύεις. Άλλα σεβάσου τις διατροφικές προτιμήσεις του διπλανού σου, όπως θες να σέβονται και τις δικές σου. Βλέπουν όποια μορφή βίας τους βολεύει «Δεν είναι φαγητό, είναι βία», λένε οι vegan για την κρεοφαγία. Μα η ίδια η τάξη της φύσης εμπεριέχει τη βία ως απαιτούμενο για τη συνέχιση της ζωής, δηλαδή την υπεροχή του ισχυρότερου όντος ως προς το ασθενέστερο, σύμφωνα με την τροφική αλυσίδα. Δηλαδή τα σαρκοφάγα ζώα, τα έντομα, τα ψάρια κ.λπ. πως επιβιώνουν; Δεν ακολουθούν έναν αέναο κύκλο βίας και μάλιστα αμείλικτης; Αντιθέτως, ο άνθρωπος έχει πλέον τα τεχνολογικά μέσα να παρακάμπτει την ανάγκη για χρήση βίας, ώστε να θανατώνεται το ζώο χωρίς να υποφέρει και χωρίς καν να το καταλαβαίνει (αν βέβαια η σφαγή γίνεται όπως πρέπει). Και να κόψεις ένα τρυφερό μαρούλι από τον μπαξέ πριν αυτό βγάλει σπόρους να αναπαραχθεί, και αυτό μορφή «βίας» είναι. Κόβεις βίαια τον κύκλο της ζωής του φυτού, προκειμένου να τραφείς εσύ. Τι να κάνουμε δηλαδή, να γράψουμε σε ένα πλακάτ ότι τα μαρούλια δεν έχουν φωνή και να τα υπερασπιστούμε με τη δική μας; Και αν θεωρείς τη ζωή του φυτού κατώτερη από του ζώου, τότε (σύμφωνα με μια ανεστραμμένη λογική των παράλογων επιχειρημάτων τους) είσαι σπισιστής. Διαχωρίζεις είδη σε ανώτερα και κατώτερα, ευνοείς τα μεν και αδικείς τα δε. Κάνεις το ίδιο πράγμα, για το οποίο κατηγορείς τους κρεοφάγους. Πέφτεις σε αντιφάσεις μεγάλες, αν το εξετάσεις στο βάθος – βάθος του θέματος. Και πόση υποκρισία κρύβει αυτή η μονόπλευρη ανάδειξη της «βίας»! Για το αμνοερίφιο κρατάνε πλακάτ που γράφει «ήθελε να ζήσει», άλλα για τα εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα παιδιά που σφαγιάζονται ετησίως στη χώρα μας με τις αμβλώσεις, ούτε καν διανοήθηκαν να μπουν στον προβληματισμό αν και εκείνα ήθελαν να ζήσουν! Σκοτισμένα μυαλά, νοιώθουν απείρως μεγαλύτερη εκτίμηση και συμπάθεια για το γένος των τετράποδων, παρά για τα αθώα αγέννητα πλάσματα που κατακρεουργούνται στις μήτρες των γυναικών πριν δουν το φως της γέννησης. Ο ορισμός της διαστροφής και της μισανθρωπίας! Αυτές οι «ακτιβιστικές» δράσεις που ολοένα και εντείνονται, είναι βούτυρο στο ψωμί της Νέας Τάξης Πραγμάτων (για την ακρίβεια η ίδια η ΝΤΠ τις προωθεί εξ’ αρχής), η οποία επιδιώκει να επιβάλλει τη παγκόσμια βιομηχανία εργαστηριακής σίτισης του «μετανθρώπου». Επιζητούν να αποκόψουν πλήρως τον άνθρωπο από κάθε βιολογική λογική που ορίζεται από τη θεόκτιστη φύση και να τον καθυποτάξουν σε αποκλειστική κατανάλωση τεχνητών ή «εναλλακτικών» προϊόντων. Θυμίζει το μπολάκι με τον – άγνωστης προέλευσης – χυλό που πετάνε στο κελί ενός φυλακισμένου. Η vegan διατροφή στηρίζεται επικοινωνιακά από τα δυτικά κέντρα ελέγχου, ακριβώς διότι εξυπηρετεί τους σκοπούς που επιδιώκουν τον μαζικό περιορισμό της κτηνοτροφίας (και κάθε μορφή διατροφικής αυτάρκειας), την προώθηση του τεχνητού κρέατος των πολυεθνικών, την εξάρτηση από τα συμπληρώματα διατροφής και την αποσύνδεση των λαών από τα παραδοσιακά διαιτολόγια τους. Ασφαλώς η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων ως προς το θέμα της προστασίας των ζώων, δεν είναι συλλήβδην μια τάση που οδηγεί σε λανθασμένους δρόμους. Πολλοί αγωνίζονται με καλή προαίρεση και με σεβασμό στις διατροφικές συνήθειες των άλλων. Υπάρχει πάντα όμως ο κίνδυνος να χαθεί το μέτρο, και γι’ αυτό πρέπει να φωτίζονται όλες οι σκοτεινές πτυχές αυτού του θέματος.

Άγιος Νεομάρτυς Σταύρος, ο εν Θερμή της Λέσβου μαρτυρικώς τελειωθείς.

Ένας εξ’ αυτών των Αγίων Μαρτύρων είναι ο μοναχός Σταύρος που ήταν στη συνοδεία του Ηγουμένου της Μονής, του Αγίου Ραφαήλ. Πριν εισβάλουν οι Τούρκοι στη Μονή τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1463, ο Άγιος Ραφαήλ μετά την Ακολουθία των Παθών και τα Δώδεκα Ευαγγέλια, ανακοίνωσε ότι έπρεπε να ανοίξουν την Κρύπτη της Μονής, για να κρύψουν τους πνευματικούς θησαυρούς, διότι οι Τούρκοι απειλούσαν ότι θα καταστρέψουν το Μοναστήρι, νομίζοντας ότι εκεί κρυβόντουσαν οι Θερμιώτες αντάρτες. Την Μεγάλη Παρασκευή, στις 6 Απριλίου, ο Άγιος Ραφαήλ είχε δώσει εντολή στο μοναχό Σταύρο και στον επιστάτη της Μονής Ακίνδυνο, να απομακρυνθούν στο βουνό, στη σπηλιά του Γέροντα στην Παντέρα και να γυρίζουν για την Ανάσταση. Το δειλινό του Μεγάλου Σαββάτου πλησίασαν τη Μονή. Ένας βοσκός τους είπε να μην πάνε στο μοναστήρι γιατί γίνεται χαλασμός… Έμειναν γύρω από το μοναστήρι κρυμμένοι προσπαθώντας να δουν τα όσα συνέβαιναν. Αδιόρατα έφταναν στα αυτιά τους τα βογκητά και οι στεναγμοί των πόνων των Αγίων Μαρτύρων. Ο Ακίνδυνος συγκρατούσε τον π. Σταύρο, ο οποίος ήθελε να πάει κι’ αυτός μέσα στον χαλασμό. Παρέμειναν εκεί άυπνοι, ατάιστοι, λιγωμένοι από τον πόνο. Την Λαμπροτρίτη έρχονται δειλά στο μοναστήρι και αντικρίζουν τη φρίκη. Τους Αγίους κατακρεουργημένους και το μοναστήρι καμένο. Δίπλα σ’ ένα σωρό ξεσκισμένες σάρκες ήταν γονατισμένη η Αγγελική η Μαραγκίνα μαζί με τη δεκάχρονη κόρη της τη Βασιλικούλα, που τους διηγούνται τα όσα υπέστησαν οι Άγιοι. Αφού έθαψαν τους Μάρτυρες, κρύφτηκαν ξανά σε μια από τις σπηλιές που υπάρχουν στα γύρω βουνά, φοβούμενοι τους Τούρκους. Στη σπηλιά του Γέροντα Ιωσήφ, το ασκηταριό όπως το λέγανε. Έχοντας εκεί για φρουρό ένα σκυλί, τον Πυρρίχη, και μια κατσίκα του μοναστηριού, τη Ρούστα, που ήταν το μόνο ζωντανό που γλίτωσε από την μανία των Τούρκων και τώρα με το γάλα της έτρεφε τους δύο αυτούς κατατρεγμένους Χριστιανούς. Ο π. Σταύρος ήταν τρυφερό, αθώο παιδόπουλο. Παιδευμένο και ορφανό. Την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος πήγε κάτω στη Θερμή να μιλήσει και να εμψυχώσει τους Χριστιανούς. Θέλησε να μαζέψει τον κόσμο να τους αγιάσει. Επέμενε: «Δεν μπορώ να μην κατέβω στην Εκκλησία. Αλειτούργητη τόσον καιρό». Έτσι είπε και ξεκίνησε για τη Θερμή, διηγείται ο Ακίνδυνος. Είχε ξαναπάει την Πεντηκοστή. Κανείς δεν νοιάστηκε τότε να τον υποψιαστεί. Ο πάτερ Σταύρος εμφανίστηκε στο δρόμο, κανείς δε νοιάστηκε. Ήθελε, λέει, να πάει και στην ψυχοθειά του να της μιλήσει για τον πόνο μας, και το μαρτύριό μας. Ήταν Δεκαπενταύγουστος και του είπα τότε: «μην πας». Δεν μ’ άκουσε. Πέρασε, λέει, από την Εκκλησία ο Ντόκτωρ Σβάϊτσερ, ένας Εβραιογερμανός πλανεμένος άθεος «ιατροφιλόσοφος»,που πήγαινε στη Μονή, κουβέντιασε δήθεν και ύστερα σπιούνευε το τι γινόταν στο μοναστήρι. Αυτός κατάδωσε στους Τούρκους ότι οι αντάρτες είχαν καταφύγει εκεί και είχε γίνει το μακελειό. Κι ώσπου να πεις κύμινο το φούντωσε στον Αγά ότι ο π. Σταύρος είχε κατέβει στη Θερμή. Απομεσήμερο τον πιάσανε. Τρεις μέρες στα μαρτύρια, για να μαρτυρήσει τους αντάρτες. Ιδέα γι’ αυτά δεν είχε ο π. Σταύρος. Απ’ ότι πάντως έμαθα, φαίνεται τον φούρκισε για καλά τον Αγά: «Μωρέ, μαρτύρησε που κρύβονται οι αντάρτες!» Του κόψανε πρώτα το αυτί. Το δεξιό. Την άλλη μέρα τη μύτη. Τίποτα ο π. Σταύρος. Παραμονή της Παναγίας του κόψανε και το λαιμό. Συγχωρέθηκε και αυτός. Ο τελευταίος μάρτυρας της Θερμής. Μαρτύρησε, τον είδε ο κόσμος να πεθαίνει. Δέκα τουλάχιστο παλικάρια της Θερμής ορκίστηκαν να εκδικηθούν. «Το βράδυ είδα στον ύπνο μου τον π. Σταύρο. Και τον κρατούσε από το χέρι ο Γέροντας να τον ανεβάζει σε μια πλατειά, πανύψηλη σκάλα. Κι εγώ ζητιάνος τάχα στο κάτω σκαλί σήκωνα τα μάτια να τους δω. Και να βλέπω ένα μεγαλείο…» Στις δυο μέρες η Ρούστα μου έφερε χαμπέρι. Πήγαινε τακτικά κι αντάμωνε τη στάνη του Αγά της Θερμής. Εκεί ένας γέροντας βοσκός από τα Πάμφιλα που τον κράτησε ο Αγάς, συχνά σαν είχε να στείλει χαμπέρι, τύλιγε ένα χαρτάκι στο δεξί κέρατο της Ρούστας μας. Πήρα το χαρτί και το διάβασα: «Αν δεν έμαθες, εμακάρισε ο Σταύρος, την ευχή του να ’χουμε. Δια στόματος ρομφαίας, παραμονή της Παναγίας. Σώμα και κεφάλι τα θάψαμε την τρίτη μέρα εδώ στη Θερμή, κακήν κακώς. Σπολάτι…» Γύρισα, κοίταξα τον Πυρρίχη. Ήταν ακόμα με τα αίματα. Τα αίματα του π. Σταύρου, του καινούργιου Μάρτυρα. Έκοψα ένα κουρελόπανο κι απόμαξα το αίμα από τη μουσούδα του Πυρρίχη. Ήταν το αίμα του Σταύρου, που το ζωντανό είχε τόσο γενναία υπερασπιστεί. Τύλιξα το κουρέλι, το ασπάστηκα, και το κρέμασα στον κόρφο μου παραμάσχαλα. Φυλαχτό… Κι άρχισα το θρήνο.

Μπορούμε να κοινωνούμε κάθε μέρα της Διακαινησίμου χωρίς νηστεία και προετοιμασία, αφού θεωρείται μία και καινή Ημέρα;

Ερώτηση: Μπορούμε να κοινωνούμε κάθε μέρα της Διακαινησίμου χωρίς νηστεία και προετοιμασία, αφού θεωρείται μία και καινή Ημέρα; Απάντηση: Η συχνότητα προσέλευσης στην Θεία Κοινωνία ποικίλλει από χριστιανό σε χριστιανό, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση και τον αγώνα του. Ουσιαστικά κανένας δεν είναι άξιος και προεγκεκριμένος να κοινωνεί ελαφρά τη καρδία, αλλά απο την άλλη όλοι μας προσκαλούμαστε στο Άγιο Ποτήριο, σε κάθε Θεία Λειτουργία. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο άλλοι να απέχουν για χρόνια, άλλοι να κοινωνάμε εθιμικά ή χωρίς φόβο και συναισθηση. Έτσι επειδή μπορούμε! Πάντως να κοινωνάμε συχνά Αυτή είναι η αληθής Παράδοση. Η Θ.Κοινωνία είναι η Τροφή της ψυχης με ότι αυτό συνεπάγεται ! Όποιος έχει πυκνή μυστηριακή ζωή, εκκλησιαστική ζωή, άσκηση στην πνευματικότητα, συγχώρηση και εξομολόγηση, όχι μόνο κάθε μέρα της Διακαινησίμου, αλλά σε κάθε Θ.Λειτουργία μπορεί να κοινωνεί! Γιατί η Κοινωνία του Πασχα με αυτή της καθημερινής ή της εορτής ή της Κυριακής δεν διαφέρει σε τίποτα! Αλλοι απέχουν ένα μέτριο διάστημα για να ανάψει ο πόθος μέσα τους, άλλοι πάλι κωλύονται για κάποιον χρόνο, άλλοι έχουν προγραμμα κλπ.Στον άνθρωπο δεν υπάρχει μέτρο σε αυτό το θέμα. Μετρο είναι η κατάσταση του. Επίσης κανένας μας δεν ειναι αυτονομος από την Εκκλησία. Υπάρχουν πνευματικοί, υπάρχουν εξομολογοι που συμβουλεύουν, προτείνουν, κωλύουν με βαση κανόνες και μετρο την οικονομία και την ακρίβεια και όχι το κεφαλι τους . Χρειάζεται νηστεία πριν και πόση; Ανάλογα τον χριστιανό και πάλι και την συχνότητα ,που κοινωνεί.Αυτά περί τριημέρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ!Είναι μια εύκολη συνταγή για όσους έχουν μέτρια ή αραιά προσελευση στην Θ.Κοινωνία, η οποία ικανοποιεί πολλούς. Πάντως οριζεται μικρή νηστεία το πρωΐ πριν την Θεία Κοινωνία και για αυτούς που θα ιερουργήσουν και τους πιστούς που θα κοινωνήσουν( 29οςκανων της Στ' Οικ.). Ειδικά περί Διακαινησίμου νομίζω ότι όποιος βιωνει την πνευματική χαρά της Μεγαλοβδομάδας και του Πάσχα δεν πρέπει να κωλύεται να κοινωνεί καθημερινά. Παντα βέβαια με αυτοελεγχο και δοκιμασία οπως ορίζει η αρχαία παράδοση του Αποστόλου και με ανάλογη ελάχιστη εγκράτεια και εγρήγορση- συνειδηση. Γιατί άλλωστε είναι ημερες κατάλυσης για όλους, αλλά όχι και αφασίας!

Ο οβελίας του Διγενή

Η Έλλη Χριστοδουλίδου μαζί με τον σύζυγο της, μυημένοι από νωρίς στον αγώνα, ανέλαβαν το βάρος της φύλαξης του αρχηγού της Οργάνωσης Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Εκεί ανάμεσα στα πορτοκαλόδεντρα, στο σπίτι της στον Άγιο Νικόλαο, η Έλλη Χριστοδουλίδου έκρυβε μέσα σε κρησφύγετο, κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας της, τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ. Το Πάσχα του 1957 βρίσκει τον Διγενή κρυμμένο στο κρησφύγετο του Αγίου Νικολάου. Όπως η ίδια αφηγείται, «ο Αρχηγός πάντα νήστευε αυτές τις ημέρες. Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε ποτέ μιλλωμένα. Την Αγία Εβδομάδα ούτε λάδι. Το Μεγάλο Σάββατο περίμενε να φέρουμε το Άγιο Φως από την εκκλησία και άναβε την λάμπα με αυτό για τρεις μέρες. Την Κυριακή δεν ήθελε παραδοσιακή σούβλα, ήθελε οβελία, όπως τον έψηναν στην Ελλάδα. Εγώ κι ο σύζυγος μου δεν ξέραμε, ούτε πως να τον δέσουμε, ούτε πως να τον ψήσουμε. Μας εξήγησε τι σούβλα και τι κρέας να αγοράσουμε, ενώ ήθελε στο εσωτερικό του οβελία να βάλουμε πατάτες». Και προσθέτει: «Ό άντρας μου άναψε τα κάρβουνα, και τα έβαλε σε ένα σημείο στην αυλή που να μπορεί να παρακολουθεί το ψήσιμο ο Αρχηγός από μια μικρή χαραμάδα. Συνεχώς του έκανε παρατηρήσεις, μέχρι που σε κάποια στιγμη, ο σύζυγος μου, του απάντησε, ''φωνάζεις, φωνάζεις, αλλά δεν έρχεσαι εδώ να γυρίσεις τον οβελία να δεις τον νόστο''».

Ανθίζει Ανάσταση!

Σκάνε τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια, ως εκ τάφου, και ανθίζουν Ανάσταση! Πολλές Αναστάσεις!Κάθε μπουμπούκι μια Ανάσταση! Κάθε άνθρωπος Ανάσταση!Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς, μία τριήμερος ταφή! Εν τέλει το μήνυμα του αγγέλου διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε»!«Ουκ έστιν ώδε, ηγέρθη γαρ καθώς είπε»! Αναστήθηκε, λοιπόν, από την τάξη των νεκρών!Ή ακόμη από την αταξία του θανάτου και των νεκρών! Και επέβαλε Ανάσταση! Εσαεί! Ζωή! Αναστημένη ζωή εκ του τάφου! Η εκρηκτική διαλεκτική της ύπαρξης! Γι’ αυτό και έαρ μυρίζει σήμερα και καινούργια κτίση χορεύει! Δεν αντέχει άλλο πόνο, άλλο θάνατο, άλλα ψοφοδεή καμώματα!(Ιδιαίτερα τα τελευταία)! Ναι! Ανάσταση ανθίζει! Μυρίζει υπέρκοσμα και χορεύει! Η σημερινή μέρα μοιάζει να λέει: «Να αλλάξω θέλω τον σκοπό, να αλλάξω τα τραγούδια»! Τέρμα τα τραγικά, τα θλιμμένα, της απελπισίας, έστω οι ευσυμπάθητοι θρήνοι! Συγχώρεση καθολική εκ τάφου ένεκα Αναστάσεως!Ανέτειλε σήμερα! Τα μοιρολόγια έληξαν και με μυριο-λόγια τραγουδάμε και χορεύουμε! Χριστός Ανέστη! Την άνοιξη, την Ανάσταση ετούτη, που έσκασε από το μπουμπούκι του ανοιξιάτικου τάφου και γέμισε με ευωδίες τον κόσμο γευόμαστε! Τώρα είναι πράγματι κόσμος!Μια ομορφιά, μια καλοσύνη αλλιώτικη που αλλοιώνει τις αισθήσεις! «Ανάστα ο Θεός…» και ο Νίτσε μοιάζει να ανησυχεί!«Μα εγώ άκουσα τα φτυάρια που τον ‘θαβαν», λέει, «Τ’ άκουσα…»!(Και μεταξύ μας έχει δίκαιο)! Ο άγγελος όμως διαβεβαιώνει: Ηγέρθη εκ του τάφου! «Εκ του τάφου…»; Μονολογεί ο Νίτσε, «Εκ του τάφου…»!Αυτό κι αν είναι η πιο ‘χαρούμενη γνώση’»! Και ο πόνος του Νίτσε μοιάζει παράταιρος σήμερα! Ποιος να τον παρηγορήσει; Για την χαρισάμενη άνοιξη του Θεού εκ του τάφου που δεν γεύτηκε; Που δεν μπορούσε να γευτεί! Για το τέλος της προφητείας του! Δεν ήταν ασυνάρτητος, αλλά εγκλωβισμένος! Η αντίσταση του, ο προφητικός αναθεωρητισμός του στον πολιτισμό που τον γέννησε που, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «είναι ένα απέραντο νεκροταφείο», μοιάζει να τον παραλογίζει! Δεν βρίσκει σημείο να σταθεί έξω από αυτόν για να μετακινήσει το παράλογο και τον θάνατο που τρώει τα σωθικά στα πιο ανήσυχα μυαλά του πολιτισμού του! Την ίδια την καρδιά και τα εσώψυχά τους! Ο θάνατος του Θεού αποτελεί καθεστώς απαραμύθητο. Πώς αλλιώς; Και δεν αναφερόμαστε στον τριήμερο, αλλά στον συνεχή! Στο άπαξ και διά παντός!

"Ευτυχώς που δεν ζω την εποχή του Χριστού!"

Θυμάμαι σε μία συζήτηση στο Άγιον Όρος που κάποιος μοναχός έλεγε: "Κρίμα που δεν ζούμε την εποχή του Χριστού. Να βλέπαμε τον Χριστό, να είχαμε αυτήν τη δυνατότητα.." Ο Γέροντάς μας είπε: "Ευτυχώς που δεν ζω την εποχή του Χριστού!". Εγώ παραξενεύτηκα γιατί θα μου άρεσε η ιδέα, ας πούμε, να ζούσε κανείς την εποχή του Χριστού. Λέω, Γέροντα, δεν θα ήθελες να ζεις τον καιρό του Χριστού; -Όχι, λέει, παιδί μου, δεν θα ήθελα! -Λέω, γιατί; παράξενο πράγμα.. -Διότι, λέει, αν ζούσα σίγουρα θα ήμουν από αυτούς που Τον σταύρωναν. Έτσι πιστεύω για τον εαυτό μου. Και βέβαια δεν χρειάζεται να ζήσεις τον καιρό του Χριστού για να Τον σταυρώσεις. Μπορείς άνετα να Τον σταυρώσεις, και τον Χριστό και τους αδελφούς σου, σε όποια εποχή κι αν ζεις και να επαναλάβεις τα ίδια. Αλλά ο Χριστός έδωσεν υπόδειγμα τον εαυτόν Του ώστε μέσα από την Αγία ζωή Του κι το Άγιον παράδειγμά Του να παίρνουμε κι εμείς θάρρος και κουράγιο να βαδίσουμε το δρόμο μας. π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

''Εξηράνθη ωσεί όστρακον η ισχύς μου, και η γλώσσα μου κεκόλληται τω λάρυγγί μου''-Η Δίψα του Χριστού στον Σταυρό.

Συμπορευθήκαμε, αδελφοί μου, όλες τίς προηγούμενες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος μαζί με τόν Δεσπότη Χριστό στα Ιεροσόλυμα. Τον ακολουθήσαμε στο Υπερώο τής Σιών. Τόν είδαμε να νίπτει τους πόδας των μαθητών και διδαχθήκαμε πως οφείλουμε ως μαθητές Του και φίλοι Του «αλλήλων νίπτειν τους πόδας». Καθήσαμε στον Μυστικό Δείπνο και γίναμε συνδαιτημόνες τής παραδόσεως τών Φρικτών Μυστηρίων «εν άρτω και οίνω». Γίναμε αυτήκοοι μάρτυρες της αρχιερατικής Του προσευχής στον κήπο της Γεθσημανής, καθώς και της αισχράς προδοσίας από τον μαθητή Του. Τον συνοδεύσαμε χθες, στην Ακολουθία τών Αγίων Παθών, μέχρι τόν Γολγοθά, όχι με τόν τρόπο του Πέτρου, ο οποίος «ηκολούθει αυτόν μακρόθεν ιδείν το τέλος», αλλά με τον τρόπο της Παναγίας Μητέρας Του και του επιστηθίου φίλου Του Ιωάννου, με τον τρόπο των αγίων γυναικών, που δεν Τον εγκατέλειψαν. Ζούμε σήμερα, μέσα στο λατρευτικό κλίμα της Εκκλησίας μας, το μυστήριο τής Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής. Είναι φοβερά τα μυστήρια που γιορτάζουμε σήμερα, θα επισημάνει ο Άγιος Πρόκλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Κάθε βλέμμα του Χριστού από τόν Σταυρό προκαλεί σεισμό και συγκλονισμό, όχι μόνο στις καρδιές τών ανθρώπων, αλλά και σ’ αυτήν τήν άψυχη κτίση. Συνταράσσει την καρδιά του ληστού και του εκατοντάρχου. Συγκλονίζει συθέμελα ολόκληρη την δημιουργία. Ο ήλιος σκοτίσθηκε και η γη σειόταν, οι πέτρες σχίσθηκαν και το καταπέτασμα του ναού των Ιεροσολύμων σχίσθηκε από πάνω έως κάτω, μας διηγούνται τα Ιερά Κείμενα των Ευαγγελιστών. Κάθε λόγος, ακόμη, που βγαίνει από τα χείλη του Χριστού περικλείει για μάς τους Χριστιανούς ωκεανό θεολογίας, αλλά και πολύτιμη παρακαταθήκη για τήν σωτηρία μας, τήν πνευματική μας ζωή και τήν είσοδό μας στην Επουράνιο Βασιλεία Του. Σ’ έναν από τους επτά λόγους του Χριστού επάνω στον Σταυρό, θα ήθελα, αδελφοί μου, να στρέψω τήν προσοχή σας αυτήν τήν ημέρα και να μεταφέρω στην αγάπη σας τίς ερμηνείες τών θεοφόρων Πατέρων. Πρόκειται για τόν πέμπτο λόγο του Χριστού, που αναφέρεται στο τραγικό γεγονός της δίψας: «Μετά ταύτα, ειδώς ο Ιησούς ότι πάντα ήδη τετέλεσται, να πληρωθή η γραφή λέγει διψώ» μας πιστοποιεί ο αυτόπτης μάρτυρας, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Διψά ο Χριστός, «ο λίμνας και θαλάσσας ποιήσας». Διψά ο ποιητής τών υδάτων και ολόκληρης της κτίσεως. Διψά «ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις» και «ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας». Διψά «ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού», κατά τόν Προφήτη Δαβίδ. Διψά ο Χριστός, για να εκπληρωθεί, πρώτον, η Γραφή. Για να επαληθευθεί η μεσσιανική προφητεία του 21ου Ψαλμού, που αναφέρεται στην εγκατάλειψη του Χριστού, καθώς και σε πολλά άλλα σημεία της Σταυρώσεως. «Εξηράνθη ωσεί όστρακον η ισχύς μου, και η γλώσσα μου κεκόλληται τω λάρυγγί μου, και εις χουν θανάτου κατήγαγές με» – «Σαν (άδειο) πήλινο σκεύος ξεράθηκε (και χάθηκε) η δύναμή μου και η γλώσσα μου κόλλησε στον λάρυγγά μου (από την δίψα) και μ’ έριξες στο χώμα του θανάτου». Διψά, δεύτερον, ο Χριστός, αφού, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, δοκιμάζει τα αδιάβλητα πάθη της ανθρωπίνης φύσεως, που μέσα σ’ αυτά είναι και η δίψα. Προκαλείται από την αφυδάτωση και την ξηρότητα του σώματος και την απώλεια αίματος και νερού. Τα όσα προηγήθηκαν, όπως: η αγωνία στον κήπο της Γεθσημανή, στην οποία «ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος» περιελουε το πρόσωπό Του, το μαρτύριο της νύκτας από τους Ρωμαίους στρατιώτες, που σαν σατανική συγχορδία, κατά την έκφραση του Ιερού Χρυσοστόμου, επιτέθηκαν στο Πανάγιο Σώμα Του, ο ανηφορικός δρόμος του Γολγοθά, η «από έκτης ώρας έως εννάτης» καθήλωση με τα καρφιά στο Ξύλο του Σταυρού, και τα ποικίλα τραύματα από τα βασανιστήρια, προξενούν αφόρητη δίψα. Το γεγονός αυτό είναι δείγμα ότι το σώμα του Χριστού πάνω στον Σταυρό είναι πραγματικό σώμα και όχι φανταστικό. Ο ίδιος έπασχε και διψούσε. «Όταν ήθελε να πάσχει και να διψάσει, επειδή ήθελε, η θεία φύση παραχωρούσε στην ανθρώπινη φύση να πάσχει τα δικά της» αναφέρει σχετικά ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος. Έπασχε ως άνθρωπος, κατά τόν ιερό υμνογράφο, αλλά έσωσε ως φιλάνθρωπος. «Πάσχει τι», θα πει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρεία, «η σαρξ ίδιόν τε και φυσικόν. Δεινοί γαρ οι πόνοι προς το αναγκάσαι διψήν, εμφύτω τινί και αφράστω θερμότητι» , δηλαδή «Το να πάσχει σε κάτι η σάρκα, είναι χαρακτηριστικό και φυσικό γνώρισμα δικό της. Γιατί είναι δυνατοί οι πόνοι, που αναγκάζουν κάποιον να διψάσει και οι οποίοι προέρχονται από απερίγραπτη εσωτερική φωτιά». Διψά, ακόμη, ο Χριστός, αδελφοί μου, και μεταφορικά. Αισθάνεται μία διαφορετική δίψα. Επιθυμεί να ξεδιψάσει ο ποιητής των υδάτων, όχι με νερό, αλλά με την μετάνοια του περιούσιου λαού. Διψά, όταν βλέπει να «κινούν τας κεφαλάς των» κάτω από τον Σταυρό και να λένε: «ο καταλύων τον ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών, σώσον σεαυτόν· ει υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού». Διψά ο Χριστός, για εκείνους που απόλαυσαν τίς ευεργεσίες Του, για τους θεραπευμένους και τους χορτασμένους, για εκείνους που άκουσαν τήν διδασκαλία Του και οι οποίοι του πρόσφεραν «αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος» και «αντί του αγαπάν τω σταυρώ προσήλωσαν». Διψά ο Χριστός, για εκείνους που Τόν αρνήθηκαν και Τόν πρόδωσαν και έμειναν στην άρνηση και στην εχθρότητα, χωρίς δείγματα μετανοίας και επιστροφής. Αδελφοί μου, και σήμερα ο Χριστός διψά. Και σήμερα από το ύψος του Σταυρού Του ακούγεται ο φοβερός Του λόγος: «Διψώ». Διψά για τήν σωτηρία τών σταυρωτών Του, που ανά τους αιώνες Τόν απογυμνώνουν από τήν στολή τής Θεότητός Του και Τον κατατάσσουν στην τάξη των κτισμάτων. Παραθεωρούν την διδασκαλία Του. Εμπαίζουν και συκοφαντούν το μυστικό σώμα Του, που είναι η Εκκλησία. Ποτίζουν τον λαό μας με το δηλητήριο της αρνήσεως. Διψά ο Χριστός, για τήν σωτηρία εκείνων που ανέλαβαν στούς ώμους τους να φέρους εις πέρας το σωτήριο έργο Του πάνω στην γη, για τους επιλήσμονες Κληρικούς που δεν έχουν λείψει ποτέ από την Εκκλησία και που η συμπεριφορά τους αυτή χαροποιεί τους εχθρούς του Σταυρού, κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου. Διψά ο Χριστός, για την εξάπλωση του Ευαγγελίου Του και του μηνύματος της αγάπης Του, για την στερέωση της πραγματικής δικαιοσύνης, για την επικράτηση της ειρήνης, για την παρουσία της αδελφοσύνης και της ενότητος όλων των ανθρώπων, κάτω από τον Σταυρό και την αγία διδασκαλία Του. Διψά για τήν κοινοκτημοσύνη και τήν προσφορά βοήθειας στον πάσχοντα, που είναι μέλος του σώματός Του, που είναι ο ίδιος ο εαυτός. Διψά, αδελφοί μου, ο Χριστός σήμερα, για σας, για μένα, για όλους μας. Δεύτε, λοιπόν, χριστοφόροι λαοί, σήμερα, να Του προσφέρουμε την μετάνοιά μας και την αγάπη μας. Δεύτε να Του προσφέρουμε τα λυτρωτικά μας δάκρυα, που θα ξεπλύνουν τόν βόρβορο τής αμαρτίας και θα λαμπρύνουν τήν ψυχή μας. Δεύτε να Του προσφέρουμε τα άνθη τής ευλαβείας μας και τής λατρείας μας και της πραγματικής αφοσιώσεώς μας, που είναι ικανά να ξεδιψάσουν τον Θείο Λυτρωτή μας. Και μαζί με τόν ιερό υμνογράφο, μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους, μαζί με ολόκληρη τήν Εκκλησία, ας επαναλάβουν και τα δικά μας αμαρτωλά χείλη: «Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και τήν ένδοξόν Σου Ανάστασιν». Με θερμές πατρικές ευχές +Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ἀρχιεπίσκοπος Ὀνούφριος:Ὀφείλουμε νά ὑπερασπιστοὐμε τά ἱερά μας, ἀλλά χωρίς μίσος στήν καρδιά μας.

Ο Μητροπολίτης Ονούφριος απευθύνθηκε με λόγια συμπαράστασης στους πιστούς της Περιφέρειας Χμελνίτσκι , ναοί των οποίων αρπάζουν τώρα. Στις 10 Απριλίου 2023, ο Προκαθήμενος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Ονούφριος, απευθύνθηκε στους πιστούς της Περιφέρειας Χμελνίτσκι με λόγια συμπαράστασης. «Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές! Κάτοικοι της πόλης Χμελνίτσκι και της Περιφέρειας Χμελνίτσκι, πιστοί στην Αγία μας Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία! Σας εύχομαι χρόνια πολλά για την Εβδομάδα των Παθών της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, θυμόμαστε τα Πάθη που βίωσε ο Σωτήρας ημών Ιησούς Χριστός για εμάς τους αμαρτωλούς!» θύμισε ο Προκαθήμενος. Σύμφωνα με αυτόν, ο Κύριος επέτρεψε στους πιστούς της Περιφέρειας Χμελνίτσκι να υποφέρουν μαζί Του. «Είναι μεγάλη τιμή για έναν Χριστιανό όταν υποφέρει μαζί με τον Χριστό. Καταλαβαίνω ότι περνάτε δύσκολα, ότι υπάρχουν πολλά ψέματα. Αλλά και ο Κύριος ανέχτηκε την αναλήθεια», υπενθύμισε ο Μακαριώτατος. «Πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσουμε και να είμαστε παθητικοί. Πρέπει να προστατεύσουμε το ιερό μας! Πρέπει να υπερασπιστούμε τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας με νόμιμα μέσα», τόνισε χαρακτηριστικά. Ωστόσο, είπε ο Μακαριώτατος, υπερασπιζόμενοι το ιερό μας, «δεν πρέπει να έχουμε κακία εναντίον των ανθρώπων. Ακόμη και εναντίον αυτών που μας επιτίθενται, που μας προσβάλλουν». «Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους: να ενδυναμώσει ο Κύριος εκείνους που είναι καλοί σε καλοσύνη, και να δώσει ο Κύριος το πνεύμα της μετάνοιας σε εκείνους που είναι κακοί. Για να καταλάβει ο άνθρωπος: όταν προσβάλλει έναν άλλον, διαπράττει αμαρτία, προσβάλλει τον εαυτό του», είπε ο Μητροπολίτης Ονούφριος. Ο Προκαθήμενος είπε ότι «άκουσε από τον Σεβασμιώτατο Βίκτωρ πώς οι καρδιές σας είναι γεμάτες από αγάπη για τον Θεό, αγάπη για την Ορθόδοξη πίστη». «Κρατήστε αυτή τη φωτιά της πίστης! Θα σας δυναμώσει σε όλους τους δρόμους της ζωής σου! Και ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον άνθρωπο που Του εμπιστεύεται τον εαυτό του», είπε ο Προκαθήμενος. Κάλεσε τους πιστούς να αγαπήσουν τον Θεό και όλους τους ανθρώπους, «και ο Θεός της ειρήνης θα είναι μαζί μας». «Εύχομαι όλοι, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, να περιμένουμε τη λαμπρή και φωτεινή γιορτή της Ανάστασης του Χριστού, τη νίκη της Ζωής επί του θανάτου. Ο Χριστός είναι μαζί μας! Ήταν, είναι και θα είναι!» συνόψισε ο Προκαθήμενος της UOC. Νωρίτερα, η ΕΟΔ έγραψε ότι στο κήρυγμα της Κυριακής, ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Ονούφριος είπε ότι ο Κύριος μπήκε στην Ιερουσαλήμ ως νικητής του θανάτου, αλλά ταπεινά, και πλησιάζει η ώρα που ο Κύριος θα έρθει ξανά στη γη, άλλα όχι για τη σωτηρία του το ανθρώπινο γένος, αλλά για να δημιουργήσει τη δική Του δίκαια δίκη.