Ω ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ

Έχετε φίλους;

Η μαγεία της ξεχασμένης αθωότητας (α΄ μέρος) 22-01-2024

Η αγάπη κατά τον Αγιο Πορφυριο

Κινητό τηλέφωνο

ΛΙΓΟ ΓΕΛΙΟ

01 Αποκρυφολογία α΄ μέρος

Εικόνες Θεού (Κυριακή Ορθοδοξίας) - Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ

Παιχνίδια: Φτιάξε λέξεις & Καλλιτεχνική σπαζοκεφαλιά

Λιχουδιές με τη Σοφία | Τυροπιτάκια

Προσευχόμαστε μαζί | Μέγα Απόδειπνο

Η Νευροχειρουργική στην καθημερινότητά μας

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ-ΛΑ ΜΟΑΡΑ ΝΥΜΦΑΙΟ

Όσιος Χριστόδουλος ο Θαυματουργός - 16 Μαρτίου

Άγιος Βενέδικτος -14 Μαρτίου - Βιοι Αγίων

Αναδρομές στο μέλλον | Η παιδική εργασία

Mια αλλιώτικη παρέα | Το πάθημα μάθημα

Κουβεντιάζοντας για το νομοσχέδιο με τον γέροντα Βασίλειο Ιβηρίτη (Γοντικάκη) | Ι. Μητρ. Καλαμαριάς

Οδοιπορικό στη Νέα Υόρκη (Ε΄) | Manhattan

Του Αγίου Μάρτυρος Κοδράτου και της συνοδείας αυτού Απολυτίκιο κοντάκιο μεγαλυνάριο

Άγιοι 40 Μάρτυρες

Όσιος Θεοφύλακτος

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ; - Λαρίσης Ιερώνυμος

Όσιος Ησύχιος - 6 Μαρτίου - Βίοι Αγίων

Οικογένεια και ανατροφή των Παιδιών | Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Εν νεκροίς ελεύθερος»

Για κοιτάξτε παράδοξο λόγο! Πώς είναι δυνατόν κανείς να είναι νεκρός και να είναι ελεύθερος. Κάποιος βέβαια θα έλεγε ότι ελευθερώθηκε από τα βάσανα της ζωής. Δε το εννοεί έτσι το τροπάριο που ακούσαμε πριν από λίγο, αλλά έχει να κάνει με αυτή την παραδοξότητα, την οποία μας προσέφερε ο Χριστός πρώτα με την Ενσάρκωσή Του και την Ανάστασή Του και στη συνέχεια με αυτή την Χάρη, που δίνει στους ανθρώπους που τον αγάπησαν, στους Αγίους που τους δίνει τη Χάρη. «Εν νεκροίς ελεύθερος», είναι αυτός που ανασταίνεται αλλά και αυτός που ενώ έχει πεθάνει προσλαμβάνει την Χάρη του Χριστού και της Βασιλείας και παραμένει αναλλοίωτος, δεν περνούν από πάνω του τα στοιχεία της φθοράς, τα οποία εμείς γνωρίζουμε από τους ανθρώπους τους οποίους τους ενταφιάζουμε και μετά έχουμε την αποσύνθεση του σώματος. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι «ελεύθεροι εν νεκροίς». Αυτή την ελπίδα μας δίνει και εμάς στην προοπτική ακριβώς του να ζούμε την Ανάσταση του Χριστού στη ζωή μας όπως θα τη γιορτάσουμε σε μερικές εβδομάδες καθώς μόλις είναι η πρώτη εβδομάδα που ξεκινήσαμε να γιορτάζουμε το Τριώδιο και πορευόμαστε προς την Ανάσταση του Χριστού. Δίπλα σε αυτήν την Ανάσταση που όλοι ελπίζουμε, που είναι για μας η ελπίδα μας, που είναι η δίαυλος από τα αδιέξοδα καθώς η ανθρωπότητα ποτέ δεν έχει υπερβεί το θέμα του θανάτου και δεν έχει υπερβεί τον θάνατο και για αυτό οι άνθρωποι όταν τον σκέφτονται έχουν μέσα τους δυσκολίες, έχουν μέσα τους καταστάσεις που τους θλίβει και κυρίως νιώθουν αυτό το αδιέξοδο γιατί; Γιατί όπως λέει η Αγία μας Γραφή «ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω», όχι ιδεολογικά άθεοι, αλλά χωρίς τον Θεό της Ανάστασης που είναι ο Χριστός. Όταν λοιπόν εμείς έχουμε προσλάβει αυτό που τόσο όμορφα ακούσαμε σήμερα εδώ στον Εσπερινό του Σαββάτου το «εν νεκροίς ελεύθερος» ξέρουμε ότι ο Χριστός χαρίζει αυτήν την Ανάσταση και μάλιστα χαρίζει το αναλλοίωτο μέσα από τον δεύτερο δίαυλο, που είναι η ίδια η αγιότητα. Αυτό ζούμε εδώ στο μοναστήρι, αυτή είναι η ευλογία, αυτή η ευλογία που δέχθηκε πρώτα το μοναστήρι, στη συνέχεια η επαρχία της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος και στη συνέχεια όλη η Ελλάδα και όλος ο κόσμος. Εμείς δεν κατοικούμε εδώ, αλλά προσλαμβάνουμε αυτήν την δωρεά, που έχει δώσει η Βασιλεία του Θεού, την αγιότητα, αυτή την δίαυλο καθώς και εκείνος ενώ είναι πεθαμένος είναι ελεύθερος και τελικά δεν είναι πεθαμένος αλλά είναι ζωντανός, το ότι δεν αλλοιώθηκαν τα χαρακτηριστικά του δείχνει ότι ζει και ζει αυτή τη στιγμή αναστάσιμα και μας ευλογεί και εμείς βλέπουμε μόνο τα υλικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος αυτής της αγιότητος και της χάριτος που είναι το αναλλοίωτό του δέρμα, που είναι τα οστά του όπως τον βλέπουμε στη Λάρνακα. Το καλοκαίρι του 1987 αξιώθηκα να μιλήσω λίγο με τον Άγιο όταν ήταν εκεί ένας γεράκος με μία κρυφή αγιότητα. Τον κοίταζες κι έλεγες ένας απλός μοναχός που φαίνεται σαν να μην έχει τίποτα το χαρακτηριστικό επάνω του, τίποτα το ελκυστικό, ένας απλός παππούλης που μιλούσε με μια φωνή πολύ χαμηλή και ταπεινή. Ήταν ελάχιστες οι στιγμές και δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως είναι η οικονομία του Θεού να βρεθώ μετά ουσιαστικά από τόσα χρόνια μετά την κοίμησή του και μετά την ίδια του την Ανακομιδή των Λειψάνων και να βρισκόμαστε σήμερα με τα γιορτάζουμε εδώ μαζί. Για μένα είναι ιδιαίτερη ευλογία και σας ευχαριστώ όλως ιδιαιτέρως να βρεθώ και εγώ να συνεορτάσω μαζί με όλους εδώ τους Φθιωτείς, αλλά και όλους όσους έχουν έρθει από μακριά».

Με αφορμή την κοίμηση της 5χρονης Σκιαδενής-Παρασκευής

Γιατί Θεέ μου για δεύτερη φορά; Βαθύτατα συντετριμμένος για την απώλεια της 5χρονης Σκιαδενής-Παρασκευής, τέκνου της πολυαγαπημένης μου οικογένειας Σαράντου Χατζηγιάννη και Ελένης Κερανίδη βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να εξωτερικεύσω τον πόνο, την θλίψη αλλά και την συγκίνηση όλων μας, για το γεγονός ότι σ΄αυτή την οικογένεια, ο θάνατος κτυπά την πόρτα για δεύτερη φορά σε τόσο μικρή ηλικία. Είχε προηγηθεί η κοίμηση της πρωτοκόρης Παρασκευής, την Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου του έτους 2014 στην ηλικία των 2 περίπου ετών . Όλοι τότε λύγισαν, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Αργότερα όμως ξεπήδησε μία ελπίδα, καθώς ήλθε στον κόσμο ο Ευστράτιος. Στα μάτια του, είδαν και πάλι την χαρά της ζωής. Λίγο αργότερα η χαρά αυξήθηκε στο σπιτικό τους. Άλλο ένα παιδί, η Σκιαδενή-Παρασκευή έβλεπε το φως της ζωής. Αν και διαγνώσθηκε με κινητικά προβλήματα αγαπήθηκε πάρα πολύ από όλους. Οι γονείς, την είχαν τιμή και καμάρι τους και χαίρονταν την πρόοδο της . Οι παππούδες o Γιώργος και ο Στράτος , οι γιαγιάδες η Βούλα και η Σεβαστή, την φρόντιζαν. Ο θείος Nίκος πάντα κοντά στην οικογένεια, καμάρωνε. Και ήλθε μία αναπάντεχη στιγμή αρρώστειας. Ο λογισμός, τους πολιορκούσε ανελέητα. Μήπως πάθουν ότι και με την πρώτη τους κόρη; Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ένας απλός λογισμός. Η Σκιαδενή-Παρασκευή από την Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού. Να είναι άραγε τυχαίο το ότι αυτή την ημέρα εορτάζεται στην Εκκλησία μας η Οσία Φιλοθέη η Αθηναία η οποία άφησε ένα τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο; Θα απαντούσα όχι, δεν είναι τυχαίο γιατί και η μικρή Σκιαδενή άφησε μία μοναδική παρακαταθήκη. Δεν πρόλαβε η κακία του κόσμου, να την νικήσει. Την ημέρα της Αγίας Φιλοθέης η φιλόθεη ψυχή της άκουσε την φωνή του Κυρίου: ‹‹είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου››. Μα πώς είναι δυνατόν εμείς να πονούμε, να λυγίζουμε, να λέμε τα αλλεπάλληλα γιατί, να τα βάζουμε με τον Θεό, να λέμε ότι είναι άδικο που πήρε αυτό το μικρό παιδί που δεν χάρηκε τη ζωή, γιατί και δεύτερη δοκιμασία; Τί φταίει; Τί έγινε; Πάντα το καλό πράτταμε. Τόση προσευχή κάναμε. Δεν αδικήσαμε κανέναν. Η πίστη μας ήταν πολύ δυνατή. Ακόμη και όταν οι γιατροί μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν ελπίδες εμείς πιστεύαμε στο θαύμα από τον Θεό. Γιατί λοιπόν επέτρεψε αυτή την δεύτερη πιο σκληρή δοκιμασία; Γιατί πάλι σε εμάς; Πού είναι η αγάπη Του; Αμείλικτα, ανθρώπινα αλλά και φυσικά θα πρόσθετα εγώ, ερωτήματα πάνω στον πόνο σας. Το σίδερο όταν καίει, δεν το αγγίζεις. Το ίδιο θα κάνω και εγώ. Δεν θα αγγίξω τις απαντήσεις απλά γιατί δεν είναι εύκολο να τις δώσεις, τούτη την δύσκολη ώρα. Αυτά όμως τα ερωτήματα που ταλαιπωρούν τους γονείς και όλο το συγγενικό περιβάλλον, σίγουρα ταλαιπωρούν και εμένα. Και εκεί που δεν βρίσκω λύση, ένα σπουργιτάκι πετάει στην κορυφή της Εκκλησίας στο Θάρρι εκεί που κάθομαι να αποτυπώσω στο χαρτί αυτές τις απλές σκέψεις. Ο νους μου τρέχει αμέσως στην νεκρώσιμη ακολουθία εις νήπια. Λέει στο τέλος : ‹‹ώσπερ στρουθίον τάχος επέτασας και προς τον κτίστην πάντων κατέφυγες››. Πέταξε σαν πουλάκι η Σκιαδενή γρήγορα, για να βρει την καταφυγή, και την ασφάλεια στον ουράνιο πατέρα μας. Και καθώς ξεδιπλώνω τη σκέψη αυτή, μου περνά ο λογισμός. Μήπως η Παρασκευή σ΄αυτή την χαρά του Κυρίου, ήθελε παρέα; Μήπως ήθελε και την αδελφούλα της για να μην νοιώθει μόνη; Μήπως οι προσευχές της, υπερνίκησαν τις δικές μας; Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε ο Θεός απεργάζεται ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, τέτοιων αδιεξόδων. Δύο άγγελοι πρεσβευτές στον ουρανό, για όλη σας την οικογένεια. Πολλοί το αποτύπωσαν στα σχόλια τους στο διαδίκτυο, γράφοντας από προχθές ότι ένας άγγελος έφυγε από κοντά μας. Θα μπορούσατε βέβαια να μου πείτε. Πάτερ ωραία αυτά που μας λες, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Δεν αντέχουμε για δεύτερη φορά να θάψουμε το παιδί μας. Και εδώ έρχεται να τα λύσει όλα, το μυστήριο του Θεού. Γιατί η Σκιαδενή-Παρασκευή δεν έχει πιθανότητα αλλά βεβαιότητα ότι είναι στον Παράδεισο. Και πάλι η νεκρώσιμος ακολουθία θα μας πει: ‹‹φωτοειδέσι τόποις κατασκηνών εν οις αυλίζεται των δικαίων τα πνεύματα ››. Αν η Σκιαδενή- Παρασκευή θα μπορούσε να μιλήσει αυτή τη στιγμή θα μας έλεγε: Θα θέλατε να με βλέπετε να βασανίζομαι σ΄αυτή την ζωή; Θα θέλατε να με βλέπετε να κουβαλώ τόσα προβλήματα; Σίγουρα όχι. Γι΄αυτό βιάστηκα να φύγω, για να κατασκηνώσω κοντά στον ουράνιο πατέρα μας. Μην στενοχωριέσθε. Και εκεί θα είμαι η άριστη μαθήτρια όπως εδώ στο ‘’ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ’’ και θα προστατεύω με ένα αόρατο τρόπο όλους σας, και τους συμμαθητές και τους δασκάλους μου. Αγαπημένη μου μαμά. Είχες αναρτήσει την ημέρα της Αναλήψεως στο διαδίκτυο κάτι που σου άρεσε από τον πατέρα Λίβυο, και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη: Είμαι παιδί του ουρανού, του άπειρου, του μεγάλου, του φωτεινού και αιώνιου. Δεν γεννήθηκα για να με καταπιεί η γη, αλλά για να με χαρεί ο ουρανός. Πηγαίνω εκεί που θα έρθετε και εσείς! Αγαπητοί μου Σαράντο και Ελένη θάρρος, κουράγιο και υπομονή παρακαλούμε τον Θεό να σας δώσει, για να αντέξετε και αυτή την δοκιμασία. Πάρτε δύναμη από τον λόγο του Χριστού ‹‹άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μή κωλύετε αυτά››. Οι δύο αγγελικές ψυχές των παιδιών σας προπορεύτηκαν, για να μην αλλοιωθούν από την αμαρτία του κόσμου που ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πως επελαύνει στην κοινωνία μας. Η Παρασκευούλα και η Σκιαδενούλα σίγουρα χαίρονται εκεί που βρίσκονται. Θέλουν και εσείς, μ΄αυτή την ελπίδα να δείτε τα πράγματα. Το απαιτεί η συνέχεια της ζωής αλλά πρωτίστως ο γυιός σας Στράτος που περιμένει να τον πάρετε στην αγκαλιά σας, για να δείτε και πάλι την ελπίδα, στα σπινθηροβόλα μάτια του. Δεν λέμε ο Θεός να συγχωρέσει την Σκιαδενή-Παρασκευή αλλά να την αναπαύσει, από τους κόπους και τις ταλαιπωρίες. Ο Θεός ας συγχωρέσει όλους εμάς, για ότι σκεφθήκαμε ή είπαμε.