29 Νοεμβρίου του 1822. Παραμονή τ'Αγιαντρεός.Oι Έλληνες κυριεύουν το Παλαμήδι

29 Νοεμβρίου του 1822. Παραμονή τ'Αγιαντρεός.Η νύχτα είναι ασέληνη και ο Θεός ρίχνει ασταμάτητα. Οι Τούρκοι έχουν κατέβει από το Παλαμήδι στο Ναύπλιο για να συσκεφθούν μετά από δίχρονη πολιορκία, για την απάντηση που θα δώσουν στην επιστολή του Γέρου του Μοριά, για να φύγουν ελεύθεροι και να σωθούν. Ο Στάϊκος Σταϊκόπουλος, «ο φουντοθειάφης» όπως τον αποκαλούσε η Μπουμπουλίνα, δεν χάνει την ευκαιρία. Απόψε θα πάρει το Παλαμήδι. Ο Στάικος Σταϊκόπουλος εμψυχώνει τα παλληκάρια του με τούτα τα λόγια: «Στρατιώτες του Χριστού και της πατρίδας, η ημέρα τ’ Αγιαντρέα πρέπει να φωτίσει τους Έλληνες λεύτερους. Αλλά το Ανάπλι, που το μολεύει η πατούσα των αγαρηνών, αντιστέκεται ακόμα και φαίνεται να ξαστοχάει την παλληκαριά σας. Μωραΐτες, ομπρός, ας γιορτάσουμε σήμερα τη γιορτή τ’ Αγιαντρέα, που μας προστατεύει, πατώντας το πιο δυνατό κάστρο των οχτρών μας. Οι γενναίοι, που κλείνουνε στα σωθικά τους τη φλόγα της λευτεριάς, ας σαλτάρουνε πρώτοι μαζί μου στο Παλαμήδι». Ύστερα ο καπετάν Στάϊκος αρχίζει το ανέβασμα ύψους 216 μέτρων. Ησυχία παντού. Φέρνουν την ξύλινη σκάλα και την τοποθετούν στο χαμηλότερο μέρος του τείχους. Ο Αϊβαλιώτης Δημ. Μοσχονησιώτης προθυμοποιείται να ανέβει πρώτος στα τείχη. Κάνει το σημείο του Σταυρού και πηδάει μέσα στην ντάπια. Διακρίνει ένα αμυδρό φως στο βάθος και κάνοντας πάλι το σημείο του Σταυρού, πλησιάζει στο φυλάκιο. Με γρήγορες κινήσεις εξουδετερώνει τη φρουρά και δίνει το σύνθημα στους Έλληνες που ακολουθούν να εφορμήσουν κι αυτοί και να ολοκληρώσουν την άλωση του Παλαμηδιού. Ο καπετάν Στάϊκος με τους 80 στρατιώτες του ανεβαίνει τη σκάλα παίρνοντας μαζί του και έναν Κρανιδιώτη γέροντα χτίστη, το Μανώλη Σκρεπετό, που είχε δουλέψει στο Παλαμήδι και το γνώριζε καλά. Πηδάνε μέσα και με λοστάρια ανοίγουν τη σιδερένια πόρτα του προμαχώνα. Απ’ αυτήν μπήκαν και οι υπόλοιποι 270 άντρες με τον Θανάση Σταϊκόπουλο. Τοβίλ ντάπια, Καρά ντάπια, Τζιδάρ ντάπια όλες μία προς μία πέφτουν σε χέρια ελληνικά. Το κάστρο πάρθηκε εκείνη τη νύχτα. Και ήταν το κάστρο αυτό, από τα πιο τρανά της ανατολικής Μεσογείου. Οι Τούρκοι, βλέποντας πως οι Έλληνες κυρίευσαν το Παλαμήδι, κατεβαίνουν τα 999 σκαλιά και μπαίνουν στ'Ανάπλι. Είχε πια φωτίσει: 30 Νοεμβρίου του 1822. Η φήμη του Πορθητή Σταϊκόπουλου φτερούγισε παντού. Το νεαρό παλληκάρι από τη Ζάτουνα Γορτυνίας, ο Σταϊκούλης όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά με ένα τολμηρό ρεσάλτο κυρίευσε το Παλαμήδι ανήμερα ταγιαντρεός. Την ίδια μέρα η προσωρινή διοίκηση, τιμώντας τον για τα κατορθώματά του, τον προβίβασε από Χιλίαρχο, στον ανώτερο βαθμό του Στρατηγού. Ο Στάικος Σταϊκόπουλος σε ηλικία 24 ετών, ονομάστηκε Στρατηγός Στάικος Σταϊκόπουλος. Η βροχερή νύχτα της 29ης προς την 30ή Νοεμβρίου 1822 είναι από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας μας. Το Ναύπλιο ίσαμε σήμερα ακτινοβολεί τη δόξα εκείνης της ημέρας και των έργων που λάμπρυναν και την πολεμική ισχύ αλλά και το ελληνορθόδοξο πνεύμα.

Όταν παγώνουν οι ψυχές...

Το μετεωρολογικό δελτίο μίλησε για θύελλες και τρικυμίες. Καιρός επικίνδυνος για δυστυχήματα και ναυάγια. Όμως είναι κάτι το φυσικό. Η εναλλαγή αυτή των καιρών και αυτή ακόμα η παγωνιά, έχει και σημαντικές ωφέλειες. Υπάρχει όμως και η άλλη παγωνιά. Η παγωνιά της ψυχής. Αυτή η παγωνιά είναι τελείως αφύσικη. Και όχι μόνο δεν συνοδεύεται από καμιά ωφέλεια, αλλά απεναντίας είναι τόσο καταστρεπτική, που ισοδυναμεί με θάνατο κα κάτι παραπάνω. Είναι αφύσικη, γιατί η ψυχή προέρχεται από πολύ θερμά κλίματα. Προέρχεται από τον Θεόν, που ανεφύσησε στον άνθρωπο «πνοήν ζωής». Και είναι προορισμένη η ψυχή να διατηρήση την θερμότητα της Θείας καταγωγής, γη θερμότητα της πίστεως στον Θεό και της αγάπης στον Θεό και τον άνθρωπο. Αν χάσει την θερμότητα η ψυχή, αν παγώσει, νεκρώνεται και μόνο την καταστροφή του ανθρώπου απεργάζεται. Πότε έρχεται η παγωνιά στη φύση; Όταν απομακρύνεται η γη από τον ήλιο και όταν πνέουν άνεμοι παγεροί. Πότε έρχεται παγωνιά στην ψυχή; Όταν αυτή απομακρύνεται από τον Ήλιο Χριστό και τη δέρνουν παγεροί άνεμοι παθών. Και δυστυχώς πολύ συχνά συμβαίνουν και τα δύο. Πότε απομακρύνεται η ψυχή από τον θερμό, τον φωτοβόλο, τον ζωογόνο Ήλιο Χριστό; α) Όταν απομακρύνεται από την Εκκλησία που συνεχίζει το έργο του Χριστού. β) Όταν περιφρονεί και καταπατεί το Νόμο του Θεού. γ) Όταν ζει με τη θρησκευτική αδιαφορία που είναι και αυτή περιφρόνηση του Θεού και του έργου της σωτηρίας. Είναι επόμενο η απομάκρυνση αυτή να φέρει παγωνιά στην ψυχή. Όπως επισημαίνει ο Κύριος «Δια το πληνθύναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (Ματθ.κδ΄, 12). Άλλα οι ψυχές, όπως είπαμε, παγώνουν και από παγερούς ανέμους. Ποιοι είναι αυτοί οι παγεροί άνεμοι; α. Οι άνεμοι των παθών Είναι πολλοί, σφοδροί, παγεροί άνεμοι. Η πλεονεξία. Η δίψα και προσπάθεια για απόκτηση υλικών αγαθών μαραίνει κάθε ανθρωπιά. Από την πλεονεξία ξεκινά η εκμετάλλευση των άλλων, η αδικία, η κλεψιά, η απάτη, η ψευτιά, η αισχροκέρδεια, τόσα άλλα πάθη και τέλος το έγκλημα. Ο εγωισμός, άλλος ψυχρός άνεμος, που παγώνει την ψυχή και διώχνει κάθε θερμότητα αγάπης. Άλλος ψυχρός άνεμος, ο φθόνος που παγώνει την ψυχή και διώχνει την αγάπη για τον άλλον άνθρωπο. Η ανηθικότητα με τις πολλές μορφές της, είναι παγωνιά για την ψυχή, γιατί δεν μπορεί αυτός που καταπατεί τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου να διατηρεί καλές σχέσεις με τον Χριστό και να θερμαίνει την ψυχή του με τη θεία διδασκαλία και την προσευχή και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Και τόσοι και τόσοι άλλοι ψυχροί και παγεροί άνεμοι άλλων παθών πνέουν και παγώνουν τις ψυχές. β. Οι άνεμοι των αιρέσεων Πλήθη αιρετικών υπάρχουν στην Ελλάδα. Και έρχονται όλοι αυτοί με βιβλία, με φυλλάδια και προφορική διδασκαλία, να μας παρουσιάσουν άλλους θεούς και θρησκεύματα, κατασκευάσματα ανθρώπων. Ξεριζώνουν την πίστη, απομακρύνουν από το Χριστό, φέρουν την παγωνιά. γ) Οι άνεμοι της αθεΐας Αυτοί οι άνεμοι της αθεΐας είναι τα τελευταία χρόνια πιο ψυχροί και παγεροί από κάθε άλλη φορά. Δεν φέρνουν μόνο σκέψεις και ιδέες αθεϊστικές, αλλά εκδηλώνονται κατά τρόπο πρωτοφανή, με φρικτές βλασφημίες, υβριστικές και ειρωνικές εκφράσεις κατά του Σωτήρος Χριστού και της Παναγίας, με συκοφαντικές επιθέσεις κατά το έργου της Εκκλησίας που έχουν ένα σκοπό, να διώξουν από την ψυχή του Χριστιανού κάθε ευλάβεια και θρησκευτικό συναίσθημα, να παγώσουν στην ψυχή την πίστη προς τον Θεόν, να την οδηγήσουν μακράν του Χριστού. δ) Επίσημα νομοθετήματα Νομοθετήματα, όπως το περί πολιτικού γάμου, που θεωρεί περιττόν τον Χριστόν κα την ευλογία Του στην οικογενειακή ζωή, απομακρύνουν τον χριστιανό από τον Χριστόν και την Εκκλησία. Το νομοθέτημα για την «αποποινικοποίηση της μοιχείας» έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διδασκαλία του Χριστού για το σοβαρό αμάρτημα. Το νομοθέτημα για την «νομιμοποίηση των αμβλώσεων» είναι τελείως αντίθετο με τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου. Και άλλα και άλλα διατάγματα και κατευθύνσεις, που παραγκωνίζουν την χριστιανική διδασκαλία κα εισάγουν αθεϊστικές και αντιχριστιανικές θεωρίες και διδασκαλίες στα σχολεία μας. Αυτοί είναι οι άνεμοι που φέρνουν την παγωνιά στις ψυχές και στον κόσμο, όπως είναι επόμενο. Και έχουμε πολλά συμπτώματα αυτής της παγωνιάς. Συμπτώματα ψυχικής παγωνιάς είναι η έλλειψη της αγάπης, η επικράτηση συνθημάτων, σαν αυτό «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις», γι’ αυτό και γίνονται τόσο οργανωμένες ληστείες τα τελευταία χρόνια. Συνθήματα σαν αυτό «ο θάνατος σου ζωή μου», καταγράφουν τόσους φόνους κα εγκληματικότητα στα αστυνομικά δελτία. Η έξαρση της εγκληματικότητας, τα ναρκωτικά, παρά την πρόοδο των παιδαγωγικών επιστημών, θερίζουν μικρούς και μεγάλους. Σε ευρύτερη κλίμακα οι πόλεμοι και η απειλή του πυρηνικού πολέμου. Παρά την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο στραγκαλισμός των δικαιωμάτων ατόμων και λαών. Είναι επόμενο. Αφού διδάσκεται η άρνηση των ηθικών κανόνων, ο αμοραλισμός. Αυτά αφανίζουν τον διαφημιζόμενο πολιτισμό μας οικτρά χρεοκοπημένον. Χρειαζόμαστε αναθέρμανση. Είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στον θερμό «Ήλιο της δικαιοσύνης», τον Χριστόν. Στην ζεστασιά της πίστεως. Στη φλόγα του Θεού. Να πάρομε «φως εκ του ανεσπέρου φωτός» στην παγωμένη ψυχή μας, στον παγωμένο κόσμο μας. Όλοι μας χωρίς εξαίρεση. Οι ψυχροί να φροντίσουμε να ζεσταθούμε με την βοήθεια της προσευχής, την ταπείνωση, την αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας. Δεν είναι ποτέ αργά. Δεν είναι ντροπή να ομολογήσουμε πως ψυχρανθήκαμε. Με την Εξομολόγηση, την Θεία Κοινωνία, την μελέτη θρησκευτικών βιβλίων, την προσευχή, την αδιάκοπη προσπάθεια, θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες κα αδυναμίες μας. Οι θερμότεροι να θερμανθούμε ακόμη περισσότερο. Ποτέ δεν τελειώνει η προσπάθεια για ψυχική βελτίωση και άνοδο. «Πρόσθες ημίν πίστιν» συνέστησε ο Κύριος στους αποστόλους να ζητούν στην προσευχή τους. Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας προσευχή. Θερμότερη πίστη να ζητάμε. Να αποφεύγουμε τα ψυχρά ρεύματα της αθεΐας που φέρνουν θάνατο. Να πετάξουμε απ’ τα χέρια μας, απ’ τα σπίτια μας, τα βιβλία που είναι δηλητήρια ψυχικού θανάτου. Οι γονείς ας προσέξουν ιδιαιτέρως τα παιδιά τους. Είναι υπεύθυνοι όχι μόνο για τη δική τους ψυχή, αλλά και για των παιδιών τους τις ψυχές. Τα τρυφερά αυτά πλάσματα, που με τόση αγάπη, με τόσες ελπίδες, με τόσες θυσίες και με τόσα όνειρα ανατρέφουν, να τα ιδούν ευτυχισμένα, θα αντιμετωπίσουν μεγάλη παγωνιά στην κοινωνία. Ας φροντίσουν να τα εφοδιάσουν με την ζεστασιά της πίστεως και της αγάπης, ας τα οδηγήσουν στο φωτεινό και θερμό Ήλιο, τον Σωτήρα μας Χριστό, για να αντέξουν στην παγωνιά της κοινωνίας. Για να τα ιδούν ευτυχισμένα, με μια κατά Χριστόν ζωή, χρήσιμα κα ωφέλιμα στην κοινωνία και αξίους πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκά-ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Εἶναι τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπευθύνει ἕνας πλούσιος ἄρχοντας στὸν Ἰησοῦ (Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ). Ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ὅλες οἱ θρησκεῖες, στάθηκαν μὲ ἰδιαίτερο προβληματισμὸ μπρὸς στὸ μεγάλο ἐρώτημα: Ὑπάρχει αἰώνια ζωή; Ὑπάρχει ἀθανασία; Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ τὴν κληρονομήσει ὁ ἄνθρωπος; Ἡ μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ ζωή του ἔχει ἡμερομηνία λήξης. Ὅσα σχεδιάζει, ὅσα ὀνειρεύεται, ὅσα ἐλπίζει, συντρίβονται τελικὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. «Ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, τοῦ τέλους τῶν πάντων, εἶναι ἕνα δυσβάστακτο φορτίο, στὴ σκιὰ τοῦ ὁποίου ὀφείλει νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Ποικίλλουν βέβαια καὶ οἱ λύσεις ποὺ προτάθηκαν γιὰ νὰ ὑπερκερασθεῖ τὸ ἀποτρόπαιο γεγονὸς τοῦ θανάτου, νὰ ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀδιατάρακτη συνέχεια τῆς ζωῆς. Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀναζητήθηκε τὸ ἑλιξίριο τῆς ζωῆς. Τὸ μαγικὸ φάρμακο, τὸ ἀθάνατο νερό, ποὺ θὰ χάριζε αἰώνια νιότη καὶ ἀθανασία. Ἡ ἀλχημεία παραχώρησε τὴ θέση της στὴν ἐπιστήμη, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο ὅλο καὶ πιὸ ἄτρωτο στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, χωρὶς ὅμως νὰ διαφαίνεται ἀκόμα κάποια αἰσιόδοξη προοπτική. Ἡ κρυογενετικὴ πειραματίζεται μὲ τὴν ἰδέα τῆς κατάψυξης τῶν σωμάτων, εὐελπιστώντας νὰ μπορέσει κάποτε νὰ τὰ ζωντανέψει ξανά. Ἡ ψηφιακὴ τεχνολογία ἐπιχειρεῖ νὰ διασώσει τὰ δεδομένα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὶς ἀναμνήσεις, τὰ συναισθήματα, τὸ «πνεῦμα» του, στὴν «ἀθάνατη» μνήμη κάποιου ὑπολογιστῆ. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὑστεροφημία, ἡ ἀγαθὴ μνήμη ποὺ θὰ ἀφήσει κάποιος στὶς ἑπόμενες γενιές, εἶναι κάποια παρηγοριά, λογίζεται ὡς εἶδος ἀθανασίας. Ὅμως… Τὴν ἀληθινὴ ζωή, ποὺ ἀρχίζει μὲ τὴ γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ εκτείνεται στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα, μόνο ὁ Χριστὸς τὴν ὑπόσχεται κατηγορηματικὰ καὶ τὴ χορηγεῖ. Τὴν ταυτίζει μάλιστα μὲ τὸν ἑαυτό του. Καὶ δὲν εἶναι μόνο ἡ πραγματικὴ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάσταση ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ σ’ αὐτήν. Τονίζει ὅτι ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴ ζωὴ αὐτή. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. 11, 26). Ἡ ἀληθινὴ ζωὴ δηλαδὴ εἶναι ὄχι ἡ τωρινή, ἀλλὰ ἡ μεταθανάτια. «Σᾶς ἔχω ξαναπεῖ, λέει ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὅτι μετὰ θάνατον θά ’μαι πιὸ πολὺ κοντά σας ἀπὸ ὅσο τώρα, διότι θὰ ζῶ πιὸ κοντὰ μὲ τὸν Χριστό». «Δυστυχῶς οἱ πολλοὶ πιστεύουν πὼς μὲ τὸν θάνατο φθάνει καὶ τὸ τέλος, λέει ὁ ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Καυκάσου. Ἡ ζωὴ ὅμως ἀρχίζει μετὰ τὸν ἐπὶ γῆς θάνατο». «Τὸ αἴσθημα τῆς αἰωνιότητος, γράφει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, κάποτε ἐντείνεται μέσα μας καὶ κάποτε ἐξασθενεῖ, ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο τῆς χάριτος ποὺ ἐκχύνεται ἐπάνω μας… Ὁλόκληρη ἡ στροφή μας πρὸς τὴ γῆ, πρὸς τὶς σαρκικὲς ἐμπειρίες, φονεύει μέσα μας ὄχι μόνο τὴν αἴσθηση τῆς αἰωνιότητος, ἀλλὰ καὶ τὴν πίστη στὸν Θεό. Ἡ πίστη ὅμως στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τῆς γεννήσεως Ἄνωθεν, ἀπὸ τὸ Πνεῦμα. Καὶ ἡ σύμφωνη μὲ τὶς ἐντολές Του ζωὴ ὁδηγεῖ στὴν ἔντονη ὣς καὶ ὀφθαλμοφανῆ αἴσθηση τῆς ἀθανασίας» (Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, σ. 277-278). Λοιπόν; Ἀναζητεῖς μήπως καὶ σὺ δρόμο ἀσφαλῆ γιὰ τὴν αἰωνιότητα; «Τὰς ἐντολὰς οἶδας».

Οἱ τρείς πειρασμοί τής Αγίας Αικατερίνης

Η αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα. Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας. Μου έλεγε μία αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η αγία Ευφημία του αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας. Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τες δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και μετάνοια. Και ο άγγελός μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε μετάνοια, θέλει ο άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας. Η αγία Αικατερίνη, ήταν το αντίθετο της αγίας Ευφημίας. Ενώ η αγία Ευφημία ήταν και είναι και στον ουρανό κοντούλα, η αγία Αικατερίνη, μου είπε αυτή η σύγχρονη ενάρετη γερόντισσα της Κρήτης, είναι η πιο ψηλή αγία απ’ όλες. Και η πιο όμορφη. Δεν είδα, μου λέει, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη. Αυτά βεβαίως, προκαλούν σ’ εμάς τους σύγχρονους και περίεργους τάχα μου Ευρωπαίους θαυμασμό. Και έκπληξη. Αυτά όλα τα καλά, ήταν ο πειρασμός τελικά της αγίας Αικατερίνης. Δηλαδή, μια ωραία κόρη της εποχής εκείνης, ο πειρασμός της θα ήταν να γίνει μια περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Να γλεντήσει να νιάτα της και μετά να βρει μια άλλη νεώτερη και ωραιότερη. Όπως γίνεται και στις μέρες μας ενίοτε. Ο άλλος πειρασμός της αγίας, εκτός από την ομορφιά της, ήταν ο πλούτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικά δεν παγιδεύονται μέσα στην αναζήτηση του πλούτου και δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». Ο άλλος πειρασμός της αγίας, ήταν η γνώση της. Η εξυπνάδα της. Πόσοι δεν αναζητούν έξυπνοι άνθρωποι με ικανότητα στις επιστήμες, εις τις τέχνες, εις την καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν αναγνώριση επιστημονική, φήμη, ένα Nobel, θα λέγαμε στις μέρες μας. Ένα Oscar. Ένα βραβείο. Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Πόσες φορές δεν παγιδευόμαστε και εμείς σ’ αυτά τα πρότυπα που θέτει ο κόσμος. Της ομορφιάς του σώματος, της υγείας του σώματος. Ενώ έρχεται ο απόστολος Παύλος, που ήταν μια ζωή άρρωστος. Και λέει, παρεκάλεσα τρεις φορές τον Χριστό να με κάμει καλά. Και τι του είπε ο Χριστός; Παύλο, σου φτάνει η χάρις μου. «Η γαρ δύναμις μου, εν ασθενεία τελειούται». Μη γυρεύεις, του λέει, να γίνεις καλά στο σώμα. Σου φτάνει η χάρις που σου έδωσα του Αγίου Πνεύματος. Η δύναμίς μου, ολοκληρώνεται και φανερώνεται μέσα από τις αρρώστιες. Βλέπετε; Στη ζωή των Χριστιανών, όλα αυτά τα πρότυπα, οι τάχα μου αξίες, τα ιδανικά που θέλει ο κόσμος ο σύγχρονος και ο παλαιός, ανατρέπονται. Τα πάνω έρχονται κάτω. Και τα κάτω μας παίρνουν πάνω. Παν ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται. Ενώ εμείς, τι λέμε; Να είμαστε περήφανοι, λέμε; Να έχομε αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο, η λέξη αξιοπρέπεια. Και η περηφάνια, θεωρείται η χειρότερη αμαρτία. Έριξε τους αγγέλους και τους έκαμε δαίμονες η περηφάνια. Στις μέρες μας η περηφάνια, έγινε η σημαία μας. Η αναζήτηση του πλούτου και της επιτυχίας που προκαλεί ο πλούτος και η κοινωνική αναγνώριση και η φήμη είτε η επιστημονική, ή καλλιτεχνική, έγινε επιδίωξη όλων των νέων ανθρώπων. Και αυτήν δυστυχώς την αξιακή στοχοθεσία έχουν και τα υπουργεία μας ιδιαιτέρως λανθασμένη Ευρωπαϊκή μας εκπαίδευση. Δεν έχει στόχο την ταπείνωση. Δεν έχει στόχο την κατά Θεόν σοφία. Δεν έχει στόχο την φιλανθρωπία. Δεν έχει στόχο την υπομονή. Και έρχεται η αγία Αικατερίνη και όλοι οι άγιοι. Ο καθένας μέσα από τον δικό του βίο και την δική του περιπέτεια να μας πουν ότι μπορεί να είσαι ασθενής και εις τα μάτια του Θεού να είσαι υγιής. Γιατί είναι υγιής η ψυχή σου. Μπορεί να είσαι πλούσιος και στα μάτια του Θεού να είσαι φτωχός. Και να είσαι φτωχός και στα μάτια του Θεού να είσαι πλούσιος, γιατί είσαι υπομονετικός και ελεήμων. Με τα λίγα που έχεις. Η αγία Αικατερίνη, είχε και τον πειρασμό, όπως είπαμε, της ομορφιάς. Και αυτός ο πειρασμός ιδιαιτέρως της ανάτρεψε την ζωή την κοσμική και την οδήγησε στην αγιότητα. Διότι είπε, θα βρω έναν νέο νυμφίο, γαμπρό δηλαδή, που να είναι τουλάχιστον σαν εμένα. Να είναι ωραίος, να είναι έξυπνος, να είναι σοφός, να είναι πλούσιος, να γνωρίζει πράγματα πολλά και επιστήμες και τέχνες. Και τότε πανικοβλήθηκε η μάνα της και την έστειλε σ’ αυτόν το σοφόν ασκητή. Και ο ασκητής, της είπε. Εάν έχεις αυτές τις απαιτήσεις, υπάρχει μόνον ένας και αυτός ο ένας, αποδεικνύεται ότι είναι ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο ωραίος κάλλη παρά πάντας ανθρώπους. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και από κει και πέρα η αγία βεβαίως εξάπτεται ως νέα που ήταν και η φαντασία της και ο πόθος της και η επιθυμία της και η εξυπνάδα της και η ομορφιά της και λέει, πώς να ενωθώ με τον Δεσπότη Χριστό. Και τότε την παραλαμβάνει πραγματικά και την αναλαμβάνει η Παναγία. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο που μου κάμνει εντύπωση. Το έναν είναι ότι τα χαρίσματα της αγίας στην αρχή ήταν ο πειρασμός της. Και συγκρατήθηκε η αγία, έβαλε αυτόν τον ψηλό στόχο και επιδίωξη ως ο στόχος δεν ήταν η περηφάνια αλλά ήτανε πόθος. Πόθος Θεού. Έστειλε τον ασκητή και το δεύτερο είναι διά του ασκητού, πώς μπαίνει στη ζωή της η Παναγία. Η οποία όταν την βλέπει στην πρώτη όραση που είχε η αγία, και ήταν τότε αβάφτιστη, ενώ την προσεγγίζει η Παναγία, δεν την θέλει να την δει. Διότι είναι άσχημη ο ωραιότερος όλων. Ο ωραίος πάντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και της λέει, όχι μόνον είσαι άσχημη. Λέει στον παλαιό της βίο. Και μυρίζεις άσχημα, της είπε. Γιατί είσαι αμύρωτη. Και επιπλέον, της λέει, έχεις όλα τα δαιμονικά μικρόβια πάνω σου. Γιατί είσαι αβάφτιστη. Και τότε τρέχει και βαφτίζεται η αγία Αικατερίνη. Και τη δεύτερη φορά, στη δεύτερη όραση που έχει όχι μόνον ο Χριστός χαίρεται που την βλέπει, αλλά η Παναγία όταν η αγία υπόσχεται αιώνια παρθενία ψυχής και σώματος, περνά εν είδη αρραβώνων ένα δαχτυλίδι εις την αγία Αικατερίνα. Για να φανεί ότι πλέον είναι νύμφη του Χριστού. Άρα η Παναγία είναι το δεύτερο πρόσωπο, το οποίον καθορίζει τη ζωή της αγίας Αικατερίνας. Και το τρίτο και ποτέ δεν είναι τελευταίο. Αν και ο ίδιος πολλές φορές καταδέχεται να είναι τελευταίος εις τες επιλογές μας, ο Χριστός. Και τα χαρίσματα της αγίας και η παρουσία της Παναγίας πού οδηγούν; Οδηγούν εις τον Χριστό. Θέλομε λοιπόν εμείς, οι οποίοι ο καθένας μας, κάποια χαρίσματα τα έχομε. Κι ας μην έχομε την εξυπνάδα και την ομορφιά και τα πλούτη της αγίας Αικατερίνης. Δεν έχει άνθρωπο, που δεν έχει κάποια χαρίσματα. Κάποια τάλαντα. Κάποια ταλέντα. Ας αναλογιστούμε. Πώς χρησιμοποιούμε τα δικά μας τάλαντα και ταλέντα και χαρίσματα. Κατά Θεόν ή για να δοξαστούμε προσωρινά από τους ανθρώπους και να κολάσουμε αιώνια την αθάνατο ψυχή μας. Ας αναλογιστούμε ποιος είναι ο πόθος ο δικός μας. Τον πόθο της αγίας Αικατερίνης τον ακούσαμε προηγουμένως στον βίο της. Ήθελε το καλόν καλύτερο. Και από όλους τον ωραιότερο και καλύτερον και σοφότερο. Και το ήθελε τόσο πολύ που της δόθηκε. Μου κάμνει εντύπωση και από τη δική μου μικρή εμπειρία, όσο έχω έναν πόθο δυνατό, συνωμοτεί όλο το σύμπαν και όλοι οι άγγελοι του Θεού να πραγματοποιήσουν τον πόθο μου. Και πραγματοποιείται. Αργά ή γρήγορα πραγματοποιείται. Αν ο πόθος μου είναι καλός και κατά Θεόν. Αν είναι κακός πόθος η επιθυμία μας η δυνατή, εάν είναι κατά δαιμόνων πόθος τρέχουν όλοι οι σατανάδες να πραγματοποιήσουν την κακία μας. Και αν κάμομε και κάποιες αμαρτίες και δεν μετανιώσουμε και δεν εξομολογηθούμε αμέσως, τότε αυτό που θέλουμε το κακόν γίνεται. Αλλά στρέφεται εναντίον μας. Και εναντίον των παιδιών μας και των εγγονιών μας. Γι’ αυτό να έχομε λίγη έγνοια. Τι πόθους και τι επιθυμίες έχουμε στην καρδιά μας. Και συνεχώς να βάζομε ανώτερους πόθους μέσα μας. Εγώ, έναν πόθο που σας συστήνω όλοι σας να αποκτήσετε και να λέτε του Χριστού. Χριστέ μου, βοήθα με να σε γνωρίσω. Χριστέ μου, βοήθα με να σε αγαπήσω. Δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Νομίζω πως σε ξέρω. Δεν σε αγαπώ Χριστέ μου. Νομίζω πως σε αγαπώ. Άλλο να είσαι θρήσκος και άλλο να είσαι Χριστιανός. Και δη Ορθόδοξος. Θρήσκοι είναι και οι μουσουλμάνοι. Αλλά Χριστιανοί και Ορθόδοξοι δεν είναι. Γι’ αυτό, ο βίος της αγίας Αικατερίνης, είναι ένας πολυθαύμαστος και πολυδύναμος βίος με πολλές δυνάμεις, με πολλά σημεία που αφορούν τη ζωή μας. Και το άλλο που μας λέει, σχέση με την Παναγία. Ότι είναι αδύνατο στις δικές μας δυνάμεις, θα μας το δώσει η Παναγία. Ήλθε σήμερα το πρωί, κόσμος να εξομολογηθεί. Και μου έλεγαν όλοι δύσκολα προβλήματα που είχαν. Τους έλεγα όλους. Έχεις αυτό το πρόβλημα το δύσκολο; Ανάλαβε την Παναγία από κοντά. Κάμε τους χαιρετισμούς της. Κάμε της ένα κομποσκοίνι την ημέρα. Μίλα της Παναγίας. Με απλά λόγια. Εάν δεν έχεις χρόνο για κομποσκοίνια και για μεγάλες προσευχές. Κάμε μικρές. Σύντομες. Αλλά στην Παναγία, με πόνο. Έρχονται μετά, όσοι με πάρουν στα σοβαρά και εφαρμόσουν αυτά που τους λέω. Δεσπότη μου, αυτό που μου είπες, με βοήθησε η Παναγία. Και αντί να μου δώσει δύο μου έδωσε τέσσερα. Μου έδωσε έξι. Και η Παναγία, βεβαίως, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη και δυνατότερη σχέση με τον Υιό της. Με τον Χριστό. Θέλεις να γνωρίσεις τον Χριστό; Θέλεις να αγαπήσεις τον Χριστό; Γνώρισε και αγάπησε προηγουμένως την Παναγία. Μπορεί να μην γίνουμε νύμφη Χριστού, όπως έγινε η αγία Αικατερίνη. Δεν έχομε τον πόθο της. Δεν έχομε τις δυνατότητες της. Όμως κάτι θα μας δώσει η Παναγία. Και αυτό το κάτι θα είναι αυτό που μας ταιριάζει. Μου έλεγε κι η μάνα μου, στον άξαμό μας. Ξέρει η Παναγία τον άξαμο του κάθ’ ενός. Τα μέτρα μας. Γι’ αυτό, μέσα από τον βίο της αγίας Αικατερίνης, ας αναλογιστούμε. Εν περιλήψει τα λέω. Πώς αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα χαρίσματά μας. Τι σχέση έχομε με την Παναγία μας. Τι πόθους και τι επιθυμίες βαθύτερες έχουμε και καλλιεργούμε και αν η σχέση μας με τον Χριστό είναι Ορθόδοξη ή είναι μια θρησκευτική σχέση. Κάποτε-κάποτε πάω λειτουργία, κάποτε-κάποτε έτσι για το έθιμο κοινωνώ, αλλά δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Δεν σου μιλώ. Φοβούμαι ακόμη και να σου μιλήσω. Ενώ βλέπεις μερικούς απλούς ανθρώπους, που αμέσως μόλις τους πεις, μίλα του Χριστού, μίλα της Παναγίας, ξεκινούν. Μερικοί μου λένε, μα είμαι άξιος εγώ να μιλήσω του Χριστού; Τους λέω, μίλα ενός αγίου. Όπως μιλούσε ο γέροντάς μου ο Ιάκωβος του οσίου Δαβίδ. Α, γίνεται; Γίνεται, του λέω. Μου λέει ένας σήμερα, θα ξεκινήσω που τον άη Γιώρκη. Είναι ο άγιος μου. Του λέω, είναι και ο δικός μου άγιος. Ξεκίνα να μιλάς του αγίου Γεωργίου. Ο άγιος Γεώργιος θα σε πάρει στην Παναγία. Και η Παναγία θα σε πάρει στον Χριστό. Το δρομολόγιο είναι πάντοτε το ίδιον. Αρχή και τέλος ο Χριστός. Το παν είναι ο Χριστός. Αλλά θα φτάσομε διά της Θεοτόκου και κάποιος άγιος θα μας πιάσει από το χέρι, όπως ο ασκητής έπιασε από το χέρι την αγία Αικατερίνη και την πήρε στην Παναγία. Και η Παναγία είναι ο καλύτερος προξενητής, ο καλύτερος νυμφαγωγός, ο καλύτερος ο οποίος γνωρίζει τι εστί αγιότητα. Αφού είναι Παναγία. Η αγία Αικατερίνη να ενδυναμώνει όλους μας. Και να αξιοποιούμε τα χαρίσματά μας προς δόξαν Θεού.

ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ Ο ΙΒΗΡΑΣ Ο ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ο ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΩΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΑΡΙΟΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙ­ΚΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ!

Τα παραμύθια της καθ’ ημάς Ανατολής με τους ποικίλους ήρωες και τις περιπέτειες τους από τόπο σε τόπο, σε γεμίζουν με θάμβος για την γενναιότητα τους, την αξιοσύνη τους την εφευρετικότητά τους και την ικανότητά τους να ξεπερνούν τις ποικίλες δυσκολίες για να φτάσουν στον τελικό τους στόχο τους. Κάποια συναξάρια περιέχουν πολλά τέτοια στοιχεία, μόνον που πρόκειται για αληθινές ιστορίες που ενίοτε μοιάζουν και με κινηματογραφικά σενάρια λόγω της ποικίλης πλοκής τους ή ακόμη και τις ανατροπές τους. Αλλά πέραν από την κινηματογραφική παρακολούθηση τους που γίνεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το συναξάρι σου προσφέρει παραμυθία, όπως η αρχαία τραγωδία την κάθαρση. Η παραμυθία, όμως, είναι πέραν από την κάθαρση, αφού μοιάζει ο ίδιος ο άγιος στέκεται δίπλα σου και να σου μεταγγίζει την χάρη του ή ακόμη να σε κοιτά κατάματα και να δρα επάνω σου καταλυτικά, προσφέροντάς σου αναγεννητική παρηγοριά. Η ιστορία του αγίου Ιλαρίωνα του Ίβηρα (822-857), δηλαδή του Γεωργιανού, αλλά και Θεσσαλονικιού, αφού έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Θεσσαλονίκη, έχει μια τέτοια ατμόσφαιρα περιπέτειας με όλο το θάμβος του παραμυθιού της Ανατολής και, βεβαίως, της παραμυθίας που προσφέρουν τα συναξάρια. Άλλωστε ο ίδιος μπήκε σε μοναστήρι σε ηλικία έξι χρονών και στα 14 του έγινε ασκητής και ερημίτης. Και μάλιστα τόσο πρόκοψε που τον εκτίμησαν και οι λοιποί ερημίτες και σύντομα μαζεύτηκαν γύρω του 11 υποτακτικοί. Λίγο αργότερα άρχισαν να προσέρχονται για να λάβουν παρηγοριά και πνευματικές οδηγίες πλήθος ανθρώπων απ’ όλη την Γεωργία. Για τον λόγο αυτό προσέτρεξε εκεί και ο Επίσκοπος της Ιβηρίας για να δει από κοντά τι, ακριβώς, συνέβαινε. Η πρότασή του στον νεαρό ρακένδυτο ερημίτη να τον χειροτονήσει, φανερώνει το συμπέρασμα που αποκόμισε από την συνάντησή τους. Ο άγιος Ιλαρίων στην αρχή αρνήθηκε αλλά μετά αποδέχτηκε. Ήταν τότε 25 χρονών. Πάντως, σχεδόν αμέσως εγκατέλειψε την Ιβηρία και πήγε για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, αφήνοντας κάποιον άλλο ως ηγούμενο στο πόδι του, αφού πλέον δεν μπορούσε να ησυχάσει ασκητικά στην πατρίδα του. Ίσως να σκέφτηκε κιόλας πως ήταν πολύ μικρός για να σηκώσει όλο αυτό το βάρος και την πνευματική ευθύνη για όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν. Καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα και στα όρια της Συρίας επεχείρησαν να τον ληστέψουν και όταν οι ληστές προσπάθησαν να βγάλουν τα σπαθιά τους από τις θήκες τους τα χέριά τους κοκάλωσαν. Οι ληστές τότε έπεσαν στα πόδιά του και του ζήτησαν συγχώρεση και τον παρακάλεσαν να τους θεραπεύσει. Πράγμα που έκανε. Και μάλιστα ένας από αυτούς τον ακολούθησε μέχρι το όρος Θαβώρ. Μετά το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους ο άγιος Ιλαρίων μόνασε για επτά χρόνια στην λαύρα του Αγίου Σάββα, ζώντας ιδιαίτερα ασκητικά. Η Παναγία, όμως, του εμφανίστηκε σε όραμα και του ζήτησε να γυρίσει πίσω στην Γεωργία πράγμα που έκανε. Εκεί δημιούργησε πολλά μοναστήρια τα οποία λειτουργούσαν με το κοινοβιακό τυπικό, ενώ απέφυγε την χειροτονία του σε επίσκοπο, καταφεύγοντας σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι. Δεν παρέλειπε, όμως, να επισκέπτεται τα μοναστήρια που ίδρυσε για να καθοδηγεί και να παρηγορεί τους μοναχούς του. Μόνο που και πάλιν εγκατέλειψε την πατρίδα του και κατευθύνθηκε στην Κωνσταντινούπολη και τα εκεί προσκυνήματά της επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του γ’, για να καταλήξει να ασκητεύει στην Βιθυνία και το περίφημο μοναστικό κέντρο στο όρος Όλυμπος. Η Παναγία έδειξε και εκεί για ακόμη μια φορά το ενδιαφέρον και την εύνοιά της προς αυτόν, αφού όταν ο αρχιμανδρίτης των μοναστηριών του Ολύμπου αποφάσισε να τον διώξει από τον τόπο τους, εμφανίστηκε σ’ αυτόν η Υπεραγία Θεοτόκος και τον επέπληξε. Σύντομα, όμως, και στο μέρος αυτό δεν μπορούσε να ησυχάσει λόγω της φήμης του. Πολλοί μοναχοί από τα μοναστήρια και τα ερημητήρια του Ολύμπου προσέτρεχαν προς αυτόν για πνευματική καθοδήγηση. Έτσι μετά από πέντε χρόνια παραμονής στον Όλυμπο γύρισε στην Κωνσταντι­νούπολη την Νέα Ρώμη και τότε του γεννήθηκε η επιθυμία να προσκυνήσει και τα προσκυνήματα της παλαιάς Ρώμης. Πηγαίνοντας προς αυτήν πέρασε και από την Θεσσαλονί­κη, όπου έγινε αμέσως γνωστός από ένα θαύμα που έκανε. Στην Ρώμη έζησε για δύο χρόνια, κάνοντας πολλά θαύματα και μετά πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Όταν έφτασε στην Θεσσαλονί­κη έκανε ένα νέο θαύμα και τότε ο διοικητής της πόλης του ζήτησε να παραμείνει στην Θεσσαλονί­κη. Ο άγιος δέχτηκε και ο διοικητής έκτισε εντός των τειχών της πόλης ένα μοναστηριακό συγκρότημα με ναό το οποίο, μάλλον, βρισκόταν στο ανατολικό μέρος της πόλης. Στην Θεσσαλονίκη παρέμεινε μέχρι την κοίμησή του στις 19 Νοεμβρίου του 875. Η Θεσσαλονί­κη τον κήδεψε με ιδιαίτερες τιμές και ο κόσμος μοιράστηκε ως ευλογία το ράσο του το οποίο έκοψαν σε πολύ μικρά κομμάτια ως ευλογία. Ως αποτίμηση της πνευματικής προσφοράς του αγίου στην πόλη παραθέτουμε μία φράση από το κείμενο που έγραψε ο καθηγητής Συμεών Πασχαλίδης στο «Αγιολόγιο της Θεσσαλονίκης»: «Το έργο του Ιλαρίωνος, διδακτικό κατό κύριο λόγο, υπήρξε εξαιρετικά εποικοδομητικό για τους Θεσσαλονικείς». Ο άγιος, όμως, μοιάζει να παρέμεινε ολοζώντανος ανάμεσα στους Θεσσαλονικείς και να μην εγκατέλειψε την πόλη, αφού συνέχισε να θαυματουργεί μέσα από την μαρμάρινη σαρκοφάγο στην οποία διέταξε ο διοικητής της πόλης να τοποθετήσουν το άγιο σκήνωμά του. Και οι σημερινοί Θεσσαλονικείς θα αναρωτηθούν και πού βρίσκεται τώρα το θαυματουργό σκήνωμα του αγίου; Βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη; Δυστυχώς όχι! Ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο α’, ο Μακεδών, όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την θαυματουργική «έξαρση» του σκηνώματος, ζήτησε να μεταφερθεί στην Κωνσταντι­νούπολη! Και έτσι η πόλη στερήθηκε τον νέο άγιο της! Κάποια άλλη συναξαριακή πηγή, που ίσως να αγαπά λίγο περισσότερο την περιπέτεια αν όχι την ίντριγκα, αναφέρει πως το άγιο λείψανο του οσίου Ιλαρίωνα, εκλάπη, στην ουσία, από ανθρώπους του αυτοκράτορα. Και μάλιστα πως το κράτησε μέσα στα ανάκτορα. Την τρίτη ημέρα, όμως, από την «φιλοξενία» του αγίου στα βασιλικά δώματα ο αυτοκράτορας ξύπνησε από την πολλή ευωδία που εξέπεμπε το άγιο λείψανο και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Και το πιο εντυπωσιακό είναι πως του παρουσιάστηκε ο ίδιος ο άγιος ο Ιλαρίων ο οποίος του είπε: «Αυτή την ευωδία δεν την κέρδισα στις πόλεις, αλλά στην έρημο και για να έχεις χάρη από τον Θεό στείλε με στην έρημο»! Έτσι το άγιο λείψανο κατέληξε στην γεωργιανή μονή του αγίου Ρωμανού της Κωνσταντινούπολης. Όπως και να έχει ο μεγάλος αυτός παρεπηδημών* άγιος στην Θεσσαλονίκη κοιμήθηκε στην πόλη μας και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αγίους μας. Γι’ αυτό και παραμένει ολοζώντανος ανάμεσά μας. Έτσι μπορούμε να τον επικαλούμαστε και να συζητάμε μαζί του κάθε έργο αγαθό που μας προβληματίζει ή μας απασχολεί! Να έχουμε τις ευχές του!

Ετοιμάσου να γίνεις κατοικητήριο του Ιησού....

Από τους ωραιότερους στίχους της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου), της προσφοράς και αφιέρωσης της τριετούς Μαριάμ δηλαδή από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στον Κύριο μέσα στον Ναό, είναι εκείνοι που αναφέρονται στην αγία Άννα, όταν κατευοδώνει τη μικρή κόρη της με τα λόγια που δείχνουν το νόημα της εκεί πια ζωής και παρουσίας της. «Άπιθι, τέκνον – λέει η μάνα στην κόρη – τω Δοτήρι γενήθητι και ανάθημα και ευώδες θυμίαμα. Είσελθε εις τα άδυτα και γνώθι μυστήρια, και ετοιμάζου γενέσθαι του Ιησού οικητήριον τερπνόν και ωραίον, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος» (απόστιχο εσπερινού). Δηλαδή: Πήγαινε, παιδί μου, γίνε για τον Δοτήρα Θεό και προσφορά και αφιέρωμα, αλλά και ευωδιαστό θυμίαμα. Μπες μέσα στ’ άδυτα των Αγίων του Ναού και γνώρισε τα μυστήρια του Θεού, κι ετοιμάσου να γίνεις κατοικητήριο του Ιησού, τερπνό και ωραίο, του Ιησού που παρέχει ως Θεός στον κόσμο το μέγα έλεος. Γιατί στεκόμαστε ιδιαιτέρως στους συγκεκριμένους στίχους; Διότι: 1. Τονίζουν τον σκοπό των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό. Εισέρχεται όχι απλώς γιατί έπρεπε να εκπληρωθεί κάποιο τάμα των γονιών της ή για να προφυλαχτεί από την κακότητα του κόσμου λόγω της αδυναμίας των γονιών αυτών από τα γηρατειά τους, αλλά για να περάσει το προβλεπόμενο διάστημα της ζωής της μέσα στον οίκο Κυρίου, προκειμένου να ετοιμαστεί για το συγκλονιστικότερο και πέραν κάθε ανθρωπίνης αντίληψης και σύλληψης μυστήριο: να γίνει η μητέρα του Θεού ως ανθρώπου – ο Ευαγγελισμός της έχει ακριβώς την αρχή της (πέραν βεβαίως της Γεννήσεώς της) στο συγκεκριμένο γεγονός. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ που θα ευαγγελιστεί αργότερα τη σάρκωση του Θεού, ο ίδιος την τρέφει μέσα στα άγια των αγίων. Και 2. Καθορίζεται από τα λόγια της αγίας Άννας η μέθοδος και ο τρόπος της ετοιμασίας της Μαριάμ: θα γίνεις η Παναγία η μητέρα του Θεού, όταν θα γίνεις όχι μόνο το αφιέρωμα και η προσφορά για Εκείνον, αλλά και το ευωδιαστό λιβάνι. Κι έχουν ιδιαίτερη σημασία τα λόγια αυτά της μητέρας Άννας, γιατί και στην Παλαιά Διαθήκη βεβαίως, αλλά και μετέπειτα σε όλη τη χριστιανική ιστορία, μπορεί κάποιος να προσφέρει πράγματα ή και τον ίδιο τον εαυτό του στον Θεό, αλλ’ όχι με τον σωστό τρόπο. Πόσες φορές δεν ακούμε τον αυστηρό λόγο των Προφητών, οι οποίοι στηλίτευαν τις προσφορές και τα αφιερώματα των Ιουδαίων, γιατί προσφέρονταν όχι με καθαρή καρδιά; «Αποστρέφω το πρόσωπό μου από τις προσφορές σας – λέει αίφνης Κύριος ο Θεός στους Ιουδαίους διά του προφήτου Ησαΐου – γιατί τα χέρια σας στάζουν από το αίμα των αδικιών σας κατά των συνανθρώπων σας». Και πιο πίσω βεβαίως θυμάται κανείς το τραγικό λόγω της συνέχειάς του περιστατικό των προσφορών και αναθημάτων στον Θεό των αδελφών Κάιν και Άβελ: πρόσφεραν και οι δύο στον Κύριο, μα ευλογήθηκε από Εκείνον μόνον ο Άβελ. Γιατί του Κάιν οι προσφορές ήταν τα περισσεύματα των καρπών του και όχι οι απαρχές. Κι από τη μετέπειτα χριστιανική ιστορία είναι αρκετή η μνημόνευση των λόγων του ίδιου του Κυρίου, όταν επισημαίνει ότι το δίλεπτο της χήρας συνιστά τη μεγαλύτερη προσφορά, γιατί προέρχεται από το υστέρημα της αγάπης και όχι από ένα τυχόν περίσσευμα. Ή ακόμη τραγικότερα το «παράδοξο» όπως ακούγεται λόγιο του αποστόλου Παύλου, ο οποίος στον ύμνο της αγάπης του αποκαλύπτει: «και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι». Μαρτύριο(!) χωρίς αντίκρυσμα κι ωφέλεια! Λοιπόν η κάθε προσφορά στον Θεό είναι όντως προσφορά αποδεκτή από Αυτόν, όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο, δηλαδή προσφέρεται από καρδιά που αγαπά τον Θεό, κάτι που συνιστά όντως λιβάνι ευωδιαστό για τον Κύριο. Κι είναι ακριβώς αυτό που αποτελεί και το νόημα της συγκεκριμένης εορτής των Εισοδίων για εμάς τους πιστούς. Με το δεδομένο ότι σκοπό έχουμε ως χριστιανοί να σαρκώνουμε τον Κύριο στην ύπαρξή μας, να γινόμαστε δηλαδή Παναγίες, απαιτείται όχι μόνο η προσφορά του εαυτού μας διά του αγίου βαπτίσματος και των λοιπών «αγωνισμάτων» και ασκήσεών μας, αλλά και η σωστή και ορθή προσφορά αυτή. Είμαστε δηλαδή χριστιανοί όχι γιατί απλώς βρεθήκαμε βαπτισμένοι στην Εκκλησία κι ούτε γιατί επιτελούμε ορισμένα τυπικά καθήκοντα, όπως του εκκλησιασμού μας, της νηστείας μας, κάποιων ελεημοσυνών μας – το στοιχείο του «αναθήματός» μας – αλλά γιατί η όλη βιοτή μας είναι τέτοια που ο Κύριος την αισθάνεται ως ευωδιαστό λιβάνι ενώπιόν Του. Κι αυτό σημαίνει, όπως αναφέραμε, καθαρή καρδιά και αδιάκοπη επαγρύπνηση να βρισκόμαστε πάνω στις άγιες εντολές Του. Τότε το χαρμόσυνο στοιχείο που περικλείει η εορτή, γίνεται χαρμοσύνη κι ευφροσύνη και για εμάς.

Για τους Αμφισβητίες των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό.

Πολλοί σήμερα αμφισβητούν την Εορτή αυτή ως μη πραγματικό γεγονός επειδή δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Την θεωρούν ως μια φανταστική διήγηση μετέπειτα ψευδεπίγραφων Ευαγγελίων και συγκεκριμένα του λεγόμενου Πρωτοευαγγελίου του Ιακώβου, τέλος του Β' αιώνα. Είναι όμως έτσι; Ναι πράγματι δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, γιατί η Καινή Διαθήκη αρχίζει να διηγείται τα γεγονότα έξι μήνες προ της Ασπόρου Συλλήψεως του Χριστού. Το ότι δεν αναφέρεται δεν σημαίνει ότι και δεν έγινε, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη, όπως την διαμονή του Απ. Παύλου στην 'Ερημο της Αραβίας μετά την θαυμαστή μεταστροφή του στον Χριστιανισμό. Πουθενά στις Πράξεις των Αποστόλων δεν αναφέρεται αυτό, ενώ αναφέρονται πάρα πολλές λεπτομέρειες της ζωής του και του έργου του. Και όμως μας το αναφέρει αυτό ο ίδιος ο Απ. Παύλος στην Επιστολή του προς Γαλάτας. Όπως επίσης και το ότι είναι γραμμένο σε ένα μη Κανονικό βιβλίο δεν αναιρεί το συγκεκριμένο γεγονός, όταν μόνο γιαυτό και όχι για τα υπόλοιπα, υπάρχει η Μαρτυρία της Εκκλησίας και του Αγίου Πνεύματος. Έχουμε τέτοιο παράδειγμα από την Επιστολή του Αδελφόθεου Ιούδα. Εκεί μας αναφέρεται ένα γεγονός για τον Μωϋσή το οποίο δεν είναι γραμμένο πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη. Την διαμάχη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τον Σατανά για το Σώμα του Μωϋσέως. Και όμως αυτό προέρχεται ως προφορική παράδοση από τα λεγόμενα Απόκρυφα Βιβλία του Μωϋσή. Έτσι λοιπόν υπήρχε και στην Πρώτη Αποστολική Εκκλησία η προφορική παράδοση της Εισόδου από τριών ετών και διαμονής της Μαριάμ για έντεκα χρόνια στον Ναό. Μας το μαρτυρεί ο Άγιος Ευόδιος πρώτος Επίσκοπος της Αντιόχειας μετά τον Απόστολο Πέτρο: «Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν ἡ Μαρία παρουσιάσθηκε στό ναό καί ἔμεινε ἐκεῖ ἕνδεκα χρόνια». Μαρτυρία Αποστολικών χρόνων λοιπόν και όχι αιώνες μετά. Δεν ήταν κάτι το μοναδικό τότε να αφιερώνει κάποιος το παιδί του στον Ναό, να το τάζει όπως θα λέγαμε σήμερα. Έχουμε τέτοια παραδείγματα αφιερωμένων μικρών παιδιών στην Π. Διαθήκη, όπως του Προφήτη Σαμουήλ. Στην μια πλευρά των κοιτώνων του Ναού διέμεναν τα αφιερωμένα αγόρια, τα λεγόμενα Τεκνία τα οποία βοηθούσαν τους ιερείς στις θυσίες των ζώων και στην άλλη τα αφιερωμένα κορίτσια οι λεγόμενες Παρθένες Κόρες, οι οποίες και φρόντιζαν για την καθαριότητα και την ευπρέπεια του Ναού. Αυτές αναχωρούσαν για πάντα από τον Ναό και επέστρεφαν στην οικογένεια τους με την αρχή της εμμήνου ρύσεως. Εκεί ή παντρευόταν ή έμεναν δια βίου αφιερωμένες στον Θεό (από αυτές προέκυψε και η Τάξη των Παρθένων της Εκκλησίας). Και αν ήταν ορφανές, οι Ιερείς τις αρραβώνιαζαν με κάποιον από την ίδια φυλή τους μέχρι να ενηλικιωθούν και να τις παντρευτούν. Σίγουρα θα εκλεγόταν από τους Ιερείς κάποιος Ενάρετος Μνηστήρ και Προστάτης των ταυτόχρονα, ως ορφανές μέχρι τον γάμο. 'Ηταν μεγάλη Τιμή και Ευλογία να λάβει κάποιος ως σύζυγο μια αγιασμένη και αναθρεμμένη στο Ναό του Θεού Παρθένα Κόρη. Σε αυτή την περίπτωση της Ορφάνιας και της Μνήστευσης με τον Ιωσήφ ανήκε και η Παρθένος Κόρη Μαριάμ. Και πάμε στο πιο δύσκολο σημείο το οποίο αδυνατούν να δεχθούν κάποιοι. Αναφέρεται ότι η Παρθένος Μαρία κατά το διάστημα της διαμονής της στον Ναό βρισκόταν στα Άγια των Αγίων, στα οποία μόνο ο Αρχιερέας και κανένας άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει και αυτός μόνο μια φορά τον Χρόνο. Εκεί θεωρούσαν ότι ήταν η Παρουσία του Θεού, όπου πολλοί Αρχιερείς είδαν Αγγέλους. Κάποιοι Αρχιερείς έπεφταν και νεκροί λόγω των προσωπικών αμαρτιών τους ή του Λαού, γι'αυτό όλοι δενόταν με σκοινί πριν μπουν μέσα, για να τους τραβήξουν αν πέθαιναν εκεί. Ρωτούν λοιπόν οι αμφισβητίες: ''Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε, ότι ένα μικρό κορίτσι έζησε μέσα σε αυτόν τον τόσο Ιερό Χώρο;'' Θα τους κάνω αρχικά αυτών των ανθρώπων μια ερώτηση με τον τρόπο που τους αρέσει να σκέφτονται, με την λογική τους. Αυτός ο χώρος δεν καθαριζόταν ποτέ; Όταν ο Αρχιερέας έμπαινε μέσα μια φορά τον χρόνο έβγαινε έξω γεμάτος αράχνες και σκόνες; Δεν θα έπρεπε κάποιος- κάποια να καθαρίζει αυτόν τον χώρο; Σίγουρα όχι κάποιος ενήλικας, ο οποίος όσο καθαρός και να ήταν σώμα και πνεύμα, πάντα θα τον έλεγχε η συνείδηση του ως ανάξιου να εισέλθει εκεί μέσα. Η καλύτερη λύση ήταν ένα Αθώο, Αμόλυντο και γεμάτο Χάρη μικρό παιδί. Και αυτά τα Αγνά Παιδιά πιστεύω διαλεγόταν όχι μόνο από την ανθρώπινη κρίση του Αρχιερέα αλλά κυρίως από την Οδηγία και τον Φωτισμό του Θεού. Ποιό άλλο μικρό κορίτσι θα είχε περισσότερη Χάρη για αυτή την Προνομιακή Διακονία από την Παρθένο Μαρία την οποία αργότερα ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ονόμασε Κεχαριτωμένη; Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η βασιλική καταγωγή της (απόγονη του Βασιλιά Δαβίδ) θα έπαιξε και αυτή κάποιο ρόλο για την εκλογή Της. Και σίγουρα οι Αρχιερείς προστάτευαν τα παιδιά αυτής της Διακονίας ακόμα και από ασήμαντες συζητήσεις με τα άλλα παιδιά, όπως τους Πρίγκιπες οι Βασιλείς. Και θα διέμεναν κάπου ξεχωριστά από τα υπόλοιπα, έπρεπε να ήταν ό,τι πιο Αγνό, Αθώο και Αμόλυντο υπήρχε μέσα στον Ναό. Και πάμε σε κάτι Θαυμαστό που συνέβηκε με την Είσοδο της Παρθένου Μαρίας. Μέσα στα Άγια των Αγίων έπρεπε να βρίσκεται η Κιβωτός της Διαθήκης, δηλαδή ένα επικαλυμμένο με χρυσό μέσα και έξω, ξύλινο μικρό κιβώτιο το οποίο περιείχε τις Πλάκες με τις Δέκα Εντολές, μια Χρυσή Στάμνα με την τροφή που έτρεφε ο Θεός σαράντα χρόνια τους Ισραηλίτες στην έρημο, το λεγόμενο Μάννα και την Ξερή Ράβδο την βλαστήσασα του Ααρών με την οποία έκανε τα θαύματα και τα σημεία ενώπιον των Αιγυπτίων. Και τα τρία αυτά τους θύμιζαν τα όσα ξεχωριστά έζησαν σαν λαός του Θεού, αλλά και συμβόλιζαν τον αναμενόμενο Μεσσία που τους υποσχέθηκε ο Ίδιος ο Θεός μέσω του Μωϋσή. Οι Πλάκες συμβόλιζαν τον Νέο Νόμο της Χάριτος και της Αληθείας, την Καινή Διαθήκη, το Μάννα την αληθινή τροφή με την οποία Αυτός θα τρέφει τον λαό Του, δηλαδή το Σώμα και το Αίμα Του και η Ξερή Ράβδος η οποία αναβλάστησε, τα θαύματα που θα επιτελέσει και την Ανάσταση Του από τους νεκρούς. Πάνω από την Κιβωτό της Διαθήκης υπήρχαν δυο χρυσά ομοιώματα Χερουβείμ τα οποία με τα φτερά τους επισκίαζαν την Κιβωτό. Όλα αυτά ΕΠΡΕΠΕ να βρίσκονται εκεί, αλλά την εποχή που η Παρθένος Μαρία ήταν στον Ναό ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Καμιά αναφορά για την Κιβωτό της Διαθήκης δεν υπάρχει μετά την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία των Ισραηλιτών και το γκρέμισμα από τους Βαβυλώνιους του Ναού του Σολομώντα το 587π.Χ. Χάνεται ξαφνικά κάθε αναφορά για αυτήν. Το πιο πιθανόν σύμφωνα με τους Μακκαβαίους, είναι ότι πρόλαβε και την έκρυψε κάπου ο Ιερέας και Προφήτης Ιερεμίας. Τα υπόλοιπα χρυσά σκεύη του Ναού αρπάχθηκαν από τους Βαβυλώνιους και ο Ναός ισοπεδώθηκε. Ο Δεύτερος Ναός κτίστηκε από τον Ζοροβάβελ με την επιστροφή των Ισραηλιτών από την Βαβυλωνιακή Αιχμαλωσία το 516 π.Χ και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 63 π.Χ. Και ο Τρίτος Ναός χτίστηκε από τον γνωστό Ηρώδη στην ίδια θέση πάντα, μόλις είκοσι χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός. Αυτός ήταν και ο Ναός στον οποίο έγιναν τα Εισόδια της Θεοτόκου. Νεόκτιστος και εντυπωσιακός Ναός, αλλά ΑΔΕΙΟΣ από την Κιβωτό της Διαθήκης. Μπορούμε να συλλάβουμε τώρα το Μυστήριο που εξελίχθηκε με την Είσοδο και την Διαμονή της Παρθένου Μαρίας στον Ναό και ειδικά της Παρουσίας Της ως Μικρή Παρθένος Κόρη στα Άγια των Αγίων; Η Κιβωτός της Διαθήκης με το περιεχόμενο της και τα επισκιάζοντα Χερουβείμ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ μέσα. Ο πιο Ιερός Χώρος των Εβραίων είναι Άδειος!!! Και εισέρχεται μια Παρθένος Κόρη να ετοιμαστεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες Του στο Θεό ΓΕΝΟΜΕΝΗ Η ΙΔΙΑ, Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΡΥΒΕ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΤΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΜΕΣΣΙΑ!!! Η Αληθινή Κιβωτός όχι από ξύλο, αλλά από Σάρκα ''η Έμψυχη Κιβωτός η τον Αχώρητον Λόγον χωρήσασα'' . Βίωσε από μικρή σε αυτόν τον χώρο όπου κάποτε βρισκόταν τα Επισκιάζοντα Χερουβείμ, την Παρουσία και Προστασία Αγγέλων. Νομίζετε ότι πρώτη φορά είδε Άγγελο κατά τον Ευαγγελισμό Της; Προσέξτε τα λόγια που γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς όταν η Παρθένος άκουσε τον ''ασπασμό''(χαιρετισμό) το ''Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου, Ευλογημένη Συ εν γυναιξίν'' του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ''διεταράχθη επί τω λόγω αυτού και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος ''. Ταράχθηκε από τον Λόγο Του, όχι από την ίδια την Παρουσία του Αρχαγγέλου. Αλλά και η Ωδή Της όταν συνάντησε την Ελισάβετ: ''Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου....'' δείχνει τον Μέγα Πνευματικό Πλούτο που καλλιέργησε εκεί μέσα στην Αγία Σιωπή και τον οποίον δεν επιδείκνυε ποτέ. Ήταν το σύμβολο της Πραότητας, της Ταπεινότητας, της Σιωπής που σίγουρα καλλιέργησε από την τρυφερή Της ηλικία εκεί μέσα στα βάθη της Ιεράς Σιωπής, στα Άγια των Αγίων. Και αυτή η Ιερά Σιωπή Της την ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό του Γολγοθά που ενώ έβλεπε τον Μονάκριβο Της να υποφέρει και να πεθαίνει δεν είπε ούτε μια λέξη, δεν έβγαλε ούτε μια κραυγή, μόνο ένα Ιερό και Σιωπηλό Κλάμα. '' Σήμερον ὁ ναός ὁ ἔμψυχος, τοῦ μεγάλου Βασιλέως, ἐν Ναῷ εἰσέρχεται, αὐτῷ ἑτοιμασθῆναι, εἰς θείαν κατοίκησιν. Λαοί ἀγαλλιᾶσθε''

Το θαύμα της Αγίας Παρασκευής στην Μάνδρα Θερμού το 1918.Η απαλλαγή από την θανατηφόρο γρίπη!

Το έτος, 1918 ξέσπασε επιδημία γρίπης, σε όλη την Ευρώπη, και σε όλη την Ελλάδα, η λεγόμενη “Ισπανική γρίπη”. Στην περιοχή δε του Θέρμου, η επιδημία γρίπης βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση. Καθημερινά και για τρεις μήνες περίπου, οι θάνατοι από τη γρίπη, όπως βεβαιώνονται από τα βιβλία της Εκκλησίας, ανέρχονταν σε δυο – τρεις – τέσσερις – πέντε – έξι ακόμα και δώδεκα την ημέρα. Η κατάσταση ήταν τραγική. Οι ομολογίες των ανθρώπων που έζησαν, συγκλονιστικές εμπειρίες. Οι συγγενείς των νεκρών δεν τολμούσαν να συνοδεύσουν τους δικούς τους ανθρώπους, ούτε στην τελευταία τους κατοικία, επειδή η νόσος ήταν μεταδοτική. Οι ιερείς της εποχής εκείνης το ομολογούσαν. Οι άνθρωποι γενικά ήταν πανικόβλητοι μπροστά στο μεγάλο κακό. Δεν υπήρχε τρόπος να την καταπολεμήσουν. Έκαναν περιφορά της εικόνας, δεήσεις και έψαλαν το «Κύριε Ελέησον» για να σταματήσει το κακό! Η μόνη τους ελπίδα, ο Θεός και η Αγία Παρασκευή. Έτσι οι ιερείς μαζί με τους κατοίκους, πήραν την απόφαση να κατεβάσουν την ίδια την εικόνα της Αγίας Παρασκευής στο Θέρμο και να την περιφέρουν στους δρόμους. Πράγματι στις 20 Νοεμβρίου του 1918 με επικεφαλής τον μακαριστό π. Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο (1835-1930), εφημέριο τότε του Αγίου Δημητρίου Θέρμου, ο οποίος εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τις λειτουργικές ανάγκες των κατοίκων του οικισμού Μάνδρας, στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, μαζί με τους επίσης μακαριστούς ιερείς: Παπαγιάννη Τσαπατώρη (Απ.1944), Αριστείδη Ταξιαρχιώτη (Απ.1933), Αριστομένη Πίτσιο (Απ.1938) και με συνοδεία κατοίκων της περιοχής ανέβηκαν στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, έκαναν δέηση, πήραν την εικόνα της Αγίας και με τον κόσμο να ακολουθεί, έφτασαν στο Θέρμο με τα πόδια από το παλιό μονοπάτι, “το ρεματάκι”, ψέλνοντας και λέγοντας το “Κύριε ελέησον” συνέχεια και ψελλίζοντας το “Αγία Παρασκευή κάνε το θαύμα σου”. Μπαίνοντας στο Θέρμο και κατά μήκος του δρόμου, κατά χρονικά διαστήματα έκαναν στάση, για δέηση. Ψαλμοί και ύμνοι ακούγονταν και οι άνθρωποι έβγαιναν από τα μαγαζιά τους και τα σπίτια τους, για να κάνουν το σταυρό τους και να προσευχηθούν στην Αγία να σταματήσει το κακό που τους βρήκε». Πώς δύο κάτοικοι που είχαν προσβληθεί από τον θανατηφόρο ιό κατάφεραν να βρουν γιατρειά Το πρώτο θαύμα έγινε στη γειτονιά των Αγραφιωτών. Εκεί μέσα στο σπίτι υπήρχε κατάκοιτος στο κρεβάτι και βαριά άρρωστος, ο 18χρονος Θεόδωρος Αγραφιώτης, που είχε προσβληθεί από τη γρίπη. Η μάνα του βλέποντας τη λιτανεία να φτάνει κάτω από το σπίτι τους, έτρεξε και φώναξε λέγοντας: “Σήκω Θόδωρε, σήκω παιδί μου να κάμεις το σταυρό σου στην εικόνα της αγίας Παρασκευής που περνά στο δρόμο, να σε κάνει καλά”. Πράγματι ο Θόδωρος μετά την προτροπή της μάνας του και υποβασταζόμενος με δυσκολία σηκώθηκε, έφτασε μέχρι το παράθυρο, έκανε το σταυρό του, ψιθύρισε το όνομα της αγίας Παρασκευής. Και ω του Θαύματος! Μπροστά στα υγρά και έκπληκτα μάτια της μητέρας του και πολλών άλλων, έγινε αμέσως καλά. Η Αγία έκανε το θαύμα της. Ο Θόδωρος Αγραφιώτης έγινε εντελώς καλά, μεγάλωσε, έκανε οικογένεια, απέκτησε επτά κόρες, έζησε πολλά χρόνια μετά και στα βαθιά γεράματά του, σε ηλικία 94 χρόνων έφυγε φυσιολογικά από τη ζωή. Με θαυμασμό, ενθουσιασμό και πίστη περισσότερη συνέχισε η πομπή της λιτανείας την πορεία της και το δεύτερο θαύμα δεν άργησε να έρθει. Όταν η Ιερή Πομπή έφτασε κάτω από το σπίτι του Κώνστα Υφαντή, η Ευφροσύνη Κώνστα Υφαντή, ήταν άρρωστη βαριά και κατάκοιτη στο κρεβάτι της, περιμένοντας το μοιραίο τέλος της, άκουσε τις ψαλμωδίες και ρώτησε τι συμβαίνει, τη γυναίκα που τη συντηρούσε. Εκείνη της εξήγησε και η άρρωστη Ευφροσύνη την παρακάλεσε να τη βοηθήσει να σηκωθεί να δει από το παράθυρο την εικόνα της Αγίας Παρασκευής. Πράγματι τη βοήθησε η γυναίκα που την περιποιείτο να σηκωθεί και να πάει στο παράθυρο. Η άρρωστη τότε, έκανε το σταυρό της και παρακάλεσε την Αγία να την κάνει καλά. Αμέσως έγινε καλά και πήγε από κοντά να ασπαστεί την Ιερά Εικόνα και να ευχαριστήσει την Αγία. Έζησε δε μετά η Ευφροσύνη άλλα δεκατέσσερα (14) χρόνια και εκοιμήθη φυσιολογικά το έτος 1932. Το ίδιο συνέβη και με τους άλλους ανθρώπους που είχαν προσβληθεί από τη θανατηφόρο γρίπη. Στο αντίκρισμα και μόνο της εικόνας Της, κάνοντας το σταυρό τους ή ψιθυρίζοντας το όνομα της αγίας Παρασκευής, γίνονταν καλά. Πράγματι από εκείνη την ημέρα, 20 Νοεμβρίου 1918, οι θάνατοι σταμάτησαν παντελώς από τη νόσο της Ισπανικής γρίπης. Η Αγία Παρασκευή έκανε το θαύμα της. Έσωσε για άλλη μια φορά τους κατοίκους του Θέρμου και των γύρω χωριών απ´ αυτή τη επιδημία. Από τότε όλοι οι άνθρωποι της περιοχής του Θέρμου και του οικισμού Μάνδρας, εορτάζουν την ανάμνηση αυτού του θαύματος, κάθε χρόνο, με ξεχωριστή λαμπρότητα και Θρησκευτική κατάνυξη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ- Ένα «μου» κυριαρχεί.«Τους καρπούς μου», «τας αποθήκας μου», «τα γεννήματά μου», «τα αγαθά μου»

Λιτή, αλλά συγκλονιστική η παραβολή του άφρονος πλουσίου. Αφορμή για τον Χριστό στάθηκε η διαμάχη δύο αδερφών για τον τρόπο διανομής της κληρονομιάς τους. Δεν ήταν δική τους η περιουσία, αλλά του πατέρα τους. Κι αυτοί δεν το κατανοούσαν, πως ήταν διαχειριστές ενός πλούτου για τον οποίο δεν εργάστηκαν. Το ίδιο και ο άφρων πλούσιος. Η γη του ευφόρησε. Δεν έκανε κάτι ο ίδιος ιδιαίτερα. Ό,τι του δόθηκε ήταν από την ευλογία που επέτρεψε ο Θεός να έχουν τα χωράφια του, κύρια πηγή πλούτου εκείνα τα χρόνια, μαζί με το εμπόριο και τα τελωνεία. Κι ο πλούσιος το μόνο που σκέφτηκε ήταν ο εαυτός του. Ένα «μου» κυριαρχεί. «τους καρπούς μου», «τας αποθήκας μου», «τα γεννήματά μου», «τα αγαθά μου». Αλλά και για τον εαυτό του πάλι αυτό το «μου» κυριαρχεί: «ερώ τη ψυχή μου». Ο πλούσιος αισθάνεται ιδιοκτήτης των πάντων. Και τότε ακούει τον λόγο του Θεού, ότι αυτό το «μου» που θεωρεί ότι είναι τα πάντα, δεν θα μπορέσει να τον γλιτώσει από τον θάνατο. Αυτό που του ζητάνε δεν είναι τα αγαθά του, αλλά τη ζωή του ολόκληρη, την οποία θα συνειδητοποιήσει ότι δεν του ανήκει. Και όσα είχε ετοιμάσει, θεωρώντας τον εαυτό του κάτοχο, είναι άγνωστο σε ποιους θα περιέλθουν, πάντως όχι στον ίδιο. Εκεί είναι και η αφροσύνη, η αμυαλιά του πλουσίου. Στη βεβαιότητα της κτητικότητας, η οποία τον διακατέχει. Μια βεβαιότητα εγωκεντρισμού, η οποία τον οδηγεί αρχικά στον πνευματικό θάνατο και, στη συνέχεια, στην απόλυτη ήττα από τον χρόνο, δηλαδή και στον σωματικό θάνατο. Κι αυτή η αφροσύνη θα μπορούσε να γιατρευτεί ακριβώς αν ο πλούσιος είχε μνήμη θανάτου. Είχε την αίσθηση ότι δεν είναι αθάνατος και αιώνιος αφ’ εαυτού του, αλλά η ζωή του δόθηκε για να τη δει στην προοπτική του μόνου τρόπου με τον οποίο νικιέται πρώτα ο πνευματικός και κατόπιν και ο σωματικός θάνατος. Αυτή της αγάπης. Ο πλούσιος όμως είχε την εμπιστοσύνη του, την πίστη του στο «μου», στο δικό του, σε ό,τι του ανήκειν. Έκανε τα πάντα αντικείμενα, ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό του και το υπερτροφικό «εγώ» του τον οδήγησε στη γέενα, στον αιώνιο θάνατο, καθώς δεν απέμεινε στην καρδιά του ούτε ο ελάχιστος τόπος για τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτή η αφροσύνη, η αμυαλιά χαρακτηρίζει τον πολιτισμό μας, συχνά κι εμάς τους ίδιους. Χωρίς η πίστη να αρνείται το να έχουμε αγαθά και περιουσία, μας υπενθυμίζει ότι ο τρόπος του καιρού μας που μας οδηγεί στο άγχος για την απόκτηση των χρημάτων, στην μετατροπή του πλησίον σε αντικείμενο, στην μετατροπή συχνά και του ίδιου του εαυτού μας σε μέσο απόλαυσης, ώστε το «εγώ» μας να αισθάνεται αυτάρκεια, αυτοβεβαίωση, το κέντρο του κόσμου, είτε στην εικονική είτε στην καθημερινή πραγματικότητα, είναι η ρίζα μιας μεγάλης αφροσύνης. Κι αυτό διότι τίποτα δεν θα κρατήσει για πάντα, κυρίως όμως ο άνθρωπος δεν τελειώνει στον θάνατο, όπως η αθεΐα και ο μηδενισμός του καιρού μας διακηρύττουν. Η απάντηση είναι η αγάπη. Είναι η άσκηση. Είναι η πίστη στον Θεό για τις ανάγκες της ζωής. Η εργατικότητα χωρίς άγχος. Το να βλέπουμε, τελικά, τη ζωή στα πλαίσια της σχέσης με τον Θεό και τον πλησίον, χωρίς το «μου» σε προτεραιότητα, αλλά το «μας». Και ό,τι μας λείψει, ο Θεός, αν το χρειαζόμαστε αληθινά, θα το αναπληρώσει. π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Να ομολογείς την αμαρτία σου καθαρά χωρίς υπεκφυγές.

Να ομολογείς την αμαρτία σου καθαρά χωρίς υπεκφυγές. Να ταπεινώνεσαι μέσα στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως αλλιώς δεν έχει νόημα να πας στον πνευματικό. Να πας να κάνεις τί στην εξομολόγηση; Να δικαιωθείς; Να σου πει -ο πνευματικός- πόσο αδικημένος είσαι από την ζωή; Πόσα τραβάς από τους άλλους εσύ ο καημένος; Αν θέλεις να μιλήσεις στον ιερέα για να σε συμβουλεύσει για κάποιο θέμα ή πρόβλημα, για να σε στηρίξει στην δοκιμασία που περνάς μπορείς να το κάνεις εκτός εξομολόγησης. Να πας στον πνευματικό με πνεύμα συναίσθησης των πτώσεών σου, να προσέλθεις με τόλμη και ανδρεία στην μετάνοια. Ο Κύριος τέτοια μετάνοια ευλογεί. Αντρίκια. Χωρίς μισόλογα, χωρίς δικαιολογίες. Χρειάζεται όμως απόφαση ν’αλλάξω ζωή. Πολλοί άνθρωποι θα έρθουνε για να εξομολογηθούν -ειδικά όσο πλησιάζει το Πάσχα- όχι όμως επειδή μετανοιώνουν, όχι επειδή πήραν απόφαση να αλλάξουν ζωή, όχι επειδή θέλουν να καθαρθούν από τις αμαρτίες τους αλλά επειδή θέλουν να… κοινωνήσουν. Μα, εξομολογούμαι όχι για να κοινωνήσω αλλά για να καθαρθώ από τις αμαρτίες μου και ο πνευματικός εάν κρίνει απαραίτητο να κοινωνήσω -για να με βοηθήσει ως φάρμακο η Θεία Κοινωνία για την πνευματική μου θεραπεία- θα μου το πει· μπορεί όμως να κρίνει ότι αντί για φάρμακο η Θεία Κοινωνία θα ενεργήσει μέσα μου ως φαρμάκι γι’αυτό και ίσως δεν με αφήσει να κονωνήσω. Εξομολογούμαι όχι για να κοινωνήσω, αλλά για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό! Έρχονται για εξομολόγηση και αφού μου πούνε το όνομά τους οι άνθρωποι μετά αμέσως μου λένε «ήρθα πάτερ, γιατί θέλω να κοινωνήσω το Πάσχα…». Έλάχιστοι είναι αυτοί που θα πούνε «ήρθα για να ζητήσω συγχώρεση από τον Θεό, ήρθα γιατί αμάρτησα, ήρθα γιατί θέλω να καθαριστώ από τις αμαρτίες μου, οι οποίες είναι αυτές…». Είναι λάθος να πλησιάζουμε το Μυστήριο της Εξομολογήσεως απλά ως μια «αναγκαστική προπαρασκευαστική διαδικασία» για να κοινωνήσουμε. Φυσικά και πριν την Θεία Κοινωνία χρειάζεται εξομολόγηση και η ευλογία του πνευματικού μας, όμως η εξομολόγηση είναι ένα ξεχωριστό Μυστήριο από την Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό και η συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως θα πρέπει να γίνεται για τους λόγους για τους οποίους υπάρχει αυτό το Μυστήριο. Και ο λόγος αυτός είναι η συγχώρεση των αμαρτίων μας, ο καθαρισμός μας από τις αμαρτίες μας, η απόφασή μας να αλλάξουμε ζωή και όχι να αλλάξουμε για λίγο τρόπο ζωής ίσα ίσα για να κοινωνήσουμε και μετά πάλι στα ίδια και χειρότερα… Να πας να εξομολογηθείς λοιπόν για να αφήσεις το παρελθόν πίσω σου και να ατενίσεις το μέλλον σου μαζί με τον Χριστό ακολουθώντας την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, βάζοντας στην άκρη τις απόψεις σου περί Πίστεως και τις προσωπικές σου προσεγγίσεις σ’ αυτά τα θέματα. Τα έχουνε πει οι Θεοφόροι Πατέρες μας όλα! Εάν θέλεις να μάθεις κάτσε και διάβασε τους Αγίους Πατέρες και μην ερμηνεύεις μόνος σου τα πράγματα όπως σε βολεύουν! Χωρίς να είμαστε έτοιμοι να ταπεινωθούμε πάντα θα πλησιάζουμε την πνευματική ζωή ως μία ζωή εθίμων και παραδόσεων. Γι’αυτό θα σου το πω από τώρα: Μην πας να κοινωνήσεις μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα επειδή και μόνο είναι «Άγιες οι ημέρες εκείνες», επειδή συναισθηματικά συγκινήθηκες ή επειδή το έχεις «τάμα» να κοινωνάς την Μεγάλη Πέμπτη ή το Μεγάλο Σάββατο. Παίζεις με Πυρ που θα σε κατακαύσει. «Άγιες ημέρες» δεν είναι απλά η Μεγάλη Εβδομάδα. Αγία ημέρα είναι η ημέρα που θα καταλάβεις και θα καταλάβω ότι ο Θεός ναι μεν μ’αγαπά και θέλει να με σώσει αλλά χρειάζεται και η δική μου ταπείνωση, μετάνοια αλλά και έργα μετανοίας δηλαδή όχι μόνο να αποφεύγω την αμαρτία αλλά και να καλλιεργώ την αρετή χωρίς να εξετάζω τί κάνουνε οι άλλοι. Αυτή είναι Αγία ημέρα: η ημέρα που θα δούμε το χάλι μας και θα θελήσουμε συνειδητά, ελεύθερα, υπεύθυνα με τον τρόπο της Εκκλησίας (Μυστήριο Εξομολόγησης) να βάλουμε νέα αρχή στην ζωή… π.Παύλος Παπαδόπουλος

Βιωματικές προσεγγίσεις και αποστάγματα καρδιάς ανθρώπων που γνώρισαν τον Άγιο Γερβάσιο (Παρασκευόπουλο).

Ειναι ομολογουμένως δύσκολο κανείς να ασχοληθεί με την πολυσχιδή και αγιασμένη μορφή του π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Η διαδικασία και μόνο απαιτεί κόπο, ζητά ολοκληρωτικό δόσιμο αλλά και κατάθεση ψυχής για να αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές , την απεραντοσύνη της καρδιάς του και την αγνότητα της πρόθεσής του για την Εκκλησία , τη διακονία και το παιδί. Σε αυτή την ταπεινή μας προσπάθεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ιερού χρέους σε μια προσωπικότητα όπως αυτή του πατρός Γερβασίου που μας εμπνέει, μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν θα δούμε τη μορφή του γέροντος μέσα από τα βιογραφικά του στοιχεία όπως αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά θα καταθέσουμε από τη δική μας καρδιά στη δική σας αγάπη απόψεις, μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, έζησαν, διδάχθηκαν, εξομολογήθηκαν και γεύτηκαν τα γεμάτα χάρη πατρικά λόγια του και νουθεσίες του. Πρώτος στην κλίμακα των ανθρώπων που βιωματικά τον προσέγγισαν ένας άγιος της Oρθοδόξου Εκκλησίας, ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. Ο άγιος Νεκτάριος ως σχολάρχης της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής αντιλήφθηκε αμέσως τη χαρισματική προσωπικότητα του νεαρού τότε διακόνου Γερβασίου και γι’αυτό ευθαρσώς και προφητικά διεκήρρυτε: «Εις το πρόσωπό του βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας τον γνήσιον ποιμένα του χρηστεπωνύμου πληρώματος». Στη συνέχεια της κλίμακος έρχεται εμπρός μας ο αγαπητός φίλος του γέροντος αείμνηστος καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών Π.Τρεμπέλας με τα μεστά καρδιακής φιλικής αγάπης σχόλιά του: «Τον ενθυμούμαι εις τον Άγιον Δημήτριον όπου ελειτούργουν τα κατηχητικά σχολεία περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών . Με ποίαν υπομονήν,με πόσην συγκατάβασην, με πόση αγάπη και γαλήνη ίστατο. Ας είναι μακαρία η ψυχή του!. Πως όμως να παραβλέψει κανείς αυτά τα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου πρώην Αυστραλίας Ιεζεκιήλ που μέσα σε λίγες λέξεις περικλείει αγώνες χρόνων ,διακονίες μαρτυρικές, για την αγάπη του Χριστού του πατρός Γερβασίου: «Ήτο πραγματικός ιερεύς,διδάσκαλος,κήρυξ και ποιμήν. Εις το πρόσωπό του εφηρμόζετο απολύτως η ρήσις του θείου Αποστόλου Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Ωστόσο η καρδία και η ύπαρξη του αοιδίμου πλέον μητροπολίτου πρώην Ύδρας Ιεροθέου (Τσαντίλη), πνευματικού τέκνου και αχωρίστου συνεργάτου του π.Γερβασίου, φλέγεται και με όλο της το είναι φωνάζει και ομολογεί: «Γλυκύς αλλά και προφητικός ως διδάσκαλος και κήρυξ, ουράνιος ως ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργής ως πνευματικός...». Το ίδιο φλογερή και η μαρτυρία του νεανικού φίλου του Γέροντος Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου: «Ήτο ο εγκρατής και ασκητικός μοναχός εν τω κόσμω και νικητής του κόσμου κατά την Γραφή , του τα κοσμικά φρονούντος» Ανεβαίνοντας τη νοητή κλίμακα συναντούμε τον Κ.Τριανταφύλλου, ιστορικόν της πόλεως των Πατρών που βαθιά συγκινημένος από τη λειτουργική ζωή του π.Γερβασίου, μας αφήνει ως παρακαταθήκη τα εξής: «Έβλεπες ,παρηκολούθης, ησθάνεσο έναν άγιον της Εκκλησίας του Χριστού. Κάτι περισσότερον χάρις εις τον π. Γερβάσιο εζήσαμεν ημείς και εγνωρίσαμεν ημέρας των πρώτων χριστιανών, των χριστιανών της ολοθέρμου αφοσιώσεως , της άνευ ορίων πίστεως , της ανεξαντλήτου θρησκευτικότητος. Ελπίζουμε κλείνοντας οι βιωματικές αυτές προσεγγίσεις ανθρώπων που γνώρισαν τον γέροντα και τα αποστάγματα καρδιάς ψυχών που ωφελήθηκαν από την ουράνια παρουσία του εδώ στη γη, να αποβούν καρπός πνευματικής αναγεννήσεως αλλά και υγιούς μιμήσεως της ζωής και της διδασκαλίας ενός συγχρόνου αγίου του αιώνος μας, του «παπά των φτωχών» όπως του αποδόθηκε ο τίτλος, του πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Βιογραφία του πατρός Γερβασίου Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παρασκευόπουλος, υιός του Χαραλάμπους και της Βασιλικής, γεννήθηκε στη Νυμφασιά (Γρανίτσα) Γορτυνίας. Πολύ πτωχός, εστερείτο και των στοιχειωδών μέσων για τη φοίτησή του στο Δημοτικό Σχολείο. Σε ηλικία 13 ετών, κινούμενος από θείο έρωτα, κατέφυγε στη Μονή Κερνίτσης και διακονούσε εκεί. Ποθώντας όμως τη μόρφωση σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε με τα πόδια για το Μ. Σπήλαιο για να εγγραφεί στο Σχολαρχείο της Μονής. Επειδή δεν βρήκε την παραμικρή στοργή έφυγε για τη Μ. Ταξιαρχών Αιγιαλείας και εγράφη στο εκεί Σχολαρχείο. Η επίδοσή του στα μαθήματα προκάλεσε το φθόνο και αναγκάστηκε να φύγει και από εκεί. Η πνευματική ακτινοβολία του Πατρών Ιεροθέου, ο οποίος περιβαλλόταν από πλήθος εμπνευσμένων ανδρών (Ευσέβιος Ματθόπουλος, Ηλίας Βλαχόπουλος, Παν. Λουληγέρης, Γαβρ. Φραγκούλης, κ.ά.) τον προσήλωσε και "εστράφη βαθύτερον εις την αχαϊκήν γην". Ο άγιος εκείνος ιεράρχης, με τη γνωριμία του, τον επηρέασε βαθύτατα. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, επανήλθε θερμότερος στον εκκλησιαστικό περίβολο. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 από τον Μητροπολίτη Άρτης Γεννάδιο και του δόθηκε το όνομα Γερβάσιος. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ριζάρειο Σχολή επί σχολαρχίας του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά. Ήταν ο δεύτερος μέγας ιεράρχης, ο οποίος εκτιμούσε ιδιαίτερα το νεαρό τότε διάκονο. Διακρινόμενος πάντοτε για την επίδοσή του στα γράμματα έλαβε υποτροφία και εισήλθε στο Πανεπιστήμιο. Όταν πήρε το πτυχίο του, τοποθετήθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο στην υπεύθυνη διακονία του πρωτεκδίκου. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1912 από τον μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο. Στη θρυλική εξόρμηση του 1912-16 συμμετείχε ως ιερεύς του Α' ευζωνικού Συντάγματος, επανειλημμένως διακριθείς και παρασημοφορηθείς από τους διοικητές του. Μετά το 1917, ο π. Γερβάσιος εισήλθε στην εποχή των ειρηνικών αγώνων του. Έμενε μόνιμα στην Πάτρα. Άρχισε εντός της πόλεως πλέον και στις φτωχότερες συνοικίες της να κρούει το "τάλαντον" και "εκ νυκτός ορθρίζων προς τον Κύριον...". Υπηρέτησε ως εφημέριος των ναών Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου και στη συνέχεια, χωρίς εφημερία ανέλαβε μια άλλη "πορεία" γνήσια αποστολική μέχρι το θάνατό του. Προ και μετά το 1930 άσκησε ευδοκίμως τα καθήκοντα του πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Πατρών. Και όταν, τέλος, το 1939 ανέλαβε τα καθήκοντα του μεγάλου πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών "διοικήσας την πρωτοσυγκελλίαν της Αρχιεπισκοπής εν δυνάμει και ζήλω Ηλιού και καταλιπών ευαγγελικώς ωραίαν, αγίαν εποχήν..." (Μητροπολίτης Πειραιώς Χρυσόστομος, Ανάπλασις, Ιούνιος 1965). Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων. Δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή, "παρά το εύχυμον εις τούτο τάλαντόν του". Προτιμούσε να ομιλεί, παρά να γράφει. Εδημοσίευε ανελλιπώς σε εφημερίδες και περιοδικά -των Πατρών και των Αθηνών- άρθρα επί θεμάτων "αμέσως ενδιαφερόντων τον ευαγγελισμόν του λαού". Συλλογές τέτοιων άρθρων αποτελούν τα εκδοθέντα βιβλία του "Θρησκευτικαί μελέται" (1945), "Επίκαιρα προβλήματα" (1948) και "Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας" (1958). Δεν αξιώθηκε να επεξεργασθεί πλουσιώτατη ύλη κατηχητικών μαθημάτων του για την κατήχηση των Ελληνοπαίδων. Εις τα "παιδία του" αυτά αφιέρωσε τις ύστατες σκέψεις του και τους παλμούς των τελευταίων του ημερών. Κρατώντας το "ιστορικό" ραβδί του, με το οποίο επί 50 έτη εποίμανε τα πρόβατα του αρχιποίμενος Χριστού και το οποίο εφάνταζε στα παιδικά μάτια "ως άλλη ράβδος Μωυσέως", έλεγε λίγο πριν την αποστολική ημέρα της 30ης Ιουνίου 1964, κατά της οποίαν εξεδέμησε προς Κύριον: "Σας εμπιστεύομαι τα παιδία μου, τα νήπιά μου, το αύριον του Έθνους, τας χρυσάς ελπίδας του αιωνίου μέλλοντός μου...". «Σημεία μετά θάνατον του γέροντος π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου» Ένας εργάτης στο εργοστάσιο Β.Ε.Σ.Ο. διηγήθηκε τα εξής: Κάποια βραδιά είδε στον ύπνο του τον π. Γερβάσιο να του λέει: « Πήγαινε, παιδί μου, και αγόρασε μερικά τρόφιμα, βάλε τα σε ένα καλαθάκι μαζί με μερικά χρήματα και σπεύσε να τα δώσεις εις κάποιαν γριούλα- είπε ακριβώς την διεύθυνση που έμενε- διότι αποθνήσκει εκ πείνης, χωρίς να έχει δικό της άνθρωπον». Πράγματι, το επόμενο πρωί αγόρασε τα τρόφιμα και αφού βρήκε το σπίτι, που του είχε υποδείξει ο Γέροντας, διαπίστωσε ότι όντως υπήρχε η γερόντισσα και ήταν σε άθλια κατάσταση. Σώθηκε, όμως, χάρη στην επέμβαση του καλού ποιμένα, ο οποίος είχε κοιμηθεί προ πολλού. Ας σημειωθεί ότι σε αυτή την γριούλα έστελνε συνεχώς τρόφιμα, όσο ζούσε ο Άγιος Γέροντας. "Το Προορατικό Χάρισμα του π. Γερβασίου" Είναι γεγονός ότι ο π. Γερβάσιος ζούσε και εκινείτο εν Αγίω Πνεύματι. Ο Κύριος του, τον Οποίο αγαπούσε από την μικρή του ηλικία, θέλοντας να τον βοηθήσει στο δύσκολο αλλά και σωτηριώδες έργο του, τον αξίωσε να λάβη το προορατικό χάρισμα. Οι εξομολογούμενοι σ' αυτόν έπρεπε να προσέχουν καλά τις προβλέψεις του, γιατί γνώριζαν από προηγούμενες περιπτώσεις πως είναι αληθινό ό,τι προβλέπει. Μια μοναχή, πνευματικό παιδί του π .Γερβασίου, μου διηγήθηκε τα εξής: «Όταν σε μια από τις εξομολογήσεις μου εξέφρασα την επιθυμία μου στον Γέροντα, όπως ακολουθήσω το μοναχικό βίο, αυτός μου απάντησε ως εξής: «Εσύ παιδί μου, θα κάνης υπομονή και θα λέγης αυτό μόνο: «Η αμνάς σου, Ιησού. Κράζει μεγάλη τη φωνή», ο δε πόθος σου θα εκπληρωθεί σύντομα. Επίσης μου είπε «Η Αγία Αικατερίνη, όπου είναι προστάτις των παρθένων, θα σου αποκαλύψει κάτι. Να την επικαλείσαι και εγώ θα κάνω προσευχή». Όντως την νύκτα βλέπω την Αγίαν στον ύπνο μου και μου λέγει: «Γιατί στενοχωριέσαι; Γνωρίζω ότι έχεις μεγάλο πόλεμο. Συ όμως θα λέγεις: «Εγώ είμαι νύμφη του Χριστού. Και για απόδειξιν σου φορώ αυτό το δαχτυλίδι». Την επομένη έσπευσα στον γεροντά μου και του ανέφερα το γεγονός. Βλέπω δε ότι αλήθευσε και η πρώτη του πρόβλεψις, ότι συντόμως θα λάβω το Αγγελικό Σχήμα, διότι δεν πέρασε πολύς καιρός και με αξίωσε ο Θεός αυτής της Χάριτος». Ο π. Γερβάσιος αξιώθηκε να λάβει από το Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας. Ο ταπεινός υπηρέτης του Κυρίου, αυτός που δεν επιζήτησε αξιώματα και θέσεις, έλαβε την ιδιαίτερη εκείνη χάρη που λίγοι από αυτούς που ευαρέστησαν στον Κύριο, αξιώθηκαν και μάλιστα ελάχιστοι πριν από την κοίμηση τους. Μιλούν για πλήθος θαυμάτων που έκανε όσο ακόμη ζούσε ο Πατήρ. Μεγάλη δύναμη είχε αποκτήσει εναντίον των δαιμόνων, οι οποίοι και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του έφριτταν και έτρεμαν, αποκαλώντας τον «Καψάλη» και «Γεράσιμο». Πολλοί μαρτυρούν ότι αρκούσε μόνο να υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και ο ασθενής θεραπευόταν. Η οικογένεια Περούλη από την Πάτρα πήγε για διακοπές στο χωριό Μπεγουλάκι, όπου έμεναν οι συγγενείς τους. Κατά μια οικογενειακή παράδοση το σπίτι όπου έμεναν ήταν «κρατημένο από αερικό», όπως έλεγαν. Μια μέρα ο πατέρας της οικογένειας, Σπυρίδων Περούλης, ενώ καθόταν το μεσημέρι έξω από την αυλή αισθάνθηκε «σαν κάτι» να πέρασε από μπροστά του και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Από εκείνη την στιγμή «κρατήθηκε» όλος. Πόνοι φοβεροί τον ταλαιπωρούσαν σε όλο του το σώμα. Το σπίτι του Σπυρίδωνος βρισκόταν στην οδό Αγίου Δημητρίου 98 στην ενορία Αγ. Δημητρίου Πατρών, όπου εφημέριος ήταν ο π. Γερβάσιος. Σαν εφημέριος τον επισκεπτόταν συχνά και άλλοτε του διάβαζε ξορκισμούς και άλλοτε έκανε αγιασμό. Κάποια μέρα τους επισκέφτηκε χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να τον περιμένουν. «Φέρετε μου το καντήλι, σήμερα θα τελέσω ευχέλαιο», τους είπε. Όταν τελείωσε η ακολουθία του Ευχελαίου και ήρθε η στιγμή που θα εχρίονταν τα μέλη της οικογένειας, ο π. Γερβάσιος πλησίασε και σταύρωσε με το Άγιο έλαιο και τον άρρωστο Σπυρίδωνα. Την στιγμή εκείνη έγινε ένας δυνατός τοπικός σεισμός συνοδευμένος από μια δυνατή βοή και ο άρρωστος θεραπεύτηκε, ενώ ο π. Γερβάσιος έγινε άφαντος για να μην δεχθεί τις ευχαριστίες τους.

Το μικρό ποίμνιο,το φως του κόσμου

Οι πιστοί είμαστε «το μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12.32), μικρό εκατοστιαίο ποσοστό, αλλά αποτελούμε «το άλας της γης», όπως μας διαβεβαιώνει ο γλυκύς Ναζωραίος (Ματθ. 5.13). Λίγο αλάτι και όμως νοστιμεύει, και όμως αναχαιτίζει τη σήψη – και μάλιστα παλιά, που μη διαθέτοντας καταψύκτες συντηρούσαν τα τρόφιμα παστά. Δεν έχουμε το δικαίωμα να συσχηματιζόμαστε με το κοσμικό φρόνημα είτε ομαδικά είτε ατομικά, ή από αδυναμία ή από υπολογισμό. Επικίνδυνα εγχειρήματα, μπαίνουμε μόνοι μας σε πειρασμό και ας ζητάμε με το στόμα «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» (Ματθ. 6.13· Λουκ. 11.4). Ο πιστός ζει μέσα στον κόσμο και ταυτόχρονα έξω από τη νοοτροπία του. Έπρεπε να είχαμε τη δύναμη να ελκύσουμε εμείς το περιβάλλον μας κατά το παράδειγμα εκείνου (του Παύλου) που εκμυστηρεύθηκε «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορ. 9.22). Όταν ωστόσο δεν έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε εμείς, τουλάχιστον ας μην επηρεαζόμαστε. Ζούμε δυστυχώς εν πολλοίς «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» και άρα φαινόμαστε – πρέπει να φαινόμαστε – «ως φωστήρες εν κόσμω» (Φιλ. 2.15). Άλλο το να ζεις στον κόσμο και άλλο το να γίνεσαι κόσμος. Υπόδειγμα εκκωφαντικό και μετέωρο εκθαμβωτικό, ο Λωτ. Όλοι οι Σοδομίτες και Γομορρίτες ζούσαν όπως ζούσαν, εκτός από τον «δίκαιον Λωτ καταπονούμενον υπό της των αθέσμων εν ασελγεία αναστροφής… βλέμματι γάρ και ακοή ο δίκαιος, εγκατοικών εν αυτοίς, ημέραν εξ ημέρας ψυχήν δικαίαν ανόμοις έργοις εβασάνιζεν» (Β’ Πέτρ. 2.6-8, πρβλ. Γεν. 19.1-9). Ζούμε μέσα στον κόσμο σε συνθήκες οπωσδήποτε μη συγκρίσιμες με τις άκρως ανώμαλες του Λωτ, πάντως όμως αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Για τούτο δεήθηκε ο Θεάνθρωπος στην αρχιερατική Του προσευχή: «Ουκ ερωτώ σε [πάτερ] ίνα άρης αυτούς εκ τον κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού. εκ του κόσμου ουκ εισί» (Ιω. 17.15). Δεν ζητάει τον θάνατο των δικών Του, αλλά τη διαφύλαξή τους. Είναι το ίδιο αν και παρουσιάζεται αντιφατικό, με την εντολή «Εξέλθατε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε» (Β’ Κορ. 6.17· πρβλ. Ησ. 52.11). Δηλαδή αμαρτία δεν είναι για μας το ακάθαρτο ποιόν του περιγύρου μας, αλλά το αν το απτόμαστε έστω μόνο, οπότε πολύ χειρότερο αν το ενστερνιζόμαστε. Με τα παραπάνω δεν εννοούμε πως πρέπει να κλεισθούμε στον εαυτό μας και να αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο εγωιστικά. Να βοηθάμε, αλλά προσεκτικά. Μια σοφή συμβουλή, παραβολική βέβαια, ενός αββά της ερήμου: Όταν δεις κάποιον να τον έχει πάρει το ποτάμι, μην του δώσεις το χέρι σου, αλλά τη άκρη του ραβδιού σου· αν δεν ισχύσεις να τον τραβήξεις έξω, άφησε το ραβδί σου για να σωθείς εσύ τουλάχιστον, μην πνιγείτε δυο άνθρωποι». Δεν έχουμε δικαίωμα να παύουμε να είμαστε «το φως του κόσμου» και έτσι να επιστρέφουμε «εν χώρα και σκιά θανάτου». Έστω και ένα κεράκι διαλύει τα σκοτάδια. Ευχής έργο θα ήταν ν’ αποτελούσαμε λύχνο, δάδα, ήλιο. Μα έστω κεράκι. Δείχνουμε το φως, δίνουμε γεύση και αίσθηση μιας διαφορετικής βιοτής, φωτεινής. Είμαστε μια μαρτυρία και διαμαρτυρία. Η ευθαρσής άρνησή μας και το «βέτο» στον συσχηματισμό μεταποιείται σε δείκτη πορείας των λοιπών. Πώς θα διαψεύσουμε τον ευαγγελιστή που διακηρύσσει ότι «το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω.1.5). Έχουμε ευθύνη, δεν γίνεται να σβήσουμε. Είμαστε η ψυχή του κόσμου. Όση σημασία έχει η ψυχή για το σώμα, τόση σημασία έχουν οι πιστοί για τον κόσμο, καθώς παραλληλίζει ένα πρωτοχριστιανικό κείμενο (Προς Διόγνητον 6.1). Σύμφωνα με την ''Κλίμακα'' φως των μοναχών είναι οι άγγελοι, των δε πιστών οι μοναχοί (26 Γ’ 23), και κατά φυσική προέκταση και κατιούσα κλίμακα, φως όλου του κόσμου είναι οι πιστοί. Το πόσο βαριά ζυγίζουν οι ελάχιστοι έστω άνθρωποι του Θεού και τι ρόλο διαδραματίζουν μας το δίδαξε εκτός των άλλων και το περιστατικό της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρρων, τα οποία προαναφέραμε. Αν βρίσκονταν εκεί και δέκα μόνο δίκαιοι, θα είχε αποφευχθεί ο «βιβλικός» όλεθρός τους (Γεν. 18.1-19.15). Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι είμαστε μεν λίγοι, έχουμε όμως δύναμη γιατί δεν είμαστε μόνοι: έχουμε σύμμαχο τον Παντοδύναμο. Αφ’ ετέρου υπάρχουν και άλλα άτομα, που ίσως δεν τα γνωρίζουμε, και περιμένουν εμάς για να εκδηλωθούν.

Προφητική προειδοποίηση για πυρηνική έκρηξη στην Ιερουσαλήμ.

Την παραμονή της εμφάνισης του COVID-19, σε εξειδικευμένους ιστότοπους όπου συγκεντρώνονται χριστιανοί ευαίσθητοι και μέντιουμ, υπήρξαν πολλές προφητικές προειδοποιήσεις για την επικείμενη πανδημία, μερικές από τις οποίες στη συνέχεια ήταν απλώς συγκλονιστικές ως προς την ακρίβειά τους . Και τώρα, με την έναρξη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή, υπάρχει απλώς ένα κύμα αποκαλυπτικών μηνυμάτων που συνδέονται με κάποιο είδος παγκόσμιας τρομοκρατικής επίθεσης που θα ξεκινήσει παντού ταυτόχρονα. Χθες , μια άλλη προειδοποίηση αυτού του είδους εμφανίστηκε στο κανάλι Last Call - η συγγραφέας του καναλιού μοιράστηκε την αποκάλυψή της με τους συνδρομητές, η οποία της παρουσιάστηκε εν συντομία με τη μορφή στιγμιότυπων από μια ταινία. Όλα ξεκίνησαν όταν ο συγγραφέας του καναλιού πολλές φορές αισθάνθηκε την κλήση να διαβάσει επειγόντως το τρίτο κεφάλαιο του Ησαΐα, όπου γράφονται τα εξής: 1 Ιδού, ο Κύριος, ο Κύριος των δυνάμεων, θα αφαιρέσει από την Ιερουσαλήμ και από τον Ιούδα τη ράβδο και το καλάμι, όλη τη δύναμη του ψωμιού και όλη τη δύναμη του νερού, 2 τον γενναίο αρχηγό και τον πολεμιστή, τον δικαστή και τον προφήτη , και ο μάντης και ο πρεσβύτερος, 3 ο καπετάνιος και ο ευγενής και ο σύμβουλος και ο σοφός καλλιτέχνης και επιδέξιος στα λόγια. 4 Και θα τους δώσω αγόρια να είναι άρχοντες, και τα παιδιά θα κυριαρχούν πάνω τους. 5 Και μεταξύ του λαού ο ένας θα καταπιεστεί από τον άλλον και ο καθένας από τον πλησίον του. ο νέος θα υψώσει ευθαρσώς τον εαυτό του πάνω από τον γέρο και ο απλός πάνω από τον ευγενή. Μετά από αυτό, ακολούθησε ένα όραμα - μια βολίδα στα ανατολικά προάστια της Ιερουσαλήμ, παρόμοια με μια πυρηνική έκρηξη. Κατέστρεψε όλα τα κτίρια της πόλης, μετά από την οποία ολόκληρος ο κόσμος φαινόταν να εκραγεί - πλήθη τζιχαντιστών άρχισαν να χαίρονται και να επιτίθενται στους χριστιανούς. Όλη η Ευρώπη φλεγόταν. Μετά το όραμα, ακολούθησε μια σύντομη εξήγηση, σύμφωνα με την οποία τα ερείπια του Ναού του Σολομώντα είναι σαν ένας τοίχος που χωρίζει κάποιο είδος παγκόσμιου χάους από τον κόσμο των ανθρώπων. Κάτι πρέπει να χτιστεί εκεί - δεν έχει σημασία τι, θα μπορούσε να είναι ακόμη και ένα τζαμί. Αλλά οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί ιερείς πρέπει να επιτραπούν εκεί να κάνουν τις προσευχές και τις τελετουργίες τους. Και μόλις καταστραφεί το Όρος του Ναού, το τείχος θα πέσει, το κακό θα ξεχυθεί στον κόσμο και η Αποκάλυψη θα αρχίσει πλήρως: Κατά πόσο αυτή η αποκάλυψη είναι αποκάλυψη και μεταφέρει το πραγματικό μέλλον, μόνο το μέλλον θα δείξει. Ωστόσο, προς το παρόν, αντικειμενικοί παράγοντες δείχνουν ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει ακριβώς. Ακόμη και πριν από χρόνια, διεθνείς ειδικοί προειδοποιούσαν ότι το Ιράν βρισκόταν ένα βήμα μακριά από τα πυρηνικά όπλα. Τότε οι προειδοποιήσεις κάπως ξαφνικά έσβησαν, αλλά οι Ιρανοί πυρηνικοί επιστήμονες εργάζονταν αναμφίβολα. Και τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου έδειξαν έμμεσα ότι οι Σιίτες πέτυχαν γιατί καμία εγγύηση από τη Μόσχα και την Κίνα δεν μπορούσε να οδηγήσει τους αγιατολάχ να αυτοκτονήσουν. Όπως έχει δείξει η ιστορία της Ουκρανίας, οι «εγγυήσεις» κάποιου δεν αξίζουν τίποτα σε αυτόν τον κόσμο. Μόνο τα πυρηνικά όπλα που είναι βιδωμένα στους φορείς είναι εγγυημένα. Στην Ουκρανία το 1991 υπήρχαν πολλοί από αυτούς. Υπήρχαν επίσης πύραυλοι και στρατηγικά βομβαρδιστικά - περισσότερα από εκατό από αυτά. Και μόλις κόπηκε το τελευταίο έγινε το 2014. Επομένως, καθοδηγούμενοι από αυτή τη θλιβερή εμπειρία, οι Ιρανοί θα μπορούσαν να επιτεθούν στο Ισραήλ μόνο αν δεν είχαν τις εγγυήσεις κάποιου άλλου, αλλά πραγματικά πυρηνικά όπλα. Και τώρα, αν αρχίσουν να χτυπούν το Ιράν, οι αγιατολάχ πιθανότατα θα το χρησιμοποιήσουν. Επομένως, είναι πολύ πιθανό ένας από τους πύραυλους να πετάξει κάπου προς την Ιερουσαλήμ. Και μετά η εξέγερση των τζιχαντιστών, για την οποία όλα είναι εντελώς έτοιμα. 80 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στη Γερμανία, συν 10 εκατομμύρια είναι διάφοροι «πρόσφυγες» από τη Λιβύη και τη Συρία. Και αυτά τα 10 εκατομμύρια είναι φρέσκοι επισκέπτες που έφτασαν στη χώρα μόλις χθες. Και οι ίδιοι Κούρδοι, που αναπαράγονται στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες, θεωρούνται από τους ηλίθιους αξιωματούχους Γερμανοί. Τα 10 εκατομμύρια είναι ένα τεράστιο απόθεμα κινητοποίησης που θα σαρώσει τόσο την αστυνομία όσο και την Bundeswehr. Υπάρχουν μόνο 200.000 άνθρωποι στην Bundeswehr, εκ των οποίων οι 100.000 είναι μάγειρες και βοτανολόγοι που σχεδιάζουν χάρτες. Ενάντια σε ένα εκατομμύριο κακοποιούς με πολυβόλα, η μάχη θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά. 300.000 αστυνομικοί με πιστόλια δεν είναι τίποτα. Το Ισραήλ κινητοποίησε 300.000 για την επιχείρηση στη Γάζα. Ένας Ισραηλινός στρατιώτης δεν είναι ζυμωτός Γερμανός αστυνομικός και η Γάζα θα είναι λίγο μικρότερη από τη Γερμανία. Αν υπάρχουν κοντά ένα εκατομμύριο τρομοκράτες σε τρύπες εκεί, τότε δεν ζηλεύουμε τους Γερμανούς. Λοιπόν, τι ακολουθεί; Ξεκινήστε να βομβαρδίζετε το Βερολίνο με MLRS και οβίδες; Ή να χρησιμοποιήσει αμέσως πυρηνικά όπλα; Τι θα γίνει στη Γαλλία; Και τι θα γίνει στον Καναδά, γιατί υπάρχουν και Κινέζοι εκεί... Έτσι, η αποκάλυψη μπορεί στην πραγματικότητα να αποδειχθεί προφητική. Όλοι θυμούνται πώς χάρηκαν οι «Παλαιστίνιοι» και άλλοι με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί σε έναν ουρανοξύστη, και αυτοί χόρευαν πάνω σε σημαίες και μοίραζαν καραμέλες ο ένας στον άλλο. Αλλά αν δεν πέσουν δύο ουρανοξύστες, αλλά ολόκληρη η Ιερουσαλήμ, τότε δεν ξέρουμε καν τι θα συμβεί στον κόσμο, επομένως παρακολουθούμε την εξέλιξη των γεγονότων. thebigtheone.com

Από πού πηγάζει η πειθαρχία στην Εκκλησία;

Η εικόνα μιας Εκκλησίας με ισχυρή δομή, ιεραρχία άκαμπτη, στρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία είναι αλήθεια πως εμένα προσωπικά με απωθεί. Κάποιος θα πει πως χωρίς αυτά δε μπορεί να γίνει δουλειά, θα διαλυθεί το σύμπαν. Κάποιος άλλος μπορεί να φέρει ως παράδειγμα τα τάγματα των αγγελικών δυνάμεων, ή την ιστορία της Εκκλησίας. Στο κάτω κάτω και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως(δεν είχε ονομαστεί ακόμα Πατριάρχης ο Αρχιερέας της Κων/πολης τότε) με μια τέτοια δομή δε λειτουργούσε; Δεν υπήρχε ιεραρχία ακόμα και μεταξύ των Αποστόλων; Υπάρχει μια διαφορά. Στην Εκκλησία, στη μορφή όπως τη θέλησε ο Κύριος αλλά και όπως υπήρξε τις φορές ου λειτούργησε υποδειγματικά, η δομή, η ιεραρχία και η πειθαρχία δεν επιβάλλονταν με κάποια χάρτα ή με κάποιο καταστατικό κανόνα. Η κεφαλή της όποιας Αρχιεπισκοπής, ο Αρχιερέας, με την αγάπη του, τη θυσία του και την πνευματικότητά του "επέβαλλε" αυτή τη πειθαρχία. Ακόμα κι ο Χριστός ο ίδιος δεν είπε πουθενά "ελάτε να γίνετε μαθητές ή υπηρέτες ή στρατιώτες μου". Ελάτε να δοκιμάσετε είπε στην αρχή στους μετέπειτα μαθητές Του. Η αφοσίωση και η "υποταγή" των μαθητών πήγαζε από την αγάπη που εξέπεμπε ο Ιησούς, από τη διδασκαλία Του, από τη πνευματικότητά Του, από τη βεβαιότητα ότι θα θυσιαζόταν για τους μαθητές Του. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν αυτός ο οποίος όταν οι άλλοι άγγελοι ήταν έτοιμοι να παρασυρθούν από τον αλαζόνα και εγωιστή Εωσφόρο, παρέμεινε σταθερός και ακλόνητος στην πίστη στον Θεό και στο καλό. Έτσι ονομάστηκε Αρχιστράτηγος. Όταν σήμερα ένας Μητροπολίτης στη Μητρόπολή του(;) ή ένας ιερέας στην ενορία του(;) απαιτούν σεβασμό ή πειθαρχία από τους πιστούς και τους όποιους υφισταμένους τους χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς να έχουν κάτι να επιδείξουν, λειτουργούν εντελώς αντιχριστιανικά. Η εφαρμογή μια κρατικής δομής, με γραφειοκρατία, βαθμίδες και επιβαλλόμενη πειθαρχία δεν αποπνέει τον λόγο του Ευαγγελίου αλλά μάλλον θυμίζει κάποιου είδους πολιτικό κόμμα. Δεν μιλάω για την επικράτηση κάποιου είδους αναρχίας με την έννοια του χάους(που κι αυτό σηκώνει κουβέντα, αφού αναρχία δε σημαίνει χάος και μια χαρά εφαρμόστηκε στις πρώτες κοινότητες των Χριστιανών αλλά και στους Πατέρες της Ερήμου) αλλά για μια οργάνωση η οποία στηρίζεται και προϋποθέτει αγάπη και διάθεση θυσίας και όχι οφφίκια τα οποία ανταλλάσσονται μετά από συμφωνίες ή από διορισμένους "ηγέτες".

Κυριακή Η' Λουκά-ΤΟ ΥΠΟΖΥΓΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ὁ καλὸς Σαμαρείτης τῆς παραβολῆς ἀνέβασε στὸ δικό του ζῶο τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν μισοπεθαμένος ἀπὸ τοὺς ληστές, τὸν ἔφερε σὲ ἕνα πανδοχεῖο καὶ τὸν περιποιήθηκε (Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ). Καλὸς Σαμαρείτης εἶναι φυσικὰ ὁ Χριστός. Ληστὲς ποὺ πλήγωσαν καὶ ἄφησαν ἡμιθανῆ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι οἱ δαίμονες. Τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένο, ὄχι γιατὶ τὸν σπλαχνίστηκαν καὶ δὲν θέλησαν τὸν θάνατό του, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ συνεχίσουν περαιτέρω τὸ μακάβριο ἔργο τους. Δὲν πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ἀπώλεια, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰώνια καὶ ἄφθαρτη ζωή. «Οὐ θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ», ἀλλὰ «τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν», λέει ὁ Θεός. Ἐπιπλέον ἔμεινε ἡμιθανὴς ὁ τραυματισμένος ἄνθρωπος, ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία δὲν κατάφερε νὰ τὸν καταστρέψει ἐντελῶς, ἀλλὰ μόνο κατὰ τὸ ἥμισυ. Ἔγινε δηλαδὴ θνητὸ μόνο τὸ σῶμα του. Ἡ ψυχή του παραμένει καὶ μετὰ τὴν πτώση του ἀθάνατη, ὄχι βέβαια ἀπὸ δική της δυνατότητα, ἀλλὰ ἐπειδὴ διακρατεῖται στὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὴν προνοητικὴ καὶ ζωογονητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάλι, δὲν θανατώθηκε ἐντελῶς ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐπειδὴ δὲν τὴν ἄφησε ὁ Θεὸς νὰ φτάσει στὴν πλήρη ἀπόγνωση, καθόσον ἐνέβαλε μέσα της σταθερὴ ἐλπίδα σωτηρίας, διαμηνύοντας τὴ μελλοντική της λύτρωση καὶ ὑποσχόμενος νὰ στείλει τὸν ἐκλεκτὸ ἀπόγονο τῆς γυναικός, τὸν Χριστό, γιὰ νὰ ἐξουδετερώσει, νὰ θανατώσει τὸν θάνατο. Καὶ ἦρθε πράγματι ὁ Χριστός, ἀπέσπασε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν δαιμόνων-ληστῶν τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀνέβασε «εἰς τὸ ἴδιον κτῆνος», στὸ δικό του ὑποζύγιο καὶ τὸν πῆγε στὸ πανδοχεῖο γιὰ θεραπεία. Ποιὸ εἶναι ἄραγε τὸ ὑποζύγιο τοῦ Χριστοῦ; Εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση του, τὴν ὁποία προσέλαβε μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του. Ὁ Χριστὸς ἔγινε καὶ ἄνθρωπος, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναζητήσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ χάνοντας τὸν δρόμο του κατέληξε ἀπ’ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχώ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ληστευθεῖ ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Καὶ ὅταν ἐπιτέλους συναντᾶ τὸν πλανηθέντα ἄνθρωπο, τὸν σηκώνει χωρὶς αναβολὴ στοὺς ὤμους του μὲ μεγάλη χαρά, ὅπως ἀναφέρει στὴν παραπλήσια παραβολὴ τοῦ ἀπολωλότος προβάτου. Ὅταν βρίσκει τὸ χαμένο πρόβατο, τὸ παίρνει στοὺς ὤμους του γεμάτος χαρά. «Εὑρὼν ἐπιτίθησιν ἐπὶ τοὺς ὤμους αὐτοῦ χαίρων» (Λουκ. 15, 5). Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γίνεται ὑποζύγιο, λοιπόν, τοῦ ἡμιθανοῦς ἀνθρώπου. Τὸν φορτώνεται στοὺς ὤμους του καὶ τὸν ἀνεβάζει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. «Ἐπὶ τῶν ὤμων, Χριστέ, τὴν πλανηθεῖσαν ἄρας φύσιν, ἀναληφθείς, τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ προσήγαγες». Ἀλλὰ προχωράει καὶ ἀκόμα παραπέρα. Δὲν κρατάει ἁπλῶς στοὺς ὤμους του τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν κάνει καὶ σῶμα του. Γινόμαστε ὅλοι μέλη τοῦ δικοῦ του σώματος. «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;» (Α΄ Κορ. 6, 15). Ὁ Χριστὸς καταδέχεται τὸ ἀδιανόητο: Μᾶς κάνει χέρια καὶ πόδια δικά του, ἀλλὰ γίνεται καὶ ὁ ἴδιος χέρια καὶ πόδια δικά μας. Ἂν τὸ θέλουμε βέβαια. Ψάλλει τολμηρότατα ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: «Μέλη Χριστοῦ γινόμεθα, μέλη Χριστὸς ἡμῶν δέ, καὶ χεὶρ Χριστὸς καὶ ποὺς Χριστὸς ἐμοῦ τοῦ παναθλίου, καὶ χεὶρ Χριστοῦ καὶ ποὺς Χριστοῦ ὁ ἄθλιος ἐγὼ δέ». Δὲν μᾶς δελεάζει ἄραγε καθόλου μιὰ τέτοια προοπτική; π. Δημητρίου Μπόκου