Ἀντιμετώπισις βιοτικῶν μεριμνῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν οὐράνιο Πατέρα ὀφείλει καὶ τὴ ζωή του. Ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ καθημερινὰ χρησιμοποιεῖ, εἶναι τοῦ μεγάλου Δημιουργοῦ. Καὶ ὅλα ὅσα φαίνονται ὅτι εἶναι δικά του, γιατί τὰ πέτυχε ὁ ἴδιος, τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἁπλῶς ἀναθέτει στὸν ἄνθρωπο τὴ διαχείρισή τους. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἂν τὴν ἀποδέχονταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ συναισθάνονταν τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸ Θεό, τὰ πράγματα πάνω στὴ γῆ θὰ ἦταν ἐντελῶς διαφορετικά. Δὲν θὰ ὑπῆρχε φτώχεια καὶ δυστυχία. Θὰ εἶχαν ὅλοι ἴσα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεὸ θὰ ἦταν τὸ κοινὸ γνώρισμα. Τότε ὁ κόσμος θὰ ἦταν ἀγγελικός. Αὐτὸ ὡστόσο φαίνεται πολὺ μακρινό. Καὶ ὅσο θὰ ἐξαπλώνεται τὸ κακὸ καὶ ὁ διάβολος θὰ ἐπεκτείνει παντοῦ τὸ ὀλέθριο ἔργο, τὸ ὅραμα αὐτὸ θὰ ἀπομακρύνεται. Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης μιλοῦσε γιὰ τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ὅ,τι κακό συμβαίνει στὴ γῆ. Ἔλεγε: «Πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ζητήσει λογαριασμὸ καὶ γιὰ τὴν τελευταία δραχμή μας, ἂν τὴ διαθέσαμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του ἢ ὄχι». Ὁ ἅγιός μας πίστευε ἐπίσης ὅτι ὅλα τὰ προβλήματα στὴ ζωή βρίσκουν τὴ λύση τους, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεῖ τὸ Θεό, τηρεῖ τὶς ἐντολὲς μὲ συνέπεια καὶ δείχνει ἐμπιστοσύνη στὴ θεία πρόνοια. Τὸν ἐμπειρικὸ αὐτὸ λόγο ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς μπορεῖ νὰ τὸν κάνει πράξη. Παρόμοια βιώματα εἶχαν ὅλοι οἱ νεώτεροι γέροντες ποὺ πρόσφατα ἁγιοκατατάχθηκαν. Ἀπέφευγαν μὲ κάθε τρόπο τὴ δέσμευσή τους στὰ περιττὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα διαρκῶς ἔδιναν στοὺς φτωχοὺς καὶ αὐτοὶ ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες ἐπικοινωνοῦσαν ἱερῶς μὲ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ καὶ χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν ἀποκτοῦσαν τὴν κατὰ Θεὸν σοφία, τὴν ὁποία προσέφεραν στοὺς ἐπισκέπτες τους. Στήριζαν τοὺς καλοπροαίρετους ἀδελφοὺς δίνοντάς τους διέξοδα στὰ πολλὰ ἀδιέξοδα ποὺ ἀντιμετώπιζαν, ἐνῷ ἐκεῖνοι δέχονταν τὶς διδαχές τους ὡς ὁδοδεῖκτες πνευματικῆς πορείας. Οἱ μέριμνες γιὰ ὑλικὰ πράγματα ποὺ δὲν ὁδηγοῦν στὴ θεοσέβεια καὶ εἶναι ἀντίθετες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Προκαλοῦν περισπασμούς καὶ θέτουν σὲ δεύτερη μοῖρα τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Τροφοδοτοῦν διχαστικὲς σκέψεις, διασποῦν τὸ πνευματικὸ φρόνημα καὶ εἶναι πιθανὸ νὰ ὁδηγήσουν τὸ σκάφος τῆς ὕπαρξής μας σὲ καταποντισμό. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἐναγώνια μέριμνα καταπιέζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ προκαλεῖ λύπη, γι’ αὐτὸ καὶ προτείνει ἔντονο καὶ διαρκῆ ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπαλλαγή του ἀπὸ αὐτή: «Τίποτα δὲν προξενεῖ στοὺς ἀνθρώπους τόση χαρά, ὅση τὸ νὰ ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φροντίδα καὶ τὴν ἀγωνιώδη μέριμνα· καὶ μάλιστα, ἀφοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτὴ χωρὶς νὰ ζημιωθοῦν καθόλου, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν καὶ πρὸς χάρη τους φροντίζει γιὰ ὅλα». Ἐπίσης, ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει ὅτι τὸ νά εὐαρεστήσεις τὸ Θεὸ στὴ ζωή σου πρέπει νὰ εἶσαι ἐλεύθερος ἀπὸ τοὺς περισπασμούς, γιὰ νὰ μὴ παρασύρεσαι ἀπὸ τὰ διάφορα τεχνάσματα τοῦ διαβόλου: «Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι φορτωμένοι μὲ βιοτικὲς μέριμνες καὶ οἱ ψυχὲς τους μοιάζουν μὲ χωράφι γεμάτο ἀγκάθια καὶ δὲν τίς ἀφήνουν νὰ τραφοῦν μὲ τὸ θεῖο λόγο καὶ νὰ καρποφορήσουν, γι’ αὐτὸ ξεσκεπάζει καὶ ξεγυμνώνει ὁ Κύριος τὰ ἄγρια δάση, δηλαδὴ τὴν ἀσχήμια καὶ τὴν ἀπρέπεια καὶ τὴ βλάβη ποὺ συνεπάγονται οἱ βιοτικὲς (κοσμικὲς) μέριμνες τῆς ζωῆς, ὥστε, ἀφοῦ καθορισθεῖ μὲ ἀκρίβεια ἡ περιοχὴ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, νὰ μὴ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἐξαιτίας τῆς ἀμαθείας τους συγκεχυμένες γνῶμες καὶ ἀλλοιωμένες κρίσεις γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου. Γιατί πολλοὶ τὰ ἀγαθά, ἐπειδὴ ἀπαιτοῦν κόπους, τὰ θεωροῦν κακά· τὰ δὲ κακά, ἐπειδὴ συνοδεύονται ἀπὸ ἡδονή, τὰ ἐπιδιώκουν σὰν νὰ εἶναι ἀγαθά. Καὶ μία τέτοια πλάνη εἶναι ἀνεκδιήγητη (ἀπερίγραπτη) ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους». Ἀξιοπρόσεκτος εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ συμπερασματικός του λόγος, τὸν ὁποῖο ὅλοι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ τηροῦν: «Ὥστε ἡ ἄσκηση ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ εὐαρεστήσουμε στὸ Θεό, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κατορθώνεται μὲ τὴν ἀπάρνηση τῶν κοσμικῶν μεριμνῶν καὶ μὲ τὴν πλήρη ἀποξένωσή μας ἀπὸ ἀπασχολήσεις ξένες πρὸς τὸν κύριο σκοπὸ τῆς ζωῆς μας (ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία μας)».

Ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος και η Θεολογία του

του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΣ : Κορυφαία θέση μεταξύ των αποστόλων του Κυρίου κατέχει και δίκαια ο Απόστολος Παύλος. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου, μέσα από τη δική του φωνή και τα γραπτά του απλώθηκε πέρα από τα στενά όρια του Ιουδαϊσμού, ως τα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Ας αποφύγουμε να μιλήσουμε για το γεγονός της μεταστροφής του, για τις περιοδείες του και το μαρτύριό του κι ας επικεντρωθούμε για λίγο στο θεολογικό του λόγο. ΠΑΥΛΕΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ : Η Θεολογία του Αποστόλου Παύλου είναι επηρεασμενη από τέσσερις βασικούς παράγοντες: α από τον Ιουδαϊκό κόσμο και την Παλαιά Διαθήκη, β από τον Ελληνιστικό κόσμο, γ από την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία και δ από την προσωπική εμπειρία της εμφάνισης του Κυρίου στον ίδιο, που οδήγησε στη μεταστροφή του. Η επήρειά του από τα στοιχεία του ελληνιστικού κόσμου φαίνεται από το δανεισμό πολλών όρων ή εκφράσεων που χρησιμοποιεί στις Επιστολές του (Υιός Θεού, Κύριος, Σωτήρ, Πλήρωμα της Θεότητος, Εικών Θεού, κ.α.) και από τη χρήση πολλών φιλοσοφικών όρων ( σώμα, ψυχή, νους, πνεύμα, καρδία, σαρξ). Αυτό εξηγείται από το ότι ο τόπος δράσης του Παύλου ήταν περιοχές όπου κυριαρχούσαν οι μυστικές θρησκείες και οι φιλοσοφικές σχολές των Επικούριων και των Στωικών. Είναι αλήθεια, όμως, πως η φρασεολογία και οι φιλοσοφικοί όροι που χρησιμοποίησε στη διδασκαλία του και στις Επιστολές του πήραν νέα μορφή ειδωμένες κάτω από το πρίσμα της Θείας Οικονομίας και του προαιωνίου σχεδίου του Θεού, όπως φαίνεται ή προτυπώνεται στην Παλαιά Διαθήκη και επαληθεύεται από τη σάρκωση του Υιού-Λόγου του Θεού και τη λυτρωτική για μας τους ανθρώπους, που είμαστε εικόνες του Θεού, σταυρική Του θυσία. Για τον Παύλο, οι προφητείες και οι προσδοκίες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού και την εγκαθίδρυση της Εκκλησίας. Έτσι, οι διάφορες φάσεις της ζωής του Χριστού, και ειδικά ο θάνατος Του, η ταφή, και η Ανάστασή Του, λαμβάνουν χώρα «κατά τας Γραφάς», ενώ οι Προφητείες των Γραφών ερμηνεύονται συμβολικά, ως προτύπωση δηλαδή, αυτών που επακολούθησαν με τη Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού και τα διάφορα γεγονότα της επίγειας διαδρομής Του. Κύριο όμως χαρακτηριστικό της Αποστολικής του διδαχής είναι η εσχατολογία του και η χρήση πολλών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία ανάγει στη νέα κατάσταση που είχε δημιουργηθεί: στην εμφάνιση δηλαδή του Μεσσία, τη σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του. Έτσι, επί παραδείγματι, στην προς Γαλάτας Επιτολή του ο Απ. Παύλος, αναφερόμενος στην περιτομή των Ιουδαίων, ως τύπο, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η περιτομή της Παλαιάς Διαθήκης, οδηγεί στην περιτομή «καρδίας» και παθών των πιστών της νέας θρησκείας, ενώ η Ιερουσαλήμ των Ισραηλιτών ανάγεται στην επουράνια νέα Σιών των θεωμένων πιστών, του Νέου Ισραήλ της Χάριτος. Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ : Ο Παύλος καταγράφει το «μαράν αθά» (. Α Κορ ιστ 22) «ο Κύριος έρχεται», θεμελιώνοντας στον αναστημένο Κύριο την ανακεφαλαίωση των πάντων, προβάλλοντάς την ως απόδειξη της ανάστασης των νεκρών (Α Κορ. ιε14) και της ζωοποίησης των σωμάτων των πιστών διά του αγίου Πνεύματος (Ρωμ. η 11). Έτσι η παρούσα ζωή αποτελεί κριτήριο για ό, τι θα συμβεί στην δευτέρα παρουσία. Ο Χριστός θα κρίνει τότε τους ανθρώπους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου (Ρωμ. Β16). Γράφοντας στους Φιλιππησίους δίνει προσωπικό χαρακτήρα στη διδασκαλία του. Ζωή μου, λέγει, εδώ στη γη είναι να ζω εν Χριστώ, αλλά και αν πεθάνω το θεωρώ «κέρδος». Επιθυμεί να πεθάνει για να ζει εν Κυρίω, τον συναρπάζει όμως και το καθήκον να μείνει στη ζωή προσφέροντας «έργο» για την Εκκλησία και προς χάριν των πιστών. Η τοποθέτηση αυτή του Παύλου κατανοείται από τη θεολογία του περί ανακεφαλαιώσεως των πάντων στον Χριστό (Εφεσ. Α10). Η ανακεφαλαίωση, άρχισε με τη θεία ενανθρώπηση, συνεχίζεται στην Εκκλησία και θα ολοκληρωθεί με την τελική κρίση, με την κατάργηση του θανάτου και ο Θεός πλέον θα είναι «τα πάντα εν πάσιν». Τότε θα εγερθούν οι νεκροί και «πάντες αλλαγησόμεθα», θα έχουν σώμα «ουράνιον» καὶ «πνευματικόν», θα έχουν «αθανασίαν» και «αφθαρσίαν» (Α Κορ. Ιε40-53). Οι αναστημένοι δεν θα βιώνουν παθητικά τα δώρα της Βασιλείας των ουρανών, αλλά θα απολαμβάνουν τη θέα του Θεού, γνωρίζοντάς Τον πληρέστερα. Όσο είναι όμως σαγηνευτική η κατάσταση εκείνη, τόσο δύσκολος είναι ο αγώνας της προετοιμασίας του πιστού για την κατάσταση αυτή. Ο Παύλος εξήγησε την ανάγκη να εγκαταλείψουν οι πιστοί τον «παλαιόν άνθρωπον» και ό, τι τους δένει με τα θέλγητρα του κόσμου. Οι πιστοὶ πρέπει να «εργάζονται το αγαθόν» προς όλους (Γαλ. Στ10), να αγωνίζονται για την αληθινή αγάπη προς τον πλησίον (AΚορ ιγ4-7.), Να κοπιάζουν αφάνταστα, να «στενάζουν», στην πνευματική και σωματική άσκηση, για ν 'αποκτήσουν «ουράνιο» σώμα, κι έτσι ν' ατενίζουν αιώνια το Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον».

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Ποιο είναι το στρώμα του Θεού για να καθίσει;

Ο πανάγαθος και πολυέλεος Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα· λέγεται και φως, και ζωή, και ανάστασις. Όμως το κύριον όνομα του Θεού μας είνε και λέγεται αγάπη. Πρέπει ημείς, ανίσως και θέλωμεν να περάσωμεν και εδώ καλά, να πηγαίνωμεν και εις τον παράδεισον, και να λέγωμεν τον Θεόν μας αγάπην και πατέρα, πρέπει να έχωμεν δύο αγάπας· αγάπην εις τον Θεόν μας, και εις τούς αδελφούς μας. Φυσικόν μας είνε να έχωμεν αυτάς τας δύο αγάπας· παρά φύσιν είνε να μη τας έχωμεν. Και καθώς ένα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτερούγας δια να πετά εις τον αέρα, ούτω και ημείς χρειαζόμεθα αυτάς τας δύο αγάπας, διότι χωρίς αυτών είνε αδύνατον να σωθώμεν. Και πρώτον έχομεν χρέος να αγαπώμεν τον Θεόν μας, διότι μας εχάρισε τόσην γην μεγάλην εδώ να κατοικώμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θάλασσας, αέρα, ημέραν, νύκτα, ουρανόν, ήλιον κ.λ.π. Όλα αυτά δια ποίον τα έκαμεν, ειμή δι’ ημάς; Τι μας εχρεώστει; Τίποτε. Όλα χάρισμα· μας έκαμεν ανθρώπους, δεν μας έκαμε ζώα· μας έκαμεν ευσεβείς ορθοδόξους χριστιανούς, και όχι ασεβείς αιρετικούς· αν και αμαρτάνωμεν χιλιάδες φορές την ώραν, μας ευσπλαγχνίζεται ωσάν πατέρας και δεν μας θανατώνει να μας βάλη εις την κόλασιν, αλλά περιμένει την μετάνοιάν μας με τας αγκάλας ανοικτάς, πότε να μετανοήσωμεν, να παύσωμεν από τα κακά , και να κάμωμεν τα καλά, να εξομολογηθώμεν, να διορθωθώμεν, να μας εναγκαλισθή, να μας βάλη εις τον παράδεισον να χαιρώμεθα πάντοτε. Τώρα λοιπόν τοιούτον γλυκύτατον Θεόν και Δεσπότην δεν πρέπει και ημείς να τον αγαπώμεν, και αν τύχη ανάγκη, να χύσωμεν και το αίμα μας χιλιάδες φορές δια την αγάπην του, καθώς το έχυσε και Εκείνος δια την αγάπην μας; Ένας άνθρωπος σε κράζει εις τον οίκον του και θέλει να σε φιλεύση ένα ποτήρι κρασί, και πάντοτε εις όλην σου την ζωήν θε να τον εντρέπεσαι και τον τιμάς· και τον Θεόν δεν πρέπει να τιμάς και να εντρέπεσαι, οπού σου εχάρισε τόσα καλά και εσταυρώθηκε δια την αγάπην σου; Ποίος πατέρας εσταυρώθηκε δια τα παιδιά του καμμίαν φοράν; Και ο γλυκύτατος μας Ιησούς Χριστός έχυσε το αίμα του και μας εξηγόρασεν από τας χείρας του διαβόλου. Τώρα δεν πρέπει και ημείς να αγαπώμεν τον Χριστόν μας; Ημείς όχι μόνον δεν τον αγαπώμεν, αλλά τον υβρίζομεν καθ’ ημέραν με τας αμαρτίας οπού κάμνομεν. Αμή ποίον θέλετε να αγαπώμεν, αδελφοί μου; Να αγαπώμεν τον διάβολον, οπού μας έβγαλεν από τον παράδεισον και μας έφερεν εις τον κατηραμένον τούτον κόσμον και παθαίνομεν τόσα κακά; Και έχει προαίρεσιν ο διάβολος, αν ηδύνατο αυτήν την ώραν να μας θανατώση όλους και να μας βάλη εις την κόλασιν, το έκαμνε. Τώρα σας ερωτώ, αδελφοί μου, να μου ειπήτε ποίον πρέπει, να μισούμεν τον διάβολον, τον εχθρόν μας, ή ν’ αγαπώμεν τον Θεόν μας, τον ποιητήν μας, τον πλάστην μας; – Ναι, άγιε του Θεού. – Πολύ καλά το λέγετε, να έχω την ευχήν σας, και εγώ το λέγω, μα και ο Θεός χρειάζεται στρώμα δια να καθίση· ποίον δε είνε; Η αγάπη. Ας έχωμεν λοιπόν και ημείς την αγάπην εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς μας, και τότε έρχεται ο Θεός μας και μας χαροποιεί, και μας φυτεύει εις την καρδίαν μας την ζωήν την αιώνιον, και περνούμεν και εδώ καλά και πηγαίνομεν και εις τον παράδεισον να ευφραινώμεθα πάντοτε. Απόσπασμα από την Α’ διδαχή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

42.000 παιδιά έχει βαπτίσει το Πατριαρχείο Γεωργίας

Η 64η ομαδική βάπτιση νηπίων την οποία έχει καθιερώσει ο Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ηλίας πραγματοποιήθηκε χθες, Κυριακή 25 Ιουλίου, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδας στη Τιφλίδα. Τηρουμένων των μέτρων για την αποφυγή της διασποράς του κορωνοϊου, περίπου 1.200 παιδιά βαπτίστηκαν με την ευλογία του Πατριάρχη. Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε το 2008, για να βοηθήσει στη βελτίωση της δημογραφικής κατάστασης στη Γεωργία. Μαζικές βαπτίσεις πραγματοποιούνται τέσσερις φορές το χρόνο, με τον Πατριάρχη και Ιεράρχες της Εκκλησίας να γίνονται ανάδοχοι παιδιών από οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Μέχρι σήμερα, σύμφωνα με την επίσημη αναφορά του Πατριαρχείου Γεωργίας, έχουν βαπτιστεί ύστερα από αυτή την πρωτοβουλία του Πατριάρχη περίπου 42.οοο παιδιά.

Πως ο Ερντογάν επιδιώκει να ελέγξει την Κύπρο

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων Ο Ιούλιος είναι ο μήνας της ιστορικής μνήμης για τον Κυπριακό Ελληνισμό. 9 Ιουλίου 1821, πριν από ακριβώς 200 χρόνια, θανατώθηκαν μαρτυρικά ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όλοι οι Επίσκοποι και ηγούμενοι και 400 πρόκριτοι. Τον Ιούλιο του 1974 το Πραξικόπημα και η εισβολή οδήγησαν στη δραματική κατάσταση που βιώνει σήμερα η Μεγαλόνησος. Και φέτος πρέπει να έχουμε τεταμένη την προσοχή μας, διότι ο Ερντογάν μέσω της Συνομοσπονδίας θέλει να έχει πλήρη έλεγχο στον Βορρά και δυνατότητα παρεμβάσεως στον Νότο. Θυμίζω ορισμένα χρήσιμα και κρίσιμα στοιχεία: Στις 20 Ιουλίου ο Τούρκος Πρόεδρος θα επισκεφθεί τα Κατεχόμενα για να μετάσχει στις καθιερωμένες γιορτές του ψευδοκράτους. Πάντα οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι πανηγύριζαν την επέτειο της εισβολής του Αττίλα, αλλά φέτος ο νέος ψευδοπρόεδρος, ο Ερσίν Τατάρ, είναι προσωπική επιλογή του Ερντογάν. Η ημερομηνία συμπίπτει με την εορτή του Μπαϊραμιού, κάτι που θα υπογραμμίσει ο ισλαμικών τάσεων Τούρκος Πρόεδρος. Αναμένεται ότι κατά την επίσκεψή του ο Ερντογάν θα εγκαινιάσει πολεμική ναυτική βάση στο Μπογάζι και αεροδρόμιο για drones του Τουρκικού Στρατού. Αναμένεται επίσης να επισκεφθεί την Αμμόχωστο-Βαρόσι, μία περιοχή η οποία ως τώρα δεν είχε κατοικηθεί από τους Τούρκους. Αν προβεί σε ενέργειες, που δηλώνουν εποικισμό και έλεγχο του πρώην ελληνικού τομέως της Αμμοχώστου, έχει προειδοποιηθεί από τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη ότι θα διακοπούν οι συνομιλίες. Ενδιαφέρουσες ήσαν οι αποκαλύψεις του Ελληνοκυπρίου διπλωμάτη και διαπραγματευτή Ανδρέα Μαυρογιάννη. Δήλωσε ότι η Τουρκία φαινομενικά μεν μιλά για δύο κράτη στην Κύπρο. Ο τελικός στόχος είναι μία μορφή Συνομοσπονδίας δύο κρατικών οντοτήτων, ούτως ώστε η Τουρκία να ελέγχει πλήρως την τουρκοκυπριακή περιοχή, αλλά να έχει -μέσω των κεντρικών οργάνων της Συνομοσπονδίας -έλεγχο και στην περιοχή των Ελληνοκυπρίων. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον ότι θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος -μέλος του ΟΗΕ και της Ευρ. Ενώσεως. Και δεύτερον ότι μέσω της συνομόσπονδης Κύπρου η Άγκυρα θα έχει έναν μηχανισμό παρεμβάσεως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανησυχία προκαλεί και η είδηση που διέρρευσε ότι σε έγγραφα της ειδικής απεσταλμένης του ΟΗΕ κ. Λουτ δεν γίνεται λόγος για την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά για δύο αυτοδιοικούμενες περιοχές στο νησί. Πρέπει η Αθήνα και η Λευκωσία να σταματήσουμε αυτά τα διπλωματικά παίγνια και να θέσουμε το Κυπριακό στην ορθή του βάση ως ζήτημα εισβολής και κατοχής. Με απλά λόγια να θέσουμε ως πρώτη προϋπόθεση την αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής. Η ανησυχία μου, και όχι μόνον δική μου, είναι ότι η λύση των δύο κρατών αποτελεί τέχνασμα του Ερντογάν για να έχει δυνατότητα να υποχωρήσει. Θα φανεί διαλλακτικός και θα πει ότι δέχεται ως μέση λύση τη Συνομοσπονδία. Ομοσπονδιακό λέγεται ένα κράτος, στο οποίο έχει ισχυρή εξουσία η κεντρική κυβέρνηση. Αντιθέτως στη Συνομοσπονδία η εξουσία βρίσκεται κυρίως στις συνιστώσες πολιτείες, ενώ είναι αποδυναμωμένη η κεντρική διοίκηση. Το θέμα δεν είναι να παίζουμε με τις λέξεις, αλλά να αποτρέψουμε τις επιδιώξεις του νέου Οθωμανισμού. Το μέτωπο του Ελληνισμού είναι ενιαίο: Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος. Να ενισχύσουμε την αποτρεπτική μας ισχύ και να αξιοποιήσουμε την θέση μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ἀντιμετώπισις βιοτικῶν μεριμνῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν οὐράνιο Πατέρα ὀφείλει καὶ τὴ ζωή του. Ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ καθημερινὰ χρησιμοποιεῖ, εἶναι τοῦ μεγάλου Δημιουργοῦ. Καὶ ὅλα ὅσα φαίνονται ὅτι εἶναι δικά του, γιατί τὰ πέτυχε ὁ ἴδιος, τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἁπλῶς ἀναθέτει στὸν ἄνθρωπο τὴ διαχείρισή τους. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἂν τὴν ἀποδέχονταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ συναισθάνονταν τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸ Θεό, τὰ πράγματα πάνω στὴ γῆ θὰ ἦταν ἐντελῶς διαφορετικά. Δὲν θὰ ὑπῆρχε φτώχεια καὶ δυστυχία. Θὰ εἶχαν ὅλοι ἴσα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεὸ θὰ ἦταν τὸ κοινὸ γνώρισμα. Τότε ὁ κόσμος θὰ ἦταν ἀγγελικός. Αὐτὸ ὡστόσο φαίνεται πολὺ μακρινό. Καὶ ὅσο θὰ ἐξαπλώνεται τὸ κακὸ καὶ ὁ διάβολος θὰ ἐπεκτείνει παντοῦ τὸ ὀλέθριο ἔργο, τὸ ὅραμα αὐτὸ θὰ ἀπομακρύνεται. Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης μιλοῦσε γιὰ τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ὅ,τι κακό συμβαίνει στὴ γῆ. Ἔλεγε: «Πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ζητήσει λογαριασμὸ καὶ γιὰ τὴν τελευταία δραχμή μας, ἂν τὴ διαθέσαμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του ἢ ὄχι». Ὁ ἅγιός μας πίστευε ἐπίσης ὅτι ὅλα τὰ προβλήματα στὴ ζωή βρίσκουν τὴ λύση τους, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεῖ τὸ Θεό, τηρεῖ τὶς ἐντολὲς μὲ συνέπεια καὶ δείχνει ἐμπιστοσύνη στὴ θεία πρόνοια. Τὸν ἐμπειρικὸ αὐτὸ λόγο ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς μπορεῖ νὰ τὸν κάνει πράξη. Παρόμοια βιώματα εἶχαν ὅλοι οἱ νεώτεροι γέροντες ποὺ πρόσφατα ἁγιοκατατάχθηκαν. Ἀπέφευγαν μὲ κάθε τρόπο τὴ δέσμευσή τους στὰ περιττὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα διαρκῶς ἔδιναν στοὺς φτωχοὺς καὶ αὐτοὶ ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες ἐπικοινωνοῦσαν ἱερῶς μὲ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ καὶ χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν ἀποκτοῦσαν τὴν κατὰ Θεὸν σοφία, τὴν ὁποία προσέφεραν στοὺς ἐπισκέπτες τους. Στήριζαν τοὺς καλοπροαίρετους ἀδελφοὺς δίνοντάς τους διέξοδα στὰ πολλὰ ἀδιέξοδα ποὺ ἀντιμετώπιζαν, ἐνῷ ἐκεῖνοι δέχονταν τὶς διδαχές τους ὡς ὁδοδεῖκτες πνευματικῆς πορείας. Οἱ μέριμνες γιὰ ὑλικὰ πράγματα ποὺ δὲν ὁδηγοῦν στὴ θεοσέβεια καὶ εἶναι ἀντίθετες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Προκαλοῦν περισπασμούς καὶ θέτουν σὲ δεύτερη μοῖρα τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Τροφοδοτοῦν διχαστικὲς σκέψεις, διασποῦν τὸ πνευματικὸ φρόνημα καὶ εἶναι πιθανὸ νὰ ὁδηγήσουν τὸ σκάφος τῆς ὕπαρξής μας σὲ καταποντισμό. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἐναγώνια μέριμνα καταπιέζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ προκαλεῖ λύπη, γι’ αὐτὸ καὶ προτείνει ἔντονο καὶ διαρκῆ ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπαλλαγή του ἀπὸ αὐτή: «Τίποτα δὲν προξενεῖ στοὺς ἀνθρώπους τόση χαρά, ὅση τὸ νὰ ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φροντίδα καὶ τὴν ἀγωνιώδη μέριμνα· καὶ μάλιστα, ἀφοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτὴ χωρὶς νὰ ζημιωθοῦν καθόλου, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν καὶ πρὸς χάρη τους φροντίζει γιὰ ὅλα». Ἐπίσης, ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει ὅτι τὸ νά εὐαρεστήσεις τὸ Θεὸ στὴ ζωή σου πρέπει νὰ εἶσαι ἐλεύθερος ἀπὸ τοὺς περισπασμούς, γιὰ νὰ μὴ παρασύρεσαι ἀπὸ τὰ διάφορα τεχνάσματα τοῦ διαβόλου: «Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι φορτωμένοι μὲ βιοτικὲς μέριμνες καὶ οἱ ψυχὲς τους μοιάζουν μὲ χωράφι γεμάτο ἀγκάθια καὶ δὲν τίς ἀφήνουν νὰ τραφοῦν μὲ τὸ θεῖο λόγο καὶ νὰ καρποφορήσουν, γι’ αὐτὸ ξεσκεπάζει καὶ ξεγυμνώνει ὁ Κύριος τὰ ἄγρια δάση, δηλαδὴ τὴν ἀσχήμια καὶ τὴν ἀπρέπεια καὶ τὴ βλάβη ποὺ συνεπάγονται οἱ βιοτικὲς (κοσμικὲς) μέριμνες τῆς ζωῆς, ὥστε, ἀφοῦ καθορισθεῖ μὲ ἀκρίβεια ἡ περιοχὴ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, νὰ μὴ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἐξαιτίας τῆς ἀμαθείας τους συγκεχυμένες γνῶμες καὶ ἀλλοιωμένες κρίσεις γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου. Γιατί πολλοὶ τὰ ἀγαθά, ἐπειδὴ ἀπαιτοῦν κόπους, τὰ θεωροῦν κακά· τὰ δὲ κακά, ἐπειδὴ συνοδεύονται ἀπὸ ἡδονή, τὰ ἐπιδιώκουν σὰν νὰ εἶναι ἀγαθά. Καὶ μία τέτοια πλάνη εἶναι ἀνεκδιήγητη (ἀπερίγραπτη) ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους». Ἀξιοπρόσεκτος εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ συμπερασματικός του λόγος, τὸν ὁποῖο ὅλοι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ τηροῦν: «Ὥστε ἡ ἄσκηση ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ εὐαρεστήσουμε στὸ Θεό, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κατορθώνεται μὲ τὴν ἀπάρνηση τῶν κοσμικῶν μεριμνῶν καὶ μὲ τὴν πλήρη ἀποξένωσή μας ἀπὸ ἀπασχολήσεις ξένες πρὸς τὸν κύριο σκοπὸ τῆς ζωῆς μας (ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία μας)». Ορθόδοξος Τύπος

Οι μαρτυρίες της Διδαχής των Δώδεκα Αποστόλων και του Ιουστίνου, Φιλοσόφου και Μάρτυρος, περί του Βαπτίσματος

1)Οι διδαχή τον δώδεκα αποστολών και η μαρτυρίες τους αποτελούν την πιο αρχαιά πηγή Και μας δίνουν της εξής μαρτυρίες… Α) Το βάφτισμα γίνεται με την επίκληση της Αγίας Τριάδας σε <<ζωντανό νερό>> η σε άλλο <<ύδωρο>> μέσα στο οποίο μπορούσε να εισέρθει ολόκληρος ο βαπτιζόμενος και υπήρχε προβαπτισματικη νηστεία ένα η δύο ημερών , για τον βαπτίζοντα’ τον βαπτιζόμενο και οποίον άλλο ήθελε να νηστέψει από την οικογένεια. Β) Η προτροπή περί νηστείας δείχνει τον εκκλησιολογικό χαρακτήρα του βαπτίσματος αφού τονίζει ότι το βάφτισμα δεν απευθυνόταν μόνο στο βαπτιζόμενο , αλλά αποτελούσε λειτουργική πράξη που αφορούσε ολόκληροί την χριστιανική κοινότητα. Να τονίσουμε ότι τότε το βάφτισμα γινόταν εντός της θείας Λειτουργίας. 2)Η περί Βαπτίσματος μαρτυρίας του Ιουστίνου που ήταν φιλόσοφος και μάρτυρας αναφέρεται στην περίοδο προετοιμασίας εκείνον που πρόκειται να βαφτιστούν… Διδασκαλία δήλωση πίστεως , αφεση αμαρτιών, προτροπή νηστείας για τους μέλλοντες βαπτιζόμενους . Το καινούριο στοιχείο της Α Απολογίας είναι διατύπωση της θεολογίας Περί του βαπτίσματος ως <<αναγέννησης και καταλήγει στην χρήσει του όρου <<φωτισμός>> περί του Βαπτισματος. Ο Ιουστίνος καταγραφεί τα θεολογικά δεδομένα της εποχής του και δεν δημιουργεί ο ίδιος την συγκεκριμένη θεολογία , ετσι λοιπον η εν λόγω βαπτισματικη ορολογία προϋπήρχε του Ιουστίνου ακόμα η Ιωναννεια θεολογία είχε αποκτήσει απόρροια της σημασίας της στην εκκλησία.

Ο χαρακτήρας του Μυστικού Δείπνου ως εβραϊκής τελετής.

Τελετουργικές λεπτομέρειες ενός πασχαλίου εβραϊκού δείπνου … Οι συμμετέχοντες στέκονται όρθιοι με δεμένα τα σανδάλια και κρατώντας ράβδους, οπός τότε στην Αίγυπτο. προσφέρεται το πρώτο ποτήρι ερυθρό οίνου αναμειγμένο με νερό που ευλογεί ο οικοδεσπότης, πλύσιμο χεριών, ευλογιά πικρών χόρτων , άζυμος άρτος και πασχαλινό αρνί. Δεύτερο ποτήρι οίνου και ο νεότερος ρωτάει τον γεροντότερο για την σημασία του Πάσχα, αφηγήσεις ψέλνουν αλληλούια τους ψαλμούς 112 και 113 του Δαβίδ , μέγα αλληλούια και ανάγνωση του ψαλμού 135 . Κατά τον Μαστικό δείπνο δεν υπάρχει αρνί , ούτε αφήγηση της απελευθέρωσης τον Εβραίων , ούτε αναφέρεται άζυμος άρτος, ενώ μαρτυρούνται 1 η 2 ποτήρια οίνου. Αλλά ούτε το απόγευμα μετα την σταύρωση μπορούσε να συμπίπτει με την αρχή του πασχαλινού εορτασμού, ούτε η σταυρώσει να πραγματοποιεί κατά την ημέρα του Πάσχα. Επίσης ο Σιμών Κυρηναιος μαρτυρείται ότι επέστρεφε από τους αγρούς, αρά επρόκειτο για εργάσιμή μέρα. Τέλος η αιφνίδια αποχωρήσει του Ιούδα δεν προβλημάτισε τους άλλους μαθητές, αφού αυτός ήταν υπεύθυνος για της αναγκαίες προμήθειες τον μαθητών. Μάλλον πρόκειται για <<δείπνο φίλων>> (σαμπουραχ) , Οπού κάθε είδος τροφής ευλογητό μια φορά, αναγκαίο το πλύσιμό τον χεριών , κλάση του άρτου και απιλογιά, ευχαριστία επι του ποτηριού προς το τέλος του δείπνου.ΑΠΟ ΠΡΕΚΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑ

Ο Χριστός στην Κίνα

Ο αμερικανός συγγραφέας Εντμουντ Ουάιτ έγραψε κάποτε ειρωνικά πως ο ένας στους τρεις συμπατριώτες του πιστεύει πως έχει δει τον Ιησού Χριστό αυτοπροσώπως. Ποιος θα μπορούσε όμως να φανταστεί πως το 1837 θα τον έβλεπε στον ύπνο του, όπως ισχυρίστηκε αργότερα, ένας Κινέζος ονόματι Χονγκ Χσιουτσουάν; Βέβαια, με τα εξωφρενικά που συμβαίνουν σήμερα, ακόμη κι αυτό μπορεί να μην εντυπωσιάζει. Σηματοδοτεί ωστόσο την απαρχή του αιματηρότερου εμφυλίου πολέμου που συνέβη ποτέ, ο οποίος στοίχισε πάνω από 20 εκατ. νεκρούς, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι. Ο Χονγκ Χσιουτσουάν ήταν το τέταρτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας η οποία προερχόταν από τους Χάκα, μειονότητα της φυλής των Χαν που αιώνες νωρίτερα είχε μεταναστεύσει από τον Βορρά στη Νότια Κίνα. Τον 19ο αιώνα τη χώρα κυβερνούσε η δυναστεία των Τσινγκ, η οποία θα ήταν και η τελευταία. Η οικογένεια του Χονγκ στερήθηκε τα πάντα για να τον σπουδάσει αλλά στις αυτοκρατορικές εξετάσεις για την επιλογή των ανώτατων αξιωματούχων απέτυχε και τις τέσσερις φορές που είχε λάβει μέρος. Η τελευταία ήταν το 1843, όταν εργαζόταν ως δάσκαλος σε ένα μικρό χωριό. Εξι χρόνια νωρίτερα όμως είχε δει ένα όνειρο, όπου του παρουσιάστηκε κάποιος σεβάσμιος άνδρας με γενειάδα και χρυσά μαλλιά και του έδωσε ένα σπαθί. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος άνδρας, νέος αυτός, που του εξηγούσε πώς να το χρησιμοποιήσει προκειμένου να εξολοθρεύσει τα «κακά πνεύματα». Τότε ο Χονγκ δεν έδωσε σημασία στο όνειρο. Κάποιος κινέζος ιεραπόστολος όμως του είχε δώσει πιο μπροστά ένα βιβλίο με περικοπές από τη Βίβλο. Ο Χονγκ τού έριξε μια βιαστική ματιά και το έβαλε στο ράφι. Το 1843, μετά την τελευταία του αποτυχία στις αυτοκρατορικές εξετάσεις, ένας εξάδελφός του ονόματι Λι Τζινφάνγκ το ανακάλυψε, το διάβασε και του το έδωσε. Ο Χονγκ το διάβασε και εκείνος προσεκτικά και ξαφνικά άλλαξε μέσα του ο ρυθμός του κόσμου. Θυμήθηκε το παλιό του όνειρο και «βρήκε» την ερμηνεία του: ο άνδρας με τα χρυσά μαλλιά και τη γενειάδα ήταν ο Θεός. Ο νέος άνδρας δίπλα του ο Χριστός και ο ίδιος ο Χονγκ ήταν ο νεότερος αδελφός του Χριστού που ο Θεός τον είχε στείλει στη Γη για να σώσει τους Κινέζους από τη διαφθορά και την αδικία. Με προφητικό πάθος άρχισε να κηρύσσει τον χριστιανισμό στη Νότια Κίνα και να παρουσιάζεται ως αδελφός του Χριστού προσηλυτίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες στο ιδιότυπο χριστιανικό δόγμα του. Σε ελάχιστο χρόνο συγκέντρωσε γύρω του μια στρατιά από αφοσιωμένους ζηλωτές. Μαζί τους, τον Ιούλιο του 1850, κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της δυναστείας των Τσινγκ, που έμεινε στην Ιστορία ως εξέγερση της Ταϊπίνγκ (Ταϊπίνγκ σημαίνει μεγάλη ειρήνη). Πρωτοποριακές μεταρρυθμίσεις. Την επόμενη χρονιά ανήγγειλε την ίδρυση της «Ουράνιας αυτοκρατορίας της μεγάλης ειρήνης» με αυτοκράτορα τον εαυτό του. Τα στρατεύματά του άρχισαν να προελαύνουν προς Βορράν και από όποιο χωριό ή πόλη περνούσε οι κάτοικοι ενώνονταν μαζί του με αποτέλεσμα σύντομα ο στρατός του, που αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες – σε χωριστά ωστόσο σώματα – να ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο. Στις 10 Μαρτίου 1853 κατέλαβε τη Ναντζίνγκ, μια από τις ιστορικότερες πόλεις της Κίνας που υπήρξε κατά το παρελθόν πρωτεύουσα αρκετών δυναστειών, και την κατέστησε πρωτεύουσα της δικής του αυτοκρατορίας. Στην αυτοκρατορία του εισήγαγε πρωτοποριακές, για την εποχή, μεταρρυθμίσεις. Προέβη σε αναδιανομή της γης, καθιέρωσε την ισότητα των φύλων, απαγόρευσε τη χρήση οπίου, κατάργησε την πολυγαμία και το βάρβαρο έθιμο σύμφωνα με το οποίο επί αιώνες τα κορίτσια της Κίνας φορούσαν υποχρεωτικά σιδερένια παπούτσια για να μη μεγαλώνουν τα πέλματά τους. Το 1856 ξέσπασε ο Β’ Πόλεμος του Οπίου ανάμεσα στη δυναστεία των Τσινγκ και τη Μεγάλη Βρετανία, στον οποίο νίκησαν οι Βρετανοί και επέβαλαν ταπεινωτικούς όρους στην Κίνα. Σε αντάλλαγμα, με τη συνεργασία των Γάλλων, βοήθησαν τη δυναστεία να συντρίψει την εξέγερση της Ταϊπίνγκ. Οταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του Χονγκ έπεσε στις 19 Ιουλίου 1964, οι νικητές επιδόθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές της Ιστορίας εξοντώνοντας 100.000 κατοίκους της πόλης. Τον προηγούμενο μήνα ο Χονγκ πέθανε και τα αίτια του θανάτου του δεν είναι εξακριβωμένα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτοκτόνησε και άλλοι ότι πέθανε από δηλητηρίαση κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Ναντζίνγκ. Η εξέγερση, ο Μάο και ο Μαρξ. Ο Μάο Τσετούνγκ θαύμαζε την εξέγερση της Ταϊπίνγκ (τους στρατιώτες της τους χαρακτήριζε ως «πρώιμους επαναστάτες») και έλεγε πως ήταν η ηρωική προσπάθεια του λαού να απαλλαγεί από το φεουδαλικό σύστημα. Γι’ αυτό άλλωστε στη βάση του τεράστιου μνημείου των Ηρώων της Επανάστασης στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου υπάρχουν ανάγλυφα τα οποία παριστάνουν σκηνές από εκείνη την εξέγερση. Στη Δύση, πολύ αργότερα έγινε κατανοητό πως ο χριστιανισμός ήταν το ιδεολογικό όχημα της εξέγερσης. Ο Μαρξ, για παράδειγμα, που δεν είχε αρκετές πληροφορίες, σε άρθρο του στη «New York Herald Tribune» το 1853 έγραψε πως οφειλόταν σε εξωτερικούς παράγοντες: στον (Α’) Πόλεμο του Οπίου και τις επεμβάσεις των Ευρωπαίων. Ακόμη, στις μεγάλες μάζες των αγροτών, των διανοουμένων και των χαμηλόβαθμων αξιωματούχων που είχαν ενωθεί για να ανατρέψουν το φεουδαλικό σύστημα. Ο Μαρξ στην ανάλυσή του αγνοεί τα φυλετικά χαρακτηριστικά, τις εσωτερικές μετακινήσεις και τον φανατισμό των εξεγερμένων, που στον χριστιανισμό έβρισκαν το αντίδοτο στην καταπίεση του βουδισμού και του ταοϊσμού που ήταν οι θρησκείες των φεουδαρχών. Το όνομα του Χονγκ Χσιουτσουάν αναφέρεται τελευταία σε όλα τα άρθρα που δημοσιεύονται στον δυτικό Τύπο για τη ραγδαία ανάπτυξη του χριστιανισμού στην Κίνα, ιδιαίτερα του προτεσταντικού δόγματος. Ο Χονγκ θεωρείται εθνικός ήρωας και στη Ναντζίνγκ υπάρχει ειδικό μουσείο για την εξέγερση της Ταϊπίνγκ, ενώ αγάλματά του βρίσκονται και σε άλλες πόλεις. Η ανάμνηση αυτού του «προφήτη», που ωστόσο δεν τον είχε καταλάβει μόνο το «ψήλωμα του νου» αλλά ήταν και στρατιωτική ιδιοφυΐα (αρκεί μόνο να συγκρίνει κανείς την πορεία του στρατού του προς Βορράν κατά μήκος του ποταμού Γιανγκτσέ με τη Μακρά Πορεία του Μάο), επανέρχεται για να θυμίσει πως τίποτε δεν χάνεται οριστικά. Ο χριστιανισμός για τον ίδιο δεν ήταν μόνον η θρησκεία των ίσων αλλά και μια θρησκεία πολυεθνική – γι’ αυτό και τον αντιμετωπίζουν σήμερα εχθρικά οι εθνικιστές της χώρας. Εκκλησία για 5.000 πιστούς. Από τη δεκαετία του 1980 και εξής στην Κίνα οι κάτοικοι είναι ελεύθεροι να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα αλλά μόνο σε καθορισμένους χώρους λατρείας που θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα σύστημα ελεγχόμενο από το κράτος. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο χριστιανικός πληθυσμός της χώρας είναι 26 εκατομμύρια, όμως στην πραγματικότητα (και με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς) πρέπει να ξεπερνά τα 60 εκατομμύρια. Είναι χαρακτηριστικό – και εντυπωσιακό – που στην Κίνα βρίσκονται δύο από τις εντυπωσιακότερες προτεσταντικές εκκλησίες: η μία στο Γκουανγκτσού (την οποία επισκέφθηκα πριν από τέσσερα χρόνια) και η άλλη σε μια μικρή πόλη, τη Λιουσί. Κτίσμα εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής η δεύτερη, με τον κυρίως ναό διαμορφωμένο αμφιθεατρικά σε δύο επίπεδα, αποπερατώθηκε πέρυσι και μπορεί να χωρέσει 5.000 πιστούς, δύο φορές περισσότερους από όσους το Αβαείο του Γουέστμινστερ στην Αγγλία. Δυτικοί παρατηρητές υποστηρίζουν βάσιμα πως τις Κυριακές περισσότεροι Κινέζοι από όσους στη Δύση παρακολουθούν στις εκκλησίες τη θεία λειτουργία. Πρόσφατα μάλιστα ο Πάπας δήλωσε πως αν η κυβέρνηση της Λαϊκής Κίνας επιτρέψει στο Βατικανό να διορίζει τους επισκόπους αντί να το κάνει η ίδια, τότε η Αγία Εδρα θα μετακινήσει την πρεσβεία της από την Ταϊβάν στη Λαϊκή Κίνα. Φυσικά αυτό προς το παρόν παραμένει εκτός συζήτησης. Οι ιθύνοντες του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας θεωρούν ότι μια τέτοια ενέργεια μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και οι χριστιανικές εκκλησίες να αρχίσουν να επεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας όπως είχαν κάνει παλαιότερα πολλά μέλη των χριστιανικών ιεραποστολών. Και στην Ταϊβάν παρατηρείται μεγάλη άνοδος του χριστιανισμού τα τελευταία χρόνια. Μολονότι το ποσοστό των χριστιανών εκεί είναι μόλις 4,5%, η επιρροή τους στους πολιτικούς κύκλους παραμένει σημαντική. Τέσσερις πρόεδροι της χώρας ήταν χριστιανοί: ο Σουν Γιατ-Σεν, ο Λι Τεν-Χούι, ο Τσιάνγκ Τσινγκ Κούο και ο Τσανγκ Κάι-Σεκ. Ο τελευταίος ήταν μεθοδιστής και είχε βαπτισθεί χριστιανός στη Σανγκάη το 1930, τον καιρό του Κουομιντάνγκ. Χριστούγεννα διαρκείας. Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή αλλά και μια τεράστια επιχείρηση. Κι αν το τελευταίο ισχύει για τη Δύση, για την Κίνα ισχύει δύο φορές. Εκεί παράγονται πάνω από τα μισά πλαστικά δέντρα, τα στολίδια, οι φάτνες των Χριστουγέννων και οι στολές του Αϊ-Βασίλη. Γι’ αυτό και διάφοροι «εθνικώς υπερήφανοι» κινέζοι δημοσιογράφοι ισχυρίζονται πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να ευχαριστούμε την ημέρα των Χριστουγέννων τις κινεζικές επιχειρήσεις που τα παράγουν και μας βοηθούν να τα γιορτάσουμε όπως πρέπει. Τον Αϊ-Βασίλη μπορεί να τον δει κανείς στις κινεζικές μεγαλουπόλεις συνοδευόμενο από ευειδέστατες δεσποινίδες να χαϊδεύει τα παιδάκια στα πολυκαταστήματα προτρέποντας φυσικά τους γονείς να ξοδευτούν για χάρη τους. Αν βρεθεί κανείς στη Χσιάν (την παλαιά Τσανγκάν, πρωτεύουσα της δυναστείας των Τανγκ), μπορεί να τον δει έξω από γραφεία εταιρειών, από τράπεζες ή πολυκαταστήματα να παίζει ακόμη και σαξόφωνο – όταν δεν χτυπάει κινέζικα τύμπανα συνοδευόμενος από την ανάλογη μπάντα με κινεζικά όργανα. Εδώ τα Χριστούγεννα μοιάζουν με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που τα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα, κάτι που γενικά δεν συνηθίζεται στο Μέσο Βασίλειο. Εκτός από τις πλατείες των μεγαλουπόλεων, σε όλα σχεδόν τα ξενοδοχεία θα δει κανείς χριστουγεννιάτικα δέντρα, τόσο στη Λαϊκή Κίνα όσο και στην Ταϊβάν, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τον προηγούμενο μήνα. Τα στολίζουν από τις αρχές Νοεμβρίου και τα κρατούν ακόμη και ως το τέλος Φεβρουαρίου. Είναι πραγματική εμπειρία να ακούς χριστουγεννιάτικα άσματα παιγμένα από κινεζικά όργανα. Και εκπληκτικό το ότι ένα από αυτά, το «Jingle Bells», είναι από τις δημοφιλέστερες μελωδίες (την ακούς ακόμη και στα καραόκε κλαμπ) και παίζεται όλη τη χρονιά, χωρίς βεβαίως οι περισσότεροι που το ακούν να μπορούν να κάνουν τους απαραίτητους συσχετισμούς. (Αν δεν έχετε ακούσει Κινέζο να το τραγουδά συνοδεία ηλεκτρονικής ορχήστρας, δεν έχετε ακούσει τίποτε.) Θρησκεία και πατρίδα. Οταν από τη δεκαετία του 1980 επετράπη η άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων στην Κίνα, το επίσημο σύνθημα ήταν «αγάπα την πατρίδα σου, αγάπα τη θρησκεία σου». Στο μεταξύ, τον περασμένο Αύγουστο το καθεστώς ανήγγειλε στη Σανγκάη τη λεγόμενη «κινεζοποίηση του χριστιανισμού». Που σημαίνει – πάντα σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις – ότι η χριστιανική θεολογία στην Κίνα θα πρέπει «να προσαρμοστεί στον εθνικό χαρακτήρα της χώρας και να ενσωματωθεί στην κινεζική κουλτούρα». Το αν αυτό θα οδηγήσει σε αναζωπύρωση του εθνικισμού, που θα καλύψει το ιδεολογικό κενό το οποίο προέκυψε λόγω της μετάβασης από το μαοϊκό καθεστώς στην οικονομία της αγοράς, είναι κάτι που θα φανεί στο εγγύς μέλλον. Στο παρελθόν οι χριστιανικές ιεραποστολές αντιμετωπίστηκαν θετικά για το κοινωνικό έργο τους (τη δημιουργία σχολείων και την ανάπτυξη κοινωνικών υπηρεσιών). Συχνά όμως και με εχθρότητα και οργή, είτε εξαιτίας της υποστήριξής τους στις δυνάμεις της αποικιοκρατίας είτε και εξαιτίας καθαρά θρησκευτικών λόγων: της αντίδρασης των κύριων θρησκευτικών δογμάτων, δηλαδή του βουδισμού και του ταοϊσμού. (Για να μην αναφερθεί κάποιος στο πώς μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια χώρα ο κομφουκιανισμός και ο χριστιανισμός.) Οσο για το πλήθος των παραλλαγών του χριστιανικού δόγματος, αυτών που στη Δύση τις αποκαλούσαν για χρόνια αιρέσεις, είναι δύσκολο να βρεθεί άκρη σε μια χώρα μάλιστα που ο πληθυσμός της αγγίζει τα 1,4 δισεκατομμύρια και όπου επισήμως αναγνωρίζονται 56 εθνότητες, πολλές από τις οποίες έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, αναγόμενες στο απώτατο ιστορικό παρελθόν της, όπως λ.χ. ήταν η εξέγερση των Μπόξερ που είχε καθαρά αντιχριστιανικό χαρακτήρα. Σήμερα, το πολιτικό παιχνίδι, ειδικά ανάμεσα στο καθεστώς της Κίνας και το Βατικανό, είναι περίπλοκο, δεδομένου ότι ο προτεσταντισμός αναπτύσσεται στη χώρα πολύ ταχύτερα από τον καθολικισμό, προφανώς επειδή συνδέεται με τις ΗΠΑ όπου η μεγάλη πλειονότητα ανήκει στα προτεσταντικά δόγματα – ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα για το Βατικανό. Γι’ αυτό κι ενώ η κινεζική κυβέρνηση (που επιτρέπει στους καθολικούς να αναγνωρίζουν τον Πάπα ως πνευματικό τους ηγέτη) διορίζει τους καθολικούς επισκόπους, πολλούς τους εγκρίνει και το Βατικανό. Οσους όμως δεν εγκρίνει, τους αφορίζει. Οσο για τους ορθόδοξους, είναι συγκριτικά ελάχιστοι. Στην Κίνα, μαζί με την οικονομία της αγοράς, «εισήχθησαν» και τα διαζύγια, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Οι Αρχές θέλουν και να ελέγξουν την ανάπτυξη των χριστιανικών εκκλησιών και να περιορίσουν την αύξηση των διαζυγίων (τα οποία θεωρούν ότι θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή) πιστεύοντας ότι η χριστιανική ηθική μπορεί να παίξει επ’ αυτού σημαντικό ρόλο. Ομως είναι αμφίβολο αν το σταυρόλεξο αυτό μπορεί να λυθεί. Χριστούγεννα στην Απω Ανατολή. Πριν από χρόνια θα ακουγόταν – και θα ήταν – υπερρεαλιστικό. Είναι ως έναν βαθμό και σήμερα, με μια διαφορά: οι προβλέψεις λένε πως το 2030 στην Κίνα θα έχουμε τον μεγαλύτερο παγκοσμίως χριστιανικό πληθυσμό.

Προφήτης Ηλίας

Ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες του Ισραήλ, που προείπε την έλευση του Χριστού στη Γη. Η μνήμη του γιορτάζεται από τη Χριστιανοσύνη στις 20 Ιουλίου. Ο Ηλίας (Ελιγιαχού και Ελιγιά στα Εβραϊκά) καταγόταν από τη Θέσβη της περιοχής Γαλαάδ και έζησε τον 9ο π.Χ. αιώνα κατά την περίοδο της βασιλείας των Αχαάβ και Οχοζία. Ήταν γιος του Σωβάκ και ανήκε στη φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία. Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε, ο πατέρας του πήγε στα Ιεροσόλυμα και περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς. Εκείνοι του είπαν ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά. Ο Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη. Προείπε την έλευση του Χριστού στη Γη, 816 χρόνια πριν από τη γέννησή του. Προικισμένος με θαυματουργή δύναμη, αγωνίστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση για την εξύψωση της λατρείας του Γιαχβέ (Θεού), καταπολέμησε με πάθος την ειδωλολατρία και προσπάθησε με τον λόγο του να εξυγιάνει τον ηθικό βίο του λαού του. Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του, που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό, σταμάτησε τη βροχή και ανάστησε νεκρούς. Με τη φωτιά, μάλιστα, έκαψε τους στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Στο όρος Χωρήβ απέκτησε εμπειρία θεοφανείας (είδε τον ίδιο τον Θεό), διέσχισε τον Ιορδάνη με τη μηλωτή του και τέλος ανελήφθη στον ουρανό με πύρινο άρμα. Επίσης, παρέστη στη Μεταμόρφωση του Χριστού μαζί με τον Μωυσή.

Το άνοιγμα των εκκλησιών στην Βόρειο Ήπειρο και η πρώτη ελεύθερη Ανάσταση το 1992

Η Αλβανία κάτω από τήν εξουσία τού κομμουνιστικού κόμματος υπήρξε τό μοναδικό συνταγματικά αθεϊστικό κράτος στόν κόσμο, κατά τήν περίοδο 1967-1990. Τήν περίοδο αυτή απαγορεύθηκε κάθε θρησκευτική ιεροπραξία, καταστράφηκαν εκ θεμελίων οι περισσότεροι τόποι λατρείας, ενώ απεσχηματίστηκαν όλοι οι ιερείς, καί πολλοί από αυτούς εξορίστηκαν ή πέθαναν μαρτυρικά στίς φυλακές. Από τό 1976 επίσης απαγορεύθηκαν διά νόμου όλα τα χριστιανικά ονόματα. Η απαγόρευση αυτή έπληξε όλους τούς αλβανούς πολίτες, αλλά ιδιαίτερα τούς βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, γιά τούς οποίους η ορθόδοξη πίστη ήταν βασικό συστατικό τής εθνικής τους ιδιοπροσωπίας. Βασική αρχή τού Κόμματος Εργασίας τής Αλβανίας ήταν: «Κύριος σκοπός τού κράτους είναι η παραγωγή. Όποιος δέν παράγει, όπως οι ιερείς, δέν έχει θέση στή νέα μας κοινωνία». Έτσι μέχρι τό 1990 οι αδελφοί μας έμεναν αβάπτιστοι, αστεφάνωτοι, αλειτούργητοι, ακήδευτοι, (μέ ελάχιστες εξαιρέσεις ιερέων πού μέ κίνδυνο τής ζωής τους τελούσανν κρυφά κάποια μυστήρια). Τό 1990 ωστόσο τό καθεστώς αρχίζει νά καταρρέει. Στίς 15 Αυγούστου τού ιδίου έτους μαρτυρείται τό πρώτο άνοιγμα εκκλησίας (χωρίς νά τελεστεί θεία Λειτουργία) στήν Αλβανία, στό χωριό Μπομποστίτσα τής Κορυτσάς, από τόν δάσκαλο Σωτήριο Μπαμπούλη, παρά τίς απειλές τών αρχών. Κάτι αντίστοιχο γίνεται καί στίς 11 Δεκεμβρίου (εσπερινός τού Αγίου Σπυρίδωνος) στή Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου, μέ τόν αποσχηματισμένο ιερέα π. Μιχαήλ Ντάκο, τήν ίδια ημέρα πού στούς Αγίους Σαράντα, στά σύνορα, πέφτουν νεκρά 4 παλλικάρια από τό χωριό Αλύκο στήν προσπάθειά τους νά διαφύγουν στή μάνα Ελλάδα, γεγονός πού προκαλεί τήν πρώτη μαζική δυναμική διαμαρτυρία κατά τού καθεστώτος. Η πρώτη Θεία Λειτουργία τελείται στή Δερβιτσάνη τά Χριστούγεννα από τόν π. Μιχαήλ, μέ ιερά άμφια καί σκεύη πού μετέφεραν ραμμένα στά ρούχα τους μυστικά, 2 μέλη τής ΣΦΕΒΑ τήν παραμονή. Τά Θεοφάνεια τού 1991 εορτάζονται πανηγυρικά, μέ εκατοντάδες πιστούς στήν Κορυτσά, στήν ύπαιθρο, (καθώς δέν υπάρχει ναός), από τόν π. Χρήστο ο οποίος ψάλει ελληνικά καί αλβανικά τό «Εν Ιορδάνη» Αρχές τού 1991 ορίζεται από τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Έξαρχος, ο επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος, πού εισέρχεται στήν Αλβανία τόν Ιούλιο τού 1991 καί τόν Ιούνιο τού επομένου έτους εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης Αλβανίας. Τό Πάσχα τού 1991 τελούνται ακολουθίες σέ λίγα μέρη, από τούς 15 περίπου επιζήσαντες ιερείς τού καθεστώτος, ενώ περίπου 1500 Βορειοηπειρώτες μεταβαίνουν στήν ελεύθερη Ελλάδα γιά νά ακούσουν Ανάσταση. Τήν χρονιά αυτή τελείται γιά τελευταία φορά ανάσταση στό ακριτικό χωριό Μαυρόπουλο, στά σύνορα, από τόν μακαριστό Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής καί Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ γιά νά ακούσουν οι αδελφοί μας μέ μεγάφωνα τό αναστάσιμο μήνυμα. Μέσα στή χρονιά, πολλοί ιερείς από τίς Μητροπόλεις Κονίτσης, Φλωρίνης καί Καστοριάς, συνδράμουν τίς λατρευτικές ανάγκες τών πιστών μαζί μέ ιερείς , συλλόγους καί αδελφότητες από άλλες περιοχές, κυρίως τής Βορείου Ελλάδος. Τό Πάσχα τού 1992, τό καθεστώς έχει πιά καταρρεύσει καί γιά 1η φορά υπάρχει ελευθερία τέλεσης τών ακολουθιών τής Μεγάλης Εβδομάδας καί τής Αναστάσεως. Βεβαίως η έλλειψη ιερέων είναι τεράστια, καθώς οι λίγοι κληρικοί δέν επαρκούν γιά νά καλύψουν τίς ανάγκες, ενώ καί από τήν Ελλάδα είναι δύσκολο νά έλθει βοήθεια, καθώς όλοι οι ιερείς είναι υπεραπαραίτητοι στίς ενορίες τους. Τό ζήτημα αυτό απασχολεί έντονα τόν Μητροπολίτη Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ πού δέν μπορεί νά ησυχάσει στή σκέψη ότι οι αδελφοί μας θά μείνουν αλειτούργητοι καί εκείνο τό ΠΑΣΧΑ. Ο ίδιος δέν μπορεί νά πάει άν καί τό ποθεί, καθώς είναι persona non grata γιά τήν Αλβανία. Η αγάπη του όμως γιά τούς Βορειοηπειρώτες τόν ωθεί νά παρακαλέσει τούς ιερείς τής Μητροπόλεώς του νά κάνουν μιά μεγάλη θυσία. Νά αφήσουν αυτό το Πάσχα, τά χωριά καί τίς οικογένειές τους γιά νά μεταδώσουν τό Άγιο Φώς καί τό χαρμόσυνο μήνυμα τής Αναστάσεως στά αδέλφια μας, στήν άλλη πλευρά τών συνόρων. Μετά από συνεννόηση, 20 ιερείς (περίπου οι μισοί της Μητροπόλεως), ετοιμάζονται νά κάνουν Ανάσταση στή Βόρειο Ήπειρο. Ανάμεσά τους ο π. Κοσμάς, ηγούμενος τώρα τής Μονής Στομίου, ο π. Διονύσιος Τάτσης, ο π. Χριστόδουλος, ο π. Νικόλαος, ο π. Αθανάσιος, ο π. Κωνσταντίνος, κ.α. Μαζί τους καί κάποια μέλη τής ΣΦΕΒΑ πού είμαστε τότε στήν Κόνιτσα, γιά νά τούς συνοδεύσουμε ως ψάλτες καί νεωκόροι (κάτι απόλυτα αναγκαίο όπως φάνηκε στήν συνέχεια). Στίς 2 τό μεσημέρι τού Μεγάλου Σαββάτου, συγκεντρωνόμαστε στά σύνορα τής Κακαβιάς, όλη η ομάδα, περίπου 32 ατόμα , κληρικοί καί λαϊκοί. Ο π. Κοσμάς μεταβαίνει στό Αργυρόκαστρο γιά νά πάρει τήν τυπική άδεια από τόν εκπρόσωπο τού Εξάρχου. Στά σύνορα επικρατεί χαμός. Κλούβες τής αστυνομίας απελαύνουν φυγάδες, ενώ εκατοντάδες περιμένουν νά μπούν στή χώρα μας. Οι αστυνομικοί καί οι στρατιώτες είναι σέ υπερένταση μέ τά όπλα προτεταμένα. Ωστόσο μαθαίνοντας τόν σκοπό τής εξόδου μας, μάς αφήνουν χωρίς πολλές διατυπώσεις. Πιό δύσκολα τά πράγματα στήν αλβανική πλευρά όπου μάς καθυστερούν αρκετά μέχρι νά επιτρέψουν νά μπούμε μέ ομαδική κατάσταση, καθώς σχεδόν κανείς μας δέν είχε διαβατήριο. Παρά τή δυσκολία, φιλοδωρούμε μέ λαμπάδες καί τσουρέκια τούς Αλβανούς φρουρούς πού τά δέχονται μέ έκπληξη Περίπου στίς 3.30 εισερχόμαστε στά αγιασμένα εδάφη τής Βορείου Ηπείρου. Γιά τούς περισσότερους από μάς επρόκειτο γιά τήν πραγματοποίηση ενός πόθου, ενός ονείρου γιά τό οποίο αγωνιζόμασταν πάνω από 10 χρόνια. Νά επισκεφτούμε ως προσκυνητές, εδάφη ελληνικά στά οποία ζούσαν αδελφοί βασανισμένοι, πονεμένοι, αδικημένοι. Η πραγματικότητα πού αντικρίζαμε ξεπερνούσε καί τήν πιό σκληρή φαντασία. Ένας ολόκληρος λαός βρισκόταν 50 χρόνια πίσω. Μέ τόν μουντό καί βροχερό καιρό πού σκέπαζε τόν κάμπο τής Δρόπολης ήταν σάν νά βλέπαμε ασπρόμαυρη ταινία τής δεκαετίας τού 1940 καί ο χρόνος νά είχε σταματήσει εκεί. Τά πρόσωπα τών ανθρώπων, γέρων καί νέων, σκαμμένα από τήν ταλαιπωρία, φοβισμένα καί αγριεμένα. Οι δρόμοι κατεστραμένοι, καρόδρομοι μέ 2,5-3 μέτρα πλάτος πού δέν χωρούσε νά περάσουν 2 αμάξια μαζί, άν καί σέ όλη τή διαδρομή δέν αντικρίσαμε πάνω από 10 αμάξια, καί αυτά κινέζικα καί ρώσικα πεπαλαιωμένα. Τά ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα υπήρχαν ακόμη σέ ορισμένα σημεία, ενώ μείναμε μέ τό στόμα ανοιχτό, αντικρίζοντας τά εκατοντάδες πολυβολεία, μισητό σύμβολο τής παράνοιας τού καθεστώτος. Σέ συνεννόηση μέ τά μέλη τής Ομόνοιας μοιραζόμαστε στά διάφορα χωριά καί 5-5 μαζί μέ τίς βαλίτσες μέ τά άμφια καί τά ιερά σκεύη, στριμωχνόμαστε στά λίγα διαθέσιμα αυτοκίνητα. Μέ τόν π. Αθανάσιο αποβιβαζόμαστε στό χωριό Τεριαχάτι, 25 λ. από τά σύνορα, όπου ήδη έχει γίνει η ειδοποίηση : «Θά έχουμε ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ τό βράδυ!». Φιλοξενούμαστε στό σπίτι τού κ. Κώστα καί τής κ. Έλλης, πού μάς ανοίγουν, όχι απλά τό σπίτι, αλλά τήν καρδιά τους. Σέ 5 λεπτά στρώνουν τραπέζι καί μάς φέρνουν ότι έχουν καί δέν έχουν. Μάς φέρνουν ακόμη καί κρέας καί απορούν ακούγοντας γιά τή νηστεία. «Τί είναι αυτό, τί νόημα έχει;» Ωστόσο αμέσως τό αναπληρώνουν μέ μέλι, καρύδια, φρούτα, ψωμί. Η τηλεόραση (από τίς λίγες στό χωριό) είναι μονίμως ανοιγμένη στήν ΕΡΤ πού τώρα πιά τήν παρακολουθούν χωρίς φόβο. Μάς διηγούνται πολλά, γιά τό γκρέμισμα τών εκκλησιών, τίς διώξεις, τίς εκτελέσεις τών πατριωτών, ακόμη καί γιά τίς συμφορές πού βρήκαν όσους έλληνες κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στό γκρέμισμα τών ναών. Πώς νά χωρέσεις αλήθεια, 50 χρόνια πόνου καί δακρύων σέ μία ώρα; Μέ τούς δημογέροντες τού χωριού γίνεται σύσκεψη γιά τό πού θά τελεσθεί η Ανάσταση. Στόν Άγιο Γεώργιο στό κέντρο τού χωριού, πού είναι πιό βολικό γιά τούς γεροντότερους αλλά η εκκλησία είναι κατεστραμένη, ή στήν Αγία Παρασκευή πού είναι μακρύτερα αλλά ο ναός σώζεται σέ καλύτερη κατάσταση. Μέ τόν καιρό νά είναι βροχερός, επιλέγεται η 2η περίπτωση.(Μία πανέμορφη πετρόκτιστη εκκλησία, ξακουστό προσκύνημα στή Δρόπολη καί παλιότερα αλλά καί τώρα πού στή μνήμη τής Αγίας, συγκεντρώνει χιλιάδες κόσμου.) Κάνουμε μία μικρή βόλτα στό χωριό. Στούς τοίχους μισοσβησμένα τά συνθήματα τού καθεστώτος, «Lavdi Marxismit- Leninizmit» (Δόξα στόν Μαρξισμό Λενινισμό), ενώ ένας δάσκαλος μάς δείχνει τό αναγνωστικό πού διαβάζαν τά ελληνόπουλα: «Κόμμα μάνα μου γλυκιά σ αγαπώ καί μ αγαπάς! Θά γενώ ότι θές εσύ, Κόμμα μάνα μου χρυσή!». Τραγικά απομεινάρια μιάς ζοφερής εποχής πού στοιχειώνει ακόμη τούς κατοίκους. Τό ρεύμα κομμένο στό χωριό, μάς ενημερώνουν ότι έχουν 2-3 ώρες τήν ημέρα! Οι κάτοικοι μαλώνουν ποιός θά μάς πάρει σπίτι του. Δυσκολευόμαστε νά τούς πείσουμε ότι δέν μπορούμε νά φάμε πρίν τή Θεία Λειτουργία. Μετά από σύντομη ξεκούραση ξεκινάμε στίς 10 τό βράδυ κουβαλώντας καί όλα τά απαραίτητα γιά τή Θεία Λειτουργία, καθώς στό χωριό δέν υπήρχε απολύτως τίποτα. Η συγκίνησή μας είχε κορυφωθεί. Είμασταν ανάμεσα στά αδέλφια μας καί θά ζούσαμε τήν πρώτη ελεύθερη Ανάσταση μετά από 25 χρόνια. Η κούραση καί ο κακοτράχαλος δρόμος λίγο μάς ένοιαζαν. Σχεδόν όλο τό χωριό ακολουθούσε μέσα στό σκοτάδι, μέ αυτοσχέδια φαναράκια, δημιουργώντας μιά φωτεινή ανθρώπινη αλυσίδα, ένα θέαμα φαντασμαγορικό μέσα στό σκοτεινό κάμπο τής Δρόπολης. Σέ 25 λεπτά φτάσαμε στό Ναό τής Αγίας Παρασκευής. Όλοι φορούν τά γιορτινά τους . Ένας ηλικιωμένος, ψάλτης στά νιάτα του βοηθάει στό αναλόγιο. Θυμάται αρκετά καλά τό τυπικό καί έχει μαζί του ένα Μέγα Ωρολόγιο πού κρατούσε κρυμμένο καί από τήν οικογένειά του ακόμη, όπως μού λέει όλα αυτά τά χρόνια. Μετά τόν κανόνα καί τό «Δεύτε λάβετε φώς», ο π. Αθανάσιος βροντοφωνάζει τό Χριστός Ανέστη! Στά πρόσωπα όλων είναι έκδηλη η χαρά καί η συγκίνηση. Οι παλαιότεροι δακρύζουν, οι νεότεροι κοιτούν μέ τά μάτια ορθάνοιχτα. ¨Όλα είναι πρωτόγνωρα γιά αυτούς. Ένα παιδί προσκυνά τήν εικόνα τής Παναγίας πού φέραμε μαζί μέ τήν Ανάσταση καί ρωτά μέ αφέλεια. «Ποιό είναι τό παιδάκι πού κρατά στήν αγκαλιά της η γυναίκα αυτή, παππούλη;». Η κατήχηση εδώ πρέπει νά ξεκινήσει από τά πιό βασικά! Καί όμως σέ αντίθεση μέ ότι συμβαίνει εδώ, κανένας δέν έφυγε μετά τό Χριστός Ανέστη! Παρά τό γεγονός ότι δέν υπάρχουν καθίσματα, οι 300 περίπου παρόντες μένουν στό ναό γιά τίς 3 ώρες τής ακολουθίας. Ο ψάλτης τού χωριού στόν Απόστολο, τό Πιστεύω καί τό Πάτερ Ημών, στέκεται στό κέντρο τού ναού καί υποβλητικά απαγγέλει τά ιερά κείμενα. Αισθάνομαι ανάμεσά σέ αδελφούς πού μία σκληρή μοίρα μάς κράτησε μακριά. Ωστόσο η ψυχρολουσία έρχεται τήν ώρα τής Θείας Κοινωνίας! Κοινωνώ μόνος μου καθώς δέν προσέρχεται κανείς. Ο π. Αθανάσιος εξηγεί ότι μπορεί νά κοινωνήσει μόνο όποιος είναι βαπτισμένος καί στεφανωμένος εκκλησιαστικά καί έχει νηστέψει τή Μεγάλη Παρασκευή καί το Μεγάλο Σάββατο. Εξαίρεση μπορεί νά γίνει μόνο άν υπάρχει κάποιος βαριά άρρωστος(αλλά βαπτισμένος) στό χωριό. Άγνωστα πράγματα γιά τούς περισσότερους. Τή στιγμή εκείνη συνειδητοποιώ τή ζημιά πού έκανε τό καθεστώς στούς αδελφούς μας. Πράγματα δεδομένα γιά μάς, είναι παντελώς άγνωστα σέ συνέλληνες, όχι στήν άλλη άκρη τού κόσμου, αλλά μόλις 10 χιλιόμετρα από τά σύνορά μας. Μέ τήν απόλυση, παρά τό προχωρημένο τής ώρας, 2-3 πυροτεχνήματα καί ο ηπειρώτικος σκοπός μέ κλαρίνο «Δέλβινο καί Τεπελένι » δίνουν μιά μικρή γεύση γιά τό γλέντι πού θά ακολουθήσει τήν αυριανή ημέρα. Στό σπίτι επιστρέφουμε στίς 3.30π.μ. Η ατμόσφαιρα έχει καθαρίσει κάπως καί η φωτεινή αλυσίδα μέ τά φαναράκια πού φωτίζουν τά χαρούμενα πρόσωπα όλων, μάς αφήνει μιά νότα ελπίδας, πώς από τό βαθύ σκοτάδι τής πνευματικής καί εθνικής σκλαβιάς προχωρούμε πιά στό χάραμα μιάς καινούργιας, φωτεινής, μέρας. Απέναντί μας στό βουνό αλλά καί παραδίπλα, κάποια άλλα φωτάκια δείχνουν πώς οι αδελφοί μας στά άλλα χωριά, στή Γλίνα, τήν Επισκοπή, στά Σωφράτικα, στό Γεωργουτσάτι, έχουν τελειώσει καί αυτοί τήν Ανάσταση! Στό σπίτι η κ. Έλλη έχει στρώσει πλούσιο τραπέζι. Αθάνατη ηπειρωτική φιλοξενία! Απορούμε πού τά βρήκανε όλα μέσα στή φτώχειά τους. (Εκ τών υστέρων μάθαμε ότι συνέδραμε όλο το χωριό, καί ότι τά παιδιά δέν καθίσανε μαζί μας όχι γιατί νυστάζανε αλλά γιά νά φτάσει τό φαγητό γιά τούς επισκέπτες!) Κοιμόμαστε γιά 2 ώρες μόνο, ώς τίς 6.00 τό πρωί. Ο π. Αθανάσιος, όπως καί οι άλλοι ιερείς, πρέπει νά γυρίσει στό χωριό του γιά νά κάμει 2η Ανάσταση καί νά γιορτάσει μέ τήν οικογένειά του. Χαιρετούμε συγκινημένοι τούς οικοδεσπότες μας, αφήνοντας ένα μικρό δώρο γιά τήν αγάπη τους καί μέ έναν πρόθυμο χωριανό κατευθυνόμαστε στά σύνορα. Εκεί τό τελωνείο είναι κλειστό. Μέ πολλά παρακάλια μάς ανοίγουν, ενώ ο έλληνας φαντάρος αγουροξυπνημένος απορεί. «Από πού ξεφυτρώσατε εσείς;». Μετά από αναμονή γιά νά βρεθεί μεταφορικό μέσο, επιστρέφουμε στήν Κόνιτσα στίς 9.30 τό πρωί. Μέ εντολή τού δεσπότη πηγαίνουμε στη Μητρόπολη, γιά νά τόν ενημερώσουμε γιά τά γεγονότα. Έχει μεγάλο πόθο καί αγωνία νά μάθει τά καθέκαστα. (Αργότερα μάθαμε από τόν μετέπειτα διάδοχό του π. Ανδρέα Τρεμπέλα, ότι εκείνη τή νύχτα σχεδόν δέν κοιμήθηκε καθόλου, προσευχόμενος νά πάνε όλα καλά καί νά προστατεύσει ο Θεός τούς ιερείς καί λαϊκούς τής αποστολής, γιά τήν ασφάλειά τών οποίων αισθανόταν υπεύθυνος). Μέ πολλή χαρά έμαθε ότι όλα κύλησαν ομαλά καί μάς ευλόγησε ικανοποιημένος. Τήν πρώτη αυτή αποστολή ακολούθησαν δεκάδες άλλες (πάνω από 250) στή Βόρειο Ήπειρο, στίς οποίες ζήσαμε χαρές, λύπες αλλά καί στιγμές εθνικής ανάτασης καί μεγαλείου κοντά στά αδέλφια μας. Τά βιώματα όμως εκείνης, τής πρώτης φοράς, πού εορτάσαμε πανηγυρικά τήν νίκη τού φωτός απέναντι στό σκότος, τή νίκη τής αλήθειας απέναντι στό ψέμα, τή νίκη τού υβρισμένου καί φυλακισμένου Χριστού απέναντι στούς σύγχρονους σταυρωτές του, σημάδεψαν τή ζωή μας καί μάς συνέδεσαν μέ ακατάλυτο πνευματικό δεσμό μέ τούς Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας. Himara.gr

ῦ

Πολιτικὰ ἰδεολογήματα θὰ καθορίζουν τά Θρησκευτικά;

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου Ἡ διδακτικὴ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τόσο στὴν Πρωτοβάθμια, ὅσο καὶ στὴν Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, δὲν μπορεῖ νὰ καθορίζεται μὲ βάση πολιτικὰ ἰδεολογήματα καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ πολιτικοὺς χώρους μὲ γνωστὴ στάση ἔναντι στὴν Ἐκκλησία στὴν Πίστη καὶ στὸ Θεό. Ὁ καθορισμὸς τῆς ἐκπαιδευτικῆς δομῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται μὲ βάση τὸ δογματισμὸ μίας πολιτικῆς ἰδεολογίας, μὲ δεδηλωμένη μάλιστα στάση ἀπέναντι στὴν πίστη στὸ Θεό. Προβάλλονται ἀπὸ κάποιους ἐνστάσεις γιὰ τὸν ὁμολογιακὸ χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἐκπαιδευτικὴ κατάρτιση τῶν μαθητῶν καὶ στὸ ὁμολογιακὸ ἐπίπεδο, ποσῶς δὲν πυροδοτεῖ ἀντιπαλότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Τὸ νὰ διδάσκονται οἱ μαθητὲς θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὶς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, δὲν προάγεται ἡ διανθρώπινη ἀντιπαλότητα. Τὸ δόγμα μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀλήθειας τῆς Πίστης δὲν πρέπει νὰ ἐκλαμβάνεται μὲ τὴν ἀρνητικὴ σημασία ποὺ ἔχει ἐκλάβει ὁ ὅρος “δογματισμὸς” καὶ ποὺ ταλανίζει ἰδιαιτέρως πολιτικοὺς χώρους, ὅπου καλλιεργεῖται ὄχι μόνο ἀντιπαλότητα, ἀλλὰ ἀρκετὲς φορὲς καὶ μῖσος. Ἀναφερόμενος ὁ ἐκπαιδευτικὸς θεολόγος στοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν μπορεῖ νὰ “ἀφαιρέσει” τὶς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης. “Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ τῆς γῆς ζοῦν τὰς ἁγίας, θείας ἀληθείας. Δι’ αὐτὸ καὶ οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» ἀποτελοῦν εἰς τὴν πραγματικότητα τὴν ἐφηρμοσμένην Δογματικήν, ἐπειδὴ ἔχουν βιωθῆ ἀπὸ αὐτοὺς ὅλαι αἱ ἅγιαι καὶ αἰώνιαι δογματικαὶ ἀλήθειαι, εἰς ὁλόκληρον τὴν ζωογόνον καὶ δημιουργικὴν δύναμίν των”*, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους δὲν θὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὸν συγκρητιστικὸ “ἀποχρωματισμό”. Ὑπάρχει μεγαλύτερη καὶ τελειότερη ἀγαπητικὴ προτροπὴ ἀπὸ τὸ “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν”; Θεωροῦν ὅτι καὶ στὸν δικό τους ἰδεολογικὸ χῶρο ποὺ ἐκπροσωποῦν “χωρεῖ” τέτοια προτροπή; “Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς” (Ματθ. 5, 44), λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Στοὺς μουσουλμάνους τῆς Ἑλλάδας τί μάθημα Θρησκευτικῶν διδάσκεται; Αὐτὸ γιατί τὸ προσπερνοῦν; Δὲν διάβασαν τὶς προτροπὲς μίσους καὶ βίας στὸ κοράνι; Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ποὺ διδάσκονται οἱ μουσουλμάνοι τῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι ὁμολογιακὸ μάθημα, τὸ ὁποῖο πολεμεῖ τὴν πίστη στὸν Ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Τὸ λεγόμενο μειονοτικὸ δικαίωμα ὑπέρκειται τοῦ πλειονοτικοῦ δικαιώματος; Συχνὰ γίνεται λόγος γιὰ τὸν κατηχητικὸ χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Γιατί ὑπάρχει τόση προκατάληψη; Αὐτὴ τὴ λανθασμένη γιὰ τὸν κατηχητικὸ χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στάση τηροῦν καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς λεγόμενους “προοδευτικοὺς” θεολόγους. Τὴν ἔννοια τοῦ ὅρου κατήχηση θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀναζητήσουμε στὴν ἐτυμολογία τῆς λέξης κατήχηση, καθότι ἐπεξηγεῖ τὴν ἐννοιολογικὴ σημασία της. Ἂν καὶ ἡ ρίζα τῆς λέξης “κατήχηση” συνθετικὰ ἕλκει τὴν καταγωγὴ σὲ δύο ἀρχαιοελληνικὲς λέξεις, ἀπὸ τὸ “κάτω” καὶ “ἦχος” (δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη “κατηχῶ”στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία), ἐν τούτοις ἡ δημιουργία τῆς λέξης ἔχει τὴν ἀναφορά της στὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων «Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέρα τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» (Πράξ. 2,1-2). Αὐτὸς ὁ «ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος», ὁ ἦχος ἐκ τῶν ἄνω πρὸς τὰ κάτω, ἦταν ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴ δημιουργία αὐτῆς τῆς σύνθετης λέξης καὶ τῆς ἐπακόλουθης σημασίας της ὡς διδασκαλίας τῆς Χριστιανικῆς Πίστης. Ἡ μεθόδευση τῆς διδασκαλίας ὅσο καὶ τὸ διδακτικὸ περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, δὲν μπορεῖ νὰ καθορίζεται μὲ βάση ἕνα πολιτικὸ ἰδεολόγημα, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μία παιδαγωγικὴ προοπτική, ἡ ὁποία στὸ τέλος θὰ ἐξυπηρετεῖ μία πολιτικὴ θέση. Ἀπὸ κομματικοὺς χώρους ποὺ οὔτε νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους δὲν θέλουν, θὰ καθοριστεῖ ἡ δομὴ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; * Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς “Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος”

Η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε να καλέσει τους Μητροπολίτες Κυθήρων κ. Σεραφείμ και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά σε απολογία

Αθήνα 15 Ιουλίου 2021 Συνήλθε χθες και σήμερα, Τετάρτη 14 και Πέμπτη 15 Ιουλίου 2021, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος της 164ης Συνοδικής Περιόδου, υπό την προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Με αφορμή τα διακόσια χρόνια από τον μαρτυρικό απαγχονισμό του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ την 10η Απριλίου 1821, με εισήγηση της Συνοδικής Επιτροπής Νομοκανονικών και Δογματικών Ζητημάτων και κατόπιν προτάσεων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Πατρών κ. Χρυσοστόμου, Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου και Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου, απεφάσισε την αναγραφή στις Αγιολογικές Δέλτους της Εκκλησίας και των επτά λοιπών Αρχιερέων Αγχιάλου Eυγενίου, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγορίου, Εφέσου Διονυσίου, Αδριανουπόλεως Δωροθέου, Νικομηδείας Αθανασίου και Τυρνόβου Ιωαννικίου, οι οποίοι εφυλακίσθησαν μαζί με τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ την ίδια ημέρα και στην συνέχεια απηγχονίσθησαν δίδοντας την μαρτυρία και την ομολογία της πίστεως. Με εισήγηση και πάλι της Συνοδικής Επιτροπής Νομοκανονικών και Δογματικών Ζητημάτων και κατόπιν προτάσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου, απεφασίσθη η αναγραφή στις Αγιολογικές Δέλτους της Εκκλησίας των εν έτει 1822 μαρτυρησάντων, κατά την σφαγή της Χίου, Μητροπολίτου Χίου Πλάτωνος και των συν αυτώ αναιρεθέντων κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Ομοίως με εισήγηση της αυτής Συνοδικής Επιτροπής και πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καρπενησίου κ. Γεωργίου απεφασίσθη η αναγραφή στις Αγιολογικές Δέλτους της Εκκλησίας του φωτισμένου Διδασκάλου Αναστασίου Γορδίου (1654 – 7 Ιουνίου 1729), ο οποίος διεκρίθη για την οσιακή βιοτή του, αλλά και την προσφορά του στην Εκκλησία, το Γένος και την Παιδεία. Η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε να καλέσει τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Κυθήρων κ. Σεραφείμ και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά να παράσχουν προφορικές εξηγήσεις κατά την Συνεδρία Αυτής του μηνός Αυγούστου, λαμβάνουσα υπ’όψιν την εισήγηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων σχετικώς προς τις επιστολές και λοιπές ενέργειες των εν λόγω Αρχιερέων, με τις οποίες εξεδήλωσαν απειθαρχία και έλλειψη σεβασμού προς την ομόφωνη απόφαση του συλλογικού οργάνου διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως προς την έκτακτη διαδικασία τελέσεως των Ιερών Ακολουθιών εξαιτίας των υγειονομικών περιορισμών. Η Δ.Ι.Σ., εξ αιτίας του διοικητικού κενού που έχει προκύψει στην Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου από την αδυναμία, λόγω ασθενείας, της άσκησης των καθηκόντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κλήμεντος, ενέκρινε τροποποίηση του 263/2014 Κανονισμού «Περί συγκροτήσεως, αρμοδιοτήτων και λειτουργίας των Μητροπολιτικών Συμβουλίων των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος», η οποία προβλέπει ότι σε Μητροπόλεις, οι ποιμενάρχες των οποίων αδυνατούν προσωρινά να ασκήσουν τα καθήκοντα τους και επιπλέον δεν έχουν ορίσει αναπληρωτή τους, θα διορίζεται έξαρχος Μητροπολίτης ως Πρόεδρος του Μητροπολιτικού Συμβουλίου για τις τρέχουσες διοικητικές ανάγκες. Τέλος, η Δ.Ι.Σ. ενέκρινε αποσπάσεις κληρικών, ασχολήθηκε με θέματα Ιερών Μητροπόλεων, Συνοδικών Επιτροπών και τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα. Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Λειμώνας: Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε να ενώσεις τ...

Λειμώνας: Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε να ενώσεις τ...: Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε να ενώσεις το θέλημά σου με το θέλημα του Θεού και όχι να προσπαθήσεις να τραβήξεις το θέλημα του Θε...

Η Ελληνική και η Γαλλική Επανάσταση

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου Οι οπαδοί στην Ελλάδα του Γαλλικού διαφωτισμού αυθαιρετούν ιστορικά και δογματίζουν ιδεολογικά επιχειρώντας να πείσουν για την επίδραση που είχε η Γαλλική Επανάσταση στην Ελληνική. Την απάντηση σε αυτά τα φληναφήματα την δίνουν οι ίδιοι οι Γάλλοι. Στο τρέχον τεύχος (Νο 484, Ιούνιος 2021) του περιοδικού «L’ Histoire» και στο κύριο άρθρο γράφεται μεταξύ άλλων: «Στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας η λέξη ελευθερία εκφράζει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Τα προηγούμενα χρόνια (Σημ. γρ. Του 1830, έτους της επανάστασης των Γάλλων κατά του αυταρχικού βασιλιά Καρόλου Χ, στην οποία έχει αφιέρωμα το εν λόγω περιοδικό) το κίνημα των εθνοτήτων συγκλόνισε την οθωμανική Αυτοκρατορία και οδήγησε στην ανεξαρτησία της Ελλάδος». Επανάσταση του έθνους των Ελλήνων ήταν το 1821, χωρίς το περιοδικό να αναφέρει γαλλική επίδραση. Αντίθετα, το άρθρο αναφέρει ότι η φλόγα της Ελληνικής Επανάστασης μεταδόθηκε στην Πολωνία, στην Ιταλία και στο Βέλγιο προκαλώντας ρήγματα στην Ιερά Συμμαχία Ρωσίας, Αυστρίας, Πρωσίας και μετά Αγγλίας και Γαλλίας... Αλλά τι είχαν να ζηλέψουν οι Έλληνες από τα όσα συνέβαιναν στη Γαλλία από το 1789 έως το 1830; Στις 14 Ιουλίου 1789 οι επαναστάτες συλλαμβάνουν και εκτελούν επί τόπου τον διοικητή της Βαστίλης. Φόβος απλώνεται σε όλη τη Γαλλία από την βία που ασκείται αδιακρίτως σε χιλιάδες πολιτών. Στις 4 Αυγούστου η Εθνοσυνέλευση καταργεί το φεουδαρχικό σύστημα και στις 24 Αυγούστου ψηφίζει τη σημαντική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που όμως ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε... Το 1790 κλείνουν μοναστήρια και μετατρέπουν εκκλησίες σε κοινόχρηστους χώρους. Περίπου 200.000 κληρικοί, μοναχοί και μοναχές εκτελούνται ή υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν το σχήμα τους. Το 1792 στις όχθες του Σηκουάνα χιλιάδες επαναστάτες συγκεντρώνονται σε «Autodafe», με κατάρες κατά του παλαιού καθεστώτος και πράξεις λατρείας προς το νέο. Συνεχίζονται οι σφαγές αριστοκρατών, κληρικών και πλουσίων επιχειρηματιών. Τον Ιανουάριο του 1793 εκτελείται στη λαιμητόμο ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΧVI. Το ίδιο έτος ψηφίζεται Σύνταγμα, του οποίου αμέσως αναβάλλεται η ισχύς επ’ αόριστο... Τον Σεπτέμβριο του 1793 συλλαμβάνονται 600.000 πολίτες με την υποψία ότι είναι «εχθροί της ελευθερίας». Οι περισσότεροι εκτελούνται.. Τον Οκτώβριο του 1793 εκτελείται η βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Το 1793 οι Επαναστάτες επιτέθηκαν στους κατοίκους της Βανδέας, που δεν συμφωνούσαν με τα όσα αυτοί έπρατταν. Η επίθεση κατέληξε το 1794 στη Γενοκτονία των κατοίκων της περιοχής. Το 1794 οι Ροβεσπιέρος και Σεν Ζιστ επιβάλλουν τη δικτατορία τους. Η περίοδος της τρομοκρατίας βρίσκεται στην κορύφωσή της. Οι Ιακωβίνοι εκτελούν τους μετριοπαθείς και κατά της βίας συντρόφους τους, Νταντόν, Ντεμουλέν κ.α... Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Ο εμφύλιος κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 σε σχέση με αυτόν της Γαλλικής είναι ως μία οικογενειακή βεντέτα έναντι μιας αιματοχυσίας, με θύματα χιλιάδες ανθρώπους. Τι λοιπόν έχει να ζηλέψει ο δημοκράτης και με πατριωτικό πνεύμα Έλληνας του 1821 από τον Γάλλο της εποχής του;... -

Μην μιλάς για τα προβλήματά σου σε εκείνους που δεν μπορούν να σε βοηθήσουν.

Μην μιλάς για τα προβλήματά σου σε εκείνους που δεν μπορούν να σε βοηθήσουν. Μίλα στον Θεό που έχει την δύναμη να τα λύσει! Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής

Ἔχουμε μάθει τόσο πολὺ νὰ ζοῦμε μὲ φόβο ποὺ ἔχουμε ξεχάσει, πῶς εἶναι χωρὶς αὐτόν.

ΘΑ ΖΩΜΕΝ ΜΕ ΤΟN ΦΟΒΟΝ; Γράφει ὁ κ. D. H. Stamatis, Πρωτοψάλτης Καθεδρ. Ναοῦ, Μητρ. Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν, Καθ. Παν/ημίου, Παγκόσμ. Σύμβουλος Ποιότητος Ἔχουμε μάθει τόσο πολὺ νὰ ζοῦμε μὲ φόβο ποὺ ἔχουμε ξεχάσει, πῶς εἶναι χωρὶς αὐτόν. Φοβόμαστε νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα ὁ ἑαυτός μας καὶ μάθαμε νὰ τὸν κρύβουμε τόσο καλὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἀναρωτιόμαστε μήπως δὲν εἴμαστε ἀρεστοὶ καὶ ἀποδεκτοί, μάθαμε νὰ κρυβόμαστε κι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Χαθήκαμε. Ξεχάσαμε ποιοὶ εἴμαστε ἢ θὰ θέλαμε νὰ γίνουμε ἢ μπορεῖ καὶ νὰ μὴ μάθαμε ποτέ μας ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποιοὶ στὰ ἀλήθεια εἴμαστε καὶ ποιοὶ θὰ μπορούσαμε νὰ γίνουμε ἂν ἀξιοποιούσαμε τὸ 100% τῶν δυνατοτήτων μας. Ἡ λύση τοῦ φόβου λοιπὸν εἶναι ἡ ἀναγνώριση καὶ ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μας. Στὴν οὐσία μάθαμε νὰ φοβόμαστε τὴ ζωή. Τὸ ἄγνωστο, τὸ αὔριο, τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας, τὶς προθέσεις ποὺ ἔχουν γιὰ μᾶς καὶ ὁ,τιδήποτε παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουμε πλάσει γιὰ τὸν ἑαυτό μας, τὸν κόσμο καὶ τὸ μέλλον. Ὁ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ μᾶς ἀνατρέψει τὰ σχέδια, νὰ μᾶς δυσκολέψει, νὰ μᾶς ξεβολέψει, νὰ μᾶς ἐπηρεάσει, νὰ μᾶς «ἐλέγξει» καὶ νὰ «καθορίσει» τὶς ἐπιλογές μας, τὴ συμπεριφορά μας, τὴ ζωή μας. Φοβόμαστε τὴν κριτική, τὸν κόσμο, τὸ τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι… Ἂν ποῦν. Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὁλοφάνερη μέσα στὴν ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ Ἐκκλησία – τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀκράδαντη πίστη, ἐκκλησιασμός, Θ. Λειτουργία καὶ θεία Μετάληψη. Γιαυτὸ τὸ θέμα ἔχουν ἀσχοληθεῖ ἑκατοντάδες – ἴσως καὶ χιλιάδες ἅγιοι ποὺ μᾶς προσφέρουν ἕνα δρόμο χωρὶς φόβο γιὰ ὁ,τιδήποτε. Εἶναι ντροπή μας νὰ ἔχουμε τὶς ἐκκλησίες κλειστές, καὶ νὰ μὴ μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν Θ. Κοινωνία. Εἶναι αἶσχος γιὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς νὰ δίνουν διαταγὲς – ἐπειδὴ τὸ εἶπαν οἱ κρατικοὶ ἡγέτες – νὰ περιορίσουν τὸ ἐκκλησίασμα. Ἀντὶ γιὰ ὁλονυκτίες, συλλαλητήρια, προσευχές, λιτανεῖες, κτλ μᾶς ἀποκλείουν τὴν ἐλευθερία μας, λὲς καὶ εἴμαστε στοὺς διωγμοὺς τῶν πρώτων αἰώνων μετὰ Χριστό. Τὸ ἀστεῖο εἶναι ὅτι στὶς 9-10 Δεκεμβρίου, 2020 στὸ διεθνὲς συνέδριο (τὸ ὁποῖο ὀργανώθηκε ἀπὸ τὸ Foreign Affairs The Hellenic Edition, – ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὀργανισμοὺς τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ – μὲ τίτλο «Οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ προκλήσεις στὴ νέα δεκαετία,» ὁ προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας μεταξὺ ἄλλων εἶπε ὅτι: «Σήμερα ζοῦμε τὴν ἀναβίωση τῶν θρησκειῶν ὡς δυναμικοῦ πνευματικοῦ κινήματος.» Μὰ εἶναι καλὰ ὁ ἄνθρωπος; Ἡ ὀρθοδοξία ἦταν, εἶναι καὶ θὰ μείνει δυναμικὴ καὶ πνευματική. Δὲν χρειάζεται ἄλλες θρησκεῖες, γιὰ νὰ βρεῖ τὴν ἀναβίωσή της. Χρειάζεται καλοὺς ἱεράρχες ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν διδάσκουν μὲ θάρρος! Σὲ ἄλλη του ὁμιλία στὶς 12 Δεκεμβρίου, 2020 λέει: «Δὲν θὰ ἀπεμπολήσουμε τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη τῶν πατέρων μας.» Μὰ ἀστειεύεται; Πῶς τὰ λέει αὐτὰ μὲ σοβαρότητα; Αὐτὸς δὲν εἶναι ποὺ δὲν παραδέχεται τοὺς Ἱ. Κανόνες, λέγοντας ὅτι δὲν εἶναι γιὰ τὶς μέρες μας; Αὐτὸς δὲν εἶναι ποὺ δὲν παραδέχεται τοὺς Πατέρες καὶ θέλει νὰ ἀναγνωρίσει «νέους πατέρες;» Αὐτὸς δὲν εἶναι ποὺ ὡς προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπιβλέπει τὰ Δίπτυχα, τὰ ὁποῖα δίνουν στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ ἀνήκουν στὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ δὲν ἀκολουθοῦν αὐτὰ ποὺ γράφουν; Αὐτὸ δὲν εἶναι ὑποκρισία; Ἂν δὲν τὰ ἐγκρίνει μόνος του – κάποιος πρέπει νὰ τὰ ἐγκρίνει. Ὁποιοσδήποτε νὰ τὰ ἐγκρίνει «ἔχει τὰ ματιὰ καὶ αὐτιὰ κλειστά», ὅταν δὲν ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ ναοὶ τῶν Ὀρθόδοξων εἶναι κλειστοὶ γιὰ ἑσπερινούς, ὄρθρους (ἂν γίνονται) καὶ μένουν κλειστοὶ τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀκούσουμε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη… καὶ τὸ Χριστὸς γεννᾶται…» μὲ τὶς ἐκκλησίες κλειστὲς καὶ νὰ λέμε ὅτι ἀκολουθοῦμε τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι μεγάλο καύχημα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ βλέπουμε συγκεκριμένες φωτογραφίες ἀπὸ Ρουμάνους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς στὰ γόνατα καὶ νὰ προσεύχονται μέσα στὸ χιόνι καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὸν πολιτικὸ νόμο. (Γιὰ περισσότερες πληροφορίες βλέπετε τὸν ΟΤ ἀρ. φ. 2033). Στὴν ΗΠΑ χιλιάδες Προτεσταντικὲς ἐκκλησίες ἔχουν ἀνοιχτοὺς τοὺς ναούς τους, ἐναντίον τῶν νόμων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς κάνουν τὶς προσευχές τους στὴν ὕπαιθρο, στὰ πάρκιν-λὸτ (Parking – Lot) τῶν ἐκκλησιῶν τους χωρὶς φόβο ἀπὸ τὴν ἀστυνομία. Πολλοὶ ἔχουν φυλακιστεῖ καὶ ἔχουν πληρώσει πρόστιμο, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀρνοῦνται τὸν πολιτικὸ νόμο. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Ἔχουμε καταντήσει νὰ φοβόμαστε τὸν ἴσκιο τοῦ κορωνοϊοῦ, κλείσαμε τὶς ἐκκλησίες ἀλλὰ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ γυμναστήρια, μεγάλα μαγαζιὰ καὶ τὰ σαλόνια γιὰ νὰ εἴμαστε εὐάρεστοι σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς βλέπουν. Ντροπή μας! Οἱ λεγόμενοι ταγοί μας ἔχουν ξεχάσει τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας ποὺ εἶναι ἡ κύρια βάση τῶν κληρικῶν. Αὐτὴ ἡ ἁπλὴ βάση εἶναι νὰ ποιμαίνουν τὰ πρόβατα (ἐμᾶς). Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι: «λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ἰησοῦς· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου. λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπεῖς με; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου» (Ἰωάν. 21:15-17). Σήμερα οἱ ταγοί μας ἔχουν κρυφτεῖ στὰ μαντριά τους καὶ δὲν ἀκούγονται νὰ βόσκουν τὸ ποίμνιό τους, ἀλλὰ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἄθεους πολιτικοὺς ἀρχηγούς. Γιαυτὸ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ὁμολογεῖται, δὲν διδάσκεται πλέον. Ἔχει ὄντως ἀρχίσει νὰ γίνεται χλιαρὴ καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ταγούς μας δὲν φαίνεται νὰ ἐνδιαφέρονται. Γιατί ὅμως; Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, ὁ φόβος δὲν εἶναι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Παρότι πολλοὶ φόβοι μπορεῖ νὰ κυριεύουν τὴ ζωή μας, ὑπάρχει πάντα ἐλπίδα γιὰ ἀλλαγή. Οἱ αἰτίες τῶν φόβων μπορεῖ νὰ εἶναι πολλὲς καὶ περίπλοκες, ἀλλὰ δίνοντας χρόνο καὶ χῶρο στὴ συνειδητοποίησή τους, μπορεῖτε νὰ βρεῖτε τὸν τρόπο νὰ ἀπαλλαγεῖτε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς φόβους. Ὁ καλύτερος τρόπος εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ συμμετοχή μας στὶς ἀκολουθίες καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ποὺ δοξάζουν τὴν ὕπαρξή Του. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ βάση καὶ τὸ κέντρο τῆς θ. Λειτουργίας εἶναι ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν σ’ αὐτό. Πῶς λοιπὸν νὰ γίνεται ἡ θ. Λειτουργία ἐφόσον οἱ ἐκκλησίες εἶναι κλειδωμένες ἀπὸ τὸ κράτος καὶ πάρα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἱεράρχες μας δὲν ἀντιστέκονται; Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἱεράρχες μας νὰ ὑπακούουν στὸν σημερινὸ καίσαρα – κράτος – καὶ νὰ μὴ διαφωνοῦν μὲ ὅποιο τρόπο μποροῦν, ὥστε οἱ ἐκκλησίες νὰ μείνουν ἀνοιχτὲς γιὰ ὅποιον θέλει, ἀλλὰ καὶ νὰ μεταδίδεται ἡ θ. Κοινωνία χωρὶς φόβο καὶ τρόμο γιὰ τὴν ἀρρώστια τοῦ κορωνοϊοῦ; Ορθόδοξος Τύπος

Τά χαρακτηριστικά τῆς ἀληθοῦς μετανοίας

Ἡ μετάνοια – γιὰ τὴν ὁποία τόσος λόγος γίνεται ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μερικοὺς ἀδιάφορους- εἶναι μία ἐσωτερικὴ ὑπόθεση τοῦ καθενός, ἐντελῶς προσωπικὴ καὶ μυστικὴ καὶ μόνο στὸν πνευματικὸ πρέπει νὰ γίνεται γνωστὴ κατὰ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης. Βέβαια, τὰ ἀποτελέσματα τῆς μετάνοιας γίνονται γνωστὰ ἀπὸ τὴ νέα ζωή ποὺ ἔχει πιὰ ὁ μετανοήσας. Χωρὶς νὰ λέει ὁ ἴδιος σὲ κανέναν τίποτα, τὸν ἀποκαλύπτουν οἱ νέες του ἐπιλογὲς ποὺ δὲν ἔχουν πιὰ καμιὰ σχέση καὶ ὁμοιότητα μὲ τὸ χθὲς καὶ τὸ κοντινὸ παρελθόν. Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι μιλᾶμε γιὰ μετάνοια οὐσιαστική, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ νέα πορεία μὲ ὁδοδεῖκτες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μετάνοια γιὰ ἕνα πταῖσμα. Αὐτὴ τὴν τεκτονικὴ μετάνοια, ποὺ ἀνατρέπει καθετὶ ποὺ δὲν εἶναι θεοφιλές, δὲν τὴ βλέπουμε συχνὰ γι’ αὐτὸ καὶ δέν ἔχουμε ἀνάμεσά μας ἀναγεννημένους ἀδελφούς. Δυστυχῶς, τὸ κοσμικὸ φρόνημα ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ καὶ ἐνθαρρύνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ ἀνησυχοῦν τόσο γιὰ τὴν ἐσωτερική τους πραγματικότητα. Παράλληλα χρησιμοποιοῦν τὴν ὑποκρισία καὶ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς γνωστούς τους εὐσεβεῖς ὡς εὐσεβεῖς καὶ οἱ ἴδιοι. Δημιουργοῦν μάλιστα καὶ συντροφικοὺς κύκλους καὶ συζητοῦν πνευματικὰ θέματα, χωρὶς ὅμως εἰλικρίνεια καὶ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ διορθώσουν τὸν ἑαυτό τους. Οἱ συντροφιὲς αὐτὲς μοιάζουν μὲ δέντρα ποὺ ἔχουν πολλὰ φύλλα, ἀλλὰ δὲν δίνουν καρπούς. Μόνο σκιὰ προσφέρουν. Χρειάζεται ὁπωσδήποτε νὰ μπεῖ στὶς καρδιὲς αὐτῶν τῶν κατὰ τὰ ἄλλα καλοπροαίρετων ἀνθρώπων ἡ καλὴ ἀνησυχία γιὰ κάτι πιὸ οὐσιαστικὸ καὶ πιὸ πνευματικό. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης συχνὰ μιλοῦσε γιὰ τὰ χαρακτηριστικά της ἀληθινῆς μετάνοιας. Τὸ πρῶτο, τόνιζε εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἀθλιότητας. Βαθιὰ συναισθήση χωρὶς κανένα ἐλαφρυντικό. Κάτι ποὺ δὲν τὸ συναντοῦμε στοὺς σύγχρονους ἐξομολογουμένους. Βλέπουμε ὅτι ἡ μετάνοιά τους δὲν ἔχει συναίσθημα, εἶναι ψυχρὴ καὶ παντελῶς στεγνή, γιατί δὲν ὑπάρουν δάκρυα. Ζοῦν ὅμως μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ἄθλιοι, στὸ βάθος ὅμως τῆς ψυχῆς ὑπάρχει ἡ βεβαιότητα ὅτι εἶναι ἐνάρετοι! Ἀλλὰ πῶς συμβαδίζει ἡ ἀθλιότητα μὲ τὴν ἀρετή; Τὸ δεύτερο χαρακτηριστικό της ἀληθινῆς μετάνοιας, ἔλεγε ὁ ἅγιός μας, εἶναι νὰ ὑπάρχουν μαζὶ μὲ τὴν αἴσθηση τῆς ἀθλιότητας καὶ δύο ἄλλες αἰσθήσεις, τῆς παρηγορίας καὶ τῆς ἐλπίδας. Παρηγορία, γιατί ὁ Θεὸς δέχεται τὸν μετανοοῦντα καὶ τὸν ἀκούει καὶ παράλληλα τροφοδοτεῖ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Καὶ τὸ τρίτο χαρακτηριστικὸ εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχει ἀγωνία καὶ ταραχή. Ὁ πιστὸς πρέπει νὰ δουλεύει στὴ μετάνοια χωρὶς ταραχὴ καὶ ἀμφιβολία. Νὰ ἔχει ἐσωτερικὴ γαλήνη, ἀποφεύτονας ὑπερβολικὲς καὶ παράλογες σκέψεις. Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια ἐνισχύει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Περισσότερη μετάνοια ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου καὶ περισσότερη ἀγάπη ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος κατανοήσει τὴν ἀλήθεια αὐτή, θὰ κάνει τὴν πνευματική του ζωή καλύτερη καὶ οἱ ἐμπειρίες του θὰ εἶναι ἱερὲς καὶ γλυκύτατες. Ορθόδοξος Τύπος

Πολλά οφείλουμε ως Εκκλησία και ως Έθνος εις τους Νεομάρτυρας.

Οι Νέοι Μάρτυρες της εκκλησίας του Χριστού πρόσφεραν το είναι τους και το αίμα τους για να γιγαντώσει το αειθαλές δένδρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια και για την ορθοδοξία και για το ελληνικό γένος ο Θεός οικονόμησε και εμφανίστηκαν οι γίγαντες αυτοί άνδρες και γυναίκες και βροντοφώναξαν με τα έργα τους «Χριστιανοί γεννηθήκαμε και Χριστιανοί θέλουμε να πεθάνουμε». Μαρτύρησαν για την πίστη, την αγάπη στον Χριστό, τον θείο νυμφίο και αρχηγό της Ζωής. Στο μαρτύριο τους οδήγησε η ακλόνητη πίστη και υπέροχη αγάπη στον Κύριο Ιησού Χριστό. Η πίστη στην ορθοδοξία ήταν η κινητήριος δύναμη που τους παρακινούσε να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδος. Δεν προδίδουμε τον Χριστό ,δεν αλλαξοπιστούμε, έλεγαν. Πολεμούμε για την Ελευθερία της Ελλάδος. Επικρατεί μια σύγχυση. Πολλοί συγχέουμε δυο έννοιες: Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες. Δικαιολογημένα γιατί και οι δυο ομάδες ανθρώπων αγωνίστηκαν για την Ορθοδοξία και για την Λευτεριά του Ελληνικού γένους. Οι Νεομάρτυρες πρώτη προτεραιότητα είχαν να δοξάσουν τον Κύριο Ιησού Χριστό τον λυτρωτή σωμάτων και ψυχών. Οι εθνομάρτυρες στόχευαν στην ελευθερία του ελληνικού γένους και λάτρευαν τον αληθινό Θεό και ήσαν πιστοί και καλοί χριστιανοί. Πολλοί ήσαν συγχρόνως και νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες π.χ. ο πατροΚοσμάς ο Αιτωλός ή και ο Άγιος Μελέτιος Κίτρους. Σήμερα όμως υπό τον όρο «Νεομάρτυρες» χαρακτηρίζονται τα πιστά ἐκεῖνα μέλη τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τά ὁποῖα ἀπό τόν 12ο αἰώνα και κυρίως μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) καί ἑξῆς ὑπέστησαν βασανιστήρια καί ὀδυνηρό θάνατο, ἀπό τούς κατακτητές Ὀθωμανούς καί ἀπό τούς λατίνους ἐνωρίτερον, ἐπειδή ὁμολόγησαν τήν ὀρθόδοξο χριστιανική πίστη τους στόν Σωτῆρα Χριστό, ἔμειναν κλόνητοι σ’αὐτήν τήν ὁμολογία ἕως τέλους καί ἀρνήθηκαν νά ἀλλαξοπιστήσουν. Η Αγία Εκκλησία μας ονομάζει Νεομάρτυρες τους μαρτυρήσαντες κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας έως και την μικρασιατική καταστροφή. Ἡ καθιέρωση του όρου «Νεομάρτυς» ὀφείλεται κυρίως στόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος στό ἔργο του «Νέον Μαρτυρολόγιον» ἔθεσε ὡς χρονικό ὅριο τό ἔτος 1453, ἀπό τό ὁποῖο ἐφεξῆς οἱ ἅγιοι πού ἔδωσαν μαρτυρικῶς τήν ζωήν τους ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ ὀνομάζονται «Νεομάρτυρες».1 Η εποχή είναι δύσκολη για το ελληνικό γένος και για την ορθοδοξία. Ο κατακτητής είναι όχι μόνο αλλόθρησκος μα και βάρβαρος. Θεωρεί τους χριστιανούς «απίστους» και πρέπει να τους καταστήσει πιστούς στο κοράνι!! Αυτό του επιτάσσει η θρησκεία του και μάλιστα προβλέπει και αυστηρές ποινές για κείνους που δεν συμμορφώνονται. Μη ξεχνάμε το ορθόδοξο ελληνικό γένος είναι και σκλαβωμένο και «όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» κατά τον εθνικό ποιητή. Ο κάθε τούρκος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου σε κάθε «άπιστο». Οι αφορμές, για τις οποίες οι Νεομάρτυρες βρίσκονταν μπροστά στον πειρασμό του αν θα αποδεχθούν τη μουσουλμανική πίστη ή αν θα επιλέξουν τα φρικτά βασανιστήρια και τον θάνατο είναι πολλές και ποικίλες: από την απλή φιλονικία μεταξύ χριστιανού και μουσουλμάνου, την ανάγνωση της μουσουλμανικής ομολογίας πίστεως, ακόμα και για σκοπούς εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας, μέχρι την αποστασία από τον μουσουλμανισμό, τη συμμετοχή σε επαναστατική ενέργεια κλπ. Τον χριστιανό που τον βάρυνε μια από τις παραπάνω κατηγορίες, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, για να σωθεί ένας τρόπος υπήρχε: να αρνηθεί την πίστη του, τον Χριστό, και να ασπασθεί τον ισλαμισμό. Η άρνηση του εξιλασμού σήμαινε φοβερός θάνατος, αφού προηγηθούν πολλά και φρικτά βασανιστήρια. Δίκες, εικονικές με ψευδομάρτυρες, υποσχέσεις, απειλές, φυλακίσεις, βασανιστήρια και πάλι δίκες και πάλι βασανιστήρια. Αν ο μάρτυς επέμενε να διακηρύσσει την πίστη την ορθόδοξη στον Χριστό, τότε ακολουθούσε ο μαρτυρικός θάνατος με κάθε τρόπο. Η φαντασία των μωαμεθανών δούλευε και επινοούσε διάφορα μαρτύρια. Κόψιμο μελών του σώματος, της γλώσσας, γδάρσιμο, το κρέμασμα ανάποδα με το κεφάλι προς τα κάτω και η φωτιά να καίει δυνατά κλπ. Δεν ήταν ξένον προς τις συνήθειές των να βάζουν πυρακτωμένα σίδερα ως στεφάνι στην κεφαλή του μάρτυρα χριστιανού. Συνηθισμένο μέσο ήταν η αφαίρεση οδόντων ή το κόψιμο του στήθους των γυναικών. Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε οι τρόποι εξόντωσης των μαρτύρων ήταν α) διαπόμπευση και μετά εκτέλεση, β) ραβδισμός μέχρι θανάτου, γ) απαγχονισμός, δ) αποκεφαλισμός, ε) κατατεμαχισμός, στ) αργή σφαγή, σούβλισμα και περιστροφή στην πυρά ή κάψιμο στη φωτιά . Τον ακριβή αριθμό των Νεομαρτύρων δεν τον γνωρίζουμε και οι λόγοι είναι ευνόητοι λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Κάποιες πληροφορίες τους αριθμούν σε χίλιους. Η γνώμη μου είναι ότι είναι ένα νέφος αγνώστου αριθμού για μας τους ανθρώπους. Ο Θεός τους γνωρίζει και αυτό έχει σημασία. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι τούτο‧ ήσαν και γυναίκες και άνδρες, κληρικοί κάθε βαθμού αλλά και λαϊκοί μορφωμένοι και αγράμματοι και κάθε επαγγέλματος. Έχουν καταγραφεί έμποροι, βοσκοί, μοναχοί, μητροπολίτες, αρχιερείς, χρυσοχόοι, γιατροί, γεωργοί ράπτες, παντοπώληδες, ναύτες, λεβητοποιοί κλπ. Οι ηλικίες των Νεομαρτύρων ποικίλουν‧ υπάρχουν παιδιά, νέοι, νέες, μεσήλικες, γέροντες και γερόντισσες. Ήσαν άνθρωποι κάθε φύλου, ηλικίας και επαγγέλματος, όσων η καρδιά ήτο πλημμυρισμένη από θείο έρωτα προς τον νυμφίο Χριστό και ποθούσε μια άλλη ζωή, την όντως Zωή, και τη λευτεριά του υπόδουλου ελληνικού γένους. Μη ξεχνάμε τους λόγους του γέρου του Μοριά: «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία πήραμε τα όπλα». Τους Νεομάρτυρας μπορούμε να τους χωρίσουμε σε 4 ομάδες. Η 1η ομάδα περιλαμβάνει τους μάρτυρας εκείνους οι οποίοι αυτοβούλως προσέρχονταν και ομολογούσαν στις αρχές την ορθόδοξη πίστη των. Η 2η ομάδα περιλαμβάνει εκείνους τους μάρτυρες, οι οποίοι όντες χριστιανοί, για πολλούς και διαφόρους λόγους (επιπολαιότητα φόβο κλπ) απαρνήθηκαν τον Κύριο, αλλά μετά διαπιστώνοντας το τεράστιο λάθος τους επέστρεφαν στην Ορθοδοξία και μαρτυρούσαν υπέρ του Κυρίου, έχυναν το αίμα τους για χάρη του Χριστού. Η 3η ομάδα συμπεριλαμβάνει τους μάρτυρες που συνελήφθησαν με αφορμή κάποια επαναστατική ενέργεια, τους ζητήθηκε να αρνηθούν τον Χριστό για να γλιτώσουν τη ζωή τους και εκείνοι δεν το έκαναν. Παραδείγματα αυτής της ομάδας έχουμε τον Άγιο ισαπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριον τον Ε’, τον άγιο Σεραφείμ Φαναρίου κ.α. Ὁ μαρτυρικός τους θάνατος δεν στηριζόταν σε αποδεδειγμένη ένοχη πολιτική πράξη, αλλά κυρίως στην άρνησή τους να αλλαξοπιστήσουν και να τουρκέψουν. Τέλος, υπάρχουν και οι Νεομάρτυρες οι εξ Αγαρηνών ως οι άγιοι Κωνσταντίνος εκ Καπούης, Αχμέτ κ.λπ. Η προσέλευση στην Ορθοδοξία Μωαμεθανών ήταν επικίνδυνη ενέργεια και για τους χριστιανούς που βοηθούσαν την προσέλευση αλλά και για τους ίδιους τους αλλαξοπιστήσαντες. Ὁ Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης δίδει σαφή εξήγηση για ποιούς λόγους ο Θεός θέλησε να υπάρξουν και να θυσιαστούν οι Νεομάρτυρες: Πρῶτον «Διά νά εἶναι ἀνακαινισμός ὅλης τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δεύτερον, διά νά μένουν ἀναπολόγητοι ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως οἱ ἀλλόπιστοι, τρίτον, διά νά εἶναι δόξα μέν καί καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δέ καί καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων, τέταρτον, διά νά εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς εἰς ὅλους τούς χριστιανούς ὅπου τυραννοῦνται ὑποκάτω εἰς τόν βαρύν ζυγόν τῆς αἰχμαλωσίας, πέμπτον δέ καί τελευταῖον, διά νά εἶναι θάρρος καί παρακίνησις εἰς τό νά μιμηθοῦν διά τοῦ ἔργου τό μαρτυρικόν τους τέλος καί ὅλοι μέν οἱ χριστιανοί οἱ κατά περίστασιν εἰς τό μαρτυρῆσαι ἀναγκαζόμενοι, ἐξαιρέτως δέ καί μάλιστα ὅσοι ἔφθασαν νά ἀρνηθοῦν πρότερον τήν ὀρθόδοξον πίστιν»2 Επεδίωκαν οι αγαρηνοί για να αλλαξοπιστήσουν οι χριστιανοί και στη συνέχεια, πίστευαν ότι, εύκολα θα ξεχνούσαν την ελληνική λαλιά και ιστορία. Σύντομα θα γινόντουσαν τούρκοι. Γνωστή η συνταγή και για τις μέρες μας. Ο ελληνισμός και η ορθοδοξία συμπορεύονται αιώνες τώρα. Αν καταστρέψουμε τις ορθόδοξες ρίζες μαραίνεται και ξεραίνεται το δένδρο του ελληνικού γένους και εις το πυρ βάλεται. Ξεχωριστή σημασία για τη μελέτη του εξεταζομένου θέματος έχει και η από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη συντεθείσα και ενταχθείσα στο Νέο Μαρτυρολόγιο «Ἀκολουθία πάντων τῶν νεοφανῶν Μαρτύρων τῶν μετά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων, ὧν τινες οἱ ὀνομαστότεροι ἐνταῦθα περιέχονται, καί ὅτε τις βούλεται τήν μνήμην τούτων ἐπιτελείτω. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀποκαλεῖ τούς νέους Χριστομάρτυρες «ἀγγέλους, ποταμούς, ἰατρούς, πύργους τῆς εὐσεβείας, φύλακας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μυρίπνοα ἄνθη καί ρόδα τοῦ παραδείσου, προστάτας, βοηθούς, σωτῆρας κοινούς πάντων τῶν ὀρθοδόξων». Νεομάρτυρες έχομεν και σήμερον σ’ ολόκληρον τον κόσμον, ένεκα κυρίως του ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού, που με βαρβαρότητα επιτίθεται και πάλιν εναντίον της αγίας χριστιανικής πίστεώς μας. Στο εγγύς επίσης, ιστορικό παρελθόν, άθεα και αντίθεα συστήματα και ιδεολογίες, κυρίως στις χώρες του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού και αλλαχού, έβαλαν με σφοδρότητα εναντίον της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, πλουτίζοντας το νοητό ουράνιο στερέωμα με νέους μάρτυρες, οι οποίοι υπέστησαν πολυώδυνα βάσανα, εξορίες, ατιμώσεις, εξευτελισμούς και πικρό θάνατον για χάριν του Χριστού και του Ευαγγελίου Του.3 Όσα και αν γράψει κανείς θα είναι λίγα για αυτούς τους Αγίους Νεομάρτυρας της Πίστης και της πατρίδας. Οι περισσότεροι μας είναι άγνωστοι. Δεν πειράζει, τους γνωρίζει ο Θεός και εισακούει τις πρεσβείες τους όπως και όλων των άλλων Αγίων Του. Οι παραδόσεις πολλά έχουν διασώσει για τη ζωή και τα μαρτύρια για αυτά τα άνθη του χειμώνα, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Οι πιστοί και ευλαβείς χριστιανοί κτίζουν ναούς αφιερωμένους στη μνήμη τους, όπως έπραξε η ιερά μητρόπολις Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος εις τις εγκαταστάσεις των νέων κατασκηνώσεων που δημιουργεί. Ο καθένας εορτάζει την ημέρα του μαρτυρίου του και η μνήμη όλων των Νεομαρτύρων τιμάται τη δεύτερη Κυριακή μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, κάθε έτος. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως Νέοι μάρτυρες, παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ύψωσαν πίστιν, των ορθοδόξων και στερρώς ηγωνίσθησαν‧ την γαρ ανόμων θρησκείαν ελέγξαντες, εν παρρησία Χριστόν ανεκήρυξαν, Θεόν τέλειον. Και νυν απαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Ήχος πλ. α΄ Τον συνάναρχον λόγον Της Τριάδος την δόξαν ανακηρύττοντες, των Χριστιανών τας καρδίας χαράν πληρώνετε, και της Άγαρ την φυλήν αισχύνην λείπετε, Νεομάρτυρες κλεινοί η δόξα των ορθοδόξων, μη παύσητε του πρεσβεύειν, υπέρ των εκτελούντων την ιεράν ημών πανήγυριν. Μυργιώτης Παναγιώτης

Λειμώνας: Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς.

Λειμώνας: Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς.: «Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα». Άγιος Παΐσιος

Λειμώνας: Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πετεινού, έκλαιγε...

Λειμώνας: Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πετεινού, έκλαιγε...:   Σημασία κυρίως έχουν τα δάκρυα της μετανοίας που συχνά έτρεχαν από τα μάτια του Πέτρου και του Παύλου. Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πε...

Ο θαυμαστὸς στύλος....!!!!

Οἱ Ἰσραηλίτες μόλις εἶχαν βγεῖ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, καὶ ­ἔλαβαν πάλι πείρα τῆς στοργικῆς κηδεμονίας τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν, ἡμέρας μὲν ἐν στύλῳ νεφέλης, δεῖ­­ξαι αὐτοῖς τὴν ὁδόν, τὴν δὲ νύκτα ἐν στύλῳ πυρός» (Ἐξ. ιγ´ 21). Στὸ ταξίδι τους μέσα στὴν ἔρημο τοὺς συνόδευε ἕνας τεράστιος στύλος! Σὲ τί χρησίμευε; Τὴν ἡμέρα γινόταν δροσερὸ σύννεφο ποὺ σκέπαζε ὁλόκληρο τὸν λαὸ καὶ τὸν προστάτευε ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο τῆς ἐρήμου· ἐνῶ τὴ νύχτα γινόταν «στῦλος πυρός», φλογισμένος στύλος, φωτεινός. Χρησίμευε στὸ φωτισμό τους. Διέλυε τὸ ἄγριο καὶ βαθὺ σκοτάδι τῆς νύχτας στὴν ἔρημο. Ἀλλὰ καὶ τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα ὁ στύλος αὐτὸς χρησίμευε ὡς ὁδηγός. Προπορευόταν καὶ σκέπαζε ἢ φώτιζε, καὶ καθοδηγοῦσε τὸν περιούσιο λαὸ πρὸς τὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», διότι δὲν γνώριζαν τὴν πορεία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσουν. Ὅταν ἡ νεφέλη σκέπαζε τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης, ἔπρεπε νὰ σταματήσουν τὴν πορεία. Καὶ ὅταν σηκωνόταν ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὴν ­Κιβωτό, ἔδινε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ σύνθημα νὰ ξεκινήσουν πάλι (βλ. Ἀριθ. θ´ 15-23). Στὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ὁ θεόπνευστος συγγραφέας ἀναπολεῖ τὸ γεγονὸς μὲ ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη. Κύριε, γράφει, τοὺς μὲν Αἰγυπτίους εἶχες βυθίσει σὲ βαθὺ σκοτάδι (πρόκειται γιὰ τὴν ἔνατη πληγή), ἐνῶ στοὺς Ἰσραηλίτες «πυριφλεγῆ στῦλον, ὁδηγὸν μὲν ἀγνώστου ὁδοιπορίας, ἥλιον δὲ ἀβλαβῆ φιλοτίμου ξενιτείας παρέσχες» (Σοφ. Σολ. ιη´ 3· βλ. καὶ κεφ. ιζ´)· τοὺς χάρισες πύρινο στύλο, ποὺ ἦταν ὁδηγὸς στὸ ταξίδι τους μέσα ἀπὸ ἄγνωστα μέρη, καὶ ἥλιο ποὺ δὲν τοὺς ἔβλαπτε οὔτε τοὺς ἐνοχλοῦσε, ἥλιο εὐεργετικὸ κατὰ τὴν τιμία ἀποδημία τους, τὴν τιμημένη μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς Αἰγύπτου στὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας». Μάλιστα «οὐκ ἐξέλιπεν ὁ στῦλος τῆς νεφέλης ἡμέρας καὶ ὁ στῦλος τοῦ πυρὸς νυκτὸς ἐναντίον τοῦ λαοῦ παντός» (Ἐξ. ιγ´ 22). Δὲν τοὺς ἐγκατέλειψε ποτὲ ὁ στύλος, οὔτε τὴ μέρα οὔτε τὴ νύχτα. Ἀχώριστος συνοδοιπόρος ποὺ συντρόφευε τὸν λαὸ στὸ σύνολό του. Ὅλους τοὺς σκέπαζε τὴν ἡμέρα, καὶ ὅλους τοὺς φώτιζε τὴ νύχτα· δρόσιζε καὶ ­φώτιζε «ἐναν­τίον τοῦ λαοῦ παντός». Ἂν ­μποροῦμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Ἕνας λαὸς ἑνὸς καὶ μισοῦ ἑκατομμυρίου περίπου νὰ βαδίζει μέσα στὴν ἀφιλόξενη ἔρημο, κι ἕνα τεράστιο σύννεφο νὰ τὸν προστατεύει ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο· καὶ τὴ νύχτα νὰ γίνεται φῶς ποὺ δὲν φώτιζε μόνο ὅσους προηγοῦνταν στὴν πορεία, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν λαό! Ἕνα τεράστιο καραβάνι μέσα στὴν κατασκότεινη ἔρημο ποὺ καθοδηγοῦνταν ἀπὸ πανύψηλο φωτεινὸ στύλο! Θαῦμα ἀδιάλειπτο καὶ ἐντυπωσιακό! Τὸ φῶς «τὸ ἡμερῶσαν τὴν ἔρημον», ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 36, 365A)· τὸ φῶς ποὺ ἡμέρωσε τὴν ἄγρια ἔρημο γιὰ τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Τὸ συγκινητικότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ παρουσιάζει αὐτὸν τὸν στύ­­­­­­λο ὡς αὐτοπρόσωπη παρουσία τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν» (Ἐξ. ιγ´ 21). Ὁ Θεὸς τοὺς καθοδηγοῦσε. Στὴ Σοφία Σολομῶντος πάλι λέγεται κάτι πιὸ συγκεκριμένο: «[Ἡ Σοφία] ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σκέπην ἡμέρας καὶ εἰς φλόγα ἄστρων τὴν νύκτα» (Σοφ. Σολ. ι´ 17). Ἡ ἐνυπόστατος Σοφία, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐγένετο αὐτοῖς», Αὐτὸς ἔγινε γι᾿ αὐτοὺς σκέπασμα, στέγη τὴν ἡμέρα καὶ φλόγα ἄστρων τὴ νύχτα… Καθὼς τὰ διαβάζουμε αὐτά, ἴσως μιὰ ἐπιθυμία, μιὰ εὐχὴ νὰ ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴν ψυχή μας: Νὰ ζούσαμε τότε γιὰ νὰ δοῦ­με καὶ νὰ ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴ στοργικὴ προστασία τοῦ Θεοῦ! Νὰ εἴχαμε στὴν καθημερινότητά μας συνοδοιπόρο μας τὸν Κύριο! Καὶ ὅμως ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἔχει στερήσει αὐτὴν τὴν εὐλογία! «Ἐὰν ­νήφωμεν, ἔχομεν καὶ ἡμεῖς στῦλον πυρός, τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν· ὁ αὐτὸς καὶ φωτίζει, καὶ σκιάζει», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 62, 166). ­Ἔχουμε κι ἐμεῖς στύλο. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ ἅγιο Χρίσμα λάβαμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό – «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσ­θη­τε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ´ 27) – Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀ­­­­λη­θινόν» (Ἰω. α´ 9), καὶ εἶχε γίνει τότε γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες καὶ «στῦλος ­πυρός». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς νοητὸς πύρινος στύλος καταυγάζει τὸν λαό Του ὡς σύνολο καὶ τὸν καθένα μας ξεχωριστὰ μ᾿ ἕνα φῶς ἄλλης φύσεως, ποὺ παρηγορεῖ, εἰρηνεύει, ἁγιάζει, ἀνακαινίζει. Προπορεύεται καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὁδὸ παράδοξη, μυστική, στὴν τιμημένη μετανάστευσή μας ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ παρόντος αἰῶνος πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὁ πύρινος στύλος εἶναι μέσα μας (πρβλ. Ψαλ. ρμβ´ 10, Γαλ. δ´ 6, Ἐφ. γ´ 17 )! Μαζί μας κατακλίνεται καὶ μαζί μας ἐγείρεται, εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται. Πάν­τοτε μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς ­εὐεργετεῖ. Ἀ­­­σφαλὴς ὁδηγὸς καὶ στοργικὸς συνοδοι­­πόρος στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μας. Ὅμως θ᾿ ἀπολαμβάνουμε τὸ εὐεργε­τικό Του φῶς μὲ μία προϋπόθεση: «ἐὰν νήφωμεν», μᾶς συμβούλευσε ὁ χρυσορ­ρήμων Πατήρ. Ἐὰν ­γρηγοροῦμε. Ἐ­­­­­ὰν ἀ­­πέχουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁ­­­ποία μᾶς κρύβει αὐτὸ τὸ φῶς. Ἐὰν δὲν ἀ­­­κο­­­λου­θοῦμε τὰ θελήματα τῶν καρδιῶν μας ἀλ­λὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν σεβόμαστε αὐτὸν τὸν πύρινο στύλο ὡς ἀξιόπιστο ὁδηγό μας πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τότε θὰ ζήσουμε τὴ ζωή μας μέσα στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς παρου­σίας τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ φθάσουμε μὲ ἀ­­σφάλεια στὴ Βασιλεία τοῦ ἀνεσπέρου φωτός. Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

οικολογια και θρησκεια

Μια πρώτη αρχή με την οποία στοιχειοθετείται η σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον στην Ορθόδοξη Θεολογία αφορά την ιδιότητα που έχουν τα ανθρώπινα όντα να αντιπροσωπεύουν τον Θεό, φροντίζοντας για τη δημιουργήματα του, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού περιβάλλοντος. Υπό το πρίσμα αυτό, ο άνθρωπος έχει την ευθύνη να φροντίζει και να αγαπά τη φύση, επιδεικνύοντας της τον σεβασμό που της αρμόζει, εφόσον η ίδια αποτελεί ένα από τα ιερά, υλικά δημιουργήματα του Θεού και μια προέκταση της σωματικής υπόστασης του ανθρώπου. Με τον όρο φροντίδα νοείται και η απασχόληση του Ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον για την παραγωγή των προϊόντων, τα οποία αντιπροσωπεύουν τον προσωπικό μόχθο του και εξυμνούν την αισθητική που χαρακτηρίζει το φυσικό περιβάλλον Όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Η φύσις δια τον άνθρωπο εγένετο» (Μαρκ. Β’27). Στη συνέχεια, η σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον διαμορφώνεται στην Ορθόδοξη Θεολογία από την προσπάθεια του ανθρώπου να κατορθώσει την έσχατη τελείωση, αξιοποιώντας το φυσικό περιβάλλον με έναν εποικοδομητικό τρόπο ώστε να ενδυναμωθεί η ενότητα που έχει ο Δημιουργός με τα κατ΄εικόνα δημιουργήματα του. Ο χριστιανισμός μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του οικολογικού προβλήματος, βάσει της σημασίας που έχει η χριστιανική αποκάλυψη και κατά συνέπεια βάσει της σημασίας που έχει η συνεργασία των χριστιανών θεολόγων με τους οικολόγους. Μια ακόμη αρχή με την οποία μπορεί να συμβάλλει ο Χριστιανισμός στην αντιμετώπιση του οικολογικού προβλήματος αφορά τη δέσμευση των Χριστιανών στον αγώνα για τη μεταμόρφωση του φυσικού περιβάλλοντος, υπό την προοπτική της αιωνιότητας και της ευθύνης που έχουν οι Χριστιανοί να διαφυλάττουν τα επίγεια. Όμως, η ευθύνη αυτή δεν ταυτίζεται με την καταστροφική κυριαρχικότητα του ανθρώπου προς το περιβάλλον. Τέλος, απαραίτητο είναι σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού, η Εκκλησία να μεριμνήσει για την επιβίωση των ανθρώπων, μέσω της παροχής των βασικών υλικών αγαθών, με υπόδειγμα την ευλογία που έδωσε ο Κύριος σε όλους τους κατοίκους του κόσμου. Σημαντικό είναι αρχικά να αναφερθεί ότι δεδομένου της παρερμήνευσης των πατερικών και βιβλικών κειμένων για ένα μεγάλο μέρος της Ιστορίας, η χριστιανική σκέψη χαρακτηριζόταν από μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση, γεγονός το οποίο δρούσε ανασταλτικά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων. Με τον τρόπο αυτόν, η κυριαρχική ποιότητα που φαίνεται να διέθεταν τα ανθρώπινα όντα στη σχέση τους με τα ζώα χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά για να δικαιολογήσει την κακομεταχείριση τους από τον άνθρωπο. Μολαταύτα, η χριστιανική άσκηση συμβιβάζεται με τη συμπάθεια με τα ζώα δεδομένου ότι από τις απαρχές της δημιουργίας έγινε αντιληπτό ότι τα ζώα έχουν την ίδια προέλευση με τα ανθρώπινα όντα και ως εκ τούτου, απαραίτητη είναι η εγκαθίδρυση ενός κλίματος ειρήνης και αρμονίας μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων, όπως αυτό περιγράφεται ότι επικρατούσε στον Κήπο της Εδέμ. Υπό το πρίσμα αυτό, οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν από άποψη κατασκευής μια συμβιωτική σχέση, η οποία καθιστά απαγορευτική την καταστροφή του έργου του Θεού από τον άνθρωπο, μέρος του οποίου αποτελούν και τα ζώα. Την κατεύθυνση αυτή ακολουθεί και η διδασκαλία του απόστολου Παύλου, στην οποία διακηρύσσεται ότι όλα τα όντα ζουν αρμονικά μεταξύ τους, βάσει του δημιουργικού Λόγου του Θεού σε ένα πλαίσιο στο οποίο ο άνθρωπος θαυμάζει το κάλλος του συνόλου των κτισμάτων. Διαφωτιστικός στο θέμα είναι και ο ισχυρισμός του προφήτη Ησαΐα ότι η Βασιλεία των Ουρανών συμβολίζει την ειρηνική συνύπαρξη των ζώων και των ανθρώπων. Μέσα από το παράδειγμα του στοργικού Δημιουργού, τα ανθρώπινα όντα καλούνται να δείξουν συμπόνια στα ζώα και να ελαχιστοποιήσουν το ενδεχόμενο πρόκλησης πόνου σε αυτά, δεδομένου ότι η πρόκληση πόνου είναι ασυμβίβαστη με τη διενέργεια ενός βίου που προσανατολίζεται στα χριστιανικά ιδεώδη. Καταληκτικά, δεδομένου ότι το Άγιο Πνεύμα είναι παρόν σε κάθε δημιούργημα, τα ζώα ως δημιούργημα του Θεού είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη με σεβασμό και ευγνωμοσύνη ΑΠΟ ΠΡΕΚΑ ΧΑΡΑΛΑΜΙΠΑ

Πατέρα, δεν αντέχω άλλο τη γυναίκα μου, θέλω να τη σκοτώσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με καταλάβουν.

Ένας Αντρας πήγε στον πατέρα του και είπε: "Πατέρα, δεν αντέχω άλλο τη γυναίκα μου, θέλω να τη σκοτώσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με καταλάβουν. Μπορείς να με βοηθήσεις;" Ο πατέρας απάντησε: "Ναι, μπορώ, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα... Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα υποψιαστεί ότι ήσουν εσύ αυτός που την σκότωσε. Θα πρέπει να την προσέχεις, να είσαι ευγενικός, ευγνώμων, υπομονετικός, να την αγαπάς, να είσαι λιγότερο εγωιστής, να την ακούς. Βλέπεις αυτό το δηλητήριο εδώ; Κάθε μέρα θα βάζεις λίγο στο φαγητό. Έτσι θα πεθάνει σιγά-σιγά." O γιος ακολούθησε κατά γράμμα ότι του είπε ο πατέρας του. Της μιλούσε ευγενικά, την φρόντιζε περισσότερο, ήταν λιγότερο εγωιστής και της έδειχνε μεγαλύτερη σημασία. Έδινε κι έπαιρνε πολλαπλάσια αγάπη, από πριν. Έτσι η σχέση του με την γυναίκα του ήταν όπως όταν την πρωτογνώρισε. Τότε που ως νέοι αγαπήθηκαν κι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους. Μετά από αρκετές μέρες, ο γιος επιστρέφει στον πατέρα του και λέει: "Δεν θέλω να πεθάνει πια η γυναίκα μου. Συνειδητοποίησα ότι την αγαπώ. Και τώρα; Πώς μπορώ να σταματήσω αυτό που την δηλητηριάζει όλες αυτές τις μέρες;" Του απαντάει ο πατέρας: "Μην ανησυχείς. Αυτό που σου έδωσα ήταν σκόνη ρυζιού. Δεν θα πεθάνει, γιατί το δηλητήριο ήταν μέσα σου!" Ο καλυτερος τρόπος ειναι να αντιμετωπίζουμε τους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Δυστυχώς γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί μιας που παλιοί φεύγουν και οι νέοι εμβαθύνουμε λιγότερο στην ψυχή και στην ουσία παρά στην ύλη.

Λειμώνας: Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πετεινού, έκλαιγε...

Λειμώνας: Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πετεινού, έκλαιγε...:   Σημασία κυρίως έχουν τα δάκρυα της μετανοίας που συχνά έτρεχαν από τα μάτια του Πέτρου και του Παύλου. Όσες φορές ο Πέτρος άκουε λάλημα πε...