«Ήρθης προς φως άδυτον μεταχωρήσασα. Έλιπες δε τοις σε μακαρίζουσιν, αντί του σώματός σου Αγνή, την τιμίαν Ζώνην».

«Ο υιός του μεγάλου Θεοδοσίου Αρκάδιος, αφού πήρε την τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου από τα Ιεροσόλυμα, που φυλασσόταν εκεί μέχρι τότε, μαζί με την τιμία εσθήτα, από κάποια παρθένο γυναίκα, και την έφερε στην Κωνσταντινούπολη, την κατέθεσε σε λαμπρή θήκη, την οποία ονόμασε Αγία Σορό. Πέρασαν από τότε τριακόσια δέκα χρόνια και ο Λέων ο βασιλιάς άνοιξε την Αγία αυτή Σορό, για χάρη της συζύγου του Ζωής, που ενοχλείτο από ακάθαρτο πνεύμα και που είχε γίνει άξια θείας οπτασίας, ότι, αν βάλουν την τιμία Ζώνη πάνω της, θα θεραπευτεί. Βρέθηκε λοιπόν η τιμία Ζώνη να λάμπει, σαν να μόλις είχε υφανθεί, και να έχει σφραγίδα με χρυσή βούλλα και κωδίκελλο (δηλαδή σύντομο υπόμνημα), που έλεγε με λεπτομέρεια τον χρόνο, την ινδικτιώνα και την ημέρα, κατά την οποία προσκομίσθηκε η αγία Ζώνη στην Κωνσταντινούπολη, και πώς τοποθετήθηκε μέσα στη θήκη από τα χέρια του βασιλιά, η οποία σφραγίστηκε από αυτόν. Αυτήν (την τιμία Ζώνη) τότε ο βασιλιάς Λέων την ασπάστηκε και διά της χειρός του Πατριάρχη εκείνης της εποχής, την άπλωσε πάνω από τη βασίλισσα, οπότε και η Αγία Ζώνη την ελευθέρωσε από το νόσημά της. Τότε όλοι, αφού δόξασαν τον Σωτήρα Χριστό και απέδωσαν ευχαριστήριους ύμνους στην Πάναγνο Μητέρα Του, κατέθεσαν την αγία Ζώνη στην Αγία Σορό, στην οποία και προϋπήρχε». Ο μήνας Αύγουστος είναι πράγματι ο μήνας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όχι μόνον γιατί καταυγάζεται από την ένδοξη Κοίμηση και Μετάστασή Της στα χέρια του Κυρίου και Θεού της, αλλά και για την εορτή της καταθέσεως της τιμίας Ζώνης της. Οι δύο αυτές εορτές, οι οποίες σφραγίζουν τον μήνα, η μεν πρώτη το πρώτο ήμισυ (15 Αυγούστου), η δε δεύτερη το δεύτερο (31 Αυγούστου), δεν θεωρούνται ξεχωριστά από την Εκκλησία μας, αλλά συνάπτοντα και συν- ορώνται ως κάτι το ενιαίο. Και διότι αναφέρονται και οι δύο στο πάντιμο πρόσωπο της Θεοτόκου, και διότι η δεύτερη, μολονότι επιφανειακά είναι κάτι διαφορετικό από την Κοίμηση, αποτελεί επιβεβαίωση της πίστεως της Εκκλησίας για τη συνεχή παρουσία της Παναγίας στον κόσμο μας, ως σκέπης, προστασίας και ασφάλειάς μας. Με άλλα λόγια, ό,τι εξαγγέλλει το απολυτίκιο της Κοιμήσεως: «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε», το βλέπουμε να πραγματοποιείται στη σημερινή εορτή: η Παναγία μας μάς άφησε τη Ζώνη της και την εσθήτα της, ως μία αδιάκοπη υπενθύμισή της, αλλά και αισθητή παρουσία της μέσα από δικά της αντικείμενα. Η παραπάνω εκτίμηση της συν-όρασης των δύο εορτών, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο της υπόσχεσης και της υλοποίησης, δεν είναι αυθαίρετη ούτε καρπός ενός αφαιρετικού συλλογισμού. Συνιστά πεποίθηση της Εκκλησίας, η οποία το ζει και το υμνολογεί στην ακολουθία της ημέρας (ωδή δ΄): «Ήρθης προς φως άδυτον μεταχωρήσασα. Έλιπες δε τοις σε μακαρίζουσιν, αντί του σώματός σου Αγνή, την τιμίαν Ζώνην». Δηλαδή: Αναχώρησες από τον κόσμο αυτό και ανέβηκες (με την κοίμησή σου) στο παντοτινό φως (της Βασιλείας του Υιού σου), Αγνή, άφησες όμως σε μας που σε μακαρίζουμε, αντί του σώματός σου, την τιμία (σου) Ζώνη. Και αλλού (ωδή ζ΄ ): «Η πάντων βασίλισσα προς ουρανίους σκηνάς απαίρουσα, καταλέλοιπεν όλβον, τη βασιλίδι πασών των πόλεων, την ταύτης Ζώνην». Δηλαδή: Η βασίλισσα όλων (η Θεοτόκος), καθώς ανέρχεται στις ουράνιες σκηνές, άφησε θησαυρό στη βασίλισσα των πόλεων (την Κωνσταντινούπολη), τη Ζώνη της. Ποια η αιτία της σχεδόν ταυτίσεως της Ζώνης (αλλά και της εσθήτος) της Παναγίας με την ίδια την Παναγία; Βεβαίως, κατά πρώτον, το γεγονός ότι την φορούσε Εκείνη, η οποία είχε τόση χάρη και περίσσια χάρης Θεού, ώστε μεταγγιζόταν η χάρη αυτή και στα ρούχα της και σε όλα τα αντικείμενά της. «Την τιμίαν σου Ζώνην, τιμητικώς άπαντες…περιπτυσσόμεθα, τιμήν υπάρχουσαν, πάντων πιστών, Θεοτόκε, ως τω υπερτίμω σοτυ, ψαύσασα σώματι». Όλοι ανεξαιρέτως αγκαλιάζουμε με τιμή την τιμία σου Ζώνη, που είναι η τιμή όλων των πιστών, διότι άγγιξε το υπέρτιμο σώμα σου. «Τιμήσωμεν οι πιστοί, ως συναφείας προς Θεόν σύνδεσμον, την της Αγνής σήμερον Ζώνην, και πιστώς προσκυνήσωμεν». Ας τιμήσουμε σήμερα οι πιστοί τη Ζώνη της Αγνής (Θεοτόκου), σαν σύνδεσμο σχέσεως προς τον Θεό, και ας την προσκυνήσουμε με πίστη. Κι είναι γνωστή η διδασκαλία της Εκκλησίας μας επ’ αυτού: τα υλικά πράγματα αγιάζονται από τον άγιο που τα έχει – κάτι που δικαιολογεί τη γενική τιμή των αντικειμένων όλων των αγίων, πολύ περισσότερο των ιερών λειψάνων τους – όπως το επισημαίνουμε μεταξύ των άλλων και στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, κατά την οποία και τα ενδύματά Του έλαμψαν κι έγιναν πιο λευκά και από το χιόνι, αλλά και σε άλλα περιστατικά από την αγία ζωή Του, που και το άγγιγμα των ενδυμάτων Του έφερε ως αποτέλεσμα τη θεραπεία από όλες τις ασθένειες (π.χ. το περιστατικό με την αιμορροούσα γυναίκα). Κι είναι τούτο μία κραυγαλέα διακήρυξη του πόσο και η ύλη εξαγιάζεται με τον ερχομό του Χριστού, μετέχοντας και αυτή στη διαδικασία σωτηρίας του ανθρώπου. Πρόκειται για έναν υλισμό της Εκκλησίας, όπως έχει τονιστεί, που υπερβαίνει οποιοδήποτε δυαλισμό που δαιμονοποιεί την ύλη και καταρρίπτει οποιοδήποτε μύθο περί πνευματοκρατίας και ιδεολογίας της χριστιανικής πίστεως. Ο Χριστός σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο, με την ψυχή και το σώμα του, και μαζί με αυτόν ολόκληρη τη δημιουργία. Ο υμνογράφος όμως, ως στόμα της Εκκλησίας, φρίττοντας μπροστά στο μυστήριο που περικλείει, αναφέρει και άλλον λόγο για την τιμή της αγίας Ζώνης, πέραν της ψαύσεως του αγίου σώματος της Παναγίας: την ψαύση, κατά κάποιον τρόπο, και του σώματος του ίδιου του Χριστού. Πώς; Ζωσμένη η Παναγία την εν κυήσει κοιλιά της με τη ζώνη της, έζωνε κατ’ επέκταση και τον Υιό και Θεό της. «Η ση, άχραντε Δέσποινα, σεβασμία και τιμία σορός, Ζώνην κατέχει την αυτόν, τον νομοθέτην εν σοι, συγκατασχούσαν. Φρικτόν το μυστήριον!» Άχραντε Δέσποινα, η σεβάσμια και τίμια σορός σου κατέχει τη Ζώνη σου, η οποία συγκρατούσε τον ίδιο τον νομοθέτη (Θεό) μέσα στη μήτρα σου. Φρίττουμε για το μυστήριο! Γι’ αυτό και ο ποιητής λαμβάνει αφορμή, με την εορτή, για να εξαγγείλει όχι μόνον όλες τις χαρές που προχέονται από τα άγια αντικείμενα της Παναγίας, όπως συνέβη και με τη βασίλισσα Ζωή, αλλά και το ύψος της αγιότητας Εκείνης. Ως καλός θεολόγος μάλιστα και γνώστης όλης της θείας οικονομίας βλέπει στο πρόσωπο της Θεοτόκου να πραγματοποιούνται όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης περί του Ιησού Χριστού ως Λυτρωτή του κόσμου. Η Παναγία δηλαδή αποτελεί Εκείνην την οποία προτυπώνουν, για παράδειγμα, ο Παράδεισος της Εδέμ, η Θεία Νεφέλη που περιέσκεπε τους Ισραηλίτες στην έρημο, η Κιβωτός της Διαθήκης με τις πλάκες του Νόμου, η ράβδος του Ααρών που βλάστησε, η στάμνα με το μάννα. Αλλά και από την άλλη εξαγγέλλει ότι για να δει κανείς και πολύ περισσότερο να γευτεί τις χάρες και τα θαυμάσια που σαν ποταμοί ρέουν από τη Ζώνη της Θεοτόκου, απαιτείται η πίστη του ανθρώπου, ο ένθεος πόθος του για την Παναγία, η διάθεσή του για μετάνοια. «Πιστώς προσκυνήσωμεν» είναι η διαρκής προτροπή του, «η τιμία Ζώνη σου, πανύμνητε, γέγονε μεγίστης εορτής, Θεοτόκε, τοις θερμώς σε ποθούσιν υπόθεσις» είναι η διαπίστωσή του, «φιλίας με δολίας της των παθών, και εχθρού καθ’ εκάστην πειράζοντος…τω σω προσπεφευγότα ελέει διά τάχους, ως συμπαθής Αγνή απάλλαξον» είναι η σεμνή και ταπεινή προσευχή του. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς». π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Μήπως και ὁ Χριστός είναι... ρατσιστής;

Δὲν εἴμαστε ρατσιστές, οὔτε ἔχουμε ξενοφοβία, ἀλλὰ μὲ διάκριση καὶ ἀκακία, προνοοῦμε τὰ τοῦ οἴκου μας. Τό “ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ” πού βλέπουμε κάποιες φορές γραμμένο στούς τοίχους, ἄν σημαίνει ἀδιαφορία, ἀκύρωση καί ἰσοπέδωση τῆς πίστεως καί παραδόσεως τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τότε διαφωνοῦμε. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀγωνιζόμαστε νά φυλάσσουμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοσή μας ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, μεταδίδοντάς την στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ στὶς ἑπόμενες γενεές. Τὸ ὀφείλουμε χάριν εὐγνωμοσύνης στοὺς πατέρες πού μᾶς παρέδωσαν αὐτὰ τὰ Ἅγια σεβάσματα τῆς Θρησκείας μας καὶ τὴν Ὀρθόδοξο ἀνθρωπολογία μας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔκλαψε γιά τήν Ἱερουσαλήμ, ὅταν ἐκείνη ἐπηρεάσθηκε, ἀσώτεψε και ἀλλαξοπίστησε εἰσάγοντας ξένους τρόπους λατρείας, ξένα εἰδωλολατρικά ἤθη και ἔθιμα. Δέν θά μποροῦσε να πεῖ, καί ὡς Θεός μάλιστα πού ἦταν “Ἀφῆστε τα ὅλα ἐλεύθερα, σπᾶστε τά δεσμά τῆς πίστεώς σας, καταργῆστε τίς παραδόσεις σας, σεβασθῆτε τούς ξένους; Μήπως καί ὁ Χριστός ἦταν ρατσιστής; Ὦ τοῦ παραλόγου καί νά τό σκεφθεῖ κανείς! Ἐκεῖνα, λοιπόν, ποὺ λέγονται στὰ media καὶ γράφονται στὰ ἔντυπα περὶ δῆθεν ρατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ σοφιστεῖες, ποὺ ἀποπροσανατολίζουν καὶ δὲν ἅπτονται τοῦ ἀληθινοῦ προβλήματος ποὺ ἀπασχολεῖ σήμερα ὅλους μας. Τὰ σερβίρουν μὲ δόλο οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πολυπολιτισμικότητα προσπαθοῦν νὰ γκετοποιήσουν κάθε γωνιὰ τῆς πατρίδος μας, ὥστε οἱ πολίτες, μαζὶ μὲ τὴν ἀνεργία, τὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀβάσταχτη φορολογία, νὰ νοιώθουν ἀνασφάλεια καί ἀπελπισία, μὲ τελική προοπτικὴ νὰ ὑποταχθοῦν στὴ Νέα Ἐποχὴ μέ τά ὄργανά της. Εἶναι αὐτοί οἱ ἐχθροί, ποὺ ξεδιάντροπα τονίζουν συχνὰ-πυκνά ὅτι ἢ θὰ τὰ δεχτοῦμε ἢ θὰ πεθάνουμε, ἢ θὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε στὴν καταστροφική τους πορεία ἀλλιώς θὰ χάσουμε τὸ τρένο τῆς ζωῆς. Μήπως κι᾿ αὐτό ἀκόμη δέν εἶναι ρατσισμός ἀπ᾿ τήν πλευρά τους; Εἶναι δυστυχῶς ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ξενοψευδοσωτῆρες, ποὺ χωρὶς καμμία αἰδῶ, προβάλλουν τὸν κυνεδισμό, τὴν παιδεραστία, τὴν ἁρπαγὴ καὶ τὴν τοκογλυφία, ὡς πολιτισμὸ καὶ νέο τρόπο ζωῆς. Ταλαίπωροι ἄνθρωποι!!! Ποῦ καταντήσατε!!! Ἔτσι, ἐν τέλει, τίθενται τὰ ἐρωτήματα ποὺ περιμένουν εἰλικρινῆ ἀπάντηση: Φῶς ἢ σκοτάδι; Ἀλήθεια ἢ ψεῦδος; Ἐντιμότητα ἢ ἀτιμία; Ὀρθὴ κριτικὴ σκέψη ἢ ἀνοησία καὶ ἠλιθιότητα; Φιλότιμο ἢ δόλος; Φιλία ἢ λυκοφιλία; Ἐργασία ἢ δουλεία; Ἡ δισχιλιετὴς Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας δίνει μὲ ἀκρίβεια καὶ σαφήνεια τὴν ἀπάντηση. Εὐχόμαστε νὰ τὴν μελετήσουν αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ἀγαποῦν αὐτὸν τὸν τόπο. Ἡ ψυχὴ καὶ ὁ Χριστός, οὔτε πωλοῦνται, οὔτε συλλήζονται καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, τὸν Πολύτιμον Μαργαρίτην, ποὺ εἶναι ἡ πίστις καὶ ἡ παράδοσή μας, δὲν Τὸν πετοῦμε στοὺς κύνες καὶ στοὺς χοίρους. Τελεία καὶ παῦλα.

Αντίο πανέμορφη μου Δαδιά.

Για να καταλάβετε τι έγινε στάχτες και αποκαίδια στον Έβρο. Ένα διαμάντι του τόπο μας και της παγκόσμιας φύσης. Έγκλημα. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το Δάσος της Δαδιάς είναι ένα μοναδικό φυσικό τοπίο με εξαιρετική σημασία για την οικολογία ολόκληρης της Ευρώπης. Εκτείνεται σε 73.000 στρέμματα, σε δύο ζώνες αυστηρής προστασίας, περίπου στο μέσο του νομού Έβρου. Ξεκινάει από τις ανατολικές απολήξεις της οροσειράς της Ροδόπης και φτάνει ανατολικά μέχρι το χωριό της Δαδιάς. Η περιοχή είναι προστατευόμενη από το 1980 και έχει κλίμα μεσογειακό, με στοιχεία ηπειρωτικού, που καθορίζουν οι βόρειοι άνεμοι. Το Δάσος της Δαδιάς είναι ένας πανέμορφος τόπος αναψυχής, όπου μπορεί κανείς να περπατήσει στη φύση και να παρατηρήσει μεγάλο πλήθος ζώων και φυτών. Είναι κυρίως πεδινό, με ημιορεινές μόνο περιοχές που δεν ξεπερνούν τα 600 μέτρα υψόμετρο. Πολλά ρυάκια και ρέματα το διασχίζουν και δίνουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα στο τοπίο, με τις ρεματιές να αυλακώνουν την εικόνα των ομαλών λόφων και των δασών. Πολύ κοντά στο χωριό Δαδιά λειτουργεί Κέντρο Ενημέρωσης για το Δάσος. Αποτελεί την αφετηρία των επισκεπτών για πεζοπορία, καθώς από εκεί ξεκινούν τα σηματοδοτημένα μονοπάτια του Δάσους της Δαδιάς. Η ορνιθοπανίδα του Δάσους της Δαδιάς Η ορνιθοπανίδα του Δάσους της Δαδιάς, και ειδικότερα ο πληθυσμός των αρπακτικών πτηνών, είναι που το κάνουν παγκοσμίως σημαντικό: εδώ απαντώνται 36 από τα 38 είδη αρπακτικών της Ευρώπης, ανάμεσά τους και ο μαυρόγυπας, που ζει πια μόνο εδώ και στην κεντρική Ισπανία. Τα 30 από τα 36 είδη αρπακτικών πτηνών ζουν εδώ μόνιμα και τα υπόλοιπα έρχονται κατά την μετανάστευση. Η αποικία του μαυρόγυπα αριθμεί 90-100 μέλη, μεταξύ των οποίων 20-22 ζευγάρια που αναπαράγονται εδώ. Στο δάσος συγκεντρώνονται και τα τέσσερα είδη γυπών της Ευρώπης, ο μαυρόγυπας, το όρνιο, ο γυπαετός και ο ασπροπάρης – κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού. Βασιλαετοί και θαλασσαετοί είναι δύο ακόμα από τα είδη προς εξαφάνιση που έχουν καταγραφεί στο Δάσος της Δαδιάς. Γεράκια, φιδαετοί, αετογερακίνες, χρυσαετοί, σταυραετοί αλλά και χαλκοκουρούνες, μεσοτσικλιτάρες, λιοστριτσίδες,δρυομυγοχάφτες και ο παρδαλοκεφαλάς, είναι μερικά από τα 219 συνολικά είδη πτηνών του δάσους. Καταφύγιο Άγριας Ζωής Το Δάσος της Δαδιάς είναι σημαντικό καταφύγιο για άγρια ζώα όπως ο λύκος, το τσακάλι και το ζαρκάδι, που μαζί με καφέ αρκούδες, βίδρες, σκίουρους, αγριογούρουνα, αλεπούδες, ασβούς, είναι μερικά από τα 48 είδη θηλαστικών που ζουν εδώ. Έχουν καταγραφεί ακόμη περίπου 40 είδη ερπετών, που αποτελούν την κύρια τροφή των αρπακτικών πτηνών. Το πλήθος της πανίδας που απαντάται στο Δάσος της Δαδιάς σχετίζεται με την ποικιλομορφία του φυσικού περιβάλλοντος: δάση από πεύκα και βελανιδιές, ρεματιές, μικρά αγροκτήματα και βοσκότοποι, ορθοπλαγιές συνθέτουν με άριστο τρόπο ένα ιδανικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη της ζωής. Η χλωρίδα του Δάσους της Δαδιάς Στην χλωρίδα του Δάσους της Δαδιάς, εκτός από μαύρη και τραχεία πεύκη, βρίσκουμε διάφορα είδη βελανιδιάς, σφενδάμια και κατά μήκος των ρεμάτων και των ποταμών ιτιές, λεύκες και πλατάνια. Συναντάμε ακόμη πλούσιους θαμνότοπους, αγριολούλουδα, φουντουκιές κά

Tά μισά δικά σας, τα μισά του Xριστού..!(Από τον βίο του Μητροπολίτη Αυγουστίνου)

Aν θέλετε τώρα ένα άλλο παράδειγμα πολύ ζωηρόν, είναι στην Kοζάνη, την αλησμόνητον Kοζάνη. Hμουν το ‘42, ‘43, ‘44. Ήταν η περίοδος της πείνας. Φοβερά πείνα. H νέα γενεά δεν έχει ιδέαν περί της πείνης, που ενέσκηψε τότε. Tρομερά πείνα. Βγήκε η προφητεία του ἁγίου Kοσμά του Aιτωλού, μιά χούφτα χρυσάφι, μιά χούφτα αλεύρι. Tίς βέρες τους πουλούσανε για ένα κομμάτι ψωμί. Φοβερές εἰκόνες ἔβλεπες τότε. Tρομερά πείνα. Πόσοι πέθαναν από την πείνα; Mισό εκατομμύριο Ἕλληνες, πεντακόσιες χιλιάδες πέθαναν μόνο ἀπό τήν πεῖνα. Aς είναι αιωνία των η μνήμη, μάρτυρες της φυλής. Σ’ αυτή την εποχή βρέθηκα και ‘γώ στην Kοζάνη. Eκεί που μιλοῦσα ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο, μου ‘ρχεται μιά ιδέα. Περίεργον φαινόμενον η ζωή του ιεροκήρυκα. Ἀλλαξα ξαφνικά θέμα. Eίδα το δράμα της Kοζάνης, που ‘χαν συρρεύσει στὴν πόλη 15 χιλιάδες άνθρωποι, πένητες ελεηνοί, στά υπόστεγα, στά προαύλεια, σε τσαντήρια! Πείνα καὶ δυστυχία ὑπῆρχε. Λέω, τώρα, τί να κάνω; Θυμήθηκα και ‘γώ τα λόγια, τα λησμονημένα λόγια του Xριστού. Τα λησμονημένα λόγια τοῦ Χριστοῦ , τί δύναμη ἔχουν! Ἐνθυμήθηκα τον Iωάννη τον Πρόδρομο εκεί πέραν του Iορδάνου ποταμού, εις την έρημον, λαός πολύς, όχλος πολύς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και τον ρωτούσαν, Tί να κάνωμε»; «Tί να κάνετε γιά να σωθείτε; χρειάζεται ένα τους, λέει. «Tί»; «Ὅποιος έχει δυό πουκάμισα, να δίνει το ένα. Kαι όποιος έχει δυό ψωμιά, το ένα. Kαι όποιος έχει ένα ψωμί, το μισό». Aυτά θυμήθηκα, τα λόγια του Iωάννη του Προδρόμου, τα Eυαγγελικά λόγια. Eίπα, λοιπόν, στο τέλος μές στον Ναόν του Aγίου Nικολάου, ενώπιον Kυρίου: «Αυτήν την ώρα μή θεωρήσετε ότι ομιλώ εγώ. Ὁμιλεί ο Άγιος Nικόλαος, ο κήρυξ της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας. Σας παρακαλώ πολύ, τοὺς εἶπα ὅταν θὰ πᾶτε στά σπίτια σας, σας ορκίζω εν ονόματι Iησού του Nαζωραίου του Eσταυρωμένου Θεού, θα ψάξετε το σπίτι σας όλο. Kαι ότι βρήτε, ρεβύθια, φακές, καὶ ὁτιδήποτε τρόφιμα, θα τα χωρήσετε στὴ μέση. Tά μισά δικά σας, τα μισά του Xριστού. Xριστός είναι αυτοί που πεινούν και πεθαίνουν». Eγώ αυτό το λόγο είπα. Nά δώσουν τα μισά καὶ διέλυσα προώρως τὸ κήρυγμα. Tην επομένη μέρα που καθόμουν στο άκρο της πόλεως, ένας συνεργάτης μου αλησμόνητος, ὁ Γεώργιος Παφίλης, ας είναι αιωνία του η μνήμη, έρχεται τρεχάτος. Eκεί που καθόμουν, στο άκρο της πόλεως καὶ μου λέει: «Πάτερ, πάτερ, θαύμα». «Tί θαύμα»; του λέω. «Ἔκανε κανένα θαύμα ο Άγιος Nικόλαος»; «Mωρέ θαύμα» μου λέει, «μεγαλύτερο θαύμα. Έλα να δής». Tρέχω λοιπον, και πάω σ’ ένα μέρος, που είχαμε αποφασίσει να φέρουν τα τρόφιμα. Tί να δώ; Ουρά! ουρά ἀπὸ κόσμο! Όπως σχηματίζονται ουρὲς γιὰ να πάρουν τὰ καρβέλια και τὰ τσιγάρα τους, έτσι σχηματίστηκε μιά ουρά απέραντος. 500, 600, 700 ἄνθρωποι, κρατοῦσαν τὰ σακουλάκια τῆς ἀγάπης. Aπ’ το πρωΐ μέχρι το βράδυ παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, γεμίσαμε μιά αποθήκη. Kαι την άλλη μέρα αρχίσαμε συσσίτιο. Aρχίσαμε μέ 60 πιάτα και φτάσαμε.., το ρυάκιον έγινε Aλιάκμονας! Tό ρυάκιον έγινε ποταμός! Είναι δυνατόν ρυάκιον να γίνει Aλιάκμωνας; Aπό 60, έγινε 8 χιλιάδες πιάτα. Mάλιστα. Ποιός το κατόρθωσε; O λόγος του Θεού. O λόγος του Θεού, το κήρυγμα του Eυαγγελίου. Kαι να μή νομίσετε ότι ομιλώ μόνο για τον εαυτό μου, την περίοδον αυτή και άλλοι κήρυκες του Eυαγγελίου, εκλεκτοί κήρυκες οι οποίοι τώρα δεν υπάρχουνε στην ζωή, συναγωνισταί και συναθληταί εις τον Kύριον, όπως ο πάτερ Λεωνίδας, ο αλησμόνητος Φραγκόπουλος ο Aθανάσιος, εργαζόντανε επάνω στη Mακεδονία και έφτιασαν και αυτοί συσσίτια και έθρεψαν, έθρεψαν λαόν πολύ. O λόγος του Θεού. Βλέπετε, λοιπόν, τί αποτελέσματα έχει ο λόγος του Θεού; Nαί.

Όταν κρατάς ένα chip που ελέγχει "άλλος"είσαι "σκλάβος" ακόμη και "κενό να είναι"

Το οποιοδήποτε micro-chip έχει έναν ρόλο.Προγραμματίζεται για να κάνει μια συγκεκριμένη εργασία.Ξεκάθαρα αυτός που το "ελέγχει" είναι το "αφεντικό". Αν αγοράσεις μια συσκευή με chip,εσύ είσαι το αφεντικό,και η συσκευή στην οποία δίνει εντολές το chip,είναι ο "σκλάβος". Αν βάλεις στον σκύλο σου ένα chip για να μην χαθεί,εσύ είσαι το αφεντικό και το chip ο σκλάβος,που θα παίξει τον ρόλο του για σένα, όταν χαθεί. Πάντοτε όταν υπάρχει chip,υπάρχει και η σχέση "master-slave" (αφεντικό- σκλάβος). Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να θεωρήσουμε πως κάποιος κατέχει τον έλεγχο ενός chip (το οποίο τοποθετείται για έναν σκοπό) και δεν ορίζει μια "εργασία" ή ένα "όριο". Γι' αυτόν τον λόγο και τα chip χρησιμοποιούνται σε αντικείμενα και ζώα.Γιατί δεν έχουν νόηση. Δεν είναι "ελέυθερα"Και κάποιος τα "χειρίζεται". Στην περίπτωση του ανθρώπου τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όταν ο ίδιος προγραμματίζει ένα chip για να κάνει μια εργασία προς όφελος του και το ελέγχει ο ίδιος, είναι οκ. Όμως όταν "κάποιος άλλος" προγραμματίζει ένα chip για έναν άνθρωπο, υπάρχει "κάτι" που αυτός ο κάποιος "ελέγχει". Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βάλεις ένα chip αν δεν θέλεις να "ελέγξεις" ή να θέσεις όρια. Υπάρχουν άπειρες τεχνοτροπίες, να παράξεις πλαστικές κάρτες - ταυτότητες χωρίς chip, και να έχεις ασφαλή αποτελέσματα ταυτοποίησης. Το chip, δεν είναι απαραίτητο για μια ταυτοποίηση. Όμως είναι απαραίτητο για "άλλες εργασίες ελέγχου" από ένα "αφεντικό" σε έναν "σκλάβο". Οπότε τα πράγματα είναι απλά. Όταν κάποιος πάρει ταυτότητα με chip, αποδέχεται κατά έναν τρόπο να γίνει σκλάβος ακόμη και αν οι "αλυσίδες" δεν φαίνονται. Δεν με ενδιαφέρουν οι "φανταστικοί λόγοι" που θέτουν κάποιοι,δεν με νοιάζει αν το είπε ο Παίσιος "να μην την πάρουμε". Όταν κρατάς ένα chip που ελέγχει "άλλος"είσαι "σκλάβος" ακόμη και "κενό να είναι".Γιατί συναινείς στο να πάψεις να είσαι "άνθρωπος". Πράγμα που δυστυχώς αποδεχτήκαμε ήδη με τα "κινητά". Μην αναλώνεστε με πολλά.Μην βρίσκετε "λόγους" να διαφωνείτε. Η ουσία είναι αυτή.Κανείς δεν μπορεί σε "άνθρωπο" να επιβάλει chip αν δεν το δεχτεί ο ίδιος.Έχουν "άλλα σχέδια". Yannis Bakman

Έχετε αναρωτηθεί γιατί τα ποσοστά στις ψυχικές ασθένειες, το άγχος, η ταραχή και η ανησυχία σπάει τα κοντέρ...;

Έχετε αναρωτηθεί γιατί τα ποσοστά στις ψυχικές ασθένειες, το άγχος, η ταραχή και η ανησυχία σπάει τα κοντέρ στις διάφορες ομάδες του πληθυσμού; Έχετε αναρωτηθεί αφού έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα, πώς φτάνουμε στο σημείο να σπάει το στομάχι μας από την αγωνία και το στρεσάρισμα επειδή κάτι πήγε πολύ λάθος; και μάλιστα όσα και να αποκτήσει ο άνθρωπος; Έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν βρίσκουν οι άνθρωποι ησυχία πουθενά; Θέλω την προσοχή σας, προκειμένου να καταλάβετε. Γιατί μόλις θα καταλάβετε τι σας λέω, μόλις συνειδητοποιήσετε την πραγματικότητα, θα λευτερωθείτε: 1. Ο σημερινός άνθρωπος συνήθως(μια μεγάλη πλειοψηφία) δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. 2. Αυτό σημαίνει, πως θεωρεί δεδομένο, ότι τα πάντα εξαρτώνται από την δική του διαχείριση και τις δικές του επιλογές. 3. Όταν κάνει κάποια μικρά σφάλματα, πάλι εσφαλμένα θεωρεί πως μόνος του μπορεί να τα διορθώσει, και πολλές φορές μπορεί να το καταφέρει να τα διορθώσει. 4. Φτάνει όμως κάποια στιγμή που κάποιο σφάλμα, κάποια λάθος κίνηση, κάποια λάθος επιλογή ή στρατηγική, τον οδηγεί σε αυτοεγκλωβισμό, γιατί πολύ απλά είτε δεν ξέρει πώς, είτε δεν μπορεί, δεν έχει διαθέσιμη εφικτή λύση, να διορθώσει κάποιο λάθος... 5. Όταν λοιπόν το λάθος είναι μεγάλο κι επιφέρει μεγάλη φθορά, ταράζεται ο άνθρωπος, μη αποδεχόμενος πως έκανε το λάθος... 6. Δεν μπορεί να αποδεχτεί την πραγματικότητα, είτε γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι για όλους τα λάθη είναι αναπόφευκτα, είτε γιατί δεν θέλει να αποδεχτεί ότι αυτό το πλάνο που είχε στο μυαλό του δεν μπορεί να προχωρήσει βάσει του δικού του σχεδιασμού... 7. Αυτό λοιπόν, στην καλύτερη, συνήθως ρίχνει τους ανθρώπους σε μια μακρά πορεία με αφετηρία την ελαφριά κατάθλιψη... 8. Υπάρχουν κι άλλες επιπτώσεις, οι οποίες διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση, κι από χαρακτήρα σε χαρακτήρα... 9. Όταν λοιπόν φτάσει σε αδιέξοδο ο άνθρωπος, κι έχει εξαντλήσει τις διορθωτικές του κινήσεις, διαφαίνεται στο βάθος η αποτυχία... 10. Κι όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αποτυχία, που μπορεί να επιφέρει μεγάλες συνέπειες για την ζωή του, έχοντας λανθασμένα πιστέψει ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον ίδιο και μόνο, πέφτει αρχικά στην λύπη... 11. Η συνεχόμενη λύπη, επιφέρει εν τέλει την απόγνωση, με την πιο κάτω μορφή: 12. "Είμαι μόνος μου...Δεν έχω βοήθεια από κανέναν...Δεν μπορώ να βρω λύση...Καταστράφηκα...Τι θα κάνω τώρα; Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει να λύσω αυτό το τεράστιο πρόβλημα..." Αυτό ακριβώς, είναι το σημείο στο οποίο η ΝΤΠ, η άλλη πλευρά θέλει να οδηγήσει τις ψυχές. Στην απόγνωση. Ώστε με κάποιες χειρουργικές κινήσεις να δεχθούν οι ψυχές από μόνες τους να παραδοθούν, σε αυτούς που θα έλθουν να τους...σώσουν... ΕΥΤΥΧΩΣ όμως, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ! ΕΥΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Και τι δώρο μας έκανε; ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟ, ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ! Για να μπορούν οι εξουθενωμένες, αδικημένες και ταλαιπωρημένες ψυχές, να έχουν ένα στήριγμα. Να έχουν που να ακουμπήσουν τα προβλήματά τους, ελπίζοντας στην πολυπόθητη λύση του προβλήματος... Είναι ιστορικό πρόσωπο η Παναγία μας, και 100% υπαρκτό. Η απόδειξη βρίσκεται όχι απλά στις Γραφές και τα κείμενα της Ορθοδοξίας, αλλά και: - Σε όλες τις γραφές του Χριστιανισμού, ασχέτως δόγματος! - Στο Κοράνι! - Στα εβραικά επίσημα κείμενα! Τώρα θα μου πείτε, το ότι αναφέρεται ως πρόσωπο στην ιστορία, πώς επιβεβαιώνει όλα αυτά τα όμορφα και γλυκά, όλα αυτά τα θεσπέσια και μοναδικά που αποδίδουμε στην Παναγία μας; Δεν θα πω τίποτ'άλλο. Θα σας παραπέμψω, στα εκατομμύρια των ανθρώπων, που της μίλησαν, που της ζήτησαν βοήθεια, που της διατύπωσαν το αίτημά τους, κι Εκείνη, από την αστείρευτη αγάπη Της για εμάς, από το ατελείωτο έλεός Της για εμάς τους ατελείς, εισάκουσε αυτά τα αιτήματα και τα εκπλήρωσε. Αν λοιπόν, είσαι κι εσύ που πιστεύεις πως δεν υπάρχει κανένας να σε βοηθήσει, μπορώ να σε διαβεβαιώσω, πως κάνεις το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου. Υπάρχει η Παναγία μας, και σε διαβεβαιώ, ένα σου δάκρυ μόνο, είναι αρκετό για να Την συγκινήσει. Αλλά μην ακούς εμένα αν δεν το θέλεις. Βρες τόσα εκατομμύρια κόσμο, που της ζήτησαν βοήθεια, κι από το χείλος του θανάτου, επίστρεψαν στην ζωή, που απλά της άναψαν ένα κεράκι, της πήγαν ένα λουλουδάκι, και την παρακάλεσαν να βοηθήσει... Μπορείς να ξεκινήσεις από τα προβλήματα υγείας που είναι η μεγαλύτερη ομάδα αιτημάτων. Βρες έναν άνθρωπο που να πιστεύει, και να έχει σωθεί με ανεξήγητο τρόπο από τον καρκίνο, ή άλλη ανίατη ασθένεια, ή από αναπηρία, και ζήτησέ του να σου περιγράψει το θαύμα... Θαύματα γίνονται καθημερινά, αυτό σας το υπογράφω. Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε, γιατί κάποτε πιστέψαμε στις δικές μας δυνάμεις, κι αυτοθεωθήκαμε. Χωρίς καλέ μου άνθρωπε να πιστέψεις, θα ζεις στο σκοτάδι. Και μάλιστα, όταν το Φως είναι απολύτως δωρεάν. 500 ονόματα η Παναγία μας έχει, με όποιο και να την καλέσεις σε βοήθεια, αν το κάνεις με ταπείνωση, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε ακούσει. Δεν είστε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι. Γιατί υπάρχει ο Χριστός. Κι ο Χριστός, είναι το Φως. Αλλά το Φως, το γέννησε Μία Γυναίκα, η Μητέρα Του. Η Παναγία μας. Κι αν την δεις σαν Μανούλα, θα ηχήσει μέσα σου αυτό Το Φως της Γαλήνης και της Λύτρωσης, όποιο πρόβλημα κι αν σε ταλανίζει όταν αποφασίσεις να το μοιραστείς μαζί της. Polemarxos Christos Chandras

Εμείς ένα, ναί, λέμε. Ένα βήμα κάνουμε...Τα υπόλοιπα εννέα τα κάνει ο Θεός...

"Eγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει καρπό πολύ· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Aν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται· και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται." Ο Άγιος Εγωισμός τού Θεού,στον οποίο μάς καλεί σε μίμηση Του,αποβάλλοντας τον σαθρό και καταστροφικό εγωισμό τον δικό μας.Στο να γίνουμε δηλαδή, μικροί θεοί,θεάνθρωποι κατά μίμησιν του,θεοί κατά χάριν,σ'αυτήν την πλάση καί την άλλη. Δεν βλέπουμε πως μπορεί να γίνει αυτό σε μας, όμως θα πρέπει να το θέλουμε• αλλοιώς Τον διαψεύδουμε ...απάνω στον συγκλονιστικό λόγοπου μας λέει, ο Χριστός : «Εγώ είπα, ότι θεοί εστέ.» -Εγώ είπα ότι είσαστε θεοί- Αυτή είναι η ακροτάτη συνέπεια,τού να μείνει κανείς προσκολλημένος, κυρίως διά τής Θείας Κοινωνίας,ώς άνθρωπος κλήμα,στην Άμπελο Ιησού Χριστό. ~"Δεν βλέπω Κύριε, πως μπορεί να γίνει αυτό σ'εμένα, όμως θά' θελα." Αυτός είναι, ο Πορφυριακός λόγος, ο λόγος τού Φωκά, και άλλων Αγίων, πάνω στο θέμα. Υπάρχουν βέβαια καί αυτοί,οι ψυχοπαθολογικά δήθεν ταπεινοί, ταπεινολάγνοι• που την ψυχοπαθολογία τους,την μή ευρωστεία τους,το μη θάρρος τους προς τον Θεό,τον -από κακό- (υπάρχει κ καλός) φόβο τους,("η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον" προς τον Θεό εν προκειμένω... αν υπάρχει αγάπη...)τα βαπτίζουν αρετή• καί κατακρίνουν όποια ψυχή, αληθινά ταπεινή, προσπαθεί στ'αλήθεια ν' αγκαλιαστεί και να μείνει κοντά, στον Θεό της. Μία δε επισήμανση είναι απαραίτητο να κάνουμε : Γιά θέωση μιλούν καί οι Ανατολικές πλάνες,"θρησκείες", καθώς καί οι Δυτικές πλάνες"επιστήμες", όπου με έπαρση και αλαζονεία και τύφλωση πολλή, διατείνονται,πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνειθεός από μόνος του. Βλέπε και πρόσφατη Ύβρι -που θα προκαλέσει την Νέμεση, πάντα έτσι γίνεται- τού υγειό-ναζιστή "επιστήμονα" Χαράρι,πώς πάει ο Θεός, δεν τον έχουμε ανάγκη, ούτε ποτέ υπήρξε• τώρα η επιστήμη θα κάνει τον άνθρωπο, θεό... ... Ω τής Βαβέλ ... Ω τής μωρίας, και απύθμενης ηλιθιότητας Η διαφορά στην πραγματικότητα που η δική μας διδασκαλία αποκαλύπτει στην Ανθρωπότητα, είναι πως ο Θεός, είναι που κάνει τον Άνθρωπο θεό. Θεό κατά χάριν. Τού χαρίζει δηλαδή την θέωση, Αυτός,ο κατά φύσιν θεός, που είναι δηλαδή Θεός από την φύση Του. Σ'εμάς, καί στην πραγματικότητα,την πορεία την κάνει ο Θεός. Εμείς ένα, ναί, λέμε. Ένα βήμα κάνουμε. Τα υπόλοιπα εννέα, για την συνάντηση Ανθρώπου και Θεού, τα κάνει ο Θεός. Ένα, ναί... ένα, ναί Κύριε, θέλω......δεν βλέπω πως, αλλά θά' θελα... ένα, ναί... να τού λέει μυστικά μέσα του ο άνθρωπος τού Θεού...... και ο Θεός ξέρει, το πώς την Οδύσσεια ολόκληρη καί τον πόνο τής ζωής τού Ανθρώπου, να τα εξαργυρώσει ως λύτρα και εξετάσεις γιά την θέωση και τον παράδεισο... Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης,ένας τεράστιος Άγιος, 1296-1359,-καί εν πολλοίς άγνωστος-λέει πως δεν νοείται Χριστιανός Ορθόδοξος που να μην βλέπει ως σκοπό και προοπτική τής ζωής του, την θέωση• την ένωση δηλαδή τελικά καί την πραγματοποίηση τού καθ'ομοίωσιν, με τον Θεό Πατέρα. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τίς αγαπολογίες και την ξύλινη γλώσσα, το πλατσούρισμα σε βαλτωμένα, κουραστικά, επιδερμικά, νερά, καί ας νοιώσουμε βαθειά, τον Ωκεανό τού Θεού• το σε τι σκανδαλωδώς έχουμε κληθεί. Καί ας μην ξεχνάμε : Η ζωή δόθηκε άπαξ καί δεν θα αρθεί (δεν θα τελειώσει) ποτέ!

Αμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαίμε

Δεν υπάρχουν σήμερα δάκρυα μετανοίας. Και να μας χτυπάνε, δεν κλαίμε εμείς, με τέτοια κακία που έχουμε.. Αν χάσουμε το φίλο μας ή τη φιλενάδα μας, μπορεί να κλάψουμε. Αν χάσουμε το δικαστήριο ή δεν πετύχαμε την έξωση μπορεί να κλάψουμε. Αμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαίμε.Γιατί πρέπει η Χάρις να μας επισκιάσει για να κλάψουμε.Τα δάκρυα τα δικά μας, δεν είναι δάκρυα μετανοίας που φτάνουν στον Ουρανό και να αντικαταπέμπουν τη Θεία Χάρη. Γι’ αυτό και οι Πατέρες λένε, ότι όσοι έχουν δάκρυα στην προσευχή τους, να προσέχουνε μη τους γελάσει ο σατανάς και πιστέψουν, ότι αυτοί έχουνε δάκρυα και άλλοι δεν έχουνε και πέσουνε εκ των δεξιών και χάσουνε τα δάκρυα. Είναι μεγάλο πράγμα να έχει ο άνθρωπος δάκρυα, αλλά να προέρχονται από ταπεινό φρόνημα και από αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του και ότι είναι έλεος όλο αυτό που του κάνει ο Θεός.. Κάποτε κάποιος μεγάλος εγκληματίας, αποφάσισε να εξομολογηθεί. Και τι δεν του είπε του εξομολόγου! Φοβερά αμαρτήματα! Στην διάρκεια της εξομολόγησης, ο πνευματικός προσεύχονταν μέσα του: – Θεέ μου, έλεγε φώτισέ με! Πώς να του συμπεριφερθώ και τι κανόνα να τον βάλω;. Όταν ο εγκληματίας τελείωσε την εξομολόγηση, του δίνει ο πνευματικός ένα μικρό βαρελάκι και του λέει: – Πήγαινε να γεμίσεις αυτό το βαρελάκι με νερό και όταν το γεμίσεις και μου το φέρεις, τότε οι αμαρτίες σου θα έχουν τακτοποιηθεί! – Με τόσο λίγο κόπο, θα τα τακτοποιήσω όλα αυτά τα αμαρτήματα; Πανεύκολο του φάνηκε αυτό το επιτίμιο του εγκληματία και έτσι το πήρε αμέσως και πήγε σε ένα κοντινό ποταμάκι να το γεμίσει. Όμως παρότι το γέμιζε με νερό, το βαρελάκι παραδόξως δεν γέμιζε! Το εξέτασε να δει αν είναι τρύπιο, αλλά το βαρελάκι ήταν γερό! Ήταν ένα συνηθισμένο βαρελάκι, σαν όλα τα άλλα. Προσπάθησε στην συνέχεια να το γεμίσει, από βρύσες και άλλες πηγές, αλλά τίποτα! Καθημερινώς φρόντιζε, όπου υπήρχε νερό να το γεμίσει, για να πάρει την άφεση των αμαρτιών, αλλά μάταια. Έτσι παιδευόταν για πολλά χρόνια.. Μια μέρα ήρθε πραγματικά στον εαυτόν του. Προβληματιζόταν για ποιό λόγο, να μην μπορεί να γεμίσει το βαρελάκι. Και λέει σε μια στιγμή: – Θεέ μου, τόσο αμαρτωλός είμαι, ώστε οι αμαρτίες μου δεν αφήνουν να γεμίσει αυτό το βαρελάκι; Λέγοντας τα λόγια αυτά με πόνο, του έφυγε ένα δάκρυ από τα μάτια. Το δάκρυ αυτό, έπεσε μέσα στο βαρέλι. Και τότε το βαρέλι, θαυματουργικώς γέμισε! Αρπάζει το βαρελάκι και το πάει κατευθείαν στον γέροντα, για να του δώσει την άφεση. Η μετάνοια που δεν έχει δάκρυα, συντριβή και λύπη, δεν είναι αξιοποιημένη όσο πρέπει. Ο Θεός περίμενε από τον εγκληματία, το δάκρυ της μετανοίας του.Όταν ο άνθρωπος δώσει στην μετάνοιά του ένα δάκρυ, είναι σαν να ξαναβαπτίζεται. Καθαρίζεται και βγαίνει με καινούριο ένδυμα να ξαναντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη του Θεού. Δημήτριος Παναγόπουλος-Ιεροκήρυκας

Η Πολιούχος της Σκιάθου Παναγία Εικονίστρια και η θαυμαστή διάσωση της Σκιάθου από τη θηριωδία των Γερμανών στις 23 Αυγούστου του 1944.

‘’ Ἔδωκας πανάχραντε, τήν σήν εἰκόνα τοῖς δούλοις σου, ἀσφαλές περιτείχισμα. Ἀσπίδα καί θώρακα, καί ἄμαχον ρύστιν, καί φόβητρον μέγα τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, ὠρυομένου οἷαπερ λέοντος, ἠμᾶς καταπιεῖν δεινῶς ὥσπερ στρουθίον παιζόμενον…[1]’’ Με ύμνους σαν και αυτόν ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης διακήρυττε, 20 χρόνια πριν τα φοβερά γεγονότα του Αυγούστου του 1944, τη διαρκή παρουσία της χάριτος του Θεού και της σκέπης της Θεοτόκου στο μικρό νησί της Σκιάθου, το οποίο επέλεξε ως κατοικία της η Παναγία, όταν με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε να λάμπει πλημμυρισμένο από θείο φώς, στα κλαδιά ενός πεύκου, το 1650, το θαυματουργό εικόνισμά της. Η πολιούχος του νησιού, η φρουρός, η σκέπη, το καταφύγιο, η παναγία της Σκιάθου, η Ιερά και θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Εικονιστρίας. 20 χρόνια πριν τον επερχόμενο όλεθρο, όταν ο διηγηματογράφος και ακαδημαϊκός Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο μετέπειτα μοναχός Ανδρόνικος, συνέθεσε το 1924 την ακολουθία της Ευρέσεως της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας της Εικονιστρίας, η οποία καθιερώθηκε να γιορτάζεται ως η δεύτερη μεγάλη εορτή της πολιούχου μας, αφιερωμένη στους ναυτικούς του παλιού καιρού που δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται το χειμώνα, την ημέρα των Εισοδίων, στη μεγάλη πανήγυρη της Κυρίας Θεοτόκου. Όμως η ώρα του πειρασμού δεν άργησε να έρθει. Η Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1940 βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την φιλόδοξη Ιταλία, η οποία λίγο πριν δεχτεί το ηχηρό ‘’όχι’’ από τον Μεταξά και τον Ελληνικό λαό, σε ένα παροξυσμό στρατιωτικής υπεροχής και προκλήσεων, τορπιλίζει το καταδρομικό πλοίο ‘’Έλλη’’, τη στιγμή που απέδιδε τιμές σε μια άλλη Παναγιά του Αιγαίου, την Παναγία της Τήνου, την ημέρα της Κοιμήσεώς της. Για μια ακόμη φορά η Θεοτόκος περιφρούρησε με τη σκέπη της τον πιστό λαό της. Άπειρες οι μαρτυρίες των στρατιωτών, που είδαν την Παναγία να τους ενθαρρύνει την ώρα της μάχης, να τους δίνει κουράγιο και να τους ενισχύει. Άλλοι γλίτωσαν από εχθρικά πυρά, άλλοι σώθηκαν βαριά τραυματισμένοι, ενώ άλλοι τη στιγμή που είχαν εξαντλήσει και τα τελευταία τους τρόφιμα επέζησαν με τροφή την οποία τους παρείχε η Παναγία, με θαυμαστή επέμβασή της[2]. Αλλά και στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, όταν τους Ιταλούς διαδέχθηκαν οι Γερμανοί κατακτητές, οι οποίοι νικηφόροι προέλαυναν στα ελληνικά εδάφη, η Υπεραγία Θεοτόκος, αρωγός και προστάτης των ικετών της, δεν εγκαταλείπει το πιστό λαό της, όπως δεν εγκατέλειψε και το ταπεινό νησί της. Άφθονη η λαδιά, πνιγμένα τα οπωροφόρα δένδρα από τους καρπούς με τα κλαδιά τους να γέρνουν στο έδαφος, πλούσιες οι σοδειές τα χρόνια εκείνα. Όσα στερούσε ο δεινός κατακτητής από το λαό του Θεού, τα παρείχε πλουσιοπάροχα η τροφός της ζωής, η Παναγία η Εικονίστρια. Ωστόσο το πρωινό της 23ης Αυγούστου του 1944, η Σκιάθος έμελε να ζήσει έναν εφιάλτη. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες πριν, η σύλληψη του Γερμανού διοικητή των Βορείων Σποράδων Άντλερ, από το 54 σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πηλίου, κατόπιν εντολής του ΕΑΜ Βόλου, γεγονός που επιβεβαίωσε τους φόβους της τοπικής επιτροπής ΕΑΜ Σκιάθου για αντίποινα από μέρους των Γερμανών[3]. Μόλις κατάπεσε ο θόρυβος και σταμάτησαν να επαγρυπνούν οι ντόπιοι, ισχυρές Γερμανικές δυνάμεις με καταδιώξεις και επιταγμένα σκάφη εισβάλουν στο νησί, με σκοπό να διαπράξουν αντίποινα για την σύλληψη του Άντλερ. Σκοπός τους το ολοκαύτωμα της πόλης της Σκιάθου και η ομαδικές εκτελέσεις όλων των κατοίκων του νησιού. Αρχίζουν ήδη τις συλλήψεις όσων εντοπίζουν μέσα στο χωριό, μιας και οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν καταφύγει στις πλαγιές του νησιού, ενώ ταυτόχρονα πυρπολούν από στεριά και θάλασσα το χωριό. Σε λίγο η φωτιά είχε εξαπλωθεί και δεν ξεχώριζε τίποτα, ούτε κι αυτός ο ήλιος, όπως μας πληροφορεί ένας αυτόπτης μάρτυρας[4]. Η φωτιά δυναμώνει όλο και περισσότερο που μέχρι το βράδυ έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της πόλεως. Καίγονται ολοσχερώς περί τα διακόσια σπίτια. Οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν με σκοπό να καλέσουν ενισχύσεις από το Βόλο, ώστε να χτενίσουν τη Σκιάθο και να μη μείνει κανείς ζωντανός. Το προηγούμενο βράδυ, πολλοί κατέφυγαν στο παλαιό μοναστηράκι της Παναγίας της Κεχριάς, για να γιορτάσουν τα εννιάμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και να παρακαλέσουν την Θεοτόκο να τους βοηθήσει. Όμως τη χαρά διαδέχθηκε η λύπη, την ελπίδα κάλυψε το σκοτάδι. Έντρομοι όσοι γλίτωσαν από τη σύλληψη και την πυρκαγιά κοιτούν την πόλη που καίγεται και ζητούν το έλεος της Παναγίας, Κλαιν απαρηγόρητοι και ζητούν τις μεσιτείες της στον Υιό της για τη σωτηρία τους. Και ιδού, η Παναγία η Εικονίστρια, η μητέρα των Χριστιανών, δεν άργησε να απαντήσει στις προσευχές των πενήτων της. Ενώ όλα έδειχναν ότι δεν υπάρχει σωτηρία η Θεοτόκος δεν διέψευσε τις ικεσίες των δούλων της. Ενώ ο ήλιος έδυε πίσω από τους πυκνούς καπνούς της κατά τα άλλα αίθριας και ζεστής εκείνης αποφράδας ημέρας, έξαφνα, εμφανίστηκαν μαύρα πυκνά σύννεφα, που σκέπασαν τον ουρανό. Ισχυρή καταιγίδα ξέσπασε, που σε λίγα λεπτά πλημμύρισαν τα πάντα. Η δυνατή νεροποντή διήρκεσε όλο το βράδυ και κατέσβεσε την πυρκαγιά, προτού καταστρέψει τα πάντα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Την επόμενη μέρα ο καιρός επιδεινώθηκε ραγδαία με ισχυρούς, ψυχρούς και βροχερούς ανέμους επί οκτώ ημέρες, φαινόμενο ασυνήθιστο για την εποχή. Άρχισε να φυσά ισχυρός Γρεγολεβάντε, ο οποίος φρεσκάριζε ολοένα και περισσότερο. Η τρικυμία που επικράτησε εμπόδισε τα γερμανικά καταδρομικά και επίτακτα καΐκια να προσεγγίσουν στο νησί. Ταυτόχρονα ξεκίνησε η κατάρρευση της Γερμανίας, ματαιώνοντας διαπαντός τα αιμοδιψή σχέδιά τους[5]. Όπως και άλλοτε, έτσι και τώρα, η Παναγία η Εικονίστρια, στην οποία όλο το νησί απέδωσε το θαύμα, επιβεβαίωσε τα όσα έγραψε στους ύμνος του ο Μωραϊτίδης, ο οποίος σε ένα τροπάριο της τετάρτης Ωδής του Κανόνα της, παρακαλεί την Θεοτόκο να εμφανίσει τη θεία χάρη της και με την λάμψη της να αποδιώξει τον τύραννο εχθρό. ‘’… Ἐν ὥρᾳ θλίψεως… ἐμφάνηθι, καί λάμψει τῆς εἰκόνος σου, ἐξελοῦ τῆς τυραννίδος’’[6]. Μα το μεγαλύτερο θαύμα υπήρξε ένα και μοναδικό. Μέσα σε εκείνη την παραζάλη, το πρωινό της 23ης Αυγούστου, το χωριό είχε εξ ολοκλήρου παραδοθεί στις φλόγες. Όσα σπίτια γλίτωσαν από την επέλαση της φωτιάς, δεν γλίτωσαν από το πλιάτσικο στο οποίο γερμανοί στρατιώτες και έλληνες καταδότες επιδίδονταν χωρίς ενδοιασμούς. Οι φλόγες από τα διπλανά σπίτια έγλυφαν το Μητροπολιτικό Ναό των Τριών Ιεραρχών, στον οποίο φυλάσσεται μέχρι σήμερα η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Εικονίστριας. Την ώρα που όλοι έντρομοι έτρεχαν να γλιτώσουν από τον όλεθρο, κανείς δεν σκέφτηκε να φυγαδεύσει την Ιερά Εικόνα, το μεγαλύτερο κειμήλιο του νησιού. Και όμως παρέμεινε απείραχτη στο θρόνο της, όπως απείραχτος έμεινε και ο Ναός της, στον οποίο σήμερα αναπέμπουμε ευχαριστηρίους δεήσεις, και δοξολογίες, για την διάσωση της πόλεως και τα θαυμαστά ‘‘ξένα και τεράστια’’ που η Θεοτόκος χάρισε και χαρίζει μέχρι σήμερα σε όσους την επικαλούνται με ευλάβεια και πίστη[7] Και μαζί με τον υμνωδό της, τον άλλο Αλέξανδρο, τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, ψάλλουμε: ‘‘ Ἐλέους τήν χάριν σου Παρθένε καί σκέπης ἰσχύν τήν κραταιάν, οὐ σιωπῶμεν πώποτε κηρύττομεν τοῖς πέρασιν, ὅτι κινδύνων ἔσωσας, πολλῶν ἡμᾶς Εἰκονίστρια’’[8].

Κάθε Αὔγουστο λοιπόν τό Ἔθνος δένεται καί συναρμολογεῖται ἐκ νέου.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ὑπερηφάνειας: Ὅταν μιλοῦμε γι’ αὐτές, ξέρουμε τί ἀκριβῶς σημαίνουν. Διαρκοῦν συνήθως μερικές ὧρες καί διοργανώνονται στά ἀστικά κέντρα ἀπό μέλη συγκεκριμένης κοινότητας. Τά ὁποῖα προσπαθοῦν νά τραβήξουν τήν προσοχή γιά νά διαφημίσουν τήν ταυτότητά τους. Ὑπάρχουν ὅμως κι ἄλλες παρελάσεις ὑπερηφάνειας. Οἱ ὁποῖες διαρκοῦν σχεδόν ἕνα μῆνα. Πραγματοποιοῦνται στήν ἄλλη Ἑλλάδα. Καί εἶναι σιωπηρές. Δέν τραβοῦν τήν προσοχή, γιατί θεωροῦνται συνηθισμένες. Δέν μεταδίδονται τηλεοπτικῶς. Δέν πᾶνε πρέσβεις καί ὑπουργοί σέ αὐτές. Μόνον ὁ ἁπλός λαός. Ὁ ὁποῖος θέλει ἁπλῶς νά ἐπιβεβαιώσει τήν ταυτότητά του. Ὄχι νά προκαλέσει. Κι ὅμως σ’ αὐτές τίς «παρελάσεις» κάθε Δεκαπενταύγουστο τό Ἔθνος ἀνανεώνει τό διαβατήριό του μέσα στόν χρόνο. Τά ἔθιμα παραδίδονται ἀπό γενιά σέ γενιά. Ἡ παράδοση δέν θεωρεῖται ντεκαντάνς καί φολκλόρ ἀλλά πλοῦτος ἀκριβός. Τό τραπέζι στρώνεται μέ τοπικές γεύσεις καί ὄχι μέ ἀνθυγιεινά burger ἀπό ἁλυσίδες. Ἡ σχέση μας μέ τό θεῖο καί μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση ὁλοκληρώνεται σέ ξωκκλήσια καί σέ πανηγύρια γύρω ἀπό τραπέζια μέ παραδοσιακά μουσικά ὄργανα. Ἕνα δοξάρι, ἕνα λαοῦτο, ἕνα κλαρῖνο, ἕνα οὔτι. Ἐάν μένει ὄρθιος λοιπόν ὁ ἑλληνικός λαός καί ἄν διατηρεῖται ἀτόφια ἡ ταυτότητά του παρά τίς ὀργανωμένες ἐπιθέσεις πού δέχεται, αὐτό τό ὀφείλει στόν Αὔγουστο. Ὅταν ὁλόκληρες οἰκογένειες, ὁλόκληρες κοινότητες, ὁλόκληρα νησιά, πού τόν χειμῶνα εἶναι διάσπαρτες στά ἀστικά κέντρα, χαμένες στά τρία σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα μετακομίζουν στούς γενέθλιους τόπους, ἑνώνονται, πιάνονται σφιχτά ἀπό τό χέρι, θυμοῦνται ἀπό ποῦ παραλαμβάνουν τήν σκυτάλη, ἀνανεώνουν τό διαβατήριο τοῦ Ἕλληνος, καί πᾶνε παρακάτω. Σᾶς μεταφέρω μερικές εἰκόνες ἀπό τά Κυκλαδονήσια: ἡ μάνα πού χορεύει ὄρθια νησιωτικό χορό μέ τό ἡλικίας μόλις τριῶν ἐτῶν κοριτσάκι της μαθαίνοντάς του ἀπό αὐτήν τήν ἡλικία τόν ρυθμό καί τά βήματα. Ὁ παπᾶς πού χτυπᾶ τήν καμπάνα ἀμέσως μετά τήν λειτουργία τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί ξοπίσω του ἀκολουθοῦν στήν λιτανεία τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας δεκάδες νέα παιδιά. Ὁ παπποῦς πού παίρνει τά ἐγγόνια ἀπό τό χέρι καί πᾶνε μέ τό ἀγκίστρι καί τό καλάμι γιά ψάρεμα στό λιμάνι. Ἡ γιαγιά πού φέρνει ἄρτο καί ἀντίδωρο στό σπίτι ἀπό τήν λειτουργία, εὐλογία γιά τήν γιορτή. Ἡ νεαρά πού ξενυχτισμένη περνᾶ ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία, κοντοστέκεται, δέν μπαίνει σέ αὐτήν γιατί ἔχει μαύρους κύκλους στά μάτια, ἀλλά κάνει τρεῖς φορές τόν σταυρό της καί συνεχίζει τόν δρόμο της. Οἱ χωριανοί πού τοῦ Σωτῆρος, τῆς Ἁγίας Μαρίνας, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τοῦ Προφήτη Ἠλία, τῆς Παναγίας, πηγαίνουν σέ ἐξωκκλήσια γιά νά γιορτάσουν τήν ὀρθοδοξία, καί ὁ καθένας παίρνει μαζί του τά καλούδια του, προκειμένου νά δειπνήσουν ὅλοι μαζί, ταπεινά μέ τσίπουρο, κρασί, ντομάτες, ἐλιές, κρεμμύδια, ρεβύθια πού παρήγαγε ἡ μάνα γῆ τους. Ὁ πατέρας πού παίρνει ἀπό τό χέρι τόν 11χρονο γυιό του νά κόβει μαζί του εἰσιτήρια στό φέρρυ μπότ τῆς γραμμῆς καί νά μαθαίνει ἀπό μικρός πῶς βγαίνει ὁ ἐπιούσιος. Τά ἐγγόνια πού πηγαίνουν στούς τάφους τῶν παππούδων καί ἀφήνουν στεφάνια, λουλούδια ἀκόμα καί καρδιές σχηματισμένες ἀπό κοχύλια γιά νά τούς δείξουν τήν ἀγάπη τους. Καί ὅτι δέν τούς ξεχνοῦν. Γιά νά εἶναι ἀναπαυμένοι. Κάθε Αὔγουστο λοιπόν τό Ἔθνος δένεται καί συναρμολογεῖται ἐκ νέου. Ὅ,τι εἶχε χάσει τόν χειμῶνα, τό ξαναβρίσκει τό καλοκαίρι. Ἀσχέτως ἄν ὅλη τήν προηγούμενη χρονιά κάποιοι κάνουν τά πάντα γιά νά τό διαλύσουν καί νά τό ἀποσυναρμολογήσουν. Μά πάντοτε κάθε Αὔγουστο τό χάνουν ἀπό τά μάτια τους καί μετά τό φθινόπωρο ἀποροῦν ὅταν τό ξαναβλέπουν μπροστά τους ἀνανεωμένο. Δέν εἶμαι βέβαιος ὅτι ἡ κυρίαρχη ἐλίτ πού λατρεύει τήν παγκοσμιοποίηση συλλαμβάνει στά ραντάρ της αὐτήν τήν σιωπηλή παρέλαση ὑπερηφάνειας. Αὐτή πού γίνεται γύρω ἀπό ἕνα οἰκογενειακό τραπέζι, γύρω ἀπό ἕνα ξωκκλήσι, μπροστά στήν λαβίδα τῆς Θείας Κοινωνίας, μέσα στόν χορό ἑνός διονυσιακοῦ παραδοσιακοῦ πανηγυριοῦ, κατά τήν διάρκεια μιᾶς βαρκάδας, κατά τήν τέλεση ἑνός γάμου στήν δύση τοῦ ἡλίου ἤ μιᾶς βαπτίσεως τοῦ μεσημεριοῦ. Συμβαίνουν ὅμως ὅλα αὐτά. Γιατί τελικῶς παγκόσμιο εἶναι τό τοπικό καί τό ἐθνικό πού ἔχουν ἰσχυρό χρῶμα. Τά καλοκαίρια ἡ ταυτότητα παραδίδεται σιωπηρῶς ἀπό γενιά σέ γενιά. Σέ σημεῖο πού νά συγκινεῖσαι ὅταν ἀκοῦς ἕνα μικρό παιδάκι δύο ἐτῶν νά λέει στήν μητέρα του «θέλω νά πάω νά προσκυνήσω στήν Παναγίτσα.» Καί ὅταν βλέπεις ἕνα νεαρό δεκαπεντάχρονο νά ξεφυλλίζει τό οἰκογενειακό ἄλμπουμ καί νά ἀνακαλύπτει σέ ἀσπρόμαυρες φωτογραφίες ποιά ἦταν καί ἀπό ποῦ ξεκίνησε ἡ οἰκογένειά του. Σέ ποιά ἀσβεστωμένη αὐλή ἔπαιξε πρώτη φορά ὁ πατέρας του, ἀπό ποιό μπλέ παράθυρο ἀντίκρυσε πρώτη φορά τόν ἥλιο καί σέ σέ ποιό ξύλινο θρανίο κάθισε ἡ μητέρα του, κάτω ἀπό τόν ἴσκιο ποιᾶς μπουκαμβίλιας ἔδωσε τό πρῶτο ἐρωτικό ραντεβού του. Ὅσο περισσότερο βλέπω αὐτές τίς εἰκόνες μέ πρωταγωνιστή τήν… «ὕπουλη τρομοκρατική ὀργάνωση παππούδων καί γιαγιάδων» τῆς ἑλληνικῆς περιφέρειας πού ξέρουν πῶς νά περνοῦν συνωμοτικά τά μηνύματα στά ἐγγόνια τους, τόσο λιγώτερο ἀνησυχῶ. Κρατᾶ ὁ ἑλληνισμός. Ἔστω καί μές τήν σιωπή. Ἔτσι κι ἀλλιῶς αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία μας πάντα! Ἕνα διαρκές κρυφό σχολειό! Τό ψιθύρισμα τῶν θρύλων μας στά αὐτιά τῶν παιδιῶν μας. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μολύνει τίς δεμένες ἑλληνικές οἰκογένειες καί τίς κλειστές κοινότητες πού ἀναπτύσσονται μέσα στήν μικρή κλίμακα. Αὐτές νά δεῖτε τί ὅρκους σιωπῆς δίνουν καί τί μυστικά κρύβουν. Τύφλα νά ἔχουν οἱ λέσχες Μπίλντερμπεργκ ὅλου τοῦ κόσμου. Οἱ ἑλληνικές Μπίλντερμπεργκ γύρω ἀπό ἕνα στρωμένο τραπέζι σέ μιά ἀσβεστωμένη αὐλή εἶναι κλάσης ἀνώτερες. Γιατί συνωμοτοῦν δημοσίως, ἀλλά δέν τίς παίρνει εἴδηση κανείς!

Η δήλωση υποταγής σε ένα οποιοδήποτε πάθος, δεν είναι «ελευθερία» – Είναι αποδοχή της σκλαβιάς

Με πόνο ψυχής για τον ίδιο, άλλα και για τους χιλιάδες ανθρώπους που τον ακολουθούν ως «life coach», είδαμε τον Ανδρέα Κονάνο με το βίντεο του με τίτλο «φτου, ξελευτερία», να επικοινωνεί στο πανελλήνιο ότι είναι ομοφυλόφιλος. Δεν θα μπούμε σε καμία λογική κριτικής στην ομοφυλοφιλία, αφού όλοι μας πολεμούμε με πάθη και σοβαρές πτώσεις στη ζωή μας. Εξάλλου το Ευαγγέλιο είναι καθαρό και ξάστερο (και) σε αυτό το θέμα, όπως επίσης και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οπότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να φτιασιδώνουν κάποιοι το πάθος της ομοφυλοφιλίας για να νομιμοποιούν ηθικά την αποστασία τους, όπως δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας και για κανένα άλλο πάθος, ανεξαρτήτως φύσεως και προσανατολισμού. Δεν θα βάλουμε τα πάθη σε ζύγι. Αυτό δεν είναι δική μας δουλειά, αλλά του Θεού. Δική μας δουλειά είναι όμως να αναγνωρίζουμε τα πάθη ως πάθη, και να μην τα κάνουμε παγιωμένες «ταυτότητες». Είναι άλλο πράγμα να πολεμάς με το πάθος σου και να συνειδητοποιείς ότι προδίδεις τον Θεό με κάθε πράξη σου που βεβηλώνει το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, και άλλο να δικαιολογείς το πάθος σου με άλματα πνευματικής λογικής, και μάλιστα να το κάνεις «σημαία» σε όλη την ελληνική κοινωνία. Είναι πολύ θλιβερό ένας άνθρωπος που ποίμανε χιλιάδες ψυχές με τις υπέροχες εκπομπές και τα κηρύγματά του, σήμερα να είναι κοσμικός «ποιμένας» που παραδίδει ψυχές «εις αφανισμόν απωλείας», μόνο και μόνο για την προσωπική «επανάστασή» του, και φυσικά την προβολή του. Ένα πετραχήλι που σήκωσε πάνω του ατελείωτο βάρος αμαρτιών, να μετασχηματίζεται σήμερα σε βρόχο πνευματικό που αντί για «άφεση αμαρτιών και ζωήν αιώνιον», εργάζεται για δικαιολόγηση αμαρτιών και ζωή πρόσκαιρη. Εκεί είναι το μεγάλο ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε κυρίως. Όχι το ότι ο Ανδρέας Κονάνος πήρε τον δρόμο που πήρε στην προσωπική του ζωή, άλλα το ότι έκανε κήρυγμα «περηφάνειας» το πάθος του και με τη στάση του προέτρεψε χιλιάδες κόσμου να αποκηρύξει τον σωτήριο δρόμο της μετάνοιας. Αυτό είναι ένα φρικτό ατόπημα, που φέρει μεγάλο βάρος ευθύνης. Ο ίδιος μπορεί, και του ευχόμαστε ολόψυχα να μετανοήσει, όπως οφείλουμε να μετανοούμε όλοι μας. Τις πνευματικές βάσεις τις έχει, μπορεί να αγιάσει αν επιστρέψει στην πηγή της κατά Θεόν διδασκαλίας του, και αντιθέτως να χαθούν αυτοί που παρουσιάζονται ως «ορθοί» στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όμως οι λόγοι του που ακούστηκαν στο διαδίκτυο και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, δεν μπορούν να μαζευτούν πια. Έκαναν την καταστρεπτική δουλειά τους. «Φυτεύτηκαν» σε καρδιές, επηρέασαν ψυχές, κοίμισαν συνειδήσεις, έδωσαν τροφή στους σημαιοφόρους της «απελευθέρωσης» για να παρελάσουν με τη γνωστή προπαγάνδα τους. Ποια «ελευθερία»; Και μιας και μιλάμε για «απελευθέρωση», αλήθεια για ποια «ξελευτερία» μιλάμε; Από πού και ως πού είναι «ελευθερία» το να ανακοινώνεις δημόσια ότι είσαι δούλος ενός πάθους; Δηλαδή οι άγιοι μας που συνέτριψαν τις ρίζες των παθών τους ήταν… ανελεύθεροι και καταπιεσμένοι, κι εμάς που μας σέρνουν τα πάθη από τη μύτη, είμαστε οι «απελευθερωμένοι»; Σοβαρά; Υπάρχει ελευθερία χωρίς αλήθεια; Υπάρχει αγάπη αληθινή, πέρα από την σκέπη των πνευματικών νόμων; Και κυρίως, υπάρχει ελευθερία και αγάπη χωρίς την Αυτοαλήθεια και την εσταυρωμένη Αυτοαγάπη, που είναι ο Χριστός; Τι είναι η ελευθερία και η αγάπη χωρίς την αλήθεια του Χριστού, αν όχι ένας ύμνος ασυδοσίας που κάνει θεό το θέλημά μας; Ο Χριστός δεν είπε ποτέ να «αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι», όπως λένε οι διάφοροι «life coaches» στις ναρκισσιστικές μικροκοινωνίες τους, όπου ο ένας ανταλλάσσει ντόπες εγωισμού με τον άλλον. Τουναντίον, ο Χριστός είπε «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ο Θεός είναι απείρως ελεήμων μπροστά στα πάθη όλων μας. Αυτό που τον εξοργίζει όμως, είναι η διαστροφή των πνευματικών νόμων. Το να παρουσιάζουμε την ανομία σαν νόμο και την απόκλιση σαν οδό αρετής και καταξίωσης. Στα μάτια του Θεού, η υψηλότερη αρετή του ανθρώπου είναι η ομολογία. Από τη διάθεση ομολογίας πηγάζουν όλες οι αρετές. «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». Η ομολογία είναι το αδαμάντινο στεφάνι που κόσμησε αναρίθμητο πλήθος μαρτύρων της Εκκλησίας. Και στην καθημερινή ζωή, η ομολογία Χριστού κάνει την πνευματική σφαίρα να συνεχίζει να περιστρέφεται. Είναι σύνθημα πραγματικής ελευθερίας. Με τον λόγο, με την πράξη, με το παράδειγμα ζωής. Στον αντεστραμμένο κόσμο που ζούμε όμως, έγινε σύνθημα «ελευθερίας» το να ομολογείς δημόσια ότι προσκυνάς ένα θεοποιημένο πάθος. Η ατιμωτική ήττα μας, παρουσιάζεται σαν νίκη και μάλιστα ντύνεται με μανδύα «ηρωισμού». Και όλο αυτό γίνεται για να αντικαταστήσουμε την αποδοκιμασία του Θεού, με την αποδοχή του κόσμου. Συνδιαλέχθηκες με το πάθος σου, το καλλιέργησες, το θέριεψες, το στόλισες με ότι ελαφρυντικά βρήκες από το παζάρι του κόσμου, και έφτασε η στιγμή που το επικοινώνησες με τον κόσμο για να στο νταντέψει κι εκείνος, και ο καθένας από αυτή τη μεγάλη «παρέα» να βρει άλλοθι για το πάθος του, και όλοι μαζί να παρηγορηθούν για την απροθυμία να σηκωθούν από την πνευματική κατρακύλα τους. Και ας πούμε ότι εξασφάλισες επιβράβευση από τον μασκαρά τον κόσμο. Και λοιπόν; Έγινες μέρος της μασκαράτας. Πορεύεσαι κι εσύ στο καρναβάλι των μασκαρεμένων συνειδήσεων. Έκανες «εξομολόγο» σου τον κόσμο, για να λάβεις άφεση από εκείνον, και όχι από Αυτόν που είναι ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Και λοιπόν, τι πέτυχες; Τι πέτυχα; Τι πετύχαμε; Τι «ελευθερία» εξασφαλίσαμε; Ποια δεσμά κόψαμε; Τι βάρος θα σου πάρει από μέσα σου η «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια»; Ποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η σάρκα στη σάρκα και το χώμα στο χώμα; Σε κάθε τελείωμα της ημέρας, θα μείνει ο εαυτός μας και ο Θεός. Δεν θα υπάρχουν ούτε «likes», ούτε «μπράβο», ούτε «εύγε», ούτε «συγχαρητήρια» για να σκεπάσουν τη γύμνια της ψυχής μας. Και αν καταφέρεις να βάλεις τη συνείδησή σου σε νάρκωση, και πάλι θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσει, και θα αναμετρηθείς με το είδωλό στον καθρέφτη και θα διακρίνεις αν έχεις γίνει εικόνα Θεού ή εικόνα του κόσμου.

Μόνο ο Χριστός είναι ο Δημιουργός αυτού του κόσμου, μόνο Αυτός είναι ο Δημιουργός μας, ο Πατέρας μας, ο Αδελφός, ο Κύριος μας, τα πάντα.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ Ένα απόσπασμα από την Αγία Γραφή μας μιλά για τον Σαμουήλ τη στιγμή που άκουσε στον ύπνο του για πρώτη φορά τη φωνή του Θεού να τον καλεί :” Σαμουήλ, Σαμουήλ!”. Ο Σαμουήλ τρέχει προς τον Ηλί, που ήταν αρχιερέας, και του λέει:” Εδώ είμαι, με κάλεσες;”. ” Όχι, δεν σε κάλεσα. Πήγαινε και ξανακοιμησου “. Μια δεύτερη φορά, άκουσε τη φωνή του Θεού να τον καλεί:” Σαμουήλ, Σαμουήλ!”. Και πάλι τρέχει προς τον Ηλι και του λέει:” Εδώ είμαι, με κάλεσες;”. ” Όχι, δεν σε κάλεσα. Πήγαινε και ξανακοιμησου “. Ακούει για τρίτη φορά ο Σαμουήλ την ίδια φωνή, και τότε ο Ηλι του λέει:” Αν ακούσεις τη φωνή που σε καλεί, στάσου και πες στον Κύριο:” Λαλει, Κύριε, ο δούλος Σου ακούει!”. Η Αγία Γραφή λέει ότι στην αρχή ο Σαμουήλ δεν γνώριζε ότι ήταν η φωνή του Θεού που του μιλούσε. Είχε εκλεγεί προφήτης από τον Θεό, αλλά δεν γνώριζε αυτή τη φωνή. Το ίδιο αφορά επίσης και τον Ίδιο τον Χριστό. Πράγματι, η Αγία Γραφή λέει ότι Αυτός ” προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεω και ανθρώποις “. Με έναν παρόμοιο τρόπο αρχίζει κανείς στην μοναχική ζωή. Κόβει τη σχέση του με τον κόσμο, με την έννοια ότι αφιερώνει όλη του τη ζωή για να μάθει τη γλώσσα του Θεού και τον τρόπο που πρέπει να ενεργεί. Ο σκοπός μας είναι να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού. Η είσοδος μας στο αιώνιο ρεύμα του Θείου θελήματος είναι ήδη μετοχή στην αιώνια ζωή του Θεού… Όσο μου ήταν δυνατόν, μελέτησα άλλες οδούς, με την βοήθεια του Θεού οδηγήθηκα στο να μην αναγνωρίζω ως σωστή παρά την οδό που μας έμαθε ο Χριστός, και μάλιστα με το Πνεύμα το Άγιο. Δεν θέλουμε να ανακατευθουμε στις ιδέες, στις εντολές οποιουδήποτε άλλου δόγματος ή ιδέας σχετικά με το Είναι. Είμαστε Χριστιανοί, με την έννοια ότι δεν υπάρχει για μας άλλος Πατέρας από τον Πατέρα του Ίδιου του Χριστού και δεν υπάρχει άλλος κύριος από τον Ίδιο τον Χριστό. Με άλλα λόγια, προσπαθούμε να ζήσουμε τον Χριστό όπως Αυτός ο Ίδιος μας το ζήτησε: Μας είπε ότι Αυτός είναι ο Κύριος και οι άλλοι δεν είναι. (Ιωαν. 10,8). Τα λέω αυτά, διότι σχεδόν από την παιδική μου ηλικία ή μάλλον από την νεότητά μου ήρθα αντιμέτωπος με την τάση να έχω μια ” ευρεία θεωρία “, συμπαντική. Έβαζα στο ίδιο ” σακί ” τον Χριστιανισμό, τον Βουδισμό, το ισλάμ, τον Ινδουισμό… Αλλά δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό. Μόνο ο Χριστός είναι ο Δημιουργός αυτού του κόσμου, μόνο Αυτός είναι ο Δημιουργός μας, ο Πατέρας μας, ο Αδελφός, ο Κύριος μας, τα πάντα. Δεν υπάρχει άλλος. (Aγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Α, Ομιλία 40: (27 Αυγούστου 1990), σελ. 440-441, 442)

Δεν υπάρχει 'αγνός λαός'. Η πλειοψηφία είναι μια αγέλη σκληρά συμφεροντολόγων που είναι έτοιμη να συνεργαστεί με κάθε δυνάστη

Ο τρόπος να απελευθερούν οι παραλίες από τις ξαπλώστρες είναι απλούστατος και πανεύκολος: Να μην δεχθεί κανείς να καθίσει σε αυτές! Να πάψει να υπάρχει, δηλαδή, πελατεία γι'αυτές. Όπως επίσης, να μην πάει να εργαστεί και κανείς σε εργοδότες που επιδίδονται στο να γεμίζουν τις παραλίες με ξαπλώστρες. Γιατί δεν γίνεται όμως αυτό, το τόσο απλό και εύκολο; Διότι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για τους φτωχούς, το περιβάλλον κλπ είναι πάρα πολύ λίγοι. Είναι μια μικρή μειοψηφία. Διότι οι περισσότεροι -η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού- δεν διαφέρει σε τίποτα από τους πλουτοκράτες και δυνάστες. Έχει τα ίδια, ακριβώς, ιδεώδη ζωής. Και ο λόγος που διαμαρτύρεται κάποτε εναντίον των δυναστών είναι επειδή του κόβουν τον δρόμο να γίνει και αυτός όπως αυτοί... και όχι επειδή βρίσκει προβληματική την πλουτοκρατία και τις απαίσιες αντιλήψεις και πρακτικές αυτής. Είναι το ίδιο πράγμα με τους πανεύκολα υποτασσόμενους σε δικτατορικές πρακτικές όπως αυτές που ζήσαμε σε σχέση με τα εμβόλια: Αν η πλειοψηφία αρνούνταν να τις δεχτεί καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να τις επιβάλει. Έλα όμως που η πλειοψηφία όχι μόνο στήριξε τις πρακτικές αυτές αλλά εκδήλωσε και στάση τυραννική εναντίον όσων αρνήθηκαν να υποταγούν. Αν είχαμε κυλήσει σε ακόμη σκληρότερο καθεστώς και οι κυβερνητικοί δεν τηρούσαν κάποια προσχήματα, σίγουρα οι πολλοί θα είχαν γίνει μέχρι και ωμοί καταδότες και δεσμοφύλακες των λίγων που θα αντιστέκονταν (καθησυχάζοντας τους εαυτούς τους, μάλιστα, για το αίσχος τους με μυθεύματα τύπου 'το έκανα για το κοινό καλό'). Συνοπτικά: Το παραμύθι με τον 'αγνό λαό' θα πρέπει να λήξει πλέον στις αντιλήψεις μας. Δεν υπάρχει 'αγνός λαός'. Η πλειοψηφία είναι μια αγέλη σκληρά συμφεροντολόγων που είναι έτοιμη να συνεργαστεί με κάθε δυνάστη που θα της πρότεινε ανταλλάγματα καλοπέρασης. Έτσι έχουν στηθεί άλλωστε όλες οι δικτατορίες της Ιστορίας. Δικτατορίες με πέντε και δέκα ατόμων κύκλους δεν στήνονται. Για να στηθούν χρειάζονται έναν πολύ ευρύ, πληθυσμιακά, υποστηρικτικό κύκλο. Dimitri Lalushi

GEWKWN : ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗ

Εφιαλτική νύχτα έζησαν οι Ρουμάνοι πολίτες βλέποντας την ουκρανική αεράμυνα να πασχίζει να αποκρούσει τις μαζικές επιθέσεις από πυραύλους Kalibr και σμήνη Drones Geran-2 στα λιμάνια του Δούναβη. Η Ρωσία έφερε τον πόλεμο και στην πόρτα της Ρουμανίας. Αρκεί ένα λάθος για να κλιμακωθεί ραγδαία η κατάσταση. warnews247 Προφητείες του Όσιου Αρσενίου Μπόκα της Ρουμανίας, ο Προφήτης των εσχάτων, εκοιμήθη στις 28 Νοεμβρίου 1989. Προφήτευσε την πτώση του κομμουνισμού στην Ευρώπη και ότι η Ρουμανία θα είναι η μόνη χώρα η οποία θα ανατρέψει βίαια την κομμουνιστική κυβέρνησή, και αυτό θα γίνει με αιματοχυσία, και πολλοί θα πεθάνουν», και έτσι ακριβώς συνέβη. ( 1104 νεκροί και 3352 τραυματίες ) Είπε ότι «Πολλοί θα αφήσουν τη Ρουμανία και θα μεταναστεύουν σε χώρες του εξωτερικού, αλλά λίγοι θα επιστρέψουν πίσω. Ωστόσο, θα έρθει ο καιρός που όλοι τους θα θέλουν να επιστρέψουν, αλλά κανείς δεν θα μπορούν επειδή η Ρουμανία θα περιβάλλεται από φλόγες.» Η προφητεία συνεχίζεται με τον π. Αρσένιο να προειδοποιεί ότι ……. ‘’ Σε μια μέρα, η Ρουμανία θα καταληφθεί από 3 ξένες χώρες, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία. Η βροχή της φωτιάς θα πέσει πάνω της. Το Βουκουρέστι θα….. καταστραφεί όπως η Ιερουσαλήμ και δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα….. θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά. ‘’ μετά την πτώση του κουμμουνισμού προείδε το τι θα επακολουθήσει: «Το κόκκινο απόβρασμα, το σφυροδρέπανο, το πεντάκτινο αστέρι θα εξαφανιστεί, αλλά μετά από αυτό το εξάκτινο αστέρι θα έρθει, και θα υπάρξει αναρχία», αναφέρεται σε μια εβραϊκη κυριαρχία πάνω στον κόσμο, αφού το εξάκτινο είναι γνωστο ως “αστέρι του Δαβίδ” που χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς και το κράτος του Ισραήλ. Μια γυναίκα είπε στον π. Αρσένιο «Σχεδόν όλα τα τρόφιμα έχουν δηλητηριαστεί στις μέρες μας», εννοώντας τις χημικές ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα, κι ο π. Αρσένιος της απάντησε: «Κάνετε το σημείο του Τιμίου Σταυρού σε ό, τι τρώτε και πίνετε: νερό, τσάι, καφέ, μπισκότα, φρούτα, ψωμί και σε κάθε φαγώσιμο. Ακόμα κι αν είναι δηλητηριασμένα, το σημείο του Τιμίου Σταυρού καταργεί κάθε δηλητήριο. » ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΓΑΛΛΙΑ, ΡΩΣΙΑ, ΚΙΝΑ, ΙΑΠΩΝΙΑ, ΑΜΕΡΙΚΗ Σε άλλα πάλι σημεία, ο γέροντας Αντώνιος της Ρωσιας, αναφέρεται στο μέλλον κάποιων κρατών. Για την Γαλλία π.χ. την οποία ονομάζει “λίκνο της ακολασίας και της πορνείας, της αντίστασης κατά του Θεού” λέει πως θα βιώσει “θύελλες και σεισμούς στην θάλασσα, ναυάγια, που θα φέρουν θάνατο σε όλα τα ζωντανά, τόσο στην ακτή όσο και στην ξηρά”. Για την Αγγλία αναφέρει καταποντισμό της στην θάλασσα λόγω “ωκεανού αμαρτιών”, όπως και για την Ιαπωνία! Αυτά θα γίνουν παραμονές του ερχομού του Αντιχρίστου… Για την Αμερική, εκτός από τις άνευ προηγουμένου τεράστιες φυσικές καταστροφές, αναφέρει: “Ένα τρομερό τέρας, τα σύγχρονα Σόδομα – Νέα Υόρκη θα σβηστεί από το πρόσωπο της γης. Τα Γόμορρα – Λος Άντζελες δεν θα μείνουν χωρίς αντίποινα” ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ όλοι φοβόμαστε και νιώθουμε τρόμο για αυτά που θα συμβούν, το να αγνοούμε όμως τις προειδοποιήσεις του Θεού, αυτό από μόνο του δεν θα σταματήσει τα φοβερά γεγονότα που έρχονται, ΜΟΝΟ Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, με όλους τους τρόπους μας προειδοποιεί Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και μας ετοιμάζει γι’αυτά τα φρυχτά που θα συμβούν, ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, δεν κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις και μηνύματα, ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ MHNYMATA ΓΕΡΟΝΤΩΝ: Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός: Η Τουρκία θα χτυπηθεί με σφοδρότητα και θα καταστραφεί ολοκληρωτικά. Γεωργία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν, όλες οι Σκανδιναβικές χώρες (Φιλανδία, Νορβηγία, Σουηδία), Η καταστροφή που θα υποστούν θα συγκλονίσει την ανθρωπότητα. Μεγάλες καταστροφές σε Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Μολδαβία, Ρουμανία (ολοκληρωτική καταστροφή) ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ) : Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ: η Γερμανία θα ισοπεδωθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο, θα πληρώσει φόρο αίματος για τους πολέμους που έκανε ΑΜΕΡΙΚΗ : θα βυθιστεί η μισή Αμερική, μέχρι την χώρα των Ινδιάνων θα πάει κάτω από την θάλασσα, διότι θα ανοίξει το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα ΚΑΝΑΔΑΣ: Ο Καναδάς θα είναι πάνω από το νερό και κάτω από το νερό…… Δεν θα υπάρχει ΤΟ 50% των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θα καταστραφούν παίρνοντας μαζί τους τον Καναδά και το Μεξικό, ως θύμα πολέμου. ΓΑΛΛΙΑ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ είπε ότι θα καταστραφεί η Γαλλία, πρέπει να κλείσει τα σύνορά της αν θέλει να σωθεί, πρέπει να απελάσει παράνομους μετανάστες ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ : Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ μου είπε ότι η 1/2 Αγγλία θα βυθιστεί κάτω από το ΝΕΡΟ, Θα τραβηχτεί η θάλασσα προς τα μέσα σε όλο τον κόσμο, θα βυθιστούν χώρες, η Αγγλία θα πληρώσει για όλα τα κακά που έκανε σε άλλους λαούς……. ΙΤΑΛΙΑ : Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ είπε ότι εκεί στην Ιταλία θα έχουν εξεγέρσεις και εμφύλιο, θα υποφέρουν πολυ από Σεισμό εκρήξεις ηφαιστείων και άλλα. ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ, Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ, Η ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΙΣΠΑΝΙΑ: η Ισπανία θα διαλυθεί διότι είναι ένα άθροισμα παλαιών βασιλείων – μικρο-εθνοτήτων 2012, ΚΕΡΚΥΡΑ, ΟΡΑΜΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: «Τίποτα δεν καταλαβαίνουν οι Ρώσοι, παιδί μου!!! Θα τα ρημάξουν όλα!!! Αίμα παντού, τρέμει όλος ο πλανήτης, σαστισμένοι όλοι!!! ….. Τα άλλα κράτη αφήστε… Θα καίγονται για μήνες και σωτηρία δεν θα τους έρθει από πουθενά! Θα αλλάξουν τα πάντα! Τουρκία, Ρωσία, Βουλγαρία, Ιαπωνία, Αίγυπτος, Γερμανία, Αμερική, Κορέα, Ισπανία, Ιταλία, Φινλανδία, Αλβανία κρατίδια μικρά με τσαντίρια θα γίνουν! Θα έχουν εμφύλιους για χρόνια στο έδαφός τους και εμείς θα έχουμε νέους γειτόνους! Θα είναι καλοί αυτοί, ποτέ δεν θα μας βλάψουν»!!! Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά – Γιάννης), (1925 – 2009): Η Αμερική θα πάψει να είναι Υπερδύναμη……Πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη…… Η Αμερική θα πάθει μεγάλη γεωλογική – βιολογική καταστροφή . Μήπως αυτά που είπαν οι Άγιοι και οι Γέροντες είναι για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους η για να τους προειδοποιήσουν έστω και την τελευταία στιγμή να μετανιώσουν για να σώσουν τουλάχιστον την ψυχή τους; Αν σήμερα που ζούμε τα γεγονότα, αποφύγουμε, ενώ πρέπει, να θυμίσουμε σε όλους, τις προειδοποιήσεις του Χριστού, των Αγίων και των Γερόντων, διότι δεν θέλουμε να τρομοκρατήσουμε τους ανθρώπους, τότε θα στερήσουμε την δυνατότητα έστω και σε λίγους να έρθουν κοντά στον ΧΡΙΣΤΟ και στην σωτηρία τους…….. ένα ταρακούνημα πολύ δυνατό χρειαζόμαστε όλοι για να ξυπνήσουμε, η αλήθεια των προειδοποιήσεων όσο και αν μας πονά είναι Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ διότι είναι εκ ΘΕΟΥ…. Σκεφτείτε μόνο ότι τα δισεκατομμύρια που θα πεθάνουν από τον πόλεμο, από τις αρρώστιες, από τα χημικά και την ραδιενέργεια, από τις τεχνητές και φυσικές καταστροφές, ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ όπως εμείς, με οικογένειες, με τα προβλήματα τους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα κόσμο σκληρό, Ρώσοι, Αμερικανοί, Γάλλοι, Γερμανοί και οι άλλοι είναι και αυτοί άνθρωποι που υποφέρουν

ΝΤΡΟΠΗ! ΑΡΝΗΘΗΚΕ να μεταδώσει η ΕΡΤ τη Θεία Λειτουργία από την Παναγία Σουμελά...

Οργή έχει προκαλέσει η στάση της ΕΡΤ να μην καλύψει τηλεοπτικά τη Θεία Λειτουργία από την Παναγία Σουμελά, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, την ώρα που στην κρατική τηλεόραση μπορεί κανείς να παρακολουθήσει… ό,τι δεν έχει φανταστεί. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση της ΕΡΤ αρνήθηκε επικαλούμεν υψηλό κόστος, παρά τη θετική στάση της ΕΡΤ3. Με σκληρή ανακοίνωση κατά της διοίκησης Ζούλα – Στάγκου, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ καταγγέλλουν απουσία της κρατικής τηλεόρασης από δύο μέρη στα οποία τιμάται και γιορτάζει ολόκληρος ο Ποντιακός Ελληνισμός, την Τραπεζούντα και το Βέρμιο. Διαβάστε αναλυτικά την ανακοίνωση των εργαζομένων: «Δυστυχώς είμαστε στη δυσάρεστη θέση για άλλη μια φορά να καταγγείλουμε τη διοίκηση Ζούλα – Στάγκου. Με μια ακόμη ακατανόητη και αλλοπρόσαλλη απόφαση και ενώ όλα ήταν έτοιμα για την τηλεοπτική κάλυψη της Θείας Λειτουργίας την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου από την Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο, μια ημέρα ιδιαίτερη και συγκινησιακά φορτισμένη για τον Ελληνισμό του Πόντου και όχι μόνο, τα κέντρα και τα παράκεντρα της διοίκησης αποφάσισαν την ακύρωσή της χωρίς να ενημερώσουν κανέναν. Την τηλεοπτική κάλυψη όλα τα τελευταία χρόνια την αναλάμβανε η ΕΡΤ3. Σαν να μην έφτανε αυτό, η διοίκηση της ΕΡΤ χωρίς ξεκάθαρη αιτιολόγηση αλλά με διαρροές του στυλ «λάβαμε ακριβή προσφορά» στερεί από τον Ελληνικό λαό και όλο τον Ορθόδοξο κόσμο ανά την υφήλιο μέσα από το ΕΡΤ world την δυνατότητα παρακολούθησης της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας από την Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα. Κατά την γνώμη μας τέτοιες αποφάσεις προσβάλλουν την παράδοση του Ποντιακού Ελληνισμού. Αργά αλλά σταθερά Ζούλας-Στάγκος αφαιρούν θεμελιώδη κομμάτια της παραγωγής της ΕΡΤ3, ώστε να επιφέρουν την πλήρη απαξίωσή της στο τηλεοπτικό κοινό. Εσχάτως αφαίρεσαν και τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις από την ΕΡΤ3 κάνοντας ολοφάνερο αλλά όχι αποδεκτό το δόλιο σχέδιό τους. Άραγε η Κυβέρνηση και ο εποπτεύων Υπουργός εγκρίνουν τέτοιες αποφάσεις και συμπεριφορές;» Έκκληση Βαρθολομαίου. Υπενθυμίζεται ότι μετά από τα ύπουλα παιχνίδια των Τούρκων με την Παναγία Σουμελά, τελικά δόθηκε ειδική γραπτή άδεια για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Μάλιστα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος απηύθυνε έκκληση στα τηλεοπτικά μέσα να καλύψουν τη Θεία Λειτουργία. «Φέτος, τη λειτουργία μας αυτή δεν θα την καλύψουν οι τηλεοράσεις όπως άλλες χρονιές, αλλά ελπίζουμε να βρεθεί ένα ιδιωτικό κανάλι ή ένας τηλεοπτικός φορέας, ο οποίος θα θελήσει να αναλάβει» είχε δηλώσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης και τόνισε: «Δεν είναι δα και κανένα αστρονομικό ποσό για να μεταδοθεί η Λειτουργία, όχι για να προβληθεί ο Πατριάρχης και οι εκκλησιαζόμενοι την ημέρα εκείνη στην Παναγία Σουμελά, αλλά για να μπορέσουν οι απανταχού της γης αδελφοί μας να παρακολουθήσουν τη Λειτουργία σε αυτόν τον ιερότατο για αυτούς χώρο, που είναι το παλλάδιον του Ποντιακού Ελληνισμού». press-gr.com

Η Μεγαλόχαρη της Τήνου από ψηλά.

Ο Ιερός Ναός κτίστηκε στο σημείο που βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, μετά από οράματα μίας απλής και ταπεινής Μοναχής, της Αγίας Πελαγίας.Κατά το έτος 1821, η Θεοτόκος είχε χαρίσει την πρώτη φανέρωση της θέλησής Της με την εμφάνισή της στο όνειρο ενός απλού γέροντα κηπουρού, του μπάρμπα Μιχάλη Πολυζώη καθοδηγώντας τον να πάει στο χωράφι του Αντωνίου Δοξαρά, να σκάψει και να βρει το εικόνισμά της. Η προσπάθεια όμως έμεινε άκαρπη και γρήγορα ήρθε η απογοήτευση και εγκαταλείφθηκε.Δύο χρόνια αργότερα η Μοναχή Πελαγία για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες (Κυριακή 9,16,23/7/1822), έβλεπε στον ύπνο της την Παναγία να της ζητά να οργανώσει ανασκαφές για να ξεθάψουν και να ανακαινίσουν τον Ναό Της που είναι θαμμένος στον αγρό του Αντωνίου Δοξαρά, στην Χώρα. Η Μοναχή συνοδεία της Ηγουμένης της Μονής ειδοποιεί τον Μητροπολίτη της Τήνου Γαβριήλ, ο οποίος προσκαλεί τους τοπικούς παράγοντες και τον λαό της Τήνου στον Μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών, παρακαλώντας τους να συνδράμουν, για τον σκοπό αυτό, όπως ο καθένας μπορούσε.Ο λαός πρόθυμα άρχισε τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 από τις οποίες αποκαλύφθηκαν τα ερείπια παλαιού ναού του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας γεγονός που επισκίασε το θετικό κλίμα και οδήγησε τον κόσμο σιγά, σιγά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος.Οι εργασίες επαναλαμβάνονται με περισσότερη οργάνωση και πείσμα και στις 30/1/1823, όταν η αξίνα του Δημ. Βλάσση εθελοντή εργάτη από το χωριό Φαλατάδος προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα του Ευαγγελισμού χωρίζοντάς το στα δύο μεταξύ της εικονιζόμενης Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: http://www.panagiatinou.gr/

Χαρισματούχοι, προφητεύοντες, μάρτυρες, θαυματουργούντες .. άνευ αγάπης δεν είναι τίποτα! ”ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει” αλλά για την αγάπη καλούμαστε να πέσουμε εμείς!

Καί ἐάν ἔχω προφητείαν ……ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί. καί ἐάν ἔχω πάσαν τήν πίστιν, ὥστε ὅρη μεθιστάνειν,-δηλ. κάνω θαύματα με την πίστη μου- ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί. καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἴνα καυθήσομαι, – ακόμη κι αν γίνω μάρτυρας και μαρτυρήσω- ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι. Επομένως θα υπάρξουν και χαρισματούχοι-ικοί και μάρτυρες και προφητεύοντες και θαυματουργούντες άνευ αγάπης που αν και ενώπιον των ανθρώπων θα απολαμβάνουν τιμές έναντι του Θεού θα είναι ανύπαρκτοι. Και ποιοί είναι αυτοί. Είναι αυτοί που δέχονται οράματα και προφητείες αλλά που τα ερμηνεύουν με έναν τρόπο απάνθρωπο. Ο ζηλωτισμός γίνεται απανθρωπισμός ως εγωισμός που είναι και φορτώνει δυσβάσταχτα βάρη στους ανθρώπους. Ο ύμνος της αγάπης βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μην εντυπωσιαζόμαστε από τα χαρίσματα μην θαμπωνόμαστε από τις δωρεές αλλά από τον Δωρητή κι αυτός είναι Εκείνος που είναι η αγάπη. Μην μας συνεπαίρνουν οι δωρεές οι αποκαλύψεις και τα μυστικά γιατί μετέχουμε στα απόρρητα να μας συνεπαίρνει το Πρόσωπο ο Ιησούς η Θεότης, ο Μέγας Δωροθέτης. Ο Θεός δεν έχει κολλητούς κι εξ απορρήτων δεν έχει μυστικούς και μπιστικούς το κράτος του δεν λειτουργεί με νόμους επίγειους κανείς δεν είναι δεδομένος έμπροσθέν του και ουδείς δύναται να σταθείς όρθιος ενώπιον του..”τους ουρανούς εν συνέσει”.. ως και οι ουρανοί για να μην υψηλοφρονήσουν εχτίσθησαν με σύνεση και το άλας να προσέξει να μην μωρανθεί να μη ξεμωραθεί από τη φιλαυτία της αναγκαιότητας του και μοναδικότητας του… Η Αγάπη μόνο είναι ο Θεός γιατί η αγάπη ταπεινώνει και ταπεινώνεται.. Μόνο η ταπείνωση γνωρίζει να κάνει έργα αγάπης… Ειδικά επανέρχεται στην ”προφητεία” ο Απόστολος των εθνών ο ”εθνάρχης” Παύλος. Την έχει άγχος κι αγωνία…. –Καί ἐάν ἔχω προφητείαν ……ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί. Η αγάπη είναι το Κριτήριο ούτε η προφητεία ούτε το μαρτύριο ούτε το θαύμα ούτε το όραμα…Αγάπη ανυπόκριτη γιατί πολλοί κόπτονται για την ανθρωπότητα αλλά αποφεύγουν τους ανθρώπους.. – Ἐκ μέρους δέ γινώσκομεν καί ἐκ μέρους προφητεύομεν… η προφητεία όπως και η γνώση είναι σχετική δεν πρέπει ν΄απολυτοποιείται γιατί είμαστε σε μια φάση που ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί το τέλειον και ότι μας παρέχεται ή εκπέμπουμε είναι συνυφασμένο με την πεπερασμένη φύση μας. Η απολυτοποίηση της προφητείας είναι η αυτοακύρωση της. ” Βλέπομεν γάρ ἄρτι δί’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι”… μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη…..να επιδιώκουμε το μείζον και όλα τ’ άλλα προστίθενται Και αυτήν ακριβώς την υπεροχή και αδιαπραγμάτευτη ανωτερότητα της αγάπης τονίζει και ο Αναστάσιος Αλβανίας σε μια τελευταία του ομιλία σε τελειόφοιτους: ”καλή είναι η δικαιοσύνη, η ισότητα αλλά αυτός ο τόπος έχει ανάγκη από αγάπη κι εργαστήριο αγάπης δεν είναι τα πολιτικά κόμματα πρέπει να είναι η Εκκλησία πρέπει να είναι οτιδήποπτε σχετίζεται με την εκπαίδευση φροντίστε να είστε για να είστε πρωταγωνιστές, αληθινοί άνθρωποι αγάπης .. γιατί πολλές φορές εύκολα αγαπάμε την ανθρωπότητα αποφεύγοντας τους ανθρώπους”. ”Εἴτε δέ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται…..ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.” αλλά για την αγάπη καλούμαστε να πέσουμε εμείς αγάπη θυσιαστική αυταπάρνησης ω Πάσχα το Μέγα γιατί αυτό είναι Πάσχα Αγάπη..γιατί αυτό είναι Χριστός Αγάπη γιατί αυτό είναι Θεός αγάπη ”Ο Θεός αγάπη εστί” η αγάπη εστί κάθαρσις καρδίας αφού η αγάπη έξω βάλει όχι μόνο το φόβο αλλά και το φθόνο και την υπερηφάνεια και όλα τα παθογόνα παράσιτα .η αγάπη εστί καύσις καρδίας που στους υψηλότατους βαθμούς της γίνεται απολύμανση καρδίας κάθαρση του νου εν Αγίω Πνεύματι πυρί εκχέον. ΥΓ με αφορμή ένα βίντεο που είδα μ’ έναν χαρισματούχο Ρώσο γέροντα..που όμως έβαζε σκληρά επιτίμια στους ανθρώπους και κανόνες αδιανόητους στην ανθρωπότητα με βάση τις ερμηνείες που απέδιδε στις οπτασίες και οράματα. Που προέτρεχε των γεγονότων.. το θέμα δεν είναι να καούμε στην προθέρμανση οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά. Και να θυμηθώ εδώ τον Άγ Γέροντα Πορφύριο τον άγιο της προσευχής της αγάπης της πιο τρυφερής στον Κύριο προσευχής που έλεγε ότι όταν ξεκίνησε πνευματικός στην Εύβοια έβαζε σκληρούς κανόνες αλλά η εμπειρία του έμαθε την συγκατάβαση την επιείκεια.. γι αυτό και ήταν άγιος της χαράς ξελαφρωμένος δεν έβαζε βάρη γι αυτό κι έχανε την βαρύτητα και μετεωριζόταν και αερομεταφορές αξιώθηκε ελαφρύς σαν πούπουλο σαν φτερό αγγέλου η ψυχή του. Πολύ αγάπησε το Χριστό γι αυτό αγάπησε και πολύ τον άνθρωπο είναι ο ίδιος που έλεγε ο Χριστός είναι το παν. dimpenews.com

Ο γλυκασμός της εμής ψυχής...

Ο γλυκασμός ψυχής εμής, και δεινών απολύτρωσις Κόρη, αοράτως νυν αποφοιτήσασα, λύτρωσαί με πάσης κακώσεως· ην το πλήθός μοι των πταισμάτων προεξένησε, και παντοίας βλάβης, ανώτερον εις αεί με διαφύλαξον. (Θεοτοκάριον Αγίου Νικοδήμου, ήχος πλ. β , Σάββατον εσπέρας, ε ᾠδή) Η τραγωδία του σήμερα διαζωγραφίζεται με έντονα χρώματα, κατά το πλείστον κόκκινα. Παντού κόπος και πόνος, φόβος και τρόμος, αίμα και πυρ. Το κόκκινον, το αίμα του αδελφού σου που χύνεται η που το χύνεις, το αίμα της καρδιάς του, το αίμα του σώματός του, το αίμά μου. Αυτή είναι η πανανθρώπινη ταλαιπωρία· η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεόν. Το ιστορικόν δράμα της ανθρωπότητας. «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος, τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου...;». Η πανανθρώπινη αυτή κραυγή από τα βάθη των αιώνων αντηχεί και επαναλαμβάνεται καθημερινώς. «Κύριε σώσον δη, Κύριε ευόδωσον δη». Και η θεία ευδοκία και η θεία σωτηρία ήλθεν και έσωσεν ημάς. Ομολογούμεν την χάριν, κηρύττομεν τον έλεον, ου κρύπτομεν την ευεργεσίαν. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να συμφιλιώσει τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Μεσίτης Θεού και ανθρώπων. Ήλθε στην γη· ο Λόγος σαρξ εγένετο· ενηνθρώπησε· έλαβε εκ των πανάγνων και πανασπίλων και παναγίων αιμάτων της Κυρίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και έπλασε σάρκα δια τον εαυτό Του. Συγκατέβηκε για να μας ανυψώσει. Ομοιώθηκε με τους ανθρώπους για να κάνει τους ανθρώπους θεούς κατά χάριν. Ήλθε, έπαθε, εσταυρώθη, ανέστη και ανελήφθη, ολοκληρώνοντας την επαγγελία και το έργο της σωτηρίας. Όμως δεν μας άφησε μόνους. Προκατήγγειλε την επαγγελία του Πατρός ότι θα στείλει τον άλλον Παράκλητον· και το έκανε την ημέρα της Πεντηκοστής. Έδωσε όμως και ένα άλλο μεγάλο δώρο στην ανθρωπότητα· την παναγία Μητέρα Του να είναι Μητέρα όλου του κόσμου. Όταν ήταν επάνω στον Σταυρό κοίταξε την Μητέρα Του και της είπε, δείχνοντας τον Ιωάννη: «Γύναι, ιδού ο υιός σου». Ακολούθως είπε στον Ιωάννη: «Ιδού η Μήτηρ σου». Παρέδωσε την ανθρωπότητα, εν τω προσώπω του Ιωάννη, στην παναγία Θεοτόκο Μητέρα Του, και την παναγία Μητέρα Του παρέδωσε στην ανθρωπότητα. Ακολούθως παρέλαβε αυτήν ο Ιωάννης και την είχε πάντοτε μαζί του και της είχε δώσει χώρο διαμονής στον οίκό του. Αυτή η παράδοση, η οποία έχει οντολογικό χαρακτήρα και πανανθρώπινο, επιβεβαιώνεται καθημερινώς από τα ίδια τα γεγονότα της ζωής εκάστου εξ ημών. Καθημερινώς διερχόμεθα πειρασμούς· προσωπικούς, οικογενειακούς, οικονομικούς, πνευματικούς κ.λπ. Τους πειρασμούς επακολουθεί τις πλείστες φορές, αν όχι όλες, η οδύνη, ο πόνος. Ο πανανθρώπινος πόνος, ψυχικός και σωματικός, δεν έχει όρια ούτε μέτρα. Ξεκινά από τον πιο απλό πόνο και προχωρά στην στενοχώρια, την θλίψη, την κατάθλιψη, την απελπισία, την απόγνωση, την αυτοκτονία. Τέρμα, ο θάνατος. Ο σωματικός πόνος, ξεκινά και αυτός από τον πιο απλό και προχωρά σε μεγαλύτερης εντάσεως πόνο, αναλόγως της προσβολής η του τραύματος. Τότε όμως είναι που η ψυχή του ανθρώπου, η καρδία του, η βαθιά καρδιά φωνάζει αυθόρμητα: «Παναγία μου». Όλοι μας μπορούμε να φέρουμε στην μνήμη μας αμέτρητες φορές, αμέτρητα γεγονότα που περάσαμε, όπου πάντοτε φωνάζαμε στην Παναγία. Κι άλλος έκραζε «Υπεραγία Θεοτόκε σώσόν με», άλλος στέναζε κι έψαλλε την παράκληση: «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία», ενώ ο απέναντι αντιφωνούσε: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε», κι εκείνος στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά κι απρόσμενα ο πειρασμός και τον έπνιγε πρόλαβε να πει: «Παναγία μου». Αλλά και πάντες οι Άγιοι είχαν ως προστάτιδα, έφορο, κουροτρόφο, βοηθό, αντιλήπτορα, αρρωγό, μητέρα, τα πάντα, την Μητέρα του Θεού. Γι᾽ αυτό άπαντες ομοθυμαδόν, αφού έλαβαν την επίσκεψη της Παναγίας μας και εγεύθηκαν τις ευλογίες και τις χάριτες και απόλαυσαν την γλυκείαν παραμυθίαν και έζησαν το θαύμα της παρουσίας Της, αναφωνούν: «Ο γλυκασμός της εμής ψυχής...».

Η αὐταπάρνηση τῆς Θεομήτορος

Στόν γάμο τῆς Κανᾶ (Ἰωάν. 2), ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου πλησίασε τόν Υἱό της μέ πολλή διακριτικότητα καί ταπείνωση, ὄντας ταπεινή καί ἁγία Παρθένος, γιά νά τοῦ ἀναγγείλει μέ πραότητα: «Οἶνον οὐκ ἔχουσιν». Ἐνῶ ἀκόμη πρόφερε τά λόγια αὐτά, γεννήθηκε στήν καρδιά της ἡ σκέψη ὅτι ἴσως εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά φανερώσει ὁ Κύριος τή δόξα Του, γιατί τό πνεῦμα της μελετοῦσε τά μεγαλειώδη γεγονότα, στά ὁποῖα ἡ ἴδια εἶχε παραστεῖ ὡς μάρτυρας ἀπό τήν ἡμέρα ἀκόμη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε στόν βαθύ αὐτό συλλογισμό τῆς καρδιᾶς της, καί ἡ ἀπάντησή Του καταδεικνύει μέ ποιόν τρόπο ἡ ἐπικοινωνία στό πνευματικό ἐπίπεδο στοχεύει τήν οὐσία τοῦ θέματος, παρακάμπτοντας τά προκαταρκτικά στάδια τῆς συνήθους συζητήσεως. Ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε παρευρεθεῖ στό ἐπίκεντρο τῶν πιό ἀσυνήθιστων καί ὑπερφυσικῶν γεγονότων: τῆς συλλήψεως καί γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς λατρευτικῆς προσκυνήσεως τῶν Μάγων πού ἀκολούθησε τή γέννησή Του, τῆς ἐμφανίσεως τῆς χορείας τῶν Ἀγγέλων, τοῦ ὀνείρου τοῦ Ἰωσήφ, μέ τό ὁποῖο ὁ Κύριος ἀπομάκρυνε κάθε ἀμφιβολία ἀπό τήν καρδιά του, τῆς φυγῆς στήν Αἴγυπτο, τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ κατά τή διάρκεια τῆς σφαγῆς χιλιάδων βρεφῶν ἀπό τόν Ἡρώδη, τῆς κλήσεως τῶν πρώτων μαθητῶν μετά τή Βάπτιση τοῦ Κυρίου. Ὅλα αὐτά τά γεγονότα πρόσφεραν πλούσια καί εὔγλωττη μαρτυρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ γιά τά πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὑπεραγίας Μητρός Του. Ἐπί τριάντα χρόνια ἡ Θεομήτωρ τά εἶχε φυλάξει ὡς πολύτιμο θησαυρό μέσα στήν καρδιά της. Ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε ἀπό τούς οὐρανούς καί ἀναπαύθηκε πάνω στόν Κύριο κατά τή Βάπτισή Του –«ἐν εἴδει περιστερᾶς», προκειμένου νά μαρτυρήσει τή θεότητα τοῦ Υἱοῦ πρίν ἀπό ὅλους τους αἰῶνες, ἡ καρδιά της ἄρχισε νά πλημμύριζει ἀπό ἅγια προσδοκία. Ἀνέμενε νά δεῖ τήν στιγμή, πού ὁ Κύριος θά ἀποκάλυπτε τή δόξα Του. Τώρα λοιπόν ἡ Μαριάμ, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, προσεγγίζει τόν Υἱό της μέ μεγάλη συστολή, ὅπως θά ἅρμοζε σέ κόρη μᾶλλον παρά σέ μητέρα, καί Τοῦ λέει: «Οἶνον οὐκ ἔχουσιν». Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τή Μητέρα Του «γυναίκα», προσηγορία πού θά Τῆς ἀπευθύνει ἐπίσης καί κατά τή σταύρωση: «Γῦναι, ἴδε ὁ υἱός σου!» (Ἰωάν. 19, 26). Ἡ ἀπάντησή Του εἶναι ἴσως ἀρκετά αὐστηρή, ἀλλά ὁπωσδήποτε εὐγενής: «“Γῦναι, τί ἐμοί καί σοί;» Ἀδυνατῶ νά ἐκπληρώσω τίς ἐπιθυμίες τῆς μητέρας μου, γιατί πρέπει νά φέρω εἰς πέρας τήν ἀποστολή τοῦ Πατέρα μου καί ἡ ὥρα μου δέν ἔχει ἔλθει ἀκόμη». Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος ἐκκόπτει τίς ἐπιθυμίες τῆς μητέρας Του καί φαίνεται νά τίς ἀγνοεῖ. Ἄν δέν εἶχε υἱοθετήσει τή στάση αὐτή, δέν θά μποροῦσε ἀργότερα νά προφέρει τόν λόγο: «Εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τόν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναίκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι» (Λουκ. 14, 26). Ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, ὁ Κύριος ποτέ δέν παρέδωσε ἐντολές, τίς ὁποῖες δέν εἶχε ὁ Ἴδιος πρῶτα τηρήσει στή ζωή Του. Ζώντας σύμφωνα μέ τίς δικές Του ἐντολές, Αὐτός πού εἶναι ἡ Ὁδός, παρέδωσε στούς μαθητές Τοῦ ὁδό ζωῆς. Ἐπί τριάντα χρόνια ἔζησε μέ ὑπακοή στούς γονεῖς Του, σύμφωνα μέ τό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο. Ἀλλά εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά τά ἀφήσει ὅλα πίσω Του χάριν τῆς θεϊκῆς ἀποστολῆς Του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ ἐχθρός ὡστόσο κατεδίωκε τόν Κύριο ἀμείλικτα, προσπαθώντας νά συλλάβει Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἦταν ἀκηλίδωτος καί ὡς πρός τήν ἐλάχιστη ἁμαρτία, γιατί αὐτό θά ἦταν ἀρκετό, γιά νά ἀκυρωθεῖ ὅλο τό σωτηριῶδες ἔργο Του. Ὁ Κύριος ὄφειλε, κατά συνέπεια, νά τηρεῖ πολύ αὐστηρή στάση σέ κάθε περίσταση, ὥστε νά μήν παραχωρήσει στόν ἐχθρό καμία πρόφαση. Πράγματι, ὁ Ἴδιος ἐξεπλήρωσε τόν νόμο μέ τέλεια ὑποταγή στό θεῖο θέλημα τοῦ Πατρός Του. Ἡ ὑπακοή στούς ἐπίγειους προστάτες Του εἶχε, σέ τελική ἀνάλυση, δευτερεύουσα σημασία. Ἡ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου γιά τό θέλημα τῶν συγγενῶν Του ἐκδηλώθηκε καί σέ ἄλλη περίπτωση, ὅταν ἡ Μητέρα Του καί οἱ ἀδελφοί Του ἤθελαν νά Τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τό πλῆθος πού ἀπειλοῦσε νά Τόν σκοτώσει: «Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καί τίνες εἰσίν οἱ ἀδελφοί μου;» (Ματθ. 12, 48). Ἡ Θεομήτωρ ἀποδέχθηκε τήν ἀπάντηση τοῦ Υἱοῦ της μέ ἀκράδαντη πίστη, παραμερίζοντας τή δική της ἐπιθυμία μέ πράξη αὐτοκενώσεως. Ἦταν ἕτοιμη νά ἐλπίσει παρ’ ἐλπίδα, ὅπως ἔκανε ὁ Ἀβραάμ. Μπορεῖ νά μήν ἐννόησε τούς λόγους τῆς ἀρνήσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά εἶχε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὅτι κάθε ἐνέργειά Του ἦταν ὀρθή. Στήν Κανᾶ παρά τό ὅτι ταπεινώνεται ἀπό τόν Υἱό της, ἐμφορούμενη ἀπό τέλεια πίστη, προτρέπει τούς ὑπηρέτες: «Ὅ,τι ἄν λέγη ὑμῖν, ποιήσατε». Ὁ Κύριος τίμησε τή Μητέρα Του. Τό νερό μετατράπηκε σέ κρασί καί ὁ ἀρχιτρίκλινος τῆς ἑορτῆς ἐπαίνεσε τόν γαμπρό λέγοντας: «Πᾶς ἄνθρωπος πρῶτον τόν καλόν οἶνον τίθησι, καί ὅταν μεθυσθῶσι, τότε τόν ἐλάσσω· σύ τετήρηκας τόν καλόν οἶνον ἕως ἄρτι». Οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ Θεός πάντοτε διαφυλλάσει τόν «καλόν οἶνον» γιά τό τέλος. Προηγοῦνται παθήματα καί θλίψεις, καί μόνο πρός τό τέλος μᾶς προσφέρεται τό ἐκλεκτό κρασί τῆς χάριτός Του. Σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ἀποστολῆς Του ὁ Κύριος κατέστησε σαφές ὅτι χρεωστοῦσε ἀφοσίωση πρωτίστως στόν Θεό, μέ τήν ὑπακοή στίς ἐντολές Του. Ἀποδεικνύοντας στούς μαθητές Του ὅτι εἶχε ἔλθει στή γῆ, γιά νά ἐκπληρώσει τό θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του, ἐντούτοις ποτέ δέν παραμέλησε τή Μητέρα Του. Ἐξαρχῆς ἡ Παναγία ἀποτέλεσε τό μεγαλύτερο ὄργανο γιά τήν πραγμάτωση τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του. Τήν ὥρα τῆς σταυρώσεώς Του, καί ἐνῶ ὁλόκληρη ἡ ἐπίγεια ἀποστολή Του φαινόταν νά αἰωρεῖται πάνω ἀπό τήν ἄβυσσο τοῦ αἰώνιου θανάτου, ἀκόμη καί τότε, ἐπιδείκνυε ἄγρυπνο ἐνδιαφέρον γιά τήν προστασία τῆς (Ἰωάν. 19, 26-27). Ποιός ἄλλος θά μποροῦσε νά ἐμφορεῖται ἀπό πνεῦμα ὑπακοῆς καί αὐτοθυσίας περισσότερο ἀπό τήν Ἁγία Μητέρα Του; Ἀποδέχθηκε τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, θυσιάζοντας τό δικό της μέ τέλεια ταπείνωση, πίστη καί ὑπομονή. Ὁ Κύριος τῆς ἀντέτεινε: «Οὔπω ἤκει ἡ ὥρα μου». Ἀλλά καθώς ἡ Θεομήτωρ ἐγκολπώθηκε τήν ταπείνωση αὐτή μέ μεγάλη πραότητα, ἔδωσε στόν Κύριο τή δυνατότητα νά ἐκδηλώσει πολύ σύντομα τό μεγαλεῖο της δόξας Του. Μέ τήν ταπείνωση καί τήν κένωσή της ἡ Ἁγία Παρθένος ἐπέσπευσε τήν ὥρα τῆς δόξας τοῦ Υἱοῦ της. Στό κατά Ἰωάννην εὐαγγέλιο ἡ «ὥρα» Του εἶναι αὐτή τῆς φανερώσεώς Του ὡς Μεσσία (Ἰωάν. 5, 25,28· 7,30· 8,20· 13,1), ἐνῶ σέ πολλά ἄλλα χωρία ἀναφέρεται στή σταύρωσή Του. Τότε ἡ δόξα Του ἐπρόκειτο νά ἀποκαλυφθεῖ σέ ὑπέρτατο βαθμό στήν ἕως θανάτου ἀγάπη Του, τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου Του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. (Ματθ. 26, 45· Μάρκ. 14, 41). Τό ἴδιο εἶδος κενώσεως συναντοῦμε στούς βίους πολλῶν Ἁγίων, ὅπως καί πολλῶν πιστῶν χριστιανῶν. Τήν ὥρα τῆς ἐγκαταλείψεως, τοῦ πόνου καί τῆς δοκιμασίας ἐναποθέτουν ὅλη τήν ἐμπιστοσύνη τους στόν Κύριο, καί παρότι εἶναι βυθισμένοι σέ ὀλέθριο καί ζοφερό ἅδη, μέ ἕνα ἅλμα γεμᾶτο ἀνδρεία βρίσκονται ἀπροσδόκητα στό φῶς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅπως προφητικά γράφει ὁ βασιλιᾶς Δαβίδ στούς Ψαλμούς του: «Ἐγώ δέ εἶπα ἐν τῇ ἐκστάσει μου· ἀπέρριμαι ἀπό προσώπου τῶν ὀφθαλμῶν σου. Διά τοῦτο εἰσήκουσας τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 31, 22). Ὁ Θεός παραχωρεῖ στούς Ἁγίους νά ὑποστοῦν πλήρη κένωση, τήν ὁποία ἐκεῖνοι ἀποδέχονται μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, προσηλωμένοι μέ ἀταλάντευτη διάνοια στήν αἰώνια μακαριότητα πού ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός στούς δικαίους Του. Ἔτσι πραγματοποιεῖται ἡ διάβαση ἀπό τό ψυχολογικό ἐπίπεδο στό ὀντολογικό, ὅπως ἔλεγε συχνά ὁ Γέροντας Σωφρόνιος. Στήν κατάσταση ἀκριβῶς αὐτή γινόμαστε μέτοχοι της θεϊκῆς ἐνέργειας τοῦ μεγάλου ἐλέους τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ κένωση τῆς Θεομήτορος διευκόλυνε τήν ἔλευση τῆς ὥρας τοῦ Υἱοῦ της, κατά τήν ὁποία ἀποκάλυψε τή δόξα Του καί οἱ μαθητές Του στερεώθηκαν στήν πίστη τους, παρόμοια καί στούς βίους ὅλων τῶν Ἁγίων, ἡ ἀπαρασάλευτη πίστη τους καί ἡ παρ’ ἐλπίδα ἐλπίδα τους ἐπισπεύδει τήν ὥρα τοῦ μεγάλου ἐλέους τοῦ Κυρίου. Μερικές φορές δέν εἶναι σέ θέση νά ἐννοήσουν τούς λόγους γιά τή δοκιμασία πού ὑφίστανται, ἀλλά γνωρίζουν μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα ἕνα πράγμα: ὅτι ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἀρετή ἀνήκουν μόνο στόν Θεό, ὁ Ὁποῖος μένει ἀγαπητός καί εὐλογητός εἰς τούς αἰώνας. Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος βεβαίωνε ὅτι, ὅταν προσφέρουμε γνήσια μετάνοια ἕως θανάτου, κατά τά πρότυπα τῶν Ἁγίων, δέν ἁρμόζουν σέ μᾶς ἐρωτήματα τοῦ εἴδους: «Γιατί μοῦ συμβαίνει αὐτό; Γιατί μοῦ τό κάνεις αὐτό, Κύριε;». Σέ μᾶς ἡ ἀληθινή σοφία ὑπαγορεύει τό ἐρώτημα: «Πῶς πρέπει νά ἐνεργήσω τώρα, Κύριε, ὥστε νά ἀποφύγω τήν ἁμαρτία καί τήν ἀποτυχία στίς ἐπαγγελίες Σου;». Ὅσον ἀφορᾶ τή ζωή τῆς Θεομήτορος, ἔχουν καταγραφεῖ στίς Γραφές πολύ λίγοι ἀλλά ἐξαιρετικά σημαντικοί μαργαρίτες, οἱ ὁποῖοι ὡς θυρίδες μᾶς ἐπιτρέπουν νά εἰσδύσουμε στό ἐξέχον μυστήριό Της. Ὁ σκοπός τοῦ θαύματος τοῦ Κυρίου στήν Κανᾶ ἦταν νά ἐνισχύσει τήν πίστη τῶν μαθητῶν Του. Ἡ ἀποκάλυψή Του σέ αὐτούς ἔπρεπε νά προηγηθεῖ τῆς φανερώσεώς Του στά πλήθη. Ὅταν ὁ Κύριος μετέτρεψε τό νερό σέ κρασί, οἱ ὀφθαλμοί τῶν μαθητῶν διανοίχθησαν. Συντελέσθηκε ὅμως μεγάλη ἀλλαγή στή ζωή τῆς Θεομήτορος. Ὁ Χριστός, πειθαρχώντας στόν νόμο, εἶχε πλήρως ὑποταχθεῖ σέ Αὐτήν, ἐφεξῆς ὅμως ἐκείνη γίνεται ὑποτακτική Του, ὡς Μητέρα καί ὡς διάκονός Του. Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά ἀναγγείλουμε μέ τά ἔργα μας τή δόξα τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία ἐξαρχῆς μᾶς δημιούργησε καί μᾶς συντηρεῖ. Ἀκόμη καί ὅταν πεθαίνουμε, ἀποβλέπουμε στή δόξα Του, στή μετοχή μας καί στήν αἰώνια παραμονή μας σέ αὐτήν. Ὁ Κύριος μετέσχε στήν ἀνθρώπινη ζωή ὡς ξένος, ὡς ἐπισκέπτης, καί χάρη στήν ταπεινή ἐμφάνισή Του μπόρεσε νά ἑδραιώσει τή Βασιλεία Του. Ὑπῆρξε προσκεκλημένος καί στόν γάμο τῆς Κανᾶ, ἀλλά ἀξιοποίησε τήν εὐκαιρία, γιά νά ἱδρύσει τή δική Του θεϊκή οἰκογένεια, τήν Ἐκκλησία, τήν ἐπίγεια Βασιλεία Του, κάνοντας ἀρχή ἀπό τήν Πανάχραντο Μητέρα Του καί τούς μαθητές Του. Ὅπως ὁ Κύριος ἀπό τό νερό προκάλεσε ἀφθονία ἐκλεκτοῦ κρασιοῦ, ἔτσι καί ὅταν ἐπεμβαίνει στήν ἐνδεῆ ζωή μας, ἐκχέει μέσα της τόν πλοῦτο τῆς δικῆς Του ζωῆς, ἀνακαινίζει, ὀμορφαίνει καί νοηματοδοτεῖ ὅλη τήν ὕπαρξή μας. Ἐξάλλου ὁ Ἴδιος ἀνήγγειλε: «Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰωάν. 10, 10).