ΘAYMATOYPΓIKH EΠEMBAΣH THΣ ΓEPONTIΣΣAΣ ΓAΛAKTIAΣ

Ονομάζομαι… Είμαι 39 ετών, κάτοικος… Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης! Είμαι έγγαμος με… παιδιά. Τυγχάνω βαριά καρδιοπαθής από 17 ετών. Η ζημιά ήταν παρεπόμενο ιογενές της νόσου κοξάκι. Πέρασα επτά οξείες και πολύ επώδυνες μυοκαρδίτιδες. Κινδύνευσα πλειστάκις… Νοσηλεύθηκα με αφόρητους πόνους. Η ζωή για μένα ήταν ελλειπής και μαρτυρική. Όλα περιορισμένα και πολύ περισσότερο η δυνατότητα αγροτικής εργασίας. Η τελευταία επώδυνη μυοκαρδίτιδα ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Στο νοσοκομείο είχα δίπλα μου την μητέρα μου. Ήταν αυτή που ξενύχτησε την Γερόντισσα Γαλακτία το τελευταίο βράδυ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου πριν την βάλουν στην μονάδα κόβιντ. Ένα μεσημέρι στην τελευταία κρίση που αντιμετώπισα, η μητέρα μου επικαλέσθηκε θερμά την Οσία Γερόντισσα. Εμφανίσθηκε πάραυτα ντυμένη σαν γιατρός στα κατάλευκα από άνωθεν έως κάτω… Άνοιξε το στέρνο μου και μετά την καρδιά μου στα δύο! Κάλεσε την μητέρα μου να παρακολουθεί. Η μητέρα μου ήταν σαν υπνωτισμένη. Της έδειξε τις σοβαρές βλάβες σε όλα τα σημεία. «Κοίταξε εδώ, κοίταξε χάλια» της έλεγε, καθάρισε τις φλέβες η «γιατρός» Γερόντισσα με ένα μυστηριώδες λεπτό αντικείμενο που κρατούσε. Οι αρτηρίες από μαύρες γίνονταν λευκές! Είδε η μάνα μου αγγεία σαν τα λεπτά καλώδια των κινητών τηλεφώνων. Εξήγησε στη μητέρα μου ότι το μικρόβιο κατέβηκε και φώλιασε στην καρδιά από το αυτί! Πυώδης ωτίτιδα προφανώς από τον ιό κοξάκι που κατέβηκε στην καρδιά. Έδειξε την αρτηρία μέσω της οποίας κατέβηκε! Αφού τελείωσε την επέμβαση, είπε η Γερόντισσα: «Τώρα όλα εντάξει»! Έφθιαξε το μυοκάρδιο, σκούπισε με ολόκληρη την παλάμη της την καρδιά μου! Αμέσως η καρδιά απέκτησε ένα πολύ ζωηρό χρώμα! Κοίταξε έντονα τη μητέρα μου και εξαφανίσθηκε! Η μητέρα μου πετάχτηκε από την θέση της με μια ακατάπαυστη καρδιακή δοξολογία! "Ζούσα Παράδεισο" είπε και μας περιέγραψε την εμπειρία. Συνήλθε και ήρθε δίπλα στο κρεβάτι μου. Με βρήκε να κοιμάμαι. Άρχισε να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που έζησε… Αμέσως ήρθε ενδιάθετη φωνή μέσα στην καρδιά της. Την γέμισε ειρήνη και κατάνυξη. Η φωνή έλεγε: «Το χρόνιο πρόβλημα του παιδιού σου αποκαταστάθηκε σήμερα από εμένα»! Εγώ κοιμόμουν γυρισμένος στο πλάι. Όταν ξύπνησα μου διηγήθηκε η μητέρα μου όσα έζησε. Της έδειξα πάνω σε χάρτη την ανατομία της καρδιάς. Της ήταν όλα γνώριμα. Μας έδειξε όλα τα σημεία που είχα το πρόβλημα και που παρενέβη η Γερόντισσα. Απόρησαν και οι γιατροί. Πόσα άραγε δάκρυα ευγνωμοσύνης να της προσφέρω για την ελευθερία που μου χάρισε και πόσα ευχαριστώ να της πω; Το δημοσιεύω για δύο λόγους: - Την ελεημοσύνη που εμείς δίνουμε πρέπει να την κρύβουμε για να την ξέρει μόνο ο Θεός. Την ευεργεσία που λαμβάνομε όμως, πρέπει να την φωνάζουμε για να την μάθει όλος ο κόσμος! Ειδικά όταν προέρχεται από Αγίους, γιατί έτσι τονώνεται η πίστη των ανθρώπων και δοξάζεται ο Θεός! - Έπειτα μπορεί και άλλοι άνθρωποι να έχουν παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μου. Τους δίνω με το δημοσίευμά μου μια παρώθηση, να επικαλεσθούν και εκείνοι την Οσία Γερόντισσα και να έχουν ανάλογο αποτέλεσμα. Ο μακροχρόνιος πόνος με έχει ευαισθητοποιήσει και ενδιαφέρομαι κάπως εντονότερα για τα παρόμοια προβλήματα άλλων αδελφών! Η Γερόντισσα είναι η ίδια για όλους μας. Αρκεί να υπάρχει πίστη και προσευχή. Την ευχή της να’ χουμε! Έκτοτε η βελτίωση θεαματική! Για να καταλήξω, πριν από λίγες ημέρες 19 Οκτωβρίου 2023 ο καρδιολόγος που με παρακολουθεί 20 χρόνια, (κορυφαίος επιστήμονας ειδικά στους υπερήχους) μετά από ενδελεχή εξέταση, απεφάνθη ενώπιον και του αδελφού μου με έκπληξη: «Δεν ξέρω τι γίνεται εδώ! Δεν βρίσκω το παραμικρό εύρημα από τις παλαιές αλλοιώσεις και όλα τα δείγματα της δύσκολης ασθένειας που είχες! Έχουμε πλήρη ίαση!!! Μπορείς να κάνεις όποια εργασία θέλεις! Δεν χρειάζεσαι ούτε αγωγή»! Ο αδελφός μου κι εγώ αναλυθήκαμε σε δάκρυα! Ξέρετε τι σημαίνει να είμαι μια ολόκληρη ζωή υποδουλωμένος σε ένα οξύ πρόβλημα που μου στερούσε τη δυνατότητα να ανταποκρίνομαι και στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις έναντι της οικογενείας μου! Με την σύζυγό μου πήγα στον τάφο της γιαγιούλας μας για να ευχαριστήσουμε θερμά! Η μάνα μου θα παραγγείλει την εικόνα της όπως την είδε! Αρχίατρο! Υ.Γ.: Αυτός που έζησε το θαύμα, μας το απέστειλε με πληρότητα στοιχείων. Τα αποκρύπτουμε για να μην θέσουμε σε ενοχλητική διαδικασία εκ μέρους κάποιων αναγνωστών τον ίδιο και την οικογένειά του. Έχει συμβεί αυτό στο παρελθόν και τώρα είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί… Δεν τα δημοσιεύουμε για να ενοχλούνται όσοι τα υπογράφουν αλλά για να εμπνέονται οι άνθρωποι στον αγώνα τους, για να προστρέχουν και άλλοι πονεμένοι στην Οσία Γερόντισσα και να δοξάζεται ο Θεός!!!

Αντίσταση στην παρακμή...

Πλέον τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι έχει καταντήσει λασπώδης και ψεύτικη η ανθρώπινη ζωή και κοινωνία. Και, δυστυχώς, οι περισσότεροι κοντεύουμε να θεωρούμε φυσιολογική αυτή την εξέλιξη! Λες και ο συνάνθρωπος είναι σκουλήκι, που τον πατάμε, γιατί μας ενοχλεί η ύπαρξή του, λες και είμαστε κουτοί και μας παραμυθιάζουν, λες και έχουν σκληρύνει τόσο πολύ οι καρδιές, που πλέον κανένας δεν υπολογίζει το αναφαίρετο δικαίωμα του άλλου στη ζωή, λες και είναι ασταμάτητη η θυελλώδης τρικυμία στο βυθό των ψυχών. Όπως, πολύ σοφά είπε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, "υπάρχει πάρα πολύ πόνος στην κοινωνία. Χρειάζεται περισσότερη στοργή, χρειάζονται περισσότερες πρωτοβουλίες αγάπης. Αυτή είναι η δική μας αντίσταση στην παρακμή". Και πρόσθεσε: "Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές ανάγκες, αλλά έχουμε την τάση να περιγράφουμε τις ανάγκες, να στεναχωριόμαστε για τις ανάγκες, να παραπονούμαστε για τις ανάγκες, ενώ η σωστή αντιμετώπιση είναι να παίρνουμε πρωτοβουλίες, να πρωταγωνιστούμε σε καλά έργα". Και κατέληξε: "Μάθε, αν η ζωή σου θέλεις να είναι γεμάτη καρπούς, να παίρνεις τέτοιες πρωτοβουλίες, όχι απλώς εκφράζοντας μερικές ιδέες, αλλά πραγματοποιώντας συγκεκριμένα καλά έργα". Και σκεφτήκαμε τα όσα συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία, που είναι πλήρως απογοητευτικά και δημιουργούν μεγάλο σκεπτικισμό. Η κοινωνία υποφέρει και έχει ανάγκη από στηρίγματα. Και στηρίγματα είναι τα καλά έργα, σε αντίσταση προς το κακό κάθε μορφής, που σπάει ρεκόρ στην εποχή μας. Δεν υπάρχει πειστική απάντηση σ’ αυτόν τον αχαλίνωτο παραλογισμό, που ζούμε μόνο θλίψη αναδύεται πάνω από παρανοϊκές καταστάσεις και συμπεριφορές. Και μόνο ροκανισμένες ψυχές τρεμοσβήνουν... Φανερώνεται, και είναι πολύ ανησυχητικό, και δεν το γράφουμε με πνεύμα απαισιοδοξίας, αλλά διαπιστωτικά και ενθαρρυντικά για να αλλάξει κάτι, ότι ξεθωριάζει το θεμέλιο της κοινωνίας μας, μέσα στο οποίο ζούμε, και από το οποίο εξαρτάται η ευτυχία μας, η ασφάλειά μας και η ποιότητα της ζωής μας. Έτσι ο λόγος για μια επιτυχημένη θεμελίωση της κοινωνίας μας παίρνει αποκαλυπτικό, μαζί και υπαρξιακό χαρακτήρα, με τεράστιες προεκτάσεις σε όλες τις πτυχές του είναι μας. Το ερώτημα αναπηδά αμείλικτο: Ποιο θεμέλιο έχει σήμερα η ελληνική κοινωνία μας; Ποιες είναι οι ηθικές βάσεις, αρχές και αξίες της; Κάθε απροκατάληπτος παρατηρητής διαπιστώνει ότι κυριαρχεί πάνω στο θέμα μια πραγματική σύγχυση, ένα μωσαϊκό αντιλήψεων, απόψεων και θεωριών. Στη σημερινή Ελλάδα φαίνεται να ισχύει μια ρηχή, επιπόλαιη και σαθρή θεμελίωση, που, αν δεν ενισχυθεί με ριζικές παρεμβάσεις, η αποτροπή της εκτεταμένης ξεθεμελίωσης θα είναι δύσκολη αν όχι ακατόρθωτη. Κρίνεται, από όποια άποψη και να το δει κανείς, αναγκαίο, με τις τόσες τραυματικές εμπειρίες, που έχουμε συσσωρεύσει ως κοινωνία, να συσπειρωθούμε πιο πολύ και με ρεαλιστική αντίληψη να προστατεύσουμε και να περιστοιχίσουμε τον κόσμο μας και τη ζωή μας. Και να σταθούμε με άγρυπνη ευθύνη και δύναμη στην κραυγή της αγωνίας, στο κοινωνικό και ατομικό δράμα, ακολουθώντας το δρόμο της επίγνωσης… π. Ηλίας Μάκος

Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης της Δράμας προβλέπει τον πόλεμο

Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης έκλαιγε συνεχώς.Του είπαν: «Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». Κι όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: «Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο». Για τον Γέροντα [τον όσιο Γεώργιο (Καρσλίδη) της Δράμας], ο πόλεμος που ξέσπασε δεν ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός. Πολλοί χωρικοί αναφέρουν ότι το είχε προείδει και τους είχε προειδοποιήσει εμμέσως. Η Συμέλα Σπυριδοπούλου, που μαζί με μία φίλη της είχαν επισκεφθεί τον Γέροντα μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, τον άκουσε να λέει: «Σήμερα ο Άι-Γιάννης κίνησε για τον πόλεμο». Αυτή όμως δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του και σε πέντε μέρες το είχαν ήδη ξεχάσει. Την πέμπτη μέρα, ενώ η Συμέλα σκάλιζε έξω στον κήπο, ήρθε ο Γέροντας, κάθησε κοντά της κι άρχισαν να συζητούν. Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν μία δυνατή ευωδία, όχι όμως από θυμίαμα. Το καλύτερο άρωμα να χρησιμοποιούσες τέτοια ευωδία δεν θα έβγαινε! Μοσχοβολούσε ο τόπος! Τη ρώτησε τότε ο Γέροντας: – Συμέλα, αγροίκησες [κατάλαβες] τίποτα; – Ναι, Γέροντα του είπε εκείνη. Μα τι όμορφη ευωδία είναι αυτή; – Δεν πας τότε της λέει ως το μοναστήρι [την Ι.Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, στους Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας], να δεις τι συμβαίνει; – Δεν πάω μόνη μου. Φοβάμαι… Αν πας εσύ, θα ’ρθω κι εγώ του είπε. Ξεκίνησαν και οι δύο μαζί. Όταν έφθασαν, αντίκρυσαν την εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας να είναι βουτηγμένη στο μύρο! Συγκινήθηκε ο Γέροντας και βούρκωσε. Πήρε το βαμβάκι, ο σκούπισε το μύρο και το έδωσε στη Συμέλα για ευλογία. Μετά πήρε ένα βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει και τότε μόνο σταμάτησε το μύρο να τρέχει. Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου. Σε όλη τη διάρκειά του έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας και ο Γέροντας αναστενάζοντας έλεγε: «Γιαβρούμ, πώς να μην κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν»; Ο μπαρμπα-Θόδωρος, που έμενε μαζί του, διηγείται ότι λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα του πολέμου τον άκουγε να κλαίει με λυγμούς κάθε βράδυ στο κελλί του. Σηκώθηκε μια νύχτα στενοχωρημένος να δει τι του συνέβαινε και να τον παρηγορήσει· τον βρήκε καθισμένο στο κρεβάτι του να κλαίει. Τον ρώτησε τότε: – Γέροντα, γιατί παίρνετε τόσο σοβαρά τα βάσανα που σας εξιστορεί ο κόσμος και κάθεστε κάθε νύκτα και κλαίτε; Εκείνος τότε τον κοίταξε περίλυπος και του είπε: – Εσύ δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι έρχεται, παιδί μου… Ο Όσιος έβλεπε νοερώς τη φρίκη του πολέμου και τις επερχόμενες καταστροφές. Επί μία ολόκληρη εβδομάδα έκλαιγε γοερά και συνεχώς, με αποκορύφωμα την παραμονή του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ο κόσμος στενοχωριόταν να τον βλέπει σ’ αυτήν την κατάσταση και, συνάμα προβληματιζόταν. – Μα, τι συμβαίνει, Γέροντα; τον ρωτούσαν. Γιατί κλαίτε συνεχώς; Στο τέλος όμως της εβδομάδας, που κηρύχθηκε ο πόλεμος, κατάλαβαν πλέον τον λόγο… Μετά τη γενική επιστράτευση ο Γέροντας συγκέντρωσε τα γυναικόπαιδα κι έκανε λιτανεία γύρω από το χωριό. Περιφερόταν με ένα κονσερβοκούτι γεμάτο κάρβουνα και με αυτό θύμιαζε τα σύνορα του χωριού επικαλούμενος τη θεία προστασία. Όταν επέστρεψαν πίσω στο μοναστήρι, του ανακοίνωσε ότι η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο έφυγαν για να βοηθήσουν στο μέτωπο. Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων», έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας.

Η ''ανθρωποφάγος'' Τρεμπεσίνα .Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41

Η χιονισμένη κορυφή ,αυτή που κρύβεται μέσα στα σύννεφα ,είναι η ανθρωποφάγος Τρεμπεσίνα .Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41 .Χιονοθύελλα .Οι Χανιώτες του 14ου Συντάγματος της 5ης Μεραρχίας είναι στα πόδια του βουνού .Στην κορυφή οι Ιταλοί Αλπίνοι. Κάθετη η βουνοπλαγιά .Απαρτη. «Αδύνατον» αναφωνεί ο Νικόλαος Σπένδος ,ο Συνταγματάρχης ,στην εντολή «προχωρείτε!». Πώς να στείλεις τους στρατιώτες στη σίγουρη σφαγή;Πώς να ανεβάσεις 1500 παγωμένους στρατιώτες ακάλυπτους ,στην κάθετη ,κρυσταλωμένη βουνοπλαγιά ,εκεί που δεν γαντζώνει μήτε σίδερο και που τη γαζώνουν τα πολυβόλα ;Ναι είναι «Αδύνατον». «Εγώ παιδιά θα πάω .Κι όποιος θέλει έρχεται.Αμα παγώνουμε εμείς εδώ κάτω ,αυτοί εκεί πάνω θα χουν γίνει κούτσουρα» Τον λένε Ησίοδο. Ησίοδο Τσίγκο.Μικρασιάτης από τα Βουρλά.Το μόνο αγόρι της οικογένειας που γλίτωσε από τους Τσέτες ,χάρη σε ένα Τούρκο γείτονα που έκρυψε αυτόν και τη μάνα του σ ένα κάρο.Και βγήκαν στα Χανιά .Εκεί μεγάλωσε.Τώρα ,έφεδρος ανθυπολοχαγός ,ελλείψει μονίμων ,διοικεί τον 11ο Λόχο. «Λοιπόν ,εγώ πάω» -«μα κ Ανθυπολοχαγέ ο Συνταγματάρχης δεν το ξέρει!» «Θα του το πούμε άμα φτάσουμε»Τον ακολουθούν σαράντα.Ανεβαίνουν .Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν . Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα .Μα τους χτυπά πιο άγρια η θύελλα. Τους ξυλιάζει τα πόδια και τους αχρηστεύει τα δάχτυλα.Μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει. Ανεβαίνουν .Από τη μέση κι απάνω κάθε 50 μέτρα χάνουν κι έναν.Μα ανεβαίνουν . Φτάνουν στο 1924 ! Εφτά κι ένας ο ανθυπολοχαγός οχτώ… Τα ξυλιασμένα χέρια είναι αδύνατο να περάσουν ξιφολόγχη στα τουφέκια. Τις κραδαίνουν σα μαχαίρια και πέφτουν στα Ιταλικά αμπριά.Αδεια! Ψυχή ζώσα! Οι Ιταλοί φοβήθηκαν τον παγωμένο θάνατο και φύγαν!Κατέβηκαν χαμηλά να σωθούν μέχρι να κοπάσει ο δαίμονας. Κονσέρβες ,τσιγάρα , σοκολάτες όλα στη θέση τους .Τακτοποιημένα . Το ίδιο τα βαριά πολυβόλα και δυό –τρείς μικροί όλμοι. «Γυρίστε τα από την άλλη!» φωνάζει ο Ησίοδος. «Θα ρθούνε το πρωί!» Και έρχονται το πρωί που χει πάψει η θύελλα .Τραγουδώντας να ξαναπιάσουνε τα αμπριά τους… Και τους θερίζουνε τα δικά τους πολυβόλα! Οσοι ζούνε το βάζουνε τα πόδια ,να ειδοποιήσουν πως την κορφή την πιάσανε οι Ελληνες! Μα το ίδιο κάνει κι ο Τσίγκος .Φωνάζει στον γκρεμό ,όσοι από τους δικούς του δεν είναι παγωμένοι ,να μην ανέβουν .Να γυρίσουν στο Σύνταγμα .Να πουν πως θέλουμε ενισχύσεις στην κορυφή! Στο μεταξύ φαίνονται οι Ιταλοί στη βορεινή ρίζα .Δυό ολόκληρα Συντάγματα Αλπινιστών ανεβαίνουν να ξαναπάρουν το βουνό . Μα είναι αργά!Ο Παπαστεργίου ,ο Μέραρχος, έχει προλάβει να τους ανεβάσει όλους στο βουνο!Ολόκληρη τη Μεραρχία Κρήτης! Αριστερά οι Ρεθυμνιώτες του 44ου .Στο Κέντρο οι Χανιώτες του 14ου και δεξιά οι Καστρινοί κι οι Λασιθιώτες του 43ου. Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί .Ορμούν .Πιάνονται χέρι με χέρι οι Κρητικοί με τους Τυρολέζους και τα παιδιά από τα Απένινα. Γλυστρούν και πέφτουν αγκαλιασμένοι στις παγωμένες χαράδρες και στις τρύπες του βουνού.Κοντά δυο μέρες σκοτώνονται ,ώσπου το πράμα γίνεται ξεκάθαρο. Οι Κρητικοί πήραν την Τρεμπεσίνα!* *Την καταπληκτική αυτή φωτογραφία δεν την τράβηξε κάποιος πολεμικός ανταποκριτής .Δεν είναι φωτογραφία προπαγάνδας .Την τράβηξε μια νοσοκόμα του Ελληνικού Στρατού ,η Μαρία Χρουσάκη.Χάρη στον Βασίλη Χολέβα δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα. Είναι Ιταλοί αιχμάλωτοι ,πολλοί τραυματισμένοι ,με τους Ελληνες φρουρούς τους Στην κοιλάδα του Αώου.Στο βάθος η φονική Τρεμπεσίνα.

Z' ΛΟΥΚΑ-Η ΠΙΣΤΗ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ

Δύο μεγάλα μηνύματα δίνει ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους μέ τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ, μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν στήν Καπερναούμ. Τό πρῶτο εἶναι ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Ζωή καί δίνει τή ζωή, τόσο τή βιολογική ὅσο καί τήν κοινωνική, ἐνῶ τό δεύτερο εἶναι πώς ἡ πίστη εἶναι προϋπόθεση γιά τό θαῦμα καί ὄχι τό θαῦμα γιά τήν πίστη. Δώδεκα χρόνια Δώδεκα χρόνια μιά αἱμορροοῦσα γυναίκα ὑποφέρει. Πέρα ἀπό τόν σωματικό ρῦπο καί τήν ἐξάντληση ἀπό τήν αἱμορραγία, ἡ ἀσθένεια δέν τῆς ἐπιτρέπει νά κάνει παιδιά, δέν τῆς ἐπιτρέπει νά παντρευτεῖ, διότι τότε ἡ ὁ γάμος ἦταν ὁ μοναδικός σκοπός γιά νά ἔχει μιά γυναῖκα νόημα στή ζωή της. Ἡ γυναῖκα πλησιάζει τόν Χριστό μέ τήν συστολή ὅτι εἶναι γιά τόν νόμο καί τούς ἀνθρώπους ἀκάθαρτη. Καί τήν στιγμή πού ἀγγίζει τόν Χριστό, τό κράσπεδο τοῦ ἰματίου του, καί, μάλιστα, κρυφά, ἡ ζωή της ἀλλάζει. Μία στιγμή ἔπρακτης πίστης σβήνει δώδεκα χρόνια δοκιμασίας. Πλέον μπορεῖ νά συμμετέχει στήν κοινωνική ζωή κι αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός τήν καλεῖ δημόσια νά φανερωθεῖ. Ἡ πίστη δέν μᾶς ἀφήνει κρυμμένους, ἀλλά μᾶς δίνει τό θᾶρρος νά φανερώνουμε τό πρόσωπό μας καί τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους καί νά ξεκινοῦμε ἀπό τήν ἀρχή. Δώδεκα χρονῶν ἦταν καί τό κορίτσι τοῦ ἀρχισυνάγωγου Ἰαείρου. Πάνω πού θά ξεκινοῦσε ἡ δυνατότητά της, καθώς ἔμπαινε στήν ἐφηβεία, νά ζήσει στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς της, νά μπορέσει νά κάνει οἰκογένεια, μία ἀσθένεια τήν ὁδηγεῖ στόν βιολογικό τώρα θάνατο. Καί ὁ Χριστός θά μετρήσει τήν πίστη τῶν γονέων της καί θά τῆς δώσει τήν εὐκαιρία νά ζήσει καί μαζί της κι ἐκεῖνοι νά χαροῦν. Θά δείξει ἔτσι στούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτόν δέν νικιέται ἀπό τόν θάνατο. Καί ἡ πίστη στηρίζει καί ὅσους ἀγαπᾶ αὐτός πού πιστεύει.. Μέ τήν πίστη κάνουμε ἕνα μεγάλο δῶρο στούς συνανθρώπους μας: τόν Χριστό. Ἐναπόκεται σέ ἐκεῖνους ἄν θά τόν ἀποδεχθοῦν καί θά κάνουν μιά καινούργια ἀρχή στή ζωή τους. Ἡ πίστη πραγματοποιεῖ τό ἀδύνατο Ἀξίζει νά σταθοῦμε στήν φράση πού λέει ὁ Χριστός στούς γονεῖς καί στούς ἀνθρώπους πού περιτριγύριζαν τή νεκρή κοπέλα: «Μή κλαίετε . οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει» (Λουκ. 8, 52). Συχνά οἱ ἄνθρωποι κάνουμε τίς κρίσεις καί τίς ἐκτιμήσεις μας τόσο γιά τή ζωή μας ὅσο καί γιά τή σχέση μας μέ τόν Θεό μέ βάση τί βλέπουν οἱ αἰσθήσεις μας, μέ βάση τή λογική μας. Καί θεωρεῖται μεγάλο προτέρημα γιά κάποιον νά πατᾶ στά πόδια του καί νά εἶναι προσγειωμένος. Μάλιστα, σέ τομεῖς τῆς ζωῆς ὅπως ἡ πολιτική, ὅπως ἡ οἰκονομία, ὅπως ἡ παγκόσμια πορεία, τό νά βλέπει κανείς πρός τά ποῦ πηγαίνουν τά πράγματα, εἶναι ἀπαραίτητο προτέρημα. Τά δύο θαύματα πού ἐπιτελεῖ ὁ Χριστός μᾶς δείχνουν ὅτι τά πράγματα δέν εἶναι πάντοτε ἔτσι. Ὅτι δέν ἀρκοῦν ὁ ρεαλισμός καί τό αὐτονόητο, ὁ συμβιβασμός μέ τήν πραγματικότητα. Ὅτι ἄν ὑπάρχει ἡ πίστη στό Χριστό καί ἡ βεβαιότητα τῆς δικῆς του παρουσίας, τότε μπορεῖ ἀκόμη καί αὐτό πού φαντάζει ἀνέφικτο νά πραγματοποιηθεῖ. Γελοῦσαν καί κορόιδευαν οἱ λάτρεις τοῦ αὐτονόητου τήν παρότρυνση τοῦ Χριστοῦ. Κατάπληκτοι θά διαπιστώσουν ὅτι στό Χριστό ὅλα εἶναι δυνατά. Τήν ἴδια εἰρωνεία ἀντιμετώπισε ὁ Χριστός ὅταν ζήτησε νά μάθει ποιός τόν ἄγγιξε καί ἐξῆλθε δύναμη ἀπό αὐτόν στή θεραπεία τῆς αἱμορροούσας. Ἀκόμη καί ὁ Πέτρος καί οἱ μαθητές του, ἐπειδή ἔμεναν στό προφανές, στό λογικό, ἔσπευσαν νά τοῦ ποῦνε ὅτι τό ἐρώτημά του ἦταν ἀφελές. Ὁ Χριστός ὅμως γνώριζε καί γνωρίζει. Τόσο στά μικρά ὅσο καί στά μεγάλα της ζωῆς μας, ἄς ἐπαναφέρουμε στήν προτεραιότητα τῆς πορείας μας ὄχι μόνο τό ρεαλιστικό, τό προφανές, τό αὐτονόητο, ἀλλά καί τήν πίστη στό Χριστό. Αὐτή θά μᾶς δώσει ἐλπίδα στήν ἀπελπισία μας. Θά μᾶς κάνει νά ἐπιμείνουμε καί νά παλεύουμε. Θά μᾶς βοηθήσει νά μήν ἐγκαταλείψουμε τήν προσπάθειά μας. Νά στηριχτοῦμε σ’ ἐκεῖνον, γιά νά ἔρθει στή ζωή μας αὐτό πού μοιάζει ἀδύνατο, ἀλλά ἄν εἶναι πρός ὄφελός μας, ὁ Χριστός θά μᾶς τό δώσει!

Ενοριακό Αρχονταρίκι με τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο | ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2023

Γολιάθ καί Λυαίος

Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος ἔδωσε τήν «εὐχή» του στό Νέστορα, καί ὁ Νέστορας φόνευσε τόν Λυαῖο. Μά εἶναι δυνατό ἕνας Ἅγιος νά δίνει μιά τέτοια «εὐχή»; Τό Λυαῖο δέν τόν σκότωσε ὁ Νέστορας, ἀλλά ὁ Θεός μέσα ἀπό τό Νέστορα, καί ὁ Θεός δέν ὑπόκειται σέ νόμους, ὅ,τι κάνει εἶναι πάντα ἀγαθό καί ἅγιο. Ἡ συγκεκριμένη περίπτωση ἔχει σχέση μέ τό Δαβίδ, πού σκότωσε τό Γολιάθ. Ὁ Γολιάθ ἦταν γίγαντας, εἶχε ὕψος κάπου τρία (!) μέτρα (Α΄Βασιλ. 17:4), καί ἦταν εἰδωλολάτρης, Φιλισταῖος. Πρωί-βράδυ, ἐπί σαράντα μέρες (Α’ Βασ. 17:16),προκαλοῦσε τούς Ἰσραηλῖτες, νά ἀναμετρηθοῦν μαζί του, γιά νά τούς ἀποδείξει ὅτι οἱ δικοί του θεοί ἦταν οἱ ἀληθινοί θεοί, ἀλλά κανένας δέν τολμοῦσε. Ὁ Θεός γιά νά ξευτελίσει τήν πίστη τοῦ Γολιάθ καί νά ἐνδυναμώσει τήν πίστη τῶν Ἰσραηλιτῶν, διάλεξε τό μικρόσωμο καί καχεκτικό Δαβίδ νά ἀναμετρηθεῖ μέ τό Γολιάθ! Ὁ Δαβίδ ντύθηκε τήν εἰδική στολή τοῦ «παλαιστοῦ», ἀλλά τ' ἄρβυλα τόν δυσκόλευαν, καί καθ'ὁδόν τά πέταξε! (Α΄Βασιλ. 17 39). Εἶχε ἤδη τήν «πληροφορία» ἀπό τό Θεό, ὅτι, μέ τή δύναμή Του, θά νικήσει τό Γολιάθ, καί τό δήλωσε ὁδεύοντας πρός τό Γολιάθ: «Ὅλοι οἱ λαοί θά μάθουν ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός βρίσκεται στόν Ἰσραηλητικό λαό» ( Α' Βασ. 17:46). Ἔβγαλε μιά πέτρα ἀπό τόν τορβᾶ του, καί μέ ὅση δύναμη διέθετε, τήν ἐκσφεντόνισε στό Γολιάθ, τρύπησε (!) τό κράνος τοῦ Γολιάθ, καί ὁ Γολιάθ ἔπεσε στή γῆ ἀναίσθητος. (Α' Βασ. 17:50-51). Τόσο εὔκολα ὁ μικρόσωμος Δαβίδ νίκησε τό γίγαντα Γολιάθ! Ἦταν νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐνάντια στούς ψεύτικους θεούς, πού πίστευε ὁ Γολιάθ. Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τό Νέστορα. Στή Θεσσαλονίκη γινόταν ὁ ἀγώνας τῆς «μονομαχίας». Θεωρεῖτο νικητής, ὅποιος σκότωνε τόν ἀντίπαλό του. Στό ἀγώνισμα συμμετεῖχε καί ὁ μέχρι τότε ἀνίκητος Λυαῖος. Ὄντας μέσα στό στάδιο, προκαλοῦσε πάλι καί πάλι τούς χριστιανούς: «Ἐγώ θά σᾶς δείξω ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός». Ὁ Νέστορας, ἕνα εἰκοσάχρονο παλικάρι, ἔφυγε ἀπό τό στάδιο, πῆγε στή φυλακή, πῆρε τήν εὐχή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μπῆκε στόν ἀγωνιστικό χῶρο, πάλεψε, καί, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, θανάτωσε τό Λυαῖο, ἐνδυναμώνοντας τή πίστη τῶν φοβισμένων χριστιανῶν. Ἦταν θάνατος τῆς εἰδωλολατρίας. Νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. «Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος». ΠΗΓΗ Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος-Προσκυνητής στις 26.10.23 Δεν υπάρχουν σχόλια: Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis! Μοιραστείτε το στο Twitter Μοιραστείτε το στο Facebook Κοινοποίηση στο Pinterest Ετικέτες αγιοι και εκκλησια, αγιότητα Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», πού πρέπει νά τόν νικήσουμε Ἤμουν πέντε χρονῶν παιδὶ στὸ χωριό μου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 καὶ χτύπησαν οἱ καμπάνες. ―Μάνα, λέω, γιατί χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες; Δακρυσμένη ἡ μητέρα μου λέει: ―Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. ―Ποιό θαῦμα; ―Πήραμε τὴ Θεσσαλονίκη τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα τῆς μνήμης του!… Τί ἦταν ἡ Τουρκία μὲ τὴν Ἑλλάδα; Ἕνας Λυαῖος μὲ ἕνα Νέστορα. Καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Λυαῖος νικήθηκε. Καὶ ὅταν μπήκανε μέσα στὴν πόλι τὰ στρατεύματά μας, ἐψάλη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δοξολογία καὶ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Νά τὸ θαῦμα. Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἔχει πάντα ἕναν ἄλλο πόλεμο, πιὸ ἰσχυρό. Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», ποὺ πρέπει νὰ τὸν νικήσουμε. Εἶναι τὰ πάθη μας... Εἶναι ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ἐκδίκησι, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλοδοξία, ὅλα τὰ κακά. Ἐμπρός λοιπόν! Ἂν νικηθοῦν τὰ πάθη, αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ἡ πραγματικὴ «ἀλλαγὴ» ποὺ ζητοῦν πολλοί... Ἀληθινὴ ἀλλαγὴ ἕνας καὶ μόνο μπορεῖ νὰ φέρῃ· ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος...

Άγιος Δημήτριος - Το υπάκουο τέκνο της εκκλησίας

Η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, αλλά και η ανά την Οικουμένην Εκκλησία του Χριστού από την πρώτη στιγμή στάθηκε εκστατική μπροστά στην άθληση του μιμητού του Χριστού αγίου Δημητρίου. Και σ’ όλους τους μετέπειτα χρόνους μέχρι σήμερα παρουσίασε στον λαό από κάθε πλευρά το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου. Έλαβε όμως πρόνοια να τονίσει ότι ο άγιος δεν άθλησε απλώς, αλλά άθλησε νομίμως, δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, στην υπακοή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και κανόνισε να αναγινώσκεται κατά την ημέρα της εορτής του η αποστολική περικοπή που περιέχει τα λόγια: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση» (Β’ Τιμ. 2:5). Πρωτίστως υπακοή στο θέλημα του Θεού σημαίνει να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία και να έχη κοινωνία με τον Θεό, όπως ζει η Εκκλησία και παραδίδει αυτή την αλήθεια. Έπειτα, υπακοή είναι να ζήσει κανείς σύμφωνα με την παράδοση που ήδη δέχθηκε. Αυτό συνιστά μαρτύριο. Η πραγματική κοπή του θελήματός μας μέσα στην Εκκλησία είναι όντως μαρτύριο. Αλλά και πολλές φορές, για να μείνει κανείς πιστός στην υπακοή του στον Χριστό, πρέπει να μαρτυρήσει όχι μόνο το μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και το σωματικό μαρτύριο. Ο άγιος Δημήτριος απεδείχθη υπάκουο τέκνο της Εκκλησίας και με τις δύο σημασίες. Όταν ο άγιος Νέστωρ ορμά μέσα στο στάδιο εναντίον του Λυαίου, λέγει: «Ο Θεός Δημητρίου, βοήθει μοι». Δεν λέγει απλώς: «Θεέ μου, βοήθησέ με», αλλά «Θεέ του Δημητρίου, βοήθησέ με». Έχει συνείδηση ότι ο Θεός που του φανέρωσε, που του απεκάλυψε ο άγιος Δημήτριος είναι ο αληθινός Θεός. Δεν πιστεύει απλώς σε κάποιο Θεό, αλλά στον Θεό που πιστεύει ο άγιος Δημήτριος, στον Θεό που πιστεύει η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, όλη η Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο Θεός που ο άγιος Δημήτριος ευρήκε μέσα στην Εκκλησία, είναι ο Θεός που είχαν οι Απόστολοι, είναι ο Θεός που αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού· είναι ο αληθινός Θεός. Ο άγιος Δημήτριος σε καμιά περίπτωση δεν θα έφθανε στην αγιότητα που έφθασε, αν δεν εύρισκε τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία και δεν πίστευε στον Χριστό κατά την παράδοση της Εκκλησίας. Αυτό το δέσιμο με την Παράδοση της Εκκλησίας, αυτή η υπακοή στην Παράδοση της Εκκλησίας έβαλε όλους τους αγίους και τον άγιο Δημήτριο στον δρόμο της αγιότητος. Αυτή η αποδοχή της Παραδόσεως της Εκκλησίας και η ανεπιφύλακτη υπακοή σ’ αυτήν την Παράδοση ανέδειξε τον άγιο Δημήτριο μεγαλομάρτυρα και μιμητή του Χριστού. Ποιο ήταν το κύριο έργο του Χριστού; Η υπακοή στο θέλημα του ουρανίου Πατρός. Πρέπει να δεχθούμε χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι ο άγιος Δημήτριος, που ήταν μιμητής του Χριστού σε όλα, θα πρέπει να ήταν τέλειος μιμητής του Χριστού πρωτίστως και κυρίως στο θέμα της υπακοής. Η υπακοή αυτή είναι εκείνη που τον έκανε, από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον Χριστό, να Τον ακολουθήσει ανεπιφύλακτα και με φλογερή αγάπη, έτσι που τίποτε δεν επηρέασε έκτοτε τη ζωή του. Εγκατέλειψε για τον Χριστό και γονείς και πλούτη και αξιώματα και κοσμική ζωή και νεότητα και χαρές και ηδονές του κόσμου τούτου. Δεν αμφιταλαντεύθηκε καθόλου. Δεν έδειξε την ελάχιστη επιφύλαξη. Δεν ανέβαλε για αργότερα την πλήρη αφοσίωσή του στον Χριστό. Αγνός, καθαρός, παρθένος, γεμάτος αγάπη και πόθο για τον Χριστό όρμησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο μαρτύριο, όταν ήλθε η ώρα, και αξιώθηκε να λογχευθεί και αυτός στην πλευρά, όπως και ο Κύριος, και ανεδείχθη Μυροβλύτης, για να μένει η αγνή και καθαρή ζωή του και το χριστομίμητο μαρτύριό του μαρτυρία εις τους αιώνας. Μνήμη αγίου ίσον μίμησις αγίου. Και ημείς ας μιμηθούμε τον Μεγαλομάρτυρα και πολιούχο μας άγιο Δημήτριο. Ας τον μιμηθούμε σ’ όλα, αρχίζοντας από εκείνο που άρχισε και αυτός: Από την υπακοή στον Χριστό δια της Εκκλησίας. Απ’ την υπακοή στο θέλημα του ουρανίου Πατέρα που οδήγησε τον Χριστό στην δόξα, που οδήγησε τον μιμητή του Χριστού άγιο Δημήτριο στην δόξα, που θα οδηγήσει και εμάς τους μιμητάς του μιμητού του Χριστού, αγίου Δημητρίου, στην ουράνια δόξα.

"ΚΆΤΩ ΤΑ ΞΕΡΆ ΣΑΣ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ...."

ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να είσαι ή να μην είσαι ομοφυλόφιλος και υποχρέωση δική μου και του κράτους να σε υπερασπιστούμε από αθέμιτες παρεμβάσεις στην προσωπική και ιδιωτική σου ζωή, από δυσμενείς διακρίσεις και ρατσιστικές συμπεριφορές. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να συζείς με όσες, όσους, όποιες και όποιους θέλεις και θέλουν, με την προϋπόθεση ότι όλες και όλοι αυτοί είναι ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΜΕ ΣΩΑΣ ΤΑΣ ΦΡΕΝΑΣ και συναινούν εθελοντικώς. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ επίσης να αισθάνεσαι έρωτα, αγάπη και στοργή για ένα θάμνο, ένα χαλί, μια προβατίνα ή μια γουρούνα, μια κερασιά, δύο ταβέρνες, τρία λεωφορεία, μία σκύλα, ένα καγκουρό και δύο γάτους. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να συμμετέχεις και να διοργανώνεις ομαδικές συνάξεις ενηλίκων, προς αναζήτηση πασών των συγκινήσεων και να ανιχνεύεις και να ανιχνεύεσαι και βεβαίως να πειραματίζεσαι κάθε πιθανού τρόπου σαρκικής ηδονής. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να θεωρείς ως φυσιολογική κάθε επιλογή σου, κάθε ατύχημα ή παρέκκλιση ή απόκλιση της φύσης, κάθε ανωμαλία και κάθε βίτσιο σου που δεν στρέφεται εναντίον ζώων ανηλίκων και ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να μας θεωρείς εμάς τους υπόλοιπους σαν φασίστες, ομοφοβικούς, ρατσιστές, εθνικιστές, οπισθοδρομικούς, αντιδημοκράτες, ταλιμπάν, μεσαιωνικούς και ότι άλλον χαρακτηρισμό εμπνευστείς. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να γράφεις και να λες και να προπαγανδίζεις ότι θέλεις, όπου θέλεις και σε όποιους θέλουν να σε διαβάζουν και να σε ακούν. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να θεωρείς σαν τέχνη και θέατρο ανθρώπους να συνουσιάζονται δημοσίως, να κοπρίζουν δημοσίως, να κοπρολαγνίζονται, να χοροπηδούν ημίγυμνοι και να πάλλονται τα ψεύτικα πέη τους. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να νομίζεις ότι είσαι άνδρας εγκλωβισμένος στο σώμα γυναίκας ή γυναίκα εγκλωβισμένη στο σώμα άνδρα. Να ζητήσεις στήριξη από το κράτος για να απεγκλωβιστείς, να απελευθερωθείς και να βρεις το βιολογικό σου φύλο. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να είσαι περήφανος και να πηγαίνεις στις παρελάσεις περηφάνιας και να αλλάξεις το φύλο σου όσες φορές θέλεις. Με ή χωρίς ιατρικές επεμβάσεις. ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΟΥ να βαφτίζεις και να εμφανίζεις για τον εαυτόν σου και τους ομοίους σου, ως πηγή πνευματικής και καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας τα πάθη σου και άπαντες τους τρόπους που εσύ κι αυτοί ηδονίζονται. ΔΙΚΑΊΩΜΆ ΣΟΥ επίσης είναι να βρίζεις, να λοιδορείς, να κουτουλάς τους τοίχους, να χτυπάς τα πόδια σου κάτω, να σχίζεις τα ρούχα σου, να τραβάς τα βιζιά σου, να βάλλεις τα βρακιά σου πάνω στα κάγκελα και να βγάζεις αφρούς από το στόμα σου με την γλώσσα έξω. ΔΙΚΑΊΩΜΆ ΣΟΥ ακόμα το να πιστεύεις ότι δύο μαντράχαλοι με εφτά οκάδες μούσια ή δύο "μπάρμπυ" μπορούν να γεννήσουν και να συνεισφέρουν στην διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους ΌΜΩΣ ... ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ να απαιτείς να σε καθιερώσουμε και ως πρότυπο και παράδειγμα για τα δικά μας παιδιά. ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ να επιδιώκεις να επιφέρεις την αμφισβήτηση στο κάθε παιδί για το φύλο του. Να διασαλεύεις τον ψυχικό και πνευματικό του κόσμο. Να σκοτώνεις την αθωότητά του και να δηλητηριάζεις την ψυχή του με τις απόψεις σου. ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ να θέλεις κι από πάνω να αρπάζεις τα ανήλικα παιδιά των άλλων μέσω υιοθεσίας, που αυτοί οι άλλοι είναι και η συντριπτική πλειονοψηφία. ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ να εκμαυλίζεις, να εκφυλίζεις και εξ απαλών ονύχων να προωθείς, να διαφημίζεις, να επιβραβεύεις μέσα στην αθωότητα και την παιδικότητά τους την ομοφυλοφιλία. ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ να θέλεις να έχεις λόγο για την θρησκευτική πίστη των παιδιών μας, την ηθική τους συγκρότηση, την μόρφωσή τους, την αυτοπεποίθησή τους, την αξιοπρέπειά τους, την ασφάλεια και την ισορροπία τους. Ψυχική, πνευματική, σωματική. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαχειριστεί τον εαυτό του, όπως θέλει και να διαθέσει το σώμα του κατά το δοκούν. Τα παιδιά όμως είναι άλλο κεφάλαιο και ευαίσθητο δεδομένο. Όλοι αυτοί, που λένε το αντίθετο, από φόβο, μήπως τους πούνε ομοφοβικούς και ρατσιστές είναι απλά αξιολύπητοι... Σε λίγο θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε από παιδιά... Προειδοποιούμε λοιπόν τους υπεύθυνους προς πάσα κατεύθυνση, ότι ούτε πόντο δεν θα κάνουμε πίσω στον αγώνα για τα παιδιά μας, ώστε να μην επιτρέψουμε την ανίερη "σεξουαλική αγωγή" που σκέφτονται να φέρουν στα σχολεία μας. (Ανώνυμος εκπαιδευτικός)

Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει αποτέλεσμα την συγχώρεση τότε "εις μάτην εκοπιάσαμεν"

Χρόνια πολλά μέσα στην Εκκλησία.Νηστείες, αγρυπνίες, επισκέψεις σε μοναστήρια,συζητήσεις με γέροντες, παρακολούθηση ομιλιών... Ποιο το αποτέλεσμα;Μετά από τόσα χρόνια...τί; Τηρούμε τον Νόμο.Ε και; Αυτό είναι χριστιανική ζωή; Ο νόμος; Ξέρουμε για τον Χριστό, αυτό είναι όλο;Ξέρουμε ιερείς, αρχιερείς, γέροντες και γερόντισσες,αυτά μας καθιστούν καλούς χριστιανούς; Σαν να έχουμε πολλά μουσικά όργανα αλλά δεν παίζουμε κανένα! Καμία μελωδία δεν ακούγεται στην ζωή μας κανένα τραγούδι. Καμαρώνουμε που κατέχουμε μουσικά όργανα αλλά από την άλλη δεν παράγουμε μουσική. Είναι αυτές οι παύσεις της σκληροκαρδίας μας.Καμία νότα ανοχής, πραότητας, συγχωρετικότητας,αδελφοσύνης, ομόνοιας, αλληλοπεριχώρησης. Νηστευτές, μα χορτάτοι από το είδωλό μας.Αγρυπνούντες, μα κοιμισμένοι μέσα στους λογισμούς.Εκκλησιαζόμενοι, μα με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα. Χρεωμένοι, μα χωρίς ίχνος συναίσθησης του χρέους μας.Χριστιανοί, μα χωρίς Χριστό. Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό;Ίσως. Πρέπει να δω την ζωή μου. Να την δω μέσα από τον Χριστό, μέσα από τους Αγίους και όχι μέσα από την εμπάθειά μου. Όλοι μιλούμε για αδικία.Για την αδικία που έχουμε υποστεί από τους άλλους. Για τα χρέη που έχουνε οι άλλοι σε εμάς. Κι όμως, ξεχνούμε τα δικά μας χρέη σε όλους, στον Θεό, στην γυναίκα ή στον άνδρα, στο παιδί μας, στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους μαθητές μας, στους συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, στα αφεντικά μας, στον πνευματικό μας, στους ιερείς μας... Το μεγαλύτερο χρέος μας,η μεγαλύτερη αδικία μας είναι ότι παρουσιάζουμε τον χριστιανισμό που ζούμε ως μία θεάρεστη ζωή ενώ στην ουσία είναι μία πνευματική αποστασία. "... άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών..." Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει αποτέλεσμα την συγχώρεση τότε "εις μάτην εκοπιάσαμεν". Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει άρωμα σταυρού, εάν δεν έχει την αρχοντιά της θυσίας, εάν δεν έχει την χαρά της εκούσιας ήττας για χάρη της αγάπης τότε η ασκητική μας έχει αποτύχει και η καθαρή ζωή μας όζει όπως εκείνη του Φαρισαίου…

Η Γερόντισσα Αναστασία της Ι.Μονής "Κυρά των Αγγέλων" Κερκύρας

Η Γερόντισσα Αναστασία, η τελευταία κτίτωρ και ανακαινιστής της Μονής της Κυράς, εγεννήθη το έτος 1910 εις τον συνοικισμό Βλαχάτικα του χωρίου Αγίων Θεοδώρων Λευκίμμης. Η Αναστασία όταν ήταν δέκα ετών διαβαίνουσα από την κατεστραμμένη Εκκλησία της Κυράς, αφού έκαμε το σημείο του Τιμίου Σταύρου άκουσε μία γλυκεία γυναικεία φωνή, η οποία ερχόταν από το κωδωνοστάσιο του ναού να της λέγη: «Είναι κρίμα ο οίκος μου να είναι έρημος. Εσύ τέκνον μου εκλήθης διά να φτιάξης την Εκκλησίαν και την Μονήν Μου». Εις τα δεκατέσσαρά της χρόνια εμφορουμένη από θειο πόθο γι' ολοκληρωτική αφιέρωσι στον Χριστό η Αναστασία εγκαταλείπει την πατρική της οικία και εγκαταβιοί στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου εις τα Μελίκια Λευκίμμης όπου και ενδύεται το ράσο. Εκεί αποδύεται σε αυστηρούς ασκητικούς αγώνας, ενθυμουμένη πάντοτε την εντολή της Παναγίας. Με υπομονή, προσευχή και πνευματική πρόοδο περνούν 9 χρόνια έως ότου καταρτισθή στην μοναχική ζωή πλήρως. Το έτος 1933, με την ευλογία της Μονής της μετανοίας της, αποχωρεί από τον Άγιο Νικόλαο και εγκαθίσταται οριστικά στην Κυρά. Τα πάντα γύρω της μαρτυρούν την εγκατάλειψι και αδιαφορία. Οι τοίχοι του ναού είναι γκρεμισμένοι. Στον χώρο του ναού φύονται αγριοσυκιές. Επάνω στην Αγία Τράπεζα ευρίσκει ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι, το οποίο εχρησιμοποιείτο ως κανδήλα. Κοιμάται αρχικώς στο ύπαιθρο έως ότου εγκατασταθή στο μοναδικό κελλί το οποίο έκτισαν ειδικά γι' αυτήν οι συγγενείς της. Η ασκητική πρακτική της Γεροντίσσης Νηστεύει υπέρ μέτρον. Κάνει συχνότατα τριήμερα [αποχής από το φαγητό]. Εσθίει μία φορά την ημέρα μετά την δύσι του ηλίου. Συνήθως άρτον εξηραμμένον άνευ ελαίου ακόμη και τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές. Ποτέ της δεν χορταίνει το φαγητό της ακόμη κι αν αυτό είναι ολίγα νερόβραστα αγριολάχανα. Από την αδιάκοπη νηστεία παθαίνει θυρεοειδή και αβιταμίνωσι. Η υγεία της κλονίζεται κι όμως η αγάπη του Χριστού φλογίζει το είναι της. Κατά την μαρτυρία της υποτακτικής της μοναχής Αναστασίας Καστρινού, το σώμα της ήταν ένα ξύλο τετυλιγμένο στα ράσα. Στον λαιμό της έφερε μία τεράστια κοίλη σε μέγεθος πορτοκαλιού εξαιτίας του θυρεοειδούς. Ουδέποτε έκαμε παράπονο για την ασθένεια της ούτε και επισκέφθηκε ιατρό για να υποβληθή στην αναγκαία εγχείρησι ή να της χορήγηση φάρμακα. Ένας ιατρός προσπάθησε να την εξετάση και εκείνη τον επετίμησε λέγουσα: «Κοίταξε να αλλάξης την ζωήν σου διότι είσαι βουτηγμένος εις την αμαρτίαν». Υπέφερε φρικτούς πόνους Η Γερόντισσα είχε στο ένα της πόδι πληγωθεί από κτύπημα τσεκουριού κατά την διάρκεια αγροτικών εργασιών. Ποτέ της δεν επεσκέφθη ιατρό γι' αυτό τον λόγον. Προσευχόταν και η πίστις της τής έδιδε αντοχή στους πόνους. Μοναδικό της φάρμακο ήταν το λάδι της κανδήλας της Κυράς με το όποιο το άλειφε όσες φορές υπέφερε... Η ιδία κατά κανόνα συνετηρείτο από την θεία Κοινωνία. Ετηρούσε την αλουσία και την χαμαικοιτία. Μέχρι τέλους της ζωής της ετήρει το ανυπόδητον ακόμη και με τους μεγαλύτερους παγετούς. (Έτσι την βλέπομε και στις σχετικές φωτογραφίες της εποχής). Από τότε που στρώθηκε μουσαμάς στο πάτωμα ουδέποτε επάτησε επάνω αλλά ούτε και επλησίασε ποτέ της το ψυγείο. Τις ελάχιστες ώρες αναπαύσεως «έκλεβε» τον ολιγοστό της ύπνο επάνω σε δύο χονδροκομμένα σανίδια, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο όπου και έστρωνε μία κουρελού, το δε προσκέφαλό της ήταν μία πέτρα. Τα ενδύματά της ήσαν πάντοτε πεπαλαιωμένα και εφθαρμένα πλήρη επιδιορθωμάτων ώστε δεν εγνώριζε κανείς, ποιο ήταν το αρχικό ύφασμα! Κατόπιν παρελεύσεως είκοσι εποικοδομητικών για το πνεύμα της χρόνων, προσήλθε στην Μονή η πρώτη της υποτακτική και σταδιακώς η συνοδεία της έγινε επταμελής. Η διδαχή της για τις μοναχές της δεν αφεώρα απλώς στην τέλεσι των τριών βασικών αρετών αλλά κυρίως την ταπείνωσι, την αφάνεια, την καταπολέμησι της φιλαυτίας, την αδιάλειπτη προσευχή και την απόλυτη πτωχεία. Πλούσιες ήσαν οι πνευματικές δωρεές οι οποίες της εδόθησαν άνωθεν για την μεγάλη της αυταπάρνησι και την υπέρμετρη άσκησί της. Της εδόθησαν άνωθεν το προορατικό και το διορατικό, χαρίσματα τα οποία χρησιμοποιούσε με κεκαλυμμένο τρόπο προς δόξαν Θεού για να ωφελήση την συνοδεία της και τους πάσχοντας πνευματικώς συνανθρώπους της και όχι γι' εντυπωσιασμό και αυτοπροβολή. Η ελεήμων μήτηρ Μέσα στην πάροδο των ετών πολλοί απηλπισμένοι εκτύπησαν την θύρα του κελλιού της και ανεχώρησαν χαίροντες, λαβόντες ως εφόδιο την αγία προσευχή της. Επιθυμούσε να διδάξη όλους δύο πράγματα: την προσευχή και την εξομολόγησι. Με το πτωχότατο βαλάντιο της συμπαρεστάθηκε σε πολλούς αναξιοπωθούντας κατά την διάρκεια της Κατοχής και ύστερα εμπεριστάτους συνανθρώπους της και ιδιαίτερα τους πτωχούς οικογενειάρχας. Πολλούς επίσης απέτρεψε από εγκληματικές ενέργειες. Αποτέλεσμα της θαυμαστής προσευχής της Διά της προσευχής της ανέβλυσε θαυματουργικώς νερό από ξηροπήγαδο της Μονής, εξεδιώχθησαν τα φίδια από τον αύλειο χώρο του ναού και εκαθαρίσθησαν δαιμονιζόμενοι οι οποίοι και μόνον στο άκουσμα του ονόματός της εθορυβούσαν φωνάζοντες: «Δεν την αντέχομε, δεν την αντέχομε την γριά ξυπόλητον». Η σεμνότης και η ευπρέπεια της εμφανίσεως των προσκυνητών, ανδρών τε και γυναικών ήσαν κανών απαράβατος. Από τις αυστηρές παρατηρήσεις της, ουδείς εξαιρείτο. Τα χείλη της και το καθάριο στόμα της εξέφεραν μόνον προσευχές και δοξολογίες στον Θεό. Η αργολογία, η κατάκρισις και η ιεροκατηγορία ήσαν άγνωστοι γι' αυτήν παρ' όλο ότι επληγώθη «λόγω και έργω» από την κακία των ανθρώπων ακόμη και αναξίων μερικών ρασοφόρων και λειτουργών. Όταν την επεσκέπτονταν μορφωμένοι, εκπαιδευτικοί κ.ά. αμέσως έφερε ένα βιβλίο, συνήθως την Αγία Γραφή, και επιτακτικώς έλεγεν: «Εσύ που είσαι γραμματιζούμενος για διάβασέ μας λίγο από αυτό το βιβλίο να ιδούμε τι έχει να μας πη σήμερα ο Θεός μέσα απ' αυτό!». Ωμιλούσε αυστηρά και ήλεγχε διότι δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις από το θέλημα του Θεού όπως το εδιδάχθηκε από την Αγία Γραφή και την παράδοσι των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Ουδείς όμως την εφοβείτο διότι εις αυτό το πήλινο σκεύος ηδύνατο να διακρίνη τις αγάπη μητρική και στοργή πνευματική γι' όλα τα τέκνα της Κυράς όπως συνήθως απεκάλει τους προσκυνητάς της Μονής. Ο λόγος της ήταν απλούς αλλά και θεοφώτιστος. Οι συμβουλές της λιτές και κατανοητές και από τους απλούστερους. Η συμβολή της στην επίλυσι των προβλημάτων των πιστών ήταν θετική με αίσια έκβασι. Όποιος την επλησίαζε αισθανόταν μία ανεξήγητη γαλήνη και γλυκύτητα να κυριαρχή στο είναι του και αυτό ήτο αποτέλεσμα της ειρηνικής και προσευχομένης καρδίας της. Η συναναστροφή μαζί της μόνον ψυχωφελής και εποικοδομητική μπορούσε να είναι. Τόσον εξοικειωμένη ήταν με το ιερό πρόσωπο της Θεομήτορος, ούτως ώστε σε κάθε στιγμή και ώρα έσπευδε προ της αγίας Της εικόνος για να Της καταθέση το κάθε τι. Όταν οι προσκυνητές ή και τα πνευματικά της τέκνα της εζήτουν καθοδήγησι έλεγε: «Πάω να ρωτήσω πρώτα την Παναγίαν». Η Γερόντισσα και οι προσκυνηταί Την Γερόντισσα επισκέπτονταν καθημερινά πολλοί προσκυνηταί από διάφορα μέρη της νήσου και της Ελλάδος. Κατά την υποτακτική της μοναχή Αναστασία Καστρινού ο κόσμος εσχημάτιζε «σχοινί». Ήσαν δηλαδή πολλοί στην σειρά ωσάν σχοινί το οποίο δεν έχει αρχή και τέλος. Η Γερόντισσα τους εδέχετο όλους και ευκατάστατους και ασήμαντους, και πνευματικούς και ακατάρτιστους. Η ιδία στεκόταν εμπρός στην θαυματουργό εικόνα της Κυράς των Αγγέλων ενώ τον προσκυνητή έβαζε να προσευχηθή ενώπιον του Κυρίου στον Αρχιερατικό θρόνο. Αφού τους απεκάλυπτε Χάριτι Θεού τα δέοντα για την σωτηρία τους, τους συνιστούσε νηστεία, προσευχή, εξομολόγησι, ευχέλαιο και Θεία Κοινωνία. Άλλοτε τα έλεγε στους ιδίους και άλλοτε έβαζε τους οικείους τους να μεταφέρουν τα μηνύματά της. Πολλές φορές έλεγε στις μοναχές: «Πιο γρήγορα απόψε οι δουλειές σας, ενωρίς να πάτε εις το κελλί. Αύριο θα έλθουν πολλοί Χριστιανοί από Ήπειρον και από παντού». Τηλέφωνο και άλλο μέσο επικοινωνίας δεν υπήρχε. «Έχομε ένα σύρμα από την Μονήν μέχρι τα πανταχού της γης σπίτια», συνήθιζε να λέγη. «Και ποιο είναι αυτό;» την ρωτούσαν. «Η χάρις του Θεού και της Παναγίας» απαντούσε με ταπείνωσι. Όταν δε την ρωτούσαν τι βλέπει και ομιλεί αναλόγως στον καθένα εκείνη έκρυπτε την αγιοπνευματική αρετή της και έλεγεν απλώς: «Η χάρις του Θεού με φωτίζει τι να πω η αγράμματος και αθλία». Εκείνο δε το οποίο εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι απευθυνόταν στην Παναγία και τους Αγίους με οικειότητα, ωσάν σε ειδικά της πρόσωπα! Εφρόντιζε όλοι να φιλοξενηθούν και να ξεκουρασθούν στο μοναστήρι και να φύγουν με εφόδιο την ευλογία της Παναγίας και την ιδική της ευχή και φορτωμένοι κυριολεκτικά με τα δώρα της αγάπης της. Ήταν αφιλοχρήματος και ανάργυρος. Οι προσφορές για τα έργα της Μονής δίδονταν από όσους μπορούσαν χωρίς η ιδία να το ζητήση. Η κεκρυμμένη αρετή της την επρόδιδε και παρ' όλη την «ανάρμοστον» εμφάνισί της το Πνεύμα του Θεού πληροφορούσε τις καρδιές όλων που την επισκέπτονταν κατ' επανάληψι για να ωφεληθούν από τον λόγο και την προσευχή της. Στις καρδιές όλων εγένετο Μήτηρ, η μετά την Κυράν όντως Μήτηρ!... Ελέγχει τους καταλύοντας την νηστεία Ευρέθη κάποτε σε ταξείδι στην Ηγουμενίτσα για κάποια υπόθεσι της Μονής και εφιλοξενήθη σε γνωστά της πρόσωπα τα οποία κατέλυαν κρέας σε ήμερα Παρασκευή. Αφού τους ήλεγξε αυστηρότατα, συνέλεξε από το χωράφι χόρτα και τα εμαγείρευσε για να φάνε όλοι. Στον εαυτό της και μόνον ήταν εγκρατής υπέρ μέτρον. Στις μοναχές της εφέρετο μετά διακρίσεως και αναλόγως των ασθενειών των επέτρεπε να εσθίουν ιχθύας (βακαλάο) ή κρέας. «Εσύ δουλεύεις εις το κτήμα και κοπιάζεις και δικαιούσαι να τρως καλά διά να έχης την υγειάν σου», συνήθιζε να τους λέγη. Όλοι ενθυμούνται τα νερόβραστα μα νοστιμότατα φαγητά της. Εμαγείρευε με ιδιαίτερη αγάπη και για τους προσκυνητάς οι οποίοι έρχονταν από την Ήπειρο για να την συμβουλευθούν... Κύριο μέλημά της η ανακούφισις των ενδεών (φτωχών) Η μακαρία Γερόντισσα Αναστασία ζούσε σε απόλυτη πτωχεία. Ως νεαρά ήταν εύμορφος και όλοι την επαινούσαν γι' αυτό. Για αυτό έβαλε κανόνα στον εαυτό της να μένη πάντοτε ρακένδυτος και ατημέλητος.... Η τέχνη της ήταν το να μοιράζεται όχι από το περίσσευμα της αλλά εξ εκείνου το οποίον δίδοντας το, το εστερείτο. Είχε βεβαίως την πρόνοιά της η Μεγάλη Γερόντισσα της Μονής, η ιδία η Κυρά!... Σηκώνει αγογγύστως τον σταυρό του διωγμού Εκείνο όμως το οποίο εχαρακτήρισε κατ' εξοχή την ζωή της μακάριας Γεροντίσσης ήταν ο διωγμός. Διωγμός από παντού από εκκλησιαστικούς και τοπικούς άρχοντας. Διωγμός ανηλεής και ακατάπαυστος. Ο εν λόγω σταυρός του διωγμού είναι ένας εκ των οποίων δίδονται άνωθεν εις τους τελείους προς εξαγιασμό τους. Όπως λέγη απλώς ο λαός, η Γερόντισσα «ουδέποτε κατάπιε γλυκό σάλιο». Εκυνηγήθη βαναύσως, εκτυπήθη, εκακοποιήθη και εδικάσθη γι' υλικά ωφέλη. Εκείνη όμως προσευχομένη αντεμάχετο τους πονηρούς δαίμονας οι οποίοι παρετηρούσαν μία πτωχή και αγράμματη γυναίκα να τους πολεμά αγογγύστως και με ταπείνωσι, μηδέποτε διαμαρτυρόμενη.... Η τελευταία ιδιοκτήτρια του ναού, η Ελένη Μοναστηριώτου, προτού κοιμηθή τον φυσικό θάνατο εδήλωσε εις όλους ότι επιθυμία της ήταν ο Ναός της Παναγίας να γίνη Ιερά Μονή και να εγκαταβιώσουν σε αυτήν μοναχαί. Η προσευχή και η φιλοξενία να μην παύουν όπως χαρακτηριστικώς είχεν είπει. Η απλοϊκή Αναστασία κατώκησε χάριτι Θεού και κατ’ εντολή της Παναγίας στην Κυράν και ειργάσθη αόκνως για την ανακαίνισι του ναού και την συγκρότησι της Ιεράς Μονής εις βάρος πολλές φορές της υγείας της και άνευ βοηθείας των εντοπίων. Η εργασία της αυτή μαζί με την πνευματική της προκοπή εκίνησαν τον φθόνο των δαιμόνων οι οποίοι εχρησιμοποίησαν ευυπόληπτους κατά τα άλλα «χριστιανούς» για να την εκδιώξουν από την εστία της Παναγίας. Όταν συνεκροτήθη η Μονή, η κοινοτική αρχή θυμήθηκε το θέμα και άρχισε να διεκδική τον ναό προς εκμετάλλευσι οικονομική, για να γίνη τόπος αναψυχής και παραθερισμού και να οργανώνωνται εκδηλώσεις ως και εμποροπανηγύρεις. Επιπλέον δε, εσκέφθησαν όπως μεταφέρουν εκεί και το κοιμητήρι της κοινότητος ούτως ώστε να έχουν πλήρη οικονομικά οφέλη από τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Αυτό συνέβη κατά το έτος 1936 και ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία εξεδιώχθηκε από το κελλί της με δικαστική απόφασι. Όταν έπαυσε ο σάλος αυτός, η Αναστασία επέστρεψε στο κελλί της. Στον Ναό της Κυράς ανήκαν αρκετά αγροτεμάχια τα οποία δυστυχώς είχαν καταπατηθεί από τον 19ον αιώνα. Οι καταπατηταί όμως στο διάβα των χρόνων εγνώρισαν οικτρό θάνατο. Οι γυναίκες τους εθεώρησαν τους θανάτους αυτούς επέμβασι της θείας δίκης και συνετισθείσαι παρέδωκαν στην Αναστασία είκοσι ελαιόδενδρα καθώς επίσης κεραμίδια και ξυλεία για τα έργα της Μονής. Νέοι διωγμοί επερίμεναν την Αναστασία. Η άδικος κατά πάντα κοινοτική αρχή θεωρούσε την Αναστασία επίβουλον των συμφερόντων τους και παρ' όλην την πτωχεία και την κακοπάθειά της ο δαίμων ετύφλωνε τους οφθαλμούς τους και την επολεμούσαν κάθε φορά με περισσότερη μανία. Το «αγιοκούφαλον Καταφύγιο της ήταν η κουφάλα μιας γέρικης εληάς έξω από το προαύλειο της Κυράς. Από τις πύρινες προσευχές της ο χώρος εκείνος εν ώρα νυκτός ακτινοβολούσε και σημειωτέον ότι κατ' εκείνους τους χρόνους δεν υπήρχαν λαμπτήρες στους δημοσίους δρόμους ή τους χώρους κοινής χρήσεως. Εξαιτίας δε του υπερκοσμίου φωτός το οποίο εκάλυπτε τον χώρο, επεκράτησε το έθος η ελαία να ονομάζεται «αγιοκούφαλον». Δεν είμεθα σε θέσι να γνωρίζωμε τις επιθέσεις τις οποίες εδέχετο η οσία μήτηρ σε εκείνο τον χώρο από τον μισόκαλο δαίμονα αλλ' ούτε και τις άνωθεν παρηγοριές και ενισχύσεις τις οποίες ελάμβανε. Ένα μόνον γνωρίζομε, ότι απ' εκείνους τους χρόνους κατά τους οποίους εζούσε και ασκήτευε εις αυτό η Αναστασία και έως σήμερα, ο χώρος θεωρείται ιερός και αγιοβάδιστος. Η υπαίθριος κανδήλα Χαρακτηριστικό είναι και το εξής θαυμαστό περιστατικό: όταν η Γερόντισσα ζούσε στο αγιοκούφαλο, άναβε υπαίθρια κανδήλα η οποία δεν έσβηνε ούτε και με την σφοδρότερη κακοκαιρία. Αντιθέτως οι καταπατηταί άναβαν κανδήλα στο ναό η οποία και έσβηνε ευθύς αμέσως μετά την άψι της φλογός αυτής! Τόση μανία εκυρίευσε το είναι των ανθρώπων εκείνων ώστε εθρυμμάτισαν την κανδήλα της Αναστασίας. Μετ' ολίγον όμως η φοράδα του καταπατητού έρριψε επί της γης την σύζυγο και την θυγατέρα του, οι οποίες ταπεινωθείσαι εκ του συμβάντος αυτού, εζήτησαν συγγνώμην από την Γερόντισσα για την ανόσια πράξι τους. Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία Βίος και Πολιτεία της Ασκήτριας Αναστασίας της Ιεράς Μονής "Κυρά των Αγγέλων" Κερκύρας,1910-1979 «Ίδε ο άνθρωπος!» Περπάτησε ξυπόλητη στη ζεστή χούμουλη. Στάθηκε ευσεβής καί αθόρυβη στην άκρη των ματιών της,κοίταξε τον τόπο τ´Αλευκιού,τον Τόπο της! Αμπέλια κ´ελιές,όργανα γεννητικά,απόλυτοι προγραμματιστές ολόκληρης της ζωής που την κύκλωναν. Όλα τριγύρω της υπονοούν κρυφές αναμέτρησεις! Προσευχήθηκε. Τι κι αν οι λογισμοί πολιορκούσαν τον εαυτό της σε έναν ατελείωτο θόρυβο από τις τρομερές έννοιες που την περικύκλωναν ; Αφουγκράστηκε τις εικόνες διακριτικότερα ! Διέκρινε στο τσαπί την ανακούφιση, στα σταυρικά της παθήματα την συμμετοχή στην Αναστάση, στο σκοτάδι του κούφαλου το Φώς, στο υγρό χώμα τη σωματική της συγγένεια, στον Ουρανό ... την αληθινή Ζωή. Τ´Αγρίλι θα στέκει εκεί, μάρτυρας,να μας εξιστορεί της νιάς χλωμής τα δράματα, τα θάματα,το κρύο... και το κατόρθωμα, οπού έφερε άνθρωπος μικρός καρπό πιότερο απ´το ίδιο, έγινε καρπός, νέκταρ ουράνιο και η ίδια Αμβροσία. Αεικαρπής τώρα Ελιά, θα στέκει φυτεμένη από το χέρι Του Πλαστουργού που τόσο αγάπησε, ανάμεσα στης γης και τ´ ουρανού το όριο, να μας ´ξιμολογά τις πιο βαθιές κ´ ενδόμυχες μας αγωνίες. Και το κουκούτσι, το στραβό βραχώδες και ανισόρροπο μυαλό, αυτή δε θα παραξηγά πού´ναι σκληρό κ´ακόμα ακατέργαστα παιδαριώδες, γιατί μας αγαπά , μας συμπονά,... γιατί είμαστε παιδιά της ! Γερόντισα Αναστασία (Αμβροσία) Βλάχου.1910-1979 Να έχουμε την ευχή της !

Κυριακή Στ'Λουκά-Ἐμεῖς θά θρηνοῦμε γιά τούς χαμένους χοίρους μας ἤ θά κάνουμε τό βῆμα νά ἀλλάξουμε ζωή;

Έμενε στα μνήματα ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών. Ήταν ένας ζωντανός νεκρός. Δεν μπορούσε να μιλήσει, να σχετιστεί με τους ανθρώπους, ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Όταν πέφτει το σκοτάδι, οι άνθρωποι μαζευόμαστε στα σπίτια μας. Δεν είναι μόνο η κούραση της ημέρας. Είναι η ανάγκη να έχουμε έναν χώρο για να φυλαχτούμε από τη μοναξιά της νύχτας. Γιατί το βράδυ αυτό που νιώθουμε είναι η ανάγκη να μην είμαστε μόνοι. Να έχουμε κάποιον και κάπου να μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο του θανάτου, που το βράδυ μας πιάνει πιο πολύ. Πλασμένος για το φως ο άνθρωπος. Και το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Μαζί με το φως πορεύεται στη σχέση, στην αγάπη. Θέλει να μοιραστεί κορμί και ψυχή. Θέλει να ακούσει μια ανάσα. Να γευτεί μιαν αγκαλιά. Γι’ αυτό και τα παιδιά φοβούνται το βράδυ. Φοβούνται να κοιμηθούνε μόνα τους. Γι’ αυτό και τα λαμπάκια νυκτός. Γι’ αυτό και η τηλεόραση και το κινητό ανοιχτά όλη νύχτα. Για να ακούγεται μια φωνή, ένας ήχος που λειτουργεί παρηγορητικά. Άνθρωπον ουκ έχεις, αλλά τουλάχιστον σε συντροφεύουν τα γεννήματα του ανθρώπου. Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών δεν ήθελε άνθρωπο ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του, ψυχή τε και σώματι, στον διάβολο, δεν λογάριαζε φως και σκοτάδι. Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτάδι. Γι’ αυτό και το μνήμα ο τόπος του, μέρα και νύχτα. Για να μη βλέπει κανέναν. Να μην ακούει κανέναν. Να είναι αυτός και ο εαυτός του. Αρνήθηκε την αγάπη. Και ήταν ένας ζωντανός νεκρός. Όταν ο άνθρωπος αρνιέται την αγάπη ως νόημα στη ζωή του, μοιάζει με τον ζωντανό- νεκρό των Γαδαρηνών. Όταν θεοποιεί τον εαυτό του, τον θεωρεί αλάθητο, παντοδύναμο, εξουσιαστή των πάντων, όταν οι άλλοι είναι μόνο γι’ αυτόν, τότε οδηγείται στην μοναξιά του Γαδαρηνού. Το σπίτι του είναι τάφος. Κλεισμένος στο κινητό του, θαυμάζει τον εαυτό του. Μη μιλώντας στους άλλους, κάποτε γιατί δεν έχει τίποτα να πει, κάνει τη νύχτα του κόλαση. Γιατί κατά βάθος η ψυχή του τού υπενθυμίζει ότι είναι πλασμένος γι’ αυτό που αρνείται. Το φως και την αγάπη. Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών γιατρεύεται από τον Χριστό. Η αλλαγή τότε φαίνεται στο ότι φορά ρούχα, μιλά λογικά, είναι δίπλα στον Χριστό. Ξαναβρίσκει την αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού. Και η προτροπή του Κυρίου είναι να ξαναγυρίσει στο σπίτι του και να διηγηθεί τη δωρεά του Θεού. Όχι στο μνήμα πλέον, αλλά στο σπίτι του το πραγματικό. Εκεί που βλέπει ανθρώπους, μιλά στους ανθρώπους, νοιάζεται τους ανθρώπους, αγαπά τους ανθρώπους κι αφήνει να τον αγαπήσουν αληθινά. Μόνο που για να κρατηθεί στο φως, του χρειάζεται η ευγνωμοσύνη στον Θεό. Που τον έπλασε και τον ανέπλασε. Που του έδειξε ότι χωρίς πίστη, δεν υπάρχει φως. Χωρίς αγάπη, όλα είναι νέκρα. Άμποτες αυτός ο πολιτισμός, κι εμείς μαζί του, να νιώσουμε ότι μείζων των διαφορών, των μικροτήτων, των επιτευγμάτων, των όπλων, των επιδιώξεων είναι η αγάπη που γίνεται φως. Είναι η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας. Μέχρι τότε όμως, ο καθένας και η καθεμιά μας ας ξυπνήσει όταν βλέπει ότι νικιέται από το σκοτάδι της μοναξιάς, του εγώ που τα θέλει όλα δικά του, της άρνησης του Θεού. Κι ας κρατηθούμε στην Εκκλησία. Για να μη νιώθουμε και να μην είμαστε μόνοι!

Λόγος ΙΘ του Οσίου Μαξίμου με τίτλο: « Προς όσους επιδίδονται στα φοβερά αμαρτήματα των Σοδόμων, τα οδηγούντα στον όλεθρο και την αιώνια κόλαση».

Εισαγωγικά στον Λόγο του Οσίου Μαξίμου Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια η ιλιγγιώδης προώθηση της ομοφυλοφιλίας παγκοσμίως και η νομική θεσμοθέτησή της από πολλές κυβερνήσεις κρατών. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνον ως ένα «σημείο των καιρών» και ως μια σαφέστατη ένδειξη ότι η ανθρωπότητα μπήκε πλέον στην τελική ευθεία της ιστορικής της πορείας. Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει τη δημόσια αιδώ και τη θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως επιδιώκεται. Η Αγία Γραφή, που εκφράζει το θέλημα του Θεού, του Δημιουργού του ανθρώπου και σοφού Γνώστη της ανθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως πάθος, ατιμία και ασχημοσύνη, το οποίο τιμωρήθηκε αυστηρά με φωτιά και θειάφι στην πόλη των Σοδόμων και Γομόρρων. Για το σύνολο των Αγίων Πατέρων η ομοφυλοφιλία είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα και αποτελεί μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό – Δημιουργό του ανθρώπου σε άρσεν και θήλυ και βλάσφημη κατάργηση του Ευαγγελίου. Στα βήματα του Ευαγγελίου και των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας βρίσκεται και ο παρακάτω λόγος του Οσίου Μαξίμου του Γραικού. ————————————————————————- «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοις ποιούσιν αυτήν»[ Ψαλμ. 110, 10.], λέγει ο θείος ψαλμωδός. Και ποιος είναι αυτός που οδηγείται από το φόβο του Κυρίου, διδάσκει ο ίδιος ο ψαλμωδός λέγοντας σε άλλο χωρίο: «Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον, εν ταις εντολαίς αυτού θελήσει σφόδρα», δηλαδή θα τις αγαπήσει, θα κατευθύνει με ζήλο τη ζωή του σύμφωνα με αυτές και θα διδάσκεται από αυτές….. Έχουν αγαθό νου αυτοί που έχουν οδηγό τους το φόβο του Κυρίου, δηλαδή εκτελούν έμπρακτα τις άγιες εντολές Του. Αντιθέτως, όσοι τις παραβαίνουν δεν έχουν αγαθό νου, αλλά μεγάλη ανοησία, και επιφέρουν στον εαυτό τους αιώνιο όλεθρο, όπως λέγει ο ίδιος προφήτης: «Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία, ότι τα δικαιώματά σου ουκ εξεζήτησαν»[Ψαλμ. 118, 155.]. Επίσης λέγει: «Εξουδένωσας πάντας τους αποστατούντας από των δικαιωμάτων σου, ότι άδικον το ενθύμημα αυτών»[Ψαλμ. 118, 118.]. Αν όμως ο Θεός εξουδενώνει τους αποστατούντας από «των δικαιωμάτων του», τότε είναι φανερό ότι θα καταλήξουν στην αιωνία καταστροφή. Και ποιοι είναι αυτοί που θα χαθούν περισσότερο από όλους, αν όχι όσοι με τη μεγάλη τους ανοησία νομίζουν ότι δεν θα καταδικαστούν οι άνομοι το ίδιο όπως και οι παλαιότεροι ασεβείς, οι κάτοικοι των Σοδόμων, τους οποίους η κρίση του Θεού κατέστρεψε μαζί με τις πόλεις τους διά πυρός και σιδήρου; Αυτούς έχει κάνει παράδειγμα για όσους θα θελήσουν αργότερα να δείξουν ασέβεια, όπως αυτοί, στους οποίους αναφέρεται ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Επιστολή του. Γι’ αυτό θα έπρεπε κυρίως οι χριστιανοί, επειδή αυτοί έχουν τη φοβερή απόδειξη της οργής του Θεού, όχι μόνο να σιχαίνονται αυτό το αηδιαστικό για τον Θεό μίασμα, που περισσότερο από όλες τις άλλες ανομίες εξοργίζει τον Ύψιστο, αλλά και να καίνε με το πυρ και να αναθεματίζουν όσους το διαπράττουν και δεν το θεωρούν έγκλημα. Όμως, αυτό το θεομίσητο μίασμα προκαλεί την ασυγ¬κράτητη οργή του Θεού εναντίον των ορθοδόξων ως καταραμένων από τον Θεό, ο οποίος λέγει, «και μετά άρσενος ου κοιμηθήσηκοίτηνγυναικείαν· βδέλυγμα γάρ εστι»[Λευϊτ. 18, 22.], καθώς και εναντίον εκείνων που δεν το σταματούν. Εκείνοι λοιπόν δεν θα είναι άξιοι της χριστιανικής ευλογίας, αλλά θα την χάσουν, σύμφωνα με την εντολή του αποστόλου που λέγει: «Εάν τις αδελφός ονομαζόμενος ή πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή λοίδορος ή μέθυσος ή άρπαξ, τωτοιούτω μηδέ συνεσθίειν»[Α΄ Κορ. 5, 11.]. Αν αυτό το μίασμα δεν ήταν τόσο μισητό στον Θεό, δεν θα έκαιγε Αυτός με ασυγκράτητη οργή την πόλη των Σοδομιτών και δεν θα μετέτρεπε τη γη τους σε δύσοσμη λίμνη προς παραδειγματισμό και στηλίτευση της βδελυρής πράξεώς τους. Πόσο αισχρό υπήρξε το μίασμα του αμαρτήματος των Σοδόμων το έδειξε και ο θείος απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του λέγοντας: «Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινεςμετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τώψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, οςεστιν ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν. Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· αι τε γάρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν τηφυσικήνχρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες τηφυσικήνχρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίςαπολαμβάνοντες»[Ρωμ. 1, 24-27.]. Και αν σε αυτήν τη ζωή ο Θεός παρέδωσε «τας επιθυμίας των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι», είναι σαφές ότι και στη μέλλουσα ζωή θα τις φυλακίσει στα αιώνια βάσανα και στα αβάσταχτα μαρτύρια, μαζί με τους παλαιοτέρους συνεργούς τους, τους κατοίκους των Σοδόμων. Τι ακολασία, τι ανόητη και πρωτοφανής πορνεία! Ελάτε στον εαυτό σας, ακόλαστοι, και δείτε σε ποια αισχρή ηδονή έχετε παραδοθεί! Απομακρυνθείτε όσο γίνεται πιο γρήγορα από αυτήν, όσο η άρρητη Χάρη του Θεού σας δίδει ακόμη καιρό για μετάνοια! Παραμένοντας με τη θέλησή σας στην ατιμία, είναι δυνατό να μην καταλαβαίνετε ότι σκάβετε το βόθρο με τις ακαθαρσίες, παίρνετε από εκεί τη δύσοσμη κοπριά, την τρώτε και την καταπίνετε; Τι πρωτοφανής αναισθησία και ασωτία! Τι αβάσταχτα μαρτύρια θα υποστείτε! Κάνοντας ο ένας επάνω στο σώμα του άλλου τόσο βδελυρή ακολασία, που δεν συμβαίνει ούτε στα άλογα ζώα, γίνατε πιο άλογοι από τα πιο άλογα. Φροντίστε να γνωρίσετε λοιπόν εσείς οι πιο ακόλαστοι, ότι δημιουργηθήκατε κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, προορισμένοι για καλές πράξεις, για να δοξάζετε τον Θεό που σας δημιούργησε και να δοξαστείτε και εσείς από Αυτόν μέσω των πνευματικών χαρισμάτων, που σας δίδει Αυτός. Αντιθέτως εσείς, τυφλώνοντας και παραπλανώντας τον εαυτό σας με την αισχρή σαρκική επιθυμία σας, όχι μόνο χάνετε αυτό το αξίωμα και την ομορφιά της εικόνας του Θεού, με τα οποία έχετε τιμηθεί, αλλά γίνεστε πιο ανόητοι και πιο άλογοι ακόμη και από τα πιο άλογα ζώα, αφού τολμάτε, ενώπιον των πανάγνων οφθαλμών του Δημιουργού σας, αυτό το θεο¬μίσητο μίασμα, που δεν υπάρχει ούτε καν στα άλογα ζώα. Νομίζω ότι όσοι τολμούν αδιάντροπα αυτό το θεομίσητο μίασμα, θα παραδοθούν σε μαρτύρια ακόμη πιο βαριά από αυτά στα οποία παραδόθηκαν οι αρχαίοι κάτοικοι των Σοδόμων. Ο λόγος είναι ότι εκείνοι έδειξαν ασέβεια προς τον Θεό εν αγνοία τους, πριν ακόμη υπάρξει ο νόμος και πριν δοθεί η εντολή που απαγορεύει αυτό το βδελυρό μίασμα. Αυτοί όμως που, όπως εκείνοι, δια¬πράττουν τώρα αυτήν την βδελυρή πράξη, δεν αμαρτάνουν εν αγνοία τους, αλλά εξαιτίας της μεγίστης αναισθησίας και ανοησίας τους, εν πλήρει γνώσει της μέλλουσας φοβερής Κρίσεως του Θεού. Γι’ αυτό και θα παραδοθούν σε πιο βαριά μαρτύρια, σύμφωνα με τον τρομερό λόγο του Ευαγγελίου: «Εκείνος δε ο δούλος, ο γνους το θέλημα του κυρίου εαυτού και μηετοιμάσας μηδέ ποιήσας προς το θέλημα αυτού, δαρήσεταιπολλάς», δηλαδή θα δεχθεί δυνατά και ατέλειωτα βασανιστήρια, ενώ «ο μη γνους, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας»[Λουκ. 12, 47-48.], δηλαδή θα έχει πιο ελαφρά αιώνια βάσανα. ………….. Υπάρχει και ένα στοιχείο, που έχω από την αντίπαλη πλευρά και το θεωρώ ως το πιο αξιόπιστο. Γι’ αυτόν το λόγο θα μιλήσω και γι’ αυτό που είχα ακούσει από τους Αγαρηνούς. Διότι, αν και αποδέχονται αυτό το μίασμα, όσοι από αυτούς είναι πιο σώφρονες, ισχυρίζονται πως, όσοι το διαπράττουν, δεν θα δουν το πρόσωπο του Θεού, δηλαδή θα καταδικαστούν σε όλεθρο χωρίς καμμία δίκη και κρίση. Ακούτε και ντραπείτε, άφρονες, που θεωρείτε αυτό το θεομίσητο μίασμα ως αθώο. Και αν καμία θεόπνευστη γραφή, που απειλεί με αιώνιο μαρτύριο, δεν μπορεί να σας διορθώσει, τότε τουλάχιστον να συνέλθετε με αυτήν τη γνώμη των Αγαρηνών και να αποφύγετε αυτήν τη θεομίσητη πλάνη. «Δράξασθε παιδείας, μήποτεοργισθή Κύριος και απολείσθε εξ οδού δικαίας. Όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι οι πεποιθότες επ’ αυτώ»[Ψαλμ. 2, 12-13.]. Αδελφοί, «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»[Εβρ. 10, 31.]. Και πώς να μην είναι φοβερό, αφού είναι αδύνατο να κρυφθείτε από Αυτόν κάπου, σύμφωνα με τα λόγια του εναρέτου Δαυίδ: «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω;», δηλαδή από την οργή και από τον δίκαιο θυμό Σου. «Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ εκεί ει, εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει· εάν αναλάβοιμι τας πτέρυγάς μου κατ’ όρθρον και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, και γάρ εκεί η χειρ σου οδηγήσει με, και καθέξει με η δεξιά σου»[Ψαλμ. 138, 7-10.]. «Και μηφοβηθήτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»[Ματθ. 10, 28.]. Όταν όμως ακούτε για την γέεννα, μην τη θεωρείτε καθαρτήριο πύρ, όπως ισχυρίζονται οι κακόβουλοι Λατίνοι, οι οποίοι ακολουθούν τον αιρετικό Ωριγένη, αλλά να γνωρίζετε ότι αυτή είναι το αιώνιο πυρ, που θα βασανίζει τους απίστους και αμετανοήτους αμαρτωλούς στους αιώνες των αιώνων αναλόγως με τα αμαρτήματά τους. Επειδή ο Κύριος δεν είπε ότι «τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη» θα καθαρίσει, αλλά «απολέσει», δηλαδή θα τον βασανίζει ατελείωτα και θα τον παραδώσει σε αιωνία απώλεια. Αν εσείς προτιμάτε να καταλήξετε σε αυτόν τον όλεθρο και σε αυτά τα βασανιστήρια στον ατελεύτητο αιώνα, τότε συνεχίστε να απολαμβάνετε αυτήν τη βδελυρή και αισχρή ηδονή σας, όπως ο δύσοσμος χοίρος τις λάσπες και τον βούρκο. ……Ήδη έχω πει πολλές φορές και δεν θα πάψω να το λέω: Να μισήσετε ολόψυχα αυτήν την ατιμία, για να μην είστε υιοί της κατάρας και του αιωνίου ολέθρου. Είσαστε χριστιανοί και έτσι ονομάζεστε, αφού πήρατε αυτό το έξοχο όνομα από τον Χριστό, τον πάναγνο και πανάγιο Θεό. Να ζείτε λοιπόν αντάξια του Χριστού με κάθε αγιότητα και σωφροσύνη, ευχαριστημένοι με τη δοσμένη σε σας από τον αγαθό Δημιουργό έλξη προς το γυναικείο φύλο. Μην μοιάζετε στους ασεβείς Ισμαηλίτες, οι οποίοι προέρχονται από τη δούλη Άγαρ και δεν έχουν μερίδιο στην ουράνια κληρονομιά μαζί με τον Ισαάκ, τον υιό της ελεύθερης. Μην στερείτε λοιπόν από τον εαυτό σας ανόητα αυτήν τη χαρισμένη από τον Θεό κληρονομιά των αρρήτων αιωνίων αγαθών για χάρη αυτής της βδελυρής, θεομίσητης και αισχρής ηδονής με αυτό το καταραμένο μίασμά σας. «Μη γίνεσθε ως ίππος και ημίονος, οις ουκ έστισύνεσις, εν κημώ και χαλινώ», δηλαδή διά της οργής του Θεού και του μένους του, «τας σιαγόνας άγξαι». Να μην στερηθείτε εξαιτίας των ανυπακοής της ψυχής σας την ελευθερία, όπως αυτοί που δεν θέλουν να τον προσεγγίσουν με αληθινή και πλήρη μετάνοια, η οποία εξαγνίζει τις αμαρτίες στην παρούσα ζωή. Γιατί η παρούσα ζωή είναι ο χρόνος της πράξεως, δηλαδή της τελέσεως καλών πράξεων, ενώ ο μέλλοντας αιώνας είναι ο χρόνος της ανταποδόσεως και όχι της καθάρσεως….. Γι’ αυτό ας ακολουθήσουμε πιστά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και των αποστόλων και την παράδοση των Πατέρων, ώστε να γίνουμε άξιοι της απολαύσεως των αιωνίων αγαθών δια της χάριτος και της φιλανθρωπίας του Ιησού Χριστού, στον Οποίο αρμόζει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση εις αιώνα αιώνων. Αμήν. Επιμέλεια κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικού)

«Όποτε θέλει ευωδιάζει, μέχρι έξω βγαίνει η ευωδιά».

Ένας κύριος από τη Λεμεσό της Κύπρου επί μία διετία είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πάθαινε συνεχείς διακοπές της αναπνοής του κατά τη διάρκεια του ύπνου. Το πρόβλημά του ήταν άρκετά έντονο, με συνέπεια να μή μπορεί να κοιμηθεί καλά, να μή άποδίδει στην εργασία του και να κινδυνεύει κατά την οδήγηση, λόγω των αϋπνιών του. Η όλη υπερένταση του έδωσε και μία μορφή μελαγχολίας. Οι πολλοί και διάφοροι ιατροί που επισκέφθηκε του έδωσαν άφθονα φάρμακα, δίχως όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επισκεπτόμενος τη μονή του οσίου, -λόγω του ότι μονάζειεκεί και μία συγγενής του, η οποία και του έδωσε και δυο κομποσχοίνια, μία άλλη μοναχή του τα έβαλε στην κάρα του οσίου για να ευλογηθούν-, έζησε ένα πρωτόγνωρο θαύμα. Αναπαυόμενος στο κελλί του ξύπνησε από την πρόσκληση της επιτετραμμένης μοναχής στο ναό να την ακολουθήσει. Από την κάρα του οσίου εξερχόταν μία λεπτή, υπέροχη ευωδιά. Προσκύνησε συγκινημένος και, όπως αναφέρει, η ευωδιά εισήλθε μέσα του. Έμεινε εκστατικός να θαυμάζει. Μία μοναχή απλά και αυθόρμητα είπε: «Όποτε θέλει ευωδιάζει, μέχρι έξω βγαίνει η ευωδιά». Συγκινημένος επέστρεψε στο κελλί του και διάβασε την παράκληση του αγίου. Από τότε διαπίστωσε μίααλλαγή στον τρόπο της αναπνοής του, οι πνεύμονές του λειτουργούσαν καλά. Τα κομποσχοίνια ευωδίασαν και αυτά. Τούτο συνέβη στις 23.05.2009 το πρωί. Αναχώρησε της μονής έχοντας βαθειά και φυσιολογική αναπνοή και την αίσθηση ότι η εύνοια του οσίου στάθηκε ιδιαίτερη σ’ αυτόν. Από τότε έφυγε το άγχος, η κατάθλιψη και η υπνηλία. Νέες ιατρικές εξετάσεις έδειξαν πολύ καλά αποτελέσματα. Από τότε δεν συνέβη ξανά διακοπή της αναπνοής στονύπνο του. Το ανερμήνευτο λογικά αυτό γεγονός του έδωσε μεγάλη παρηγοριά και ενίσχυση. Δεν ήταν ένας απλός ενθουσιασμός ή μία χαρά στιγμιαία, τα οποία πολλές φορές συμβαίνουν σε πολλούς, αλλά κάτι βαθύ, αληθινό και μόνιμο. Νοιώθει πλούσια ευεργετημένος από τον όσιο και συγχρόνως πολύ υποχρεωμένος έναντί του.

Όσιος Σωφρόνιος Κέσοβ

Ο Σωφρόνιος γεννήθηκε το 1879 στην οικογένεια του Πέτρου Κέσοβ και της Ελισάβετ Παρασκεύοβα. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, εκτός από αυτόν, η οικογένεια είχε και τα αδέρφια του τον Ελισαίο, τον Σάββα, τον Συμεών και την αδερφή του Ελένη. Ο Σωφρόνιος πέθανε το 1920 σε ηλικία 41 ετών από πνευμονία. Τον Ιανουάριο του 1903, σε ηλικία 24 ετών, παντρεύεται τη 18χρονη Θεοπίστη (Πίστη) κόρη του Νικολάου Ικονόμοφ, διακόνου της εκκλησίας στο χωριό Ολιάνκ. Ο εκκλησιαστικός γάμος του Σωφρονίου και της Θεοπίστης τελέστηκε από τον ιερέα Μιχαήλ Ικονόμοφ (ξάδερφος της νύφης) και τον διάκονο Νικόλαος Ικονόμοφ (ο πατέρας της νύφης). Μάρτυρες του μυστηρίου του γάμου από την πλευρά του γαμπρού ήταν οι: Ευτύχιος Μανουσάροφ, Αβραάμ Σειράνοφ, Αζαρίας Ικονόμοφ. Από την πλευρά της νύφης ήταν οι: Ονούφριος Κέσοβ, Μωυσής Κέσοβ, Νικόλαος Κέσοβ. Τέσσερα παιδιά γεννήθηκαν στην οικογένεια του Σωφρονίου και της Θεοπίστης. Το πρώτο παιδί ήταν ο Μιχαήλ που γεννήθηκε το 1905. Δύο χρόνια αργότερα, το 1907 γεννιέται η κόρη Βαρβάρα. Το 1911 γεννήθηκε ο γιος Ιλαρίωνας. Το τέταρτο παιδί ήταν η Μάρθα, που γεννήθηκε το 1914. Οι γιοι και οι νύφες του Αποστόλου Εφρέμοφ έγιναν νονοί όλων των παιδιών του Σωφρόνιου και του Θεοπίστη. Ζούσε ο Σωφρόνιος στο χωριό Ολιάνκ της Τσάλκας, όπου κατοικούσαν Έλληνες του Πόντου που είχαν εγκαταλείψει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά το θάνατο του Σωφρονίου, άρχισε η τοπική λατρεία του ως άγιο, οι άνθρωποι που ήρθαν με μια προσευχή στον τάφο του άρχισαν να λαμβάνουν βοήθεια στις ανάγκες τους, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας από ασθένειες. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Σωφρόνιος ήταν απλός βοσκός. Λένε ότι τα πρόβατα αγάπησαν τόσο πολύ τον ευλογημένο ποιμένα τους που έτρεχαν πίσω του μέσα σε σφιχτό πλήθος, όπου κι αν πήγαινε. Η εξαιρετική ευγένεια του Σωφρονίου που εκδηλώθηκε από την παιδική ηλικία, παρέμεινε στη μνήμη των ανθρώπων. Οι Αρμένιοι πρόσφυγες που δραπέτευσαν από την τουρκική σφαγή έλαβαν από αυτόν, έναν φτωχό βοσκό, χρήματα και ρούχα - ο φτωχός μοιράστηκε με τους ανθρώπους που είχαν προβλήματα όλα τα λίγα που είχε. Με τον καιρό άρχισαν να έρχονται κοντά του άνθρωποι από όλη την περιοχή, που έγινε γνωστός για τη δικαιοσύνη του, για συμβουλές. Μετά το θάνατό του, άρχισε να εμφανίζεται στους ανθρώπους, άρχισε ένα προσκύνημα στον τάφο, τη νύχτα είδαν ένα φως από πάνω του. Όταν άνοιξε το φέρετρο του Σωφρονίου, αποδείχθηκε ότι η κάτω γνάθος με το πηγούνι και το δεξί χέρι από το χέρι μέχρι τον αγκώνα παρέμειναν άφθαρτα, τα υπόλοιπα κόκαλα είχαν το χρώμα ανοιχτού κεριού. Οι εκπρόσωποι των σοβιετικών αρχών, που έμαθαν για τα λείψανα, αποφάσισαν να τα αρπάξουν, αλλά ο Σωφρόνιος εμφανίστηκε σε έναν από αυτούς σε ένα όνειρο και, αφού έφτασε στο χωριό, προειδοποίησε τους Κέσοβ να κρύψουν τα λείψανα. Πριν από λίγο καιρό έγινε γνωστό για μια άλλη περίπτωση θεραπείας που σχετίζεται με τον Σωφρόνιο της Τσάλκας, Ο Πρωτοπρεσβύτερος της ενορίας του Παντελεήμονα, αρχιερέας Ολέγκ Κίρεεβ, έμαθε ότι ο πατέρας του είχε καρκίνο 4ου επιπέδου. Τόσο ο ίδιος ο ιερέας όσο και οι συγγενείς του είχαν ήδη προετοιμαστεί για το χειρότερο, αλλά παρόλα αυτά στράφηκαν στο Σωφρόνιο με μια προσευχή, ζητώντας βοήθεια, οι εκπρόσωποι της οικογένειας Κέσοβ συμμετείχαν επίσης στην προσευχή. Λίγο καιρό αργότερα, ο πατέρας του ιερέα, που επισκέφτηκε τον γιατρό, έμαθε ότι δεν είχαν μείνει ίχνη πρόσφατης ασθένειας στο σώμα του. Τα λείψανα του Αγίου Σωφρονίου βρίσκονται στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην πόλη Σότσι της Ρωσίας.

Το πολύ οδυνηρό στο οποίο μας σέρνει κάποτε η ζωή μπορεί να'ναι μια μεγάλη Άνωθεν δωρεά...

Υπάρχουν άνθρωποι ωραίοι στην εμφάνιση, γυμνασμένοι, σπουδαγμένοι με πολλές περγαμηνές, με χρήμα, με ευστροφία νοός, με δεινές ρητορικές ικανότητες, σεβαστοί από το κοινωνικό περιβάλλον οικογενειάρχες, επιτυχημένοι επαγγελματίες κλπ κλπ που όμως... δεν έχουν σφυρηλατηθεί στο αμόνι της δυστυχίας. Δεν έχουν εμπειρία του τι σημαίνει αδιέξοδο ζωής και δυστυχία, τι σημαίνει κατάρρευση υπό το βάρος κάποιας ασήκωτης συμφοράς. Δεν ξέρουν τι σημαίνει να'χεις καταστεί ακραία ανήμπορος και ταπεινωμένος. Είναι 'άψητοι'. Και νομίζουν, φυσικά, πως τα όποια καλά έχουν είναι προϊόντα κατορθωμάτων της εξυπνάδας τους... και όχι μια χάρη που τους έχει γίνει από τον Θεό, για λόγους που μόνο η δική Του σοφία γνωρίζει και... που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακληθεί. Και είναι αυτό, ακριβώς, που συνιστά την 'βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος': Να ζει κανείς με την ψευδαίσθηση ότι τα όσα καλά έχει δεν είναι δωρεά Θεού αλλά προϊόντα της ευστροφίας και των ικανοτήτων του. Κάτι που θα τον οδηγήσει, φυσικά, στην αλαζονεία και υπεροψία... και στην νοερή παγερότητα και δυσοσμία αυτής (παρ'ότι στα της επιφανείας της ζωής του μπορεί να'ναι και θρήσκος... και να το πιστεύει και ο ίδιος μάλιστα). Βλέπετε; Τελικά η τόσο μισητή από τους ανθρώπους δυστυχία, μπορεί να είναι ένα μεγάλο δώρο. Μια μεγάλη χάρη του Θεού. Μια χάρη που καθιστά τον άνθρωπο ευωδιαστό... με μια ευωδία που κανένα άρωμα του κόσμου αυτού δεν μπορεί να αποκτηθεί. Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η εμπειρία της δυστυχίας είναι δώρο. Διότι δεν είναι συνθήκη τεχνουργήσιμη από τον άνθρωπο. Αν ήταν τεχνουργήσιμη θα ήταν επίπλαστη και δεν θα έκανε την 'δουλειά' της στον έσω κόσμο του ανθρώπου. Δεν θα τον σμίλευε πραγματικά. Η δυστυχία είναι δυστυχία μόνο όταν έρχεται από μόνη της και 'χτυπάει' τον άνθρωπο. Όταν του 'χαρίζεται' δηλαδή. Όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν λέω να επιδιώκουμε την δυστυχία. Κάτι τέτοιο και αν θα'ταν εγωπαθές και φρικτά αλαζονικό! Αυτό που λέω είναι να ξέρουμε πως το πολύ οδυνηρό στο οποίο μας σέρνει κάποτε η ζωή μπορεί να'ναι μια μεγάλη Άνωθεν δωρεά. Μια δωρεά για να γίνουμε προσηνείς και γλυκείς, να ευωδιάσει το είναι μας. Να γίνουμε ευωδιαστοί... ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Μπορεί να είναι μια ανεκτίμητης αξίας ευκαιρία Σωτηρίας!

Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ τούς ἔπνιξε μέ τή θέλησή τους

Ὁ Ἰησοῦς μπροστά στόν Πιλᾶτο ἀκούει τήν ἄδικη κατηγορία τῶν Ἰουδαίων καί σιωπᾶ. Ὁ ἡγεμόνας, ἐνῶ πείθεται γιά τήν ἀθωότητα τοῦ Ἰησοῦ, προτείνει τήν ἀνταλλαγή του μέ τόν ληστή Βαραββᾶ. Ἀποτυγχάνει καί νίβοντας τά χέρια του τόν παραδίδει στούς σταυρωτές του λέγοντας: «Ἀθῶός εἰμι ἀπό τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε». Καί αὐτοί ἐπίμονα κραυγάζουν: «Τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» (Μθ 27,25). Ἡ φράση αὐτή ἔμελλε νά ἀποδειχθεῖ προφητεία, πού ἐκπληρώθηκε παράδοξα κατά διττό τρόπο. Τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πέφτει πάνω στούς ἀνθρώπους καί ἀνάλογα μέ τή στάση τους ἀπέναντί του γίνεται γι’ αὐτούς κατάρα ἤ εὐλογία, καταδίκη ἤ λύτρωση. Ὅπως ἀκριβῶς τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ λίθος ὁ ἀκρογωνιαῖος, πάνω στόν ὁποῖο ὅσοι πέφτουν συντρίβονται στά πέταυρα τοῦ ἅδη ἤ ἐκτοξεύονται στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως ὅλος ὁ Κύριός μας εἶναι τό ἀντιλεγόμενο σημεῖο, πού ἐλέγχει καί κρίνει τόν ἄνθρωπο ἀπέναντι στήν ὑπόθεση τῆς πίστεως καί τῆς σωτηρίας, ἔτσι καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ σταθμίζει τή ζωή μας γιά τή λύτρωση ἤ ὄχι. Στήν περίπτωση πού ταπεινά τό δεχόμαστε, εἶναι τό «λύτρον» καί ζοῦμε τή λυτρωτική του δύναμη. Στήν ἀντίθετη, ταυτίζεται μέ τήν καταδίκη καί τόν αἰώνιο χαμό μας. Ἄν παρακολουθήσουμε τήν ἱστορία τῶν προσώπων πού ἄδικα καί ἀνάλγητα ἔχυσαν τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ στόν σταυρό, θά διαπιστώσουμε τά ἀποτελέσματα τῆς ἑκούσιας σκληρότατης κατάρας, πού οἱ ἴδιοι ἐπέσυραν στά κεφάλια τους καί στά παιδιά τους. Προτοῦ ἀκόμα ὁ Διδάσκαλος νά ὑψωθεῖ στό σταυρό, ὁ Ἰούδας κρεμόταν ἀπό τά κλαδιά ἑνός δένδρου «μεταμεληθείς». Ἔτσι φοβερά προαναγγέλλει σέ ὅλους τούς ἐνόχους τή θεία τιμωρία. Ὁ Ἡρώδης Ἀντίπας καί ὁ Πιλᾶτος, πού συμφιλιώθηκαν γιά τό κοινό ἔγκλημα, περιφρονημένοι, δίχως ἐξουσίες καί ἀξιώματα, πού τόσο τά ἀγάπησαν, πεθαίνουν στήν ἐξορία. Οἱ φοβεροί πρωτεργάτες τῆς συνωμοσίας, οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰσραήλ Ἄννας καί Καϊάφας, συνεχίζουν νά διώκουν τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Μέ μανία ἐναντιώνονται στούς ἀποστόλους, ἐξαγγέλλουν διωγμό, θανατώνουν μέ ἱκανοποίηση τόν Στέφανο. Τρία χρόνια ὅμως μετά τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ ὁ Καϊάφας καθαιρεῖται ἀπό τό ἀρχιερατικό ἀξίωμα. Ὁ Ἄννας γεύεται μία-μία τίς πίκρες τῶν συμφορῶν του· ὁ γιός του θανατώνεται ἀπό ἄγνωστο μέσα στά Ἰεροσόλυμα. Ἀλλά καί τό τέλος τοῦ ἀλλοπρόσαλλου λαοῦ οἰκτρό. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ τούς ἔπνιξε μέ τή θέλησή τους. Ὁ Βαραββᾶς καί οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Καίσαρα ἀντάμειψαν μέ τό παραπάνω τήν προτίμηση τοῦ λαοῦ. Μετά τή σταύρωση ληστές, ἡγεμόνες καί Καίσαρες μαστίζουν ἀνελέητα τόν Ἰσραήλ. Ἀνώνυμοι κακοποιοί καί ἐγκληματίες φέρνουν τόν θάνατο. Ψευδοπροφῆτες παρασέρνουν τόν λαό σέ φονικές περιπέτειες. Καί ἀποκορύφωμα τῆς καταστροφῆς εἶναι ἡ πολιορκία τῆς Ἰερουσαλήμ ἀπό τόν Βεσπασιανό καί τόν Τίτο. Φόνοι, πεῖνα, κακοποιήσεις, ἱεροσυλίες, ἀπό ληστές καί Ρωμαίους στρατιῶτες. Δάσος ἀπό σταυρούς ὑψώνεται στούς γύρω λόφους τῆς ἔνδοξης πόλεως. Ἀλλόφρονες οἱ Ἰουδαῖοι, θαρρεῖς καί τρέχουν γιά νά σταυρωθοῦν. Ἡ ἐπιθυμία τους πραγματοποιεῖται κατά τόν πιό πιστό τρόπο· «Τό αἷμα αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν». Ἀλλά τά λόγια αὐτά εἶχαν καί μιά ἄλλη, εὐλογημένη, ἐκπλήρωση. Ὁ μανιασμένος ὄχλος, τήν ὥρα πού παράφρονα ἐπέμενε καί ἀλόγιστα ζητοῦσε τήν καταδίκη τοῦ Ἀθώου, λειτούργησε, χωρίς νά τό καταλάβει, σάν προφήτης. Ὅπως ὁ ἄρχοντας Καϊάφας μίλησε προφητικά χωρίς νά τό ξέρει, ὅταν συμβούλεψε τούς Ἰουδαίους ὅτι συμφέρει νά χαθεῖ ἕνας ἄνθρωπος γιά χάρη τοῦ λαοῦ, ἔτσι καί ἡ κραυγή τοῦ ὄχλου ἔγινε ἡ προφητεία γιά τή λύτρωση πού θά ἔφερνε τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ στούς παρόντες καί στούς ἐπερχομένους τῶν αἰώνων. Πράγματι ἀπό τόν σταυρό ἀκόμη τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πέφτει πάνω στούς ληστές καί ἐνῶ τόν ἕνα τόν κατεβάζει στόν ἅδη, τόν ἄλλο τόν βάζει στόν παράδεισο. Ὁ ἑκατόνταρχος δοξάζει τόν Θεό μέ τόν λόγο· «Ὄντως ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος ἦν» (Λκ 23,47). Καί ὁ λαός, οἱ πιστοί μαθητές καί μαθήτριες, χαίρονται σέ λίγο τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἀσφαλίζονται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά καί ἀπό τούς ὑβριστές καί σταυρωτές, ὅσοι ἀργότερα μετανοοῦν, μέ τήν πίστη τους καί τήν μετάνοια μεταστρέφουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, πού τούς πλάκωνε, σέ ἔλεος καί χάρη, πού τούς καλύπτει μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ θυσία τοῦ Θεανθρώπου διαιωνίζεται μέσα στήν Ἐκκλησία μας μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ κρίνει πάντοτε τούς ἀνθρώπους. Πόθος καί λαχτάρα τῶν πιστῶν εἶναι ἡ κοινωνία τους μέ τόν Χριστό. Τό σῶμα καί τό αἷμα του μεταγγίζει δύναμη καί ἁγιότητα. Δίνει τή λύτρωση καί ἐξασφαλίζει τήν αἰωνιότητα. Καταστροφή καί καταδίκη, «φλέγων ἄνθραξ» γίνεται γι’ αὐτούς πού ἀναξίως κοινωνοῦν τόν Χριστό. «Ὅς ἄν ἐσθίῃ τόν ἄρτον τοῦτον ἤ πίνῃ τό ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Κυρίου» (Α’ Κο 11,27). Καί ἡ ἐνοχή αὐτή μεταφράζεται σέ ἀπουσία χαρᾶς, εἰρήνης καί ἰσορροπίας, σέ θάνατο πνευματικό. Ἡ ἱστορία τῶν ἐνόχων καί ἡ ἱστορία τῶν πιστῶν ἐπαναλαμβάνεται ἴδια μέ τήν ἱστορία τῶν πρώτων ἀνθρώπων πού ἀντιμετώπισαν τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ στόν Γολγοθᾶ. Οἱ μορφές ἴσως διαφέρουν ἀλλά ἡ προφητεία ἰσχύει· ὁ Κύριος σταλάζει τό αἷμα του πάνω μας καί ἤ μᾶς ἁγιάζει ἤ μᾶς κατακρίνει. Τίς μέρες αὐτές πού ἡ Ἐκκλησία μας ξαναζῆ καί ἑρμηνεύει τό Πάθος μέ τή σοφία καί τή σύνεση πού τῆς δίνει τό Πνεῦμα τό ἅγιο, ἡ εὐθύνη μας μπροστά στόν σταυρό προβάλλει πιό ἔντονη καί πιό ἱερή. Μέ κατάνυξη ἀλλά καί μέ πόθο ἐρχόμαστε, Κύριε, κάτω ἀπό τόν σταυρό σου καί ἁπλώνουμε τά τρέμοντα χέρια μας κάτω ἀπό τίς ροές τῶν πληγῶν σου: Γέμισε, Ἰησοῦ, τίς χοῦφτες μας μέ τό τίμιο αἷμα σου, πρόσεξέ μας, μή ρίξουμε σταγόνα στό χῶμα! Τό αἷμα σου πάνω μας καί πάνω στά παιδιά μας!

«Ξύπνα παπά ο Άγιος Χαράλαμπος είμαι. Γίνεται ουράνια Θεία Λειτουργία».

Ο π. Σωτήρης εφημέριος στο χωριό Άγραφα αφηγείται τι του είπε ο π. Παναγιώτης Τσιώλης: «Ήταν στις αρχές της δεκαετίας, θαρρώ το 2001. Τότε ο γέροντας ήταν άγνωστος στους πολλούς και δεν έρχονταν πολλοί προσκυνητές. Μόλις είχαμε τελειώσει τη Θεία Λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο και καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ που μας έφτιαξε η αδελφή του η Ιφιγένεια. “Παπά Σωτήρη μου είπε θα σου διηγηθώ μία πρόσφατη εμπειρία που έζησα με τον Άγιο Χαράλαμπο στην εκκλησιά που λειτουργήσαμε σήμερα. Έκανα Ενάτη και Εσπερινό και στη συνέχεια μνημόνευσα ονόματα και με πήρε η νύχτα. Την άλλη μέρα θα λειτουργούσα στον Άγιο Γεώργιο και σκέφτηκα να κοιμηθώ μέσα στο ναό. Έστρωσα ένα επιπλέον χαλί μπροστά στην Αγία Τράπεζα και πήρα μία κουβέρτα που άφηνα πάντα στο ναό και ξάπλωσα. Μόλις με είχε πάρει ο ύπνος ένιωσα κάποιον να με σκουντάει. «Ξύπνα παπά ο Άγιος Χαράλαμπος είμαι. Γίνεται ουράνια Θεία Λειτουργία». Ο Άγιος με πήρε μπροστά από την Αγία Τράπεζα και με παραμέρισε στο πλάι. Τότε άρχισα να βλέπω αρχαγγέλους, αγγέλους, Αγίους να κατακλύζουν τον ναό, ο οποίος φωτίστηκε ολάκερος. Ο Άγιος Χαράλαμπος στεκόταν πλάι μου. Δεν πατούσαμε στο έδαφος και έτσι μπορούσα να δω τα πάντα και να ακούσω τις γλυκύτατες ουράνιες ψαλμωδίες. Ένιωθα τόσο όμορφα που δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ουράνια Θεία Λειτουργία. Τότε συνειδητοποίησα τι ήταν το Θαβώριο Φως που βίωσαν οι Απόστολοι. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξαίσιας αυτής ουράνιας Θείας Λειτουργίας στην οποία προεξήρχε ο Δεσπότης Χριστός υπήρχε μία πρωτόγνωρη τάξη. Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν συνεχώς κοντά μου. Μετά το δι’ ευχών του Αγίου Δεσπότη Χριστού επανήλθα από τον ουρανό στη γη. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτά που είδα. Ήμουν όλη την ώρα όρθιος, το χαλί και η κουβέρτα ήταν στο σημείο που με μετέφερε ο Άγιος Χαράλαμπος. Εύχομαι παπά μου να το ζήσεις αυτό γιατί με λόγια δεν περιγράφεται. Και μία άλλη φορά καθυστέρησα να πάω στον Άη-Γιώργη να λειτουργήσω. Όταν έφθασα μία αόρατη δύναμη δεν με άφηνε να μπω στον ναό. Πάλι τότε βλέπω τον Άγιο Χαράλαμπο, τον Άγιο που αγαπούσα από μικρό παιδί και τον είχα συμβουλάτορα στην διακονία μου και μου λέγει: “Παπά άργησες και έχει αρχίσει η Θεία Λειτουργία”. Τότε δεν ξέρω πως βρέθηκα να υπερίπταμαι. Ο ναός του Άη-Γιώργη φαινόταν σαν να μην είχε στέγη. Παρακολουθούσα μία ακόμη ουράνια Θεία Λειτουργία. “Άη-Χαράλαμπε είπα μόλις ολοκληρώθηκε βοήθα με κι εμένα τον αμαρτωλό να αξιωθώ να συμμετέχω, όπως και σήμερα σε τέτοιες ουράνιες Λειτουργίες. Εκείνος με ευλόγησε κι εξαφανίστηκε”».

Κυριακή Δ'Λουκά- ΤΟ ΦΥΤΩΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ὁ Θεὸς εἶναι ἔμπειρος, καλὸς γεωργός. Σπέρνει τὸν σπόρο του, φυτεύει τὰ φυτά του μὲ ἀξεπέραστη τέχνη. Ὁ ἀγρός του εἶναι τεράστιος, ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ψυχές. Στὸν ἀγρὸ αὐτὸν φυτεύονται θεῖες καταβολές, σπέρνεται ἀπὸ τὸν οὐράνιο σπορέα «καλὸν σπέρμα», ἄριστης ποιότητας σπόρος (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ). Ὁ Θεὸς πρωτοέδειξε τὴ γεωργικὴ δεξιοτεχνία του στὸν Παράδεισο, ὅταν ἑτοίμασε γιὰ τὸν ἄνθρωπο «κῆπον παντοίοις ὡραϊσμένον φυτοῖς». Ὁ Θεὸς δὲν ἀρέσκεται σὲ μονοκαλλιέργειες. Ἀντιθέτως, ζήτησε ἀπὸ τὴ γῆ νὰ βλαστήσει «πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν» (Γεν 2, 9). Ὅλα αὐτὰ τὰ διαφορετικὰ δέντρα ποὺ ντύνουν τὸν κόσμο μὲ τὴν πολυποίκιλη ὀμορφιά τους καὶ τὸν τρέφουν μὲ τὴν πανσπερμία τῶν καρπῶν τους. Ὅλα αὐτὰ ποὺ φτιάχνουν τὸ τεράστιο, ἀλλὰ καὶ τόσο τέλεια ἰσορροπημένο γεω-οἰκοσύστημα. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἐπιθυμεῖ ὁ Θεὸς καὶ στὸν πνευματικό του ἀγρό, ὅπου φυτεύει πολλῶν εἰδῶν καλὰ σπέρματα. Καὶ ὁ καθένας μας πρέπει νὰ γίνει τὸ ζωντανὸ ἀκμαῖο φυτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεός. Νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει μὲ τὸν δικό του ἰδιαίτερο τρόπο. Οἱ θεῖοι λειμῶνες «τῆς ἀκηράτου νομῆς», τὰ ἀμόλυντα βοσκοτόπια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, περιμένουν νὰ γεμίσουν, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ θερισμοῦ, μὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ καλὰ σπέρματα τοῦ Θεοῦ, τὰ ποικίλα φυτὰ ποὺ φυτεύει στὸ πνευματικό του φυτώριο, εἶναι τὰ πάμπολλα χαρίσματα ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ διαμοιράζει σὲ ὅλο τὸν κόσμο, δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο. Ἔτσι ὁ Θεὸς ζητάει διαφορετικὴ καρποφορία ἀπὸ τὸν καθένα μας, ἐφόσον «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 7, 7). Καὶ ὅπως ἡ ἀκτινοβολία τοῦ ἡλίου ζωογονεῖ ὅλα τὰ φυσικὰ οἰκοσυστήματα τῆς γῆς, ἔτσι καὶ ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐπὶ πᾶσαν σάρκα» (Ἰωὴλ 3, 1), ἡ δωρεὰ μιᾶς διαρκοῦς Πεντηκοστῆς, δίνει ζωὴ στὸ θεϊκὸ οἰκοσύστημα, «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν διαφορετικῶν χαρισμάτων καλεῖ τοὺς πάντες σὲ ἁρμονία, ἀλληλοσυμπλήρωση καὶ ἑνότητα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ τεράστια βιοποικιλότητα ἀπεργάζεται τὴ θαυμαστὴ ἰσορροπία στὰ ἐπίγεια οἰκοσυστήματα. «Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσίν, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα». Ὑπάρχουν πολλὰ καὶ διαφορετικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὰ διανέμει εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ (Α΄ Κορ. 12, 4). Δὲν ἔχει λοιπὸν κανένα ἀπολύτως νόημα νὰ ζηλεύει καὶ νὰ φθονεῖ κανεὶς τὸ χάρισμα τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ καλλιεργεῖ ἐπιμελῶς τὸ δικό του χάρισμα. Λέει μιὰ ἱστορία γιὰ κάποιον βασιλιὰ ποὺ ἔβλεπε τὰ φυτὰ τοῦ κήπου του νὰ ξεραίνονται. Ἡ βελανιδιὰ μαράζωνε, ἐπειδὴ δὲν ἦταν σὰν τὸ πεῦκο, τὸ πεῦκο ἐπειδὴ δὲν ἔκανε σταφύλια σὰν τὸ ἀμπέλι, τὸ ἀμπέλι ἐπειδὴ δὲν ἔκανε λουλούδια σὰν τὴν τριανταφυλλιά, ἡ τριανταφυλλιὰ ἐπειδὴ δὲν ἦταν ψηλὴ καὶ δυνατὴ σὰν τὴ βελανιδιά. Μέσα στὴ γενικὴ ξεραΐλα ὅμως μιὰ μικρὴ φρέζια ἦταν γεμάτη εὐωδιαστὰ λουλούδια καὶ δροσιά. «Πῶς τὰ καταφέρνεις νὰ εἶσαι τόσο ζωντανὴ καὶ ἀνθηρὴ σ’ αὐτὸν τὸν μαραμένο καὶ ἄθλιο κῆπο;» τὴ ρώτησε ὁ βασιλιάς. «Μὰ ἐπειδὴ σκέφτομαι ὅτι, ὅταν μὲ φύτεψες, ἤθελες ἀπὸ μένα φρέζιες. Ἂν ἤθελες βελανιδιὰ ἢ τριανταφυλλιά, θὰ φύτευες στὴ θέση μου βελανιδιὰ ἢ τριανταφυλλιά. Λέω λοιπὸν μέσα μου: Θὰ προσπαθῶ νὰ εἶμαι φρέζια ὅσο καλύτερα μπορῶ». Στὸ θεῖο φυτώριο ἔχεις ἤδη φυτευτεῖ καὶ σύ. Τί καρπὸ ἄραγε νὰ περιμένει ἀπὸ σένα ὁ Θεός;