ΉΛΘΕ Η ΙΔΙΑ Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΗ !

«…Ήταν το 1984, όταν στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης (νυν νοσοκομείο Γ. Γεννηματά), οι ιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά, σχετικά με την υγεία του αδελφού μου, πού για να τον κρατήσουν στη ζωή θα έπρεπε να τού κόψουν στο χειρουργείο το ένα του πόδι… Εκείνο το χρονικό διάστημα στην μονάδα ήταν και μία κυρία μαζί με την κόρη της, που γνώριζαν την χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, και έδωσαν στην μητέρα μου το βιβλιαράκι της με τα θαύματα της, το λαδάκι, και το μήλο, που έπρεπε να νηστέψεις για 3 ημέρες και το πρωί της 4ης ημέρας έπρεπε να το πάρεις νηστικός σύμφωνα με την αρχαία παράδοση… Ήταν τόση μεγάλη η απελπισία μας για την υγεία του αδελφού μου που πλέον είχαμε αρχίσει να χάνουμε και την πίστη μας στο Θεό μη βλέποντας κάποιο φώς στην αγωνία μας ! Απ΄ όλους μας, μόνο η μητέρα μου, που από μικρή ήταν στο χώρο της Εκκλησίας έλεγε και ξανάλεγε ότι «στο τέλος θα τα καταφέρουμε» και ότι ο Θεός δεν θα άφηνε τον αδελφό μου με ακρωτηριασμένο πόδι, για το υπόλοιπο της ζωής του, μιά καί ήταν τότε μόνο 11 χρονών παιδάκι…» Η μητέρα μου διάβασε το βιβλιαράκι, άλειψε με λαδάκι της Αγίας τον αδελφό μου, και αποφασίσανε να νηστέψουν μέχρι την ημέρα του χειρουργείου αν και η κατάσταση της υγείας του αδελφού μου δεν το επέτρεπε σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ιατρών…. Και εκεί που κυλούσαν όλα μα όλα μέσα στην απελπισία, παρά μόνο η μάνα μου και το τονίζω αυτό ήταν η μόνη αισιόδοξη, το βράδυ εκείνο της 3ης ημέρας της νηστείας ξημερώματα, όπως διηγούνται ακόμη και σήμερα ο αδελφός μου και η μητέρα μου, εμφανίστηκε στο δωμάτιο τους στο Νοσοκομείο μια μαυροφορεμένη γυναίκα… Ξύπνησαν μόνο η μάνα μου που κοιμόταν σε μια καρέκλα σχεδόν 100 ημέρες δίπλα στον αδελφό μου, αλλά και ο ίδιος ο αδελφός μου. Η κοπέλα με την μητέρα της που ήταν στο ίδιο δωμάτιο δεν ξύπνησαν…. (μάλιστα η κοπέλα αυτή ήταν η αδελφή της Δέσποινας Βανδή, η δεσποινίς Μαλέα, έτσι η πορεία μας στην χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ξεκίνησε από την οικογένεια Μαλέα). Πλησίασε η μαυροφορούσα τον αδελφό μου και την μητέρα μου και τους είπε: «Είμαι η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου δεν θέλω να στεναχωριέστε γιατί όλα θα πάνε καλά». Με το πού είπε αυτά τά λόγια, άπλωσε το χέρι της, από την πατούσα του αδελφού μου μέχρι το κεφάλι του και του είπε: «Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα τώρα, είσαι και εσύ ένα από τα παιδιά μου…» Και αμέσως λέγοντας αυτά έφυγε με την ίδια ηρεμία που είχε έλθει από την πόρτα στο δωμάτιο, όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Έντρομος ο αδελφός μου παιδί τότε 11 ετών και με κλάματα η μάνα μου, που είχε αισθανθεί το θαύμα, δεν κλείσανε μάτι όλο το υπόλοιπο της νύχτας. Το πρωί ολοκλήρωσαν την νηστεία με την λήψη του αγίου μήλου της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ώσπου ήρθε η ώρα που κάνανε την πρωινή εμφάνιση τους οι γιατροί στο δωμάτιο και δώσανε εντολή στους νοσοκόμους να ετοιμάσουν τον αδελφό μου για τις τελευταίες εξετάσεις πριν από το χειρουργείο… Η μάνα μου τους ακολούθησε μέχρι το ακτινολογικό, εκεί που θα γινόντουσαν και οι τελευταίες εξετάσεις λίγο πρίν το χειρουργείο, για τον ακρωτηριασμό… Πέρασαν σχεδόν 20 λεπτά και έβλεπε η μάνα μου τους ακτινολόγους και άλλων τμημάτων να εισέρχονται στο χώρο που φτιάχνανε τις εξετάσεις του αδελφού μου όταν πλέον είδε να φτάνει και όλο το team των Ιατρών πανικόβλητο εμπρός σε όλα αυτά που τους έλεγαν οι ακτινολόγοι από τα εσωτερικά τηλέφωνα… Μετά από μία ολόκληρη ώρα παρακαλώ, βγήκε ο Καθηγητής της Ορθοπεδικής (Ιατρικής Σχολής-ΑΠΘ) κος. Βασίλειος Παπαβασιλείου και λέει στην μητέρα μου: «Εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αυτά που βλέπω τώρα είναι θέλημα Θεού. Το παιδί δεν έχει τίποτα και μπορείτε να το πάρετε από το νοσοκομείο και να φύγετε ακόμη και τώρα, αλλά όπου και αν πάτε σταματήστε σε μια Εκκλησία να ευχαριστήσετε τον Θεό που έκανε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα για μένα στην Ιατρική επιστήμη…» Η μάνα μου άρχισε τα κλάματα, κατάλαβε ότι η χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου δεν άφησε να τυραννηθεί στην ζωή τους ούτε η ίδια, αλλά ούτε και ο αδελφός μου. Από τότε, η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου μάς έγινε η Αγία της οικογένειάς μας, γιατί βοήθησε άπειρες φορές ακόμη και με περίπτωση καρκίνου στο στήθος της μητέρας μου που τελικά πάνω κάτω έκανε και πάλι την εμφάνιση της η Αγία μας, και όπως ήρθε το κακό έτσι και έφυγε… Ο Αδελφός μου τίμησε για τα θαύματα, την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου με το να δώσει στο πρώτο του παιδί το όνομα της Αγίας και εγώ στο τρίτο μου παιδί. Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου σε αγαπάμε Μεγάλη η χάρη σου για όλο τον κόσμο! (Sotirios Plakias)

Σχόλιο στο βιβλίο «Παρά τους πόδας των Αγίων»

Ύστερα από τη μακροχρόνιο αγιορειτική μου εμπειρία, έλαχε στην ταπεινότητά μου να παρουσιάσω στους ευλαβείς αναγνώστες μερικές εξέχουσες αγιορείτικες μορφές, με τους οποίους είχα την ευλογία να ζήσω μαζί τους, να συμφάγω και να ακούσω από το αγιασμένο στόμα τους ρήματα ζωής. Ένας από αυτούς είναι ο αείμνηστος Γέροντάς μου π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης. Άλλος ο αείμνηστος συνασκητής του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, ο Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης και ορισμένοι άλλοι. Αυτή όμως τη φορά φέρω εις φως και μερικά άλλα από τα βλαστάρια του μεγάλου νηπτικού των ημερών μας, Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και μάλιστα κυρίως εκ του γυναικείου μοναχισμού. Κύρια πρόσωπα στο προσκήνιο είναι τρεις σύγχρονες, τολμώ να πω, Αγίες. Πρώτη η τοις πάσι γνωστή Γερόντισσα Μακρίνα, ιδρύτρια και πρώτη ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Οδηγητρίας Πορταριάς Βόλου. Ακολουθούν δυο άλλες σπουδαίες αυτάδελφες μοναχές, Συγκλητική και Ευφραιμία, συναγωνίστριες και πρώτες υποτακτικές της Γ. Μακρίνας, αλλά και συγκτητόρισσες της Ιεράς Μονής Οδηγητρίας. Οι μοναχές αυτές είχαν την ευλογία να ανατραφούν από αγίους γονείς, οι οποίοι κατέληξαν και αυτοί να εκμετρήσουν το βίο τους ως μοναχοί. Ο μεν πατέρας, μοναχός Ανδρόνικος στην Ιερά Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους και η μητέρα, μοναχή Αθανασία στην Ιερά Μονή Οδηγητρίας Βόλου. Η αγία αυτή οικογένεια ευτύχησε να πλουτίσει ως πνευματικόν, ένα πνευματικό τέκνο του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, τον ιερομόναχο Εφραίμ Καραγιάννη. Αυτός ο ενάρετος πνευματικός τους είχε μεταδώσει επακριβώς τη διδαχή του μεγάλου Αγιορείτου Ησυχαστού καθώς και ο ίδιος την παρέλαβε. Δεν άργησε να ανάψει η φλόγα του θεϊκού έρωτα σε πολλά από τα πνευματικά τέκνα του ευλογημένου αυτού πνευματικού, δηλαδή του παπα Εφραίμ, μεταξύ των οποίων της Μαρίας, της Κατερίνας και Ναυσικάς, καθώς και της Βικτωρίας και του νεαρού τέκνου της Ιωάννη και πολλών άλλων. Μαρία είναι η μετέπειτα ηγουμένη Μακρίνα. Κατερίνα η μετέπειτα Συγκλητική μοναχή και Ναυσικά η κατόπιν Ευφραιμία μοναχή. Ιωάννης (Γιαννάκης) είναι ο μετέπειτα μαθητής του μεγάλου ησυχαστού Ιωσήφ, γνωστός ως παπα- Εφραίμ Φιλοθεΐτης και μετέπειτα Αριζονίτης. Βικτωρία η αγία μητέρα του, όπου έγινε μοναχή Θεοφανώ. Ο αείμνηστος ενάρετος πνευματικός τους π. Εφραίμ Καραγιάννης, δυστυχώς για λόγους ανώτερους της θελήσεώς του, τις άφησε. Όμως δεν έμειναν ορφανές. Από τα βράχια του Αγίου Όρους, τις ανέλαβε ένας μεγάλος ησυχαστής, ο Γέρων Ιωσήφ. Από εκεί με τα πνευματικά κιάλια, τις έβλεπε και τις καθοδηγούσε με αλληλογραφία. Μάλιστα, βλέποντας από τα βραχάκια της Μικράς Αγίας Άννης, εντόπισε και το πρώτο μοναστήρι. Γράφει σε ένα γράμμα «Θα βρείτε έναν τόπο όπου έχει και νερό […] Θα βρείτε ένα μονοπάτι […] θα βρείτε και ένα εκκλησάκι. Είναι του Αγίου Παντελεήμονα […] Θα βρείτε ένα σπίτι χαμηλά. Το σπίτι αυτό γράφει απ’ έξω ότι πωλείται.» Πράγματι τα είδε όλα καταλεπτώς. Και αφού διεπίστωσαν ότι πράγματι πωλείται, το αγόρασαν. Και στεγάστηκαν οι πρώτες αδελφές στην περιοχή Σταγιάτες. Αργότερα και με την αύξηση των αδελφών, μεταφέρθηκαν στο σημερινό μοναστήρι, στην Πορταριά. Σε άλλο γράμμα τους έλεγε «Αν με ακούτε, θα προοδεύσετε και θα σας στείλω και δικό μου πνευματικό.» Πράγματι σε λίγα χρόνια, τους έστειλε το εκλεκτό τέκνο του, παπα Εφραίμ, τον μετέπειτα Φιλοθεΐτη. Την πρώτη φορά που τους επεσκέφθη ως πνευματικός, η μοναχή Ευφραιμία, από την πολλή ευλάβεια και λαχτάρα, με τα πνευματικά κιάλια, τον είδε πώς ξεκίνησε από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, έφτασε Ουρανούπολη, Θεσσαλονίκη, μέχρι που έφτασε στην πόρτα της Μονής. Γι’ αυτό και πρώτη έτρεξε και του έβαλε στρωτή μετάνοια. Κατόπιν, όταν την ρώτησε, του τα εξήγησε καταλεπτώς όλα. Άλλη μια φορά πάλι, όταν ήλθε ο πνευματικός στο μοναστήρι, την έστειλαν κατεπειγόντως στην Αθήνα. Υπακοή η Ευφραιμία έκανε ολοψύχως. Όμως, λυπήθηκε που θα έχανε τις εμπνευσμένες ομιλίες του Γέροντα. Και όμως, την ώρα της ομιλίας, ωσάν να είχε ραδιόφωνο, άκουε από την Αθήνα καθαρά όλες τις ομιλίες. Αυτός ήταν καρπός τελείας υπακοής. Τι δε να πω για την άλλη αυτάδελφο Συγκλητική; Όπου έφτασε σε ύψη αρετής, ώστε να ανεβαίνει το πνεύμα της σε οπτασίες και αποκαλύψεις Κυρίου. Είναι τόσες πολλές οι εκστάσεις και οι θεωρίες μέσα από τις οποίες εντρυφά ο αναγνώστης ωσάν σε λειμωνάριο. Εξ αυτών μόνο μία θα αναφέρω συνοπτικά, τολμώ να πω, πρωτοφανή στα ιστορικά της Εκκλησίας, συνάμα δε είναι και αποκαλυπτική. Έζησε η αείμνηστη και εβίωσε μαζί με την Κυρία μας Θεοτόκο και τις Μυροφόρες γυναίκες το ζωηφόρο πάθος του Κυρίου. Συνακολουθούσε σε αναπαράσταση την Παναγία μας και τις Μυροφόρες. Συμμετείχε και συνέκλαιε και μάλιστα λιποθυμούσε και αυτή, βλέποντας την Κυρία μας Θεοτόκο να λιποθυμά μαζί με τις Άγιες Μυροφόρες από τον υπερβολικό πόνο. Οι δυο αυτές αυτάδελφες μοναχές έζησαν υποδειγματικό βίο και άφησαν πίσω τα ίχνη τους με το ζωντανό παράδειγμά τους. Παντού πρόθυμες, στην υπακοή, στον πνευματικό κανόνα, στις κοινές Ακολουθίες, στην εργασία, παντού. Έζησαν όλα τα χρόνια με μιαν Αγία Γερόντισσα, τη Μακρίνα και έναν Άγιο πνευματικό, τον παπα Εφραίμ. Οι δυο αυτές μοναχές είχαν μια πλουσία αλληλογραφία. Πρώτα με τον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή και κατόπιν με τον παπα Εφραίμ Φιλοθεΐτη, τον πνευματικό της Μονής. Μέσα από αυτήν την αλληλογραφία οι δύο αδελφές αλλά κυρίως η αδελφή Συγκλητική μεταφέρει όσο είναι δυνατόν, τόσο υψηλές βιωματικές εμπειρίες μέσα από τις οποίες εντρυφά αλλά και οικοδομείται ο ευλαβής αναγνώστης, όμοιες των παλαιών μεγάλων Αγίων. Όμως, μετά την οσία κοίμηση της Γεροντίσσης Μακρίνης (1995), κατά θείαν οικονομία, με την ευλογία του πνευματικού τους, αποσύρθηκαν σε έναν ήσυχο τόπο, στην περιοχή του χωριού Ραψάνι, όπου ανοικοδόμησαν ένα ωραίο, μικρό ησυχαστήριο, αφιερωμένο στην Παναγία Γλυκοφιλούσα. Εκεί συνέχισαν τους μοναχικούς αγώνες, μαζί με μίαν κατά σάρκα ανηψιά τους, την οποία την προεχείρισαν και ηγουμένη του Ησυχαστηρίου, ονόματι Μαρία μοναχή, μαζί με μιαν άλλη εκλεκτή, νεαρή αδελφή, μοναχή Μακρίνα. Εκεί, αφού έζησαν οσιακά, εξεμέτρησαν τον βίο οι δύο Άγιες αυτές αυτάδελφες μοναχές και μετέβησαν προς τα ουράνια για να απολαύουν τον δίκαιο μισθό, τον καρπό των αγώνων τους. Η μεν Εφραιμία στις 4.3.2013, η δε Συγκλητική στις 17.1.2016. Αιωνία αυτών η μνήμη. Ας έχωμεν τας ευχάς τους. Ιωσήφ Μ.Δ.

Θα 'ρθει-κοντά είναι-ο καιρός που θα στρέψουν βλέμματα ψηλά στον ουρανό...

Ναι, πρέπει πού και πού να συνοδεύουμε κι εμείς τα λόγια με εικόνες, τρανταχτές, δυνατές θωρώντας όσα γίνονται με ταχύτητα τόση που δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε, να αποδεχτούμε, να διαχειριστούμε! Πολέμοι, απειλές, ασθένειες, πανδημίες, εκρήξεις, σεισμοί, ακρίβεια, φτώχεια, το πήγαινε έλα πληθυσμών, μαχαιρώματα, κλοπές, πυρκαγιές, πλήμμυρες, κακοί πολιτικοί, κοινωνικοί, προσωπικοί χειρισμοί, αδικίες, εκμετάλλευση, διωγμοί, δεν αναρωτιέσαι πια ποιος ή τι πήγε και πάει λάθος, αυτό το κάνεις να προλάβεις τη ζημιά της στην αρχή, δεν ψάχνεις τίνος να αποδώσεις την ευθύνη, το φταίξιμο, χρόνος χαμένος είναι μες την τόση αποδιοργάνωση! Θα 'ρθει-κοντά είναι-ο καιρός που θα στρέψουν βλέμματα ψηλά στον ουρανό ακόμα κι οι γνωστικοί, αυτοί που είχαν κι έχουν για όλα εξήγηση, επιστήμες και φαινόμενα, χειρισμούς, διαχειρισμούς, εξουσία, χρήμα, κουμάντο, ισχύ! Θα έρθει ο καιρός που θα πέσουμε κι εμείς κι αυτοί στα γόνατα, χέρια θα σμίξουμε σε εγκάρδια νοερή προσευχή, σε συντριβή καρδιάς και ψυχής! Ποιες αναλύσεις πολιτικές, ποιες αναλύσεις κοινωνικές, προσωπικές, με αυτό όλο το μπάχαλο τριγύρω μας αυτό που θα κοιτάξουμε είναι το ίδιο το δικό μας λάθος, την απουσία μας ενώ εξελίσσονταν όλα αυτά ανεξέλεγκτα, το απαθέστατο μέσα μας, τη δική μας ψυχή την εσωτερικότητα, την απουσία, την ευθύνη τη δική μας! Πού; Σε ποια στροφή ζωής, χάσαμε τα ινία και τον έλεγχο! Τώρα πια θα λέμε ο Θεός να μας λυπηθεί! «Τρέξε Θέε μου», θα ικετεύουμε! Λύκοι τριγύρω μας πολλοί! Τότε θεωρούσαμε πως είμαστε ισχυροί, πως κάνουμε κουμάντο κι έχουμε λύση σε κάθε πρόβλημα, έχουμε μέσον, φίλους δυνατούς, ισχυρούς, γνωριμίες, τώρα θα συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο μέσο είναι η μόνη διαθέσιμη ανοικτή επικοινωνιακή γραμμή της προσευχής, προς τον Κύριο και δεν ξέρω πια αν δεν μας έχει αποστραφεί ακόμα κι Αυτός! Ο Θεός να μας λυπηθεί! «καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων» Ο Άγιος Ματθαίος το είπε δεν θυμάμαι και καλά, ούτε και πριν ακριβώς πόσα χρόνια το είπε, αν ήταν προφητεία ή των εκάστοτε καιρών η σταθερά, αυτό που σκέφτομαι είναι πως όσο γνωστικοί και επιστήμονες κι αν είμαστε, μας βρίσκουν αδιάβαστους παντελώς αδιάβαστους τα δυσάρεστα γεγονότα την κάθε μια φορά! Η Παναγία μαζί μας! Συγχωρά τε μου το ταρακούνημα, τη γκρίνια ίσως πρωί-πρωί μα άμα ανοίγεις αυτό το μαραφέτι να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο κι άλλο από δυσάρεστα τίποτα, είναι ανευθυνότητα το λιγότερο να γυρνάς αδιάφορα την προσοχή αλλού! Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Οι χριστιανοί μας ζούνε ανύποπτα και δεν υπάρχει φοβεροτέρα προυπόθεση καταστροφής απο την ανυποψία!!

Μου λέει κάποιος πρόσφατα συνάδελφος κληρικός, απ’ άλλον τόπο-ας μην πω ποιός είναι- υπήρχε ένας μοναχός ασκητής, αυτός είχε κάποια εξέχουσα θέση κάποτε- ήταν και λόγιος κ.λπ.- όμως τα άφησε όλα για να γίνει μοναχός και μάλιστα ασκητής. Εκοιμήθη – δηλαδή απέθανε- ο μοναχός αυτός το 1962 δηλαδή είναι πολλά χρόνια – καμιά 25αριά χρόνια. Προσέξτε τώρα εδώ έλεγε το εξής: Αναμένουν την εκκλησία μαρτύρια/διωγμοί που τα μαρτύρια του Νέρωνος ωχριούν! Δεν εννοεί τα μαρτύρια /διωγμούς του αντιχρίστου αλλά εννοούσε κάτι που αφορούσε τις μέρες μας..ας πούμε στην γενεά μας. Εκείνο που είπε ο Κύριος σας βεβαιώνω κατα το “ου μη παρέλθει η γενέα αυτή έως αν τάυτα πάντα γένηνται”. Τι ήθελε να πει εδώ: ότι έχουμε τους διωγμούς αυτούς οι οποίοι θα είναι στον καιρό μας, στην εποχή μας…όχι στα έσχατα! Και εδώ να κάνω μια διευκρίνηση αυτό το “ωχριούν οι διωγμοί του Νέρωνος και τα βασανιστήρια” μην σας πάει στο μυαλό σας…γιατί αν διαβάσει κανείς τα αρχαία μαρτυρολόγια θα τρομάξει!! Τι περισσότερο μπορεί κανείς να κάνει σ’ έναν άνθρωπο; Τι περισσότερο μπορεί να τον κάνει; Θα σας πω που είναι το σημείο του ό,τι “ωχριούν” τα αρχαία μαρτύρια. Τα αρχαία μαρτύρια απετείνονταν μόνο στο σώμα και μόνο στο σώμα ..όχι στην ψυχή. Τα σύγχρονα μαρτυρια στρέφονται στην ψυχή. Και μπορεί βέβαια να μην είναι ένα μαρτύριο οδυνηρό με την έννοια να με τηγανίζουνε και να με γδερνουνε. Αλλά όταν όμως μου παραλύσουν την βούληση. Γιατί πρέπει να πούμε ότι οι χριστιανοί μας ζούνε ανύποπτα και δεν υπάρχει φοβεροτέρα προυπόθεση καταστροφής απο την ανυποψία!! Να είναι ο εχθρός απ’ έξω να ακονίζει τα μαχαίρια και εμείς να κοιμόμαστε, να γελάμε και να διασκεδάζουμε.” π. Αθανάσιος Μυτιληναίος. Ομιλία 129 «Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων»

H ηλεκτρονική διακυβέρνηση με την έξυπνη νέα ταυτότητα και το έξυπνο αυλο χρήμα κάτω από τον φακό ενός αγιορείτη μοναχού

H ηλεκτρονική διακυβέρνηση με την έξυπνη νέα ταυτότητα και το έξυπνο αυλο χρήμα κάτω από τον φακό ενός αγιορείτη μοναχού. Αξιότιμε κ πρόεδρε, σεβαστοι πατερες αγαπητοι αδελφοι Ζητώ εκ των προτερων την επιείκεια σας για την απλότητά της εισηγήσεως μου. Επεξηγωντας τον τιτλο: «H ηλεκτρονική διακυβέρνηση με την εξυπνη νεα ταυτότητα, το εξυπνο χρήμα κατω απο τον φακό του αγιορείτη μοναχού», θα ηθελα να κανω μία αναδρομή στο παρελθόν για την αναγγελια αυτης της καρτας απο το ετος 1997 μεχρι σημερα. Ο στοχος ειναι να ερευνηθεί αν ειναι προδρομικό σημειο του αντιχρίστου η επερχόμενη ηλεκτρονική εισβολή στην ζωή μας, μεσα απο τα λεγόμενα των αγιων ανθρωπων που συναντήσαμε, ωστε να λαβουμε τις ευθύνες των αποφασεων μας ο καθενας, ως πνευματικά τέκνα της Εκκλησίας. Πολλες πληροφορίες αντλήθηκαν κανοντας πειραματικά την χρηση του προγραμματος τεχνητης νοημοσυνης chatGPT, που τεθηκε σε κοινή λειτουργία φετος και που κοστισε δισεκατομμυρια. Θελουμε απο πρωτο χερι να παρουμε μια γευση αυτης εξυπνης επεξεργασίας δεδομενων που ειχαν μονο οι μυστικες υπηρεσιες, ωστε να δούμε την κακη χρησης της. Όταν προκειται για δεδομενα που αφορούν την υπόσταση και την ζωη των ανθρωπων. Ολα ξεκινάνε απο το μακρινό 1997 οταν για πρωτη φορά προσπαθησαν να καθιερώσουν την ηλεκτρονική ταυτότητα με Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου ΕΚΑΜ. Η Παναγία άμεσα κινητοποίησε τα παιδιά Της, τους αγιορειτες, οι οποιοι αισθανόμενοι την απειλή που ερχόταν, χτυπησαν τον συναγερμό. Ο μακαριστός π. Γεωργιος Καψανης ηγουμενος της ΙΜ Γρηγοριου έγραφε τότε για τις επερχόμενες πρώτες ηλεκτρονικές ταυτότητες: "αὐτή ἡ ταυτότητα εἶναι ἐπικίνδυνη ... διότι μέ αὐτή θά γίνη καί τό λεγόμενο ἠλεκτρονικό φακέλλωμα.... θά ἐπιβάλλουν τά ἑξῆς: Θά ἐλέγχουν τά τῆς ζωῆς μας. Θά μᾶς παρακολουθοῦν ἀνά πᾶσα στιγμή. .. Γι’ αὐτό και ἀπό αὐτή τήν ἄποψι ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε τίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, οἱ ὁποῖες θά ἔχουν ἐπάνω τόν Ε.Κ.Α.Μ. .... Καταλαβαίνετε λοιπόν ὅτι μπαίνουμε σέ μία νέα περίοδο, πρωτοφανῆ στήν ἱστορία, μιά περίοδο δικτατορίας, ὁλοκληρωτισμοῦ, παγκοσμίου ὁλοκληρωτισμοῦ. Ὡρισμένοι ἄνθρωποι θά ἐλέγχουν πλέον ὅλο τόν κόσμο, ὅλη τήν ζωή μας". Ο αγιος Παΐσιος, πριν 30 χρόνια, με το προορατικό του χάρισμα, περιέγραψε με λεπτομέρεια την σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας: «Επέβαλαν (και θα επιβάλλουν) στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος, τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε. Με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. ..... Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα. Θα λένε:... Για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους, πρέπει να αποδεχτείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. ..... Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας (το ανωτέρω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής», έκδοση 1996, σελ. 421) Η τότε συγκληθεισα έκτακτη σύσκεψη όλων και ηγουμενων του Αγ Ορους (ΕΔΙΣ 3.9.1997) μας λεει: «...Μία ενδεχομένη προσπάθεια εφαρμογής της Συμβάσεως του Σένγκεν στη χώρα μας, και μάλιστα με το αναγκαίο επακόλουθό της, την έκδοση ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και τη χρήση του Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.), θα έχει ως φυσική συνέπεια να εύρη η Πολιτεία όλους ανεξαιρέτως τους Αγιορείτες αντιμέτωπους ως “αντιρρησίες συνειδήσεως...» Ολες οι ανωτερω αντιδρασεις γεννηθηκαν απο την απειλή της υποχρεωτικής αλλαγης της μπλε ταυτότητος με μια απλη ηλεκτρονική κάρτα με ενιαιο αριθμό μητρώου του πολίτη. Βλέπουμε πόσο διορατικά οι αγιοι πατερες κατόπιν προσευχης σημαναν τον συναγερμό, για το ζήτημα του ηλεκτρονικου φακελωματος. Τι θα έλεγαν σήμερα; Σημερα 27 χρόνια μετά, η αναπτυξη των υπολογιστικών συστημάτων ειναι εκθετική (βλ διάγραμμα) η ισχυς των απο megaflops εκτοξευτηκε 60 φορες στο pentafolps. Οι μηχανές εχουν τετοια πολυπλοκότητα αλγόριθμων που χαρακτηρίζονται ως σκεπτομενες πλεον. Ο υπολογιστης του κινητου μας μπορεί και αναγνωρίζει τη φωνή μας και την μετατρέπει σε κείμενο, μπορεί αυτόματα να ακούει και να μεταφράζει σε οποιαδήποτε γλώσσα, αναγνωρίζει δακτυλικό μας αποτύπωμα, ή το πρόσωπό μας και ξεκλειδωνει. Όταν ο μικρός ηλεκτρονικός υπολογιστης του του κινητου μας τηλεφώνου μπορεί να κάνει αυτές τις εργασίες τι θα μπορούσε να κάνει ο υπολογιστής του παραγγείλαμε του μεγέθους των χιλίων τετραγωνικών μέτρων που συγκαταλέγεται στα 15 ισχυρότερα υπολογιστικά συστήματα παγκοσμίως.ο Δαίδαλος: με ισχύ 30 petaflots! (Καθημερινη). Το επόμενο βήμα ειναι το δίκτυο με το οποίο θα γίνεται η μετακίνηση των πληροφοριών προς τον κεντρικό υπολογιστή. Αυτη την στιγμή έχει ήδη στηθεί απο το 2010 Δημόσιο Δίκτυο με το όνομα «Συζευξις». Με το δίκτυο αυτό ειναι συνδεδεμένο όλο το δημόσιο. Ολα ειναι ετοιμα. Τα ports του συστηματος; (τα κυρια μεσα επικοινωνίας των Η/Υ με το περιβαλλον: Επωνυμη πλεον θα ειναι ροή πληροφοριών προς στους υπολογιστες και θα γίνεται μέσω των εξυπνων καρτών και του έξυπνου χρήματος. Η χρήση κινητών τηλεφώνων και τραπεζικών καρτών δεν δινει ασφαλεις καταγραφες στο συστημα, δεν πιστοποιείται απόλυτα ο χρηστης με την χρηση τους, επειδη δεν ειναι ειναι υποχρεωτικές. Με την νέα ταυτότητα και το αυλο χρημα μαζι, σε συνδυασμό με ειδικές εφαρμογες στο κινητό μας και στους προσωπισκους υπολογιστες πλεον, θα πῖστοπιειται οτι ΕΓΩ βρίσκομαι πίσω από την πληροφορία που διοχετεύεται στην κεντρική μονάδα επεξεργασίας. Οι πληροφορίες δεν διαγράφονται ποτέ και θα ειναι ο εφιάλτης μας, επ απειλή, εφ όρου ζωής. Αναλυτικά τα περιγραφει η εκθεση του τεχνικου συμβούλου της Εκκλησιας της Ελλαδος που κατατεθηκε στην αρμόδια επιτροπή της. Εκει βλέπουμε πως η καρτα θα εχει δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας και εγγραφών στην μνημη της, για την συνεχή μετάδοση προσωπικών πληροφοριών στους κεντρικους υπολογιστές. Τα στοιχεία αυτα ειναι κωδικοποιημένα και μη προσβάσιμα σε εμάς. Το τι θα γραφεται εκει εξαρταται απο το ποιοι διαχειρίζονται τα κεντρικα συστηματα. Οι πολίτες πλεον ως πακετα δεδομενων παρακολουθούνται ΕΠΩΝΥΜΑ από αλγόριθμους τεχνητης νοημοσυνης οπως : α)Aνιχνευσης Ανωμαλιών β)Φυσικής γλωσσας γ)Ροής συμβαντων δ)Παρακολουθηση κοινωνικών μεσων με Αναλυση συναισθηματων κλπ. (πηγη chatGPT) Αυτό δεν ειναι φυλακή; Αυτό δεν ειναι καταστρατηγηση της ελευθερίας του προσώπου, οταν καποιος δικτατορας αναλάβει αυτη την διακυβερνηση; Οπως ελεγε ο π . Γεώργιος Καψάνης... Ἀγωνιοῦμε ἀκόμη γιατί οἱ ἠλεκτρονικές ταυτότητες καί ὁ δι’ αὐτῶν ἔλεγχος μπορεῖ νά τεθοῦν στην διάθεση τοῦ Ἀντιχρίστου ἤ κάποιου ἀντιχρίστου δικτάτορος καί τυράννου μέ τό ὁποῖο θά μπορῇ νά ἐλέγχῃ καί νά πλήττῃ κάθε ἕναν πού δέν τόν προσκυνᾶ ἤ δέχεται. Τόσο σύντομα ξεχάσαμε τόν Χίτλερ καί τούς ὁμοίους του; Elon Musk που επενδυσε δισεκατομμυρια στην αναπτυξη της τεχνητης νοημοσυνης, σε ανοιχτο κωδικα, προσιτη πλεον σε όλους, ειπε για την χρηση της αναφορικά για την καταγραφή στοιχείων του Πολίτη: ... μπορει να δημιουργηθεί μία τόσο επικίνδυνη κατάσταση χειρότερη από έναν πυρηνικό όλεθρο: Ένας τρελός δικτάτορας όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κλπ θα φύγει κάποια στιγμή, η εγκατάσταση Μηχανικής Νοημοσύνης θα παραμένει και θα βελτιώνεται συνεχώς κάνοντας την ζωή μας κόλαση. Το κομμουνιστικό καθεστώς στην Κίνα αρχισε να την εφαρμόζει αστυνομευοντας τους πολίτες παντού. Βρηκε ετοιμο εδαφος απολυτης υπακοης με τον κομφουκισμό και τον βουδισμό. Τα πάντα κινούνται μηχανικά και με τάξη, δεν συγχωρείται τίποτε και οι ανθρωποι σιγά - σιγά λειτουργούν σαν μηχανές. Ετσι όμως αυξάνονται και οι ψυχίατροι. Στην δυτική κοινωνία μας τα πραγματα ειναι διαφορετικά, λόγω της δημοκρατίας και του χριστιανισμού. Εδω η εφαρμογή ειναι δυσκολη. Πχ η Αγγλία δεν εχει καν ταυτότητα. Με ποιον τρόπο λοιπόν θα εφαρμοστεί αυτη η διακυβερνηση; Η απαντηση ειναι ανατροπή των παντων: Διαβάζουμε στο (bankingnews.gr):Η λεγόμενη νεα Παγκόσμια Ταξη εχει ως φιλοσοφία την μεγαλη επαναφορα του λεγομενου Great Reset. Οι ιδεες του Klaus Schwab αναφέρονται σε μιια αληθινή «παγκόσμια κοινωνία» σε έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι στρέφονται στην Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) ως καλύτερο μέσο διακυβέρνησης. Αυτα ειναι τα προγραμματα τους: 1)Συνολικός Παγκόσμιος Οικονομικός Συγκεντρωτισμός 2)Ένα σύστημα ψηφιακού νομίσματος… ένα νόμισμα για όλο τον κόσμο Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μετά από κάθε σοκ…(πχ Covid, πόλεμος κλπ) οι κοινωνίες είναι εύκολα χειραγωγήσιμες και αποδέχονται με μεγαλύτερη ευκολία όλες τις μεγάλες αλλαγές που θα απαιτούνταν χρόνια ή δεκαετίες. Από μικροοικονομική σκοπιά, κάθε άτομο θα εξαρτάται πλέον από ένα ψηφιακό νόμισμα που αφαιρεί κάθε έννοια απορρήτου στο εμπόριο.. Αυτό που θέλουν τελικά οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης για τη Μεγάλη Επαναφορά, δεν είναι τίποτε λιγότερο από ανατροπή - τσουνάμι από την ελευθερία και την ατομική ευημερία πίσω σε έναν πολύ παλιό τρόπο συμπεριφοράς, παρόμοιο με την αρχαία φεουδαρχία. (πηγη:bankingnews.gr). Στην χωρα μας βλεπουμε μερα με την μερα να εφαρμόζεται το RESET για μια απρόσωπη κοινωνία: Eισαγεται η ομοφυλοφιλία στα σχολεια, στα ΜΜΕ, καθιερώνουν ακομη και γάμους με υιοθεσίες. Εδω και 37 χρόνια με τρία νομοσχεδια το 86, το 12 και το17 εχει ψηφιστει και εφαρμόζεται με δαιμονικό πεισμα νοσχέδιο νομιοποιησεως της αμβλωσης που μεχρι σημερα σκότωσε πανω 7 εκατομυρια ελληνόπουλα στά δημόσια νοσοκομεια. Αλλοιώνεται συστηματικά ο πληθυσμός με εισρροές ανεργων μεταναστών, καταστρέφεται η πρωτογενης παραγωγη και βιομηχανία, διαλυεται η οικογένεια, η υγεια, η παιδεία. Φωτιές, πλημμύρες, lock down, capital control, φόροι, ακρίβεια, ενω οι μεντορες χαμογελάνε ικανοποιημενοι οτι όλα γίνονται όπως τα σχεδιάζουν. Θα μπορούσε λοιπόν ενας πνευματικός άνθρωπος να πει οτι δεν ειναι πρόδρομοι του αντιχρίστου όλοι αυτοί; Θα μπορουσε να πει οτι η ζώη μας παει κανονικά χωρίς κανένα σωτηριολογικό θέμα να μας προβληματιζει; Πριν 30 χρόνια τα ελεγε ο π Γεωργιος Καψανης προφητικά: Σχεδιάζεται μία παγκοσμιοποίηση ὄχι μόνο χωρίς Χριστό ἀλλά καί κατά τοῦ Χριστοῦ. Τό ὑπερκράτος, ἡ ὑπεροικονομία, ἡ ὑπερθρησκεία δέν θά ὑπηρετοῦν τόν Χριστό καί τόν Ἄνθρωπο, ὡς Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τόν Ἀντίχριστο καί ὅσους προσκυνήσουν τον Ἀντίχριστο. Σ’ αὐτή τήν παγκοσμιοποίησι οἱ διάφοροι θεσμοί θά ἀφαιροῦν τίς ἐλευθερίες τῶν ἀνθρώπων προκειμένου οἱ ἄνθρωποι νά γίνουν πιόνια στά χέρια τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Κάτι τέτοιο ἄρχισε νά γίνεται καί στήν πατρίδα μας, ὅπου θεσμοί ἔξωθεν ἐρχόμενοι ἐπιβάλλονται στόν λαό μας. Ὅλοι θά ἐλέγχωνται μέ παγκόσμιο φακέλωμα. Τι πρεπει να κανουμε λοιπόν; Εδω θα μου επιτρέψετε να πω μία ιστορία απο το Γεροντικό. Ηταν 2 κοριτσακια μικρα διδυμα που καποιοι πειρατες σκοτωσαν τους γονεις τους και τα πουλουσαν στο λιμανι. Το ενα το πηραν καποιες μοναχές, και το αλλο το αγορασε ενα πορνειο. Λεει λοιπον ο γεροντας, οταν οι δυο αδελφές θα πανε στον ουρανό και θα κριθουν απο τον Θεό για το ζητημα της ανηθικότητας, ο Θεός θα εχει το ιδιο μετρο και για τις δύο; Ποση μεγαλη ακριβεια θα ζητηθεί απο την μοναχή; Ενω τιποτα δεν θα ζητηθεί απο την πόρνη. Εμεις λοιπόν εδω στην Ελλαδα, και ειδικά οι πνευματικοί άνθρωποι, δεν μπορουμε να συγκριθουμε με τον Σουηδό που τον εμφυτεύουν ήδη chip στο χερι και χαίρεται. Εμεις έχουμε μεγαλη ευθύνη στο Θεό, που δεν θα ζητηθεί η ιδια απο τους αδελφους μας, στην Κίνα, στο Ισραήλ , στην Ινδία. Μας εδωσε την ευλογία ο Θεός να γεννηθούμε σε αυτή την ορθόδοξη χωρα και να μεγαλώσουμε κοντα σε αγίους, να βιώσουμε την Χαρη Του Θεού, να ζήσουμε Τον Θεό. Ετσι εχουμε τεραστια ευθύνη, ολοι μας. Πρεπει να ορθώσουμε αναστημα και να πουμε την αλήθεια, με οτι αυτό μας κοστίσει. Αυτό παραλαβαμε απο τους πατερες μας. Με πρώτο τον Αγ Προδρομο, που καυτηρίασε τον τοτε Βασιλιά για την εκφυλη ζωή του, θανατωθηκε και επαινέθηκε απο τον Χριστό (Ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού). Ας μην φοβηθούμε και ας πουμε σε όλο τον κόσμο το «Στώμεν Καλώς». Εναν κοσμο που περιμενει απο μας να δει Χριστόδουλους, Σαραντηδες, Παϊσίους, Καψάνηδες για να ακολουθήσει. Αυτό τον κοσμο που περιμενει 4-5 ωρες να προσκυνησει το Αξιον Εστι και που καθεται υπομονετικά απο τις 11 το βραδυ μεχρι το πρωι εξω απο το ΑΤ για να ανανεώσει την μπλε ταυτότητα. Η πολύπαθη Ελλαδα μας εχει ευθύνη, σαν πνευματική κιβωτός, να σηκωσει λόγο για να αφυπνίσει όλο τον Δυτικό κόσμο που βρίσκεται σε πνευματική κατάσταση νάρκης και θανάτου. Αυτη ειναι η αποστολή μας, η ευθύνη του καθενός μας, και ο λόγος αυτης την Ημερίδος. Εμεις οι Χριστιανοί πιστευουμε σε Παραδεισο και εχουμε το βιβλιο της ζωης για καταγραφη. Δεν χρειαζόμαστε ηλεκρονικό φακέλωμα . -Π. Πορφύριος: Τις Κυριακες του 84-85 πηγαίναμε στο Μηλεσι, στο μικρο ασκητηριό του, ενω ημαστε φανταρακια με την στολή και με ενα υπολογιστη ΙΒΜ. Χαιρόταν να μας βλέπει να υπηρετουμε την πατρίδα στην μηχανογραφηση, μας παρότρυνε να γραφουμε κώδικες assembly και να ασχολούμαστε με εφαρμογές της πληροφορικής σε μηχανες για να ασκείται ο νους. Δεν αντικρουόταν η Χριστιανική μας πίστη και η μοναχική μας μετεπειτα ιδιότητα, με την ενασχόληση της τεχνολογίας και των υπολογιστών. Ο αγιος Πορφυρίος μας έλεγε οτι εαν ο Χριστος ειναι στην Καρδιά τοτε ευχαριστιακά χρησιμοποιείται η τεχνολογία, οταν λειπει ο Χριστός τοτε η τεχνολογία γίνεται δουλεία. Τελειώνοντας θα αναφερω και τον πόλεμο εκ δεξιών που παρατηρειται σε μερικούς εκκλησιαστικούς ανθρωπους. Τι εννοω: Την υπερβολή μερικών χριστιανών να αναθεματιζουν τους γυρω τους ως κολασμενους και σφραγισμενους απο τον αντιχριστο. Μια τακτική που την εκμεταλλεύονται οι κρατουντες μεσω των ΜΜΕ ωστε να γελοιοποιειται η αντίδραση. Να μην κατακρινουμε κανένα, παρα μονο να καταδεικνύουμε και να καυτηριαζουμε τα γεγονότα και τους κινδύνους και όχι τα προσωπα. Ελεγε το 96 ο π Παίσιος “ Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες. Εμείς όμως ας μη βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν από το παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους”. Επίσης οταν πηγαιναμε εκεινη την εποχή και τον ρωτούσαμε για τις ταυτότητες μας ελεγε να μην παρακινουμε τον κόσμο σε ακρότητες, η εκκλησία δεν κανει επαναστατικά κινήματα, οι πιστοί μαρτυρούν και ομολογουν τον Χριστό, μετα Αυτός αναλαμβάνει. Μας ελεγε, ο Χριστός μέσα στην εκκλησία θα αναδείξει ανθρωπους που θα αναλύσουν τα πραγματα και θα καθοδηγήσουν τους πιστους στο σωστό δρομο. Τωρα τι κανουμε που ανακοινωθηκαν οι ταυτότητες; Ο Πρωθυπουργός μας, ανακοινωσε στην ΔΕΘ πριν μια βδομαδα οτι μεχρι το 2026 θα έχουμε όλοι τις νέες ταυτότητες. Τι θα κάνουμε λοιπόν μετα απο όλα αυτά που συζητηθηκαν σε αυτη την Ημερίδα; Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, για το άν δηλαδη η ταυτότητα ειναι ενα σημειο του αντιχρίστου και σφραγισμα και αν δεσμευόμαστε σε μαρτυρική άρνηση παραλαβής της, δεν θα απαντηθεί από μένα. Ειμαι ο τελευταιος απλός μοναχός του αγ. Ορους, δεν εχω την πληροφορία απο τον Ουρανό για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Εκ τούτου δεν μπορω να πω οτι ηρθε ο Αντιχριστος και το σφραγισμα ή να πω οτι δεν θα ελθει ο Αντιχριστος μεχρι το 2026, με τόσα που συμβαίνουν γυρω μας. Στην Αγια Γραφη, κατα την Αναληψη, οταν ρωτησαν οι μαθητες τον Χριστό πότε θα ελθει το τέλος, δεν τους απάντησε.. "εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ". (Πραξ κεφ 1 στ 7) Η παραλαβη ή οχι της καρτας, ειναι ένα προσωπικό ζήτημα του καθενός. Οι κίνδυνοι αναλύθηκαν κατα το δυνατόν, οι πατερες ακουστηκαν, οι τεχνικοι ακουστηκαν η πολιτεία ακουστηκε. Το συμπερασμα απο ολα αυτά ειναι ότι επιχειρείται ενας βιασμός της προσωπικότητάς μας. Ειδαμε πως συμπεριφέρονται οι πολίτες όταν τους στερείται η ελεύθερη βούληση, με τους χιλιάδες υγειονομικούς που αρνήθηκαν το εμβόλιο, χάνοντας την δουλειά τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν κατα των εμβολιων, αρνήθηκαν τον βιασμό της προσωπικότητός των, δια των εμβολίων. Η νεα Κάρτα του πολιτη ειναι βιασμός και υποταγή. Κατα την ταπεινή μου γνώμη, δεν νοείται πνευματικός άνθρωπος να συμφωνεί με την παραλαβή της. Αν θα ελθει ο Αντιχριστος, σιγα μην σκιαχτούνε οι χριστιανοί, θα τον τακτοποιήσει ο Θεος καταλλήλως. Θα λογαριαστουμε μαζί του την στιγμή που θα ανοιξει η Πόρτα του Ουρανού για τον καθένα μας, που ερχεται πολυ συντομα. Αναφορικά με το άτομό μου ως μοναχός: Εχω γραψει ηδη ανοιχτη επιστολη στον αρμοδιο υπουργό και δηλωσα οτι αρνουμαι να παρω τετοια ταυτότητα, όπως το έκαναν και αλλοι μοναχοι απο το Αγ Ορος, και απο αλλού. Το βελτιστο για όλους ειναι να ζητησει η εκκλησία να καταργηθεί ο νόμος, οπως γινεται εδω και 27 χρόνια ή να ζητήσει τουλαχιστον την μη υποχρεωτικότητα της νεας ταυτότητος, οπως γινεται σε πολλες ευρωπαικές χωρες. Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Προεδρο και τα μέλη της Εστιας Πατερικών Μελετων για την τιμή που μου κάνατε να με καλέσετε σε αυτη την εκδήλωση, ως εισηγητή. Ευχαριστώ πολύ και τον γέροντα μου, π Χριστόφορο καθηγούμενο της Ι.Μ. Γρηγορίου που μου έδωσε την ευλογία του για να ελθω. Σας Ευχαριστώ όλους για την υπομονή και την κατανόησή σας. Μοναχός Πρόδρομος Γρηγοριάτης

Του Νικηταρά του Τουρκοφάγου αιωνία η μνήμη!

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 1849 Ο νεκροθάφτης ρίχνει την πρώτη φτυαριά χώμα στο άψυχο κορμί και λιποθυμάει αναλογιζόμενος ποιος είναι ο νεκρός. Είναι ο πατριδοφύλακας, είναι ο γενναίος των γενναίων, είναι ο Τουρκοφάγος, είναι ο ήρωας Νικήτας Σταματελόπουλος. Αυτός που εξόντωσε με στρατό 600 παλληκαριών, τους 6000 Τούρκους του Κεχαγιάμπεη, αυτός που έσπασε 7 σπαθιά στην υπεράνθρωπη προσπάθειά του στα Δερβενάκια, αυτός που μέχρι το τέλος του Αγώνα ήταν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον θείο του, τον Γέρο του Μωριά, αυτός ο Νικηταράς τώρα έχει τα μάτια κλειστά. Αυτός ο Νικηταράς σίγησε για πάντα. Πρότυπο παλληκαριάς και αρετής. Άνδρας απλός, άκακος, ειλικρινής και τίμιος. Ενώ είχε τρόπους να πλουτίσει όπως και άλλοι οπλαρχηγοί, ο Νικηταράς καταφρόνησε τα λάφυρα. Απέκτησε όμως πλούτο και θησαυρό ανεξάντλητο και πολυτιμότερο, την υπόληψη και τον σεβασμό όλου του Πανελληνίου. Η πατρίδα όμως δεν ξέρει να τιμάει τα παιδιά της. Τον Δεκέμβριο του 1839 το οθωνικό κράτος φυλάκισε τον Νικηταρά με την κατηγορία της συνομωσίας κατά του θρόνου... Όταν αποφυλακίστηκε, ένα χρόνο αργότερα, και τον αντίκρυσε η πολυαγαπημένη του κόρη δεν άντεξε και έχασε τα λογικά της. Το χιλιοταλαιπωρημένο του κορμί, το βασανισμένο του πρόσωπο, τα θολά πλέον, πρώην γερακίσια μάτια του, εκείνη η περήφανη φουστανέλα, η γεμάτη από το πολύτιμο αίμα του, καθώς κι εκείνο το άλλοτε λευκό πουκάμισο, το καταματωμένο τώρα, έκαναν να σαλέψουν τα λογικά της. Φωνάζοντας σπαραχτικά: «Τι ωραία που σου πάνε τα κόκκινα πατέρα!» πέρασε στο ομιχλώδες βασίλειο της τρέλας. Πώς να μη σαλέψει ο νους; Η νεαρή τον έβλεπε καβαλάρη αγέρωχο να ορμά στον εχθρό. Ήξερε την απίστευτη τιμιότητά του. Και αντί να υψώσουν σε βάθρο τον ήρωα πατέρα, τον κομμάτιασαν ανελέητα. Όταν πλησίαζε το τέλος, ο αθάνατος στρατηγός ζήτησε να θαφτεί δίπλα στον τάφο του θείου του, του Κολοκοτρώνη. Και έτσι έγινε. Την ημέρα της κηδείας του συνέβη κάτι αυθόρμητο. Όταν το λείψανο του Νικηταρά έβγαινε από το σπίτι του οι συμπολεμιστές του που τον κρατούσαν δεν το εναπόθεσαν στο κάρο. Προσφέρθηκαν όλοι οι Έλληνες και από χέρι σε χέρι το Άγιο λείψανο του γοργοπόδαρου αγωνιστή έφτασε στον τάφο του. Πέρασαν τα χρόνια. Δεν έμεινε κανένας από την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφερθεί κανείς για τον τάφο του. Και έτσι, αντί εκεί που θάφτηκε να θεωρηθεί από το επίσημο κράτος περιοχή ιερή και να του στήσουν ανδριάντα, ο χώρος χάθηκε. Σήμερα δεν γνωρίζουμε πού βρίσκονται τα άγια κόκαλά του. Όμως όπως έλεγε ο Περικλής, «Ανδρός επιφανούς, πάσα γη τάφος». Έτσι και για τον μεγάλο Νικηταρά. Όπου και να βρίσκεται θαμμένος, «πάσα γή, πατρίς εστί». Άλλωστε, ο στρατηγός δεν θα κοιτάξει τον απλό του τάφο, θα κοιτάξει ότι τον σκεπάζει χώμα ελεύθερο, Ελληνικό, για το οποίο αγωνίστηκε τόσο και το οποίο τόσο αγάπησε. Για εμάς ο Στρατηγός Νικηταράς είναι ένας πολύ ξεχωριστός συγγενής! Μας ενώνει το Ελληνικό αίμα! Στρατηγέ Νικηταρά, Δεν σε ξεχνάμε. Σε ευχαριστούμε που υπήρξες, γιατί έτσι υπάρχουμε κι εμείς, έτσι συνεχίζει να υπάρχει το ελληνικό γένος! Αιωνία σου η μνήμη! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Όπου κι αν είναι αυτό. Έτσι κι αλλιώς, εμείς σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μαζί μας: στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, στο είναι μας, στο αίμα μας. Του Νικηταρά του Τουρκοφάγου αιωνία η μνήμη!

Η άρνηση του κακού και η άρνηση του Θεού...

Τις προάλλες είδα μια ανάρτηση, στο Τουϊτερ, κάποιου που παρ'ότι δηλώνει αθεϊστής είναι σφοδρός πολέμιος του νεοταξικού ιδεολογήματος, αγωνιστής των ελευθεριών έκφρασης και με πολύ σωστές θέσεις σε πολλά θέματα.* Έλεγε, στην ανάρτησή του: Παρ'ότι ως αθεϊστής δεν συνηθίζω να κάνω χρήση τέτοιων εκφράσεων, τις ενέργειες των νεοταξικών δεν μπορώ να τις κατονομάσω αλλιώς παρά ως 'δαιμονικές'. Και αυτό διότι δεν βρίσκω καταλληλότερη έκφραση. ... ... ... Ήταν μια ανάρτηση που θέτει -χωρίς να σκοπεύει σε αυτό ο αναρτήσας- ένα πολύ, πάρα πολύ, σοβαρό θέμα επί τάπητος: Αυτό της ύπαρξης του 'κακού'... της αγνόησής της ύπαρξής του αλλά και των αιτιών της αγνόησης αυτής! Στις ημέρες μας οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του 'κακού'. Στην ύπαρξη του 'δαιμονικού' δηλαδή. Και αυτό διότι το ενδεχόμενο της ύπαρξής του, το ενδεχόμενο της ύπαρξης μιας αόρατης νοερής οντότητας που μηχανεύεται βουλητικά εναντίον τους και που έχει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από τους ιδίους, τους φοβίζει πολύ, τους προκαλεί πανικό. Γι'αυτό προτιμούν το καθησυχαστικό αφήγημα που τους πείθει ότι δεν υπάρχει. Έτσι εφευρίσκουν διάφορους ψυχολογίστικους τρόπους δικαιολόγησης των εκδηλώσεων του κακού. Τρόπους δηλαδή που τους καθησυχάζουν, κάνοντας τους να νομίζουν πως τα πράγματα είναι, εν τέλει, υπό τον έλεγχό τους. Η δυνατότητα παραδοχής της ύπαρξης του 'κακού' πάει σετ και με την παραδοχή της ύπαρξης του Θεού. Διότι χωρίς την παραδοχή της ύπαρξης μιας αγαθής δύναμης κατά πολύ ανώτερης του 'κακού', που μπορεί να το τιθασεύσει και αχρηστεύσει την δράση του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μην διολισθήσει στον πανικό (και την παραφροσύνη μάλιστα). Οπότε, οι μόνες δύο επιλογές του ανθρώπου -για να μην πέσει σε έναν πανικό που θα τον οδηγήσει στο να παραφρονήσει- είναι δύο: Να αρνηθεί την ύπαρξη του 'κακού' και του Θεού ή να αποδεχτεί την ύπαρξη και των δύο. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να μπορέσει να αντέξει και να μην κυλήσει στον πανικό και την τρέλα. Με την διαφορά ότι με την άρνηση του 'κακού' και του Θεού θα καταληφθεί απ'το 'κακό' και θα τυφλωθεί από αυτό ενώ με την επίγνωση της ύπαρξής του (και την επίγνωση της ύπαρξης του Θεού) θα πολεμηθεί μεν από αυτό αλλά θα διατηρήσει την κρίση και νηφαλιότητά του και δεν θα πελαγώσει όταν θα πλακώσουν τα δύσκολα... θα μπορέσει να δρασκελίσει -με την εκλέπτυνση που θα'χει προκληθεί στο είναι του- την πολύ στενή εκείνη χαραμάδα που άγει στην σωτηρία, στην υπαρξιακή πληρότητα. ... ... ... *Πρόκειται για τον Pat Condell. Όσοι είναι εγγεγραμμένοι στο Τούϊτερ, τους συνιστώ να παρακολουθούν τις αναρτήσεις του. Είναι περίπτωση που βρίσκεται στο μεταίχμιο της εγκατάλειψης του αθεϊσμού και της μεταστροφής στην Πίστη. Διότι φαίνεται να'ναι άνθρωπος με ζήλο τιμιότητας. Μακάρι!

ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΛΟΥΚΑ-Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που λείπει ο Χριστός. Γι' αυτό τα έργα μας μοιάζουν μάταια.

"Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον" (Λουκ. 5,5) ῾Ο Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε· «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα παιδευόμασταν καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ». Μία αναγνώριση που αποκαλύπτει μια επίγνωση διατυπώνει ο απόστολος Πέτρος, όταν ο Χριστός του ζητά να ρίξει το δίχτυ στη θάλασσα. "Όλη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα". Ο άνθρωπος που μοχθεί για να επιβιώσει, για να θρέψει την οικογένειά του, με τον τρόπο που είναι η εργασία του, διαπιστώνει ότι κοπιάζει, αλλά μάταια. Και το αναγνωρίζει. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν συμβαίνει αυτό; Να κοπιάζουμε, είτε στην εργασία, είτε στις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε με τα παιδιά μας, είτε με τους στόχους που έχουμε βάλει, και να διαπιστώνουμε ότι ο κόπος μας δεν έχει αποτελέσματα; Άλλοτε, παραιτούμαστε. Άλλοτε, επιμένουμε εν γνώσει μας ότι το πιο πιθανό είναι η ήττα, η αποτυχία να συνεχιστούν. Άλλοτε, απογοητευόμαστε και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Άλλοτε, αλλάζουμε κατεύθυνση. Ας αναρωτηθούμε όμως κατά πόσον μπορούμε να ξαναδούμε αλλιώτικα τη ζωή, τον κόπο μας, τις σχέσεις μας, τους στόχους μας με τον Χριστό παρόντα; Ο Πέτρος έκανε τον αγώνα του, χωρίς αποτέλεσμα. Το πρωί συναντά τον Χριστό και του δίνει την άδεια να ανεβεί στο πλοίο του και να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους. Και στην εντολή που του δίνει να ρίξει το δίχτυ και πάλι, αφήνει κατά μέρος όποιες άλλες σκέψεις και υπακούει. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που λείπει ο Χριστός. Γι' αυτό τα έργα μας μοιάζουν μάταια. Όταν ο Χριστός είναι παρών, τότε εισέρχεται στην πορεία μας και το Ευαγγέλιο. Ο λόγος και ο τρόπος της αγάπης. Η οδός που μας καλεί να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματά μας με υπακοή σ' Αυτόν που μας τα έδωσε, με προσφορά στους άλλους, με αφετηρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Το χάρισμα της αλιείας ο Πέτρος θα το αξιοποιήσει πλέον, μετά την υπακοή που έκανε στον Χριστό και το θαύμα που έζησε το δίχτυ του να γεμίσει από ψάρια, για να καλέσει στην οδό του Ευαγγελίου κι άλλους ανθρώπους. Καταλαβαίνει ότι είναι αμαρτωλός και δεν επαρκεί. Νιώθει όμως την εμπιστοσύνη της παρουσίας του Χριστού και δε θα κάνει πίσω. Θα τα αφήσει όλα για Εκείνον. Ας μην αποκάμουμε στη ζωή και στις προσπάθειές μας, θεωρώντας τες μάταιες, αλλά ας αφήσουμε τον Χριστό με το Ευαγγέλιο της αγάπης να μας καθοδηγήσει. Ας βάλουμε αγάπη σε ό,τι κάνουμε και σε ό,τι στοχεύουμε. Ας βάλουμε αγάπη με όποιους σχετιζόμαστε. Κι ας σκεφτούμε τις παραινέσεις του Χριστού. Θα νιώσουμε τότε μέσα μας τη φώτιση που θα μας δείξει τον δρόμο του "θα παλέψω για μια άλλη φορά, επειδή μου το ζητάς Εσύ". Και με επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, δεν θα χάσουμε. Το μάταιο θα καρπίσει.

Ο θάνατος είναι υπαρκτός;

Υπαρκτό είναι μόνο ό, τι έχει δημιουργήσει ο Θεός διά του Υιού Του, αφού « πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν »( Ιω. α’, 3). Κατά συνέπεια ό, τι δεν έχει δημιουργήσει ο Θεός δεν υπάρχει, δηλαδή δεν είναι υπαρκτό. Ο Θεός δεν έχει δημιουργήσει θάνατο, σύμφωνα και με το, « ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ᾿ απωλεία ζώντων »( Σ. Σολ. α’, 13). Άρα ο θάνατος δεν είναι υπαρκτός. Αφού λοιπόν δεν είναι υπαρκτός, δε μπορεί να μιλήσει και να πει π.χ. εγώ είμαι ο θάνατος. Αντίθετα η ζωή που υπάρχει μπορεί να μιλήσει και μάλιστα μίλησε και είπε, «εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή » ( Ιω. ια’, 25). Για το θάνατο όμως ο οποίος δε μπορεί να μιλήσει, μίλησε ο Θεός, όχι βέβαια για να του δώσει ύπαρξη, αλλά για να τον εμφανίσει ως επακόλουθο της ανυπακοής στο θέλημά Του, δηλαδή ως συνέπεια της αμαρτίας, « τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος »(Ρω. στ’, 23). Μίλησε ο Θεός για το θάνατο και είπε στον Αδάμ, « η δ᾿ αν ημέρᾳ φάγητε απ᾿ αυτού, θανάτω αποθανείσθε »( Γεν. β’, 17). Έτσι, « δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ' ω πάντες ήμαρτον »(Ρω. ε’, 12). Ο θάνατος λοιπόν, αν και δεν είναι υπαρκτός, απέβη ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Αυτόν τον εχθρό τον κατάργησε ο Χριστός με την Ανάστασή Του, και γι’ αυτόν τον εχθρό ο Απόστολος Παύλος λέει, « έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος »( Α’ Κορ. ιε’, 26). Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε"

Σήμερα ενώ συνέχιζα το θεάρεστο έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο έσκυψε στο παράθυρο ένα παιδί κάπου 17 χρονών με ξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. "Είμαστε εθελοντές, χρειάζεστε βοήθεια με τα πράγματα;" Τόσες μέρες έψαχνα να βρω ανθρώπους και να πληρώσω όσα θέλουν για μεροκάματο, προκειμένου να πετάξω τα βαριά πράγματα που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και μόνος μου ήταν αδύνατο να το κάνω. "Δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις". Αυτό μου έλεγαν. Βγήκα έξω και είδα και τους άλλους δύο. Ο δεύτερος, είμαι σίγουρος πως αν έριχνε σφύρα μπορεί να έπαιρνε κανένα πανελλήνιο για πλάκα κι ο τρίτος ήταν ο πιο καχεκτικός της παρέας. Τρία παιδιά με σκουλαρίκια, τσιγάρα και πειραγμένα μηχανάκια. 100% με χάλια βαθμούς στο σχολείο. Ήρθαν με γαλότσες, γάντια και τα σχετικά και φαινόταν ότι είχαν κιόλας εμπειρία σε αυτό. Με βοήθησαν με πολύ κόπο να βγάλω από το υπόγειο πολυθρόνα, διθέσιο, τριθέσιο, ψυγείο, κουζίνα, τρία στρώματα καμία δεκαριά χαλιά, σπασμένες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, μια ραπτομηχανή singer σε ξύλινο έπιπλο και άλλα πράγματα, όλα βουτηγμένα στη λάσπη. Όλη την ώρα έκαναν πλάκα μεταξύ τους και στην ανάπαυλα άναψαν τσιγάρο και το μόνο που μου ζήτησαν ήταν αν έχω κανένα μπουκάλι με νερό που να πίνεται. Τους πήγα τρία μπουκάλια του 1.5L με νερό από το ψυγείο και μου είπαν κρατήστε τα βολευόμαστε με το ένα. "Εσείς πρέπει να είστε δάσκαλος. Πολλά βιβλία μέσα στη λάσπη" "Είμαι ναι." "Και τι μάθημα κάνετε;" "Φυσική στο λύκειο" "Ώρε φίλεεε" Σαν να έλεγε: Που μπλέξαμε... Κι έπειτα την ώρα που πλένονταν έφυγε μια βρυσιά από τον πιο αδύναμο κι ο γιγαντόσωμος λέει: "Σταμάτα ρε, είναι και δάσκαλος ο άνθρωπος" Όταν τελείωσαν τους ζήτησα να πάρουν κάποια χρήματα για την πολύ κουραστική δουλειά που έκαναν. Ως κέρασμα κι όχι ως αμοιβή. "Αν το ξαναπείτε αυτό θα ξαναβάλουμε τα πράγματα πίσω στο υπόγειο! Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε"

«Πριν να ντροπιάσουμε Σημαία και Σταυρό»

Στα διαλείμματα μεταξύ των σχολικών διδακτικών περιόδων, από τα ηχεία Λεωφόρων και οδών, στα παλιά των σπιτιών τα ραδιόφωνα να ηχήσει πάλι ο παλμός στο διά πασών» Τη φλέβα ψάχνω, μα άτονη και άπαλμη υιών κι εγγόνων, όλων όσων απογόνων αυτών που μέλημα πρωταρχικό τους την Πατρίδα είχανε, Ορθοδοξία πριν από όλα στη ζωή, αυτών που ύψωναν φωνή, σθένος και ψυχή τοίχος πανοπλία σε κάθε τι εισβλητικό! Πάλι και πάλι ο Εθνικός μας Ύμνος στο διά πασών να ακουστεί, να ερμηνευθεί, να επεξηγηθεί η δημιουργία του, η ιστορία του, ο σκοπός κι ο λόγος καθιέρωσης σπόρος να πέσει στις άγονες ψυχές, παλμικός να ποτιστεί με αναφορές πορείας κι ιστορίας των εκάστοτε φλογερών Ελλήνων! Μου τρομάζει όλο το είναι αυτός ο χειμαρρώδης εκσυχρονισμός ο οποίος ανελέητα και μελετημένα ερχόμενος γίνεται ο δικός μας αφανισμός ως Ελλήνων Ορθοδόξων! Έλληνες συνέλθετε, από τη λιποθυμική κατάσταση συνέλθετε, από την παθητικότητα και την αδράνεια συνέλθετε πριν βρεθούμε ένας προς έναν με κόκκινο βρακί και δωδεκάποντο, απαίτηση των σύγχρονων καιρών! Βρωμάει σαπίλα και δυσοσμία η μυρωδιά που έρχεται, πάνε οι φιλοσοφίες περί πειράματος βατράχων σε βρασμό κρύων νερών, μας εμπαίζουν πια, μας ντύνουν με στολές στα μέτρα τους κι εμείς εθελοτυφλούμε μπερδεύοντας τα βήματα στο άχαρο βάδισμα! Τραγούδια εξύμνησης ξανά να τραγουδήσουμε, αφοσίωσης, πατριωτισμού, μόχθου, πατρίδας, εργατιάς ποιοτικά, καντάδες και ύμνου, τραγούδια των πατεράδων μας που τρέφαν την ψυχή και τη συντόνιζαν! Στις αυλές πάλι τις γιαγιάδες να συνάξουμε, με εγγόνια και παιδιά της γειτονιάς, να πουν τις ιστορίες της πατρίδας, τους αγώνες τους, να μπαρουτιάσουν φλέβες και ψυχή! Είμαστε μόνοι μα είμαστε ο όχλος και η δύναμη, η αναστροφή κινητήριος δύναμη κόντρα σε ό, τι παράλογο, εισβλητικό και άνομο! Όχι, δεν θέλω να διαβάζω πια για εγκατάλειψη πατρίδας κι άρνηση, για μέτρα χαλαρά όσο χαλαρά, θέλω τις στράτες στις παλιές που αναγιώθηκα που είχαν μουσικές και χρώματα Ελλάδας, που μοσχοβόλαγαν οι φούρνοι των μανάδων μας άρτο και πρόσφορο, τον θυμιατό και το λιβάνι στα ξωπόρτια μας, θέλω να βλέπω στα μπαλκόνια την Ελληνική Σημαία μας, το εικόνισμα της Παναγιάς στην τάξη, της εκκλησίας την αυλή ελληνορθόδοξη σημαιοστόλιστη σε κάθε επέτειο εθνική, σε κάθε Αγίου εορτή, σε κάθε των ιερών κι ιδανικών μας λιτανεία! Πριν να ντροπιάσουμε Σημαία και Σταυρό, συνέλθετε, ριγούν κι αναρριγούν στα μνήματα με την κατάντια μας πατέρες, μάνες, πάπποι και προπάπποι! Καλή μας μέρα Έλληνες Ορθόδοξοι, καλή μας μέρα ευλογημένα ελληνορθόδοξη καλοτάξιδη και σήμερα και κάθε σήμερα να αξιωθούμε! Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Νοσεί η κοινωνία μας.Χρειάζεται μια έσωθεν κάθαρση...

Ο τύπος που έσπρωξε τον νεαρό Κρητικό, τον Αντώνη, από την αποβάθρα του πλοίου -και τον σεργιάνισε να πνίγεται, συνοδεία του συναδέλφου του, στα κοχλάζοντα νερά της προπέλας- απολογήθηκε λέγοντας πως νόμισε ότι πρόκειται για Πακιστανό. Δεν το'πε τυχαία. Δεν του προέκυψε τυχαία να απολογηθεί με έναν τέτοιον τρόπο. Είναι το ότι ξέρει -έστω και ενστικτώδικα- πως μια τέτοια απολογία μπορεί να λειτουργήσει πολύ εύκολα ως ελαφρυντικό της πράξης του στην συνείδηση μιας μεγάλης πληθυσμιακής μερίδας της χώρας. Αντιλαμβάνεστε σε τι σημείο βρισκόμαστε ως κοινωνία; Αντιλαμβάνεστε το ότι ναζιστικής φύσεως ιδεώδη έχουν στήσει πανηγύρι στον ψυχισμό πολλών στον τόπο μας; ... ... ... Σε μια ανάρτηση που αναφερόταν στην ''απολογία'' αυτή, μάλιστα, πρόσεξα ένα σχόλιο που έλεγε, απευθυνόμενο στον απολογούμενο, 'λες ψέματα, ήξερες ποιος ήταν'. Σαν να του'λεγε, δηλαδή, 'αν δεν ήξερες θα δικαιολογούνταν αυτό που έπραξες'. Ξέρετε, πολλές φορές μια φαινομενικά αθώα έκφραση, που μπορεί να δίνει εκ πρώτης όψεως, την εντύπωση πως είναι έκφραση αγανάκτησης απέναντι σε μια αδικία (ή και έκφραση σύνεσης) μπορεί να αποκαλύπτει μια θέαση ζωής εντελώς στρεβλή και απάνθρωπη. Είναι αυτό που λέει η παροιμία 'θέλει η που..να να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει'. Να σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα, για να γίνω σαφέστερος: Πρόσφατα με τις μεγάλες πυρκαγιές που κατέστρεψαν μια τεράστια έκταση της χώρας κάποιος είχε κάνει μια ανάρτηση που τα έβαζε με τον ''σκοταδισμό'' κάποιων παπάδων που είχαν βγει, καψαλισμένοι και αυτοί, με εικόνες στα χέρια στους δρόμους (είτε για να τις σώσουν, είτε για λόγους λιτάνευσης) και κάποιος άλλος σε ένα σχόλιο, κάτω απ'την ανάρτηση, απαντούσε (με ύφος νηφάλια σκεπτόμενου) 'αχ βρε τάδε, αφού ξέρεις πως αυτοί -οι παπάδες- δεν αφανίζονται με το να τους ξυρίζεις και να τους στέλνεις στα γκουλάγκ, αυτά δοκιμάστηκαν και απέτυχαν'. Δηλαδή... ήταν σαν να'λεγε πως αν ήταν εφικτός ο αφανισμός τους με το να τους ξυρίζεις και τους στέλνεις στα γκουλάγκ, τότε αυτό θα'ταν κάτι καθ'όλα αποδεκτό και καλό! ... ... ... Νοσεί η κοινωνία μας. Πολύ βαριά μάλιστα! Με ποικίλους τρόπους... με καμουφλαρισμένες πλην καθ'όλα υπαρκτές και βαριά αυτοκαταστροφικές θεάσεις ζωής. Γι'αυτό, το πρώτο που χρειάζεται είναι μια έσωθεν κάθαρση, στην πολύ προσωπική ζωή του καθενός. Η οποιαδήποτε καλυτέρευση σε ένα συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να προκύψει από μια τέτοια κάθαρση. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις και φούμαρα για να αποσπαστεί η προσοχή από αυτήν, την καίριας σημασίας διαπίστωση. Αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος και προέχει είναι οι καθαρές και δίκαιες καρδιές. Δεν προέχει η αναζήτηση τρόπων αποτελεσματικότερης οργάνωσης των θεσμών. Άλλωστε, η αποτελεσματική οργάνωση των θεσμών προκύπτει αφ'εαυτού της, ως φυσικό επόμενο, όταν οι διαχειριστές τους είναι άνθρωποι με καθαρή καρδιά και πνεύμα αυτοθυσίας. Χριστιανούς -κάποιους που να'χουν πρότυπο ζωής των Χριστό δηλαδή- χρειαζόμαστε. Από ανθρώπους βεβαρημένους -ναι βεβαρημένους- με βαθύ υπαρξιακό βάσανο, με πείνα και δίψα δικαιοσύνης, έχουμε ανάγκη. Και όχι την οικτρή ρηχότητα των λογής ''φωταδιστών'' και τις γλοιωδίες των 'golden boys' και των 'επικοινωνιολόγων'. Dimitri Lalushi

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π. ΙΛΑΡΙΩΝΑ FELEA.

“Oi Ρουμάνοι μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί, πού έγιναν γνωστοί ώς οί «άγιοι των φυλακών», ο! όποιοι άντιστάθηκαν πνευματικά στο θηριώδες κομμουνιστικό καθεστώς, πού επίσκιασε τη “Ρουμανία από τό 1947 μέχρι τό 1989, ήταν ανδρες πού ζούσαν σε ένα κόσμο διαφορετικό άπό την υποβιβασμένη κοινωνία ή όποια τούς φυλάκισε λόγω τής άρνήσεώς τους νά έγκαταλείψουν την χριστιανική τους ταυτότητα. Πολλοί άπ’ αυτούς υπέστησαν τήν διαβολική μέθοδο τών ρουμανικών φυλακών πού λεγόταν «επαναδιαπαιδαγώγηση». Αυτή κυριολεκτικά απογύμνωνε τήν ανθρώπινη προσωπικότητα άπό κάθε ανθρώπινο στοιχείο με τον συστηματικό ξυλοδαρμό, βασανισμό καί με υποβαλλόμενες προδοσίες τής πίστεώς τους. Εδώ θά παραθέσουμε τήν βιογραφία τού ηρώα τής ορθόδοξης Ρουμανίας, ενός μάρτυρα πού μαρτύρησε στις φυλακές τών κομμουνιστών γιά τήν πίστη του, του π. Ίλαρίωνος FELEA ό όποιος ήταν ένας σπουδαίος Ιερέας, θεολόγος καί συγγραφέας, πού ή ζωή καί τά έργα του όμως είναι άκόμα άγνωστα στον κόσμο εκτός Ρουμανίας. Είναι σημαντικό νά πούμε ότι ή ζωή τού π. Ιλαρίωνος έχει έπαινεθή άπό τά επιφανή πρόσωπα τής Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας πού πέρασαν άπό τήν ίδια εμπειρία τών φυλακών καί έπέζησαν, καί έτσι ήταν σε θέσι νά τον κατανοήσουν άληθινά. Ήταν ένας έμπιστος Ιερέας, ό όποιος εφάρμοζε στήν δική του ζωή οτι δίδασκε στούς άλλους. Ήταν ένας εξαίρετος καί παραγωγικός συγγραφέας, τού όποιου τά έργα έχουν γίνει θεμελιώδη γιά τούς σημερινούς Ρουμάνους ορθόδοξους Χριστιανούς. Εισαγωγή Αρχές τής δεκαετίας τού 1960, στίς γνωστές κομμουνιστικές φυλακές τού AIUDτής Ρουμανίας, πέντε χιλιάδες πολιτικοί αιχμάλωτοι έχουν ήδη περάσει άπό τά προγράμματα τής «μετεκπαιδεύσεως», πού συμπεριλάμβαναν άπερίγραπτους σωματικούς καί ψυχολογικούς βασανισμούς. Άντεξαν μόνο μέ τήν προσευχή καί τήν καθοδήγησι τών τετρακοσίων ορθοδόξων Ιερέων πού ήταν κι αύτοί φυλακισμένοι μαζί τους. Ό μεγάλος θεολόγος π. Δημήτριος STANILOAE ήταν ένας άπό αυτούς, ο οποίος ύπέφερε κι αύτός μαζί μέ τούς συναιχμαλώτους του καί δυνάμωνε τήν πίστι τους στον Χριστό μέ τήν προσευχή, τήν έξομολόγησι καί τή μετάνοια. Κι όμως υπήρχε άκόμα ένας Ιερέας στο AIUD, πού ήταν μόλις γνωστός μεταξύ τών φυλακισμένων καί πού ό ίδιος ό π. Δημήτριος STANILOAEτόν επαίνεσε ώς άνδρα τής συνεχούς προσευχής κι αύτός ήταν ό π. ΙλαρίωνFELEA. Ό πνευματικός τρόπος τής ζωής του άνάγκασε τόν π. Δημήτριο νά όμολογήση Οτι «Ό π. Ιλαρίων μέ ξεπερνούσε σέ όλα»• καί συμπλήρωσε λέγοντας «Έγώ μετέφρασα τήν Φιλοκαλία, άλλά αύτός τήν ζούσε». Όλοι στο AIUD γνώριζαν καί αγαπούσαν τόν π. Ιλαρίωνα γιά τήν γενναιοδωρία του καί τήν άνεσι στήν επικοινωνία. Είχε τό χάρισμα του κηρύγματος καί κέρδιζε τόν άκροατή του μέ τήν βαρύτονη φωνή του. Σέ διάφορες περιστάσεις τραγουδούσε άργά -μέ μιά συμπαθητική φωνή- τά παλιά παραδοσιακά τραγούδια του τόπου του, πού ήταν στήν καρδιά τών όρέων τής Δυτικής Καρπαθίας. Επίσης ό π. Ιλαρίων ήταν ένας σπουδαΐος επιστήμονας καί θεολόγος, πού μέ τά έργα του προσπάθησε νά άναδείξη τόν Χριστό σέ ολη τή δόξα Του, οπως τότε στο ορος Θαβώρ, στή ζωή του κάθε συνανθρώπου του. Τό τελευταίο καί πιο σύνθετο έργο του, Προς Θαβώρ, χαρακτηρίσθηκε άπό τόν γνωστό άρχιμανδρίτη π. Ιουστίνο PARVU ώς «τό καλύτερο έργο τής Ρουμανικής Ορθοδοξίας πού έχει γραφτή μέχρι τώρα» καί «ό δεύτερος πολύτιμος θησαυρός τής Ορθοδοξίας μετά τήν Φιλοκαλία», αφού είναι μιά τέλεια ερμηνεία της. Αφού ύπέφερε καί πέθανε στίς κομμουνιστικές φυλακές AIUD καί έτάφη χωρίς σταυρό στον κοινό τάφο του, ό π. Ιλαρίων «στεφανώθηκε στο θάνατό του μέ τό φωτοστέφανο του μάρτυρα τής “Εκκλησίας καί του “Έθνους». Μετά τήν πτώσι του κομμουνισμού τό 1989, ό τομέας τής θεολογίας του Πανεπιστημίου του ΑRAD στήν Δυτική “Ρουμανία ώνομάστηκε «ΙΛΑΡΙΩN FELEA.», τιμώντας έτσι τήν αιώνια μνήμη του πρώην καθηγητού καί μεγάλου θεολόγου. Τά πρώτα χρόνια Ό π. Ιλαρίων Βιργίλιος FELEA.γεννήθηκε τόν Μάρτιο ή Απρίλιο του 1903 στόVALEA BRADULU , ένα χωριό χτισμένο στά γραφικά όρη τής Δυτικής ‘Ρουμανίας. Σύμφωνα μέ τα λόγια τής μητέρας του, γεννήθηκε την Παρασκευή πριν τήν Κυριακή των Βαΐων, που ήταν καί ή μνήμη του αγίου Ίλαρίωνος τού Νέου. Ήταν τό όγδοο άπό τά δέκα παιδιά πού γεννήθηκαν στήν οικογένεια. Ή δυνατή πίστι τού π. Ίλαρίωνος βρήκε τις ρίζες της στήν βαθειά ευλάβεια τής οικογένειας του. Τό πρώτο πρότυπό του ήταν ό πατέρας του, Ιερέας, πού τον περιέγραψε ως «απλό, ειλικρινή, εργατικό καί αφιερωμένο στήν κλήσι του, έναν αληθινό απόστολο». Σαν μικρό παιδί, ό Ίλαρίων εντυπωσιάσθηκε πολύ μέ τή ζωντανή σχέσι τού πατέρα του μέ τό Χριστό. Όποτε γυρνούσε σπίτι μετά από μιά ακολουθία, τό πρώτο πράγμα πού θά έκανε ήταν νά γονατίση και νά προσευχηθή. Ό νεαρός Ίλαρίων δεν ήταν ό μόνος τής οίκογένειάς του πού αφιέρωσε τή ζωή του στήν υπηρεσία τού Θεού. Ό μεγαλύτερος αδελφός του, ό Ιωάννης, ήταν ό πρώτος πού έκανε γνωστό τό όνομα FELEA στήν ορθόδοξη Ρουμανία. Μετά τήν κουρά του στον μοναχισμό, ό Ιωάννης χειροτονήθηκε Ιερομόναχος καί αργότερα άρχιμανδρίτης καί έγινε γνωστός ως εξαίρετος Ιεροκήρυκας. Όταν τελείωσε τό διδακτορικό του στή θεολογία, ό π. Ιωάννης διωρίστηκε καθηγητής και αργότερα πνευματικός τών νέων θεολόγων τού Βουκουρεστίου, τής πρωτευούσης τής ‘Ρουμανίας. _ Ήταν μάλιστα και υποψήφιος γιά νά χειροτονηθή επίσκοπος τήςARAD. Μέ δεδομένο τήν ευσέβεια τής αναστροφής του, ή επιθυμία τού Ίλαρίωνος άπό μικρού ήταν νά υπηρέτηση τό Θεό και τό συνάνθρωπό του ως Ιερέας. ’Έτσι ή εκπαιδευτική πορεία του άρχισε νά εστιάζεται στήν προετοιμασία γιά τήν Ιερωσύνη. Ακαδημαϊκή εκπαίδευση καί Ιερωσύνη Τό φθινόπωρο τού 1922, ακολουθώντας τά βήματα τού αδελφού του, ό Ίλαρίων άρχισε νά παρακολουθή τά μαθήματα τής Θεολογικής Ακαδημίας στό SIBIU, από τό όποιο αποφοίτησε τον Ιούνιο τού 1926. Αυτή ήταν ή βάσι τής θεολογικής και πνευματικής διαμορφώσεώς του, και ακολούθησε ή χειροτονία του στήν Ιερωσύνη άπό τον χαρισματούχο μητροπολίτη Νικόλαο BALAN. Έτσι, αφού παντρεύτηκε τήν Βαλερία, κόρη ενός διδασκάλου, ό Ίλαρίων χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας τό 1927 σε ένα παρεκκλήσι τού καθεδρικού ναού τού SIBIU. Αργότερα τοποθετήθηκε Ιερέας στό χωριό του, τό VALEA BRADULUI. Σέ αντίθεοι με πολλούς Ιερείς πού τήν εποχή εκείνη ασχολούνταν με τά πολιτικό και άλλα είδη κοσμικών δραστηριοτήτων, ό π. Ιλαρίων αποφάσισε νά συνέχιση τις σπουδές του στον ελεύθερο χρόνο πού τού έμενε, γιά ν’ άποκτήση περισσότερη κατάρτιση και έτσι νά μπορή νά υπηρέτηση καλύτερα τό ποίμνιό του. Έτσι, μεταξύ 1927 και 1929, σπούδασε λογοτεχνία και φιλοσοφία στήν πόλιCIUJ, με ειδικότητα στή λατινική γλώσσα και λογοτεχνία. Συγχρόνως έργάσθηκε ώς καθηγητής τής λατινικής γλώσσης σέ ένα μικρό χωριό κοντά στήν ενορία του, όπου έγινε και πρόεδρος τής σχολικής επιτροπής. Ή άμεση απασχόληση του στό εκπαιδευτικό σύστημα τον έκανε Ιδιαίτερα ευαίσθητο στις πολιτιστικές, πνευματικές και κοινωνικές ανάγκες τής κοινωνίας του, ενώ συγχρόνως έδωσε τήν ευκαιρία στό σχολείο νά γίνη πιο δεκτικό στις αξίες τής Εκκλησίας. Επιπρόσθετα μεταξύ 1930 και 1932 ό π. Ιλαρίων πήρε τό ανώτατο πτυχίο τής θεολογίας στό Βουκουρέστι με τις δύο εργασίες του «Ή σωτηρία κατά τήν ορθόδοξη, ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική προοπτική» και «Ή μετάνοια – μία θεολογική και ψυχολογική τεκμηριώδης μελέτη». Τό τελευταίο έλαβε πολλές διακριτικές τιμές και έξεδόθη τό ίδιο έτος. Σ’ αυτό τό έργο, πού τώρα θεωρείται ώς απαραίτητη μελέτη σέ πολλές θεολογικές σχολές τής Ρουμανίας, ό π. Ιλαρίων υποστηρίζει άτι ή μετάνοια δεν είναι άπλά μιά ψυχολογική κατάστασι θλίψεως τών αμαρτιών μας αλλά κατέχει τήν δύναμι νά άνανεώνη ολοκληρωτικά τό νου και τήν καρδιά ενός ανθρώπου διά μέσου τής θείας χάριτος. Υποστηρίζει άτι ό καλύτερος τρόπος νά όμολογήσωμε τήν πίστι μας στον Θεό είναι ή μετάνοια και οτι δέν μπορούμε νά έχουμε γνώση και ειλικρινή μετάνοια. Ούτε όμως πλήρη μετάνοια χωρίς την ζωντανή πίστη.

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ! π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

....Πόσο θα ήθελα κάποια φορά στο Άγιον Όρος να μετέχω σε κάποια Λειτουργία! Την ευκαιρία μού την είχε δώσει αρκετές φορές ο π. Ακάκιος (της Σκήτης των Παχωμαίων των Καρυών του Αγίου Όρους) στο μικρό και ταπεινό κελλί του. Λειτουργία χαράματα στο Εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στο κελλί του. Το Ιερό του ατένιζε τον Άθωνα την ώρα που άρχιζε η ανατολή του ηλίου. Επίσης μεγάλη ευκαιρία να λειτουργήσω σε κάποιο αγιορείτικο πανηγύρι βρήκα όταν ο π. Ακάκιος μού πρότεινε να μετέχω στο πανηγύρι της Μεταμορφώσεως της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, η οποία απέχει 5 λεπτά οδικώς από το κελλί του. Μου είπε: "Πάμε εκεί και θα κάνεις ό,τι σου πουν και χωρίς ευλογία μη βάλεις Πετραχήλι ούτε να λειτουργήσεις". Οι παρόντες ιερείς ήταν πάρα πολύ μαζί με τον προεξάρχοντα Αρχιερέα. Όταν πήραν "καιρό" για να αρχίσει η Θεία Λειτουργία, μέτρησαν τον αριθμό των ιερέων για να δουν αν είναι οι ιερατικές στολές επαρκείς. Γιατί έπρεπε να υπάρχουν ομοιόμορφες στολές για όλους. Η τάξη απαιτούσε οι στολές να είναι ομοιόμορφες για να μην διακρίνεται κανείς πέρα από την τάξη των οφικιαρίων. Αν δεν κάνω λάθος οι παριστάμενοι κληρικοί ήταν 30 και υπήρχαν 27 στολές. Εγώ ήμουν 28ος στη σειρά, που σημαίνει δεν έμενε στολή για εμένα. Μου είπαν: "Δεν θα λειτουργήσεις, αλλά στο τέλος θα βάλεις Πετραχήλι για να μεταλάβεις". Τότε κατάλαβα αυτό που λένε οι Πατέρες: "Πάντα κατά τάξιν γινέσθω". Σε αυτήν την πανηγύρι είχα την ευλογία να γνωρίσω προσωπικά τον Όσιο Παΐσιο, τον Αγιορείτη. Η Ακολουθία θα άρχιζε στις εννέα το βράδυ και εγώ είχα πάει από τις οκτώ. Την ώρα που εναπόμενε κάθισα στον έσω νάρθηκα της Μονής, όπου είχε πολλή ησυχία. Οι επισκέπτες περίμεναν έξω στην αυλή. Ήρθε κάποιος και κάθισε πλάι μου σε απόσταση ενός μέτρου σε μια απόμερη γωνιά και άρχισε επί μία ώρα να λέει την ευχή. Εγώ δεν ήξερα ποιος είναι. Το κατάλαβα από φωνές λαϊκών επισκεπτών που έλεγαν στους άλλους: "Εδώ είναι ο π. Παΐσιος". Από ό,τι φαίνεται κρυβόταν για να αποφύγει τις τιμές. Μια ώρα μείναμε έτσι σιωπηλοί και άκουγα την ευχή που ψιθύριζε. Μια ώρα δεν μου είπε ούτε λέξη και εγώ επίσης δεν του είπα ούτε λέξη για να μην τον διακόψω. Στο τέλος, στον μέσον της ακολουθίας τελέστηκε στην αυλή του ναού στη φιάλη η Ακολουθία του Αγιασμού. Τότε τον είδα και του φίλησα το χέρι. Έπεσε κάτω και μου έβαλε μια βαθιά μετάνοια. Και εγώ ξαφνιασμένος είπα: "Τι κάνετε;" Αλλά εκείνος μου είπε: "Μη μου φιλάς το χέρι. Εσύ είσαι παπάς, εγώ πρέπει να σ' το φιλήσω". Ποιος ήμουν εγώ για να μου βάζει μετάνοια ο Άγιος Παΐσιος, ένας από τους σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας; Ήταν μια ευκαιρία για μένα για να καταλάβω τη βαθιά ερμηνεία του πρώτου Μακαρισμού: "Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν". "Οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι" είναι οι ταπεινοί. Πριν από χρόνια είχα καταλάβει πρακτικά την ερμηνεία του άλλου Μακαρισμού: "Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται". Ήταν ημέρα Κυριακή, όταν είχα βρεθεί στο μικρό και ταπεινό ναΰδριο του Αγίου Νικολάου των Καλλισίων, όπου λειτουργούσε ο Γέροντάς μου, άλλος σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο π. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Εκείνη την περίοδο κάθε Κυριακή λειτουργούσε εκεί. Πηγαίναμε μαζί με το δάσκαλό μου στα μουσικά, τον κ. Γεώργιο Αγγελινάρα, νωρίς-νωρίς γιατί ο π. Πορφύριος μάς περίμενε να "βάλει ευλογητός". Ο κ. Αγγελινάρας είναι βαθύς γνώστης και κάτοχος της βυζαντινής μουσικής. Του οφείλω πολλά για την κατά κόσμο ευπρέπειά του, τη γνώση της εκκλησιαστικής μας Παραδόσεως και την τήρηση της τάξεως του Τυπικού. Μια φορά μέσα στη Θεία Λειτουργία έκλαιγε (ο Άγιος Πορφύριος) και θαρρείς απολογούμενος σαν μικρό παιδάκι, μετά τη Θεία Λειτουργία στο μικρό και ταπεινό αρχονταρίκι, μας είπε τον λόγο των δακρύων του και μας θύμισε τον Μακαρισμό αυτόν. Στην Ορθοδοξία μας όλοι είμαστε πενθούντες για τις αμαρτίες μας και ταυτόχρονα χαιρόμενοι, γιατί ο Χριστός μάς αγαπάει μέσα στις αμαρτίες μας και μας συγχωρεί. Γι' αυτό και όλοι οι πενθούντες παρακληθήσονται. Θα δεχτούν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή του Παρακλήτου. Η Ορθοδοξία μάς καλεί σε μια συνεχή εφαρμογή αυτού του Μακαρισμού, δηλαδή μάς καλεί σε μια συνεχή και συνδυαστική βίωση της λύπης με τη χαρά. Αυτό οι Πατέρες το λένε χαρμολύπη ή χαροποιόν πένθος.

Τι έλεγε ο Γέροντας των Αγράφων για την Καρδίτσα και τον κάμπο

Ο Διονύσης Μακρής στην εκπομπή του “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” 14/9/2023 αφηγείται τι του έλεγε ο π. Παναγιώτης Τσιώλης για την Καρδίτσα: «Μου έλεγε κάποτε ο πατήρ Παναγιώτης απ’ τ’ Άγραφα, ο Γέροντας των Αγράφων και το θυμήθηκα τώρα γιατί μίλησα με τον φίλο μου το Γιώργο το Μπουζίκα που τον πήγαινε επάνω. Εμένα μου είχε πει ο παππούλης “θα πνιγεί η Καρδίτσα”, δεν εννοούσε την πόλη, εννοούσε την περιοχή. Του λέω “γιατί παππούλη;”. “Γιατί εκεί κρύβεται η Εικόνα της Παναγίας της Πελεκητής την οποία έχουν κλέψει από το μοναστήρι”. Μάλιστα, έτσι μου έλεγε κι αυτά να τα ακούει ο φίλος μου ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος ο Τιμόθεος, τα λέω δημοσίως πλέον. Μου έλεγε ο παππούλης ότι “στην κλοπή εμπλέκονταν και ρασοφόροι”. Μου είπε και κάτι άλλο. Βγαίνουν αυτά! Ότι πνίγηκε; Πνίγηκε η περιοχή και δεύτερη φορά. Μου είπε και κάτι άλλο ο παππούλης και θα το πω δημοσίως “αυτή που έχει την Εικόνα” εκεί που κρύβουν την Εικόνα στο νομό “είναι μιά Βασιλική. Αυτή κρύβει την εικόνα”. Παίρνω το Γιώργο το Μπουζίκα, λέω “Γιώργο εμένα μου είχε πει αυτά. Μήπως ξέρεις εσύ κάτι; Σου είχε πει ο παππούλης; Γιατί πηγαίνατε τακτικά επάνω και κουβεντιάζατε, είχατε αρκετό δρόμο”. Μου λέει “κι εμένα μου είπε ότι το νερό θα φτάσει μέχρι το ύψος της Εικόνας. Θα πνιγούν στον κάμπο, μέχρι να επιστραφεί η Εικόνα”. Τ’ ακούτε; Να κάνετε έκκληση όλοι οι Δεσποτάδες εκεί να γυρίσει η Εικόνα στο μοναστήρι. Εκεί όπου ανήκει. Ο παππούλης μου είχε πει κι άλλα. Εγώ τα λέω δημοσίως. Μου είχε πει ότι “επιχειρήθηκε να πουληθεί η Εικόνα στην Ιταλία με το ποσό του 1.000.000 ευρώ και δεν έγινε εφικτό αυτό και την κρύβουν πλέον στην Καρδίτσα, στο νομό”. Λέω “Γιώργο μου, σου είχε πει τίποτα άλλο;”. “Μου είχε πει αλλά δε λέγονται γιατί θα πληγώσουνε…”. Λέω “πες τα βρε Γιώργο”. Μου λέει “στον κάμπο κυριαρχεί η μαγεία, στα χωριά εκεί που βυθίστηκαν. Έλεγε ο παππούλης ότι το 95% των χωριανών εκεί στα μεγάλα χωριά ασχολούνται με μαγείες κι ο Θεός δε τα συγχωρεί αυτά”. Κάνει υπομονή, κάνει υπομονή να επιστρέψουν στο δρόμο της αληθείας, στο δρόμο της σωτηρίας. Έχουμε ένα σκοπό ως άνθρωποι. Να περάσουμε αυτή τη δοκιμασία της εφήμερης αυτής ζωής για να πάμε προς τον Παράδεισο, στην Αιωνιότητα. Αυτό το λησμονήσαμε όλοι. Φτιάχνουμε παλάτια, φτιάχνουμε τα πάντα και ξεχάσαμε αυτό. Δεν είναι τυχαίο επίσης η τεχνολογία των 5G που μπήκε στα Τρίκαλα. Αρκούσε 2 μέρες βροχή να ρίξει, λίγες ώρες δηλαδή να επιτρέψει ο Θεούλης να ανοίξουν οι ουρανοί, όπως λέει στον 17ο Ψαλμό. Διαβάστε τον για να δείτε τι ακριβώς έγινε στη Θεσσαλία. Επαναλαμβάνεται η ιστορία. Δεν φταίνε λέει στα χίλια χρόνια τα αντιπλημμυρικά και το ένα και το άλλο. Έχουμε αφήσει χωρίς προστασία τα σπιτικά μας, τις κοινωνίες μας, την πατρίδα μας. Κι ευτυχώς έχουμε την Παναγία μας! ...Πάντα σε καθετί που μας συμβαίνει υπάρχει κι ένας πνευματικός λόγος, ο οποίος είτε αποσκοπεί στη συμμόρφωσή μας, είτε στην ενδυνάμωση της πίστης μας. Οι πνευματικοί νόμοι όταν παραβιαστούν, κι έχουν παραβιαστεί πολλές φορές στη χώρα μας, οδηγούν σε καταστροφές, σε λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς».

Ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που σιωπούν..;

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που σιωπούν απέναντι στην τόσο εξόφθαλμα και θρασύτατα αντιδημοκρατική στάση που εκδηλώνει ο κύκλος αυτός που έχει καταλάβει τα κυβερνητικά πόστα της χώρας (με την στήριξη, φυσικά, μεγάλης πληθυσμιακής μερίδας του λαού... για να μην τα ρίχνουμε όλα στον κύκλο αυτό, αποποιούμενοι δικές μας ευθύνες). Θέλω να πω, πότε θα έλεγαν ένα αποφασιστικό 'όχι' σε κάτι που θα έκανε την απόπειρα να τους επιβάλει η κυβέρνηση; Ποια είναι η 'κόκκινη' τους 'γραμμή'; Αν, πχ, η κυβέρνηση έλεγε θεσπίζω υποχρεωτική εμφύτευση πομπού στα σώματα των πολιτών, εκεί θα αντιστέκονταν; Εκεί θα εκδήλωναν άρνηση; Εκεί θα κατέβαιναν στους δρόμους να διαδηλώσουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες παρά τα χημικά που θα τους έριχναν, θα αψηφούσαν να υποστούν ωμή βία και να τους έσερναν στις φυλακές; Ή για να το πούμε αλλιώς: Ποιο είναι το όριο που αν οι κυβερνητικοί το υπερέβαιναν θα αψηφούσαν τον θάνατο; Δηλαδή, αν αυτοί που δηλώνουν απόλυτη εμπιστοσύνη στις αποφάσεις των κυβερνητικών (ή και αυτοί που διαφωνούν μεν σιωπούν δε για να μην 'μπλέξουν' και χαλάσει ο ειρμός της καθημερινότητάς τους), αν τους έλεγαν οι κυβερνητικοί 'καθίστε να σας ακρωτηριάσουμε (ή να ακρωτηριάσουμε τα παιδιά σας), για το καλό σας θα το κάνουμε' θα το δεχόντουσαν και αυτό, θα τους εμπιστεύονταν και σε αυτό; Ειλικρινά, είναι κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι με πάσα ειλικρίνεια, χωρίς την παραμικρή ρητορική διάθεση. Ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που έχουν δεχτεί όλα όσα έχουν θελήσει να επιβάλουν, μέχρι στιγμής, στους πολίτες οι κυβερνητικοί; Η επιβολή ποιου ακριβώς πράγματος θα τους έκανε να έλεγαν ένα ατσάλινο 'μέχρι εδώ, τελεία και παύλα'; ... ... ... Πλαντάζει κανείς, εδώ στα ελλαδικά διαδικτυακά μέσα, στο να βλέπει αναρτήσεις περιαυτολογίας και αυτο-εξύμνησης, αναρτήσεις για το πόσο φοβερός και τρομερός είναι ο λαός αυτός, για το πως είναι ατόφιος απόγονος του Λεωνίδα και των Τριακοσίων, πομπές ατελείωτες με περικεφαλαίες αρχαίων, ποταμός καθημερινός επαναστατικών λαβάρων, πορτραίτων του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, της Μπουμπουλίνας κλπ κλπ. Ατελείωτες εκφωνήσεις λόγων τιμιότητας, αγέρωχης στάσης ζωής, ανωτερότητας και μοναδικότητας. Και όλα αυτά συνοδεία, μάλιστα, άφθονων κηρυγμάτων περί ταπεινοφροσύνης!* Ένα αυτο-βαυκαλιστικό παραλήρημα χωρίς σταματημό με μια... καθημερινότητα που να διαψεύδει με τον πλέον κραυγαλέο και αποκαρδιωτικό τρόπο όλα αυτά για το οποία προσπαθεί να πείσει! Έχουμε αναρωτηθεί τι συμβαίνει, αλήθεια, με τους εαυτούς μας; Πως εξηγείται η τόσο εξόφθαλμη αυτή αντίφαση; Και πως εξηγείται το να εθελοτυφλείς σε τέτοιον βαθμό απέναντί της; Ερωτήματα που ζεματούν! Αλλά που αν δεν πάρουν απάντηση δεν πρόκειται να υπάρξει και θεραπεία. ... ... ... *Αυτό και αν αποτελεί σχήμα οξύμωρον! Dimitri Lalushi

ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ

Ἡ οἰκουμένη φωταγωγεῖται, ἡ πλάση ἀγάλλεται καὶ οἱ βάρβαροι εἰς φυγὴν τρέπονται, καθὼς ὁρῶσι τὴν ῥάβδο τῆς ἐν Χριστῷ Ἐλευθερίας. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ ὑψώνει μαζί του τὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, ἦτο πεσμένη κάτω. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ ταπεινώνει τὴν αὐθάδη ἔπαρση τῶν δαιμόνων. Ὑψοῦται ὁ Σταυρός, καὶ ἡ ἐναντία δύναμις τοῦ Πονηροῦ ὑποχωρεῖ καὶ ταπεινοῦται. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ συναθροίζεται τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός καὶ αἱ πόλεις ἑορτάζουν πανηγυρικῶς· οἱ δέ λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τάς ἀναιμάκτους θυσίας εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Ἀνδρέας. Ὁ Σταυρὸς ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐκαρφώθη τὸ ἄμωμο σῶμα τοῦ ἐν τῇ γῇ Καταβάντος ἔρχεται νὰ ἐπαληθεύσει τὴν ὑπεροχικὴ Νίκη τῆς Ζωῆς ἐπὶ τοῦ Θανάτου, ἡ ὁποία ἵσταται διὰ τῆς ἥττας, τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπολύτου κάμψεως τοῦ παθογόνου ἐγώ. Ἀπὸ φρικῶδες ὄργανο τῆς ὀδύνης καὶ τῆς καταδίκης ὁ Σταυρὸς καθαγιάζεται, εὐλογεῖται καὶ γίνεται τὸ τρόπαιο τοῦ Θριάμβου, τὸ ἀκατάλυτο σύμβολο τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀφθαρσίας. Ἀνίκητη ἀσπίς, καύχημα τῶν πιστῶν καὶ σκῆπτρο τῆς αἰωνίου ζωῆς. Τὸ παράδοξο αὐτὸ ἱστορούμενο προκαλεῖ τὴν ἀνθρώπινη διάνοια, καθὼς βεβαιώνει τὸ ἀβυσσαλέο μυστήριο τῆς Θείας Ἀγάπης, τὸ ὁποῖο δὲν ψηλαφᾶται μέσῳ τῶν γαιωδῶν σαρκικῶν μας αἰσθήσεων, ἀλλὰ μόνο διὰ τῆς ἐμπειρίας καὶ μετοχῆς σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο ὑπάρξεως, αὐτὸν ποὺ ἐγκαινιάζει ὁ Σταυρός, τῆς Θυσίας καὶ τῆς αὐτοπαραιτήσεως ἀπὸ τὸ αὐτοείδωλο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ μὲ τὴ σειρά του στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. Στὰ χρόνια τῆς πολιτισμικῆς καθιζήσεως, τῆς ὀζούσης ἀχρειότητος καὶ τῆς μετατροπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὄχημα κούφιου οἰκουμενιστικοῦ ἀγαπουλισμοῦ, τὰ καραβάνια τῶν ὑποτεταγμένων στὴν πανθρησκεία ῥασοφόρων, ἐφημερίων καὶ Δεσποτάδων, κατακρεουργοῦν, ἀλλοιώνουν καὶ βεβηλώνουν τοὺς ὑπερχιλιετεῖς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ὑπερβλητικῶς μελῳδικὴ ποίηση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀφαιρῶντας λέξεις ποὺ θυμίζουν τὴν ἵστορική μας συνέχεια, τὶς βυζαντινὲς δυναστεῖες, τοὺς ἄνακτες καὶ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως μας. Ἔτσι, τὸ «νίκας τοῖς βασιλεῦσι» μετετράπη ἐσκεμμένα σὲ «τοῖς εὐσεβέσι» καὶ τὸ «κατὰ βαρβάρων» ἀντεκαταστάθη σκοπίμως μὲ τὸ «κατ’ ἐναντίων», γιὰ νὰ μὴν προσβάλονται τὰ δημοκρατικὰ φρονήματα τῶν ἐξωνημένων πολιτικῶν τῆς συλλήβδην Ἀριστερᾶς καὶ τῆς φοβικῆς ἀστικοδεξιᾶς. Ἀνθιστάμεθα σθεναρῶς στὴν καταπάτηση τῆς παραδόσεώς μας, τὴν διάβρωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἐπέλαση τῶν ἁπανταχοῦ αἱρέσεων. Ἐπιλέγουμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Ὁμολογίας, τῆς συσταυρώσεως καὶ τῆς συμπορεύσεως στὰ ματωμένα ἴχνη τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, αἴροντας μὲ ἀπόλυτη πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πλησμονὴ Ἀγάπης τὸν δικό μας προσωπικὸ σταυρό, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν Πίστη τῶν πατέρων μας ἀπὸ τοὺς διῶκτες τοῦ Χριστοῦ. Χρόνια Πολλὰ καὶ σταυραναστάσιμα σὲ ὅλες καὶ ὅλους ὅσοι ἑορτάζουν! Πέτρος Ἰ. Νικολοῦ

ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ

Μήν ἀρνηθεῖς τόν Ἐσταυρωμένο. Ἄν Τόν ἀρνηθεῖς, ἔχεις πολλούς πού θά σέ ἐλέγξουν γι᾽ αὐτό. Πρῶτος θά σέ ἐλέγξει ὁ Ἰούδας ὁ προδότης. Διότι αὐτός πού Τόν πρόδωσε ἤξερε ὅτι ἀπό τούς ἀρχιερεῖς καί πρεσβυτέρους καταδικάστηκε σέ θάνατο (πρβλ. Ματθ. 27, 3). Τό μαρτυροῦν τά τριάντα ἀργύρια (πρβλ. Ματθ. 26, 15). Τό μαρτυρεῖ ἡ Γεθσημανή, ὅπου ἔγινε ἡ προδοσία. Γιά νά μήν ἀναφέρω τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου ὅλοι παρόντες προσεύχονταν τή νύχτα. Τό μαρτυρεῖ ἡ σελήνη τῆς νύχτας. Τό μαρτυρεῖ ἡ ἡμέρα καί ὁ ἥλιος πού χάθηκε (πρβλ. Λουκ. 23, 44), διότι δέν μποροῦσε νά βλέπει τήν παρανομία τῶν ἐχθρῶν τοῦ Κυρίου. Σέ ἐλέγχει ἡ φωτιά, ὅπου παρευρέθηκε καί θερμαινόταν ὁ Πέτρος. Ἄν ἀρνηθεῖς τό Σταυρό, σέ περιμένει ἡ αἰώνια φωτιά. Μιλάω σκληρά, γιά νά μήν ἐπιχειρήσεις ἐσύ νά σκληρυνθεῖς. Θυμήσου τά μαχαίρια πού ἔφεραν ἐναντίον Του στή Γεθσημανή (πρβλ. Ἰωάν. 18, 3), γιά νά μή δοκιμασθεῖς ἀπό τήν αἰώνια ρομφαία. Θά σέ ἐλέγξει τό σπίτι τοῦ Καϊάφα, πού μέ τήν ἐρημιά πού τό δέρνει δείχνει τή δύναμη πού εἶχε ὁ τότε δικαζόμενος ἐκεῖ. Ὁ ἴδιος ὁ Καϊάφας, τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, θά σοῦ φέρει σθεναρές ἀντιρρήσεις. Θά σοῦ ἐναντιωθεῖ καί ὁ δοῦλος πού ἔδωσε τό ράπισμα στόν Ἰησοῦ (πρβλ. Ἰωάν. 18, 22) καί αὐτοί πού τόν ἔδεσαν καί τόν ἔφεραν στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Θά σοῦ ἐναντιωθοῦν καί ὁ Ἡρώδης καί ὁ Πιλάτος καί κάπως ἔτσι θά σοῦ μιλήσουν: Τί ἀρνεῖσαι Αὐτόν πού συκοφαντήθηκε ἀπό τούς Ἰουδαίους μπροστά σας, γιά τόν Ὁποῖο ξέρουμε ὅτι δέν ἁμάρτησε σέ τίποτα; (πρβλ. Λουκ. 23, 14-15). Διότι καί ἐγώ ὁ Πιλάτος «ἔνιψα τότε τά χέρια μου» (πρβλ. Ματθ. 27, 24). Θά σοῦ ἐναντιωθοῦν οἱ ψευδομάρτυρες καί οἱ στρατιῶτες πού Τοῦ φόρεσαν «τό κόκκινο ἔνδυμα καί τό ἀκάνθινο στεφάνι, Τόν σταύρωσαν στό Γολγοθά» (πρβλ. Ἰωάν. 19, 2. 17) καί γιά «τόν χιτώνα Του ἔβαλαν κλῆρο» (πρβλ. Ἰωάν. 19, 24). Θά σέ ἐλέγξει ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος πού σήκωνε τό Σταυρό πίσω ἀπό τόν Ἰησοῦ (πρβλ. Λουκ. 23, 26). Θά σέ ἐλέγξει ἀπό τά ἀστέρια ὁ ἥλιος πού χάθηκε. Καί ἀπό τῆς γῆς τά πράγματα, τό κρασί τό ἀρωματισμένο μέ σμύρνα. Ἀπό τά καλαμοειδή τό καλάμι, ἀπό τά βότανα ὁ ὕσσωπος, ἀπό τά θαλάσσια τό σφουγγάρι, ἀπό τά δέντρα τό ξύλο ἀπ᾽ ὅπου ἔγινε ὁ Σταυρός. Οἱ στρατιῶτες, ὅπως εἴπαμε, πού Τόν σταύρωσαν καί ἔβαλαν κλῆρο γιά τά ἱμάτιά Του, ὁ στρατιώτης πού μέ τή λόγχη ἄνοιξε τήν πλευρά Του, οἱ γυναῖκες πού ἦταν τότε παροῦσες (πρβλ. Ματθ. 27, 55), τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ πού σχίστηκε τότε σέ δυό κομμάτια (πρβλ. Ματθ. 27, 51). Τό πραιτώριο τοῦ Πιλάτου, πού τώρα, ἔχει ἐρημωθεῖ μέ τή δύναμη Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος εἶχε τότε σταυρωθεῖ. Αὐτός ἐδῶ ὁ Γολγοθάς ὁ ἅγιος, ὁ ὑπερυψωμένος, πού μέχρι σήμερα ἐκπέμπει φῶς καί δείχνει μέχρι τώρα πῶς ράισαν οἱ πέτρες του γιά τόν Χριστό. Τό πλησίον μνῆμα ὅπου ἐνταφιάστηκε καί ἡ πέτρα πού ἔβαλαν στή θύρα (πρβλ. Ματθ. 27, 60) καί πού μέχρι σήμερα βρίσκεται δίπλα στόν τάφο. Οἱ Ἄγγελοι πού ἦταν τότε παρόντες. Οἱ γυναῖκες πού προσκύνησαν μετά τήν Ἀνάσταση. Ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης πού ἔτρεξαν στό μνῆμα καί ὁ Θωμᾶς, πού ἔβαλε τό χέρι του στήν πλευρά Του καί τά δάκτυλά του στά σημάδια ἀπό τά καρφιά (πρβλ. Ἰωάν, 20, 25-27). Διότι καί ἐκεῖνος γιά χάρη μας ψηλάφησε τήν πλευρά μέ προσοχή, ὥστε ἐκεῖνο πού ἐσύ, ὁ ὁποῖος δέν ἤσουν τότε παρών, ἔμελλες νά ζητήσεις γιά νά ἐρευνήσεις, αὐτό τό ἐρεύνησε ἐκεῖνος, ὄντας παρών, «κατ᾽ οἰκονομίαν». Ἔχεις δώδεκα Ἀποστόλους μάρτυρες τοῦ Σταυροῦ, καί τήν οἰκουμένη καί ὅλο τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού πιστεύουν στόν Ἐσταυρωμένο. Νά σέ πείσει ἀκόμα γιά τή δύναμη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου αὐτό τό ἴδιο γεγονός τῆς τωρινῆς παρουσίας σου σ᾽ αὐτό τό χῶρο. Διότι ποιός σέ ἀνάγκασε νά ἔρθεις τώρα σ᾽ αὐτή τή συγκέντρωση; Ποιοί εἶναι οἱ στρατιῶτες πού τό ἔκαναν αὐτό; Μέ ποιά δεσμά σέ δέσανε γιά νά σέ φέρουν ἐδῶ, χωρίς νά τό θέλεις; Ποιοῦ δικαστηρίου ἡ καταδικαστική ἀπόφαση σέ ὑποχρέωσε καί σέ βίασε νά βρίσκεσαι ἐδῶ; Ἑπομένως τό τρόπαιο τοῦ Ἰησοῦ τό σωτήριο, ὁ Σταυρός, ὅλους τούς συνάθροισε. Αὐτό εἶναι πού ταπείνωσε τούς Πέρσες καί τούς ἔκανε νά προσκυνοῦν δουλικά τόν Κύριο καί ἡμέρωσε τούς Σκύθες. Αὐτό χάρισε στούς Αἰγύπτιους τή θεογνωσία, ἀντί γιά τήν πίστη πού εἶχαν στίς γάτες, στά σκυλιά καί σέ ὅλη ἐκείνη τήν πολύμορφη πλάνη. Αὐτό μέχρι σήμερα θεραπεύει ἀρρώστιες. Αὐτό διώχνει τούς δαίμονες καί ἀνατρέπει τῶν γοήτων καί τῶν μάγων τίς μαγγανεῖες.

Νέα σχολική χρονιά: Τα παιδιά μπαίνουν στις τάξεις περικυκλωμένα από ειδήσεις καταστροφής – Πώς θα αποζημιώσουμε τις ψυχές τους;

Ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά και τα παιδιά μας μπαίνουν στις σχολικές τάξεις για να διανύσουν το επόμενο στάδιο του ταξιδιού τους στην εκπαίδευση. Και με τι προσλαμβάνουσες παραστάσεις μπήκαν σε αυτό το νέο ταξίδι; Περιτριγυρισμένα από χαοτικά γεγονότα καταστροφής στην πατρίδα μας, όπως οι φωτιές και οι πλημμύρες. Πεπεισμένα ότι προετοιμάζονται να βγουν ως ενεργοί πολίτες σε ένα κράτος δίχως κράτος. Αλαφιασμένα από τρομακτικές ειδήσεις που προεξοφλούν οικολογικές καταστροφές, μόνο και μόνο για να καλύπτεται η σταδιακή απόσυρση του κρατικού μηχανισμού από τις ζωές μας. Σαστισμένα για το ότι βλέπουν την Ελλάδα να έχει γίνει ένα απέραντο «survivor». Αποκαρδιωμένα και αγχωμένα βλέπουν ότι μετά το πτυχίο θα αναγκαστούν να «κολυμπήσουν» μόνα τους σε έναν αβέβαιο κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς προς το χειρότερο και που μπορεί να «γκρεμίσει» την πραγματικότητά τους ανά πάσα στιγμή, γιατί δεν έχουν μείνει σταθερές για να εγγυηθούν όχι μόνο την προκοπή τους, άλλα και την ίδια την επιβίωσή τους. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Άλλα αντιμετωπίζουν ένα παρόν εχθρικό, που κλείνει ερμητικά την πόρτα στο αύριο που πασχίζουν να φέρουν μαζί τους. Ή που θα ήθελαν να φέρουν. Αυτό το αύριο το ελπιδοφόρο, το χαμογελαστό, το παρήγορο. Στερήσαμε από τα παιδιά μας εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια που γιατρεύουν όσο τίποτα άλλο την παιδική ψυχή και την προετοιμάζουν για κάθε νέα σχολική χρονιά. Αυτή η αναγκαία ανάπαυλα των διακοπών έγινε περίοδος που ξεκουράζεται μόνο το σώμα, ενώ η ψυχή τραυματίζεται, αφού βομβαρδίζεται συνεχώς από ειδήσεις καταστροφής και θανάτου που μεταδίδονται από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Τα παιδιά μας δεν βλέπουν σε εμάς ανοιχτές αγκάλες, αλλά ανοιχτές αρπάγες. Βλέπουν μισανθρωπία, φιλοτομαρισμό και καιροσκοπισμό και νομίζουν ότι έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Μαθαίνουν ότι το θέλημά τους είναι ανώτερο από το θέλημα του Θεού, και ετοιμάζονται να ριχτούν σε έναν σπαραγμό από αντιμαχόμενα θελήματα ανθρώπων. Βλέπουν το ψέμα και την υποκρισία να έχει γίνει η νέα γλώσσα μας. Από τον πρώτο πολιτικό έως τον απλό πολίτη, μαθαίνουν ότι δεν έχει σημασία αυτό που πραγματικά είσαι, άλλα αυτό που φαίνεσαι και αυτό που δηλώνεις. Η νοοτροπία του ασβεστωμένου τάφου, που ενώ έχει κόκκαλα και ακαθαρσίες εντός του, σημασία λαμβάνει μόνο η εξωτερική λάμψη του. Ο λόγος του Χριστού μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ, σε μια κοινωνία που έχει γεμίσει από όρθια «μνήματα». Όσο μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η αδικία εκ μέρους του ανάλγητου κράτους, μεγαλώνει και η φτώχεια, όπως και οι ανισότητες. Και αυτές οι ανισότητες καθρεφτίζονται απόλυτα στα σχολεία μας. Ο γονιός «ματώνει» για να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή στο παιδί του, κι όμως δεν τα καταφέρνει. Γιατί η γονεϊκότητα αντιμετωπίζεται από το κράτος σαν περιττή πολυτέλεια που θα πρέπει να ανήκει μόνο στους «έχοντες» και τους «εξέχοντες». Παιδιά στην Ελλάδα του 2023 δεν έχουν γερά ρούχα και παπούτσια για να φορέσουν ή στερούνται ακόμα και βασικά γεύματα. Κι όμως πολλές φορές περνούν απαρατήρητα στο σχολικό περιβάλλον, γιατί οι – κάποτε αχώριστες – σχολικές συντροφιές, μεταβάλλονται σε φυτώρια ατομικισμού και επιθετικότητας. Γιατί το παιδί χάνει την έμφυτη ζεστασιά της ψυχής του όταν βλέπει από πάνω του μια ψυχρή πολιτεία, έναν ψυχρό εκπαιδευτικό, έναν ψυχρό γονιό ή και έναν υπερπροστατευτικό γονέα που μαθαίνει το παιδί του να συμπεριφέρεται ως αποκομμένη μονάδα που πρέπει να αντιμετωπίζει τον κάθε συνάνθρωπό ως «ύποπτο», μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Μόνο η πίστη θα γιατρέψει τις πληγές Όσο γκρεμίζονται οι σταθερές του κράτους και της κοινωνίας και όσο η σύγχρονη πραγματικότητα παραδίδεται στο χάος, τόσο πιο αναγκαίο είναι να ρίξουν άγκυρα τα παιδιά στο λιμάνι του Θεού, εκεί που οι σταθερές παραμένουν αιώνιες και αμετάβλητες. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επιβιώσουν στην παράνοια της εποχής μας. Το ίδιο σχολείο που μπορεί να σου ετοιμάσει έναν άβουλο σκλάβο για τη Νέα Εποχή, μπορεί να σου ετοιμάσει και έναν Άγιο – αν αυτό το παιδί έχει πνευματικά όπλα για να απαντά στο κακό με καλό, στο ψέμα με αλήθεια, στο «εγώ» με το «εμείς». Λόγο Χριστού, πνευματικά εφόδια και ευλογημένα πρότυπα, αυτά έχουν ανάγκη τα παιδιά μας για να μεταβάλλουν την κόλαση που τα περιβάλλει σε παράδεισο και να μας τραβήξουν κι εμάς τους ανάξιους μέσα. Εκεί μπαίνει ο ιερός ρόλος της οικογένειας, το τελευταίο προπύργιο που έχει απομείνει στην άλωση της κοινωνίας που βιώνουμε σήμερα. Έναν χριστιανό όπου και να τον βάλεις, θα βλαστήσει και θα βγάλει καρπούς αργά η γρήγορα. Ακόμα και σε ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και σε ένα ψυχρό σχολικό περιβάλλον, ακόμα και σε έναν αφιλόξενο ή και εχθρικό κόσμο. Το κλειδί είναι να νουθετήσουν οι οικογένειες τα παιδιά με το ευλογημένο φιλότιμο και με το ανδρείο φρόνημα της πίστης, για να βρίσκουν ψυχική παρηγοριά σε κάθε περίσταση και κάθε δοκιμασία. Να διαμορφώσουν χαρακτήρες παιδιών που στη χαρά θα λένε «δόξα σοι ο Θεός» και στη λύπη θα λένε «έχει ο Θεός». Για κάθε απογοήτευση και αγωνία τους, να ξέρουν ότι πάντα ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο…