Ό,τι είναι στο ναό καθαγιάζεται..!
Να πηγαίνουμε στη Θεία Λειτουργία έστω όπως είμαστε, κούτσουρα.
Αυτά τα κούτσουρα, ας πούμε, που πάμε και είμαστε εκεί. Κούτσουρα είμαστε, κούτσουρα πηγαίνουμε. Τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε... Να πάμε εκεί σαν τα κούτσουρα.
Ακόμα και τα κούτσουρα μέσα στη Θεία Λειτουργία αγιάζονται!
Ακόμα και τα σκουπίδια του Ιερού Ναού αγιάζονται.
Γι' αυτό όταν σκουπίζουμε την Εκκλησία δεν πετάμε τα χώματα -τα οποία είναι σκουπίδια, είναι από τα παπούτσια μας- δεν τα πετάμε μέσα στα υπόλοιπα σκουπίδια, δεν επιτρέπεται. Όταν σκουπιζουμε τον Ιερό Ναό όλα εκείνα που μαζεύονται θα τα βάλουμε σε έναν ειδικό τόπο. Ακόμα και τα χώματα, ακόμα και τα σκουπίδια και οι σκόνες ακόμα είναι "καθαγιασμένα".
Ό,τι είναι στο ναό καθαγιάζεται.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Επίσης σαφής η ρήση του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης ότι και η σκόνη μέσα στον ναό χαριτώνει, γιατί τα πάντα εκεί μέσα καθαγιάζονται, σαφής η ρήση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι ακόμη και η σκόνη που βρίσκεται πάνω σε άγια λείψανα είναι θαυματουργή, ενώ φυσικά αξίζει να θυμηθούμε και την εντυπωσιακή ρήση του Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού, που έλεγε ότι «εάν ξέρατε πόση ευλογία έρχεται στη Θεία Λειτουργία, τότε θα μαζεύατε μέχρι και τη σκόνη από το πάτωμα της εκκλησίας, για να πλύνετε με αυτήν το πρόσωπό σας».
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, πραγματικά αξίζει να αναφέρω και κάτι λιγότερο γνωστό. Πρόκειται για ένα από τα θαύματα που είχε επιτελέσει ήδη εν ζωή ο σπουδαίος Γέροντας της Σίψας, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης:
«Ο Αντώνης Δασκαλούδης, όταν ήταν περίπου έξι ετών, ενώ έβλεπε καλά και δεν είχε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του, εντελώς ξαφνικά άρχισε να χάνει το φως του. Οι γονείς του ανήσυχοι τον πήγαν στους γιατρούς, αλλά το παιδί δεν γινόταν καλά, Αντιθέτως χειροτέρευε. Τότε άκουσαν για την αρετή και τα χαρίσματα του καλόγερου της Σίψας και μια που ήταν ευλαβείς και θεοφοβούμενοι, αποφάσισαν να το πάνε στον Γέροντα. Με τη συγκοινωνία κατέβηκαν στη Δράμα κι ύστερα συνέχισαν περίπου 13 χιλιόμετρα με τα πόδια.
Όταν έφτασαν, ο Γέροντας τους περίμενε στην αυλή (σ. χωρίς να τον έχει κανείς ειδοποιήσει). Τους καλωσόρισε και είπε στο παιδί:
"Έλα, Αντωνάκη, να δούμε τι έχουν τα ματάκια σου! Οι γονείς σου έκαναν τόσο κόπο να σε φέρουν ως εδώ, αλλά εσείς τον γιατρό τον έχετε δίπλα σας".
Οι γονείς του με πόνο εξήγησαν ότι δυστυχώς οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.
"Όχι" είπε, "εσείς έχετε άλλο γιατρό. Τον δικό σας, τον Άγιο Δημήτριο. Εκεί να πάτε".
Είναι αλήθεια ότι η οικογένειά του φρόντιζε ένα ξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, στο οποίο πήγαιναν πρωί και βράδυ κι άναβαν τα καντήλια. Στο εκκλησάκι αυτό λειτουργούσαν μια φορά τον χρόνο, του Αγίου Δημητρίου. Όταν τελείωνε η εορτή, οι χωρικοί μάζευαν τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας και όλα τα σκεύη και τα κλείδωναν σε ένα μπαούλο μέχρι την επόμενη εορτή του Αγίου Δημητρίου.
Ο Γέροντας τους συμβούλεψε να μαζέψουν τη σκόνη που υπήρχε πάνω στην τσιμεντένια πλάκα της Αγίας Τράπεζας, να τη βάλουν σ' ένα ποτήρι, να το γεμίσουν με νερό και με αυτό το αγίασμα να πλύνουν τα μάτια του παιδιού. Τούς είπε μάλιστα ότι μέχρι να τελειώσει το αγίασμα, το παιδί θα έχει ήδη θεραπευθεί. Πράγματι, οι γονείς του έκαναν όπως τους συμβούλεψε. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν ξαναπαρουσίασε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του».
(Από το βιβλίο «Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας», εκδ. Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος Σίψας, Δράμα 2019, σελ. 217-218