Μπορούμε να παρηγορηθούμε με έναν μονόφθαλμο ουμανισμό την ώρα που απεχθανόμαστε τον συμπατριώτη μας επειδή έχει ιδέες αδιανόητες για μας;
Μπορούμε να οχυρωθούμε σε μια ληξιπρόθεσμη ευημερία την ώρα που το μαύρο αίσθημα του φθόνου θα την υπονομεύει διαρκώς;
Μπορούμε να βολευόμαστε καλλιεργώντας σχέσεις με συμμορίες που θα μας προσφέρουν δώρα δηλητηριασμένα από την αναξιοκρατία; Μπορούμε. Η Ιστορία όμως δεν σταματά. Έργο όλων μας, θα παραδίδεται κάθε μέρα και βαθύτερα στον απανθρωπισμό.
Αν την εποχή της κατάρρευσης της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρχε η Εκκλησία για να ενσωματώσει τα βαρβαρικά φύλα, σήμερα δεν υπάρχει κανένας θεσμός υποδοχής, παιδείας, πειθαρχίας και ενσωμάτωσης. Είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να νομίζουμε ότι ένας εκφυλιζόμενος, δημογραφικά απερχόμενος αλλά υπερηφάνως παρελαύνων κόσμος μπορεί να δεχθεί και να συμβιώσει με τα εκατομμύρια απόκληρων που θα έρχονται ζητώντας απλώς αυτό που οι καταστατικές διακηρύξεις της διαφωτιστικής ευημερίας ανεμίζουν.
Το δίλημμα αδήριτο.
Αν κλείσεις τα μάτια στην τραγωδία θα έχεις κι εσύ εκβαρβαριστεί.
Αν τα ανοίξεις πρέπει να έχεις το θάρρος να δεις πως δεν έχουμε πια καμιά πίστη, καμιά ιδέα, καμιά βούληση πνευματικής ανάταξης χωρίς την οποία θα βυθιζόμαστε μοιραία στην καλοντυμένη βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχει τραγικότερο συμβάν από το να εξαναγκάσεις έναν άνθρωπο να γίνει μάρτυρας υπεράσπισης δολοφόνων.
Δεν υπάρχει όμως και μεγαλύτερο κακό από το να τον πείσεις ότι η λύση στο μυστήριο του ανθρώπου είναι η βία, ο ατομικισμός και η μοχθηρία. Δηλαδή ο απανθρωπισμός.
Kostas Hatziantoniou
