ΕΛΛΑΔΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Ιουλίου 2023

31 Ιουλίου 2023

Εκείνος που ειρηνεύει με τον εαυτό του, ειρηνεύει και με τον πλησίον του, ειρηνεύει και με το Θεό

Η ειρήνη είναι θείο δώρο που χορηγείται πλουσιοπάροχα σ' όσους συμφιλιώνονται με το Θεό και εκτελούν τα θεία Του προστάγματα. Η ειρήνη είναι φως και φεύγει από την αμαρτία που είναι σκοτάδι. Ένας αμαρτωλός ποτέ δεν ειρηνεύει. Να αγωνίζεστε κατά της αμαρτίας και να μη σας ταράζει η εξέγερση των παθών μέσα σας. Αν στην πάλη μαζί τους νικήσεις, το ξεσήκωμα των παθών έγινε για σένα αφορμή νέας χαράς και ειρήνης. Αν νικηθείς - ο μη γένοιτο - τότε γεννιέται θλίψη και ταραχή. Αν πάλι, μετά από σκληρή μάχη, επικρατήσει προς στιγμήν η αμαρτία, αλλά εσύ επιμείνεις στον αγώνα, τότε νικάς και η ειρήνη ξανάρχεται. «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων, και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14). Η ειρήνη και ο αγιασμός είναι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις για εκείνον που ζητάει με πόθο να δει το πρόσωπο του Θεού. Η ειρήνη είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται ο αγιασμός. Ο αγιασμός δεν παραμένει σε ταραγμένη και οργισμένη καρδιά. Η οργή όταν χρονίζει στην ψυχή μας, δημιουργεί την έχθρα και το μίσος κατά του πλησίον. Γι' αυτό επιβάλλεται η γρήγορη συμφιλίωση με τον αδελφό μας, ώστε να μη στερηθούμε τη χάρη του Θεού που αγιάζει την καρδιά μας. Εκείνος που ειρηνεύει με τον εαυτό του, ειρηνεύει και με τον πλησίον του, ειρηνεύει και με το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι γεμάτος με αγιασμό γιατί ο ίδιος ο Θεός κατοικεί μέσα του.

30 Ιουλίου 2023

Δέν εἶδαν τό μυστήριο τῆς ζωῆς μέ σεβασμό....

Φοβοῦμαι γενικῶς ότι ἡ ἀνθρωπότητα ἡ σημερινή πῆγε πολύ πιό πέρα ἀπό τόν ἄσωτο. Ὅταν συζητᾶς μέ ἕναν νέο σήμερα, διαπιστώνεις ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἔκανε πολλά πράγματα, ὄχι ἁπλῶς ἔφθειρε τόν ἑαυτό του, τόν ἔχει τσακίσει, τόν ἔχει σμπαραλιάσει τόν ἑαυτό του, ἀλλά εἶναι διαλυμένος ὡς ὕπαρξη, ἔχασε τήν ταυτότητά του. Δέν ξέρει: ὑπάρχει, δέν ὑπάρχει; Δέν ξέρει τί σημαίνει, ἄς ποῦμε, νά εἶναι κανείς ἄνθρωπος, νά ἔχει ὀντότητα, νά μπορεῖ νά πεῖ ἕνα ὄχι, νά μπορεῖ νά πεῖ ἕνα ναί· τίποτε. Αὐτό ἔπαθαν τά παιδιά σήμερα. Χύμηξαν στή ζωή. Δέν εἶδαν τή ζωή μέ σεβασμό. Δέν εἶδαν τό μυστήριο τῆς ζωῆς μέ σεβασμό καί ἀπό ἀπόσταση, ὅπως πρέπει νά κάνει τό λογικό ὄν, ἀλλά χύμηξαν καί ἀπόλαυσαν τή ζωή κατά ἕναν τέτοιο τρόπο, πού τήν ξεπουπούλιασαν καί μαζί μέ τό ξεπουπούλιασμα τῆς ζωῆς ξεπουπούλιασαν καί τόν ἑαυτό τους. Μέ πόσα παιδιά καθόμαστε καί λέω: «Τί νά σοῦ κάνω τώρα, παιδί μου, τί νά σοῦ κάνω; Τό μόνο πού σοῦ μένει εἶναι, ἄν μπορεῖς, νά κάνεις αὐτό τουλάχιστον. Πές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· ῾῾Τά ἔκανα θάλασσα. Δέν ξέρω τίποτε. Δέν ξέρω τί μοῦ γίνεται, ἀλλά βρῆκα ἐδῶ ἕναν ἱερέα πού ἔχει τή διάθεση νά μέ ἀκούσει᾿᾿. Καί κάθισε ἐδῶ καί ἄκου. Ἄκου. Σιγά-σιγά, σιγά-σιγά θά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, θά ξαναφτιάξει ὁ ἑαυτός σου, καί μετά ὡς ἐλεύθερο ὄν νά δώσεις τόν ἑαυτό σου στόν Θεό.Ἀλλιῶς, δέν θά βροῦμε καμιά ἄκρη». Από ομιλία π.Συμεών Κραγιοπούλου. ( Η Φωτό στην Ερυθρά θάλασσα .Σήκωσε το ένα χέρι να εξηγήσει κάτι , σήκωσε κ το άλλο κ ο φακός τον έπιασε...κρυφίως πάντα )

29 Ιουλίου 2023

Κυριακή Η' Ματθαίου-ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Ὁ Χριστὸς εὐλόγησε πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια καὶ χόρτασαν μὲ αὐτὰ πέντε χιλιάδες ἄνδρες (ἴσως δεκαπέντε χιλιάδες μὲ τὰ γυναικόπαιδα). Ὑπῆρξαν μάλιστα καὶ τόσα περισσεύματα, ποὺ γέμισαν δώ- δεκα κοφίνια (Κυριακὴ Η ́ Ματθαίου). Γιὰ νὰ φᾶνε ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ καθίσουν κατὰ ὁμάδες στὸ ἄφθονο χλωρὸ χορτάρι ποὺ ὑπῆρχε στὸν συγκεκριμένο τόπο. Ὅπως συμπληρώνουν καὶ οἱ ἄλλοι εὐαγγελιστές, σχημάτισαν «συμπόσια ἐπὶ τῷ χλωρῷ χόρτῳ», «κλισίας ἀνὰ πεντήκο ντα», καὶ (κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο) πρασιὲς «ἀνὰ ἑκατὸν καὶ πεντή- κοντα». Τὸ τεράστιο πλῆθος, μοιρασμένο σὲ ὄμορφες παρέες, ἀπόλαυσε ἕνα πρωτόγνωρο πὶκ νὶκ στὸ πράσινο χορτάρι. Τὸ θέμα δὲν εἶναι μόνο ἡ τροφή, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὴν ἀπολαμβάνουμε. Ἄλλο νὰ τρώει κανεὶς μόνος του καὶ ἄλλο μὲ μιὰ ὡραία παρέα. Ἡ παρέα μὲ τὴν καλὴ κουβέντα φτιάχνει τὴν ἀτμόσφαιρα. Τὸ φαγητὸ γίνεται πιὸ νόστιμο μὲ τὴν καλὴ παρέα. Καὶ εἶναι ζητούμενο, ποιὸ δίνει τὴν περισσότερη εὐχαρίστηση, τὸ φαγητὸ ἢ ἡ παρέα; «Τράπεζα ἄνευ λόγων οὐδὲν διαφέρει φάτνης ἀλόγων», ἔλεγαν οἱ παλιότεροι. Τὰ ζῶα ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ φᾶνε. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μπορεῖ νὰ τρῶνε σὰν τὰ ζῶα, χωρὶς κοινωνία καὶ σχέση μεταξύ τους. Ἀπὸ ἐδῶ προέκυψε καὶ ἡ μεγάλη ἀξία τοῦ οἰκογενειακοῦ τραπεζιοῦ. Ἦταν ἕνα μικρὸ σχολεῖο γιὰ μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἡ ὥρα ποὺ βλεπόταν ἡ οἰκογένεια, ποὺ τὰ μέλη της κοινωνοῦσαν μεταξύ τους. Οἱ οἰκογενειακὲς κουβέντες σημάδευαν τὴ ζωή, τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὴν ψυχολογία ὅλης τῆς οἰκογένειας. Ὁ παραδοσιακὸς αὐτὸς θεσμὸς ἦταν ἕνα ζωτικό, καίριο στοιχεῖο ψυχικῆς ὑγείας. Οἱ σύγχρονοι ρυθμοὶ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ ἡ σύγχρονη νοοτροπία ἐπέβαλαν ἐν πολλοῖς τὴν κατάργηση τῶν κοινῶν γευμάτων τῆς οἰκογένειας. Τὸ σπίτι ἔγινε ξενοδοχεῖο. Ὁ καθένας μπαίνει, βγαίνει, τρώει, κοιμᾶται ὅποτε βολεύεται, χωρὶς καμμιὰ οὐσιαστικὴ ἐπαφὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη. Ὅμως ἔχουν διαπιστωθεῖ ἤδη οἱ πολλὲς ἀρνητικὲς συνέπειες τῆς τακτικῆς αὐτῆς. Ὁ συνεκτικὸς οἰκογενειακὸς δεσμὸς μεταξὺ τῶν μελῶν χάνεται. Ἐνισχύεται τὸ αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἀπομόνωσης. Πόσο ἄχαρο καὶ ψυχρὸ εἶναι νὰ πεῖ ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα ποὺ γυρίζει ἀπὸ τὴ δουλειά: «Ἐκεῖ εἶναι τὸ φαγητό, βάλε καὶ φάε μόνος σου. Εἶμαι κι ἐγὼ κουρασμένη»! Πόσο πιὸ ὄμορφο εἶναι (ἂν γίνεται) νὰ τὸν περιμένει, νὰ στρώνεται τὸ τραπέζι καὶ νὰ τρῶνε μαζί, ἀπολαμβάνοντας τὴν κοινή τους ἀγάπη καὶ συντροφιά! Γύρω ἀπ’ τὸ κοινὸ τραπέζι τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας αἰσθάνονται πιὸ δεμένα, πιὸ ἀσφαλῆ, πιὸ αἰσιόδοξα, πιὸ ἰσορροπημένα, πιὸ δυνατὰ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν τυχὸν προβλημάτων τους. Τὸ γέλιο, ἡ συζήτηση, τὰ ἀστεῖα, τὸ αἴσθημα ὅτι ἀνήκουν σὲ μιὰ ὁμάδα, ἡ ἰσότητα, ἡ συμμετοχὴ ὅλων (καὶ ἰδιαίτερα τῶν παιδιῶν) στὰ δρώμενα, στὴν ἑτοιμασία τοῦ φαγητοῦ καὶ σὲ ἄλλες οἰκιακὲς δουλειές, αὐξάνουν τὴν ἁρμονία μεταξύ τους, δημιουργοῦν ἀκατάλυτους δε- σμοὺς ἀγάπης, συμβάλλουν τὰ μέγιστα στὴν ὁμαλὴ ψυχικὴ ἀνάπτυξη ὅλων. Κι ἂν προστεθεῖ καὶ ἡ κοινὴ προσευχὴ στὸ φαγητό, πρὸ τοῦ ὕπνου ἢ σὲ μιὰ δύσκολη στιγμή, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ θὰ κάνει στὴ μικρὴ σπιτικὴ κοινωνία ἀκόμα καὶ θαύματα. π. Δημητρίου Μπόκου

28 Ιουλίου 2023

Η Μονή Νικούλα και ή θαυματουργή Είκόνα τής Παναγίας

Τό μοναστήρι Νικούλα εύρίσκεται στό βορειοδυτικό μέρος τής Ρουμανίας, στόν νομό Κλούζ. Τό Κλούζ είναι πόλις, έδρα τοῦ νομού καί τής 'Αρχιεπισκοπής. 'Από έδώ λοιπόν απέχει 45 χιλιόμετρα, ένώ άπό τήν γειτονική πόλι Γκέρλα 5 χιλιόμετρα. Τά πρώτα βήματα τής μοναχικής ζωής στό μοναστήρι αύτό άρχίζουν τόν 14ο αίώνα, άφ' ότου ό μεγαλόσχημος μοναχός Νικόλαος, άπό τόν όποιον έλαβε καί τό μοναστήρι τό όνομά του, ύψωσε μία'ξύλινη έκκλησία καί άρκετά κελλιά, στούς πρόποδες ένός δασώδους λόφου, όπου καί άσκήτευσε μέ μία όμάδα μαθητών του. 'Από τότε καί μέχρι σήμερα διατηρείται ή μοναχική ζωή καί παράδοσις στό Νικούλα έν μέσω ποικίλων καί δύσκολων εθνικών καί θρησκευτικών περιπετειών. Τό πολυτιμότερο θησαύρισμα τής Μονής είναι ή Θαυματουργός Είκών τής Παναγίας, ζωγραφισμένη τό 1681 άπό ένα ιερέα ονόματι Λουκά. Τό γεγονός τής θαυματουργίας της συνδέεται μέ τήν ροή δακρύων τής Θεοτόκου πού έγινε τό 1698 στίς 12 Φεβρουαρίου καί 15 Μαρτίου. "Εκτοτε έγιναν πολλά θαύματα πού άποδεικνύουν τήν θαυματουργική χάρη τής Εικόνος, άλλά καί τήν εύλάβειά καί πίστι τοῦ λαοῦ. Εορτάζεται στήν Κοίμηση τής Θεοτόκου καί είναι ένα άπό τά μεγαλύτερα έθνικά καί θρησκευτικά προσκυνήματα τής Ρουμανίας. Σήμερα αύτή ή Είκών εύρίσκεται, γιά λόγους άσφαλείας, στό παρεκκλήσιο τής 'Αρχιεπισκοπής Κλούζ Ναπόκα, ένώ στήν Μονή ύπάρχει άντίγραφο αύτής. Στήν Μονή ύπάρχουν συνολικώς τρεις έκκλησίες: Ή κεντρική, κτισμένη μέ πέτρα τόν περασμένο αίώνα καί άγιογραφημένη πρό 25 έτών καί τιμάται στόν Τίμιο Πρόδρομο, Προστάτη καί Πολιούχο τής Μονής, ή δεύτερη είναι ξύλινη πρό τιμήν τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, όπου έδώ φυλάγεται μία σπουδαία συλλογή άπό εικόνες σέ ξύλο ή τζάμι καί τό τρίτο παρεκκλήσιο τού Εύαγγελισμοῦ τής Θεοτόκου χρησιμοποιείται γιά τούς θερινούς κυρίως μήνας. Αγιογραφήθηκε πρόσφατα καί έγκαινιάσθηκε τό 1959. Εικόνες σέ τζάμι ύπάρχουν πολλές καί στήν τράπεζα τής Μονής. Ή τοποθεσία είναι έξαιρετικά ώραία καί ήσυχη, κατάλληλη γιά προσευχή, γι' αύτό καί προσελκύει πλήθος προσκυνητών.

27 Ιουλίου 2023

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και ο Άγιος Παντελεήμων μέσα στο χειρουργείο!

Μιά νέα κοπέλα πήγε νά χειρουργηθεί σέ νοσοκομείο τής Συμφερούπολης, στην νότια Ουκρανία. Ή κατάσταση της ήταν πολύ σοβαρή καί ή εγχείρηση δύσκολη κι επικίνδυνη. Ή γιατρός πού θά τη χειρουργούσε κάλεσε τή μητέρα τής ασθενούς καί τής είπε: – Ή εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δέν μπορώ νά σάς εγγυηθώ τίποτα. Δέν ξέρω άν ή κόρη σας βγεί ζωντανή. Δέν υπήρχε άλλη επιλογή. Ή νέα οδηγήθηκε στό χειρουργείο. Σ’ όλη τή διάρκεια τής εγχείρησης ή μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκομείου καί μέ δάκρυα στά μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά τον Ιατρό καί στον άγιο Παντελεήμονα νά βοηθήσουν. Σέ κάποια στιγμή μπροστά στά μάτια τής μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός: ό τοίχος του νοσοκομείου έγινε διάφανος, σάν τζάμι. Φάνηκε ή αίθουσα του χειρουργείου. Στό χειρουργικό κρεβάτι ήταν ή κόρη της καί γύρω ή γιατρός που τή χειρουργούσε μέ τους συναδέλφους της. Δίπλα της στεκόταν ή νοσοκόμα-έργαλειοδότρια πού κρατούσε τά χειρουργικά εργαλεία. Καί τό ακόμα θαυμαστότερο: Δίπλα στή γιατρό είδε καί τους Αγίους γιατρούς στους οποίους η ίδια προσευχόταν. Αριστερά στεκόταν ο Άγιος Παντελεήμονας μέ μιά λαμπάδα αναμμένη. Δεξιά στεκόταν ο Άγιος Λουκάς, ό όποιος έπαιρνε κάθε τόσο τά εργαλεία από τη νοσοκόμα καί τά έδινε στη γιατρό! Ή μητέρα έπεφτε από έκπληξη σε έκπληξη. “Ενιωσε ότι ή προσευχή της εισακούστηκε. Όταν τελείωσε ή εγχείρηση, ή γιατρός βγήκε χαρούμενη καί ενθουσιασμένη. Φώναξε τη μητέρα καί της είπε: – Πήγαμε πολύ καλά, ανέλπιστα καλά! Τότε ή μητέρα της διηγήθηκε τό θαυμαστό γεγονός πού έζησε. Ή γιατρός έμεινε αποσβολωμένη. “Εκανε τό σταυρό της καί ομολόγησε: – Τώρα κατάλαβα. Όση ώρα χειρουργούσα καί ήθελα κάποιο χειρουργικό εργαλείο, δέν προλάβαινα νά τό πω στη νοσοκόμα. Μέ τό πού σκεφτόμουν ποιο εργαλείο θέλω, τό είχα στά χέρια μου.

26 Ιουλίου 2023

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥ

«Γιάννη, γιατί ἔκοψες τὸν πεῦκο;γιατί; γιατί;» «Ἀγέρας θάναι» λέει ὁ Γιάννης,καὶ περπατεῖ. Ἀνάβει ἡ πέτρα, τὸ λιβάδι βγάνει φωτιά·νά βρισκε ὁ Γιάννης μιὰ βρυσούλα, μιὰ ρεματιά! Μὲς στὸ λιοπύρι, μὲς στὸν κάμπο νὰ ἕνα δεντρί...Ξαπλώθη ὁ Γιάννης ἀποκάτου δροσιὰ νὰ βρῆ. Τὸ δέντρο παίρνει τὰ κλαδιά του καὶ περπατεῖ! «Δὲ θ’ ἀνασάνω» λέει ὁ Γιάννηςˑ«γιατί; γιατί;» -«Γιάννη, ποῦ κίνησες νὰ φτάσης;» -«Στὰ Δυὸ χωριά». -«Κι ἀκόμα βρίσκεσαι δῶ κάτου;Πολὺ μακριά!» -«Ἐγὼ πηγαίνω, ὅλο πηγαίνω.Τί ἔφταιξα γώ; Σκιάζεται ὁ λόγκος καὶ μὲ φεύγει,γι’ αὐτὸ εἶμαι δῶ. »Πότε ξεκίνησα; Εἶναι μέρες...γιὰ δυὸ, γιὰ τρεῖς...Ὁ νοῦς μου σήμερα δὲν ξέρω, τ’ εἶναι βαρύς». —«Νὰ μιὰ βρυσούλα, πιὲ νεράκι,νὰ δροσιστῆς». Σκύβει νὰ πιῆ νερὸ στὴ βρύση,στερεύει εὐθύς. Οἱ μέρες πέρασαν κι οἱ μῆνες,φεύγει ὁ καιρός·στὸν ἴδιον τόπο εἶν’ ὁ Γιάννης κι ἂς τρέχη ἐμπρός... Νὰ τὸ χινόπωρο, νὰ οἱ μπόρες!μὰ ποῦ κλαρί;Χτυπιέται ὀρθὸς μὲ τὸ χαλάζι, μὲ τὴ βροχή. «Γιάννη, γιατί ἔσφαξες τὸ δέντρο τὸ σπλαχνικό, πούρριχνεν ἴσκιο στὸ κοπάδι καὶ στὸ βοσκό;» »Ὁ πεῦκος μίλαε στὸν ἀέρα—τ’ ἀκοῦς; τ’ ἀκούς;—καὶ τραγουδοῦσε σὰ φλογέρα στους μπιστικούς. »Φρύγανο καὶ κλαρὶ τοῦ πῆρες,καὶ τὶς δροσιές,καὶ τὸ ρετσίνι του ποτάμι ἀπ’ τὶς πληγές. »Σακάτης ἤτανε κι ὁλόρθος,ὡς τὴ χρονιὰ ποὺ τὸν ἐγκρέμισες γιὰ ξύλα,Γιάννη φονιά!» -«Τὴ χάρη σου, ἐρημοκλησάκι,τὴν προσκυνῶˑβόηθα νὰ φτάσω κάποια ὥρα καὶ νὰ σταθῶ...»Ἡ μάνα μου θὰ περιμένη κι ἔχω βοσκή... κι εἶχα καὶ τρύγο... Τί ὥρα νάναι καὶ τί ἐποχή;»Ξεκίνησα τὸ καλοκαίρι—νὰ στοχαστῆς—κι ἦρθε καὶ μ’ ἦβρεν ὁ χειμῶναςμεσοστρατίς. »Πάλι Ἁλωνάρης καὶ λιοπύρι! πότε ἦρθε; πῶς;Ἅγιε, σταμάτησε τὸ λόγκο ποὺ τρέχει ἐμπρός. »Ἅγιε τὸ δρόμο δὲν τὸν βγάνω—μὲ τί καρδιά;—Θέλω νὰ πέσω νὰ πεθάνω,ἐδῶ κοντά». Πέφτει σὰ δέντρο ἀπ’ τὸ πελέκι... Βογκάει βαριά.Μακριά του στάθηκε τὸ δάσος,πολὺ μακριά. Ἐκεῖ τριγύρω οὔτε χορτάριφωνὴ καμιά. Στ’ ἀγκάθια πέθανε, στὸν κάμπο,στὴν ἐρημιά. ''Τὰ ψηλὰ βουνὰ'' α' έκδοση, 1918 Συγγραφέας: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

25 Ιουλίου 2023

Παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καί χίλια κομμάτια δέν γίνεται μόνον ἡ Πατρίδα μας. Παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καί χίλια κομμάτια γίνεται καθημερινά ἡ Ψυχή μας.

Συγκλονιστικό τὸ δρᾶμα τῆς Ἑλλάδος. Ὁ πυρετὸς τῆς ἄρρωστης, ἔκπτωτης Πολιτείας. Πῶς νὰ χωρέσει τοῦ ἀνθρώπου ὁ νοῦς τὸν μηχανισμὸ τῆς καταστροφῆς; Ζοῦμε τὴν ἄκρα ἐποχὴ. Τὸν τέλειο ἐξευτελισμό. Τὰ χρόνια τῆς βαρβαρότητας. Τῆς ἀπαιδευσίας, τῆς ἀτοκίας, τῆς δυστοπίας. Τὴν βεβήλωση τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Δημοκρατίας. Μία ὁλόκληρη Πολιτεία βουτηγμένη στὴ σήψη καὶ τὴν ἀθλιότητα. Μιὰ μητροπολιτική Ἀθήνα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἐνδοχώρα, ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὶς ἄκρες καὶ τὶς ρίζες, γίνεται στὸ τέλος ἐπαρχία. Μὲ τὴν πλάτη γυρισμένη στὸ παρελθόν, μονόχνωτα καὶ μονόπλευρα, κοιτάζουν τὸν ἑαυτὸ τους. Τίμια πολιτικὰ κόμματα μὲ τὴν ἔννοια ποὺ ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ εἶναι τίμιος, δὲν ὑπάρχουν. Καὶ μόνον ἡ λέξη κόμμα ἀρκεῖ. Δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὸ ὅλον, ἀλλὰ τὸ μέρος, κομματιάζοντας, ἀποδομῶντας τὸν Ἑλληνισμό. Ἐδῶ καὶ 192 χρόνια, ἡ Δημοκρατία κυβερνᾶται μὲ τὴν ἐναλλαγὴ στὴν ἐξουσία τῶν κομματιῶν (κομμάτων) τοῦ συνόλου. Καὶ, ὅταν ἕνα κομμάτι –ὁποιοδήποτε κομμάτι ἢ μέρος αὐτοῦ- κυβερνᾶ μόνιμα τὸ σύνολο, τότε δέν ὁμιλοῦμε γιὰ Δημοκρατία, ἀλλά γιὰ τυραννία. Τέτοια, δηλαδὴ τυραννικὰ, εἶναι ὅλα τὰ μονοκομματικὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας κράτη. Καθημερινὰ ἀγωνίζονται νὰ μᾶς πείσουν μὲ κάθε λογῆς τεχνάσματα, μὲ προσχήματα καὶ προτάσεις ἁμαρτωλές, γιὰ τὸ ἀντίθετο. Στρεβλώσεις καὶ ἀλλοιώσεις ὑφαίνουν μία κοινωνία διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη ποὺ γνωρίζαμε. Μία κοινωνία στὴν ὁποία τὸ Ἔθνος τελεῖ ὑπὸ διωγμὸν καὶ μία κοινωνία στὴν ὁποῖα τὸ κράτος δὲν ὑπάρχει. Καὶ ὡς γνωστόν, τὸ κράτος δὲν ἐπανιδρύεται μὲ ἐπιτροπές, ἀναθεωρήσεις καὶ πάσης φύσεως παραποιήσεις. Ἀντιθέτως, κατεβαίνει σκαλοπάτια. Πιὸ κάτω καὶ ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία ποὺ βρισκόταν στὸ ὄχι καὶ τόσο μακρυνὸ παρελθόν. Δυσάρεστη ἡ διαπίστωση, ὅσο δυσάρεστο εἶναι καὶ το αἴσθημα ποὺ ἀφήνουν πίσω τους οἱ ἀλλεπάλληλες καταστροφὲς καὶ ταπεινώσεις ποὺ ὑφίσταται ὁ Ἑλληνισμός. Ὅμως. Ὁ Ἑλληνισμός εἶναι αὐθύπαρκτο προϊόν τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς. Μέσα ἀπό τὸ φυσικό περιβάλλον ὁ Ἕλλην ἀντλεῖ Δύναμη, Ἀξία καὶ Σκοπό. Ποιὸς νοήμων ἄνθρωπος δὲν γοητεύεται ἀπό τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Τοπίου; Τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ γνωρίζουμε. Παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καὶ χίλια κομμάτια δὲν γίνεται μόνον ἡ Πατρίδα μας. Παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καὶ χίλια κομμάτια γίνεται καθημερινά ἡ Ψυχή μας. Οἱ ἰδεολογικοὶ ἐμπρηστὲς καὶ μακελάρηδες, ποὺ μὲ τὶς πράξεις τους καταστρέφουν τὴν Χώρα, τὸ φυσικό περιβάλλον,τὸ Ἑλληνικό Τοπίο, τὴν Ἱστορία, τὴν Γλῶσσα καὶ τὸν Πολιτισμό μας, εἶναι πρόσωπα εὐυπόληπτα. Ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς πολιτικῆς δὲν εἶναι μόνον οἱ κυβερνῶντες. Συνυπαίτιοι εἶναι καὶ οἱ ἀσκοῦντες τὴν ἀντιπολίτευση, διότι συμπορεύονται. Μὲ τὶς βακτηρίες τους βεβαίως. Καὶ αὐτὸ μεταφράζεται σὲ πασίδηλες ὀπισθοχωρήσεις καὶ παραχωρήσεις, σὲ ὅλα τὰ μέτωπα. Γιὰ κάποιους ἡ Συνείδηση δὲν ἔχει καὶ τόση σημασία. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὅμως; Τὸ ἀχαλίνωτο ἔνστικτο τοῦ κέρδους ἔχει ὑποκαταστήσει τὴν ἔσω φωνῇ. Ἐκείνη, τὴν θεία προσταγὴ ποὺ ὁρίζει τὸ Εἶναι καὶ τὸ Πράττειν. Παρουσιάζοντας τὴν καταστροφὴ ὡς "Ἀνάγκη", δειλοὶ καὶ ἀμαθεῖς βάρβαροι καταστρέφουν τὴν Μνήμη τοῦ Λαοῦ. Ἡ "Ἀνάγκη" ὡς χρηστικότητα ἔχει καταλάβει αὐθαίρετα καὶ καταχρηστικὰ κάθε νόμιμη ἐξουσία. Ὠφελιμιστὲς ποὺ ἀρέσκονται στὴν ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου δὲν αἰσθάνονται τίποτε. Καμμία τύψῃ μπροστὰ στὴν ἀνηλεῆ κακοποίηση τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς. Στὸν βωμό του ἀδηφάγου κέρδους, μαζὶ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ, θυσιάζεται καὶ τὸ Πολίτευμα. Καὶ ἡ Παιδεία τῶν Ἑλλήνων. Κανένας σεβασμὸς στὴν ἱστορική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ἑλλὰς ἀποσυντίθεται. Φίλτατε Ἀναγνώστη. Τὸ αἴτιο τῆς καταστροφῆς δὲν εἶναι ἡ ἀναντίρρητη Ἀνάγκη. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται στὸν Τρόπο ποὺ ἀνεχόμαστε νὰ ἱκανοποιεῖται ἡ ὅποια "ἀνάγκη". Ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ ποτέ - ἀτομικά καὶ συλλογικά- ποιά εἶναι ἡ αἰσθητικὴ θεώρηση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας; Ποιός εἶναι ὁ συμβολισμὸς τῶν θεσμικῶν ἐνεργειῶν καὶ πρωτοβουλιῶν; Σὲ ποιὲς σκέψεις, σὲ ποιά αἰσθήματα, σὲ ποιά δημιουργικότητα τῶν Ἑλλήνων προσβλέπουν; Ποιά θὰ εἶναι σὲ 30 χρόνια ἡ μοναδικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Τοπίου; Πῶς ὁραματίζεται ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία τὴν μορφολογία τοῦ Ἑλληνικοῦ τοπίου καὶ τὴν σχέση του μὲ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό; Ποιά εἶναι ἡ μήτρα ποὺ θρέφει αὐτὴ τὴν σκέψῃ; Ποιά εἶναι ἡ σχέση αὐτῆς τῆς Πολιτείας μὲ τὴν Ἱστορία; Ποιά εἶναι ἡ Ἑλλάς ποὺ συντίθεται; Τὰ περιθώρια στενεύουν. Ἐὰν ἐπιθυμοῦμε νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν στυγνή ἐνατένιση τοῦ μηδενὸς στὴν ἀπόλυτη κατάφαση τῆς Ζωῆς, ἡ γενιά μας πρέπει νὰ γίνει ἡ σύνοψη ὅλων ἐκείνων τῶν ἰδιοτήτων ποὺ ὑφαίνουν τὸν Ἐθνικό μας χαρακτῆρα. Καιρὸς νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν αὐτοκαταστρεπτικὴ πορεία ποὺ ἀτιμάζει τὴν καθαγιασμένη Ἑλληνικὴ Γῆ. Καιρὸς νὰ ἐπιλέξουμε μία στρατηγικὴ ὑψηλοῦ ἤθους ἡ ὁποία θὰ προσεγγίζει βιωματικὰ κάθε πολιτικὴ πράξῃ. Λέει ὁ Ποιητής. "(..) ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀΐδαο πύλῃσιν ὅς χ᾽ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ." Ἐχθρὸς μου εἶναι ἐκεῖνος, ὅσο καὶ τοῦ Ἄδη οἱ πύλες, ἐκεῖνος πού ἄλλα κρύβει στὸν νοῦ του καὶ ἄλλα λέει. Διαχρονικό τὸ Ὁμηρικό πρόταγμα. Ὁ Ἕλλην ἐκ φύσεως ἀρνεῖται τὴν τυραννία καὶ τὴν βαρβαρότητα. Ὑπό τὸ πρίσμα τῶν κλιμακουμένων ἐξελίξεων στὰ μείζονα ζητήματα τῆς Ἐθνικῆς ἀσφαλείας καὶ κυριαρχίας, ὀφείλουμε νὰ συσκεφθοῦμε. Ὀφείλουμε νὰ συλλειτουργήσουμε σὲ ἕνα Σῶμα. Σέ Μέλλον Ἑλληνικό, ἀντάξιο τοῦ Ὀνόματός μας, θά φθάσουμε ἄν καί μόνον ἄν κρατήσουμε ζωντανή τήν Ἐθνική μας Ταυτότητα, Αὐτοπεποίθηση καὶ Συνοχή. Ἡ ἀκήρατος Πολιτεία, τὸ ἀσύλληπτο τῆς Ἑλλάδος, εἶναι Ἐκεῖ.

24 Ιουλίου 2023

Μήνυμα μέσα από τη φυλακή του Μητροπολίτη Παύλου, Καθηγούμενου της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου.

Μήνυμα μέσα από τη φυλακή απέστειλε ο Μητροπολίτης Παύλος, Καθηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής: Ειρήνη υμίν, αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, Σας γράφω από τον χώρο προφυλάκισης Λουκγιάνοφ του Κιέβου, όπου τη δεκαετία 1920-1930 κρατήθηκαν αδελφοί της Αγίας μας Λαύρας. Απαίτησαν από μένα να εκκενώσουμε τη Λαύρα, να προδώσω εσάς και τους δικούς σας με σκοπό τον μελλοντικό εκβιασμό και τους ελέγχους από την Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας, κάτι που δεν έπραξα. Όλες οι κατηγορίες είναι απόλυτα ψευδής... Οι πονηροί μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένων και εκ των αδελφών, αδυνατούν να μου προσάψουν κάτι ως κατηγορία. Οι δικηγόροι είναι ικανότατοι, όμως δεν τους ακούει κανείς. Το λέγω αυτό, επειδή στις εγκαταστάσεις που κρατούμαι όλοι είναι οι πολιτικοί κρατούμενοι. Οι δικαστικές αποφάσεις είναι προ πολλού προετοιμασμένες. Ο εισαγγελέας, ο ανακριτής και ο δικαστής είναι οι ίδιες τρόικες, που κάποτε καταδίκασαν τον Μιχαήλ Σεμιόνοβιτς Λιτβινένκο (μακαριστός διευθυντής χορωδίας της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου – σ.τ.μ.) και άλλους ομολογητές και μάρτυρες της πίστεως. Άκουσα στο διάδρομο της προφυλακίσεως, ότι τελώ υπό ειδική επίβλεψη: τρεις κλειδαριές και προφανώς τα κλειδιά τους τα έχουν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους με τη σειρά του ελέγχει ο πρώτος της χώρας. Παρακαλώ πολύ τις άγιες σας προσευχές. Δεν χρειάζεσθε κάποιους ξενόφερτους καθηγουμένους, όλη η αδελφότητά μας είναι αντάξια, μόνον όσα κάνετε κάντε με ευλογία, με υπομονή και με βαθιά πίστη, τότε ο Θεός, η Παναγία και οι Όσιοι πατέρες δε θα εγκαταλείψουν ούτε εσάς, αλλά ούτε εμένα τον ευτελή. Ήθελαν να με απαγορεύσουν την πρόσβαση όχι μόνον στην Αγία Λαύρα, αλλά και σε οποιοδήποτε ναό προφανώς όλης της πολυβασανισμένης Ουκρανίας. Είμαι άνθρωπος της Αγίας Εκκλησίας, θρησκευόμενος, και με τη βοήθεια του Θεού θα τα αντέξω όλα. Επικαλούμαι επί όλους σας την ευλογία του Θεού. Η ελπίδα μου μετά τον Ιησού Χριστό, την Παναγία και τους Οσίους πατέρες των Σπηλαίων του Κιέβου είναι εσείς. Ο Θεός να φυλάξει όλους σας. Ο υμέτερος ευτελής δέσμιος και ευχέτης, † Μ. Παύλος Όλους σας αγαπώ πάρα πολύ και εκτιμώ, Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

23 Ιουλίου 2023

Orwell και Huxley...

Αυτό που ο Orwell φοβόταν περισσότερο απ' όλα ήταν εκείνες τις εξουσίες που θα μας απαγόρευαν να διαβάζουμε βιβλία. Τον Huxley αντίθετα τον ανησυχούσε η προοπτική πως θα έρθει σύντομα η εποχή στην οποία δεν θα υπάρχει κανένας απολυτως λογος να επιβληθεί «βιβλιοαπαγορευση», αφού πια κανένας δεν θα θέλει πια να διαβάζει βιβλία… Ενώ ο Orwell φοβόταν το ενδεχόμενο να μας χειραγωγούν στερώντας μας την πληροφορία, ο Huxley αντίθετα ανησυχούσε πως θα μας παρέχουν τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών, ώστε η υπερβολική ροή και το αδιαχείριστο αυτου του καταιγισμού πληροφορίας θα μας περιορίσει σε μια καταστροφική στροφή του εαυτο μας, σε ολο και μεγαλύτερη παθητικότητα και άκρατο ατομοκεντρισμό… Ενώ ο Orwell ανησυχούσε πως σύντομα η αλήθεια συστημικά και συστηματικά θα μας αποκρύπτεται, ο Huxley φοβόταν πως η αλήθεια θα χανόταν μέσα στον ωκεανό της ασχεσιας, του περιττού, και του αβαθούς που θα μας κατέκλυζε με το ένδυμα της πληροφόρησης… Ο Orwell φοβόταν πως θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που θα ζούσαμε μια κουλτούρα και κοινωνία εγκλεισμού. Ο Huxley αντίθετα ανησυχούσε πως σύντομα θα μεταβαλλόμασταν σε έναν πολιτισμό που θα είχε ως δομικό του λίθο την ασημαντότητα και την απουσία σύνδεσης με ό,τι εχει μέσα του ζωή. Το 1984 ο Huxley πρόσθεσε πως η ανθρωπότητα χειραγωγούταν μέσω της διασποράς του επιβεβλημένου πόνου και της εξαθλίωσης. Όμως σύντομα, στο νέο κοσμο, ο άνθρωπος θα ελέγχεται απόλυτα μέσω της μαζικής καλλιέργειας της επιβεβλημένης απόλαυσης ως εργαλείο αποπροσωποποιησης, διαμερισματοποιησης, εσωτερικού και κοινωνικού κατακερματισμού. Ο Orwell ανησυχούσε ότι κινδυνεύουμε να καταστραφουμε απ' ό,τι μέσα μας μισούμε περισσότερο. Αντίθετα, ο Huxley πίστευε ότι ο μεγάλος κίνδυνος τον οποίο διατρέχουμε, και ως άτομα και ως κοινωνία, είναι να αποσυντεθούμε όχι μέσα από το κατ' εικόνα «καλό» αλλα αντίθετα από την υπερβάλλουσα θετικότητα και την υποχρεωτική διαφάνεια. Από ό,τι λατρεύουμε εύκολα και περισσότερο. Από αυτό που εξαρτιόμαστε ευχαρίστως κινδυνεύουμε σταδιακά και ανεπίγνωστά μας να χαθούμε…

22 Ιουλίου 2023

Κυριακὴ Ζ ́ Ματθαίου-Οἱ δύο τυφλοὶ ἔδειξαν ὅτι φῶς γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ πίστη στόν ἀληθινό Θεό.

Δύο τυφλοὶ ζήτησαν μὲ δυνατὲς κραυγὲς ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς θεραπεύσει. Νὰ τοὺς δώσει τὸ φῶς τους. Ὁ Χριστὸς πρὶν ἱκανοποιήσει τὸ αἴτημά τους, ἔβαλε μιὰ προϋπόθεση: «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν ναί. Ὁ Χριστὸς τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους καὶ εἶπε: Ἂς γίνει ὅπως τὸ πιστεύετε. «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν». Καὶ τὰ μάτια τους ἄνοιξαν (Κυριακὴ Ζ ́ Ματθαίου). Οἱ δυὸ τυφλοὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς δώσει φῶς. Πολὺ φυσικό, ἀφοῦ ποιὸς στραβὸς δὲν θέλει τὸ φῶς του; Καὶ ὅμως ἔβλεπαν, πρὶν ἀκόμη ἀνοίξουν τὰ μάτια τους. Ἂν καὶ τυφλοί, ἔβλεπαν τὸν Χριστό. Εἶχαν ὀρθὴ γνώση γι’ αὐτόν. Καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν υἱὸ τοῦ Δαυΐδ. Ἔβλεπαν στὸ πρόσωπό του τὸν ἐκλεκτὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀπεσταλμένο Μεσσία. Καὶ πίστευαν ἀκλόνητα ὅτι εἶχε πάνω του δύναμη Θεοῦ, ὅτι μποροῦσε νὰ τοὺς ἀνοίξει τὰ μάτια. Ἐνῶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ καμάρωναν γιὰ πολὺ ἀνοιχτομάτηδες, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν τὰ μάτια τους ἀνοιχτά, εἶχαν μέσα τους μαῦρο σκοτάδι. Καὶ δὲν κατάφεραν ποτὲ καὶ μὲ τίποτε νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Χριστό. Ἐπαληθεύτηκαν ἔτσι τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ παράξενο φαινόμενο ποὺ προκαλοῦσε ἡ παρουσία του, ποὺ ἔκανε δηλαδὴ τοὺς μὴ βλέποντες νὰ βλέπουν καὶ τοὺς βλέποντες νὰ γίνονται τυφλοί (Ἰω. 9, 39). Οἱ δυὸ τυφλοὶ ἔδειξαν ὅτι φῶς γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Εἶχαν πνευματικὴ ὅραση, πρὶν ἀκόμα ἀνοίξουν τὰ μάτια τοῦ σώματος. Ἡ πίστη τοὺς ὁδήγησε σὲ ἀληθῆ θεογνωσία. Στὴν ψυχή τους εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀνατέλλει τὸ φῶς, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Τὸ φῶς αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ δοῦν καὶ οἱ (σωματικὰ ἢ ψυχικὰ) τυφλοὶ καὶ νὰ κατανοοῦν ἔτσι καλύτερα ἀπὸ τοὺς βλέποντες τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνονται σοφοί. «Κύριος σοφοῖ τυφλούς» (Ψαλμ. 145, 8). Καὶ ὅπως τὰ γερὰ μάτια δίνουν τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ βλέπει, ἔτσι καὶ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔρχεται μὲ τὴν πίστη, κάνει τὴν καθαρὴ ψυχὴ νὰ βλέπει πνευματικά. «Καὶ ὡς ἡ δύναμις τοῦ ὁρᾶν ἐν τῷ ὑγιαίνοντι ὀφθαλμῷ, οὕτως ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος ἐν τῇ κεκαθαρμένῃ ψυχῇ» (Ἁγ. Βασιλείου, Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ΚΣΤ ́, 61, ΕΠΕ 10, 446). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ζητοῦσε συνήθως προκαταβολικὰ πίστη. Τὴν ἔβαζε ὡς προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῶν τυφλῶν, νὰ γίνουν καλὰ οἱ ἀσθενεῖς. Καὶ τόνιζε σὲ κάθε θεραπευμένο: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ζοῦσε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἕνας μεγάλος σοφὸς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος, ὁ Δίδυμος ὁ Τυφλός. Ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν, πρὶν ἀκόμα διδαχτεῖ ἀνάγνωση, στερήθηκε τὸ φῶς καὶ παρέμεινε τυφλὸς γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Ἡ σωματικὴ τύφλωση ὅμως δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ σπουδάσει φιλοσοφία, θεολογία, ρητορική, μουσική, γραμματική. Ἂν καὶ τυφλός, ἀναδείχτηκε ὁ καλύτερος γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴν ἐποχή του. Τοῦ ἀνατέθηκε ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο ἡ διεύθυνση τῆς περίφημης κατηχητικῆς σχολῆς τῆς Ἀλεξάνδρειας, θέση ποὺ διατήρησε γιὰ μισὸν αἰώνα. Ἀνέδειξε σπουδαίους μαθητές, ὅπως τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα «Δίδυμος ὁ βλέπων». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος τοῦ εἶπε κάποτε: «Μὴ λυπᾶσαι, Δίδυμε, ποὺ δὲν ἔχεις μάτια σωματικά, τέτοια ποὺ ἔχουν οἱ μύγες καὶ τὰ κουνούπια. Ἀλλὰ νὰ χαίρεσαι ποὺ ἔχεις τὰ μάτια ποὺ ἔχουν καὶ οἱ ἄγγελοι καὶ βλέπουν τὸν Κύριο τῆς δόξης καὶ τὰ ἔργα του». Ἐμεῖς; Θέλουμε βέβαια τὰ σωματικά μας μάτια, ποιὸς λέει ὄχι; Τῆς ψυχῆς ὅμως τὰ θέλουμε; π. Δημητρίου Μπόκου

21 Ιουλίου 2023

Η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας Αγιοταφίτισσας

Η εφέστιος εικόνα της Παναγίας της Αγιοταφίτισσας φυλάσσεται στη Ιερά Μονή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, το Κεντρικό Μοναστήρι του Παναγίου Τάφου, όπου διαμένει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων και τα μέλη της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας. Στο παρελθόν, προ της τοποθετήσεως της στο Ναό, βρισκόταν σε μία αίθουσα του Πατριαρχείου επονομαζόμενη Γράφουσα, όπου οι προσκυνητές έγραφαν τα ονόματα υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως. Λέγεται ότι τα μικρά παιδιά της Σχόλης της Σιών έβλεπαν το χέρι της Παναγιάς να ζωντανεύει, να παίρνει τα ονόματα και να τα δίνει στον Υιόν Της. Επίσης σε αυτή την αίθουσα και ενώπιον της Παναγίας γινόταν η εγκατάσταση του Τοποτηρητού του Θρόνου σε περίπτωση χηρείας.

20 Ιουλίου 2023

Η Φ Ω Λ Ι Α

Ο Χάττο ο ερημίτης, ολόρθος εκεί στην ερημιά έκανε την προσευχή του. Μεγάλη κακοκαιρία, και τα μακριά του γένια και τα μπερδεμένα μαλλιά του ανέμιζαν γύρω του σαν τ’ ανεμοδαρμένα ξερόχορτα πάνω στα χαλάσματα. Και δεν άπλωνε τα χέρια να τα παραμερίσει από τα μάτια του, ούτε να περάσει την γενειάδα του μέσα από το λουρί που έζωνε τη μέση του, γιατί τα χέρια του ήταν σηκωμένα στον ουρανό. Τα είχε από το ξημέρωμα σηκώσει τα’ άσαρκα και μαλλιαρά του μπράτσα προς το Θεό ακούραστος, καρτερικός σα δέντρο που τεντώνει τα κλαδιά του σκόπευε να σταθεί ασάλευτος ως το βράδυ. Είχε πολλά να ικετέψει το Θεό. Ο ερημίτης ήταν ένας άνθρωπος που είχε γνωρίσει στο πετσί του όλη την κακία του κόσμου. Κι ο ίδιος είχε βασανίσει και αδικήσει, το ήξερε. Μα είχε κι ο ίδιος τραβήξει πολλά από τους άλλους, και πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να βαστάξει η καρδιά του. Αυτός ήταν ο λόγος, που αποτραβήχτηκε στην ερημιά, έσκαψε μια σπηλιά στην ακροποταμιά κι έγινε αυτός που ακούγονται οι προσευχές του, καθώς πίστευαν οι χωρικοί. Ο Χάττο λοιπόν ο ερημίτης στεκόταν τώρα εκεί ακριβώς στην ακροποταμιά, έξω από τη σπηλίτσα του κι έλεγε την πιο μεγάλη προσευχή της ζωής του. Παρακαλούσε το Θεό να επιτρέψει να έρθει μια ώρα αρχύτερα η μέρα της κρίσης πάνω σε τούτον τον αμαρτωλό κόσμο και καλούσε τους αγγέλους να κατέβουν να σαλπίσουν με τις σάλπιγγες της Δευτέρας Παρουσίας το τέλος του άνομου κόσμου, το τέλος της αμαρτίας. Καλούσε τα κύματα των αιμάτων να έρθουν να πνίξουν τους άδικους. Κι ευχόταν να πέσει πανούκλα να γεμίσει τα νεκροταφεία. Τριγύρω του απλωνόταν ένα ατέλειωτο ξερολίβαδο. Μόνο λίγο πιο πέρα, στην άκρη του ποταμού υψωνόταν μια γέρικη μικρούλα ιτιά, που ο κορμός της πάνω- πάνω σχημάτιζε ένα μεγάλο στρογγυλωπό ρόζο σαν κεφάλι. Από κει ξεπετάγονταν κάμποσες τουφίτσες καινούργια, φρεσκοπρασινισμένα κλαδιά. Κάθε Φθινόπωρο την πετσόκοβαν οι περάτες που τόσο δύσκολα έβρισκαν ξύλα για φωτιά στον κατάξερο εκείνο τόπο. Κάθε Άνοιξη όμως το δέντρο πετούσε νέα γερά βλαστάρια, και τα έβλεπες ν’ ανεμοδέρνονται τις μέρες, που ο καιρός αγρίευε, γύρω στο γέρικο κορμό, όπως ανεμοδέρνονταν τα μαλλιά του Χάττο του ερημίτη και τα γένια γύρω από το κεφάλι του. Ένα ζευγαράκι σουσουράδες που έρχονταν πάντα και φώλιαζαν στην κορυφή του κορμού, ανάμεσα στα καινούργια βλασταράκια, άρχισαν εκείνη την ημέρα ακριβώς να χτίζουν τη φωλιά τους όπου θα τοποθετούσαν τα αυγά τους. Μέσα όμως στον παραδαρμό των κλαδιών δεν μπορούσαν να εργαστούν τα πουλάκια ούτε στιγμή. Έρχονταν με κομματάκια από καλαμιά, με ξερόχορτα και ριζούλες, προσπαθούσαν να τα χτίσουν μα ο αέρας τα έπαιρνε μόλις εκείνα τα’ άφηναν κι αναφτερούσαν. Άξαφνα το μάτι τους πήρε το γέρο Χάττο που φώναζε να γίνει η ανεμική εφτά φορές πιο δυνατή και άγρια, για να σαρώσει όλες τις φωλιές των μικρών πουλιών και των αετών. Ένας άνθρωπος σημερινός δε θα μπορούσε και πολύ εύκολα να βάλει με το νου του, πόσο αποστεγνωμένος κι άσαρκος και ροζιασμένος, μαύρος κι άραχλος μπορούσε να είναι ένας τέτοιος ερημίτης και πόσο λίγο έμοιαζε με άνθρωπο. Το πετσί του είχε τεντωθεί και κολλήσει πάνω στο μέτωπό του και στα μήλα του προσώπου του έτσι που το κεφάλι του έδειχνε περισσότερο με κρανίο πεθαμένου και μόνο η λίγη λάμψη που έβγαινε βαθιά από τις κόγχες των ματιών του έδειχναν πως ήταν κεφάλι ζωντανού. Σάρκα δεν υπήρχε στα μέλη του και τα τεντωμένα προς τα πάνω χέρια του έμοιαζαν με καλαμοκόκκαλα ντυμένα με μαραμένο και ζαρωμένο δέρμα. Σα δέντρο δίπλα στα δέντρα ήταν. Φορούσε ένα κατάμαυρο, στενό παλιό τρίχινο σάκο κι ήταν μαυροκόκκινος απ’ το λιοπύρι και λερός από τη λάσπη και τη σκόνη. Μόνο τα μαλλιά του είχαν ανοιχτότερο χρώμα. Ο ήλιος και η βροχή τα είχαν καταντήσει σταχτοπράσινα σαν τη κάτω μεριά των φύλλων. Τα πουλάκια πολύ φυσικά τον πήραν για μια δεύτερη γέρικη ιτιά που το τσεκούρι την είχε εμποδίσει να πάρει το ύψος της. Άρχισαν λοιπόν να φτερακίζουν κόβοντας κύκλους γύρω του. Έφευγαν κι έρχονταν πάλι. Τον κοίταζαν από κοντά κι από μακριά. Υπολόγιζαν αν ήταν η θέση ασφαλισμένη από τα’ άγρια πουλιά και από τις ανεμικές, και δεν το ’βρισκαν και τόσο του γούστου τους. Στο τέλος όμως τ’ αποφάσισαν, γιατί ήταν στο ποτάμι κοντά και στην καλαμιά που τους χρειαζόταν για το χτίσιμο της φωλιάς. Κι έτσι, το ένα από τα πουλάκια πέταξε με ορμή και στάθηκε μέσα στην παλάμη του τεντωμένου χεριού κι έβαλε το πρώτο αχυρένιο θεμέλιο. Η μπόρα είχε κοντοσταθεί κι έτσι δεν σαρώθηκε αμέσως το χορταράκι. Ο ερημίτης όμως συνέχιζε τις προσευχές του χωρίς ανασαμό. «Γρήγορα Κύριε. Να προφθάσει η οργή σου να ξεκάνει τον κόσμο τούτο της ανομίας, για να μη μπορέσουν οι άνθρωποι να σωριάσουν πάνω στο κεφάλι τους κι άλλα κρίματα που έκαναν ως τώρα. Γλίτωσε Κύριε τους αγέννητους να μη σώσουν να έρθουν στη ζωή, διότι για τους γεννημένους δεν υπάρχει σωτηρία.» Μια μικρή ανάπαυλα του βοριά ήταν μόνο. Πάλι αγρίεψε και πέταξε τη ριζούλα μακριά από την παλάμη του γέρου. Τα πουλάκια όμως ξαναγύρισαν, πάλι και πάλι, επίμονα κι αυτά όσο ο άνεμος. Έπρεπε να φτιάσουν το σπίτι τους. Προσπαθούσαν να στεριώσουν τα χορταράκια ανάμεσα στα δάχτυλα των σηκωμένων χεριών, όταν έξαφνα ένα σκεβρό, λερωμένο μεγάλο δάχτυλο έπιασε τα κομματάκια της καλαμιάς και τα κράτησαν στερεά και τέσσερα άλλα δάκτυλα έγειραν κι έφτιασαν κάτι σα θόλο από πάνω κι έτσι φύλαξε τη φωλιά από τον αγέρα. Ο ερημίτης συνέχιζε ωστόσο τις προσευχές του: -Κύριε που είναι τα κόκκινα σύννεφα που έκαψαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα; Πότε θ’ ανοίξεις πάλι τις πηγές τ’ ουρανού, εκείνες που ανέβασαν την Κιβωτό πάνω στην κορυφή του Αραράτ; Η άβυσσος της υπομονής Σου δεν ξεχείλισε ακόμα και δεν σώθηκαν οι πηγές του ελέους Σου; Κύριε, πότε επιτέλους θα σκιστούν οι ουρανοί Σου και θα φτάσει η οργή Σου ως εδώ κάτω; Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο άρχισε ο Χάττο να βλέπει οράματα πυρετικά της ημέρας της Κρίσης. Η γη άνοιγε και οι ουρανοί καίγονταν. Και οι κόκκινες αναλαμπές φώτιζαν μαύρα σύννεφα τρομαγμένων πουλιών, κι απάνω στη γη απλωνόταν το ποδοχτύπημα και το μουγκρητό από ατέλειωτα κοπάδια ζώων που ένοιωθαν να τα κυνηγάει ο εξολοθρευτής. Την ίδια στιγμή όμως της αιχμαλωσίας της ψυχής του από τα πύρινα αυτά οράματα, άρχισε άθελά του να παρακολουθεί με το βλέμμα τα πουλάκια, που με γρηγοράδα αστραπής πήγαιναν κι έρχονταν κουβαλώντας αχυράκια και ξυλάκια για τη φωλιά τους μ’ ένα χαρούμενο μικροκελάιδισμα. Ο γέρος ούτε που συλλογίστηκε να κουνηθεί. Είχε βάλει κανόνα στον εαυτό του να προσευχηθεί ασάλευτος με υψωμένα τα χέρια όλη τη μέρα, για να αναγκάσει τον Κύριο να εισακούσει την προσευχή του. Κι όσο πιο πολύ κουραζόταν το γερασμένο του κορμί, τόσο και πιο ζωντανά οράματα ξεχείλιζαν το μυαλό του. Έβλεπε τα τείχη των πόλεων να σωριάζονται στο χώμα και τρομαγμένα ανθρώπινα κοπάδια να τρέχουν με ξεφωνητά τρόμου, σαν αλλοπαρμένα μπροστά του, κυνηγημένα από τους αγγέλους της εκδίκησης και της καταστροφής. Τους έβλεπε ψηλούς και με ωραία, αυστηρά πρόσωπα, με ασημένιες αρματωσιές, καβάλα σε μαύρα άτια, κρατώντας και στριφογυρίζοντας στα χέρια τους φραγγέλια πλεγμένα από αστραπές. Οι σουσουραδίτσες έχτιζαν μαστορικά όλη την ημέρα ακούραστα, κι η δουλειά προχωρούσε σταθερά. Σ’ εκείνη την απέραντη ερημιά με την ξεραμένη καλαμιά, κοντά στο ποτάμι με τη λάσπη του, το οικοδομικό υλικό ήταν άφθονο. Δεν είχαν καιρό να ξεκουραστούν το μεσημέρι, ούτε να σταθούν το σούρουπο. Ξαναμμένες από τον ενθουσιασμό και την ευχαρίστηση πηγαινοέρχονταν και πριν καλοβραδιάσει είχαν φτάσει κι όλας στη σκεπή. Όσο όμως ζύγωνε η νύχτα, τόσο συχνότερα κάρφωνε ο ερημίτης το βλέμμα πάνω τους. Παρακολουθούσε τα δυο πουλάκια στα ατέλειωτα μικροταξιδάκια τους, τα μάλωνε κάθε φορά που έκαναν κάποια κουταμάρα και ύστερα θύμωνε με τον άνεμο όταν αυτός χαλούσε ό,τι έφτιανα. Δεν μπορούσε πάντως να τα βλέπει να σταματούν τη δουλειά για κανένα λόγο. Τέλος, ο ήλιος βασίλεψε και οι σουσουραδίτσες πήγαν να κουρνιάσουν στη συνηθισμένη τους θέση μέσα στις καλαμιές. Εκείνος που διαβαίνει το απόβραδο τέτοια ξερολίβαδα, αν χαμηλώσει τη ματιά του ίσαμε την καλαμιά θα δει ένα παράξενο θέαμα να ζωγραφίζεται πάνω στη θαμπόφωτη δύση. Κουκουβάγιες με μεγάλες, στρογγυλεμένες φτερούγες κυνηγάνε, αόρατες σε όποιον στέκει ολόρθος. Φίδια φαρμακερά σέρνονται γοργά με ορθωμένα τα μικρά κεφάλια τους. Βαριές χελώνες αργοπερπατούν, λαγοί και λελέκια φεύγουν κυνηγημένα από τα’ αγρίμια κι η αλεπού πηδάει να πιάσει τη νυχτερίδα, που κυνηγάει με τη σειρά της τα κουνούπια πετώντας ξυστά πάνω από την επιφάνεια του νερού. Λες και κάθε τουφίτσα παίρνει ζωή. Και μέσα σε όλη αυτή τη νυχτερινή ζωή τα μικρόπουλα κοιμούνται βαθιά πάνω στα κουνιστά φυλλοκάλαμα, ασφαλισμένα από κάθε κακό. Ποιος εχθρός να πλατσουλίσει στο νερό για να τα πλησιάσει; Κι από τον αέρα αν ζυγώσει, θα κουνήσει τα φύλλα κι ευθύς θα τα ξυπνήσει. Σαν ξημέρωσε και ξύπνησαν οι σουσουραδίτσες, θαρρούσαν πως τα χθεσινά περιστατικά ήταν ένα ωραίο όνειρο. Το βλέμμα τους σημάδεψε τη στεριά και πέταξαν ίσια για τη φωλιά τους, μα δεν τη βρήκαν. Άρχισαν να φτερουγίζουν πάνω από το λιβάδι αναζητώντας την. Ανέβαιναν ψηλά για να δουν καλύτερα, κι έπειτα κατέβαιναν. Τίποτα δεν φαινόταν, ούτε δέντρο ούτε φωλιά. Στο τέλος κάθισαν σε δυο πετρίτσες στην ακροποταμιά απορημένες. Γύριζαν από δω κι από κει τα κεφαλάκια τους και κουνούσαν τις ουρίτσες τους. Τι να έγινε άραγε το δέντρο κι η φωλιά τους; Μα ούτε μια οργιά δεν είχε ανέβει ο ήλιος κι από την άλλη ‘όχθη φάνηκε να έρχεται αργά. Τι περίεργο να περπατά ένα δέντρο! Πήγε και στάθηκε λοιπόν στην ίδια θέση όπως χθες. Ήταν το ίδιο, μαύρο και ροζιασμένο και είχε και τη φωλιά ψηλά σε κάτι, που θα ήταν σίγουρα ένα ξερό, ολόρθο κλαρί. Φτερούγισαν ευθύς οι σουσουράδες και βάλθηκαν να τελειώσουν το χτίσιμο χωρίς να πονοκεφαλάνε, για τα θαύματα που γίνονται σ’ αυτό τον κόσμο. Ο Χάττο ο ερημίτης που έδιωχνε τα παιδιά μακριά από τη σπηλιά του λέγοντας, πως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, αυτός που χυνόταν έξω από την τρύπα του για ν’ αρχίσει στις κατάρες τους χαρούμενους ανθρώπους, που ανέβαιναν με τις βάρκες τους το ποτάμι, αυτός που από το κακό του μάτι φύλαγαν οι τσοπάνηδες τα πράγματά τους, δεν γύρισε στην προτερινή του θέση εξ αιτίας των πουλιών. Επειδή ήξερε καλά πως όχι μόνο κάθε γράμμα στα ιερά βιβλία είχε την μυστική του σημασία, αλλά και κάθε τι που ο Θεός αφήνει να γίνει σ’ αυτό τον κόσμο. Γι’ αυτό και τώρα είχε καταλάβει το νόημα κι αυτού του γεγονότος: Να πάνε δυο σουσουράδες να φωλιάσουν μέσα στη χούφτα του. Ήταν, πίστευε, θέλημα Θεού να σταθεί έτσι στην ίδια θέση κάνοντας την προσευχή του με υψωμένα στον ουρανό τα χέρια, ώσπου τα πουλιά ν’ αναστήσουν τα μικρά τους. Κι αν το κατόρθωνε, τότε ο Θεός θ’ άκουγε την ικεσία του. Περίεργο όμως, όλο και λιγόστευαν τώρα τα οράματα της ημέρας της Κρίσης. Αντί γι’ αυτά η ματιά του πρόσεχε όλο και με μεγαλύτερη έννοια τα πουλάκια στη δουλειά τους. Είδε τους μικρούς αρχιτέκτονες ν’ αποτελειώνουν τη φωλιά και να χαμηλοπετούν τριγύρω της για να τη δουν καλά. Έπειτα άρχισαν να φέρνουν κλαδάκια από την ιτιά και να τα κολλούν εξωτερικά, λες και τη σοβάτιζαν και την ομόρφαιναν. Έψαχναν ακόμα κι έβρισκαν το πιο απαλό ξαθοβάμβακο να στρώσουν από μέσα πριν η θηλυκιά μαδήσει στο τέλος πούπουλα από το στήθος της. Έτσι επιπλώθηκε και νοικοκυρεύτηκε το σπίτι! Στα βαλτονέρια φυτρώνει ένα είδος ψαθί που το λουλούδι του μετασχηματίζεται σ’ ένα μεγάλο στρογγυλό ξυλώδη καρπό. Αυτός όταν ωριμάσει τελείως βγάζει ένα χνούδι σα μπαμπάκι που το λένε βάλσαμο. Οι δικοί μας χωρικοί το φύλαγαν παλιά και το έβαζαν όταν κόβονταν. Οι χωρικοί φοβούνταν τη δύναμη, που μπορεί να είχαν οι προσευχές του ερημίτη και του πήγαιναν ταχτικά ψωμί και γάλα, για να ημερώσουν την οργή του. Ήρθαν λοιπόν και τώρα για τον ίδιο λόγο και τον βρήκαν ολόρθο κι ασάλευτο με τη φωλιά στο υψωμένο χέρι του. -Για δείτε ο άγιος άνθρωπος, πως τα’ αγαπάει τα πουλάκια! Είπαν μεταξύ τους θαυμάζοντας. Και πήραν θάρρος και δεν τον φοβούνταν πια. Πλησίασαν κοντά του, σήκωσαν το κανάτι και του έδωσαν να πιει γάλα, και του έβαλαν μπουκιές ψωμί στο στόμα, για να μην κουνήσει το χέρι με τη φωλιά. Εκείνος πάλι, μόλις έφαγε και ήπιε τους έδιωξε με πικρά λόγια. Αυτοί όμως τώρα δεν πίστευαν την κακία του, και γελούσαν όταν τους καταριόταν. Το κορμί του είχε γίνει από καιρό ένας ταπεινός δούλος της θέλησής του. Με νηστεία, με ατέλειωτες μετάνοιες, με αγρυπνίες, το είχε συνηθίσει να υπακούει. Κι έτσι τώρα, ξεροί σα σίδερο οι μυς του κρατούσαν υψωμένα τα χέρια του κι αλύγιστα μέρες, και βδομάδες ολόκληρες. Όταν η θηλυκιά σουσουραδίτσα άρχισε να κλωσάει τ’ αυγά της και δεν έβγαινε καθόλου από τη φωλιά, δεν πήγαινε κι εκείνος καθόλου, ούτε τη νύχτα στη σπηλιά του. Έμαθε να τον παίρνει λίγο καθιστός με υψωμένα τα χέρια. Ανάμεσα στους άλλους ερημίτες ήταν πολλοί που είχαν κατορθώσει και δυσκολότερα πράγματα. Τα είχε πια συνηθίσει τα δυο ανήσυχα μικρά ματάκια που τον κοιτούσαν από την άκρη της φωλίτσας. Και είχε το νου του να τα φυλάει από χαλάζια κι ανεμόβροχα, και τα νοιαζόταν όσο καλύτερα μπορούσε. Κάποια μέρα η θηλυκιά άφησε το κλώσσημα. Και τα δυο μαζί κάθισαν στην άκρη της φωλίτσας και φλυαρούσαν μεταξύ τους, κουνούσαν τις ουρές τους και ήταν καταχαρούμενα. Μα και ολόκληρη η φωλιά λες και ξεχείλιζε από ζωή. Και σε λίγο άρχισε το πιο άγριο κουνουποκυνηγητό. Ένα, ένα κουνούπι το έπιαναν και το έφερναν στη φωλιά. Και τότε το ξεφωνητό δυνάμωνε. Ο θεοφοβούμενος άνθρωπος εμποδιζόταν στις προσευχές του από τις φωνές των πεινασμένων νεοσσών. Σιγά, σιγά μια μέρα κατέβασε το χέρι του που είχε σχεδόν σκεβρώσει ολότελα και κάρφωσε τα μικρά πύρινα μάτια του με περιέργεια στη φωλιά. Ποτέ του δεν είχε αντικρίσει τέτοια ασχήμια. Μικρά, γυμνά κορμάκια. Που και που κανένα πούπουλο κι έξι ορθάνοιχτα στόματα να περιμένουν! Στην αρχή παραξενεύτηκε. Μα έπειτα, ακόμα κι έτσι κακομοίρικα που ήταν του άρεσαν. Τους γονιούς τους δεν τους είχε ποτέ εξαιρέσει από την μεγάλη καταστροφή που παρακαλούσε το Θεό να ρίξει στο κόσμο. Από εκείνη όμως τη μέρα κάθε φορά που έκραζε στον Κύριο να σώσει τον κόσμο με την καταστροφή του, έκανε μέσα του μια εξαίρεση γι’ αυτά τα έξι μικρά ανυπεράσπιστα πλασματάκια. Τώρα, όταν οι χωρικές του πήγαιναν φαΐ, δεν τις καταριόταν, δεν τις έστελνε στην οργή του Θεού αντί για ευχαριστώ. Κι επειδή ένοιωθε απαραίτητος για τα μικρούλια που φώλιαζαν στο τεντωμένο του χέρι, ήταν ευχαριστημένος που δεν τον άφηναν να ψοφήσει από την πείνα. Δεν πέρασαν και πολλές μέρες και φάνηκαν έξι στρογγυλά κεφαλάκια, που τέντωναν όλη μέρα το λαιμουδάκι τους έξω από τη φωλιά. Όλο και πιο συχνά κατέβαινε το χέρι του Χάττο μπρος τα μάτια του και παρακολουθούσε τα φτεράκια που φύτρωναν και μεγάλωναν στο κόκκινο δέρμα τους, και τα ματάκια τους ν’ ανοίγουν, και το κορμάκι τους να στρογγυλεύει. Όλο κι ομόρφαιναν ευτυχισμένοι κληρονόμοι της ομορφιάς που ο Δημιουργός χάρισε σ’ όλα του τα δημιουργήματα, και στα πιο μικρά. Τούτο τον καιρό οι προσευχές για την καταστροφή του κόσμου ανέβαιναν με αμφιβολία στα χείλη του γέρο ερημίτη. Θαρρούσε πως του το είχε υποσχεθεί κιόλας ο Θεός ν’ ακούσει την παράκλησή του, μόλις τα ξεπεταρούδια θα μπορούσαν να πετάξουν. Και τώρα καθόταν συλλογισμένος σα να γύρευε ν’ αλλάξει τούτη τη θεϊκή απόφαση, γιατί τούτα τα πλασματάκια που αυτός είχε μεγαλώσει και φυλάξει, δεν μπορούσε να τα θυσιάσει. Πριν που δεν είχε τίποτα δικό του που να το πονάει, ήταν άλλο πράμα. Η αγάπη γι’ αυτά τα μικρά κι απροστάτευτα, η αγάπη και η τρυφερότητα που κάθε μικρό παιδί μαθαίνει στους μεγάλους κι επικίνδυνους ανθρώπους, τον κυρίεψε και γέννησε στην ψυχή του την αμφιβολία για τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Του ερχόταν κάποιες στιγμές να πετάξει ολόκληρη τη φωλιά στο ποτάμι, καθώς συλλογιζόταν πως ήταν καλό για κάθε ζωντανό να πεθαίνει δίχως κρίματα και καημούς. Δε θα γλίτωνε έτσι τα μικρά από τ’ άγρια ζώα, το κρύο και την πείνα και κάθε συμφορά της ζωής; Και καθώς αναρωτιόταν, χύθηκε ένα γεράκι ν’ αρπάξει τα μικρά απ’ τη φωλιά. Πρόφθασε όμως ο Χάττο με τα’ άλλο του χέρι κι έφερε τον παλικαρά δυο, τρεις βόλτες και τον εκσφενδόνισε στο ποτάμι με όλη του τη δύναμη. Ήρθε κι η μέρα που τα μικρά ήταν έτοιμα να πετάξουν. Η μια σουσουραδίτσα έσπρωχνε τα πουλάκια μέσα από τη φωλιά και η άλλη απ’ έξω φτερούγιζε και καλούσε δείχνοντας πόσο εύκολο είναι να πετάς φτάνει να τολμήσεις. Κι επειδή τα μικρά φοβισμένα δεν τολμούσαν, οι δυο γονείς άρχισαν να κάνουν τα πιο όμορφα παιχνιδίσματα της πετούμενης τέχνης τους. Χτυπώντας δυνατά τις φτερούγες τους πετούσαν ολόισια κι έπειτα σταματούσαν και ζυγιάζονταν ψηλά, κι εκεί στέκονταν στο ίδιο σημείο παίζοντας πάλι δυνατά τα φτερά τους. Τα μικρά παρόλ’ αυτά κάθονταν πεισματικά μέσα στη φωλιά. Τότε δεν κρατήθηκε πια ο Χάττο να μην ανακατευτεί στην υπόθεση. Έδωσε μια μικρή σπρωξιά στο καθένα με το δάκτυλο κι έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει. Βρέθηκαν στο κενό κι άρχισαν αμέσως να φτεροκοπούν χωρίς σταθερότητα κι ασφάλεια, χτυπώντας τον αγέρα σα νυχτερίδες. Κατέβαιναν κι ανέβαιναν, τέλος κατάλαβαν την τέχνη του πετάγματος και την χρησιμοποίησαν ευθύς για να γυρίσουν στη φωλιά! Γύρισαν κι οι γονείς τους και περήφανοι πανηγύρισαν με κελαϊδισμούς. Κι ο γέρο Χάττο χαμογέλασε. Αυτός είχε ξεκαθαρίσει την υπόθεση! Τα πράγματα είχαν αλλάξει τώρα στην ψυχή του ερημίτη. Άρχισε να αναρωτιέται μονάχος του, μήπως έβρισκε κανένα τρόπο να αλλάξει τη βουλή του Κυρίου για την καταστροφή του κόσμου. Γυρίζοντας τα γεγονότα στο μυαλό του στοχάστηκε, πως ίσως ο Θεός Πατέρας να κρατούσε τούτη τη γη στο δεξί Του χέρι σα μια μεγάλη φωλιά, και ίσως να ένοιωθε κι Εκείνος αγάπη για όσους δουλεύουν και χτίζουν πάνω της. Και ίσως να ψυχοπονούσε για όλα τ’ απροστάτευτα παιδιά της γης. Ο Θεός Πατέρας, που του είχε υποσχεθεί να τους ξεκάνει, ίσως τους ψυχοπόνεσε κι άλλαξε γνώμη, όπως ακριβώς ψυχοπόνεσε και ο γέρο-ξωτάρης τα φτωχά μικρόπουλα. Η αλήθεια είναι ότι τα πουλάκια του ερημίτη ήταν πολύ καλύτερα από τους ανθρώπους. Ο γέρος όμως αισθανόταν μέσα του πως ο Θεός Πατέρας είχε ακόμη καρδιά για τους ανθρώπους. Την άλλη μέρα η φωλιά είχε απομείνει άδεια. Κι η μοναξιά βάρυνε τον ερημίτη. Αργά σωριάστηκε το χέρι του στο πλάι και φάνηκε σα να κρατούσε η πλάση την ανάσα της και να στυλώνει τ’ αυτί της για ν’ ακούσει το σάλπισμα τη Κρίσης. Τότε ξαφνικά γύρισαν όλες μαζί οι σουσουράδες και κάθισαν στο κεφάλι και στους ώμους του, γιατί δεν τον φοβούνταν καθόλου. Και τότε πέρασε μια αχτίδα φωτός και φώτισε το παραστρατημένο μυαλό του γέρο-Χάττο. Δεν το πραγματοποίησε το τάμα του, να μην κατεβάσει τα χέρια του, ωσότου καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο. Τα κατέβασε και τα κατέβαζε κάθε μέρα για να βλέπει τα πουλάκια. Κι όπως συλλογιζόταν ολόρθος με τα έξι ξεπεταρούδια να φτεροκοπούν και να κελαηδούν παίζοντας γύρω του, κούνησε το άγριο κεφάλι του μ’ ευχαρίστηση σε κάποιον που ήταν αόρατος και είπε: «Πάλι ξέφυγες. Δεν κράτησα τον λόγο μου, κι έτσι δεν είσαι και Συ υποχρεωμένος να κρατήσεις τον δικό Σου». Και του φάνηκε τότε, σα να έπαψαν να σειούνται οι βράχοι, και σαν ο ποταμός να ξαπλώθηκε κι αυτός να ξαποστάσει, όπως τον βόλευε καλύτερα μέσα στην κοίτη του

19 Ιουλίου 2023

Ένα γράμμα του φοιτητή Ευγένιου (μετέπειτα Ιερομόναχου π. Σεραφείμ) Ρόουζ προς τους γονείς του.

Στις 14 Ιουνίου του 1964, μια εβδομάδα αφότου κατέθεσε τη διπλωματική του εργασία, έγραψε στους γονείς του αυτό το γράμμα με σκοπό να τους εξηγήσει τούς λόγους για το σχέδιο του: «Αγαπητοί γονείς, Είναι μια καυτή μέρα – για το Σαν Φρανσίσκο μοιάζει πολύ με καλοκαίρι. Κατάφερα να τελειώσω την μεταπτυχιακή εργασία μου και την παρέδωσα τελικά την προηγούμενη Παρασκευή, αλλά συνήθως για κάποιο λόγο δε στέλνουν τούς βαθμούς πριν από το Σεπτέμβριο. Ασχολούμαι ακόμα με τα κινεζικά, βοηθάω τον Κινέζο πρώην καθηγητή μου [Τζι-Μινγκ Σιεν] να μεταφράσει ένα άρθρο (από τα κινεζικά) με θέμα την κινεζική φιλοσοφία, για ένα περιοδικό φιλοσοφίας. Η υποκρισία του ακαδημαϊκού κόσμου δεν υπήρξε ποτέ τόσο απροκάλυπτη όσο στην περίπτωση του. Ο καθηγητής μου γνωρίζει περισσότερα για την κινεζική φιλοσοφία, από οποιονδήποτε άλλον στην χώρα και έχει σπουδάσει δίπλα σε αληθινούς φιλοσόφους και σοφούς στην Κίνα. Όμως δεν μπορεί να βρει δουλειά σε κανένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, επειδή δεν είναι πτυχιούχος αμερικανικού πανεπιστημίου και επειδή δεν αναλώνεται σε δημόσιες σχέσεις – με δύο λόγια, επειδή παραείναι τίμιος άνθρωπος! Είναι αλήθεια ότι στην αρχή επέλεξα την ακαδημαϊκή ζωή, διότι ο Θεός μου έδωσε ένα μυαλό για να Τον υπηρετώ και ο ακαδημαϊκός κόσμος είναι ο κατεξοχήν χώρος στον όποιον υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται το ανθρώπινο μυαλό. Όμως πλέον, μετά από οκτώ ή εννέα χρόνια στα πανεπιστήμια, ξέρω καλά τι γίνεται εκεί. Λίγοι εκτιμούν και σέβονται το μυαλό και αυτοί είναι καθηγητές της «παλιάς σχολής», οι όποιοι σύντομα θα εκλείψουν. Για τούς υπολοίπους είναι ζήτημα εξασφάλισης χρημάτων και μιας σταθερής θέσης στην ζωή – χρησιμοποιούν το μυαλό σαν ένα είδος παιχνιδιού, κάνουν έξυπνα τρικ με το μυαλό και πληρώνονται γι’ αυτό όπως οι κλόουν στον τσίρκο. Στις μέρες μας έχει εκλείψει από τους ανθρώπους η αγάπη για την Αλήθεια και αυτοί που διαθέτουν μυαλό, πρέπει να εκπορνεύουν αυτό το τάλαντο τους για να τα βγάζουν πέρα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, διότι η αγάπη μου για την Αλήθεια είναι πολύ μεγάλη. Για μένα η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία είναι απλώς μια δουλειά δεν πρόκειται να γίνω δούλος σ’ αυτήν. Δεν υπηρετώ το Θεό στον ακαδημαϊκό κόσμο, απλώς κερδίζω τον επιούσιο. Αν πρόκειται να υπηρετήσω το Θεό σ’ αυτόν τον κόσμο και ν’ αποφύγω έτσι να κάνω τη ζωή μου μια πλήρη αποτυχία, θα πρέπει να το κάνω εκτός των ακαδημαϊκών κύκλων. Έχω αποταμιεύσει ένα μικρό ποσόν και ελπίζω να κερδίσω λίγα χρήματα ακόμα με καμιά δουλίτσα. Πιστεύω ότι θα τα βγάλω πέρα οικονομικά για ένα χρόνο, κάνοντας αυτό πού υπαγορεύει η συνείδησή μου: να γράψω ένα βιβλίο για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου σήμερα – θέμα για το όποιο, με τη χάρη του Θεού, γνωρίζω ορισμένα πράγματα. Το βιβλίο μάλλον δεν θα πουλήσει καθότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να θυμούνται τα πράγματα πού έχω να τους πω, προτιμούν να βγάζουν χρήματα, παρά να λατρεύουν το Θεό. Είναι αλήθεια ότι αυτή ή γενιά είναι μπερδεμένη. Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιό είναι το καθήκον του ανθρώπου: να λατρεύει το Θεό και τον Υιό Του και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν τον κόσμο εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας το Θεό και τη Βασιλεία Του. Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τί θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους άγιους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας. Και τί θα συνέβαινε αν σε κάποια από τις τάξεις μου στο πανεπιστήμιο, έλεγα στους φοιτητές μου ότι όλη η μόρφωση του κόσμου είναι ασήμαντη, συγκρινόμενη με το καθήκον μας να λατρεύσουμε το Θεό, ν’ αποδεχτούμε το Θεάνθρωπο ο Οποίος πέθανε για τις δικές μας αμαρτίες και να προετοιμαστούμε για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο; Το πιθανότερο είναι ότι θα γελούσαν σε βάρος μου και φυσικά οι υπεύθυνοι του πανεπιστημίου αν το μάθαιναν, θα με απέλυαν – διότι είναι αντίθετο με το νόμο το να κηρύσσει κάποιος την Αλήθεια στα πανεπιστήμιά μας. Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην όποια ο Ίδιος γεννήθηκε. Πρόσφατα ένας καθολικός Ιερέας, στον Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες,τόλμησε να πει ότι το πανεπιστήμιο είχε παγανιστική ατμόσφαιρα και οι ιθύνοντες του πανεπιστημίου τον χαρακτήρισαν «φανατικό» και «παράφρονα». Έλεγε την αλήθεια αλλά οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους. Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός. Ο Χριστός είπε να χαρίσουμε όλα μας τα χρήματα και να Τον ακολουθήσουμε. Εγώ απέχω πολύ απ’ αυτό. Όμως θα προσπαθήσω να μη βγάζω παραπάνω χρήματα απλώς από όσα χρειάζομαι για να ζήσω. Αν το καταφέρω, εργαζόμενος ένα ή δύο χρόνια κάθε φορά σε κάποιο πανεπιστήμιο, τότε εντάξει. Τον υπόλοιπο καιρό όμως σκοπεύω να υπηρετήσω το Θεό με τα τάλαντα που Εκείνος μου έδωσε. Φέτος έχω την ευκαιρία να το κάνω και θα το κάνω. Ο καθηγητής μου [ο Μπούντμπεργκ] ο οποίος είναι Ρώσος, (η αγάπη για το Θεό μοιάζει να είναι πιο βαθιά ριζωμένη στους Ρώσους παρά σε άλλους λαούς), δεν προσπάθησε να με εμποδίσει να εγκαταλείψω για ένα χρόνο τον ακαδημαϊκό κόσμο - γνωρίζει πολύ καλά ότι η αγάπη για την Αλήθεια και για το Θεό είναι απείρως πιο σημαντική απ’ την αγάπη για την ασφάλεια, τα χρήματα, τη φήμη. Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό πού κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη ή σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι που ξεχνάμε πολύ εύκολα. Πρέπει όμως να επιστρέψω στο κινεζικό κείμενο που μεταφράζω. Τους χαιρετισμούς μου στην Αϊλήν. Με αγάπη, Ευγένιος».

18 Ιουλίου 2023

Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να επιλέξουν…

Αλήθειες για την πατρίδα μας, που οι σκοτεινές δυνάμεις όχι μόνο δεν θέλουν να λέγονται, αλλά θέλουν να μας αλλάξουν και την ιστορία μας. Τα ιστορικά όμως στοιχεία είναι αδιάσειστα, που δυστυχώς εμείς δεν διαβάζουμε και δεχόμαστε κάθε λογής ιδεοληψία. Ως Έλληνες αν επιθυμούμε να ορθοποδήσουμε και να μην είμαστε εξαρτώμενοι, χρειάζεται να μάθουμε την αλήθεια. Την αλήθεια αυτή που θα μας κάνει έναν λαό ζωντανό, έναν λαό που θα σκορπά το φως, όπως ήταν παλαιά η αρχαία Ελλάδα που σκόρπισε παντού τον πολιτισμό. Γνωρίζοντας την αλήθεια δεν θα πηγαίνουμε περιπλανώμενοι δεξιά και αριστερά χωρίς να υπάρχει σκοπός και προοπτική για τη χώρα μας. Οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις, οι νέες ταυτότητες, το πλαστικό χρήμα και πολλά άλλα που ψηφίστηκαν τη περίοδο της πανδημίας, έρχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στην Ελλάδα. Πώς η Ελλάδα μπορεί να σωθεί; Υπάρχει τρόπος, ως χώρα, να ξεφύγουμε από όλα αυτά που γίνονται και πρόκειται να γίνουν και τα οποία προέρχονται από τις σκοτεινές δυνάμεις; Μπορεί η Ελλάδα να ξεφύγει από την επήρεια όλων αυτών των εξωτερικών παραγόντων και να ορθοποδήσει; Μπορεί η Ελλάδα να βρει λύσεις και τρόπους διαφυγής; Η ενημέρωση και οι πληροφορίες που όλο και κατακλύζουν περισσότερο τη ζωή μας από διάφορες πηγές, έχουν καταφέρει να αποδιοργανώσουν το σκεπτικό μας, να μην γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο είναι το ηθικό και ποιο το ανήθικο, με αποτέλεσμα να απέχουμε πολύ μακριά από την αλήθεια. — Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρίκορφο Φωκίδος

17 Ιουλίου 2023

Εμφανίστηκε ο π. Σάββας Αχιλλέως και είπε: “Θέλω εικόνα σαν αυτή της Αγίας Μαρίνας”

Εμφανίστηκε ο π. Σάββας Αχιλλέως και είπε: “Θέλω εικόνα σαν αυτή της Αγίας Μαρίνας” Αγαπητοί μου αδελφοί χριστιανοί, χαίρετε! Ονομάζομαι Τζαμαλής Νεκτάριος και κατοικώ στην Αθήνα. Θα ήθελα να σας περιγράψω το θαύμα που μου συνέβη με το γέροντα Σάββα Αχιλλέως. Τον γέροντα δεν τον είχα γνωρίσει. Τον είχαν ακουστά από τα βίντεο που είχα παρακολουθήσει και τα οποία είχε δημοσιεύσει στο κανάλι του ο Παναγιώτης Σ. Θα ήθελα να σας πω αυτό που μου συνέβη. Συγκεκριμένα στις 11 Μαρτίου ο Παναγιώτης Σ. μας παρουσίασε την εικόνα με την κοίμηση του Οσίου πατρός ημών Σάββα Αχιλλέως και ρώτησε τη γνώμη μας. Όλοι σχολιάσαμε: “Τί ωραία που είναι η εικόνα του γέροντα!” και ζητήσαμε την ευλογία του π. Σάββα. Έως τότε δεν ήξερα προσωπικά τον Παναγιώτη Σ. ούτε είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Δεν γνωριζόμασταν καθόλου. Κατά τη διάρκεια όμως της νύχτας της 12ης Μαρτίου μου παρουσιάστηκε ο Άγιος Γέροντας ενώ εγώ ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου (σε όραμα δηλαδή) και ήταν με το ράσο του και το πετραχήλι του, και μου είπε να πω στον Παναγιώτη: “Εγώ δεν θέλω την εικόνα με την κοίμηση. Εγώ θέλω εικόνα σαν αυτή της Αγίας Μαρίνας, να κρατάω τον πειρασμό (τον διάβολο) από τα κέρατα”. Τέντωσε το χέρι του και μου έδειξε ένα τοπίο στο οποίο ήταν η Αγία Μαρίνα και κρατούσε τον πειρασμό από τα κέρατα. Αυτά τα λόγια που μου είπε ο Άγιος εκείνη την ημέρα με στιγμάτισαν. Καθώς μου τα έλεγε, κοιτώντας με μέσα στα μάτια, ήταν σαν να μου τα έγραφε σε μιά κασέτα και να τα πέρασε στο μυαλό μου. Επικοινώνησα εγώ την άλλη μέρα το μεσημέρι με τον Παναγιώτη και αμέσως ενδιαφέρθηκε. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα έδωσε παραγγελία την εικόνα. Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να δείτε όλοι την εικόνα αυτή και να σας αρέσει. Εγώ από εκείνη την ημέρα έχω έρθει πιό κοντά στην Εκκλησία και κάνω καθημερινώς την παράκληση του Αγίου. Σας εύχομαι ολόψυχα να έχετε την ευλογία και την προστασία του Αγίου Σάββα Αχιλλέως και να είστε πάντα υπό την σκέπη του! (Μαρτυρία Νεκταρίου Τζαμαλή) πηγή: “Γέρων Σάββας Αχιλλέως ο διώκτης των δαιμόνων”, Βίος – Θαύματα – Ακολουθία – Παράκληση, Αθανασίου Δ. Κυπραίου, φιλολόγου, εκδ. Αγαθός Λόγος, Αθήνα 2023, σελ. 42-43

16 Ιουλίου 2023

Είναι η ζωή μας η ''καλή μαρτυρία''ή μαρτυρούν δίπλα μας οι άνθρωποι μας;

«Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου» ακούσουμε να μας ο Χριστός σήμερα.... Αντιλαμβανόμαστε άραγε ότι για τα παιδιά μας μα και γενικά για τους ανθρώπους γύρω μας ως χριστιανοί γινόμαστε Φωτεινοί οδοδείκτες; Κάποιοι στηρίζονται σε μας, ακουμπούν, μας εμπιστεύονται….. Σε τι μονοπάτια τους οδηγούμε;Που οδηγούν οι δρόμοι που τους φωτίζουμε; Έχουμε ευθύνη….. Η χριστιανική ζωή δεν είναι ατομική υπόθεση….. Είναι η ζωή μας η ''καλή μαρτυρία''ή μαρτυρούν δίπλα μας οι άνθρωποι μας; Είναι η ζωή μας πνευματικά θελκτική, προσκαλεί ή πολλές φορές προκαλεί, σκανδαλίζει; Ξέρεις, εάν υπάρχει σκοτάδι στον κόσμο που ζούμε έχουμε και εμείς ευθύνη που χάνουμε τον προσαΑνατολισμό μας.... Δεν ωφελεί να διαμαρτυρόμαστε για το σκοτάδι γύρω μας όταν δεν κάνουμε κάτι για να έρθει και να συντηρηθεί το φως Του μέσα μας… Και αυτό το Φως είναι εμπειρία σχέσης με τον Χριστό. Ακριβώς αυτό ζητά Εκείνος από εμάς,να γίνει ο καθένας μας μια εστία φωτός και χαράς. Να σε βλέπει ο άλλος,όπως έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός,και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε,που σε βρήκε στην ζωή του,που είσαι μέρος της παρέας και της συντροφιάς του. Οι Άγιοι Πατέρες μας, που τιμώνται σήμερα, βίωσαν αυτή την διαβεβαίωση που βγήκε απ’ τα άχραντα χείλη του Κυρίου μας: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου•ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ ἕξει το φως της ζωής»και κοντά τους βρήκαν το Φως και τον Δρόμο τους(τον Χριστό δηλαδή) και όλες εκείνες οι υπάρξεις που κουράστηκαν να σεργιανίζουν λαβωμένες και μόνες σε σκοτεινά και αδιέξοδα μονοπάτια.....

15 Ιουλίου 2023

Κυριακή Αγ. Πατέρων Δ’ Οικ. Συνόδου- Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση ανέβηκε και πήρε θέση στα δεξιά του Θεού

«Υμείς εστε το φως του κόσμου», είπε ο Χριστός στους μαθητές του. Και τους παρομοίασε με πόλη και με λυχνάρι. Με πόλη που είναι χτισμένη πάνω σε όρος και είναι ορατή από παντού. Και με λυχνάρι που είναι κρεμασμένο ψηλά και φέγγει σε όλη την οικία. Έτσι και οι απόστολοι με τα καλά τους έργα λάμπουν σαν φως σε όλο τον κόσμο και τον οδηγούν στη θεογνωσία (Κυριακή των Αγίων Πατέρων). Τα λόγια του Χριστού έχουν ισχύ για όλους τους Χριστιανούς, ιδιαιτέρως όμως για τους διαδόχους των αποστόλων, τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι άγιοι Πατέρες αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο (και με τη ζωή τους ακόμα) να διαφυλάξουν και να μεταδώσουν στις επόμενες γενιές την ακραιφνή διδασκαλία του Χριστού, χωρίς να την αλλοιώσουν ή να τη μειώσουν ούτε στο ελάχιστο. Είναι γι’ αυτό πραγματικό φως του κόσμου. Και το κατάφεραν αυτό ερμηνεύοντας με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος τα όσα για τον Θεό αποκάλυψε ο Χριστός, «ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός». Κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να δει τον Θεό ως προς την ουσία του. Ούτε άνθρωπος ούτε άγγελος. Μόνο ο Χριστός, ο μονογενής Υιός που είναι στην αγκάλη του, «εκείνος εξηγήσατο». Γι’ αυτό και όλη η αλήθεια για τον Θεό «διά Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιω. 1, 17-18). Ειδικά σήμερα τιμούμε τους αγίους Πατέρες που συγκρότησαν τη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο το 451 μ. Χ. στη Χαλκηδόνα, ανατολικό προάστειο της Κωνσταντινούπολης. Η Σύνοδος διατύπωσε με ξεκάθαρο τρόπο όσα αφορούν το πρόσωπο του Χριστού. Ότι δηλαδή ο Χριστός είναι Θεός προαιώνιος. Ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα κατά τη θεότητα. Εν συνεχεία έγινε και άνθρωπος, ομοούσιος με εμάς κατά την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν τώρα ο Χριστός είναι Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου. Θεάνθρωπος. Ένα ον, ένα πρόσωπο, αλλά με δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, πλήρεις και τέλειες, ενωμένες πάνω του με τρόπο ασύγχυτο και αδιαίρετο. Είναι φύσει Θεός και φύσει άνθρωπος. Ο Χριστός είναι ένας, δεν έχουμε δυάδα προσώπων σ’ αυτόν, αλλά δυάδα φύσεων. Στο πρόσωπό του έγινε κατορθωτός και φανερός ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να κοινωνήσουν μεταξύ τους τα δυο τόσο ανόμοια μεγέθη, ο Θεός και ο άνθρωπος. Το εξηγεί καθαρά ο απόστολος Παύλος, όταν λέει ότι ο Χριστός ήρθε εκεί ακριβώς που βρίσκονταν οι άνθρωποι. Στο δικό τους επίπεδο. «Παραπλησίως μετέσχε των αυτών» και φρόντισε «κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι». Πήρε ό,τι είχαν οι άνθρωποι, πλην της αμαρτίας. Και δέχτηκε να πεθάνει για μας, ώστε να μας απαλλάξει από αυτόν που είχε την εξουσία του θανάτου πάνω μας, «τουτ’ έστι τον διάβολον» (Εβρ. 2, 14-17). Και όπως ο Χριστός κοινώνησε με την ανθρώπινη φύση μας και την έκαμε δική του, έτσι και εμείς μπορούμε τώρα να κοινωνήσουμε με τη θεία του φύση και να την κάνουμε δική μας. Γιατί όλοι, από τη στιγμή της ενανθρώπησής του, είμαστε ενσωματωμένοι πάνω του. «Οι γαρ πάντες ήμεν εν τω δι’ ημάς και υπέρ ημών αποθανόντι και εγερθέντι Χριστώ» (αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας, PG 73, 192D). Μέσα στην ανθρώπινη φύση του Χριστού βρίσκεται δυνάμει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση ανέβηκε και πήρε θέση στα δεξιά του Θεού. Μπορεί λοιπόν και ο καθένας μας προσωπικά να ανεβεί εκεί. Αυτό και αν είναι μεγαλείο!

13 Ιουλίου 2023

13/7/1913. Έπεσε ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ, ταγ/ρχης Ιωάννης Βελισαρίου.

Όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος έμαθε το θάνατό του λέγεται πως είπε: «Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ». Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και έστειλε στη σύζυγο του Βελισάριου, έγραψε και αυτά: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων!». Ο ταγ/ρχης Βελισαρίου, ο πραγματικός "Μαύρος Καβαλάρης", ήταν βασικός συντελεστής σε 2 σπουδαίες νίκες, σε πολύ σημαντικές μάχες: (1) στον Σαραντάπορο, τον Οκτώβριο 1912 και (2) στο Μπιζάνι τον Φεβρουάριο 1913. Είχε εξαιρετικές επιδόσεις σε όλη τη διάρκεια του Ελληνο-Βουλγαρικού πολέμου του 1913, από το Κιλκίς –Λαχανά μέχρι την εκπόρθηση των Στενών της Κρέσνας και την κατάληψη των υψωμάτων της Τζουμαγιάς στη Βουλγαρία, όπου και θυσιάστηκε. Ακολουθούν λίγα ακόμη λόγια για τον ήρωα. Ως νεαρός ανθυπολοχαγός είχε πολεμήσει ηρωϊκά σε δύο μάχες στον ατυχή πόλεμο του 1897. Στη διάβαση της Μελούνας υποχώρησε μόνο όταν έλαβε γραπτή διαταγή, και σε λίγες ημέρες στο Καλαμάκι Φθιώτιδας κράτησε τουρκική μονάδα αυξημένου συντάγματος! Στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο του 1912, ο ταγματάρχης πλέον Βελισαρίου, στον Σαραντάπορο πέρασε γρήγορα με το τάγμα του στα μετόπισθεν των Τούρκων και συνέβαλε καθοριστικά στη γενική υποχώρησή τους και στη μεγαλειώδη νίκη των Ελλήνων σε ελάχιστο χρόνο. Τα Χριστούγεννα του 1912 μεταφέρθηκε με το τάγμα του στο μέτωπο της Ηπείρου, και θεωρείται βασικός συντελεστής της πτώσης των Ιωαννίνων χωρίς μεγάλη αιματοχυσία και για τους δύο στρατούς, αφού με την προώθησή του στα μετόπισθεν των οχυρώσεων του Μπιζανίου απέκοψε την επικοινωνία των αμυνομένων με τα Γιάννενα και οδήγησε τον Τούρκο στρατηγό σε παράδοση. Ήταν αυτός που οδήγησε τους απεσταλμένους του Τούρκου στρατηγού Εσάτ πασά στον αρχιστράτηγο διάδοχο Κωνσταντίνο να προσφέρουν την παράδοση της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, τον ασπάσθηκε και του είπε: «Βελισσαρίου, είσαι άξιος ραπίσματος, αλλά και φιλήματος. Εγώ αρκούμαι εις το φίλημα». Ο Βελισαρίου έλαβε μέρος και στον Δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο, όπου πολεμησε ηρωϊκά και στην πρώτη γραμμή στη μάχη του Κιλκίς-Λαχανά. Συνεχίζοντας την καταδίωξη των Βουλγάρων και από τις 7 Ιουλίου 1913 έχει φθάσει στα στενά της Κρέσνας και μπαίνει στο σημερινό Βουλγαρικό έδαφος. Από τις 12 Ιουλίου έχει ξεκινήσει η φονική μάχη των υψωμάτων της Τζουμαγιάς, 20 χιλιόμετρα από τη Σόφια. Στις 13 Ιουλίου ο Βελισαρίου με το τάγμα του των ευζώνων πολεμούσε στο ύψωμα 1378. Σηκώθηκε όρθιος με το πιστόλι του στο χέρι και κάλεσε τους ευζώνους να τον ακολουθήσουν κραγάζοντας: «Όποιος θέλει την νίκη ή αλλιώς τον θάνατο ας με ακολουθήσει». Τον κτύπησε βλήμα πυροβολικού και έπεσε. Τα τελευταία του λόγια λέγεται ότι ήταν «στη Σόφια, στη Σόφια»..... Αθάνατος!!!

12 Ιουλίου 2023

Άγιος Παΐσιος: Κόντρα στο ρεύμα της εποχής, ο «ασυρματιστής του Θεού» συντονίζεται όλο και περισσότερο με την καρδιά της Ελλάδας

Άγιος Παΐσιος: Στους διαταραγμένους καιρούς που ζούμε όπου για πολλούς οι αξίες τείνουν να γίνουν ένας φευγαλέος καπνός και τα ιδανικά της ζωής απομυθοποιούνται και ξεθωριάζουν, το διαμέτρημα του Αγίου Παϊσίου όχι μόνο δεν ελαττώνεται, άλλα 29 χρόνια μετά την οσιακή κοίμησή του, ο «ασυρματιστής του Θεού» συντονίζεται όλο και περισσότερο στη συχνότητα που χτυπά η καρδιά της Ελληνορθοδοξίας. Μήπως δεν είναι αυτό ένα διαρκές θαύμα; Ποιος ηγέτης, ποιος διάσημος, ποια κοσμική προσωπικότητα έχει τη δυνατότητα να μιλά σε ψυχές, να αλλάζει ζωές, να εμπνέει συνειδήσεις, να θαυματουργεί, να διαμορφώνει καταστάσεις σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του; Μόνο τα θεϊκά, τα αιώνια και τα αληθινά μπορούν να σπάσουν τον νόμο της σιωπής που συντροφεύει έναν τάφο. Ο Άγιος Παΐσιος είναι μια αδιάκοπη υπενθύμιση για το πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας. Όλος του ο βίος ήταν λουσμένος από το ανέσπερο φως της Αναστάσεως, και η ακτινοβολία της αγιότητάς του όχι μόνο δεν σκοτείνιασε από το παροδικό σύννεφο του θανάτου, άλλα έγινε υπέρλαμπρο άστρο που φωτίζει το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας. Και αν τον καιρό που ζούσε ο Άγιος, το κελί της ευλογημένης Παναγούδας είχε γίνει πνευματικό κέντρο για χιλιάδες χριστιανούς, ο σπόρος που άφησε πίσω του απέδωσε ατελείωτη καρποφορία, και έτσι σήμερα όλη η Ελλάδα, ολάκερη η χριστιανοσύνη απανταχού της γης έχει γίνει μια νοητή «Παναγούδα», με αμέτρητες ψυχές να ξαποσταίνουν στους λόγους του Αγίου για να βρουν πνευματική δροσιά και να λαμβάνουν ατίμητη παρηγοριά και μόνο από τη μορφή του. Για κάθε στεναχώρια, κάθε πόνο και αγωνία της ζωής, κάπου θα βρεθεί να αναπαυθεί το «είναι» μας σε μια φωτογραφία του Αγίου Παϊσίου με τα σταυρωμένα χεράκια του, να ατενίζει την τραυματισμένη καρδιά μας με αυτό το διαπεραστικό, το υπερκόσμιο βλέμμα που καθρεφτίζει όλο το μεγαλείο της υπερουράνιας λαμπρότητας. Για κάθε φουρτούνα που συναντάμε στο ταξίδι του βίου μας, κάπου θα μας περιμένει ένα βιβλιαράκι με την Παράκληση του Αγίου Παϊσίου, για να γλυκαθεί η ψυχή με τα «κεράσματα» του και να νοιώσουμε φτερά στα πόδια μετά το «Δι’ ευχών». Ο Άγιος Παΐσιος έχει έναν λόγο για τον καθένα από εμάς, σε κάθε φάση της ζωής μας. Είναι μια αστείρευτη πηγή για όσους διαθέτουν ακόμα την αίσθηση της πνευματικής δίψας και δεν έχουν καταδικάσει το χωράφι της ψυχής τους σε ξηρασία. Όχι μόνο στην εορτή του, άλλα και όλο τον χρόνο θα ήταν καλό να ανατρέχουμε στα ουράνια μαργαριτάρια που έχουν βγει από αυτό το στόμα. Ο Άγιος θύμισε ξανά στην παρηκμασμένη Ελλάδα μας, τι είναι φιλότιμο, τι είναι πνευματική αρχοντιά, τι είναι ο καλός λογισμός, τι είναι ο πόνος για την πατρίδα, τι είναι το θυσιαστικό πνεύμα για χάρη του πλησίον. Στους λόγους του, ο καθένας μας θα βρει μια συμβουλή, μία παρότρυνση, μία παρηγορητική κουβέντα, μια απάντηση σε πνευματικό θέμα μας, μία εξήγηση ενός κοινωνικού θέματος με λιτό και καθάριο λόγο. Ακόμα έχει για εμάς και την παιδαγωγία, την επίπληξη του πατέρα προς το παιδί του που κινδυνεύει, την πνευματική αφύπνιση. Ένα ταπεινό γεροντάκι που τελείωσε μόνο το Δημοτικό σχολείο και ακολούθησε τον δρόμο του ησυχασμού για όλη τη ζωή του, έγινε διδάσκαλος της Ρωμιοσύνης και ολόκληρης της οικουμένης. Βλέπεις νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν πολλά χρόνια μετά την εποχή του Αγίου, να φυτρώνει στις καρδιές τους ιερός πόθος για να τον ανακαλύψουν, να τον εξερευνήσουν, να επισκεφτούν τον τάφο του και τα προσκυνήματά του. Είναι η «μαγιά» η ευλογημένη και η χάρη του Αγίου Πνεύματος που στερεώνει τους σπόρους της αγιότητας στις νέες γενιές. Είναι η επέμβαση του ίδιου του Χριστού σε όλες τις καλοπροαίρετες ψυχές που δεν συμβιβάζονται με τα κοσμικά ξυλοκέρατα και στρέφονται στην τροφή του πνεύματος και τις αιώνιες σταθερές. Είναι ο Θεός που εκδηλώνει την παρουσία του στον κόσμο μέσα από τους βίους των Αγίων Του και αναπαύεται στα μονοπάτια που περπάτησαν οι αγαπημένοι φίλοι Του. Το μονοπάτι που βάδισε ο Άγιος Παΐσιος, είναι γεμάτο από ανόθευτη αγάπη, από ευλογίες, από θαύματα, άλλα και από αυτοθυσία, από πόνο και μαρτύριο προς δόξαν Θεού και βοήθεια του συνανθρώπου. Αυτό το ταπεινό μονοπάτι που κάποτε μετά βίας χαράκωνε το χώμα, έγινε μετά πολυσύχναστος δρόμος και σήμερα έγινε ολόκληρη «λεωφόρος» ψυχών που οδηγεί πιστούς προς τη Βασιλεία του Θεού, την άνω Ιερουσαλήμ. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγιότητας του πολυαγαπημένου μας Παϊσίου.

11 Ιουλίου 2023

Η παστρική εξομολόγηση...(Με ένα τετράδιο στην Παναγούδα…)

Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν! Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους! -Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν… -Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει! Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του, να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό! -Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο! [ΕΔΩ] Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών. -Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις; Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί! -Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία μια σιδερένια μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία! -Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις; -Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο! Πήγε και στάθηκε μέσα στο εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με… Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο… Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού. Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος. -Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω! -Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει; Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή από τα γραμμένα του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα! Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν… Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!! Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους! Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός... Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών... Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση... Νώντας Σκοπετέας Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα. Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.

10 Ιουλίου 2023

Αντιρρησίας Συνείδησης(Hacksaw Ridge): Η αληθινή ιστορία του Desmond Doss

Είναι από αυτές τις ιστορίες που τις βλέπεις και σου μένουν... καρφωμένες στο μυαλό. Λες μέσα σου ότι κάτι σε... τρώει και πως πρέπει να γράψεις γι' αυτήν. Άλλωστε ο Μελ Γκίμπσον δεν επέλεξε τυχαία να μεταφέρει στο σινεμά την συγκεκριμένη ιστορία. Ποια είναι αυτή; Του Ντέσμοντ Τόμας Ντος. Ενός ανθρώπου που ήταν αντιρρησίας συνειδήσεως αλλά πήγε στρατό, που ήθελε να υπηρετήσει και το κατάφερε δίχως να κρατήσει όπλο και που ως νοσοκόμος στο... μέτωπο έσωσε πάνω από 70 ζωές και έγινε ο πρώτος άοπλος ήρωας στον πόλεμο που πήρε το ανώτατο μετάλλιο τιμής!!! ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ: Γεννημένος στο Λίντσμπουργκ της Βιρτζίνια το 1919 από τον ξυλουργό και μέθυσο και βίαιο Γουίλιαμ Τόμας Ντος, επίσης παλιό στρατιωτικό που είχε τιμές από τις μάχες που έλαβε μέρος, αλλά και την Μπέρθα Όλιβερ Ντος. Ο Ντέσμοντ Τόμας Ντος μικρός ήταν υπερκινητικός και αρκετά βίαιος, ωστόσο όταν μπήκε η θρησκεία στην ζωή του άλλαξαν όλα. Πίστευε πολύ στην αξία των 10 εντολών και ειδικά του "Ου φονεύσεις". Πίστευε πολύ στον Θεό, πήγαινε τακτικά στην εκκλησία και θεωρούσε ιερή ημέρα την έβδομη της εβδομάδας (σ.σ. το δικό του Σάββατο ή την δική μας Κυριακή), οπότε και δεν έπρεπε να δουλεύει. Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Ο Ντος δεν ήταν ένας απλός Χριστιανός. Ήταν Αντβεντιστής της Έβδομης Ημέρας. Είναι μια παγκόσμια Χριστιανική ''Εκκλησία'' που προέρχεται από τον Προτεσταντικό χώρο και ανήκει στο γενικότερο κίνημα των Αντβεντιστών. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η προσήλωση στις 10 εντολές και στην τήρηση του Σαββάτου. Ανήκουν στον χώρο των Σαββατιστών. Τα μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας παγκοσμίως το 2013 ήταν 18,028,796. Στην Ελλάδα υπάρχει παρουσία της από το 1903 και έφτασε να αριθμεί 410 μέλη σε 10 ''εκκλησίες''. Εκτός των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας υπάρχει στην Αθήνα μικρός αριθμός μελών Μεταρρυθμισμένης Κίνησης των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ: Ο Ντος πήγε ως εθελοντής στον στρατό. Το είχε πάρει προσωπικά που όλοι στην πόλη του πήγαιναν να υπηρετήσουν και θεωρούσε ότι δεν γινόταν να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια. Ως εθελοντής πήγε στον αμερικάνικο στρατό για να καταταγεί την 1η Απριλίου του 1942. Αριστερά, ο Ντος μετά τον πόλεμο. Δεξιά, ο Τρούμαν τον παρασημοφορεί με το μετάλλιο τιμής ΓΙΑΤΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ: Ο Ντος ήταν αντιρρησίας συνειδήσεως. Δεν πίστευε στις... δολοφονικές αξίες του στρατού και στην ανάγκη να σκοτώνεις τους αντιπάλους. Είχε την πίστη του στον Θεό και στην Αγία Γραφή. Αυτά έλεγε πως ήταν τα όπλα του. Κάποιες πηγές απέδωσαν όλο αυτό στο ότι είχε απαρνηθεί το βίαιο παιδικό του παρελθόν. Αρνήθηκε να κουβαλήσει όπλο ή έστω να εκπαιδευτεί σε αυτό και λοιδορήθηκε, έπεσε θύμα βίας στον στρατό αλλά και χλευασμού ακόμα και από ανωτέρους του, που θεωρούσαν πως δεν έπρεπε να μείνει στον στρατό. Πέρασε πολλά και ακόμα και... βασανιστήρια και ξύλο στον θάλαμο των στρατιωτών για να τα παρατήσει επειδή δεν δεχόταν πεισματικά να κουβαλήσει όπλο αλλά ήθελε να υπηρετήσει. "Ντος όταν θα πάμε στο μέτωπο θα φροντίσω προσωπικά να γυρίσεις νεκρός", του είχε πει ένας στρατιώτης που υπηρετούσαν μαζί λόγω της ιδιαιτερότητάς του!!! Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΚΙΝΑΟΥΑ: Ο Ντος είχε υπηρετήσει στο μέτωπο και σε μάχες στα νησιά Γκουάμ και Λεϊτέ. Έπεφτε με ορμή μέσα στην μάχη και έσωζε ως νοσοκόμος τον έναν στρατιώτη πίσω από τον άλλο. Πριν πάει στην Οκινάουα για τις μάχες των Αμερικανών με τους Ιάπωνες είχε λάβει δύο χάλκινα αστέρια ανδρείας!!! ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ: "Θεέ μου δώσε μου την δύναμη να πάρω και να σώσω έναν ακόμα". Με αυτήν την φράση και την επίκληση στον Θεό ο Ντος, που βρέθηκε στο μέτωπο τον Μάιο του 1945, έπαιρνε πάνω του και κουβαλούσε τον έναν τραυματία πίσω από τον άλλον για να τους κατεβάσει από έναν γκρεμό! Οι δυνάμεις των Ιαπώνων υπερασπίζονταν με μεγάλο πάθος και μαχητικότητα την Οκινάουα, το τελευταίο... οχυρό τους και είχαν προκαλέσει πολλές απώλειες στις ΗΠΑ και τον στρατό τους. Η μάχη της Οκινάουα ήταν το πιο βίαιο, άγριο και θανατηφόρο αιματοκύλισμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο μέτωπο του Ειρηνικού. Οι αμερικανικές απώλειες ανήλθαν σε 65.000 στρατιώτες, περισσότερες απ' όσες σε οποιαδήποτε άλλη μάχη του Πολέμου. Οι Αμερικανοί ήθελαν να καταλάβουν ένα στρατηγικό σημείο, που λεγόταν Χοκσόου Ριτζ. Οι μάχες ήταν τρομερά βίαιες και με απίστευτη αγριότητα. Πολλοί Αμερικανοί τραυματίστηκαν και πέθαναν στην μάχη. Ο Ντος με θάρρος, αυταπάρνηση και μεγάλη γενναιότητα και χρησιμοποιώντας ακόμα και διπλά σχοινιά με ειδικούς κόμπους διέσωσε τουλάχιστον 75 ψυχές στις 5 Μαϊου του 1945. Τους κατέβαζε έναν έναν από την βουνοκορφή (σ.σ. ουσιαστικά ήταν γκρεμός) που ήταν κοντά στο σημείο της μάχης. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του; Δεν σκότωσε ούτε έναν αντίπαλο στρατιώτη από προσωπική πίστη και πεποίθηση. Με την παρουσία του μάλιστα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη των Αμερικανών στην συγκεκριμένη μάχη. Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕ! Τα πράγματα στην μάχη αρχικά δεν πήγαιναν καθόλου καλά για τους Αμερικανούς. Δόθηκε εντολής υποχώρησης. Ο μόνος που έμεινε πίσω ήταν ο Ντος για να περισυλλέξει τραυματίες και να σώσει ζωές, αποφεύγοντας εχθρικά πυρά και μπαίνοντας μέσα σε τάφρους, λάσπες και ακόμα και υπόγειες σπηλιές για να τα καταφέρει. Η μοίρα το έφερε μάλιστα η ημέρα αυτή να πέσει πάνω στην ημέρα που βάση της θρησκείας του έπρεπε να κάθεται. Ο Ντος μάλιστα στην συνέχεια της μάχης και στις επόμενες ημέρες τραυματίστηκε κιόλας από μία χειροβομβίδα Ιαπώνων που έπεσε στα πόδια του και βγήκε μπροστά για να προστατέψει τους συναδέλφους του στρατιώτες. Ειρωνεία της τύχης και της μοίρας; Αρκετοί εξ αυτών ακόμα και ανώτεροι του που τον χλεύαζαν του οφείλουν την ζωή τους, καθώς εκείνος τους έσωσε!!! ΤΟΥ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ: Ο Ντος έγινε ο πρώτος μεγάλος άοπλος ήρωας πολέμου για τους Αμερικανούς. Του δόθηκε η ύψιστη τιμή. Το μετάλλιο τιμής του Κογκρέσου στις 12 Οκτωβρίου του 1945 στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Χάρι Τρούμαν. Πρόκειται για την πιο μεγάλη τιμή για έναν στρατιωτικό. ΟΙ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ: Εκτός από το μετάλλιο τιμής του δόθηκαν δύο χάλκινα αστέρια ανδρείας και τουλάχιστον ακόμα 5 πολύ σπουδαίες διακρίσεις ανδρείας και διάκρισης στην μάχη. Έχουν καταγραφεί και αρκετές άλλες που του δόθηκαν ακόμα και μετά θάνατον. ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΥΜΑΝ: Ο πρόεδρος Τρούμαν τον τίμησε φανερά συγκινημένος. "Το αξίζεις αυτό περισσότερο από κάθε άλλον. Είναι μία τεράστια τιμή για σένα. Αυτή τιμή ξεπερνάει το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ", του είχε πει. Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗ: Η Ντόροθι Ντος ήταν - μέχρι τον θάνατό της από αυτοκινητιστικό (σ.σ. 1920 - 1991) - η μεγάλη του αγάπη, η γυναίκα του και το στήριγμά του. Έκαναν μαζί έναν γιο. Η ίδια είχε πει ότι ήταν ο πρώτος και μοναδικός άνδρας που φίλησε και λάτρεψε. Η Ντόροθι ήταν νοσοκόμα και ένας βασικός λόγος που ο Ντέσμοντ ήθελε τόσο να υπηρετήσει ως στρατιωτικός νοσοκόμος. Η 2η σύντροφος και σύζυγός του ήταν η Φράνσις Μέι Ντος, που απεβίωσε το 2009. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ: Προτού αποστρατευθεί τιμητικά το 1946 ο Ντος προσεβλήθη από φυματίωση. Η ασθένειά του τον κατέβαλλε τελικά σε ηλικία 87 ετών. Είχε και άλλα προβλήματα από τους τραυματισμούς του από τον πόλεμο αλλά μετά από επεμβάσεις και μεγάλη προσπάθεια και επειδή ήταν και γερό.. σκαρί άντεξε για χρόνια. Ο δεκανέας και νοσοκόμος Ντος πέθανε στις 23 Μαρτίου του 2006 και θάφτηκε στο κοιμητήριο Τσατανούγκα στο Τενεσί με τιμές ήρωα ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΣ: Προκειμένου να διατηρηθεί η κληρονομιά και όλα όσα έκανε δημιουργήθηκε το συμβούλιο Ντέσμοντ Ντος. Εκτός από την ταινία που έκανε προς τιμήν του ο Μελ Γκίμπσον με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Άντριου Γκαρφιλντ για τον Ντος γράφτηκαν βιβλία, συγγράμματα και ακόμα και κόμικ. Το συμβούλιο αυτό υπάρχει από το 2000 έως και σήμερα. Η ταινία Το Hacksaw Ridge είναι η πέμπτη κατά σειρά σκηνοθετική εμπειρία του Μελ Γκίμπσον (Braveheart). Πρόκειται για ένα ιστορικό βιογραφικό δράμα που ακολουθεί την αληθινή ιστορία του Ντέσμοντ Ντος, ενός αμερικανού πολίτη, ο οποίος κατατάχθηκε εθελοντικά στον αμερικάνικο στρατό. Αρνήθηκε ωστόσο με κάθε τρόπο να οπλοφορήσει στο πεδίο της μάχης. Κατάφερε να σώσει 75 στρατιώτες υπό άθλιες συνθήκες στην μάχη της Οκινάουα τον Μάιο του 1945. Η συγκεκριμένη μάχη έχει χαρακτηριστεί από τις πιο αιματηρές μάχες κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Για την πράξη του αυτή αλλά και για το ήθος και τη γενναιότητα που υπέδειξε ο Ντέσμοντ Ντος τιμήθηκε με μετάλλιο τιμής από το αμερικάνικο κογκρέσο. Βιρτζίνια. 1920. Το Hacksaw Ridge ξεκινάει κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια του Ντέσμοντ (Άντριου Γκάρφιλντ). Ο πατέρας του είναι βετεράνος του αμερικάνικου στρατού. Έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου και την απώλεια έχει βρει το παυσίπονο του στο αλκοόλ. Συνήθεια που τον κάνει βίαιο πολλές φορές απέναντι στα παιδιά του αλλά και στη γυναίκα του. Η μητέρα ως αντίποδας υποφέρει την όλη κατάσταση προσπαθώντας να διδάξει στα παιδιά τους την ενάρετη ζωή. Πρόκειται για μια βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Σε δεύτερη φάση εστιάζει σε έναν παιδικό καυγά του Ντέσμοντ με τον αδερφό του κατά τον οποίο η ένταση ξεφεύγει με αποτέλεσμα ο πρώτος παραλίγο να σκοτώσει τον δεύτερο. Ο μικρός τότε Ντέσμοντ σοκάρεται από την πράξη του αυτή παραλληλίζοντας τη με την μάχη του Καιν με τον Αβελ. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Ντέσμοντ γίνεται μάρτυρας σε τροχαίο ατύχημα στο οποίο βοηθάει τον τραυματία να σωθεί. Την ίδια στιγμή γνωρίζει στο νοσοκομείο τον έρωτα της ζωής του, την όμορφη νοσοκόμα Ντόροθυ (Τερέσα Πάλμερ). Η γνωριμία τους θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του Ντέσμοντ να γίνει εθελοντής νοσοκόμος στο στρατό. Βγαίνει τελικά στο πεδίο της μάχης και για 82 ολόκληρες ημέρες σώζει άοπλος όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές μπορεί προσπαθώντας να μείνει και ο ίδιος ζωντανός. Γεγονός που αναγνωρίζεται τόσο από τους ανωτέρους του όσο και από τους υπόλοιπους στρατιώτες. Το ψυχογράφημα του πρωταγωνιστή Πως μεγαλώνεις λοιπόν σε ένα σπίτι που ο ένας γονιός θεωρεί την βία αμαρτία και ο άλλος ξέσπασμα; Με μια προσεκτικότερη ματιά θα αντιληφθούμε πως ο Ντέσμοντ αποστρεφόταν την βία επειδή ακριβώς ήταν και ο ίδιος οξύθυμος από παιδί ακόμα. Τα βίαια ξεσπάσματα του όμως ερχόταν σε ρήξη με την ηθική που είχε διαμορφώσει τόσο λόγω του ήδη βίαιου πατέρα του όσο και λόγω του θρησκευτικού του προσανατολισμού. Μπορούσε να γίνει βίαιος ανά πάσα στιγμή όπως μας δηλώνουν οι σκηνές πάλης με τον μικρότερο αδερφό του και αργότερα στην εφηβεία με τον πατέρα του, τον οποίο μάλιστα βλέπουμε να απειλεί με όπλο ώστε να γλιτώσει τη μητέρα του από έναν ακόμα καυγά. Κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης του στο στρατό επίσης αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε συμμετοχή του διαδικασίες οπλοφορίας. Ακόμα και όταν δέχεται σωματική επίθεση από τους υπόλοιπους στρατιώτες ο ίδιος όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται αλλά αρνείται και να τους ”καρφώσει” σε κάποιον ανώτερο τους. Στο πεδίο της μάχης βρίσκεται μονίμως στην πρώτη γραμμή σώζοντας με τα ίδια του τα χέρια 75 στρατιώτες ακόμα και όταν φαινόταν πως κάθε ελπίδα είχε χαθεί. Μας αποδεικνύει τελικά πως η γενναιότητα μετριέται με το να είσαι παρών όταν οι άλλοι χρειάζονται και με τον να μην εγκαταλείπεις το όραμα σου τη στιγμή που όλοι το αποδοκιμάζουν. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και το National Board of Review, το τοποθέτησαν ανάμεσα στις 10 Καλύτερες Ταινίες του 2016. Έλαβε πολλά βραβεία και πολλές υποψηφιότητες: Στην 89η Τελετή της Αμερικανικής Ακαδημίας θα είναι υποψήφιο για 6 Όσκαρ, κερδίζοντας 2, Μοντάζ: Τζον Γκίλμπερτ και Ηχητικό Μιξάζ:Hacksaw Ridge για τους Κέβιν Ο’ Κόνελ, Αντι Ράιτ, Ρόμπερτ Μακένζι, Πίτερ Γκρέις. Θα είναι, επίσης, υποψήφιο για 3 Χρυσές Σφαίρες. Επίσης, είχε πολλές υποψηφιότητες και στα AACTA Awards, κερδίζοντας στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Α' Ανδρικού Ρόλου και Β' Ανδρικού Ρόλου Τον χαρακτηρίζει μια απίστευτη σωματική ενέργεια που φάνηκε από την αρχή, όταν υποδύθηκε τον ήρωα της τριλογίας «Mad Max» (1979-1985), αλλά και στη σειρά των ταινιών δράσης «Φονικό όπλο» από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν προχώρησε στη σκηνοθεσία και καθιερώθηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης με την πολυβραβευμένη «Braveheart» (1995). Για το Χόλιγουντ η σκηνοθεσία αυτή σημάδεψε μια επιστροφή στον επικό κινηματογράφο, ενώ για τον Μελ Γκίμπσον... την ολοκλήρωση. Πιστός καθολικός, με ένα θρησκευτικό πάθος που γι' αυτόν μπορεί να εκφραστεί απόλυτα μόνο μέσα από την υπέρβαση του μαρτυρίου, συνέχισε να σκηνοθετεί έπη –«Τα Πάθη του Χριστού» (2004), «Αpocalypto» (2006) και το τελευταίο «Αντιρρησίας συνείδησης» («Hacksaw Ridge», 2016). Οι θεματικές επιλογές του αλλά και η τολμηρή σκηνοθεσία φανερώνουν αυτό που τον συγκινεί περισσότερο από κάθε τι άλλο: τον ηρωισμό σε καταστάσεις απάνθρωπης βίας. Παρασύροντας τον θεατή σε μια ωμή και άγρια απεικόνιση μιας ιστορικής πραγματικότητας, αφαιρώντας του κάθε αίσθηση μέτρου ή γλυκύτητας, τον σπρώχνει να βιώσει μαζί με τους χαρακτήρες πρώτα τον πόνο και μετά την υπέρβαση. Γιατί η βία δεν είναι αυτοσκοπός, όσο κι αν έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Όπως ο Χριστός του Γκίμπσον δεν υπόκειται σε απάνθρωπα βασανιστήρια μόνο για την επίκληση του οίκτου μας, έτσι και ο νεαρός ήρωας του «Αντιρρησία συνείδησης» πλησιάζει την πνευματική ολοκλήρωση αβοήθητος, ενάντια σε μια γιγαντιαία ορμή βαρβαρότητας. Έχοντας κατακριθεί για αντισημιτισμό και βίαια επεισόδια στην ιδιωτική του ζωή, ο Γκίμπσον επανήλθε έπειτα από αρκετά χρόνια στο φως της δημοσιότητας με τον «Αντιρρησία συνείδησης», που βασίζεται σε βιβλίο (το σενάριο γράφτηκε από τους Αντριου Νάιτ και Ρόμπερτ Σένκαν) και στην αληθινή ιστορία του Ντέσμοντ Ντος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος προσχώρησε στον αμερικανικό στρατό ως αντιρρησίας συνείδησης, χωρίς να κρατά όπλο, σώζοντας ωστόσο πολλές ζωές στη μάχη της Οκινάουα και, τέλος, τιμήθηκε με μετάλλιο. Η ταινία είναι τώρα υποψήφια για έξι Οσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού Ρόλου (Αντριου Γκάρφιλντ), Μοντάζ, Ήχου και Ηχητικού Μοντάζ. - Πώς και δεν ανακάλυψε την ιστορία του Ντέσμοντ Ντος νωρίτερα το Χόλιγουντ; Ο Ντέσμοντ είχε μια πολύ κλειστή ιδιωτική ζωή. Δεν ήθελε να γίνει ταινία γι' αυτόν, ούτε ο ίδιος πήγε ποτέ στο σινεμά. Στην ταινία τον δείχνουμε να πηγαίνει σινεμά με την κοπέλα του και μετέπειτα γυναίκα του Ντόροθι (την ερμηνεύει η Τερέσα Πάλμερ), αλλά στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι έγινε κάτι τέτοιο. Το Χόλιγουντ προσπάθησε να πάρει τα δικαιώματα το 1948 από τον Ντέσμοντ, αλλά συνάντησε την άρνησή του. Μόνο όταν μεγάλωσε, αποφάσισε να δώσει τα δικαιώματα στην Εκκλησία του επιτρέποντάς τους, υπό ορισμένες συνθήκες, να γίνει η ταινία, επειδή πίστευε ότι η ιστορία του μπορεί να εμπνεύσει κι άλλους. - Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας αποτελείται από πολύπλοκες πολεμικές σκηνές. Πείτε μας για τις δυσκολίες που συναντήσατε στο γύρισμα. Η ταινία γυρίστηκε σ’ έναν σχετικά μικρό χώρο 100χ75 μέτρα. Είχαμε όμως δυο μηχανές που φυσούσαν μη τοξικό καπνό δημιουργώντας τεράστια νέφη ομίχλης και έτσι δεν έβλεπες τίποτα. Βοήθησε στη δημιουργία της ατμόσφαιρας του πεδίου μάχης. Όταν πρέπει να αναπαριστάς εκρήξεις και πυροβολισμούς, ο βαθμός της δυσκολίας ανεβαίνει σε σχέση με το γύρισμα μιας μεσαιωνικής μάχης όπου ο πολεμιστής μάχεται σώμα με σώμα και με αιχμηρά όπλα. Αυξάνονται οι τεχνικές απαιτήσεις. Εκτός απ’ αυτό, είχα έναν προϋπολογισμό περίπου 20% μειωμένο από αυτόν του «Braveheart» πριν από 20 χρόνια και τον μισό χρόνο για να ολοκληρωθεί το γύρισμα. Το κλίμα της κινηματογραφικής παραγωγής έχει αλλάξει πια. Έπρεπε, λοιπόν, να κάνω το καλύτερο που μπορούσα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. - Σας προσέλκυσε η ταινία λόγω της πνευματικής της διάστασης; Νομίζω ότι ο βασικός πόλος έλξης δεν ήταν το πολεμικό κομμάτι αλλά η ιστορία αγάπης. Η αγάπη και η άρνηση να χτυπήσεις τον αδελφό σου. Η αγάπη που σε κάνει να προσφέρεις τη ζωή σου για κάποιον άλλον. Πρόκειται για έναν σοφό άνθρωπο, αποφασισμένο να έχει έναν διαφορετικό ρυθμό στη ζωή του σαν τον σολομό που πορεύεται αντίθετα στο ρεύμα, καταδιωκόμενος για τις πεποιθήσεις του, αντίθετα στo κύμα του πολέμου, της βίας, τις συμβατικές απόψεις. Ταυτόχρονα, μέσα στην κόλαση του πολέμου, όταν οι περισσότεροι άνδρες κατεβαίνουν στο επίπεδο των ζώων, αυτός ανακαλύπτει την πνευματικότητα και είναι ικανός να δείξει αγάπη. Αυτό με τράβηξε, ότι υπερέβη την κατάσταση γύρω του με τρόπο ηρωικό. Και ήταν αγνή η ανάγκη του, η επιθυμία του να σώσει ζωές ακριβώς στο σημείο όπου αφαιρούνται ζωές. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ηρωισμός για μένα. - Τα κατορθώματα του Ντέσμοντ μοιάζουν εξωπραγματικά... Είναι εξωπραγματικά. Ποιος θα μπορούσε να σώζει έναν άνθρωπο κάθε δέκα λεπτά; Δεν έτρωγε, δεν έπινε, κατάφερε ωστόσο να κάνει αυτά που έκανε. Σίγουρα κάτι άλλο συνέβαινε... Κι ήταν ταπεινός άνθρωπος. Αυτή είναι η ουσία της μετριοφροσύνης. Δεν μπορείς να είσαι μετριόφρων αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι πιο μεγάλο από σένα. - Ποια είναι η σημασία της αγάπης για σας; Η αγάπη δεν έχει να κάνει με την αρέσκεια. Μπορεί να μη σ' αρέσει κάποιος αλλά έχεις υποχρέωση να τον αγαπάς. Αυτό είναι όλο. Να αγαπάς τους πάντες αν έχεις τη δύναμη. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν κάνεις τίποτα που μπορεί να βλάψει τον άλλον, χωρίς όμως να αφήνεις τους άλλους να σε εκμεταλλεύονται. Τελικά, δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι θα πει αγάπη... Θα σας πω την επόμενη εβδομάδα (γέλια). Ο πρωταγωνιστής σας αντλεί δύναμη από την πίστη και την αγάπη για τον άλλον αλλά και την αγάπη για την πατρίδα του. Σήμερα όμως η πολιτική και η οικονομία έχουν διαστρεβλωθεί τόσο πολύ που, γι' αυτούς που σκέφτονται, ακόμα κι αν το θέλουν, δεν είναι το ίδιο εύκολο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον στρατό. Θα θέλατε να πείτε κάτι γι' αυτό; Όλοι πρέπει να μισούμε τον πόλεμο. Δυστυχώς όμως είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής, και θα υπάρχει μέχρι το τέλος. Μισούμε και αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και κάθε 30 ή 40 χρόνια μας κατατροπώνει αλλά περνούν μια-δυο γενιές και πάλι αρχίζουμε ξεχνώντας τα παλιά. Να μισείς τον πόλεμο, λοιπόν, αλλά να αγαπάς τον άνδρα και τη γυναίκα που πάνε να πολεμήσουν. - Ποιο, θα λέγατε, είναι το όπλο σας στη ζωή; Ο κινηματογράφος και η αφήγηση σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις μερικά πράγματα. Μπορείς να συγκινήσεις, να εμπνεύσεις, να χαροποιήσεις ή να λυπήσεις, ίσως και όλα αυτά μαζί. Με την αφήγηση πρέπει να πετύχεις τρία πράγματα: να διασκεδάσεις, να εκπαιδεύσεις και να αναπτερώσεις το ηθικό. Αν πετύχεις το ένα, ισχύει, τα δύο, καλύτερα, και τα τρία, ακόμα καλύτερα. Όταν σκηνοθετώ, στοχεύω και στα τρία. - Υπάρχει κάτι που δεν θα επιτρέπατε ποτέ στον εαυτό σας να πράξει; Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να σκοτώσω, ακόμα κι αν ήμουν σε πόλεμο. - Βλέπετε την ταινία ως την επιστροφή σας ύστερα από μια περίοδο ησυχίας; Δεν ξέρω αν πρόκειται για επιστροφή, με κάνει όμως να αισθάνομαι καλά. Είχα καιρό να σκηνοθετήσω αλλά... δεν ξεχνάς να κάνεις ποδήλατο. Γενικά σε προσέχουν περισσότερο αν κάνεις μια ιστορία με «πλαστικούς» ήρωες, όχι αληθινούς. Ωστόσο, δεν σταμάτησα ποτέ να εργάζομαι, να γράφω και να αναπτύσσω σενάρια. Συνήθως οι παραγωγοί δεν ήταν πολύ πρόθυμοι να με στηρίξουν σε πράγματα που ήθελα να κάνω και συνήθιζα να βάζω το χέρι στην τσέπη. Η διακοπή μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν θέλω πια να απορροφώ όλο το ρίσκο. Φυσικά παίζω ρόλους όταν τυχαίνει... Στο μεταξύ, κατάφερα να τελειοποιήσω την τεχνική του ψαρέματος, να ασχοληθώ με τα παιδιά μου και με τον εαυτό μου. Η στασιμότητα μας πάει πίσω. Πρέπει να προχωρούμε πάντα και να προσπαθούμε να προοδεύσουμε δουλεύοντας με τον εαυτό μας όπως επεξεργαζόμαστε έναν χαρακτήρα. Επειδή έχω δουλέψει με τον εαυτό μου αισθάνομαι καλά, υγιής και τυχερός που έκανα μια ταινία σαν κι αυτήν. - Νιώθετε την ανάγκη να σκηνοθετείτε; Σας λείπει η κάμερα όταν δεν κάνετε ταινία; Η δουλειά μου είναι η αφήγηση. Αν δεν μπορώ να την κάνω με τον έναν τρόπο θα την κάνω με τον άλλο. Λέγοντας μια ιστορία σε παιδιά σε κάποιο σχολείο, γράφοντας ή ακόμα και μαγειρεύοντας. Η δημιουργική ανάγκη βρίσκει τρόπους να εκφράζεται και να σε κρατά μακριά από τη «φυλακή». - Νοσταλγείτε τις μέρες της θητείας σας ως jeune premier; Δεν νοσταλγώ καθόλου την πίεση που συνοδεύει αυτήν την ταμπέλα. Αυτό που με απασχολεί είναι η ολοκλήρωση της δημιουργικής μου ζωής. Δεν με απασχολεί η δημοσιότητα. - Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με μια λέξη; Ευγνώμων, πιστεύω... Είναι κάτι που προσπαθώ να θυμάμαι κάθε μέρα. Γράφει ο George James Πηγές: -Ηρωας πολέμου χωρίς όπλο! -Hacksaw Ridge: Η αληθινή ιστορία του Ντέσμοντ Ντος -«Δεν θα μπορούσα να σκοτώσω, ακόμα κι αν ήμουν σε πόλεμο»