ΒΙΑΣΜOΣ...

Στα παραμύθια που μας "νανούριζαν" φίλοι μου, οι δράκοι έβγαζαν φωτιά από το στόμα τους και είχαν μια τεράστια πράσινη ουρά. Το "τέρας" ήταν κάποτε πριγκιπόπουλο και οι "μάγοι" κρατούσαν σκήπτρα που τρεμόπαιζαν κεραυνούς. Μεγαλώνοντας, μάθαμε ότι οι δράκοι και τα τέρατα υπάρχουν μέσα στην κοινωνία μας. Υπάρχουν σε όλους εμάς που μπορούμε να σκορπάμε κεραυνούς, καμουφλαρισμένοι μέσα στην "εξευγενισμένη" εικόνα μας. Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα που αντί να στοχοποιηθεί ο δράστης, στιγματίζεται το θύμα. Οι μελανιές, τα ξεριζωμένα μαλλιά, η αιμορραγία του σώματος και της ψυχής, πετιούνται στα... "σκυλιά" της όποιας τοπικής κοινωνίας ή στα "σαρκοβόρα" κανάλια που πέφτουν ξανά και ξανά από τα σύννεφα. Χιλιάδες μεμονωμένα περιστατικά, μας υπενθυμίζουν ότι η κουλτούρα του βιασμού χτίστηκε στην εγκληματική ανοχή μας. Άνθρωποι όλοι μας, ενήλικες πια, πόσοι γνωρίζουμε όλη την αλήθεια του ανθρώπου πλάι μας; Πόσοι την αντέχουμε; Κάποιες γυναίκες μεγάλωσαν με τα τραύματά τους και με "πληγές" που δεν κλείνουν... Καλά κουκουλωμένες... Πολλοί νομίζουν ότι τις έγιαναν, μέχρι τον επόμενο βιασμό που θα ακούσουν, μέχρι την επόμενη κακοποίηση… Έχουμε και κάποιους ανεγκέφαλους να λένε: "Τα ήθελε ο κ@λος της" και "κάτι θα έκανε και θα προκάλεσε και αυτή". Αυτή η κοινωνία που όλα τα γνώριζε και όλα τα "κουκούλωνε", έμενε όμως αμέτοχη μα... "αμέμπτου ηθικής"! Μιας ηθικής που σκουπίζει με σκούπα και φαράσι και που πετά τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, ακόμη και με αέρα, αρκεί... να μη βλέπει ο γείτονας... Υποκριτές!!! Ε λοιπόν ΌΧΙ φίλοι μου! Κάθε γυναίκα μπορεί να κυκλοφορεί στο δρόμο, ό,τι ώρα θέλει, μόνη της ή με παρέα. Δεν είναι υποχρεωμένη να απολογηθεί, σε κανέναν "τύπο" που επιθυμεί να επιβεβαιώσει την αντρική του υπεροχή, ταπεινώνοντας και τιμωρώντας το γυναικείο σώμα. Ο βιασμός, δεν μπορεί να δικαιολογείται βάση των εκατοστών της φούστας ή του χρώματος των χειλιών. Ο σεβασμός και η στήριξη στο θύμα, θεωρώ ότι πρέπει να είναι αυτονόητα, σε μια κοινωνία που προσαρμόζει την ηθική της ανάλογα με το τι αντέχει να αντιμετωπίσει κάθε φορά. Ανάλογα με το ποιος είναι ο θύτης και το θύμα... Τα θύματα των βιασμών, είναι η εικόνα μιας άρρωστης κοινωνίας που σιωπά μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα. Ο τρόμος και ο φόβος των κορμιών που κακοποιούνται είναι όσα έθρεψε η ανοχή μας. Αν είμαστε "τυχεροί", δεν θα το ζήσουμε εμείς ή κάποιοι που αγαπούμε πολύ. Αν όμως όχι, μπορεί μια μέρα να βρεθούμε εκεί, που... δεν κοιτάξαμε ποτέ... Δε θέλω να μιλήσω άλλο φίλοι μου, για τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν και ζουν μόνες τους για χρόνια, ανάμεσα σε τόσο κόσμο... Ώρα να βάλουμε ένα τέλος ως κοινωνία σε όλο αυτό το ανοσιούργημα του σωματικού και ψυχικού βιασμού... ΦΤΆΝΕΙ ΠΙΑ!!! ΩΣ ΕΔΏ ΑΥΤΉ Η ΚΤΗΝΩΔΊΑ!!! (Ανώνυμος εκπαιδευτικός)