«Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν Κύριο. Τὸν Τριαδικό μας Θεό. Ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους. Εἶναι οἱ πραγματικοὶ καὶ ἀληθινοὶ καὶ παντοτινοὶ φίλοι καὶ συγγενεῖς μας. Αἰσθανόμεθα, πολλὲς φορές, μόνοι. Ἀποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Ἂν θέλετε, στὰ ἀζήτητα καὶ στὸ περιθώριο. Καὶ νομίζομε πὼς δὲν ἔχομε καμμία ἀξία. Καὶ πιστεύομε πὼς κανένας δὲν μᾶς θέλει. Κανένας δὲν μᾶς ἀγαπᾶ. Καὶ κανένας δὲν νοιάζεται καὶ δὲν φροντίζει γιὰ μᾶς. Τότε, ἀδελφοί μου, ἂς ἀνοιγόμαστε στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία καὶ στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ἀγγέλους. Κι ἂς τοὺς μιλᾶμε. Σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε. Χαζέψαμε, πολλὲς φορές, καὶ μὲ τὴν τηλεόραση καὶ μὲ τόσα ἄλλα, καὶ σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἐκφραζόμεθα, ἀδελφοί μου. Σκεπτόμεθα μόνο καὶ παίρνει ἀνάποδες ὁ νοῦς καὶ διαστρέφονται καὶ τὰ αἰσθήματα καὶ συναισθήματά μας. Ἂν μιλᾶμε στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς ἁγίους μας, κάνομε πολύ-πολὺ μεγάλο καλὸ στὴν ψυχὴ καὶ στὴ ζωή μας. Καὶ τί νὰ τοὺς ποῦμε; Ὅ,τι ἔχομε, ἀδελφοί μου, νὰ τοὺς ποῦμε. Ὅ,τι ἔχομε! Ἅμα εἰποῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχομε, φεύγει ἀπὸ πάνω μας…»