Στην αέναη μάχη που δίνεται με έπαθλο το νου και την ψυχή των ανθρώπων...

Στην αέναη μάχη που δίνεται με έπαθλο το νου και την ψυχή των ανθρώπων, η αλήθεια συμβολίζεται με το φως και το ψεύδος με το σκοτάδι. Ο αρχέγονος και διαχρονικός αυτός συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Βασίζεται στις ιδιότητες των αντιπαραβαλλόμενων μεγεθών. Δηλαδή, η αλήθεια όπως το φως υπάρχει· είναι και ορίζεται. Το ψεύδος, όπως το σκοτάδι, δεν υπάρχει, δεν είναι. Το σκοτάδι ετεροκαθορίζεται μονοσήμαντα και αποκλειστικά σε σχέση με το φως. Συγκεκριμένα, περιγράφει την απουσία του. Η αλήθεια στέκεται μόνη της και λάμπει. Το ψεύδος δεν στέκει από μόνο του, θέλει δεκανίκι. Κι εκεί που δεν μπορεί να σταθεί με τίποτα, είναι απέναντι, αντικριστά στην αλήθεια. Γι’ αυτό, το ψέμα, σύμφωνα με τη μεθοδεία του πατέρα του τού διαβόλου, δουλεύει διπολικά. Για να σταθεί απάνω στο σάπιο θεμέλιό του, θέλει απέναντί του, όχι την αλήθεια, αλλά μια αλλοιωμένη, διαστρεβλωμένη εκδοχή της. Εμπόδια και φύλακες απέναντι στην παράνοια της ψευδοφάνειας, στέκονται η εμπειρία και η επίγνωση των δεδομένων, ήγουν η ψηλάφηση και η καταγραφή της πραγματικότητας. Γι’ αυτό, εχθρός του ψεύδους είναι η αίσθηση των πραγμάτων, η ευθυκρισία κι η έντιμη επιστημοσύνη. Μέγας του σύμμαχος η ψευδαίσθηση που δημιουργείται με αυτό που περιγράψαμε ως αλλοίωση και στρέβλωση της αλήθειας. Η διασπορά της διαστρεβλωμένης εκδοχής της αλήθειας είναι η διαβολή, από την οποία πήρε και τ’ όνομά του ο πατέρας του ψεύδους. Όπως είχα γράψει και σ’ ένα παλιότερο άρθρο μου από το 2016 με τίτλο Ουκ εά με καθεύδειν ο των οστών κριγμός: «Μας λένε οι αρχαίοι μας σοφοί: “αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις” (Αντισθένης), αλλά και “αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις” (Επίκτητος). Ας δούμε, λοιπόν, βασισμένοι σ’ αυτήν τη λογική, τι όνομα διαλέξαμε να δώσουμε στην προσωποποίηση του κακού. Το πιο κοινό και ευρέως διαδεδομένο του όνομα είναι διάβολος. Δηλαδή, από όλα τα κακά που έχει πάνω του αυτός ο ακατανόμαστος ανθρωποφάγος απατεώνας, εμείς διαλέξαμε να τον ονοματίσουμε από την ιδιότητά του να διαβάλλει. Αυτή του η ιδιότητα δείχνει σε όλο της το μεγαλείο τη μισερή και κακότροπη πονηριά του»¹. Έτσι, τα ενεργούμενα του διαβόλου πάνω στη γη σε κάθε εποχή εργάζονται πάνω σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι η απόκρυψη της αλήθειας. Γίνεται με την περιχαράκωση του λόγου που βασίζεται και αναφέρεται στο αληθινό και τον αποκλεισμό της πρόσβασης του κοσμάκη σ’ αυτόν. Επίσης, γίνεται με την σχετικοποίηση της αλήθειας, όταν τα πραγματικά δεδομένα παρουσιάζονται ως να έχουν υποκειμενικό χαρακτήρα και γίνονται ζήτημα άποψης και βούλησης- όχι εμπειρίας. Με αυτόν τον τρόπο η αλήθεια κρύβεται σε κοινή θέα, όπως κρύβεται ένα αληθινό νόμισμα, ανάμεσα σε πολλά πλαστά. Ο δεύτερος άξονας είναι η στρέβλωση της αλήθειας. Αυτή δεν πρέπει, βέβαια, να είναι ολοκληρωτική και άγαρμπη, αλλά επιτηδευμένη, ώστε να περνάει για πιστευτή και να ξεγελάει τον απρόσεκτο και τον επιπόλαιο. Έτσι, επιλέγονται τα σημεία του αληθινού που θα διατηρηθούν και τα καίρια σημεία που θα αλλοιωθούν, ώστε να είναι αποτελεσματικό το δόλωμα που κρύβει τ’ αγκίστρι. Η «επιλογή» στ’ αρχαία ελληνικά καλείται «αίρεσις». Καταλαβαίνεται, λοιπόν, πως και ο όρος «αίρεση» στη θεολογία δεν προέκυψε τυχαία –τίποτα με την ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαίο. Η αλήθεια σε κάθε πράγμα, βλέπετε, είναι ενιαία ως άραφος χιτώνας που δεν μπορείς να επιλέξεις κομμάτια του καταπώς σε βολεύει. Η τον δέχεσαι και τον φοράς όπως είναι ή τον σχίζεις και τον κομματιάζεις. Τέλος, αφού η αλήθεια κρύβεται και δημιουργείται ένα ψεύτικο, ένα πειραγμένο αντίγραφό της, ακολουθεί ο τρίτος άξονας δράσης. Αυτός σχετίζεται με την υπερπροβολή και τη διάδοση της κάλπικης εκδοχής παντού στις κοινωνίες με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Σημαντικό σημείο του τρίτου άξονα, εκτός από την προβολή, είναι και η βράβευση και η απόδοση τιμών στους αποδομητές της αλήθειας. Και νά τα κρατικά βραβεία, να τα βραβεία από άλλους φορείς, νά οι ανακηρύξεις επίτιμων διδακτόρων, νά οι ακαδημίες, νά τα θρησκευτικά οφίκια, νά οι προσκλήσεις σε ομιλίες από φορείς και τ’ αφιερώματα σε εκπομπές λόγου της τηλεόρασης… Νά οι τιμητικές πλακέτες, κι οι κορδέλες, κι οι τήβεννοι και τα παράσημα. Αυτά είναι το βάθρο στην πλατεία όπου ανεβάζει το σύστημα τον αποδομητή, ώστε να μαζευτεί ο κόσμος ν’ ακούσει. Γιατί, αν γυρνάς μες στην πλατεία μόνος σου και λες: «καθήστε παιδιά να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα αληθινά», κανένας δεν θα σου δώσει σημασία. Σε θεωρούν παλαβό- δεν σε έχουν βάλει κάποιοι άλλοι πάνω σε βάθρο. Οι αποδομητές της αλήθειας στη θεολογία, στις τέχνες, στην ιστορία, και σ’ όλες τις επιστήμες συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών-ιατρικών επιστημών, μεθυσμένοι από εξουσία χορεύουν τον διαβολικό χορό της ανθρωποφαγίας. Κυριαρχούν στην παιδεία και στην πολιτική και σφίγγουν την υδρόγειο στη μέγγενη. Σε φλόμωσαν στις ψευδαισθήσεις και σου πουλάν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτές οι άρρωστες καταστάσεις, όμως, ποτέ δεν τελειώνουν καλά… Στην υστερική κατάσταση της εφάμαρτης χαύνωσης δεν καταλαβαίνεις γρι. Πρέπει να φας σφαλιάρες. Με τον πόνο –μόνον τότε που είναι αργά–μόνον τότε ξυπνάς και καταλαβαίνεις… Κορόιδο.

΄΄Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου΄΄...

Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «… ότι θλίβομαι!» – και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτάς με το σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην Ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σʹ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γιʹ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σʹ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σʹ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τη ψυχή μου». Μετάνοια πάνω απ’ όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη Θεία βοήθεια. Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο. Και τότε να! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν. Ο ιερέας εκφωνεί τις αιτήσεις, ο χορός απαντάει με τα «Κύριε ελέησον» την κατʹ εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση. Για πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ που συνοδεύεται από μετάνοιες. Στο τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση. Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστήεγκαινιάζεται μʹ αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στηνέρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού. π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Όταν ο ἐξόριστος ἄνθρωπος ἀνακάλυψε τό ἀνίκητο ὅπλο..!

Ὁ ἐξόριστος ἄνθρωπος μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν ἀγαπημένη του πατρίδα, τὸν Παράδεισο, στὴ γῆ τῆς πικρῆς ἐξορίας του (Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς). Ἁλυσοδεμένος μὲ τὸν βαρὺ τῶν παθῶν του κλοιό, ρίχτηκε στὰ κάτεργα χωρὶς ἔλεος, στὰ βαριά, ἐξαντλητικά, καταναγκαστικὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ νοσταλγία ὅμως γιὰ τὴν ποθεινή του πατρίδα δὲν ἔσβησε ποτέ, ἔκαιγε ἀσίγαστη μέσα του. Ὑποσχέθηκε στὸν ἑαυτό του νὰ μὴν ἐπιτρέψει συμβιβασμὸ μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἰσόβιας καταδίκης. Ἔταξε σκοπό του νὰ βρεῖ τρόπο διαφυγῆς. Μὰ πῶς θὰ τὸ κατόρθωνε αὐτό; Οὔτε ὁ ἴδιος δὲν ἤξερε. Πίστευε πολὺ στὸ κοφτερό του μυαλό, στὴν ἀξιοσύνη του. Ἂς μποροῦσε μόνο νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο μέσο, κάποιο ὅπλο! Μὰ ὅταν μπόρεσε νὰ βρεῖ κάποτε ἕνα σχοινὶ γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπ’ τὰ τείχη, χιλιάδες σχοινιὰ βρέθηκαν γιὰ νὰ τὸν δέσουν ξανά. Ὅταν ξέθαψε μιὰ παλιὰ σιδερένια λάμα καὶ τροχίζοντάς την κρυφὰ τὴν ἔκανε μαχαίρι, χιλιάδες μαχαίρια τὸν ἀνάγκασαν νὰ ξανασκύψει. Ὅταν μὲ τὰ πολλὰ κατάφερε νὰ κλέψει τὸ ξίφος τοῦ φρουροῦ του, χιλιάδες σπαθιὰ ἀπείλησαν νὰ κόψουν τὸν δικό του λαιμό. Ὅ,τι κι ἂν ἔκανε, ἦταν ἀνώφελο. Ἄστραφτε ἀπὸ μῖσος τὸ βλέμμα του, μὰ τοὺς ἴδιους κεραυνοὺς μίσους ἔβλεπε καὶ στὰ μάτια τῶν ἄλλων. Κόχλαζε ἀπὸ θυμὸ ἡ καρδιά του, μὰ τὴν ἴδια πυρωμένη λάβα ἐκτόξευαν ἐναντίον του -ἴδια καυτὰ ἡφαίστεια- καὶ οἱ γύρω του. Ὅσο ἔβγαζε κακία αὐτός, τόσο πλήθαινε ἡ κακία καὶ ἀπέναντί του. Πλῆρες ἀδιέξοδο οἱ μέθοδοί του! Θυμήθηκε τότε τὴ σοφὴ κουβέντα ποὺ ἔλεγε: Ὅπως φέρεστε, θὰ σᾶς φερθοῦν. «Τῷ γὰρ αὐτῷ μέτρῳ, ᾧ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν» (Λουκ. 6, 38). Μὲ τὸ μέτρο ποὺ μετρᾶτε, θὰ μετρηθεῖτε καὶ σεῖς. Ὅ,τι νιώθετε γιὰ τοὺς ἄλλους, θὰ νιώθουν καὶ κεῖνοι γιὰ σᾶς. Ὅπως κρίνετε, θὰ κριθεῖτε. Ἂν συγχωρήσετε, θα συγχωρηθεῖτε. Ὅποιο ὅπλο χρησιμοποιεῖτε, θὰ τὸ χρησιμοποιήσουν καὶ γιὰ σᾶς. Πιὸ ἁπλᾶ: Ὅ,τι δίνεις, θὰ πάρεις. Ὅ,τι κάνεις, θὰ σοῦ κάνουν. «Μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θὰ λάβεις». Ὅποιος «εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει», αἰχμάλωτος θὰ καταλήξει κι αὐτός. Ὅποιος σκοτώνει μὲ μαχαίρι, «δεῖ αὐτὸν ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτανθῆναι» (Ἀποκ. 13, 10). Ὅποιος χύνει αἷμα ἀνθρώπου, «ἀντὶ τοῦ αἵματος αὐτοῦ ἐκχυθήσεται». Θὰ χυθεῖ καὶ τὸ δικό του αἷμα (Γεν. 9, 6). Τὴν πληγὴ μὲ πληγὴ τὴν πληρώνεις (Αἰσχύλος). Καὶ τότε ἔγινε τὸ ἀναπάντεχο. Ὁ ἐχθρός του ἔπεσε. Μιὰ μέρα στὴν ἐρημιὰ ὁ φρουρός του βρέθηκε ἀπὸ λάθος σὲ ἀπροσπέλαστο γκρεμό, ἐγκλωβίστηκε σὲ παγίδα θανάτου. Ἡ παγωνιὰ ἢ τὰ ἀγρίμια θὰ τὸν ἀποτέλειωναν γρήγορα. Ὁ ἐξόριστος εἶδε μπροστά του μοναδικὴ ὁδὸ σωτηρίας. Ἂν καὶ μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια, ἔτρεξε νὰ φύγει. Μὰ ὁ ἐχθρὸς φώναξε: «Ἂν θέλεις, βοήθησέ με! Ἔχω γυναίκα καὶ μικρὰ παιδιά!» Νὰ σώσει τὸν ἐχθρό του; Νὰ χάσει τὴν εὐκαιρία τῆς ζωῆς του; Θὰ ἦταν σίγουρα τρελός, ἂν τὸ ἔκανε. Τὸ κοφτερό του μυαλὸ ἔλεγε ὄχι. Μὰ ἡ καρδιά του ἀπροσδόκητα τὸν πρόδωσε. Ἔγινε τὸ ἀπίστευτο. Γιὰ πρώτη φορὰ σκέφτηκε ἀνθρώπινα. Εἶδε ἀπέναντί του ἄνθρωπο, ὄχι ἐχθρό. Γύρισε πίσω ἀντὶ νὰ φύγει. Ἔριξε σχοινὶ σωτηρίας, τράβηξε, ἔσωσε τὸν ἐχθρό. Καὶ ἀμέσως ἔγινε τὸ θαῦμα. Οἱ ἁλυσίδες του ἔπεσαν στὸ χῶμα ξαφνικὰ ἀπὸ μόνες τους. Οἱ κλειστὲς πόρτες τῆς ἀπέραντης φυλακῆς του ἄνοιξαν αὐτομάτως. Ὁ ἐχθρός του τὸν κοίταξε μὲ συγκίνηση, εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη. «Νὰ εἶσαι εὐλογημένος!» τοῦ εἶπε. «Εἶσαι ἐλεύθερος!» Ὁ ἐξόριστος ἄνθρωπος ἀνακάλυψε ἐπιτέλους τὸ ἀνίκητο ὅπλο, τὸν ἀλάνθαστο δρόμο γιὰ νὰ γυρίσει ξανὰ στὸν Παράδεισο: Τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἐχθρό. Ἡ συγχώρηση τὸν ἐλευθέρωσε!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ-Τα όπλα του φωτός

Αγαπητοί μου αδελφοί, ο μεγάλος των Αποστόλων Παύλος έρχεται σήμερα καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι του σταδίου των αρετών, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής να μας μιλήσει για την εγγύτητα της σωτηρίας μας. Καθώς περνούν οι μέρες και τα χρόνια πλησιάζουμε στην στιγμή κατά την οποία θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού για την δική μας σωτηρία «νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία» «η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός». Ανάμεσα στην νύκτα και την ημέρα δεν υπάρχει ουσιαστικά μεγάλη απόσταση. Υπάρχει όμως ουσιαστική και ποιοτική διαφορά. Η νύκτα προσδιορίζει το σκοτάδι, τρομάζει προκαλεί φόβο γιατί κρύβει το άγνωστο, το μη φανερό. Για τον Απ. Παύλο η νύχτα και η ημέρα συμβολικά μας προσδιορίζουν την αμαρτία και την αρετή. Η ημέρα λούζεται με φως όλα γίνονται φανερά και κόσμια, κυριαρχεί το καλό και η ομορφιά της δημιουργίας. Μην ξεχνάμε ο Χριστός μας είναι το φως του κόσμου και της ζωής. Αντίθετα το κακό ο διάβολος, είναι ο άρχων του σκότους. Καιρός λοιπόν να αφήσουμε κάθε τι που έχει σχέση με το σκοτάδι με κάθε είδους αμαρτία να αρχίσουμε μια νέα μέρα φωτεινή και όμορφη. Μέρα αγώνος και πνευματικής προσπάθειας. Άλλωστε από αύριο γινόμαστε αθλητές πνευματικών αγώνων. Γινόμαστε μάχιμοι στρατιώται της παρατάξεως του Κυρίου. Ας αναλάβουμε την πανοπλία του πνεύματος και όλα εκείνα τα όπλα του φωτός που προσφέρει η Αγία μας Εκκλησία. Την προσευχή, την νηστεία, αποφυγή κάθε είδους πονηρών σκέψεων και επιθυμιών, γλώσσας, ρημάτων απρεπών παντός πονηρού βλέματος, ακοής που οδηγεί στην αμαρτία. Ιδιαίτερα η λατρευτική ευκαιρία που προσφέρει η Εκκλησία μας σε συνδυασμό με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, που άφθονο το παρέχει μέσα από τις κατανυκτικές Προηγιασμένες θείες Λειτουργίες είναι όπλο παντοδύναμο. Να ενδυθούμε τον Χριστό μας έτσι όπως η Αγία μας Εκκλησία μας τον έδωσε την ημέρα της αναγεννήσεως μας που βαπτισθήκαμε: «Ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν» μας λέγει. Ο μεγάλος Απόστολος μας τονίζει αδελφοί επίσης να είμαστε συγκαταβατικοί απέναντι στους αδελφούς που η πίστη τους δεν είναι και τόσο δυνατή και θερμή. Από την στιγμή που ο ίδιος ο Θεός τους δέχεται εμείς γιατί να κρίνουμε και να κατακρίνουμε; Πόσες και πόσες φορές δεν ξεγελαστήκαμε από περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ δημιουργήσαμε μια άλφα εντύπωση τελικά πέσαμε έξω; Γι’ αυτό ας δεχόμεθα τον αδελφό μας χωρίς κριτήρια και κατακριτήρια. Αυτό είναι δουλειά του παντογνώστη Θεού. Τι μας λέγει ο Κύριος μας «μη κρίνετε ίνα μη κρίθήτε». Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας είναι γεμάτα από ιστορίες αγίων με αμαρτωλό παρελθόν που φαινόταν ότι δεν είχαν ελπίδα σωτηρίας. «ο Θεός γαρ αυτόν προσελάβετο. Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;». Μόνον ο Θεός προσλαμβάνει ή απορρίπτει ψυχές, διότι μόνον Αυτός γνωρίζει και «ετάζει νεφρούς και καρδίας». Καλή και αγία νικηφόρα Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αμήν!

«Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ᾿ τον».

-Όταν ήμουν δικαίος, στην Σκήτη των Ιβήρων, με επισκέφθηκε μια μέρα κάποιος που ήταν περίπου πενήντα πέντε χρονών. Είχε έρθει αργά το απόγευμα και δεν χτύπησε, για να μην ενοχλήση τους Πατέρες και κοιμήθηκε έξω. Όταν τον είδαν οι Πατέρες, τον πήραν μέσα και με ειδοποίησαν. -«Καλά, του είπα, γιατί δεν χτύπησες το καμπανάκι, για να σού ανοίξουμε και να σε τακτοποιήσουμε;». -«Τί λές, Πάτερ μου, πώς να ενοχλήσω τους Πατέρες;», μου είπε. Βλέπω, το πρόσωπό του είχε μία λάμψη.Κατάλαβα ότι θα ζούσε πολύ πνευματικά. Μου είπε μετά ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα και γι᾿ αυτό, όταν παντρεύτηκε, αγαπούσε πάρα πολύ τον πεθερό του. Πρώτα περνούσε από το σπίτι των πεθερικών του και μετά πήγαινε στο σπίτι του. Στενοχωριόταν όμως, γιατί ο πεθερός του έβριζε πολύ. Πολλές φορές τον είχε παρακαλέσει να μη βρίζη, αλλά εκείνος γινόταν χειρότερος. Κάποτε αρρώστησε βαριά ο πεθερός του. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες πέθανε.Εκείνος δεν ήταν κοντά του την ώρα που ξεψύχησε, γιατί έπρεπε να ξεφορτώση ένα πλοίο. Όταν πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε στο νεκροστάσιο κάτω,προσευχήθηκε με πολύ πόνο: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ᾿ τον». Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να κουνάη τα χέρια του. Το προσωπικό, μόλις τον είδαν, εξαφανίσθηκαν. Τον τακτοποίησε και τον πήγε στο σπίτι του εντελώς καλά.Έζησε πέντε χρόνια με μετάνοια και μετά πέθανε. -«Πάτερ μου, μού είπε, ευχαριστώ πολύ τον Θεό, που μου έκανε αυτήν την χάρη. Ποιός είμαι εγώ, για να μου κάνη ο Θεός τέτοια χάρη;». Είχε απλότητα και τέτοια ταπείνωση, που ούτε καν του περνούσε από το μυαλό ότι ανέστησε νεκρό. Είχε διαλυθή από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι᾿ αυτό που του έκανε. Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται, γιατί δεν κατορθώνουν να δοξασθούν με μάταιες δόξες ή να πλουτίσουν με μάταια πράγματα. Δεν σκέφτονται ότι αυτά στην άλλη, την αληθινή ζωή ,ούτε χρειάζονται, αλλά ούτε και μεταφέρονται. Εκεί μόνον τα έργα μας θα μεταφέρουμε, τα οποία θα μας βγάλουν από εδώ και το ανάλογο διαβατήριο για το μεγάλο και αιώνιο ταξίδι μας. Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οικογενειακή Ζωή»

Υπάρχει ένα βιβλίο της Εκκλησίας, το «Ευχολόγιο», το οποίο έχουμε ξεχάσει γιατί είμαστε εκλογικευμένοι και αυτοδικαιωμένοι χριστιανοί.

Υπάρχει ένα βιβλίο της Εκκλησίας, το «Ευχολόγιο», το οποίο έχουμε ξεχάσει γιατί είμαστε εκλογικευμένοι και αυτοδικαιωμένοι χριστιανοί. Θέλουμε να είμαστε καλοί για να μας προσέξει ο Θεός, να μας κάνει δωρεές, να μας δώσει χαρίσματα κι ό,τι θέλει ο καθένας. Οι άνθρωποι στο παρελθόν γνώριζαν ότι δεν είναι καλοί. Οι ευχές του «Ευχολογίου», για όλες τις περιστάσεις, κινούνται σ’ αυτό το δίπολο: «Θεέ μου, είμαστε αμαρτωλοί, είμαστε άθλιοι, αλλά Εσύ βοήθησέ μας. Απ’ τη μία η δική μας αθλιότητα, απ’ την άλλη η δική Σου Αγαθότητα. Εκδήλωσέ την σε μας». Και βλέπουμε ευχή για τα μελίσσια, ευχή για τα μοσχαράκια, ευχή για να ανοίξουμε πηγάδι, ευχή για τους ασθενείς, ευχή για αυτούς που δεν μπορούν να κοιμηθούν, ευχή κατά της βασκανίας. Δεν φορούσαν σκόρδα και ματάκια οι άνθρωποι για να φύγει το μάτι, πήγαιναν στον παπά και τους διάβαζε. Αρρώσταινε το άλογο, το διάβαζε ο παπάς και γινόταν καλά. Αυτή είναι η Εκκλησία. Αγκαλιάζει τα πάντα. Διαβάζανε το ευχέλαιο για τις ασθένειες, κάνανε εξορκισμούς, αγιασμό να καθαρίσουν τον τόπο, τους ανθρώπους. Και φεύγανε πολλές δαιμονικές επήρειες που έρχονται από την αδυναμία και τις αμαρτίες μας. Τώρα τα έχουμε ξεχάσει όλα, δεν διαβάζουμε τίποτα, ούτε νιώθουμε ότι τα έχουμε ανάγκη. Κάποτε όλα τα σπίτια πρωτομηνιά θέλανε να κάνουν αγιασμό. Το θεωρούσανε απαραίτητο να αγιαστεί το σπίτι σε κάθε αλλαγή, σε μία ανακαίνιση, συχνά πυκνά. Είχαν μάθει οι άνθρωποι να ζητάνε τη Χάρη του Θεού. Εμείς έχουμε μάθει να τα δουλεύουμε με το μυαλό μας. Κι ενώ μπορεί να κρατάμε στο χέρι μεγάλα κομποσχοίνια, το σπίτι μας δεν λιβανίζεται και το καντήλι δεν ανάβει. Σπάνια καλούμε ιερέα. Και τι συμβαίνει; Δεν πάμε πολλές φορές εμείς στην Εκκλησία, δεν βοηθάμε και την Εκκλησία να βγει προς τα έξω. Γιατί η κίνηση της Εκκλησίας να αγκαλιάσει όλη τη ζωή του ανθρώπου ήταν ταυτόχρονα η έξοδός της από τους τοίχους του ναού. Ο παπάς ήταν παρών σε όλη τη ζωή της κοινότητας και ερχόταν μέσω αυτού η Χάρη του Θεού. Και άλλαζε η ζωή, φώτιζε ο τόπος, ερχόταν το Φως της Χάριτος του Χριστού. Στην εποχή μας αυτά τα έχουμε σβήσει. Θέλουμε να σταματήσουμε τους αγιασμούς στα σχολεία, στη Βουλή, στα στρατόπεδα κι αν είναι δυνατόν να κλείσουμε τους ναούς στις φυλακές και στα νοσοκομεία. Θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται ιερέας στο νοσοκομείο. Όποιος είναι να ζήσει, θα ζήσει, όποιος είναι να πεθάνει, θα πεθάνει. Πιστεύουμε μόνο στους γιατρούς και στην επιστήμη. Αλλά και σήμερα γίνονται θαύματα. Και σήμερα ο ιερέας διαβάζει τον ασθενή που οι γιατροί έχουν ξεγράψει και ο ασθενής γίνεται καλά. Κι αυτό δεν έχει γίνει λίγες φορές. Η Χάρη του Θεού μέσω του ιερέα κάνει θαύματα. Δεν υπάρχει παπάς που να μην έχει ζήσει απτά δείγματα της αγιαστικής Χάριτος των μυστηρίων της Εκκλησίας. Η Εκκλησία αγκαλιάζει τους πάντες και εκεί που όλοι σταματάνε Εκείνη συνεχίζει. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από την Εκκλησία του Χριστού, από τη Χάρη του Χριστού που έρχεται μέσα στην Εκκλησία και μεταλαμπαδεύεται, μετοχετεύεται στους ανθρώπους. Κι εμείς προσπαθούμε να πούμε στον Χριστό και στην Εκκλησία Του: «Άπελθε από των ορίων ημών. Σήκω και φύγε, δεν Σε χρειαζόμαστε». Όμως, πολλά θα ήταν τα παιδιά μέσα στα στρατόπεδα που θα έφταναν στην απελπισία αν δεν έβρισκαν σε μία δύσκολη στιγμή έναν παπά να κουβεντιάσουν. Και δεν έχει τόση σημασία τι τους είπε, αλλά ότι τους άκουσε ο Θεός. Πολλές ψυχές ανθρώπων έχουν σωθεί έτσι. Πολλοί άνθρωποι στα νοσοκομεία – δεν έγιναν καλά από την ασθένεια, γιατί αυτό είναι μικρό το θαύμα – σώθηκαν την τελευταία στιγμή και πήγαν στον Παράδεισο. Εξομολογήθηκαν και έβγαλαν από πάνω τους βάρη δεκαετιών και σώθηκαν. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα. Αυτά η εποχή μας δεν τα βλέπει, ούτε οι άνθρωποι τα αντιλαμβάνονται πολύ. Καμιά φορά και εμείς οι χριστιανοί δεν τα προσέχουμε. Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνουμε τι είναι όλο αυτό που ζούμε, γιατί υπάρχει πόλεμος και γιατί θέλει να μας βγάλει από την Εκκλησία ο πονηρός. Γιατί επιτίθεται στον καθένα όταν προσεύχεται, όταν ανάβει ένα κερί, όταν προσκυνάει σε ένα μοναστήρι, όταν κάνει μία καλή κουβέντα σε κάποιον για την εξομολόγηση; Αρχίζει ο πονηρός και πολεμάει γιατί δεν πετυχαίνει το έργο του. Ακυρώνουμε το έργο του διαβόλου που είναι να απογοητεύσει τους ανθρώπους και να τους καταστρέψει. Αυτό κάνει η Εκκλησία μας, που είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει δώσει ο Θεός. Είναι το άμεσο εκχύλισμα της αγάπης του Θεού στη ζωή μας, η πιο απτή απόδειξη ότι ο Θεός μας αγαπάει.

Μετανοῶ! (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Μετανοῶ!Γιὰ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες,μετανοῶ ἐνώπιόν Σου, Παντελεήμων. Νὰ τὸ σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στὸ αἷμα μου. Μὲ τὴν προσπάθειά μου καὶ τὸ Ἔλεός Σου συμπνίγω τὸν κακὸ αὐτὸ σπόρο μέρα καὶ νύχτα. Γιὰ νὰ μὴ βλαστάνουν τὰ ζιζάνια, ἀλλὰ τὸ καθαρὸ στάρι στὸν ἀγρὸν τοῦ Κυρίου. Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς μεριμνώντας, ποὺ σκοντάφτουν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν μεριμνῶν καὶ δὲν ξέρουν νὰ ἀποθέσουν τὶς μέριμνές τους ἐπάνω σὲ Σένα. Γιὰ τὸν ἀδύνατο ἄνθρωπο ἀβάσταχτη εἶναι καὶ ἡ πιὸ μικρὴ μέριμνα, ἐνῶ γιὰ Σένα καὶ ἕνα βουνὸ μεριμνῶν εἶναι σὰν μιὰ μπάλα χιονιοῦ πεταμένη στὴν κάμινο τοῦ πυρός. Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς ἀρρώστους, γιατί ἡ ἀρρώστια εἶναι καρπὸς τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν μὲ τὴν μετάνοια καθαριστεῖ ἡ ψυχή, τότε ἡ ἀρρώστια ἐξαφανίζεται μαζὶ μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ εἰσέρχεσαι στὴν ψυχὴ Ἐσύ, Αἰώνια Ὑγεία μου. Μετανοῶ γιὰ τοὺς ἀπίστους, ποὺ μὲ τὴν ἀπιστία τους σωρεύουν τὶς ἀνήσυχες φροντίδες τους καὶ τὶς ἀρρώστιες ἐπάνω τους καὶ ἐπάνω στοὺς φίλους τους. Μετανοῶ γιὰ ὅλους τους Θεοβλασφήμους, ποὺ βλασφημοῦν Ἐσένα, μὴ ξέροντας ὅτι βλασφημοῦν τὸν Οἰκοδεσπότη, πού τοὺς ντύνει καὶ τοὺς τρέφει. Μετανοῶ γιὰ ὅλους τους ἀνθρωποκτόνους ποὺ σκοτώνουν τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ φυλάξουν τὴ δική τους.Συγχώρεσέ τους Παντελεήμων, γιατί δὲν ξέρουν τί κάνουν. Γιατί δὲν ξέρουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν στὸ Σύμπαν δύο ζωές, ἀλλὰ μία καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἕνας.Καὶ κόβουν τὸ μισό τῆς καρδιᾶς γιὰ νὰ φυλάξουν τὸ ἄλλο μισό.Ἄχ, πόσο εἶναι νεκροὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἀποκόψει τὸ μισό της καρδιᾶς! Μετανοῶ γιὰ τοὺς ψευδόρκους, διότι ἀλήθεια, καὶ αὐτοὶ εἶναι ἀνθρωποκτόνοι, αὐτόχειρες.Γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀδελφούς τους καὶ συσσωρεύουν ἄχρηστο πλοῦτο, κλαίω καὶ ἀναστενάζω, γιατί ἔθαψαν τὴν ψυχή τους καὶ δὲν ἔχουν μὲ τί νὰ παρουσιαστοῦν ἐνώπιόν Σου. Γιὰ ὅλους τούς ὑπερηφάνους καὶ ἀλαζόνας κλαίω καὶ ἀναστενάζω, γιατί εἶναι ἐνώπιόν Σου σὰν ζητιάνοι μὲ ἄδειο σακκούλι. Γιὰ ὅλους τούς μέθυσους καὶ λαίμαργους κλαίω καὶ ἀναστενάζω, διότι κατήντησαν δοῦλοι τῶν δούλων τους. Γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ χαλᾶνε τοὺς γάμους, μετανοῶ, γιατί πρόδωσαν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο τοὺς ἐξέλεξε γιὰ νὰ κτίζει διὰ μέσου αὐτῶν τὴν νέα ζωή, ἐνῶ αὐτοί, τὴν διακονία τῆς ζωῆς, μετέβαλαν σὲ καταστροφὴ τῆς ζωῆς. Γιὰ ὅλα τὰ ψεύτικα χείλη, γιὰ ὅλα τὰ θολὰ μάτια, γιὰ ὅλες τὶς σκληρὲς καρδιές, γιὰ ὅλες τὶς ἀχόρταγες κοιλιές,γιὰ ὅλα τὰ σκοτεινὰ μυαλά, γιὰ ὅλες τὶς κακὲς θελήσεις, γιὰ ὅλους τούς ἄσχημους λογισμούς, γιὰ ὅλες τὶς ψυχοφθόρες ἐνθυμήσεις, μετανοῶ καὶ ἀναστενάζω. Μετανοῶ, Κύριε, γιὰ τοὺς πολυλογοῦντας,γιατί τὸ πολύτιμο δῶρο Σου,τὸ δῶρο τοῦ λόγου, μετέβαλαν σὲ φθηνὴ ἄμμο. Μετανοῶ, γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ καταστρέφουν τὴν ἑστία τοῦ γείτονα καὶ τὴν εἰρήνη του, γιατί ἔτσι μάζεψαν στὸν ἑαυτό τους καὶ στὸ λαὸ τὴν κατάρα. Μετανοῶ, γιὰ ὅλη τὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ὡς ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό, γιατί ὅλη ἡ ἱστορία εἶναι στὸ αἷμα μου.Γιατί ἐγὼ εἶμαι μέσα στὸν Ἀδάμ, καὶ ὁ Ἀδὰμ μέσα μου. Γιὰ ὅλους τούς μεγάλους καὶ μικρούς, ποὺ δὲν τρέμουν μπροστὰ στὴν φοβερὰ παρουσία Σου, κλαίω καὶ κραυγάζω· Δέσποτα Πολυέλεε, ἐλέησον καὶ σῶσον με. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Οι ”Τεσσαράκοντα” Μάρτυρες της Ρωσίας που ετελειώθησαν σε παγωμένη λίμνη ενώ ήταν κρατούμενοι στα γκούλαγκ

''Οδηγηθήκαμε όλοι σε μια λίμνη καλυμμένη με κρούστα πάγου. Ήθελαν όλοι να απαρνηθούμε την πίστη. Υπήρχε ένας πικρός παγετός, στον οποίο δεν μπορούσε κανείς να σταθεί για πολλή ώρα με ζεστά ρούχα. Μας διέταξαν να γδυθούμε και να μπούμε στο νερό, υπακούσαμε. Έτσι μας άφησαν, βάζοντας σκυλιά και φύλακες, που άλλαζαν συνεχώς – έκανε τόσο κρύο. Στέκομαι, άνθρωποι γύρω μου – επίσκοποι, ιερείς, λαϊκοί. Όλοι προσευχόμαστε σιωπηλά. Η ενδυνάμωση του Θεού έγινε αισθητή, άρχισα να εκτελώ νοερά την Προσευχή του Ιησού. Ακόμη και στη μνήμη του κρατούσε συνεχώς τη χαρά της Θεοτόκου. Κάποια στιγμή ζεστάθηκα. Ο καθένας μας προσπάθησε να στριμωχτεί ο ένας με τον άλλον, αλλά πού ! Όλοι καταλάβαμε ότι αργά ή γρήγορα θα πηγαίναμε στον Κύριο. Κάποιοι έλεγαν το Ψαλτήρι από μνήμης, αλλά δεν μπορούσαμε πια να μιλήσουμε με τα χείλη μας -το κρύο ήταν άγριο, όλο το σώμα ήταν αδρανοποιημένο- ούτε η αναπνοή ήταν αρκετή. Κοιτάζω, πολλοί πάνε κάτω από το νερό – έσκυψαν τα κεφάλια. Τότε μόνο ακούω έναν λυγμό και η ψυχή πετάει αμέσως στον θρόνο του ίδιου του Κυρίου Θεού – όλων των μαρτύρων. Κανείς δεν Τον αρνήθηκε. Είδα αγγέλους να κατεβαίνουν και να τους παίρνουν τις ψυχές. Και σε μένα τον αμαρτωλό, εμφανίστηκε η ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών. Μου ζήτησε να μην εγκαταλείψω την προσευχή – είπε ότι ο Κύριος θα με γιατρέψει και θα με αφήσει στη γη – για να ενισχύσω την εκκλησία του Χριστού. Μετά από αυτό, η Μητέρα του Θεού με τύλιξε με τη φλογερή της ζεστασιά, και στάθηκα μέσα σε αυτό, ο μόνος επιζών. Το επόμενο πρωί με έσυραν έξω και με πήγαν στον αρχηγό, που αγέλαστος τώρα πια, λέει:Σε βοήθησε ο Θεός σου; -Βοήθησε, του ομολογώ. –Προσευχηθείτε για την κόρη μου, είναι πολύ άρρωστη, – είπε ο αρχηγός. Αυτός ο άνθρωπος έγινε πιστός από τη μια μέρα στην άλλη. Ενθυμούμενος αυτή την ιστορία, ο γέροντας πάντα έκλαιγε. O στάρετς Νικολάι Γκουριάνοφ Ο Νικολάι Γκουριάνοφ (1909-2002), θεωρείται ένας από τους πιο σεβαστούς Γέροντες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του τέλους του 20ού – των αρχών του 21ου αιώνα. Στις 24 Αυγούστου 2002, ο Γέροντας Νικολάι Γκουριάνοφ εκοιμήθη εν Κυρίω.. YΓ.Το μαρτύριο του κρύου, ακραίας παγωνιάς ή η βύθιση σε παγωμένο νερό για ώρες ήταν από τα προσφιλή βασανιστήρια των δεσμοφυλάκων κατά των κρατουμένων στα γκούλαγκ. Στο βιβλίο για έναν μεγάλο Ρώσο Άγιο τον π. Αρσένιο Ακαδημαϊκό στην Ιστορία Τέχνης που επιγράφεται ”Pere Arsene Passeur de la foi, consolateur des ames” editions Cerf περιγράφεται πως ο Άγιος με την προσευχή του ενώ ήταν σε κελί ακίνητος στους -30 κατάφερε να προσελκύσει τη θεία χάρη και να το θερμάνει με την παρουσία του Αγίου Νικολάου κι έτσι έσωσε και τους συγκρατούμενούς του!

Δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη άσκηση από τις μετάνοιες των χριστιανών...(Αγ.Πορφύριος)

Μία νέα ,ψηλή, πήγαινε κάθε τόσο στον Γέροντα, να τον συμβουλευθεί σε πολλά από τα νεανικά της θέματα. Όπως μας έλεγε, της άρεσε η γυμναστική άσκηση, πράγμα που την ξεκούραζε, μετά από το φόρτο των μαθημάτων. Ο Γέροντας Πορφύριος, που είχε το χάρισμα να συμβουλεύει ακόμη και τους επιστήμονες στον κλάδο που εξειδικεύοντο, της υπέδειξε ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη άσκηση από τις μετάνοιες των χριστιανών, όταν μετά που κάνουμε το σταυρό μας γονατίζουμε και αφού αγγίσουμε με το πρόσωπό τη γη, σηκωθούμε όρθιοι και το επαναλάβουμε αυτό και πάλιν και πάλιν, ενώ εσωτερικά η ψυχή αναστενάζει προς τον Θεό, προφέροντας τα λόγια του τελώνη,«Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Επίσης λέγουμε και όποια άλλη αυτομεμψία θα μας φώτιζε το Πνεύμα το Άγιο. Έτσι, της έλεγε ο Γέροντας, θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου, που σπαταλούσε στις γυμναστικές ασκήσεις, με τις μετάνοιες. Μετά από τις μετάνοιες έρχεται μεγάλη χαρά, ανακούφιση πολλή και η ειρήνη στην ψυχή, στο δε σώμα δεν παραμένει ούτε το τελευταίο μέλος του να μην τεθεί σε λειτουργία και άσκηση. Ο Χριστός, για να τονίσει τη σημασία των μετανοιών, ο ίδιος, όπως διηγείται ο ευαγγελιστής, όταν βρισκόταν μέσα στον κήπο της Γεσθημανή, αποτραβήχτηκε από κοντά τους όσο να ρίξει ένας μία πέτρα και εκεί άρχισε να κάνει μετάνοιες, πίπτοντας επί του εδάφους κατ’ επανάληψη. Οι μετάνοιες κάνουν και στο σώμα το αντίστοιχο φυσικό καλό, όπως και στην ψυχή. Γι’ αυτό οι ασκητές δεν παθαίνουν εύκολα εμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά, γιατί αρτηρίες τους, τα διάφορα αγγεία δια των μετανοιών, συντηρούνται άριστα, τα λίπη διαλύονται, η ψυχή κι αυτή ηρεμεί κι έτσι ο άνθρωπος, μετά από τις ασκήσεις αυτές, μπορούμε να πούμε, δεν διαφέρει από ένα αυτοκίνητο, που πέρασε από το συνεργείο, κι έκανε ένα καλό σέρβις. Οι μετάνοιες δεν είναι ανθρώπινη, αλλά θεία αποκάλυψη, κι είναι δυστυχής, όποιος άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει το μυστήριο από τις περικλείει. Οι δε πολυπράγμονες, όταν τη νύχτα πριν κοιμηθούν, κάνουν τις καθιερωμένες μετάνοιες, κι από τις καθημερινές σκέψεις θα ξεφύγουν και θα ερμηνεύσουν, για να έρθει γρήγορα και ο ύπνος. [ Πορ. 14π. ] (Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 255-256)

Και αυτό το βλέμμα θα είναι η χειρότερη κόλαση..!

Ο Κύριος μόλις έχει συλληφθεί μετά το προδοτικό φίλημα του Ιούδα στον κήπο της Γεθσημανή και εν τω μέσω της νυκτός έχει οδηγηθεί «εις τον οίκον του αρχιερέως». Ο Πέτρος, ακολουθώντας από μακριά, μπαίνει στην αυλή του αρχιερέως και ανακατεύεται με τον όχλο και τους υπηρέτες, που λόγω του ψύχους ανάβουν φωτιά να ζεσταθούν. Εκεί όμως, εντελώς απροσδόκητα, μπρος στις καχύποπτες ερωτήσεις των υπηρετών αρνείται τρεις φορές τον Χριστό. Την τρίτη μάλιστα φορά προσπαθεί με όρκους και αναθέματα να αποσείσει από πάνω του κάθε υποψία για ενδεχόμενη σχέση και γνωριμία του με τον Χριστό. Αμέσως τότε λάλησε ο πετεινός. Τη στιγμή εκείνη «στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω». Ενώ βρισκόταν ενώπιον του αρχιερέως, ανακρινόμενος υπό του Συνεδρίου, στρέφεται ελαφρά προς τον Πέτρο. Το βλέμμα του, διατρέχοντας το ανώνυμο πλήθος, αναζητεί μακριά στην αυλή το βλέμμα του Πέτρου. Και το συναντάει. Η θάλασσα του πόνου και της θλίψης που ξεχυνόταν από το βλέμμα του Χριστού, κάνει τον Πέτρο να ανανήψει αυτοστιγμεί. Ο Χριστός δεν ρίχνει κανένα κεραυνό στον Πέτρο, δεν του επιβάλλει καμμιά τιμωρία για την άρνησή του. Του δείχνει απλώς πόσο πόνεσε. Η χειρότερη κόλαση για τον Πέτρο ήταν το βλέμμα εκείνο του Χριστού. Αποτέλεσμα: «Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς». Το σκηνικό αντιστρέφεται τώρα. Ο Υιός του ανθρώπου έρχεται «επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής». Συνοδεύεται από όλους τους αγγέλους του και κάθεται «επί θρόνου δόξης αυτού». Τα σύμπαντα τρέμουν. Ο ουρανός και η γη παρέρχονται. «Πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται». Πετιούνται σαν ρούχο παλιό και ανακαινίζονται. «Ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον». Οι νεκροί ανασταίνονται. Τα πάντα αλλάζουν. Αναλλοίωτος και αιώνιος παραμένει μόνο ο Χριστός, «αεί ων, ωσαύτως ων», «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος». Οι πάντες, επουράνιοι, επίγειοι, υποχθόνιοι, κλίνουν γόνυ ενώπιόν του περίτρομοι, αναγνωρίζουν ότι ένας και μόνο είναι ο Κύριος, «εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός». Κάθε αλαζονεία και έπαρση ισοπεδώνονται. «Ημέρα γαρ Κυρίου επί πάντα υβριστήν και υπερήφανον... Και πεσείται ύψος ανθρώπων και υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τη ημέρα εκείνη». Και όμως! Ο φοβερός αυτός Κριτής δεν έρχεται για να ανάψει τις φωτιές και τα καζάνια της κόλασης. Δεν έρχεται για να ρίξει τους κεραυνούς του πάνω στους καταραμένους αμαρτωλούς. Δεν είναι ο κατά τον Όμηρο «νεφεληγερέτα Ζευς», που συμμαζώνει τα απειλητικά μαύρα σύννεφα, που κραδαίνει τους κεραυνούς «με φοβέρες και μ’αίματα» και εξαπολύει ανελέητα τη θεία νέμεση πάνω στην «ύβριν» του ανθρώπου. Δεν έρχεται για να τιμωρήσει και να βγάλει το άχτι του πάνω στους αποστάτες και αρνητές. Έρχεται να κλάψει για τελευταία φορά για τα τέκνα του, αυτά που ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπάει, να τα συμμαζεύει πάντα στην αγκαλιά του, «ον τρόπον επισυνάγει η όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας», αλλά που με δική τους αμετάκλητη και αιώνια επιλογή θέλησαν να ζήσουν μακριά του. Τότε θα δούμε όλοι ότι στο βλέμμα του Χριστού δεν θα αστράφτει η φλόγα και η δίψα της εκδίκησης, αλλά ο ίδιος απροσμέτρητος εκείνος πόνος, η θλίψη και η αγάπη, με τα οποία κοίταξε τον Πέτρο τη στιγμή της άρνησής του. Και αυτό το βλέμμα θα είναι η χειρότερη κόλαση. Οδυνηρότερη από κάθε βάσανο, από κάθε φωτιά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλύτερα να μας ρίξει μύριους κεραυνούς, παρά να αντικρύσουμε το δακρυσμένο εκείνο βλέμμα του Χριστού. Και μετά να χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να βλέπουμε το γαλήνιο ήμερο πρόσωπό του. Βάλε μας, Κύριε, μ’ αυτούς που θα βλέπουν αιώνια «του σου προσώπου το κάλλος το άρρητον»!

Όσιος Άνθιμος της Χίου: Θαύματα και Οράματα από την ζωή του!

Κάθε Κυριακή, ο μικρός Αργύρης πήγαινε για να εκκλησιαστεί στο Μοναστήρι των Αγίων Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου. Εκεί γνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο ιεροδιάκονο τότε,ο οποίος μετά από μια συζήτηση που είχε με τον 8χρονο Αργύρη, είπε στο Γέροντα της Μονής, Παχώμιο: “Βλέπετε Γέροντα, αυτό το παιδί; Μια μέρα θα γίνει Άγιος”. Η προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, φυσικά εκπληρώθηκε! Ο νεαρός Αργύρης, σε ηλικία 17 ετών, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Έτσι, αναχώρησε για το Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων, του Γέροντος και πνευματικού του πατέρα Παχωμίου, στο Προβάτειο Όρος. Εκεί, με πολύ ζήλο, άρχισε να αγωνίζεται σκληρά με όπλα του, τη νηστεία, την προσευχή και την υπακοή στο Γέροντα του. Αργότερα, ζήτησε από το Γέροντα του Παχώμιο, την ευλογία να χτίσει δυο μικρά κελλάκια σε κάποιο ερημικό πατρικό του χωραφάκι, για να συνεχίσει εκεί τους ασκητικούς του αγώνες. Εκεί, αντιμετώπισε πολλές επιθέσεις του μισόκαλου εχθρού, ο οποίος με διαφορετικές πανουργίες θέλησε να γκρεμίσει το νεαρό ασκητή από το πνευματικό του ύψος. Άλλοτε, του εμφανιζόταν σαν κατσίκα, ανεβαίνοντας στη στέγη του κελιού του, άλλοτε έσειε ολόκληρο το κελί του, φώναζε και γλεντούσε. Προσπαθούσε να του προκαλέσει φόβο για να τον αποκάμει. Αλλά ο Άγιος, δεν λύγισε. Είχε κοντά του πάντοτε μια εικόνα, πού του είχε δώσει η μητέρα του και ήταν της γιαγιάς του. Ο ίδιος την είχε ονομάσει: “Παναγία η Βοήθεια”. Ή Παναγία μας, πάντοτε τον έσωζε και τον βοηθούσε στις φανερές επιθέσεις του διαβόλου.Το 1910, κατόπιν προτροπής του αναδόχου του πήγε στο Αδραμύτιον, όπου υποκύπτοντας στο θέλημα του θεού, χειροτονήθηκε διάκονος και την επομένη, στις 8 Νοεμβρίου ιερέας στον Ι.Ν. Αγίας Άννης στο Κορδελιό Σμύρνης. Οι ασθενείς, έγιναν μάρτυρες των θαυμαστών σημείων, που η πίστη του Αγίου διενεργούσε. Οι προσευχές του, χάριζαν την θεραπεία σε πολλούς, έδιωχναν δαιμόνια μια φορά, κάποιος παραπονέθηκε στον “Άγιο ότι ένας ποντικός τρώει τα φυτίλια από το καντήλι της Παναγίας. Ο Άγιος του είπε: “μη στενοχωριέσαι, η Παναγία θα πιάσει τον κλέφτη” Την επόμενη ημέρα, την ώρα που λειτουργούσε ένας ποντικός βγαίνει στο καντήλι κι αρχίζει να τρώει το φιτίλι. τότε ένα αόρατο χέρι, τον βουτάει και τον κρατάει στον αέρα. Όταν ο Άγιος τελείωσε την προσκομιδή, πήγε από κάτω και είπε στον ποντικό. “Έλα, φτάνει, κατέβα κάτω”. Εκείνος υπακούοντας, ανέβηκε στον ώμο του αφού ο Άγιος τον επετίμησε με καλοσύνη λέγοντας του να μη βρίσκει την τροφή του στην Εκκλησία, έφυγε τρεχάτος και ουδέποτε εμφανίστηκε πάλι. Αργότερα, το 1912, με προτροπή πολλών μοναζουσών που σώθηκαν από το διωγμό που υπέστησαν οι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, ξεκίνησε να χτίζει ένα μικρό μοναστηράκι για να στεγάσει αυτές τις ψυχές που τον είχαν πνευματικό τους πατέρα και καθοδηγητή. Το 1928, έκανε μόνος του το σχέδιο της μονής και έβαλε θεμέλια. Με πολύ κόπο και μόχθο, ξεκίνησαν οι αδελφές με τον άγιο να ανεγείρουν το Μοναστήρι. Όλη την νύχτα, ετοίμαζαν τα υλικά για να τα βρουν έτοιμα οι εργάτες και να συνεχίσουν εργασία τους. Ο Άγιος, δούλεψε πολύ σκληρά για τη Μονή, φυτεύοντας δένδρα καρποφόρα για να τρέφονται οι μοναχές.Μέσα σε δύο χρόνια, χτίσθηκε η Μονή στη Χίο και ονομάστηκε, “Παναγία η Βοήθεια”. Σιγά-σιγά, οι μοναχές έγιναν 70, όλες υπό την πνευματική προστασία και καθοδήγηση του Αγίου. Όλες οι μοναχές που τον έζησαν, έχουν πάμπολλες μαρτυρίες χαραγμένες στην καρδιά τους από τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος, όσο ήταν ακόμα εν ζωή! Πόσες φορές συνομίλησε με αγγέλους, ακόμη και με την ίδια τη Θεοτόκο, που τόσο πολύ αγαπούσε… Οι διδαχές και οι πολύτιμες συμβουλές του, καταγράφηκαν σε βιβλία και διαφωτίζουν μέχρι και σήμερα, τις διψασμένες ψυχές. Κάποτε, ενώ βρισκόταν στην τραπεζαρία της Μονής, ο Άγιος σηκώθηκε και βιαστικός και τρομαγμένος πετάχθηκε έξω, φωνάζοντας δυνατά στους εργάτες που έσκαβαν με δυναμίτη μέσα στο βουνό. -Παντελήηηη φύγετε γρήγορα από κει που είστε..” Εκείνοι,το έκαναν γρήγορα και απορημένοι και σε λίγο το βουνό που βρισκόταν λίγα λεπτά πριν,έσκασε κι έπεσε.Τρομαγμένοι έπεσαν στα πόδια ευχαριστώντας τον που τους έσωσε. Μία από τις μοναχές διηγείται ότι, κάποια μέρα και ενώ ο Άγιος καθόταν στο κρεβατάκι του και είχε αποκοιμηθεί, είδε έναν Άγγελο μπροστά από τον Άγιο που του είπε: “Άνθιμε, ακολούθα με!”. Ο Άγιος άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε τον Άγγελο και κάτι σαν μια λευκή σκιά βγήκε από μέσα του και τον ακολούθησε. Μετά από λίγο οι μοναχές τον σκούνταγαν για να τον ειδοποιήσουν για την τράπεζα, αλλά εκείνος δεν συνερχόταν, ήταν σαν να απουσίαζε! Μετά από μία ώρα συνήλθε και ψιθύρισε: “Δόξα σοι ο θεός! Τους έσωσες Παναγία μου!”. Οι μοναχές τον ρώτησαν τι συνέβη αλλά εκείνος απέφυγε να πει κάτι παραπάνω. Μετά από ένα μήνα, ένας νέος που ήταν καπετάνιος έτρεξε συγκλονισμένος και έπεσε κλαίγοντας μπροστά στα γόνατά του Αγίου λέγοντας: “Σ ευχαριστούμε Άγιε μας Γέροντα που μας έσωσες!”. Ο Άγιος απάντησε ότι δεν ήταν εκείνος, αλλά η Παναγία. Κατόπιν προτροπής της ηγουμένης ο καπετάνιος διηγήθηκε στις Μοναχές ότι, καθώς ταξίδευαν στον ωκεανό έπεσαν σ’ ένα φοβερό κυκλώνα από όπου ήταν αδύνατο να ξεφύγουν. Πάλευαν με τα κύματα και το σφοδρότατο άνεμο χωρίς ελπίδα. Εκείνος τότε απελπισμένος έβγαλε μια εικόνα του Άγιου Γέροντα που είχε πάντα επάνω του φωνάζοντας του: “Σώσε μας Άγιε Άνθιμε!”. Αμέσως τότε είδε τον Άγιο Άνθιμο πάνω από το πλοίο και του φώναξε: “Μη φοβάσαι παιδί μου!”. Και πήρε το πλοίο πετώντας το ένα μίλι μακριά από τον κυκλώνα!”. Έτσι σώθηκαν. Πόσα τέτοια θαυμαστά είχαν να διηγηθούν οι μοναχές που τον έζησαν! Το 1960, ο Άγιος αρρώστησε βαριά και ο ίδιος παρηγορούσε τις μοναχές και τα πνευματικά του παιδιά, λέγοντας τους ότι ήρθε η ώρα που ο Κύριος τον καλούσε να αναχωρήσει από τούτη την ζωή.Στις 15 Φεβρουαρίου 1960, 10 λεπτά πριν παραδώσει την αφιερωμένη στο Θεό ψυχή του ακούστηκε μια γλυκιά φωνή: “Άνθιμε έλα παιδί μου στο Χριστό σου, που τόσο με δίψασες”. Εκείνος, προσήλωσε τα μάτια του εκεί από όπου ακούστηκε η φωνή και,αφού φωτίστηκε το πρόσωπό του, ανεχώρησε για να συναντήσει τον Αγαπημένο του Ιησού Χριστό που τόσο πολύ αγάπησε και να συγκατοικήσει αιώνια μαζί του. Μακάρι οι ευχές του και οι πρεσβείες του να μας συνοδεύουν πάντα για να μιμηθούμε την αγάπη του. Λίγο πιο έξω από την πόλη της Χίου συναντά κανείς τη Μονή “Παναγίας της Βοήθειας που έχτισε ο Άγιος Άνθιμος και που σήμερα εγκαταβιώνουν αρκετές μοναχές,υπό την σκέπη του Αγίου Ιδρυτού της μονής. Εκεί βρίσκεται η κάρα του Άγίου, ο τάφος του αλλά και η ζωντανή παρουσία διαμέσου των πολλών θαυμάτων που καθημερινά επιτελεί σε όσους προστρέχουν στη χάρη του.Τον άγιο ιδιαιτέρως επικαλούνται οι άτεκνες γυναίκες και εκείνος τους χαρίζει το ποθούμενον.

Η ψυχή είναι ο σκληρός δίσκος που έχει μέσα της γραμμένα όλα όσα έζησε, ένιωσε και έπραξε...

Όλοι έχουμε χάσει αγαπημένους ανθρώπους μας καί μας λείπουν.Είμαστε όμως Χριστιανοί καί γνωρίζουμε ΌΤΙ: Η ψυχή δεν μπαίνει κάτω από το χώμα. Η ψυχή δεν σαπίζει, ούτε καί γερνάει όπως το σώμα. Η ψυχή δεν μπαίνει σε εντατικές, ούτε καί σε χειρουργεία. Η ψυχή δεν είναι όργανο να γίνει μεταμόσχευση σε άλλο σώμα. Ζεί στο σώμα μέχρι καί την εκπνοή της θνητής ζωής καί έκτοτε αναχωρεί από αυτό καί συνεχίζει να ζεί έως καί την ημέρα της κρίσεως. Η ψυχή μας είναι η ταυτότητά μας, η μόνη που δεν μπορούν να αλλάξουν καί στην οποία τσιπάκια δεν χωρούν. Η ψυχή είναι ο σκληρός δίσκος που έχει μέσα της γραμμένα όλα όσα έζησε, ένιωσε,έπραξε καλά καί κακά σε τούτο τον θνητό κόσμο. Η ψυχή είναι αυτή που κινεί το σώμα καί του δίνει πνοή καί ζωή την οποία μόνον ο Θεός θα εξετάσει. Δεν είναι μαγικό;Την θνητή ζωή μας μπορούν να μας την αφαιρέσουν αλλά την ψυχή μας κανείς. Η ψυχή χαμογελάει,κλαίει,χαίρεται,πονάει,ζηλεύει,μισεί,αγαπάει καί πολλά άλλα αισθήματα γνωστά σε όλους μας. Η ψυχή πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν έχει ημερομηνία λήξης. Αναχωρεί στον ουρανό όπου πάντες οι άνθρωποι μας αναπαύονται έως την ημέρα της κρίσεως για αυτό καί πρέπει να προσευχόμαστε γι’αυτήν. Για την ψυχή του ανθρώπου μας προσευχόμαστε καί όχι για το πρόσωπο που γνωρίσαμε. Ο θάνατος είναι κάτι ξένο για εμάς τους ανθρώπους καί μας προκαλεί πολύ πόνο καί θλίψη. Ο Θεός όμως δεν μας έπλασε για να πεθαίνουμε αλλά για να ζήσουμε αιώνια. Όσο καί να βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν ποτέ δεν συνηθίζουμε καί πάντα όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο άτομο η θλίψη είναι βαθειά. Τα ευχάριστα νέα όμως είναι ότι υπάρχει ελπίδα. Γιατί;Επειδή υπάρχει Θεός! Ένα μέρος από την Νεκρώσιμη ακολουθία μας λέει: "Θα ζήσει η ψυχή μου καί θα σε υμνήσει καί οι κρίσεις σου θα με βοηθήσουν. Ζήσεται η ψυχή μου καί αινέσει σε καί τα κρίματα σου βοηθήσει μοι". Τί υπάρχει λοιπόν μετά τον θάνατο;Υπάρχει η ψυχή του τάδε ανθρώπου. Το σώμα του λοιπόν λόγο της απουσίας της ψυχής αλλοιώνεται, φθείρεται καί τελικά γίνεται χώμα. Η ψυχή είναι αυτή που διατηρεί την ύπαρξη συνείδηση κάποιου ανθρώπου Οι κεκοιμημένοι δεν είναι νεκροί αλλά θα εγερθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού που σταυρώθηκε καί αναστήθηκε για να χαρίσει την Ανάσταση Λέγει ο Απ. Παύλος: «Ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν, αδελφοί περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α Θεσ. δ , 13). Καί ο Άγιος Παΐσιος μάς τονίζει: Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει.Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μία ζωή στην άλλη.Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα.Ούκ έστιν ο Θεός,Θεός νεκρών αλλά Θεός ζώντων(Μάρκος 27).Για εμένα δεν υπάρχουν Νεκροταφεία αλλά Κοιμητήρια! Ούτε πεθαμένοι αλλά κεκοιμημένοι! Με πολλή Αγάπη!

Ἡ μετάνοια εἶναι μιά μεγάλη καί ἰσόβια σπουδή, εἶναι μιά μεγάλη καί ἰσόβια χαρά.

Νομίζω πώς ἀπό τό σημερινό Εὐαγγέλιο(του Ασώτου) μποροῦμε νά καταλάβουμε, μελετώντας προσεκτικά, πώς ἡ μόνη χαρά τοῦ ἀνθρώπου, ἡ μεγάλη χαρά, ἀπό τήν ὁποία πηγάζουν ὅλες οἱ χαρές, ἡ χαρά ἡ μόνη τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας καταλάμπεται ἀπό αὐτήν τή χαρά. Αὐτή ἡ χαρά δέν εἶναι μία χαρά κοινή, τοῦ Πάσχα, ἔχει καί τήν Μ. Παρασκευή προηγουμένως. Δέν εἶναι μιά κοινή εὐφορία, εἶναι ἡ χαρά τῆς μετανοίας. Πρέπει νά προσέξουμε νά μήν κατανοοῦμε τή μετάνοια ψυχολογικά καί ἀτομιστικά μόνο. Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά μεταβολή στήν αὐτογνωσία καί μόνο, πού μᾶς δίδαξαν οἱ δυτικοί Θεολόγοι μέ πρῶτο τόν Αὐγουστῖνο. Δέν εἶναι μόνο μιά μεταβολή στή γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ τήν ἴδια τήν ὕπαρξή μου, τήν ὀντολογία. Θά λέγαμε εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ τό γεγονός, τό εἶναι, τήν ὕπαρξη, εἶναι κοινωνία. Καί ἐγώ ἔχω ἐκπέσει τῆς κοινωνίας καί δέν ἔχω τό εἶναι μου. Δέν ἔχω τή ζωή, παρόλο πού φαίνεται πώς τήν ἔχω. Εἶναι τό αἴσθημα διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος πραγματικά φαίνεται νά σταυροῦται τῷ κόσμῳ, φαίνεται νά ἀρνεῖται τήν κοινή εὐφορία τοῦ κόσμου, πλήν ὅμως αἰσθανόμενος ὅτι τό εἶναι, ἡ ζωή, ἐνεργεῖται πολύ βαθύτερα, πολύ πληρέστερα, ἀπ᾿ ὅτι ὁ κόσμος συνήθως μπορεῖ νά καταλάβει καί νά νιώσει. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος πραγματικά μέ τή μετάνοια ἀνήκει σέ ὅλους καί καταλαβαίνει τήν ἀληθινή ζωή μέ τό νά ἀνήκει σέ ὅλους καί νά μπορέσει νά προσφερθεῖ σέ ὅλους. Τό νά μάθεις τήν τέχνη τοῦ νά προσφέρεσαι σέ ὅλους, τό νά μάθεις τήν ἁπλότητα τοῦ Θεοῦ, καί νά τό ποῦμε μέ ἄλλα λόγια, νά μάθεις πώς ὁ Θεός φανερά μετέδωσε τήν ἁπλότητα πρός ὅλους καί ἐνῶ ἐμεῖς ἔχουμε γίνει τόσο περίπλοκοι, ὁ καθένας, καθώς εἴμαστε κλεισμένοι -ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό- στή φιλαυτία μας. Ἡ μετάνοια εἶναι μιά μεγάλη καί ἰσόβια σπουδή, εἶναι μιά μεγάλη καί ἰσόβια χαρά. Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ εἶναι μυστήριο τῆς ἀναστάσεως. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ μετάνοια. Εἶναι αὐτό πού βιώνουν καί λένε οἱ Πατέρες μας, ὅτι δηλαδή ὅλος ὁ κόσμος εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ καί μόνον διά τοῦ Θεοῦ ἀληθεύει. Στή μετάνοια ξαναβρίσκουμε τά ἴχνη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Μαθαίνομε τόν τρόπο αὐτῆς τῆς ἁπλότητος τοῦ εἶναι. Μαθαίνομε πώς τό εἶναι, ἐνεργεῖται, ὑπάρχει ὡς κοινωνία. Μαθαίνομε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἕνα. Καί μαθαίνομε ὅτι ἡ ζωή αὐτή τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ζωή τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἴδιου καί μαθαίνομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῶν μυστηρίων. Γι᾿ αὐτό ἡ Ἐκκλησία, βλέπετε, ἔβαλε αὐτά τά ἀναγνώσματα πρό τῆς Τεσσαρακοστῆς, γιατί εἶναι ἡ Σαρακοστή ἀκριβῶς μιά ἀφιέρωση, ἕνα ἀφιέρωμα τοῦ καθενός μας στόν Θεό. Μέ τόν γλυκύ αὐτό καί ἁπαλό τρόπο εἶναι ἡ μετάνοια προσωπική.Δέν εἶναι νομική ἡ μετάνοια, δέν εἶναι νομικισμός.Εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο καταλαβαίνουμε πραγματικά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀνοιγόμαστε καί ἐμεῖς στήν ἀγάπη αὐτήν. Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα ἐρωτικό γεγονός. Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς βλέπομε στό Εὐαγγέλιο σήμερα ὅτι ὁ μετανοῶν ἁμαρτωλός αὐτός ὁ ὁποῖος ἐσκόρπισε τίποτε ὀλιγώτερον ἀπό τήν οὐσίαν του -ἡ λέξη αὐτή «οὐσία» ἔχει πολλές σημασίες- ἐσκόρπισε τόν ἑαυτό του χωρίς οὐσία, θά μπορούσαμε νά ποῦμε. Ὅμως μέ τήν μετάνοια αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔχει τόν «μόσχον τόν σιτευτόν», ἔχει ἕνα κομμάτι χαρᾶς, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, πού δέν μπορεῖ κανείς νά τοῦ τό πάρει. Καί ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ πρεσβύτερος, ἔχοντας τή σκληρότητα τήν νομική, δέν ἔχει «μόσχον σιτευτόν»! Οὐδέποτε, λέγει, ἔλαβα ἔρριφον! Τίποτε δέν ἔχω λάβει. Δέν ἔχω χαράν!!! Πιστέψτε με ἡ μεγαλύτερη κατηγορία πού ἀπευθύνθηκε ποτέ στούς Χριστιανούς εἶναι αὐτή πού ἀπηύθυνε ὁ Νίτσε: ὅτι οἱ Χριστανοί δέν ἔχουν χαρά! Καί δέν ἐννοῶ αὐτή τήν τοῦ κόσμου, τά τραγούδια κτλ., ἐννοῶ αὐτήν τήν χαρά τήν ὁποία εἶχε ὁ ἄσωτος μέ τόν «μόσχον τόν σιτευτόν»! Ἐννοῶ τήν χαρά, ὅτι ἔλαβε μέρος στή Θεία Ζωή! Τήν ἔκπληξη, τήν ἀναπάντεχη αὐτήν, τήν ἐρωτική ἔκπληξη τοῦ προσώπου πού βρέθηκε μπροστά στό πέλαγος τῆς Θείας ἀγάπης, μέ τή μετάνοια. Ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ πλήρης ἐντολῶν καί τηρήσεων, ἦταν ἀδύνατον νά καταλάβει τόν θεῖο ἔρωτα. Λέγει κάπου ὁ π. Παϊσιος: Εἶναι πολύ παράξενο τό γεγονός αὐτό· τό πῶς κοσμικοί ἄνθρωποι ὅταν τούς πεῖς γιά τόν θεῖο ἔρωτα τόν καταλαβαίνουν, καί ἄνθρωποι χριστιανοί δέν καταλαβαίνουν τόν θεῖο ἔρωτα. Δέν ἔχει σπάσει μέσα τους κάτι, τό ἐγώ, δέν ἔχει βρεῖ τήν διέξοδό του πρός τήν ἀγάπη. Μπορεῖ νά εἶναι γεμάτοι ἀπό ἀρετές, ἀλλά καί τίς ἀρετές αὐτές τίς χρησιμοποιοῦν γιά νά θωρακίσουν τό ἐγώ τους. Δέν τίς χρησιμοποιοῦν ὡς ὁδούς, δέν τίς χρησιμοποιοῦν ὡς διοδεύσεις πρός τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Λέγει κάπου ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὅτι «ἡ ἀρετή ἔστω διά τήν ἀλήθειαν». Οἱ ἀρετές εἶναι μέσα, δέν εἶναι αὐτοσκοποί, ὅπως εἶναι αὐτοσκοποί στή φιλοσοφική ἀρετή. Δέν εἶναι αὐτοσκοπός νά εἶμαι ἐλεήμων, ἀγαθός, φιλάνθρωπος. Εἶναι ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ, πού γιά μένα εἶναι «ἄκτιστες ἐνέργειες», «ἄκτιστοι λόγοι» πού μέ ἱκανώνουν νά ζήσω ἐν τῷ Θεῷ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ σκοπός, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ σκοπός. Δέν εἶναι τό νά εἶμαι ἐνάρετος ἁπλῶς· μπορεῖ νά σημαίνει μεγάλη φτώχεια ἡ ἀρετή, ὅταν συνοδεύεται μέ τό θανάσιμο αὐτό κλείσιμο. Τό κλείσιμο αὐτό σπάει ἀκριβῶς ἡ μετάνοια καί ὁδηγεῖ τό εἶναι ἐν κοινωνίᾳ μετά τοῦ Θεοῦ καί μέ ὅλη τήν κτίση. Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς πάντοτε οἱ Πατέρες μιλοῦν γιά τίς ἀρετές, συνδέοντάς τες πάντοτε, μέ τήν μετάνοια καί τήν ταπείνωση! Ἡ θεοπτία εἶναι ἡ μετάνοια! Ἡ κατάσταση τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι μιά κατάσταση ἡ ὁποία ὁδοποιεῖται διά τῆς μετανοίας, ἀλλά ὄχι μέ τήν νομική αἴσθηση ἡ ἔννοια τῆς μετανοίας, ἀλλά μέ αὐτήν τήν ἐρωτική καί χαρμόσυνη αἴσθηση, ὅτι ὁ Θεός μέ ἀγαπάει καί ἐγώ εἶμαι ἀνάξιος τῆς ἀγάπης Του. Καί ἔρχεται λοιπόν «ὁ μόσχος ὁ σιτευτός καί ὁ δακτύλιος καί τά καινούρια ροῦχα», καί ὅλα αὐτά τά ἐσχατολογικά, τά ἐνδύματα τά ὁποῖα ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός σέ ἐκείνους πού μετανοοῦν. Καί παραδόξως οἱ ἄλλοι, αὐτοί πού ἔχουν τίς ἀρετές καί τίποτε ἄλλο, δέν ἔχουν αὐτή τή δυνατότητα. Ἡ λογική αὐτή εἶναι παράξενη, θά ἔλεγα ὅτι εἶναι ἐρωτική λογική. Δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς. Δέν νομίζω ὅτι μποροῦμε νά τό καταλάβουμε ἀλλιῶς. Ἕνας ἄνθρωπος ἀκοινώνητος, γεμάτος ἀρετές, δέν ἔχει Θεό. Καί ἕνας ἄνθρωπος παναμαρτωλός γεμάτος μετάνοια εἶναι ὁ «ἄσωτος υἱός». Αὐτό εἶναι χαρμόσυνο γιά ὅλους μας, γιατί ἀρετές μπορεῖ νά μήν ἔχουμε, ἔχουμε ὅμως ἁμαρτίες, ἔχουμε ἐλλείψεις, ἀλλά μποροῦμε νά ἔχουμε αὐτή τήν πνευματική τήν σταυροαναστάσιμη χαρά τῆς μετάνοιας. Αὐτό μᾶς δίνει κουράγιο στήν πνευματική ζωή. Αὐτό εἶναι μεγάλο πράγμα. Ἐκφράζει ἰσοβίως τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἔκπτωσή μας ἀπό τήν ἀγάπη αὐτή. Αὐτό εἶναι πού σᾶς εὔχομαι νά κερδίσουμε: Νά δεχθοῦμε πραγματικά νά ἀγωνισθοῦμε νά σβήσουμε τή φιλαυτία καί νά κοιτάξουμε ὅλο τόν ἑαυτό μας, νά τόν «προσάξωμεν ὡς θυσία δοξολογική», ἔτσι ὅπως ὁ ἄσωτος ὁ ὁποῖος ἐπιστρέφει δοξολογώντας. Ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ νομικός «ἄμεμπτος» ἀδελφός, «ὁ μεγάλος», ὁ «ἐνάρετος» ἁπλῶς καί μόνον, δέν μπορεῖ νά φθάσει στή θεοπτία, δέν ἔχει πνεῦμα Θεοῦ. «Διά τήν ἀλήθειαν, λοιπόν, ἔστω ἡ ἀρετή»! Οἱ ἀρετές εἶναι τόποι θεανθρώπινης ζωῆς, εἶναι τό Θεανθρώπινον τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ὅταν τό ἀποκτήσουμε, τό πλησιάσουμε, μᾶς ὁδηγεῖ, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, στήν ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Εἶναι χῶροι οἱ ἀρετές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἔλεγεν ὁ ἅγιος Σεραφείμ. Καί διά τῶν ἀρετῶν ἐλπίζομεν πραγματικά, τά αἰώνια αὐτά χαρίσματα, τά ὁποῖα δέν εἶναι μακριά μας. Οὔτε ἡ θεοπτία εἶναι κάτι πού εἶναι πολύ μακριά ἀπό μᾶς. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού θά πεῖ κανείς «μετανοῶ», ἐσωτερικά, ἔχει πρώτου βαθμοῦ θεοπτία. Ἔχει μιά πρώτη θέα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ!

Ο Παπα-Φώτης Λαυριώτης και ο Ναός του Αγίου Λουκά

Στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταβίωσε για μια 20ετία, με τη μελέτη των Αγίων που έκανε, ανακάλυψε και ανάδειξε πολλούς Λέσβιους Αγίους, άγνωστους μέχρι τότε, που ένας απ’ αυτούς ήταν και ο νεομάρτυρας Λουκάς που μαρτύρησε κοντά στα Πάμφιλα, γι’ αυτό και αφιέρωσε την περίλαμπρη εκκλησία του[...] [....]Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες και μηδαμινά μπρος στο κολοσσιαίο έργο του και την προσφορά στην Εκκλησία, στην κοινωνία, στους φτωχούς και αδυνάτους, στους άπιστους και αμαρτωλούς, στις πόρνες που δεν λογάριαζε τι θα πει ο κόσμος που τον έβλεπε να μπαίνει μέσα σε οίκους ανοχής προκειμένου να σώσει καμιά μετανιωμένη ψυχή. Πάντρεψε παράνομα ζευγάρια, βάφτισε αλλόθρησκους, σπούδασε φτωχούς, μοίραζε όλα του υπάρχοντά του ακόμα και τα ράσα του. Και το σπουδαιότερο, έχτιζε εκκλησιές, παρεκκλήσια, ανακαίνιζε μοναστήρια και όλ’ αυτά με τρεχάματα, κόπους αφάνταστους και παρακάλια, να μαζέψει λεφτά και υλικά απ’ τους πλουσίους. Ακόμα και τα λάδια που πήγαιναν στα ξωκλήσια τα ‘παιρνε από κει και τα ‘δινε στους φτωχούς λέγοντας πως οι άγιοι δεν τα ‘χουν τόση ανάγκη...! Ήταν ένας οδοιπόρος -εγώ θα ‘λεγα «αναχωρητής»- μέχρι τα βαθιά γεράματά του, με τον ντορβά στον ώμο, που είχε μέσα απ’ το πετραχήλι του, μέχρι πέτρες και μάρμαρα που κουβαλούσε συνέχεια για το χτίσιμο του περιώνυμου ναού του Αγίου Λουκά στα Πάμφιλα, ένα βυζαντινό τριώροφο αριστούργημα, που το χτίσιμό του άρχισε το 1960 και τέλειωσε το 2010 με πολλές διακοπές, γιατί άλλοτε τα λεφτά τού τα ‘κλεβαν και άλλοτε τα ‘δινε σε φτωχούς που τα είχαν ανάγκη. Πάντως πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο το έργο της ζωής του, παραθέτοντας «τραπέζι» σ’ όλον τον κόσμο μέσα στον αυλόγυρο, πράγμα που το συνήθιζε στην ονομαστική του γιορτή, καθώς και στον Τρίγωνα όπου ήταν εφημέριος. Όλος ο κόσμος του ήξερε σαν μονοχίτωνα και ανυπόδητο, να κάνει ταχτικά το δρομολόγιο από Τρίγωνα Πλωμαρίου (όπου ήταν εφημέριος πάνω από 40 χρόνια) μέχρι τα Πάμφιλα (όπου ήταν η γενέτειρά του και το όνειρο της ζωής του, ο ναός του Αγίου Λουκά).

Κυριακή Ασώτου-ΟΙ ΑΣΠΛΑΧΝΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Η στάση του μεγάλου αδελφού (στην παραβολή του Ασώτου) αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση του «δίκαιου» ανθρώπου. Είναι ακατανόητη γι’ αυτόν η στάση του πατέρα του και εκφράζει την απορία του γι’ αυτήν, διαμαρτυρόμενος για την αποκατάσταση του ασώτου αδελφού του, χωρίς να έχει πληρώσει πρώτα για τις παραβάσεις του. Υπονοεί ότι επιθυμία του και ευχαρίστησή του θα ήταν, αντί ο πατέρας του να υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες τον άσωτο γιο, να τον έβαζε πρώτα στο εδώλιο του κατηγορουμένου, να τον δίκαζε για τα πεπραγμένα του και να τον τιμωρούσε με την ανάλογη τιμωρία. Να εξοφλήσει πρώτα ο άσωτος πάντα τα οφειλόμενα, την πατρική περιουσία που ξόδεψε στις ασωτίες του, και μετά να έχει δικαίωμα να ονομαστεί ξανά γιος του. Να αποδοθεί δηλαδή η αυτονόητη δικαιοσύνη. Καμουφλαρισμένη κάτω από το κοινό αίσθημα περί δικαίου η στάση του μεγάλου αδελφού, προδίδει στην πραγματικότητα μνησικακία, σκληρότητα και πώρωση. Η τοποθέτηση που θέλει τον Θεό αφεντικό, δικαστή, τιμωρό και όχι πατέρα, απορρίπτεται χωρίς δεύτερη κουβέντα από τον άνθρωπο. Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ (στο βιβλίο του Ο επαναστατημένος άνθρωπος), αναφέρει την προκλητική θέση του Τερτυλλιανού (παλιού λατίνου εκκλησιαστικού συγγραφέα), ότι στον ουρανό η μεγαλύτερη πηγή ευδαιμονίας για τους μακάριους ανθρώπους θα είναι το θέαμα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων που θα σιγοκαίγονται στην κόλαση. Και ότι παρόμοια ευδαιμονία ένιωθαν οι τίμιοι και καλοί άνθρωποι, όταν παρακολουθούσαν τις δημόσιες εκτελέσεις. Φοβερό, ο δίκαιος λόγω μνησικακίας να αισθάνεται μέσα του προκαταβολικά απόλαυση από την οδύνη που επιθυμεί να νιώσουν οι κακοί! Η μνησικακία αυτή θα κάνει τους δίκαιους να διαμαρτυρηθούν στον Κύριο κατά την ημέρα της Κρίσεως, επειδή θα κάνει δεκτούς στη Βασιλεία του και ανθρώπους που κατά τη γνώμη τους δεν θα ’πρεπε. Βάζει συγκλονιστικά λόγια ο Ντοστογιέβσκη στο στόμα ενός μεθυσμένου, του πατέρα της Σόνιας, που εκμεταλλευόταν την κόρη του σπρώχνοντάς την στην πορνεία για να μεθάει αυτός: «Δεν αξίζω να με λυπηθούν! Εμένα πρέπει να με σταυρώσουν, να με καρφώσουν στο σταυρό κι όχι να με λυπηθούν! …εγώ μόνος μου θα ’ρθω να με σταυρώσεις, διότι δεν είναι η ευτυχία που διψώ, μα η θλίψη και τα δάκρυα! ...και θα μας λυπηθεί Εκείνος, όστις όλους τους λυπήθηκε και όστις όλους και όλα τα καταλάβαινε. Αυτός ο Ένας, Αυτός ο Κριτής θα ’ρθει κείνη την ημέρα και θα ρωτήσει: «Και πού είναι η θυγάτηρ, ήτις τον πατέρα της τον επίγειο, τον μεθύστακα, τον ακόλαστο, τον λυπήθηκε χωρίς να φρίξει για τη θηριωδία του;» Και θα πει: «Έλα! Σε συγχώρησα ήδη μια φορά. Σε συγχώρησα… Αφίενταί σοι λοιπόν και τώρα αι αμαρτίαι σου αι πολλαί, ότι πολύ ηγάπησας…» Και θα συγχωρήσει τη Σόνια μου, …το ξέρω πως θα τη συγχωρήσει. …Κι όλους θα τους δικάσει και θα τους συγχωρέσει, και τους καλούς και τους κακούς και τους σοφούς και τους πράους… Κι όταν πια θα ’χει τελειώσει μ’ όλους, τότε θα πει και σε μας: «Βγείτε», θα πει, «και σεις! Βγείτε, μεθυσμένοι, βγείτε, αδύναμοι, βγείτε, ντροπιασμένοι…Είστε γουρούνια! Έχετε ζώου μορφή και τη σφραγίδα του, όμως ελάτε και σεις!» Και θα είπωσιν οι σοφοί και θα είπωσιν οι σώφρονες: «Κύριε, ίνα τί προσδέχεσαι αυτούς;» Και θα πει: «Τους προσδέχομαι, σοφοί, τους προσδέχομαι, σώφρονες, διότι ουδείς εξ αυτών εθεώρει εαυτόν άξιον τούτου…» Και θα μας απλώσει το χέρι κι εμείς θα πέσουμε στα γόνατα… και θα κλάψουμε… κι όλα θα τα καταλάβουμε! Τότε όλα θα τα καταλάβουμε! …Θεέ μου, ελθέτω η Βασιλεία σου!» (Φιόντορ Ντοστογιέβσκη, Έγκλημα και τιμωρία, έκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ,2009, σ. 30-31). Μήπως ανήκουμε κι εμείς στους σώφρονες δίκαιους που θα βγάλουν άδικο τον Θεό;

Ο Άγιος Χαράλαμπος και η φοβερή πανούκλα που θέριζε αλύπητα τον κόσμο στην Κάλυμνο

Ακουστά είχαν για το θαύμα του Αγίου «Χαλάραμπου» οι Καλύμνιοι και ιδιαίτερα οι Χωριανοί, κάτοικοι της ενορίας του. Ψηλά στο ύψωμα της Κοκχαλαρζάς1, στα βορειοδυτικά της Χώρας είναι χτισμένος ο Ιερός Ναός του Αγίου και γύρω του, περιστερώνες κάτασπροι και λουλακένιοι, τα παραδοσιακά χαμόσπιτα των ενοριτών του, όπου το «γώμα (δώμα) του ενός είναι αυλή του άλλου και… ένας σούλουνας (υδρορροή) τα χωρίζει!» Και οι ενορίτες του; λεβεντοσφουγγαράδες, μερακλήδες και γλετζέδες κι απλοί ξωμάχοι της στεριάς και της θάλασσας Γνώριζαν, σαν σε παραμύθι, από διηγήσεις των παλιάδων (γιαγιάδων) τους, πως εκεί στα 1840 έπεσε στο νησί «θανατικό», η φοβερή πανούκλα που θέριζε αλύπητα τον κόσμο. Η παράδοση αναφέρει πως την αρρώστια την έφερε από την Αλεξάνδρεια με τα εμπορεύματά του ένα καΐκι, κάποιου Λελέκη, γι αυτό και ονομάστηκε το «θανατικό του Λελέκη». Κι ήταν πολλά τα θανατικά και οι νεκροί θαβόταν πρόχειρα με μπόλικο ασβέστη στα χωράφια όπως όπως! Τρομαγμένοι οι κάτοικοι της Χώρας σκόρπισαν στις εξοχές, στα μικρονήσια για να γλυτώσουν κι ο τόπος ερήμωσε από ανθρώπους. Όμως ο Άγιος Χαράλαμπος, κυνήγησε το «θανατικό», το «πάτησε» εκεί στην Πλατζιόστρατα 2 και το εξόντωσε. Πλημμυρισμένοι από χαρά και ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο οι δύστυχοι ως τότε Καλύμνιοι λαμπροστολίστηκαν, έβαλαν τα γιορτινά τους «Ως λάμπει ο Άγιος, λάμπουνε τ’ άστρα // λάμπουν στη χάρη του και τα φουστάνια τ’ άσπρα. » και πήγανε στην εκκλησία του Αγίου για να δοξολογήσουν το σωτήρα τους. Από τότε υπάρχει το έθιμο στη γιορτή του να τον τιμούν οι Καλυμνιοπούλες ντυμένες στα πολύχρωμα καβάδια και στα όλο χάρη και δωρική λιτότητα Καλύμνικα φουστάνια τους. Και στηνόταν στην αυλή λαμπρός χορός κυκλωτικός, με την ψυχή ν’ αναγαλλιάζει ως τα ουράνια .

Η γλώσσα μας είναι η Μνήμη! Είναι Ιστορία!

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα για να περιγράψει την Ελένη χρησιμοποιεί λέξεις που την χαρακτηρίζουν ως καλλίκομον, καλλιπάρηον, λευκώλενον, τανύπεπλον! Η γιαγιά μου ήταν ορφανή κι αγράμματη. Σκληραγωγημενη γυναίκα, βουνίσια, με τραχιά χέρια και σφιχτοδεμένη μπόλια στο κεφάλι της. Μπόλια, σκέπη, μαντήλα! Όταν με έβλεπε μ' αγκάλιαζε και μ' έλεγε "καλώς το γραμμένο μ'" Γραμμένο σημαίνει όμορφο! Δεν ήξερε ούτε σαν όνομα τον Όμηρο, τον Σολωμό, τον Παπαδιαμάντη. Ήξερε όμως ότι κάπου είναι γραμμένες πολλές λέξεις για να περιγράψουν την ομορφιά. Κι ας μην τις είχε διαβάσει ποτέ της. Κι εκείνο το "γραμμένο" έκρυβε μέσα του τις προαιωνιες γραμμένες λέξεις για την ομορφιά! Η παράδοση έντυσε με φορεσιά την γλώσσα μας και την διαιώνισε. Η παράδοση με τα τραγούδια της, τα έθιμα, τις φορεσιές και τους χορούς βοήθησε τους Έλληνες να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά, σε περιόδους μαύρες για τον Ελληνισμό, τις λέξεις εκείνες που κάνουν την γλώσσα μας μνημείο στον χρόνο. Τα ήθη και η παράδοση βοήθησαν τους κλέφτες και τους αρματολους να σώσουν τον Παρθενώνα. Δεν έχει σημασία αν ήξεραν τον Περικλή Ήξεραν, γνώριζαν, ένοιωθαν ότι αυτό ήταν το προγονικό τους σπίτι, το σπίτι του παππού τους κι έπρεπε να σωθεί με κάθε θυσία. Η γλώσσα μας είναι η Μνήμη! Είναι Ιστορία! Είναι η Ιστορία του ανθρώπινου γένους! Είναι οι φτωχές κουβέντες της γιαγιάς μας με το βαθύ νόημα στα νανουρίσματα και στα παραμύθια της!

Όταν ένας λαός είναι μπερδεμένος, καλό είναι να κοιτάζει τους Αγίους του, τους Ήρωές του,

Όταν ένας λαός είναι μπερδεμένος, καλό είναι να κοιτάζει τους Αγίους του, τους Ήρωές του, τους προπάτορές του, για να βρει τη διάκριση που πρέπει να τον χαρακτηρίζει. Δόξα Τω Θεώ η Ελλάδα δεν τσιγκουνεύεται στους Αγίους και στους Ήρωες. Είναι τόσο σπάταλη. ώστε να έχει απαντήσεις για όλα τα θέματα. Δεν υπάρχει καλύτερο σημείο αναφοράς από την οικογένεια του Νικηταρά Αυτή η σπουδαία οικογένεια μέσα στις προσφορές της στο Γένος έδωσε έναν Άγιο, τον Νεομάρτυρα Άγιο Ιωάννη Τουρκολέκα. (όπου μικρό παιδί αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και τον σκότωσαν οι Τούρκοι αφού, πρώτα, μπροστά στα μάτια του, σκότωσαν τον πατέρα του) και τον αδελφό του Αγίου, τον τεράστιο Ήρωά μας τον Νικηταρά, όπου όπως προαναφέρθηκε, είχε χάσει πατέρα και μικρό αδελφό από τους Τούρκους. Ο Νικηταράς ανήκει στους σπουδαιότερους Πατέρες του Νεοελληνικού Κράτους. Θεωρώ ότι θα προσβάλω αυτόν που διαβάζει αυτό το κείμενο αν κάτσω και γράψω τις αρετές αυτού του σπουδαίου Ορθόδοξου Χριστιανού, Έλληνα Πατριώτη, Ανιδιοτελή Πολεμιστή γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει Έλληνας που δεν τις γνωρίζει. Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. ο ανιψιός του μέγιστου Κολοκοτρώνη, εκτός όλων των άλλων μαχών που πρωταγωνίστησε εναντίον Τούρκων και Τουρκαλβανών, πρωτοστάτησε και στην ιστορική μάχη των Δερβενακίων -Σφαγή του Δράμαλη. Μετά την μάχη ο Νικηταράς παρέμεινε στο πεδίο της μάχης. Εκεί εντόπισε έναν τραυματισμένο εχθρό Τουρκαλβανό . Ο Αλβανός είπε στον Νικηταρά να τον σκοτώσει. Ο Νικηταράς, όμως, του απάντησε το εκπληκτικό! : «Να σε σκοτώσω; Για τζελάτη (δήμιο) με πήρες; Κάνε κουράγιο. Θα πασχίσω να γλυτώσεις. Θασε πάω στο ταμπούρι μας, που έχουμε γιατρό, να σε γιάνει.» Τον έβαλε στην πλάτη του και τον πήγαινε στο ελληνικό στρατόπεδο για να τον κάνει καλά. Ο τραυματίας στον ώμο του Νικηταρά δεν ήξερε, ποιος τον κουβαλούσε, μέχρι ν’ ακούσει τους Έλληνες να τον χαιρετούν. Ο Νικηταράς ένιωσε το άγγιγμα από ένα μαχαίρι στο λαιμό του και γυρίζει και λέει: ¨Απιστε, γώ πασχίζω νά σοϋ γλυτώσω τη ζωή καί σύ θέλεις νά μέ σκοτώσης;;¨ Ο τραυματίας συγκινημένος απολογήθηκε δείχνοντας μια τούφα από τα μαλλιά του Νικηταρά: “Όχι, καπετάνιε. Λίγα μαλλιά έκοψα απ’ το κεφάλι σου... Να τα. Τα έκοψα καπετάνιε, , για να έχω θυμητάρι από την αφεντιά σου... Αν ζήσω, γκόλφι μου (φυλαχτό) θα τα κάνω... Να θυμάμαι ολοζωής κείνον πού με γλύτωσε. Κι αν γίνω καλά και πάω στον τόπο μου, βάζω όρκο να μην ξαναπιάσω ντουφέκι για να βαρέσω τούς γκιαούρηδες¨. Ο Νικηταράς πήγε στον Γιατράκο τον τραυματία, αλλά αυτός δεν τα κατάφερε και μετά από λίγες ώρες πέθανε. Πριν φύγει έδωσε την τούφα από τα μαλλιά στον Γιατράκο και του διηγήθηκε το περιστατικό. Οι Έλληνες γλύπτες οι αδελφοί Φυτάλη έκαναν ένα γλυπτό που αναπαριστά το περιστατικό. Ο Νικηταράς είχε διάκριση και ήξερε πότε έπρεπε να ήταν Στρατιώτης και πότε Καλός Σαμαρείτης! Δεν χρειάζεται τώρα με τον σεισμό στην Τουρκία να χωριστούμε (για άλλη μία φορά) σε δύο στρατόπεδα. Στους φανατικούς και των δύο μεριών βλέπω έναν φαρισαϊκό διαγωνισμό για το ποιος είναι ο πιο καλούλης ανώτερος συγχωρητικός άνθρωπος ή για το ποιος είναι ο πιο ζηλωτής αποδοτικός σούπερ πατριώτης. Αν φύγει ο εγωισμός από τη μέση, πρώτον θα καταλάβουμε ότι η διαφωνία δεν σημαίνει παρεξήγηση και δεύτερον, όπως μας έδειξε ο ΠΑΤΕΡΑΣ μας ο Νικηταράς, στη Ρωμιοσύνη αυτά τα δύο όχι απλώς δεν συγκρούονται, αλλά το ένα συμπληρώνει το άλλο! Εξάλλου ο εχθρός του εχθρού μου δεν σημαίνει ότι είναι και δικός μου φίλος… Ο σεισμός δεν πιάνεται φίλος κανενός. Στο δευτερόλεπτο μπορεί να γίνει σεισμός και στην Ελλάδα. Ο Θεός ν’ αναπαύσει όλες τις ψυχούλες που έφυγαν από τον σεισμό, στην Τουρκία και στη Συρία, να σώσει τους παγιδευμένους, τους τραυματίες και να παρηγορήσει τους δικούς τους ανθρώπους. Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα καί πᾶσαν χώραν ἀπό ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου. Η Αγάπη του Θεού είναι άπειρη και δεν υπάρχει καλύτερη εμπιστοσύνη προς Αυτήν από το να την παρακαλούμε για όλους και για όλα. Δεν αποδεχόμαστε οτιδήποτε κάνει κακό στην Πατρίδας μας αλλά και οτιδήποτε κάνει κακό στην Πίστη μας και στην πορεία μας προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο Ρωμιός αγωνίστηκε και Υπέρ Πίστεως και Υπέρ Πατρίδος. Αυτήν τη σκυτάλη παραλάβαμε, αυτήν πρέπει να παραδώσουμε. Στην φωτογραφία ο Νικηταράς κουβαλάει τον εχθρό του. Και μέγιστος Πατριώτης και Καλός Σαμαρείτης.

Ζητείται έλεος... και για τη Συρία.

Η πολύπαθη Συρία, με τους πολλούς χριστιανούς κι εκεί, έχει υποστεί περίπου το 30% της καταστροφής του σεισμού, απ΄όσα μπορούμε να ξέρουμε ως τώρα. Δυστυχώς, δεν ακούγεται πολύ αυτό και η βοήθεια που στέλνεται στη Συρία είναι ελάχιστη. Προσφέρθηκαν να στείλουν ανθρωπιστική βοήθεια στην Τουρκια 45 χώρες, σε αντίθεση με την Συρία που έλαβε βοήθεια μόνο από 6 χώρες, την Κίνα, τη Ρωσία, τον Λίβανο, την Αλγερία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τώρα στέλνει και το Ισραήλ, παρ' όλο που δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις. Το κομμάτι της Συρίας που χτυπήθηκε, είναι κατειλημμένο από τους αντάρτες. Ως αντίποινα, οι δυτικές χώρες κυρίως, έχουν σταματήσει διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία και δεν αναγνωρίζουν την κυβέρνηση του Ασάντ. Η Συρία είναι μια χώρα ηρωισμού και αντίστασης, που πολλά χρόνια τώρα την χτυπάνε με κάθε τρόπο, αλλά αντέχει. Αυτά με πολύ λίγα και περιληπτικά λόγια, σίγουρα ένας γεωστρατηγικός αναλυτής, θα μπορεί να μας πει πολλές περισσότερες λεπτομέρειες για την περιοχή. Ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν διαμαρτυρηθεί έντονα και κάνουν εκκλήσεις προς τη διεθνή κοινότητα να χαλαρώσουν τα αυστηρά μέτρα και να στείλουν και στη Συρία βοήθεια, καθώς σχεδόν τα μισά θύματα βρίσκονται εκεί. Η φωτο είναι από τη Συρία. Μία γυναίκα γέννησε το μωράκι της κάτω από τα χαλάσματα. Μόλις την βρήκαν οι διασώστες, η μητέρα ξεψύχησε, το μωράκι το έσωσαν. Σαν να περίμενε η μάνα να σώσει το παιδί της και μετά να παραδώσει την ψυχή της. Συγκλονιστικό, όπως και να το σκεφτείς. Να το ξαναπώ, ο Θεός να φυλάει από την κακιά ώρα, που έλεγε κι η γιαγιά μου. Σήμερα όλοι αυτοί, αύριο εμείς.

Δαιμονικοί καιροί ἀνταριάζουν καί λυσσομανοῦν ὁλόγυρά μας...

Πραγματικά συγκινητικά (σέ βαθμό ἀνατριχίλας) ὅσα εἶπε ὁ ἐκ Κολομβίας Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Τιμόθεος, πού βρέθηκε πρόσφατα στήν Ἀθήνα. Ἐμβαθύνοντας ὅμως ἔστω καί λίγο στήν οὐσία τῶν λεγομένων καί ἄν ἀναλογιστεῖς ὅτι αὐτά εἰπώθηκαν πρός ἕνα ἐκκλησίασμα καί ἕνα λαό μή ἐχόντων πλέον ὦτα ἀκούειν (λόγοις μέν «Ἑλλήνων», ἔργοις δέ - στή συντριπτική τους πλειονότητα - ἀφελληνισμένων πιά, ἐκμαυλισμένων καί ἀκατήχητων μαζῶν), δέν γίνεται νά μή σέ καταλαμβάνει θλίψη καί ὀδύνη. Προσωπικά μάλιστα μοῦ ἦρθαν στό μυαλό κάποια πολύ χαρακτηριστικά ἁγιογραφικά χωρία. Ἐν πρώτοις, θυμήθηκα τήν προτροπή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου πρός τούς Φαρισαίους: «ποιήσατε καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. 3, 8-9). Ὅπερ μεθερμηνευόμενον θά μποροῦσε καί νά ἀποδοθεῖ σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση γιά ἐμᾶς σήμερα ὡς ἑξῆς: μήν ἐπαναπαύεστε λέγοντας ὅτι εἶστε Ἕλληνες, κάτοικοι δηλαδή ἁγιοτόκου καί λαμπερῆς πατρίδας, ἀπόγονοι ἡρώων καί ἁγίων, γιατί ὁ Θεός μπορεῖ καί ἀπό τίς πέτρες νά βγάλει Ἕλληνες. Ἕλληνες στήν οὐσία καί ὄχι στό ὄνομα. Καί νά πάρει ἀπό ἐσᾶς τή χάρη Του ὁ Θεός καί νά τή δώσει σέ ἄλλους «Ἕλληνες», πού θά ποιοῦν τό θέλημά Του, ὅπως τήν πῆρε τότε ἀπό τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Τό ἴδιο ἄλλωστε ἀναφέρεται καί σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ Κατά Ματθαῖον (21, 40-43): «ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος», λέει ὁ Χριστός, «τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις (σ.σ. πού ἀρνοῦνταν ἐπίμονα νά μετανοήσουν καί δολοφόνησαν ὅλους τούς ἀπεσταλμένους Του καί ἐν τέλει καί τόν ἴδιο τόν Υἱό Του); Λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν». Καί τούς ἀπάντησε καί πάλι ὁ Χριστός πώς «διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς». Κάτι δέ παρόμοιο τονίζει καί σέ ἄλλη περίπτωση, ἐγκωμιάζοντας τήν πίστη τοῦ Ρωμαίου ἐκατόνταρχου στήν Καπερναούμ: «ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 8, 10-12). Ἄς ἀναλογιστοῦμε λοιπόν ὅλα τά παραπάνω, μαζί μέ τήν τρομερή ἐκείνη φράση τοῦ Κολομβιανοῦ ἐπισκόπου ὅτι «ὅλοι ἐμεῖς κοιτάζουμε πρός τήν Ἑλλάδα, δέν ξέρω ὅμως πρός τά ποῦ κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες». Ξέρει πολύ καλά βεβαίως, ἀλλά δέν τό ξεστόμισε ἀπό διακριτική εὐγένεια. Ἐμεῖς ὅμως μποροῦμε νά τό ποῦμε ἄνευ περιστροφῶν τό ποῦ ἀκριβῶς κοιτᾶμε: πρός τά βάθη τῆς ἀβύσσου. Ἐπί αἰῶνες αἰώνων ὁ Ἑλληνισμός εἶχε γίνει τό ὄχημα τῆς Θείας Χάριτος καί τό ὄργανο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου. Τώρα πού βουλιάξαμε στήν παρακμή, τή διαφθορά καί τήν ἀποστασία, τώρα πού Τόν προδώσαμε καί Τόν σταυρώνουμε καθημερινά, μέχρι πότε θά μᾶς κρατᾶ τό λαμπρό πνευματικό παρελθόν μας, ὁ ποτισμένος μέ αἷμα καί σπαρμένος μέ ἅγια λείψανα τόπος μας, ἡ μεσιτεία καί οἱ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας; Καί μέχρι πότε ἐπίσης θά μᾶς κρατοῦν καί κάποιες σύγχρονες ἁγιασμένες μορφές καί οἱ ἐν ζωῇ ἀγωνιζόμενες εὐλογημένες ψυχές πού ἀναμφίβολα ὑπάρχουν (γιά νά μή γινόμαστε ἀφοριστικοί), ἀλλά δείχνουν τόσο λίγες μέσα στό βρωμερό σκοτάδι τοῦ βούρκου καί τῆς διαστροφῆς γύρω μας; Μέ λίγα λόγια, μέχρι πότε θά ἔχουμε «ἀσυλία»; Δαιμονικοί καιροί ἀνταριάζουν καί λυσσομανοῦν ὁλόγυρά μας καί ἐμεῖς - γυμνοί, ἐλεεινοί καί πανάθλιοι - κρεμόμαστε κυριολεκτικά ἀπό μία κλωστή. Ἡ μόνη μας ἐλπίδα εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ μετάνοια εἶναι ὁ μόνος δρόμος μπροστά μας. Καί τό νά ποιήσουμε «καρπόν ἄξιον τῆς μετανοίας» ἡ συνέχεια τοῦ μονόδρομου. Γιατί (καί πάλι θά θυμηθῶ τό Κατά Ματθαῖον) «ἤδη καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Νά δώσει ὁ φιλεύσπλαχνος Θεός νά μήν τό ζήσουμε ὡς λαός αὐτό. Τοὐλάχιστον ὄχι στήν ἔνταση καί τήν ἔκταση πού αὐτή τή στιγμή φαίνεται δυστυχῶς ὅτι μᾶς ἀξίζει... ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΔΑΠΕΡΓΟΛΑΣ

ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ-Αγάπη κόντρα στην απαξίωση

Ἀνοίγει τὸ Τριῴδιο. Μὲ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου ξεκινάει ὁ μεγαλύτερος ἑορτολογικὸς κύκλος τοῦ χρόνου. Ὁ κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν πρὶν καὶ μετὰ τὸ Πάσχα. Ἕνα εὐλογημένο πανέμορφο ταξίδι στοὺς πνευματικοὺς ἁγίους τόπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Μιὰ ὁδοιπορία ἀπὸ τὴν Ἱεριχὼ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ τὸν τόπο τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας στὴ χώρα τῶν ζώντων. Ἀπὸ τὸν Σταυρὸ στὴν Ἀνάσταση. Ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Ἀκούοντας στὴν πασίγνωστη παραβολὴ τὴν ἀπόρριψη τοῦ Φαρισαίου, ἀναρωτιέται κανείς: Τί ἦταν τὸ τόσο κακὸ ἐπάνω του, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ ἀποστρέψει τὸ βλέμμα του ἀπὸ αὐτόν; Ἦταν γεμάτος ἀρετές. Καὶ θά ’ταν ἀδύνατο νὰ μὴν καυχιέται καθόλου γι’ αὐτές. Νὰ μὴν εἶναι καὶ λίγο ναρκισσιστής. Ἀλήθεια, ποιὸς θὰ μποροῦσε, κρίνοντας εἰλικρινὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν ἔχει κάποια δόση ἀπ’ τὸ «καλὸ» αὐτό; Ἀκόμα κι ἂν δὲν ἔχει τὰ χαρίσματα τοῦ Φαρισαίου; Μεγάλο κακὸ ἡ καύχηση, ἀλλὰ ἡ συντριπτικὴ πτώση τοῦ Φαρισαίου ἄρχισε, ὅταν στράφηκε πρὸς τὸν Τελώνη. Καὶ εἶπε τὰ ἀνεπίτρε πτα ἐκεῖνα λόγια: Δὲν εἶμαι σὰν αὐτὸν ἐδῶ! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὄχι ἁπλῶς κατέκρινε, ἀλλὰ ἐξουδένωσε, διαπόμπευσε καὶ ἐξευτέλισε τὸν ἀδελφό του. Σὲ ὅλα τὰ πράγματα ὑπάρχουν διαβαθμίσεις. Καὶ λένε οἱ ἅγιοι ὅτι ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ καταλαλιά, ἄλλο ἡ κατάκριση καὶ ἄλλο ἡ ἐξουδένωση. Τί σημαίνουν αὐτά; Καταλαλιὰ εἶναι νὰ πεῖς: «Τὰ μάθατε; Ὁ τάδε εἶπε ψέματα, ὀργίστηκε, πόρνευσε» κ. λ. π., ἔκανε τέλος πάντων ὁποιαδήποτε ἁμαρτία. Μιλώντας μὲ ἐμπάθεια ἐναντίον κάποιου, λέγοντας μὲ εὐχαρίστηση τὰ ἁμαρτήματά του, καταλαλεῖς. Κατάκριση εἶναι νὰ προχωρήσεις ἕνα βῆμα παραπέρα. Νὰ πεῖς: «Ὁ τάδε εἶναι ψεύτης, ὀργίλος, πόρνος» κ. λ. π. Εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὸ νὰ λές, ὅτι κάποιος εἶπε ψέματα ἢ ὀργίστηκε, καὶ ἄλλο νὰ λὲς ὅτι εἶναι ψεύτης ἢ ὀργίλος. Καὶ ἀπὸ μία του πράξη νὰ βγάζεις συμπέρασμα γιὰ ὅλη του τὴ ζωή, γιὰ ὅλη του τὴν ἐσωτερικὴ διάθεση. Ἐξουδένωση τώρα εἶναι ἕνα ἀκόμα βῆμα παραπέρα. Νὰ ἐκμηδενίσεις, νὰ ἐξευτελίσεις, νὰ ἀποστραφεῖς, νὰ σιχαθεῖς τὸν ἄλλον σὰν κάτι ἀηδιαστικό. Ἡ ἐξουδένωση εἶναι πολὺ χειρότερη καὶ πολὺ κατα στρεπτικότερη ἀπὸ τὴν κατάκριση. Αὐτὸ σημαίνει ἔλλειψη ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν. Δὲν σκέφτεται τὸ κακό, ὅλα τὰ σκε πάζει (Α’ Πέτρ. 4, 8. Α΄ Κορ. 13, 5-7). Δὲν βλέπουν οἱ ἅγιοι τὰ ἁμαρτήματα; Καὶ ὅμως τὰ σκεπάζουν. Μισεῖ τὴν ἁμαρτία κανεὶς περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἁγίους; Καὶ ὅμως οἱ ἅγιοι «οὐ μισοῦσι τὸν ἁμαρτάνοντα». Δὲν τὸν κατακρίνουν, δὲν τὸν ἀποστρέφονται, ἀλλὰ συμπάσχουν, νουθετοῦν, παρηγοροῦν, τὸν θεραπεύουν σὰν μέλος ποὺ ἀσθενεῖ, κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν σώσουν. Ποτὲ δὲν τὸν ἀπαξιώνουν. Ὅταν κάποτε πῆγαν ταραγμένοι οἱ μοναχοὶ καὶ εἶπαν στὸν ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ: «Ἔλα, ἀββᾶ, νὰ δεῖς, ὁ τάδε ἀδελφὸς ἔχει γυναίκα στὸ κελί του», πόση εὐσπλαχνία, πόση ἀγάπη ἔδειξε ἡ ἁγία ἐκείνη ψυχή! Ἐπειδὴ κατάλαβε ὅτι ὁ ἀδελφὸς εἶχε κρύψει τὴ γυναίκα κάτω ἀπὸ ἕνα μεγάλο πιθάρι, πῆγε καὶ κάθισε ἀπὸ πάνω του καὶ τοὺς εἶπε νὰ ψάξουν ὅλο τὸ κελί. Καὶ ἀφοῦ δὲν βρῆκαν τίποτε, τοὺς λέγει: «Σὲ καλό σας! Ἀναστατώσατε τὸν κόσμο! Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσει»! Τοὺς ἔδειξε ἔτσι νὰ μὴ δέχονται εὔκολα κατηγορίες ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Ἀλλὰ σωφρόνισε καὶ τὸν ἀδελφό. Ἀφοῦ σκέπασε τὴν ἁμαρτία του, τὸν διόρθωσε μόλις ἔφυγαν οἱ ἄλλοι, χωρὶς νὰ τὸν προσβάλει καθόλου. Τοῦ κράτησε τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπε μόνο: «Πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου, ἀδελφέ!» Ἡ ἀγάπη τοῦ γέροντα ἔφερε ἀμέσως σὲ συναίσθηση καὶ κατάνυξη τὸν ἀδελφό. π . Δημητρίου Μπόκου ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Ο Αγωνιστής που δεν πέθανε ποτέ...

Eίχε γίνει επαναστάτης από μικρό παιδί... από τότε που εκείνος ο Τούρκος τον είχε χαστουκίσει, όταν πιτσιρικάς έσερνε το κάρο με τα ξύλα στους δρόμους της Τριπολιτσάς. Από εκείνη τη στιγμή είχε ορκιστεί ότι άλλο τέτοιο εξευτελισμό δε θα δεχόταν... και ότι δε θα ξαναπατούσε εκεί, σαν σκλάβος. Έφυγε από τον τόπο του και πήρε τα βουνά. 15 χρονών ήταν, όταν έγινε αρματολός και δεν έπαψε ποτέ να νοιώθει αρματολός μέχρι τα γεράματά του. πέρασε όλη τη νιότη του ως επικηρυγμένος, ένας αντάρτης των βουνών κι ένας κουρσάρος. Οι politically correct προεστοί δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να τον συλλάβουν και να απολαύσουν τα οφέλη από το Σουλτάνο... δεν είχαν ενδοιασμό, μα συνάμα δεν είχαν δύναμη: δεν ήταν μόνο ότι τούτος ο αρματολός δεν ήταν εύκολο να δαμαστεί. ήταν και που ο λαός αγαπά τους αρματολούς και συχαίνεται τους προύχοντες: προστατεύει όποιον πολεμά και συχαίνεται όποιον προσκυνά... κι έτσι ο νεαρός Κολοκοτρώνης δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των προυχόντων, δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των κατακτητών. Κράτησε την υπόσχεσή που 'χε δώσει στον εαυτό του και έζησε ελεύθερος στα βουνά σαν παράνομος, μέχρι που αξιώθηκε να ζήσει ελεύθερος και στο σπίτι του ως πολίτης... και φρόντισε να ίδιος να ελευθερώσει την Τριπολιτσά, για να μη φάει άλλο παιδί χαστούκι από τον κατακτητή... Για όλα αυτά η πατρίδα τον τίμησε με μια καταδίκη σε θάνατο! Η κατηγορία ήταν ότι ο άνθρωπος που είχε πολεμήσει τους Οθωμανούς κατακτητές, τώρα πολεμούσε τους Βαυαρούς... δεν κατάλαβε αυτή η πατρίδα ότι ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει πρόβλημα με την εθνικότητα του κατακτητή... με την κατάκτηση έχει πρόβλημα κι σ' αυτήν αντιστέκεται... μόνο δύο άνθρωποι κατάλαβαν την ύβρη της καταδίκης και αρνήθηκαν να την υπογράψουν... 4 Φεβρουαρίου ήταν όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γέρος και ταλαιπωρημένος, κάλεσε τα παιδιά του στο σπίτι όπου ζούσε με την Μαργαρίτα Βελισσάρη. Τους αποχαιρέτησε και τους έδωσε το κληροδότημα για το οποίο είχε παλέψει σ' όλη του τη ζωή: τη συμβουλή να παραμείνουν μονοιασμένοι και ελεύθεροι... μετά ως αληθινός επαναστάτης ξέφυγε από τα δεσμά της φθοράς... κι εκείνη η πατρίδα που τον είχε προδώσει, τίμησε στο τέλος τον αγώνα του με έναν συμβολισμό: ο Κολοκοτρώνης κηδεύτηκε έχοντας την τουρκική σημαία κάτω από τα τσαρούχια του... γιατί από τα 15 χρόνια από εκείνο το χαστούκι, ο Γέρος του Μοριά δεν είχε δεχτεί άλλο λάβαρο πάνω του εκτός από αυτό της καρδιάς του...

.Αλήθεια, τί είναι ετούτο το «μαζί» που στοιχειώνει πάντα τα όνειρά μας;

Στο φως του ήλιου όλα παίρνουν χρώμα,τα μάτια κοιτούν διαφορετικά,στολίζονται με εικόνες που γλυκαίνουν την ψυχή. Και από την άλλη είναι το αγέρι,αυτό το απαλό χάδι που παίρνει μακριά την θλίψη, σαν λιτανεία ιερή που ξορκίζει το κακό. Ακόμα και τότε που οι δοκιμασίες ξεπουπουλιάζουν την ελπίδα χρειάζεται να καταλάβεις ότι αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να βγάλεις ξανά φτερά, πιο δυνατά, πιο όμορφα, πιο μεγάλα. Αυτό το αίσθημα ότι τίποτα ακόμα δεν χάθηκε. Τα πάντα να σου μιλούν, να προσπαθήσεις ξανά,να σκίσεις τα τελεσίγραφα της απελπισίας. Και τότε νιώθεις εκείνο το ρίγος να διαπερνά την θύμησή σου,για όλους εκείνους που δεν θέλεις να ξεχάσεις,που αγάπησες βαθιά και θέλεις να ξαναζούσες έστω μια στιγμή μαζί τους. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα κοίταγμα, μια κουβέντα... Αλήθεια, τί είναι ετούτο το «μαζί» που στοιχειώνει πάντα τα όνειρά μας; Μήπως είναι το νόημα αυτής της ζωής; Μήπως είναι του ανεκπλήρωτου ο γλυκόπικρος σταυρός; Μήπως είναι της αγάπης μας ο καημός; Και μια φωνή σου ψιθυρίζει την αλήθεια σου,για να μην ενδώσεις στις πλάνες του "εγώ". Και τα δακρυσμένα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά. Έκαψε η αλμύρα όλες εκείνες τις ψευδαισθήσεις.Είδες και γεύτηκες της νύχτας την μοναξιά.Είδες όμως και την αυγή· τον ήλιο που ενώνει ουρανό και γη. Εάν δεις φωτιά, μην σκεφτείς τις στάχτες.Δες κάτι καινούργιο να ανασταίνεται. Όπως μετά τον σταυρό ήρθε η λύτρωση.Και μέσα από έναν τάφο βγήκε η ζωή...