Μου κάνει εντύπωση που όλοι ασχολούνται με τις σκηνές σεξ στο Poor Things (σιγά το σεξ), αλλά κανείς δεν είπε τίποτα για τις αποτροπιαστικές σκηνές ανατομίας (που φυσικά δεν υπάρχουν σε κανένα τρέιλερ). Κάθε τόσο η κάμερα δείχνει σε κοντινό πλάνο το νυστέρι να κόβει τη σάρκα, δείχνει ανοιγμένα πτώματα ανθρώπων, δείχνει τον Ντεφόε να τεμαχίζει έναν εγκέφαλο, να μεταφέρει συκώτια -αίματα, ιστοί, μια αηδία γενικά. Καταλάβαμε απ’ την πρώτη σκηνή τι ήθελε να δείξει ο σκηνοθέτης (ο άνθρωπος όταν πεθαίνει είναι μόνο κρέας), αλλά συνέχισε να μας βομβαρδίζει. Γιατί; Για να είναι σίγουρος ότι καταλάβαμε τι θέλει να πει ο ποιητής; Όχι. Γιατί; Για να κάνει το φαγητό του salty, αλμυρό. Στην ταινία «Το πράσινο βιβλίο», τρώνε σ’ ένα εστιατόριο. Ρωτάει ο ένας ήρωας: «Πώς σου φαίνεται το φαγητό;» Κι ο άλλος απαντάει: «Salty». Κι εξηγεί πώς όταν το φαΐ δεν είναι αρκετά νόστιμο το πλακώνουν στα καρυκεύματα, αλάτια, πιπέρια, αίματα κι εφέ, για να σου προκαλεί κάτι στον ουρανίσκο. Η καλύτερη σκηνή δολοφονίας στο σινεμά είναι εκείνη στο ντους, στο Ψυχώ του Χίτσκοκ. Ο θεατής δεν βλέπει το μαχαίρι να τρυπάει το δέρμα. Μόνο ακούει τη μουσική και φαντάζεται τα πάντα. Δεν το ξεχνάς ποτέ. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο όλες οι αιματηρές πράξεις γίνονταν «εκτός σκηνής». Ο θεατής δεν χρειαζόταν να δει τη Μήδεια να τεμαχίζει τα παιδιά της σε κοντινό πλάνο, για να νιώσει φρίκη. Η ιδέα της πράξης είναι αρκετά φρικιαστική. Όμως εμείς έχουμε εθιστεί στη βία και στο αίμα, χρειαζόμαστε όλο και περισσότερο. Σε κάποια σκηνή του Poor Things η πρωταγωνίστρια παίρνει ένα νυστέρι κι αρχίζει να κατακρεουργεί ένα πτώμα, διαλύοντας τα μάτια του και λέγοντας «πλίτσι, πλίτσι». Οι θεατές στην αίθουσα γελούσαν. Ήταν τρομαχτικό! Όχι η ταινία, αλλά η αντίδραση του κόσμου. Θα μπορούσε να μπει κάποιος εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα, να κόψει τις φλέβες του κι οι θεατές να τραβάνε το θέαμα με το κινητό. Αισθητηριακή εντροπία σημαίνει ότι έχουμε τόσο συνηθίσει τις ακραίες σκηνές, που θέλουμε όλο και περισσότερες, όλο και περισσότερο αλάτι, πιπέρι, ταμπάσκο, κάτι να ενθουσιάσει τον καμένο ουρανίσκο της ζωής μας. ΥΓ: Θα πει κάποιος: «Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τον Λάνθιμο;» Είμαι ένας θεατής που πλήρωσε να δει την ταινία του. Για ποιον κάνει τέχνη; Για τις επιτροπές που δίνουν τα βραβεία;