Υπάρχουν άνθρωποι που κατηγορούν τον Ευαγγέλιο, χωρίς να το έχουν ποτέ καν ανοίξει...

Υπάρχουν άνθρωποι που κατηγορούν τον Ευαγγέλιο, χωρίς να το έχουν ποτέ καν ανοίξει. Απορρίπτουν τον Χριστό, χωρίς καν να Τον έχουν μελετήσει. Αλίμονό τους εν ημέρα Κρίσεως! Αναφέρεται, ότι ένας άπιστος συγγραφέας περπατούσε μια μέρα με τον φίλο του και περνούσαν έξω από μία Εκκλησία. Βλέποντας τον κόσμο να πηγαίνει εκεί για τη Θεία Λειτουργία, ο φίλος του συγγραφέως, του λέγει: - Δεν είναι παράξενο αγαπητέ μου, να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που εξακολουθούν στον αιώνα μας να πιστεύουν σε αυτόν τον λεγόμενο Χριστό; Δεν θα ήταν καλό να αναλάβεις και να γράψεις ένα βιβλίο, που να αποδεικνύει, ότι το Ευαγγέλιο περιέχει ανοησίες; Ο συγγραφέας βρήκε δελεαστική την ιδέα και άρχισε από την ίδια κιόλας ημέρα να μελετά το Ευαγγέλιο, για να βρει επιχειρήματα εναντίον του Ευαγγελίου. Μάλιστα το ανακοίνωσε και στην γυναίκα του, που ήταν πιστή Χριστιανή. Εκείνη λυπήθηκε για τον έργο που αναλάμβανε και του είπε: - Δεν φτάνει που είσαι άπιστος; Προσπαθείς τώρα την απιστία σου να την μεταφέρεις και σε άλλους και να τους κρεμάσεις στο λαιμό σου... Μη το γράψεις το βιβλίο! Τα λόγια δεν συνέτισαν τον συγγραφέα, αλλά με πολύ ζήλο επιδόθηκε στην μελέτη του Ευαγγελίου. Πέρασε καιρός... Η μελέτη της διδασκαλίας του Ευαγγελίου, έκανε τον συγγραφέα - που κατά βάθος ήταν καλή ψυχή ως φαίνεται - να αλλάξει παραδόξως ιδέες. Άναψε έτσι μέσα του μια φλόγα, άναψε η θεία πίστη. Και μία νύχτα νικημένος προφανώς από τη Χάρη του Ναζωραίου, έπεσε στα γόνατα, προσευχήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του, ζητώντας συγχώρεση από τον Θεό. Ύστερα ξύπνησε και τη γυναίκα του και της ανήγγειλε τα ευλογημένα νέα. Εκείνη του είπε: - Από την ημέρα που μου είπες, ότι θα έγραφες το βιβλίο αυτό, σου ομολογώ, ότι δεν έπαψα να προσεύχομαι για σένα. Τότε γονάτισαν και οι 2 γεμάτοι από ανεκλάλητη χαρά και δόξασαν τον Θεό. Κατόπιν ο συγγραφέας έγραψε εκείνο το βιβλίο, αλλά ήταν ένας ύμνος στον Ιησού και διαβάστηκε από πολλούς, χτίζοντας αναρίθμητες ψυχές στον Χριστό και στην αιωνιότητα. Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας * * * * * Νομίζω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος και ιδιαίτερα ο νέος είναι αναπόφευκτα άθεος. Ιδιαίτερα όσο μπορεί να καμαρώνει για τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει την καθημερινότητά του. Στο Θεό μπορεί να απευθυνθεί ο αποτυχημένος, ο ρημαγμένος, ο τελειωμένος. Αυτός που έχει απογοητευθεί από τον εαυτό του. Αυτός που μπορεί ακόμη να εμπιστεύεται τις πεποιθήσεις του δεν μπορεί να με καταλάβει. Ίσως συναντηθούμε κάποτε, νοερά ή οντολογικά. Μετά τη συντριβή. Το λειώσιμο του εαυτού είναι η προϋπόθεση της μεταφυσικής επικοινωνίας. Στην Εκκλησία δεν έχουμε βεβαιότητες, δεν έχουμε γνώσεις, δεν έχουμε δύναμη. Απλά καμιά φορά μέσα από μυστήριες συγκυρίες γίνονται κάποια υπαρξιακά κλικ και βρισκόμαστε μπλεγμένοι με τον Θεό. Δεν επιλέγω ελεύθερα μετά από προβληματισμό να είμαι ορθόδοξος χριστιανός. Είμαι μάλλον αιχμάλωτος της Αγάπης του Χριστού. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τη θύμηση της γλυκιάς του Χάρις. Το ξέρω πως μπορεί να κάνω λάθος. Ίσως έχω μπει σε κάποιο παραμύθι. Αλλά τι να κάνω. Ιδού, βρίσκομαι στο πεδίο της έλξης Του. Ως άνθρωπος δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.