Ο ΣΙΒΑΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΑΡΑΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σαν παίρνεις το δρόμο για τη Ι. Μονή της Οδηγήτριας βλέπεις αυτό το γραφικό χωριό ν’ αγναντεύει από το μικρό λόφο, τον κάμπο της Μεσαράς. Ο Σίβας είναι ένα χωριό στολίδι του κάμπου της Μεσσαράς αλλά και της ιστορίας. Ανήκει στον Δήμο Τυμπακίου στην Επαρχία Πυργιώτισσας στην Ν.Δ. άκρη της πεδιάδος της Μεσσαράς σε υψόμετρο 110μ. Η απόσταση του από το Ηράκλειο είναι 62 χλμ. Από 'κει περνάς για να πας στην Μονή της Παναγίας της Οδηγήτριας, ενώ 3,5 χλμ πιο βόρεια από τον Σίβα βρίσκεται ο αξιόλογος Μινωικός αρχαιολογικός χώρος της Φαιστού. Το ενδιαφέρον είναι πως ένας τόσο μικρός οικισμός έχει τόσο σπουδαία ιστορία και στα χώματά του έχουν γεννηθεί σημαντικές προσωπικότητες που στο πέρασμά τους σημάδεψαν τον τόπο. Το χωριό είναι γενέτειρα του Οσίου Ιωάννου του Ξένου ή Ερημίτη, (ο Κυρ-Αι-Γιάννης λένε οι Κρητικοί) ο οποίος εργάστηκε για την αναζωπύρωση της Χριστιανοσύνης στην Κρήτη μετά την απελευθέρωσή της από τους Σαρακηνούς από το Νικηφόρο Φωκά το 961 μ.Χ. Τον τόπο γεννήσεως του αγίου τον ονομάζουν σήμερα Τζοβαέρη (από το τούρκικο Cevahir=διαμάντι). Ο Άγιος Ιωάννης ο Ξένος ενίσχυσε με τον προσωπικό του αγώνα την χριστιανική ζωή του τόπου, κυρίως στο Ρέθυμνο και στα Χανιά όπου έδρασε. Έκτισε κτίρια και ερημητήρια και βοήθησε στην αγροτική ανάπτυξη δημιουργώντας ελαιοτριβεία, μελισσοκομεία και οτιδήποτε μπορούσε και θεωρούσε ότι θα ήταν αναγκαίο για την ανάπτυξη των μοναστηριών αλλά και των φτωχών οικισμών γύρω από αυτά. Έργο του είναι η Μονή και ο ναός της Παναγίας Αντιφωνήτριας στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνης, η Μονή της Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου στα Χανιά, καθώς και πολλοί άλλοι ναοί κ μοναστήρια. Στον Σίβα γεννήθηκε και ο οπλαρχηγός Ιωάννης Σκουντής ή Στεφανάκης, ο οποίος πολέμησε υπό την αρχηγία του Μιχαήλ Κουρμούλη κατά την Επανάσταση του 1821, στην Πελοπόννησο με τον Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1866 πλάι στον Ξωπατέρα και στον Κόρακα. Εδώ είναι γεννημένος κι ο δάσκαλος πεζογράφος κι επαναστάτης Θέμος Κορνάρος. "Σίβας", η προέλευση του ονόματός του χωριού είναι άγνωστη. Οι περισσότεροι ιστορικοί συγκλίνουν στην περίοδο της Αραβοκρατίας, απ’ όπου και «Σίβας» είναι η Όασις της Αιγύπτου όπου βρίσκεται το μαντείο του Άμμωνα. H ύπαρξη άφθονων φυσικών πηγών στην περιοχή επίσης (από την αραβική λέξη siva, που σημαίνει πηγή) συνετέλεσε στην ονομασία. Κατά τους χρόνους της Βενετοκρατίας ο Σίβας αναφέρεται σε χάρτη ως «Silva» που σημαίνει "δάσος" και αυτό μας αποκαλύπτει την ύπαρξη δασών στην περιοχή. Όπως και να 'χει ο Σίβας είναι ένα χωριό πανέμορφο, με όμορφους φιλόξενους κατοίκους, με ένα παραδοσιακό καφενέ, που είναι ανάμεσα στα 10 καλύτερα της Ελλάδος και με μεγάλη ιστορία. Το πρώτο που συναντά κάποιος μπαίνοντας στο χωριό είναι μια πολύ ωραία και χαρακτηριστική πηγή δίπλα ακριβώς στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Αυτή η πηγή έχει μεγάλη ιστορία που θα την δούμε πιο κάτω. Στην πλατεία δεσπόζει το παλιό κτίριο του Δημοτικού σχολείου που κτίστηκε το 1864 και δίπλα στο Δημοτικό σχολείο, κτισμένη την ίδια εποχή είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, αφιερωμένη στη μνήμη της αποκεφάλισης του Ιωάννη του Προδρόμου. Εκεί διαδραματίζονται τα γεγονότα που θα σας διηγηθώ: Η επανάσταση του 1866-69 μόλις είχε περάσει… Μια επανάσταση που χώρισε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους στα δυο και το αίμα έτρεξε ποτάμι σε όλη την Κρήτη! Στο κεφαλοχώρι της Μεσαράς, στο Σίβα, είχε έλθει ο Τούρκος φοροεισπράκτορας από το γειτονικό χωριό Άγιο Ιωάννη, να εισπράξει το φόρο της δεκάτης -Ανήμερα τ’ Άι – Γιαννιού του Ριγολόγου ήλθε ο αθεόφοβος στο χωριό, μονολόγησε ο παπα-Σύγκελος…ο παπάς του χωριού.... -Και ήρθε και μεθυσμένος! Είχε καθίσει στην πεζούλα του Άι Γιάννη και ξέροντας πως οι Ρωμιοί νηστεύουν, έβριζε τους Χριστιανούς, έβριζε τα Θεία και πρόσταξε να του βράσουν μια όρνιθα… -Αυτό αγά μου δε γίνεται, του λέει ο παπα – Σύγκελος! Η πίστη μας δε μας επιτρέπει τέτοια μέρα να βάλουμε κρέας στο τσικάλι… -Ποια πίστη σας μωρέ παπά του λέει… -Εδά θα δεις… Και με ένα σάλτο σηκώνεται, παίζει μια κλωτσιά στην πόρτα της εκκλησίας του Άι – Γιάννη και μπαίνει μέσα. Βγάζει την μπιστόλα του και σημαδεύει το Χριστό στο κεφάλι… -Μη! αγά μου!!! φωνάζει ο παπάς!- Τι πας να κάνεις;;; Δεν πρόλαβε να τελειώσει το λόγο του και η μπιστόλα βρόντηξε. Το βόλι βρήκε το Χριστό στο τέμπλο στο κεφάλι! Γελώντας και ουρλιάζοντας από ικανοποίηση, ολόχαρος ο Τούρκος βγαίνει από την εκκλησία και ξανακάθεται στην πεζούλα. -Δε την-ε λογαριάζω παπά την πίστη σου, φώναξε. Δεν φοβάμαι το Χριστό σας… Μα δεν πρόλαβε να τελειώσει το λόγο του και μια μέλισσα τον γυρόφερε… Πήγε και κάθισε στα χείλη του, χωρίς να πάρει είδηση ο μεθυσμένος και του άφησε όλο της το δηλητήριο... Το δάγκωμα τον τρόμαξε...Πετάχτηκε ολόρθος… -Ήντα 'παθες αγά μου; Ρώτηξε ο παπάς… -Κάτι με δάγκωσε στα χείλη και άρχισα να πρίχνομαι!!! , φώναξε... Ο Τούρκος άρχισε να πρίχνεται πράγματι και να μην αισθάνεται καλά. Πήρε τη φοράδα του και πήγε στον Άι – Γιάννη στο κονάκι του. Το βράδυ φτάνει στο χωριό απεσταλμένος του και χτυπά την πόρτα του σπιτιού του παπα- Σύγκελου. -Ο αγάς μου είναι βαριά άρρωστος, είπε. Σε παρακαλεί να προσευχηθείς στον Άγιο σας να με κάνει καλά και θα σας φτιάξει ότι θέλετε, μου είπε να σας πω… Πράγματι ο παπάς πήγε στην εκκλησία και παρακάλεσε τον Άγιο να τον συγχωρέσει όχι γιατί νοιάστηκε πολύ για τον Τούρκο, αλλά γιατί φοβόταν την οργή τους αν πέθαινε… Γεγονός είναι πως μέσα σε λίγες μέρες η υγεία του βελτιώθηκε!! Φώναξε τον παπά να τον ευχαριστήσει και να του πει τι θέλει να φτιάξει για το χωριό από ευγνωμοσύνη μα και φόβο στον Άγιο... Ο παπα – Σύγκελος ρώτησε τους χωριανούς που ζήτησαν από τον αγά να τους φτιάξει γούρνες στην είσοδο του χωριού για να πλένουν οι γυναίκες τα ρούχα και να ποτίζουν τα ζώα τους οι Σιβιανοί. Κι εκείνος τους έκαμε το χατήρι. Το έργο έγινε… Ανάμεσα σε αυτές τις γούρνες είναι και η όμορφη πηγή στην είσοδο του χωριού. Σήμερα στο Σίβα στέκουν και τα δυο για να δηλώνουν το θαύμα και να θυμίζουν σε όλους τα γεγονότα αυτά... Και η τρύπα στο κεφάλι του Χριστού στο τέμπλο του Ναού του Αγίου Ιωάννου και η βρύση στην είσοδο του Σίβα… Το γεγονός καταγράφεται στην αρχή της δεκαετίας του 1870. Στη φωτογραφία μέρος της Ι. Μονής Οδηγήτριας στο Σίβα. Εκεί βρίσκεται και ο ιστορικός Πύργος του Ξωπατέρα. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, Οι Γάλλοι γιατροί λένε: «έκτακτο επιστημονικό γεγονός»!

Μια μητέρα ελληνίδα, έφερε στον κόσμο ένα παιδάκι με μια τρομερή αρρώστια που θα πρέπει να ονομάζεται «ακρομεγαλία». Μεγαλώνουν οι σάρκες χωρίς να μεγαλώνουν τα οστά. Η επιστήμη λέει πως λίγα χρόνια ζει ο άνθρωπος μ’ αυτή την τρομερή πάθηση και είναι σαν μια άμορφη μάζα. Η μητέρα αγωνίστηκε εδώ στην Ελλάδα και της υπέδειξαν να πάει στο Παρίσι, σ’ ένα Ινστιτούτο υγείας του παιδιού για να γίνει σχετική έρευνα. Εκεί της είπαν οι γάλλοι γιατροί πως είναι στις τελευταίες του μέρες το παιδάκι της και ότι πρόκειται να πεθάνει και μάλιστα πως ο θάνατος συμβαίνει με πολύ υψηλό πυρετό. Και πραγματικά, τις μέρες εκείνες παρουσιάστηκε ο υψηλός αυτός πυρετός γύρω στα 41, χωρίς να πέφτει με τίποτα. Η μάνα μόλις το βλέπει έτσι, αρπάζει στην αγκαλιά της το παιδάκι, βγαίνει από το νοσοκομείο και πηγαίνει σ’ ένα μοναστήρι, ορθόδοξο ρωσικό. Πηγαίνει κατ’ ευθείαν στην εικόνα της Παναγίας και με κλάματα αρχίζει να της λέει: «Εσύ μάνα, μάνα του Κυρίου, που γνωρίζεις από πόνο, σε ικετεύω ή να γίνει καλά το παιδί μου ή ας το αναπαύσεις εσύ». Κάποιος Ρώσος που ήξερε λίγα ελληνικά, ακούει τα παρακάλια της. Την πλησιάζει, βλέπει το παιδάκι της σ’ αυτή την τρομερή κατάσταση και της λέει: «Εκεί στην Ελλάδα έχετε έναν πατριώτη μας πολύ θαυματουργό, τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Δεν ξέρω αν πήγες, αλλά πρέπει να πας να τον παρακαλέσεις θερμά. Είναι μεγάλος προστάτης των αρρώστων στην εποχή μας. Έχω μαζί μου την εικόνα του, και θα σταυρώσω το παιδάκι σου με την εικόνα του αυτή και πίστεψε και συ ότι πάνω από την επιστήμη και τους γιατρούς είναι ο Θεός και οι άγιοί του». Βγάζει την εικόνα και ακριβώς την ώρα που την ακουμπά στο μέτωπο του παιδιού, εκείνο σπαρταρά σαν το ψάρι. Κρύος ιδρώτας λούζει ολόκληρο το σώμα του, μουσκεύεται κυριολεκτικά και η μάνα σκύβει να φιλήσει το παιδάκι της από την παρόρμηση να δει αν καίει (απ’ τον πυρετό). Το παιδί είναι τελείως δροσερό. Αρχίζει να κλαίει η μάνα, μαζεύονται και άλλοι μοναχοί και επισκέπτες, παρακαλεί το βράδυ να γίνει μια αγρυπνία για την υγεία του παιδιού. Γίνεται η αγρυπνία και το παιδί είναι όλη την νύχτα απύρετο. Το πρωί, μετά την αγρυπνία, ξαναγυρίζει στο νοσοκομείο το παιδάκι χωρίς πυρετό. Οι Γάλλοι γιατροί λένε: «έκτακτο επιστημονικό γεγονός», συνεχίζουν την παρακολούθηση και σε τρεις μήνες οι ακτινογραφίες έδειξαν πως τα οστά του παιδιού άρχισαν να μεγαλώνουν κανονικά και μόλις το παιδί περπάτησε η μητέρα το πήρε και ήλθαν στο Προκόπι [το Προκόπι Ευβοίας όπου βρίσκεται το άγιο λείψανο του θαυματουργού και ομολογητή αγίου]. Σήμερα το καμαρώνει που πηγαίνει με τα πόδια στο σχολείο και γυρνά το μεσημέρι στο σπίτι, όπως χαρακτηριστικά μας είπε η ίδια. Είναι όπως θέλει ο Θεός. Δεν του παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα και είναι φυσιολογικός άνθρωπος. Από το περιοδικό, «Σύναξη», τριμηνιαία έκδοση σπουδής στην Ορθοδοξία, τεύχος 4, 1982. Η αφήγηση του θαύματος έγινε από τον μακαριστό π. Ιωάννη Βερνέζο, προϊστάμενο του Ιερού Προσκυνήματος του αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι Ευβοίας, με βάσει τα κείμενα, όπως τα κατέγραψαν και τα υπέγραψαν οι ιαθέντες στο Βιβλίο Θαυμάτων του Προσκυνήματος. pemptousia

Για κάθε καλό πράγμα ο διάβολος έχει φτιάξει ένα ψεύτικο αντίγραφο

Κρατήστε την ορθόδοξη πίστη μας, τόσο στους κανόνες της όσο και στα δόγματά της, με αγιότητα και σταθερότητα. Μην προσαρμόζετε την πίστη σας στη ζωή σας, αλλά τη ζωή σας στην πίστη σας. Αντλήστε όλη την ευτυχία σας από την αληθινή ορθόδοξη πίστη. Τότε θα είστε αληθινά τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και ο Κύριος θα σας γεμίσει εδώ σε αυτόν τον κόσμο με τις ανείπωτες Χάρες Του. *** Κάποιοι μπορεί να πουν: "Γιατί πρέπει να διατηρούμε την πίστη στον Χριστό και να προσπαθούμε να αποκτήσουμε τις άλλες χριστιανικές αρετές; Δεν αρκεί μόνο η αγάπη για να είμαστε άξιοι της αιώνιας σωτηρίας;" Τέτοιες ερωτήσεις προκύπτουν μόνο από εκείνους που δεν έχουν ιδέα από χριστιανική πνευματική ζωή. Είναι δυνατόν να ανέβει κανείς ένα βουνό χωρίς να διασχίσει την ανηφόρα του βουνού; Σίγουρα όχι. Με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατο χωρίς το θεμέλιο όλων των χριστιανικών αρετών, δηλαδή χωρίς ειλικρινή πίστη στον Χριστό, να φτάσει κανείς στην κορυφή που βρίσκεται η αγάπη. *** Ας θυμηθούμε, αγαπημένα μου παιδιά εν Χριστώ, ότι χωρίς πίστη είναι αδύνατο να πραγματοποιήσουμε το θέλημα τον Θεό (Εβραίους 11:6), ότι χωρίς την ορθόδοξη πίστη δεν υπάρχει η Χάρις του Θεού, ούτε αληθινή αγάπη για τον πλησίον, αλλά μόνο καταστροφικός εγωισμός ή μόνο κενά λόγια για την αγάπη, όπως μεταξύ των αιρετικών και των σεχταριστών. Ας καταβάλουμε λοιπόν προσπάθεια να κρατήσουμε την ορθόδοξη πίστη Αγία και σταθερή και μαζί με αυτήν να έχουμε πάντα την Χάρη του Θεού, την αληθινή αγάπη για τον πλησίον. *** Σε όλα τα δογματικά ζητήματα και ιδιαίτερα στις αμφιλεγόμενες θεολογικές απόψεις πρέπει να τηρούμε αυστηρά τη διδασκαλία των Αγίων. Μόνο οι Άγιοι πατέρες μπορούν να μας δώσουν μια αλάθητη και πιο αληθινή κοσμοθεωρία στο χώρο της πίστης μας. Αποτελούν για μας το σωτήριο κριτήριο της Ορθοδοξίας. *** Ο Χριστός μας καλεί να είμαστε σαν τα παιδιά. Ένα παιδί νιώθει ασφάλεια όταν κρατάει το χέρι του πατέρα του. Δεν έχει κανένα ίχνος αμφιβολίας ότι ο καλός μπαμπάς θα του δώσει αυτό που θέλει. Όταν προσευχόμαστε στον Θεό, πρέπει να έχουμε την ίδια παιδική, ζωντανή πίστη προς τον Επουράνιο Πατέρα μας. Αυτή είναι μία από τις προϋποθέσεις για να εισακουστούν οι προσευχές μας. Είναι ένα δώρο Θεού, γι' αυτό πριν κάνετε την προσευχή για οποιαδήποτε ανάγκη, ζητήστε πρώτα απ' όλα από τον Θεό να σας απαλλάξει από την απιστία και να ενισχύσει την πίστη σας. *** Η προσοχή μας πρέπει να είναι στραμμένη στην εσωτερική μας ζωή, ώστε να μην παρατηρούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Τότε δεν θα κρίνουμε. Δεν θα στεναχωριόμαστε τόσο πολύ από την αναλήθεια που υπάρχει εδώ, θα είμαστε αδιάφοροι απέναντί της. Η αλήθεια δεν ζει στη γη μας. Ανυπομονούμε για έναν νέο ουρανό και μια νέα γη, όπου θα κατοικεί η αλήθεια. Μη στενοχωριέστε αν οι άνθρωποι δεν σας εκτιμούν και είναι άδικοι μαζί σας. Δουλεύετε για τον Θεό, όχι για τους ανθρώπους. Να είστε φιλεύσπλαχνοι με τους άλλους και αυστηροί με τον εαυτό σας. Δεν θα είστε υπεύθυνοι για τους άλλους, γι' αυτό προσέξτε όχι γι' αυτούς, αλλά για τον εαυτό σας, γιατί θα είστε υπεύθυνοι μόνο για τον εαυτό σας. *** Στην ουσία, η αγάπη είναι ταπεινότητα και η ταπεινότητα είναι αγάπη. *** Σε όλες τις αρετές, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ταπεινότητα. *** Ο Θεός αγαπά τους τολμηρούς και τους ταπεινούς. *** Σκληρός και πράος! Πράος και σκληρός! *** Όποιος νομίζει ότι έχει αρετή, την χάνει. *** Μην δεχτείτε τον διάβολο! *** Έχω παρατηρήσει ότι ο Κύριος πάντα ακούει και εκπληρώνει την προσευχή σε περιόδους μεγάλης θλίψης. *** Η πρώτη προϋπόθεση για κάθε ανάβαση είναι η ταπεινοφροσύνη, δηλαδή να αισθάνεστε την αδυναμία σας και να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας στον Θεό. *** Η υπακοή είναι αληθινή αγάπη. Η υπακοή είναι η πηγή της ζωής και της ευδαιμονίας, ενώ η ανυπακοή είναι η πηγή του θανάτου και της δυστυχίας. Η αληθινή υπακοή κάνει τον αρχάριο να μοιάζει με την καιόμενη βάτο. Η υπακοή δεν καίγεται στη φωτιά, δεν βυθίζεται στο νερό και ανυψώνεται από τη γη στον ουρανό. Ενώ η ανυπακοή πνίγεται στο νερό, καίγεται στη φωτιά και μεταφέρει από τη γη στην κόλαση. Η υπακοή είναι ο παράδεισος ενώ η ανυπακοή είναι η κόλαση. Για την υπακοή ο Θεός στέλνει μεγάλες χαρές. *** Ο Θεός και εσείς, κανείς άλλος. Ό,τι κάνετε εσείς, θα είστε υπόλογος των πράξεων σας. Αν συμβεί κάτι, μην κατηγορείτε ή κρίνετε τους άλλους, αλλά αναλάβετε την ευθύνη μόνο για τον εαυτό σας, και θα έχετε ειρήνη στη γη και στον ουρανό. *** Για κάθε καλό πράγμα ο διάβολος έχει φτιάξει ένα ψεύτικο αντίγραφο, το οποίο πρέπει να ξέρετε πώς να αναγνωρίζετε. *** Οι διάβολοι φοβούνται την τάξη. *** Μην έχετε ψευδαισθήσεις και μην απολαμβάνετε τις οφθαλμαπάτες. Αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά τις ζωές πολλών από εκείνους που νομίζετε ότι είναι πλούσιοι, θα δείτε ότι είναι μπλεγμένοι σε τέτοια δίχτυα από τα οποία δεν μπορούν ποτέ να ξεφύγουν και θα χαθούν εδώ στη γη και στην αιωνιότητα. *** Μην περιπλανιέστε και μην πηγαίνετε από εκκλησία σε εκκλησία, από μοναστήρι σε μοναστήρι, από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα, γιατί η ευσέβεια δεν έχει να κάνει με αυτό. Μείνετε εκεί που είστε και πολεμήστε τις σκοτεινές δυνάμεις εκεί. Μην διασκορπίζεστε. *** Είναι καλύτερο να μη μιλάτε για πράγματα που προκαλούν πάθη. *** Οι προσβολές που στέλνετε στους άλλους, όποιες κι αν είναι αυτές, γυρίζουν μπούμερανγκ και πέφτουν πάλι στο κεφάλι σας. Όταν σας πληγώνουν, να το λέτε, αλλά με πραότητα, ευγένεια και αξιοπρέπεια, χωρίς απρεπείς προσβολές ή φωνές που μόνο την αδυναμία σας προδίδουν. Για να έχετε κάτι κοινό με Εκείνον που γεννήθηκε στη φάτνη, πρέπει να υπομένετε υπομονετικά και ήρεμα την ταπείνωση. *** Δεν υπάρχουν μικροπράγματα στον κόσμο. Τα πάντα στον κόσμο έχουν την τιμή και τις συνέπειές τους. *** Το μεγάλο καλό και το μεγάλο κακό ξεκινούν πάντα από τα μικρά και δυσδιάκριτα. *** Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα απόρθητο φρούριο. Ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τα κλειδιά της. Εμείς, με την υπακοή μας στους δαίμονες, δίνουμε τα κλειδιά στα χέρια του κακού για να μας καταστρέψει. *** Αν περνάτε δύσκολα το βράδυ, ησυχάστε και υπομείνετε, γνωρίζοντας ότι ο Χριστός σταυρώθηκε το βράδυ και αναστήθηκε το πρωί.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ-Αυτό είναι το εχέγγυο της σωτηρίας μας...

Με το κλείσιμο της αναστάσιμης περιόδου και πριν από την Πεντηκοστή, τιμούμε τους αγίους 318 Πατέρες που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, πόλη της βορειοδυτικής Μικράς Ασίας, πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Το πρόβλημα ήταν ο αιρετικός Άρειος, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, αλλά δημιούργημα, κτίσμα. Το θέμα είναι τεράστιας σημασίας, γιατί τα δημιουργήματα δεν έχουν αφ’ εαυτών ύπαρξη, ζωή και αθανασία. Ζουν και υπάρχουν μόνο, επειδή τα διακρατεί στην ύπαρξη η δημιουργική πνοή και ενέργεια του Θεού. Συνεπώς, κανένα δημιούργημα, όσο τέλειο και αν είναι, δεν μπορεί να μεταδώσει σε άλλους ζωή και σωτηρία, αφού το ίδιο δεν είναι πηγή ζωής, αυτοζωή (Κυριακή αγίων Πατέρων). Οι 318 άγιοι Πατέρες έφτιαξαν τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, όπου διατρανώνουν την πίστη μας «και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, …Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα». Γεννήθηκε από τον Πατέρα ο Χριστός, έχει την ίδια θεία ουσία με αυτόν («ομοούσιος τω Πατρί»), δεν είναι πλάσμα του όπως εμείς. Είναι Θεός, ίσος με τον Πατέρα. Πιστεύουμε αυτό ακριβώς που ο Χριστός έλεγε πάντα για τον εαυτό του. Τί έλεγε δηλαδή ο Χριστός; Όταν ο απόστολος Φίλιππος τού ζήτησε να τους δείξει τον Πατέρα, ο Χριστός απάντησε: «Τοσούτον χρόνον μεθ’ υμών ειμι και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε;» Όποιος είδε εμένα, έχει δει και τον Πατέρα, διότι «εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί εστι». Και δεν σας λέγω λόγια από τον εαυτό μου, αλλά ο Πατέρας που μένει μέσα μου (κατά τρόπο αδιαίρετο και αχώριστο), αυτός ενεργεί όλα τα υπερφυσικά έργα που κάνω εγώ (Ιω. 14, 8-11). Ο Χριστός είναι ο μόνος κατά φύσιν και κατ’ ουσίαν Υιός του Θεού (μονογενής). Εμείς λεγόμαστε υιοί Θεού, τέκνα του και παιδιά του καταχρηστικά. Είμαστε απλώς πλάσματά του και μας υιοθετεί κατά χάριν ο Θεός. Οι Ιουδαίοι κατάλαβαν πολύ καλά αυτά που έλεγε ο Χριστός και γι’ αυτό είχαν βασικό λόγο, σοβαρή κατηγορία για να τον σταυρώσουν. Θεώρησαν ύψιστη βλασφημία το να διεκδικεί κάποιος για τον εαυτό του την ισοθεΐα. «Διά τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι», διότι έλεγε ότι έχει Πατέρα του τον Θεό, «ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ» (Ιω. 5, 18). Όταν έλεγε ο Χριστός ότι «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», «ότι εν εμοί ο Πατήρ καγώ εν αυτώ», και ότι «Υιός του Θεού ειμι», οι Ιουδαίοι έπαιρναν πέτρες για να τον λιθοβολήσουν. Και του εξηγούσαν ότι το κάνουν αυτό, όχι για τα καλά έργα που τους έκανε, αλλά για την κατ’ αυτούς ανεπίτρεπτη βλασφημία του, να ονομάζει τον εαυτό του Θεό. «Ότι συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν» (Ιω. 10, 30-38). Ο αρχιερέας Καϊάφας και όλο το ιουδαϊκό συνέδριο τού απηύθυναν το ξεκάθαρο ερώτημα, αν είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Και στην εξ ίσου ξεκάθαρη απάντηση του Χριστού «εγώ ειμι», έκριναν χωρίς κανένα δισταγμό ότι «ένοχος θανάτου εστί». Γιατί άκουσαν με τα αυτιά τους «ότι εβλασφήμησε», ισχυρίστηκε δηλαδή ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, ο Μεσσίας. Το ίδιο υποστήριξαν και ενώπιον του Πιλάτου: Εμείς έχουμε νόμο και σύμφωνα με τον νόμο μας πρέπει να πεθάνει, διότι «εαυτόν Θεού Υιόν εποίησεν» (Ματθ. 26, 63-66. Μάρκ. 14, 61-64. Λουκ. 22, 66-71. Ιω. 19, 7). Όμως, αυτό ακριβώς είναι και το εχέγγυο της σωτηρίας μας: Το ότι ο Χριστός είναι Υιός Θεού, «φως εκ φωτός», Θεός αληθινός, «δι’ ου τα πάντα εγένετο». Όχι δημιούργημα, αλλά Δημιουργός. Ο μόνος δηλαδή που έχει τη δύναμη να μας δίνει ζωή, ύπαρξη, σωτηρία, αθανασία. π. Δημητρίου Μπόκου

Υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω.

Πολλά νέα παιδιά, άνδρες και γυναίκες, μας αναφέρουν συνεχώς ότι δεν βρίσκουν άνθρωπο για να παντρευτούν και αναρωτιούνται πώς θα καταλάβουν ότι βρήκαν τον άνθρωπο της ζωής τους, για να μην πέσουν σε καμία παγίδα. Μέσα σε αυτό το ταξίδι της αναζήτησης, κομματιάζουν δυστυχώς την καρδιά τους στις ηδονές. Η σαρκική ηδονή μπορεί να είναι ωραία, αλλά όταν δεν έχει μπολιαστεί με αγάπη θα καταλήξει σε μια απογοητευτική οδύνη και δυστυχώς σε υπόγεια χωρίς θέα. Πολλά παιδιά εκεί έξω κόβουν την καρδιά τους κομμάτια από νεαρή ηλικία, ζητούν επιβεβαιώσεις και άλλες καλύψεις μέσα από πολλές σχέσεις, αλλά όταν θέλουν να βρουν κάποιον άνθρωπο να φτιάξουν τη ζωή τους αδυνατούν. Τα παιδιά αυτά νιώθουν ακρωτηριασμένα, κουρασμένα. Έρχεται η στιγμή που μπαίνουν με πολλές υποχωρήσεις σε ένα γάμο απλά να τακτοποιηθούν και να κάνουν παιδιά κι εκεί δεν έχουν να δώσουν τίποτα. Μετά από κάποια χρόνια θα έρθει ίσως η μοιχεία (έτσι για την ανανέωση όπως λένε μερικοί) και η τραγωδία δεν θα έχει τέλος. Παντρεύεσαι εν τέλει τον 15ο άνθρωπο της ζωής σου και αρχίζουν οι συγκρίσεις από το πιο μικρό πραγματάκι μέχρι το πιο μεγάλο. Η καρδιά σου είναι άδεια. Ταλαιπωρείσαι, κάνεις τελικά παιδιά (που σου έχουν πεις ότι είναι ευλογία και ευτυχία), αλλά τελικά εσύ έχεις πέσει σε κατάθλιψη, νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα σου και είσαι άδειος. Από την άλλη, ο Χριστός ως πρόσωπο, είναι στην άκρη της ιστορίας της ζωής σου. Σε ένα ντουλάπι κλεισμένος, σε ένα λυχνάρι φυλακισμένος, που απλά θα Τον επικαλεστείς μόνο για να ικανοποιήσεις μια αγωνία σου, μια επιθυμία, ίσως ένα πάθος, ή απλά για να καλύψεις κάτι από την άδεια ζωή σου, όχι όμως κάτι ουσιαστικό. Και πάλι συνεχίζεις να μένεις άδειος. . . Παιδιά μου, καλή είναι η σεξουαλική πράξη, αλλά χωρίς αγάπη, είναι απλά μια ηδονή χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς περιεχόμενο. Η σεξουαλική πράξη με αγάπη μέσα της, μεταμορφώνεται σε έναν αγαπητικό έρωτα που όταν μπολιαστεί και με τη χάρη του Θεού, φτάνει σε επίπεδα Αγιότητας. Αγγίζει τα κράσπεδα της Αγίας Τριάδος. Έχουμε μια ευλογημένη πράξη που μπορούμε να την πάμε στα σκουπίδια ή να την κάνουμε διαμάντι Αγιότητος. Λοιπόν ; Τι θα ήθελες να κάνεις ; Τι να κάνουμε πάτερ τελικά για να βρούμε έναν άνθρωπο να φτιάξουμε τη ζωή μας; Δείτε ο άλλος να έχει βάσεις, θεμέλια. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να ξεκινήσεις γάμο και οικογένεια. Αν το παρατηρήσουμε, ακόμα και όταν πάμε να αγοράσουμε ένα αντικείμενο, κοιτάμε τα δομικά στοιχεία. Αυτά μας απασχολούν περισσότερο, διότι επιθυμούμε την ασφάλεια. Αγοράζεις σπίτι και ρωτάς για τα θεμέλια και τα υλικά, αγοράζεις κινητό και ρωτάς για την μπαταρία , τον επεξεργαστή κλπ. Δεν πάμε να παντρευτούμε τον οποιοδήποτε και όπου μας βγάλει. Τέτοιες επιπολαιότητες οδηγούν κυριολεκτικά σε μια κατάσταση όπου θύματα θα είναι τα παιδιά που δεν φταίνε, επειδή κάποιοι δεν έχουν μυαλό στο κεφάλι τους. Βρείτε κάποιον να έχει έστω λίγο φόβο Θεού, αλλιώς ο άνθρωπος γίνεται θηρίο. Προσοχή στους ανθρώπους που είναι κολλημένοι στους γονείς τους με νοσηρό τρόπο (άνδρες , γυναίκες) και σε ανθρώπους που έχουν κτητική ζήλεια. Προσοχή στα βαριά ψυχολογικά, κόμπλεξ και τραύματα. Τέτοιες καταστάσεις είναι δυσκολοθεραπεύσιμες, όταν ο άλλος δεν θέλει να τις δει ώστε να θεραπευθεί. Προσοχή σε ιδιαίτερα πάθη και συμπεριφορές. Πρέπει να ζει με μετάνοια και αυτογνωσία ο άλλος για να γίνεται κάποια διόρθωση. Να ξέρει τι του γίνεται και να θέλει να προχωρήσει σε θεραπεία. Άνθρωπος που δεν βλέπει μέσα του λάθος, μακριά. Όλοι έχουμε ελαττώματα και ελλείψεις, αλλά είπαμε προσοχή στα βασικά, στις βάσεις και τα θεμέλια. Αφήστε την καρδιά σας να μιλήσει. Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Κάντε το προσευχή και ακούστε την καρδιά σας, ύστερα πάρτε την ευθύνη και προχωρήστε. Μην μπείτε στο τρυπάκι ιδιαίτερα οι γυναίκες : «Έλα μωρέ πλησιάζω και τα 40, πρέπει να γίνω μάνα, οπότε ας βρω όποιον να ‘ναι και βλέπουμε». Αυτό ισούται με εγκληματική ενέργεια. Και στην τελική, ακόμα και να μείνεις μόνος και να μην κάνεις οικογένεια δεν τρέχει και τίποτα, χαλάρωσε λίγο. Άσε που δεν κάνουν όλοι για όλα. Να προσέχετε παιδιά μου, δεν είναι για πλάκα ο γάμος και η οικογένεια. Μην το κάνετε απλά για να γίνει, για να ολοκληρώσετε ένα ροζ συννεφάκι για το οποίο σας πιπίλαγε ο κόσμος από μικρά παιδιά. Μην ρίξετε τον πήχη. Καλύτερα μόνος, παρά να καταστρέψεις και άλλους που δεν φταίνε. Κάνε προσευχή, όχι για να σου πει ο Θεός τι να κάνεις, όχι για να αλλάξει τη θέλησή σου. Κάνε προσευχή για να φωτιστείς και να καθαρίσει το τοπίο μέσα σου, να ηρεμήσει ο εσωτερικός σου κόσμος από τις τρικυμίες, ώστε να μπορέσεις να δεις καθαρά τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις αλλά και ΜΠΟΡΕΙΣ. Μην ξεχνάς το τελευταίο. Πολλές φορές μπορεί να θέλω αλλά να μην μπορώ.

ΆΓΙΕΣ ΜΟΡΦΈΣ.ΟΙ ΓΕΊΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΟΣΊΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΛΑΝΑ ΧΩΡΙΑ!

1)Ο π.Αλέξιος ΠΑΡΑΣΚΕΎΟΦ του Παύλου γενν.1871 χωριό Γκούνια-καλά της Τσάλκας στην Γεωργία. Καθηγητής στο χωριό Μετσετλί, διευθυντής στο χωριό Κιζίλ-Κίλισα, Πρωτοπρεσβύτερος στον ιερό ναό Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στην Τιφλίδα, Ιεραπόστολος στο Κάρς της τότε Αρμενίας και μετέπειτα Ρωσίας (σημερινή Τουρκία), και μέλος στην Σλαβική Πανρωσική σύνοδο στην Μόσχα το 1917 - 1918. Νυμφεύθηκε την Ξένια Πολίτοβα και είχε 4 παιδιά την Ευτυχία, την Ελπίδα, την Ελένη και τον Βαλεριανό. Τον εκτέλεσαν δια του τυφεκισμού (πυροβολισμός) στην Τιφλίδα κατά τη διάρκεια της καταστολής του Στάλιν. 2)Ο π.Κωνσταντίνος ΠΑΡΑΣΚΕΎΟΦ του Δανιήλ γενν.1877 χωριό Γκούνια-καλά της Τσάλκας στην Γεωργία. Λειτουργούσε ως Ιερέας στο χωριό Κουμπάτ 1919 - 1920. Ήταν αρχηγός του Ελληνικού εθνικού συντάγματος στο Μανγκλίσι. Νυμφεύθηκε την Νίνα Αριστάρχοβα και είχε 6 παιδιά την Ειρήνη, τον Θεόκτιστο, την Ευγενία, την Μητροδώρα, τον Λεόντιο και την Όλγα. Μετά τον θάνατο της πρεσβυτέρας ασπάστηκε τον μοναχισμό και έγινε αρχιμανδρίτης. Τον εκτέλεσαν δια του τυφεκισμού (πυροβολισμός) κατά τη διάρκεια της καταστολής του Στάλιν. 3)Ο π.Ιωάννης ΠΑΡΑΣΚΕΎΟΦ του Νικολάου γενν.1901 χωριό Ολιάνκ της Τσάλκας στην Γεωργία. Ιερέας Πρωτοπρεσβύτερος στον Καθεδρικό ιερό ναό των τριών ιεραρχών του χωριού Ολιάνκ. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος και είχε εξαίσια φωνή. Νυμφεύθηκε την Αρετή Κέσοβα είχε 5 παιδιά τον Νικόλαο, την Αντιγόνη, τον Παύλο, τον Ιωάννη και την Ηλιάνα. Τελούσε την Θεία Λειτουργία στην Ελληνική γλώσσα. Πέθανε σε ηλικία 63 ετών από καρκίνο του εντέρου. 4) Ο π.Ιάκωβος ΚΟΤΆΝΟΦ του Αναστασίου γεννήθηκε το 1888 στο χωριό Μπεστασένι της Τσάλκας, λειτουργούσε στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Μπεστασένι, νυμφεύθηκε την Καλλιόπη Κουμουλίδη και είχε 4 παιδιά, την Αφροδίτη, την Βαρβάρα, την Σοφία και την Όλγα. Μετά την σύλληψη του το 1938 για 10 έτη φυλάκισης, του ζητήθηκε να αρνηθεί την χριστιανική Πίστη και εκεινος δεν υπάκουσε τις αρχές και έτσι τον έστειλαν να εργάζεται σε απανθρωπες συνθήκες, έτσι ο πατέρας Ιάκωβος αρρώστησε και πέθανε για την Πίστη στον Χριστό. 5)Ο π.Ιάκωβος ΣΑΡΊΕΦ του Χαραλάμπους γεννήθηκε το 1864 στο χωριό Μπεστασένι της Τσάλκας, λειτουργούσε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο χωριό Μπεστασένι, νυμφεύθηκε την Φρόσω Γαβριήλοβα και είχε 5 παιδιά, την Κυριακή τον Χαράλαμπο, και ακόμα τρία. Μετά την σύλληψη του το 1938 για 10 έτη φυλάκισης, του ζητήθηκε να αρνηθεί την χριστιανική Πίστη και εκείνος δεν υπάκουσε τις αρχές και έτσι όταν τον είχαν συλλάβει επάνω στο πλοίο ξεκίνησε το μαρτύριο του, αρχίσανε να του βγάζουν τα νύχια, κάποια στιγμή ο π.Ιάκωβος δεν άντεξε και παρέδωσε την ψυχή του στον Χριστό, έτσι πέταξαν το άψυχο σώμα του στην θάλασσα. 6)Ο π.Μιχαήλ ΜΙΧΑΗΛΟΦ του Ιορδάνου γεννήθηκε το 1878 στο χωριό Μπεστασένι της Τσάλκας, λειτουργούσε στο χωριό Σαρκινέτι της περιοχής Ντμανίσι, συνελήφθη για 2η φορά το 1937 λέγοντας: "Δεν γίνεται να φέρω εις πέρας την διαβολική τους εντολή να αρνηθώ τον Χριστό" και έτσι τον εκτέλεσαν! (υπάρχει μια δεύτερη εκδοχή που αναφέρει πως τον έστειλαν εξορία στο Καζακστάν για 10 έτη φυλάκισης και πέθανε εκεί για την ορθόδοξη Πίστη του). 7 )Ο π.Αλέξανδρος ΠΟΠΌΦ του Σάββα, γεννημένος το 1870, στο χωριό Τσιντσκαρό της περιοχής Τσάλκα, κάτοικος χωρίου Μπαρμακσίζ(Τσάλκα), απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ελληνικής ιθαγένειας, πολίτης της ΕΣΣΔ, εν ενεργεία ιερέας του Μπαρμακσίζ περιοχή Τσάλκα. Νυμφεύθηκε την Βαλεντίνα και είχε 6 παιδιά, τον Δημήτριο, τον Κωνσταντίνο, τον Νικόλαο, τον Γεώργιο και 2 αδελφές. Τον είχαν συλλάβει το 1937 υπο το καθεστώς του Στάλιν, με εντολή "να εκτελεστεί".

Ὁ Κύριος μέ τήν Ἀνάληψή Του μᾶς ἔδειξε ποιός εἶναι ὁ προορισμός μας

Ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάληψή Του ἀνέβηκε δοξασμένος στὸν οὐρανό· κάθεται πλέον στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξουσιάζει τὰ πάντα. Πράγματι, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ τελείωσε τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο Του, ἐμφανιζόταν ἀναστημένος ἐπὶ σαράντα ἡμέρες κατὰ διαστήματα στοὺς Μαθητές Του καὶ τοὺς μιλοῦσε γιὰ τὶς ἀλήθειες καὶ τὰ μυστήρια ποὺ ἀναφέρονταν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στὴν τελευταία δὲ ἐμφάνισή Του «βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Πράξ. α΄ 9). Ἐνῶ ἐκεῖνοι Τὸν ἔβλεπαν, ἀνυψώθηκε πρὸς τὸν οὐρανὸ κι ἕνα σύννεφο παρουσιάστηκε κάτω ἀπὸ Αὐτὸν καὶ Τὸν πῆρε ἀπὸ τὰ μάτια τους. Οἱ Μαθητές Του εἶχαν καρφωμένα τὰ βλέμματά τους στὸν οὐρανὸ καὶ παρακολουθοῦσαν ἐκστατικοὶ τὸ ὑπερκόσμιο θέαμα. Ἐκστατικοὶ ἐπίσης παρακολουθοῦσαν τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του καὶ οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι καὶ ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος;» (Ἡσ. ξγ΄ 1). Ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ ὡς θριαμβευτὴς ἔφθασε στοὺς οὐρανούς; Καὶ γιατί τὸ ἐπανωφόρι Του εἶναι κόκκινο καὶ τὰ ἐνδύματά Του στάζουν αἷμα, σὰν νὰ βουτήχθηκαν σὲ μοῦστο στὸ πατητήρι; (Ἡσ. ξγ΄ 2). Ἡ ἀπάντηση στὴν ἀπορία τους δὲν εἶναι δύσκολη. Τὰ ἱμάτιά Του εἶναι ἐρυθρὰ καὶ τὰ ἐνδύματά Του στάζουν αἷμα, διότι «ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης» σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ὡς Νικητὴς τοῦ θανάτου ἀνέρχεται «ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω». Μὲ τὴν ἔνδοξη μάλιστα Ἀνάληψή Του ὁ Κύριος, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Μάρκος, «ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ις΄ 19)! Ἡ φράση αὐτὴ ἐπαναλαμβάνεται πολλὲς φορὲς στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης. Καὶ ὅπως ἑρμηνεύει ὁ μοναχὸς Εὐθύμιος Ζιγαβηνός, «τὸ μὲν καθίσαι δηλοῖ ἀνάπαυσιν καὶ ἀπόλαυσιν τῆς θείας βασιλείας· τὸ δὲ ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ οἰκείωσιν καὶ ὁμοτιμίαν πρὸς τὸν Πατέρα»· τὸ ὅτι κάθισε, σημαίνει ἀνάπαυση καὶ ἀπόλαυση τῆς θείας Βασιλείας. Καὶ τὸ ὅτι κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, σημαίνει θέση ἴσης δόξας καὶ τιμῆς, ἴσης ἰσχύος καὶ ἐξουσίας πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του. Ἀνέβηκε ὁ Κύριος ἔνδοξος στὸν Οὐρανό, κάθισε καὶ ὡς ἄνθρωπος στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρὸς καὶ πλέον ὡς Νικητὴς ἔχει ἐξουσία ἐπὶ ὅλης τῆς κτίσεως, τῶν οὐρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων. Τόσο πολὺ ὑπερυψώθηκε καὶ ὡς ἄνθρωπος ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος, ὥστε θὰ γονατίσουν ταπεινὰ καὶ θὰ Τὸν προσκυνήσουν λατρευτικὰ καὶ οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ κι αὐτὰ τὰ δαιμονικὰ ὄντα ποὺ εἶναι στὰ καταχθόνια, μὲ τρόμο θὰ ὑποκλιθοῦν μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο Του (βλ. Φιλιπ. β΄ 10). Λαμπρὴ ἡ ἑορτὴ τῆς θείας Ἀναλήψεως. Ἀλλὰ καὶ τὰ νοήματά της βαθύτατα. Ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάληψή Του μᾶς ἔδειξε ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός μας. Μᾶς φανερώνει ὅτι καὶ ἐμεῖς, ἂν μείνουμε πιστοὶ μέχρι τέλους, θὰ καθίσουμε μαζί Του στὸν θεϊκό Του θρόνο «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός». Τὸ ὑπόσχεται καὶ τὸ βεβαιώνει ὁ Ἴδιος στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ὁ νικῶν δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ Πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 21)· σὲ κεῖνον ποὺ θὰ νικήσει στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς, θὰ τοῦ δώσω τὴν ἐξουσία νὰ καθίσει μαζί μου στὸν θεϊκό μου θρόνο, ὅπως καὶ ἐγὼ νίκησα καὶ κάθισα καὶ ὡς ἄνθρωπος μὲ τὸν Πατέρα μου στὸν θρόνο Του. Ἐμεῖς εὐγνώμονες ὀφείλουμε νὰ δώσουμε δόξα στὸν ἀναληφθέντα Κύριό μας, λέγοντας: «Τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ ἡ εὐλογία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. ε΄ 13). Ἀμήν. Ο Σ Ω Τ Η Ρ 2221

Αθήνα: Δασκάλα έβαλε σε 10χρονους μαθητές ερωτική ταινία μεταξύ εφήβων αγοριών σε δημοτικό σχολείο.

«Οι γονείς του αγοριού που έκαναν την καταγγελία είναι εκπαιδευτικοί και αναστατώθηκαν όταν είδαν το παιδί τους να επιστρέφει από το σχολείο, την περασμένη εβδομάδα σε άθλια κατάσταση. Το παιδάκι ήταν σε κατάσταση σοκ, έκανε εμετούς και η ψυχολογική του κατάσταση ήταν ταραγμένη. Την οργή των γονέων έχει προκαλέσει η κίνηση μιας δασκάλας σε Δημοτικό σχολείο της Αθήνας να προβάλει στους 10χρονους μαθητές της, ταινία ερωτικού περιεχομένου μεταξύ αγοριών στην εφηβεία. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε όταν ένας από τους μαθητές της δασκάλας επέστρεψε στο σπίτι του σε άθλια ψυχολογική κατάσταση κι ανέφερε στους γονείς του, όλα όσα είχαν συμβεί την ώρα του μαθήματος. Αναστατωμένοι οι γονείς από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση του παιδιού τους, κατήγγειλαν την κίνηση της δασκάλας και ο δικηγόρος της οικογένειας, Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς που ανέλαβε την υπόθεση, μιλάει στο protothema.gr «Οι γονείς του αγοριού που έκαναν την καταγγελία είναι εκπαιδευτικοί και αναστατώθηκαν όταν είδαν το παιδί τους να επιστρέφει από το σχολείο, την περασμένη εβδομάδα σε άθλια κατάσταση. Το παιδάκι ήταν σε κατάσταση σοκ, έκανε εμετούς και η ψυχολογική του κατάσταση ήταν ταραγμένη. Οι γονείς προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχει συμβεί με το παιδί τους κι όταν τον ρώτησαν, αυτός τους είπε: «Η δασκάλα, την 4η ώρα του μαθήματος, μας έβαλε μια ταινία με τίτλο: «Τα αγόρια στο ντους». Το περιεχόμενο της ταινίας είχε αγόρια στην εφηβεία σε ερωτικές περιπτύξεις ενώ έκαναν ντουζ και υπήρχε κι ένας εκπαιδευτής στην ταινία που τους έλεγε να γίνουν άντρες και να σκληραγωγηθούν» λέει στο protothema.gr ο δικηγόρος της οικογένειας και συνεχίζει: «Όπως καταλαβαίνετε, η ταινία αυτή σόκαρε τον 10χρονο μαθητή αλλά και τους υπόλοιπους μαθητές και εξόργισε τους γονείς. Για αυτό η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Το θέμα δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά ότι η προβολή της ταινίας έγινε χωρίς την παραμικρή διεπιστημονική προσέγγιση ή την προηγούμενη πληροφόρησή τους για τέτοιου είδους ευαίσθητα, καίρια και ακανθώδη ζητήματα. Την περασμένη Παρασκευή κοινοποιήσαμε το εξώδικο στο Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να ελεγχθεί πειθαρχικά η πρωτοβουλία της δασκάλας για την προβολή τέτοιου είδους ταινίας και να μας γνωστοποιήσει κατά πόσο η ταινία αυτή, καθίσταται εκπαιδευτικώς εγκεκριμένη και παιδαγωγικώς συμβατή εκ του Υπουργείου».

Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει;

"Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;" Οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές. Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο; Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας; Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16). Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα. Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί "το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν"

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης-Στο 23 σταμάτησε. Όταν εκοιμήθη, 23 Μαϊου, τότε καταλάβαμε τι σήμαινε

Στις 23 Μαΐου του 1999 την Κυριακή των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων της εν Νικαία Α' Οικουμενικής Συνόδου, στις 4:10 μ.μ. εκοιμήθη ο Άγιος Ευμένιος, σε ηλικία 68 ετών. Ας σημειωθεί ότι ο Άγιος Ευμένιος ανήκε στην Μητρόπολη Νικαίας και είναι άξιον θαυμασμού το ότι εφάνη ωσάν να ήλθαν οι Άγιοι προστάτες της Μητροπολιτικής του περιφερείας να παραλάβουν το εκλεκτό και υπερευλογημένο τέκνο τους, κατά την ημέρα της εορτής τους. Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων τον οποίον διηκόνησε η αγιότητά του με περίσσια αυταπάρνηση και αγάπη. Ο ενταφιασμός του έγινε την επομένη ημέρα στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Κρήτη, στο χωριό Εθιά του Νομού Ηρακλείου. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν. ''Τα τελευταία χρόνια ό πατήρ Ευμένιος είχε προβλήματα στα μάτια, στα νεφρά, στα πόδια. Είχε πληγές στα πόδια (λόγω του σακχάρου) που δεν έκλειναν, παρ' όλη την φροντίδα που του πρόσφεραν. Πονούσε υπερβολικά, όμως κανείς δεν τον είδε ποτέ να κάνει μορφασμούς πόνου, κανείς δεν τον άκουσε να παραπονιέται. Ένα απόγευμα που τον ταλαιπωρούσε ένας υψηλότατος πυρετός, εκείνος έλεγε: «Ζήτω ο πυρετός! Ζήτω ο πυρετός!» Αντί να είναι στο κρεβάτι του να τον φροντίζουν οι άλλοι, εκείνος περιποιόταν τους άλλους και λειτουργούσε σαν να είναι υγιέστατος. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η όρασή του ελαττωνόταν συνεχώς και, όπως μας διαβεβαίωναν οι γιατροί που τον εξέταζαν, στο τέλος ήταν τελείως τυφλός. Και όμως περπατούσε, λειτουργούσε, εργαζόταν κερνούσε αναψυκτικά, αναγνώριζε τους ανθρώπους, έκανε τα πάντα σαν να μην είχε κανένα πρόβλημα οράσεως! Ένα πρωινό τον βρήκαμε να κοιμάται, αλλά έναν ύπνο περίεργο, σαν λήθαργο. Ήταν από το σάκχαρο. Άρχισαν ατελείωτες επισκέψεις σε γιατρούς, νοσηλείες σε νοσοκομεία. Οι γιατροί ήταν απογοητευτικοί. Μπήκε με υψηλό πυρετό στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε ισχυρή θεραπευτική αγωγή. Εκείνος όμως τηρούσε αυστηρά την άλαδη νηστεία (ήταν Δεκαπενταύγουστος). Τον επόμενο χρόνο εισήχθη στον Ευαγγελισμό. Εκεί νοσηλεύθηκε πάνω από τρείς μήνες. Οι γιατροί συζητούσαν να του κόψουν το πόδι. Εκείνος γνώριζε ότι η ζωή του πλέον θα ήταν μαρτυρική και το είχε πει: «Από εδώ και πέρα η ζωή μου δεν θα είναι πια η ίδια, θα ανεβώ πάλι στον Σταυρό. Από τον Σταυρό ξεκίνησα, στον Σταυρό θα τελειώσω» Τους τελευταίους 18 μήνες της ζωής του, που ήταν στον Ευαγγελισμό, το δωμάτιό του λειτουργούσε σαν κελί του ερχόταν κόσμος πολύς και τις περισσότερες φορές δεν προλάβαινε να αναπαυθή. Όταν πλησίαζε το τέλος του πατρός Ευμενίου, ο ίδιος το προαισθανόταν και μας έδινε κάποιες ενδείξεις. Ήταν 17 Μαρτίου 1999, των ονομαστηρίων του Μητροπολίτου Νικαίας Αλεξίου. Άρχισε να ψάλλει την φήμη του Σεβασμιωτάτου. Στο τέλος του είπαμε: «Και τα δικά σας πολλά τα έτη, Γέροντα». «Τα δικά μου...», είπε σκεπτικός και άρχισε να μετράει: «17, 18, 19, 20, 21, 22, 23...». Στο 23 σταμάτησε. Όταν εκοιμήθη, 23 Μαϊου, τότε καταλάβαμε τι σήμαινε που σταμάτησε το μέτρημα στο 23. Ήταν 4.10 μ.μ. όταν άφησε την ψυχή του στα χέρια του Υψίστου, σε ηλικία 68 ετών. Σίμων Μοναχός

Ο Άγιος Παΐσιος και ο....αετός...!

Διηγήθηκε πάλι ο Άγιος Παΐσιος: «Ήταν η Κυριακή του Τυφλού. Αισθανόμουν εξάντληση και μου πέρασε ο λογισμός ότι, αν είχα να φάω λίγο ψαράκι, θα μου έκανε καλό. Όχι από επιθυμία, αλλά σαν φάρμακο. Είχα προβλήματα και με τα έντερά μου. Βγήκα να πάω έξω. Γυρίζοντας είδα ένα μεγάλο πουλί σαν αετό να χαμηλώνει πολύ και έσκυψα να μην με χτυπήσει. Φοβήθηκα μήπως είναι τίποτε του πειρασμού, γι’ αυτό δεν έδωσα σημασία και μπήκα γρήγορα στο κελλί μου. Σε λίγο χρειάσθηκε πάλι να βγω έξω. Στο ίδιο σημείο που είχα σκύψει είδα να σπαρταράει ένα μεγάλο ψάρι. Πρώτα έκανα τον σταυρό μου, ευχαρίστησα τον Θεό και μετά πήρα το ψάρι. Αλλά, σου κάνει καρδιά μετά να το φας;» Για να θυμάται το γεγονός και να μνημονεύει πάντοτε την πρόνοια του Θεού, ζωγράφισε πολύ ωραία στο όρθιο ξύλο του κρεβατιού του έναν αετό να κρατά στα νύχια του ένα μεγάλο ψάρι. Επίσης στο Πεντηκοστάριο,την Κυριακή του Τυφλού,στο περιθώριο της σελίδας είχε καταγράψει το γεγονός, αλλ’ εκ των υστέρων το απέκοψε (από ταπείνωση για να μην γίνει γνωστό). Αναγκαστικά όμως -γιατί αλλιώς θα κόβονταν και τροπάρια της πίσω σελίδος- παρέμεινε το εξής τεμάχιο, από το οποίο μάλιστα διέγραψε μερικές λέξεις, (για να μπερδεύεται το νόημα), που με δυσκολία διαβάστηκαν: "Δόξα τω Θεώ και ευχαριστίας (εις αυτούς που) προσεύχονται (και στέλνουν) ελεημοσύνη (αθόρυβα με τα) πουλιά του Θεού στα πλάσματα του Θεού." (Οι εντός παρενθέσεων λέξεις είναι οι διαγραμμένες). «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων στήνει «Άουσβιτς» για απελπισμένους

Η επέλαση του εωσφορικού «μετανθρωπισμού» οδηγεί όλο και περισσότερες χώρες της «πολιτισμένης» Δύσης να νομιμοποιούν την ευθανασία προκειμένου να έρθει πιο σύντομα σε πέρας το σχέδιο μείωσης και ελέγχου του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι μαριονέτες που βρίσκονται στις κυβερνήσεις των δυτικών κρατών, με κτηνώδεις και απάνθρωπους νόμους επισπεύδουν την «Τελική Λύση» που προωθείται από τα ναζιστικά απολειφάδια του WEF. Νόμοι που καλύπτονται από τον μανδύα μιας δήθεν «ανθρωπιάς», φιλοδοξούν να λειτουργήσουν ως δικαιωματιστικά «Άουσβιτς» για απελπισμένους ανθρώπους. Και η Νέα Τάξη Πραγμάτων μεριμνά για να δημιουργεί στρατιές από τέτοιους. Και αφού όσο αυξάνεται ο υλισμός και η αθεΐα – τόσο αυξάνονται και οι αυτοκτονίες, γι’ αυτόν τον λόγο επιχειρούν να στήσουν «φάμπρικα» με αυτές, για να κερδίζουν οι σύγχρονοι «Μένγκελε» με τις λευκές ποδιές. Όπως ακριβώς – εδώ και πολλές δεκαετίες – έχουν στήσει βιομηχανία εκτρώσεων, έτσι κάνουν και με τους υποβοηθούμενους θανάτους. Για το σύγχρονο «τέρας» της συστημικής ιατρικής, δεν είναι αρκετά τα ποτάμια αίματος των αγέννητων παιδιών, θέλουν να προσθέσουν και το αίμα παιδιών, ενηλίκων και ηλικιωμένων για να ασελγήσουν ακόμα περισσότερο στον όρκο του Ιπποκράτη. Έτσι, αντί να αυτοκτονεί ο άνθρωπος… δωρεάν και ίσως να ταλαιπωρείται κιόλας, του παρέχουν κίνητρα να το κάνουν με την «ασφαλή» – επιστημονική μέθοδο, με το αζημίωτο βέβαια. Πρώτα φροντίζουν να δημιουργούν στους λαούς συνθήκες φτώχειας, ανασφάλειας, κατάθλιψης και συναισθηματικών αδιεξόδων, τους καταστρέφουν την υγεία με ρύπανση, επικίνδυνα σκευάσματα και διατροφικά σκουπίδια εργαστηρίων, και τώρα ετοιμάζονται να εξαργυρώσουν αυτή την κοινωνική νοσηρότητα που οι ίδιοι προκάλεσαν, με υποβοηθούμενους θανάτους. Αφού η παράνοια του ψευτοδικαιωματισμού κατακλύζει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, φτάνει στο τέλος να μιαίνει ακόμα και αυτήν την ιερή στιγμή του θανάτου. Και έτσι έχουμε απαιτήσεις για δικαίωμα στην ευθανασία και δικαίωμα στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή δικαίωμα στη δολοφονία ανθρώπων. Για να γίνεις «μετα – άνθρωπος», πρέπει πρώτα να απεκδυθείς την ανθρωπιά και να γίνεις απάνθρωπος, στενός συγγενής των ζώων και όχι του έμψυχου ανθρώπου που έχει αιώνια προοπτική δόξας και σωτηρίας, δια του Χριστού. Όσοι θέλουν να ακολουθήσουν την ψυχοκτόνα ατραπό του «μετανθρωπισμού» πρέπει να αποκηρύξουν την οντολογία του ανθρώπινου προσώπου ως κτίσμα Θεού και να πορευτούν με τους ψηφιακούς εαυτούς τους στις απατηλές ουτοπίες που τάζει η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Όσοι θέλουν να ακολουθήσουν αυτήν τη διεστραμμένη οδό, άλλα η ψυχοσωματική υγεία τους καταρρέει (γιατί ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος να ζει χωρίς Θεό), το άρμα της Νέας Τάξης τους αντιτείνει την «ιατρική βοήθεια» της ευθανασίας. Όσοι μπορείτε, ελάτε μαζί μας στη νέα Βαβυλώνα μας – και όσοι δεν αντέχετε τον δυστοπικό κόσμο μας, θα αποζημιωθείτε για την σκληρή ζωή που ζήσατε, με έναν «καλό θάνατο» (αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη «ευθανασία»). Ο θάνατος απλώνεται στη Δύση Μήπως μας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Ας δούμε τι ισχύει σε χώρες του δυτικού κόσμου πάνω σε αυτό το ζήτημα: Τον Απρίλιο του 2002, η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε την ενεργητική ευθανασία, κατά την οποία οι γιατροί χορηγούν θανατηφόρες δόσεις φαρμάκων σε ασθενείς που πάσχουν από ανίατη πάθηση. Νομιμοποίησε επίσης την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, όπου οι ασθενείς μπορούν να λάβουν βοήθεια για να αφαιρέσουν οικειοθελώς τη ζωή τους. Η ολλανδική κυβέρνηση τον Απρίλιο του 2023 ενέκρινε επίσης την ευθανασία για παιδιά κάτω των 12 ετών. Εχθές, Τρίτη 16/5, το κοινοβούλιο της Πορτογαλίας αποποινικοποίησε την ευθανασία και με νόμο επιτρέπει πλέον «τον ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο». Το Βέλγιο ήταν η δεύτερη χώρα της ΕΕ που υιοθέτησε την ευθανασία και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία τον Μάιο του 2002. Το Λουξεμβούργο, αποποινικοποίησε την ευθανασία και την υποβοηθούμενη θανάτωση το 2009, ενώ τον Ιούνιο του 2021 ακολούθησε η Ισπανία, η οποία νομιμοποίησε και τις δύο πρακτικές. Η Ελβετία ενώ απαγορεύει την ευθανασία, επιτρέπει εδώ και δεκαετίες την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Η γειτονική Αυστρία νομιμοποίησε επίσης την υποβοηθούμενη αυτοκτονία το 2022. Ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι παρόμοιοι τρόποι θανάτωσης και δεν έχουν καμία διαφορά ως προς το αποτέλεσμα, απλά στην πρώτη περίπτωση ο δολοφόνος είναι ο γιατρός, ενώ στη δεύτερη ο ασθενής γίνεται δολοφόνος του εαυτού του. Στη Γαλλία και την Αγγλία, ήδη είναι στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου η εξέταση της νομιμοποίησης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και οι κυβερνήσεις προσανατολίζονται θετικά σε αυτήν την εξέλιξη. Στον Καναδά που αποτελεί και μία από τις αγαπημένες χώρες της νεοταξικής κλίκας του WEF, το σύστημα όχι μόνο επιτρέπει άλλα και παροτρύνει κόσμο προς την ευθανασία και μόνο το 2022 ωθήθηκαν στον θάνατο 10.000 άνθρωποι, πάνω από το 3% όλων των θανάτων εκείνου του έτους στη χώρα. Επιπλέον, καναδοί ακαδημαϊκοί μέσω επιστημονικής δημοσίευσης, υποστηρίζουν πως πρέπει να γίνει κοινωνικά αποδεκτή η ευθανασία φτωχών ανθρώπων. Σε δημοσίευμα που φιλοξένησαν οι New York Times στις αρχές του Μαΐου, με τίτλο «Η ιατρική βοήθεια στον θάνατο δεν πρέπει να αποκλείει την ψυχική ασθένεια», υποστηρίζεται πως πρέπει να γίνει επιτρεπτή η υποβοηθούμενη αυτοκτονία σε όσους πάσχουν από ψυχασθένειες. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλές άλλες αναφορές, άλλα αρκούν αυτές για να καταλάβουμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα διεθνές κύκλωμα ευγονιστών νεοναζί που πραγματοποιούν τις μαζικές εκκαθαρίσεις τους υπό το πρόσχημα της «ανθρωπιάς» και της «αξιοπρέπειας». Δεν εκτελούν ανθρώπους δια της βίας έτσι όπως έκαναν οι ιδεολογικοί πρόγονοι τους, άλλα μοιράζουν από ένα νομικό «όπλο» στο χέρι του κάθε απελπισμένου ανθρώπου για να τελειώσει μόνος του τη δουλειά. Δεν φροντίζουν να δημιουργήσουν συνθήκες ώστε να χτυπήσουν τη δυστυχία στη ρίζα της, άλλα επιννοούν τους τρόπους που θα ξεφορτώνονται πιο γρήγορα το «βάρος» της ανθρωπότητας. Η αντιμετώπιση του ανθρώπου ως πλάσμα του Θεού που προορίζεται για την κατά Χάριν θέωση, η αντίληψη της ζωής ως δώρο Θεού, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η μέριμνα για την αθάνατη ψυχή του, η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και η αποδοχή των δοκιμασιών που επιτρέπει, η ιερότητα του θανάτου και του μαρτυρίου (ακόμα και αν αυτό έχει μορφή νόσου), η πίστη στη μετά θάνατον ζωή, η πίστη στο θαύμα και την ίαση ψυχής ή σώματος, το «ου φονεύσεις», όλα αυτά είναι αξίες της πίστης που βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικό σύμπαν από τη σφαίρα του αντίχριστου «μετανθρωπισμού». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η στάση του χριστιανού είναι η μοναδική επανάσταση απέναντι σε αυτό το κράτος του θανάτου, και όσο εκτυλίσσονται τα ζοφερά τους σχέδια, θα γίνεται όλο και πιο φανερό πως έχουμε να κάνουμε με έναν ανοιχτό πόλεμο της ζωής εναντίον του θανάτου, τους φωτός εναντίον του απόλυτου σκότους.

Ο Άγιος Ιωάννης εν Σάντα Κρουζ

Ο πατήρ Ιωάννης Καρασταμάτης γεννήθηκε το έτος 1937 στην Άνδρο. Σε ηλικία είκοσι ετών μετανάστευσε στην Αμερική όπου δημιούργησε οικογένεια και χειροτονήθηκε ιερεύς. Μετά από δεκαετές ιεραποστολικό έργο στην Αλάσκα, ήλθε τελικά στη Σάντα Κρουζ στο ναό του Προφήτη Ηλία, τον οποίο αφού τελειοποίησε, εγκαινίασε το έτος 1981. Στην Άνδρο συμβαίνει το θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας που αφιερώνονται στη χάρη της και αν και ξεραίνονται κατά τη διάρκεια του χρόνου, στη γιορτή της ανθίζουν πάλι. Αυτούς τους ξερούς κρίνους έφερε στην Αμερική ο πατέρας Ιωάννης από το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Άνδρου και όταν τους τοποθέτησε στην εικόνα της Παναγίας αυτοί άνθισαν. Μάλιστα ο γέροντας Δωρόθεος από το μοναστήρι του έδωσε σπόρους και φύτεψε νέους κρίνους και στην Αμερική. Είχε την πόρτα του σπιτιού του ανοιχτή νυχθημερόν για τους ενορίτες του. Το κήρυγμα του ήταν πύρινο και με αφορμή το θαύμα των κρίνων, έφερε πολλούς στην ορθοδοξία από εκείνους που έρχονταν να δουν και να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και άκουγαν το κήρυγμα του. Έγραφε ποιήματα και διάβαζε τους βίους των Αγίων και τα θαύματα της Παναγίας, ενώ ζητούσε υλικό για τα κηρύγματα του από τον γέροντα Δωρόθεο στην Ανδρο. Ο πατέρας Ιωάννης δολοφονήθηκε άγρια αφού πρώτα βασανίστηκε, σαν σήμερα το έτος 1985, ημέρα Σάββατο, μέσα στην εκκλησία του, από οικογένεια σατανιστών. Δεχόταν από καιρό απειλητικά τηλεφωνήματα για το λόγο ότι είχε φέρει πολλούς ανθρώπους στην ορθόδοξη πίστη. Τη σωρό του βρήκε ο γιος του. Λίγες μέρες πριν το θάνατο του, οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας έπεσαν ξαφνικά και δεν άνθισαν ξανά, ενώ η ίδια η εικόνα δάκρυσε και το δάκρυ υπάρχει ακόμα. Επίσης ο ίδιος ο πατέρας Ιωάννης κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, λίγες ημέρες πριν το θάνατο του, έλαμπε και το πρόσωπο του ακτινοβολούσε. Οι εμφανίσεις του Αγίου Ιωάννη μετά τον θάνατο του ήταν πολλές. Εμφανίστηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Άνδρο όπου λειτουργούσε ο αγαπημένος του γέροντας Δωρόθεος. Ο Άγιος Ιωάννης εν Σάντα Κρουζ τιμάται και στην Ρωσική εκκλησία.

ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ, ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΖΑΛΕΥΚΟΥ

Ζάλευκος, ὁ βασιλεύς τῶν Λοκρῶν, ἔκαμεν ἀνάμεσα εἰς τούς ἄλλους ἕνα νόμον, ὅτι ἑνός μοιχοῦ νά ἐβγάνωσι καί τούς δύο ὀφθαλμούς· δικαιότατος νόμος, νά χάνη τό φῶς τῶν ὀμμάτων, ὁποῦ εἶναι τό ἀκριβώτερον πρᾶγμα τῆς ζωῆς, ὅποιος ἐγγίζει τοῦ ἄλλου τήν τιμήν, ὅπου εἶναι τό ἀκριβώτερον πρᾶγμα τοῦ κόσμου. Πρῶτος, ὅπου παρέβη τόν νόμον τοῦτον καί ἐπιάσθη εἰς μοιχείαν, ἐστάθη ὁ ἴδιος του υἱός καί ἀποφασίζει ὁ δικαιότατος βασιλεύς νά τοῦ δοθῇ ἡ πρέπουσα παίδευσις. Παρακαλοῦσιν ὅλοι οἱ ἄρχοντες, παρακαλεῖ ὅλος ὁ λαός τόν βασιλέα νά γένῃ ἵλεως πρός τόν υἱόν του, τόν διάδοχον καί κληρονόμον τῆς βασιλείας του, ἄλλ᾽ ἐκεῖνος στέκει στερεός εἰς τήν γνώμην του καί θέλει καλλίτερα νά φυλάξη τόν νόμον του, παρά τόν υἱόν του. Ἀλλ᾽ ἐπειδή αἱ μεσιτεῖαι καί αἱ παρακλήσεις τόν στενεύουσι δυνατά, ἄρχισε νά μαλακώνεται καί νά ἀκούῃ ὄχι μόνον δικαιοσύνην του, ἀλλά καί τήν πατρικήν ἀγάπην. Ἡ δικαιοσύνη – ἔλεγε συλλογιζόμενος μέ τόν ἑαυτόν του – ζητεῖ νά τυφλώσω τόν υἱόν μου, διατί εἶναι παραβάτης τοῦ νόμου μου· ἡ ἀγάπη ἡ πατρική ζητεῖ νά συμπαθήσω τόν υἱόν μου, διότι εἶναι γέννημα τῶν σπλάγχνων μου. Ἄν ἐγώ παραβλέψω τήν δικαιοσύνην μου καί δέν τόν παιδεύσω καθώς πρέπει, εἶμαι ἄδικος κριτής· ἄν παραβλέψω πάλιν τήν ἀγάπην τήν πατρικήν καί τόν τιμωρήσω καθώς πρέπει, εἶμαι ἄσπλαγχνος πατήρ. Ἄχ τύχη! καί ἄν ἐγώ ἔμελλον νά εἶμαι πατήρ, διά τί νά μέ κάμῃς κριτήν; ἄχ φύσις! καί ἄν ἐγώ ἔμελλον νά εἶμαι κριτής, διατί νά μέ καμῃς πατέρα; μά πῶς; ἀμφιβάλλω; ἐγώ εἶμαι δίκαιος κριτής, ἡ δικαιοσύνη εἶναι τυφλή καί δέν βλέπει εἰς τοῦ πταίστου τό πρόσωπον…, μά πάλιν τί ἀποφασίζω; ἐγώ εἶμαι φιλότεκνος πατήρ καί ἡ ἀγάπη εἶναι ὁμοίως τυφλή, καί δέν βλέπει τοῦ πταίστου τό πταίσιμον. Εἶμαι βασιλεύς, ὅταν θέλω ἠμπορῶ νά παιδεύσω, μά καί ὡς βασιλεύς, ὅταν θέλω ἠμπορῶ νά συγχωρήσω· καί νά μή φυλάξω ἕνα υἱόν, ὁποῦ ἐγώ ἐγέννησα; τί νά κάμω ὁ δυστυχής, καί κριτής καί πατήρ; εἶναι τάχα μέσον νά φυλάξω καί τόν νόμον μου, νά φυλάξω καί τόν υἱόν μου; Ναί. Ἐδῶ χρειάζεται νά ἐβγοῦσι δύο μάτια· ἄς ἔβγῃ ἕνα ἀπό τά μάτια μου, ἄς ἔβγῃ καί ἄλλο τοῦ υἱοῦ μου· ἄς δώσῃ ἐκεῖνος τό ἕνα, διατί εἶναι πταίστης, ἄς δώσω καί ἐγώ τό ἄλλο, διατί εἶμαι πατήρ· μέ τοῦτο θέλω εὐχαριστήσει τήν δικαιοσύνην μου καί τήν ἀγάπην μου· μέ τοῦτο θέλω φυλάξει τόν νόμον ου καί τόν υἱόν μου· μέ τοῦτο θέλω φανῇ καί κριτής δίκαιος καί πατήρ φιλότεκνος. Ἔτσι ἔγινεν ἀκροαταί. Ἐδῶ δύο μάτια ἐχρειάζοντο, ὅμως ἀπό τό ἕνα μέρος, διά νά πληρωθῇ ὁ νόμος καί νά παιδευθῇ τό πταίσιμον, ἀπό τό ἄλλο διά νά φυλάξη ὁ κριτής πατήρ τήν ἀγάπην του, ὁ πταίστης υἱός τό φῶς του, εὑρέθη τοῦτος ὁ μέσος ὅρος, νά δώσῃ τό ἕνα ὁ πατήρ καί τό ἄλλο ὁ υἱός. Τοῦτο εἶναι ἕνα παράδειγμα ἐξαίρετον, ἀνάμεσα εἰς ὅλας τάς ἱστορίας, μιᾶς ἄκρας καί βασιλικῆς δικαιοσύνης καί συγκαταβάσεως πατρικῆς. ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ (1669-1714) Εἰς τό Σωτήριον Πάθος Α΄, απόσπασμα

Με κοροϊδεύουν και οι φίλοι μου. Μου λένε "εσύ είσαι που πας και στην Εκκλησία";

-Γιατί δεν έρχεσαι πλέον στην Εκκλησία; -Ε, μ' αυτά που κάνω δεν μπορώ να έρθω, ντρέπομαι. Με κοροϊδεύουν και οι φίλοι μου. Μου λένε "εσύ είσαι που πας και στην Εκκλησία"; -Μα ακριβώς γι'αυτό θα έπρεπε να έρχεσαι στην Εκκλησία. Όχι γιατί είσαι τέλειος και αναμάρτητος αλλά διότι αμαρτάνεις και ζητάς έλεος. Έτσι και στην πνευματική ζωή. Δεν πηγαίνω στην Εκκλησία επειδή ζω ηθικά, αλλά πηγαίνω στην Εκκλησία ακριβώς επειδή είμαι ανήθικος και αμαρτωλός και χρειάζομαι θεραπεία. Διαβάζοντας τα συναξάρια των Αγίων θα δούμε ανθρώπους όχι που ζήσανε ως αψεγάδιαστοι, αλάνθαστοι, τέλειοι, αλλά θα δούμε ανθρώπους που είχανε μετάνοια γιατί αδίκησαν, πόρνευσαν, έκλεψαν, ψευδομαρτύρησαν, απάτησαν ακόμα και σκότωσαν. Οι Άγιοι δεν είναι όντα που ήρθαν ουρανοκατέβατοι αλλά άνθρωποι από στάχτη και αίμα που άγγιξαν τα κράσπεδα του ουρανού λόγο της ταπείνωσης που είχανε. Μείνανε μέσα στην Εκκλησία ακόμα και τότε που αμάρτησαν βαριά, δεν εγκατέλειψαν την μετάνοια ακόμα και τότε που η λογική τους έδειχνε τον δρόμο προς την απώλεια, δεν σταύρωσαν τον Χριστό ακόμα και τότε που Τον πρόδιδαν καθημερινά. Γι'αυτό μην μου λες ότι δεν έρχεσαι στην Εκκλησία ή δεν αγωνίζεσαι επειδή έχεις πέσει σε κάποιες αμαρτίες· γιατί είναι σαν να λες ότι δεν θέλεις να πας στο νοσοκομείο επειδή είσαι άρρωστος! Ακριβώς γι'αυτό πρέπει να πας! Εκτός κι αν δεν θέλεις γιατί αγαπάς την αμαρτία σου, σου αρέσει να πονάς..

Να κοινωνούν τα παιδιά, και οι γονείς να μένουν ακίνητοι με σταυρωμένα τα χέρια.

Είναι μια στιγμή πόνου με ερωτηματικά. Να κοινωνούν τα παιδιά και οι γονείς να μένουν ακοινώνητοι. Τα παιδιά στο Φως και οι γονείς στο σκοτάδι… Ιδιαίτερα τώρα με τον κορονοϊό αρκετοί Χριστιανοί δεν φέρνουν τα παιδιά τους για τη Θεία Κοινωνία φοβούμενοι μήν κολλήσουν τον ιό, αλλά για τον Χριστό ούτε λόγος. Πολλές φορές οι κληρικοί βλέπουμε μητέρες που πλέον δεν κοινωνούν τα παιδιά τους διότι φοβούνται. Αλλά και πρό κορονοϊού η Θεία Κοινωνία τι ήταν ; Για τους περισσότερους ένα χρυσό δοντάκι , ένα ψωμάκι για να μας έχει καλά ο Θεούλης αν είμαστε καλά παιδάκια αλλιώς θα μας τιμωρήσει και θα μας στείλει το κακό. Η καλύτερη διδασκαλία για να κάνεις το παιδί σου άθεο και αντίχριστο. Κάνουμε το λάθος και μεγαλώνουμε τα παιδιά με έναν Χριστό για το καλό άντε μια Κυριακή πρωι και ένα Μεγάλο Σάββατο βράδυ και μετά λέμε πώς γίνανε έτσι τα πράγματα. Η πιο τραγική στιγμή για έναν κληρικό είναι να έχει βαπτίσει ένα παιδί και να μην το βλέπει μετά ποτέ στην Εκκλησία. Να έχεις πιάσει το συγκλονιστικό δημιούργημα του Θεού στα χέρια σου και να το υψώνεις στο όνομα της Αγίας Τριάδος και να μην το βλέπεις ποτέ ξανά. Και να αναρωτιέσαι γιατί, με έναν εσωτερικό λυγμό. Μπορεί το παιδάκι να ζει , αλλά νιώθεις σαν παπάς ότι είναι νεκρό. Νιώθεις ένα πένθος περίεργο που ξέρεις ότι μόνο η προσευχή μπορεί να αγγίζει λιγάκι την καρδιά του. Γιατί χωρίς τον Χριστό όλα είναι νεκρά. «Γονείς» που βαπτίζουν το παιδί τους για το όνομα, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ισχύει, και δεν ενδιαφέρονται για την πνευματική προκοπή και τη σωτηρία των παιδιών τους. Πιάνα, μπαλέτα, γαλλικά, χαρτιά στον τοίχο, αλλά για Βασιλεία των Ουρανών και σωτηρία της ψυχής ούτε λόγος. Φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο και το βλέπουμε σαν αντικείμενο . . . Του δίνουμε κυριολεκτικά σανό αντί να του δώσουμε τον Άρτο της ζωής. Κάποιοι γονείς τρελαίνονται αν το παιδί σταματήσει τα αγγλικά, ή το μπάσκετ αλλά όταν σταματήσει να κοινωνάει ή να πηγαίνει στο πετραχείλι τότε δεν τρέχει και τίποτα , μάλιστα δίνουν και την εξής φοβερή απάντηση «Τώρα μεγάλωσε πια! Δεν χρειάζονται οι Εκκλησίες!». Όταν όμως πάθει το παιδί κάτι, η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα είναι : «Παναγία μου! Το παιδί μου!». Ό,τι μας συμφέρει…. Τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν σηκώνουν κουβέντα για την Εκκλησία : «Φτάνει! Δεν χρειάζεται και πολύ εκκλησία! Σιγά μην μου μαυροφορέσεις το παιδί!». Με τους πατεράδες τα πράγματα είναι χειρότερα : "Άσε με παιδί μου με τις νηστείες, αυτά να τα κανονίζεις με τη μάνα σου". Οι περισσότεροι πατεράδες νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι για τις γυναίκες και για τις γιαγιάδες και ότι η αμαρτία είναι μαγκιά. Πολλοί πατεράδες οδηγούν τα παιδιά στους με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια: "Να είσαι άντρας ! Να μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου", "Να πηγαίνεις με πολλές γυναίκες για να τιμάς τον πατέρα σου"...και μετά λέμε που έχουμε φτάσει ως κοινωνία.... Μην ξεχνάμε ότι ο βιαστής και ο ναρκομανής δημιουργείται στα 5 και όχι στα 25, όταν κάποιοι γονείς διέλυσαν την ψυχή τους. Θέλεις να διαλύσεις ένα παιδί; Απλά πες του ότι τα πάντα είναι ο κόσμος και όχι ο Χριστός και του έχεις δώσει οδοδείκτη για τον γκρεμό της απώλειας. Άλλες φορές φέρνουν οι γονείς το παιδί στην Εκκλησία και αυτό μέχρι τα 7-8 χρόνια το πολύ, μετά εξαφανίζονται. Έρχεται ο γονιός κοινωνάει το παιδί και αυτός απέχει. Λες και ο Χριστός δεν σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλο τον κόσμο αλλά μόνο για τα παιδιά. Οι γονείς νομίζουν ότι η Θεία Κοινωνία είναι για να έχει ο Θεούλης καλά τα παιδιά μας. Οι ίδιοι κοινωνούν σπάνια και αν κοινωνήσουν θα έρθουν ανεξομολόγητοι το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα έτσι για το καλό. Μια τρομερή σκηνή : Να κοινωνάει το παιδί τον Χριστό και οι γονείς στο πίσω μέρος μένουν ακίνητοι και αδιάφοροι. Να βλέπεις να επιστρέφει το παιδί στην αγκαλιά του πατέρα και να τον ρωτάει : «Μπαμπά εσύ γιατί δεν κοινωνάς , ο Χριστός δεν ήρθε και για σένα;». Τρομερό θαύμα, να μιλάει ο Χριστός στον πατέρα με το στόμα του παιδιού του. Αλήθεια, γιατί κάνουμε παιδιά; Γιατί πρέπει ; Για τον κόσμο; Απλά για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε και να ανεβάζουμε μελλοντικά τα κατορθώματα τους στο FB και να παίρνουμε likes ; Που είναι τελικά η ουσία του πράγματος ; Παρακαλούμε πολλές φορές τον Χριστό να μας δώσει παιδιά και να τα έχει καλά εμείς όμως τα μεγαλώνουμε με τον διάβολο και τον Χριστό τον έχουμε σαν ρεζέρβα μόνο αν πάμε σε κάποιον γιατρό και ακούσουμε τίποτα δυσάρεστο. Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ένα μέρος που κάνω μια συναλλαγή με ένα υπερφυσικό ον για να με έχει καλά στην εδώ ζωή. Μια τέτοια αντίληψη, όταν το παιδί πάει στην εφηβεία, θα την πετάξει και καλά θα κάνει. Η ζωή με τον Χριστό είναι μια βιωματική σχέση που αν το παιδί δεν την δει στους γονείς, η εκκλησία θα είναι στα μάτια του ένας μεσαιωνικός χώρος με λατρευτικές πράξεις ενός όντος που δεν έχει σχέση με την παρούσα ζωή. Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας για τον Χριστό και την εκκλησία, όχι μόνο λεκτικά. Οφείλουμε πρακτικά να είμαστε κοινωνοί αυτής της αλήθειας και να την ομολογούμε. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι οι γονείς θα δώσουν φρικτό λόγο για τα παιδιά τους. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά…Ξεχνάμε ότι σκοπός της τεκνογονίας είναι τα παιδιά αυτά να γίνουν Άγιοι και όχι απλά για να «προχωρήσει» το επώνυμο της οικογένειας μου στο μέλλον. Αγαπητοί γονείς, γονατίστε μαζί με τα παιδιά σας, μιλήστε στα παιδιά για τη Βασιλεία των Ουρανών και τη σωτηρία της ψυχής. Αφήστε τα κοσμικά άχυρα, αυτά θα γίνουν κάρβουνο. Παρακαλέστε τον Χριστό και την Παναγία για την ψυχή και τη σωτηρία των παιδιών σας. Πόθος δεν είναι να δείτε τα παιδιά σας σε κάποιο κοσμικό θρόνο στην κοινωνία για να καμαρώνετε αλλά να γίνουν αστέρια της Βασιλείας των Ουρανών στην αιωνιότητα…. Αυτό παρακαλάει ο γονιός που ξέρει τι του γίνεται…. Ρωτούν πολλές φορές οι γονείς : "Γιατί πάτερ τα παιδιά μικρά ερχόντουσαν στην Εκκλησία αλλά τώρα δεν θέλουν να έρθουν;". . . . Η απάντηση είναι πολύ απλή : ''Διότι τα παιδιά ερχόντουσαν στην εκκλησία σαν άτομα και όχι σαν πρόσωπα σε σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου. Και όταν ερχόντουσαν στην εκκλησία για να τους δείξουμε τον Χριστό πολλές φορές στο σπίτι βίωναν τον αντίχριστο, οπότε είχαμε έναν κλονισμό και μια εικόνα ψεύτικη και υποκριτική που το παιδί την πετάει γιατί δεν αντέχει την ψευτιά και την υποκρισία. Το θέμα δεν είναι να τραβήξεις με το ζόρι το παιδί στην Εκκλησία αλλά να το εκλύσεις με την Αγία ζωή σου ώστε να ορμήσει στην αγκαλιά του Χριστού. Να γονατίσουμε για όλα τα παιδιά και για όλον τον κόσμο , να γονατίσουμε με προσευχή και ταπείνωση ώστε να γίνει η κραυγή αγωνίας μας κάλεσμα Παραδείσου σε κάθε καρδιά.''

Βαλτέτσι - Η Πασχαλιά του Έθνους

Παρασκευή 12 του Μάη. Γλυκοχάραμα. Δυο φωτιές σημαίνουν στον απάνω λόφο. Είναι το σύνθημα πως ο Κεχαγιάμπεης και το ασκέρι του τραβάνε για Βαλτέτσι. Με τους δυο τρανούς μπέηδες του Μωρηά, τον Αχμέτ της Κορώνης και τον Κιαμήλ της Κορίνθου, ο Κεχαγιάμπεης φέρνει ίσαμε 12.000 ασκέρι - πεζούρα, καβαλαρία και πυροβολικό. Ακολουθούν άλλοι 3.000 Μωραΐτες Τούρκοι, Φαναρίτες και Τριπολιτσιώτες. Αυτοί τραβάνε και πιάνουν τα πλάγια, τους Αραχαμίτες. Η καβαλαρία πιάνει το Φραγκόβρυσο και χαμηλά, μπροστά στο ταμπούρι του γέρο-Μητροπέτροβα τάσσεται μία άλλη δύναμη. Μια πέμπτη κολόνα πορεύεται νοτιοδυτικά. Οι δικοί μας στο Βαλτέτσι έχουν πια μπλοκαριστεί από παντού. Στη φρουρά του Βαλτετσίου επικεφαλής στέκει ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης. Ο "λεόντειον έχων την όψιν" οπλαρχηγός, σαν θωρεί ότι πια κλειστήκανε από παντού, φωνάζει «Σωθήκαμε!», όπως δεν τους απόμενε πια παρά να νικήσουν ή να πεθάνουν. Το τουφεκίδι ανάβει. Δεκατέσσερεις μπαϊραχτάρηδες πάνε να μπήξουν να μπαϊράκια τους στα ταμπούρια μας, μα και οι δεκατέσσερει θερίζονται από ελληνικά βόλια. Πολύ γρήγορα φτάνει βοήθεια. Είναι ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος βρισκόταν στο Χρυσοβίτσι και είδε τις δυο φωτιές της βίγλας και σήκωσε μεμιάς τα 700 παλληκάρια του. Ανεβαίνει σε μια ράχη, που ίσαμε σήμερα την ονομάζουν του «Κολοκοτρώνη το βουνό». Βάζει χωνί τα χέρια του και μπήγει την αγριοφωνάρα του, να δώσει κουράγιο στον Μητροπέτροβα, που σήκωνε κείνη την ώρα το μεγαλύτερο βάρος: — Μπάρμπα Μήτρο! ήρθε ο Κολοκοτρώνης, με δέκα χιλιάδες, κι ο Πετρόμπεης μ’ όλους τους Μανιά­τες, βαστάτε και σας φέρνουμε απ’ όλα. Ακούνε οι κλεισμένοι τη φωνή του και ρίχνουν μια μπαταριά από τη χαρά τους. Σε λίγο φτάνει ο Πλαπούτας μ’ οχτακόσιους νοματαίους. Ο πόλεμος φουντώνει. Οι Έλληνες ελπίζουν πως οι Τούρκοι θα τα παρατήσουν και οι Τούρκοι λένε πως οι Γκιαούρηδες θα κιοτήσουν και θα φύγουν. Όχι, δεν κιότησαν. Κι όχι μονάχα οι άντρες μα και κι αυτή η κυρά, η Σταυριάνα. Η Σταυριάνα ήταν εθελόπονος συστρατιώτης του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και μόνη τόλμαγε και έβγαινε συνεχώς από τον προμαχώνα, εκεί που το βολίδι έπεφτε βροχή, και διένειμε πυριτιδοβολές στους μαχητές. Φέρνοντας στο νού μας τη Σταυριάνα, την ανελέητη κείνη ώρα του πολέμου, τη φανταζόμαστε ίδια η Λευτεριά που περπάταγε ανάμεσα στα βόλια. Σάμπως λοιπόν, οι Τούρκοι πιάνουν το ταμπούρι το Μητροπέτροβα και κάμουν τονα γιουρούσι πίσω απ' τ' άλλο μπα και τον αφανίσουν. Αυτός ήτονε 70 χρονώ μα το'λεγε η καρδούλα του. Πολεμούσε ορθός μέσα στο ταμπούρι του, του γιόμιζαν τα τουφέκια και του τα έδιναν και σκότωνε καβαλαραίους. 68 χάλασε από δαύτους. Αργότερα το 1833 και όταν πια ήτονε 83 χρόνων, η πατρίδα για το ανδραγάθημά του αυτό τον αντάμειψε με καταδίκη εις θάνατον, με την ευχή όμως «η ποινή του να μεταβληθή από τον Βασιλέα εις δεσμά διά βίου, ώς υπεργήρου και ως αγωνισθέντος υπέρ πατρίδος»... Εκεί, λοιπόν στο Βαλτέτσι, την ώρα που κρίνεται η τύχη του Έθνους, εκεί η βοήθεια φτάνει η μία μετά την άλλη από τα γύρω στρατόπεδα, με κεφαλές τον Αντώνη και Ηλία Μαυρομιχάλη, τον Πέτρο Βαρβιτσιώτη, τον Γιατράκο, τον Κανέλλο Δεληγιάννη και άλλους. Κάπου κατά τα μεσάνυχτα και ενώ το πιστολίδι ακόμα δεν έχει ντώσει, ο Γέρος σπάει το μπλόκο και μπάζει τροφές στο Βαλτέτσι. «Μη τυχόν κι έχετε ανάγκη να δυναμώσουμε τ’ ασκέρι σας;» τους ρωτά. Του αποκρίνονται: «Σεις οι απόξω βαστάτε καλά και μη σας νοιά­ζει για μας.» Παίρνει να χαράξει κι ο πόλεμος φουντώνει πιότερο. Μα ο Αγαρηνός βλέπει ότι πάει για σίγουρο χαμό και καίει τη μπαρούτη του και κάνει φούντο. Ο Γέρος εκείνη την ώρα βρισκόταν στο ταμπούρι του Αλεξανδρόπουλου και τον τράταρε κρασί και μπουγάτσα. Σαν βλέπει τον καπνό του Αγαρηνού, το αναγνωρίζει μεμιάς ότι είναι σημείο να κάνουνε φευγιό και επειδή το στόμα του ήταν γεμάτο μπουγάτσα και δε μπορούσε να βάλει φωνή, βάζει αμέσως το δάχτυλό του και τη βγάζει και βάζει τις φωνές: «Οι Τούρκοι θα φύγουν καν ριχθήτε επάνω τους!» Και ο τόπος όλος εβούησε από τη βροντερή φωνή του Γέρου του Μωρηά. Οι Τούρκοι όπου φύγει φύγει, παρατάνε τα συγύρια τους και τα τσαντήρια τους και τρέχουν να σωθούν. Αυτή η πιλάλα όμως τους πέταξε σε ένα ρέμα. Οι κλεισμένοι στο Βαλτέτσι τους χτυπάνε από μπροστά και πλάγια, ενώ ο Κολοκοτρώνης κι ο Πλαπούτας τους βαράνε από πίσω. Θερίζονται. Ξεσπάει πανικός. Χύνονται τότε στον κάμπο και για ν’ αλικοντίσουν τους δικούς μας, ρίχνουνε στη γη μπιστόλες, ντουφέκια, σπαθιά. Αυτά ήτανε θησαυρός για τους Έλληνες και έτσι τρέχανε ποιος θα τα πρωταρπάξει. Οι Τούρκοι βρήκανε τότε καιρό να μπούνε πίσω στην Τριπολιτσά. Κι απέ από αυγούλα του Μάη μηνός 12 γίνηκε πρωί 13 Μαγιού. 23 ώρες πόλεμος. Και βαστάξαμε και νικήσαμε και τους κάμαμε και πήραν την τρεχάλα. Κι ετσά γίνηκε το Βαλτέτσι ημέρα Πασχαλιάς. Έλληνες ήσαντε αυτούνοι. Έλληνες παλληκάρια. Έλληνες λεύτεροι. Έλληνες που δεν το 'χανε με τη σκλαβιά. Γιατί η σκλαβιά του Έλληνα δεν του πρέπει. Έτσι είναι.

Έχω τρομάξει με την Τεχνητή Νοημοσύνη

Δεν ξέρω τι έχετε διαβάσει, τι έχετε ακούσει, τι έχετε συζητήσει για το τελευταίο και μέγιστο επίτευγμα της σύγχρονης τεχνολογίας, την Τεχνητή Νοημοσύνη αλλά όσο περνά ο καιρός και «προωθούνται» νέες εφαρμογές, τόσο περισσότερο τρομάζω για το αύριο του ανθρώπινου πολιτισμού. Δεν ξέρω δηλαδή αν έχετε αναλύσει και το φαινόμενο της διαπόμπευσης γυναικών, ακόμα και ανήλικων, μέσω της δημοσίευσης παραποιημένων «γυμνών» φωτογραφιών τους, το οποίο «πέτυχε» ένας νεαρός, φαίνεται ότι διαδίδεται όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο στη χώρα μας. Το γεγονός ότι 15χρονος από τον Ασπρόπυργο συνελήφθη την από την αστυνομία γιατί "ψάρεψε" φωτογραφίες δύο 12χρονων κοριτσιών από το Instagram, τις "έγδυσε" με λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης και τις διαπόμπευσε, στέλνοντάς τις σε συμμαθητές του. Δεν ξέρω αν είδατε αυτό το περίεργο κατασκεύασμα –ονόματι Ερμής- που είναι «δημιούργημα» της τεχνητής νοημοσύνης και παρουσιάστηκε από την ΕΡΤ ως «παρουσιαστής» στο πλαίσιο της ξενάγησης στο Ραδιομέγαρο και στο νέο, υψηλής τεχνολογίας στούντιο που θα φιλοξενούσε το debate των πολιτικών αρχηγών για τις εκλογές. Ο οποίος «Ερμής» ψέλλισε τα λόγια που του έβαλαν στον κεντρικό του «εγκέφαλο» και μας είπε με μια περίεργη φωνή ότι : «Κανονικά θα έπρεπε να κάνει ο κ. Κουβαράς αυτή την παρουσίαση, αλλά λόγω φόρτου εργασίας επιστράτευσαν εμένα. Τους έβαλα ιδέες. Θέλουν λέει, να ακολουθούν πάντα την τελευταία λέξη της τεχνολογίας». Αν και λάτρης –και χρήστης- της τεχνολογίας, τρόμαξα. Και ξαναδιάβασα προσεκτικά μια ανοιχτή επιστολή που έστειλαν προ ολίγων ημερών στο Ινστιτούτο Future of Life, 1.000 ερευνητές απ’ όλο τον κόσμο, εκφράζοντας τις ανησυχίες τους για τη ραγδαία ανάπτυξη, , των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης από τις εταιρείες τεχνολογίας χωρίς κανένα ρυθμιστικό πλαίσιο. Τι διάβασα στην επιστολή: «Τους τελευταίους μήνες είδαμε εργαστήρια τεχνητής νοημοσύνης να εγκλωβίζονται σε έναν αγώνα εκτός ελέγχου για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν όλο και πιο ισχυρά ψηφιακά μυαλά που κανείς —ακόμα και οι δημιουργοί τους— δεν μπορεί να καταλάβει, να προβλέψει ή να ελέγξει αξιόπιστα». Έψαξα και βρήκα αυτό που είχα διαβάσει προ δυο μηνών σε κείμενο στο artinews.gr με τίτλο «Τεχνητή νοημοσύνη: Παράδεισος ή δυστοπία;» όπου είχαν κατατεθεί οι απόψεις δυο παγκόσμιας εμβέλειας επιστημόνων, του Στήβεν Χόκινγκ και της Χάνα Άρεντ για το θέμα. Ο πρώτος έλεγε: «Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη ίσως αντικαταστήσει τους ανθρώπους εξολοκλήρου… Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα…» Και η δεύτερη σημείωνε πως «αν διαχωριστεί η γνώση από την κριτική σκέψη τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να γίνει δούλος των τεχνικών δημιουργημάτων του.». Οι 1000 ερευνητές σημείωναν: «Καλούμε όλα τα εργαστήρια Τεχνητής Νοημοσύνης να σταματήσουν αμέσως για τουλάχιστον έξι μήνες την διαμόρφωση των πανίσχυρων συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης Εάν μια τέτοια παύση δεν μπορεί να εφαρμοστεί γρήγορα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρέμβουν και να θεσπίσουν μορατόριουμ», αναφέρεται στην επιστολή των 1000 ερευνητών. Γιατί άραγε; Και πού αναφέρονταν; Όπως λένε οι αναλυτές : «Ο φόβος των επιστημόνων είναι ότι τα συστήματα αυτά σε «λάθος» χέρια, μπορούν να συμβάλουν στη δημιουργία fake news, σε χειραγωγήσεις, σε κοινωνικό αποκλεισμό πληθυσμιακών ομάδων και άλλων στην ουσία φρικτών εφαρμογών». Προσθέτω: Και στην διεθνή τρομοκρατία. Παραμένω τρομαγμένος. Καλή, απαραίτητη, χρήσιμη, αξιομνημόνευτη η πρόοδος της τεχνολογίας αλλά μέχρι πού; Θα την ελέγξουν; Θα νομοθετηθούν παγκοσμίως και εγκαίρως περιορισμοί; Δεν θα ήθελα να παραλληλίσω την εξέλιξη αυτής της τεχνολογίας με την δημιουργία πυρηνικών όπλων μαζικής καταστροφής που και γι αυτήν εκφράζονταν εγκαίρως φόβοι προ 50-60 ετών αλλά και απόλυτη σιγουριά για το ότι «όλα ήταν υπό έλεγχο». Αλλά τελικά, ξέφυγαν από κάθε έλεγχο.

Ερασιτέχνες στην αμαρτία,ερασιτέχνες στην μετάνοια

Yπερήφανη Σαμαρείτιδα! Το πιο τίμιο πλάσμα του ευαγγελιου μαζί με τον ληστή. Αμαρτωλοί αγνοί, παλαιάς κοπής. Χωρίς δικαιώματα και δικαιωματισμούς. Της λέει ο Χριστός πως όποια επιλογή έκανε στην ζωή της με τους άντρες ήταν άκυρη. Και αυτή το γνώριζε από πριν και δεν του ζήτησε τον λόγο ("αχ μη με γεμίζεις ενοχές ή έχε με παρατημένη" και τα τοιαύτα που ακόμα σήμερα ακούμε από καλούς χριστιανούς , οι οποίοι λένε ότι δεν έχουν εγωϊσμό ). Το χοντραίνει ο Χριστός ακόμα και για την θρησκεία της. Της λέει ότι οι Ιουδαίοι βαδίζουν καλύτερα από τους ομοεθνείς της. Εκείνη παραμένει εντυπωσιασμένη, σιωπηλή και δεκτική. Δεν αντιτείνει ότι ναι είναι αμαρτωλή, αλλά τουλάχιστον ζει σε θρησκευτική ορθότητα σε σχέση με τους ιουδαίους. Το δέχεται κι αυτό γιατί έχει τα αισθητήρια και την ταπεινωση να της γίνει η Αποκάλυψη . Πάει βρίσκει τους συγχωριανούς της και τους αναγγέλει την άφιξη του Μεσσία. Εκείνοι μετά της λένε ότι πίστεψαν στον Χριστό, όχι βασισμένη στα λόγια της, αλλά στην δική τους αυτοψία. Δεν οικειοποιείται τον Χριστό, δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα, δεν εγείρει δικαιώματα διδασκάλου και καθοδηγητη των άλλων.Σωπαίνει γιατί της αρκεί το γεγονός ότι μετέδωσε αυτή την μοναδική χαρά στους άλλους και αυτό της αρκεί! Ούτε μια τρίχα από την έμπειρη "πόρνη" δεν είμαστε. Ερασιτέχνες στην αμαρτία,ερασιτέχνες στην μετάνοια . Ούτε "αμαρτανουμε" ούτε αγιαζόμαστε. Στεκόμαστε στην μέση , στο πουθενά , με ύφος προβληματισμού σε ύπνο βαθύ ότι όλα πάνε καλά με μας και οι άλλοι υπάρχουν σαν βάρος για να συνθλίβει την μοναδική προσωπικότητα μας ή να τονίζουν με τις πτώσεις τους,αυτές τις πτώσεις που όλοι μοιραζόμαστε λίγο πολύ, τα υπέροχα προτερήματα μας, την "αγνότητα" μας. Όλο δικαιώματα είμαστε και όχι υποχρεώσεις. Όλο αποκλειστικότητες και καθόλου κοινωνία με τον άλλο, μετάδοση, κοινοποίηση της χαράς και της χάρης. "Θα σας εμεσω από το στόμα μου γιατί είστε χλιαροι. Οφείλατε να είστε ή ζεστοί ή ψυχροί."

Εσκυψα να σου βαλω φλεβα κι εσυ αρχισες να μου λες τα βασανα σου...

Εσκυψα να σου βαλω φλεβα κι εσυ αρχισες να μου λες τα βασανα σου.Σε τρυπησα κι εγω και σου προσθεσα αλλο ενα.Πρασινο. Θα το εχεις μεχρι να σταξει και η τελευταια σταγονα απο το σχημα χ/ο που σου ξεκινησα. Κι οταν θα στραγγιξει καλα ο ορος, θα σου παρω τον καρκινο και θα τον πεταξω στα σκουπιδια.Γιατι εκει ανηκει.Εσυ ανηκεις εδω μαζι μου, στους ηρωες. Δυο χρονια πολεμαμε μαζι τον υπουλο καρκινο. Ξερω, ξερω.Εσυ πονας.Εσυ κανεις εμετους.Εσυ λιποθυμας.Εσυ δεν μπορεις να καταπιεις.Εσυ μενεις αϋπνη.Εσυ εχασες τα μαλλια σου.Εσυ εχασες το κουραγιο σου. Οταν ειμαι βραδυνος, ερχομαι κρυφα και κοιταζω απο την μισανοιχτη πορτα. Σε βλεπω που εχεις κλειστα τα ματια, μα ξερω οτι δεν κοιμασαι. Δεν σε αφηνουν οι δαιμονες που κατασκηνωσαν μεσα σου. Να σου πω ενα μυστικο; 20 χρονια πριν, ημουν στην θεση σου.Ναι, εγω.Κοιτα με. Ειμαι ζωντανος, σου μιλαω, σε νοσηλευω, σε παρακαλω να μην παραιτηθεις. Μαλλον, σε διαταζω να μην παραιτηθεις.Οταν αυριο μπω στον θαλαμο θελω να σε δω αποφασισμενη.Ειναι το τελευταιο χειρουργειο σου.Μετα θα εισαι ελευθερη. Γιατι ετσι πρεπει. Ετσι αποφασισαμε εμεις εδω, οι δικοι σου ξενοι ανθρωποι.Αποφασισαμε οτι δεν θα σε αφησουμε μονη.Αποφασισαμε να τσακισουμε τον καρκινο που εχεις μεσα σου.Γιατι ξερουμε τί ειναι ο καρκινος. Θελω μια χαρη απο σενα.Να μας ξεχασεις.Να μην ξαναπατησεις ποτε εδω.Να ζησεις τις στιγμες που εχασες.Εμεις αλλωστε, ξενοι ειμαστε.Οι δικοι σου ξενοι. Καλη επιτυχια. (Γραμμα νοσηλευτη προς καρκινοπαθη ασθενη την μερα πριν το τελευταιο χειρουργειο. Μεσα στον φακελο υπηρχε μια τουφα μαλλια και μια φωτογραφια του νοσηλευτη οταν εκανε χ/ο). Η ασθενης ζητησε την μερα του χειρουργειου της να ειναι παροντες οι νοσηλευτριες και οι νοσηλευτες του τμηματος. Τους αγκαλιασε ολους εναν προς εναν μα δεν τους φιλησε. Υποσχεθηκε να τους φιλησει ορθια και υγιης. Η εγχειρηση εγινε στις 12 Μαϊου καποιου ετους.Η ασθενης τελικα τηρησε την υποσχεση της.Ηταν το καλυτερο δωρο που θα μπορουσε να κανει ασθενης σε νοσηλευτη.Την ημερα του νοσηλευτη. Λάμπρος Λιάπης

«H Ἁγία Τράπεζα, ἀργά ἤ γρήγορα, θά ἀπομακρύνη αὐτόν πού δέν τήν σέβεται, πού δέν σέβεται τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας».

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι «ἐπιστήμη ἐπιστημῶν καί τέχνη τεχνῶν», κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο. Ὁ ἴδιος μεγάλος Πατέρας στόν λόγο του γιά τήν ἱερωσύνη προσδιορίζει ποιός πρέπει νά εἶναι ὁ Ἱερεύς καί ποιό εἶναι τό ἔργο του μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό ἴδιο περιγράφει τήν ἱερωσύνη ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στούς λόγους του περί ἱερωσύνης, καί μάλιστα γράφει ὅτι ἡ ψυχή τοῦ Ἱερέως πρέπει νά εἶναι καθαρότερη καί ἀπό τόν ἥλιο. Αὐτό φαίνεται καί στήν χειροτονία τοῦ Διακόνου καί τοῦ Πρεσβυτέρου. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Ἐκκλησία τήν θεολογία γιά κάθε Μυστήριο τήν ἔβαλε μέσα στίς εὐχές τῶν Μυστηρίων. Ἔτσι, ὅταν διαβάση κανείς τά κείμενα τῶν εὐχῶν καί τῶν δεήσεων στίς χειροτονίες, τότε καταλαβαίνει ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Ἱερέων-Πρεσβυτέρων. Τό βασικότερο εἶναι ὅτι, ὅταν χειροτονῆται ὁ Ἱερεύς, ὁ Ἀρχιερεύς μετά τόν καθαγιασμό τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, δίδει στόν χειροτονηθέντα Ἱερέα τόν Ἄρτο -τόν Χριστό καί τοῦ δίνει σαφέστατη ἐντολή: «Λάβε τήν παρακαταθήκην ταύτην καί φύλαξον αὐτήν ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν». Παρακαταθήκη εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὅπως Τόν κρατᾶ, Τόν διδάσκει καί Τόν προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, ὅπως Τόν ὁμολογοῦν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή, τελικά, εἶναι ἡ παράδοση. Εἶναι ὁ παραδίδων, τό παραδιδόμενο καί τό παραλαμβανόμενο• εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι οἱ ἰδιαίτερες φιλοσοφίες καί στοχασμοί τοῦ καθενός καί οἱ τραυματισμένες καταστάσεις κάθε Κληρικοῦ. Ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Ἐπισκόπου χειροτονεῖ Διακόνους καί Ἱερεῖς γιά νά μεταδίδουν τήν δική της παράδοση, τήν δική της ζωή, τούς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί νά ἀσκοῦν ποιμαντική, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν προοπτική τῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Δυστυχῶς, σήμερα ὑπάρχουν Κληρικοί πού, ἐνῶ εἰσῆλθαν στόν Κλῆρο κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις, τίς ὁποῖες ἀποδέχθηκαν στήν πράξη καί εἶναι ὑποχρεωμένοι νά διδάσκουν καί νά ποιμαίνουν τούς Χριστιανούς σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀσκοῦν μιά δική τους αὐθαίρετη «ποιμαντική», μιά «ἐμπαθῆ ποιμαντική», ὡσάν νά εἶναι ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, κοινωνιολόγοι καί «προπονητές τῆς ζωῆς». Αὐτό δέν τό κάνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἀνήκουν στήν πολιτική, στίς ἐπιχειρήσεις, στά Σχολεῖα, ἀφοῦ εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἐργάζονται καί νά δραστηριοποιοῦνται σύμφωνα μέ τίς κατευθύνσεις τῶν ὀργανισμῶν στούς ὁποίους ἀνήκουν, σύμφωνα μέ τά συμφωνημένα προγράμματα, διαφορετικά πρέπει νά παραιτοῦνται ἤ τούς ἀπομακρύνουν. Διερωτῶμαι: Γιατί οἱ «αὐτοχειροτόνητοι θεολόγοι» καί «αὐτοχειροτόνητοι Κληρικοί» ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τά πάθη τους; Γιατί αὐθαιρετοῦν, ἄν καί εἰσῆλθαν στήν ἱερωσύνη μέ ἄλλες συμφωνίες καί συνθῆκες; Γιατί περιφρονοῦν τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί αὐθαιρετοῦν; Ἄν κάποιος Κληρικός «εἶναι πάσχων», πού ζῆ τήν δική του ἐσωτερική «κόλαση», τότε τό καλύτερο πού πρέπει νά κάνη εἶναι νά μήν εἶναι ὑποκριτής, νά μήν εἶναι παραβάτης τῶν δικῶν του ὑποσχέσεων, νά μήν ψεύδεται στόν ἑαυτό του καί στήν Ἐκκλησία καί στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά νά ἀφήση τήν ἁγία ἱερωσύνη καί νά ἀσχοληθῆ μέ τούς στοχασμούς του καί τά σχέδιά του. Δέν μπορεῖ νά παρουσιάζεται ὡς Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας, νά ζῆ καί νά διδάσκη διαφορετικά ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί στήν πραγματικότητα νά ψεύδεται. Ἕνας παλαιός εὐλαβέστατος Ἱερομόναχος μοῦ εἶπε ὅτι «ἡ Ἁγία Τράπεζα, ἀργά ἤ γρήγορα, θά ἀπομακρύνη αὐτόν πού δέν τήν σέβεται, πού δέν σέβεται τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας».

Αθλιότητα: Η κυβέρνηση δεν άφησε το Άξιον Εστί να πάει στα Τέμπη

Αισχροί, αδίστακτοι και αθεόφοβοι. Τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν απόλυτα τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη την Εκκλησία, την ορθόδοξη πίστη και τα ιερά προσκυνήματα της, αλλά ακόμα και τη μνήμη των νεκρών. Προκειμένου να διατηρηθεί το κλίμα σιωπής και συγκάλυψης γύρω από το ανείπωτο έγκλημα των Τεμπών, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται πως παρενέβη δύο φορές σε προγραμματισμούς που είχαν να κάνουν με την έλευση του Άξιον Εστί στην Αθήνα. Η πρώτη φορά ήταν όταν – κατόπιν πιέσεων της κυβέρνησης – ματαιώθηκε η έλευση της ιερής εικόνας που ήταν να γίνει στις 15 Μαρτίου, αφού εκείνο τον καιρό σειόταν όλη η Ελλάδα από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις για το μακελειό στα Τέμπη όπου χάθηκαν – τουλάχιστον – 57 ζωές. Έτσι η έλευση της εικόνας ήρθε πιο κοντά χρονικά στις… εκλογές, για να έχουν και την ευκαιρία μερικοί γαλάζιοι υπουργοί και βουλευτές, να απαθανατιστούν από τις κάμερες σε ενσταντανέ «θεοσέβειας». Η δεύτερη φορά που ο «Καίσαρας» παρενέβη στο ιερό προσκύνημα κρύβει ακόμα μεγαλύτερη χυδαιότητα. Σύμφωνα με αποκάλυψη της εφημερίδας «δημοκρατία», όταν η εικόνα ταξίδευε από το Άγιο Όρος προς την Αθήνα, υπήρχε προγραμματισμός να γίνει πρώτα μια ενδιάμεση στάση στα Τέμπη, προκειμένου εκεί να τελεστεί ένα τρισάγιο για τις ψυχούλες που έφυγαν τόσο άδικα, άλλα και να προσκυνήσουν την εικόνα όσοι πιστοί θα έσπευδαν εκεί. Τελικά, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της «δημοκρατίας», ο ξιπασμένος «Καίσαρας» έδωσε εντολή να μην πραγματοποιηθεί προσκύνημα στα Τέμπη, για να αποφευχθεί μια νέα συγκέντρωση στον τόπο του εγκλήματος, και για να μην φρεσκαριστεί η μνήμη του ελληνικού λαού ενώ διανύουμε… προεκλογική περίοδο. Για δεύτερη φορά, μια αντίχριστη πολιτική κλίκα κήρυξε ως ανεπιθύμητη την Παναγία, γιατί η παρουσία της εικόνας της στα Τέμπη «ξίνισε» στους επικοινωνιολόγους του πρωθυπουργού. Για δεύτερη φορά το άθεο κράτος διαμήνυσε προς την Παναγία πως όχι μόνο δεν την χρειάζεται, άλλα η παρουσία της είναι ενοχλητική και επιζήμια, ειδικά όταν πρόκειται να βρεθεί σε τόπους μαρτυρίου, όπου ο «δήμιος» των ανθρώπων που μαρτύρησαν εκεί, ήταν το ίδιο το κράτος. Άλλωστε τι αξία έχουν (τουλάχιστον) 57 ψυχές μπροστά στη γαλάζια εκστρατεία, ε; Εδώ μιλάμε για Ελλάδα 2.0, σε ανόητους συναισθηματισμούς θα κολλάμε τώρα; Τι αξία έχουν 57 μάρτυρες, μπροστά στα πανάκριβα σποτάκια, τα στημένα γκάλοπ, τα ρουσφέτια, τα γλειψίματα, τις δεξιώσεις, τα ατελείωτα ταξίματα, τις νέες λίστες «Πέτσα»; Είναι δυνατόν να χαλάσει όλη αυτή η προεκλογική μανέστρα, από μερικές δεκάδες νεκρούς που απλά δεν στάθηκαν τυχεροί να προλάβουν την «ανάπτυξη»; Είναι δυνατόν να στραπατσαριστεί το πρόσωπο της «αριστείας», από την παρουσία μιας εικόνας στα «ξεχασμένα» Τέμπη; Είναι δυνατόν να σκιαστεί το πρόσωπο του «Καίσαρα», από το πρόσωπο της Παναγίας; Ε, όχι δα… Και κάπως έτσι, το τρισάγιο αντί να διαβαστεί στον τόπο της τραγωδίας, τελέστηκε στη Μητρόπολη των Αθηνών. Οι ψυχές έλαβαν μεν την πνευματική βοήθεια που έπρεπε, άλλα η μνήμη τους σπιλώθηκε από την ασέβεια, τον κυνισμό και την ασπλαχνία των κυβερνώντων. Δεν ήταν αρκετό το αδικαίωτο των νεκρών που μεθοδεύεται σε αυτό το ζήτημα, τώρα φρόντισαν να τους επιβάλλουν και το αλιβάνιστο, εκτοξεύοντας την ύβρη σε πρωτόγνωρα επίπεδα που δεν πρέπει να έχουν ξαναδεί ούτε οι ζωντανοί, ούτε και οι νεκροί. Η εικόνα ήρθε κατευθείαν στην Αθήνα, για να φωτογραφηθούν μαζί της οι καινοφανείς «θεούσοι» της πολιτικής, γιατί φαίνεται μάλλον πως την είχαν περισσότερο… ανάγκη από τους νεκρούς των Τεμπών. Τι να πει κανείς… Αντί να ευλογηθεί αυτός ο βασανισμένος τόπος με την παρουσία της εικόνας και τις προσευχές που θα ανέπεμπαν οι πιστοί, έμεινε να στέκει βουβός, τσιμεντωμένος με το μπετόν αρμέ της συγκάλυψης που βιάστηκε να στρώσει η κυβέρνηση στη σκηνή του μαρτυρίου. Αντί να βρεθεί το Άξιον Εστί στα Τέμπη για να προσφέρει πραγματική στήριξη, παρηγοριά και ελπίδα στη συγκλονισμένη τοπική κοινωνία, έμεινε ο κόσμος ξεκρέμαστος για να μη θιχτεί η προεκλογική καμπάνια του Μητσοτάκη. Και μετά αναρωτιούνται κάποιοι γιατί αυτή η χώρα τρέχει με ξέφρενο ρυθμό προς την καταδίκη της… Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Μέχρι νά ἀρχίσεις νά προσεύχεσαι στόν Θεό ἤσουν σ᾿ ὅλους ἀγαπητός

Μέχρι νά ἀρχίσεις νά προσεύχεσαι στόν Θεό ἤσουν σ᾿ ὅλους ἀγαπητός. Καί τώρα ξαφνικά στό σπίτι σου εἶσαι στό ἐπίκεντρο ἐχθρικοῦ στρατοπέδου. Νωρίτερα μεθοῦσες, καί κάπνιζες καί λίγο ἔκλεβες καί ἔβριζες καί τεμπέλιαζες τίς ἐργάσιμες μέρες καί ἔκανες ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι σιχαμερό μπροστά στόν Θεό καί τίμιο στόν κόσμο. Καί ὅμως τότε ἤσουν ἀγαπητός σ᾿ ὅλους στό σπίτι. Ἐνῶ τώρα πού κατευθύνθηκες στόν δρόμο τοῦ δικαίου, τῆς τιμιότητας καί τῆς προσευχῆς, τώρα ὅλοι ὅρμησαν πάνω σου σάν σφῆκες. Νά χαίρεσαι, ἀδελφέ, ἑκατό φορές νά χαίρεσαι. Μά δέν βλέπεις ὅτι τό Εὐαγγέλιο διαδραματίζεται στό σπίτι σας; Στό ἴδιο σπίτι στό ὁποῖο μέχρι τώρα κουβέντιαζαν γιά τόν φόρο καί τό δύσκολο βαρύ μεροκάματο καί τούς κλέφτες καί τούς κλεπταποδόχους καί τούς πάρεδρους, σ᾿ αὐτό τό ἴδιο σπίτι ἄρχισαν νά ἐκπληρώνονται εὐαγγελικές προφητεῖες. Τό σπίτι σας ἀνυψώθηκε ἕως τούς οὐρανούς, ἔγινε ἡ σκηνή τοῦ χριστιανικοῦ δράματος, ἔπιασε τή σχέση μέ τούς Ἀποστολικούς καί μαρτυρικούς καιρούς. Ἡ ἱστορία τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας συμβαίνει σέ μικρό ἐμβαδόν στό σπίτι σας. Ἰδού οἱ προφητεῖες τοῦ Χριστοῦ, πού συνέβησαν ἀμέτρητες φορές σ᾿ αὐτό τόν γήινο πλανήτη καί πού τώρα ἀρχίζουν νά συμβαίνουν στό σπίτι σας. «Καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου· ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10:22). «Καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματθ. 10:36). «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοι ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καί ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καί ὀνειδίσωσι καί ἐκβάλωσι τό ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρόν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 6:21-22). «Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καί θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δέ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δέ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαράν γενήσεται» (Ἰωάν. 16:20). Τί ὑπάρχει πιό ξεκάθαρο ἀπ᾿ αὐτές τίς προφητείες; Ἰδού, ἐκπληρώνονται καί σήμερα, δίπλα στήν ἑστία σου, ἐπάνω σέ σένα. Γι᾿ αὐτό δέξου ὅλες τίς ἐξυβρίσεις ὄχι σάν ἐξυβρίσεις ἀλλά σάν παράσημα. Νά ξέρεις, ὅτι οἱ διῶχτες σου θά μετανιώσουν, οἱ χλευαστές σου θά βουβαθοῦν κι ἐσύ θά χαίρεσαι. Σήμερα εἶσαι ὁ τελευταῖος στό σπίτι τοῦ πατέρα σου, ἀλλά σέ λίγο θά εἶσαι ὁ πρῶτος. Ἐνῶ ἐκεῖνοι πού σέ διώχνουν, θά σέ ὑπηρετοῦν. Τοῦτο ἔχει προφητευθεῖ καί ἐπαναληφθεῖ χιλιάδες φορές καί σέ χιλιάδες μέρη. Εἰρήνη καί εὐλογία ἀπό τόν Κύριο.Τῷ Θεῷ δόξα εἰς τούς αἰῶνας! Ἀμήν.

Πιότρ Μαμόνοβ: «Μόνο να προλάβω να ετοιμαστώ!

Η μεταμόρφωσή του στη ζωή και στην καλλιτεχνική του πορεία ήταν για πολλούς μια αποκάλυψη. Όταν, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, παρακολουθούσαμε στην εκπομπή «Μουσικό Ρινγκ» τις απεχθείς γκριμάτσες και μορφασμούς του ροκ συγκροτήματος «Ζβούκι Μου» (Ελλ: «Ήχοι Μουουου...») με το σολίστ Μαμόνοβ, μας φαινόταν ότι τώρα θα ξεράσει τον εαυτό του. Τόσο πολύ απεχθής ήταν. Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι, μετά από χρόνια, θα ακούγαμε με προσοχή τους σοφούς συλλογισμούς αυτού του καταπληκτικού ανθρώπου, που θα άρχιζε να κάνει πολύ έντονη πνευματική ζωή. «Μόνο να προλάβω! Μόνο να προλάβω να ετοιμαστώ!» - αναφωνούσε περιμένοντας την Κρίση. Για πολλά χρόνια ήταν η εικόνα του ρωσικού ροκ, περνώντας, όπως τώρα καταλαβαίνουμε, μέσα από μια αποφατική πορεία: ακκισμοί, αλκοόλ, ναρκωτικά, ακολασία. Γι’ αυτό, τους συγκλόνισε όλους η βαθειά διείσδυση του Μαμόνοβ στον χριστιανισμό, στην Ορθοδοξία. Θυμάμαι, σε ένα από τα τηλεοπτικά κανάλια του Κιέβου, το Νοέμβριο του 2004, είχε ανακοινωθεί πανηγυρικά η συνέντευξη με τον Μαμόνοβ. Η τηλεπαρουσιάστρια με κομμένη την ανάσα έκανε στον φιλοξενούμενο την ερώτηση: «Πώς βλέπετε τη δική μας πορτοκαλί επανάσταση;» Καθώς εκείνη περίμενε πανηγυρική έξαρση από τη θρυλική φιγούρα του αντεργκράουντ, παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό όταν άκουσε: «Σ..τά είναι η επανάστασή σας!» Τότε τι αξίζει σε αυτή τη ζωή, ρώτησε η κοπέλα, όταν συνήλθε μετά από λίγο. Και άκουσε μια λακωνική απάντηση: «Η Ορθοδοξία». Ήταν συγκλονιστικός στις ταινίες του Παύλου Λουνγκίν: στο «Ταξί-μπλουζ», στον «Τσάρο», και, ιδιαίτερα, βεβαίως, στο «Νησί». Ο Μαμόνοβ έψαχνε τον εαυτό του και την πορεία του προς τον Θεό μέσα από δυσκολίες και αντιφάσεις. Τελικά, την βρήκε. Από το συγκρότημα «Zvuki MU» στο λόγο περί της αιωνιότητας, περί του Θεού. Στα 45 του χρόνια, κατά δική του ομολογία, κατάλαβε ότι βρισκόταν σε σκότος απελπισίας. Στη συνέχεια, για 20 χρόνια, προσπαθούσε να απαλλαγεί από τον εθισμό στο αλκοόλ και πάλευε με δαίμονες. Εξέπλητταν όχι μόνο τα χαρίσματά του, αδιαμφισβήτητα και πολύμορφα, αλλά και ο τρόπος που μάχονταν για την ψυχή του. «Ο Κύριος για μένα είναι μια συνεχής χαρά της παρουσίας Του. Θέλω να ζω έτσι. Νιώθω έτσι πολύ καλά, σταθερά, γερά, δυνατά… Και όταν είμαι εν αμαρτία, αμέσως νιώθω πως είμαι μόνος και πως αυτή η μέρα πέρασε λαθραία. Είναι πολύ απλό: με τον Θεό η ζωή, χωρίς τον Θεό ο θάνατος». Επίσης, έλεγε: «Στο ‟Νησί” έχω ξαπλώσει σε φέρετρο. Σκληρό πράγμα. Τέσσερις τοίχοι και το καπάκι. Ούτε Ευαγγέλιο ούτε εικόνες. Τίποτα δεν έχει. Με τι θα πάμε; Τι μάζεψα; Να ηχογραφώ ξέρω, να οδηγώ ξέρω, να χρησιμοποιώ την τάδε συσκευή ξέρω. Να συγχωρώ δεν ξέρω, να μην εξοργίζομαι δεν ξέρω, να δίνω, χωρίς να λυπάμαι, δεν ξέρω. Ό, τι χρειαστεί στην αιωνιότητα, ό, τι δεν μπορείς να αγγίξεις, δεν το ξέρω. Έμαθα, όμως, σε όλη τη ζωή μου χιλιάδες πράγματα που δε θα χρειαστούν εκεί. ... «Μερικές φορές όλη την ημέρα τρέχεις, μεριμνάς, μιλάς στο τηλέφωνο, και τελικά τίποτα δεν έκανες. Και συμβαίνει να έχεις προσευχηθεί για λίγο, αλλά προσπάθησες με όλη την ψυχή σου να επικοινωνήσεις με τον Θεό, πολύ-πολύ. Τον υπόλοιπο χρόνο ήσουν ξαπλωμένος δίπλα στο ποτάμι, κοιτούσες το νερό και καταλαβαίνεις ξαφνικά: σήμερα δεν έζησα μάταια, δούλεψα». «…Όσο πιο δυνατό μαρτύριο σου έλαχε, άλλο τόσο πιο δυνατή είναι η ψυχή σου, επειδή ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν και επιτρέπει κακουχίες στον καθένα ανάλογα με τη δύναμή του. Οπότε, μαθαίνω να υπομένω με χαρά. Δεν είναι μακριά η Βασιλεία και περιμένει η αιωνιότητα. Αιωνιότητα, κι όχι 30-40 χρόνια. » «Η αμαρτία. Δε θυμάμαι πότε και που είχα δει, αλλά ακόμα και τώρα έχω μπροστά στα μάτια μου την εικόνα: ο άντρας, από ζήλια ή από κάποια άλλη βλακώδη αιτία, άρπαξε μαχαίρι, το βούτηξε μέσα στο στήθος της αγαπημένης του και αμέσως το έβγαλε έξω. Σαν να ήθελε να πει: «ωχ, ωχ, όχι-όχι. Συγγνώμη. Δεν ήθελα». Και με εξέπληξε: ήθελε-δεν ήθελε, τέλος, είναι αργά. Έτσι και η αμαρτία. Ακόμα και μικρή, αφήνει στην ψυχή αγιάτρευτη πληγή. Σαν να φαίνεται ότι όλα είναι καλά: δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, αλλά ούτως ή άλλως, σηκώνεσαι το πρωί και έχεις θλίψη. Για ποιο πράγμα; Αφού δεν υπάρχει κομμάτι του εαυτού σου που να μην έχει πληγές. Τίποτα δεν άφησες για τον εαυτό σου, με τι να ζεις, με τι να αγαπάς. Μόνο ουλές. Και νιώθεις πολύ φόβο και κάπως σαν απορία: με τα δικά μου χέρια τα έκανα όλα!». «Πώς έμεινα ζωντανός, μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Αυτός ήταν που με έσωσε για κάποιο λόγο. Μου έδωσε και την πίστη. Και τώρα ελπίζει σε μένα όπως είμαι. Δεν έχει άλλους. Η πόρνη, ο τελώνης και ο ληστής. Ένας ευφυής άνθρωπος έχει πει ότι η αμαρτία είναι αυτό που μας απομακρύνει από τον Θεό. Όταν προλαβαίνω να σκεφτώ, λέω: αυτό που κάνω τώρα με απομακρύνει; Αν ζητήσω βοήθεια, το καταφέρνω. Και μετά, υποφέρει πάντα ο αθώος. Εξαιτίας μου. Εξαιτίας αυτού που έκανα ή που δεν έκανα. Εξαιτίας της κατάστασης στην καρδιά μου: τι έχω μέσα, κακία ή αγάπη». Θέλω τόσο πολύ να ξεκινήσω να ζω χωρίς φόβο. Αυτό σημαίνει να σηκώνεις το σταυρό σου. Να δέχεσαι ό, τι σου συμβαίνει: καλό και κακό. Πριν το τέλος του, ο ηθοποιός, που βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο, κάλεσε ιερέα, πρόλαβε να συμμετάσχει στο Μυστήριο του Ευχελαίου και της Θείας Μετάληψης. «Όταν θα πεθαίνω, δε χρειάζονται ούτε δρύινα φέρετρα ούτε λουλούδια. Να προσεύχεστε, παιδιά, για μένα, πέρασα διάφορα στη ζωή μου!»