Μιχαήλ.Η κοίμηση ενός αγίου Μοναχού στα γκουλάγκ

…Αρκετή ώρα μετά το κλείδωμα του θαλάμου ο π. Αρσένιος στάθηκε πλάι στα ξύλινα κρεβάτια και προσευχήθηκε• έπειτα ξάπλωσε κι αυτός και συνεχίζοντας την προσευχή αποκοιμήθηκε. Ως συνήθως, ήταν ένας ύπνος ανήσυχος. Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα ένιωσε κάποιον να τον σκουντάη. Ανακάθισε και αντίκρυσε την ανήσυχη σιλουέτα ενός ανθρώπου που ψιθύριζε: “Πάμε γρήγορα! Ο διπλανός μου πεθαίνει και σε ζητάει!”. Βρήκαν τον ετοιμοθάνατο στην άλλη άκρη του θαλάμου. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα• η αναπνοή του ήταν βαρειά και ακανόνιστη, τα μάτια του διάπλατα ανοιχτά κατά τρόπο αφύσικο. “Με συγχωρείς… Σε χρειάζομαι… Πεθαίνω…”. Κοίταξε τον π. Αρσένιο και πρόσθεσε σταθερά: “Κάθησε”… “Εξομολόγησέ με, συγχώρησε τις αμαρτίες μου. Είμαι μοναχός με μυστική κουρά”. Οι διπλανοί του κρατούμενοι πήγαν να κοιμηθούν αλλού. Όλοι έβλεπαν ότι ο θάνατος είχε φθάσει. Ακόμη και σ’ ένα θάλαμο στρατοπέδου κρατουμένων υπήρχε ευσπλαχνία και συμπάθεια για τον ετοιμοθάνατο. Πλησιάζοντας πιο κοντά στον μοναχό και χαϊδεύοντας τα κοντά, ανακατωμένα μαλλιά του ο π. Αρσένιος έσιαξε την τριμμένη κουβέρτα. Με το χέρι του πάνω στο κεφάλι του μοναχού διάβασε ψιθυριστά τις ευχές και συγκεντρώνοντας την προσοχή του ετοιμάστηκε ν’ ακούση την εξομολόγησι. “Η καρδιά μου… Δεν χτυπάει καλά…” ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος μοναχός και λέγοντας το μοναχικό του όνομα, «Μιχαήλ», άρχισε την εξομολόγησί του… *** Ο π. Αρσένιος είχε εξομολογήσει πολλούς στα τελευταία τους και αυτού του είδους οι εξομολογήσεις ήταν πάντα κάτι το βαθειά συγκινητικό. Τώρα όμως, ακούγοντας την εξομολόγησι του Μιχαήλ, ο π. Αρσένιος έβλεπε ξεκάθαρα ότι μπροστά του βρισκόταν ένας άνθρωπος που είχε φτάσει σε σπάνια επίπεδα πνευματικής τελειώσεως. Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε, ένας άνθρωπος προσευχής, ένας άνθρωπος που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και στον συνάνθρωπο μέχρι τελευταίας πνοής. Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε και ο π. Αρσένιος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ο ιερεύς Αρσένιος ήταν μικρός και ασήμαντος μπροστά του, ότι δεν ήταν καν άξιος να φιλήση την άκρη των ενδυμάτων του. Ο ψίθυρος διακοβόταν όλο και πιο συχνά, αλλά τα μάτια έλαμπαν από ζωή και μέσα τους, μέσα σ’ αυτά τα δύο μάτια, ο π. Αρσένιος, όπως και πριν, τα διάβαζε όλα. όλα όσα ο ετοιμοθάνατος λαχταρούσε να εκφράσει… Ένας κρατούμενος πέθαινε, όπως ακριβώς και τόσοι άλλοι είχαν πεθάνει μπροστά στα μάτια του π. Αρσενίου. Τούτος ο θάνατος όμως τον επηρέασε όσο ποτέ κανένας άλλος. Έτρεμε καθώς συνειδητοποιούσε ότι ο Κύριος με το πολύ έλεός Του τον είχε αξιώσει να εξομολογήση κάποιον που ανήκε στη χορεία των δικαίων. Τούτη τη φορά ο Κύριος απεκάλυπτε έναν μεγάλο Του θησαυρό, που τόσο καιρό και με τόση αγάπη είχε καλλιεργήσει. Έδειχνε σε ποια ύψη πνευματικής τελειότητος μπορούν να φθάσουν όσοι αγαπούν τον Θεό με αγάπη ανεξάντλητη, όσοι σηκώνουν τον ζυγό και το φορτίο του Χριστού και τα βαστάζουν μέχρι τέλους. Όλα αυτά ο π. Αρσένιος τα έβλεπε και τα καταλάβαινε. Οι απίστευτα πολύπλοκες περιστάσεις της σύγχρονης ζωής μόνο εμπόδια και προσκόμματα θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει στην κατά Θεόν πορεία κάποιου: επαναστατικές ζυμώσεις, προσωπολατρείες, πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις, επίσημη αθεία του κράτους, ποδοπάτημα της πίστεως, ηθική κατάπτωσις, διαρκής αστυνόμευσις και καταδόσεις, έλλειψις πνευματικού οδηγού. Η εξομολόγησις του ετοιμοθανάτου μοναχού ωστόσο έδειχνε ότι ένας άνθρωπος με βαθειά πίστι μπορεί όλα αυτά, κάθε τι που θα σταθή στον δρόμο του, να τα υπερνίκηση και να είναι κοντά στον Θεό.Δεν ήταν ούτε σκήτη ούτε απομονωμένο μοναστήρι ο χώρος όπου ο Μιχαήλ είχε διανύσει την κατά Θεόν πορεία του. Αντίθετα, ήταν ο θόρυβος της ζωής, η βρωμιά της, η σκληρή μάχη με τις γύρω δυνάμεις του κακού, την άρνησι και την στρατευμένη αθεία. Είχε δεχθή πολύ λίγη πνευματική καθοδήγησι. Υπήρξαν κατά διαστήματα κάποιες συναντήσεις με δύο-τρεις ιερείς και ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος που τον πέρασε χαρούμενα σε στενή επικοινωνία με τον επίσκοπο Θεόδωρο, ο οποίος και τον έκειρε μοναχό. Αλλά μετά από τα δύο-τρία σύντομα γράμματα του επισκόπου απέμεινε μόνο ο ακλόνητος και φλογερός πόθος του να προχωρή μπροστά, όλο μπροστά, στον δρόμο προς τον Κύριο. “Ακολούθησα άραγε τον δρόμο της πίστεως; Πήρα σωστά τον δρόμο του Θεού; Η μήπως έχασα τον δρόμο; Δεν ξέρω”, είπε ο Μιχαήλ. Ο π. Αρσένιος όμως έβλεπε ότι ο Μιχαήλ όχι μόνο δεν είχε παρεκκλίνει καθόλου από τον δρόμο που του είχε δείξει ο επίσκοπος Θεόδωρος, αλλά είχε κιόλας προχωρήσει πάρα πολύ σ’ αυτόν, έχοντας φθάσει και ξεπεράσει τους οδηγούς του. Ολόκληρη η ζωή του Μιχαήλ ήταν μία μάχη «εν πορεία», μία μάχη για πνευματική και ηθική τελείωσι μέσα στη βαναυσότητα της σύγχρονης ζωής. Και ο π. Αρσένιος καταλάβαινε ότι ο Μιχαήλ είχε κερδίσει αυτή τη μάχη, τη μάχη που έδωσε μόνος εναντίον του κακού που τον περικύκλωνε. Καθώς έζησε μέσα στον κόσμο, αφιερώθηκε στην επιτέλεσι αγαθοεργιών στο όνομα του Κυρίου. Κράτησε μέσα στην καρδιά του σαν αναμμένο πυρσό τα λόγια του Αποστόλου: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού». Ο π. Αρσένιος συνειδητοποιούσε το μεγαλείο, την τελειότητα του πνεύματος του Μιχαήλ. Με τον ίδιο τρόπο αναγνώριζε και τη δική του αθλιότητα και ικέτευε θερμά τον Κύριο να δώση σ’ αυτόν, τον ιερέα Του Αρσένιο, τη δύναμι να ανακουφίση τα βάσανα του μονάχου σ’ αυτές τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. Ήταν στιγμές που ο π. Αρσένιος αισθανόταν εντελώς ανήμπορος. Την ίδια ώρα όμως ένιωθε να εμψυχώνεται από την παρουσία του Μιχαήλ, του οποίου η επιθανάτια εξομολόγησι απεκάλυπτε μπροστά του τις θαυμαστές οδούς του Κυρίου, διδάσκοντας και οδηγώντας τον στο δρόμο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως… Ως ιερεύς, παίρνοντας από τον ετοιμοθάνατο μοναχό το φορτίο των αμαρτιών του και κρατώντας το στα χέρια του, ο π. Αρσένιος έτρεμε• έτρεμε πάλι με την επίγνωσι της αναξιότητος και ανθρώπινης αδυναμίας του. Απαγγέλλοντας την συγχωρητική ευχή στον δούλο του Θεού Μιχαήλ μοναχό, ο π. Αρσένιος από μέσα του έκλαιγε. Κατόπιν, μη μπορώντας να κρατηθή, ξέσπασε σε δάκρυα.

«Σοκαρίστηκε» η κοινή γνώμη με το νεκρό έμβρυο που βρέθηκε σε αποχέτευση και δεν σοκάρεται για τα φονευμένα έμβρυα που καταλήγουν στα σκουπίδια των κλινικών!

Η υποκρισία για την προστασία της αγέννητης ζωής ακόμα δεν έχει πιάσει «ταβάνι» στη χώρα μας. Κάθε τόσο η κοινωνία και τα Μέσα ενημέρωσης καταρρίπτουν νέα ρεκόρ φαρισαϊσμού. Το είδαμε με μια νέα, φρικτή υπόθεση που ήρθε στο φως της δημοσιότητας. «Σοκ» προκάλεσε στην κοινή γνώμη η είδηση για ένα νεκρό έμβρυο που βρέθηκε σε σωλήνα αποχέτευσης, σε κτήριο της ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς Σύνορα», στην οδό Σόλωνος. Ένας υδραυλικός επιχείρησε να εξετάσει με μικροκάμερα μια βουλωμένη σωλήνωση και έκανε τη φρικιαστική ανακάλυψη ενός σφηνωμένου νεκρού εμβρύου, που σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΡΤ, ήταν 3-4 μηνών. Το πως κατέληξε εκεί το μωράκι, θα το δείξουν οι έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Μένει να μάθουμε δηλαδή αν το νεκρό έμβρυο ήταν αποτέλεσμα μιας απελπισμένης αποβολής ή αν κάποιος γιατρός έκανε παράνομη έκτρωση και ξεφορτώθηκε το δύσμοιρο πλάσμα στην αποχέτευση. Και αυτό το ζήτημα θα μπορούσε να συνδέεται με τη βιομηχανία παράνομων αμβλώσεων, με χασάπηδες γιατρούς που δολοφονούν παιδιά σε «τιμή ευκαιρίας», κάτω από το ραντάρ ενός ανάλγητου κράτους που έτσι κι αλλιώς αδιαφορεί για την αγέννητη ζωή. Όμως ανεξάρτητα από τη διαλεύκανση της υπόθεσης, εδώ έχουμε μπροστά μας μια χυδαία υποκρισία. Σοκαρίστηκαν τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη από ένα αγγελουδάκι που κατέληξε στον απόπατο, και δεν σοκαρίζεται για τα εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα αγγελούδια που κάθε χρόνο καταλήγουν στα σκουπίδια των κλινικών. Δολοφονούνται καθημερινά και μάλιστα με φρικτό θάνατο, από αυτούς που συνηθίζω να αποκαλώ χασάπηδες με λευκές ποδιές. Εξωμότες του όρκου του Ιπποκράτη που πλουτίζουν με συμβόλαια θανάτου. Έφριξε το πανελλήνιο με το αποτέλεσμα μιας πιθανολογούμενης παράνομης έκτρωσης; Ας δει τι γίνεται και στις νόμιμες! Ας το δει σε όλη την ωμότητά του, για να τελειώνουμε πια με αυτή τη διπροσωπία. Να δει και ο κάθε ανίδεος το πως καταλήγουν ζωντανά παιδιά, στον σκουπιδοφάγο. Αγέννητα παιδάκια που αντιλαμβάνονται, που κινούνται, που νοιώθουν, που ανταποκρίνονται σε ερεθίσματα, που καταλαβαίνουν συναισθήματα της μάνας. Η νόμιμη κτηνωδία Η μία μέθοδος δολοφονίας του αγέννητου παιδιού είναι η «μέθοδος της αναρρόφησης». Και πως εκτελείται αυτή; Το ζωντανό έμβρυο αναρροφάται σαν ρυπαρό και ανεπιθύμητο σκουπίδι με έναν σωλήνα που εισέρχεται στην κοιλότητα της μήτρας και δημιουργεί κενό, όπως ακριβώς μια σκούπα. Ο σωλήνας διαμελίζει και πολτοποιεί το αθώο μωράκι που έκανε το μοιραίο «λάθος» να συλληφθεί στα σπλάχνα της μάνας του. Η άλλη φρικτή μέθοδος δολοφονίας του αγέννητου παιδιού είναι η «απόξεση μήτρας». Γίνεται με ένα φονικό εργαλείο που λέγεται «ξέστρο», το οποίο αποξένει το ενδομήτριο και αφαιρείται όλο το περιεχόμενο της μήτρας. Ποιο είναι το πρόβλημά μας λοιπόν; Το να στέλνουμε τα παιδιά μας στα απόβλητα νόμιμα και όχι παράνομα; Αυτό είναι το ζητούμενο; Εάν το έμβρυο καταλήξει στην αποχέτευση παράνομα είναι καταδικαστέο, άλλα αν καταλήγει νόμιμα, είναι απλά μια τυπική διαδικασία του γυναικολόγου; Έχει διαφορά δηλαδή η κτηνωδία, αν έχει την επίσημη «βούλα» του Δρ. Σφαγέα; Λέει πολύ σοφά ένα σύνθημα υπέρ της αγέννητης ζωής, ότι αν η κοιλιά της μητέρας είχε παράθυρο, τότε θα είχαμε πολύ λιγότερες εκτρώσεις. Γιατί με το παράθυρο θα ήταν ορατή η σφαγή και μεγαλύτερες οι τύψεις και οι ενδοιασμοί. Ενώ με τις τυποποιημένες διαδικασίες μιας «επέμβασης ρουτίνας» όπως έχει φτάσει να γίνει η έκτρωση, μπορείς ευκολότερα να παραμυθιάσεις τον εαυτό σου ότι ο φόνος δεν υπάρχει, αφού δεν… τον βλέπεις. Και αυτή η θηριωδία στολίζεται με ανώδυνες λέξεις όπως η λεγόμενη «διακοπή κύησης». Λες και η αγέννητη ζωή είναι πρόγραμμα που «φορτώνει» στον υπολογιστή και το διακόπτουμε όποτε θέλουμε. Φανταστείτε να νομιμοποιούταν η δολοφονία των γεννημένων ανθρώπων, και μετά από κάθε νόμιμο – πλέον – φόνο να δηλώναμε ότι πραγματοποιήσαμε «διακοπή… ζωής». Έτσι απλά. Παρόμοια παράνοια είναι και η «διακοπή κύησης». Αλλά ακόμα και αυτό το μωράκι που ρίχτηκε στον υπόνομο του κτηρίου στη Σόλωνος, πόσο αντίκτυπο έχει στην κοινωνία, πέρα από το αρχικό σοκ; Ένα δεμένο σκυλάκι ρίχνεται σε κάποιο φρεάτιο από κάποιο ανθρωπόμορφο κτήνος και αμέσως γίνεται πρώτη είδηση παντού. Ένα αγέννητο μωράκι ρίχνεται στην αποχέτευση και η κοινωνία θα το προσπεράσει, γιατί αρνείται να κοιτάξει στο είδωλο του καθρέφτη το τέρας που έχει γίνει. Αν κάποιος αξίζει να ριχτεί στην αποχέτευση της ιστορίας είμαστε εμείς ως κοινωνία, γιατί η «ανθρωπιά» μας ζέχνει από υποκρισία και η ασπλαχνία μας οδηγεί σε ολόκληρες γενοκτονίες…ρό έμβρυο που βρέθηκε σε αποχέτευση και δεν σοκάρεται για τα φονευμένα έμβρυα που καταλήγουν στα σκουπίδια των κλινικών!

Και τα του Θεού τω Καίσαρι;!

Στη διαμάχη γύρω από το ζήτημα της θέσπισης γάμου και τεκνοθεσίας για τους ομοφυλόφιλους η πλευρά των υποστηρικτών της, θεωρώντας ότι η Εκκλησία δεν έχει λόγο σε αυτό, επικαλείται τη γνωστή φράση του Κυρίου «τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. 22,21), για να δικαιολογήσει τις ενέργειες της Πολιτείας και να ζητήσει να γίνουν από όλους σεβαστές οι αποφάσεις της. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ένα ζήτημα σαν την πληρωμή φόρων προς το κράτος, για το οποίο ο Χριστός απάντησε «απόδοτε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», αλλά για κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανθρωπολογία και την ηθική του χριστιανισμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον, παρά στους ανθρώπους) (Πράξ. 5,29), όπως είπαν οι απόστολοι, αρνούμενοι να συμμορφωθούν προς τη διαταγή των ιουδαϊκών αρχών να μη διδάσκουν για το όνομα του Χριστού. Παρόμοια υπήρξε η στάση του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος κατήγγειλε τον παράνομο (με βάση τη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης) γάμο της Ηρωδιάδος, έστω κι αν αυτό τον οδήγησε τελικά στη φυλακή και τον αποκεφαλισμό (Ματθ. 14,1 εξ. / Μάρκ. 6,14 εξ.). Δεν μπορεί η Εκκλησία να σιωπά ή να υποτάσσεται σε «εντάλματα ανθρώπων» (Ματθ. 15,9) αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Θα σταθούμε λίγο σε αυτό το εδάφιο (Ματθ. 15,1 εξ.), στο οποίο αναφέρεται ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ακύρωσαν την εντολή «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα» διδάσκοντας «εντάλματα ανθρώπων», γιατί διαβάσαμε σε δημοσίευμα ιερωμένου καί καθηγητή Θεολογίας (!), με αναφορά στο ζήτημα του γάμου των ομοφυλόφιλων, πως, όταν ο Θεός «μιλάει» στο βιβλίο της Γένεσης, αυτά τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα της Πεντατεύχου και όχι στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό, και ότι αυτό είναι η βάση και η ουσία της ερμηνευτικής. Δηλαδή τι; Πρόκειται για ανθρώπινες ιδεολογίες, τις οποίες μπορεί ο καθένας να αναθεωρεί ή να ερμηνεύει κατά το δοκούν και όπως τον βολεύει σε κάθε περίσταση; Ή μήπως με το να εκφέρεται με ανθρώπινα λόγια ο θείος νόμος παύει να προέρχεται από τον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό; Κι αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, προς τι η επισήμανση; Ο Χριστός πάντως, κατηγορώντας τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους για παράβαση της εντολής «τίμα τον πατέρα και την μητέρα», τους είπε ότι παραβαίνουν «την εντολήν του Θεού» και όχι την εντολή του Μωυσή (Ματθ. 15,1 εξ.). Ή μήπως και τα λόγια του Χριστού δεν ανήκουν στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό, οπότε μπορούμε να υποβαθμίζουμε τη σημασία τους; Παρεμπιπτόντως, επειδή κάποιοι επικαλούνται ότι ο Χριστός δεν ανέφερε τίποτα για την ομοφυλοφιλία, ας σημειωθούν τα εξής: Ο Χριστός μπορεί να μην αναφέρθηκε άμεσα στην ομοφυλοφιλία, αναφέρθηκε όμως έμμεσα και με σαφήνεια, όταν συμβούλευσε να μνημονεύεται το πάθημα της γυναίκας του Λωτ (Λουκ. 17,32-33), όταν προειδοποίησε ότι η Δευτέρα Παρουσία θα αιφνιδιάσει πολλούς ανθρώπους, όπως αιφνιδίασε τους Σοδομίτες η βροχή πυρός και θείου από τον ουρανό (Λουκ. 17,28-30), και όταν έκανε σύγκριση της τιμωρίας των Σοδόμων με την τιμωρία που θα υποστεί η Καπερναούμ (Ματθ. 11,23-24) και όποια άλλη πόλη δεν δέχτηκε το κήρυγμα των αποστόλων (Ματθ. 10,15. Πρβλ. Λουκ. 10,12 εξ.). Δεν χρειάστηκε να προσδιορίσει τα αμαρτήματα των Σοδομιτών, γιατί αυτά ήταν ήδη γνωστά από την Παλαιά Διαθήκη. Σημειωτέο εξάλλου ότι σε εδάφια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης υπάρχουν σαφείς αρνητικές αναφορές για την ομοφυλοφιλία, όπως είναι γνωστό. Κι ενώ αυτά δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη αξία, κατά το προαναφερθέν δημοσίευμα, αφού πρόκειται για λόγια των συγγραφέων των βιβλίων της Αγίας Γραφής και όχι του ίδιου του Θεού, ο νόμος της Πολιτείας (που αυτός κι αν είναι ανθρώπινος), κατά το ίδιο άρθρο, «δεν επιδέχεται κριτική, ακόμη και εκ μέρους της Εκκλησίας». Τέτοια αποθέωση του Καισαροπαπισμού από την πλευρά ανθρώπων της Εκκλησίας, ούτε ο ίδιος ο Καίσαρας δεν θα μπορούσε να φανταστεί! Στο ίδιο κείμενο ωστόσο ασκείται κριτική στους νόμους της Ρωσίας και της Γεωργίας, που εξακολουθούν να είναι αντίθετοι στις επιδιώξεις της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και κάπου εδώ αποκαλύπτεται ο πραγματικός λόγος της ψήφισης του επίμαχου νομοσχεδίου. Το ομολόγησε άλλωστε και ένας προβεβλημένος πολιτικός παράγοντας, αναφερόμενος στη γεωστρατηγική σημασία της ψηφοφορίας, δεδομένου ότι η Ρωσία είναι αντίθετη σε αυτά τα ζητήματα. Όλα λοιπόν έγιναν, επειδή το απαίτησε από τους υποτελείς του ο Καίσαρας των ημερών μας. Εφόσον όμως υποκύψαμε σε μία τέτοια απαίτηση και δώσαμε και τα του Θεού τω Καίσαρι, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν είμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Στη σωστή πλευρά της ιστορίας είναι οι ομολογητές και οι μάρτυρες που δεν προσέφεραν θυσία στα είδωλα, όταν το απαιτούσαν με διατάγματα οι αυτοκράτορες, αλλά θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους, για να μην προδώσουν τον Χριστό. Αντίθετα, όσοι λύγισαν και θυσίασαν στα είδωλα έμειναν στην ιστορία γνωστοί ως «πεπτωκότες» (lapsi), στους οποίους αντιστοιχούν σήμερα αυτοί που υπέκυψαν στους εκβιασμούς προσφέροντας υπηρεσίες στα σύγχρονα είδωλα του «δικαιωματισμού» και της ανηθικότητας (αν βέβαια πρόκειται για χριστιανούς). Όσο για την απαίτηση (του συντάκτη του εν λόγω άρθρου, καθώς και άλλων) να σταθεί η Εκκλησία δίπλα στους «πλέον περιθωριοποιημένους και εξοστρακισμένους» (δηλαδή τους ομοφυλόφιλους), αυτό προϋποθέτει την παραδοχή του σφάλματος εκ μέρους τους, ώστε να μπορέσει η Εκκλησία να το αντιμετωπίσει ποιμαντικά. Όταν όμως η αμαρτία νομιμοποιείται ξεδιάντροπα, για τι είδους συμπαράσταση μιλάμε; Να δεχτεί η Εκκλησία ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα; Δεν αγαπάς τον αμαρτωλό, όταν τον σπρώχνεις πιο βαθιά στην αμαρτία κάνοντας το μαύρο άσπρο, για να μην τον στενοχωρήσεις, αλλά όταν του επισημαίνεις ότι βρίσκεται σε λάθος δρόμο και προσπαθείς να τον βγάλεις από αυτόν. Η αγάπη «ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία» (Α΄ Κορ. 13,6).

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος Δραγάσης & οι ιστορικοί της αλώσεως

Το 1448 ο Ιωάννης πεθαίνει, άκληρος ων. Έτσι στον βυζαντινό θρόνο ανήλθε τον Ιανουάριο του 1449 ο αδελφός του Κωνσταντίνος. Περιττό να αναφέρουμε την οικτρή οικονομική, στρατιωτική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στην Πόλη-Κράτος του Βυζαντίου-Κωνσταντινουπόλεως. Στον Κωνσταντίνο εμφανίστηκε ο Ούγγρος μηχανικός Ουρβανός έχοντας να του παρουσιάσει την καινούργια του εφεύρεση, την Μπομπάρδα ή κανόνι. Επειδή ο Κωνσταντίνος δεν διέθετε χρήματα για να το αγοράσει ο Ουρβανός στράφηκε στους Οθωμανούς. Το 1451 ανεβαίνει στον θρόνο ο γιος του Μουράτ Β’ ο Μεχμέτ Β’, ο οποίος είχε βάλει ως στόχο την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτός δέχθηκε τον Ουρβανό και επένδυσε στην ανακάλυψή του, η οποία απεδείχθη πολύ χρήσιμη στην πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως. Εν τωι μεταξύ στην Κωνσταντινούπολη επικρατούσε κοινωνικό χάος που επέτειναν οι αψιμαχίες των Ενωτικών με τους Ανθενωτικούς. Οι δεύτεροι ήταν πολύ περισσότεροι και είχαν με το μέρος τους τον απλό κόσμο, τον κατώτερο κλήρο και τα μοναστήρια. Τον Δεκέμβριο του 1452 έφθασε στην Κωνσταντινούπολη ο Καρδινάλιος Ισίδωρος, απεσταλμένος του Πάπα, για να κανονίσει την Εκκλησιαστική ένωση. Στις 12 Δεκεμβρίου ετελέσθη Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας τη Ρώμης. Η αντίδραση ήταν τεράστια και η Αγία Σοφία έκλεισε μέχρι την παραμονή της 29ης Μαΐου του 1453. Την υπεράσπιση της Πόλεως που βρέθηκε υπό πολιορκία από τις 6 Απριλίου ανέλαβαν ολιγάριθμοι μαχητές βυζαντινοί και Γενουάτες, υπό τον Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τελικά τα ξημερώματα της 29ης Μαΐου του 1453 οι Οθωμανοί εισέρχονται στην Κωνσταντινούπολη και την καταλαμβάνουν. Έτσι καταλύεται η Βυζαντινή αυτοκρατορία, η οποία τους τελευταίους δύο αιώνες ήταν σκιά του εαυτού της άλλοτε οικουμενικής αυτοκρατορίας που εγκαθίδρυσε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος.Το 1456 αι Αθήναι κυριεύονται παρά των Οθωμανών Το 1460 καταλύεται το Δεσποτάτο του Μυστρά Το 1461 καταλύεται η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντος Για την άλωση της Βασιλευούσης αντλούμε πληροφορίες, κατά βάσιν, από τους ιστορικούς της αλώσεως. Αυτοί είναι: ο Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής, ο Μιχαήλ Δούκας, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης και ο Μιχαήλ Κριτόβουλος. Ως απόδοση φόρου τιμής στον τελευταίο αυτοκράτορα αλλά για την ιστορική μνήμη παραθέτουμε κάποια μικρά αποσπάσματα από τα έργα τους. Γεώργιος Φραντζής Ο Γεώργιος Φραντζής ήταν βυζαντινός αξιωματούχος. Βίωσε την άλωση όντας αυτόπτης μάρτυς. Συνέγραψε το “ Χρονικό της Αλώσεως”. “Ο δε Βασιλεύς εν τωι πανσέπτωι ναώι της του Θεού Λόγου Σοφίας ελθών και προσευξάμενος μετά κλαυθμού τα άχραντα και θεία μυστήρια μετέλαβεν. Ομοίως και έτεροι πολλοί τηι αυτήι νυκτί εποίησαν. […] Και αναβάς εφ’ ίππου εξήλθομεν των ανακτόρων περιερχόμενοι τα τείχη, ίνα του φύλακας διαγείρομεν προς το φυλάττειν αγρύπνως. Ο δε τον ίππον κεντήσας δραμών έφθασεν ένθα το πλήθος των ασεβών ήρχετο, και ώσπερ ο Σαμψών επί τους αλλοφύλους εποίει, και τους ασεβείς εν τηι πρώτηι συμπλοκήι εκ των τειχών απεκρήμνισεν, ως ιδείν θαύμα ξένον τους εντυχόντας και βλέποντας. Βρυχώμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τηι δεξιάι πολλούς των πολεμίων απέσφαξε` και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε.” Μιχαήλ Δούκας Ο Μιχαήλ Δούκας εργάστηκε ως πρεσβευτής των Γατελούζων στη Λέσβο. Συνέγραψε το έργο “Ιστορίαι”. Έζησε τον 15ο. Ο Κωνσταντίνος στέλνει πρέσβεις στον Μεχμέτ Β’ να του πει ν’ αποσυρθεί και να συνάψουν ειρήνη. Ο Μεχμέτ αρνείται και αντιπροτείνει να τον αφήσει να φύγει με το στρατό του για την Πελοπόνησσο, μα ο Κωνσταντίνος δε δέχεται γιατί δε θέλει να ζήσει μία ζωή στην ντροπή: “Τότε δε τοσούτον εώρα, και τόσον στρατόν αναρίθμητον, και στόλον βαρύν, και πλατείαν οδόν, απεγνώκει, απήλπισε, και στείλας πρέσβεις εδέετο του τυράννου ίνα όσον βούλεται τέλος κατ’ έτος, και υπέρ την δύναμιν, και άλλα ζητήματα μόνον αναχωρήσαι των εκεί, δούναι και ειρήνην ασπάσαθαι. Ο δε τύραννος είπεν: Ουκ έστι δυνατόν αναχωρήσαι με` ή την πόλιν λαμβάνω, ή η πόλις λαμβάνει με ή ζώντα ή τεθνεώτα. Ει μεν βούλει του αναχωρήσαι ταύτης, μετ’ ειρήνης δίδωμι σοι την Πελοπόννησον` και αυτοίς τοις σοις αδελφοίς δώσω ετέρας επαρχίας, και εσόμεθα φίλοι. Εί δε ου παραχωρήσεις μοι την είσοδον ειρηνικώς, και διά μάχης εισέλθω, πάντας τους μεγιστάνους σου συν σοι πατάξω ρομφαία και τον λοιπόν άπαντα λαόν τωο βουλωμένωι παντί τωι ημετέρωι στρατώι χορηγήσω παιδεύσαι, καμοί η πόλις αρκεί μοι κενή. Ταύτα ο Βασιλεύς ακούσας, και μηδ’ οπωσούν εν τωι νωι βάλλων` ου γαρ ην δυνατόν παραδοθήναι την πόλιν τοις Τούρκοις εκ των χειρών των Ρωμαίων. Ει γαρ είχε τούτο γενέσθαι, ποίαν οδόν, ή ποίον τόπον, ή πόλιν είχον μετοικήσαι Χριστιανών του μη καταπτύειν, και ονειδίζειν, και σφακελίζειν τους Ρωμαίους; Ουχί μόνον Χριστιανοί, αλλά και αυτοί Τούρκοι και Εβραίοι είχον εξουθενείν αυτούς.“ Λαόνικος Χαλκοκονδύλης Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης κατήγετο από την αθηναϊκή αρχοντική οικογένεια των Χαλκοκονδύληδων. Έζησε τον 15ο και συνέγραψε το έργο “Αποδείξεις Ιστοριών” σε δέκα βιβλία. “Μετὰ δὲ ταῦτα, ὡς ἐδόκει αὐτῷ προσβαλεῖν, ἔπεμπεν ἐς τὸ στρατόπεδον περὶ ἀγγέλλων, ὡς ἕωθεν ἔσοιτο ἡ προσβολή, καὶ προηγόρευε δῶρα τῷ ἀριστεύοντι· τῷ μὴ μαχομένῳ δὲ θάνατος ἐπέκειτο ἡ ζημία. … τά τε κύμβαλα ἐσημαίνετο, καὶ οἱ αὐληταὶ καὶ οἱ σαλπιγκταὶ ἐσήμαινον, ἕωθεν προσέβαλε, καὶ ἁπανταχῇ τῆς πόλεως καθίσταντο ἐς μάχην οἱ βάρβαροι, καὶ προσβαλόντες ἐμάχοντο ἰσχυρῶς. κατὰ μὲν τὸ ἐς λιμένα τεῖχος ἠμύνοντο οἱ Ἕλληνες κράτιστα, καὶ ἐξεώσαντο τοὺς Τούρκους, καί πῃ κατὰ <τὰς> κλίμακας ἀναβάντων κεφαλὰς ἀπηνέγκαντο κρατύνοντες τὰ τείχη, ᾗ δ̉ αὐτὸς προσέβαλε βασιλεύς, οἱ νεήλυδες ἐπεισπεσόντες ἐβιάζοντο τοὺς ὁπλίτας τῶν Ἰανυΐων.” Μιχαήλ Κριτόβουλος Ο Μιχαήλ Κριτόβουλος κατήγετο από την Ίμβρο, έζησε τον 15ο και συνέγραψε το έργο “Ξυγγραφή Ιστοριών” ή γνωστό και με τον τίτλο: “Η ζωή του Μεχμέτ του Β’”. Στηρίχθηκε σε προφορικές και έμμεσες μαρτυρίες. Το έργο του διέπεται από τουρκοφιλία. “Μεχέμετις δὲ ὁ βασιλεὺς κατανοήσας τό τε σταύρωμα καὶ τὸ ἄλλο κατερριμμένον τοῦ τείχους κενὸν ἀνδρῶν καὶ τῶν προμαχομένων ἔρημον (ἐγγὺς γάρ που ἐτύγχανεν ὢν ἀγωνιζόμενος) τούς τε ἄνδρας ὑπεξιόντας λαθραίως τούς τε ὄντας ἀσθενῶς δι΄ ὀλιγότητα μαχομένους καὶ γνοὺς ἐκ τούτων τόν τε δρασμὸν τῶν ἀνδρῶν καὶ τὴν τοῦ τείχους ἀπόλειψιν, μέγα βοήσας εὐθύς˙, ”ἔχομεν”, εἶπεν, “ὦ φίλοι, τὴν πόλιν, ἔχομεν ἤδη. φεύγουσιν οἱ ἄνδρες ἡμᾶς. οὐκέτι παραμένειν ἀνέχονται. γυμνὸν τῶν προμαχομένων | τὸ τεῖχος. ὀλίγου πόνου τὸ ἔργον καὶ ἡ πόλις ἑάλω. Μὴ μαλακισθῆτε οὖν, ἀλλὰ χωρεῖτε πρὸς τὸ ἔργον εὐψύχως καὶ γίνεσθε ἄνδρες ἀγαθοὶ κἀγὼ μεθ΄ ὑμῶν.” ταῦτα εἰπὼν ἡγεῖτο πρῶτος αὐτός. οἱ δὲ ἀλαλάξαντες δρόμῳ καὶ βοῆ φρικαλέᾳ προλαβόντες τὸν βασιλέα χωροῦσιν ἐπὶ τὸ σταύρωμα καὶ μάχης ἰσχυρᾶς γενομένης ἐφ΄ ἱκανὸν τρέπονται τοὺς ταύτῃ Ῥωμαίους καὶ βιαίως ἐπιβαίνουσι τοῦ σταυρώματος˙ καὶ οὕτω τοὺς μὲν αὐτῶν ῥιπτοῦσι κατὰ τοῦ χάρακος τοῦ μεγάλου τείχους καὶ τοῦ σταυρώματος βαθέος ὄντος καὶ δυσδιεξιτήτου καὶ κατασφάττουσι πάντας αὐτοῦ, τοὺς δὲ ὠθοῦσι διὰ τῆς πυλίδος Ἰουστίνου, ἣν οὗτος ἀνέῳξεν ἐν τῶ μεγάλῳ τείχει, ἵνα προχείρως ἔχῃ διαβαίνειν ἐπὶ τὸ σταύρωμα.”

Ο πατέρας Αντώνιος Φραγκάκης συνομιλεί με τον μοναχό Ιερόθεο για την αγία γερόντισσα Γαλακτία!

Χρύσανθος Μαρουλάκης (1926-1944)Ο ἐθνομάρτυρας Ἡγούμενος τοῦ Πανορμίτη

Χρύσανθος Μαρουλάκης (1926-1944) Πρόκειται γιά τόν ἐθνομάρτυρα Ἡγούμενο τοῦ Πανορμίτη, πού ἐκτελέστηκε ἄγρια ἀπό τούς Ἰταλούς κατακτητές τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944. Καταγόταν ἀπό τά Καλαβάρδα τῆς Ρόδου καί ὑπηρετοῦσε στήν Μονή ἀπό τά νεανικά του χρόνια. Ὑπῆρξε γενναιόφρων, διαπνεόμενος ἀπό ἁγνό πατριωτικό φρόνημα πού δέν ἐκάμπτετο οὐδέποτε. Πρωταγωνίστησε στήν ἐνδοξότερη θυσιαστική προσφορά τῆς Μονῆς, πού ἔλαβε χώρα τήν ἐποχή τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ὅταν αὐτή κατέστη μέ τίς ἐπαναστατικές του ἐνέργειες, κέντρο τῆς συμμαχικῆς ἀντικατασκοπείας. Συγκεκριμένα ἀπό τό 1943 στούς χώρους της λειτουργοῦσε ἀσύρματος μέ τήν ἀμέριστη συμπαράστασή του. Τό ἀντίτιμο αὐτῆς τῆς ἐπαναστατικῆς δράσεως, ὅταν τούτη ἔγινε ἀντιληπτή στόν ἐχθρό, ἦταν ἡ ἐκτέλεση τοῦ ἰδίου τοῦ Ἡγουμένου, τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη-ἀσυρματιστῆ Φλώρου Ζουγανέλη, καθώς ἐπίσης καί τοῦ οἰκονόμου τῆς Μονῆς Μιχαήλ Λάμπρου, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944. Τά δραματικά ἐκεῖνα γεγονότα, κατεγράφησαν λεπτομερῶς ἀργότερα καί δημοσιεύθηκαν σέ συνέχειες στά «Συμαϊκά Νέα» τοῦ 1966. Ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού ἔζησαν δίπλα στούς πρωταγωνιστές καί βίωσαν λεπτό πρός λεπτό τήν κορύφωση τοῦ δράματος, παραθέτουμε τήν ἔνδοξη καί ἡρωϊκή ἱστορία, πού σημάδεψε τήν νεότερη ἱστορία τῆς Μονῆς καί τῆς Σύμης: Τό ὅλο σχέδιο εἶχε καταστρωθεῖ ἀπό τήν συμμαχική Ὑπηρεσία τῆς «Ἀπλοθήκας» (περιοχή τῆς Μ. Ἀσίας, ἀπέναντι ἀπό τήν Σύμη), ἡ ὁποία ὀργάνωσε στό Νησί κατασκοπευτική ὁμάδα, μέ 00122 ἀπώτερο σκοπό τήν ἐγκατάσταση στρατιωτικῆς Δυνάμεως, πού θά ἔκανε κρούσεις στούς κατακτητές. Στήν ὁμάδα αὐτή ἀνῆκαν οἱ δημοδιδάσκαλοι Ἀντώνιος Ἀγγελίδης, Ἀνδρέας Μοσχόβης, οἱ ὁποῖοι στήν συνέχεια ἐκτελέστηκαν, καθώς καί ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος Μαρουλάκης, ὁ Ἐργομηχανικός Γεώργιος Χατζησταυριός, μέ τόν Μιχαήλ Λάμπρου ὑπάλληλοι τοῦ Μοναστηριοῦ, καί ὁ ἀσυρματιστής Λοχίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Φλῶρος Ζουγανέλης, ἀπό τήν Μύκονο. Ὁ Ζουγανέλης, ἦταν ἀνεψιός τοῦ Ἡγουμένου τῆς Παναγίας «Τουρλιανῆς» τῆς Μυκόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε φλογερός Δάσκαλός του, πού τόν ἔμαθε νά ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα καί νά πεθαίνει γι’ αὐτήν. Στήν Ἀπλοθήκα ἦρθε μέ τήν 133η Δύναμη τό Μάϊο τοῦ 1943, ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς χειριστής ἀσυρμάτου γιά εἰδικές ἐπιχειρήσεις σέ ἐχθρικό ἔδαφος. Στόν Πανορμίτη ἀποβιβάστηκε τήν 10η Ὀκτωβρίου ἐκείνου τοῦ ἔτους, καί ἐμφανίστηκε ὡς ἀνηψιός τοῦ Χρυσάνθου καί ὑποψήφιος Μοναχός, ταμένος ἀπ’ τήν Μάνα του στόν Ἀρχάγγελο τῆς Σύμης. Ἐκεῖ ἐγκατέστησε σταθμό ἀσυρμάτου γιά ἐπικοινωνία μέ τήν Ἀπλοθήκα καί τό Στρατηγεῖο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὑπό τήν ἔμπειρη καθοδήγηση τοῦ Ζουγανέλη, ἡ Μονή μετετράπη σ’ ἕνα ἀξιόλογο κέντρο κατασκοπείας. Ὁ ἀσύρματος εἶχε τοποθετηθεῖ μέ τέχνη ἀπό τόν ἐργομηχανικό Γεώργιο Χατζησταυριό στόν Ἡγουμενικό ὀντᾶ, κάτω ἀπό τήν «ποδιά» τοῦ παραθύρου, πού βλέπει πρός τόν ὅρμο τῆς Φανερωμένης καί ἀπό ᾿κεῖ, λειτουργοῦσε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς μέρα-νύκτα. Ἀλλά καί ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος, προσέφερε μέ τόν δικό του τρόπο τίς πολύτιμες ὑπηρεσίες του. Οἱ φιλοφρονήσεις ἦταν σέ ἡμερήσια διάταξη καί τά τραπέζια μέ παρακαθήμενους πότε Ἰταλούς καί πότε Γερμανούς, ἔδιναν καί ἔπαιρναν. Πολλοί ἦταν βέβαια ἐκεῖνοι, πού ἀπερίσκεπτα παρεξηγοῦσαν αὐτές τίς κινήσεις του, μή μπορῶντας νά διανοηθοῦν τούς ἀπώτερους σκοπούς καί τά σχέδια τοῦ γενναίου καί φιλοπάτριδος ἱερωμένου. Ὑποτιθέμενος θεῖος καί ἀνεψιός, ἔπαιζαν καλά τόν ρόλο τους. Ἡ πρώτη ἐπιτυχία ἦρθε, ὅταν τό σκάφος τῆς Γερμανικῆς φρουρᾶς ἔφυγε ἀπ’ τόν ὅρμο τῆς Μονῆς στίς ἕξι τά χαράματα γιά περιπολία, καί μετά λίγα λεπτά τῆς ὥρας, ἐξουδετερώθηκε ἀπ’ τό Ἀγγλικό ὑποβρύχιο, πού εἶχε ἀξιοποιήσει στό ἔπακρο τίς σαφεῖς πληροφορίες τοῦ ἀσυρμάτου τοῦ Πανορμίτη. Μιά μέρα ξεκίνησε γιά τό Γιαλό κάτω ἀπό ἄκρα μυστικότητα μιά βάρκα ἑνός ἱταλικοῦ συνδέσμου καί βρέθηκε ἄθελά της καταδιωκόμενη, στά ἀπέναντι παράλια. Ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἰταλική φρουρά τῆς Μονῆς, ἐναγωνίως ζητῶντας τήν λύση τοῦ μυστηρίου ἀκολούθησε τά ἴχνη, μέχρι πού ἀπροσανατολισμένη ἀποδεκατίστηκε ἀπό τούς Ἐγγλέζους κομμάντος, πού καραδοκοῦσαν Τό περιστατικό αὐτό, ἔγινε ἡ αἰτία νά ὑποψιαστοῦν οἱ κατακτητές ὅτι κάτι συμβαίνει μέ τήν Μονή καί νά ἐνισχύσουν τήν φρουρά της μέ 35 περίπου ἄνδρες, ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ Γερμανοῦ Λοχαγοῦ Μπάγερ, στόν ὁποῖο στρατιωτικά εἶχε ἀνατεθεῖ ἡ Σύμη. Στήν συνέχεια, κατέστρωσαν μιά καλοστημένη παγίδα, γιά νά στοιχειοθετήσουν τίς ὑποψίες τους καί νά φανερωθεῖ ἡ ἀνάμειξη τοῦ Ἡγουμένου σ’ ὅλα τοῦτα. Παρουσιάστηκαν λοιπόν δύο Ἰταλοί φασίστες, ὁ Λοχίας Γιακομίνο καί ὁ στρατιώτης Πάολο, καί ἐπί ἡμέρες πολλές, ἱκέτευαν τόν Χρύσανθο νά τούς δώσει συστατική ἐπιστολή, ἀπευθυνόμενη σέ ἀνθρώπους του στήν Ἀπλοθήκα, προφασιζόμενοι ὅτι λιποτάκτησαν. Μετά ἀπό παρέμβαση κι ἄλλων παραγόντων, φαίνεται ὅτι ἡ ἄδολη καρδιά τοῦ ἱερωμένου κάμφθηκε καί τούς ἐφοδίασε μέ τό χαρτί πού ζητοῦσαν, πέφτοντας στήν παγίδα. Οἱ δύο Ἰταλοί σκηνοθέτησαν ἀμέσως μιά νυκτερινή δραπέτευση μέ ψαροκάϊκο, ἡ ὁποία ὅμως ἀπέτυχε καί αὐτοί ὑποτίθεται συνελήφθησαν. Σκοπίμως διεδόθη, ὅτι κάποια γράμματα πού εἶχαν, πρίν συλληφθοῦν τά πέταξαν στή θάλασσα. Ὁ Ἡγούμενος πρός στιγμήν παραπλανήθηκε. Τό μεσημέρι τῆς 10ης Φεβρουαρίου 1944 κατά τήν συνήθειά του, καλεῖ τόν Γερμανό ὑποδιοικητῆ τῆς Ἀστυνομίας καί τόν Ἰταλό ἀνθυπολοχαγό Τσέτσι γιά φαγητό στήν Μονή, μέ ἀπώτερο σκοπό νά ἐνισχύσει τήν ἐμπιστοσύνη τους πρός τό πρόσωπό του καί νά συγκεντρώσει χρήσιμες πληροφορίες γιά τούς συμμάχους. Ὁ Γερμανός ἀξιωματικός ἀνταποκρίνεται πρόθυμα στήν πρόσκληση, καί προσποιούμενος τόν βαθύτατα ὑποχρεωμένο στόν Χρύσανθο γιά τίς πάντοτε φιλόξενες διαθέσεις του, μετά τό φαγητό ρωτᾶ σέ τί θά μποροῦσε νά φανεῖ χρήσιμος στόν Γέροντα. Ἐκεῖνος ἔχοντας κατά νοῦ τήν ἀνέχεια καί τήν πεῖνα πού μαστίζει τούς ὑπόδουλους συμπατριῶτες του, καί μή ὑποπτευόμενος τήν παγίδα, σπεύδει νά ἐπωφεληθεῖ τῆς εὐκαιρίας, ζητῶντας 500 ὀκάδες σπόρο πατάτας ἀπό τήν Ρόδο. Ὁ Γερμανός διοικητής τότε, ἀνασύρει μιά κάρτα ἀπό τήν τσέπη του καί τήν προτείνει μαζί μέ τόν στυλό του στόν Ἡγούμενο, γιά νά σημειώσει σ’ αὐτήν τήν ἐπιθυμία του, καθώς καί τό πρόσωπο πού θά μεριμνοῦσε γιά τήν παραλαβή τῆς πατάτας. Πραγματικά· ἐκεῖνος γράφει τά σχετικά μέ τήν παραγγελία, καθώς καί τό ὄνομα τοῦ Ἱερέως τῆς Κρεμαστῆς τῆς Ρόδου Παπά-Βασίλη Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος ὡς πρόσωπο ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης, θά φρόντιζε γιά τήν παραλαβή καί τήν ἀποστολή τοῦ σπόρου. Ὁ Γερμανός ἀξιωματικός μέ τόν Ἰταλό συνάδελφό του ἔφυγαν μέ προσποιητή χαρά καί πολλές εὐχαριστίες, κατέχοντας δυστυχῶς πλέον τό ἀδιάψευστο τεκμήριο τῆς ἐπιστολῆς, μέ τόν γραφικό χαρακτῆρα τοῦ Χρυσάνθου. Οὔτε μιά ὥρα μετά, τρεῖς στρατιῶτες κατ’ ἐντολήν τους, συλλαμβάνουν τόν Ἡγούμενο, τόν Ζουγανέλη καί τόν Λάμπρου, τούς ὁποίους βρῆκαν νά συνομιλοῦν ἀκόμη στό «Ὑδραϊκό», ὅπου νωρίτερα εἶχαν συμφάγει. Ἀπό τήν πρόχειρη ἀνάκριση δέν προέκυψε κάποιο ἐπιπλέον στοιχεῖο, ἀπό τά ὑπάρχοντα, δηλαδή τίς δύο ἰδιόχειρες ἐπιστολές τοῦ Χρυσάνθου, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη μαρτυρᾶ τήν στενή σχέση πού διατηροῦσε μέ τούς Ἄγγλους τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας τῆς Ἀπλοθήκας, καί ἡ δεύτερη βεβαιώνει τήν αὐθεντικότητα τῆς πρώτης, ταυτίζοντας τόν γραφικό χαρακτῆρα τῶν δύο ἐπιστολῶν. Ὁ Μιχαήλ Λάμπρου μόλις 19 ἐτῶν, πιέζεται καί βασανίζεται γιά νά ὁμολογήσει. Εἶναι ὅμως ὁ μόνος πού δέν γνωρίζει ἀπολύτως τίποτα γιά τήν πραγματική ἰδιότητα τοῦ Ζουγανέλη, γιά τόν ὁποῖο πιστεύει ὅτι πράγματι εἶναι ἀνεψιός τοῦ Χρυσάνθου. Τό πρωΐ τῆς ἑπομένης 11ης Φεβρουαρίου γύρω στίς 08:00, ὑπό συνοδεία 6 Ἰταλῶν στρατιωτῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν λοχία Τσερβίνι, οἱ τρεῖς συλληφθέντες ὁδηγοῦνται πεζῆ ἀπ’ τό ἀνηφορικό μονοπάτι πρός τήν πόλη τῆς Σύμης. Σ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς διαδρομῆς, ὁ Τσερβίνι εἰρωνεύεται τόν Ἡγούμενο καί τόν Ζουγανέλη καί παροτρύνει τούς στρατιῶτες νά τούς χλευάζουν καί νά τούς χτυποῦν μέ τούς ὑποκόπανους τῶν ὅπλων, δίδοντας πρῶτος τό παράδειγμα. Μετά τό ἐκκλησάκι τοῦ Προφήτη Ἠλία, ὁ Ζουγανέλης δέρεται ἀνηλεῶς καί τό πρόσωπό του γεμίζει αἵματα ἀπό τά χτυπήματα τοῦ Τσερβίνι. Στήν κορυφογραμμή τοῦ βουνοῦ στήν περιοχή τοῦ Κουρκουνιώτη, ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος κοντοστέκεται συγκινημένος καί κάνει τόν σταυρό του, ρίχνοντας μιά τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ματιά στήν Μονή τῆς μετανοίας του, πρίν αὐτή χαθεῖ ὁριστικά ἀπ’ τά μάτια του. Ἡ σεβάσμια μορφή του οὔτε ἡ ἱερή τούτη στιγμή τῆς καρδιακῆς προσευχῆς του, συγκινοῦν τόν ἀπάνθρωπο φασίστα. Πρίν τελειώσει τούτη τήν στερνή ἱκεσία στόν λατρευτό του Ἀρχάγγελο, ὁ Τσερβίνι μέ μιά ἀπότομη κίνηση τόν ἁρπάζει ἀπ’ τά πυκνά του γένια καί τόν σπρώχνει βάναυσα μπροστά, ξεστομίζοντας παράλληλα βρωμερές καί ἀνομολόγητες ὕβρεις. Ὁ Ζουγανέλης δαγκώνει τά χείλη του. Ὁ ἐξευτελισμός τοῦ Ἡγουμένου, τοῦ κοστίζει περισσότερο ἀπό τόν δικό του. Ἡ ψυχή του πλημμυρισμένη ἀπό ἀγανάκτηση καί μῖσος, ραγίζει ἀπό ἀνέκφραστο πόνο καί τά μάτια του βουρκώνουν. Εἶναι ἀδύνατο νά κρατηθεῖ περισσότερο. Ἡ κατάλληλη εὐκαιρία τοῦ δίνεται λίγα λεπτά μετά. Μόλις φτάνουν στήν Παναγία τήν «Στρατερή» καί καθίζουν γιά νά ξεκουραστοῦν, σέ μιά στιγμή πού ὁ Τσερβίνι προσπαθεῖ μέ τόν ἀναπτῆρα ἑνός στρατιώτη νά ἀνάψει τό τσιγάρο του, ὁ Ζουγανέλης ἐπωφελεῖται τῆς εὐκαιρίας καί μαζί μέ τόν Ἡγούμενο, ὁρμοῦν καταπάνω του μέ σκοπό νά τόν ἀφοπλίσουν. Ἀκολουθεῖ μιά ἡρωϊκή μά ἀπεγνωσμένη πάλη. Σέ μιά στιγμή ὁ Χρύσανθος κατορθώνει νά ἀποσπάσει τό αὐτόματο τοῦ Τσερβίνι, μά ἀλίμονο δέν γνωρίζει πῶς νά ἀπασφαλίσει τό ὅπλο, προκειμένου νά βάλλει ἐναντίον τῶν δεσμωτῶν τους. Ἡ ἄγνοιά του αὐτή, δίνει πολύτιμο χρόνο στούς Ἰταλούς νά καλυφθοῦν καί νά ρίξουν καταπάνω τους δύο χειροβομβίδες, μέ ἀποτέλεσμα τόν σοβαρό τραυματισμό τους. Ἀμέσως μετά ὁ Τσερβίνι, δίνει τό σύνθημα καί τά κορμιά τῶν τριῶν ἡρώων σωριάζονται καταγῆς χιλιοτρυπημένα ἀπό τά ἰταλικά πυροβόλα. Στήν Ἀνατολική πλευρά τῆς Παναγίας τῆς «Στρατερῆς» δίπλα στό Ἱερό, τρεῖς ξύλινοι σταυροί ἔδειχναν ἀργότερα γιά χρόνια, τούς τάφους τῶν ἐθνομαρτύρων. Ἀρκετά χρόνια μετά, τά ὀστᾶ τῶν ἡρώων μεταφέρθηκαν στήν Μονή τοῦ Πανορμίτη, ὅπου τό Μοναστήρι γιά νά τιμήσει τήν ἱερή τους μνήμη, ἔχει ἀνεγείρει ἐπιβλητικό Ἡρῶο στήν προκυμαία του, τό ὁποῖο «μέ δωρική λιτότητα» ἀπεικονίζει σέ ἀνάγλυφο ὀρείχαλκο μεγάλων διαστάσεων, τήν στιγμή τῆς ἐκτελέσεως. Τό ἔργο τοῦτο, φιλοτεχνήθηκε ἀπό τόν σπουδαῖο Συμαῖο γλύπτη, Κώστα Βαλσάμη τό ἔτος 1974. Ἀκόμη, στό χῶρο πού στεγάζεται σήμερα τό Λαογραφικό Μουσεῖο τῆς Μονῆς, μιά μικρή κρύπτη ἀφιερωμένη στούς Τρεῖς ἐκτελεσθέντες, φιλοξενεῖ τόν ἀσύρματο καί ἄλλα ἀντικείμενα τῆς ἐποχῆς τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου, προκειμένου ὁ ἐπισκέπτης-προσκυνητής νά ἀποτίει ὕστατο φόρο τιμῆς σ’ αὐτούς πού ἔπεσαν ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ἐπικράτηση τῶν εὐγενεστέρων ἰδανικῶν τῆς ἀνθρωπότητας, τοῦ Δικαίου καί τῆς Ἐλευθερίας. Κατόπιν τά δραματικά τοῦτα γεγονότα, ἐπακολούθησαν γενικές ἔρευνες καί συλλήψεις στή Μονή, μετά τίς ὁποῖες ἀποκαλύφθηκαν πράγματα ἀδιανόητα γιά τόν κοινό νοῦ: Ἡ δεξαμενή τοῦ «Καβαλλάρη» κάτω ἀπ’ τήν μύτη κυριολεκτικά τῶν Ἰταλο-Γερμανῶν, ἔκρυβε ὁλόκληρη ἀποθήκη πυρομαχικῶν. Ὁ τάφος τοῦ Ἱερομονάχου Παϊσίου, ἀποτελοῦσε γιά πολύ καιρό τό χρηματοκιβώτιο τῆς Μονῆς, κρύβοντας μέσα ὁλόκληρη τήν περιουσία της σέ λίρες καί κοσμήματα. Αὐτά λεηλατήθηκαν ἀγρίως ἀπό τούς Ἰταλούς, πού γιά μέρες ἅρπαζαν, κατέστρεφαν καί λαφυραγωγοῦσαν. Τό ἀπαράμιλλο κάλλος τοῦ Πανορμίτη ἀμαυρώθηκε καί γιά κάποιο διάστημα ἔπαυσε νά λειτουργεῖται. Εὐτυχῶς διά τῆς φοβερᾶς προστασίας τοῦ Ταξιάρχου, ἀπεφεύχθησαν ἀνεπανόρθωτες καταστροφές εἰς τό Καθολικό καί τά κειμήλια. Ἡ διάσωσή τῶν κειμηλίων, ὀφείλεται στήν πρόνοια τῆς εὐλαβοῦς τότε Νεωκόρου τῆς Μονῆς Σταματούλας Παπανικολάου ἐκ Κρεμαστῆς Ρόδου, ἡ ὁποία μέ τήν Χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἐγκαίρως προέβλεψε τά γινόμενα καί πρό τῆς συλλήψεως τῶν τριῶν ἐκτελεσθέντων ἡρώων, μερίμνησε γιά τήν μεταφορά καί φύλαξή τους σέ ἀσφαλῆ χῶρο.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΩΣ ΖΗΛΩΤΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ

Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέλειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκιμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις. Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί μέσα τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές. Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα, που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστραρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα, αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα. Ένας τέτοιος κόσμος παγιώνει την κατάσταση του εξαρτημένου και μαζικού άνθρωπου. Γιατί ο μαζικός αυτός άνθρωπος παρακολουθώντας τα ΜΜΕ δεν βλέπει πουθενά εικόνες που να τον βγάζουν στο ξέφωτο μιας ποιοτικά ανώτερης ζωής. Είναι περικυκλωμένος διπλά. Από τη μια η ρουτίνα της καθημερινότητας, όπου η πραγματικότητα κινείται μεταξύ εργασιομανίας, νεύρωσης και φυγής, ασφυκτικού ωραρίου και οικονομίας της αγοράς, πλαστών επιθυμιών και καταναλωτισμού-ολοκληρωτισμού. Από την άλλη, η πραγματικότητα των ΜΜΕ όπου τα πράγματα παρουσιάζονται διογκωμένα ή υπερτονισμένα, λόγω ανταγωνισμού και δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και επεξεργασμένα μέσα από ένα δημοσιογραφικό λόγο που κατέχεται από το πανίσχυρο σύνδρομο της λεγόμενης ενημέρωσης ανά λεπτό, ανά ώρα και ανά στιγμή για τα δήθεν τρομερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Η ενημέρωση αυτή συνδυάζεται με την φυγοπάθεια της επικαιρότητας, η οποία, προπαντός από τότε που υπάρχει τηλεόραση στην Ελλάδα, δηλαδή επί Δικτατορίας, έχει καταστεί ο βραχνάς του κοινωνικού ανθρώπου: με αυτόν ξυπνάει και με αυτόν κοιμάται. Δεν τίθεται ζήτημα κριτηρίων ή επιλογών. Αυτά είναι ψιλά γράμματα αναγνώσιμα μόνο από δύο-τρεις χιλιάδες Έλληνες. Δεν τίθεται ζήτημα να επιλέξω αυτό ή εκείνο το σημείο της επικαιρότητας. Η επικαιρότητα υπάρχει ολόκληρη με απαιτήσεις ζηλωτικής θεότητας. Θα την υποστούμε ολόκληρη: αυτή βασιλεύει, αυτή διεισδύει εις νεφρούς και καρδίας, αυτή ανασκάβει τα πάντα· ο φακός, ειδικά τελευταία, δεν αφήνει τίποτε στο σκοτάδι! Έτσι άλλωστε φτάνουμε στην κατάργηση της προσωπικής ζωής, με πρότυπο τον «Μεγάλο Αδελφό» (και ό,τι άλλο σχετικό τον διαδέχτηκε και συνεχίζει ακάθεκτο) που οι εκπομπές του μόνο στην Ελλάδα είχαν οχτώ εκατομμύρια τηλεθεατές! Είναι τέτοια η επέλαση της επικαιρότητας στη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για το μη επίκαιρο, δηλαδή για τα αληθινά και ουσιαστικά ζητήματα. Οι άνθρωποι νομίζουν στην πλειονότητά τους ότι η πραγματικότητα είναι οι οικονομικοί δείκτες, οι αποφάσεις των πολιτικών και των δημάρχων, τα τρομερά δημόσια έργα, τα μαγειρέματα των επιχειρηματιών, οι συγχωνεύσεις εταιρειών. Αυτό που μένει από τους ίδιους είναι ένα ατομικοποιημένο εγώ προσκολλημένο σα στρείδι στα επίγεια, με ένα συναισθηματισμό νοσηρό, με μια διάθεση άμεσης ικανοποίησης επιθυμιών χωρίς ίχνος τις πιο πολλές φορές πνευματικής αίσθησης κι ας μιλούμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον για τον άνθρωπο ως πνευματική υπόσταση και για τις διάφορες περιοχές του πνεύματος. Έχουν λησμονήσει ότι αποτελούν προσωπική ύπαρξη, ότι η ζωή τους όταν μείνει εγκλωβισμένη στα εγκόσμια παραδίνεται στην πλήξη και τη νεύρωση. Σωτήρης Γουνελάς (Από το βιβλίο: «Ο αντιχριστιανισμός»)

Είναι εύκολο να λέμε:Ο κόσμος δεν πάει καλά

Είναι εύκολο να λέμε:Ο κόσμος δεν πάει καλά.Οι άλλοι μας δυσκολεύουν Είναι αδύνατο ν’ αλλάξουμε Όπως κι είναι εύκολο να κρίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων, να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, να επαναπαυόμαστε στα όποια καλά κάνουμε. Όπως ένας ασθενής που κωλυσιεργεί τη θεραπευτική αγωγή που του ταιριάζει και του καθορίζουν, νομίζοντας πως ο χρόνος θα θεραπεύσει την ασθένειά του. Αν «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», η αγιότητα χρειάζεται αποφασιστικότητα, ταπείνωση και πόθο, για να φέρει την ελευθερία από τα πάθη και να βιώσουμε την καρδιακή χαρά και ειρήνη. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας τον έχει ο Χριστός που νίκησε κάθε μορφή θανάτου κι όχι ο εαυτός μας που όζει θάνατο ακόμα και στα όποια καλά κάνουμε. Η συνειδητοποίηση αυτή χαρίζει ελπίδα, γιατί η δύναμη και η σταθερότητα βρίσκονται στο Χριστό που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» και μαζί Του κι όσοι στηριχτούν σ’ Αυτόν. Ο αγώνας που καλούμαστε να κάνουμε είναι για να καταθέσουμε τη θέληση και την επιθυμία μας κι όχι ν’ αντικαταστήσει τη Χάρη του Θεού. Ο κόσμος «εν τω πονηρώ κείται», επειδή βρίσκεται στη μεταπτωτική κατάσταση. Γι’ αυτό και «δεν πάει καλά». Αλλά κι εμείς είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο, βιώνουμε τ’ αποτελέσματα της πτώσης των προπατόρων μας, δυσκολευόμαστε και δυσκολεύουμε με ό,τι είμαστε και με ό,τι δεν είμαστε και θα έπρεπε. Δεν χρειάζεται να μεμψιμοιρούμε αλλά ούτε και να επαναπαυόμαστε. Το σημαντικό είναι «να εργαζόμαστε το έργο του Θεού μας» γιατί «έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι» (Ιω. 9,4). Το «έργο του Θεού μας» είναι ό,τι υπηρετεί τη σωτηρία τη δική μας και των άλλων. Τα χρόνια που ζούμε είναι ανεπανάληπτα, σπουδαία και κρίσιμα. Κάθε μέρα γίνεται μια καινούργια δυνατότητα: Να χαρούμε τα ποικίλα δώρα που μας έδωσε Να Τον ευχαριστήσουμε καρδιακά για ό,τι μας έδωσε Να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες στις σχέσεις μας Να δούμε τον εαυτό μας και ν’ αλλάξουμε Να προσευχηθούμε Να γνωρίσουμε την Αλήθεια Να μετανοήσουμε και να πορευτούμε προς τα έσχατα δυναμικά, ζωντανά, με ελπίδα. Αν ο «Θεός δεν ευλογεί το μηδέν», κατά τον Αλβανίας Αναστάσιο, είναι αντιληπτό πως είναι καθοριστικό να κάνουμε κάτι, λίγο έστω, μικρό και αδύνατο, για να κάνει ο Κύριος αυτό που δεν μπορούμε και να γίνει το «έργο μας» μεγάλο και σημαντικό. Τότε, θα βλέπουμε, τον κόσμο καλύτερο, τους άλλους όπως εμάς, τον εαυτό μας αλλαγμένο. Και θα πάρει η ζωή μας νόημα, ο χρόνος μας ελπίδα, η πίστη μας στο Χριστό θα έχει χαρά.

Ψηφιακό χρήμα και ψηφιακές ταυτότητες

Δεν είναι οι ταυτότητες αυτές καθ’ αυτές, δηλαδή η μορφή και χρήση τους ως μέσο ταυτοποίησης και πιο συγκεκριμένα το «επίμαχο» σημείο τους, το «τσιπάκι». Είναι το ότι θα αποτελέσουν «το μέσο για όλα τα άλλα μέσα». Στην πραγματικότητα αυτό που ενοχλεί τον περισσότερο κόσμο που αντιδρά στις ταυτότητες (κι όσους δεν τους ενοχλεί ακόμη, είναι επειδή δεν έχουν αντιληφθεί το πόσο δραματικά θα αλλάξουν οι ζωές μας) δεν είναι οι ίδιες οι ταυτότητες, αλλά το ψηφιακό χρήμα. Το αμιγώς ψηφιακό χρήμα (καμιά σχέση με το πλαστικό που κυριαρχεί σήμερα), δηλαδή τα λεγόμενα CBDC που λανσάρονται ευρωπαϊκά από το 2024 (αρχής γενομένης από την Ελλάδα μάλιστα, όχι τυχαίως). Το μέλλον όπου τίποτα δε θα είναι κρυφό (και μην πάει το μυαλό σας μόνο στη φοροδιαφυγή), όπου οποιαδήποτε ένοχη ή μη απόλαυση, θα φαίνεται στο νοικοκυριό, στο κράτος, την εφορία, σε πραγματικό χρόνο. Και πολλοί θα πουν «ε, και, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις», όμως εκτός του ότι μια τέτοια νοοτροπία αποτελεί την τέλεια συνταγή για μια τεχνοκρατική απολυταρχία, το θέμα μας δεν είναι ότι έχουμε απαραίτητα κάτι να κρύψουμε. Το θέμα μας είναι να ξέρουμε ότι τουλάχιστον μπορούμε να κρύψουμε κάτι, ασχέτως αν θα εξασκήσουμε το «δικαίωμα» αυτό ποτέ. Διότι το να κρύψεις κάτι δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί να συντρέχουν λόγοι ασφάλειας ή π.χ. ευαίσθητα οικογενειακά θέματα στα οποία το κράτος δε θα έπρεπε να βάζει χέρι. Είναι μια ακόμη παραβίαση της ιδιωτικότητας που ανοίγει την κερκόπορτα σε ένα μέλλον όπου όλα είναι δημόσια, όλα ανήκουν σε όλους και τίποτα σε εμάς. Μόνοι μας έχουμε κάνει «δημόσια» τα δεδομένα μας, με τα social media κλπ, θα πουν κάποιοι. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα – μόνοι μας το κάνουμε. Είναι επιλογή μας (βεβιασμένη θα έλεγε κανείς, αφού σε έναν κόσμο όπου όλοι αλληλεπιδρούν ψηφιακά, το να ζεις «εκτός συστήματος» ισοδυναμεί με ψηφιακό θάνατο), αλλά δεν παύει να είναι επιλογή μας. Η καταναγκαστική «αναφορά» στο κράτος όλων των κινήσεων μας, τι πληρώνουμε (ή δεν πληρώνουμε), που βρισκόμαστε, αν καταναλώσαμε παραπάνω από το επιτρεπτό μηνιαίο όριο κρέατος (διότι με αυτό θα συνδεθεί το «ανθρακικό αποτύπωμα»), θα αποτελέσουν έναν άνευ προηγουμένο καθημερινό, 24/7, βιασμό από τον οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Και να είστε σίγουροι πως θα τον σιχαθούν πρώτοι αυτοί που τώρα τον ζητάνε. Η κάρτα που θα γίνει προέκταση του χεριού μας Διότι την ταυτότητα αυτή δε θα τη δείχνεις μια φορά το τόσο, στο αεροδρόμιο ή σε κάποιον άλλο έλεγχο, όπως έκανες μέχρι τώρα. Θα την κουβαλάς μαζί σου συνεχώς, και για όλη σου τη ζωή, διότι χωρίς αυτήν δε θα μπορείς ούτε ένα μπουκαλάκι νερό να πάρεις. Δε θα είναι απλώς μέσο ταυτοποίησης, αλλά «το μέσο των μέσων», θα την «χτυπάς» παντού, διότι από ένα σημείο και μετά, αυτή θα είναι η πιστωτική σου κάρτα, καθώς θα είναι συνδεδεμένη με όλους τους λογαριασμούς. Το σύστημα γεωεντοπισμού που «δε θα έχει», όπως σπεύδουν να καθησυχάσουν διάφοροι αδαείς (ή σκοπίμως αδαείς) δεν κρύβεται στο τσιπάκι. Κρύβεται στις συναλλαγές. Όταν θα βαράς την κάρτα στο πρώτο βενζινάδικο μετά το Αντίρριο, θα ξέρει το κράτος ότι βρίσκεσαι εκεί. Θα το ξέρει η γυναίκα σου, αλλά κυρίως, θα το ξέρει «ο Αλγόριθμος», οι γιγαντιαίες βάσεις δεδομένων που λεπτό προς λεπτό, συναλλαγή προς συναλλαγή, ταϊζονται με τα πολύτιμα data σου χτίζοντας το εξατομικευμένο ψηφιακό πρόφιλ σου, δημόσια ελεύθερο σε διαφημιστές, πολιτικούς, και άλλες… επικίνδυνες ομάδες! Αυτήν την κάρτα θα τη σκανάρεις 10 φορές τη μέρα, θα τη βλέπεις στον ύπνο σου, θα γίνει μια ακόμη προέκταση του χεριού σου, όπως το smartphone. Κι ο λόγος θα είναι το χρήμα. Αυτό είναι λοιπόν που ενοχλεί κατά βάθος τον κόσμο. Όμως, σας έχω νέα, επίδοξοι «αρνητές» ταυτοτήτων (σίγουρα θα κολλήσει αυτό το παρατσούκλι)! Το ψηφιακό χρήμα βρίσκεται ήδη εδώ, τα σκληρά θεμέλια μπήκαν δεκαετίες πριν, όταν εσείς γλεντούσατε στα πασοκικά μπουζούκια, κι η όποια «αφύπνιση» τώρα δεν είναι απλώς μάταια, αλλά σα να επιμένεις με το άλογο ενώ έχουν ήδη ασφαλτοστρωθεί οι δρόμοι, γεμάτοι πλέον αυτοκίνητα. Με άλλα λόγια, έχει ήδη συμβεί, πάει αυτό. Ναι, είναι κάρτα του πολίτη. Ακριβώς όπως την παρουσίαζαν οι αμέτρητες σχετικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας κι οι αποκαλούμενοι “συνωμοσιολόγοι”. Είναι το “χάραγμα” του Αντιχρίστου; Δεν θα το κοιτάξω επί της θρησκείας, δεν τα εξετάζω έτσι τα πράγματα, ποτέ δεν το έκανα. Όταν το Μάρτιο του 2020 κατέκρινα τις καραντίνες μέσα από αυτήν την οικονομική στήλη, οικονομικά το έκανα, όχι δογματικά. Είχα ήδη από το 2019 προειδοποιήσει για έναν άνευ προηγουμένου πληθωρισμό που θα ζούσαμε, και πως τα αδικαιολόγητης έκτασης μέτρα εγκλεισμού θα έδιναν το άλοθι για ένα έγκλημα που είχε ήδη συντελεστεί λόγω πληθωριστικής νομισματικής πολιτικής. Τόνισα πως το πρόβλημα δε θα ήταν τόσο τα έμβολια αυτά καθ’ αυτά, αλλά τα πιστοποιητικά “φρονημάτων”. Διότι θα ήταν μια πρόβα τζενεράλε για έναν κόσμο όπου όλα σου τα δεδομένα, οικονομικά και ιατρικά θα ήταν συγκεντρωμένα σε ένα bar code, το οποίο πρακτικά θα καθόριζε που μπορείς να κινηθείς, τι μπορείς να καταναλώσεις. Και το να έχεις συγκεντρωμένα όλα σου τα αβγά στο ίδιο καλάθι, δεν είναι ποτέ καλό. Το πραγματικό πρόβλημα δηλαδή δε θα ήταν το εμβόλιο αυτό καθ’ αυτό, αλλά το covid pass (και το κάθε «πάσο») που θα ερχόταν πακέτο με αυτό. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις ταυτότητες. Και οκ, η πανδημία θα έφευγε κάποια στιγμή (“οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι δύσκολες”) άρα μαζί της και το πιστοποιητικό, επομένως “γιατί σκούζετε συνωμοσιολόγοι που φοβάστε ότι θα τσιπαριστείτε”… έτσι; Δεν είναι έτσι. Διότι η πανδημία κι η κάθε κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” περιμένει στη γωνία. Βλέπε “κλιματική απειλή”, όπου όλοι σιγά σιγά θα θεωρούμαστε ρυπογόνα CO2 επιβάρυνση του κλίματος, και άρα θα πρέπει κάπως να τίθεται υπό έλεγχο το τι καταναλώνουμε, τι οδηγούμε. Και για κάτι τέτοιο θα απαιτείται πάλι ένα είδος “πράσινου” πιστοποιητικού, και φυσικά η τεχνολογία που θα το καθιστά δυνατό. Η τεχνολογία αυτή είναι το λεγόμενο “τσιπάκι”. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν προέρχεται από τη φαντασία κανενός ψεκασμένου, αλλά απ’ ευθείας από την πηγή, από την Κομισιόν, από ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και τον ΟΗΕ. Δεν έχει σημασία πότε θα συμβούν (στόχος είναι μέχρι το 2030), αλλά το ότι θα συμβούν. Και σε έναν ψηφιακό τεχνοκρατικό κόσμο, βασική προϋπόθεση είναι ένα παγκόσμιο “διαβατήριο” που σκανάρεται εύκολα και δεν παραχαράσσεται, όπως ένα κομμάτι χαρτί με τα ακαταλαβίστικα γράμματα του κάθε… χωροφύλακα. Είναι ένα ακόμη βήμα προς την «κινεζοποίηση»; Ναι… Με άλλα λόγια, οι ψηφιακές ταυτότητες είναι μονόδρομος στον σύγχρονο κόσμο. Δεν είναι τόσο η “παρακολούθηση”, όχι τουλάχιστον με την έννοια που υποστηρίζουν κάποιοι. Ωστόσο είναι κι αυτό… bonus για το κράτος, διότι αναπόφευκτα εφόσον όλα τα κρίσιμα data μας θα είναι συγκεντρωμένα σε ψηφιακές βάσεις δεδομένων, να είστε σίγουροι πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον σας, όπως συμβαίνει στην Κίνα. Ένα σύστημα κοινωνικής “επιβράβευσης” αλλά και τιμωρίας, για τον καλό ή κακό πολίτη. Αν πληρώνεις τους φόρους/πρόστιμά σου ή/και έχεις κάνει όλα σου τα εμβόλια ή/και πληροίς το… μηνιαίο όριο ανθρακικού αποτυπώματος (οσονούπω), τότε θα σου επιτρέπεται η πρόσβαση σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, και προνόμια. Διαφορετικά, θα ακυρώνεται η συναλλαγή για εκείνο το αεροπορικό ταξιδάκι που σκεφτόσουν να κάνεις. Πιστεύετε πως είναι μακριά όλα αυτά; Μπορεί, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει, ξαναλέω, πως βασική προϋπόθεση είναι ένα universal σκανάρισμα, μια ψηφιακή ταυτότητα. Αυτή είναι το κλειδί, η αρχή για όλα. Και γι’ αυτό οι απανταχού “συνωμοσιολόγοι” που θέλουν να πάρουν τα βούνα, την βλέπουν με τόσο κακό μάτι. Αλλά στο τέλος όλα καταλήγουν σε αυτό ακριβώς. Στο πως βλέπει κανείς τα πράγματα. Είναι κακό/δυστοπικό ένα τέτοιο μέλλον; Σχετικά είναι όλα. Κάποιοι το λαχταρούν, άλλοι το τρέμουν. Δεν είναι σκοπός του άρθρου να πει τι είναι σωστό και λάθος, αυτά είναι υποκειμενικά. Εγώ απλώς ενώνω κομμάτια του ευρύτερου παζλ, διότι μόνο όταν το δεις συμπληρωμένο αντιλαμβάνεσαι καλύτερα αν τελικά είναι ωραίο ή δυστοπία αυτό που έρχεται. Διότι μια ψηφιακή ταυτότητα αν εξεταστεί από μόνη της, το 99% θα πουν “μια χαρά, βολική”. Όταν όμως εξετάσεις το θέμα μακροσκοπικά, σε συνδυασμό με το ψηφιακό χρήμα και το πως στην ουσία οι κυβερνήσεις/κεντρικές τράπεζες θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος (και ΟΧΙ, τώρα με τα μετρητά ακόμη δεν τον έχουν), τότε αρχίζεις να τα βλέπεις όλα αλλιώς. Ακόμη περισσότερο, όταν θα συμβεί η επόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τα αντίστοιχα υποχρεωτικά μέτρα, και θα βρεθείς σε μια κατάσταση όπου ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι με τα μέτρα, ο “αλγόριθμος” θα σε θεωρεί ως παραβάτη, αν για παράδειγμα δεν έχεις πληρώσει ένα άκυρο πρόστιμο παρκαρίσματος. Θα πεις τότε, τι σχέση έχει μια κλήση με το αν έχω κάνει το εμβόλιο, ή κάτι τέτοιο; Και θα σου πει η ταμίας στο σούπερμαρκετ (αν θα υπάρχει ταμίας τότε) “δίκιο έχεις, αλλά δεν περνάει η κάρτα στο σύστημα, λυπάμαι πρέπει να αποχωρήσετε”. Διότι όλες οι παράμετροι της ζωής σου θα είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, εφορία, πιστοποιητικά, μητρώα, και ή θα είσαι “καλός πολίτης” ή δεν είσαι, δεν υπάρχει ενδιάμεσο για τον αλγόριθμο. Θα είναι κακό όλο αυτό; Και ναι, και όχι, όπως με όλα πάντα, το σίγουρο είναι ότι θα είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ. Είναι τέτοιος πλέον ο κόσμος, που το πράγμα μόνο του πάει εκεί. Συνέβη η 3η, πλέον η 4η βιομηχανική επανάσταση (αυτοματοποίηση), παγκοσμιοποίηση-αστικοποίηση, και κυρίως το ψηφιακό χρήμα. Και το χρήμα καθορίζει τον κόσμο. Είμαστε στην εποχή του λεγόμενου Internet of Things, οι ταυτότητες θα ξέφευγαν…; Από τη στιγμή που το εμπόριο κι οι συναλλαγές είναι αμιγώς ψηφιακές (σε πολύ λίγα χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί επίσημα τα μετρητά), τότε ήταν αναπόφευκτο να υπάρξει ένα ψηφιακό διαβατήριο. Ήτοι ταυτότητες με τσιπάκι. Η τεχνολογία δε σταματιέται, οπότε άδικα σκούζουμε. Τα πάντα στη Φύση εξελίσσονται χάριν αποδοτικότητας, και όχι απαραίτητα τι είναι σωστό και γουστόζικο. Τα εντυπωσιακά μαμούθ έδωσαν τη θέση τους σε πιο μικρά, πιο βιώσιμα θηλαστικά. Η γουστόζικη ουρά του ανθρώπου κόπηκε, ως περιττή. Το εμπόριο θέλει να τρέχει ταχύτατα, κι η γρήγορη ταυτοποίηση είναι μέρος αυτού. Η χαρτούρα εξαφανίζεται παντού. Όλα για χάρη αποδοτικότητας. Θα παραβιαστούν ιδιωτικότητες, θα βαδίσουμε προς μια κινεζική τεχνοκρατική δυστοπία; Πιθανόν ναι. Αλλά τη φύση δεν την ενδιαφέρει αυτό, την ενδιαφέρει να επιβιώσεις, να ευδοκιμήσεις. Όλα αυτά αποτελούν υποδομές των οποίων οι βάσεις μπήκαν δεκαετίες πριν, άρα είναι τελειωμένη ιστορία, που όχι απλώς δεν αλλάζει, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική αυτής, όπως “ομόλογησε” και ο Σ.Μπαλάσκας με το χαρακτηριστικό “και στα βουνά να πάτε, ψηφιακή ταυτότητα θα χρειάζεστε”. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν πια “βουνά”. Δεν υπάρχουν χωριά, με την παλιά έννοια της βιώσιμης, αυτάρκους κοινωνίας που μπορούσαν να ζουν ως κολλεκτίβες, με ανταλλακτική οικονομία. Τότε υπήρχε αυτός που έπηζε τυρί, αυτός που είχε τον τράγο, αυτός που έκοβε ξύλα. Και χρήματα να μην είχες, ήταν δυνατό μέσω της ανταλλαγής να λάβεις αυτό που χρειάζεσαι. Πλέον δε γίνεται, διότι η επαρχία ερήμωσε, ως συνέπεια της παγκοσμιοποίησης. Άντε και έφυγες και πήγες στα βουνά. Τι θα κάνεις; Άντε και έγινες κτηνοτρόφος, και βγάζεις το δικό σου γάλα, κρέας, ζυμώνεις ψωμί, κόβεις ξύλα. Κάποια στιγμή, θα αναγκαστείς να περάσεις μέσα από το σύστημα, να πραγματοποιήσεις μια συναλλαγή, διότι πολύ απλά δεν θα υπάρχει κανένας στο χωριό να σου προσφέρει αυτό που θες. Να πάρεις μέταλλα, πετρέλαιο, φάρμακα. Διότι οι μικρές κοινωνίες δεν είναι πια αυτάρκεις. Ούτε καν ολόκληρες χώρες δεν είναι αυτάρκεις. Τρανό παράδειγμα η ίδια η Ελλάδα, που δεν έχει καν το βασικό, ενεργειακή αυτάρκεια, πόσο μάλλον βιομηχανίες και αυτάρκης αγροτική παραγωγή. Από εκεί και πέρα τι να συζητήσουμε; Πως περιμένει ο κόσμος να “παρακάμψει το σύστημα”, να μην έχει ψηφιακή ταυτότητα, όταν το ίδιο το σύστημα δεν είναι αυτάρκες κι άρα χρειάζεται πάρε-δώσε με το εξωτερικό, με τις οδηγίες και κανονικότητες του οποίου είναι αναγκασμένο να είναι πλήρως εναρμονισμένο; Όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις, και σε τούτον εδώ τον συνωμοσιολόγο αρέσει να είναι ρεαλιστής. …αλλά είναι μονόδρομος σε ένα ψηφιακό κόσμο Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε το 2023, καταπιείτε το και πάμε παρακάτω. Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοποημένη, υποθηκευμένη χώρα αναγκασμένη να ακολουθεί ντιρεκτίβες, καθώς είναι πλήρως εξαρτημένη από ξένους δανειστές. Και κανένας πολιτικός δεν έχει τη βούληση να το αλλάξει αυτό. Αλλά ούτε και κανένας πολίτης, από όλους όσους σκούζουν για ταυτότητες κλπ, έιναι πραγματικά διατεθειμένος να πληρώσει το κόστος μιας ανεξαρτητοποίησης από αυτό το σύστημα. Διότι αυτό θα σήμαινε σκληρή φτώχεια, κι όταν λέω σκληρή όχι να μην έχεις βενζίνη, αλλά ούτε αυτοκίνητο. Να γίνεις μια χώρα πραγματικά τριτοκοσμική, όπως είσαι ήδη (απλά δε φαίνεται, γιατί ζούμε με ψεύτικα δανεικά). Να περάσεις δύσκολα για πολλές δεκαετίες, μέχρι σιγά σιγά να ξαναξεκινήσουν βιομηχανίες, να νοικοκυρευτούν ενεργειακά και δημοσιονομικά, να απορριφθούν παθογόνα καρκινώματα (που δε θα αναλύσω εδώ) – γενικά να γίνουν ανυπολόγιστες θυσίες, και μάλιστα από μια γενιά που δεν έφταιξε ποτέ γι’ αυτήν την κατάντια, καθώς παρέλαβε καμμένη γη. Κι αφού γίνουν οι θυσίες, πιθανόν δε θα ζήσει κανένας από αυτή τη γενιά για να προλάβει να απολαύσει τους καρπούς των προσπαθειών. Και ελάτε πείτε μου τώρα, με το χέρι στην καρδιά, ειδικά στην εποχή μας που ο κόσμος δε θυσιάζει ούτε το like του, την εποχή της αρπαχτής και της επιβίωσης, ποιος θα δεχτεί να θυσιάσει τα πάντα, προκειμένου να έχει στην καλύτερη την πιθανότητα (διότι δεν είναι καν σίγουρο) να γίνει αυτάρκης, να γίνει μάγκας κι ανεξάρτητος και να μην έχει κανένα κινεζικό σύστημα παρακολούθησης πάνω από το κεφάλι του;! ΟΥΔΕΙΣ. Ουδείς υπολογίσιμος τουλάχιστον. Η συντριπτική πλειοψηφία της κρίσιμης μάζας, ακόμη κι αυτοί που αντιτίθονται στη ψφιακή ταυτότητα, μόλις συνειδητοποιήσουν πραγματικά τι παίζεται εδώ, θα κάνουν πίσω. Θα πουν φέρε το τσιπάκι να πάει στο διάολο, άλλωστε δεχτήκαμε τόσα και τόσα. Αυτή εξάλλου είναι η νοοτροπία του σημερινού homo sapiens: “αφού κατάπια το Χ πράγμα, τι πειράζει και το Υ;” «Αφού μας παρακολουθούν ήδη με τα κινητά». Ανόητο επιχείρημα από μόνο του, αλλά δεν έιναι η παρακολούθηση αυτή καθ’ αυτή. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν “means to an end”. Δεν είναι η ταυτότητα ως ταυτότητα, αλλά η χρήση της ως μέσο για να τρέξουν άλλα μέσα. Ούτε εγώ θέλω τις ψηφιακές ταυτότητες. Αλλά υπάρχει κάτι που δε θέλω ακόμη περισσότερο. Να χάνω το χρόνο μου. Με ψευδαισθήσεις και ψευτομαγκιές. Είσαι τόσο μάγκας; Βρες τον τρόπο να ζήσεις off-the-grid που λένε οι Αμερικανοί, χωρίς τσιπάκια, ανεξάρτητος. Και θα σε χειροκροτήσω. Με το να “ζητάς” και να απαιτείς “αλλαγή”, δικαίωματα και αξιοπρεπή μεταχείριση από το ίδιο το σύστημα που υποτίθεται σε γλεντάει, δεν είσαι μάγκας, είσαι ένα χαμένο κορμί. Κανείς δε σου χρωστάει τίποτα, το σύστημα είναι κακό, πιο κακό και ψυχρό και τεχνοκρατικό από ποτέ, κι εσύ σε αντίθεση με άλλες εποχές, αυτή τη στιγμή δεν έχεις απολύτως κανένα leverage στα χέρια σου, κανένα όπλο. Περί «αντίστασης» Είσαι η Κωνσταντινούπολη το 1453. Μόλις έπεσες, και θέλεις επανάσταση;! Κοιμόσουν τόσα χρόνια όταν η αυτοκρατορία έδινε δαφή σημάσια παρακμής, αλλά ακόμη υπήρχαν τα μέσα να σωθεί η κατάσταση, ήταν ακόμη ανοιχτό το παραθυράκι. Κοιμόσουν τότε, και ξύπνησες τώρα, αφού συνέβη το κακό. Στην ουσία δεν ξύπνησες με την έννοια της αφύπνισης, όπως θέλουν να νομίζουν οι περισσότεροι συνωμοσιολόγοι (γι’ αυτο διαφέρουμε), απλά πετάχτηκες πάνω από το ΜΠΑΜ. Οι ψηφιακές ταυτότητες και η κάθε δυστοπία, ουσιαστικά συνέβησαν δεκαετίες πριν, όταν σφυράγαμε ανέμελα, διότι ποιος να ασχοληθεί τότε με τέτοια θέματα. Τώρα κάποιοι απλά βιώνουν το σοκ. Είσαι στα χειρότερα σου, ο εχθρός είναι στα καλύτερά του, μόλις μπήκε στην Πόλη κι εσυ θες επανάσταση καημένε; Δεν την έκανες τότε που είχες δύναμη. Αν θες να κάνεις κάτι χρήσιμο, πάψε να γκρινιάζεις, για το σύστημα, για τη φτώχεια σου, για την κινεζοποίησή μας, πάψε να ζητάς, αναγνώρισε για αρχή που βρίσκεσαι, και ξεκίνα να κάνεις. Να κάνεις κάτι ρεαλιστικό, χρήσιμο για σένα, και μακροπρόθεσμα για την κοινωνία. Απλές καθημερινές πράξεις, κάνε έργο πέραν της δουλειάς σου, διάβασε, κάνε παιδιά, μεταλαμπάδευσε αξίες, ώστε όταν θα έρθει η σωστή ώρα και θα έχεις ανασυνταχθεί, θα έχεις δυνάμεις κι ο εχθρός θα έχει μαλακώσει, με λίγα λόγια όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες και θα έχουν περάσει τα 400 χρόνια σκλαβιάς, να είσαι έτοιμος, για την ανατροπή. Μέχρι τότε, επιβίωσε, και μη γκρινιάζεις για τίποτα, πόσο μάλλον να περιμένεις απο κράτος κι αντιπολίτευση να το αλλάξει, το χρόνο σου χάνεις. Αυτά από έναν συνωμοσιολόγο…

Επικίνδυνη Αγάπη

Η αγάπη έχει πάντα μέσα της κίνδυνο, διότι έχει ρίσκο και ξεβόλεμα. Όταν αγαπάς σφόδρα δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, ούτε η ζωή σου, ούτε το βόλεμα σου, μέσα σου ήδη κατοικεί το αγαπημένο πρόσωπο που ποθείς και θα κάνεις τα πάντα για αυτό όσο και επικίνδυνα αν είναι. Δεν έχει λογικές , κουτάκια, και μαθηματικές πράξεις διότι δεν μπορείς να την κλείσεις πουθενά. Σπάει τα δεσμά για αυτό και ο θάνατος δεν μπόρεσε να αντέξει τη δική της ορμή ως Πρόσωπο. Έρχεται ο Θεός ως μανιακός εραστής, λαμβάνει σάρκα και μας ανοίγει τις πύλες της Βασιλείας των Ουρανών. Μας σοκάρει όλο αυτό. Όταν ο άλλος σου λέει ότι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου σε σοκάρει. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, τρελαίνεσαι ,φοβάσαι, νιώθεις κίνδυνο να σε τυλίγει ολόκληρο.Και πας να κάνεις ένα βήμα και αναρωτιέσαι «Και αν πληγωθώ; Και αν κάνω λάθος;». Γίνεται σεισμός μέσα στην καρδιά διότι έρχεται μια πρόσκληση ώστε να κάνει την υπερβαση. Να αφήσει όλες τις σταθερές και να αρχίζει να σχοινοβατεί για να περάσει στην απέναντι όχθη, στην μεγάλη συνάντηση. Όλα αυτά γιατί; Πολύ απλά διότι δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια ολοκληρωτική αγάπη και δεν είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε την αγάπη μας στον άλλον άνευ όρων. Μόνο με την τόλμη ξεπερνάς κινδύνους αλλά για να γίνει αυτό ο πόθος για να δοθείς πρέπει να υπερβαίνει τον φόβο μήπως χάσεις κατι. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε διότι ο εγωϊσμός σου φωνάζει "Κράτα ! μην τα δίνεις όλα". Η τολμηρή καρδιά όμως απαντά "Όχι θα τα δώσω όλα , ακόμα και ο θάνατος δεν θα σταθεί εμπόδιο!". Και ξαφνικά ο Χριστός γίνεται «σημείο αντιλεγόμενο» για τη ζωή του καθενός. Ανάλογα με το κατά πόσο θέλεις να μπεις σε αυτή την σχέση αγάπης. Μας φοβίζει η αγάπη του Χριστού διότι δεν μας θέλει χλιαρούς, θέλει αποφάσεις ζωής και δεν είμαστε έτοιμοι να τις πάρουμε. Για να μπούμε στην αγάπη του Χριστού χρειάζεται ο Χριστός να γίνει η ζωή μας με πράξεις ζωής και όχι με μισόλογα του στυλ «Θα δούμε, λίγο , ίσως, μπορεί, δεν χρειάζεται τόσο, δεν μπορώ έτσι». Στην αγάπη ή δίνεις τα πάντα ή δεν προχωράς καθόλου. Μια αγάπη που δεν σου υπόσχεται ροδοπέταλα αλλά δοκιμασίες για να μπορέσεις να αξιωθείς τους καρπούς της (Λουκ. 21:12) «πρό δέ τούτων πάντων ἐπιβαλοῦσιν ἐφ' ὑμᾶς τάς χεῖρας αὑτῶν καί διωξουσιν παραδιδόντες εἰς τάς συναγωγάς καί φύλακας ἀπαγομένους ἐπί βασιλεῖς καί ἡγεμόνας ἕνεκεν του ὀνόματος μου». Ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες τόλμησαν να πάνε να βρουν τον αγαπημένο. Το εφόδιο τους ; Μια εσωτερική τολμηρή αγάπη για τον Χριστό. Μέσα στο σκοτάδι της αβεβαιότητας, της θλίψης και του κινδύνου εκείνοι ήθελαν το ποθούμενο. Μέσα στον κίνδυνο ο Ιωσήφ να χάσει τη δημόσια θέση του και από την άλλη οι Μυροφόρες απλές και αδύναμες γυναίκες που ζουν μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία να κινδυνεύσουν να τις κυνηγήσουν. Ο πόθος της αγάπης στα καλύτερα του. Μέσα στα σκοτάδια και τους κινδύνους έρχεται η σφοδρότητα της τόλμης για το αγαπημένο πρόσωπο. Αυτοί οι κίνδυνοι μπροστά στην αγάπη μοιάζουν σαν τσίμπημα κουνουπιού. Μην ξεχνάμε το κεντρί του θανάτου δεν μπόρεσε να αγγίξει την ενσαρκωμένη Αγάπη. Ο Χριστός δεν θέλει κάτι από εμάς , κάτι από τη ζωή μας. Θέλει ΕΜΑΣ ολόκληρους όπως και εκείνος έλαβε όλο τον άνθρωπο και προσφέρεται ο Ίδιος. Μην ξεχνάμε (Ματθ 19:29) «καὶ πᾶς ὅστις ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου ἑκατονταπλασίονα λήμψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει». Το ρίσκο της τόλμης έχει έναν όμορφο θάνατο «Να πεθάνω εγώ για να ζήσεις εσύ» και αυτός ο πόθος μυρίζει Ανάσταση.

«Πῦρ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγον» Μία καταγραφὴ - μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ π. Δημητρίου Γκαγκαστάθη (+1975)

Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1967, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 3 μ.μ. ἐπῆγα στὰ Μετέωρα, γιὰ νὰ προσκυνήσω καὶ ὠφεληθῶ ψυχικά. Τὴν Κυριακὴ ἐλειτούργησα στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως καὶ τὴν Δευτέρα στὸν ῞Αγιο Στέφανο, νυκτερινή. Χαρὰ Θεοῦ καὶ εὐλογία Κυρίου. ᾿Αφοῦ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐπέστρεψα στὸ χωριό μου, μὲ εἰδοποίησαν ἀμέσως νὰ πηγαίνω νὰ κοινωνήσω τὴν γριά, Ζωὴ ᾿Αντωνίου Γκαγκαστάθη, ποὺ ἦταν ἀπὸ καιρὸ κατάκοιτη, περίπου 85 ἐτῶν. ᾿Επῆγα, καὶ μόλις τὴν κοινώνησα τῶν᾿Αχράντων Μυστηρίων, ἀμέσως ἐφώναξε: μὲ ἔκαψεν ἡ Κοινωνία, φωτιὰ ἔχω, δός τε μου νερὸ νὰ πιῶ, καίγομαι. Μὲ καίει μέσα... Στὶς λίγες ὧρες ποὺ ἔζησε φώναζε συνέχεια, κάηκα ἡ καϋμένη. Κατόπιν παρέδωκε τὸ πνεῦμα της. Αὐτὸ ἦταν θαῦμα, διότι αὐτὴ εἶχε καιρὸ νὰ ἐξομολογηθῆ καὶ εἶχεν ἄστατο χαρακτῆρα. Εἶχε τὸ δαιμόνιο τῆς καταλαλιᾶς. ῞Οπου πήγαινε, πάντα ἔλεγε διάφορα ἄσχημα λόγια γιὰ τὸ παιδί της, τὴν νύφη της κλπ. Πάντα καταλαλοῦσε. Δὲν σταματοῦσε καθόλου. ῞Ολοι τὴν ἔβλαπταν καὶ ἀπὸ κανένα δὲν ἔμενε εὐχαριστημένη. Εἶχε καὶ τὸ δαιμόνιο τῆς γαστριμαργίας. Μέχρι τῆς ὥρας τοῦ θανάτου της ἔλεγε συνέχεια καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἔδειξε ὁ Θεὸς τὸ θαῦμα. ᾿Αναξίως ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καὶ ἐφώναζε ὅτι μὲ ἔκαψε ἡ Θεία Κοινωνία. Καὶ μετὰ τὸν θάνατό της τὸ στόμα ἔστεκεν ἀνοικτόν, ὡσὰν νὰ ἤθελε νὰ λέγη ἀκόμη. Αὐτὸ τὸ γράφω ὡς ἱερεὺς καὶ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ, γιὰ νὰ εὑρίσκεται γεγραμμένον καὶ ἀναγνωσθῆ ἀπὸ ἄλλους, πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωση, γιὰ νὰ περιοριζόμεθα καὶ ἔχουμε ἀγάπη μὲ τὰ παιδιά μας καὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα. Πρέπει νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός. Καὶ αὐτὴ πολλὲς φορὲς ἐξομολογήθη, ἀλλὰ ἐκεῖ φαίνεται τὰ ἄκουε καὶ ἐκεῖ ἔμεναν.῾Ο Θεὸς θέλει καθαρὰ ἐξομολόγηση καὶ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, γιὰ νὰ μὴ πάθουμε καὶ ἐμεῖς σὰν τὴν ὡς ἄνω γραῖα καὶ τιμωρηθοῦμε αἰώνια εἰς τὴν κόλαση τοῦ διαβόλου.

Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας εἶχε κατακτήσει τήν Ἀρετή στόν ὕψιστο βαθμό.

Ἐλάχιστοι εἶναι οἱ Ἕλληνες ἥρωες ποὺ εἰσῆλθαν στὸ Πάνθεον τῆς Ἱστορίας, καί, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ζῶντες εἶχαν τὴν ἀμέριστη ἐκτίμηση καὶ ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων, ἀποθανόντες, δὲν θεωροῦνται ἄξιοι μακαρισμοῦ ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος γιὰ τίς ὑψηλὲς ὑπηρεσίες ποὺ προσέφεραν στὸν Ἑλληνισμό. Ὀξύμωρον; Πεποίθηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ὅτι ὁ Ἰωάννης Ἀντωνίου Μαρία Καποδίστριας, τὸ γένος Γονέμη, ὑπῆρξε ὁ κατὰ πάντα ἄξιος τοῦ Γένους. Ἡ πολιτική του μεγαλοφυΐα ὁραματίστηκε τὴν Ἐλευθερία. Ἐν μέσῳ σκότους, ἐν μέσῳ αἱμοσταγῶν ἐρειπίων καὶ παθῶν, καθοδήγησε τὰ πρῶτα βήματα τῆς Ἐλεύθερης Ἑλληνικῆς Πολιτείας μὲ σταθερότητα. Κατὰ τὴν θαυμάσια σταδιοδρομία του, τὴν στηριγμένη σὲ ἀρχέγονες, ἄτεγκτες ἠθικὲς καὶ ἰδεολογικὲς ἀρχές, συνδύασε ἀριστοτεχνικὰ τὸ Ἐθνικὸ συμφέρον μὲ τὴν διεθνῆ πραγματικότητα. Μὲ ἀκατάβλητο ψυχικὸ σθένος. Μὲ ἀδιάσειστη πίστη στὶς Δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας εἶχε κατακτήσει τὴν Ἀρετὴ στὸν ὕψιστο βαθμό. Ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιαστεῖ. Βαλλόμενος ἀπὸ παντοῦ, εἶχε καταστεῖ ἐλεύθερος πολιορκημένος μέσα στὴν ἴδια τοῦ τὴν χώρα. Δοκιμάστηκε σκληρὰ καὶ ἐν τέλει μαρτύρησε γιὰ τὸν Σκοπό, πέφτοντας νεκρὸς ἀπὸ τὰ δολοφονικὰ χτυπήματα τῶν ἀντιπάλων του μπροστὰ στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὸ Ναύπλιο, τὴν 27η Σεπτεμβρίου τοῦ 1831. Φίλτατε Ἀναγνώστη. Ὁ ραγιαδισμὸς τεσσάρων καὶ πλέον αἰώνων δὲν ἀποβάλλεται εὔκολα. Πόσο μᾶλλον ὅταν σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κακοδαιμονία, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐντόπιες ἀθλιότητες, λειτουργοῦν ἐπιζήμια καὶ οἱ ξένες δυνάμεις. Ἐκεῖνες οἱ δυνάμεις οἱ ὁποῖες, λόγῳ ἐπιδίωξης ἀλλοτρίων συμφερόντων, καλλιεργοῦν τὴν διχόνοια καὶ τὴν διαφθορά, ἐνῶ παράλληλα ἀποδυναμώνουν τὴν πρόοδο τῶν Ἑλλήνων. Ὅμως. Ἡ Ἱστορία δὲν εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ μᾶς δίνει μόνον πληροφορίες γιὰ γεγονότα. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἦταν φορέας ὅλων ἐκείνων τῶν ἀρετῶν ποὺ καθιστοῦν τὴν Ἑλληνικὴ Σκέψη βάθρο τοῦ Πολιτισμοῦ ὅλων τῶν Λαῶν τῆς Οἰκουμένης. Σήμερα, 248 ἔτη ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Κυβερνήτη, στὸ πρόσωπό του τιμοῦμε τὸν Ἕλληνα. Τιμοῦμε τὴν ὑπέροχη ἐργατικότητα. Τὴν ἐξαίρετη προσήνεια. Τὴν παραδειγματικὴ φιλοπατρία. Τὴν ἀσύγκριτη ἀφιλοκέρδεια. Τὸ ἀξιάγαστο πολιτικὸ ἦθος. Τὴν ἀφοσίωση στὴν Παιδεία τοῦ Ἔθνους. Σήμερα Μνημονεύουμε τὸν Ἄνδρα ποὺ με τὴν φωτεινή του παρουσία σφράγισε τὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, τῶν Ἐθνῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ πολιτισμένου Κόσμου. Σήμερα τιμοῦμε τὸν Ἀρχιτέκτονα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Ἐὰν αὐτὸ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, τὸ αἰώνιο πρότυπο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια δὲν θὰ εἶναι ἁπλῶς χρήσιμο καὶ διδακτικό. Θὰ εἶναι σωτήριο. Λυτρωτικό. Ὁ Ἕλλην γνωρίζει νὰ ἐπανορθώνει. Γνωρίζει ὅτι ἡ Εὐγνωμοσύνη εἶναι ἡ Ἀρετὴ τῶν δυνατῶν. Σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ, ἡ Ἐπανασύνδεση τοῦ Ἔθνους μὲ τὴν Ἀλήθεια του εἶναι Ἱστορικὴ Ἀνάγκη. Ἐπανασύνδεση μὲ τὸν Τρόπο ποὺ μετουσιώνεται σὲ συλλογικὴ Ἀξιοπρέπεια καὶ Εὐθύνη. Σὲ μία Κοινωνία Ζωντανὴ ποὺ θρέφει τὸν Ἔρωτα γιὰ τὴν Γνώση, τὴν Ὀμορφιὰ καὶ τὴν Ἀρετή, ποὺ γίνεται ὑπέρμαχος τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τῆς Ἐλευθερίας. Ὅσο ὁ τόπος αὐτὸς γεννᾶ Ἕλληνες τῆς ὑφῆς τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, μποροῦμε νὰ λέμε πὼς ναί, Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Αἰώνια Ἑλλάδα. Καὶ αὐτὴ ἡ πεποίθηση εἶναι ἡ Ἀλήθεια ποὺ τροφοδοτεῖ ἀδιαλείπτως τὸ Μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Κάθε φορὰ ποὺ ὑπακοῦμε στὴν Ἀλήθειά μας, ἐκείνη ἀναγεννᾶται. Αἰωνία σου ἡ Μνήμη Κυβερνῆτα. Αἰωνία σου ἡ Μνήμη, Ἰωάννη Καποδίστρια.

Γιατί θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία

Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Μηδέ κληθήσετε καθηγηταί· εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ. 23, 10). Εσείς που ανελλιπώς μελετάτε την Αγία Γραφή ίσως θα βρεθείτε σε αμηχανία, προκειμένου να φέρετε σε συμφωνία την παραπάνω σαφή εντολή με την επόμενη: Πηγαίνετε να κηρύξετε και να διδάξετε όλους τους λαούς. (Ματθ. 28, 19-20). Ο Κύριος στέλνει τους μαθητές Του να διδάσκουν, αλλά τους απαγορεύει να ονομάζονται δάσκαλοι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πράγματι θα ήταν δύσκολο να το κατανοήσουμε, αν δεν έλεγε στο τέλος: «Εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός». Αυτό σημαίνει: Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και η διδασκαλία είναι δική μου. Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός Δάσκαλος και εσείς είστε μόνο φορείς της διδασκαλίας Μου. Έφερα τη διδασκαλία Μου από τον ουρανό και την αποκάλυψα σε σας. Δεν την ανακαλύψατε εσείς, αλλά την ακούσατε από Μένα και την δεχτήκατε. Εγώ είμαι ο Δάσκαλος. Το έργο σας είναι να διδάξετε τα λόγια μου στους ανθρώπους όπως προσφέρατε εκείνους τους πέντε άρτους, τους οποίους Εγώ ευλόγησα και πολλαπλασίασα. Τότε Εγώ ήμουν ο Οικοδεσπότης και εσείς οι υπηρέτες γύρω από το τραπέζι μου. Τώρα σας λέγω ότι Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και εσείς είστε υπηρέτες του θεϊκού λόγου. Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ήθελε πρώτο, να επιστήσει την προσοχή στους μαθητές Του, πως μόνον Αυτός είναι ο Δάσκαλος της σωτήριας και ουράνιας διδασκαλίας. Δεύτερο, να προστατέψει τους μαθητές Του από την υπερηφάνεια, γιατί από αυτήν δεν μπορούν να προστατευθούν οι αυτοαποκαλούμενοι δάσκαλοι, επειδή πιστεύουν ότι έχουν δική τους πρωτότυπη διδασκαλία. Τα ψέματα των ψευδοδιδασκάλων προκάλεσαν μεγάλες αιματοχυσίες στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Άγιος Παύλος προειδοποιεί όλους τους χριστιανούς με τα εξής: «Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μία λανθασμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού (Κολ. 2,.β). που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας (Τιμ. Β’, 3, 7). Γιατί θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθος από δασκάλους, που να ταιριάζουν με τις επιθυμίες τους, για ν’ ακούν αυτά που τους αρέσουν (Τιμ. Β’ 4, 3-4). Στην ουσία, όμως, οι χριστιανικοί λαοί, από την μια πλευρά πολέμησαν την μοναδική και σωτήρια αλήθεια του Χριστού, και από την άλλη έψαξαν επανειλημμένα την αλήθεια. Η αλήθεια όμως δεν βρισκόταν στη διδασκαλία των ψευδοδιδασκάλων, αλλά στα απλά σπίτια των ψαράδων και στις χωριάτικες καλύβες. Η αλήθεια κρύφτηκε στους τόπους που ζούσαν οι ασκητές, στα κελιά των θεοσεβών ανθρώπων και στις ερήμους που ζούσαν οι μοναχοί. Ολόκληρη η αλήθεια ήταν κρυμμένη μέσα σε μια μόνο λέξη, στο Χριστό. Η δυσωδία από τις πλανεμένες φιλοσοφίες και τις ψευδοδιδασκαλίες δηλητηρίασαν τον αέρα στην Δύση. Άρχισαν να δηλητηριάζουν και τον αέρα της Ανατολής. Οι λαοί της Ανατολής, που δεν γνώριζαν το Θεό, φοβήθηκαν από τους βαπτισμένους λαούς. Οι δίκαιοι άνθρωποι άρχισαν να θρηνούν, και οι άγγελοι του ουρανού οργίστηκαν πολύ, που ολόκληρη η γη σείστηκε, και όλοι οι λαοί χτυπήθηκαν από την πύρινη καταιγίδα, προς εξαγνισμό τους. Ας ελπίσουμε, ότι μέσα από την πύρινη αυτή καταιγίδα, να μετανοήσουν οι άνθρωποι, να καθαρισθεί η βρώμα και ο ουρανός να ενωθεί με τη γη. Αμήν.

Ιερομάρτυρας Αλεξέι Μολτσανόφ

Ο μελλοντικός ιερομάρτυρας Αλεξέι Μολτσανόφ προέρχονταν από την Κοστρομά, από μια απλή πολύτεκνη οικογένεια. Ο πατέρας του Αλεξέι, ο Αντρέι Φιοντόροβιτς, αφιέρωσε τη ζωή του στη διακονία της Εκκλησίας, ήταν ψάλτης. Ο ρωσικός λαός τέτοιους ανθρώπους τους ονομάζει τρυφερά διακονούληδες. Το χωριό του ονομαζόταν Νεζίτινο. Περίεργο όνομα, έτσι; Σαν να μην πρέπει να ζεις εδώ. Όμως οι άνθρωποι ζούσαν, δημιουργούσαν οικογένειες, έχτιζαν σπίτια, και κυρίως, οι κάτοικοι ανοικοδόμησαν μια πέτρινη εκκλησία της Ανάστασης. Όχι απλώς την έχτισαν, αλλά την ανέστησαν. Ο Οίκος του Θεού έγινε μεγαλοπρεπής και πανέμορφος. Το καμπαναριό που χτυπούσε ήταν ορατό από παντού. Στα παιδικά του χρόνια, ο Αλιόσα Μολτσανόφ επισκεπτόταν συχνά το καμπαναριό της εκκλησίας. Από εκεί είχε μια γραφική θέα σε όλη τη γύρω περιοχή. Στο αγαπημένο Νεζίτινο, στα απέραντα δάση της Κοστρομά, στον ένδοξο ποταμό Ούνζα. Ο Αλιόσα ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Τα μεγαλύτερα αδέρφια του τον πρόσεχαν, δεν τον άφηναν να πάει μόνος του στο καμπαναριό. Κάποιες φορές ανέβαιναν στο πιο ψηλό σημείο και από εκεί ήταν όλα ορατά, πολλά χιλιόμετρα μακριά. Τα αδέρφια λένε μόνο: «Το Νεζίτινο είναι σαν να είναι στην παλάμη» «Ο Ούνζα είναι σαν να είναι στην παλάμη». Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις ζέσταιναν σε όλη του τη ζωή τον πατέρα Αλεξέι. Από πολύ μικρός αισθανόταν αυτή τη συγκινητική φροντίδα, την αγάπη των γονιών και γι’ αυτό μεγάλωσε πολύ ευτυχισμένα. Και τι χρειάζεται ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο; Να υπάρχει στο σπίτι τρυφερότητα και αρμονία μεταξύ γονιών και παιδιών. Στο σπίτι των Μολτσανόφ δε μιλούσαν πολύ. Σαν να τους έκανε το ίδιο το επίθετό τους (=σιωπηλοί) αυτό ακριβώς: λακωνικούς, ήσυχους και αθόρυβους. Οι γονείς, ο Αντρέι Φιοντόροβιτς και η Ναντιέζντα Σεμιόνοβνα, καταλάβαιναν ότι κάθε παιδί είναι δώρο από τον Θεό, το οποίο πρέπει να θεωρούμε πολύτιμο. Αγαπούσαν τον ναό του Θεού, εκτιμούσαν και καταλάβαιναν τη Θεία Λειτουργία και ανέθρεψαν τα παιδιά τους να έχουν μια ευλαβική σχέση με τον Θεό και τα εκκλησιαστικά μυστήρια. Οι Μολτσανόφ ζούσαν με έναν άγραφο κανόνα: «Το να ζεις σημαίνει να υπηρετείς τον Θεό!» Η εκκλησία στο Νεζίτινο έγινε το δεύτερο σπίτι του. Ο Αλιόσα ήξερε από μικρός ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή των ανθρώπων. «Χριστός Ανέστη!», αυτές ήταν οι αγαπημένες του λέξεις, τις οποίες άκουγε πολύ στο σπίτι των γονιών του, στον ναό και έπειτα στο σχολείο. Ο Αλεξέι θα θυμάται σε όλη του τη ζωή τον ναό της Ανάστασης του Χριστού στο Νεζίτινο. Το υψηλό σκαλιστό εικονοστάσι, τις μεγαλοπρεπείς βασιλικές πύλες, τις τοιχογραφίες. Στο Νεζίτινο τιμούσαν ιδιαίτερα την εικόνα του αγίου Μακαρίου, ουράνιου προστάτη της γης της Κοστρομά. Ο Αλεξέι αγαπούσε ιδιαίτερα αυτή την εικόνα. Σε αυτή, ο άγιος Μακάριος κρατούσε έναν κύλινδρο, και στο φόντο έρεε ένας ποταμός και υπήρχε ένα μοναστήρι χτισμένο με λευκή πέτρα με ψηλά τείχη. Στο σχολείο ο Αλεξέι Μολτσανόφ φοιτούσε με ενδιαφέρον. Μα πώς αλλιώς; Αυτός, ως ο μικρότερος της οικογένειας, έβλεπε πώς έκαναν τα μαθήματά τους τα αδέρφια του, πόσο σοβαροί ήταν, όταν οι γονείς τους ευλογούσαν να πάνε στα μαθήματα στο σχολείο. Ο Αλεξέι παρατηρούσε και την αγάπη τους για την ανάγνωση, για προσευχή και για τη σοβαρή στάση τους απέναντι στις υποδείξεις των γονιών. Όλα αυτά εντυπώθηκαν στο μυαλό του. Ο ιερέας του ναού της Αναστάσεως φερόταν με ζεστασιά και προσοχή στα παιδιά του ψάλτη Αντρέι Φιοντόροβιτς. Στα υπάκουα και εργατικά παιδιά έβλεπε μελλοντικούς υπηρέτες της Εκκλησίας. Όταν τελείωσαν το σχολείο οι μεγαλύτεροι αδερφοί πήγαν στην πόλη Μακαριόφ. Εδώ υπήρχε μια εκκλησιαστική σχολή, όπου ο πνευματικός των Μολτσανόφ ευλόγησε και τον Αλεξέι να περάσει. Οι σπουδές άρεσαν στα αγόρια. Περισσότερο απ’ όλα, άρεσε στα παιδιά η εκκλησία του Αγίου Σεργίου, που λειτουργούσε στη σχολή. Ο θάνατος του πατέρα του άλλαξε εντελώς τη ζωή του Αλεξέι. Ήταν υποχρεωμένος να αφήσει τις σπουδές του στο Μακαριόφ, να επιστρέψει στο Νεζίτινο και να πάρει τη θέση του πατέρα του. Στις 6 Ιουνίου 1896 ο δεκαοχτάχρονος Αλεξέι χειροτονήθηκε αναγνώστης (ψάλτης) με το δικαίωμα να φορά άμφια (στιχάρι). Η διαμόρφωση των σλαβικών λέξεων πάντα προκαλούσε συγκίνηση στην ψυχή του. Ο Αλεξέι διάβαζε τις προσευχές καθαρά και αργά, συνειδητοποιώντας ότι εκτελεί έργο του Θεού. Πάντα ετοιμαζόταν για τις Λειτουργίες εκ των προτέρων, προσέχοντας την προφορά των λέξεων, τον τονισμό, το περιεχόμενο, ώστε να διαβάζει σωστά και ουσιαστικά. Η μαμά του Ναντιέζντα Σεμιόνοβνα χαιρόταν για τον γιο της. «Ο πατέρας σου θα ήταν ευχαριστημένος μαζί σου» έλεγε «Μόνο μην περηφανεύεσαι. Να ευχαριστείς για όλα τον Θεό» Ο Αλεξέι Μολτσανόφ θα κρατήσει αυτά τα λόγια σε όλη του τη ζωή. Θυμήθηκε την εντολή της μητέρας του και στη θλίψη και στη χαρά. Ο Αλεξέι θυμόταν αυτά τα λόγια όταν παντρεύτηκε την όμορφη Βάρια, την κόρη του ιερέα Δημητρίου του Προδρόμου από το χωριό Πουτσέζ. Οι γονείς τους ευλόγησαν να παντρευτούν και στο μυστήριο του γάμου ο Αλεξέι και η Βαρβάρα υποσχέθηκαν να διατηρήσουν την πίστη στον Θεό και ο ένας στον άλλον. Το 1913 γεννήθηκε ο Σεριόζα, το 1916 ο Αντρέι, και ύστερα από πέντε χρόνια η Πρασκόβια. Η επανάσταση ξέσπασε το 1917. Κατέλαβαν την εξουσία στη Ρωσία αυτοί που μάχονταν τον Θεό. Το έτος των τρομερών δοκιμασιών έχει έρθει για τους πιστούς. Ναοί έκλεισαν και λεηλατήθηκαν, οι μοναχοί εκδιώχθηκαν από τα μοναστήρια, οι ιερείς συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να έρθουν στις Λειτουργίες. Αλλά ήταν σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς που οι φωτισμένοι άνθρωποι έγιναν σαφώς ορατοί. Τέτοιος πεφωτισμένος άνθρωπος ήταν και ο Αλεξέι Μολτσανόφ. Δε φοβήθηκε τις επερχόμενες δοκιμασίες, αλλά εμπιστεύτηκε πλήρως τον Θεό και έγινε ιερέας. Τι μπορούσε να τον περιμένει σε αυτό την άθεη κυβέρνηση; Ταπείνωση, εξορία, στέρηση της ελευθερίας και της ίδιας της ζωής. Ωστόσο στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς υπήρχε κάτι ασύγκριτα μεγαλύτερο. Η διακονία στον θρόνο του Θεού, η δυνατότητα να εκτελεί τα Μυστήρια, να παρηγορεί τον λαό του Θεού, να κηρύξει από τον άμβωνα για τον Χριστό και αν χρειαστεί να υποφέρει για Αυτόν. Το 1918 ο πατήρ Αλεξέι μετακόμισε με την οικογένειά του για να υπηρετήσει στο Περμ. Εδώ στην αρχαία πόλη Νίτβα, στις όχθες του ποταμού Κάμα, έζησαν αρκετά χρόνια. Δεν ήταν ήσυχα στην ξένη γη, δεν ήταν ευχάριστα. Ο πατήρ Αλεξέι και η μητέρα Βαρβάρα πάντα ήθελαν να επιστρέψουν σπίτι, γιατί όπως λέει μια ρώσικη παροιμία για τον καθένα είναι γλυκιά η δική του πλευρά. Μόνο που ο δρόμος για το σπίτι αποδείχθηκε μακρύς και δύσκολος. Έφερε νέες δοκιμασίες. Στο παγωμένο τρένο η αγαπημένη σύζυγος κρύωσε βαριά και ύστερα από λίγες βδομάδες πέθανε. Η μικρότερη κόρη Πρασκόβια ήταν τότε δύο χρονών. Η ισχυρή πίστη στο Θεό και η ελπίδα στην Πρόνοιά Του βοηθούσε τον πατέρα Αλεξέι να επιβιώσει από τις δύσκολες δοκιμασίες. Και βοήθησαν και τα παιδιά, που έπρεπε να μεγαλώσουν, να ταϊστούν, να σπουδάσουν. Εκείνα τα χρόνια, όταν η πίστη στον Θεό είχε απαγορευτεί, όλα παρέμειναν ίδια στην οικογένεια Μολτσανόφ. Τα παιδιά προσεύχονταν, διάβαζαν το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, παρακολουθούσαν τις Θείες Λειτουργίες στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων χρόνων, ο πατήρ Αλεξέι έμαθε να αγαπά την προσευχή. Αυτή τού έδινε ζωή, τού έδινε δύναμη να φέρει εις πέρας τη διακονία του. Στη δεκαετία του 1930 ο παπάς υπηρετούσε ήδη στον Ναό της Αγίας Σκέπης στο χωριό Σαούροβο στην περιοχή Νίζνι Νόβγκοροντ. Στη χώρα ξεκίνησε η πιο δύσκολη περίοδος των καταστολών του Στάλιν. Εργάτες και αγρότες, μηχανικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ιερείς και επιστήμονες διώχθκαν. Εκατομμύρια άνθρωποι κηρύχθηκαν «εχθροί του λαού» εκτελέστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν, πέρασαν από βασανιστήρια των φυλακών, των στρατοπέδων και της εξορίας. Τον Φεβρουάριο του 1936 ο πατήρ Αλεξέι συνελήφθη με την καταγγελία ότι έκρυψε ένα διαπραγματευτικό χαρτί, αλλά αφού πλήρωσε το πρόστιμο, αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο, από τότε, η ζωή του ηλικιωμένου ιερέα γέμισε με τον φόβο κάποιου νυχτερινού χτυπήματος στην πόρτα ή την εκ νέου σύλληψή του. Σε λίγο περισσότερο από χρόνο, έτσι έγινε. Την άνοιξη του 1937, έχοντας προβλήματα υγείας,ο ιερέας μετακόμισε στην κόρη του στο χωριό Βάλκι. Εδώ συνελήφθη από συνεργάτες της Εθνικής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων της περιοχής Λισκόφσκι και οδηγήθηκε στη φυλακή Γκόρκι. Ο πατήρ Αλεξέι ήταν υπό κράτηση τρεις μήνες. Κατά την περίοδο αυτή τον ανέκριναν πολλές φορές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ο ανακριτής προσπαθούσε να καταφέρει τον ιερέα να παραιτηθεί από την πίστη του, αλλά απέτυχε. Ο ιερέας δεν παραδέχτηκε την ενοχή του και ούτε ρουφιάνεψε κανέναν. Μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του παρέμενε θαρραλέος και ακέραιος, δεν υπέκυψε στις απειλές, δεν υπέγραψε ψευδορκία. Στις 11 Νοεμβρίου, η Τρόικα της Εθνικής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων καταδίκασε τον ιερέα σε θάνατο. Ο ιερέας Αλεξέι Μολτσανόφ εκτελέστηκε στις 20 Νοεμβρίου 1937. Ο ιερέας Αλεξέι Μολτσανόφ συμπεριλήφθηκε στη λίστα των νεομαρτύρων και ομολογητών της Ρωσικής Εκκλησίας στο επετειακό Συμβούλιο Επισκόπων το 2000. Η μνήμη του ιερομάρτυρα τιμάται στις 20 Νοεμβρίου, την ημέρα που τελείωσε η επίγεια ζωή του. Το όνομα του ιερομάρτυρα Αλεξέι Μολτσανόφ έμεινε αξέχαστο τόσο στην Κοστρομά όσο και στην περιοχή του Νίζνι Νόβγκοροντ. Στο Νεζίτινο, στον Ναό της Αναστάσεως, οι άνθρωποι προσεύχονται στην εικόνα του ιερού συμπατριώτη. Οι ενορίτες γνωρίζουν ότι ένας συγχωριανός τους είχε μαρτυρικό θάνατο, αλλά δεν ατίμασε την ιεροσύνη. Στο χωριό Βάλκι, στη γραφική ακτή του Κερζέντς, επίσης θυμούνται τον πατέρα Αλεξέι. Εδώ ζούνε ακόμα άνθρωποι που γνώριζαν τον ιερέα, τον έβλεπαν στην παιδική ηλικία. Στον ναό Αγίου Βλαδίμηρου στο χωριό Βάλκι, φυλάσσεται το Ευαγγέλιο, που ανήκε κάποτε στον νεομάρτυρα. Την αγία μορφή του μπορείς να τη δεις στην εικόνα. Αυτή συναντάς όποιον περνά το κατώφλι της εκκλησίας. Ο ιερέας απεικονίζεται σαν ένας γκριζομάλλης γέροντας με ιερατικά άμφια. Στο δεξί του χέρι κρατάει σταυρό – σύμβολο του μαρτυρίου, και με το αριστερό του χέρι σφίγγει το Ευαγγέλιο στο στήθος του. Στο βλέμμα του ιερομάρτυρα Αλεξέι διαβάζουμε την ταπεινότητα και την αγάπη. Στη γη του Νίζνι Νόβγκοροντ ζούνε τα εγγόνια και τα δισέγγονα του αγίου ιερέα, που διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του. Έμαθαν την ιστορία της οικογένειά τους και τώρα καταλαβαίνουν τι είδους πορεία πέρασε η οικογένεια Μολτσανόφ, πριν να γεννηθούν εκείνοι. Το να γνωρίζεις την καταγωγή σου, το να μάθεις την ιστορία της πατρίδας μας, είναι το σημαντικότερο πράγμα. Και η αγάπη για την πατρίδα προκύπτει μόνο όταν ο άνθρωπος γνωρίζει την ιστορία της.

Sacred Alaska | Official Trailer

ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΘΕΡΜΗ - Χριστιανικό Τραγούδι

Ώς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά Σου

Αν oi “άρχοντες” δεν διστάζουν να βασανίσουν άγρια έναν γέροντα 113 ετών, μήπως θα διστάσουν μπροστά στην οιαδήποτε κακουργία ;

Αν η επίνευση που οδηγεί τούς “άρχοντες” είναι εωσφορική, και δεν διστάζουν να βασανίσουν άγρια έναν γέροντα 113 ετών, μήπως θα διστάσουν στις άλλες ηλικίες ; ή μπροστά στην οιαδήποτε κακουργία ; Το καταπληκτικό στον βίο τού υπεραιωνοβίου, 113 ετών, Αγίου Χαραλάμπους, δεν είναι ότι υπέστη ανήκουστα βασανιστήρια, μένοντας ακλόνητος. Ούτε το ότι ο Χριστός τον θεράπευε μετά από κάθε ένα απ’αυτά. Ούτε το ότι στο τέλος, άνοιξαν -όπως αναφέρεται στο συναξάρι του- οι Ουρανοί, και κατέβηκε ο ίδιος ο Θεός Χριστός -αδελφέ Νταλί, συνέλαβε ποτέ η φιλοσοφία σου τέτοιον υπερρεαλισμό ;- περιβαλλόμενος από Τάγματα Αγγέλων,και συνομίλησε με τον Άγιο. Αλλά το αρνητικά καταπληκτικό είναι η εθελουσία τύφλωση, ό άβυθος αυτισμός, που επέδειξαν οι “άρχοντες” που βασάνιζαν τον Χαράλαμπο. Έπαρχοι, Δούκες, μέχρι ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τής Ρώμης, Σεπτίμιος Σεβήρος (που αγαπούσε τα γράμματα, προστάτευε τις τέχνες, και άφησε αξιοσημείωτο νομικό έργο, και όμως η ουσία τής ύπαρξης του ήταν το σκότος). Οι “άρχοντες” αυτοί, υπέστησαν κατά την διάρκεια των βασανισμών τού θεού κατά χάριν Αγίου Χαραλάμπους, ως παιδαγωγία ακραίες σωματικές τιμωρίες καί οι ίδιοι (ακρωτηριασμούς… αφύσικη μετάθεση τού κεφαλιού να κοιτάει προς τα πίσω…!)… -(Ω μην ταράζεσθε οι αιρετικοί τής αγαπολογίας,αυτοί που θέλετε τον Θεό, σούπα, ευνουχισμένο των αδρών Δωρικών του ιδιοτήτων, των δυνατοτήτων του, όταν θέλει,να απαντά Αυτός και οι άνθρωποι του, δυναμικά στην κακουργία, βαπτίζοντας όλην αυτή την μειονεκτικότητα,ουμανισμό καί αρετή, ντυμένη μ’αφόρητη κι ανυπόστατη ταπεινολογία)- …όπως επίσης είδαν και ίαση δαιμονισμένου, και μέχρι -το κορυφαίο- ανάσταση νεκρού. Και ενώ τα είδαν όλα αυτά με τα μάτια τους, και ενώ όταν πάθαιναν, παρακαλούσαν συγκλονισμένοι τον Άγιο Χαράλαμπο να πει στον Θεό του, να τους θεραπεύσει,έμεναν ωστόσο αμετανόητοι, και μετά από λίγο υπέβαλαν τον θεϊκό Χαράλαμπο σε νέα βασανιστήρια ( ! ) Σταματάει ο νούς τού Ανθρώπου…Δεν θα με πείσεις, ακόμα κι αν με πείσεις… Τέτοιου είδους παθολογικό αυτισμό,έχουμε αναγνωρίσει όλον αυτό τον τελευταίο καιρό, σε ανθρώπους που όσο και αφοπλιστικά να είναι τα στοιχεία που τους παρουσιάζεις για ένα θέμα, αρνούνται αυτοί σαν πραγματικοί αρνητές με αυτιστική εμμονή, να δούν και ν’ακούσουν. Ο Πρίγκηπας των Κρίνων-όπως αποκαλεί τον Χριστό ο Ελύτης- ας βάλη το χέρι Του. Georgios Kakis Konstantinatos

Τί αποκάλυψε ο Θεός στον Γέροντα Κύριλλο για τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη;

Σήμερα, στη μνήμη στου Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου, του Στρατηλάτου , δεν μπορούμε παρά να ενθυμηθούμε τα όσα ο Άγιος Γέροντας Κύριλλος, μας έλεγε κατά τη Θεία Αποκάλυψη που είχε. Βέβαια το περιστατικό έγινε στις 9 Ιουνίου, που τιμάται η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου. Μας έλεγε, λοιπόν, ότι κάποτε, από τον πειρασμό, είχε μια μεγάλη στενοχώρια. Πήγε στο κελάκι του, πολύ στενοχωρημένος κι εκεί, στο κρεβατάκι του επάνω, βλέπει το Συναξαριστή του μηνός Ιουνίου, στις 9 του μηνός, που είναι όπως είπαμε η Ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, να είναι ανοιγμένο σε αυτή την ημερομηνία και ακούει Ουράνια Φωνή, που του λέει : - Τί υπέστη αυτός ο Άγιος Θεόδωρος, για να έχει αυτή τη θέση που έχει σήμερα στην Εκκλησία και στη Βασιλεία του Θεού; - Πολλά υπέστη, απήντησε ο πατήρ Κύριλλος, ο οποίος εγνώριζε το βίο των Αγίων, όλων των Αγίων, όπως πολλές φορές έχει σημειώσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ο πατήρ Χρυσόστομος, εγνώριζε το βίο όλων των Αγίων, από μέσα κι απέξω. Ήξερε τί υπέστη, τα μαρτύρια, τα πολυειδή μαρτύρια, τα οποία υπέστη από το Λικίνιο, τον Αυτοκράτορα, διότι αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Στρατηγός έφτασε στο αξίωμα, ρήτωρ, με πολλές γνώσεις Εκκλησιαστικές και της Ελληνικής Παιδείας.Ήταν ένα, ένα διαμάντι πνευματικό. Του είπε ο Αυτοκράτορας να θυσιάσει και του είπε να έρθει εκείνος στην Ηράκλεια, να μην πάει στη Νικομήδεια , που τον είχε καλέσει και του λέει : - Εδώ, για να δει ο κόσμος και να πειστεί και ο κόσμος ο πολύς και να ασπαστεί την ειδωλολατρία. Κι όταν ο Αυτοκράτορας του πρόσφερε τα είδωλα, τα χρυσά και τα ασημένια, εκείνος τα πήρε, δήθεν, στο σπίτι του για να θυσιάσει πρώτα εκεί και μετά, δημόσια, τα κατακερμάτισε, κομματάκια τα έκανε και τα μοίρασε, τα χρυσά και τα ασημένια, στους φτωχούς ανθρώπους. Κι όταν το διαπίστωσαν, βέβαια, αυτό το θεώρησαν μεγάλη προσβολή και τον κάλεσαν να αρνηθεί την πίστη του. Αλλά εκείνος στερεός, αμετακίνητος, με ακλόνητη πίστη, όλα σκύβαλα τα θεώρησε και θυσιάστηκε για την αγάπη του Θεού και μέχρι, όπως έλεγε ο πατήρ Κύριλλος, μέχρι και σταυρικού θανάτου υπέμεινε όπως ο Κύριός μας. Αυτήν την απάντηση έδωσε ο πατήρ Κύριλλος στην Ουράνια φωνή ότι πολλά υπέστη και μέχρι και σταυρικού θανάτου έφτασε. Κι εκείνη την ώρα η Χάρις του Θεού, με την Ουράνια φωνή, του απάντησε ότι : - ΚΑΙ ΕΣΥ, ΑΝ ΚΑΤΙ ΥΠΟΜΕΙΝΕΙΣ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΣ, ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΕΧΕΙΣ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΘΕΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Και απ’ εκείνης της ώρας διαλύθηκε και η στενοχώρια και ο πειρασμός. Ας μας βοηθήσει η ευχή του αγίου Γέροντος Κυρίλλου, οι πρεσβείες του Αγίου Δαυίδ, του Αγίου Ιακώβου, του Αγίου Θεοδώρου και όλων των Αγίων, να μας δώσουν, αυτό που λέγεται στις ημέρες μας, την πίστη και την υπομονή των Αγίων, τη Χάρη Του να μας στείλει ο Θεός, να μας κρατήσει όρθιους, να συνεχίσομε τον αγώνα, ο καθένας εφ' ω ετάχθη, ώστε να είμαστε αρεστοί στο Θεό και όταν θα 'ρθει η ώρα μας, να μας παραλάβει εν μετανοία και εν εξομολογήσει και να μας κατατάξει κάπου.. εκεί στο Φως της Ζωής, το οποίο το ευχόμεθα σε όλους σας κι εσείς να το ευχηθείτε σε μας. Αμήν! ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ,ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, 8/2/2021

Η 'Αλωση συνεχίζεται. Χωρίς υπερασπιστές.

Η αυτοκρατορικη Μονη της Χωρας, που στον ναο της φιγουραρουν τα ωραιοτερα εναπομειναντα ψηφιδωτα της Κωνσταντινουπολης, μετατρεπεται σε τζαμι, αλλα ουτε ο Πατριαρχης ουτε η ελλαδικη κυβερνηση εχουν αρθρωσει λογο ανταξιο μητε του χριστιανισμου, μητε του ελληνισμου, μητε του Πολιτισμου. Γιατι στερουνται και του χριστιανισμου και του ελληνισμου και του Πολιτισμου. Ειδικευονται αποκλειστικα στη διαχειριση κυριως ξενων συμφεροντων, που τους εξασφαλιζουν την παραμονη τους στην εξουσια. Τα τρια αυτα χαρακτηριστικα, που ειναι τα συστατικα του μεχρι προτινος λαου, εκλειπουν, απαξιωνομενα απο τεχνοκρατες και απολιτιστους και αμορφωτους διαχειριστες της τυχης του λαου, βυθιζοντας και τον ιδιο στην ιδια αμαθεια και επιφανειακη ρηχοτητα και αποκοπτοντας τον απο τις ιστορικες, δημοτικες, λαϊκες και πολιτιστικες του ριζες. Την Ιστορια, τη λογοτεχνια, τη μουσικη, τις λαϊκες παραδοσεις, την κοινωνικη του κουλτουρα. Ενας λαος, που αδυνατει να διαβασει πια Ροϊδη, Καλβο και Παπαδιαμαντη, αγνοωντας τη γλωσσα του, αδυνατει να γεννησει Θεοδωρακη, Χατζηδακι, Ξαρχακο, Μητροπουλο, ΛοΪζο, Καζαντζακη, Σεφερη, Καραγατση, Ελυτη, και βολοδερνει απαιδευτος, βαυκαλιζομενος οτι η ευτυχια του βρισκεται στο μεροκαματο, μεχρι τη μερα που βρισκεται- γιατι παντα ερχεται η μερα- μπροστα στην αναγκη να Αποφασισει ή να Ορθωσει αναστημα ή να Υπομεινει. Μαθηματα που δεν διδαχτηκε για το πτυχιο του. Ενα δεντρο που δεν του πριονιζουν τα κλαδια μονο. Αλλα, κυριως τις ριζες. Ο λαος μετατρεπεται ολο και πιο πολυ σε μια πουλπα ομοιομορφων τιποτοφρονων και αδιαφορων καταναλωτων. Ειτε χειροπιαστων, ειτε οπτικοακουστικων προϊοντων, που και τα δυο υποβαθμιζουν την ποιοτητα της ζωης του, καθαγιαζοντας την ποσοτητα. Συκοφαντωντας τον κοπο, που ειναι ο μονος τροπος αποκτησης γνωσης και ποιοτητας, εξυμνωντας την ευκολια. Τα ψηφιδωτα της Μονης της Χωρας στην Κωνσταντινουπολη, που ειχα την τυχη να φωτογραφησω προ ετων, και τα σκεπασμα τους για να λειτουργει ο ναος ως τζαμι, χωρις χριστιανικη ή ελληνικη αντιδραση, ειναι ο καθρεφτης της σταδιακης εξαφανισης της συνειδησης ενος ιστορικου λαου και της μετατροπης του σε ενα ακομα προϊον στο ραφι της Αγορας. Που πωλειται σε εξευτελιστικη τιμη σε καθε αγοραστη.