«Φέρετε αυτόν προς Με».

Μελετώντας το ευαγγέλιο της σημερινής ημέρας, είδα στην περίπτωση του νέου που μας παρουσιάζει, το δράμα της νέας γενιάς του καιρού μας. Υπάρχει άραγε κάποιος που διαφωνεί πως οι νέοι σήμερα, πέφτουν πότε στη φωτιά για να καούν και πότε στο νερό για να πνιγούν, όπως ο νέος της ευαγγελικής περικοπής; Πέφτουν και καίγονται στη φωτιά των παγίδων και των προτύπων της εποχής μας. Ρίχνονται στα νερά της απογοήτευσης, ναυαγοί χωρίς ελπίδα. Μεταβάλλονται σε σωματικά και ψυχικά ερείπια από το σύγχρονο «άλλαλο πνεύμα» των ναρκωτικών, στα οποία τους στρέφει η κρίση που διέρχεται ο πολιτισμός μας. Στο όνομα δήθεν της ελευθερίας, ποδοπατούν ιδανικά, αμφισβητούν αξίες. Το πρόβλημα είναι πραγματικά μεγάλο και πολύπλοκο κι αυτό δεν το λέω μόνον εγώ αλλά και οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι εκπαιδευτικοί, ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί, οι οποίοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα, αναζητούν κάποια λύση, παίρνουν μέτρα για την περιστολή του. Ωστόσο, η ηθική αρρώστια προχωράει, η κρίση γίνεται όλο και πιο μεγάλη από μέρα σε μέρα και μαζί και η αγωνία για το μέλλον. Όμως, αν αναλύσουμε το ευαγγέλιο σύμφωνα με το παραπάνω περιστατικό, δεν θα δούμε ανάγλυφα μόνο το πρόβλημα. Θα δούμε και τη λύση που είναι η πιο αποτελεσματική στο σημερινό αδιέξοδο. Ποια είναι αυτή; Η απάντηση Του Χριστού στην παράκληση του δυστυχισμένου πατέρα του νέου της περικοπής: «Φέρετε αυτόν προς Με». Μέσα σ' αυτές τις τέσσερις λέξεις, βρίσκεται η λύση του προβλήματος. Πρίν πλησιάσει Τον Χριστό πολλές πόρτες είχε χτυπήσει ο συγκεκριμένος πατέρας ζητώντας βοήθεια. Άπειρα μέσα είχε μεταχειριστεί για να χαρίσει την υγεία στον γιό του, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως εκτελεί την παραγγελία που του δίνει ο Χριστός και οδηγεί σ' Εκείνον το παιδί του, βρίσκει αυτό που τόσα χρόνια αναζητούσε. Ο νεός θεραπεύεται, γίνεται καινούργιος άνθρωπος! «Φέρετε αυτούς προς με», λέει και σήμερα για τους νέους ο Χριστός, σε γονείς, αρχιερείς, πνευματικούς, κατηχητές, παιδαγωγούς. «Βοηθήστε τους να με συναντήσουν». Είναι αλήθεια πως μέχρι τώρα, ως κοινωνία, δοκιμάσαμε όλα τα μέσα για να σώσουμε τη νεότητα. Μεταρρυθμίσαμε τα εκπαιδευτικά μας συστήματα. Προσφέραμε το μεγαλύτερο μέρος των κόπως μας για να τους εξασφαλίσουμε άνετη ζωή, επιστημονική και τεχνική κατάρτιση. Γιατί δεν δοκιμάζουμε την υπόδειξη Του Χριστού; Είναι σαφώς πιο δύσκολο το έργο. Πιο δύσκολο από κάθε άλλο που μέχρι σήμερα επιχειρήσαμε. Απαιτεί προσπάθειες, αγώνες, θυσίες. Για να φέρουμε τους νέους κοντά στον Χριστό, βασική προϋπόθεση είναι να ζούμε εμείς κοντά Του. Η αλήθεια, η αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, να είναι τα γνωρίσματα της κοινωνίας μας. Μόνον έτσι θα πείσουμε τους νέους ανθρώπους ότι αυτές οι αξίες είναι δώρα που ο Χριστός προσφέρει σ' όσους Τον συναντούν και θα τους αποκαλύψουμε όλους αυτούς τους τυχοδιώκτες που τις καπηλεύονται και τις χρησιμοποιούν ως δολώματα για να τους παρασύρουν στην καταστροφή. Ένα πλησίασμα Του Χριστού, είναι πρώτα θέμα αγωγής, διδαχής, καλλιέργειας. Όμως, πολύ περισσότερο, είναι υπόθεση παραδείγματος. Απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε αγωγής είναι το παράδειγμα. Χωρίς αυτό και η καλύτερη αγωγή καταντά ματαιοπονία. Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της Αναγέννησης, ο Φραγκίσκος Βάκων, έλεγε: «Όποιος δίνει καλή συμβουλή χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος δίνει καλή συμβουλή και κακό παράδειγμα με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει. Όποιος δίνει καλή συμβουλή και καλό παράδειγμα, χτίζει και με τα δύο χέρια». Γι' αυτό ήρθε η ώρα να πούμε πως για τη σημερινή κρίση της νέας γενιάς, εμείς, με πρώτον απ' όλους εμένα, είμαστε οι κυρίως υπέυθυνοι. Απομακρύναμε τον Θεό από τη ζωή και τις επιδιώξεις μας. Τον απαρνηθήκαμε, Τον προδώσαμε. Έτσι οι επόμενες από εμάς γενιές, γεννήθηκαν μακριά Του. Δεν Τον είδαν στο παράδειγμά μας. Και στις περιπτώσεις ακόμα που τους προσφέραμε την γεύση Του, ήταν μια γεύση στυφή, γεμάτη απαγορεύσεις. Ο Θεός που τους προβάλλαμε ήταν φτιαγμένος στα δικά μας μέτρα, ντυμένος με τις δικές μας φιλοδοξίες και δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εμείς, με τα χέρια μας, δημιουργήσαμε το σημερινό θλιβερό κατάντημα. Είπαμε στα νέα παιδιά, πιο πολύ με τα έργα μας παρά με τα λόγια μας, πως ο άνθρωπος είναι μόνον ύλη και μόλις κλείσει τα μάτια του σ' αυτόν τον κόσμο, γίνεται χώμα, δεν μένει τίποτα απ' αυτόν και με θαυμαστή συνέπεια υιοθέτησαν ως βιοθεωρία το μηδενισμό. Τα κάναμε να νομίζουν πως η πίστη στον Θεό είναι ένα όμορφο κατασκεύασμα για να δίνει θάρρος στους δειλούς κι εκείνα, επειδή ακριβώς δεν ήθελαν να χαρακτηρίζονται από δειλία αλλά από γενναιότητα, γκρέμισαν την αξία της Πίστεώς μας από τα αιώνια βάθρα του Γένους μας και ποδοπάτησαν την ηθική ως «ταμπού του κατεστημένου». Πληρώνουμε τώρα τις συνέπειες. Θρηνούμε πάνω από ερείπια. Αγωνιούμε πάνω από ψυχές-ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν. Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Μπορούμε από σήμερα ν' αρχίσουμε ό,τι δεν κάναμε στο παρελθόν. Το πλησίασμα Του Θεού να γίνει η συνισταμένη των φροντίδων και των προσπάθειών μας για τα νέα παιδιά. Να είμαστε βέβαιοι πως θα γίνουμε δημιουργοί ενός καινούργιου κόσμου, «όμορφου, αγγελικά πλασμένου», αν πλησιάζοντας πρώτα εμείς Τον Θεό, μπορέσουμε να Του απαντήσουμε: «Κύριε, φέραμε κοντά Σου τα νιάτα!».