Πού βρίσκεται η χαρά κι η ευτυχία

Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης ‐ ένας εκπρόσωπος ενός ιδιότυπου νηπτικού «ενοριακού μυστικισμού».

Μεταξύ των αγιασμένων μορφών του 20ου αιώνα εξέχουσα θέση κατέχει ο ευλαβέστατος και όσιος εφημέριος του χωριού Πλάτανος παπα‐Δημήτρης Γκαγκαστάθης. Πρόκειται για μια οσιακή μορφή, καίτοι έζησε ως έγγαμος στον κόσμο. Υπήρξε προικισμένος με πολλά χαρίσματα, με πολλή επιμέλεια, καθαρότητα συνειδήσεως, άλαλο πίστη, βαθειά ταπείνωση και με πληρότητα αγάπης στο Θεό και τον πλησίον. Γεννήθηκε στις αρχές του αιώνος μας, και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1902 στο χωριό Πλάτανος, όπου αργότερα, επί 42 συναπτά έτη,εχρημάτισε ο καλός ποιμήν των λογικών προβάτων. Εκοιμήθη το 1975, στις 29 Ιανουαρίου εν ειρήνη. Ο Πλάτανος είναι μια μικρή κωμόπολη, ένα μεγάλο χωριό,15 χιλιόμετραδεξιά από την πόλη των Τρικάλων, στη Θεσσαλία. Ο πατήρ Δημήτριος είχε σημεία θαυμαστά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Κι αυτά που παρέλαβε από το Θεό τα καλλιέργησε με φιλότιμο, τα αύξησε και πάντοτε ταπεινά και για τη δόξα του Θεού και μόνον. Όταν ο Θεός βρει τέτοια σκεύη τα αξιοποιεί, τα πλουτίζει και χαριτώνεται η ζωή τους και κοντά σ’ αυτούς και όσοι πλησιάζουν σ’ αυτές τις πνευματικές θερμάστρες, σ’ αυτά τα λιμάνια. Ο παπα-Δημήτρης δεν έτυχε σπουδών. Με δυσκολίες τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του. Ήταν βοσκός προβάτων. Όπου κι αν βρισκόταν είχε μνήμη Θεού, μνήμη θανάτου και έκλεινε τα πρόβατα στη στάνη και πήγαινε με δάκρυα και εκκλησιαζόταν. Όταν αυτό δεν μπορούσε να το κάνει, γονάτιζε εκεί που ήταν στα βουνά και έκλαιγε, ζητώντας το έλεος του Θεού, διότι βρισκόταν μακράν του οίκου του Θεού. Διάβαζε με πολλή κατάνυξη βίους αγίων και τους αισθανόταν φύλακες, ευεργέτες και προστάτες. Είχε αίσθηση ζώσα της παρουσίας των. Τους κρατούσε κοντά του η καθαρότητα του βίου του. Και όπως τόνιζε η εργασία φέρνει την αξία. Αισθανόταν πώς θα πρέπει να τον προστατεύουν οι άγιοι και δεν έκανε τίποτε εάν δεν ξεκινούσε από το Θεό κι εάν δεν κατέληγε στο Θεό. Δηλαδή, αν έφευγε το πρωί για να φυλάξει τα πρόβατα, θα περνούσε πρώτα από τους Ταξιάρχες, ένα ναό του 1600, κατανυκτικό, με τοιχογραφίες, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Εκεί, έμαθε για το Θεό και από την ευλαβέστατη γιαγιά του και τους ευσεβείς γονείς του τα ιερά γράμματα . Έλεγε: «να με προστατεύετε, να με φυλάξετε, να γυρίσω και πάλιν στον οίκο σας, να σας πω το ευχαριστώ». Πρώτα στον οίκο του Θεού και μετά στις δουλειές και πάλιν στον οίκο του Θεού και μετά στο σπίτι. Αυτό ήταν το πρόγραμμα της ζωής του. Βασικός σταθμός στην ζωή του παπα-Δημήτρη ήταν η γνωριμία του με τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη. Ο σεβάσμιος λευίτης αποτελούσε πρόσωπο αξιοσέβαστο και ιερό για τον Γέροντα αλλά και για την αδελφότητα του Μεγάλου Μετεώρου και κατόπιν της Σιμωνόπετρας και της Ορμύλιας. Η γνωριμία των δύο πατέρων ξεκινά από την εγκαταβίωση του π.Αιμιλιανού στα Μετέωρα ,έναν χώρο οικείο για τον π.Δημήτριο ,καθώς εκεί εξομολογούνταν από τα πρώτα κιόλας χρόνια της πολυκύμαντης και περιπετειώδους ζωής του. Τον νεαρό ιερομόναχο Αιμιλιανό εντυπωσίασε βαθύτατα η ευλάβεια του παπα Δημήτρη προς τους Ταξιάρχες ,προστάτες αγίους του χωριού του, η απλότητα, η οικείωσή του προς τα «ιερώς τελούμενα»,η άσκηση και η ταπείνωσή του. Όταν μετά από λίγο αυτός ο ενάρετος ιερέας άρχισε να εξομολογείται στον Γέροντα,διατηρώντας αυτόν τον πνευματικό δεσμό μέχρι το οσιακό του τέλος ,αποκάλυψε σε εκείνον τα εσώτατα των νηπτικών,προσευχητικών και λατρευτικών βιωμάτων του. Η ζωή του ,όπως γράφει ο ίδιος ο Γέροντας γι΄αυτόν ,ήταν μια χειραγωγία από την Θεία Χάρη ,ώστε να αναδεικνύεται όργανο έκφρασης του Αγίου Πνεύματος. (Κατηχήσεις Τόμος 1ος) Ο παπα‐Δημήτρης εκφράζει απόλυτα έναν νηπτικό εγκόσμιο ασκητισμό αν καί έγγαμος εφημέριος με πλείστες ενοριακές και οικογενειακές υποχρεώσεις. Πρόκειται για μια πνευματικότητα με κέντρο την μικρή ενορία ,η οποία δεν εμποδίζει την εσωτερική –μυστική εμπειρία και κινείται σε δύο επίπεδα, Το πρώτο αφορά την συνεπή και ακριβέστατη λειτουργική ζωή ,παράλληλα με μια κοινωνικότητα που αποδείκνυαν τα έργα φιλανθρωπίας ( οἰκονομικές ἐνισχύσεις,ἐνοριακή βιβλιοθήκη κ.τ.τ. ),η μέριμνα για το ποίμνιό του και η ενασχόλησή του για την λύση των ποικίλων προβλημάτων των ενοριτών Το δεύτερο αφορά στην προσωπική του πνευματική καλλιέργεια μέσω της πολύωρης και ολονύκτιας προσευχής και της άσκησης . Ο Γέροντας δέ διστάζει να χαρακτηρίσει τον παπα‐Δημήτρη σαν ζωντανό καί ενεργό μυστήριο ,σάν νέο Μωϋσή ,που ζούσε μέσα στο θειο γνόφο, πάντοτε «ἀκέραιος, ἀνέλικτος, ἀσυγκατάβατος, σταθερός».(Kατηχήσεις –Τόμος 1ος) Σημαντικό επίσης στοιχείο της προσωπικότητας του π.Δημητρίου Γκαγκαστάθη ,πέρα από την προσωπική βίωση των μυστηρίων του Θεού, ήταν και οι σχέσεις φιλίας και αδελφοσύνης που ανέπτυξε με σπουδαίες και εξέχουσες προσωπικότητες ,όπως οι « ὁσίως βιώσαντες» π. Φιλόθεος Ζερβάκος, π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης καί π. Ιουστῖνος Πόποβιτς(μέσω των πνευματικών του τέκνων π. Ἀθανασίου και π. Ἀμφιλοχίου) με τους οποίους διατηρούσε επαφή είτε επισκεπτόμενος, είτε δι’ αλληλογραφίας, ζητώντας συμβουλές , πνευματική ενίσχυση ακόμα και έλεγχο των πνευματικῶν του εμπειριῶν. Ιδιαιτέρως αγαπούσε τα ιερά προσκυνήματα και τις ιεραποδημίες, εμπέδωνε γνωριμίες με πρόσωπα ιεραποστολικής δράσης, και ενίσχυε κάθε προσπάθεια διαδόσεως του θελήματος του Θεού. Θά έλεγε κανείς πως με τον τρόπο του συγκροτοῦσε ένα πνευματικό δίκτυο μεταδόσεως βιωμάτων και αλληλοενισχύσεως, διαβλέποντας προφητικά τή ματαιότητα , τή σύγχυση καί τα αδιέξοδα τῆς σύγχρονης κοινωνίας.

Ο διάβολος θέλει να δημιουργήσει μέσα μας κατάσταση αμετανοησίας....

Γιατί ο διάβολος δεν σώζεται; Δεν θέλει να τον σώσει ο Θεός; Μη γένοιτο. Δεν σώζεται, γιατί δεν μπορεί να μετανοήσει ο διάβολος. Τι περίπου συμβαίνει με τον διάβολο; Πώς μπορούμε το θέμα αυτό να το καταλάβουμε μέσα από τη διδασκαλία των πατέρων; Ο διάβολος νιώθει ότι είναι διάβολος και νιώθει ότι η κατάσταση που ζει είναι ανυπόφορη. Όμως, νομίζει ότι φταίει ο Θεός. Και εκείνο που περιμένει ο διάβολος είναι να μετανοήσει ο Θεός και να του πει: «Με συγχωρείς που τόσο καιρό σε έστειλα εκεί που σε έστειλα. Συγγνώμη· μετανοώ. Έλα πάλι κοντά μου». Περίπου έτσι. Εάν δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε, να προσέξουμε τους ανθρώπους, διότι ο διάβολος δουλεύει στις ανθρώπινες ψυχές. Θα έχετε όλοι λίγο πολύ παρατηρήσει ότι υπάρχει αυτή η τάση στον άνθρωπο: σαν να περιμένει να αλλάξει ο Θεός απέναντί του· και δεν προσπαθεί ο άνθρωπος να αλλάξει απέναντι στον Θεό. Προσέξτε και θα δείτε. Κάνουμε προσευχές, και πιο πολύ οι προσευχές γίνονται με τρόπο τέτοιον, που σαν να περιμένουμε να αλλάξει ο Θεός. Τη σύντομη προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τη λέμε πάλι και πάλι και πάλι. Αν τη λέμε για να την ακούσει ο Θεός, μάλλον δεν είμαστε στα καλά μας – με συγχωρείτε που το λέω έτσι. Γιατί τη λέμε; Τη λέμε όχι για να την ακούσει ο Θεός, ούτε για να τον πείσουμε να αλλάξει απέναντί μας διάθεση και στάση ούτε για να μάθει ο Θεός το αίτημά μας. Και πριν την πούμε εμείς, το ξέρει ο Θεός. Αλλά τι; Καθώς τη λέμε, η ψυχή όλο και ξανοίγεται πιο πολύ στον Θεό, όλο και μετανοεί πιο πολύ, ταπεινώνεται πιο πολύ, αισθάνεται πιο πολύ την ανάγκη του Θεού, ομολογεί πιο πολύ την αμαρτία της. Αυτό είναι όλο το θέμα. Γι’ αυτό και λέγοντάς την μία φορά, αισθάνεται κανείς την ανάγκη να την πει και άλλη φορά και άλλη φορά και άλλη, και δεν έχει τελειωμό το έργο αυτό. Γι’ αυτό λέμε την ευχή πολλές φορές. Συνήθως, δεν μπορούν να κάνουν προσευχή, δεν αισθάνονται την ανάγκη να προσευχηθούν, εκείνοι που δεν πήραν ποτέ τα πράγματα έτσι όπως λέμε. Αυτό σημαίνει ότι ο διάβολος εργάζεται μέσα στις ψυχές λίγο-λίγο και ύπουλα. Με το να μας βάλει ο διάβολος να αμαρτήσουμε, ξέρει ότι ο Θεός θα μας αγαπήσει πιο πολύ, άμα, μετά την αμαρτία, μετανοήσουμε. Εκείνο που θέλει να πετύχει ο διάβολος είναι να δημιουργήσει μέσα μας κατάσταση αμετανοησίας, κατάσταση τέτοια, που θα μας κάνει μάλλον να παραπονούμαστε στον Θεό, μάλλον να φρονούμε ότι φταίει ο Θεός για την κατάστασή μας, μάλλον να περιμένουμε να μετανοήσει ο Θεός και να αλλάξει στάση απέναντί μας. Δηλαδή, θέλει να δημιουργήσει μέσα μας την κατάσταση που ζει και αυτός ο ίδιος

Δεν θα ‘ρθει ο Χριστός αλλιώς…(Κυριακή του Ζακχαίου)

Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της και επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο… Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο! Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα… Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας! Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας! Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά… Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το ''υπεδέξατο Αυτόν χαίρων!'' Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο; Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα! Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί ''κατάβα'' αλλ’ ''ανάβα σοι'' λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20η του μηνός Απριλίου. Για να ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά. Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το ''Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο!'' Αλλιώς…

Ένα παιδί χαμογελάει

Ὁ γάμος τοῦ Μήτσου μέ τόν Τάκη

H Eκκλησία της Ελλάδος δεν δικαιούται να έχει άποψη για επιλογές της Πολιτείας που δεν αποτελούν θεολογικές απόψεις. Αυτό είπε grosso modo χθες ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Θα ήταν ειλικρινέστερος αν έλεγε ότι η Εκκλησία δικαιούται να έχει άποψη ακόμη και για ζητήματα που αφορούν θεολογικές απόψεις αρκεί να συμφωνεί με την κυβέρνηση. Διότι όταν ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης είπε μια καλή κουβέντα που ταίριαζε με τα κυβερνητικά σχέδια του γάμου των ομοφύλων, η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα την υποδέχτηκαν με ανακούφιση. Με ζήτω. Πανηγυρικά. Τότε η Εκκλησία μπορούσε να έχει άποψη. Οταν επίσης ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανος Κασσελάκης υπαινίχθηκε δημοσίως ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μπορεί και να συμφωνεί μαζί του για τον γάμο, οι δηλώσεις αυτές έτυχαν εκτεταμένης δημοσιότητας. Πάλι κανείς δεν έθεσε ζήτημα νομιμοποίησης της συμμετοχής της Εκκλησίας στον δημόσιο διάλογο. Η εικαζόμενη άποψη του σιωπηλού Πατριάρχη ήταν εκσυγχρονιστική. Πεφωτισμένου ανδρός. Βόλευε. Το συμπέρασμα είναι απλό. Η κυβέρνηση θέλει την Εκκλησία υπάλληλό της. Εάν μιλά, να τάσσεται υπέρ της. Αν δεν τάσεται υπέρ της, να σιωπά. Μπορεί να έχει άποψη και να τη διατυπώνει στις ακροάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών μέχρι και ο τελευταίος Πολιτιστικός και Εξωραϊστικός Σύλλογος της χώρας, αλλά η Εκκλησία, όχι! Οπως μου είχε πει κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, κάποιοι θέλουν την Εκκλησία σαν τα ακριβά «σερβάν» που τα βάζαμε παλαιότερα στις προθήκες των βιτρίνων στα σπίτια για να χαζεύουν, χωρίς να τα αγγίζουν, οι επισκέπτες. Εάν ο γάμος δεν είναι και θεολογικό ζήτημα, τότε πρέπει να μας εξηγήσει ο πρωθυπουργός γιατί έχει τοποθετήσει την εικόνα της μάνας Παναγίας πίσω από την καρέκλα του στο Μαξίμου; Αν πιστεύει ότι ο γάμος δεν είναι και θεολογικό ζήτημα, θα είχε ενδιαφέρον αν μάθουμε γιατί φορά σταυρό στο στέρνο και μας τον αποκαλύπτει όταν πηγαίνει στις παραλίες το καλοκαίρι; Εχουν αυτά τα σύμβολα κάποια επίδραση στη σκέψη του ή μήπως μας τα δείχνει για φιγούρα; Είπε όμως και κάτι ακόμη ενδιαφέρον ο κύριος Μητσοτάκης στους υπουργούς του. Με τον γάμο «προσθέτουμε δικαιώματα σε κάποιους χωρίς να αφαιρούμε δικαιώματα σε πολλούς». Ενδιαφέρουσα άποψη. Δοξάζει την ατομική επιλογή, υποβιβάζει την οργανωμένη κοινωνία. Με αυτή τη λογική, ας νομιμοποιήσει αύριο και την ελεύθερη χρήση των ναρκωτικών. Δεν αφαιρεί δικαίωμα από κανέναν. Ούτε ενοχλεί κανέναν. Ας νομιμοποιήσει και την πορνεία. Σεβαστή η αυτοδιάθεση του σώματος, όπως είπε στην τηλεόραση και ένας βουλευτής του. Δεν αφαιρεί δικαίωμα από κανέναν. Ας νομιμοποιήσει και την ευθανασία αλλάζοντας το ισχύον καθεστώς. Δεν αφαιρεί δικαίωμα από κανέναν. Καταλαβαίνει μήπως τι κερκόπορτα ανοίγει εις βάρος της «Μεγάλης Κοινωνίας», για να θυμηθώ και εγώ τον Κάμερον που τόσο διαφημίζουν κάποιοι σήμερα; Με αυτή την τάχα φιλελεύθερη θέση το κράτος απεμπολεί τον ρυθμιστικό του ρόλο και να παρεμβαίνει για να διευθετεί διενέξεις που έχουν επίδραση στους πολλούς. Την έρευνα του NBC, που απέδειξε με στοιχεία ότι τα τέκνα ομόφυλων ζευγαριών, γυναικών και ανδρών, γίνονται και αυτά ομοφυλόφιλοι, γκέι και λεσβίες, με συνέπεια να σβήνει το ενδεχόμενο διαιώνισης της ανθρωπότητας, τη μελέτησε ο κύριος πρωθυπουργός; Διότι αν τη μελέτησε γνωρίζει ότι ο γάμος αφαιρεί δικαιώματα από τις μελλοντικές κοινωνίες. Οχι από τον διπλανό μας, στην αδιαφορία του οποίου ποντάρει! Από μελλοντικές κοινωνίες! Μέσα σε αυτή την ιδεολογική ατμόσφαιρα δεν έλειψαν και οι ανοησίες. Ακούσαμε: Η εισήγηση της Εκκλησίας θύμισε βαθύ Μεσαίωνα γιατί ο Μεσογαίας επικαλέστηκε και την κατάσταση που επικρατεί στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Ακούσαμε: Η υιοθέτηση του γάμου αποτελεί ευρωπαϊκό κεκτημένο και όποιοι τον απορρίπτουν παρεκκλίνουν από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ακούσαμε: Ο πολιτικός γάμος υιοθετήθηκε το 1982 παρά τη σφοδρή αντίδραση της Εκκλησίας και σήμερα, 42 χρόνια μετά, ουδείς ασχολείται. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αυτοί που καθημερινά δίνουν ρέστα στις τηλεοράσεις για να νομιμοποιηθούν 30.000 μουσουλμάνοι, στην πλειονότητά τους παράνομοι μετανάστες, δίνουν με αφορμή τον γάμο ρεσιτάλ ρατσισμού κατά των μουσουλμανικών κοινωνιών! Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών. Για να νομιμοποιηθεί ο Χασάν, ζήτω το Ισλάμ. Για να παντρευτεί ο Μήτσος με τον Τάκη, ανάθεμα στο Ισλάμ. Οσον αφορά το ευρωπαϊκό κεκτημένο: Ποιο ευρωπαϊκό κεκτημένο, ω απατεώνες μας; Καμία απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καμία απόφαση της Κομισιόν, καμία απόφαση του παλαιού Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δεν υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να νομοθετήσουν την ισότητα στον γάμο. Το οικογενειακό δίκαιο είναι εθνική νομοθεσία. Εθνικό κεκτημένο. Διαβάστε στο τεύχος 8 του περιοδικού «Εκκλησία» την αναλυτικότατη γνωμοδότηση του Θεόδωρου Παπαγεωργίου, τον οποίο συνέδραμε ο καθηγητής Ρόκας με πλήθος παραπομπών σε αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων, μήπως και μάθετε τίποτε. Πόσα ψέματα θα πείτε για να πείσετε; Τέλος, πράγματι νομοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος το 1982 και έκτοτε από την Πολιτεία ουδείς ασχολείται. Αυτό είναι και το πρόβλημα! Αλλά όσοι ασχολούνται μετά τη νομοθέτηση αυτής της έννομης σχέσης με τον χαλαρό τύπο -ένας δήμαρχος διαβάζει ένα κείμενο, τα ζεύγη μηρυκάζουν ένα ελληνικό «I do» και τέλος- βλέπουν ότι ο θεσμός του γάμου πηγαίνει από τότε κατά διαβόλου. Και για λόγους οικονομικούς και για λόγους ηθικούς. Η αναλογία γάμων – διαζυγίων ανά 100 γάμους ήταν 33,4 το 2022, έναντι 34,2 το 2021, έναντι 40,2 το 2020, έναντι 32,1 το 2019. Κοινώς αποτυγχάνουμε συλλογικά και ως Πολιτεία και ως κοινωνία. Αλλά κατά την κυβέρνηση… ουδείς ασχολείται! Τούτων δοθέντων… συμφωνώ: Η χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν ιστορική. Θα έρθει ο καιρός στο μέλλον που θα γραφτεί με μαύρα γράμματα στην Ιστορία.

Ο γερο–Χρυσόστομος ὁ Κατουνακιώτης

Ο γερο–Χρυσόστομος ὁ Κατουνακιώτης κατήγετο ἀπό τήν Ἀνατολική Θράκη ἀ­πό ἕ­να γει­το­νι­κό χω­ριό τῆς Ση­λυμ­βρίας, τῆς πα­τρί­δος τοῦ ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου. Τόν εἶ­χε συ­ναν­τή­σει ὅ­ταν κά­πο­τε πέ­ρα­σε ἀ­πό τό χω­ριό του ὁ Ἅ­γιος. Στά Κα­του­νά­κια, στό Κελ­λί Ἄ­ξι­όν Ἐ­στι ὅπου ἐ­μό­να­σε, εἶ­χαν πο­λλή φτώ­χεια. Γιά νά οἰ­κο­νο­μή­σουν τά ἀ­πα­ρα­ί­τη­τα τόν ἔ­στελ­ναν γιά μῆ­νες καί ἐρ­γα­ζό­ταν σέ Μο­να­στή­ρια. Ἔ­κα­νε καί ἐρ­γό­χει­ρο κου­τά­λες καί χτέ­νες. Γη­ρο­κό­μη­σε το­ύς Γε­ρον­τά­δες του, οἱ ὁ­ποῖ­οι καί οἱ τρεῖς ἐ­κοι­μή­θη­καν νέ­οι σχε­τι­κά -γύ­ρω στά 60- ἀ­πό φυ­μα­τί­ω­ση. Ὅ­ταν ὁ τρί­τος Γέροντάς του ἦ­ταν στά τε­λευ­ταῖ­α, πρίν κοι­μη­θῆ εἶδε ἕ­ναν ξανθό νέ­ο, τόν φύ­λα­κά του Ἄγ­γε­λο, καί ὕ­στε­ρα πα­ρέ­δω­σε τήν ψυ­χή του. Δι­η­γή­θη­κε ὁ γερο–Χρυσόστομος: «Ὅ­ταν ἐ­κοι­μή­θη ὁ Γέροντας τῶν Καρ­τσω­να­ί­ων, μο­ί­ρα­σαν σέ ὅ­λους το­ύς Ἀ­σκη­τές τῆς πε­ρι­ο­χῆς ἀ­πό μί­α λί­ρα Τούρ­­κι­κη, γιά νά κά­νουν κομπ­ο­σχο­ί­νι γιά τήν ψυ­χή του. Μία μέ­ρα μέ ρώ­τη­σε ὁ πα­πα–Ἐ­φρα­ίμ ὁ Κα­του­να­κι­ώ­της: “Τήν δου­λε­ύ­εις τήν Τούρ­κα;”. Ἐ­πει­δή γη­ρο­κο­μοῦ­σα το­ύς Γε­ρον­τά­δες μου καί δέν εἶ­χα χρό­νο νά κά­νω κομ­πο­σχο­ί­νι γιά ἄλ­λους, πῆ­γα καί τήν γύ­ρι­σα πί­σω». «Κάποια χρο­νιά τό Πάσχα πῆ­γα προ­σκύ­νη­μα στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἦ­ταν τό προ­η­γο­ύ­με­νο ἔ­τος ἀ­πό τήν ἔ­κρη­ξη στό Τσερ­νομ­πίλ. Εἶ­δα στό Ναό μί­α εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας νά δα­κρύ­ζη· αὐ­τό ἔ­γι­νε ἀν­τι­λη­πτό ἀ­πό πολ­λο­ύς καί ἀ­πό ἕ­ναν Ἄ­ρα­βα Ἀ­στυ­νο­μι­κό. Ἦρ­θε ὁ Πα­τρι­άρ­χης φο­ρε­μέ­νος τά Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κά του Ἄμ­φια καί μέ βαμ­βά­κι σκο­ύ­πι­σε τά δά­κρυ­α τῆς Πα­να­γί­ας. Στήν συ­νέ­χεια ἔ­βλε­πα τήν εἰ­κό­να νά ἀ­νοι­γο­κλε­ί­νη τά μά­τια της. Ἄλ­λη φο­ρά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­α στό πα­ρεκ­κλήσι τῶν Κλα­πῶν, ὅ­που εἶ­ναι ἡ κο­λώ­να πού ἔ­δε­σαν καί μα­στί­γω­σαν τόν Κύριο καί ἄ­κου­γα εὐ­κρι­νῶς βουρ­δου­λι­ές ἀ­πό μα­στί­γιο. Εἶ­δα τό Ἅ­γιο Φῶς σάν φω­τει­νές ται­νί­ες πού δι­α­περ­νοῦ­σαν τόν ἀ­έ­ρα καί ἄ­να­βαν τά φυ­τί­λια τῶν κε­ρι­ῶν. Ἡ πί­στη μας εἶ­ναι με­γά­λη καί ζων­τα­νή

"Υπάρχει διέξοδος για τους νέους μας απ' την μάστιγα των ναρκωτικών;"ΜΕΡΟΣ Β

"Υπάρχει διέξοδος για τους νέους μας απ' την μάστιγα των ναρκωτικών;"ΜΕΡΟΣ Α

π Γεώργιος Σχοινάς Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί ἡ ἀληθινή ὑπακοή

π. Γεώργιος Σχοινάς - Ομιλία στα γραφεία της ΕΡω στη Θεσσαλονίκη για την Μετάνοια

Οι Πειρασμοί κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή

Ο Κύριος δεν λέει «μετανοήσατε», μιά μόνο φορά, αλλά «μετανοείτε»

«Μετανοείτε» όχι από φόβο, ούτε από υπολογισμό ή από άλλα κίνητρα, κοινωνικά, παθολογικά κλπ., αλλά από τό ευτυχές γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθει στον κόσμο μας και ο Χριστός είναι ήδη παρών, «εν μέσῳ ημών», και εμείς καλούμαστε να Τον συναντήσουμε. Η μετάνοια δὲν είναι συμμόρφωση προς τους κανόνες της κοινωνικής ηθικής δεν είναι μια πράξη που απλά ηρεμεί τη συνείδηση. Είναι συγκλονιστική συνάντηση με τον Χριστό. Η υπαρξιακή αυτή συνάντηση εχει ως επακόλουθο την πλήρη αναδιοργάνωση και αναγέννηση του ανθρώπου : Μεταβολή του πνευματικού προσανατολισμού , αλλαγή γνώμης, σκέψεων, διαθέσεων, επιθυμών, προθέσεων και κινήτρων συμπεριφοράς. Πραγματική «καινή κτίσις», νέα δημιουργία. Στὴν Εκκλησία η μετάνοια είναι τρόπος και κανόνας ζωής μέχρι τέλους. Αγώνας κατά της παράνοιας. Η τελειότητα στον παρόντα κόσμο είναι ανέφικτη. Γι' αυτό ο Κύριος δεν λέει «μετανοήσατε», μιά μόνο φορά, αλλά «μετανοείτε», πού σημαίνει ότι η μετάνοια πρέπει να είναι διαρκής. Η διαρκής μετάνοια είναι,κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος,"σημείο της αφέσεως των αμαρτιών"(5,2),εφόσον προφανώς ολοκληρώνεται με την εξομολόγηση. Μετανοούμε από λύπη και χαρά μαζί. Από λύπη για την αναγνώριση του ανθρώπου ως του μέτρου όλων των πραγμάτων, για την παρερμηνεία του κόσμου και της ζωής , για την αδιαφορία προς τον πασχοντα αδελφό , για την ανοχή της αδικίας, για το χρόνο που χάσαμε μακριά από τον Θεό στη μακρινή χώρα (Λουκ.15,13), για την ασκοπη περιπλάνηση σε χώρους ουτοπικών ιδεολογημάτων. Μετανοούμε όμως και από χαρά, αφού υπάρχουν οι διαβεβαιώσεις του Ιησου : «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13), «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28) Η Εκκλησία αλλωστε δεν ειναι κοινότητα φαρισαίων, αλλά Εκκλησία μετανοούντων αμαρτωλών, ασώτων, τελωνων, πορνών και πρώην αρνητών του Χριστού και διωκτών και υβριστών Αυτού. Η χάρη της μετάνοιας αρπάζει την ψυχή και την υψώνει προς τον Θεό. Με την μετάνοια συντελείται η «μετάβασις προς άλλην μορφήν νοήσεως, πρὸς άλλο είδος συνέσεως, ανωτέρας της ἐπιστημονικής εμπειρικής γνώσεως. Ἐν τέλει η μετάνοια οδηγεί στην αυτογνωσία καί θεογνωσία. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι βάση της αυτογνωσίας είναι η θεογνωσία και σύμφωνα με τον όσιο π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ: «Όσον εναργέστερον βλέπω τον Θεόν, τοσούτον φλογερωτέρα γίνεται η μετάνοιά μου, διότι τότε συνειδητοποιώ σαφέστερον την αναξιότητά μου ενώπιον Αυτού. Και το θαύμα τούτο επαναλαμβάνεται απαραλλάκτως ανά τους αιώνας». * Από το Μετανοείτε του Προδρόμου στο Μετανοείτε Του Χριστού. Από το βιβλίο του π. Αναστασίου Σαργέντη " Στον απόηχο ήχο της εορτής"

Η βάναυση σφαγή του παπα--Δημήτρη Γκελῆ από τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ

Για ένα άλλο θύμα της ίδίας σφαγής στα Δίυμα της Αργολίδος, τον ανιψιό του, έχει γράψει και το βιβλίο του «Φαντάσματα τοῦ Ἐμφυλίου», ο Στυλιανός Περράκης. Στις άδικες σφαγές αθώων ανθρώπων στις Σπηλιές, στα Δίδυμα, από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ Αργολίδος, έχω αναφερθεί και εγώ στο έργο μου "Αθώων Αίμα", Τόμος Β΄. Ο Τόπος Θυσίας τους είναι στο εξώφυλλο: "Στά Δίδυμα, οἱ κρατούμενοι ἔμειναν τρεῖς ἡμέρες. Κάθε βράδυ οἱ φρουροί ἔπαιρναν 7-8 κρατούμενους καί τούς ὁδηγοῦσαν γιά σφαγή στή Μεγάλη Σπηλιά, μιά κυκλική καθίζηση πλάτους περί τά 200 μέτρα, ἀλλά εὔκολα προσιτή ἀπό τή μιά της πλευρά. Ὅταν τούς ἔπερναν ἀπό τή Μικρή Σπηλιά, νύχτα πρίν τό ξημέρωμα, τούς ἔλεγαν τό σύνηθες ψεῦδος: «πᾶμε γιά μιά μικρή ἀνάκριση». Φυσικά, οἱ κρατούμενοι ὑποψιάζονταν τήν τύχη τους, ἀσχέτως ἄν δέν ἤθελαν νά τό πιστέψουν. Κανείς δέν ἐπέστρεφε ἀπό τή δῆθεν ἀνάκριση. Μόνο κανένα καλό κομμάτι ἐνδυμασίας γύριζε, στά χέρια κάποιου φρουροῦ ἤ καί φορεμένο. Ἐξ ἄλλου, παρά τή σχετική ἀπόσταση ἀνάμεσα στίς δυό σπηλιές, οἱ κρατούμενοι ἄκουγαν τίς κραυγές αὐτῶν πού σφάζονταν. Ἰδιαίτερα, ὅσων βασανίζονταν μέ σαδισμό πρίν σφαγοῦν. Ἡ περίπτωση τοῦ ἱερέα τοῦ Ἀγγελοκάστρου Δημητρίου Γκελῆ , παρέμεινε ἐπί μακρόν στήν τοπική μνήμη. Τόν εἶχε στείλει γιά σφαγή ὁ ὑπεύθυνός τοῦ ΕΑΜ Ἀγγελοκάστρου Κωνσταντῖνος Μάρας, ὁ ὁποῖος ἐκτελέστηκε ἀπό τούς Γερμανούς στό Σοφικό μέ διαφορά λίγων ἡμερῶν. Ὁ ἰατρός Γεώργιος Πέτρου ἀπό τά Δίδυμα, σέ ἕνα ἡμερολόγιο πού κράτησε, ἀναφέρει: «...Πρό τῆς Ἐκκαθαριστικῆς ἐπιχειρήσεως τῶν Γερμανῶν ἦλθεν ἐνταῦθα καί ἡ ΟΠΛΑ Ναυπλίου μεταφέρουσα περί τούς τεσσαράκοντα ὁμήρους..[...] κάθ᾽ ἑκάστην νύκταν ἐξήγοντο καί ἐσφάζοντο ὁμάδες ἐξ αὐτῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί εἵς ἱερεύς ἐκ τῆς περιφερείας Ἀγγελοκάστρου Ναυπλίας καί τοῦ ὁποίου οἱ φωναί ἠκούσθησαν καί ἀπό τούς ποιμένες τῆς περιοχῆς ...». Μιά κάτοικος τοῦ ἰδίου χωριοῦ -ἀναφερόμενη μόνο μέ τό μικρό της ὄνομα, Δήμητρα- ἔλεγε ὅτι ὡς νεαρή κοπέλα τότε, ὑπῆρξε αὐτόπτης μάρτυρας τῆς βάναυσης σφαγῆς τοῦ πάπα-Δημήτρη: «…εἶχα πάει δεκαπέντε καρβέλια ψωμί μέ δυό γαϊδάρους καί ἤμουνα ἐκεῖ καί μοῦ εἴπανε: «Κοίταξε μήν πεῖς τίποτε, γιατί ὅτι τραβάει ὁ παπάς θά τραβήξεις καί σύ». [...] ἕνας τόν κτύπησε μ᾽ ἕνα ρόπαλο στό κεφάλι, κι ἕνας ἄλλος τοῦ ἔκοψε τό κεφάλι. Φώναξε ὁ παπάς: «Πατέρα μου, Θεέ μου, σῶσε με» καί περπάτησε λίγα μέτρα χωρίς κεφάλι. Τό καρφώσανε μέ μιά ξιφολόγχη δίπλα μας, στό δυτικό σημεῖο τοῦ χωριοῦ καί στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ σέ μιά μεγάλη γούβα ...»

Το ότι είμαστε ίσοι, δεν σημαίνει ότι είμαστε ίδιοι – Άλλο ισότητα και άλλο ισοπέδωση της φύσης

Οι οπαδοί του ιδεολογικού σιναφιού που αρέσκονται να στέλνουν στο διάολο την οικογένεια, διεκδικούν σήμερα επί ίσοις όροις τον θεσμό, ως «άξιοι οικογενειάρχες». «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει – να ζήσουμε εμείς», είναι ένα από τα βασικά συνθήματα των «δικαιωματιστών» τα τελευταία χρόνια. Αφού η οικογένεια δεν πηγαίνει στον… διάολο όπως θέλουν, πάει ο δικαιωματιστικός «διάολος» στην οικογένεια για να την κατατροπώσει νομικά με τη νομιμοποίηση του γάμου ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία. «Η φύση είναι ό,τι ΕΓΩ θέλω»… «Είναι θέμα ισότητας και προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων», λένε οι υπερασπιστές του εν λόγω νομοσχεδίου. Μα το ότι είμαστε ίσοι, δεν σημαίνει ότι είμαστε ίδιοι. Άλλο ισότητα και άλλο ισοπέδωση των φυσικών λειτουργιών. Η φύση δεν είναι πεδίο διεκδίκησης δικαιωμάτων. Στη φύση δεν υπάρχει καν ισότητα, αλλά ούτε απληστία, ούτε και κατάχρηση εξουσιών. Το κάθε έμβιο ον (εκτός του άπληστου ανθρώπου) λειτουργεί εντός των βιολογικών ορίων του. Έτσι υφίσταται μια πάνσοφη αρμονία μέσω των φυσικών διεργασιών που διαιωνίζουν τη ζωή. Η φύση δεν ακολουθεί τη γνώμη κανενός νομοθέτη, διότι έχει τους δικούς της απαράβατους νόμους που υφίστανται πάντα, είτε τους σέβεται κανείς – είτε όχι. Οι νόμοι των ανθρώπων δεν μπορούν να επανακαθορίσουν τη φύση. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρακάμψουν τα αξιώματά της, διαστρεβλώνοντας την αυταπόδεικτη ερμηνεία τους. Και αν ακόμα θεωρείς ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα «ζώο», τότε ας έχεις τη μπέσα να κρίνεις το τι είναι φυσιολογικό, σύμφωνα με αυτά που παρατηρείς στο ζωικό βασίλειο. Στις τάξεις των θηλαστικών μπορεί μεν να εντοπίσεις κάποια φαινόμενα ομοφυλοφιλίας ως σπάνια εξαίρεση στον κανόνα, αλλά πάντως απογόνους ομοφυλόφιλων σίγουρα δεν θα βρεις. Στο ζήτημα των γκέι γάμων και της υιοθεσίας, έχουμε να κάνουμε με την επικράτηση ενός και μοναδικού «νόμου» που έρχεται να ισοπεδώσει όλους τους φυσικούς νόμους. Το «νόμο» του θελήματος. Δηλαδή «η φύση είναι ό,τι ΕΓΩ θέλω». Έτσι, ευθύς εξαρχής παραβιάζουν τον βασικό νόμο της γονεϊκότητας. Κρίνονται a priori ακατάλληλοι και επικίνδυνοι γι’ αυτόν τον ρόλο. Γονιός σημαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα το να ελαττώνεσαι εσύ, για να αναπτύσσεται το παιδί σου. Το να κάνεις πέρα τα «θέλω» σου για να κάνεις χώρο στα «θέλω» του παιδιού σου. Γονιός σημαίνει αυτοθυσία, και όχι να θυσιάζεις το παιδί σου στον βωμό της εγωμανίας σου. Θα ρωτήσει κανείς: «τα παρέχουν αυτά στα παιδιά τους όλα τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια»; Όχι ασφαλώς. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει το αξίωμα ότι η οικογένεια είναι βιολογική αποκλειστικότητα των ετεροφυλόφιλων, έτσι όπως ορίζει η ίδια η φύση της ζωής, αλλά και ο πανανθρώπινος πολιτισμός, από τότε που ο άνθρωπος περπάτησε πάνω στη γη. Οι ανάξιοι γονείς, δεν αναιρούν τη σημασία του πατέρα και της μητέρας «Γιατί λέτε ότι είναι ακατάλληλοι για κηδεμόνες οι ομοφυλόφιλοι, αφού τόσες και τόσες φορές κακοποιούνται παιδιά από ζευγάρια ετεροφυλόφιλων;», σου λένε με ένα άλλο φαιδρό επιχείρημα. Είναι σαν να λένε: «γιατί να μην βάλουμε το μωρό να μπουσουλάει και στη μέση μιας λεωφόρου, αφού κατά καιρούς έχουν σκοτωθεί παιδιά και από ατυχήματα μέσα στο σπίτι τους»; Τόση «λογική» έχει το επιχείρημά τους. Τα εγκλήματα κακοποίησης από κάποιους διεστραμμένους ετεροφυλόφιλους που δυστυχώς έγιναν γονείς (ή κηδεμόνες), δεν αναιρεί τη φυσιολογικότητα της ανατροφής ενός παιδιού, που είναι το να έχει μητέρα και πατέρα. Είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ξεκινάμε με την παραδοχή ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα παρά φύσιν περιβάλλον, στερούμενα την αναντικατάστατη ευλογία της μητρικής και πατρικής αγάπης. Αφού το εξασφαλίζουμε αυτό ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση, πάμε και στο παρακάτω απαιτούμενο, δηλαδή το ότι πρέπει να είναι οι (απαραιτήτως ετεροφυλόφιλοι) γονείς, άξιοι να μεγαλώσουν ένα παιδί. Το θέμα είναι να εξασφαλίσεις στο παιδί το βέλτιστο περιβάλλον σύμφωνα με τη φύση του, και αν δεν μπορείς – τουλάχιστον να περιορίσεις αυτά που στερείται το παιδί με το περίσσευμα της αγάπης σου (όπως κάνουν τόσες και τόσες ηρωικές μονογονεϊκές οικογένειες). Και αφού οι δικαιωματιστές κόπτονται τόσο πολύ για τη «διαφορετικότητα» τους, γιατί δεν σέβονται τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα της μάνας; Γιατί θέλουν να την εκμηδενίσουν και να την υποκαταστήσουν; Και πάνω απ’ όλα, γιατί δεν σέβονται την ψυχική ισορροπία των ίδιων των παιδιών; Γιατί δεν ρωτάνε τα ίδια πώς επιθυμούν να μεγαλώσουν; Προφανώς γιατί δεν ενδιαφέρονται για τη γνώμη τους, ειδάλλως δεν θα τα έβλεπαν ως «αξεσουάρ». Αναπαραγωγικά «μηχανήματα» Ενώ το σύμφωνο συμβίωσης ήδη καλύπτει – εδώ και χρόνια – τα αστικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, οι πιέσεις που ασκεί η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα για αναγνώριση του γάμου, αφορούν ουσιαστικά την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση της ομοφυλοφιλίας από το κράτος. Στην ουσία θα επιφέρει την «κανονικοποίηση» των σεξουαλικών παρεκκλίσεων και την εξίσωση των ομόφυλων ζευγαριών με την παραδοσιακή οικογένεια. Το επερχόμενο νομοσχέδιο ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για τη στυγνή εκμετάλλευση των γυναικών που θα χρησιμοποιούνται ως αναπαραγωγικά «μηχανήματα» για να προσφέρουν παιδιά σε κάθε ενδιαφερόμενο αγοραστή. Αυτή είναι η δήθεν ισότητα και ο σεβασμός στο γυναικείο φύλο που ευαγγελίζονται οι «δικαιωματιστές». Ζευγάρια ομοφυλόφιλων να μεταχειρίζονται τη γυναικεία μήτρα ως «εργοστάσιο» που πουλάει επιβεβαίωση και κοινωνική καταξίωση. Και παρότι το νομοσχέδιο για επικοινωνιακούς λόγους δεν επιτρέπει επίσημα την παρένθετη μητρότητα, είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν «παραθυράκια» για να παρακαμφθεί αυτό, μέχρι που να επιτραπεί και επίσημα. Και ακόμα χειρότερα, αυτά τα κατά παραγγελία παιδιά θα επιλέγονται με όρους ευγονικής και τα «ελαττωματικά προϊόντα» θα καταλήγουν να γίνονται κλινικά απόβλητα ή συστατικά βιοχημικών εργαστηρίων. Τα φεμινιστικά κινήματα – βέβαια – έχουν «λουφάξει» μπροστά σε όλα αυτά τα αίσχη, αφού το μόνο που τους ενοχλεί είναι η βιολογική πυρηνική οικογένεια, η φυσική τεκνογονία και η προστασία του αγέννητου παιδιού. Θέλουν να σφαγιάζουν ελεύθερα τα δικά τους «σπλάχνα» μέσω των εκτρώσεων, και ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι μπορούν να αγαπούν το «σπλάχνο» μιας άλλης γυναίκας, δηλαδή το υιοθετημένο παιδί ή εκείνο που θα παραγγείλουν από μια παρένθετη κλωσσομηχανή. Από τη στιγμή που σε όλες τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού διαφωνεί με τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και σε συντριπτικό ποσοστό (που πλησιάζει το 80%) απορρίπτει την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, είναι πρόδηλο ότι η επιβολή του συγκεκριμένου νομοσχεδίου και το σιγοντάρισμά του από όλα τα συστημικά ΜΜΕ, είναι προϊόν ατζέντας. Αλλά όσο και να θέλουν να στολίσουν το παρά φύσιν με πλουμίδια μιας δήθεν «κανονικότητας», αυτά τα κοινωνικά μορφώματα που θέλουν να λέγονται «οικογένειες», είναι μια στείρα απομίμηση της ίδιας της εξέλιξης της ζωής. Αν η υγιής οικογένεια θεωρείται ορθώς το βασικό κύτταρο της κοινωνίας, η παρά φύσιν «οικογένεια» είναι «ξενιστής» που θα αναπαράγει πανομοιότυπα αντίγραφα του «ιού» της ατίμωσης του ανθρώπου, και νομοτελειακά θα επιφέρει τον κοινωνικό θάνατο…

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη(Αγία Βασιλομάρτυς Τσαρίνα Αλεξάνδρα).

«Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα – η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για την βασιλεία των Ουρανών. Έτσι τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας… Όλες τις δοκιμασίες, τις οποίες Αυτός [ο Κύριος] στέλνει, επιτρέπει — όλα είναι προς το καλύτερον· παντού βλέπεις το χέρι Του. Οι άνθρωποι σου κάνουν κάτι κακό. Εσύ να το δέχεσαι χωρίς γογγυσμό, και Αυτός θα στείλη τον φύλακα Άγγελο, τον Παράκλητον Αυτού. Ποτέ δεν είμεθα μόνοι μας· Αυτός — ο πανταχού Παρών, ο Παντογνώστης — είναι η αυτο-Αγάπη. Πως να μην Τον πιστεύσωμε; Ο ήλιος λάμπει. Αν και ο κόσμος αμαρτάνη και εμείς αμαρτάνομε, σκότος και πονηρία βασιλεύουν, αλλά ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη· μόνο να ανοίξωμε τα μάτια μας, την πόρτα της ψυχής να κρατήσωμε ανοικτή, ώστε να δεχώμεθα τις ακτίνες του Ηλίου αυτού μέσα μας. Μόνον, κάνε υπομονή ακόμη, παιδάκι μου, και η οδύνη αυτή θα περάση· εμείς θα λησμονήσωμε τα βάσανα· θα μείνη μόνον ευγνωμοσύνη για όλα. Μεγάλη σχολή. Κύριε, βοήθησε αυτούς, που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, οι οποίοι βλέπουν όλο κακό και δεν προσπαθούν να καταλάβουν, ότι όλο αυτό θα περάση· δεν μπορεί να γίνη αλλοιώς· ο Σωτήρ ήλθε και μας έδειξε το παράδειγμα. Ο ακολουθών την οδόν Αυτού, ακολουθεί την αγάπη και τα παθήματα, κατανοεί όλη την μεγαλωσύνη της Ουράνιας Βασιλείας. Δεν δύναμαι να γράψω· δεν κατορθώνω να εκφράζω με λόγια αυτό, το οποίο γεμίζει την ψυχή μου… Ζούμε εδώ στην γη, αλλά ήδη είμαστε στα μισά του δρόμου για τον άλλο κόσμο. Βλέπουμε με άλλα μάτια… . Έχω παραδώσει τα πάντα στην προστασία του Θεού… Όσο πιο πολύ υποφέρουμε εδώ, τόσο πιο όμορφα θα είναι στην αντίπερα όχθη, όπου τόσα αγαπημένα πρόσωπα μας περιμένουν… Πως μπορεί να ζητά κανείς κάτι περισσότερο; Προσφέρουμε στον Θεό ευχαριστία για την κάθε μέρα…». Στην τελευταία της επιστολή στην Άννα Βυρούμποβα έγραφε: «..Νοιώθουμε ότι πλησιάζει μια θύελλα, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Ελεήμων και θα φροντίση για μας… οι ψυχές μας βρίσκονται σε ειρήνη. Ό,τι και αν συμβή θα είναι με το θέλημα του Θεού».

Ο Αγιος χιτώνας τού Αγίου Παύλου τού Θηβαίου καί ο Μέγας Αντώνιος!

Mια μέρα με θείο φωτισμό ο Αγιος Αντώνιος ὁ ὁποῖος ἦταν τότε ἐνενήντα ἐτῶν,ξεκίνησε έφτασε στα απόμακρα μέρη της ερήμου όπου ασκήτευε ο όσιος Παύλος, βαδίζοντας τρεις ημέρες,πιστεύοντας ὅτι κανένας ἄλλος ἄνθρωπος δὲν εἶχε ζήσει ζωὴ τόσο ἀφιερωμένη στὸν Θεὸ ὅσο ἐκεῖνος. Τὴν ἑπόμενη νύχτα πληροφορήθηκε σὲ ἐνύπνιο ὅτι ἕνας ἐρημίτης σὲ μιὰν ἄλλην ἔρημο διῆγε οὐράνια βιοτὴ πιὸ τελεία ἀπὸ ἐκείνον καὶ εἶχε φθάσει σὲ ἡλικία ἑκατὸν δεκατριῶν ἐτῶν. Ὁ μακάριος γέροντας χωρὶς χρονοτριβὴ πῆρε τὸ ραβδὶ του καὶ ἄρχισε νὰ ὁδοιπορεῖ, ἀφήνοντας τὴ θεία Πρόνοια νὰ τὸν ὁδηγήσει. Καθ’ ὁδὸν συναπαντήθηκε μὲ πολλὰ ἄγρια θηρία, σταλμένα ἀπὸ τὸν δαίμονα, τὰ ὁποία ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ ἔδειχναν τὴν κατεύθυνση ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσει. Τέλος μιὰ λύκαινα τὸν ὁδήγησε ὡς τὸ σπήλαιο καὶ μὲ προσευχὲς καὶ παρακάλια ὁ Αντώνιος κατόρθωσε νὰ πείσει τὸν Παῦλο νὰ τοῦ ἀνοίξει. Οἱ δύο γέροντες ἀλληλοασπάσθηκαν χαιρετώντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὸ ὄνομά του. Εὐχαρίστησαν τὸν Θεὸ ποὺ ἐπέτρεψε μιὰ τέτοια συνάντηση καὶ ὅταν κάθησαν, ὁ Παῦλος ποὺ δὲν εἶχε μιλήσει σὲ ἄνθρωπο ἐπὶ ἐνενήντα χρόνια, ρώτησε τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο γιὰ τὸν κόσμο, ἂν ἡ εἰδωλολατρία βασιλεύει ἀκόμη, ἂν συνεχίζονται οἱ διωγμοί. Ἐνῶ συνομιλοῦσαν, ἕνα κοράκι ἦλθε ξαφνικὰ σ’ ἕνα κλαδὶ κι ἔρριξε στὰ πόδια τους ἕναν ὁλόκληρο ἄρτο. Ὁ Παῦλος εἶπε στὸν ἐπισκέπτη του: «Θαύμασε τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ καὶ ἑβδομήντα χρόνια ὁ Θεὸς μοῦ στέλνει μὲ αὐτὸ τὸ κοράκι καθημερινὰ μισὸ ἄρτο γιὰ τὴν τροφὴ μου καὶ σήμερα, μὲ τὸν ἐρχομὸ σου, ὁ Κύριος διπλασίασε τὴν μερίδα». Ἀφοῦ κατανάλωσαν τὴν οὐράνιο αὐτὴ τροφὴ μὲ εὐχαριστίες, πέρασαν ὅλη τὴν νύχτα προσευχόμενοι. Τὴν ἄλλη μέρα ὁ Παῦλος ὀμολόγησε στὸν Ἀντώνιο ὅτι γνώριζε ἀπὸ καιρὸ τὸν τόπο διαμονῆς του καὶ ὅτι ὁ Κύριος τὸν εἶχε στείλει τώρα σὲ αὐτὸν γιὰ νὰ παραδώσει στὴν γῆ τὸ πτωχὸ γήινο σαρκίο του, καθὼς πλησίαζε ἡ ὥρα ποὺ θὰ τέλειωναν οἱ ἀγῶνες του. Ὁ Ἀντώνιος τὸν ἱκέτευσε μὲ δάκρυα νὰ μὴν τὸν ἀφήσει, ἀλλὰ νὰ παρακαλέσει τὸν Κύριο νὰ τὸν πάρει κι ἐκείνον μαζὶ του. Ὁ ὅσιος Παῦλος τοῦ ζήτησε τότε νὰ φέρει ἀπὸ τὸ κελλὶ του τὸν μανδύα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας γιὰ νὰ ἐνταφιασθεῖ μὲ αὐτόν. Ὁ γέροντας τῶν ἐνενήντα ἐτῶν ξαναβρῆκε τὸ σφρίγος τῆς νιότης του γιὰ νὰ πάει καὶ νὰ ἐπιστρέψει σὲ μία ἡμέρα, ἔμπλεος ἐπιθυμίας νὰ ξαναδεῖ τὸν Παῦλο, φοβούμενος μήπως ἐκεῖνος παραδώσει τὴν ψυχὴ του ὅσο θὰ ἔλειπε. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα τὸ πρωί, καθὼς βρισκόταν ἀκόμη καθ’ ὁδόν, εἶδε τὴν ψυχὴ τοῦ Παύλου νὰ ὑψώνεται στὸν οὐρανὸ ἐν μέσω τῶν ἀγγέλων, τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων. Φώναξε: «Παῦλε, γιατὶ μὲ ἐγκαταλείπεις; Σὲ γνώρισα τόσο ἀργὰ καὶ φεύγεις τόσο νωρίς!» Ἔτρεξε ὡς τὸ σπήλαιο, ὅπου βρῆκε τὸν Παῦλο ἀκίνητο ὡσὰν νὰ προσευχόταν. Τὸν σκέπασε μὲ τὸν μανδύα τοῦ μεγάλου ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔψαλε γι’ αὐτὸν ἐπικήδειους ὕμνους καὶ βοηθούμενος ἀπὸ δύο λιοντάρια ποὺ κατὰ θεία οἰκονομία ἦλθαν κι ἔσκαψαν ἕναν τάφο μὲ τὰ νύχια τους, ἐναπέθεσε μὲ εὐλάβεια τὸ σῶμα τοῦ πρώτου ἐρημίτη στὸ χῶμα, ἐπὶ προσδοκία ἀναστάσεως. Γιὰ νὰ μὴ στερηθεῖ τὴν χάρη τοῦ ἁγίου, ὁ Ἀντώνιος πῆρε μαζὶ του τὸν χιτώνα ποὺ εἶχε φτιάξει ὁ Παῦλος μὲ τὰ χέρια του ἀπὸ φύλλα φοινικιᾶς, καὶ τὸν φοροῦσε στὶς μεγάλες ἑορτὲς τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Πεντηκοστῆς. Στον τόπο που ο Άγιος Παύλος ο Ερημίτης ή Θηβαίος ασκήτευσε, δημιουργήθηκε αργότερα μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται ακόμη σε λειτουργία. Διά πρεσβειών του Οσίου Παύλου του Θηβαίου,Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς.

Ὁμιλία περί τοῦ ψευδεπιπλάστου νεοφανοῦς συστήματος τῆς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος

Εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους ἴσοι; Ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴσες δυνατότητες; Εἶναι καλό σὲ μία κοινωνία νὰ ὑπάρχει ἀνισότητα; Τὶ θὰ συμβεῖ ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γίνουν ἴσοι; Μπορεῖ ἡ ἰσότητα νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀναρχία; Ἄν ἐπιτευχθεῖ ἡ ἰσότητα μετὰ ἀκολουθεί ἡ δημιουργία, ἐξ ἀνάγκης, τῆς ἀνισότητας! Παρατηρεῖται ἰσότητα στὴν φύση; Ἡ ἀνισότητα συνδέει. Μπορεῖ κάποιος πιστὸς καὶ εὐσεβὴς νὰ πιστεύει στὴν ἰσότητα; Ὁμιλία περὶ τοῦ ψευδεπιπλάστου νεοφανοῦς συστήματος τῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος Ὑπόθεσιν προβάλλει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ θαῤῥήμονος Παύλου, ἐναντιουμένην εἰς τὸ ψευδίπλαστον νεοφανὲς σύστημα τῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος· αὐτὸς κηρύττει φανερά, ὅτι ὁ Θεὸς κατέστησεν ἄλλους μὲν ἀποστόλους, ἄλλους δὲ προφήτας, ἄλλους δὲ εὐαγγελιστάς, ἄλλους δὲ ποιμένας, ἄλλους δὲ διδασκάλους· τὰ αὐτὰ δὲ ἔγραψε πλατύτερον ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ αὐτοῦ, λέγων· «Καὶ οὕς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Ἐφεσ. δ΄, 11)· ταῦτα δὲ εἰπών, ἐξελέγχει εὐθὺς τὴν ἰσότητα, λέγων· μήπως νομίζητε, ὅτι πάντες εἰσὶν ἴσοι; «μὴ πάντες, ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσιν» (α΄ Κορ. ιβ΄, 28); Οὐχί, λέγει· οὐχ οὕτως ἔχουσι τὰ πράγματα· ὅθεν ἔχετε ζῆλον καὶ προθυμίαν, ἵνα ἀπολαύσητε τὰ ἀνώτερα χαρίσματα. Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. Ταῦτα πάντα, ὡς ἀκούετε, τὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀνισότητα ἐκπεφασμένως διδάσκουσι. Ποία οὖν ἐστιν ἡ βάσις τῆς εἰς τοὺς παρόντας καιροὺς κωδωνιζομένης ἰσότητος; ποῦ θεμελιοῦται αὐτή; Ποῦ στηρίζεται; Οὐδαμοῦ. Αὐτὴ ἐστὶν ἐναντία τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ, ἐναντία τῶν πολιτικῶν διατάξεων, ἐναντία πάντων τῶν ὁρωμένων κτισμάτων, ἐναντία τέλος πάντων καὶ αὐτῶν τῶν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἰδιωμάτων. Ἐὰν μετὰ προσοχῆς ἀκούσητε τὰ ἐξῆς, ἴσως λάβετε περὶ τούτου τελείαν τὴν πληροφορίαν. Βλέπομεν εἰς τὴν παλαιὰν διαθήκην, ὅτι ὁ Θεὸς πολλὰ ἐνομοθέτησε περὶ δεσποτῶν καὶ δούλων· ὅταν ἐλάλησε περὶ τῆς τοῦ σαββάτου ἐντολῆς, διέταξεν, ἵνα καὶ οἱ δοῦλοι μηδὲν ἐργάζωνται ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. «Οὐ ποιήσεις, εἶπεν, ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου» (α΄ Κορ. ιβ΄, 28). ὁμοίως δὲ καὶ ὅταν ἐνομοθέτησε τὴν τελετὴν τοῦ πάσχα, παρήγγειλεν, ἵνα καὶ οἱ δοῦλοι ἐσθίωσι τὸ πάσχα. «Ἁλλ’ ἤ ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου φαγῇ αὐτὸ ἐν τῷ τόπῳ, ᾦ ἄν ἐκλέξηται Κύριος ὁ θεός σου αὐτῷ, σὺ καὶ ὁ υἱός σου, καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου» (Δευτ. ιβ΄, 15)· ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἑορτῶν ἐνετείλατο, ἵνα καὶ οἱ δοῦλοι πανηγυρίζωσιν ἐν ταῖς ἑορτασίμους ἡμέραις· «Καὶ εὐφρανθήσῃ ἐν τῇ ἑορτῇ σου σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου» (Δευτ. ιστ΄, 14). Ἐπειδὴ οὖν ὁ θεὸς ἐνομοθέτησε τὰ περὶ τῶν δούλων, φανερὸν ἐστίν, ὅτι διώρισε τάξιν δεσποτῶν καὶ δούλων καὶ ἑπομένως ἐνομοθέτησεν ἀνισότητα ὁρατήν· διότι τὶς οὖ βλέπει, ἤ τὶς οὺ γνωρίζει, πόση ἀνισότης ἐστὶ μεταξὺ δεσπότου καὶ δούλου; Ἀλλ’ ὁ θεός, λέγεις, διέταξε τὰ περὶ τῶν δούλων, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι πρὸ τῆς θείας αὐτοῦ νομοθεσίας, κακῶς μετελθόντες τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τὸ δικαίωμα εἶχον δούλους. Πώς; Ὁ Θεός, ὁ πανυπερτέλειος καὶ παντοδύναμος, ἔδωκε νόμους, ἵνα βεβαιώσῃ τὰς καταχρήσεις καὶ τὰς ἀδικίας τῶν ἀνθρώπων, τοῦτο ἐστιν ἀτοπώτατον καὶ βλάσφημον. Ὁ πανυπεράγαθος νομοθέτης διά τοῦτο παρέδωκε τοὺς θείους αὐτοῦ νόμους, ἵνα διορθώσῃ τὰς καταχρήσεις καὶ ἀδικίας καὶ φανερώσῃ τὰ θεῖα καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα· αὐτὸς ὡς παντεξούσιος ἠδύνατο νομοθετῆσαι τὴν διόρθωσιν ταύτης τῆς ἀδικίας· εἶχεν ὡς δημιουργὸς πᾶσαν τὴν ἐξουσίαν εἰπεῖν· ἄνθρωποι, πάντες ἐστὲ ἴσοι· ἵνα τὶ ἄλλος μὲν γίνεται δεσπότης, ἄλλος δὲ δοῦλος; ἀπολύσατε τοὺς δούλους, μηδεὶς ἐχέτω δοῦλον, ἀλλὰ καθεὶς ὑπηρετείτω ἑαυτόν· καὶ ὅμως αὐτὸς οὐ μόνον οὐδὲν τοιοῦτον εἶπεν, οὖ μόνον διέταξε τὰ περὶ τῶν δούλων, ἀλλὰ καὶ ἐνομοθέτησεν, ἵνα κτήσωνται δούλους· ἄκουσον, πόσον φανερῶς περὶ τούτου ἐλάλησε· «Καὶ παῖς καὶ παιδίσκη, ὅσοι ἄν γένωνταί σοι, ἀπὸ τῶν ἐθνῶν, ὅσοι κύκλῳ σου εἰσίν, ἀπ’ αὐτῶν κτήσεσθε δοῦλον καὶ δούλην» (Λευϊτ. κε΄, 44). Πρὸς τούτοις δὲ τὶ ἄλλο, εἰμὴ ἀνισότητα, σημαίνει ἡ τόση ἐξουσία ὅσην ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Μωυσῆν, ἔπειτα εἰς τὸν Ἰησοῦν τοῦ Ναυή, ἔπειτα εἰς τοὺς Κριτάς, τὶ ἄλλο δὲ ἐφανέρωσεν, εἰμὴ ἀνισότητα, ὅταν ἔδωκε βασιλικὴν ἐξουσίαν εἰς τὸν Σαοὺλ κατὰ τὴν αἴτησιν τοῦ λαοῦ, ἔπειτα ἔκλεξεν αὐτὸς τὸν Δαβίδ, καὶ κατέστησεν αὐτὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ; Πόση δὲ ἀνισότης ἐστὶ μεταξὺ πλουσίου καὶ πτωχοῦ; καὶ ὅμως ἡ θεία γραφὴ διδάσκει, ὅτι ὁ ποιητὴς ταύτης τῆς ἀνισότητος ἐστιν ὁ Θεός· «Πλούσιος, λέγει, καὶ πτωχὸς συνήντησαν ἀλλήλοις· ἀμφοτέρους δὲ ἐποίησεν ὁ Κύριος» (Παροιμ. κβ΄, 2). Ἐὰν δὲ ἀνοίξῃς τὸ ἱερὸν εὐαγγέλιον, βλέπεις οἰκοδεσπότας καὶ μισθωμένους ἐργάτας, κυρίους τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἐπιτρόπους· βλέπεις κυρίους καὶ οἰκονόμους καὶ δούλους· βλέπεις βασιλεῖς αἴροντας λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτῶν, καὶ βασιλεῖς ποιοῦντας γάμους καὶ δούλους προσκαλοῦντας τοὺς κεκλημένους καὶ στρατεύματα πεμπόμενα πρὸς τιμωρίαν τῶν ἀπειθησάντων· τὶ ἄλλο δὲ ταῦτα σημαίνουσιν εἰμὴ ἀνισότητας; βλέπεις τέλος πάντων καὶ αὐτὸν τὸν πανυπεράγαθον καὶ δικαιότατον θεὸν μετὰ ἀνισότητος διαμερίζοντα τὰ τάλαντα· «Καὶ ᾦ μὲν ἔδωκε», λέγει, «πέντε τάλαντα, ᾦ δὲ δύο, ᾦ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν» (Ματθ. κε΄, 15). Εἴτι δ’ ἄν νοήσῃς ἀντὶ ταλάντου ἤ πλοῦτον ἤ δόξαν ἤ ἐπιστήμην ἤ τέχνην ἤ κάλλος ἤ ἐπιτηδειότητα, τὰ πέντε καὶ δύο καὶ ἕν, ἀνισότητα σημαίνουσιν· ἐπιβεβαιοῖ δὲ οὗτος ὁ εὐαγγελικὸς λόγος, ὅτι καὶ αὐταὶ αἱ δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων οὐκ εἰσὶν ἴσαι, ἄλλ’ ἄνισοι· διότι λέγει «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Μετὰ δὲ ταῦτα ἀκούεις αὐτὸν τὸν Θεὸν ζητοῦντα πολὺ παρ’ ἐκείνου, εἰς ὅν ἔδωκε τὸ πολὺ καὶ περισσότερον παρ’ ἐκείνου, εἰς ὅν ἔδωκε τὸ περισσότερον· «Παντὶ δέ, ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ’ αὐτοῦ· καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν» (Λουκ. ιβ΄, 48). Ἐπειδὴ οὖν ὁ Θεὸς ἐστὶν ὁ ποιητὴς τῆς ἀνισότητος, ἔδωκε δὲ περὶ αὐτῆς νόμους, τὶς οὐ βλέπει, ὅτι ἡ ἰσότης ἐκ διαμέτρου ἐναντιοῦται εἰς τοὺς θείους αὐτοῦ νόμους; ἐπειδὴ ὁ πάνσοφος καὶ φιλανθρωπότατος θεὸς κατέστησεν ἀνίσους τοὺς ἀνθρώπους, τὶς οὐ βλέπει, ὅτι οἱ κηρύττοντες τὴν ἰσότητα, ἀντιφέρονται κατὰ τῶν νόμων τοῦ δημιουργοῦ τῆς κτίσεως καὶ βούλονται ἐξουδενῶσαι τὴν θείαν αὐτοῦ νομοθεσίαν; Ἀλλὰ μήπως ἡ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἰσότης συμφωνεῖ μετὰ τῶν πολιτικῶν διατάξεων; Ἡ χρεία καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς μεταξὺ ἀλλήλων βοηθείας συγκροτεῖ τὰς πόλεις· ἡ αὐτὴ δὲ ἀνάγκη διδάσκει τὰς ἐν αὐταῖς διαταγάς· ὁ Κάϊν πρῶτος φοβούμενος καὶ τρέμων, μήπως θανατώσωσιν αὐτόν, καθὼς αὐτὸς ἐθανάτωσε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ τὸν Ἄβελ, ᾠκοδόμησε πόλιν, ἵνα, ὑπὸ τῶν ἐν αὐτῇ πολιτῶν βοηθοῦμενος, φύγῃ τοῦ θανάτου τὸν κίνδυνον. «Γίνεται τοίνυν», λέγει ὁ φιλόσοφος Πλάτων, «πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ἐνδεής» (Πλατ. β΄, 2, Περὶ Πολιτείας). Ἀκούεις; Πᾶς ἄνθρωπος οὐ δύναται ἐπαρκέσαι ἑαυτῷ, ἀλλὰ χρείαν ἔχει πολλῶν βοηθημάτων· διὰ τοῦτο πολλοὶ συνερχόμενοι συνιστῶσι πόλιν, ἵνα ὑπ’ ἀλλήλων βοηθούμενοι, προφθάνωσι τὰς ἑαυτῶν ἀνάγκας· ἀληθῶς δὲ ἀναγκαία ἡ μεταξὺ ἀλλήλων βοήθεια· οἱ ἄτεχνοι χρείαν ἔχουσι τεχνίτου, ἵνα οἰκοδομήσῃ αὐτοῖς οἴκον καὶ ῥάψῃ ἐνδύματα καὶ τεχνιτεύσῃ τὰ ἐκ τῆς τέχνης ἀναγκαία· οἱ ἀγράμματοι χρείαν ἔχουσι διδασκάλου, ἵνα διδάξῃ αὐτοὺς γράμματα· οἱ ἄρρωστοι χρείαν ἔχουσιν ἰατροῦ, ἵνα ἰατρεύσῃ ἤ κἄν παρηγορήσῃ τὰς ἀσθενείας αὐτῶν· οἱ τυφλοὶ χρείαν ἔχουσι χειραγωγοῦ· οἱ παράλυτοι κηδευτοῦ· οἱ ἐν κλίνῃ κατακείμενοι, ὑπηρέτου· οἱ ἀσύμφωνοι, κριτοῦ· οἱ ἄτακτοι, ἄρχοντος τιμωροῦ· πᾶσα ἡ πόλις χρείαν ἔχει φυλάκων, ἵνα ἐπαγρυπνοῦντες, φυλάττωσιν αὐτὴν ἐκ τῆς τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Ἐκ τούτου δὲ φανερὸν ἐστίν, ὅτι πᾶσα πόλις ὁμοία ἐστὶ σώματα ἀνθρώπου διάφορα μέλη ἔχουσα, ὑπ’ ἀλλήλων βοηθούμενα καὶ τὴν ὅλην ὁμήγυριν συνδέοντα καὶ διαφυλάττοντα· ἔχει ἡ πόλις βασιλέα ἀντὶ κεφαλῆς, ἄρχοντας ἀντὶ ὀφθαλμῶν, κριτὰς ἀντὶ ὠτίων, στρατιώτας ἀντὶ στήθους, πραγματευτὰς καὶ τεχνίτας ἀντὶ χειρῶν, δούλους ἀντὶ ποδῶν. Ἐὰν καταστήσῃς πάντας τοὺς πολίτας ἴσους, γίνεται ἡ πόλις ὥσπερ ἀνθρώπινον σῶμα ἤ ὅλον κεφαλὴ ἤ ὅλον ὀφθαλμοὶ ἤ ὅλον ὦτα ἤ ὅλον στῆθος ἤ ὅλον χείρες ἤ ὅλον πόδες· τοῦτο δὲ τότε οὐκ ἔστι σῶμα ἀνθρώπου, ἀλλὰ τέρας ἀλλόκοτον· ὅταν ποιήσῃς πάντας τοὺς πολίτας ἴσους, τότε διὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἰσότητος ἔσονται ἤ πάντες βασιλεῖς ἤ πάντες ἄρχοντες ἤ πάντες κριταὶ ἤ πάντες στρατιῶται ἤ πάντες πραγματευταὶ ἤ πάντες τεχνῖται ἤ πάντες δοῦλοι· ποὺ δὲ τότε εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην βασιλεύς, ἵνα μετὰ πληρεξουσιότητος ἐμποδίζῃ τὰς ἀταξίας καὶ παιδεύῃ τοὺς ἀτάκτους, προφθάνῃ εὐθὺς τὰς κατεπείγουσας ἀνάγκας καὶ ἀπαρεμποδίστως διευθύνῃ ὅλον τὸ ὑπήκοον; ποῦ ἄρχοντες ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῆς τῶν νόμων διατηρήσεως; ποῦ κριταί, ἵνα κρίνωσι τὰς τῶν πολιτῶν κρισολογικὰς ὑποθέσεις; ποῦ στρατιῶται, διαφυλάττοντες τὴν πόλιν ἀπὸ τῆς τῶν ἐχθρῶν ἐφόδου; ποῦ πραγματευταί, μεταφέροντες ἀλλαχόθεν, ὅσα ἀναγκαῖα καὶ χρήσιμα, μὴ εὑρισκόμενα δὲ ἐν ἐκείνῃ τῇ πόλει; ποῦ τεχνῖται, τεχνιτεύοντες καὶ τὰ πρὸς χρείαν καὶ τὰ πρὸς τὴν ἀνάπαυσιν; ποῦ δοῦλοι ὑπηρετοῦντες τοὺς μὴ δυναμένους ὑπηρετῆσαι ἑαυτούς; Τοιαύτη πόλις οὐδὲ ἐφάνη πώποτε, οὐδὲ ἔστιν, οὐδὲ δύναται στῆναι, ἀλλ’ ἔστι τέρας ἀλλόκοτον καὶ ἀνύπαρκτον· διότι ἡ ἰσότης φέρει εἰς αὐτὴν τὴν ἀνυποταξίαν, τὴν αὐτονομίαν, τὴν ἀναρχίαν, ἑπομένως δὲ καὶ τὸν διασκορπισμὸν αὐτῆς καὶ τὴν τελείαν ἐξουδένωσιν. Τὰ αὐτὰ δὲ συμβαίνουσιν εἰς πᾶσαν κώμην καὶ χώραν καὶ εἰς πᾶσαν ἀνθρώπων ὁμήγυριν καὶ εἰς αὐτὰς τὰς ὁλοκλήρους μεγάλας βασιλείας, ὅταν εἰσέλθῃ εἰς αὐτὰς ἡ ἰσότης· διότι καὶ ἡ βασιλεία ὡς μία πόλις ἐστίν, ἐκ πολλῶν συγκειμένη πόλεων, ὑπ’ ἀλλήλων βοηθουμένων καὶ ἀσφαλιζομένων. Αὐτὴ οὖν ἡ φύσις, ἵν’ οὕτως εἴπω, τῆς πόλεως γεννᾷ τὴν ἀνισότητα καὶ ὑπαγορεύει τοὺς πολιτικοὺς νόμους τῶν ἀνωτάτων καὶ μέσων καὶ κατωτάτων βαθμῶν καὶ τάξεων τῆς ἀνισότητος· τόσον δὲ ἀναγκαῖαι εἰσιν αἱ τοιαῦται ἀνισότητες πρὸς σύστασιν καὶ διαμονὴν τῶν πόλεων, ὥστε, ὅσοι ἐναντιούμενοι εἰς τὰς πολιτικὰς διατάξεις, σπουδάζουσι ποιῆσαι ἴσους πάντας τοὺς πολίτας, ἐκεῖνοι εἰσὶν ἐπίβουλοι καὶ φθορεῖς τῶν βασιλειῶν καὶ τῶν πόλεων καὶ πάσης ἀνθρωπίνης ὁμηγύρεως. Ἀλλ’ αὐτοί, λέγεις, οἱ πολῖται ἴσοι ὄντες, ἐκλέγουσι καὶ διορίζουσι καὶ ἄρχοντας καὶ κριτὰς καὶ στρατιώτας καὶ τοὺς λοιπούς, ὅσοι ἀναγκαῖοί εἰσι πρὸς σύστασιν τῆς κοινότητος· ἀλλὰ τοῦτο τὶ ἄλλο ἐστὶν εἰμὴ τὸ ὅτι οἱ ἴσοι ἐξ ἀνάγκης γίνονται ἄνισοι; πολεμεῖς τὴν ἀνισότητα, ἔπειτα γίνεσαι ποιητὴς αὐτῆς καὶ δημιουργός· διὰ λόγου ἐπιβεβαιοῖς, ὅτι πάντες ἐσμὲν ἴσοι, διὰ δὲ τῶν ἔργων ἀποδεικνύεις, ὅτι ἐσμὲν ἄνισοι· φάσκεις καὶ ἀντιφάσκεις καὶ σεαυτῷ ἀντιλέγεις καὶ οὐ διακρίνεις οὐδὲ τὶ λέγεις, οὐδὲ τὶ πράττεις. Ἐπειδὴ οὖν λέγεις, ὅτι οἱ ἴσοι πολῖται ἐκλέγουσιν ἄρχοντας καὶ κριτὰς καὶ τοὺς ἐξῆς ἀξιωματικούς, ἐκ τούτων σου τῶν λόγων ὁμολογεῖς, ὅτι ἡ ἰσότης εἰς τὰς πολιτείας οὐκ ἔχει τόπον, ἀλλ’ ἀναγκαῖα ἐστὶν ἡ ἀνισότης. Ἐρευνήσατε νῦν καὶ παρατηρήσατε τὰ βλεπόμενα κτίσματα· ὑψώσατε πρῶτον τὰ ὄμματα εἰς τὸν οὐρανόν· βλέπετε ἐκεῖ ἰσότητα; οὐδεμίαν· ἐκεῖ ἀστέρες ἀπλανεῖς, ἐκεῖ πλανῆται πρῶτοι καὶ δεύτεροι, ἐκεῖ κομῆται· αὐτοὶ δὲ διαφέρουσιν ἀλλήλων κατὰ τὸ μέγεθος, κατὰ τὴ λαμπρότητα, κατὰ τὰ ἀπὸ τῆς γῆς ἀποστήματα, κατὰ τὰς περιοδικὰς αὐτῶν κινήσεις· καταβιβάσατε ἔπειτα τὰ ὅμματα εἰς τὴν γῆν· ποῦ βλέπετε ἰσότητα; οὐδαμοῦ· οὐδὲ εἰς τὰ δένδρα, οὐδὲ εἰς τοὺς θάμνους, οὐδὲ εἰς τοὺς χόρτους, οὐδὲ εἰς τὰ φύλλα, οὐδὲ εἰς τὰ ἄνθη, οὐδὲ εἰς τοὺς σπόρους, οὐδὲ εἰς τοὺς καρπούς. Πόση ἡ διαφορὰ τῶν λίθων; Πόσον διαφέρουσιν ἀλλήλων τὸ μάρμαρον, ὁ πυρίτης, τὸ ἀλάβαστρον, ὁ ἀδάμας, ὁ ἄνθραξ, ο σάπφειρος, ὁ σμάραγδος καὶ οἱ λοιποί; πόση ἡ διαφορὰ τῶν μετάλλων; πόσον διαφέρουσιν ἀλλήλων τὸ χρυσίον, τὸ ἀργύριον, ὁ σίδηρος, ὁ μόλυβδος, ὁ κασσίτερος, ὁ ὀρείχαλκος καὶ τὰ λοιπά; πόση ἡ διαφορὰ τῶν ζώων; πόσον διαφέρουσιν ἀλλήλων τὰ πετεινά, τὰ τετράποδα, τὰ ἔρπετα, τὰ χερσαῖα, τὰ ἔνυδρα, τὰ ἀμφίβια, τὰ ἄγρια, τὰ ἤμερα; Πόση δὲ ἡ διαφορὰ καὶ μεταξὺ αὐτῶν τῶν τεσσάρων στοιχείων, ἐξ ὧν πάντα τὰ σώματα σύγκεινται; Διαφέρουσι δὲ ἀλλήλων οὐ μόνον τὰ ἑτεροειδῆ, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ ὁμοειδῆ, διότι καὶ ἀστῆρ ἀστέρος διαφέρει καὶ πλανήτης πλανήτου καὶ κομήτης κομήτου· μετὰ βίας εὑρίσκεις δύο κυπαρίσσους ἤ δύο ῥόδα ἤ δύο κόκκους σίτου ἤ δύο μῆλα ἤ δύο σμαράγδους ἤ δύο τμήματα χρυσίου ἤ δύο περιστερὰς ἤ δύο βόας ἤ δύο ὄφεις ἤ δύο σμαρίδας ἤ δύο νήσσας ἤ δύο λέοντας ἤ δύο πρόβατα κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα ἴσα. Εἴδη διάφορα ἔχει καὶ τὸ πῦρ· πῦρ ἡλιακόν, πῦρ ἡλεκτρικόν, πῦρ καμιναῖον, πῦρ ἀστραπιαῖον· καὶ ὁ ἀήρ· ἀὴρ ψυχρός, θερμός, ὑγρός, ξηρός· καὶ τὸ ὕδωρ· ὕδωρ ἀλμυρόν, γλυκύ, πικρόν, ὀξύ, στυφόν· καὶ ἡ γῆ· γῆ μέλαινα, κόκκινη, πηλώδης, ἀμμώδης, λιπαρά, ξηρά, πολύκαρπος, ὀλιγόκαρπος. Στρέψατε νῦν τὰ ὄμματα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ παρατηρήσατε πρῶτον τὰ ἐν αὐτοῖς βλεπόμενα. Πᾶς ἄνθρωπος ἔχει χαρακτῆρας προσώπου ἰδίους, ἴδιον ἀνάστημα, ἴδιαν φωνήν, ἴδιον χρῶμα, ἴδιον περιπάτου σχηματισμόν, ἰδίαν ποσότητα δυνάμεως, ἰδίαν ταχύτητα κινήσεως, ἰδίαν χειρῶν ἐπιτηδειότητα· ἐκ τούτου ὁ μὲν ἐστιν ὡραῖος, ὁ δὲ δυσειδής· ὁ μὲν ἔχων τὰ μέλη σύμμετρα, ἐστὶν εὔμορφος· ὁ δὲ ἔχων αὐτὰ ἀσύμμετρα, ἐστὶ δύσμορφος· ὁ μέν ἐστι καλόφωνος· ὁ δὲ κακόφωνος· οὗτος μὲν δυνατός· ἐκεῖνος ἀσθενής· οὗτος εὐκίνητος · ἐκεῖνος δυσκίνητος· οὗτος ἐπιτήδειος· ἐκεῖνος ἀνεπιτήδειος. Παρατήρησον καὶ τὰ ἔσω τῶν ἀνθρώπων· πάντες μὲν ἔχουσι νοῦν· πλὴν πόσον διαφέρει νοῦς νοὸς κατὰ τὴν ὀξύτητα, κατὰ τὴν ἀντίληψιν, κατὰ τὴν διάκρισιν, κατὰ τὴν φρόνησιν; πάντες ἔχουσι μνήμην· ἀλλὰ πόσον διαφέρει μνήμη μνήμης; ἄλλος μὲν μνημονεύει εὔκολα, πλὴν καὶ εὔκολα ἀμνημονεῖ· ἄλλος δύσκολα μνημονεύει, πλὴν καὶ δύσκολα ἀμνημονεῖ· ἄλλος δύσκολα μνημονεύει καὶ εὔκολα ἀμνημονεῖ· ἄλλος καὶ εὔκολα μνημονεύει καὶ δυσκολώτατα ἀμνημονεῖ· αὕτη δέ ἐστιν ἡ τελειοτέρα μνήμη. Ἐκ τούτων βλέπομεν, ὅτι ἐκεῖνος μέν ἐστιν ὀξύνους· οὗτος δέ, βραδύνους· ἄλλος ἀντιλαμβάνει μετὰ εὐκολίας· ἄλλος μετὰ δυσκολίας· ἄλλος διακρίνει ἐντελῶς· ἄλλος ἀτελῶς· ἄλλος ἔχει φρόνησιν πολλήν· ἄλλος ὀλίγην· ἄλλος μνημονεύει πολλῶν· ἄλλος ὀλίγων· Ἐὰν εἰσέλθῃς διὰ τοῦ νοός σου καὶ εἰς τὰς ἐνδοτέρας τῶν ἀνθρώπων διαθέσεις, βλέπεις καὶ εἰς αὐτὰς ἀνισότητα μεγάλην· ὁ μὲν ἐστι πρᾷος· ὁ δὲ θυμώδης· οὗτος ἐστι ταπεινόφρων· ἐκεῖνος ὑπερήφανος· οὗτος ἐστι συμπαθής· ἐκεῖνος ἄσπλαγχνος· οὗτος ἤμερος· ἐκεῖνος ἄγριος· οὐδὲ τὰ ἐκ τοῦ πατρὸς καὶ τὰ ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς γεννηθέντα δίδυμα τέκνα καὶ ὁμοῦ τραφέντα καὶ τῆς αὐτῆς ἀνατροφῆς καὶ παιδαγωγίας ἀπολαύσαντα, ἔχουσι τὰς αὐτὰς διαθέσεις· ἐκ τοῦ αὐτοῦ πατρὸς Ἰσαὰκ καὶ ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς τῆς Ρεββέκας δίδυμοι ἐγεννήθησαν ὁ Ἡσαῦ καὶ ὁ Ἰακώβ, ὑπὸ τῶν αὐτῶν γονέων ἐπαιδαγωγήθησαν, τὰς αὐτὰς εἶχον συναναστροφάς, τὴν αὐτὴν δίαιταν, τὸ αὐτὸ πολίτευμα· καὶ ὅμως πόση τοῦ ἤθους αὐτῶν ἡ διαφορά; «Ηὐξήνθησαν δέ», λέγει ἡ θεία γραφή, «οἱ νεανίσκοι· καὶ ἦν Ἠσαῦ ἄνθρωπος εἰδὼς κυνηγεῖν, ἄγροικος· Ἰακὼβ δέ, ἄνθρωπος ἄπλαστος, οἰκῶν οἰκίαν» (Γεν. κε΄, 27). Μετὰ δὲ τὰς τοσαύτας καὶ τοιαύτας ἀνισότητας, ὅσας ἐποίησε καὶ ἐνομοθέτησεν ὁ θεός, ὅσας ἐξ ἀνάγκης διέταξαν αἰ πολιτεῖαι, ὅσας δεικνύουσι πάντα τὰ κτίσματα, ὅσας βλέπομεν ἐξόχως εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἐγείρονται ἄνθρωποι τυφλοί, κωφοί, ἀνόητοι, ἀναισχύντως ἐπιχειροῦντες πεῖσαι τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἰσὶν ἴσοι. Ἀλλὰ ποῦ ἴσταται καὶ ποῦ στηρίζεται ἡ τοιαύτη ἰσότης; εἰς τοὺς ἔξω χαρακτῆρας τῶν ἀνθρώπων; ἤ εἰς τοὺς ἔσω; ἤ εἰς τὰς ἐνδοτέρας αὐτῶν διαθέσεις; ἀλλ’ ὅσοι ἄνθρωποι, τόσαι καὶ αἱ τῶν ἔξω χαρακτήρων ἀνισότητες· ὅσοι ἄνθρωποι, τόσαι καὶ αἱ τοῦ νοὸς αὐτῶν διαφοραί· ὅσοι ἄνθρωποι, τόσαι καὶ αἱ τούτων διαθέσεις· ὁ νόμος, ὁ λόγος, τὰ πράγματα, ἡ φύσις, ἡ αἴσθησις πείθει, ὅτι ἐσμὲν ἄνισοι· πῶς οὖν, καὶ κατὰ τί ἐσμεν ἄνισοι· πῶς οὖν καὶ κατὰ τί ἐσμεν ἴσοι; Μήπως λέγουσιν αὐτοί, ὅτι ἐσμὲν ἴσοι, ἐπειδὴ τὰ σώματα πάντων ἐκ τῆς γῆς εἰσιν; ἀλλ’ ἐκ τῆς γῆς ἐστι καὶ τὸ χρυσίον καὶ ὁ ἀδάμας καὶ ὁ σίδηρος καὶ ὁ μόλυβδος καὶ ὁ ὑδράργυρος· ἵσα ἆρά γε λέγουσι καὶ αὐτά; Ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ὁ κεραμεὺς πλάττει σκεύη μικρά, μεγάλα, πολυτελῆ, εὐτελῆ, κεχρυσωμένα, περιηργυρωμένα, πρὸς διαφόρους ὑπηρεσίας χρήσιμα· ἆρά γε καὶ αὐτὰ νομίζουσιν ἴσα; Ἐπὶ τούτοις, ἐν ὅσῳ ζῶμεν, τὸ σῶμα ἡμῶν οὐκ ἔστι γῆ, ἀλλ’ ὀστέα, νεῦρα, φλέβες, σάρξ, αἷμα, ζωτικὸν πνεῦμα, καρδία, πνεύμων, ἧπαρ καὶ τὰ λοιπά· ἀλλὰ ταῦτα πάντα μετὰ θάνατον γίνονται γῆ· ἀλλ’ αὐτοὶ λέγουσιν, ὅτι οἱ ζῶντές εἰσιν ἴσοι· ὥστε τὸ τούτων ἐπιχείρημα φαίνεται τοιοῦτον· ἐπειδὴ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων μετὰ θάνατον γίνονται γῆ· ἄρα οἱ ἄνθρωποι οἱ ζῶντές εἰσιν ἴσοι. Ποῖον τούτου τοῦ σοφίσματος ἤ παραλογώτερον ἤ πανουργότερον; Ὁ θεὸς ἐποίησε πάντα τὰ ἑαυτοῦ κτίσματα ἄνισα, ἵνα ἐκ τῆς συνδρομῆς τῶν ἀνίσων καὶ ἐκ τῆς τούτων ποικιλίας καταρτίζηται καὶ καθωραΐζηται τοῦτο τὸ πάνσοφον καὶ ὑπερθαύμαστον σύστημα τοῦ παντός. Βλέπει δὲ ταύτην τὴν ἀλήθειαν, ὅστις ἀκριβῶς παρατηρεῖ, ὅτι ἡ ἀνισότης συνδέει καὶ ἡ ποικιλία καλλωπίζει τὰ σύμπαντα. ὁ Θεὸς ἔπλασε τοὺς ἀνθρώπους ἀνίσους, ἵνα ἡ τούτων ἀνισότης ἀναγκάζη αὐτούς, ἵνα ὁμοῦ συζῶσι καὶ συμπολιτεύονται· ἡ ἀνισότης ἀναγκάζει αὐτοὺς ὁμοῦ συμβιοτεύειν, ἵνα τὸ ὑστέρημα τοῦ ἑνὸς ἀναπληροῦται ὑπὸ τοῦ πλεονάσματος τοῦ ἄλλου. Ἐὰν πάντες οἱ ἄνθρωποι ἦσαν κατὰ πάντα ἴσοι, οὐδεὶς χρείαν εἶχε τῆς τῶν ἄλλων βοηθείας· ὅθεν ἐλύετο τῆς ἑνώσεως ὁ δεσμὸς καὶ ἐφθείροντο αἱ βασιλεῖαι καὶ ἐξηφανίζοντο αἱ πόλεις καὶ ἐξουδενοῦντο πᾶσαι αἱ τῶν ἀνθρώπων ὁμηγύρεις. Ἐκ τούτων τὶς οὐ βλέπει, ὅτι τὸ σύστημα τῆς ἰσότητος ἐστι πλάσμα τῆς φαντασίας ἀνύπαρκτον καὶ οὐχὶ δικαίωμα τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους; Αὐτὸ ἐστιν ἐφεύρεμα βλαβερωτάτης πονηρίας, ἐξαφανίζον τὰ ἀληθινὰ καὶ ὑπαρκτικὰ τῶν ἀνθρώπων δικαιώματα· ἀπάτη ἐστίν, ἥτις ἀναποδίζει πάντας τοὺς νόμους καὶ πᾶσαν εὐταξίαν· πληροῖ δὲ ὑπερηφανείας τὸν νοῦν τῶν εὐτελεστέρων ἀνθρώπων, ἐξαλείφει τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀναγκαῖαν εὐλάβειαν καὶ ὑπακοὴν καὶ συμφορὰς προξενεῖ ἀναριθμήτους καὶ ὑπερβολικὰς δυστυχίας· διότι ἡ φαντασία τῆς ἰσότητος ἐγείρει τὸν δοῦλον κατὰ τοῦ δεσπότου καὶ τοὺς ἰδιώτας κατὰ τῶν ἀρχόντων καὶ τὸ ὑπήκοον κατὰ τοῦ βαλέως· ἐγείρει τὸν υἱὸν κατὰ τοῦ πατρὸς καὶ τὴν θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ φυτεύουσι εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀκαταστασίας καὶ ἀποστασίας τὸ πνεῦμα, ἐξολοθρεύει οὐ μόνον τὰς πόλεις καὶ χώρας, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Τὸ σύστημα τῆς ἰσότητος ἐστιν ὁ φθορεὺς τῆς ἐκκλησίας· διότι, ἐὰν αὐτὸ εἰσέλθῃ εἰς τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, μὴ γένοιτο, Κύριε, ἐξουδενοῖ καὶ αὐτὴν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱεραρχίαν, ἐξ ἧς διευθύνονται καὶ σώζονται αἱ τῶν ἀνθρώπων ψυχαί· αὐτὸ τὸ σύστημα ἐστιν ὁ διδάσκαλος τῆς ἀπιστίας· διότι ὅστις πιστεύει, ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἰσιν ἴσοι, ἐκεῖνος ἀρνεῖται τὴν ἀληθὴ διδασκαλίαν τῶν θείων γραφῶν καὶ γίνεται ἀσεβὴς καὶ ἄπιστος. Αἱ θεῖαι γραφαὶ διδάσκουσιν, ὅτι ὁ θεὸς χειροτονεῖ τοὺς ἐξουσιαστὰς καὶ ἄρχοντας· «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Πιλάτον, εἰμὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν» (Ἰωαν. ιθ΄, 11)· καὶ ὅτι συντάσσων τὰ δικαιώματα αὐτοῦ μετὰ τῶν δικαιωμάτων τῶν βασιλέων, θέλει, ἵνα ἀποδίδωμεν εἰς τοὺς βασιλεῖς, ὅσα πρέπουσιν εἰς αὐτόν· «Ἀπόδοτε οὖν, εἶπε, τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» (Ματθ. κβ΄, 21)· «Πᾶσα ψυχή», εἶπεν, «ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γὰρ ἐστιν ἐξουσία, εἰμὴ ἀπὸ θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι, ὑπὸ τοῦ θεοῦ τεταγμέναι εἰσιν· ὥστε, ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ, τῇ τοῦ θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες, ἑαυτοῖς κρίμα λήψονται» (Ρωμ. ιγ΄, 1-2). Τὶ δὲ ἄλλο διδάσκουσι ταῦτα, εἰμὴ τὴν ὑπεροχὴν καὶ τὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀνισότητα; Τὶ ἄλλο εἰμὴ ὅτι ὁ Θεὸς καθιστᾷ τοὺς βασιλεῖς εἰς τὸν θρόνον τῆς ἐξουσίας; Τὶ ἄλλο, εἰμὴ ὅτι ὅστις ἐναντιοῦται εἰς ταύτην τὴν ἀνισότητα, ἐκεῖνος ἐναντιοῦται εἰς τὸν θεόν, τὸν ταύτην ποιήσαντα; Τὶς δὲ ἄλλος ἐναντιοῦται εἰς ταύτην τὴν ἀνισότητα, εἰμὴ ὅστις οὐ μόνον κηρύττει ἰσότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ ἐπαγγέλεται μῖσος ἄσπονδον καὶ παντελῆ ἀφανισμὸν τῶν βασιλέων καὶ ἀρχόντων; ὅτι δὲ ὁ τοιοῦτός ἐστιν ἀσεβὴς καὶ ἄπιστος, οὐδεμιᾶς ἀποδείξεως ἔχει χρείαν. Ἀδελφοί μου, χριστιανοί, προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ διακρίνατε, πόσον παράλογός ἐστι τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων ἡ διδασκαλία· κατανοήσατε καὶ γνῶτε, ὅτι ὁ σκοπὸς αὐτῆς ἐστιν ἡ καταστροφὴ τῆς πίστεως καὶ ἡ οἰκοδομὴ τῆς άσεβείας· ἐμβλέψατε καὶ ἴδετε ὁποῖά εἰσι τὰ ἐλεεινὰ αὐτῆς ἀποτελέσματα. Τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀνισότητα ὠκονόμησεν αὐτὸς ὁ δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ἵνα ὁ κάθεὶς χρείαν ἔχῃ τῆς τῶν ἄλλων βοηθείας· ἐκ τούτου δὲ πάντες πλησιάζουσιν ἀλλήλοις καὶ ἀγαπῶσιν ἀλλήλους καὶ συνιστῶσι τὰς πόλεις καὶ τὰς βασιλείας καὶ τὰς κοινὰς τῶν ἀνθρώπων ὁμηγύρεις, ἐν αἵς αὐτὸς ὁμοφώνως ἐν γῇ δοξάζεται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καθὼς καὶ ἐν οὐρανῷ ὁμοθυμαδὸν ὑπὸ τῶν ἁγίων ἀγγέλων· καθὼς δὲ διὰ τῆς ἀνισότητος πάντων τῶν λοιπῶν κτισμάτων ἐτεχνίτευσεν ἡ σοφία τοῦ θεοῦ τὸ ὡραῖον καὶ πάντερπνον σύστημα τοῦ κόσμου, οὕτω διὰ τῆς ἀνισότητος τῶν ἀνθρώπων ἐσύστησε καὶ ἐστερέωσεν οὐ μόνον τὰς πόλεις, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ἐκκλησίαν. Ἀδελφοί μου, μνημονεύετε, τὶ εἶπε ῥητῶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον· «Ἐν ὑστέροις καιροῖς, εἶπεν, ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνης καὶ διδασκαλίας δαιμονίων» (Τιμ. δ΄, 1)· μὴ οὖν πλανᾶσθε ὑπὸ τῆς δαιμονικῆς διδασκαλίας τῶν ἀποστησάντων ἀπὸ τῆς προτέρας αὐτῶν πίστεως καὶ κηρυττόντων τὴν πλάνην τῆς τῶν ἀνθρώπων ἰσότητος· μὴ πλανηθῆτε, νομίζοντες, ὅτι πάντες ἐσμὲν ἴσοι καὶ οὐδεὶς ἐστιν ἡμῶν ἀνώτερος· ἀλλὰ βλέποντες τὰς ὐπ’ αὐτοῦ τοῦ παντοκράτορος θεοῦ διορισθεῖσας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐπισήμους ἀνισότητας, ἀποστρεφόμενοι τὸ πανώλεθρον τῆς ἰσότητος σύστημα, «ὑποτάγητε πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι εἴτε ἡγεμόσιν, ὡς δι’ αὐτοῦ πεμπομένοις εἰς ἐκδίκησιν μὲν κακοποιῶν, ἔπαινον δὲ ἀγαθοποιῶν· ὅτι οὕτως ἐστὶ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ· ἀπόδοτε πᾶσι τὰς ὀφειλάς· τῷ τὸν φόρον, τὸν φόρον· τῷ τὸ τέλος, τὸ τέλος· τῷ τὸν φόβον, τὸν φόβον· τῷ τὴν τιμήν, τὴν τιμήν» (Ῥωμ. ιγ΄, 7).Γένοιτο.

Κυριακή μετά τα Φώτα-ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ας πάμε με τον νου μας στα χρόνια που ήρθε ο Χριστός. Τρεις κατηγορίες ανθρώπων είχε προς τους οποίους έπρεπε να απευθυνθεί: στους Ιουδαίους, στους ειδωλολάτρες και στους αδιάφορους για την θρησκεία, ανάμεσα στους οποίους δέσποζαν οι φιλόσοφοι. Η αυτάρκεια εμπόδιο Οι Ιουδαίοι έζησαν την διαθήκη, την συμφωνία του Θεού με τον Αβραάμ και τους απογόνους του, ότι θα τον ευλογήσει και θα δοξάσει το όνομά του, εφόσον έκανε υπακοή στο θέλημά Του και έφευγε από την γη της Μεσοποταμίας και πήγαινε στη γην Χαναάν. Η διαθήκη αυτή επαναβεβαιώθηκε στο όρος Σινά, με τις εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή, οι οποίες προετοίμασαν τον κόσμο για τον ερχομό του Μεσσία. Παρά το γεγονός ότι πολλές φορές οι Ιουδαίοι αποστάτησαν από την σχέση τους με τον Θεό, εντούτοις υπερηφανεύονταν ότι ήταν ο περιούσιος λαός. Τον Μεσσία τον θεωρούσαν ως τον πολιτικό ηγέτη, που θα τους ελευθέρωνε από τους Ρωμαίους και θα τους καθιστούσε κυρίαρχους του κόσμου. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να πιστέψουν στον Χριστό ήταν η αυτάρκειά τους, ότι κατείχαν την αλήθεια στην πληρότητά της. Η ταπείνωση γεννά ελπίδα Οι ειδωλολατρικοί λαοί βασανίζονταν από την πολυθεΐα των ειδώλων. Δεν έβρισκαν απαντήσεις στα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς δεν είχαν την ελπίδα της ανάστασης. Μπορεί να πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, αλλά δεν προσδοκούσαν τίποτα για το σώμα τους. Παράλληλα, η ζωή τους δεν είχε την πειθαρχία των Ιουδαίων, αλλά ήταν παραδομένοι στην ελευθερία των παθών και στην αγωνία για επιβίωση. Δεν ήταν κι αυτοί ελεύθεροι, γιατί ήταν υποταγμένοι στην κυριαρχία των Ρωμαίων. Ωστόσο, η απλότητα, η δεκτικότητα και η ταπεινότητα του καθημερινού ανθρώπου γεννούσαν προοπτικές για να γίνει από αυτούς το πρόσωπο του Χριστού αποδεκτό. Η αυτάρκεια της γνώσης Οι φιλόσοφοι και όσοι είχαν εμπιστοσύνη στην εξουσία και τις δυνάμεις τους, όπως ο βασιλιάς Ηρώδης, ο Πόντιος Πιλάτος, όπως και οι μετά τον Χριστό στοχαστές δεν αναζητούσαν το Θεό, αλλά την γνώση, εξερευνούσαν τους μηχανισμούς της ζωής ή αρκούνταν στα αγαθά τους και την δόξα τους. Η αυτάρκεια της γνώσης, των παθών, της εξουσίας ήταν το μεγάλο εμπόδιο για να πιστέψουν στον Χριστό, ο οποίος προχωρούσε πέρα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο Χριστός καλεί σε μετάνοια Ο Χριστός ξεκινά την επίγεια δράση του από τους ειδωλολάτρες, από αυτούς που κατοικούν στην χώρα και στην σκιά του θανάτου. Είναι αυτοί που δεν έχουν την υπερηφάνεια ότι γνωρίζουν, αλλά μέσα στην απλότητά τους μπορούν να συναισθανθούν ποιος είναι ο Θεός και να δούνε την αμαρτωλότητά τους, τι τους χωρίζει από αυτόν. Γι’ αυτό το κήρυγμα του Χριστού είναι η μετάνοια. Η παρουσία του Χριστού φωτίζει την ύπαρξη που αγνοεί, αρκεί να έχει την ταπείνωση και την απλότητα. Οι τρεις αυτές κατηγορίες ανθρώπων εξακολουθούν να υπάρχουν και στην εποχή μας. Οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ αυτούς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα για τον Θεό, σ’ αυτούς που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, στον νου, στα υλικά αγαθά, στην σοφία και στην γνώση, στην εξουσία τους και αδιαφορούν για τον φωτισμό τους και σε εκείνους που νιώθουν ότι κατοικούν «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. 4, 16). Οι τελευταίοι καταλαβαίνουν ότι τα έργα και τα αγαθά τους δεν δίνουν αιωνιότητα, αλλά τους κάνουν να πορεύονται προς τον θάνατο, μπροστά στον οποίο είναι ανίσχυροι. Θέλουν όμως τον φωτισμό, διψούν για την αλήθεια και αναζητούν Κάποιον να μοιραστεί το φορτίο τους. Αυτοί είναι τελικά και οι πιο δεκτικοί στο μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο Χριστός απευθύνθηκε προς όλους. Το ίδιο κάνει και η Εκκλησία. Και οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων έχουν δικαίωμα στον φωτισμό. Ο καθένας από εμάς όμως καλείται να δώσει απάντηση σε ποια κατηγορία ανήκει και να ανταποκριθεί στο Ευαγγέλιο. Δρόμος και τρόπος για όλους είναι η μετάνοια, αυτήν που ο Θεός την διακηρύττει και είναι έτοιμος να την δεχτεί.

Όποιος δεν δέχεται τις τέσσερις Συνόδους όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, να είναι αναθεματισμένος(Όσιος Θεοδόσιος)

[....]ο Σεβήρος, κυριαρχημένος από φοβερή αλαζονεία και στηριζόμενος στη βασιλική εξουσία, αναθεμάτισε με μύρια αναθέματα τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος και προσπαθούσε να στερεώση την αίρεσι του Ευτυ­χή, που εκήρυττε ότι η φύσι του Κυρίου Ιησού Χριστού, του υιού του Θεού, μετά την σάρκωσι και γέννησί του από την αγία Παρθένο, ήταν μία και φθαρτή. Και επειδή ήταν φίλος των ταραχών, πολλές καινοτομίες επέφερε καταστρεπτικές για τα δόγματα και τους θεσμούς της Εκκλησίας. Αποδεχόταν τη δεύτερη και ληστρική Σύνοδο της Εφέσου σαν όμοια με εκείνη που πρώτη φορά συναθροίσθηκε στην πόλι αυτή και διακήρυττε ότι ο Διόσκουρος και ο άγιος Κύριλλος, ο μεγάλος και θεόφρων Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ήσαν ίσοι και κοινοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας, ενώ ο Διόσκουρος είχε δεχθή σαν ομόφρονά του του τον αιρεσιάρχη Ευτυχή και είχε καθαιρέσει και σκοτώσει τον ορθοδοξότατο πατριάρχη της Βασιλεύουσας Φλαβιανό. Έτσι προχωρώντας όλο και περισσότερο στην ασέβεια ο Σεβήρος ακόνισε την γλώσσα του σε βλασφημία κατά του Θεού, και εχώριζε την μία και αδιαίρετη τριαδική θεότητα. Γιατί λέγοντας και βεβαιώνοντας ότι η υπόστασι είναι φύσι και η φύσι υπόστασι και μη γνωρίζοντας καμμιά διαφορά σ’ αυτά τα ονόματα, τόλμησε να λέγη ότι η μία και ομοούσιος και προσκυνητή Τριάδα, είναι Τριάδα φύσεων και υποστάσεων και θεοτήτων, δηλαδή ότι είναι τρεις Θεοί. Αυτόν τον ψυχοφθόρο και επικίνδυνο Σεβήρο, ανάγκαζε ο Βασιλιάς τον πατριάρχη Ηλία να τον δεχθή ομόφρονα και συλλειτουργό. Και επειδή ο Ηλίας δεν ήθελε καθόλου να κάνη αυτό, ο Βασιλιάς άναψε περισσότερο από θυμό και έστειλε στα Ιεροσόλυμα κάποιον Όλυμπο, καταγόμενο από την Καισαρεία και που ήταν διοικητής της Παλαιστίνης. Του έδωσε να έχη μαζί του και την επιστολή που είχε γράψει ο Ηλίας από την Σιδόνα στον Βασιλιά, και με την οποία, για να διαλύση τη σύνοδο εκείνη, είχε οικονομικά2 αναφέρει ότι δεν συμφωνεί με τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας, να διώξη με κάθε τρόπο τον Ηλία από την Αρχιεπισκοπή. Ο Όλυμπος έφθασε με μεγάλη βασιλική στρατιωτική δύναμι και αφού εχρησιμοποίησε πολλούς τρόπους και τεχνάσματα και παρουσίασε και την παραπάνω επιστολή, έδιωξε τον Ηλία από την Αρχιεπισκοπή και τον περιόρισε στον Αϊλά. Στο θρόνο των Ιεροσολύμων ανέβασε τον Ιωάννη, τον γυιο του Μαρκιανού, που συγκατατέθηκε να δεχθή επικοινωνία με τον Σεβήρο και να αναθεματίση τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Τούτο έγινε την πρώτη Σεπτεμβρίου, στην αρχή της δεκάτης Ινδικτιώνας. Όσιοι Σάββας ο Ηγιασμένος και Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης(Τοιχογραφία Μονή Σταυρονικήτα) Όταν ο αγιασμένος Σάββας και οι άλλοι πατέρες της ερήμου έμαθαν αυτά, συνάχθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν στον Ιωάννη να μη δε­χθή σε επικοινωνία τον Σεβήρο, αλλά να προκινδυνεύσει και να αγωνισθή υπέρ της Συνόδου της Χαλκηδόνας και ότι στον αγώνα αυτόν θα είναι όλοι σύμμαχοί του. Έτσι ο Ιωάννης όσα υποσχέθηκε στον δούκα Όλυμπο ότι θα τηρήση, τα παρέβη, εμπιστευόμενος περισσότερο τους πατέρες. Ο Βασιλιάς Αναστάσιος, όταν έμαθε ότι ο Ιωάννης παρέβη τις συμφωνίες, εξεμάνει και αφού έδιωξε τον Όλυμπο, έστειλε τον νέο διοικητή του δουκάτου της Παλαιστίνης, τον Αναστάσιο τον γυιο του Παμφίλου, να πιέση και να πείση τον Ιωάννη να δεχθή σε επικοινωνία εκκλησιαστική τον Σεβήρο και να ανα­θεματίση τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Εάν δεν πεισθή, τότε να τον διώξη από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα ο Αναστάσιος, πήγε αιφνιδιαστικά και συνέλαβε και έκλεισε στη φυλακή τον Αρχιεπίσκοπο. Όλοι οι κάτοικοι της αγίας πόλεως χάρηκαν γι’ αυτό, γιατί είχε γίνει προδότης και είχε επιβουλευθή τον Αρχιεπίσκοπο Ηλία. Κάποιος ονομαζόμενος Ζαχαρίας, άρχοντας της πόλεως Καισαρείας, έφυγε κρυφά από τη φρουρά και πήγε νύκτα στον Ιωάννη και τον συμβούλεψε και του είπε. Εάν θέλης να πράξης σωστά και να μη στερηθής και την επισκοπή σου, πρόσεξε να μη σε πείση κανείς και δεχθής σε επικοινωνία τον Σεβήρο, αλλά να φανής ότι συμφωνείς με τον δούκα και να του πης ότι εδώ τώρα θα κάνης αυτά που σου προτείνει και δεν θα αλλάξης γνώμη, αλλά για να μη λέη ο κόσμος ότι τα πράττω αυτά από ανάγκη και βία, θα φύγω από εδώ και μετά δυο ημέρες που θα είναι Κυριακή, θα πράξω πρόθυμα όσα με διατάξης. Αφού ο δούκας πίστεψε στα λόγια αυτά, τον αποκατέστησε στον θρόνο του τον επισκοπικό. Ο Αρχιεπίσκοπος όταν απολύθηκε, κάλεσε τη νύκτα όλο το σύστημα των μοναχών στην αγία πόλι. Ήλθαν από παντού. Μερικοί που εμέτρησαν το πλήθος, ανάγγειλαν στον Πατριάρχη ότι ήσαν περίπου δέκα χιλιάδες μοναχοί. Επειδή καμμιά άλλη εκκλησία δεν χωρούσε όλο αυτό το πλήθος, φάνηκε καλό να συναχθούν όλοι στον ναό του αγίου Στεφάνου, που μπορούσε να χωρέση όλο αυτό το πλήθος. Συγχρόνως ήθελαν να συναντήσουν και τον Υπάτιο, τον ανεψιό του Βασιλιά, που μόλις είχε απολυθή από την αιχμαλωσία του Βιταλιανού και είχε έλθει στα Ιεροσόλυμα για να εκπληρώση κάποιο του τάξιμο. Συναθροίσθηκαν όλοι οι μοναχοί και οι πολίτες στον σεβάσμιο ναό που είπαμε, και ήλθε και ο Αναστάσιος ο δούκας και ο Ζαχαρίας ο άρχοντας. Μαζί με το πλήθος βρισκόταν και ο Υπάτιος στο σεβάσμιο ναό του αγίου Στεφάνου. Ανέβηκε ο Πατριάρχης στον άμβωνα έχοντας μαζί του τον Θεοδόσιο και τον Σάββα, τους κορυφαίους και αρχηγούς όλων των μοναχών. Όλος ο λαός εφώναζε επί πολλές ώρες και έλεγε: Αναθεμάτισε τους αιρετικούς και βεβαίωσέ μας για τη Σύνοδο επικυρώνοντας τις αποφάσεις της. Χωρίς κανένα δισταγμό και καμμιά αναβολή και με κοινή συμφωνία και οι τρεις αναθεμάτισαν τον Νεστόριο και τον Ευτυχή, τον Σεβήρο και τον Σωτήριχο επίσκοπο Καισαρείας και Καππαδοκίας και όλους εκείνους που δεν δέχονταν τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Αφού διακήρυξαν αυτά και οι τρεις και κατέβηκαν από τον άμβωνα, γύρισε ο αββάς Θεοδόσιος κι εφώναξε στο λαό και είπε: Όποιος δεν δέχεται τις τέσσερις Συνόδους όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, να είναι αναθεματισμένος[....].

Μου κάνει εντύπωση που όλοι ασχολούνται με τις σκηνές σεξ στο Poor Things (σιγά το σεξ), αλλά κανείς δεν είπε τίποτα για τις αποτροπιαστικές σκηνές ανατομίας (που φυσικά δεν υπάρχουν σε κανένα τρέιλερ). Κάθε τόσο η κάμερα δείχνει σε κοντινό πλάνο το νυστέρι να κόβει τη σάρκα, δείχνει ανοιγμένα πτώματα ανθρώπων, δείχνει τον Ντεφόε να τεμαχίζει έναν εγκέφαλο, να μεταφέρει συκώτια -αίματα, ιστοί, μια αηδία γενικά. Καταλάβαμε απ’ την πρώτη σκηνή τι ήθελε να δείξει ο σκηνοθέτης (ο άνθρωπος όταν πεθαίνει είναι μόνο κρέας), αλλά συνέχισε να μας βομβαρδίζει. Γιατί; Για να είναι σίγουρος ότι καταλάβαμε τι θέλει να πει ο ποιητής; Όχι. Γιατί; Για να κάνει το φαγητό του salty, αλμυρό. Στην ταινία «Το πράσινο βιβλίο», τρώνε σ’ ένα εστιατόριο. Ρωτάει ο ένας ήρωας: «Πώς σου φαίνεται το φαγητό;» Κι ο άλλος απαντάει: «Salty». Κι εξηγεί πώς όταν το φαΐ δεν είναι αρκετά νόστιμο το πλακώνουν στα καρυκεύματα, αλάτια, πιπέρια, αίματα κι εφέ, για να σου προκαλεί κάτι στον ουρανίσκο. Η καλύτερη σκηνή δολοφονίας στο σινεμά είναι εκείνη στο ντους, στο Ψυχώ του Χίτσκοκ. Ο θεατής δεν βλέπει το μαχαίρι να τρυπάει το δέρμα. Μόνο ακούει τη μουσική και φαντάζεται τα πάντα. Δεν το ξεχνάς ποτέ. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο όλες οι αιματηρές πράξεις γίνονταν «εκτός σκηνής». Ο θεατής δεν χρειαζόταν να δει τη Μήδεια να τεμαχίζει τα παιδιά της σε κοντινό πλάνο, για να νιώσει φρίκη. Η ιδέα της πράξης είναι αρκετά φρικιαστική. Όμως εμείς έχουμε εθιστεί στη βία και στο αίμα, χρειαζόμαστε όλο και περισσότερο. Σε κάποια σκηνή του Poor Things η πρωταγωνίστρια παίρνει ένα νυστέρι κι αρχίζει να κατακρεουργεί ένα πτώμα, διαλύοντας τα μάτια του και λέγοντας «πλίτσι, πλίτσι». Οι θεατές στην αίθουσα γελούσαν. Ήταν τρομαχτικό! Όχι η ταινία, αλλά η αντίδραση του κόσμου. Θα μπορούσε να μπει κάποιος εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα, να κόψει τις φλέβες του κι οι θεατές να τραβάνε το θέαμα με το κινητό. Αισθητηριακή εντροπία σημαίνει ότι έχουμε τόσο συνηθίσει τις ακραίες σκηνές, που θέλουμε όλο και περισσότερες, όλο και περισσότερο αλάτι, πιπέρι, ταμπάσκο, κάτι να ενθουσιάσει τον καμένο ουρανίσκο της ζωής μας. ΥΓ: Θα πει κάποιος: «Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τον Λάνθιμο;» Είμαι ένας θεατής που πλήρωσε να δει την ταινία του. Για ποιον κάνει τέχνη; Για τις επιτροπές που δίνουν τα βραβεία;

Εγώ είμαι η φωνή όμως Εκείνος είναι ο Λόγος του Θεού.

Τριάντα χρόνια νηστείας και σιωπής! Αυτό, ούτε τα θηρία του δρυμού δεν μπορούν να το αντέξουν. Το λιοντάρι ξεγελάει την πείνα του με τους ήχους του βρυχηθμού του,και το δέντρο θροΐζει, όταν πλησιάζει ο άνεμος Εσύ όμως ούτε θροΐζεις ούτε βρυχάσαι ούτε βογγας,ούτε θρηνείς, ούτε το τραγούδι σου ηχεί μέσα στην ερημιά! Πες μου, είσαι άνθρωπος; Ποιο είναι το όνομά σου;Θα θελήσεις ποτέ με κάποιον να μιλήσεις; Η Φωνή, η φωνή, η φωνή: Εγώ είμαι η φωνή όμως Εκείνος είναι ο Λόγος του Θεού. Απεσταλμένος είμαι στα παιδιά του Ισραήλ, για να τους φωνάξω: Μετανοείτε, ω άνθρωποι, δείτε, έρχεται Εκείνος!Καλούς καρπούς ποιείτε, ο καθένας κατά τη δύναμή του.Ιδού, ιδού έρχεται Αυτός-ώ Θαύμα Θαυμάτων, καταμεσής των υδάτων κρύβεται το πυρ εξ ουρανού! Ιδού, ο Αμνός του Θεού, βαδίζει εν μέσω λύκων.Λύκοι, καθαρίστε στο νερό τη θηριώδη φύση σας! Τριάντα χρόνια σιωπής και νηστείας,τι απομένει από το σώμα σου, εκτός από τη φωνή σου; Το ξεραμένο σώμα σου δεν είναι παρά μια σκιά της φωνής σου,η οποία κηρύσσει το νέο: Ιδού, ο Θεός έρχεται σε εμάς! Το ξεραμένο σώμα σου, ήταν ένα καλάμι. που ο Ηρώδης το έσπασε Αλλά η φωνή συνεχίζεται, συνεχίζεται. κανείς δεν μπορεί να τη φιμώσει. Τίνος φωνή είναι αυτή; που στο άκουσμά της ακόμη και οι αιώνες τρέμουν; Ενός πεινασμένου λιονταριού; Όχι, Όχι – ενός ανθρώπου της πίστεως. «Γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς·» (Ματθαίος 6:10). Δεν οδήγησε ο ίδιος τα βήματά του στην έρημο, ούτε μακριά από αυτήν. Ένα αόρατο πηδάλιο άνωθεν κατεύθυνε την ζωή του. Διότι όταν ήταν απαραίτητο γι ‘αυτόν να βγει από την έρημο και να πάει να συναντήσει τον Κύριο, τότε, όπως ρητά αναφέρεται: «ἐγένετο ῥῆμα Θεοῦ ἐπί Ἰωάννην» (Λουκά 3: 2). Σαν αθώος νέος, ο Ιωάννης, μίλησε απλά για την επικοινωνία του με τις δυνάμεις του Ουρανού: «κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ᾿ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. »(Ιωάννη 1: 33-34). Πόσο τρυφερά και απλά μιλάει για πράγματα ουράνια! Αλλά πόσο τρομακτικός είναι σαν λιοντάρι, όταν μιλάει εναντίον της αδικίας των ανθρώπων, εναντίον του Ηρώδη και της Ηρωδιάδος! Το αρνί και το λιοντάρι συγκατοικούν εντός του. Ο παράδεισος είναι τόσο κοντά του, όπως η μητέρα στο παιδί της. Το θέλημα του Θεού του είναι προσιτό και ξεκάθαρο, όπως είναι και για τους αγγέλους στον ουρανό. Πάνσοφε Κύριε, οδήγησε κατά το θέλημα Σου τις ζωές ημών των αμαρτωλών, στην έρημο αυτής της ζωής, όπως οδήγησες τη ζωή του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. Ό,τι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας.Αμήν.

Κάλαντα Φώτων (Σήμερα τα φώτα) - Μουσικό Σχολείο Πάφου

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ

Μεταβάλλεται η ύλη; επιδρά αυτή στον άνθρωπο; Ο Ορθολογισμός της σύγχρονης εποχής δεν μπορεί να το συλλάβει ούτε σαν ερώτημα και το απορρίπτει αμέσως. Και είναι αλήθεια ότι όπου θεοποιείται και λατρεύεται η Ανθρώπινη Λογική ο Θεός δεν επεμβαίνει. Περιμένει. Θα σας διηγηθώ μια περιπέτεια μου, μέσα από την οποία πήρα μεγάλο μάθημα. Το Φθινόπωρο του 2007 κάνοντας κάποιες δουλειές στο χωριό, θέλησα να κόψω μια παλιά σιδεροκατασκευή προκειμένου να την χρησιμοποιήσω κάπου αλλού. Άνετος και επιπόλαιος δεν φόρεσα ούτε προστατευτικό κράνος, μου φαινόταν πολύ εύκολη δουλειά και ήταν, κρύβοντας όμως έναν κίνδυνο τον οποίο δεν είχα επισημάνει. Ο σιδηρουργός που πριν χρόνια την είχε κατασκευάσει δεν την είχε κολλήσει καλά σε κάποιο σημείο, με αποτέλεσμα όταν κόπηκε από την μια πλευρά να πέσει και να με χτυπήσει στο κεφάλι. Δεν ήταν πολύ βαρύ το τραύμα, αλλά είχα φοβερούς πονοκεφάλους, μήνες ολόκληρους δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Οι γιατροί με είχαν γεμίσει παυσίπονα και μου είχαν διαλύσει το στομάχι, επιπλέον μου έλεγαν ότι για χρόνια με κάθε αλλαγή καιρού θα υποφέρω. Τον Γενάρη του 2008 πονώντας πολύ πάω στο Άγιο Όρος. Πάω στον Μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό. Γέροντα του λέω πονάω πολύ, υποφέρω. " Τί κρατάς στα χέρια σου;" με ρωτά. " Έναν σκούφο" του απαντώ. Ήταν ένας απλός πλεκτός, μαύρος σκούφος από αυτούς που συνήθως φοράμε όλοι όταν πάμε χειμώνα στο Άγιο Όρος, τον οποίον από σεβασμό μπροστά του τον έβγαλα. " Δώστον μου" μου λέει. Τον παίρνει στα χέρια του, τον ευλογεί και τον σταυρώνει "Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος". Μου παραγγέλνει να τον φορώ μέρα- νύχτα, μέχρι να σταματήσει ο πόνος. Μόνο στην Εκκλησία να τον βγάζω. Την τρίτη ημέρα ένοιωθα να ελαττώνεται ο πόνος, την τέταρτη ξύπνησα και δεν πονούσα καθόλου και ούτε ξαναπόνεσα ποτέ μου με καμιά αλλαγή του καιρού. Τί ήταν λοιπόν αυτό που έκανε την διαφορά; ο σκούφος (η ύλη) ήταν κάτι που και πριν φορούσα και όμως πονούσα. Η διαφορά αγαπητοί μου είναι ότι πάνω σε αυτόν ονομάστηκε, επικλήθηκε και τέθηκε, το Όνομα και η Δύναμη του Αγίου Τριαδικού και Μόνου Αληθινού Θεού. Η Εξουσία που έχει η Αληθινή Εκκλησία του Θεού, η οποία αντλεί και ενεργεί Θείες Δυνάμεις από Αυτό το Θαυμαστό Όνομα, που με τον Λόγο Του μόνο δημιούργησε και συντηρεί τον ορατό και τον αόρατο κόσμο. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τί πνευματική- πυρηνική βόμβα έχουμε στην κατοχή μας και ρίχνουμε Αυτό το Άγιο Όνομα τόσο χαμηλά, υβρίζοντας το μάλιστα. Ο Ίδιος ο Χριστός, πριν ακόμη σταυρωθεί, έστελνε τους μαθητές Του, να θεραπεύσουν ασθενείς αλείφοντας αυτούς με Έλαιον στο Όνομα Του και θεραπευόταν. Από αυτό έχει την αρχή του το Ευχέλαιο. Μια ύλη, το λάδι στο οποίο έχει ονομαστεί το Άγιο Όνομα του Θεού μπορεί να θεραπεύσει. Με την Χάρη του Θεού θα γιορτάσουμε μία από τις μεγαλύτερες και πιο αρχαίες γιορτές του Χριστιανισμού, τα Άγια Θεοφάνια. Η δημόσια εμφάνιση και η Βάπτιση του Μεσσία, η φανέρωση του Μέγα Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος και η αρχή του τέλους για τον Αρχέκακο Όφι. Από αυτή την ημέρα ξεκινάει ο μεγάλος αγώνας του Θεανθρώπου μαζί του και κυριολεκτικά δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί μέχρι τον Σταυρό και την Ανάσταση όπου του συντρίβει το κεφάλι και φεύγοντας για τους ουρανούς δίνει αυτή την Εξουσία στην Εκκλησία Του, να ενεργεί και να εξουσιάζει ορατά και αόρατα " Εν τω Ονόματί Μου". Με αυτή την εξουσία και με την επίκληση της φανερωθείσας Αγίας Τριάδος, η Εκκλησία αγιάζει τα ύδατα. Το νερό που εμείς πάμε στην Εκκλησία, δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα πάρουμε πάλι. Έχει λάβει κάποια " Αγία Δύναμη και Μεταβολή". Όποιος θέλει ας κρατήσει από αυτό και δέκα και είκοσι χρόνια και όταν θα το πιεί τότε, θα νομίζει ότι μόλις έτρεξε από την βρύση. Οι χημικοί λένε ότι αλλάζει και τελειοποιείται εντυπωσιακά η δομή του κρυστάλλου του. Βλέπουν στο μικροσκόπιο την μεγάλη διαφορά που έχουν οι κρύσταλλοι του νερού πριν και μετά την Προσευχή μόνο του Ορθόδοξου Ιερέα. Ενώ πριν είναι ακανόνιστες και θολές οι πλευρές και οι γωνίες των κρυστάλλων (αρχίζει η φθορά του) κατά και μετά την προσευχή τελειοποιούνται οι γωνίες τους και γίνονται όλοι οι κρύσταλλοι ομοιόμορφοι και διατηρείται Φρέσκο για χρόνια. Είναι αυτό που ονομάζει ο Ιερός Χρυσόστομος ''εναργές σημείο'' θαυμαστό, αληθινό, ζωντανό τεκμήριο. Αν αυτά συμβαίνουν στο Νερό του Αγιασμού, ας σκεφθούμε Τί γίνεται στη Ορθόδοξη Θεία Κοινωνία!!! Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός Επίσκοπος Κριμαίας (+1961) που τόσα υπέφερε από τους Κομμουνιστές στη Ρωσία μας συστήνει '' Πίνετε κάθε μέρα Αγιασμό, δεν σας το λέω σαν Κληρικός, αλλά σαν Γιατρός''. Και δεν ήταν ένας απλός γιατρός, αλλά Καθηγητής Ανατομίας και Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης, από το 1920. Έχοντας γράψει σαράντα ιατρικά συγγράμματα, με κλασικό το γνωστότατο «Δοκίμια για την χειρουργική », έθεσε τα Παγκόσμια θεμέλια για μια ολόκληρη Ιατρική Ειδικότητα, το δε έργο του συνεχίζει να χρησιμοποιείται στην Παγκόσμια Ιατρική και τα Πανεπιστήμια ως και σήμερα. '' Πίνετε κάθε μέρα Αγιασμό, δεν σας το λέω σαν Κληρικός, αλλά σαν Γιατρός''.

50 ετών το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»

Πριν από πενήντα χρόνια και συγκεκριμένα στις 26 Δεκεμβρίου του 1973 δημοσιεύθηκε στη Γαλλία, στα ρωσικά, το συγκλονιστικό όσο και αποκαλυπτικό έργο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ». Αυτό κατέφερε ένα ακόμη πλήγμα στο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας της Σοβιετικής Ένωσης, με την εκτενή και γλαφυρή στην τραγικότητά της περιγραφή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το «Αρχιπέλαγος» στην ΕΣΣΔ ήσαν οι διάσπαρτες «νήσοι» και «νησίδες» από φυλακές, ψυχιατρεία και στρατόπεδα στην εκτεταμένη αυτή χώρα. Γράφει ο Σολζενίτσιν: «Από τον Βερίγγειο Πορθμό ίσαμε τον Βόσπορο σχεδόν είναι διεσπαρμένα τα μύρια νησιά του μαγεμένου Αρχιπελάγους. Είναι αθέατα κι όμως υπάρχουν, κι από νησί σε νησί πρέπει, αθέατα επίσης, αλλά αδιάκοπα, να μεταφέρονται οι αθέατοι σκλάβοι, που έχουν σάρκα, όγκο και βάρος. Πώς όμως τους μεταφέρουν και με τί; Υπάρχουν για τον σκοπό αυτό σημαντικά λιμάνια: τα μεταγωγικά στρατόπεδα και λιμάνια πιο δεύτερα: τα μεταγωγικά στρατόπεδα. Υπάρχουν για τον σκοπό αυτό ατσάλινα σφαλισμένα καράβια: τα βαγόνια-ζακ». (Α. Σολζενίτσιν «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», Εκδ. Οργαν. Πάπυρος, Αθήνα, 2009, Μέρος ΙΙ, σελ. 541). Σημειώνεται ότι η λέξη «Γκουλάγκ» είναι σύντμηση των ρωσικών λέξεων «Γκλάβνογιε Ουπραβλένιγιε Λαγκερέϊ», που σημαίνουν «Γενική Διοίκηση Στρατοπέδων»… Στον πρόλογο του βιβλίου ο Σολζενίτσιν γράφει: «Ήταν πάνω από τις δυνάμεις ενός ανθρώπου να γράψει μόνος του αυτό το βιβλίο. Εκτός από όσα αποκόμισα από το Αρχιπέλαγος - πάνω στο τομάρι μου, με τη θύμηση, με το αυτί και το μάτι μου - υλικό γι΄ αυτό το βιβλίο μου έδωσαν με τις αφηγήσεις, τις αναμνήσεις και τα γράμματά τους οι … (παραθέτει 227 ονόματα). Δεν εκφράζω εδώ την προσωπική μου ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς. Τούτο το βιβλίο είναι το κοινό μας ομόψυχο μνημείο για όσους βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν». Το 1970 απονεμήθηκε στον Σολζενίτσιν το βραβείο Νόμπελ και την ίδια χρονιά, παρά την εντατική παρακολούθηση, επέτυχε να περάσει στον εκδοτικό οίκο YMCA - Press, που τον είχαν Ρώσοι λόγιοι εμιγκρέδες στο Παρίσι, το μικροφίλμ με ολόκληρο το περιεχόμενο του Αρχιπελάγους. Επί δύο χρόνια δεν έδωσε το σήμα για έκδοσή του. Όμως τον Αύγουστο του 1973 η Ελισάβετ Βορονιάνσκαγια, που είχε δακτυλογραφήσει το έργο, συνελήφθη και μετά από βασανιστική ανάκριση ομολόγησε και στο σπίτι της από την KGB βρέθηκε το δακτυλογραφημένο αντίγραφο του βιβλίου, το οποίο ο Σολζενίτσιν της είχε πει να το καταστρέψει… Ο συγγραφέας συνελήφθη και φυλακίστηκε, το αντίγραφο κατεστράφη. Τότε από τη φυλακή έδωσε το σήμα να τυπωθεί το βιβλίο. Εκδόθηκε, όπως γράψαμε, στις 26 Δεκεμβρίου του 1973, από την YMCA - Press στα ρωσικά και είχε παγκόσμια απήχηση. Το 1974 εκδόθηκε στα γαλλικά και αργότερα σε όλες τις γνωστές γλώσσες. Στις 12 Φεβρουαρίου 1974 αφαιρέθηκε από τον Σολζενίτσιν η σοβιετική υπηκοότητα και απελάθηκε στην Ελβετία. Κατέφυγε τελικά στο Βέρμοντ των ΗΠΑ, όπου έζησε έως το 1994. Τότε επέστρεψε στη Ρωσία και στις 3 Αυγούστου 2008 απεβίωσε. Ήταν 90 ετών. Ο Σολζενίτσιν άφησε μιαν παρακαταθήκη, που είναι και η πικρή αλήθεια που ζούμε σήμερα, σε όλους τους πολίτες, που λένε ότι «ανήκουν στη Δύση» και ειδικότερα σε όσους, όπως εμείς οι Έλληνες, ακολουθούμε τον δυτικό τρόπο ζωής, χωρίς, ακόμη, να έχουμε χάσει την ταυτότητά μας, στην οποία κύρια θέση κατέχει η Ορθοδοξία. Έγραψε: «Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ατόμου έχει εξωθηθεί έως τέτοιου σημείου υπερβολής, που η ίδια η κοινωνία βρίσκεται αφοπλισμένη μπρος σε ορισμένα από τα μέλη της και έφτασε η ώρα για τη Δύση να μην τονίζει τόσο τα δικαιώματα των ανθρώπων, όσο τις υποχρεώσεις τους». Βλέπουμε, δικαιώματα ζητάνε οι ομοφυλόφιλοι, δικαιώματα οι έγκυες γυναίκες, δικαιώματα οι συγγενείς επί των βαριά ασθενούντων ηλικιωμένων. Τα ζητούμενα δεν στηρίζονται σε ηθικές αρχές, αλλά στην ηδονή και στο συμφέρον και έτσι φιμώνονται οι υποχρεώσεις έναντι των παιδιών, γεννημένων ή αγέννητων, έναντι όσων βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους και χρειάζονται την εκούσια, αγαπητική και ανακουφιστική φροντίδα των δικών τους ανθρώπων, έναντι της συνέχειας του έθνους, στο οποίο χρωστούμε ότι υπάρχουμε με τη συγκεκριμένη βιωτή.